Geen leuk thema vandaag: wat moet tussen een koppel beschouwd worden als een geheim? Ik denk dat iedereen er als koppel weleens een gesprek, al dan niet discussie, over heeft.. Vandaag zijn er bij ons dingen naar boven gekomen waar we allebei nogal van geschrokken zijn. Dingen die we niet hadden gezegd tegen elkaar, en die we zelfs verzwegen hebben of waar we zelfs over gelogen hebben in het verleden. Geen supererge dingen eigenlijk, maar als je hoort dat dit eigenlijk al een tijdje gaande is, dan schrik je daar toch van. Ikzelf had hem niet verteld dat, toen we 2 weken samen waren, ik en een ex-klasgenoot (van toen een dik jaar geleden) gezellig gebabbeld hebben tijdens een fuif in de Culture Club. Had mijn vriend erbij geweest, dan zou hij het misschien kunnen opgevat hebben als flirten. Ik heb tegenover die vriend niet anders gereageerd als voorheen, maar voor buitenstaanders zou het raar kunnen overkomen. Geen sprake van aanrakingen, geen kus, niets van dat, maar gewoon staan zeveren en lachen.. We hebben ook niet gedanst of zo, ik heb die avond zelfs nauwelijks alléén gedanst.. Dit maar om te tonen dat het voor mij onschuldig was, en misschien daarom dat ik het mijn vriend niet direct heb gezegd. Maar ondertussen zijn we al bijna een jaar samen en weet ik dat ik hem zou gekwetst hebben moest dit gebeurd zijn in zijn bijzijn. Dus vind ik het nu eigenlijk erg dat ik toen zo heb gereageerd! Want ik wil hem absoluut niet kwetsen!! En toen hij vandaag iets heeft opgebiecht (een leugentje die groter en groter is geworden, maar nu hij het heeft verteld voel ik me eigenlijk beter - hoe raar dit ook klinkt! -), vond ik dat ik dit ook maar moest vertellen. Want af en toe knaagde het toch aan me dat hij het niet wist. Dus heb ik het verteld, en hij heeft er eigenlijk slecht op gereageerd. Mijn eigen fout misschien, want ik zei direct dat er geflirt is geweest. Terwijl dit in mijn ogen niet echt waar is als ik erover nadenk. Klinkt dit naïef? Anyway, hij is nu gaan werken, maar hij heeft het er echt moeilijk mee me te geloven als ik beloof dat er écht niets is gebeurd. Hij vraagt me gedurig of ik écht niets meer moet zeggen/opbiechten, en hij zegt me dat hij zich liever zou voorstellen dat er wel iets is gebeurd, zodat hij hierover niet kan worden gekwetst als ik binnen een paar maanden tóch nog zou vertellen dat er wél iets is gebeurd. Alsof hij zich wil indekken tegen wat komen kan. Ergens begrijp ik hem, en ik zou het ook niet gemakkelijk hebben om hem klakkeloos te geloven in zijn plaats. Zeker omdat ik al eerder dingen over die jongen had verteld, zoals dat hij met iedereen goed overeen kwam, dat hij aan iedereen in de klas knuffels gaf, dat hij een mooi lijf heeft.. Maar toch snap ik niet dat hij het zó moeilijk heeft om me te geloven! Ik zou alles voor hem doen, en dat heb ik hem al bewezen ook.. Ik zie me echt in de toekomst met hem, en die kindjes waar we zo over dromen.. Maar hij moet me leren geloven en vertrouwen..
Dus, was dit een geheim of niet? Ik heb er nooit over gelogen, hij heeft er mij nooit over gevraagd, maar dat is waarschijnlijk een zwak excuus. Ik heb het hem verzwegen, en dat was verkeerd van mij. Nu denkt hij op de koop toe dat er wel degelijk iets moet zijn gebeurd omdat ik het 10 maanden niet heb verteld, en nu plots wel..
Reacties zijn welkom.. Wat zijn geheimen voor jou?
