Alexandra

MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN

Ditmaal een Anders Gelezen in twee delen.
Een korte eigen bijdrage gevolgd door een zeer interessante bijdrage over intellectueel taalgebruik,
naar aanleiding van een debat tussen academici Etienne Vermeersch en Jan Blommaert over de Islam.
Met dank aan Eddy Daniels.
De citaten van de week volgen als toetje voor wie er niet genoeg kan van krijgen.
Vraagje: Zou de globale opwarming oorzaak zijn van de aanslepende winter?

GEEN PARLEMENTAIRE ONDERZOEKSCOMMISSIE

Gwendolyn Rutten (voorzitter Open VLD) heeft in Terzake op CANVAS gesproken
en daarbij twee belangrijke zaken gezegd.
Eerst heeft ze luidop bevestigd wat iedereen reeds wist, namelijk dat de Vlaamse regeringspartij
de regering niet in moeilijkheden kunnen brengen zonder er zelf het slachtoffer van te worden.
Volgens Karel De Gucht die jarenlang bestuurder was bij DEXIA
en gezien zijn erkende intellectuele capaciteiten medeplichtig is aan het slecht beleid
- zou het ACW via haar CD&V mandatarissen, Etienne Schouppe en Steven Vanackere,
de regering gechanteerd hebben (om de ARCO-deal te aanvaarden).
Maar ook deze uitspraak is slechts ruis op het machtige raderwerk dat ondertussen
al zoveel persoonlijke reputaties naar de verdommenis hielp en zich niet bekommert
om zelfs maar een schijn van geloofwaardigheid op te houden.
Conclusie: Er komt geen parlementaire onderzoekscommissie
en daarmee is het onmiddellijk gevaar voor de regering Di Rupo I geweken.

Maar Gwendolyn zei ook iets nieuws, tenminste voor mij, namelijk dat er een (politieke?)
afspraak is om het ACW in de mate van het mogelijke zelf te laten opdraaien
voor de terugbetaling van de gedupeerde kleine ARCO-spaarders/aandeelhouders.
Voor CD&V zou dat een godsgeschenk zijn,
want zonder deze ARCO-spaarders smelt haar electorale basis nog sneller dan het poolijs
en komt haar overleven in het gedrang.
Dat vermijden mag al iets kosten.

RAAD VAN STATE
De zaak aangespannen voor de Raad van State door een beleggersclub,
in verband met de ongelijke behandeling van de aandeelhouders van ARCO en de anderen,
heropent een oude episode van de DEXIA/BELFIUS-saga.
Voor een goed begrip en voor zover ik het zelf goed las,
gaat het hier niet om een zaak ten gronde maar om de vraag of de regering Leterme
(in lopende zaken) wel gemachtigd was om deze regeling in wetgevende teksten te verankeren.

Voor CD&V (en de andere regeringspartners) is deze rechtszaak uitermate belangrijk
want ditmaal gaat het om een juridisch oordeel over de al of niet wettelijkheid van een politieke (regerings)keuze.
Er wordt met heel veel spanning uitgekeken naar het verdict.
Een, voor de regering, negatieve uitspraak draait immers de klok terug en betekent
dat zoals aanvankelijk nu opnieuw zowel de oppositie als vooraanstaande politieke commentatoren
een parlementaire onderzoekscommissie met volle bevoegdheid zullen vragen.
Ditmaal zal de regering zich niet kunnen verbergen achter het ACW want,
ook al schreef deze zuil de wetteksten,
het is een minister die deze besluiten ondertekende en waarvoor de ganse regering,
met op kop de premier, politiek verantwoordelijk is.

Of de uitspraak negatief zal zijn is koffiedik kijken.
Een positieve uitspraak zou in elk geval voor de regering en in het bijzonder CD&V
een welkome politieke overwinning zijn.
Al zal er zelfs in dit geval een schaduw blijven hangen over deze eerloze zaak.
Om het met de woorden van Johan van Overtveldt (in Knack online) te zeggen:
De komende weken en maanden zal moeten blijken of België een rechtsstaat is
dan wel op de eerste plaats de belangen van machtige groepen dient.
Deze politieke vraag kan alleen op een bevredigende manier beantwoord worden door een parlementaire onderzoekscommissie.

DEEL II

EEN KWESTIE VAN TAALKUNDIGE STRUCTUUR

DOOR EDDY DANIELS 'SELMADE MAN, GEPREZEN JOURNALIST EN ZOVEEL MEER)

In de webkrant De Wereld Morgen verscheen een interview met een islamitische feministe Zamira Azabar,
sociologe en vormingwerkster van vzw Motief,
die verdedigt dat in de islam mannen en vrouwen als gelijk worden gezien (06/03/13).
Daarop reageerde Etienne Vermeersch, emeritus van de UGent.
Hij werd beantwoord door Jan Blommaert, antropoloog/sociolinguist van dezelfde universiteit, docerend te Utrecht (08/03/13).
Opvallend is de respectvolle manier van discussiëren van Vermeersch, in contrast met de beledigende toon van Blommaert.

Kern van de redenering van Samira Azabar luidde dat de islam die zij in haar opvoeding had leren kennen
anders was dan de voorstelling in de media.
De islam die ik had leren kennen was intrinsiek democratisch, en zelfs feministisch.
Mijn zoektocht leidde me naar emancipatorische elementen binnen de islam,
omdat deze nooit aan bod komen in het dominante discours in deze samenleving.
Een bezwarend element was dat zij katholiek onderwijs genoot, wat inhield dat zij - in eigen ogen -
een deel van haar identiteit diende prijs te geven.
Zij ging daarom op zoek naar de wortels van haar eigen geloof.
Merkwaardig genoeg las zij daarvoor de Koran niet, maar legendes over het ontstaan van de islam.
Zelfs niet de oorspronkelijke Hadith, maar verhalen voortbordurend op de Hadith.
Gewijde Geschiedenis, zeg maar.

Dat leidt haar tot de volgende verklaring: De islam was een vernieuwende reactie
tegen een onrechtvaardige maatschappij op het Arabisch schiereiland.
De vrouwen van de profeet hadden bijvoorbeeld onderwijs genoten, speelden prominente rollen
in het politieke en economische leven, en dit alles binnen een islamitisch kader in de zevende eeuw.
Dit is een merkwaardige mengeling van waarheid en verzinsel.
De eerste vrouw van Mohammed, Khadijah, was ongetwijfeld een geëmancipeerde én rijke vrouw,
die zelfstandig handel bedreef met een eigen kapitaal.
Maar zij deed dit voordat Mohammed met de openbaring was begonnen, meer nog:
Mohammed had de tijd tot mediteren omdat zij voor de kost zorgde.
Zodra zij zich echter aan het nieuwe geloof van haar man onderwierp,
ging het met haar zaken achteruit en zij eindigde straatarm.
De andere vrouwen van de profeet waren de gevangenen van een harem maar sommigen onder hen
- Umm Salamah, Aïshah - konden later een rol spelen in de opvolgingsstrijd,
omdat zij uitpakten met uitspraken van de profeet op het moment dat één van de partijen die nodig hadden.
Vooral Aïshah werd vermaard voor deze herinneringen maar uitgerekend zij had geen enkel onderwijs genoten,
zij was al getrouwd toen ze negen was.

Het is dus duidelijk dat de emancipatie waar Samira Azabar het over heeft,
reeds bestond voor de islam en zich daarna diende te beperken tot het aanreiken van munitie voor de mannen,
vanuit een harembestaan.
Azabar heeft helemaal geen zoektocht ondernomen in de bronnen,
maar een islam geconstrueerd naar eigen beeld en gelijkenis,
sterk beïnvloed door elementen uit haar atypische gezinssituatie
(haar ouders vonden het belangrijk dat zij studeerde) en haar katholieke opvoeding.
Op zich is daar niets op tegen, vermits zij zich als persoon daar beter bij voelt.
Haar islam is ook sympathiek maar volkomen in strijd met deze die wordt uitgedragen door de officiële islaminstanties.
Daarbij zet ze zich af tegen de katholieke invloeden,
die waarschijnlijk dieper op haar hebben ingewerkt dan zij zichzelf graag toegeeft, op een manier die feitelijk unfair is.

Zo zegt ze bijvoorbeeld: De islam stelt ook dat man en vrouw gelijk zijn, dat ze uit dezelfde elementen geschapen zijn.
Dit stond lijnrecht tegenover het katholieke scheppingsverhaal dat ik op school leerde,
waarbij Eva de verleidster en de mindere was.
Dat zie je niet in de islam, dat de vrouw als zondig wordt bestempeld.
Ook niet in andere bevrijdende lezingen van de Bijbel en Thora;
Vermeersch, die er niet van kan verdacht worden het katholicisme in zijn hart te dragen,
toont vakkundig aan - met liefst acht voorbeelden uit Koran en Hadith -
dat deze bewering haaks staat op de islamitische geloofsbronnen.

Door de ontkenning van de waarheid omtrent haar geloofsbronnen
komt Azabar echter ook tot verwrongen opvattingen omtrent de actualiteit.
Zo verdedigt zij het dragen van de hoofddoek,
als een voortdurend zichzelf herinneren aan de verheven emanciperende doelstellingen van de islam.
Zij verklaart niet waarom de vrouwen zulk een herinnering dienen te dragen,
en mannen niet, en hoe dit strookt met haar bewering van gelijkheid tussen de geslachten.
Zij amalgamiseert ook het dragen van de hoofddoek met dat van de burka,
en stelt vrouwen die dit laatste doen voor als moedige wezens die zich tegen mediadruk verzetten.
Dat het land waar deze burka als het wareuitgevonden werd - het Afghanistan van de Taliban -
niet slechts elk vrouwenrecht ontkent,
maar van het verdrukken van de vrouw een principe heeft gemaakt, laat haar onverschillig,
zodat zij blind is voor de agressieve vrouwvijandigheid die van dit symbool uitgaat.
Voor haar volstaat het dat die vrouwen zich daarbij goed voelen,
maar als sociologe vergeet zij wel dat het een antropologisch gegeven is
dat vrouwen zich vaak als behoedsters opwerpen van de patriarchale traditie die hen onderdrukt.
En dat deze patriarchale traditie op zijn minst steun vindt in de Koran die zij blijkbaar niet gelezen heeft, of niet wenst te citeren.

Vermeersch haalt haar gefantaseerde islam onderuit met citaten uit de werkelijke traditie.
Hij doet dat echter op een zeer respectvolle wijzen en brengt in zijn antwoord ruim begrip op
voor de cognitieve dissonantie die zich voordoet bij moslims en moslimas die de weg van de emancipatie willen bewandelen.
Hij bepleit evenwel dat ware emancipatie onmogelijk is zonder respect voor de waarheid.
In een redactionele inleiding maakt DWM daarvan dat Vermeersch beweert
dat emancipatie en geloof niet te verzoenen zijn. Dat zegt hij evenwel niet,
wel dat men in naam van het geloof evidente feiten niet mag ontkennen.
Hij kan zich bijvoorbeeld verzoenen, zegt hij, met een islam die vooral de nadruk legt
op de Mekkaanse openbaring (voordat Mohammed een krijgsheer was geworden)
en deze uit Medina als tijdsgebonden relativeert.
Om dit respectvol onderscheid te begrijpen,
moet je natuurlijk een minimaal inzicht hebben in de geschiedenis van de islam.
Dat heeft Jan Blommaert - huissocioloog van DWM - duidelijk niet.
Toch acht hij zich geroepen om Vermeersch meteen te weerleggen -

Blommaert gaat op geen enkel inhoudelijk argument van Vermeersch in,
maar pakt hem ad hominem.
Zijn centrale verwijt: het betoog van Vermeersch zou scholastiek zijn.
Daardoor zou hij de waarheid verwarren met een betoog met een bepaalde taalkundige structuur
(hij legt niet uit wat hij daarmee bedoelt -
waarschijnlijk de regels van de aristotelische logica die in de scholastiek inderdaad hoog aangeschreven stonden).
Daarmee zou Vermeersch mensen plat slaan.
Blommaert haalt twee concrete dossiers aan waarin hij dit zou gedaan hebben:
het ontzeggen van stemrecht aan migranten; en het verdedigen van de Eerste Golfoorlog tegen Sadam Hoessein.
In beide gevallen maakt hij een karikatuur van de visie die Vermeersch verdedigde.

In het stemrecht voor migranten zou Vermeersch gezegd hebben dat dit tot een absolute meerderheid
voor het Vlaams Belang zou leiden.
Mogelijk heeft hij iets dergelijks beweerd in het vuur van zijn betoog
- ik beschik niet over een bloemlezing van alles wat Vermeersch ooit heeft gezegd
en onderschat het temperament van de gevierde professor niet.
Maar dit zal zeker nooit zijn centrale betoog zijn geweest,
want dan zou hij iets gedaan hebben wat hij als ethicus zichzelf nooit zou toestaan,
namelijk een algemene regel ophangen aan een punctueel probleem.
Veel waarschijnlijker is dat hij erop zal gewezen hebben dat dit stemrecht al een gegeven was
voor vreemdelingen die zich tot Belg lieten naturaliseren (met de dubbele nationaliteit),
en dat een weigering om dit te doen neerkwam op een weigering tot de Belgische gemeenschap te

IS VERDONKEREMANEN EEN REGERINGSOPDRACHT?

Dat de media weinig vertrouwen genieten blijkt uit de ranglijst voor de persvrijheid (censuur en autocensuur):
van plaats 20 naar plaats 21, na onder meer Costa Rica en Namibië.
Volgens Kris Hoflack (VTM) vorige week zijn we goed bezig.
Of zou het kunnen dat ook in deze materie de regionale verschillen meespelen en
vooral Franstalig België problemen heeft met de (politieke) censuur en autocensuur?

DT: Knack verliest 6,5 % of bijna zevenduizend klanten.
Trends dat een duidelijk Vlaamser profiel heeft wint als enige bij de magazines: 1,8 % of zeshonderdvijftig klanten.

COMMMUNAUTAIR
De toekomstige senaat als ontmoetingsplaats van de deelstaten zou het "ideale platform" zijn
om de zevende staatshervorming voor te bereiden.
De formule met partijvoorzitters is tot op de draad versleten",
zo verklaarde Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) in het VRT-programma Terzake.
Anders Gelezen, de regeringsvorming wordt losgekoppeld van de communautaire onderhandelingen.
Zou Kris Peeters vergeten zijn dat verschillende ervaren toppolitici uit zijn eigen partij
(waaronder Herman Van Rompuy) goed wisten dat de federale regeringsvorming
het enige moment is waarop Vlaamse druk kan gezet worden op de verdedigers van het Franstalig status quo?
Wil Kris Peeters nu ook deze troef uit handen geven en gewoon de kansen vrijwaren voor een tweede regering Di Rupo?

Ook zijn uithaal naar N-VA over de ACW-affaire deed mij denken aan een andere lezing,
namelijk dat hij verplicht werd om de ACW-top binnen CD&V gerust te stellen,
maar zodra de electorale wind anders waait, hij gezwind zijn kar zal draaien.
Ter herinnering (gepost door lezer F.D.):
Vorig jaar, op 31 maart 2013 , toen het communautaire gedrocht van Beke en Di Rupo reeds lang gekend was,
las ik het volgende in bijna alle media :
"Kris Peeters zegt : ik gooi mijn geloofwaardigheid niet te grabbel voor een federaal postje.
De reden daarvoor is ook ideologisch: ik sta voor Vlaanderen, voor de Copernicaanse omwenteling.
Ik ben een overtuigde confederalist.
Ik ga mijn gedachtegoed niet verloochenen voor een postje in de federale regering.
Dan gooi ik mijn geloofwaardigheid te grabbel.
Waarvan akte.

ONZIN VAN BELGISCHE CIJFERS
In De Tijd schrijft Rik Van Cauwelaert dat de Nationale Bank voor het eerst de werkgelegenheidscijfers uitsplitste per gewest;
eindelijk!
Hieruit concluderen dat de Belgische cijfers eigenlijk niet meer relevant zijn
- zowel de algemene cijfers als per leeftijdscategorie is slechts een kleine stap.
Terwijl de Europese Unie in 2012 aankeek tegen een werkloosheid van 11,6 procent,
dook Vlaanderen daar met 4,5 procent een ferm stuk onder.
Ook Wallonië bleef met 9,9 procent onder het Europese gemiddelde.
Bij een uitsplitsing volgens leeftijd blijkt dat in Vlaanderen de grootste groep,
die tussen 25 en 54 jaar oud, met 3,8 procent werklozen, nagenoeg volledig aan de slag is.
Bij de oudere Vlaamse werknemers, tussen 55 en 64 jaar oud, is amper 2,9 procent werkloos
(nvdr: met werklozen worden werkzoekenden bedoeld,
dus zonder rekening te houden met allerhande statuten die vanaf 55 jaar frequent voorkomen,
zoals vervroegd pensioen, ).
Bij de hoger opgeleiden ligt dat percentage nog lager: 2,5 procent.
Ook als het gaat over jeugdwerkloosheid, de groep tussen 15 en 24 jaar,
doet Vlaanderen het met 12,9 procent behoorlijk beter dan Wallonië met 25,6 procent
en dan Brussel met maar liefst 32 procent. ()
Maar het zijn wel die cijfers die maken dat Vlaanderen, volgens Eurostat,
op de vierde plaats staat van de Europese regio's met het hoogste bbp per inwoner.
Nog een klein duwtje, meneer Rik,
en we weten op welke plaats het bbp van het oh zo belangrijk Brusselse Hoofdstedelijk Gewest werkelijk staat.

Dat Paul Magnette die cijfers nog niet gelezen heeft blijkt uit zijn optimistische visie over Wallonië in dS (5/3).
Daar klinkt het dat Wallonië zo snel mogelijk Vlaanderen wil inhalen.
Voorwaar een positieve gedachte en wie weet,
hopelijk was lezer E.S. te pessimistisch toen hij berekenden dat het nog 97 jaar zal duren
als ze dubbel zo snel groeien als Vlaanderen.
Als Vlaanderen nog lang de omvangrijke transfers moet betalen zou het inderdaad wel eens sneller kunnen gaan.

ACW-SAGA: EEN AANSLEPEND EERLOOS VERHAAL

Verdonkeremanen: Mission impossible voor regering Di Rupo

Volgers van de binnenlandse politiek kunnen nog moeilijk rond de vaststelling
dat deze regering Di Rupo er niet kwam om te regeren,
laat staan om de Vlaamse belangen te behartigen via een communautair compromis,
maar hoofdzakelijk om de operatie redding van Dexia en Ethias af te ronden en buiten het blikveld te houden van onbevoegden,
onder meer het parlement.
Om politici met boter op het hoofd en hun partijgebonden zuilen uit de wind te zetten.
Dergelijke opdracht zorgt ervoor dat de regeringspartners met stalen kettingen aan mekaar gekluisterd zijn
en steeds meer gebruik maken van kromredeneringen tot wazige verklaringen.
Mocht nu ook nog het fiscale luik met de toegepaste spitstechnologie ongeloofwaardig zijn,
dan was deze regeringsvorming er één te veel, um sonst aber nicht gratis.

Het verhaal eens anders lezen: De hardnekkigheid van CD&V-voorzitter Wouter Beke om telkens opnieuw
N-VA die aan de kant blijft staan erbij te sleuren - ondanks het dringend advies om dat niet te doen
- doet bij mij een belletje rinkelen.
Zou het kunnen dat Wouter Beke wel degelijk zijn woord wilde houden en niet in een regering wou stappen zonder N-VA,
maar dat hij door de ACW-vertegenwoordigers in de partijtop gedwongen werd
om in een verhaal mee te stappen dat helemaal niet het zijne is noch dat van Kris Peeters?
Het is ook bekend dat Steven Vanackere slechts met lange tanden aan de operatie sauve qui peut begon.
Hoewel hiervoor een andere verklaring te lezen was in DT:
dat hij zijn bonus wou opstrijken na zijn jarenlange werk achter de schermen ten voordele van zijn broodheer, het ACW.
Het is in elk geval opvallend hoezeer CD&V als partij afwezig blijft in het debat omtrent het ACW.
Het wordt zelfs leuk wanneer Miet Smet even Wilfried moet alleen laten,
om als stand-in woordvoerder haar verdriet om het ACW en haar woede over die drieste tegenstander (N-VA) publiekelijk te ventileren.
Een even opmerkelijke vaststelling is de terughoudendheid van sp.a en Open VLD.
Voor sp.a lijkt het na de AGUSTA-affaire beter om zich koest te houden, kwestie om geen oude koeien uit de gracht te halen.
Voor zowel de socialisten als de liberale familie speelt een ander verhaal een grote rol;
namelijk dat van de Gemeentelijke Holding (GH) die virtueel failliet is ten gevolge van het Dexia-debacle.
Ter herinnering, het was J.M. De Decker die in oktober 2011 een klacht tegen de GH neerlegde wegens schending van het vertrouwen,
valsheid in geschrifte en oplichting.
Alvast een zaak waar de belastingbetalers nu reeds moeten voor betalen en waarvan de rekening volgens Rik Van Cauwelaert
nog veel hoger zal oplopen dan het ARCO-luik.
Toch tijd dat de Vlaamse media ook deze zaak met evenveel hardnekkigheid opvolgen,
want nu moeten we naar de Franstalige pers om te weten te komen wat er in deze zaak gaande is.
Journaliste Arianne van Caloen (LLB 26/02) vraagt zich af waarom de rechtspleging inzake de GH-affaire niet vordert
en heeft daarvoor volgende uitleg: De voorzitter van de rechtbank van 1ste aanleg te Brussel, Luc Hennart,
is de baas van de onderzoeksrechter in het GH-dossier, Colette Calewaert,
maar ook de echtgenoot van de vice-voorzitter van de Gemeentelijke Holding Anne-Sylvie Mouzon.
Hennart verdedigt zich tegen vermoedens van belangenvermenging met de laconieke mededeling
dat hij niet met zijn vrouw over haar zaken spreekt en omgekeerd.
En niemand die daaraan twijfelt?
Wel aan Vanackere maar niet aan Franstaligen die nochtans de kampioenen zijn in de politisering en belangenvermenging.
Selectieve woede of kinderlijke naïviteit?
Censuur of autocensuur?
Waar blijft de verontwaardiging van de parlementsleden van zowel de oppositie als de regeringspartijen in deze zaak?

Anders gelezen, kunnen we best begrijpen dat een operatie bankenredding noodzakelijk was
en de regering onder grote tijdsdruk stond.
Dat daarbij fouten kunnen gemaakt worden is menselijk.
Onder die noemer kan men naar mijn bescheiden mening eventueel nog het luikonderhandelen met Frankrijk situeren.
Net zoals in het geval van de onderhandelingen met Nederland over FORTIS.
Maar wat er intern gebeurde in België onder Belgen kan niet rekenen op zoveel clementie.
Er zijn gewoon teveel toevalligheden,
teveel verdonkeremanen waardoor het wantrouwen dat al zo groot is nog toeneemt.
In de FORTIS-zaak - waar de politiek geen belangen te verdedigen had hebben alle aandeelhouders hun geld verloren.
Bij DEXIA en ETHIAS waar de partijbelangen wel groot zijn werden de meubelen (voorlopig) wel gered door de regering.
Twee maten en twee gewichten?
Zoveel andere verklaringen zijn hiervoor niet mogelijk.

Kromredeneringen

Develtere (nog ACW-topman): Enerzijds zegt Develtere dat hij particulieren niet kan opleggen
welke bank te kiezen terwijl hij anderzijds daarvoor wel geld wil van Belfius.
Winstbewijzen die daarenboven niets waard zijn maar waarvoor de belastingbetaler via de staatsbank Belfius
wel 110 miljoen netto (de voorafbetaling gebeurde door Belfius) betaalde.
Vervolgens werd een deel van dat geld uitgezet aan een rente die vooral nieuwe vragen oproept.
Kan er nog iemand volgen?

Overigens is er met deze lening iets niet duidelijk: gaat het om een langlopende obligatie met een hoge interest?
Dan gaat het wel degelijk om een echte waarde die op de secundaire markt kan te gelde gemaakt worden
of vanaf een bepaald moment kan terugbetaald worden door Belfius (een call).
Dan was de uitspraak dat ze het kapitaal kwijt zijn fout.
Gaat het echter om een eeuwigdurende lening die niet teruggevorderd kan worden,
dan ziet het plaatje er gans anders uit.
Dan zit Belfius bank voor altijd vast aan een rente van 7,50 % wat in feite betekent dat elke 13 jaar
het ACW zijn gestort kapitaal terugkrijgt.
In tijden waar de rente niet eens de index volgt is dat een meer dan lucratieve deal.
In elk geval meer dan de obligatieaanbiedingen van grote bedrijven zoals Solvay.

Over dieafkoopclausule las ik volgende standpunten:

Leo Clijsters (CEO Belfius): "Als een winkelier een winkel verkoopt,
staan er ook clausules in dat de verkoper niet alle klanten mag meenemen. Dat is heel normaal."

Belgische trots

MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN

Nationale trots

Er zijn veel redenen om trots te zijn.
Maar of het een goed idee is om zoals de Koning deed, op te roepen tot meer nationale trots is wat anders.
Trots kunnen zijn op jezelf, om wat je presteert en wat je voor anderen betekent, is fantastisch.
Trots zijn op de gemeente of stad waar men woont is prima, maar er zullen wel stadsgenoten zijn die daar anders over denken.
Trots zijn op een natie (of een gemeenschap) hangt vooral af van de al of niet/minder gedeelde waarden en gewoonten.
Het vervolledigt voorgaande en zorgt voor een samenhorigheidsgevoel.
Trots zijn als Vlaming is dus geen onoverkomelijke opgave.
Maar trots zijn op België is moeilijker, artificiëler ook.
Omdat de verschillende gemeenschappen zichzelf meer als een apart volk/natie zien.
Omdat ze zich politiek en cultureel anders oriënteren en economisch ongelijk presteren,
blijft er van die gedeelde nationale trots weinig over.
Dan wordt de opdracht eerder om de verschillen zo veel mogelijk te bagatelliseren en de nationale evenementen op te hemelen
tot formidabele exploten.
Voetbalvedetten die fier zijn om hun land te vertegenwoordigen,
maar het samenhorigheidsgevoel om zeep helpen door een apart fiscaal gunsttarief te verdedigen.

Het probleem met zon opgedrongen denkkader is dat het onrealistisch is en soms leidt tot absurde veralgemeningen.
België doet het economisch goed zegt men, maar Vlaanderen heeft nauwelijks een openbare schuld terwijl Wallonië failliet is.
Onze tewerkstellingsresultaten zijn beter dan andere EU landen,
maar de werkloosheid verschilt naargelang de regios dermate dat Belgische cijfers niet meer representatief zijn.
Dat die werkloosheid, volgens de European Federation for Services to Individuals (Efsi),
in België dan nog veel meer kost (33.443 euro per werkloze per jaar) dan in andere landen,
maakt dat het verschil nog moeilijker te verkopen is.

Omwille van dit onrealistisch denken is interne concurrentie een absoluut taboe.
Nochtans hoeft dat niet zo te zijn, getuige de beslissing van de Geneefse regering om de belastingen op ondernemingen
drastisch te verlagen (van 24 % naar 13 %) waardoor het interessanter wordt om er te investeren (of niet te verhuizen).
Op http://www.economiesuisse.ch/ 20121011 voegt men eraan toe dat dit een stimulans is voor de andere kantons.
Een totaal andere visie dan de Belgische, waarbij de verschillen niet worden afgeblokt maar ervaren worden als een stimulans.

Ik vraag mij af of de negatie van de grote verschillen niet contraproductief is voor zowel Vlaanderen als Wallonië?
Telkens officiële instanties of woordvoerders van het Belgisch establishment uitpakken met goede Belgische resultaten
en weigeren de regionale verschillen in kaart te brengen,
krijgen wij ondanks de zwijgzaamheid van de media toch heel snel cijfers die een totaal ander regionaal beeld geven.
Waarom willen de Vlaamse regeringspartijen na zoveel jaren van aanmodderen die verschillen niet erkennen en zelf publiek maken?
Waarom mag de staatsschuld niet administratief gesplitst worden en de jaarlijkse bijkomende schulden niet regionaal
bijgeteld worden in plaats van enkel Belgische?
Polariseren, dat kan het kleinste kindschrijft Wouter Beke in dS,
maar getuigt het dan van zoveel moed en eerlijkheid om de regionale verschillen te negeren?
Zou het niet veel verstandiger en vooral veel eerlijker zijn tegenover zijn kiezers om een beleid te voeren
dat deze verschillen erkent en daarom een regionaal beleid vooropstelt,
in plaats van het beleid ondergeschikt te maken aan de grootste gemene deler van botsende visies?
Of is dat iets om trots op te zijn?

Mogen we als Vlamingen trots zijn op onze federale diplomatie?
Om ons op een waardige manier in het buitenland te vertegenwoordigen, zoals buitenlandminister Didier Reynders beweert te doen?
Net na het incident in Congo Brazzaville waarin de buitenlandminister de ambassadeur verweet om geen Frans te hebben gesproken,
zou men mogen verwachten dat hij zelf het goede voorbeeld geeft. Helaas niets daarvan.
Tijdens de 'diplomatieke dagen' die momenteel doorgaan in Brussel en waaraan alle Belgische en veel buitenlandse ambassadeurs deelnemen
hield hij zijn toespraak uitsluitend in het Frans, met uitzondering van een heel klein stukje Nederlands in het begin van zijn toespraak.
Het nepargument was opnieuw dat er Nederlandsonkundigen onder de toehoorders waren.
Daarom was er voor de Engelstaligen simultaanvertaling voorzien maar een simultaanvertaling van het Nederlands naar het Engels (of Frans)
daar had hij niet aan gedacht.
Kunnen we vertrouwen hebben en eventueel trots zijn op een federale minister die weigert de taal van de grootste gemeenschap
haar juiste plaats te geven tijdens officiële gelegenheden voor binnen- en buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders?

Anders Gelezen: Hoe meer politici proberen de regionale werkelijkheid te verdoezelen hoe meer de kloof met de modale Vlaming vergroot.

Vlaamse trots

In het buitenland etaleren Belgische politieke leiders al de troeven waarover België beschikt en wordt daarbij gesuggereerd
hoe goed zij,de regering, het doet.
Daar is niets mis mee, dat doen alle regeringen, ook de Vlaamse.
Alleen zijn er ook Vlaamse Belgen die geen Vlaming willen zijn en dan maar de werkelijkheid een beetje geweld aandoen.
Zo is er het Engelstalig programma Fans of Flanders, waarmee Vlaanderen zich wil profileren in het buitenland.
Maar nu blijkt dat dit VRT programma foute informatie verspreidt en dat blijkbaar kan doen zonder dat er van overheidswege een reactie komt.
Op een kaart van België ligt Brussel niet meer in Vlaanderen maar netjes op de grens tussen Vlaanderen en Wallonië.
Een voorafname op de uitbreiding van Brussel met de zuidelijke faciliteitengemeenten?
Van waar die vreemde kronkel bij de makers van dit programma? Een uiting van Vlaamse of anti-Vlaamse trots?

Ook onze Nederlandstalige pers heeft er een handje van weg om onze Vlaamse trots te voeden.
De TV interventie van Yves Desmet naar aanleiding van Bart De Wever zijn uitspraken over neutraliteit aan het loket,
was zon staaltje van pure passie voor Vlaanderen.
Bart Sturtewagen (hoofdredacteur dS) poogt om zijn medehoofdredacteur Karel Verhoeven,
die verantwoordelijk is voor het uitvergroten van de uitspraak uit de wind te zetten maar komt niet verder dan
De Wever een nieuw verwijt toe te sturen: dat hij refereert naar het dramatisch gebeuren met Pim Fortuyn in Nederland.
Nochtans is het niet zo moeilijk om een beetje empathie te tonen voor iemand wiens familie doodsbedreigingen krijgt.
Blijkbaar vinden de journalisten het normaal en zien ze zelf hun eigen rol niet meer in het verloederen van de zeden.
Of om het met de woorden van de ombudsman te zeggen:
als een bekende Belg De Wever (of iemand anders) uitscheldt dan is dat nieuws en moet dS dat publiceren.
De reacties op Sturtewagens bijdrage logen er niet om,
maar toch wil ik er ééntje uitpikken omdat het wijst op de selectiviteit van dS:
Pieter L. schrijft: Gevraagd naar wat zijn eerste beleidsdaad in Kortrijk zou worden antwoordde V. Van Quickenborn:
Het crapuul van de straat halen.
Is één redacteur gevallen over deze uitspraak?
Gisteren werd een verdediger van de Mohammedcartoons in Denemarken voor zijn deur neergekogeld.
Dit nieuwsfeit is in deze krant niet eens een bericht waard.
Maar een uitspraak van BDW verfrommelen en verdraaien in 37 columns tot een misdaad tegen de mensheid,
dat wordt in DS een verbreding van het debat genoemd.

Het incident deed uiteindelijk ombudsman Tom Naegels in zijn pen kruipen en jawel,
hij gaf toe dat zijn krant in de fout ging.
Bart De Wever deed volgens hem inderdaad niets anders dan een voorbeeld geven van het neutraliteitsbeleid,
dat door Patrick Janssens werd ingevoerd.
Mag ik daar nog aan toevoegen dat het zelfs verstandig was van De Wever om precies homoreclame als voorbeeld te nemen
omdat iedereen weet dat hij hen een goed hart toedraagt.

Wellicht beleefde Reyers Laat op woensdagavond een piekmoment door het debat tussen filosoof Etienne Vermeersch
en politicus Bart De Wever over neutraliteit en de Verlichting.
Een hoogstaand debat dat in elk geval duidelijk maakte dat deze twee Vlaamsgezinden intellectuelen niet moeten onderdoen
voor de Belgischgezinde politieke en journalistieke elite.
Hoe zou het debat geweest zijn mocht niet De Wever maar pakweg Gwendolyn Rutten of Bruno Tobback hieraan hebben deelgenomen?
Het moet alvast geen geruststellende gedachte zijn voor de Belgischgezinde culturele elite,
het Paleis en de Magnettes en van deze wereld, dat Vlaamsgezindheid geen gevolg is van domheid, integendeel.
Het zijn de laatste tijd vooral Belgen die met vlaggetjes zwaaien bij gebrek aan beter argumenten!

Citaten van de week

Uit het ideologie debat in dS

Gwendolyn Rutten (Open VLD in dS):Wij houden niet zo van die typische Vlaamse nederigheid, dat christelijke schuldbesef.
Wij willen vooruit. () Ik heb in 1999 bij de VLD gesolliciteerd omdat het de partij was die mij als burger het gevoel gaf dat ik iets waard was.
Verhofstadt had een geweldige boodschap: het gaat niet om de instellingen, het gaat niet om het systeem, het gaat om ú.
Dat heeft mij destijds overtuigd om voor de partij te kiezen.
Omdat het de partij was die verwoordde wat ik al heel mijn leven dacht.
En vandaag meer dan ooit. Anders Gelezen, moet ik bekennen dat ik Verhofstadt fout las, namelijk dat het niet ging om ú maar om hem.

Peter Mertens (PVDA in dS): Ik weet dat het geen sexy opinie is, maar ik verwerp niet alles wat onder het communisme is gebeurd.
Zet mij tegen een paal in Breendonk en ik zal nog altijd hetzelfde zeggen. ()
Vandaag lopen alle partijen in het neoliberale spoor. Er zijn maar twee fenomenen die daar tegenover staan,
twee ideologieën die opgang maken in Europa, omdat ze een antwoord bieden op de brutale ik-cultuur van het neoliberalisme:
het nationalisme en het marxisme.
Anders gelezen, zijn uitleg over het communisme is verdedigbaar maar zijn verwerping van het fascisme hoewel het communistische regime veel dodelijker was,
is meten met twee maten en gewichten.
Ik ben een fervente tegenstander van het (sovjetrussisch) communisme omdat ik zelf heb kunnen vaststellen hoe geestesdodend deze dictatuur was.

Wouter Beke(CD&V in dS): In 2014 willen wij dat het debat gaat over de uitvoering van de huidige staatshervorming.
De essentiële vraag volgend jaar is wat mij betreft: wil men nog een federale regering maken of niet?
Ik kan begrijpen dat heel wat Vlamingen er moeite mee hebben om geleid te worden door een Franstalige premier.
Maar als je liever een Vlaming als premier hebt, moet je de partijen sterker maken die bereid zijn om een federale regering te vormen.
Het is niet door een Vlaamse regering te vormen, dat je een andere premier krijgt.

Bart De Wever (N-VA in dS): Ik ben in de eerste plaats een communautarist, een gemeenschapsdenker.
De kern van mijn ideologische bestaan is de overtuiging dat er een denkfout zit in de verlichting,
namelijk in het idee dat de mens goed is van nature.
De mens is niet goed van nature, dat is de geconsendeerde wijsheid van tweeduizend jaar christendom.
De mens is in staat tot het allerbeste en het allerslechtste. ()
De transfers op zich zijn geen probleem, die bestaan in Europa ook.
Het probleem is dat je geen impliciete transfers kunt organiseren over de grenzen van je eigen democratie heen.
Ik moet weten wat het mij kost om in de Belgische constellatie te leven.
Wij betalen ongelofelijk veel, en krijgen ongelofelijk weinig terug.
En al zeker geen dankbaarheid.
Op de vraag of hij al dan niet naar het paleis zal gaan na de verkiezingen in 2014 antwoordt hij:
Dat hangt er maar vanaf wat het Paleis voor ogen heeft.
Ik heb geen zin om nog eens een match te spelen met een arbiter die systematisch tegen ons fluit.
En ik ga niet meer met andere partijen in een kasteel zitten zonder eerst de premissen af te spreken.
Anders ben je verloren.
Herman Van Rompuy heeft ooit gezegd dat de Vlamingen maar eens moeten weigeren om een federale regering te vormen.

Over de "walgelijkste creaturen" in DS

MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN

De walgelijkste creaturen

Het was een week vol mediakritiek.
Aanleiding hiervoor was de veroordeling van de hoofdredacteur van De Morgen wegens een onvoldoende onderbouwde kritiek
op een gerechtsmagistraat.
Allround academicus Jan Blommaert pleegde hierover in dS een opiniestukje onder de titel Nood aan fact finding.
Hij verklaart onder meer In realiteit zijn we buitengewoon slecht geïnformeerd en meer dan ooit tevreden met hapklare
en simpel te verteren informatiekost.
Journalisten moeten almaar sneller werken, hebben nog nauwelijks de kans om zich in bepaalde thema's te verdiepen,
en zijn gebonden aan benauwende formats.
Opinies domineren feiten.
Duidelijke taal en wellicht zal niemand hem ongelijk geven.
Ironisch genoeg las en citeerde ik nog niet zo lang geleden uit zijn eigen opiniestukjes die evenmin een andere lezing doorstaan.
Herinner u zijn stelling, dat strengere eisen inzake de kennis van het Nederlands leiden tot een onrechtvaardiger maatschappij.
Fact finding of een intentieproces?

Voorts breekt hij een lans voor meer kwaliteit: Het is te hopen dat de redacties in dit land lessen trekken uit dit voorval,
en zich naast de productie van goed leesbare teksten ook opnieuw meer gaan bezighouden met de kwaliteit van de informatie die erin komt.
Een enkele ombudsman helpt wel, maar is onvoldoende.
Deze conclusie is de zoveelste herhaling van wat de Nederlandse journalisten Oosterbaan en Wansing in de krant moet kiezen (voor kwaliteit) reeds wisten.

Dat een ombudsman niet volstaat, blijkt uit het hiernavolgend voorbeeld:

In een artikel (23/01) waarvan de titel meteen de teneur weergeeft, Jan Briers doet in zijn broek telkens als Ben Weyts hem belt,
laat bbr (volgens de regels van dS een copy-paste van een andere bron door Bart Brinckman)
een reeks anonieme socialisten hun gal spuwen op Jan Briers, kandidaat-gouverneur van Oost-Vlaanderen.
Zo lezen we wat een anonieme erevoorzitter van sp.a denkt over Briers: Briers wordt een puppet on a string.
Telkens als Ben Weyts hem belt doet hij in zijn broek.
Hij weet aan wie hij zijn benoeming te danken heeft.
Zo'n zogeheten niet-politieke politieke benoeming levert de walgelijkste creaturen op die er bestaan.
Getroffen door zoveel haat jegens een persoon die niet eens de kans krijgt om zich te bewijzen, vroeg ik aan de ombudsman of dat niet erover was?
De krant is toch niet verplicht om dergelijke hatelijke uitspraken over te nemen?
Zijn reactie verbaasde mij echt:Als kopstukken daarbij krasse uitspraken doen, is het de taak van de krant om die weer te geven.
Als ik me niet vergis, is de voorzitter van de N-VA ook nog niet gestorven van zijn eerste krasse, cassante,
sommigen zouden zeggen "galspuwende" opmerking over zijn politieke concurrenten.
En ook die stonden in de krant.
Kijk eens aan, zonder dat ik verwees naar N-VA strekking en enkel wou aanklagen dat scheldwoorden niet thuis horen in een kwaliteitskrant,
ziet hij prompt in mij de verdediger van De Wever en dus niet objectief.
Welnu, bij deze laat ik de ombudsman weten dat om het even welke politicus en dus ook De Wever,
niet moet afkomen met dergelijke hatelijke opmerkingen.
Toen ik hem dat in een reactie duidelijk maakte en hem uitnodigde om een voorbeeld te geven van een vergelijkbare uitspraak
door om het even welke politicus (ik zou wel enkele mestkevers kunnen vernoemen) haakte hij gemakshalve af:
Ik heb u mijn antwoord gegeven.
Er is niets mis met dat stuk.
Als u het met mij oneens wil zijn, het zij zo.
Maar goed, laten we het erop houden dat hij geen tijd heeft noch betaald wordt voor een discussie ten gronde.

Na meer dan 10 jaar dS dagelijks Anders te hebben Gelezen,
groeit bij mij de overtuiging dat met de aanstelling van Peter Vandermeersch als hoofdredacteur,
de krant een grote bocht heeft gemaakt en kwaliteit ondergeschikt werd aan de commerciële resultaten.
Zijn verkiezing in 2007 als marketeer van het jaar bekroonde een redactionele ommezwaai die dS voorgoed op weg zette
van het oppervlakkige commerciële product.
Zoals Vandermeersch zelf verklaarde werden de leegstaande lokalen op de verdieping van de redactie opgevuld met marketeers,
om de samenwerking met de redactie te verbeteren.
Het resultaat zien we elke dag: Meer bladzijden zodat er ook meer reclame kan geplaatst worden,
vrijblijvende bijdragen over koetjes en kalfjes, tot op de draad uitgesponnen dramas, scherpere opiniestukken inclusief scheldpartijen,
die vooral appelleren aan de emotie in plaats van het verstand,
meer ongecontroleerde copy-paste bij gebrek aan voldoende journalisten en last but not least,
de poging om de toenemende kritiek te temperen door het aanstellen van een ombudsman.
Die ene vraag waar het echt om gaat, of de krant niet beter kiest voor kwaliteit, blijft onbeantwoord.

Paleis der Natie

Nu Rik Van Cauwelaert zijn eigen bijdrage onder de naam Paleis der Natie heeft in De Tijd,
zullen vele Knack lezers ongetwijfeld blij zijn om opnieuw zijn kritische beschouwingen te kunnen lezen.
In zijn laatste artikel over Primair boerenbedrog herkende ik alvast de scherpe pen die Knack verloor.
Even meelezen:Toen N-VA-voorzitter Bart De Wever na zijn electorale zege in Antwerpen een oproep richtte
aan federaal premier Elio Di Rupo (PS) om een confederale staatshervorming voor te bereiden,
zat meteen de kat in de gordijnen.
Nochtans zei De Wever niets nieuws.
Hij herhaalde wat Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) eerder vorig jaar,
op de vooravond van de 11 juliviering had gezegd.
Peeters presenteerde toen het confederalisme,
waarmee hij zoals de meeste Vlaamse politici eigenlijk een tot het uiterste doorgedreven federalisme bedoelt,
als het model van de toekomst.
En de minister-president voegde eraan toe - om toch maar niet verkeerd te worden begrepen
- dat het Belgische wonder mogelijk wordt gemaakt door Vlaanderen.
Of anders gezegd: Vlaanderen financiert dat Belgische wonder.
Waarna Peeters waarschuwde: Maar dit is niet lang meer vol te houden. ()
Waals minister-president Rudy Demotte (PS) toonde zich in zijn nieuwjaarsboodschap een stuk bondiger.
Hij bestempelde het confederalisme dat de Vlamingen aankaarten kortweg als un piège à cons
- beleefd te vertalen als boerenbedrog.
Dat uitgerekend Demotte, Waalse socialist, het confederalisme als boerenbedrog afdoet, is wel opmerkelijk.
Want het eerste voorstel in die zin dat in 1947 al in de Kamer van Volksvertegenwoordigers werd neergelegd en waarvan de eerste zin luidde:
België is een confederatie gevormd door twee gewestelijke staten, Vlaanderen en Wallonië,
en door het federaal gewest Brussel, was van de hand van een Waalse socialist, Marcel-Hubert Grégoire. ()
Die ultieme staatshervorming kan er een zijn naar confederaal model.
De overgang naar een confederatie veronderstelt, zo doceren grondwetspecialisten,
in de overgang gedurende de logische seconde de onafhankelijkheid van de deelstaten.
Maar België kan ook, zoals Sottiaux aanreikt, tot een federatie van staten worden verbouwd.
Dat zijn geen onbeduidende kwesties.
Want al die grote samenlevingsvraagstukken van de volgende generaties kunnen alleen een oplossing krijgen
nadat alle communautaire plooien zijn glad gestreken.
Tot zolang wordt het beleid gekenmerkt door een gevaarlijk immobilisme dat met de zesde staatshervorming geen oplossing krijgt.

Het artikel sluit af met volgende zwaarwegende conclusie: Het echte boerenbedrog schuilt in de manier waarop de overheid
haar onmacht om die primaire uitgaven onder controle te houden verdoezelt achter steeds nieuwe belastingen.
Het overheidsbeslag ligt nu al onhoudbaar hoog, hoger dan de helft van het bbp, met nefaste gevolgen voor de economische groei.
En dan moeten de pijnlijkste effecten van de vergrijzing nog volgen.
Waarmee het federale België met zijn, volgens politicoloog Wilfried Dewachter,magere graad van democratie
de noodzakelijke solidariteit tussen Noord en Zuid, tussen ouderen en jongeren, tussen zieken en zij die gezond zijn,
tussen werkenden en werklozen, op de helling zet.
Terwijl de overheid wordt geacht die solidariteit te organiseren.

Belgische rekenkunde

Kamer 2010: PS 894.543 = 26 zetels; CD&V: 707.986 = 17 zetels; N-VA: 1.135.617 = 27 zetels.
Dus: met slechts 186.557 stemmen meer dan CD&V krijgt de PS 9 zetels meer dan CD&V.
Maar met 241.074 stemmen minder dan N-VA krijgt de PS slechts één zetel minder.
MR haalde 605.617 = 18 zetels, sp.a had 602.867 stemmen, goed voor 13 zetels.
Ik weet wel dat dit het gevolg is van de gebruikte methode DHondt voor het verdelen van de restzetels,
maar dat belet niet dat het altijd nadelig is voor de Vlamingen en dus in 2014 best op de politieke agenda komt.
Een man = één stem en elke stem hetzelfde gewicht, moet ook kunnen in België, of niet?

Citaten van de week

Willem Schoonen, hoofdredacteur Trouw: Peter Vandermeersch is de huidige hoofdredacteur van de Nederlandse krant NRC-Handelsblad,
ooit een vlaggenschip wat kwaliteit en berichtgeving betreft.
Sinds hij daar de baas is gaat die krant elke dag in oplage (lezers/abonnees) achteruit.
Maar niet alleen de oplage vermindert, ook de kwaliteit van NRC-Handelsbladis nog maar een afgietsel van wat ze vroeger was...

Patrick De Witte (columnist in De Morgen) ovr de grondstroom en N-VA:
"Wellicht zat iemand op de partijraad wat verveeld uit zijn neus te eten en een spelletje Wordfeud op zijn iPad te spelen,
toen hij plots 'stroom' op het bord zag liggen en met zijn eigen letters 'grond' kon maken.

PartiRep Ruth Dassonneville en Marc Hooghe van het Centrum Politieke Wetenschappen, KU Leuven:
De kiezers die bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen op N-VA stemden beantwoordden aan het typische profiel van de volatiele kiezer.
Dat is de uitkomst van een bevraging van de KU Leuven.
Ze zijn ontevreden over hun gemeentebestuur, en tonen weinig interesse in politiek en staan er zelfs wantrouwend tegenover.
(.) 27,5 procent van de bevraagde N-VA-kiezers stemde in 2006 overigens nog op VLD, 23,9 procent op CD&V en 5,9 procent op het kartel CD&V-N-VA.
22 procent kwam over van het Vlaams Belang en 12,9 procent van SP.A..
Anders Gelezen l

CONFEDERALISME, VOORGEBORCHTE VAN DE HEL?

Beginnen we het jaar met blijheid. Voor een hartverwarmend moment, klik op: http://www.youtube.com/watch_popup?v=GBaHPND2QJg&feature=youtu.be

Eerst het goede nieuws: Guido Fonteyn: Het is nog niet tot in de geesten doorgedrongen
alle aandacht ging immers naar Antwerpen maar 2012 was ook het jaar van de ontfransing in de Vlaamse Rand rond Brussel.
Een aansporing om op onze strepen te blijven staan en de doemdenkers die het tegendeel verhoopten, niet te geloven.
Maar dat dit het gevolg zou zijn van de splitsing, zoals een CD&V burgervader triomfantelijk op Facebook meldde klopt niet,
want in het bericht ging het duidelijk over een tendens die generaties overspant.
Wat evenmin vermeld werd was de kostprijs.
Daar verwezen de overwegend negatieve reacties wel naar.
En dan waren er de onvermijdelijke communautaire oprispingen.
De clash van het koninklijk duo Albert Deux en Di Rupo Premier, gevolgd door hun slippendragers,
met de voorzitter van de N-VA, Bart De Wever.
Ondertussen gepromoveerd tot de gevaarlijkste mens van België.
Eens anders lezen.

EEN PAAR COMMENTAREN IN DS OP HET STUK VAN GUIDO FONTEYN:
BEN M:
De titel had beter kunnen zijn: de verdere ontvlaamsing van Brussel
de meeste "Vlaamstalige" kandidaten in Brussel 19 kwamen op op Franstalige lijstenzelfs met filtering: Bert Anciaux was niet welkom in Brusselcentrum bij de PS;
idem ditto voor Lucas VDT in Elsene op de EcololijstGroen - CD&V - VLD - Sp.a quasi overal; Van Hengel zelfs op de PS-burgemeesterslijst in Everedoorbreking van "Vlaamstalige" lijsten - nochtans had zelfs een zekere W. Beke dienaangaande opgeroepen
om gemeenschappelijke Vlaamse lijsten te vormenideologie, "soi-disant" - lees eigen belang eerst ja - , boven eigen gemeenschap
De verschuiving van Fr stemmen naar VLD in Hoeilaart voor de gemeenteraad, doch niet voor de provincie
Beersel: moslims in het Frans aangemoedigd om voor CD&V te stemmen "nuttige stem"
De cijfers van Fonteyn kloppen niet.
Op 08 januari 2013 omstreeks 02:47, zei Marc D.:
Ik dacht even, hé dat is goed nieuws! Maar jammer genoeg ben ik van opleiding een beta-wetenschapper
en heb ik dus de onhebbelijke gewoonte om raw data te controleren.
Jammer genoeg voor Fonteyn, want ik zal meteen uit de doeken doen hoe hij in dit stuk gemanipuleerd
en verdraaid heeft dat het een lieve lust is. Fonteyn schrijft oa 'In Asse, Machelen, Meise en Merchtem
kwamen geen Franstalige lijsten (meer) op.'.
Wel, ik kan u verzekeren dat er in 2006 in geen enkele van deze gemeenten een franstalige lijst opkwam.
Wat staat die (meer) daar dan te doen? Pure misleiding.
Dan vraagt een mens zich natuurlijk af of er eigenlijk wel IETS veranderd is in de rand.
O ja. Zo haalde de UF in 2012 in Halle een zetel, terwijl er in 2006 geen Franstalige lijst deelnam.
Past niet in Fonteyns verhaal, verzwijgen dus maar.
Vervolgens geeft Fonteyn een lijstje van 6 gemeenten waar de franstalige lijsten achteruit gegaan zouden zijn.
De meest in het oog springende duidt Fonteyn met een (!) aan : Overijse, waar de Franstaligen
van maar liefst 34,3 naar 24,2 zakken, Spectaculair voorwaar.
Tot je het gaat controleren, De UF haalde in 2006 12,7%.
Dan denkt een mens uiteraard aha, er zal nog een tweede Franstalige partij zijn die 34,3 - 12,7 = 21,6 gehaald heeft.
En inderdaad, het kartel CDoV-Blauw-Plus haalde exact dat percentage.
Maarreuh... Blauw, dat klinkt toch niet echt Franstalig?
Toch eens verder spitten. Blijkt dit een kartel te zijn van 3 partijen.
CDoV is een christendemocratische scheurlijst van een ex-burgemeester, Blauw is een scheurlijst van jawel,
en Plus is effectief een Franstalige partij. Als we naar de voorkeurstemmen gaan kijken,
is het duidelijk dat CDoV de grootste is met meer unieke stemmen dan de andere samen en dat de franstaligen
slechts zo'n 30 à 40% van de lijst uitmaken.
Laat ons zeggen 40% om er vanaf te zijn.
Dan haalde Plus in 2006 40% van 21,7% = 8,7% van de stemmen, en dan tel ik echt ruim.
Tel daar de 12,7% van UF bij op en we komen op 21,4% francofone stemmen in 2006.
In 2012 valt het kartel uiteen, en vervoegen de UF-ers de lijst Plus, die dan effectief 24,2% haalt.
Ipv een verlies van 10,1% is dat dus een winst van 2,8%.
Moet er nog zand zijn?
Dacht Fonteyn nu echt dat dit ongemerkt kon passeren?
Als iemand tijd en zin heeft om de rest van zijn beweringen uit te vlooien : doe maar. Ik heb mijn conclusie al getrokken. (vervolgt)
Op 07 januari 2013 omstreeks 09:01, zei Ben M:
De heer Fonteyn maakt er zich al te gemakkelijk vanaf door enkel de gemeenteraadsverkiezingen te beschouwen!!
Zo lijkt het wel over te komen als een propagandastukje.
UF behaalde voor de provincieraad in Hoeilaart 13,6% (en geen 9% zoals vermeld).
Dus 50% meer dan hetgeen GF neerpende. Enzoverder. Feiten verifiëren wordt met de dag noodzakelijker.
Het parlement van de Franstalige gemeenschap, voorgezeten door een Waal en waarvan meer dan 2/3de van de leden Walen zijn
heeft haar zetele eveneens in Brussel.
Bijgevolg is het inderdaad aan Brussel van te weten wat ze willen:
de Vlamingen blijven boycotten en uitbraken of eens een normale niet fracistische attitude aan de dag te leggen!

******

Confederalisme

Het begrip confederalisme is een waar containerbegrip geworden dat iedereen zenuwachtig maakt.
Zelfs ervaren politicologen als Carl Devos en Dave Sinardet eisen onmiddellijke opheldering.
Bizar, want er is volgens diezelfde politieke commentatoren geen verwarring mogelijk:
confederalisme is een vrijwillig samenwerkingsverband tussen onafhankelijke staten.
Toch ontstond een grote dispuut omdat De Wever oproept om na te denken over een overgang naar een
confederaal model voor België.
Duidelijkheid moet er komen en dat die duivelse De Wever niet wil zeggen wat hij bedoelt,
maakt iedereen zenuwachtig en volstaat om hem te brandmerken als een zeer gevaarlijk man.
Geen enkele Nederlandstalige commentator die de uitspraak van Di Rupo tegensprak, ze vonden het alleen electoraal dom.
Nochtans is deze begripsverwarring niet nieuw en ook niet de schuld van De Wever.
Het is een mooi staaltje tsjevenspeak dat dateert uit de vorige eeuw.
Heeft er toen iemand onmiddellijke opheldering gevraagd?
Jaren later zou Herman Van Rompuy het confederalisme à la CD&V een nieuwe draai geven.
Het gaat om een confederaal model enkel verklaarbaar en toepasbaar in een Belgische context, zo mijmerde hij.
Heeft iemand hem ooit de vraag gesteld wat hij daarmee bedoelde?
Ergo, heeft iemand hem ooit begrepen en eruit afgeleid dat hij staatsgevaarlijk was?

Even ernstig, wat weten we wel?
Dat Yves Leterme (CD&V) bij zijn aftreden verklaarde dat het federale model op zijn grenzen was gebotst.
Dat Bart De Wever na het mislukken van de onderhandelingen in 2010-2011,
verklaarde dat federale onderhandelingen waarbij de Vlamingen vragende partij zijn,
gedoemd zijn tot mislukken vermits de Franstaligen enkel een beetje geduld moeten hebben tot de situatie
voldoende urgent wordt om vervolgens zelf te mogen beslissen wat ze zullen toegeven en welke prijs Vlaanderen daarvoor moet betalen.
Zouden ervaren journalisten en verstandige politieke commentatoren echt niet begrijpen wat De Wever daarmee bedoelde?
Mij lijkt het alvast veel duidelijker dan de boodschap van de traditionele partijen.
Neem nu Open VLD die wil onderhandelen over wat we nog samen doen (congres 2002),
maar deze duidelijke afspraak niet nakomt en zich in de vernieling laten rijden door een Franstalige socialist.
Wat willen die dan wel?

Eigenlijk is het te simpel.
De essentie van het confederaal denken berust op een vrijwillige samenwerking onder gelijken.
Het federale onderhandelen is in België nooit een zaak geweest van gelijken.
Trouwens, op geen enkel moment in de vaderlandse geschiedenis zijn de Vlamingen gelijken geweest.
Ondanks hun minderheid eisten en bekwamen de Franstalige minderheid minstens een pariteit en heel veel grendels of werd de wet
en zelfs de grondwet genegeerd bij de uitvoering van de overeenkomsten.
Verwonderlijk dat zovelen verbaasd zijn van de hevigheid waarmee Di Rupo de kerstboodschap van de Koning verdedigt en
heel veel Vlamingen schoffeert.
De Wever is inderdaad levensgevaarlijk voor de Franstalige dominantie, daar kan geen twijfel over bestaan.
Zouden Belgischgezinde politici en commentatoren nog altijd niet door hebben dat voor Di Rupo en de ganse PS,
hun hegemonie in Wallonië en Brussel veel belangrijker is dan de zure oprispingen van de Vlaamse regeringspartners?
Di Rupo, een heel charmante primus, maar als puntje bij paaltje komt, niet inter pares!

Anders gelezen: Di Rupo én De Wever, dat is pas duidelijke taal.
You like it or not. En als je het mij vraagt, Di Rupo is veel gevaarlijker voor België dan De Wever.
Een ware bedreiging voor de welvaart van Vlaanderen (en dus ook van België).

Simplistisch

Populisme misleidt door simpele redeneringen en goedkope schijnoplossingen die bedoeld zijn om het electoraat te behagen.
Het vervelende van dergelijke uitspraken is dat ze gelden voor iedereen,
ook voor de huidige regering die beslissingen maandenlang uitstelde tot na de verkiezingen en
structurele veranderingen voor zich uitschuift.
Geen afdoende maatregelen omdat de Waalse bevolking niet mag verarmen en er geen belemmeringen mogen zijn
voor megalomane projecten zoals het tweederangsstationnetje van Mons, thuisstad van Di Rupo,
waarvoor 150 miljoen voorzien is en wellicht meer dan het dubbele zal kosten
(Oostende van de Keizer valt ook in de prijzen).
Terwijl De Wever wel onpopulaire maatregelen voorstelt (indexsprong) die ook zijn eigen electoraat zouden voelen.
Een Vlaamse begroting in evenwicht is toch geen uiting van populisme?
Het zou bijzonder nuttig zijn mochten journalisten en opiniemakers eens de populistische (electorale) uitspraken
en dito voorstellen oplijsten waaraan alle politieke partijen zich in het afgelopen decennium hebben schuldig gemaakt.
Weet u wie daar zeer waarschijnlijk het best zou uitkomen?
De PS, want die zegt niet enkel maar doet ook altijd wat goed is voor haar electoraat.
Dat ze dat mogen doen zonder er zelf voor op te draaien kan men hén niet kwalijk nemen.

Simpele geesten in plaats van kritische journalisten is een ander hardnekkig zeer.
Wanneer in de gratis Zondagskrant Di Rupo verklaart,
dat de koning niemand viseerde met zijn verwijzing naar het populisme en de jaren dertig,
zou een journalist met enig gezond verstand toch moeten vragen waarom de koning iets zegt dat voor niemand bedoeld is?
Beseft die journalist niet dat Di Rupo een aanslag pleegt op de verstandelijke vermogens van de lezers?
Mij verbaast het echter niet want Di Rupo is zich zelfs niet bewust van enig kritisch denkvermogen bij de Vlamingen.
Zijn ze dat toch, dan worden ze weggezet als zeer gevaarlijk en stopt elke discussie.
Alleen weet ik nog niet wie voor wie gevaarlijk is.

België, de Endlösung

De verkiezingsstrategie van de traditionele partijen lijkt erin te bestaan om N-VA vast te pinnen
op het einddoel dat niet anders kan zijn dan de splitsing van België.
Beste lezers, mocht u toch twijfelen, wij gaan De Wever en zijn separatistische partij ontmaskeren.
Is dat eigenlijk nog nodig?

Wat weten we wel ?
Dat De Wever honderden keren beweerde dat België zal ver

IN DE LUWTE VAN HET AFGELOPEN JAAR

Naar jaarlijkse traditie sluit Anders Nieuws af met een overzicht, geschreven in de luwte van het aflopend jaar.

Nog nooit had ik het zo moeilijk om mij los te maken van de actualiteit; de kerstboodschap van de koning.

Maar bij nader toezien, leek dit kerstincident mij perfect geschikt als illustratie voor het voorbije politiek jaar.

2012 valt samen te vatten in twee woorden: puin ruimen.
Daarenboven overheerste het onbehaaglijk gevoel dat de politieke wereld blijft rijden in het donker zonder antwoord op belangrijke uitdagingen.
De media waren daarbij niet altijd behulpzaam, niet zozeer door wat ze schreven maar vooral door wat ze niet schreven.
De culturele elite liet wel luidruchtig van zich horen.
Met schimpscheuten en neerbuigende opinies etaleerden zij hun morele superioriteit.
Dit is Belgenland anno 2012, waar de wereld op zijn kop staat: een koning die verdeeldheid zaait en een voetbalvedette die oproept tot eendracht.
Beide hebben ze wel veel gemeen: ze voelen zich thuis in een socialistisch gedomineerde denkwereld,
vertoeven meer in het buitenland dan in eigen land,
zijn beide schatrijk en zijn het levend bewijs dat de juiste genen (zelfs niet noodzakelijk een gave) volstaan.

Verdeeld België, vooral een morele kwestie

De kortstondige heisa rond de kerstboodschap van de koning is enkel het laatste wapenfeit van een mediagesteunde
"verdeel en heers"-politiek die sinds het aantreden van Di Rupo legio is in Belgenland.
Aan de ene kant De Wever en Vlaamsgezind Vlaanderen die zich geviseerd voelen
(dat is niet hetzelfde als zich aangesproken voelen) en de traditionele Vlaamse partijen die in een georkestreerde actie
de kerstboodschap willen bagatelliseren.
Hiermee aantonend hoe hulpeloos ze binnen deze regering zijn.
Wie dacht ook weer dat een Franstalige premier tot meer inschikkelijkheid zou geneigd zijn?
Een foute redenering zoals onder meer blijkt uit deze koninklijke boodschap. Eens anders lezen.

Laten we teruggaan naar eind 1999 begin 2000.
Toen was er heel wat heisa omwille van de regeringsdeelname van de extreemrechtse partij van Haider in Oostenrijk.
België speelde haantje de voorste tijdens de EU-revolte tegen deze democratische en louter binnenlandse aangelegenheid,
die later door drie Europese Wijzen als ongegrond werd gekwalificeerd.
De reacties vanuit België zorgden ervoor dat ons land in Wenen zichzelf isoleerde van de andere EU-landen,
die heel wat gematigder waren in hun beoordeling en uitspraken.
De belangrijke rol die Verhofstadt hierbij speelde (maar nooit aan het licht kwam) mag ons niet afleiden van de essentie,
namelijk dat enkel de Franstalige politici onder meer buitenlandminister Louis Michel en defensieminister André Flahaut -
deze gelegenheid aangrepen om via een totaal ongenuanceerde en zelfs onbeschofte aanval
de ganse Oostenrijkse bevolking te kwalificeren als onverbeterlijke nazis.
Toen ik vanuit Wenen deze visie probeerde te nuanceren kreeg ik de niet mis te verstane wenk van de hoogste militair
om mij gedeisd te houden, want, zo liet hij mij weten, deze aanval was vooral bedoeld voor intern gebruik;
lees een aanval op de Vlaamse fascisten/nationalisten.
Wie dus denkt dat Di Rupo twaalf jaar later slechts een uitschuiver kan verweten worden is naïef.
De in Franstalige kringen gekoesterde dwanggedachte dat heel veel Vlamingen neigen naar een Vlaamse versie
van een (fascistische) dictatuur en de Verlichtingniet bijzonder genegen zijn,
kan enkel begrepen worden als een uiting van hun morele superioriteit.
Wie denkt dat het superioriteitsgevoel van de Franstaligen enkel berust op de suprematie van hun taal, dwaalt.
Hopelijk zal deze kerstboodschap van Di Rupo sommigen onder ons wakker schudden.

Dat de belangrijkste verantwoordelijkheid ligt bij Di Rupo, pleit de koning niet vrij.
Immers, hij heeft het initiatiefrecht om een eigen visietekst op te stellen en hem ter goedkeuring voor te leggen.
Het is dus wel degelijk zijn mening die op papier stond en uitgesproken werd.
Dat zijn aanval gericht was op de al of niet omfloerste nationalisten die overigens niet voor de eerste maal geviseerd worden -
is zo evident dat enkel naïevelingen of ter kwader trouw zijnde partijpolitieke opponenten dit zullen ontkennen.
De verwijzing naar de jaren dertig en de collaboratie is als een wonde die nooit mag geheeld worden.
Het incident wordt helemaal Belgisch wanneer de traditionele Vlaamse partijen bij monde van hun partijvoorzitters laten weten
zich niet geviseerd te voelen.
Is er een mooier bewijs voor hun kortzichtigheid?
De koning mag dus aan politiek doen zolang zijzelf zich maar niet aangesproken voelen.
Overigens begaan ze hiermee een tweede fout die hen binnenkort heel zuur kan opbreken:
zo geven ze aan dat hun eigen (wegsmeltende) Vlaamsgezinde achterban, die zich wel geviseerd voelt, quantité négligeableis.
Waarvan akte.

De denkwereld van de Parti Socialiste

Opnieuw verwijs ik naar een voorbeeld uit de tijd dat ik in Wenen verbleef.
Toen jaren na de onafhankelijkheid van Oostenrijk (het einde van de bezetting in 1955) een Sovjetpoliticus Wenen bezocht,
werd hij ingewijd in het westers communisme dat Oostenrijk politiek kenmerkte gedurende vele jaren.
Hij was verbaasd over de verregaande macht van de regerende socialistische partij en zei volgens een officiële bron
dat zoiets zelfs in het marxistisch Sovjetregime niet mogelijk was.
De macht van de socialistische partij
(gedeeld met de christendemocraten die blijkbaar overal zo wendbaar zijn om de macht te delen)
strekte zich uit over de belangrijkste levensvraagstukken van de bevolking: werken en wonen.
Ambtenaren worden aangesteld en bevorderd op basis van hun partijaanhorigheid.
Een (sociale) woning in Wenen (en de hoofdsteden van de deelstaten) was een partijpolitieke zaak.
Is dat niet net wat ook de Parti Socialiste nastreeft in België? De politisering van de ambtenarij?
De almacht van de partij (via hun eigen zuilen) in het verdelen van sociale voordelen allerhande?
Hun verstikkende macht over de media? Vooral dit laatste is zeer belangrijk om elke echte oppositie zoveel mogelijk te fnuiken.
Daarom kunnen Di Rupo en Co niet begrijpen dat de media in Vlaanderen aandacht schenken aan de Vlaamsgezinde strekking.
Dat zou in Wallonië nooit kunnen en nog minder in die zogenaamde multiculturele hoofdstad van Franstalig België.
Over Verlichting gesproken!

Is het niet opvallend hoe schizofreen hun discours over de verlichting en hun afkeer van de dictatuur is,
terwijl ze het monopolie van de macht over individuen doelbewust nastreven en deze levensvisie soms op ondemocratische manier
(als een minderheid) opleggen?
Is de Verlichte inspiratie niet in tegenspraak met hun maatschappijvisie waarin de maakbaarheid als ideaal wordt voorgesteld
aan een bewust onmondig gehouden bevolking? Slecht onderwijs wegens te gevaarlijk?
De PS wil niet dat de mensen nadenken,
ze moeten in de pas lopen en wanneer een vooraanstaand Vlaamse ondernemer het heeft over een marxistisch beleid van Di Rupo,
dan is dat niet alleen beperkt tot de economische parameters van het beleid, maar van het gehele beleid.
Overigens las ik dat Vlamingen meer geneigd zouden zijn tot "Gelijkheid" en de Franstaligen meer belang hechten aan het "Vrijheidsideaal".
Ook dat klopt slechts ten dele want steeds ondergeschikt aan de almacht van de partij.
Waar de PS voor staat is de corporatistische "Fraternité des camarades",
Gelijkheid en Vrijheid zijn slechts instrumenten ten dienste van het Herrenvolk,
dat net als in het marxistisch systeem geen zier geeft om zij die een gevaar zijn voor hun hegemonie.
Andersdenkenden, zoals de Vlaamsgezinden, moeten met alle middelen bestreden worden.

Een jaar Di Rupo

Wie kritiek heeft op de regering is populistisch.
Toegegeven, deze regering wordt door de wereldwijde crisis gedwongen om het populistisch beleid van de voorbije decennia
(vooral maar niet alleen tijdens de periode van Paars leefden we boven onze stand en waren vreemdelingen vooral electoraal welkom)
om te buigen.
Er was inderdaad heel wat vet dat kon weggesneden worden zonder dat de bevolking onmiddellijk iets voelde.
Maar er zijn ook heel wat nepmaatregelen die alleen maar de problemen voor zich uit schuiven.
Zo bijvoorbeeld bij Defensie waar meer als 60 miljoen van de opgelegde 100 miljoen euro besparingen enkel een verschuiving zijn
van aankopen naar volgend jaar.
Precies alsof er volgend jaar meer ruimte zal zijn.
Overigens, is het iemand opgevallen dat in de kerstboodschap van de opperbevelhebber van de Belgische strijdkrachten
voor het eerst sinds jaren (of zelfs ooit) soldaten in buitenlandse operaties niet belangrijk genoeg waren voor een bemoedigend woord?
Een veeg teken van de huichelachtige belangstelling voor de gewone mensen.
Nog een uitschuiver of gewoon een gebrek aan empathie?

Populisten

Dat men De Wever en weldenkend Vlaanderen stigmatiserend bestempelt als populisten is een zwakteargument.
Waar De Wever naar toe wil is duidelijk:
doen wat anderen beloofden maar uit een totaal misplaatste calimerohouding telkens weer inslikten.
Het confederalisme van CD&V met veel poeha aangekondigd in Kortrijk zijn we niet vergeten en om het geheugen even op te frissen,
een vermelding uit de conclusies van het VLD-congres november 2002:
De VLD wil een beter statuut voor Vlaanderen door de definitieve keuze voor een confederaal model.
Het zwaartepunt komt bij de deelstaten te liggen die bepalen welke bevoegdheden ze aan het federale niveau laten. ()
Taalfaciliteiten moeten uitdoven. () Elk bestuursniveau krijgt de volledige fiscale autonomie. ()
De bescherming van de positie van het Nederlands in Vlaanderen, in België en in Europa is een belangrijke taak van de overheid.

Is het niet bizar dat net deze twee regeringspartijen vandaag N-VA demoniseren en wegzetten als populisten,
terwijl zij ooit zelf zon populistisch programma voorstonden.
Kan er iemand mij zeggen welk communautair programmatorisch verschil in de weg staat van een Vlaams front?
Het enige argument dat ik vanuit de traditionele partijen hoorde was dat het niet haalbaar was want en nu komt hét argument -
de Franstaligen willen het niet.
Terwijl een klein kind weet dat zelfs de machtigste PS nooit dit project kan tegenhouden als drie Vlaamse politieke partijen samen dit voorstel verdedigen.
Helaas, de calimeros laten zich als kleine kinderen uiteenspelen door Di Rupo en het francofiele establishment.
Waarvan nu geweten is dat ook de koning daartoe behoort.

Zondebokken

Is iemand die misbruiken aanklaagt een ruziezoeker die leeft van zondebokken?
Volgens Di Rupo en de koning blijkbaar wel, want de staatsschuld is toch niemands fout en zal ook wel vanzelf weggaan?
Dat een massa reacties in de media de handel en wandel van de koning op de korrel nemen,
lijkt mij in de gegeven omstandigheden zelfs heilzaam.
Een andere zaak is of Bart De Wever die overstelpt werd door boze reacties ook de woordvoerder van deze frustraties moest zijn.
Gwendolyn R en B Sturtewagen vinden alvast dat wederzijdse aanvallen niet helpen.
En ja, misschien had De Wever zich beter beperkt tot wat politiek wel belangrijk is en een parlementaire discussie waard is:
of een koning die zon lage dunk heeft van een deel van de bevolking het doet er zelfs niet toe met hoevelen ze zijn -
nog een actieve rol mag spelen bij regeringsonderhandelingen?
Ook in deze discussie moeten de traditionele partijen net als N-VA kleur bekennen.
De gehoorde reactie als zou dat nu niet aan de orde zijn bewijst alvast hun onwil om een zindelijk debat te voeren op basis van argumenten.

Wat mij echter het meest stoorde in deze kerstboodschap was de verwijzing naar de zondebokken in combinatie met de jaren dertig.
Men moet geen historicus zijn om te beseffen wat het betekent:
dat volgens beide heren de Vlaamsgezinden vandaag van Walen en vreemdelingen zondebokken maken,
net zoals de Duitsers dat met joden en zigeuners deden in de jaren dertig.
Dergelijke associatie zelfs maar suggereren getuigt van kwaadwilligheid en veroordeel ik met het grootste misprijzen als populisme van de ergste soort.
Alleen, in België anno 2012 heten dergelijke boodschappen politiek correct te zijn.

Een gelukkig Nieuwjaar.

Pjotr

Naar monumenten kijkt men op.
Historicus Lode Wils is zon monument en wanneer een uitgebreid interview met hem gepubliceerd wordt in dS
dan is een andere lezing altijd welkom. Al was het maar om de beate bewondering van kritiekloze lezers een beetje te temperen.
Dat de oudjes Dehaene en Tobback nog eens uitgebreid aan bod komen in Knack zegt meer over Knack dan de geïnterviewden.
Verkoopt Knack niet goed meer?
Geen nood voortaan kan je die ook gratis krijgen bij de bakker en hoeft AG daar geen tijd meer aan te verspillen.
Eens de taalgrens oversteken loont wel de moeite.

Cultuurflamingant Lode Wils

Voor een beetje duiding bij mijn boek dS anders gelezen, vroeg ik een verklaring voor de begrippen Belgicist,
Flamingant, Vlaamsgezind aan de professoren Carl Devos en Bart Maddens, en citeerde ik Lode Wils die het volgende schreef
in Knack (juni 2008): een Flamingant is Vlaamsgezind en een Walligant is Waalsgezind.
Dat zijn neutrale termen, anders dan Vlaams-nationalist, die stemmen op een politiek partij die zeker niet Belgischgezind is.
In het interview in dS (8 dec) lezen we dat volgens Wils het Vlaams-nationalisme een product blijft van de collaboratie.
Betekent deze stelling dat er zonder de collaboratie geen Vlaams-nationalisme zou bestaan?
Zou een niet-historicus hieraan mogen twijfelen? Eens Anders Lezen.

Zijn argumentatie is dat de Duitsers de Vlamingen wilden geven wat ze niet van de Belgische autoriteiten kregen
(o.a. Nederlandstalige universiteiten) en een actieve Flamenpolitik voerden.
Zo werd het anti-Belgisch gevoel bij de Vlaamsgezinden aangewakkerd.
Dit argument lijkt mij correct maar verklaart niet waarom later zelfs de Belgischgezinde unitaire politieke partijen, socialisten,
liberalen en christendemocraten, opgesplitst werden in afzonderlijke Vlaamse en Franstalige partijen.
Het verklaart al evenmin de totaal verschillende socio-economische ontwikkelingen in Vlaanderen en Wallonië.
Men kan de collaborateurs van veel de schuld geven, maar toch niet van de partijpolitieke en economische ontwikkelingen
in de periode vanaf 1960?
Ik heb de stellige indruk dat Wils als historicus weinig rekening houdt met de recenter ontwikkelingen
en het hem blijkbaar ontgaat dat de uiteenrafeling van België niet het werk is van Vlaams-nationalisten
maar van een toegenomen zelfbewustzijn van de traditionele Vlaamse politici die sinds de jaren zeventig in de praktijk vaststelden
dat wat goed was voor België steeds meer overeenstemde met wat goed was voor de Franstaligen en steeds minder met
wat goed was voor Vlaanderen.
Wanneer men meer dan 500 dagen nodig heeft om tot een federaal compromis te komen dat door zowel linkse als rechtse
Vlaamsgezinden wordt afgeschoten, lijkt er mij meer aan de hand dan een achterhaald verhaal over de collaboratie.

Op de vraag van de journalist of er voor WOI dan geen anti-Belgische sentimenten waren, antwoordt Wils:
Die sentimenten bestonden wel, bij individuele mensen.
Maar een anti-Belgische beweging, met een eigen tijdschrift of maandblad, bestond er niet.
Waarop een lezer reageerde: Hoe komt het toch dat de eerbiedwaardige professor steevast vergeet dat er in 1914 een tijdschrift
De Bestuurlijke Scheiding met mensen als Marcel Minnaert en Leo Picard bestond?
Nogal vervelend wanneer een monument feiten negeert wegens niet passend in zijn lezing van de geschiedenis.

In een andere passage maakt hij ook duidelijk dat het cultuurflamingantisme van de conservatieven en klerikalen
(waartoe hij behoorde) altijd in de clinch gingen met de liberalen en de intellectuelen.
Die laatsten kozen voor de grote talen, zoals Duits in Slovenië en Frans in Vlaanderen.
Oude volkstalen in leven houden, daarin waren ze niet geïnteresseerd.
Ze vonden dat de Vlaamse Beweging de mensen bekrompen en achterlijk hield.
Terwijl het hén te doen was om intellectuele en politieke vooruitgang.
Blijkbaar bestaat de kloof tussen de intellectuele elite en de gewone stervelingen al zeer lang en is ze niet kleiner geworden
als we Luc Van Doorslaer mogen geloven (in dS):
Thuistaal aanvaarden op school, het is toch iets wat vooral door de academische wereld wordt verdedigd.
Wie dagelijks in de praktijk staat denkt er doorgaans anders over.

Di Rupo II, onaantrekkelijk voor Vlaamse regeringspartners?

Van de Woestijne pleegde in LLB een editoriaal met als titel: Het vooruitzicht op Di Rupo II verdeeld reeds de meerderheid.
Na één jaar Di Rupo stelt hij vast dat er bij de vice-premiers weinig steun is voor de premier.
Ook Luc Van der Kelen, hoofdredacteur HLN, in LLB, vindt dat de Vlaamse vice-eersteministers onvoldoende Di Rupo steunen.
Steven Vanackere liet alvast weten (VT4) dat hij niet zit te wachten op een tweede Di Rupo.
Hij herinnert eraan dat de huidige regering in Vlaanderen geen meerderheid heeft.
Anders gelezen: Het is zelfs erger dan Vanackere aangeeft,
want laten we eens de cijfers spreken van Vlaamse en Franstalige regeringspartijen(Kamer 2010):
Aantal kiezers: 7.767.552 Aantal kiezers voor regeringspartijen: 3.735.327 of 48%.
De enige reden waarom ze meer zetels dan de oppositie hebben is dat een stem in Wallonie meer waard is dan die in Vlaanderen.
Een lezer concludeerde daaruit:
een land waar een minderheid regeert, vooral met een programma dat ingaat tegen de wens van de meerderheid, noemt men een dictatuur,
geen democratie.

Ondertussen verdenken de Franstaligen CD&V ervan om in 2014 samen de onderhandelingen te voeren voor een confederaal België,
meer bepaald om art 35 in te vullen. Van de Woestijne schrijft het zo (LLB):
"Tous les signaux qui nous viennent du CD&V le confirment : il y a ou il y aura un accord entre le CD&V et la N-VA
pour venir ensemble à la négociation fédérale avec un programme commun : la création dun Etat confédéral.
Cest-à-dire : on définit dabord clairement les compétences des Régions et des Communautés, comme le prévoit lArticle 35 de la Constitution.
Le fédéral hérite du reste, cest-à-dire pas grand-chose .
" Welke Vlaamse hoofdredacteur zou dit durven schrijven?
Nochtans een scenario die veel weldenkende Vlamingen graag hadden gelezen in hun krant.

VDW sluit zijn editoriaal af met volgende zin: Alles wijst erop dat 2014 een jaar wordt met een regering in ademnood.
« Tout le confirme : 2014 sera une année que le gouvernement vivra en apnée.»

Economie sputtert, sociaal vangnet blijft ?

Hopelijk laat de economie het niet afweten want de staatsschuld wil maar niet dalen en de kans is zeer groot dat de voorlopig
behaalde begrotingsnorm voor 2012 toch niet zal gehaald worden wegens de verplichte kapitaalsverhoging van DEXIA.
Terwijl België die buiten de begroting wil houden (dus enkel verhoging staatsschuld en dat is in België geen relevant gegeven)
heeft Frankrijk deze steun wel ingeschreven in de begroting.
De kans is dus klein dat België gelijk zal krijgen.
Men zou dan denken dat de besparing in 2013 groter zal moeten zijn, maar dat is volgens DT niet het geval:
Het gaat om een eenmalige tegenvaller (ik wou dat het waar was!) voor de begroting 2012 die geen impact heeft
op de begroting van 2013. De beoogde doelstelling om het tekort volgend jaar te beperken tot 2,15 procent kan dus behouden blijven.
De Europese Commissie kijkt naar het structureel tekort, en niet naar de nominale cijfers, is te horen.
Stel u voor dat de bedrijven dit voorbeeld zouden volgen.

Dat het economisch weefsel onder druk staat weten we ondertussen allemaal.
Maar ook hier zijn er regionale verschillen die het probleem scherper stellen (Trends):
Meer dan veertig procent van de fiscale en sociale schulden staat op naam van Waalse bedrijven, terwijl die maar goed zijn
voor acht procent van de winst in België.
Verder lezen we dat sommige grote bedrijven nauwelijks belastingen betalen.
De bedrijven die 2011 met een positief resultaat afsloten, maakten een gezamenlijke winst van 76 miljard euro.
Dat is maar liefst 19 miljard euro meer dan in 2010.
Trends Top wijst er op dat het leeuwendeel van het verschil toe te wijzen is aan AB InBev.
De Leuvense bierbrouwer boekte een uitzonderlijke winst van 15 miljard, zonder daar belastingen op te betalen.
ArcelorMittal betaalt 109 miljoen euro, maar dankzij een doorgedreven gebruik van de notionele-interestaftrek,
draagt de staalreus zo een belasting op zijn winst van nauwelijks 2 procent af aan België.

Uit een studie van de Nationale Bank (meerdere kranten):
Nergens in Europa zijn zo weinig immigranten aan het werk als in België. De werkgelegenheidsgraad van inwoners die buiten
de Europese Unie geboren zijn, bedroeg vorig jaar 45,8 procent.
Ook wordt vastgesteld dat immigranten systematisch ondervertegenwoordigd zijn bij de overheid en in het onderwijs,
wat te wijten is aan juridische obstakels en bijzondere scholingsvereisten.
Voorts zijn immigranten vaker laaggeschoold, vaker actief in kwetsbare sectoren als de horeca,
en hebben ze vaker een tijdelijke arbeidsovereenkomst.
Uit de analyse blijkt dat de ongelijkheden zich jaar na jaar en generatie na generatie herhalen,
terwijl werkgelegenheid het krachtigste instrument is om sociale integratie te bevorderen en armoede te bestrijden,
aldus de auteurs. Anders Gelezen: het signaal is duidelijk:
wij zijn fout en het zal allicht meespelen dat allochtonen (die de taal niet kennen) onvoldoende geapprecieerd worden.
Gezien het Nederlands geen wereldtaal is, zullen er altijd meer taalonkundigen zijn in Vlaanderen dan in een land met een wereldtaal.
Het zou daarom goed zijn om te weten waarom Franstalige allochtonen in Brussel en Wallonië evenmin aan de bak komen?
Misschien heeft dat te maken met een andere werkethiek en zou het relevant zijn om te onderzoeken of de werkwilligheid
niet beïnvloed wordt door het zeker volgens hun normen - rijkelijk sociaal vangnet?
Immers, ervaringsdeskundigen wijzen erop dat wie zich aanbiedt niet altijd een werkwillige is, integendeel.
Heeft men nagegaan hoeveel vreemdelingen werken in de parallelle economie of deel uitmaken van lucratieve criminele circuits?
Hoeveel vrouwen mogen om religieuze redenen niet uit werken gaan?
Veel vragen waarop deze studie geen antwoord geeft en dat is jammer.
Waar ik nog steeds niets over lees: hoe het komt dat Franstalig België en vooral Brussel in vergelijking met andere grote Europese steden
een bovengemiddeld aantal inwijkelingen aantrekt zonder tewerkstellings-competenties?
Indien we het antwoord zouden kennen op al deze vragen zou een genuanceerd resultaat allicht afwijken van de slechte cijfers
uit dit oppervlakkig rapport, dat blijkbaar vooral politiek correct wil zijn.

Citaten van de week

Lode Wils: Hoe lang houdt België het nog vol? Vijftien jaar geleden zei ik op een toespraak tegen assistenten:
België zal mijn tijd wel duren, maar ik ben niet zeker of het de uwe zal duren.
Een jaar of vijf geleden heb ik tegen een soortgelijk publiek gezegd: België zal zeker uw tijd niet meer duren,
en ik ben niet eens meer zeker of het mijn tijd nog zal duren. Hoewel ik dus al 83 jaar oud ben.
Ik denk dat België eraan kan gaan.

Erik Defoort (historicus, in een reactie op het interview van Lode Wils (dS 10 dec): Geachte Lode Wils,
dan mag ik u nu vragen wat u dan wel leert uit het feit dat ik opgroeide in een wit nest',
waarin door de Duitse bezetter heel aangrijpend en blijvend leed werd veroorzaakt,
met name in het leven van mijn vader en in dat van een deel van zijn kinderen.
Maar ook ik werd later actief in tal van Vlaamse verenigingen' en in politieke partijen als de Volksunie en de N-VA. Dus?
Terwijl Lode naar een antwoord zoekt, profiteer ik ervan om hem bijkomend te vragen wat hij leert uit het feit
dat een niet onaardig deel van de joodse gemeenschap in Antwerpen recentelijk voor de N-VA stemde en
dat een goede joodse vriend van Bart De Wever en van mijzelf enthousiast kandideerde op de N-VA-lijst en er ook verkozen werd?

Luc Van der Kelen Antwoord op volgende vraag in LLB (vertaling) : Binnen 8 maand bent u met pensioen.
Een genuanceerde pen verlaat de krant. Elke dag lazen honderdduizenden uw editoriaal ?
Ja, normaal ben ik binnen 7 of 8 maand met pensioen maar mijn bedoeling is om de krant niet volledig te verlaten
en nog regelmatig tussen te komen wellicht in een andere functie,
zonder elke dag een editoriaal te schrijven.
Anders gelezen: een genuanceerde pen verlaat ons?

Louis Verbeke (Vlerick school): Het echte probleem van dit land is de ongehoorde inefficiëntie
waarmee met het staatsbeslag wordt omgegaan, vooral in Wallonië.
Tussen 2006 en 2010 lees ik bij het CERPE (economisch onderzoekscentrum in Namen) dat het primaire overschot van België
(vóór intresten) 24,43 miljard euro was. De bijdrage van Wallonië was 21,19 miljard euro negatief,
die van Vlaanderen 41 miljard positief. Na aanrekening van intresten wordt het nog veel erger,
vermits de schuld door Wallonië is veroorzaakt.
Het CERPE stelt ook dat de schuld van alle Franstalige entiteiten zal blijven toenemen.
Het Rekenhof stelt in zijn laatste auditverslag over de Waalse rekeningen dat de Waalse regering nooit de wettelijke auditregels is nagekomen.
Maar de feiten doen er niet toe, nietwaar? Het PS-beleid in Wallonië heeft in de Belgische boot een reusachtig lek geslagen.
Zolang dat niet wordt gedicht, zullen de Vlaamse hozers uitstel kopen. De boot wordt er niet opnieuw zeewaardig door.

Pjotr

OVER GRAFDELVERS EN ACTEERTALENT

Er waren heel wat bijdragen in de media die best eens anders gelezen worden.
Maar de commentaren op de conclusie van de auditeur van de Raad van State over de ARCO-regelingstonden wel op stip één.
Dat de culturele sector, misschien ongewild, door de regering werd bedacht met hogere belastingen,
toont aan hoezeer iedereen naar iedereen kijkt en de Belgicistische liefdesverklaringen van artiesten, net zoals bij gewone mensen,
beginnen bij het eigen loonzakje. In hun geval maximale subsidies en minimale belastingen waar gewone stervelingen van verstoken blijven.
Ook De Zevende Dagwas opmerkelijk: Open VLD en sp.a stuurden hun kat en CD&V hun jongste senator.
Gelukkig waren er nog een vinnige Paul Magnette en een lachende Ben Weyts.

Worden de arconauten de grafdelvers van CD&V?

Beginnen we met de afwijkende mening van Kaaiman (DT), alias voor Koen Meulenaere:Indien de Raad van State zijn auditeur volgt,
is het resultaat van de klacht van Pol Huybrechts het volgende:
hijzelf noch de leden van zijn wat ranzige (beleggers)federatie ontvangen ook maar één cent,
ze krijgen trouwens niet eens gelijk van de auditeur, en 800.000 arme sloebers verliezen al hun spaargeld,
een nogal brutale toepassing van het Matteüseffect van Herman Deleeck.
Eens een ander geluid dat aandacht verdient.
Commentaar overbodig.

Voor de andere media en politieke klaroenen waren de gedupeerden wel degelijk gedupeerden maar was het niet aan de belastingbetaler
om voor de gevolgen in te staan. Solidariteit ja maar geen twee maten en twee gewichten.
Die laatste beeldspraak kwam meermaals terug en wel in twee tegengestelde visies: waarom geen vergoeding voor de gedupeerden
van het andere goede-vader-aandeel Fortis en wel voor ARCO-aandelen?
Maar ook: spaarboekjes redden maar niet de sloebers met ARCO-spaargeld, dat is toch ook met twee maten werken?
Dat beide argumenten hun voor- en tegenstanders hebben werd met de dag duidelijker.
Maar er stond ook tussen de lijnen een boodschap en die was (voor mij althans) ontnuchterend:
namelijk dat onze politici niet in de eerste plaats dachten aan de mensen, maar aan de banken.
De staatswaarborg diende om een run op de bank te voorkomen (DM). Het ongerijmde van de situatie toen (en nu)
is dat de staat zelfs niet in staat is om ook maar een fractie van het spaartegoed te kunnen terugbetalen, mocht dat nodig zijn.
Pure blufpoker op een ongekende schaal. Tegelijk is er iets intrigerend aan deze absurde situatie:
de schulden die Fortis en Dexia zouden doen failliet gaan, zijn slechts een kleine fractie van het globale spaartegoed
(Trends: 730 miljard euro) dat hen beschermde tegen een faillissement. Feitelijk kunnen alleen de spaarders en niet de politieke partijen
(= regeringspartijen) aanspraak maken op het tegoed van de banken. Dat ARCO-aandelen zomaar, zonder inspraak van de beleggers,
geblokkeerd worden bewijst dat niet de spaarders vooraan staan maar de bank (en aandeelhouder ACW) die niet mag over kop gaan.
Wie gaat ondertussen met de winst lopen?

Dat brengt ons bij een ander probleem: de solvabiliteit van het ACW.
Volgens topman Patrick Develtere kan zijn organisatie de ARCO-spaarders niet terugbetalen. Moeten wij hem zomaar geloven?
Na dergelijk debacle door onverantwoord bestuur zou het getuigen van een ondraaglijke (letterlijk te nemen) lichtzinnigheid.
Het is dus duidelijk dat onze Vlaamse politieke doeners nu eens iets kunnen doen dat de oppositie niet kan:
namelijk ervoor zorgen dat er transparantie komt.
Middel daartoe zijn een rechtspersoonlijkheid voor en financiële controle van alle middenveldorganisaties die (geheel of gedeeltelijk)
werken met publieke gelden. Weigert de regering dat te doen, dan bewijzen ze slechts hun ongeloofwaardigheid en klopt bovenstaande stelling,
nl. dat voor alles de banken en ARCO dienden gered te worden.
Overigens zouden kritische media zich eens moeten afvragen wat het nut is van een overkoepelende ACW?
Een vakbond en een ziekenkas, ja, maar dat het lidmaatschap van zowel CM als ACV gebundeld worden door het ACW heeft ook consequenties
voor deze organisaties. Dan zijn ze medeplichtig aan het slecht bestuur en dienen ze op te draaien voor de gezamenlijke schulden.
Dat lijkt mij niet meer dan rechtvaardig.

Maar goed, laten we aannemen dat de regering wel in de eerste plaats bekommerd was om de mensen.
Dan moeten onder meer volgens ACW-mandataris (zijn eigen woorden) Steven Vanackere (CD&V) de ARCO-spaarders hun geld terugkrijgen.
Ten minste, hij voelt zich verplicht (als uitvoerende macht) om de wet gestemd door het parlement zo goed mogelijk uit te voeren.
Anders gelezen vond ik zijn optreden in Terzake zeer degelijk maar deze uitspraak is toch wel heel opmerkelijk.
Is er nog iemand die werkelijk denkt dat een parlementaire meerderheid (de regeringspartijen) de vrijheid heeft om een wet tegen te houden
die voortvloeit uit genomen regeringsbeslissingen?
Kunt u zich voorstellen dat bij voorbeeld een Vlaamsgezind CD&V parlementslid die géén prijs wou betalen voor de splitsing van BHV
in het parlement zich zou onthouden of godbetert zou tegenstemmen, wegens het te hoge prijskaartje?
Kunt u zich voorstellen dat een Open VLD-parlementariër een deelakkoord van de regeringsbesluiten zou verwerpen,
omdat het totaal in tegenspraak is met het partijprogramma?
Wie dat gelooft moet proberen zoveel mogelijk ARCO-aandelen op te kopen.
De mijne kan hij/zij alvast voor een zacht prijsje bekomen.

De 800.000 ARCO-spaarders zullen in elk geval graag willen weten hoe het zit voor ze in 2014 naar de stembus trekken.
Maar, beste ARCO-spaarders, wees niet te vroeg bezorgd: CD&V heeft alles te verliezen door ons in de steek te laten:
het federale graf. Trouwens, er is nog geen uitspraak en ik vergat nooit wat een gewezen voorzitter van het hoogste rechtsorgaan
(voordien CD&V-senator) mij zonder de minste schroom vertelde: dat volgens hem politiek benoemde rechters veel beter waren
dan de nieuwlichterij met een (slechts in schijn, mijn toevoeging) onafhankelijke selectie.
Het zou trouwens de eerste en laatste keer niet zijn dat in dit België de rechtspraak de grenzen van het recht overstijgt/ondergraaft
en zich laat leiden door maatschappelijke keuzes.

Om Kaaiman te parafraseren: Het marsplan is dit: we dringen met 800.000 man huize ACW (ook deze in Zwitserland) binnen
en we hangen Patrick en zijn gemandateerden ondersteboven aan de kristallen kroonluchters,
met een onbelemmerde blik op de betonnen Le Corbusier muren, volgeplakt met Arcopar-deelbewijzen.
Mocht dat niet volstaan zijn er nog de rechtvaardige rechters.

Gunsttarieven voor talenten?

Als er één ding is waaraan we verdienste noch schuld aan hebben, dan zijn het de talenten die we meekregen bij onze geboorte.
Behalve voor koningskinderen waar talent blijkbaar ongewenst is, kan ik geen reden bedenken waarom uitzonderlijk getalenteerden
recht zouden hebben op een speciale fiscale behandeling.
Toch opmerkelijk dat zelfs Ben Weyts (vice-voorzitter NV-A) in De Zevende Dag de huidige gunstregeling goedkeurt.
We hoeven ook niet terug te keren naar de tijd waar de grootste kunstwerken in de grootste armoede werden gerealiseerd
en waarschijnlijk erdoor werden geïnspireerd.
Een beetje steun kan tijdelijk nodig zijn voor beginnende talenten maar er is nog geen enkel kunstenaar doodgegaan aan het bijklussen.
Wie van zijn hobby zijn beroep kan maken mag zich heel gelukkig prijzen. Marc Hooghe (DM) zag het zo:
Als we de hele geschiedenis van dit dossier bekijken, dan zien we dat de Vlaamse Uitgeversvereniging in mei 2007 nog een afzonderlijke
belastingvoet vroeg, gaande van 10 tot 35 procent.
Door een wat bizarre speling van het politieke lot kregen de auteurs en uitgevers meer dan ze eigenlijk vroegen:
officieel een aanslagvoet van 15 procent, maar met een forfaitaire aftrek gaat het voor de eerste 15.000 euro in werkelijkheid maar om 7,5 procent.
Dat privilege blijft nu dus behouden.
En met alle respect voor het creatieve talent van ons land:
er zijn heel wat andere beroepsgroepen die even eerbaar en belangrijk zijn, maar wel iets hoger belast worden.

Is kritisch denken een teken van cultuurbarbarisme?
Absoluut niet, want ieder ruimdenkende mens beseft dat kunst maatschappelijk te belangrijk is om weg te gooien.
Helpen waar het moet, door prestatiebevorderende subsidies lijkt mij alvast meer aangewezen dan een veralgemeend fiscaal gunstregime,
vooral maar niet alleen in crisistijden. Voor een regering van doeners die de taboes niet schuwt had een beslissing die leidt tot meer gelijkheid,
alvast een positief signaal geweest. Bruno Tobback verklaarde in dS:
Ondertussen oogt ons belastingsysteem heel gunstig voor wie het nodige geld heeft verzameld.
Het ene belasten we tegen 40 procent, het andere tegen 15 procent of minder.
We moeten hier een nieuw evenwicht vinden. Hallo, Tom Lanoye?

De cultuurpausen en bekende mediafiguren zijn echter wel een politiek cadeautje waard.
Niet zozeer omwille van hun artistieke kwaliteiten maar omdat ze als Bekende Belg de eerste en laatste verdedigers zijn
van het lucratief Belgisch systeem.
Wordt het geen tijd dat ook voor deze sector de Belgische hangmatcultuur eens kritisch wordt bekeken?

Een lezersreacties die ik u niet wil ontzeggen: Een schrijver oefent een beroep uit, een hoofdberoep of een bijberoep.
Zowel in de huidige als in de toekomstige regeling zijn er op de inkomsten uit dat beroep geen sociale bijdragen verschuldigd.
Wijzen op minder sociale rechten is dus onfair. De sociale bijdragen voor een gewone werknemer, betaald door werkgever en werknemer samen,
draaien vlot rond de helft van het brutoloon.
Het zou er maar aan ontbreken dat de rechten van beiden dezelfde zijn met zo'n verschil in bijdragen.
De belastingen dan.
De gemiddelde belastingen, wat helemaal iets anders is dan de veel genoemde helft op de hoogste schijf,
liggen voor de meeste beroepsinkomsten tussen 30 en 35 %. De belastingen worden berekend op het inkomen na sociale bijdragen en na kosten.
Zelfstandigen moeten hun kosten bewijzen, loontrekkenden krijgen een royaal forfait,
artiesten nog meer: zij worden slechts op de helft van hun inkomsten belast. En aan een lager tarief (25 %) op een lagere basis.
En dan nog zijn ze verontwaardigd. (...)
Een alleenstaande met een bruto-loon van 50.000 euro per jaar betaalt 18.755,19 euro belastingen voor inkomstenjaar 2012,
indien dit een kunstenaar zou zijn, betaalt hij of zij slechts 5.852,25 euro belastingen. Vanaf 2013 zou dit slechts 9.753,75 euro worden.
En de heren en dames met de grote K worden daarnaast nog eens met veel subsidies allerhande overladen!

De Zevende dag is een rustdag

De voorbije zondag was het abnormaal rustig aan de Reyerslaan.
Een politiek debat na één jaar Di Rupo zou voor wat vuurwerk kunnen zorgen maar blijkbaar hadden de regeringspartijen niets meer
toe te voegen aan de verklaringen van hun leider in het parlement.
Open VLD en sp.a stuurden hun kat, CD&V hun jongste senator, Peter Van Rompuy, die zijn aanwezigheid kleur gaf door te zeggen dat hij
als jongere meer mocht zeggen dat de echte zwaargewichten in zijn partij.
Moderator Yvan Devadder diende het dus te stellen met Paul Magnette
(minister van overheidsbedrijven en ontwikkelingssamenwerking en wetenschapsbeleid) als woorvoerder van Di Rupo.
Waren er ook bij: Ben Weyts van NV-A en ondernemer Ignace Van Doorslaer die plaatsnam aan de kant van de oppositie
en beter dan Weyts zijn punt maakte: wat deze regering doet volstaat niet; tijdsverlies.

Ben Weyts is een lieve man die er bij momenten lachend bijzat maar helaas bleef steken bij algemene cijfers over belastingen en
Eenmalige maatregelen. Waarom niet specifiëren, bij wijze van voorbeeld, over welke maatregelen hij het heeft?
Of de regeringspartijen uitdagen door uit te leggen wat de precieze inhoud is van deze of gene maatregel.
Gelukkig was er Peter Van Rompuy die blijkbaar verder dan de echte CD&V meeging in het verhaal van de ondernemer,
maar smeekte om meer tijd. En hoewel hij vond dat de regeringspartijen niet moeten kijken naar de oppositie,
Kon hij het toch niet laten om NV-A opnieuw aan te vallen. Was het niet schizofreen van NV-A om naar de Raad van State te trekken
om het BHV akkoord aan te vechten terwijl De Wever zelf zegt dat hij in 2014 het land wil hervormen buiten de grondwet om.
Een alerte Weyts had kunnen repliceren als volgt: beste Peter, weet u nog wie er aan de Raad van State vroeg
om de ongrondwettelijke BHV kieskring te laten vernietigen? Uw vader, jawel en wat deed uw vader en de ganse CD&V vervolgens?
De verkiezingen goedkeuren alhoewel de kieskring niet gesplitst was en dus nog altijd ongrondwettelijk.
Was het uw vader niet die een regering met een Vlaamse minderheid te vuur en te zwaard zou bestrijden?
Ik denk dat NV-A inzake onbetrouwbaarheid geen lessen te krijgen heeft van CD&V. Waarna hij zijn liefste glimlach etaleerde.
Wie kan er nu kwaad zijn op Ben?

Uitspraken van de week

Jonathan Holslag (hoogleraar VUB in dS Waarom Brussel niet in aanmerking komt als meest leefbare stad"):
Het onvermogen van de Brusselse overheid zich te verplaatsen in de beweegredenen van het Beursplein-initiatief is wederom
het bewijs dat burgemeester Freddy Thielemans en zijn kompanen de stad beheren als een boer een melkkoe.
Wie zou er zich immers zorgen maken over een vooruitstrevend stedenbeleid, zolang het beest gevoed wordt
uit de ruif van de Europese instellingen en andere bureaucratieën?
Een wereldstad gerund door boeren. Vergeef me de beeldspraak.

Steven Vanackere (ACW minister): Men moet ophouden met te doen alsof wij mee beslissen over de beleggingen van het ACW.
Ja, ik ben een ACW-gemandateerde politicus, wat wil zeggen dat ik blijkbaar het vertrouwen heb van die beweging.
Maar dat heeft te maken met maatschappelijke aspecten, niet met beleggingsbeslissingen.

Jos Leys. Hij onderzoekt financieel gedrag aan het Center for Ethics & Value Inquiry (CEVI) aan de UGent in DM:
Wil onze samenleving voortaan bevrijd zijn van arconauten en de gevolgen van hun optreden,
dan moet zij de gezinnen financieel ontvoogden en geletterd maken. Van het ACW moeten we in deze niets verwachten:
zij maakt in Visie haar eigen achterban warm voor daggeldleningen om behangpapier de kopen (aan 11 procent),
terwijl de Develtere trots paradeert als de bezetter van een academische Leerstoel in Ethiek en Financiën.
Het artikel is te lezen op http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1541421/2012/11/29/Wie-zijn-de-ware-Arconauten.dhtml

Pjotr

Kroatische generaals vrijgesproken

(diverse kranten) Vijf rechters van de beroepskamer van het Joegoslavië-tribunaal kwamen met drie stemmen tegen twee
tot de conclusie dat de veroordeling van de twee Kroatische generaals Gotovina en Markac onterecht was. ()
De Kroatische premier, Zoran Milanovic, sprak van een belangrijk moment voor Kroatië.
Vesna Skare Ozbolt, Tudjmans juridische adviseur tot diens dood in 1999, zei dat het recht heeft gezegevierd.
Dit corrigeert alle foute dingen die over onze gerechtvaardigde oorlog zijn gezegd. Dit is het bewijs dat er geen
etnische zuiveringen in Kroatië hebben plaatsgevonden en dat het allemaal leugens waren.

Waarschijnlijk zullen veel internationale waarnemers, vertrouwd met wat toen gebeurde in de Balkan,
verbaasd hebben opgekeken van dit verdict. Zelf heb ik met eigen ogen de schade gezien die de zuiveringsoperaties
van het Kroatisch leger in de regio Knin Sinj hebben aangericht. Voor een goed begrip moet men onderscheid maken
tussen de onvermijdelijke oorlogsschade als gevolg van de gevechten en de schade die moedwillig werd aangericht
aan de woningen van onschuldige Serviërs die verdreven werden uit hun huizen en tot op vandaag niet kunnen terugkeren.
Vooral wegens de blijvende hatelijke houding van de lokale Kroatische bevolking. Een etnische deportatie ingegeven door
haatgevoelens die vandaag blijkbaar nog even levendig zijn als toen.
Zo moet men de vreugdekreten in Zagreb om de vrijlating van beide generaals lezen en begrijpen.

Congo

N-VA wil dat Reynders open kaart speelt over Oost-Congo. De oorzaken van de instabiliteit in Oost-Congo zijn niet alleen te zoeken
bij buurlanden Rwanda en Oeganda, maar ook in Congo zelf, zegt N-VA-kamerlid Peter Luyckx in dS.
Het herinnert mij aan mijn (enige) interview voor het VRT-nieuws naar aanleiding van de genocide in Rwanda (1994).
Blijkbaar was bij iemand van de VRT mijn naam als stafchef in Kismayo, Somalië, blijven hangen.
In dit lang interview wees ik op de enorme problemen die een volksverhuizing met zich zou meebrengen.
Niet alleen een nachtmerrie voor humanitaire hulporganisaties maar ook een onvermijdelijk drama door de politieke instabiliteit
die erdoor ontstond:
de botsingen tussen de lokale bevolking en de gewapende bendes die samen met de vluchtelingen de grens overstaken.
Het gevecht om te overleven, denk maar aan de besmettelijke ziektes die zich snel verspreidden zonder onderscheid tussen
de lokale bevolking en de vluchtelingen. Maar vooral de natuurlijke rijkdommen waren in Oost-Congo een reden voor het voortduren
van een ontmenselijkte strijd om rijkdom; een ware geseling in plaats van een zegening.
Dat het weerzinwekkende van de genocide in Rwanda nog zou voorbijgestoken worden door het nu reeds bijna twintig jaar durende
conflict is niet alleen een bittere vaststelling, het werpt vooral de vraag op wat de wereldgemeenschap daar eigenlijk deed sinds
haar aanwezigheid (MONUC, de Missie van de Verenigde Naties in Congo) vanaf 1999?
Heeft het zin om enkel toe te kijken of in het beste geval nog erger te voorkomen?
Waarom is de omvangrijkste missie ooit in Afrika zo machteloos?

Waar zit de zo geprezen Belgische expertise om op die fundamentele vragen een zinnig antwoord te geven?
Even herinneren aan de conclusies van de Rwanda-commissie over de rol van de Belgische diplomatie en de dood van de
10 paracommandos te Kigali: In plaats van mea culpa te slaan omdat we niet gebleven waren om de genocide in de kiem te smoren
en zo de spillover (het uitdeinen van een intern Rwandees conflict tot een uitzichtloos regionaal conflict) te voorkomen,
besloot de commissie onder leiding van Guy Verhofstadt dat we in de toekomst beter geen militairen meer zouden inzetten
in de oude koloniale gebieden. Van enige politieke verantwoordelijkheid was er geen sprake,
want zo belangrijk is een genocide in het verre buitenland nu ook weer niet.

Defensie, verlengstuk van de diplomatie

Defensie als instrument van onze buitenlandse politiek is blijkbaar niet meer geloofwaardig.
Dat is althans de conclusie van een groep (?)
hoger officieren. Daarbij nemen ze zowel defensieminister Pieter De Crem als zijn voorgangers op de korrel.
Geen blijde boodschap, maar dat de defensieminister klacht neerlegt tegen onbekenden,
gaat voorbij aan de inhoud van deze studie. Overigens groeit de twijfel over de ware herkomst van deze studie.
De aangehaalde argumenten zijn geen nieuws voor ingewijden en er valt zelfs over te discussiëren.
Dat defensie in verhouding tot andere landen financieel karig bedeeld wordt, klopt.
Maar dat is een politieke keuze waarmee militairen moeten (leren) leven.
Over het personeel en het materieel levert de studie weinig nieuws op en geeft ze geen verklaringen, laat staan antwoorden.

Verouderd zwaarmaterieel o.a. tanks werd inderdaad niet vervangen toen het normaal had moeten gebeuren.
Dat was in de periode van de Paarse regering met Flahaut als defensieminister. Er werd in samenwerking met de defensiestaf -
geopteerd voor lichter materieel dat met vliegtuigen kon vervoerd worden naar verafgelegen inzetgebieden.
Een politieke keuze die achteraf niet zo fout bleek want nu beschikken onze troepen in Afghanistan ten minste over veel beter
en betrouwbaarder materieel dan indertijd in Somalië en Rwanda. Terecht is de kritiek dat de aangekochte aantallen geen rekening
houden met een noodzakelijke operationele en logistieke reserve.
Deze militair-technisch kortzichtige besluitvorming wordt er niet beter op door de vervanging
van versleten materieel of investeringen in beter aangepast materieel opnieuw uit te stellen.

Over het personeel het belangrijkste probleem bevestigt deze studie wat al lang bekend is: te veel oude niet operationele militairen
in deels overbodige structuren en te weinig jonge mensen voor de operationele eenheden.
Ook hier blijft de studie steken in weliswaar onderbouwde vaststellingen doch lezen we niets over mogelijk oplossingen.
In een beknopte vergelijkende studie stelde ik reeds in 1998 vast dat in België de verhouding militairen/bevolking veel hoger lag dan in ander landen.
Begrijpelijk dat het moeilijk is om zoveel volk te rekruteren, temeer omdat België als natiestaat faalde en het patriottisme op een heel laag pitje brandt.
Op basis van dit kwantitatief criterium zou de getalsterkte kunnen dalen tot grosso mode 27.000.
Daardoor zou het beschikbaar budget per soldaat (een kwalitatief criterium dat niet gehanteerd wordt hoewel veel relevanter dan het gebruikte criterium,
nl. het aandeel van het BBP voor defensie). Helaas was en is defensie altijd een onderdeel van een socialistisch geïnspireerde tewerkstellingspolitiek
in plaats van de uitdrukking van een militair-technische behoefte. Dat geldt trouwens bij uitbreiding voor heel wat Europese landen.

De personeelspolitiek loopt dus reeds decennia mank en ondanks een permanente afslanking blijft het probleem bestaan.
De reden is eenvoudig: men weigert het fundamentele probleem te erkennen, namelijk dat het levenslange ambtenarenstatuut niet aangepast is
voor militairen waarvan de core business fysiek te zware eisen stelt.
Slechts wanneer men deze contradictie in leeftijd wil aanvaarden zal een noodzakelijke verandering ook mogelijk worden.
Moet het statuut daarom op de schop? Neen, want dat is inderdaad utopie in dit Belgenlandje. Het is ook niet nodig voor wie creatief wil denken.
Het absurde van deze studie die De Crem zo zwaar op de maag ligt,
is dat ze het bewijs in het ongerijmde is van de scheefgetrokken personeelssituatie.
In Evere zijn er veel te veel hogere officieren die tijd te veel hebben en zich onledig houden met studies,
zoals deze, die enkel nog voor de media nieuws zijn. Jammer dat er ook op het kabinet van De Crem blijkbaar te weinig creativiteit aanwezig is
om haalbare alternatieven uit te denken. Misschien dat de partij die verandering wil zich eens over dit probleem wil ontfermen.
Al was het maar om te bewijzen dat ze wel kennis in huis heeft.

Defensie betaalt de factuur voor Verhofstadts EU ambities

Ergerlijk is dat de paarse regering indertijd, ondanks de financiële dwangbuis, de militaire autoriteiten dwong om helikopters aan te kopen die,
volgens een luchtmachtgeneraal, defensie noch in aantal, noch in kwaliteit rendabel kan gebruiken.
Meer zelfs, volgens de studie en bevestigd door een ander generaal, werden nooit helikopters gevraagd.
De aankoop van de NH90 helikopter diende duidelijk andere dan militaire doelen.
Eens anders lezen.

De helikopteraankoop omvat 8 exemplaren NH90 onderverdeeld in drie verschillende versies, voor drie verschillende opdrachten.
Voor de Marinecomponente werden twee exemplaren gekocht voor de Nederlandse occasiefregatten.
Helaas is het vliegdek en de loods voor de Helis op deze fregatten te klein (enkel geschikt voor de Lynkx) en moeten deze fregatten dus eerst
aangepast worden op kosten van defensie. Dit is Belgisch goed bestuur! Voor de Luchtcomponente werden drie helis voorzien voor de
Search and Rescue role. Overbodig want dit is geen militaire opdracht en kan evengoed uitbesteed worden aan Noordzee Helikopters in Oostende.
Het enige dat zou wegvallen zou de Combat Search and Rescue zijn, waarvoor het beperkt aantal toch niet volstaat.
De Landcomponente krijgt de overige helis, drie stuks, alsmedium range transport helicopter.
Totaal onvoldoende in aantal, en voor opdrachten waarvoor de Chinook veel beter geschikt is.
Het is alsof men een 3.5T truck koopt, om nu eens een brief te posten,
nadien ingezet te worden als brandweertruck of dienst te doen als taxi voor het vervoer van VIP.

Minstens 300 miljoen euro weggesmeten geld voor Een Rolls Royce om naar de kruidenier om de hoek te gaan dixit de auteur(s) van de studie.
Wie daarvan beter werd?
In elk geval niet de Landcomponent, gezien het geld voorzien was voor de aankoop van voertuigen.
Voor deze overheveling werd volgens militaire bronnen luchtmachtgeneraal en Chef Defensiestaf Van Daele
beloond met een verlengd verblijf als chefstaf.
De politieke beslissing voor de aankoop kwam ditmaal niet Flahaut maar van Verhofstadt persoonlijk,
die de legerstaf dwong om deze helikopters aan te kopen,zo niet zou hij ook de andere aankopen blokkeren,
aldus een op het overleg aanwezige generaal. Dat Verhofstadt daarenboven de keuze oriënteerde naar de NH90
(en hiermee de voorschriften inzake openbare aankopen aan zijn laars lapte),
heeft volgens een gewezen luchtmachtgeneraal een zeer eenvoudige reden:
Omdat Verhofstadt de Fransen zijn kandidatuur voor de post van voorzitter van de Europese Commissie zouden steunen.
Hij had die reeds toegezegd gekregen, maar wilde toch geen risico nemen. Toen hij samen met Leterme de Show van Le Bourget bezocht
(maar wel in twee aparte delegaties) wilde hij enkel Eurocopter bezoeken en de NH90, alhoewel er dus een aankoopprocedure liep.
De concurrenten wilde hij zelfs niet zien. Na het bezoek vroeg hij trouwens om onmiddellijk naar Matignon te gaan,
om zijn geloofsbrieven te overhandigen aan De Villepin die toen net Eerste Minister was.
Verhofstadt was het eerste staatshoofd dat een ontmoeting had met De Villepin.
En het ging dus niet omdat de Belgische industrie dit nodig had, want dank zij Flahaut en Verhofstadt werden er door België géén enkele verplichting
tot economische return gevraagd, wat andere kopers wel vroegen. En de minister van economie,
Verwilghen, kon van Verhofstadt de pot op, als hij maar de Fransen kon overtuigen dat het dank zij hem was dat die (helikopters) er kwamen.
Deze affaire deed mij zonder enige concrete aanwijzing
eraan denken dat Flahaut wellicht als pasmunt voor het eigengereide optreden van Verhofstadt
op zijn beurt Defensie kon opzadelen met kanonnen van het ongebruikelijk 90 mm kaliber dat heel toevallig
vooral de Waals-Brabantse munitieleverancier goed uitkwam. Defensie dubbel genaaid? Neen, nog erger,
vermits De Crem (wel begrijpelijk) besliste om die nieuwe voertuigen met 90 mm kanon direct in het uitstalraam for sale good price te zetten.
Dat onze kwaliteitsmedia over heel deze controversiële besluitvorming niets wisten of schreven bewijst eens te meer
dat ze tekortschieten in hun opdracht als kritischeVierde Macht; als bewaker van het algemeen belang.

Uitspraak van de week

Guy Verhofstadt, Europees parlement: Nigel Farage van UKIP trok alle registers open,
maar hij kreeg fors tegengas van liberaal fractieleider Guy Verhofstadt.
De grootste verspilling, dat is uw salaris, wierp hij Farage voor de voeten.
Anders gelezen: hoeveel helikopters zou Farage al gekost hebben?

Jos Vaessen in madeinlimburg.be: Geef eens één reden waarom iemand nog in België zou investeren.
Ik geef u de mijne: omdat ik Belg ben.
Dat is toch wel de stomste reden die er bestaat, niet? Of nog een stomme reden: omdat ik niet graag reis.
En omdat ik niet graag mijn vrouw alleen laat. Allemaal irrationele overwegingen. Het wordt moeilijk in België.
Het is zo jammer dat de Wetstraat zich dat niet realiseert.

Joëlle Milquet(Knack online): "Er is geen sprake van het sociaal overleg in de feiten te schrappen. De regering kan niet alles opleggen".
Anders gelezen: blijkbaar komt het Milquet en alle Belgische beleidsmakers goed uit dat onverkozen drukkingsgroepen het beleid inhoudelijk bepalen.
Als er één positief punt zit in het begrotingsresultaat dan wel dat eindelijk de politici zelf eens beslisten.
Maar toegegeven, het is cosmetica die vooral moet dienen om het probleem van de loonkosten voorbij de verkiezingen van 2014 te tillen.

Seymour Hersh (dS): Het stikt van de amorele, halfcriminele politici wier enige zorg het is om toch maar herverkozen te raken.
Ze zijn niet gek, het zijn politieke dieren. In de vijftig jaar dat ik journalist ben, heb ik gesproken met eindeloos veel misdadigers,
massamoordenaars, corrupte politici, noem maar op. En werkelijk niet één dacht van zichzelf dat hij iets verkeerds deed.

Pjotr

In de ban van de Koran

24-04-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

16-04-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

14-04-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

14-03-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

06-03-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

20-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

19-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

07 februari 2013

08-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

***

Moniti meliora sequamur...

06-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

EU zet "troll-patrol" in voor de komende euro-verkiezing,
om Eurosceptische opstoot aan te pakken.
Het Europees Parlement gaat 3miljoen euro uittrekken

om de pers te monitoren en eurosceptische debatten

op internet te onderscheppen,

om te weten te komen met wie en over wat er gedebatteerd

wordt, in de aanloop naar de Euro-verkiezingen volgend jaar,

uit vrees dat vijandigheid ten opzichte van de EU aanzienlijk toeneemt.

EU to set up euro-election 'troll patrol'

to tackle Eurosceptic surge

The European Parliament is to spend almost £2 million on press monitoring

and trawling Eurosceptic debates on the internet for "trolls",

with whom to debate in the run-up and during euro-elections next year

amid fears that hostility to the EU is growing.

04-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

27-01-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

09-01-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

03-01-2013, 09:11 geschreven door Vanhoutte guy

29-12-2012, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

11 december 2012

DAAGT HET AAN DE EINDER?

15-12-2012, 13:00 geschreven door Vanhoutte guy

Awarding the Nobel peace Prize to the EU is offensive and dangerous

10-12-2012, 15:59 geschreven door Vanhoutte guy

06-12-2012, 18:22 geschreven door Vanhoutte guy

05-12-2012, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

02-12-2012, 22:15 geschreven door Vanhoutte guy

21-11-2012, 20:29 geschreven door Vanhoutte guy

In de ban van de Koran

24-04-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

16-04-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

14-04-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

14-03-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

06-03-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

20-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

19-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

07 februari 2013

08-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

***Moniti meliora sequamur...

06-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

EU zet "troll-patrol" in voor de komende euro-verkiezing, om Eurosceptische opstoot aan te pakken.Het Europees Parlement gaat 3miljoen euro uittrekken

om de pers te monitoren en eurosceptische debatten

op internet te onderscheppen,

om te weten te komen met wie en over wat er gedebatteerd

wordt, in de aanloop naar de Euro-verkiezingen volgend jaar,

uit vrees dat vijandigheid ten opzichte van de EU aanzienlijk toeneemt.

EU to set up euro-election 'troll patrol'

to tackle Eurosceptic surge

The European Parliament is to spend almost £2 million on press monitoring

and trawling Eurosceptic debates on the internet for "trolls",

with whom to debate in the run-up and during euro-elections next year

amid fears that hostility to the EU is growing.

04-02-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

27-01-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

09-01-2013, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

03-01-2013, 09:11 geschreven door Vanhoutte guy

29-12-2012, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

11 december 2012

DAAGT HET AAN DE EINDER?

15-12-2012, 13:00 geschreven door Vanhoutte guy

Awarding the Nobel peace Prize to the EU is offensive and dangerous

10-12-2012, 15:59 geschreven door Vanhoutte guy

06-12-2012, 18:22 geschreven door Vanhoutte guy

05-12-2012, 00:00 geschreven door Vanhoutte guy

02-12-2012, 22:15 geschreven door Vanhoutte guy

21-11-2012, 20:29 geschreven door Vanhoutte guy

***

Moniti meliora sequamur...

EU zet "troll-patrol" in voor de komende euro-verkiezing,
om Eurosceptische opstoot aan te pakken.
Het Europees Parlement gaat 3miljoen euro uittrekken