(diverse
kranten) Vijf rechters van de beroepskamer van het
Joegoslavië-tribunaal kwamen met drie stemmen tegen twee tot de
conclusie dat de veroordeling van de twee Kroatische generaals Gotovina
en Markac onterecht was. ( ) De Kroatische premier, Zoran Milanovic,
sprak van een belangrijk moment voor Kroatië. Vesna Skare Ozbolt,
Tudjmans juridische adviseur tot diens dood in 1999, zei dat het recht
heeft gezegevierd. Dit corrigeert alle foute dingen die over onze
gerechtvaardigde oorlog zijn gezegd. Dit is het bewijs dat er geen
etnische zuiveringen in Kroatië hebben plaatsgevonden en dat het
allemaal leugens waren.
Waarschijnlijk
zullen veel internationale waarnemers, vertrouwd met wat toen gebeurde
in de Balkan, verbaasd hebben opgekeken van dit verdict. Zelf heb ik met
eigen ogen de schade gezien die de zuiveringsoperaties van het
Kroatisch leger in de regio Knin Sinj hebben aangericht. Voor een goed
begrip moet men onderscheid maken tussen de onvermijdelijke
oorlogsschade als gevolg van de gevechten en de schade die moedwillig
werd aangericht aan de woningen van onschuldige Serviërs die verdreven
werden uit hun huizen en tot op vandaag niet kunnen terugkeren. Vooral
wegens de blijvende hatelijke houding van de lokale Kroatische
bevolking. Een etnische deportatie ingegeven door haatgevoelens die
vandaag blijkbaar nog even levendig zijn als toen. Zo moet men de
vreugdekreten in Zagreb om de vrijlating van beide generaals lezen en
begrijpen.
Congo
N-VA
wil dat Reynders open kaart speelt over Oost-Congo. De oorzaken van de
instabiliteit in Oost-Congo zijn niet alleen te zoeken bij buurlanden
Rwanda en Oeganda, maar ook in Congo zelf, zegt N-VA-kamerlid Peter
Luyckx in dS. Het herinnert mij aan mijn (enige) interview voor het
VRT-nieuws naar aanleiding van de genocide in Rwanda (1994). Blijkbaar
was bij iemand van de VRT mijn naam als stafchef in Kismayo, Somalië,
blijven hangen. In dit lang interview wees ik op de enorme problemen die
een volksverhuizing met zich zou meebrengen. Niet alleen een
nachtmerrie voor humanitaire hulporganisaties maar ook een
onvermijdelijk drama door de politieke instabiliteit die erdoor
ontstond: de botsingen tussen de lokale bevolking en de gewapende bendes
die samen met de vluchtelingen de grens overstaken. Het gevecht om te
overleven, denk maar aan de besmettelijke ziektes die zich snel
verspreidden zonder onderscheid tussen de lokale bevolking en de
vluchtelingen. Maar vooral de natuurlijke rijkdommen waren in Oost-Congo
een reden voor het voortduren van een ontmenselijkte strijd om rijkdom;
een ware geseling in plaats van een zegening. Dat
het weerzinwekkende van de genocide in Rwanda nog zou voorbijgestoken
worden door het nu reeds bijna twintig jaar durende conflict is niet
alleen een bittere vaststelling, het werpt vooral de vraag op wat de
wereldgemeenschap daar eigenlijk deed sinds haar aanwezigheid (MONUC, de
Missie van de Verenigde Naties in Congo) vanaf 1999? Heeft het zin om
enkel toe te kijken of in het beste geval nog erger te voorkomen? Waarom
is de omvangrijkste missie ooit in Afrika zo machteloos?
Waar
zit de zo geprezen Belgische expertise om op die fundamentele vragen
een zinnig antwoord te geven? Even herinneren aan de conclusies van de
Rwanda-commissie over de rol van de Belgische diplomatie en de dood van
de 10 paracommandos te Kigali: In plaats van mea culpa te slaan omdat
we niet gebleven waren om de genocide in de kiem te smoren en zode spillover (het uitdeinen van een intern Rwandees conflict tot een uitzichtloos regionaal
conflict) te voorkomen, besloot de commissie onder leiding van Guy
Verhofstadt dat we in de toekomst beter geen militairen meer zouden
inzetten in de oude koloniale gebieden. Van enige politieke
verantwoordelijkheid was er geen sprake, want zo belangrijk is een
genocide in het verre buitenland nu ook weer niet.
Defensie, verlengstuk van de diplomatie
Defensie
als instrument van onze buitenlandse politiek is blijkbaar niet meer
geloofwaardig. Dat is althans de conclusie van een groep (?) hoger
officieren. Daarbij nemen ze zowel defensieminister Pieter De Crem als
zijn voorgangers op de korrel. Geen blijde boodschap, maar dat de
defensieminister klacht neerlegt tegen onbekenden, gaat voorbij aan de
inhoud van deze studie. Overigens groeit de twijfel over de ware
herkomst van deze studie. De aangehaalde argumenten zijn geen nieuws
voor ingewijden en er valt zelfs over te discussiëren. Dat defensie in
verhouding tot andere landen financieel karig bedeeld wordt, klopt. Maar
dat is een politieke keuze waarmee militairen moeten (leren) leven.
Over het personeel en het materieel levert de studie weinig nieuws op en
geeft ze geen verklaringen, laat staan antwoorden.
Verouderd
zwaarmaterieel o.a. tanks werd inderdaad niet vervangen toen het
normaal had moeten gebeuren. Dat was in de periode van de Paarse
regering met Flahaut als defensieminister. Er werd in samenwerking met
de defensiestaf - geopteerd voor lichter materieel dat met vliegtuigen
kon vervoerd worden naar verafgelegen inzetgebieden. Een politieke keuze
die achteraf niet zo fout bleek want nu beschikken onze troepen in
Afghanistan ten minste over veel beter en betrouwbaarder materieel dan
indertijd in Somalië en Rwanda. Terecht is de kritiek dat de aangekochte
aantallen geen rekening houden met een noodzakelijke operationele en
logistieke reserve. Deze militair-technisch kortzichtige besluitvorming
wordt er niet beter op door de vervanging van versleten materieel of investeringen in beter aangepast materieel opnieuw uit te stellen.
Over
het personeel het belangrijkste probleem bevestigt deze studie wat
al lang bekend is: te veel oude niet operationele militairen in deels
overbodige structuren en te weinig jonge mensen voor de operationele
eenheden. Ook hier blijft de studie steken in weliswaar onderbouwde
vaststellingen doch lezen we niets over mogelijk oplossingen. In een
beknopte vergelijkende studie stelde ik reeds in 1998 vast dat in België
de verhouding militairen/bevolking veel hoger lag dan in ander landen.
Begrijpelijk dat het moeilijk is om zoveel volk te rekruteren, temeer
omdat België als natiestaat faalde en het patriottisme op een heel laag
pitje brandt. Op basis van dit kwantitatief criterium zou de
getalsterkte kunnen dalen tot grosso mode 27.000. Daardoor zouhet
beschikbaar budget per soldaat (een kwalitatief criterium dat niet
gehanteerd wordt hoewel veel relevanter dan het gebruikte criterium, nl.
het aandeel van het BBP voor defensie). Helaas was en is defensie
altijd een onderdeel van een socialistisch geïnspireerde
tewerkstellingspolitiek in plaats van de uitdrukking van een
militair-technische behoefte. Dat geldt trouwens bij uitbreiding voor
heel wat Europese landen.
De
personeelspolitiek loopt dus reeds decennia mank en ondanks een
permanente afslanking blijft het probleem bestaan. De reden is
eenvoudig: men weigert het fundamentele probleem te erkennen, namelijk
dat het levenslange ambtenarenstatuut niet aangepast is voor militairen
waarvan de core business fysiek te zware eisen stelt. Slechts wanneer
men deze contradictie in leeftijd wil aanvaarden zal een noodzakelijke
verandering ook mogelijk worden. Moet het statuut daarom op de schop?
Neen, want dat is inderdaad utopie in dit Belgenlandje. Het is ook niet
nodig voor wie creatief wil denken. Het absurde van deze studie die De
Crem zo zwaar op de maag ligt, is dat ze het bewijs in het ongerijmde is
van de scheefgetrokken personeelssituatie. In Evere zijn er veel te
veel hogere officieren die tijd te veel hebben en zich onledig houden
met studies, zoals deze, die enkel nog voor de media nieuws zijn.
Jammer dat er ook op het kabinet van De Crem blijkbaar te weinig
creativiteit aanwezig is om haalbare alternatieven uit te denken.
Misschien dat de partij die verandering wil zich eens over dit probleem
wil ontfermen. Al was het maar om te bewijzen dat ze wel kennis in
huis heeft.
Defensie betaalt de factuur voor Verhofstadts EU ambities
Ergerlijk is dat de paarse regering indertijd, ondanks de financiële dwangbuis,de militaire autoriteiten dwong om helikopters aan te kopen die, volgens een luchtmachtgeneraal, defensie noch in aantal, noch in kwaliteit rendabel kan gebruiken. Meer
zelfs, volgens de studie en bevestigd door een ander generaal, werden
nooit helikopters gevraagd. De aankoop van de NH90 helikopter diende
duidelijk andere dan militaire doelen. Eens anders lezen.
De helikopteraankoop omvat 8 exemplaren NH90 onderverdeeld in drie verschillende versies, voor drie verschillende opdrachten. Voor
de Marinecomponente werden twee exemplaren gekocht voor de Nederlandse
occasiefregatten. Helaas is het vliegdek en de loods voor de Helis op
deze fregatten te klein (enkel geschikt voor de Lynkx) en moeten deze
fregatten dus eerst aangepast worden op kosten van defensie. Dit is
Belgisch goed bestuur! Voor
de Luchtcomponente werden drie helis voorzien voor de Search and
Rescue role. Overbodig want dit is geen militaire opdracht en kan
evengoed uitbesteed worden aan Noordzee Helikopters in Oostende. Het
enige dat zou wegvallen zou de Combat Search and Rescue zijn, waarvoor
het beperkt aantal toch niet volstaat. De Landcomponente krijgt de
overige helis, drie stuks, alsmedium range transport helicopter. Totaal onvoldoende in aantal, en voor opdrachten waarvoor
de Chinook veel beter geschikt is. Het is alsof men een 3.5T truck
koopt, om nu eens een brief te posten, nadien ingezet te worden als
brandweertruck of dienst te doen als taxi voor het vervoer van VIP.
Minstens
300 miljoen euro weggesmeten geld voor Een Rolls Royce om naar de
kruidenier om de hoek te gaan dixit de auteur(s) van de studie. Wie
daarvan beter werd? In elk geval niet de Landcomponent, gezien het geld
voorzien was voor de aankoop vanvoertuigen.
Voor deze overheveling werd volgens militaire bronnen
luchtmachtgeneraal en Chef Defensiestaf Van Daele beloond met een
verlengd verblijf als chefstaf. De politieke beslissing
voor de aankoop kwam ditmaal niet Flahaut maar van Verhofstadt
persoonlijk, die de legerstaf dwong om deze helikopters aan te kopen,zo
niet zou hij ook de andere aankopen blokkeren, aldus een op het overleg
aanwezige generaal. Dat Verhofstadt daarenboven de keuze oriënteerde
naar de NH90 (en hiermee de voorschriften inzake openbare aankopen aan
zijn laars lapte), heeft volgens een gewezen luchtmachtgeneraal een zeer
eenvoudige reden: Omdat Verhofstadt de Fransen zijn kandidatuur
voor de post van voorzitter van de Europese Commissie zouden steunen.
Hij had die reeds toegezegd gekregen, maar wilde toch geen risico nemen.
Toen hij samen met Leterme de Show van Le Bourget bezocht (maar wel in
twee aparte delegaties) wilde hij enkel Eurocopter bezoeken en de NH90,
alhoewel er dus een aankoopprocedure liep. De concurrenten wilde hij
zelfs niet zien. Na het bezoek vroeg hij trouwens om onmiddellijk naar
Matignon te gaan, om zijn geloofsbrieven te overhandigen aan De Villepin
die toen net Eerste Minister was. Verhofstadt was het eerste
staatshoofd dat een ontmoeting had met De Villepin. En
het ging dus niet omdat de Belgische industrie dit nodig had, want dank
zij Flahaut en Verhofstadt werden er door België géén enkele
verplichting tot economische return gevraagd, wat andere kopers wel
vroegen. En de minister van economie, Verwilghen, kon van Verhofstadt de
pot op, als hij maar de Fransen kon overtuigen dat het dank zij hem was
dat die (helikopters) er kwamen. Deze affaire deed mij zonder enige
concrete aanwijzing eraan denken dat Flahaut wellicht als pasmunt voor
het eigengereide optreden van Verhofstadt op zijn beurt Defensie kon
opzadelen met kanonnen van het ongebruikelijk 90 mm kaliber dat heel
toevallig vooral de Waals-Brabantse munitieleveranciergoed
uitkwam. Defensie dubbel genaaid? Neen, nog erger, vermits De Crem (wel
begrijpelijk) besliste om die nieuwe voertuigen met 90 mm kanon direct
in het uitstalraam for sale good price te zetten. Dat onze
kwaliteitsmedia over heel deze controversiële besluitvorming niets
wisten of schreven bewijst eens te meer dat ze tekortschieten in hun
opdracht als kritischeVierde Macht; als bewaker van het algemeen
belang.
Uitspraak van de week
Guy Verhofstadt,
Europees parlement: Nigel Farage van UKIP trok alle registers open,
maar hij kreeg fors tegengas van liberaal fractieleider Guy Verhofstadt.
De grootste verspilling, dat is uw salaris, wierp hij Farage voor de
voeten. Anders gelezen: hoeveel helikopters zou Farage al gekost hebben?
Jos Vaessen in madeinlimburg.be: Geef
eens één reden waarom iemand nog in België zou investeren. Ik geef u de
mijne: omdat ik Belg ben. Dat is toch wel de stomste reden die er
bestaat, niet? Of nog een stomme reden: omdat ik niet graag reis. En
omdat ik niet graag mijn vrouw alleen laat. Allemaal irrationele
overwegingen. Het wordt moeilijk in België. Het is zo jammer dat de
Wetstraat zich dat niet realiseert.
Joëlle Milquet(Knack online): "Er is geen sprake van het sociaal overleg in de feiten te schrappen. De regering kan niet alles opleggen". Anders
gelezen: blijkbaar komt het Milquet en alle Belgische beleidsmakers
goed uit dat onverkozen drukkingsgroepen het beleid inhoudelijk bepalen.
Als er één positief punt zit in het begrotingsresultaat dan wel dat
eindelijk de politici zelf eens beslisten. Maar toegegeven, het is
cosmetica die vooral moet dienen om het probleem van de loonkosten
voorbij de verkiezingen van 2014 te tillen.
Seymour Hersh (dS):
Het stikt van de amorele, halfcriminele politici wier enige zorg het
is om toch maar herverkozen te raken. Ze zijn niet gek, het zijn
politieke dieren. In de vijftig jaar dat ik journalist ben, heb ik
gesproken met eindeloos veel misdadigers, massamoordenaars, corrupte
politici, noem maar op. En werkelijk niet één dacht van zichzelf dat hij
iets verkeerds deed.
Het gaat hier notabene over een partij die bankiers omschrijft als "rovers". Uit de PVDA-folder "wij zijn het beu", april 2012,
wordt PVDA-voorzitter Peter Mertens geciteerd uit een niet nader gedateerd interview met P-Magazine:
Sorry hé, de grootste vijanden van het welzijn van het
volk zijn de speculanten en de topbankiers.
Zij bedreigen onze welvaart.
En die rovers gaan niet minder roven als wij in onze zetel blijven
zitten.
Die gaan pas lopen als we kabaal maken.
Zo'n partij mogen we volgens Tom Naegels niet beschuldigen van
extremisme, maar we moeten blij zijn dat ze in vergelijking met vroeger
"redelijk" geworden is! De Amerikaanse Republikeinen daarentegen, die
vinden dat de staatsbegroting moet gesaneerd worden met bezuinigingen
op
de staatsuitgaven en niet met belastingsverhogingen, dàt zijn volgens
Tom Naegels pas extremisten!
En hij klaagt erover dat iedereen zichzelf "centrum" vindt en de anderen extremistisch noemt.
Er is geen centrum meer, het centrum ben ikzelf; alle
anderen zijn gevaarlijke extremisten die alleen maar dóén alsof ze
gematigd zijn.
Daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Ik begrijp de basisidee van Tom
Naegels wel: in een democratie moet het debat gaan over welk beleid er
gevoerd wordt;
verkiezingen bepalen wie welk beleid voert.
Als het debat
overheerst wordt door de vraag wie er te extremistisch is om te mogen
meedoen aan het spel, dan zitten we verkeerd.
CORDON SANITAIRE?
Een cordon sanitaire tegen de PVDA+? Als je geen coalities wil
aangaan met die partij, doe het dan niet.
Maar bazuin het niet van de
daken alsof het een alles overheersende regel is die vanaf nu het doen
en laten van elke burger moet overheersen.
Want dàt is waar het 23 jaar
oude cordon sanitaire tegen het Vlaams Blok/Belang toe geleid heeft: van
coalitieverbod werd het een mediacordon
en tenslotte een middel waarmee
mensen omwille van hun politieke overtuiging en engagement werden
uitgesloten van delen vna het maatschappelijk leven,
uit de vakbond
gestoten werden of hun werk verloren.
Er zijn dus redenen genoeg om de oproep van Joods Actueel voor een
cordon sanitaire tegen de PVDA+ met de nodige omzichtigheid te
benaderen.
Stigmatisering, demonisering en maatschappelijke uitsluiting
van mensen omwille van hun ideologische overtuiging is geen goede
zaak.
Alleen bezondigt Tom Naegels zich ten opzichte van sommige
Amerikaanse partijen en politici aan dezelfde praktijken die hij met
betrekking
tot het Belgische politieke debat terecht aanklaagt.
NAEGELS OF DE FOER?
In een reactie op mijn kritiek, verdedigde Tom Naegels zich met de
opmerking dat de passage over de "extreme opvattingen over belastingen
en gezondheidszorg"
niet van hem kwam, maar een citaat was van Steven De
Foer.
Dat is nu eigenaardig, Luc Van Braekel. In de versie van
mijn eigen tekst van woensdag die ik heb, is de passage waar jij naar
verwijst,
Respect
voor A : De goedkeurende reacties op de nota De Wever waren veel
talrijker in de Franstalige LLB online
dan de vooral negatieve reacties
in de linkse Knack.
Bij dS hebben ze duidelijk een personeelsgebrek:
reageren was niet mogelijk.
Lezerscorrespondentie met dS: U
schreef in DS van 3 11 2012 :
"Het voordeel voor de regeringspartijen
is dat de NVA zich in haar alternatieve relanceplan ook al uitgesproken
heeft voor een BTW verhoging.
Verwijten van die kant moeten dan ook niet
verwacht worden."
Weet U niet dat de NVA in eerste instantie pleitte
voor een verlaging van de loonkost, en dat die minder inkomsten voor de
staat eventueel
konden opgevangen worden met een verhoogde BTW?
Is het
correcte journalistiek om maar de helft van de redenering in uw artikel
te verwerken?
Reactie
journalist van dS: U hebt een punt. Voor de volledigheid had er bij
gemogen ... 'in ruil voor een lastenverlaging'.
Is zeker niet bewust
geschreven. Dank voor uw reactie.
Tja.
Goed
nieuws voor wie van dS online een rode kaart kreeg en niet meer
toegelaten is op het forum: de ombudsman liet mij weten dat hij akkoord
is
dat wie een rode kaart krijgt ook moet weten waarom hij die
kreeg.
Wie een rode kaart had neemt best contact met de redactie online
en vraagt waarom de rode kaart werd gegeven.
Laat mij het resultaat
weten.
Een
lezer wees mij de weg naar de blog van een duidelijk verzuurde Eric Van
Rompuy:
"Dat BDW op zijn bek zal gaan in Antwerpen, daar twijfelt
niemand aan (hoewel het verboden is dit openlijk te zeggen). Dat kan een
keerpunt worden.
Wie in de politiek elke tegenstander poogt te
vernietigen en tot geen enkele dialoog bereid is over zijn eigen groot
gelijk komt vroeg of laat zichzelf tegen.
Patrick Janssens, Wouter Beke,
Alexander Decroo en Groen! werden op een brutale en nooit geziene
agressieve manier aangepakt door De Wever.
Loontje komt om zijn boontje.
Dat zal hopelijk de ogen openen voor 2014!" In dS noemt Kris Peeters de
houding van De Wever een wijze opstelling.
Antwerpen heeft goed bestuur
nodig. Ik ga ervan uit dat De Wever er alles aan doet om dat te
bewerkstelligen. ( )
'Iedereen moet zich ervan bewust zijn dat we in
deze economisch moeilijke tijden een crisis in een stad als Antwerpen
niet kunnen veroorloven.
CD&B
versus CD&V: het verwordt stilaan tot een abominabel straatgevecht
tussen rancuneuze (volgens een ingewijde is dat bij Van Rompuy een
familietrek)
en vooruitkijkende Vlaamse politici.
Zou Rik Torfs hier een
enerzijds/anderzijds verhaal kunnen van maken?
Wie
zei ook weer dat de loonkost van een auto niet belangrijk was? De
loonkost voor een auto bedraagt slechts 6 % van de verkoopsprijs.
Maar
hoeveel bedraagt de loonkost wanneer men enkel de kostprijs van de
assemblage in aanmerking neemt?
Volgens dS zo'n 50 à 70 %. Goedkoper
arbeid levert dus wel degelijk iets op: concurrentiëler autos of groter
winstmarges.
Het is dus maar hoe je het leest.
Nog veel leesplezier,
Pierre 'Pjotr' Therie
VLAANDERENS TOEKOMST OVERSTIJGT HET JURIDISCH STEEKSPEL
Onder de veelbelovende titel Vlaanderen: Quo vadiskijkt Prof Eric Faucompret (UA) naar de mogelijke opties voor Vlaanderen. De tekst (maandblad Doorbraak) is gebaseerd op een VIVES-studie.
Faucompret weerhoudt drie opties: Art 35 invullen, confederalisme of
onafhankelijkheid. Zijn conclusies zijn eenvoudig: Art 35 kan niet want
de Franstaligen zijn niet akkoord. Confederalisme is weinig realistisch.
Waarom zou een onafhankelijk Vlaanderen nog samenwerken met Wallonië?
Daarom is een onderhandelde onafhankelijkheid (dismembratio) de meest
realistische optie. In een vorige studie (sep 2011) stelt Faucompret
vast dat de (sociaal-economische) situatie in België veel gelijkenissen
vertoont (inclusief transfers) met deze van Tsjecho-Slowakije voor de
splitsing. Nu stellen beide landen het goed en is de groei in Slowakije
groter dan in Tsjechië. Wij kunnen daar lessen uit leren, schreef hij.
Eens anders lezen.
Dat Grondwetsartikel 35
slechts een schijnoplossing is omdat de Franstaligen het niet willen,
is geen goed argument, tenzij men uitgaat van de onwrikbare evidentie
inzake de politieke blokkeringsmogelijkheden van de Franstalige
gemeenschap. Maar dan rest er geen enkele optie meer voor Vlaanderen. Is
de afschaffing van deze blokkering, of anders gezegd ervoor te zorgen
dat deze blokkering zonder voorwerp wordtdoor
de splitsing van de beleidsdomeinen, net niet het verhaal van CD&V,
N-VA en de linkse Vlaamse krachten? Mag ik hier aan toevoegen dat met
de invulling van Art 35 de optie blijft bestaan om bepaalde
beleidsdomeinen niet te splitsen, maar deze opdeling wel komaf maakt met
de versnippering van de bevoegdheden inherent aan het actuele federale
systeem. Het grootste verschil zit hem in de onderhandelingspositie van
Vlaanderen: nu worden de Franstaligen vragende partij en kan Vlaanderen
zijn voorwaarden stellen. Maar deze optie stelt (vooral) voor CD&V
een joekel van een probleem. Namelijk dat CD&V
ervoor moet zorgen dat dit artikel vatbaar wordt verklaard voor een
grondwetswijziging. Zoniet betekent het dat CD&V als een
Belgicistische CD&B partij naar de verkiezingen moet gaan. Totaal
ongeloofwaardig, omdat het betekent dat CD&B voor de verkiezingen
reeds beslist heeft om na de verkiezingen opnieuw in een regering te
stappen met de PS. Verkiezingen die ongetwijfeld communautair zullen
gekleurd zijn en ook cruciaal zijn voor Kris Peeters en het
Vlaamsdenkende electoraat van CD&V. Dat een ontmaskerd CD&B in
Vlaanderen nog veel stemmen zal kunnen ronselen voor de Franstalige
versie van dit België is hoogst twijfelachtig.
Onafhankelijkheid
veronderstelt (maar is niet noodzakelijk zoals bleek uit de splitsing
van Tsjecho-Slowakije) een maatschappelijk draagvlak, maar vooral de
noodzaak aan een onderhandelde scheiding en dat lijkt mij bijzonder
gevaarlijk. Immers, Vlaanderen vertrekt bij dergelijke onderhandelingen
niet als gelijke, maar als bedelaar. DeFranstaligen
zullen deze situatie zonder de minste twijfel misbruiken om een
onaanvaardbare prijs te eisen. Net dat is de mantra van de Belgicisten,
die het normaal vinden dat Vlaanderen een (te hoge) prijs moet betalen
en dus beter gedwee het federaal carcan moet blijven ondergaan. Wat die
prijs zal zijn weten we ondertussen al: een onrechtvaardig groot deel
van de staatsschuld, het verlies van Brussel inclusief een territoriale
link met Wallonië en wellicht een overgangsperiode waarin ze Vlaanderen
nog maximaal zullen leegmelken. Tegen een achtergrond van dalende
welvaart in gans Europa en ook in Vlaanderen, lijkt mij deze oplossing
niet de meest voor de hand liggende. Onafhankelijk wordt wel een optie
wanneer de Franstaligen halsstarrig de andere opties blijven weigeren en
de Vlamingen eindelijk eens de kracht van NEEN gebruiken. Dan worden
het onderhandelingen in onderlinge overeenstemming.
Rest de optie confederalisme.
Dat er over de betekenis van dit begrip zoveel geschreven wordt heeft
naar mijn aanvoelen niets meer te maken met de behoefte om de Vlamingen
te informeren, maar wel om via mediamanipulatie een Belgicistische
mantra te dienen: Confederalisme staat gelijk met separatisme.
Mocht dat zo zijn dan heeft Faucompret gelijk en heeft het geen zin om
na onafhankelijk te zijn nadien nog samen te werken met de Franstalige
gemeenschap in een artificiële constructie. Confederalisme betekent
echter dat België als staat, waarvan ook Vlaanderen deel uitmaakt,
blijft bestaan. En of de vrijwillige samenwerking nu vervat ligt in een
internationaal verdrag tussen onafhankelijke staten of in de GW (Art 35)
tussen autonome deelstaten mag dan voer zijn voor juristen, politiek
volstaat het in 2014 dat de GW eindelijk is wat hij moet zijn: een
vrijwillig contract dat niet langer kan gebruikt worden door één
gemeenschap tegen een andere. Enkel een grondwet als emanatie van de
vrijwillige samenwerking kan de basis zijn voor een doorstart van een
België dat ook een meerwaarde biedt voor Vlaanderen. Overigens wil ik
erop wijzen dat een confederaal systeem niet noodzakelijk instabiel is
en onvermijdelijk moet leiden t ot het opzeggen van elke vorm van
samenwerking. Duitsland en Zwitserland zijn voorbeelden van
confederaties die evolueerden naar een democratische (federale)
samenwerking zonder grendels. Het is daarom zeer opmerkelijk dat deze
positieve vooruitzichten door Belgicisten steevast worden genegeerd. Het
zou maar eens kunnen zijn dat de weldenkende Vlamingen massaal hun
gezond verstand volgen in plaats van de mantra van haar elite.
Quo vadis?
Vooruitdenkend,
lijkt het mij vanzelfsprekend dat in de typisch Belgische context geen
enkele Vlaamse partij naar de verkiezingen moet gaan met een voorstel
van invulling van Art 35 of een uitgewerkt confederaal voorstel.
Vanzelfsprekend zouden niet alleen de Franstaligen maar ook de Vlaamse
B-partijen graag hebben dat N-VA met een uitgewerkt voorstel komt zodat
ze het kunnen afschieten. Ze beseffen blijkbaar niet dat deze redenering
alleen maar bewijst dat ze hun partijbelangen belangrijker achten dan
de Vlaamse belangen. Staatsmanschap zonder accolades!
Mijn
oproep naar VIVES en andere maatschappelijke denktanks is om een
vragenlijst op te stellen die kunnen voorgelegd worden aan de bevolking.
Bij voorbeeld, of men akkoord is om elke deelstaat te laten beslissen
over zijn eigen beleid? Of het goed zou zijn dat er geen versnippering
meer is van de beleidsbevoegdheden tussen het Belgisch en het Vlaams
niveau? Of ze akkoord zijn met financiële transfers op voorwaarde dat
deze transparant zijn en afhankelijk van het bereikte resultaat? Of ze
akkoord gaan met de mogelijkheid dat Franstaligen via grendels en andere
parlementaire procedures het land politiek kunnen blokkeren? Of ze
vinden dat de taalfaciliteiten in de zes Vlaamse gemeenten aan de rand
van Brussel slechts tijdelijk of eeuwigdurend moeten zijn? Het zijn geen
vrijblijvende vragen want daarover gaat precies het Vlaams project, de
inzet voor de verkiezingen van 2014. Mocht uit deze vragen blijken dat
er een maatschappelijk draagvlak bestaat, wordt het pleidooi voor de
invulling van Art 35 of een confederaal verband ook maatschappelijk
relevant. Het resultaat zou meer dan waarschijnlijk de B-partijen
genezen van hun masochistisch Belgisch-nationalisme. Dan worden
juridische uitspraken over Vlaanderens toekomst Nebensache en zouden
de Vlaamse politici hun eigen kiezers opnieuw in de ogen kunnen kijken.
Uitspraak van de week
Steven Samyn in DM: Er
was een tijd dat we een regering hadden die 'rustige vastheid' als
motto hanteerde. Zelfs dat is vandaag te veel gevraagd voor een
bewindsploeg in coma.
Renaat Landuyt
in Knack: Het kan zeer leerrijk zijn om te zien wat het betekent als
de N-VA aan de macht is. Zij het een beetje spijtig voor de
Antwerpenaren. Anders gelezen,
nogal arrogant van een man die zelf als burgemeester nog alles te
bewijzen heeft? In Knack kregen Termont (Gent) en Landuyt (Brugge) de
kans om zichzelf uitgebreid op de borst te kloppen. Zot van G(lorie)?
Eric Van Rompuy
(zijn blog): "Dat BDW op zijn bek zal gaan in Antwerpen, daar twijfelt
niemand aan (hoewel het verboden is dit openlijk te zeggen). Dat kan een
keerpunt worden. Wie in de politiek elke tegenstander poogt te
vernietigen en tot geen enkele dialoog bereid is over zijn eigen groot
gelijk komt vroeg of laat zichzelf tegen. Patrick Janssens, Wouter Beke,
Alexander Decroo en Groen! werden op een brutale en nooit geziene
agressieve manier aangepakt door De Wever. Loontje komt om zijn boontje.
Dat zal hopelijk de ogen openen voor 2014!" Anders gelezen: even de zuurtegraad meten?
Tom Lanoye
(Reyers laat 6/11): Het wordt tijd dat men het economische belang van
Brussel inziet. 300.000 Vlamingen die belastingen zouden betalen in het
buitenland als Vlaanderen onafhankelijk wordt. Anders
gelezen: hoog tijd dat Lanoye ook eens de studies terzake van VIVES
leest alvorens zijn mening te verkondigen. Hij heeft blijkbaar nog nooit
gehoord van grensarbeiders. Bekende Vlamingen hebben blijkbaar geen last van oppervlakkigheid.
Een
Griekse onderzoeksjournalist publiceerde een lijst met namen van
Grieken die hun geld doorsluisden naar een Zwitserse bankrekening.
In dS
online worden volgende beroepen vermeld: succesvolle Griekse
ondernemers, artiesten, journalisten, artsen,
medewerkers van het
ministerie van Financiën en een aantal politici, waaronder een adviseur
van de huidige premier Antonis Samaras.
In DT online werden
de "journalisten" geschrapt uit deze lijst. Waarom?
Het
Belgisch migratiebeleid is surrealistisch. DT: "De grote
aantrekkingskracht van dit land ligt in de unieke combinatie van
een
laks immigratiebeleid, een falende controle op het verblijf én het
sociale zekerheidssysteem. In tegenstelling tot andere Europese landen,
die in hun sociale wetgeving expliciet bijstand aan buitenlanders
uitsluiten die werkloos zijn of nog niet hebben bijgedragen aan de
staat,
worden EU-onderdanen in dit land volledig gelijkgesteld aan de
eigen staatsburgers. Daardoor heeft iedereen recht op een leefloon,
medische zorg of bejaardenzorg. Bij ons kan iemand die hier nog geen
dag gewerkt heeft, aanspraak maken op een leefloon
van740 europer maand
(voor alleenstaanden), zo stelt De Tijd. Op de vraag waarom dat zo is,
kreeg de krant bij bevoegd staatssecretaris
Philippe Courard (PS) geen
antwoord. Wellicht omdat daar ook geen zinnig antwoord op te geven is.
Terwijl onze buurlanden alsmaar strenger worden om misbruik uit te
sluiten, werkt ons land als een magneet,
zo concludeert de krant niet
zonder reden. Het is de vierde wereld van Oost-Europa die hier
neerstrijkt en -bij ongewijzigd beleid- zal blijven neerstrijken.
Facebook
P. De Roover: De nieuwe Nederlandse regering mét socialisten zet in
haar programma dat inwijkelingen die geen Nederlands spreken,
geen recht
hebben op bijstand. Er komt daar dus een soort minister van 'Nederlandse
zaken'.
Werden Rutte en Samsom geïnspireerd door Aalst? We wachten op
een reactie van Bruno Tobback.
Een
lezersreactie van Jos D. in dS online die geen bijkomende commentaar
behoeft: "Hoe langer hoe meer begrijp ik niet dat de belastingbetaler
deze snertregering dito beleid blijft tolereren. Iedereen voelt wat er
scheef zit, zelfs een indexsprong is maar een pleister op een houten
been.
Er moet - per onmiddellijk - een fundamentele hervorming komen van
de fiscaliteit - parafiscaliteit gecombineerd met een ontzuiling en
ontvetting van de overheid en zijn structuren. Dit is echter onmogelijk
omdat de actuele machthebbers vastgeklonken zijn aan hun zuilen
en de
daar aan gelinkte macht. Als zelfs een organisatie zonder
rechtspersoonlijkheid de politieke agenda mag blijven bepalen moeten
we
toch beseffen dat een verandering noodzakelijk is. Kan er in het
federaal parlement nu werkelijk niemand opstaan die tegen de 'zuilen'
vecht
en een herstructurering van de overheid kan uittekenen? Een
alternatief is dat de belastingbetaler stopt te betalen en de 'staat' in
gebreke stelt wegens wanbeheer."
Een test die u zeker moet doen! Blijf kijken want na enkele momenten kun je de tekst lezen!
D323
M3D3D3L1NG L44T J3 213N T0T W3LK3 GR0T3 PR35T4T135 0N23 H3R53N5N 1N
5T44T 21JN. 1N H3T 83G1N W45 H3T 23K3R N0G M031L1JK D323 T3K5T T3 L323N,
M44R NU K4N J3 H3T W44R5CH1JNL1JK 4L W4T 5N3LL3R L323N 20ND3R J3 3CHT
1N T3 5P4NN3N. D4T K0MT D00R H3T 3N0RM3 L33RV3RM0G3N V4N 0N23 H3R53N5. KN4P H3? D323 M3D3D3L1NG M4G J3 K0P13R3N 3N V3RD3R V3R5PR31D3N. Als je tot het einde geraakt bent staat Alzheimer nog bijlange niet voor de deur !
Verder nog veel leesplezier!
KORT VAN MEMORIE
Geheugenverlies
is erg voor gewone mensen, maar sommige academici en journalisten
hebben daar veel minder last van, integendeel, het helpt soms. Dan is er
nog het B-plan dat enkel blijkt te bestaan in een Franstalige versie.
Veel om anders te lezen, een selectie.
Kort door de bocht wegens kort van memorie
In
dewereldmorgen.be schrijft Jan Blommaert een bijdrage onder de titel
De mythe van de onderstroom: een analyse van het succes van de N-VA.
Vooraleer dit artikel anders te lezen er even bij vertellen dat Jan
Blommaert hoogleraar Taal, Cultuur en Globalisering aan Tilburg
University is en auteur. Van linkse signatuur, krijgt hij volop
publicatieruimte in Knack online.
Uit
zijn artikel haal ik volgende stelling: In dit land is het geheugen
heel erg kort. Men kan dan allerhande dingen gaan beweren die enkel
lijken te kloppen omdat ze niet ruimer worden gekaderd. Terugblikken
naar het verleden is nochtans verhelderend, en aangezien onze
journalisten dat vertikken, doe ik het hier. Te onthouden voor verdere
lezing. Vervolgens las ik verder: De N-VA heeft op 14 oktober de
extreemrechtse en nationalistische onderstroom van het Vlaams Belang
overgenomen en aangevuld met donkerblauwe stemmen uit rechts-liberale
hoek en wat centrumrechtse stemmen uit andere hoeken. Gedetailleerde
analyses van de uitslagen in de komende weken zullen dit bevestigen.
Klopt
dat? Neen want Blommaert is duidelijk kort van memorie. Ja, N-VA heeft
veel kiezers van het Vlaams Belang overgenomen, maar zijn conclusie dat
daarmee de extreemrechtse onderstroom werd meegenomen is compleet fout.
Het tegendeel is eerder waar. Even anders lezen.
Schreef
hij niet dat terugblikken naar het verleden verhelderend is? Wel, laten
we dat eens doen in zijn plaats. Wie de opgang van het Vlaams
Blok/Belang wel nog in zijn geheugen heeft weet dat deze partij heel
veel kiezers weghaalde bij de socialisten. Dus zou volgens de redenering
van Blommaert het VB een extreem linkse partij geworden zijn. Uiteraard
is het voor linkse intellectuelen moeilijk om toe te geven dat sp.a de
gewone werkman uit het oog verloor en koos voor het loft-socialisme. Is
het niet kort door de bocht om deze volbloed rode kiezers na hun overstap naar VB opeensom
te dopen tot het extreemrechtse racistisch plebs? Erger nog, om ze via
een cordon sanitaire democratisch monddood te maken? Als wraakoefening
kan het tellen!
Nu
N-VA deze kiezers overnam zou men met enige aandacht voor het ruimer
kader dus kunnen besluiten dat deze partij een veel groter links
electoraat heeft dan ooit voordien. Is ze daardoor nu extreemlinks of
rechts geworden, of zijn deze gratuite verdachtmakingen enkel
hersenspinsels van een vooringenomen intellectueel? Overigens liep niet
alleen de werkmens weg van sp.a, ook hoogopgeleide Vlaamsgezinde
progressieve kiezers vinden zich niet meer terug in de Belgicistische
denkwereld van Tobback en Co. Ze werden politiek dakloos en hebben geen
ander alternatief dan kiezen voor N-VA. Tot zover de memorabele
Blommaert.
Vergeetachtige Mia: na jaren spuugzat eindelijk ongeduldig
Nadat
Mia Doornaert in Le Soir (22/10) de Franstaligen de levieten mocht
lezen, was het enkel nog wachten tot ze ook de navelstarende Vlamingen
over de knie zou leggen. De gedachte alleen al. Ze haalde haar
scherpste pen boven in dS (29/10) en begon met de beleidsmensen te
verwijten dat ze er niet in slagen om de nodige maatregelen te nemen
voor een economische relance. Opgewarmde kost ware er niet haar bewering
dat het niet aan het federale niveau ligt maar aan de gemeenschappen en
gewesten. Het federale niveau heeft reeds bespaard tot op het bot, zo
schrijft ze, terwijl de nieuwe potverteerders de gewesten en
gemeenschappen zijn, die massas ambtenaren aanwerven. Meer ambtenaren,
ja, maar verhoudingsgewijs zijn er veel meer ambtenaren in Wallonië en
Brussel. Dat de belastingen op arbeid zon 54 % bedragen is niet de fout
van de Vlaamse regering. Dat de export die voor welvaart zorgt voor 83 %
Vlaams is, mag men inderdaad op het conto schrijven van de Vlaamse
ondernemers. Maar niet de Waalse en Brusselse schuldenberg, die ondanks
de transfers nog elke dag verder aangroeit. Trouwens mochten de
B-partijen een beetje eerlijkheid betrachten zouden ze alvast zichzelf
wat minder kunnen doperen met miljarden belastinggeld.
Waar
het Doornaert vooral om te doen is: dat het drama van Ford Genk bewijst
dat Small is beautifull niet opgaat. België is groot - wisten we al
van Vincent K. en Vlaanderen is te klein volgens Mia Doornaert. Het
grote België, waar stilstand de grootste realisatie is van de federale
regering, Vlaamse en Franstalige B-partijen. Helaas is Mia Doornaert een
oorlog te laat of te vroeg: confederalisme is het Vlaams project voor
2014, niet een onafhankelijk Vlaanderen. Het B-plan is daardoor
gereduceerd tot Franstalig surrealisme, ontsproten uit de onwil om
Vlaanderen zijn rechtmatige plaats te gunnen. Zoals Jean-Pierre Rondas
in zijn boek De hulpelozen van de macht opmerkt zijn niet de Vlamingen
maar wel de Franstaligen separatisten. Tijd dat ook Doornaert en haar
Belgicistische kompanen dit degelijk onderbouwd standpunt eens lezen.
Laten
we dit Vlaams project eens lezen vanuit een Franstalige invalshoek:
confederalisme betekent niet het einde van België maar wel het einde van
een Franstalige minderheid die het federaal beleid kan blokkeren;
tenminste voor alle domeinen die gesplitst worden. Nadat Jules Destrée
ooit schreef Ils nous ont pris la Flandre, zou
Di Rupo wel eens tot de conclusie kunnen komen dat hij zijn kaarten
overspeelde en enkel nog kan kiezen tussen een separatistisch zelf te
betalen Plan B of zich neer te leggen bij Ils nous ont pris la
Belgique!. Precies daarom wilMangain zo graag dat Vlaanderen zich afscheurt!
Barones
Doornaert is niet alleen vergeetachtig, ze is ook kort van memorie. In
dS van 20 juni 2010 kwam ze tot volgende omschrijving van een goed
functionerende federatie: De wezenskenmerken van een federatie zijn:
één overkoepelende regering, één munt (in ons geval de euro), één
buitenlands beleid, dat ook de krachtlijnen van economische diplomatie
en ontwikkelingssamenwerking omvat, één defensie, en tenslotte één -
liefst transparant - herverdelingsmechanisme in naam van de
solidariteit. De andere bevoegdheden kan men naar believen opsplitsen. Daarmee
staat Doornaert heel dicht bij VOKA baas Michel Delbaere die (RTBF)
België uitkleedt tot op het bot: "het buitenlands beleid, het leger en
een deel justitie kan nog samen op confederaal niveau". De titel van Mia Doornaerts recente column was alvast veelzeggend: Hoe lang nog?
Mag
ik enkele suggesties meegeven: Een kleine overkoepelende regering
bestaande uit de drie hiervoor weerhouden vakministers, waar ik nog een
vakminister financiën zou aan toevoegen voor het beheer van de
(administratief opgesplitste) staatsschuld en het toezicht op de
financiële transfers. Daarenboven
een kern bestaande uit drie vice-eersteministers zijnde, de
minister-presidenten van de deelstaten Vlaanderen en Wallonië en een
vice-premier voor Hoofdstedelijke zaken (enkel met stemrecht voor het
hoofdstedelijke beleid). De vice-eersteministers van de deelstaten nemen
gedurende elk de helft van de regeerperiode de functie waar van premier
van België. Een roterend systeem dat in Zwitserland reeds vele jaren
wordt toepast. Gedaan met afzonderlijke federale verkiezingen, vermits
de deelstaten na verdeling van de vakfuncties (door de vice-premiers)
zelf de ministers kiezen uit hun verkozenen.
Uitspraak van de week
dS Commentaar door Bart Brinckman: In
deze week van Allerheiligen legt de regering de basis voor winst of
verlies in 2014. Het moet uit zijn met het geneuzel over een partij die
in crisistijd de oppositie boven de verantwoordelijkheid verkoos (sic).
Als de regering het zelf niet waarmaakt, dan verdient ze een electorale
pandoering.
dS
Mia Doornaert:Het narcisme van kleine (menings)verschillen: het is een
treffende formule die bovendien heel erg op België, heel erg op
Vlaanderen van toepassing is. Wij kijken navelstarend naar zogenaamd
onoverbrugbare verschillen tussen Nederlands- en Franstaligen in dit
land dat op de wereldkaart een speldenpunt groot is. ( ) Beweren dat een
nog kleiner onafhankelijk Vlaanderen het beter zal doen in de
wereldwijde concurrentie dan het huidige België is een ijle profetie. Zeg dat Mia het gezegd heeft!
Filip Rogiers: Vijftig
jaar geleden, op 31 oktober 1962, werd de taalgrens vastgelegd. Het
bracht duidelijkheid in de flou artistique die België staatkundig was.
Maar een halve eeuw later kan hij (Rogiers) niet anders dan vaststellen
dat het nooit tot een doorleefde pacificatie is gekomen. Om te eindigen
met: We beleven op meerdere fronten tegelijk een afscheid. Waar het
heen gaat is nog zeer onduidelijk, maar de vooruitzichten zijn niet
prettig. Dit land is in zijn communautaire en sociale geschiedenis aan
de verliezende hand. Les jeux sont presque faits. Het is te hopen dat er op de kleintjes wordt gelet.
In
de Anders Gelezen gewijd aan de ruzie bij Knack verwees ik naar het
artikel in dS online dat melding maakte van massale opzeggingen
van
Knack abonnementen.
Daarbij suggereerde ik dat de verwijdering gebeurde
op vraag van Roularta.
Tom Naegels las alvast deze hint en stelde vragen
aan de verantwoordelijke voor dS online.
De reactie in de bijdrage van
de ombudsman las als volgt: Dat was een fout, zegt Bart Dobbelaere,
nieuwsmanager Online.
Het stuk is gemaakt door Het Nieuwsblad op zondag , dat zich had gebaseerd op dat verhaaltje van Clint.
Het is dan op Het Nieuwsblad Online verschenen en vervolgens, door de samenwerking tussen de sites, op De Standaard Online .
Op zondag is onze bezetting beperkt, maar dat is geen excuus. We hebben
daar een inschattingsfout gemaakt.
Dat stuk had niet op onze site mogen
staan, en we hebben het dan ook wat laat offline gehaald.
Ik heb me
maandag ook verontschuldigd bij Knack .
Anders gelezen:
Of dat gebeurde na een boos telefoontje van Roularta of dat ze zelf hun
fout inzagen, krijgen we niet te weten.
Toch goed geprobeerd, Tom.
Vincent Kompany: België is van iedereen maar vanavond vooral van ons.
Knack:
Communicatie- en marketingexpert Jan Callebaut gelooft alvast dat
Kompany De Wever echt in de problemen zou kunnen brengen.
Als een land het moet hebben van zijn duivels, ... Ik
vraag mij af of Callebaut deze twitter niet op een positieve manier in
de mediabelangstelling
brengt met politieke bedoelingen. Als marketeer
weet hij toch dat zijn uitspraak koren op de molen is van het Belgisch
nationalisme dat in Brussel
en omstreken welig tiert maar zelfs na 180
jaar nog altijd niet levensvatbaar is gebleken in Vlaanderen.
Daar zal
ook Kompany niet veel kunnen aan veranderen. Ik vraag mij eveneens af of
een positieve Vlaamsgezinde uitspraak van een speler
even positief zou
onthaald worden. Of zou in dit geval de politieke mening van de speler
voldoende zijn om hem buiten te gooien?
Wie het antwoord hierop weet,
laat het maar weten!
Bericht
uit Aalst waar De Gucht junior het niet haalde: "Vader De Gucht
verklaart op Radio 1 onze nieuwe burgemeester Christoph D'Haese
niet te
kennen maar bekladt hem wel met de term "ordinaire overloper". Ik vind
dit een uitspraak een Eurocommissaris onwaardig.
Fils à papa JJ werd
binnen Open VLD-Aalst gedropt. Grote tweespalt in eigen rangen werd
uiteraard zijn deel.
Mensen die soms decennia lang lokaal het liberaal
gedachtengoed hadden uitgedragen en ondersteund,
moesten van vandaag op
morgen plaatsmaken voor het zoontje van de keizer.
Zo werkt het niet.
Gelukkig maar. De Aalsterse kiezer heeft de "aangespoelde" - zoals
Prof.Carl Devos hem vooraf zo mooi kapittelde
- teruggedreven
richting...Berlare of ineens Toscane. Met een tussenstop bij de kapper.
Frans De Meyst, Aalst.
****
23 oktober 2012 DI RUPO VAN VERZOENER NAAR PROVOCATEUR?
Voor de show of pure emotie
Het was niet bij te houden. De resultaten vande
gemeenteraadsverkiezingen genieten niet mijn grootste belangstelling.
Ze zijn wat ze zijn en elk probeert eruit te halen wat positief is voor
de eigen politieke familie. Maar zou Patrick Janssens nu echt denken dat
de goegemeente zo dom is dat ze zijn partijpolitieke maneuvers niet
zouden doorhebben? Slechte verliezer, net zoals Van Peel, CD&V.
Gelukkig besefte Wouter Beke als CD&V voorzitter zeer snel dat
ultimatums of de situatie blokkeren met onmogelijke eisen,
contraproductief is. Wel stelt hij de vraag of De Wever (altijd maar
opnieuw Hij) wel voldoende empathie heeft, verwijzend naar de
triomfalistische optocht naar het stadhuis. Daar heeft hij naar mijn
aanvoelen een punt. Bart Sturtewagen verklaart in dS de euforie en het
bijbehorend haantjesgedrag bij N-VA Antwerpen, als het gevolg van de
talrijke mislukkingen die De Wever en Co bij vorige verkiezingen leden
en waardoor de vreugde nu wel bijzonder groot is. Maar is het niet
precies in dergelijke omstandigheden dat grote mannen hun
bescheidenheid etaleren? Dat het symbolennationalisme en vendelzwaaien
plaats heeft gemaakt voor een modern burgernationalisme? Er was
overigens meer dat mij verbaasde: de lichaamstaal van Bart De Wever
tijdens de Canvasdebatten met de andere partijvoorzitters zat niet goed;
vermoeidheid? Zijn oogopslag getuigde van ergernis; overbodig want zijn
opponenten reden zichzelf vast door steeds maar weer hem als mikpunt te
nemen. En als het effe kan: zou er eens een BRT-journalist aan Bruno
Tobback willen zeggen dat het onderbreken van de tegenstander geen
bewijs is van autoriteit noch van respect maar eerder de uiting van
geërfde dictatoriale trekjes.
Een Belgisch premier onwaardig
Knack
online: Elio Di Rupo hield op de eurotop een opmerkelijke en niet mis
te verstane tussenkomst. Di Rupo vroeg dringende maatregelen tegen de
economische crisis. Volgens hem is de wanhoop bij de bevolking
verantwoordelijk voor de opkomst van populistische en separatistische
stromingen. ( ) Di Rupo noemde N-VA en Vlaams Belang niet bij naam. Hij
zei wel dat ons parlement zowat 40 volksvertegenwoordigers telt die
populistisch en 'independantistisch' zijn en die de eenheid van België
niet willen bewaren. Het gaat om een optelsom van de verkozenen van N-VA
en het Vlaams Belang. In het nieuws op Radio 1 noemde Di Rupo de N-VA
wel bij naam. De N-VA is een populistische partij. Dat weet iedereen,
zei de premier. Anders gelezen, mijn reactie online: Zou om het even
welke Nederlandstalige federale premier zich geroepen voelen om
dergelijke uitspraak te doen? Wie Europa gebruikt om een democratisch
deel van de Vlaamse verkozenen en hun kiezers te schofferen is inderdaad
niet de premier van België, alleen van de Franstaligen. Als Kris
Peeters hier zijn regeringspartners niet verdedigt bewijst hij alleen
maar dat hij buigt voor een onverdraagzaam francofoon discours dat
vooral het eigen falen moet verbergen. Het zal de polarisatie alleen
maar versterken. Félicitations Di Rupo, premier des francophones. Of om
Vincent Kompany te parafraseren: België is een groot land maar
duidelijk niet van iedereen. Overigens nooit geweest.
Op
het forum was er een reactie die deze uitspraak perfect kadert (en
tevens verwijst naar gelijkgestemde uitspraken van andere prominente
socialisten, Daniel Termont en Louis Tobback). Even meelezen: Het is
niet de bedoeling om met onderstaande bijdrage de N-VA en De Wever te
verdedigen, dat kan hij veel beter. Daniël
Termont, Louis Tobback, Elio Di Rupo, spuien allen dezelfde mantra
naar analogie met Ernst Röhm: Since I am an immature and wicked man,
war and unrest appeal to me more than good bourgeois order. Brutality is
respected, the people need wholesome fear. They want to fear someone.
They want someone to frighten them and make them shudderingly
submissive. Volksmisleiding is zeer machtig omdat het via
kanalen gebeurt waarvan vermoed wordt dat ze neutraal zijn, in casu een
EU topvergadering. ( ) Wat is nog informatie, wat is propaganda? ( ) De
waarheid is vaak eenvoudig. Daarom wordt ze vaak miskend, verdraaid, of
wordt de boodschapper in diskrediet gebracht. De N-VA is niet succesvol
wegens de aard van haar discours, haar succes drijft vooral op het falen
van de rest, een rest die beter aan zelfkritiek zou doen dan van de
N-VA en De Wever in het bijzonder een boksbal te maken om frustratie
over eigen onvermogen af te reageren. ( ) Di Rupo schoffeert dat
kiespubliek en hangt deübermensch uit die, zich via de cameras tot
500 miljoen European richtend, eventjes snel besluit dat een miljoen
Vlaamse kiezers fout zijn en dat hij de enige juiste visie heeft. ( )
Termont, Tobback, Di Rupo en co willen dat wij van hen, in blind
vertrouwen, aannemen dat het nationalisme staat voor wat zij erover
beweren en gebruiken daarbij een typische truc tot demonisering. Men
haalt een aberrant voorbeeld uit het verleden aan en impliceert zonder
veel verdere argumentatie dat dat de enige mogelijk uitkomst van
nationalisme is. Maar op die manier kan men iedereen demoniseren. En hun
hautaine houding vandat kiespubliek weet niet waar het voor stemt,
anders zou het het wel latenis hoogst bedenkelijk. Eigenlijk
verwerpelijk. Het vermelde triumviraat opteert wezenlijk voor
totalitarisme en wil de burger voorschrijven hoe die zich moet gedragen,
wat hij/zij tot in zijn/haar diepste wezen moet denken en voelen, op
straffe van (in het beste geval) uitsluiting van de maatschappij en (in
het slechtste geval) deportatie. Dat een groot deel van het kiespubliek
diep gedegouteerd is, is al tweemaal bewezen. Dat is trouwens het succes
van N-VA en De Wever: het compleet falen van de traditionele
machtspartijen. Het nationalisme viert dus helemaal geen hoogtij in
België, het is gewoon het enige alternatief dat overblijft want de rest
is sowieso slechter. Waarom geen analyse van het socialisme en zijn
uitwassen? Het belgicistisch compromis verdient een scheldwoord te
zijn: halfslachtig, een hoop geld kwijt, nooit een oplossing van het
probleem en iedereen tevreden. ( ) De PS is een machtspartij die
politiek als doel en niet meer als middel ziet. De NVA-visie is hierin
duidelijk en die visie wordt door het kiespubliek geapprecieerd. Of men
er nu voor of tegen is men weet waarvoor men stemt. Terwijl dat bij de
andere, vaak voor overleving spartelende, tegenstanders niet meer het
geval is. Grote verhalen over gelijke kansen en meritocratie, terwijl
aan de onderhandelingstafel zonen en/of dochters van plaatsnemen.
Uiteraard zitten er nationalistische elementen in het N-VA-discours,
maar waarom geen aandacht besteden aan het economisch-opportunistische
Belgicistisch-nationalistische discours dat de PS hanteert? ( ) Langer
geld in bodemloze putten storten is suïcidaal. Een alternatief is
hoogstnodig. Als het naïeve en het gore worden uitgesloten, dan blijft
er slechts de N-VA. Zo simpel is het. Einde citaat.
Politiek is meer dan rekenkunde
Wat Di Rupo hoopt te bereiken is niet alleen de angst aanwakkeren voor de populisten en separatisten maar tegelijk er
ook voor zorgen dat geen enkele van de Vlaamse traditionele B-partijen
het zouden aandurven om mee te gaan in het verhaal van N-VA; het
confederalisme. Verdeel en heers en daar heeft hij alvast volgens Bart
Maddens politicoloog en door sommigen als huisideoloog van N-VA
gedoodverfd een zeer goede reden voor. Maddens toont in een artikel,
deredactie.be -Kroniek van een aangekondigde nederlaag aan, dat op
basis van de huidige resultaten de V-partijen in 2014 slechts hun
confederalisme zullen kunnen realiseren mits steun van minstens één
van de traditionele partijen. Zo niet wordt het een kroniek van een
aangekondigde nederlaag. Dan komt als eerste CD&V in aanmerking want
daar zitten nog heel wat weldenkende Vlamingen waaronder zelfs
federale excellenties - die liever samen met N-VA in een Vlaams bed
liggen dan als figuranten mee te doen in de cirque du soleil met een
provocateur in de hoofdrol. Eens het stof is gaan liggen, lijkt het mij
verstandig om eerst te praten met potentiële medestanders, vooraleer Di
Rupo in de ogen te kijken. Vlaanderen moet winnen, niet alleen N-VA!
Enkel te lezen in de Franstalige pers
Le Soir (22 Okt) Mia
Doornaert somt de redenen op waarom Vlaanderen koos voor N-VA. Een
degelijke analyse, niet omdat ze er mee akkoord is, maar wel om de
Franstaligen te helpen een antwoord te vinden op de Vlaamse uitdaging.
Hoofdargument: de Franstaligen hebben Yves Leterme (haar broodheer)
afgeschoten en de kiezer gedreven naar N-VA.
Anders Gelezen:
mocht barones Mia Doornaert en alle journalisten van de gezagsgetrouwe
Vlaamse media met dezelfde hardnekkigheid als ze de Vlaamsgezinde
invalshoek bekampen, de federale regeringen gewezen hebben op hun slecht
beleid, was er nooit sprake geweest van een doorbraak van N-VA. Toen
zwegen ze in alle talen. Schuldig verzuim, want uit deze analyse blijkt
alvast dat zij de problemen wel kent. Gezien de afwijzende reactie van
Di Rupo en de ganse francofone wereld op het succes van N-VA ziet het
ernaar uit dat de Franstaligen opnieuw dezelfde fout zullen maken en na
Leterme nu ook De Wevers oproep zullen negeren. Mijnheer Di Rupo, na
2006 en 2010 wordt 2014 uw derde kans. Er komt geen vierde, want (om de
woorden te gebruiken die Mia Doornaert ooit gebruikte in haar column) we
zijn het bedelen spuugzat, of, mocht u het niet begrijpen:
ras-le-bol.
Verschenen en snel verdwenen bij Knack online
(donderdag 18 oktober 2012 om 14u56) auteur: Prof Hendrik Vuye
Het
Brusselse gewest uitgedacht door Jean-Luc Dehaene en Philippe Moureaux
is een fiasco. Misschien opent het vertrek van die laatste nieuwe
pistes.
Citaat:
In 2010 was de herfinanciering van Brussel zijn (Moureaux) prioriteit.
Tot tweemaal toe heeft hij zijn slag thuisgehaald. En hoe! Tijdens de
lange onderhandelingen hamerde Moureaux voortdurend dat de
herfinanciering van Brussel de prioriteit was van de PS. Hij werd niet
tegengesproken, ook niet door de Waal Di Rupo. Dit had verregaande
gevolgen. Een belangrijk deel van het Vlinderakkoord gaat over Brussel
en de Vlaamse rand. Voor Wallonië werd niets gevraagd. 'Demandeurs de
tout' voor Brussel, 'demandeurs de rien' voor Wallonië. Het was zelfs
een beetje alsof Wallonië niet bij de onderhandelingen betrokken was.
Wallonië werd geofferd op het Brusselse altaar. Moureaux haalde zijn
financiële slag thuis, maar tegelijk gaf hij geen duimbreed toe. Van
een vereenvoudiging van de Brusselse instellingen kon geen sprake zijn.
Over zijn lijk. Als tegenprestatie voor de herfinanciering van Brussel,
verkocht hij aan de Vlaamse onderhandelaars enkele zakken gebakken
lucht. Ze namen ze in dankbaarheid aan. De realiteit is echter hard. Het Brusselse gewest uitgedacht door Jean-Luc Dehaene en Philippe Moureaux
is een fiasco. En nochtans, beiden waren bestuurders met veel ervaring
en ze konden terugvallen op de experten van hun respectievelijke zuil.
Bij de oprichting van het gewest in 1989 was Brussel de rijkste regio
van het land. En nu? De cijfers gepubliceerd in het Eindrapport Task
Force Brussel zijn dramatisch. In de aanslagjaren 1995-2009 situeert het
gemiddelde inkomen per inwoner zich voortdurend onder het landelijk
gemiddelde. De Brusselaars nemen slechts 47,2% in van de Brusselse
arbeidsplaatsen. Ze beschikken volgens de Task Force vaak niet over de
vereiste talenkennis en kwalificaties voor de Brusselse jobs. 98% van de
Brusselse werklozen is eentalig, meestal Franstalig. De
jongerenwerkloosheid bedraagt 31,7%, dat is dubbel zo veel als in
Vlaanderen. ( ) Misschien zal het vertrek van Philippe Moureaux nieuwe
pistes openen. Gebeurt dit niet, dan blijft Brussel, naar de woorden van
Rik Van Cauwelaert, " één grote leugen, door subsidies in stand gehouden". Einde citaat.
Recht op vrije meningsuiting
Wie
zoals de redacties vooraan op de barricade staat ter verdediging van het
recht op vrije meningsuiting, zou wel eens mogen een beetje
consequenter zijn. Oh wee, wanneer iemand het zou aandurven om hen te
kortwieken, maar diezelfde media bewijzen elke dag opnieuw dat ze zeer
selectief zijn. Na dS, waar het aantal bijdragen waarop kan gereageerd
worden drastisch werd ingeperkt (een eerste vorm van censuur)worden
nu ook in de nieuw-linkse Knack lezersreacties geweerd zonder enig
verhaal. Enkelen beklaagden zich bij mij en uit hun opgestuurde reacties
kan ik inderdaad alleen maar besluiten dat Knack meer dan ooit
afgedwaald is van de vorige koers. Meer dan redenen genoeg om alle
ruimdenkende lezers nogmaals aan te raden om hun ongenoegen kenbaar te
maken. Het is een goede zaak dat men niet meer anoniem kan reageren maar
de manier waarop dS het doet (vermelding van voornaam + eerste letter
van familienaam) is verkieslijker dan enkel de volledige naam bij Knack.
Al was het maar om diegene die reageert niet op te zadelen met mails
via een gemakkelijk opspoorbaar email-adres.
Uitspraak van de week
Bart Sturtewagen, dS: De
hoop om uit alle onderhandelingsmiserie na de verkiezingen van 2010 nog
een België 2.0 te zien opdoemen, verzwindt. De rust die Di Rupo bracht,
is slechts schijn. Er is niets opgelost. Er is geen gemeenschappelijk
project. Er is geen pacificatie. Het is hooguit een wapenstilstand. Een
uitgewoond huwelijk waarin de echtelingen na alle ruzies de fut niet
meer opbrengen om elkaar verwijten toe te slingeren. Ze zijn alleen nog
enthousiast als ze, elk in hun kamer, op tv de Rode Duivels zien winnen.
Anders Gelezen: nu Vlaamse
lezers van Knack afhaken zou een Vlaamser dS een mogelijk alternatief
zijn. Maar één vogel maakt de lente niet. Eerst de winterkoude
trotseren.
Pieter Lagrou, Docent
hedendaagse geschiedenis (ULB) in dS: De checks-and-balances van het
Belgische politieke systeem leidden er onder meer toe dat de politieke
rechten van de minderheid in Vlaanderen werden gegarandeerd door de
meerderheid in Franstalig België, en omgekeerd. Anders Gelezen: Oh ja, omgekeerd ook???
Prof Vuye, Knack: Dit
alles zijn voorbeelden van de verborgen kosten van de monarchie. Dit
zijn kosten die men niet - of moeilijk -kan terugvinden in de begroting.
Brengt men al deze kosten in rekening, dan kost de monarchie geen
14.264.000 euro, maar waarschijnlijk het dubbele. We
moeten ons "ook nog vragen stellen over het toenemende materialisme in
onze samenlevingen, en of we niet veel meer belang moeten hechten aan
familiale waarden, aan solidariteit, aan gemoedelijkheid en aan respect
voor de andere". Tja, inderdaad, eigenlijk wel! Van wie zijn die wijze
woorden? Van Albert II, koning der Belgen in zijn 21
juli-toespraak van 2009. Koninklijk populisme: luister naar mijn
woorden, maar kijk niet naar mijn daden.
Hugo Sobrie,
HNB, Koningskwesties; lezersreactie: Steden en gemeenten krijgen een
burgemeester die zij verdienen, gelovigen krijgen een god die zij
verdienen, maar waaraan hebben wij dit koningshuis verdiend?
Deze week was hilarisch opwindend. Kranten verdringen zich om polls te brengen, Gva beloofde zelfs een "betrouwbare poll" DIT keer, met een "nek-aan-nek race". Mjah, dat wil zeggen dat de vorigen dus ook niet al te goed waren. Witter dan wit met vernieuwde dash.
PJ zijn marketing-object "Patrick", met producer Oosterwaal, die op een weinig kiese manier zijn zoon gebruikt en het magazine dan uitdeelt aan het station Brussel-Centraal. Verhofstadt, "koersbroek" Van Rompuy en Janssens die bij de Franse en Waalse pers gaan bedelen om steun voor hun B-project.
Putsch bij Knack, waar R v Cauwelaert en K Meulenaere geliquideerd werden. De Nolf antwoordt niet op kritische vragen. W Pauli, Oosterwaal, Blehri, Tormans en Pironnet, dat gaat vuurwerk geven, bengaals rood en niks anders. Kris Hoflack wordt de nieuwe hoofdredacteur van de VTM, komt ook van de BRT-stoeterij. En als laatste Anni Van Landeghem: chef Opinie bij De Standaard,die de column Van KROLL afwijst. (http://tinyurl.com/9zxf9v3) Kroll zegt: "Ze zegt dat lezers mijn column nooit zouden uitlezen zonder zich kwaad te maken, en dat mijn tekst contraproductief werkt, omdat ze de de steun voor N-VA net zou doen toenemen", maw, nog een blatante belgo-tante die de Waalse opinie-pers onder de mat wil vegen. In Vlaanderen hebben we een bende NIMBY-redacteurs en -columnisten.
M Reynebeau, P Goossens en B Delvaux houden zich opvallend "neutraal" de laatste weken, getuige de zure aanvallen en willekeurige censuur van eerstgenoemde, die onder het alias CAS V of (Andre Best Kai Kluja etc...) op het forum komt kwaken. De laatste uitval van B Delvaux was nochtans iets in de aard van "als Antwerpen valt, valt ook België". Haar anders vrij snerpende en bijwijlen amusant-hatelijke stijl leek meer op een lijkrede. De laatste fotos van haar op DS zijn dan ook weinig flatterend.
In heel Vlaanderen is er nergens nog een forum te vinden dat niet eerst gefilterd en gemodereerd wordt, behalve raar genoeg, GvA. De met veel tam-tam aangekondigde debatten links en rechts bevestigen het lichtbak-staren van media en politicologen. 1tje die er een beetje het het hoofd koel bij houdt is Carl De Vos, nu ook niet direct de voorvechter van Vrij Vlaanderen, maar soit, hij antwoordde toch gevat op Sinardet's gratuite beschouwing:
"Een ding is zeker: het Vlaamse politieke landschap zou er helemaal anders uitzien mocht Karel De Gucht voorzitter worden van Open VLD en Herman Van Rompuy van CD&V. Dat zijn toch staatsmannen naar wie geluisterd wordt.
Dit is dus de politicoloog aan-huis van VRT aan het woord. Daar zakt niet alleen uw broek maar ook slip van af. Gelukkig zei De Vos: En op wie er gevloekt wordt. Vergeet niet dat De Gucht vroeger ook slaag heeft gekregen van de kiezer.
Ook Bruno deed het bar slecht: die vertikte van te luisteren op live-tv op VRT naar 2 ondernemers en onderbrak ze voortdurend. Preken en uitleggen, links lullen, rechts zakken vullen, wij hebben altijd gelijk, wij weten wat goed is en politiek correct...
C De Vos zei ook dat het de andere partijen ontbrak aan visie en verhaal. WEL 1 visie en 1 verhaal: allen tegen 1. Zelfs het VB. Dat laatste is eigenlijk meer een blok aan het been dan een blok voor Vlaanderen, want iedere stem voor hen doet PJ glunderen. Volgens mij kan PJ nooit winnen tenzij er verkiezingsfraude is. Gelukkig bij het electronisch stemmen is er nu een extra ticket met uw stem op, dat in een urne wordt bewaard ter controle. Dat het Verhofstadt en vooral hypocriet Geysels hun opdracht was om VB klein te krijgen met ondemocratische middelen is erg. Nu dat NVA dat doet op democratische manier, is de vijand plots van kamp veranderd. Geen slecht woord meer over VB, ze worden zelfs voorgetrokken ten nadele van Turtelboom. Komt dat zien, komt dat zien mensen, de hypocrisie van VRT. Het Belgicistisch gedrocht kraakt en siddert dus in alle geledingen, niet in het minst de media, die hun ruif zien verdwijnen. Maar onderschat het niet, het vecht terug zelfs met onwettelijke middelen. Zie Turtelboom die de kiesplicht afschaft zonder de wet aan te passen:
Wie niet gaat stemmen, zal niet vervolgd worden
Neem mij mijn slecht karakter maar kwalijk maar: Wat zit daar achter? De lijst met niet-stemmers zelf invullen? Als het niet strafbaar is (zonder de wet aan te passen) zijn er geen lijsten nodig en dan blijft er nog het klein probleempje van de scheiding der machten....
Herinner U hoe Bert de formatie-carousel manipuleerde.
Iedereen is kennelijk in de ban van Antwerpen: wie de grote ring en haven beheerst is baas. Dit begint meer en meer op Lord of the rings te trekken. Mordor, met zijn onbetwiste heer di Sauropulos, hebben al midden-Belgie ingepalmd,geholpen door de Nazgul Magnette, DeMotte, Flahaut, Beke, De Croo en Vanarco. Patrick Smeagol zaait verwarring en leidt de mensen op het verkeerde pad. Bartje Frodo, Homans van Aragorn, Gimli Bracke en Theo Legolas op pad om Minas Thirith te ontzetten, lokaal te vergrendelen, en uiteindelijk in 2014 gezamenlijk Mordor en Mount Doom van Laeken aan te vallen, in de hoop de belgicistische vloek over Vlaanderen te breken. MEER dan 1 kans krijgen we niet, all-in-one-take.
Genoeg
nieuws gehad over de verkiezingen? Ik alvast wel. Laten we het eens
hebben over de machtsstrijd bij Knack. Er zijn zo van die goedgelovigen
die overtuigd zijn van de eerbare bedoelingen van de media om ons,
kijkers en lezers, zo goed mogelijk te informeren. Wie echter na een
zware dag nog een beetje kritische zin heeft overgehouden bij het
aanzetten van de TV of het lezen van een krant of weekblad, weet wel
beter. t Is omdat de commercie geen eerlijke journalistiek meer
toelaat, kwettert men ten allen kante. Mag ik mij daar eens ferm tegen
verzetten, want naar mijn aanvoelen is dat een, minstens ten dele,
onterecht argument. Wel gemakkelijk om de doelstelling van
dekrantenman te versluieren en de gestuurde informatie of
desinformatie door de redacties te verdoezelen.
De Knack story anders gelezen
Tijdens
een lezing over dS verklaarde een voormalig bekend journalist van dS
dat krantenmannen - de Leysens en Co - een krant willen om hun mening te
kunnen verkondigen. Vroeger was dat zelfs heel duidelijk, maar hoewel
het nu minder duidelijk is, blijft de uitspraak van deze prominente
ingewijde overeind. Voor Knack was het duidelijk de bedoeling om een
hoogstaand Vlaams magazine te maken: pluriform
maar vooral ook Vlaams en die laatste doelstelling werd zo
langzamerhand een unique selling proposition onder de traditionele
Belgischgezinde mediakanalen (zowel TV als gedrukte pers).
Meegezogen
in de slipstream van deze maatschappelijke pro-België keuze,
ontwikkelden veel journalisten een vorm van autocensuur en verdween de
Vlaamse invalshoek langzamerhand. De opkomst van het Vlaams Blok
bezorgde hen daarenboven een argument om elke Vlaamse invalshoek af te
doen als een blijk van bekrompenheid of erger. Dat ze, ondanks hun
progressieve inborst, zelf op de schoot gingen zitten, soms letterlijk,
van de oerconservatieve Belgische krachten, werd niet alleen getolereerd
maar zelfs aangemoedigd. Ons-kent-ons, is een fenomeen dat nog meer dan
in de politieke wereld lucratief is in hetcrossmediale
medialandschap. Men zou zich kunnen afvragen of datcrossmediale niet
door en voor hen is uitgevonden. Het heimelijk huwelijk tussen
Belgischgezinde krachten zowel van links als van rechts - en deze
meegaande journalisten hebben de media als vierde macht volkomen
ongeloofwaardig gemaakt. Of het nu uit autocensuur is of omwille van een
opgelegde redactionele lijn, wat de media aan hun kijkers en lezers nog
aanbieden heeft één gemeenschappelijk kenmerk: het mag de politieke
machtshebbers (en het Belgisch establishment) niet al te veel pijn doen.
En wie dat wel doet, zoals onlangs de twee onderzoeksjournalisten van
de VRT, wordt prompt op de vingers getikt.
Dat
er in Knack een openlijke oorlog is uitgebroken tussen enerzijds Rik
Van Cauwelaert en Koen Meulenaere, die zich verzetten tegen de komst van
een nieuwe hoofdredacteur van linkse signatuur, en anderzijds het
bestuur, is in menig opzicht verwonderlijk. Voor Van Cauwelaert die
samen met satirist Meulenaere - zowat de enige overgebleven gezagvolle
journalist is die zeer kritisch durft te zijn voor de machtshebbers,
betekent deze keuze in feite een afkeuring van zijn onafhankelijkheid.
Het miskennen van een volgehouden terughoudendheid in zijn relaties met
de derde macht. Nochtans weet de lezer maar al te goed dat een
journalist die de derde macht kritisch durft te benaderen recht in zijn
schoenen moet staan. Het geeft hem of haar een groot aanzien (maar ook
het blad waarvoor ze schrijven) en vooral daaromis
Van Cauwelaert zo belangrijk geworden voor zijn lezerspubliek.
Verwonderlijk ook dat krantenman Rik De Nolf en de al even overtuigde
Vlaming en voorzitter van de raad van bestuur van Roularta, Hugo
Vandamme, lieten betijen. Of hadden ze het niet zien aankomen dat Van
Cauwelaert zich zou verzetten? Onvoorstelbaar toch, want anders was hij
als directeur strategie toch betrokken geweest bij de besluitvorming.
Het is veel plausibeler dat hij net omwille van het verwachtte verzet
werd genegeerd en dat moet ongetwijfeld hard zijn aangekomen.
Maar
is het dan de commercie? De tegenvallende cijfers die het bestuur
dwongen om een open breuk met Van Cauwelaert en Meulenaere te riskeren?
Het kan zijn, maar dan zullen ze onderhand wel beseffen dat het
commercieel gezien een stommiteit was. Na mijn oproep kreeg ik
tientallen reacties van lezers die dreigden met of daadwerkelijk hun
abonnement opzegden. Ze zullen het ongetwijfeld voelen in hun
portemonnee en in West-Vlaanderen zit die heel dicht bij het hart!
**
In
dS online verscheen als een dief in de nacht op zondag 7 oktober om
03.00 uur een artikel met als titel: Lezers volgen boegbeelden in
protest tegen nieuwe hoofdredacteur van Jesse Van Regenmortel. Citaat: De
aanstelling van Jörgen Oosterwaal als hoofdredacteur van Knack blijft
voor beroering zorgen. Lezers volgen massaal de twee belangrijkste
journalisten van het weekblad in hun protest en zeggen hun abonnement
op. In Roeselare verslikten ze zich ongetwijfeld in hun zondagse
brioche met zacht gekookt eitje. Eenmaal goed wakker stond blijkbaar
niet alleen de telefoon roodgloeiend en zie, het artikel was opeens
verdwenen van de webstek van dS. ** Het moeten er zoveel geweest zijn dat ook Jos Grobben zich genoodzaakt voelde omelke
opzegger een mailtje te sturen waarin hij de keuze van Oosterwaal als
nieuwe hoofdredacteur verdedigt. CitaatIk kan u verzekeren dat wij bij
zijn aanstelling niet over één nacht ijs zijn gegaan. Uit een grondige
selectieproces kwam hij gezien zijn ervaring met het maken van bladen,
zijn leidinggevende capaciteiten en zijn pakkende schrijfstijl, als
beste naar voren. Ik zou u graag nog een andere overweging meegeven. Van
redacteurs en bij uitbreiding hoofdredacteurs van Knack vragen wij niet
of ze voor Anderlecht zijn en tegen Standaard, wij vragen hen niet of
ze vegetariër zijn of vleeseter, wij vragen hen evenmin of ze Yves
Leterme sympathiek vinden of niet. ( ) U vreest als lezer dat Knack geen
pluriform of onafhankelijk magazine meer zal blijven. U vreest dat wij
met letterlijk schatplichtige mensen werken die het magazine een vreemde
koers zullen uitsturen. Wij zorgen ervoor dat dit niet zal gebeuren.
Maar
wie is Jos Grobben? De kingmaker van Knack of zoals voormalig
hoofdredacteur Karl van den Broeck in De Morgen schreef, de kwade genius
die uit persoonlijke rancune Van Cauwelaert buiten wilde en hiervoor
gehoor vond bij de nieuwe generatie De Nolf en francofiele
schoonfamilie? Zijn de eigenaars en bestuurders de speelbal geworden van
een intrigant die net als Oosterwaal van linkse signatuur is?
Hoewel
slechts een flauw afkooksel van wat een Bladspiegel is, geeft voormalig
hoofdredacteur Knack, Karl van den Broeck niet alleen uiting aan zijn
eigen frustratie maar hij vertelt er iets bij dat alvast voor mij heel
relevant is. Even meelezen: "Zijn
(Grobbens) oude contacten bij zijn rode vrienden in Limburg leveren
resultaten op. De provincie Limburg, het wingewest van de Socialistische
Mutualiteit, laat de Knack-redactie speciale magazines maken om de
troeven van de bronsgroene provincie te bezingen. Het gerinkel van de
kassa klinkt Katrien (dochter van Rik De Nolf) en Xavier (de francofiele
schoonzoon) als muziek in de oren. Macht komt niet uit de loop van een
geweer, zoals Mao vroeger zei. Macht komt van de subsidies van de rode
vriendjes van Jos Grobben.
Deze
boute bewering intrigeerde mij zozeer dat ik een mail stuurde naar
meneer Grobben met copy voor voorzitter Hugo Vandamme en Karl van den
Broeck, om deze bewering te weerleggen of te bevestigen. Als afsluiter
liet ik weten dat geen antwoord enkel mijn vermoeden zou versterken dat
deze vermelding correct was. In afwachting van een ontkenning ga ik
ervan uit dat Grobben inderdaad een socialistische pion is in de strijd
om de macht over de media door de socialistische zuil, die wel Vlaamse
kiezers heeft maar voorts in ruil voor machtsdeelname voorrang geeft aan
de samenwerking met de machtige Franstalige partijgenoten. Deze
uitspraak geeft ook aan dat al of niet verdoken sponsoring door de
(partij)politieke wereld wel degelijk een factor is in de manier waarop
de media omgaan met hun opdracht. Dit is helaas geen alleenstaand geval
en al evenmin beperkt tot één traditionele partij, hoewel sommige
socialisten het wel heel bont maken in hun machtshonger. Geen zinnig
mens die nog gelooft dat dit een uitzondering is en alleen daarom al
heeft Rik Van Cauwelaert (die ongetwijfeld van deze ongezonde relaties
wist) gelijk om zich te verzetten tegen een hoofdredacteur die eveneens
inkomsten puurde uit opdrachten voor socialistische kopstukken; Patrick
Janssens en de onvermijdelijke Johan Vande Lanotte. Zou Oosterwaal als
hoofdredacteur publicaties toelaten waarin zijn voormalige broodheren
door beide journalisten aan de schandpaal worden genageld? Bij de VRT
kennen ze alvast het antwoord op die vraag.
Is
vernieuwing niet mogelijk met Rik Van Cauwelaert en Koen Meulenaere,
zoals een topman beweert? Uit het artikel van Karl van den Broeck weten
we alvast dat deze vernieuwing de factoneerkomt
op het opofferen van twee kritische boegbeelden in ruil voor politieke
sponsoring. Een kaakslag voor elke rechtgeaarde lezer. Zou het
desgevallend niet commercieel beter zijn, maar vooral ook getuigen van
moed, om de foute beslissing toe te geven en ze terug te schroeven? Anders blijft het een onuitwisbare smet op het blazoen van Knack.
Of
is er onder druk van buiten uit afgerekend met de Vlaamse pennen? Laten
we niet vergeten dat Roularta ook aanwezig is op de Franse, Brusselse
en Waalse markt en dus vanuit die kant wenken kan gekregen hebben om de
Vlaamse verzuchtingen minder te steunen? In elk geval met het (tot op
vandaag eventueel) verdwijnen van Rik Van Cauwelaert en Koen Meulenaere
zijn de enige verliezers de Vlaamsvoelende lezers van Knack, niet de
Belgischgezinde. Ik zou in elk geval de
lezers die afhaakten geen eten willen geven. Maar als het een troost
kan zijn voor Grobben en Co: er zijn ook lezers die geen hoge pet op
hebben van RVC en KM en op de site van Knack schreef een lezer zelfs dat
hij Knack kocht omdat hij Focus zo fantastisch vond.
Uitspraak van de week
Luckas
Vander Taelen: Indien de Vlamingen (tijdens de federale
onderhandelingen) echt hadden durven pokeren, hadden ze moeten zeggen,
on est demandeur de rien, maar, Philippe Moureaux (PS), als jij geld
wilt voor Brussel, moet je de boel eerst eens opruimen. Maar wat hebben
de Vlamingen gedaan? Ze hebben 500 miljoen euro op tafel gelegd voor de
splitsing van BHV. Wat een triomf was me dat, je hebt de explosies van
volksvreugde in de Rand kunnen zien.
Pjotr
********
Waarde politici en opiniemakers,
Beste lezers,
De
Flash informatie over het mogelijk vertrek van Rik Van Cauwelaert en
Koen Meulenaere bij Knack heeft binnen enkele uren
reeds verschillende
lezers aangezet om hun abonnement op de helling te zetten.
Ter
illustratie twee reacties: M.E.S. schreef "Dames en heren, Een Knack
zonder Rik van Cauwelaert en Koen Meulenaere
is voor mij geen Knack
meer. Mochten zij door idiote beslissingen van het bestuur niet meer
schrijven in Knack,
dan wordt mijn abonnement stopgezet. Er is al genoeg
humo-eenheidsworst in de Vlaamse media, en daarvoor ben ik niet bereid
te betalen."
P.S. schreef: "Ik
heb contact opgenomen met de abonnementsdienst van Knack; deze vertelde
me dat de beslissing was genomen
en ze moeilijk terug konden. De
neutrale houding zou behouden blijven. Zulks is voor mij onmogelijk met
een linkse aan het stuur.
Na meer dan 40 jaar beroepsleven
geconfronteerd te zijn geweest met allerhande linkse kuiperijen en
machinaties
is het voor mij wel geweest. Ik heb dan ook mijn abonnement
opgezegd."
Nu
de "goed nieuws show" van Di Rupo werd onderuitgehaald door zelfbewuste
Vlaamse ondernemers, blijft er niet veel meer over
van de
regeringseensgezindheid. Zelfs Steven Vanackere, die verklaart dat de MR mee de pestbelastingen
ondertekende, beseft blijkbaar niet
dat hij met deze uitspraak
impliciet het pestkarakter van deze belastingen erkent. Wanneer zullen
ook de Vlaamse regeringspartijen inzien
dat ze met Di Rupo in de verkeerde boot zitten? En mochten we het vergeten zijn, vermits enkel
de Vlaamse regering een begroting in evenwicht heeft,
is door de
tekorten op de federale, Waalse en Brusselse begroting, de staatsschuld
opnieuw toegenomen met 4,3 miljard euro en
bedraagt nu 382,9 euro of
102,5 % van het BNP. Daarvan zal Vlaanderen ooit minstens 60 % moeten
betalen. Ook voor de export
doet enkel Vlaanderen het goed: de export
steeg tot 83,1 % en Wallonië + Brussel zijn nauwelijks nog goed voor een
schamele 16,9 %.
In
De Tijd schreef Louis Verbeke (Vlerick Business School) een interessante
bijdrage over het keerpunt dat we momenteel beleven in België;
een
"Tipping Point". Komt zeker nog ter sprake na de
gemeenteraadsverkiezingen. Maar één bedenking wil ik nu reeds meegeven:
"Dat
gevestigde partijen in Vlaanderen daartoe bijdroegen (toch deelnamen
aan de regering), daar heb ik begrip voor, gezien de crisis.
Het zal
sommigen storen. Dat de N-VA er voorrang aan gaf haar credibiliteit niet
te verliezen door het systeem in gang te houden dat ze wil veranderd
zien,
lijkt mij evenzeer verantwoord. Misschien hadden beide gelijk: de
korte termijn moest benaarstigd en de lange termijn mogelijk gehouden
worden.
Nu is de vraag hoe die lange termijn wordt ingevuld. Dat
zullen de burgers beslissen, binnenkort en in 2014."
Anders gelezen toch een ernstige bedenking bij bovenstaand
standpunt: zou Louis Verbeke de 'gevestigde partijen' in 2014 opnieuw
gelijk geven
mocht het dan nog crisis zijn? Ik vrees dat er vanuit deze
redenering nooit een goed moment zal zijn voor een echte verandering.
Ik
stelde hem alvast de vraag en kreeg volgend antwoord (slechts
gedeeltelijk citaat): Ik vrees dit ook. Ik vrees zelfs dat men een
nieuwe crisis maakt.
Maar crisissen wennen ook. Ik heb er geen bewijs
voor,maar ben al lang overtuigd dat de wending van CD&V door Dexia
/ARCO is veroorzaakt.
Er is nog veel occulte financiering gebeurd die
het daglicht niet zag. Ik zei dat ik begrip had. Gelijk is nog iets
anders.
Veel leesplezier,
Pierre 'Pjotr' Therie
Bescheidenheid versus gewichtigdoenerij
Er was opnieuw heel
veel aanbod in de kranten dat eens anders gelezen mag worden. Twee
onderwerpen eruit gepikt: het interview in dS met de politicologen
Carl
Devos en Dave Sinardet en de toespraken naar aanleiding van de feestdag
van de Franse gemeenschap. Verschillende zeer interessante teksten in
verband
met de toekomstige staatsstructuur werden netjes opgeborgen voor
een latere andere lezing, na de verkiezingen. Wat beide onderwerpen
gemeen hebben?
Bescheidenheid versus stoerdoenerij.
Politicologen aan het woord
Alleen al de titel
zette de toon: De andere voorzitters laten zich afslachten. Opnieuw
een interview dat hoofdzakelijk draait rond De Wever versus
de
traditionele partijvoorzitters. Met zijn openingscollege zet hoogleraar
Carl Devos, UGent, meer en meer de toon bij het begin van het politieke
jaar.
Maar de deelname van alle voorzitters (behalve Bruno Tobback die
niet deelnam zonder dat de krant hiervoor enige verklaring gaf) was geen
succes.
De inhoudelijke boodschap viel tegen, aldus organisator
Devos. Een introductie hoefde niet maar er was een opmerkelijke
inleidende vraag over het advies
dat een ratingbureau hen vroeg. De
reactie van beide zegt vooral veel over hun verschillende
persoonlijkheden:Dan
denk je toch twee keer na voor je iets zegt,
vertelt Dave Sinardet
bewust als hij is van zijn belangrijkheid. Och ja, ik geloof écht niet
dat ze op ons oordeel afgaan. Ik ga daar vooral naartoe omdat ik
nieuwsgierig ben.
En ik heb goed gegeten, zegt Carl Devos, met een
ontwapenende bescheidenheid.
Het interview bevat
enkele interessante uitspraken over de manier waarop de
partijvoorzitters omgaan met de politieke realiteit en zichzelf al of
niet verkopen.
Maar uiteindelijk draait het om De Wever met wat had u
gedacht een duidelijk kritischer Sinardet dan Devos. Zo liet Sinardet
optekenen dat De Wever niets anders doet
dan anderen beschuldigen van
intentieprocessen: De
Wever verwijt anderen dat ze zich aan intentieprocessen bezondigen, maar
hij doet zelf niets anders.
Wie hem kritisch aanpakt, is links of
belgicistisch. Dan denk ik zo bij mezelf: hier verdedigt hij zichzelf,
want inderdaad, Sinardet heeft terecht de naam belgicist te zijn.
Als
lid van de PAVIA groep liet hij geen kans onbenut om te pleiten voor een
federale kieskring op maat van de Franstaligen. Hijzelf
blijft dat mordicus ontkennen,
bezorgd als hij is om zijn academische
geloofwaardigheid. Maar laten we even stilstaan bij die
intentieprocessen waarover hij het in het interview heeft.
De Wever is
een goede voorzitter en een goede polemist, maar zijn
bestuurskwaliteiten heeft hij nog niet kunnen tonen. Ik denk ook niet
dat besturen iets is
dat hem het meeste interesseert. Anders gelezen
lijkt dat toch heel sterk op een intentieproces. Waarop baseert Sinardet
zich om te veronderstellen dat De Wever
niet geïnteresseerd is in
besturen als hij net daarvoor toegeeft dat hij nog de kans daartoe niet
had? Nogal vooringenomen voor een academicus.
Over
de journalist van Knack, Stijn Tormans, vond hij wel dat het interview
zonder antwoorden niet had moeten gepubliceerd worden want er worden
zoveel interviews geweigerd
maar Tormans een slechte journalist noemen
wegens vooringenomenheid, zoals De Wever deed, vind hij onbetamelijk.
Is het niet juist een bewijs van moed om journalisten
te durven
tegenspreken en hun fouten aan de kaak te stellen? Overigens vind ik
zelf ook wel dat De Wever er goed aan deed om achteraf op die vragen te
antwoorden.
Waarom zou kritiek op een journalist onbetamelijk zijn? Zijn
de vragen - volgens beide politicologen pertinente, sterke vragen -
niet evenzeer vatbaar voor een andere lezing?
Devos
wijt het overwicht van De Wever ook aan de zwakte van zijn
tegenstanders. Ongetwijfeld klopt dat maar ik had liever gehad dat de
interviewer hier dieper op inging.
Waarom zijn ze zwak? Is het een
persoonlijke tekortkoming of is het gewoon omdat de traditionele
partijen geen verhaal meer hebben?
Omdat ze zich decennialang met
steun van de onkritische media te buiten zijn gegaan aan machtsdenken
en het voorrang geven aan de eigen partijbelangen?
Zij hebben onder druk
van de Franstaligen België uitgekleed maar verzuimden het om Vlaanderen
als volwaardig alternatief gestalte geven.
Professor
Devos heeft het over links-rechts als dé universele ideologische
tegenstelling en ik kan daar inkomen. Maar vooraleer in een democratisch
proces sprake kan zijn
van een strijd tussen ideologieën moet er eerst
opnieuw een democratie zijn waarin deze kunnen gedijen zonder inmenging
van buitenaf.
Hier te lezen als Di Rupo die terecht ervaren wordt als de onverkozen buitenstaander/buitenlander.
Misschien getuigt het
van naïviteit maar ik zou het alvast toejuichen mochten beide
politicologen eens hun volle aandacht richten op het slecht functioneren
van dit België.
En jawel, de Vlaamse politici zijn in hetzelfde bedje
ziek, want ze hebben het nooit anders geleerd. En ze zijn met handen en
voeten gebonden aan hun
Belgische partijhoofdkwartieren die slechts node
de macht zien verschuiven naar Vlaanderen.
De opmerking van Devos over het veranderend gedrag van De Wever (naar analogie met illustere voorgangers) begrijp ik wel. Er
is iets aan het gebeuren met De Wever.
Hij weet dat hoogmoed altijd
voor de val komt. En toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat er
iets aan het mislopen is. Anders gelezen:
Een gouden raad van tante
Kaat.
Vlaanderen, boeman voor la Belgique francophone
dS:Terwijl
Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) de feestdag van zijn
gemeenschap op 11 juli aangreep om de Vlamingen aan te zetten tot meer
belangstelling voor Wallonië,
gebruikten de Franstalige kopstukken hun
feestdag vooral om de Vlamingen te kapittelen. ( ) De minister-president
van de Franse Gemeenschap, Rudy Demotte (PS), was scherper.
Vlaanderen
heeft nog altijd niet begrepen dat Brussel een volwaardig derde gewest
is, zei hij. Ook hierop reageerde Peumans laconiek.
Hij spoorde Demotte
aan de grondwet te lezen. Demotte haalde uit naar de Vlaamse regering
omdat die beroep aantekent telkens de Brusselse regering wil investeren
in scholen,
kinderopvang en sport. Het Grondwettelijk Hof geeft de
Vlamingen gelijk, onder meer nog op 24 mei 2012.
Meteen is alles
gezegd: wanneer de Vlamingen hun inspraakrecht in Brussel willen
uitoefenen (om misbruiken tegen te gaan) zijn het tegenstanders.
Vlaanderen ondermijnt Brussels beleid aldus Demotte. Noch gewone
wetten noch de grondwet zijn in de ogen van de officiële Waals-Brusselse
gezagsdragers een referentie
als het hen niet goed uitkomt. Waarom
zouden ook de Vlamingen deze intellectuele soepelheid niet opbrengen en
wat kordater zijn in plaats van telkens opnieuw te hengelen
naar een
woordje van sympathie?
Niet alleen de
francofone Brusselaars zijn kwaad, ook Guy Van Hengel (Open VLD) volgt
de redenering van Demotte en bewijst daarmee de gespletenheid van Open
VLD.
N-VA wil een oorlogje voeren met Brussel, zo klinkt het uit zijn
mond. Bij Brussels minister Brigitte Grouwels (CD&V) klinkt het
enigszins anders (citaat blog):
Maar
ook de Franse Gemeenschap moet dringend een versnelling hoger schakelen
ten voordele van de Franstalige Brusselaars. Dit blijkt ook uit de
begrotingscijfers.
Nu al moet het Brussels Hoofdstedelijk Gewest
jaarlijks met zon 250 miljoen euro bijspringen om de begroting van de
Cocof, de Franse Gemeenschapscommissie,
te doen kloppen. Het gaat hier
om gewestgeld dat oneigenlijk wordt gebruikt voor
gemeenschapsbevoegdheden. Geld dus dat niet gebruikt kan worden voor
echte gewestbevoegdheden,
zoals mobiliteit, werkgelegenheid of
woonbeleid. Daarom doe ik een warme oproep aan de Franse Gemeenschap om
Brussel op zijn beurt te herfinancieren.
De Franstalige Brusselaars
hebben immers recht op meer steun vanuit de Franse Gemeenschap. Om de
demografische uitdaging met succes te doorstaan,
heeft Brussel de steun
van de beide grote gemeenschappen in ons land meer dan nodig! Anders gelezen: Waarde
mevrouw de minister, denkt u echt dat de Franstaligen
rekening zullen
houden met uw verzoenende taal? Ongeloofwaardig sinds uw partij zomaar
een half miljard euro schonk aan de Brusselse francofonie, waardoor ze
nog meer geld
zullen gebruiken naar eigen believen. Bent u echt zo naïef
om te geloven dat ze de huidige misbruiken zullen stopzetten wanneer ze
nog meer geld hebben
terwijl de Vlaamse inspraak door het compromis dat
ook uw partij goedkeurde, nog kleiner wordt?
Diverse kranten: De Vlamingen hebben een verkeerd beeld van Wallonië en dat is de fout van de Vlaamse media. Er
moet een cel komen die waakt over het beeld
dat de Vlaamse media
schetsen van Wallonië. Dat vindt Jean-Charles Luperto, voorzitter van
het parlement van de Franse Gemeenschap.
Het voorstel van N-VA om na de
gemeenteraadsverkiezingen institutionele onderhandelingen op te zetten
noemde de parlementsvoorzitter in zijn toespraak
op het Brusselse
stadhuis een "valstrik".
Een
vraag: zijn deze uitlatingen een bewijs van het dalend respect van de
Franstaligen voor Vlaanderen of is het uit frustratie?
Gewichtigdoenerij
als camouflage voor de onmacht?
Uitspraak van de week
Sinardet:
Een ding is zeker: het Vlaamse politieke landschap zou er helemaal
anders uitzien mocht Karel De Gucht voorzitter worden van Open VLD en
Herman Van Rompuy van CD&V.
Dat zijn toch staatsmannen naar wie
geluisterd wordt.
Devos: En op wie gevloekt wordt. Vergeet niet dat De
Gucht vroeger ook slaag heeft gekregen van de kiezer. (nvdr: en dat
Van Rompuy nooit veel stemmen haalde).
Gedurende de hele duur van je burgemeesterschap ben je burgemeester
geweest van een kleine minderheid burgers. Een kleine minderheid,
want
ook onder de Franstalige burgers is gemor te horen over je non-beleid en
wat al beleid zou geweest zijn was wanbeleid.
Ter inleiding wil ik je
nog meegeven, Myriam, dat je tijdens je hele beleidsperiode al je
fouten, leugens en halve waarheden hebt proberen te verdoezelen
("les
excuses sont faites pour sen servir et les cons pour les croire"), maar
wij weten allemaal beter.
Je kreeg een bloeiende, levendige, sociale, groene en, laten we vooral
niet vergeten, Vlaamse gemeente onder je hoede.
Een gemeente waar de
mensen elkaar kenden, waar altijd iets te beleven was, waar cultuur alle
kansen kreeg,
waar sportievelingen hun hartje konden ophalen. Rode was
een bruisend dorp. Er waren winkels, er was een behoorlijke markt op
woensdag,
twee serieuze kermissen, een befaamde jaarmarkt,
een gordel.
De Vlaamse bevolking stond open voor andere culturen en andere talen en
was zeker niet te beroerd om andere talen te spreken,
om die mensen te
verwelkomen en wegwijs te maken.
Zo was er in september de Vlaamse kermis die later drie dolle dagen
werd, de DDD. Bijna alle verenigingen in Rode waren hierbij betrokken
en
er werd maanden enthousiast aan voorbereid. Omdat er in Rode vele
nationaliteiten zijn,
werd hier tijdens het weekend van de DDD op
ludieke manier aandacht aan besteed. Rode was een gemoedelijke gemeente,
populair omwille
van de goede en groene ligging in de buurt van de
Europese hoofdstad. Rode was geen communautair kruitvat. Rode had
akkefietjes zoals
elke gemeente dat heeft en Rode was rijk in alle
mogelijke interpretaties van dat woord.
Een overzicht van wat je allemaal liet kapotgaan, wat je verboden hebt,
wat je verloederd hebt, welke kansen je onbenut gelaten hebt om
de
gemeente die je moest besturen verder te laten bloeien en hoe je de
verschillende taalgemeenschappen tegen elkaar opgezet hebt:
Het gemeentelijk Cultuur Centrum Wauterbos: Als het niet Franstalig i,s
mag er haast niets meer plaatsvinden. Het gebouw waar wij
ons hartje
konden ophalen aan films en op zaterdagavond dicht bij huis konden
fuiven staat er triest en vervallen bij. Dat is overigens
ook omdat het
Franstalige publiek geen interesse heeft om activiteiten te organiseren
in dat cultureel centrum,
tenzij het provocatieve exploration du
monde.
Het gemeentelijk Zwembad Wauterbos: Verschillende noodzakelijke werken
werden niet of niet voldoende uitgevoerd,
waardoor het zwembad
uiteindelijk haast niet meer te redden viel. Gedaan de zwemlessen voor
de scholen van Rode
(ook voor de Franstalige leerlingen overigens),
gedaan waterpret in de vrije tijd. Gedaan sociale leven rond het
zwembad.
De woensdagmarkt: Eerlijk gezegd is het niet duidelijk hoe je er in
geslaagd bent, maar die markt is stilaan gewoon doodgebloed tot
er
alleen nog een kippenkraam stond. Je hebt geen enkele poging ondernomen
om die markt terug te laten opleven, iets wat in andere
steden en
gemeenten als een must beschouwd wordt, de mensen uit hun cocon halen,
het sociale leven bevorderen, maar niet voor jou
want niet Franstalig
genoeg. Weg sociale leven in Rode Centrum op woensdag.
Het verenigingsleven in Rode centrum: Je denkt nu wellicht, er zijn toch
nog verenigingen? Klopt, maar ze moeten voor alles rekenen op hogere
overheden,
niet op de gemeente. Niet voor logistieke steun, niet op
subsidies of hulp bij het bekomen ervan, kortom op niets waar het
verenigingsleven
in andere gemeenten in Vlaanderen wel kunnen op
rekenen. Bijkomend laat je niet na om activiteiten, als je bevoegdheid
het enigszins toelaat,
te dwarsbomen of in ieder geval te bemoeilijken.
Dat werkt niet motiverend, maar wij Vlamingen zijn standvastiger dan je
denkt en wij blijven doorgaan
omdat verenigingsleven nu eenmaal een
typisch Vlaams sociaal gebeuren is en wij laten ons dat niet afpakken.
Het gemeentelijk Cultureel Centrum
is zo goed als no-go zone voor de
Vlaamse verenigingen maar gelukkig heeft de Vlaamse overheid voor het
gemeenschapscentrum
de Boesdaalhoeve gezorgd waar de verenigingen wel
terecht kunnen.
De handelaars in Rode Centrum, of beter, het stilaan ontbreken er aan:
Door systematisch alles te verbieden en het centrum van Rode dood te
maken,
ben je er in geslaagd om de handelaars te verjagen. Denk vooral
niet dat de handelaars van de Middenhut daar voordeel uit halen
want de
centrumbewoners doen hun boodschappen in Alsemberg, waar men de mensen
wel in het Nederlands bedient.
De kleine en grote kermis en de jaarmarkt: Van gemiste kansen gesproken,
Myriam! Je hebt systematisch geprobeerd om te verhinderen dat de
kermissen
en de jaarmarkt nog konden doorgaan. Je hebt het geprobeerd
door het traject te verkorten, door de jaarmarkt in te perken,
de
traditionele jaarmarktdag te weigeren, enz enz. Ondertussen heb je het
Franstalige "Rhode en Fête" vollenbak gestimuleerd, en waar de kermissen
en de jaarmarkt een sociaal gebeuren zijn is "Rhode en Fête" een
enigszins verdoken politiek evenement om het feest van de Franstalige
gemeenschap te vieren.
Oh ja, je hebt halfslachtige pogingen gedaan om
het ook Rode Feest te noemen, maar waar je de activiteiten in het
centrum afbrak,
was het je verder alleen maar te doen om jouw feest "en
Français" te vieren aan de bovenkant van Rode, elk jaar met een beetje
meer "ampleur".
Triestig, echt triestig, want je had tradities in stand
kunnen houden en mensen dichter bij elkaar kunnen brengen.
Je had die
twee weekends in augustus en september kunnen aangrijpen om
bruggenbouwer te worden.
Je hebt er voor gekozen om de bestaande bruggen
helpen op te blazen.
De gordel: Van alles wat Vlaams is, waarschijnlijk de grootste doorn in
je oog, Myriam. Je hebt altijd je best gedaan om toelatingen zo lang
mogelijk te rekken.
Maar uiteindelijk was het gezichtsverlies
waarschijnlijk iets te groot. Of was het de angst dat de negatieve
reclame nog meer Vlamingen
op de fiets naar Rode zou brengen? Maar nu,
voor de laatste keer, ook jouw laatste keer, bundel je al je arrogante
kleinzerigheid.
Je gunt de Vlamingen niets meer, he, voor die laatste
maand dat je "burgemeesterke" mag spelen. Echt waar Myriam,
hoe denk je
dat je in de geschiedenisboeken zal staan? Denk je echt dat hier enige
eer mee te behalen valt?
De leugens waarop je je beslissing baseert zijn
er zo over. BHV is gesplitst dus het is niet meer nodig?
Het kost de
gemeente te veel. "Allez allez, rions peu mais rions bien", Myriam.
De gordel gaat niet over BHV en kost je gemeente niets, integendeel, het
brengt op. De gordel is een positief evenement met een positieve
boodschap:
Wij houden van alle mensen die het Vlaams Karakter van onze
gemeente respecteren. Je kunt je hoofd nog zo ver in de grond steken
als je wil,
je kan alle taalwetten naast je neerleggen, je kan de wetten
naar eigen goeddunken interpreteren en niet uitvoeren zoals ze bedoeld
zijn,
je kan de Franstalige inwoners een rad voor de ogen draaien en ze
leugens aanpraten alsof ze gedrukt staan,
maar wat je niet kan is
negeren dat Rode in Vlaanderen ligt, een Vlaamse gemeente is en het
altijd zal blijven.
De gordel wijst daar elk jaar op sportieve en
positieve wijze op en dat Myriam, dat doet pijn, want de Franstalige
burgers zijn ook niet dom.
Die doorzien jouw discours en die van alle
andere dwaze burgemeesters uiteindelijk ook. Is dat misschien jouw reden
om de gordel te verbieden?
Hebben ze je op t Central ook door?
De lijst is nog niet compleet en dat zal ze ook niet worden, maar toch nog een paar uitschieters:
De mammobiel (borstkankeronderzoek) die niet op een openbare
gemeentelijke plaats mag staan omdat dit een Vlaams initiatief is,
staat
al jaren noodgedwongen in het gemeenschapscentrum de Boesdaalhoeve.
Myriam, op kanker staat geen taal,
tenzij die van pijn en verdriet en
die is universeel.
Jeugdhuis: De jeugd van Rode wegpesten, dat is een van je ultieme
doelen. Als je jong genoeg begint met het pesten, gaan ze misschien wel
ergens anders wonen.
Kinderen leren fietsen: Het wegwijs maken van kinderen in het verkeer,
het gebeurt in vele gemeenten, maar in Rode mag het niet meer.
De
reclame rond dit evenement was enkel in het Nederlands. Drama! Het heeft
Franstalige ouders niet tegengehouden om wel naar het alternatief
evenement,
georganiseerd zonder het gemeentebestuur, te komen.
Filmclub Projecta: Niet Franstalig genoeg, dus niet meer in het
Cultureel Centrum. Geen recente films meer in Rode,
ga maar naar Brussel
of naar Braine LAlleud om daar de horeca ook nog laten bij te
verdienen.
Rode Kruis is noodgedwongen verhuisd naar buurgemeente Alsemberg. Niet
"Croix Rouge" genoeg, zeker? Hierover werd een Salomonsoordeel geveld:
het Rode Kruis of het Gordelsecretariaat. Twee keer slag binnen, want nu
verdwijnt de Gordel ook.
Jogging: Hiervoor zal je ook nog wel iets verzonnen hebben. Slijtage van
de toch al slecht onderhouden wegen in Rode door het veelvuldig geloop?
Kerstmarkt: Ja, wat kan er nu mis zijn aan een kerstmarkt? Was de
kerstversiering te Vlaamsgezind? Was de sfeer te Vlaams?
Klink Gluhwein
niet Frans genoeg? Joost mag weten welk excuus je hiervoor weer
verzonnen hebt. Overlast voor de mussen in het dorp?
Bijna vergeten, naast het zwemmen wordt de populairste sport van het
land ook niet gesteund. Wellicht niet elitair genoeg: het voetbal.
Aan
de naam zal het anders niet liggen KFC Rhodienne.
Tijdens de gemeenteraden, had/heeft elk onderwerp wel iets
communautairs. Eentje springt er nog altijd uit:
Wel of niet
politiebegeleiding bij het begin en einde van de schooldag aan de
Vlaamse gemeenteschool.
Voor de Franstalige gemeenteschool is dit niet
eens ter discussie gesteld. Dan zijn er de talrijke pogingen om Frans te
praten tijdens
de gemeenteraad die dan steevast op niets uitdraait
wegens niet wettelijk, allemaal ten koste van het gemeentebeleid en op
kosten van de belastingbetaler.
De lijst van jouw miskleunen en diegene
waar je eindverantwoordelijke voor bent, is echt eindeloos en tonen
sprekend jouw minachting aan
voor de Vlaamse inwoners van Rode en de
Vlamingen in het algemeen.
Van alle wetten die je al niet hebt toegepast of verdraaid hebt, is er
zeker nog één die hier ook moet vermeld worden: het versturen van de
oproepingsbrieven
voor de verkiezingen naar taalaanhorigheid. Dat mag
niet omdat de faciliteiten zo niet bedoeld zijn, maar ook omdat het
simpelweg verboden is
om de taal van de inwoners bij te houden. Je weet
dat, het geldt overigens niet enkel voor de oproepingsbrieven, je kunt
zo de verkiezingen gewoonweg verbrodden,
maar je doet het wel, je wordt
er niet voor gestraft en jij en je Franstalige politieke vriendjes van
het FDF lopen telkens te roepen dat het pesterijen zijn
van de o zo
stoute Vlamingen. Hoe pathetisch en leugenachting kunt ge eigenlijk
zijn, Myriam? Dura Lex Sed Lex. Jij als verkozene des volks,
die
gezworen heeft om de ouetten van et Belkische volk te respecteren, jij
zou je daar zeker moeten aan houden.
Je bent echter zo arrogant en
onbetrouwbaar dat je zelfs gezworen eden niet nakomt.
Myriam, je hebt onze mooie gemeente verpest. Sint-Genesius-Rode heeft
een negatieve bijsmaak gekregen door jouw wanbeleid.
Zowel de Vlamingen
als de Franstaligen uit Rode worden door de rest van het land als
extremisten gezien. De gemeente ziet er ook niet meer mooi uit.
Op
sommige plaatsen zijn de wegen in danig slechte staat. De Molenbeek
overstroomt regelmatig met alle gevolgen van dien.
Het dorp ziet er
gewoonweg verloederd uit. Het is er ook doods, haast geen mens meer op
straat. De Rodenaren weten amper zelf nog in welke richting
ze nu nog
wel of niet rond de kerk moeten rijden. Jouw prioriteiten gaan naar een
taalstrijd die onrechtvaardig en discriminerend is.
Een strijd die niet
zou mogen moeten gevoerd worden. Er hebben altijd twee
taalgemeenschappen in Rode geleefd, het is tijdens jouw beleid
misgelopen.
Je hebt je taalgenoten belogen en bedrogen en je hebt
persoonlijke ambities laten voorgaan op het algemeen belang. Je
discrimineert de Vlamingen in Rode
en je gedraagt je als een regelrechte
potentaat.
Het had anders gekund, maar je hebt elke kans tot toenadering met de
Vlamingen naast je neergelegd. Jammer,
je zult herinnerd worden als de
burgemeester van de gemiste kansen.
Toch een vriendelijke groet, want zo zijn wij Vlamingen, beleefde jongens en meisjes maar wel standvastig.
Katty Mostaert.
**GEWOONWEG WRAAKROEPEND, MAAR WE ZULLEN ZE WEL KRIJGEN.
De berichtgeving over de plots uitermate positieve maar zeer
snel verkeerd gebleken prognoses van zowel de NB als het Planbureau ivm
de verwachte groei,
was ondermaats. Behalve in Knack (J Van Overtveldt).
Ook nu rees bij mij de vraag of de kwaliteitsmedia beseffen wat de
draagwijdte is van het manipuleren
van cijfers door instanties waarvan
men mag verwachten dat ze boven elke verdenking verheven zijn. Geleid
door twee socialistische technocraten (dixit JVO)
hebben deze
instellingen hun reputatie ten dienste gesteld van Di Rupo en zijn
regering. In feite zou zoiets moeten leiden tot het ontslag van de
verantwoordelijken
en een aanzet zijn tot depolitisering van deze
instellingen.
lezersreactie Dirk De Vrieze op het bewuste artikel van JVO (8 augustus 2012): Kijk, zo'n artikel lees je nooit in DM of DS. Dat is het verschil tussen kritiische journalitiek en 'spreekbuis van'.
In Hasselt is het tijd om af te rekenen met de klokkenluiders: "Terwijl
de klokkenluiders zonder enige vorm van tegensprekelijk debat aan de
schandpaal worden genageld,
blijven de rotte appels zonder enig schuld-
of foutbesef gewoon in de Hazodi-mand zitten." Dat zegt politievakbond
NSPV naar aanleiding van de beslissing om
de klokkenluiders van Hazodi
te dagvaarden voor de burgerlijke rechtbank. De klokkenluiders moeten
329.713 euro terugbetalen."
Gert
Cockx, nationaal voorzitter van het Nationaal Syndicaat van het
Politie- en Veiligheidspersoneel:. "Zij worden aangeklaagd voor
terugbetaling van weddes, terwijl eenieder
die wat basiskennis heeft van
het pecuniair statuut bij de politiediensten, weet dat je bij de
politie niet zelf je wedde kan kiezen, noch jarenlang ongestoord te hoge
weddes kan opstrijken."
Hoelang
kan een overheid "gesticuler du lièvre crombez" en hoelang mag een
kwaliteitspers nog zwijgen zonder medeplichtig te worden aan de
Belgische ziekte?
Een
lezer had de indruk dat dS erop vooruitging: dat klopt inderdaad en is
een fenomeen dat ik ook vaststelde in de vorige vakantieperiode; in
komkommertijd mag er al
iets meer maar zodra de komkommmertijd voorbij
is of het erom begint te spannen, vrevallen ze opnieuw in
hun onvolledige en eenzijdige berichtgeving zoals
gezagsgetrouwe lakeien die hun plaats kennen.
Vlaggengezwaai
is niet mijn ding en ik verwonderde mij elke keer om het
uithoudingsvermogen en de hardnekkigheid waarmee men via een vlag een
politieke boodschap poogt te verkopen. Wanneer de omstandigheden zich
ertoe lenen deed het mij zelfs iets, eens pronken met een vlag. We
hoeven ons daarvoor niet te schamen.
Een
zelfbewuste maar ook eenzame wandelaar met leeuwenvlag op de dijk te
Middelkerke of een windscherm met Vlaamse wimpel waarachter een
Vlaamsgezinde familie lekker ligt te zonnen, het zijn signalen dieik
niet zo direct associeer met een strandvakantie. Daartegenover zijn die
opvallende leeuwenvlaggen langs het parcours van een wielerkoers oh zo
Vlaams; ze vormen een integraal onderdeel van het sportieve gebeuren. Dezelfde actie Vlaanderen vlagt, maar andere omstandigheden.
Volksfeesten:
wie is er nog niet bewonderend blijven stilstaan bij een optreden van
vendelzwaaiers? Prachtige souvenirs heb ik van de historische evocatie
in de Karlstein burcht nabij Praag. Vendels, volksmuziek en historische
kledij waar men terecht mee pronkt. Geen nostalgie maar respectvolle
herinneringen die daarenboven nog wat geld in het laatje brengen. De
stadsvlag, een Gilde en nog zoveel meer, allemaal symbolen van
verbondenheid, net zoals de Vlaamse leeuw of de Waalse haan.
Op
de Olympische Spelen pronken de winnende atleten met hun nationale vlag
en klinkt de nationale hymne uit de talrijke luidsprekers. Het land
heeft het weer eens gehaald en het volk associeert zich wat graag met de
winnaar. Het zou een Vlaamse of Waalse winnaar kunnen zijn die pronkt
met Leeuw of Haan, maar het is een Belgische vlag. Alleen bij
tegenvallende resultaten vraagt men de Vlaamse minister voor sport of
hij wel goed bezig is. Hieruit zou men kunnen afleiden dat voor sommige
media en het Belgisch establishment alleen de winnaars Belgen zijn en de
verliezers Vlamingen of Walen. Het moet in elk geval een grote
frustratie zijnvoor born-again Brusselaarsdat bij gebrek aan een eigen gemeenschapsbevoegdheid- ze zelfs daarvoor niet in aanmerking komen.
Waar
ik mij ook vlaggen en veelkleurige wimpels bij kan voorstellen, zijn
jeugdkampen. Als er één plaats is waar het groepsgevoel bewust wordt
aangezwengeld, zelfs een doel is tijdens die kampen. Het vormt een
essentieel onderdeel van de militaireteambuilding: elk peloton zijn
eigen wimpel, elk bataljon zijn eigen mascotte. Het getuigt dan ook van
intolerantie wanneer een gemeentebestuur meent te moeten tussenkomen als
Vlamingen zich als dusdanig willen manifesteren. De reactie van de
Vlaamse beweging en N-VA daarentegen was een politiek signaal van
verdraagzaamheid. Iets waarin we duidelijk geen lessen hoeven te krijgen
van onze Waalse vrienden. Ik vermoed dat de haatcampagnes in de
Franstalige media, met Le Soir en RTBF voorop, hier mee te maken hebben.
Het werk van Belgicisten à la Béatrice Delvaux en Cie.
Tussen pot en pint
Er
is iets merkwaardigs aan de commentaren naar aanleiding van het
overlijden van PS politicus Michel Daerden. Herman Van Rompuy was er als
een van de eersten bij om te laten weten dat Daerden warme gevoelens
koesterde voor hem en zijn broer Eric. Elke kans is blijkbaargoed
om zichzelf te bewieroken. In dS (07/08) had Pascal Delwit het over de
Gainsbourg van de politiek. Vooral de toegankelijkheid van deze
politicus was belangrijk:onmisbaar in de huidige politiek, zo
schrijft Delwit.
Even
citeren uit het artikel: Als we er rekening mee houden dat de
verwachtingen ten aanzien van politici, niet in de laatste plaats van
plaatselijke politici, tegenwoordig een stuk hoger liggen dan vroeger,
dan lijkt het profiel van Michel Daerden achterhaald. Plaatselijke
politici moeten meer dan ooit blijk geven van managerscapaciteiten,
moeten hun beleid kunnen inpassen in Europese projecten of die zelf
aandragen, hun stad met zin voor innovatie kunnen besturen of partners
uit cultuur of bedrijfsleven kunnen aantrekken. Zo bekeken is het
duidelijk dat het imago' van Michel Daerden, zijn rol', zijn
personage', niet spoorde met die verwachtingen. Je kunt trouwens goed
zien hoe in de gemeentepolitiek het profiel van de bewindsploegen steeds
meer verandert ( ) De belangrijkste Franstalige politici stellen zich
lokaal dan ook zeer benaderbaar op: denk aan Elio Di Rupo, Rudy Demotte
of Charles Michel. Ze hechten daaraan, omdat ze het van wezenlijk belang
vinden om aan politiek te kunnen doen.
Wat
Delwit hier voorstelt als een positief element is in feite niets anders
dan een louche manier van aan politiek doen. Even anders lezen.
De
lokale toegankelijkheid van politici à la Daerden en Di Rupo heeft
weinig te maken met politiek inzicht maar vooral met electoraal
opportunisme. Op zich niet zo erg maar wanneer een politicus zijn
federale invloed gebruikt om zijn stad te bevoordelen, denk maar aan
Stevaert en Vande Lanotte in Vlaanderen en
de ganse PS inclusief premier Di Rupo in Wallonië (denk maar aan de
megalomane treinstations in Luik en binnenkort in Bergen), dan is er
iets fundamenteels fout. Politici die hiervan een systeem maken zijn
géén voorbeelden van goede bestuurders, laat staan van staatsmanschap.
Dat Bart De Wever de dorpsstraat ziet als de noodzakelijke machtsbasis
om ernstig genomen te worden in de Wetstraat mag dan al kloppen, het kan
snel ontaarden in het omgekeerde: de
Wetstraat die gebruikt wordt om de eigen dorpsstraat te bevoordelen en
de eigen (electorale) machtsbasis te bestendigen. Dienstbetoon om mensen
te helpen is vooral nodig wanneer de publieke diensten niet goed
functioneren, terwijl dienstbetoon om mensen te bevoordelen vooral nodig
is wanneer de publieke diensten wel objectief werken. Ja toch?
Lezer Peter
P. uit Antwerpen reageerde op het artikel: Dat zijn eigen
kabinetschef, Sophie Brouhon hem zwaar beschuldigde voor zijn gedrag met
vrouwen, sprak boekdelen. In Vlaanderen worden politici hiervoor van de
kieslijst gehaald door klachten van politieke tegenstanders twintig
jaar na de feiten. Soit, we leven in België met twee compleet
verschillende culturen. Zijn carrière is hij begonnen als revisor bij
wijlen André Cools. Diegene die de boekhouding en de zwarte kassen kent
van de PS heeft veel macht. Na de dood van Cools komen een aantal zaken boven zoals OMOB en Agusta. Daerden weet veel en overheidsinstellingen
moeten allemaal langs de kassa van zijn revisorenkantoor. Als nu deze
tot op het bot corrupte politicus een rolmodel is van de PS, ben ik
benieuwd wie er volgens Delwit het slechte voorbeeld is.
Anders gelezen: De Belgische ziekte voorstellen als een positief kenmerk van een politicus kan enkel in DIT België!
Pjotr
********************************
********************************
Waarde politici en opiniemakers,
Beste lezers,
Mag het gezegd dat de verstrenging van de snel-Belg wet een goede
stap vooruit is? Zou het kunnen dat het parlement ditmaal de weg wees,
zoals het eigenlijk altijd zou moeten zijn? Of is het de evolutie in
Brussel waar de Franstaligen ontdekten dat al die buitenlanders toch
niet zo'n zegen zijn
- behave electoraal - en hun leiders opeens een
stuk minder tolerant werden. Ze hebben wellicht nog eens de uitspraken
van Verhofstadt,
Tobback de Oude, ... gelezen.
Nu N-VA gekozen heeft voor een confederaal systeem blijkt dat
sommigen in de traditionele partijen zich herinneren dat ze ooit ook
iets gelijkaardigs dachten.
Meesurfen op de hoge golf of zoals we
ondertussen gewoon zijn: nadien iets anders "doen" omdat de macht wenkt?
In
de nabeschouwingen over de splitsing van BHV werd in dS warm en koud
geblazen. De verdedigers van het compromis met op kop CD&V mochten
hun fierheid breed uitsmeren. Hoewel, Wouter Beke had het vooral over de
tegenstander, N-VA, bij gebrek aan voldoende argumenten om het eigen
compromis te verdedigen? Enkele redactionele uitspraken verdienen toch
wel anders gelezen te worden.
In de editie van 12 juni schrijft hoofdredacteur Bart Sturtewagen onder meer het volgende: De
prijs voor dit akkoord is hoog. Te hoog. Want het conflict heeft
Vlamingen en Franstaligen gedwongen karikaturen van zichzelf te worden.
Het is geen paix des braves geworden, geen historische deal onder
leiders die misschien geen overwinnaars zijn, maar wel met opgeheven
hoofd het slagveld kunnen verlaten.
De
prijs die betaald werd voor dit compromis ligt dus volgens Sturtewagen
niet zozeer in de bezwaren die geformuleerd werden door de
tegenstanders, maar in het feit (dat is althans zijn persoonlijke
mening) dat zowel Vlamingen als Franstaligen een karikatuur werden van
zichzelf. Met de laatste bemerking uit het citaat laat hij uitschijnen
dat het om een redelijk akkoord gaat en schaart hij zich dus achter de
voorstanders van het compromis. Het zal dan ook niemand verbazen dat in
de verdere edities van dS nauwelijks nog sprake is van de argumenten die
de tegenstanders aanhaalden. Dit in tegenstelling met andere kranten en
weekbladen, die uitgebreid berichten over de argumenten van onder meer
de Gravensteengroep, Prof Hendrik Vuye en advocaat Keuleneer.
Verder
schrijft hij nog: De schuld voor het uitblijven van echte pacificatie
ligt niet in een kamp. Het is een gedeelde verantwoordelijkheid. Een
collectief falen. De tijd zal aantonen of deze BHV-regeling werkt.
Nochtans is de doelstelling van een pacificatie vanuit een Vlaamse
invalshoek eenduidig: elke regeling moet ertoe leiden dat niet alleen
Vlaams Brabant maar gans Vlaanderen zijn eigenheid kan behouden en dat
betekent onder meer het verplicht gebruik van de Nederlandse taal en
ruimer gezien het behoud van onze culturele en dagdagelijkse
levenswijze. Wie de argumenten las van de tegenstanders weet dat dit
compromis geen enkele garantie biedt. De inkt is nog niet droog of de
interpretaties vanuit Franstalige hoek als de alledaagse werkelijkheid
in de Rand laten het tegendeel vermoeden. Wie weigert de
contra-argumenten te publiceren zal wellicht nog de hoop koesteren dat
de weldenkende Vlamingen uiteindelijk toch zullen zwichten voor de
bijkomende grondwettelijke grendels waar zedig over gezwegen wordt. Ze
zullen allicht ook geen belang hechten aan de poll van de krant De Tijd
onder geregistreerde lezers (5.795) die het tegendeel bevestigen: 70 %
vindt de prijs van dit compromis voor Vlaanderen veel te hoog.
Volgens Sturtewagen liggen de uitdagingen voortaan op een ander vlak, namelijk om zowel Vlamingen alsFranstaligen
een eigen beleid te laten voeren dat ze menen nodig te hebben. En hij
vraagt zich ook af of er nog voldoende meerwaarde is in het behoud van
een gezamenlijke koepel? Daarover blijft twijfel gewettigd, schrijft
hij. Kijk eens aan, na koud dan weer warm blazen? De twijfel blijft maar
wanneer een politieke strekking durft eisenom
een eigen beleid te voeren, leest men in dS vooral onheilsprofeten die
elke zelfstandigheid als catastrofaal bestempelen of erger nog, het werk
van caractériels. Over karikaturen gesproken.
Loopgravenoorlog of pacificatie in zicht?
Waarvoor
de metropolitane gemeenschap moet dienen weten we ondertussen ook al.
Bij monde van de minister-president Charles Piqué stapt het Brussels
Hoofdstedelijk Gewest naar de Raad van State want een winkelcentrum in
Vlaams Brabant dat mag niet zonder toestemming van de Brusselaars. Wordt
ongetwijfeld vervolgd.
Een
inwoner van Vilvoorde liet mij weten dat er in de laatste jaren 10.000
niet-Europese inwoners bijgekomen zijn en zijn stad haar Vlaams
karakter nu reeds kwijt is. Er zijn echter ook signalen dat heel wat
allochtonen sneleer Nederlands leren dan die hardleerse francofiele
landgenoten. Toch is het duidelijk dat de verzuring toeneemt en voor
de traditionele goegemeente is dat vooral de fout van N-VA. Zouden de
traditionele partijen echt zelf geloven dat de lezers hen zullen volgen
in de beschuldigingen aan het adres van N-VA? Hebben ze het inderdaad
niet zelf gedaan (vooral dan onder de Paarse regeringen)? Géén grote
(bek) woorden maar daden liggen aan de basis van het afhaken van een
groot deel van de Vlaamse bevolking.
Een
gepensioneerd kolonel uit Wemmel stelt dagelijks vast dat Franstaligen
in zijn gemeente steeds opdringerig worden en via allerlei sluikse
methoden pogen om het Franstalig onderwijs uit te breiden. Zijn advies
om deze imperialistische houding een halt toe te roepen: schaf de
faciliteiten (op korte termijn) af. Bekrompenheid of een teken van
groeiend zelfvertrouwen? Zolang ook in de zo tolerante bakermat van de
francofonie, Frankrijk, anderstalige minderheden niet erkend worden,
hoeven we ons geen zorgen te maken om een Brusselse kliek ogenschijnlijk
armlastige francofielen. Vermits deze regering van de Grondwet toch een
vodje papier maakte (zie de bezwaren van advocaat Keuleneer en Prof H
Vuye) mag dat een onderdeel zijn van het confederale model.
De
dixit een partijgenoot - chagrijnige Eric Van Rompuy heeft het over
een arrogante De Wever die hem zelfs geen hand meer geeft. Zou het
alleen mij opgevallen zijn hoe neerbuigend de lichaamstaal van Eric Van
Rompuy soms is? Persoonlijke aanvallen in plaats van argumenten zoals
bij Walter Pauli en zopas ook nog Patrick Dewael die in Knack N-VA de
label van extreem rechts aanmeet, (inclusief een verwijzing naar WO II
in De Morgen). Dat alles bij gebrek aan argumenten? Even twee reacties
citeren op al dat verbaal geweld: Eric Van Rompuy is niet alleen
een slechte verliezer, ( ) met een kort geheugen. Wat volgt zijn
uittreksels uit het boek van Ivan De Vadder "Het Koekoeksjong, Het begin
van het einde van België". (Regeringscrisis 2007-8) Pag. 242: In mei
2008 wordt (Eric) Van Rompuy heel pessimistisch. 'De scheiding der
geesten gaat verder. Over welke dingen zijn we het nog eens? Ligt hier
niet de echte reden van de onmacht van de regering-Leterme en de
niet-eindigende stroom van communautaire incidenten? Beste vrienden,
chers amis: er ligt een staat te sterven, twee volkeren zullen erven.'
........... In juli 2008 schuift Van Rompuy op zijn weblog zelfs het
idee van de Vlaamse onafhankelijkheid naar voren. 'Indien ik Vlaams
parlementsvoorzitter was, dan zou ik mijn toespraak openen met: "Waalse
vrienden, we staan op enkele dagen van een historisch rendez-vous. Besef
dat dit één van de laatste kansen is op een grondige hervorming van
deze Belgische Staat." En ik zou eindigen met: "Hopelijk zien we elkaar
hier terug op 11 juli 2009 in een nieuw en hervormd land!" Zoniet zal
de Vlaamse parlementsvoorzitter anno 2009 zijn toespraak moeten beginnen
met het Plan B waar vandaag niemand over durft spreken: "VOLK, WORD
STAAT!"..............Ivan De Vadder: "Het is een separatistische
boodschap die je nergens in officiële documenten van CD&V zult
terugvinden, ook het kartelprogramma tussen CD&V en N-VA heeft het
separatisme niet opgenomen. Maar met deze boodschap staat de CD&V'er
Eric Van Rompuy uit de gemeente Zaventem in de kieskring B-H-V volledig
op de N-VA lijn" .......
Reactie op Patrick Dewael: 'N-VA is nieuwe platform voor extreemrechts'
Kan
Patrick Dewael niet beginnen met zijn eigen partij uit te zuiveren? Te
beginnen met hardcore racist Guy Verhofstadt:" De vraag is of de islam
wel in overeenstemming te brengen is met de liberale democratie en de
vrijheid, de verdraagzaamheid, de verscheidenheid en het tegensprekelijk
debat zonder dewelke geen open samenleving mogelijk is" (blz. 64
Burgermanifesten). En over de zaak-Rushdie zei hij: "Toont zij niet aan
dat de islam in wezen een intolerante en totalitaire ideologie is, die
botst met de culturele, morele en juridische voorschriften die gelden in
een open democratische samenleving?". En nog "De islam is in
werkelijkheid niet alleen een godsdienst, maar ook een ideologie, een
sociaal-politieke leer die door de overheid wordt gecontroleerd. In
wezen verschilt die toestand niet van het socialisme of het communisme
dat aan de samenleving een bepaalde morele code en een manier van leven
wou opleggen". En waarom zegt hij niets over hardcore racist Louis
Tobback? : "Asielzoekers die hier als meeuwen op een stort komen zitten
omdat dat makkelijker is dan thuis te vissen of de grond te verbouwen,
dienen systematisch te worden uitgewezen".
De grote clash is onvermijdelijk
Hoewel
het nog te vroeg is, is de Wetstraat in de ban van de verkiezingen in
2014. Dat een invloedrijke maar ook voorzichtige opiniemaker, Carl
Devos, hiervan melding maakt en nu reeds voorbeschouwingen geeft, is een
veeg teken aan de wand. Al dat verbale geweld heeft een belangrijke
oorzaak: de existentiële angst bij de traditionele partijen voor het
verlies van hun macht. De particratie en al wie er belang bij heeft zijn
tot heel veel in staat om de macht te behouden. Het probleem is dat
iedereen zich heeft vastgereden en dus niet anders kan dan doof en blind
te blijven voor de argumenten van de andere. Het gevaar voor deze kloof
werd goed vertolkt door Bart Sturtewagen in zijn commentaar (14 juli): "Wordt
Vlaanderen beter van een niets ontziende loopgravenoorlog om het
politieke centrum? Het is een ding om de macht te verwerven zodat je
alleen de volgende krachtmeting met de Franstaligen kunt aangaan. Maar
welk bitter en gepolariseerd Vlaanderen zullen we dan erven? En in wiens
voordeel speelt de tijd? Ook bij Merckx sloeg de verzuring wel eens toe
in de slotklim. Haar obsessie om de macht te verwerven, voert de N-VA
tot een spreidstand die moeilijk vol te houden is. Soms is de zekerste
manier om je doel niet te bereiken het te hard willen."
Hierop stuurde ik Sturtewagen volgende mail: Geachte heer hoofdredacteur,
Ik
denk dat dit een zeer belangrijke overweging is en dat de uitkomst voor
een belangrijke mate zal bepaald worden door de manier waarop de media
omgaan met deze verdeeldheid. Wie, zoals u doet, de schuld a priori bij
de uitdager legt en in de krant vooral ruimte biedt aan het eenzijdig
discours van de voorstanders van het status quo draagt bij tot de
polarisatie en die zal inderdaad nefast zijn voor Vlaanderen.
Mag
ik u voorstellen om de opdrachtverklaring van dS om "bruggen te slaan
tussen Noord en Zuid" te veranderen en als nieuwe opdracht "bruggen te
bouwen tussen alle Vlaamse strekkingen; vanuit een Vlaamse invalshoek
die boven de partijen staat.
Hieraan had ik nog kunnen toevoegen: en eindelijk de Franstaligen van repliek dienen, in de eerste plaatsuw zusterkrant Le Soir die ongegeneerd kant koos en anti-Vlaamse propagana verspreidde.
Tom Naegels heeft zijn eerste verjaardag als ombudsman van dS aangegrepen om een balans op te maken en online te publiceren. Een lovenswaardig initiatief dat ongetwijfeld tegemoet komt aan de wensen van de talrijke lezers die hem contacteerden. Het zou goed zijn mochten de lezers ingaan op zijn vraag om alvast hun pen een beetje steviger vast te houden en minder uitroepingstekens en hoofdletters te gebruiken. De volldedige tekst van zijn balans is te lezen in dS online: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=BLTNA_20120705_001&word=Een+jaar+ombudsman Geachte heer Naegels, mag het iets meer zijn? In de evaluatie van de ombudsman lees ik dat het al bij al meevalt met de reacties, al mag het wat gematigder van toon in plaats van de vis stinkt aan de kop. Ook zijn contacten met de redactie getuigen van veel openheid, schrijft hij. Slechts tweemaal werd hij niet zo goed onthaald. Zo te horen is de ombudsman goed geïntegreerd in de krantenfamilie die een redactie toch is. Met de lezers heeft hij het moeilijker want slechts 10 tot 20 % van de lezersreacties vindt hij terecht. 80 à 90 % onterechte kritiek verdient om eens anders gelezen te worden. Geachte heer ombudsman, Met deze formele aanspreektitel hebben wij mekaar enkele malen op een zeer beschaafde manier gemaild over een of ander onderwerp dat in dS gepubliceerd werd en waar ik meende een vraagteken bij te moeten plaatsen. Naar aanleiding van uw publicatie zou ik deze correspondentie even in herinnering willen te brengen, u enkele vragen stellen en enige verduidelijking geven bij de vragen die u mij stelde. Het is sympathiek dat u in uw evaluatie de eigen (kleine) foutjes toegeeft, maar ik vind uw vermeldingen over de relaties met de redactie en de lezers veel belangrijker. Ik kan mij best voorstellen dat niet alle redactieleden gelukkig zijn wanneer ze in de eigen krant moeten lezen dat het beter had gekund. Maar overtuigd zijnde van uw goede bedoeling denk en hoop ik dat het u er niet om gaat deze of gene gelijk te geven, maar dat het uiteindelijk doel van uw taak als ombudsman een beetje meer mag zijn: namelijk dat de krant rekening houdt met uw aanbevelingen en evolueert naar een kwalitatief hoger niveau dan actueel het geval is. Of, zoals ik u schreef in onze correspondentie, het is niet wat u schrijft in de krant dat het belangrijkste is, maar wel in welke mate uw kritiek door de redactie aanvaard wordt én effectief bijdraagt tot een betere kwaliteit. Met andere woorden, geachte heer ombudsman, indien uw werk slechts tot doel heeft de lezers de indruk e geven dat dS bekommerd is om de kwaliteit, maar er verder niets verandert, dan dient uw bijdrage slechts de schone schijn en dat zou vooral voor uzelf wel heel jammer zijn. Wellicht borrelt nu reeds uw eerste vraag op: hoezo, durf ik te beweren dat de dS geen kwaliteitskrant is? Volgens de redactie en een grote schare vluchtige lezers is dS ongetwijfeld interessant en misschien volstaat het om in een commerciële omgeving onverantwoord interessant te zijn om ook een kwaliteitslabel te claimen. Maar voor de kritische meerwaardezoeker kan en moet een kwaliteitskrant veel beter kunnen. Vooraleer in te gaan op enkele concrete tekortkomingen, eerst de essentie: kwaliteit is bovenal een kwestie van voldoende en gedegen journalisten. Welnu, in een internationale vergelijking doet dS het in dit domein niet zo best. Alle begrip voor de beperkte redactionele bemanning omwille van de beperkte afzetmarkt (hoewel het potentiële lezersbereik van de kwaliteitsvolle Zwitserse Neue Züricher Zeitung niet groter is), maar zou het dan niet beter zijn om wat minder bladzijden te vullen? Moet de WE krant meer dan 400 A4tjes beslaan met nog een magazine erbij? Onderzoek leerde mij dat de vroegere dS (voor de commercie en de marketeers het voor het zeggen kregen) veel dunner was en er verhoudingsgewijs meer journalisten waren om deze in omvang bescheiden krant in te vullen. Zou het dan toch waar zijn dat - in tegenstelling met vandaag - de kwaliteit toen voorrang had op de kwantiteit? Dat brengt mij bij een heikel punt dat u aanhaalt in uw evalutie: het copy-pasten van teksten die verschenen in ander dag- en weekbladen. Misschien kan dS een voorbeeld nemen aan een dunne krant zoals De Tijd, die heel dikwijls over enzelfde onderwerp voor evenveel informatie slechts een halve bladzijde nodig heeft terwijl de gedrukte dS de schaarse informatie over meer dan tien bladzijden uitsmeert. Is dat fenomeen niet eerder typisch voor de tabloidkrant? Daar kan de gedrukte versie van dS morgen mee stoppen. Maar goed, de commerciële verplichtingen zijn dominant geworden en dus moeten er ook toegevingen gedaan worden. Maar er is niet alleen de commerciële inbreng uit de privésector, ook de sponsoring onder verschillende vormen - door de overheid heeft duidelijk een invloed op de redactionele lijn. U zult het wellicht met mij eens zijn dat het voor een beroepsjournalist moeilijker wordt om deze officiële sponsor voor het hoofd te stoten met al te kritische benaderingen. Vandaar dat u in uw evaluatie melding maakt van de klachten over vooringenomenheid en sturing van de gepubliceerde informatie. In onze correspondentie geeft u zelfs toe dat het anti Vlaams discours overheerst in de opiniebladzijden. Wel, waar wacht dS op om ook in deze rubriek een evenwichtig aanbod te publiceren? Toch niet het gebrek aan goede Vlaamse pennen? Wat we nu lezen van opiniemakers die zich verschuilen achter hun academische referentie om eenzijdige anti-Vlaamse uitspraken te doen kan toch niet uw referentiekader zijn? Meteen hoort hierbij ook een antwoord op uw vraag omtrent mijn kritische bijdragen die volgens u (en terecht) vanuit een Vlaamse invalshoek geschreven zijn: met deze bijdragen wil ik een aanvulling geven op het tekort in dS. Dat mijn steeds talrijker lezers daardoor veel kritischer omgaan met dS (meerdere onder hen zijn uw vragenstellers die nadien hun vraag en antwoord doorsturen) mag u toch niet verbazen. Er is echter meer: niet alleen het onevenwichtig aanbod doet vragen rijzen maar vooral de vaststelling dat dS veel informatie niet publiceert, doet de wenbrauwen fronsen. Sinds de toegang tot informatie dank zij het www zo eenvoudig geworden is, zou een krant moeten beseffen dat ze alleen kan winnen door in de gedrukte krant, naast de onvermijdelijke politieke faits divers van de dag, vooral in te zetten op kwaliteitsvolle journalistieke duiding, die niet één opinie weerspiegelen maar door nuance en diepgang inzicht verschaffen, zonder cordon sanitair en zonder dat de journalist uit angst voor broodroof aan zelfcensuur doet. Zo werd het multicuturele debat slechts occasioneel gevoerd (naar aanleiding van een incident) en werd heel dikwijls geschreven over toestanden in Nederland, precies alsof er in België geen problemen waren. Het duurde tot een progressieve stem, Luckas Van der Taelen, in zijn pen kroop vooraleer dS dit onderwerp prominent durfde aan te kaarten. Is er een mooier bewijs van censuur omwille van politiek-maatschappelijke vooringenomenheid? In uw evaluatie heeft u het eveneens over het onderscheid tussen gedegen journalisitiek (met de nuance van enerzijds en anderzijds) en columnisten. Radicaal is voor columnisten schrijft u. Maar hoe zit het dan met een columnist die tegelijk redactielid is van dS en soms in dezelfde editie, een column schrijft vanuit een anti-Vlaamse invalshoek en in de rubriek Binnenland een genuanceerde bijdrage zou kunnen/moeten schrijven over dezelfde problematiek. De door u geciteerde journalist-columnist heb ik ondanks lang zoeken nooit kunnen betrappen op tegenstrijdigheden tussen zijn eenzijdige columns en zijn redactionele bijdragen. Zijn waarheid als norm voor de waarheid van dS? Toeval of toch netjes binnen de redactionele lijn? Geachte heer ombudsman, Ik hoop dat u deze vragen wilt beantwoorden en mocht u denken dat andere lezers er ook iets aan hebben, dan heb ik er alvast geen problemen mee om bovenstaande een plaatsje te geven in dS online. Overigens, mocht u denken dat ik kritisch sta tegenover dS omdat men mijn reacties niet publiceert, dan zit u fout. Slechts twee maal stuurde ik een lezersbrief in en éénmaal werd die over een halve pagina afgedrukt, (zie dS 11 augustus 2009: Hoe kunnen we onze economische diplomatie verbeteren?). Statistisch ongetwijfeld een prima score. Het leuke was dat nadien zowel de Vlaamse pen, D. Criekemans, als de Belgischgezinde pen, J. Holslag, mij feliciteerden met mijn bijdrage. Zo ziet u hoe een genuanceerde bijdrage in plaats van een scherpe pen ook onverantwoord interessant kan zijn. Hoogachtend, Pierre Therie, andersnieuws.eu
Geachte heer Pauli, mag het iets minder zijn? Niet alleen dS is soms onverantwoord interessant. Meteen een voorbeeld waar ik eveneens vraagtekens bij plaats: de bijdrage van Walter Pauli De aanval is ingezet in Knack (4 juli). Het blijvend succes van N-VA moet toch wel stilaan een nachtmerrie zijn voor journalisten ter linkerzijde. Maar wellicht nog erger voor Pauli en Co is, dat met de Gravensteengroep nu ook al een Vlaamsgezinde linkerzijde van zich laat horen. Daarover schrijft Walter Pauli onder meer het volgende: Een club van verstandig en geëngageerd volk die op een paar uitzonderingen na een links of op zijn minst vrijzinnig etiket draagt. Wie Pauli regelmatig leest weet dat hij de kwalificaties verstandig en geëngageerd niet zo snel zou gebruiken mocht het over rechtse flaminganten gaan. Maar goed, het steekt, en dus volgt er een reprimande die ongetwijfeld in slechte aarde zal vallen bij de ondertekenaars van de Gravensteenmanifesten. Hij gaat zelfs zover om Clijsters en Co te linken aan het VB: schouder aan schouder met Karim Van Overmeire neo N-VA, ex VBer, schrijft hij. Volgens Pauli is de Gravensteengroep ook Anti-Waals, omdat ze de Belgische grendels willen weghalen. Is dat zo of is het een venijnige slag onder de gordel? Mijnheer Pauli, wanneer ik alles overschouw dan denk ik niet dat linkse flaminganten het probleem zijn maar wel het ontbreken van een Vlaamse linkse politieke familie. Wanneer de sp.a van linkse Vlammsgezinden politieke daklozen maakt, moet u vooral eens de vraag beantwoorden waarom deze partij haar Vlaamsgezinde vleugel afstoot. Zou het kunnen zijn omdat de sp.a omwille van de machtsdeelname dat ze haar eigen electoraat negeert? Geachte heer Pauli, mag het iets minder eenzijdig zijn? Iets minder een intentieproces. Een Gravensteenlid besloot zijn reactie op Paulis aanval met volgende veelzeggende zin: Een staat die de ene ondemocratische grendel na de andere nodig heeft om overeind te blijven, heeft vrees ik zijn beste tijd gehàd. En: als zijn verdedigers niet eens argumenten kunnen aanvoeren, maar zich moeten behelpen met het verdraaien van feiten en verdachtmaken van critici, dan heeft die staat zelfs geen vijanden meer nodig. Ocharme. Waarvan akte.
De voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy, maakte zich boos op de staatslui van weleer die een Europees project realiseerden zonder de nodige diepgang, waarmee hij bedoelde dat er onvoldoende convergentie bestaat tussen de lidstaten op maatschappelijk, financieel en economisch vlak. Nochtans zo merkte Rik Van Cauwelaert op bij de uitspraak van Van Rompuy, "Wie dat 12 jaar geleden durfde te zeggen werd als een verkrampte nationalist, in het beste geval als een euroscepticus weggezet, ook door de kopstukken van Van Rompuys eigen CD&V." Inderdaad, we hebben em niet gehoord toen Dehaene als voorstander van de verdieping zijn standpunt wijzigde en koos voor uitbreiding. Samen met de zo gewenste convergentie rijst een vraag waar nauwelijks aandacht voor is: veronderstelt diepgang ook een eenheidsdenken? Een vanbovenuit opgelegd dictaat zonder een democratische besluitvorming, wegens het ontbreken van een maatsschappelijk draagvlak?
Eens Anders Lezen... In de recente discussies over het onderwijs valt bij herhaling het begrip eenheidsworst, waarmee men bedoelt dat eenzelfde onderwijssysteem of - methode voor leerlingen die per definitie verschillend zijn, niet de beste oplossing is. De grootste gemene deler hoort thuis in een statistische benadering maar sluit evenmin aan bij de diversiteit aan capaciteiten van de leerlingen. Elitair versus gelijke kansen in het onderwijs staat gelijk met verdieping versus uitbreiding voor het Europese project. De keuze voor de uitbreiding zonder verdieping was een zegen voor de nieuwe zwakkere landen omdat ze zo konden genieten van de Europese welvaart via allerlei steunprogrammas. Voor de kernlanden waren het nieuwe afzetgebieden en vermits er voldoende geld was, vormde deze bijkomende financiële last geen onoverkomelijk obstakel. Men vergat dat de aanvankelijke Europese gedachte - om elke oorlog tussen Europese staten onmogelijk te maken - stoelde op een groot maatschappelijk draagvlak. Dat er voor de verdere evolutie - niet voor de uitbreiding noch voor de verdieping - zelfs geen moeite meer werd gedaan om een voldoende draagvlak te verwerven is vanuit een democratisch standpunt onbegrijpelijk. Trouwens, is er geen sprake van een contradictie wanneer sommigen dromen van de Verenigde Staten van Europa, die net zoals de Verenigde Staten van Amerika, overal ten strijde trekken? Maar waar men bij de uitbreiding te weinig rekening mee heeft gehouden, was dat de nieuwe leden-landen kwamen uit een langdurige periode van dictatuur en helemaal niet vertrouwd waren met democratisch beleid en individueel ondernemerschap in een concurrentiële omgeving. Vanuit Europa stroomde geld binnen, maar er was onvoldoende ervaring om hiermee om te gaan. Decennialang was besturen een zaak van een kleine elite en de nomenclatura (een ander woord voor een gepolitiseerde totaal afhankelijke administratie) die nooit rekenschap had moeten afleggen en nauwelijks besef had van wat verantwoordelijk participatief bestuur is, laat staan van transparantie. Het manna zorgde vooral dat rijken rijker werden en de spreiding van de welvaart slechts met mondjesmaat tonam. Overigens geldt dit gebrek niet alleen voor deze nieuwe landen, want het gesjoemel met Europese subsidies in de Zuid-Europese landen (en sommige Belgische provincies) is al even onverantwoordelijk, zoals vandaag maar al te duidelijk blijkt uit de eurocrisis. Dat in tijden van budgettaire tekorten de confrontatie tussen de rijke landen die daarenboven de spelregels volgen en de zwakkere landen die zich minder verantwoordelijk gedragen hoog oploopt, is begrijpelijk. Om deze tegenstelling te illustreren met een vertrouwde situatie in eigen land: de culturele elite die acties onderneemt om de solidariteit te redden en zich afzet tegen vermeende kortzichtige Vlaamse sponsors, maar tegelijk wel op haar achterste poten staat wanneer het manna van publieke gelden dreigt op te drogen. Is het niet een beetje hypocriet om alleen solidair te zijn met andermans geld? Hetzelfde plaatje maar dan de keerzijde: de goedkope arbeiders die vandaag onze arbeidsmarkt overspoelen zijn een doorn in het oog van de links progressieve maatschappij met op kop de vakbonden, want het is een aanslag op het sociaal systeem van de kernlanden. Maar was het niet de bedoeling van de uitbreiding om meer mensen te laten deelnemen aan de welvaart van Europa? Had men toen niet door dat goedkope concurrentie de prijs voor arbeid zou doen wankelen? Een socialer Europa maar wel op maat van de rijke landen, net zoals de culturele elite solidair is zolang het haar niets kost? Anders Gelezen: Het lijkt er sterk op dat de Europese landen zich hebben laten leiden door een aanvankelijk mooi verhaal met een duidelijk doel dat echter in de daaropvolgende decennia evolueerde tot een diffuus verhaal van ambitieuze politici die, niet gehinderd door enig pragmatisch denken en realiteitszin, teveel hooi op hun vork namen en nu aan de bevolking vragen om nog meer macht.
Het Joegoslavisch voorbeeld In een opiniebijdrag in dS (3/7) schrijft Theodore Dalrymple dat Herman Van Rompuy beter zou moeten weten. Het Europa dat Van Rompuy nastreeft weigert de realiteit te zien, namelijk dat de lidstaten zowel in tradities als in cultuur en wetgeving verschillen. Het resultaat, zo waarschuwt Dalrymple zal zelfs geen Belgisch model zijn maar eerder gelijken op Joegoslavië. Vanuit mijn ervaring (in diplomatieke dienst) met dit deel van Europa, heel even deze uitspraak Anders Lezen. Joegoslavië werd bijeengehouden door een dictatoriaal bestuur. Serviërs, Kroaten en Slovenen hebben nauwelijks een gemeenschappelijke traditie en cultuur, tenzij het gaat om de opgedrongen cultuur van de bezetter: de Italiaanse vooral katholieke tradities die nog leven langs de Adriatische kust en uiteraard de Habsburgse tradities. Dan heb ik het nog niet over de moslimbevolking in Bosnië-Herzegovina. Joegoslavië, een kunstmatige staat zoals België, geen natie, waarin zowel orthodoxe en nationalistische Serviërs, katholieke en al even nationalistische Kroaten en Slovenen met de reputatie vanBalkan joden, gedwongen werden tot samenleven. Onder de knoet gehouden door een dictatuur die als enig doel had om zichzelf te bestendigen en daarvoor alle nodige maatregelen nam om rebellie te voorkomen. Kroatische generaals dienden daarom in Servië en omgekeerd. Toen de burgeroorlog uitbrak kwamen al die frustraties naar boven en iedereen die ter plaatse deze periode meemaakte kan getuigen van de wederzijdse diepe haat die deze volkeren voor mekaar koesterden. Na al die jaren van vreedzame coexistentie in een ondemocratische samenleving ten tijde van het Joegoslavisch regime. Vreselijke misdaden tegen de mensheid waren het bittere resultaat. Oorlogsmisdadigers werden nog lange tijd na de oorlog beschermd door hun regering en slechts na veel aandringen overgeleverd aan het internationaal gerechtshof in Den Haag. Maar de ontelbare misdaden die begaan werden door gewone mensen, buren tot zelfs voormalige vrienden, vormen een veel langer nawerkend gif dat niet door het lidmaatschap van de EU wordt geneutraliseerd, hooguit onderdrukt. De implosie van Joegoslavië was op termijn onvermijdelijk en zo riskeert het ook Europa te vergaan, wanneer de Unie, net zoals het oude joegoslavië, de mensen verplicht om op te gaan in een eenheidsdenken en het eigene ondergeschikt wordt gemaakt aan het overleven van een staat zonder maatschappelijk draagvlak en dus zonder democratische legitimiteit. Wie werkelijk voor Europa is, voor de Europese bevolking is, kan niet anders dan de verscheidenheid van de volkeren (naties) erkennen en respecteren. Wanneer daaruit voorvloeit dat er minder gemeenschappelijke besluitvorming mogelijk is, dan is dat zo, want het alternatief kan enkel een (economische) dictatuur zijn. Was het net niet de bedoeling van de founding fathers om elke dictatuur in Europa definitief te bannen?
Onderzoeksjournalistiek is in Vlaanderen een ondergeschoven kind
12-06-2012 00:00:00
Onderzoeksjournalistiek is de moeder van de
journalistiek maar in Vlaanderen een ondergeschoven kind.
Ik zat 5 jaar
in de jury van Het Fonds Pascal Decroos dat in Vlaanderen
onderzoeksjournalistiek promoot.
Veel projectvoorstellen gingen over
verre landen, onbekende volkeren en samenzweringstheorieën.
Veilig en
vrijblijvend. Bij het Belgisch politieke machtssysteem werd de spoeling
dun. Te riskant. J
ournalisten vreesden de lange arm van de politiek. Van
den Eynde en Pauwels durfden het, met steun van het fonds.
De lange arm
volgde.
Wat is het resultaat van 18 jaar Johan Vande Lanotte in Oostende? Dat is de legitieme vraag die VRT-journalisten
Wim Van den Eynde en Luc Pauwels zich stelden in hun boek De keizer van Oostende. De keizer van Oostende
is een van de
beste boeken over de werking van het Belgische politieke
systeem van de afgelopen 25 jaar. Het boek toont hoe de uit de klei
getrokken machtspoliticus Johan Vande Lanotte Oostende
tot zijn bastion maakte. Het vestigt, zoals de PS deed in Wallonië,
een
staat in de staat en gebruikt (of misbruikt) alle middelen van het
lokale, regionale en federale systeem. Zulke figuren kunnen veel
bereiken, tenzij hun macht wordt beperkt door tegenmacht. Maar hij heeft
alle correctiemechanismen afgeschaft: de gemeenteraad is
een
nakaartclub, oppositie gesmoord, de lokale pers een gezelschap
schrijvende sufferdjes, in het Vlaams Gewest dekken zijn
socialistische
paladijnen hem in en als federaal minister van de Noordzee krijgt hij
vrije vaart.
Politieke monocultuur leidt tot economische uitdroging, en dat
gebeurt nu met Oostende. De stadsmonitor 2011 laat duidelijk zien hoe
pover Oostende scoort in de nettogroei van ondernemingen. Met de
werkgelegenheidsgraad is het al even slecht gesteld, terwijl de
kansarmoede ruim 25 procent bedraagt. Dat staat in schril contrast met
de grootspraak van 'the Godfather'. Naast water uit de
Noordzee spoelden
nog twee zaken aan in Oostende: schulden en subsidies. De stad drijft
daar nu op via de 'autonome' gemeentelijke
bedrijven waarvan de
belangrijkste enkel schulden accumuleren. De Vismijn ging failliet. Op
welke deur men ook klopt: overal is Vande Lanotte.
Johan is de subsidieman die de weg naar de vetpotten van Brussel
kent. Johan is de constructieman die projectontwikkelaars rijk maakt
terwijl er voor daklozen geen plaats meer is. Johan is de prestigeman
die bij bedrijven geld aftroggelt voor zijn basketbalclub.
De burgers
kennen het devies van the Godfather: "Rood of geen brood!". Johan de
businessman heeft een commanditair vennootschap voor
zijn verdiensten
uit de vele bestuursfuncties. Rood en veel brood? De kustsocialist
weigert te zeggen hoeveel.
De tweede keizer zonder kleren is Luc Rademakers,
hoofd van de VRT Nieuwsdienst. Hij brengt geen nieuws maar smoort het en
dumpt zijn journalisten.
Het getuigt van een zeldzame
onderkruiperigheid. Natuurlijk komt hij met statutaire bezwaren: het
boek was buiten de VRT-werkuren geschreven.
Dat gold voor alle
VRT-journalisten die projecten indienden bij het Pascal Decroosfonds.
Nooit iets over gehoord, maar die gingen niet over een boegbeeld
van het
Vlaamse socialisme. De twee auteurs hebben voldaan aan de principes van
de onderzoeksjournalistiek. Vande Lanotte wordt in het laatste
hoofdstuk van het boek geïnterviewd. Dus: hoor en wederhoor. De auteurs
gebruiken cijfers uit officiële bronnen, voor zover mogelijk, want het
systeem
van Vande Lanotte is een ondoorzichtig kluwen. Rademakers
beschuldigde de auteurs van opiniërend onderzoek en insinuaties.
Ik heb
het hele boek zorgvuldig gelezen en zou graag weten welke passages
Rademakers bedoelt. De verhaallijn wordt onderbouwd door feiten en
interviews.
De auteurs brengen de machtspiramide van Vande Lanotte in
kaart. Kortom: de vlag dekt de lading. Een VRT dat een budget van 300
miljoen euro waard wil zijn,
zou dit boek moeten oppikken als een badge
of honour.
Toen ik bij NRC Handelsblad werkte, werd de lichtgeraakte Hans van Mierlo
ooit razend over een paginagroot artikel dat ik over hem produceerde.
Hij belde de hoofdredacteur en eiste mijn ontslag. Antwoord van de
hoofdredacteur: "if you cannot stand the heat, get out of the kitchen".
Einde incident.
Dat had het antwoord moeten zijn van Rademakers. Maar neen, in plaats
van ruggengraat te tonen, kronkelde hij zich in partijpolitieke bochten
en in de
morsige omroepbureaucratie met als eindresultaat: de doodsteek
voor de Vlaamse onderzoekjournalistiek. Rademakers: wrong man on the
wrong place.
Het is genoegzaam bekend dat er de voorbije dagen onrusten zijn
geweest in bepaalde gemeenten. Die onrusten zijn te linken aan
Sharia4Belgium,
een organisatie die de sharia wil invoeren in België en
zodoende de stempel 'radicaal' krijgt opgeplakt. Minister van
binnenlandse zaken Milquet
heeft als antwoord op die onrust een voorstel
klaar dat alle radicale verenigingen a priori wil verbieden. Bovendien
wil ze ook websites die geweld
prediken blokkeren en de politie
opleiden om radicalisme sneller te spotten. Ten slotte wil ze ook de
culturele centra, moskeeën,
gevangenissen en televisie- en radiozenders
in het oog houden, zo schrijft de Standaard. Wij hebben echter onze
vragen bij dit voorstel.
De eerste vraag is die naar een definitie van de te verbieden
'radicale organisaties'. De website van Open VLD, die de maatregelen
steunt,
heeft het onder meer over 'alle vormen van radicalisering'.
Met deze definitie kan men vele kanten uit. Vallen radicale
christelijke organisaties daaronder?
Vallen politieke partijen die de
traditionele partijen aan het wankelen kunnen brengen daaronder? Valt
iedereen die een betoging tegen het huidige beleid
op de been brengt
daaronder? Wie bepaalt wat 'radicaal' is? De mogelijkheden die deze -
misschien goed bedoelde - maatregelen bieden aan regeringen,
zijn enorm,
en de vergelijking met de toestand in bepaalde niet zeer democratisch
te noemen landen dringt zich op.
De minister doet immers voorstellen die tot een verregaande censuur
van haast alle audiovisuele media kunnen leiden. Bovendien kunnen ze ook
een
de facto wettelijk verbod op vereniging voor (willekeurige?)
organisaties die een doel hebben dat bepaalde mensen niet aanstaat,
betekenen.
Merk overigens op dat artikel 27 van onze grondwet
uitdrukkelijk stelt dat het recht van vereniging niet aan enige
preventieve maatregel kan worden onderworpen,
wat deze regeling echter
al even uitdrukkelijk doet.
Verder kunnen we ons ook afvragen of deze maatregelen doeltreffend
zouden zijn om de organisaties (en misschien zelfs belangrijker: het
ideeëngoed)
in kwestie te bestrijden. Want iemand die in ideeën gelooft,
zal niet plots minder in ideeën geloven omdat ze verboden zijn. Een
verbod zal er enkel toe leiden
dat de organisaties in kwestie met hun
ideeën ondergronds gaan, zichzelf een slachtofferrol toe te meten, nog
extremer te worden, en zichzelf organiseren.
Men lijkt ervan uit te gaan
dat omdat men iets niet ziet, iets niet bestaat. Dat is echter
allerminst waar: het is niet omdat bepaalde groepen worden
gedwongen
ondergronds te gaan, dat ze niet bestaan. Het verder leven van
neonazistische ideeën is daar een mooi voorbeeld van.
En ondergrondse
organisaties, waarvan men de macht en impact moeilijk kan inschatten,
zijn volgens ons veel gevaarlijker dan organisaties die iedereen kent
en
waarvan iedereen de doelen kent. Om het met een vergelijking te zeggen:
een sluipschutter die men niet ziet liggen, is gevaarlijker dan iemand
die
aan iedereen zijn pistool toont voor hij zijn eerste schot lost.
De geviseerde organisaties vormen een potentieel gevaar voor onze
samenleving. Maar de verregaande erosie van onze grondrechten is dat
evenzeer.
Het beste wat we kunnen doen is herbevestigen dat onze cultuur
gefundeerd moet zijn op persoonlijke vrijheid en respect voor éénieders
rechten.
Sommige organisaties willen dit vervangen zien door één of
andere vorm van tirannie. Als wij blijven verdergaan met het kortwieken
van grondrechten,
dan verlagen we ons tot hun niveau. Laat ons deze
mensen bekampen met argumenten, debat en een aanhoudende bescherming van
individuele rechten, ook die van hen.
Kort samengevat: deze maatregelen tasten onze grondrechten aan, en
kunnen sterk repressief worden ingezet. Bovendien lijken ze ook hun doel
volledig
te zullen missen en zelfs een averechts effect te zullen
hebben. Daarom zijn wij, als studentenvereniging die het recht op
vrijheid hoog in vaandel draagt,
Toen
Karl Marx eind 1847 in Brussel het Communistisch Manifest schreef, had
hij nooit kunnen vermoeden hoe België het beste voorbeeld zou worden
van
zijn politieke theorie de socio-economische onderbouw determineert de
politiek-culturele bovenbouw. In België stelde de bovenbouw zich
moeiteloos
in op de veranderende onderbouw. Wallonië was ooit rijk,
maar werd arm. Vlaanderen was arm, maar werd rijk. Brussel is de
hoofdstad van vergane glorie.
Toch is er een transformatieproces waarop
België mogelijk stukbreekt: Vlaamse natievorming.
Het
Belgische establishment staat oog in oog met Bart De Wever, leider van
de Vlaamse nationalisten, die het Vlaams autonomiestreven
verpersoonlijkt.
Het establishment, met aan het hoofd de koning, zijn
entourage en de heersende elite, is altijd geslaagd in het beheersen van
transformaties, door zijn
exponenten een belang te geven in België.
Waalse socialisten, ooit staatsgevaarlijk, werden trouwe landgenoten
dankzij de gulle subsidiekassen van de
Belgische staat. Links
Vlaanderen, socialisten en groenen, werden bondgenoten. Ze wonen liever
in een links België dan in een rechts Vlaanderen.
De Vlaamse culturele
elite werd ingepalmd door een België dat zich afficheerde als
multicultureel. Dat was stijlvoller dan kneuterige Vlaamse dorpstrots
met pensenkermissen rondom parochiezalen.
De
Wever is een probleem. Hoe kan het Belgische establishment een politicus
incorporeren die geen voorstander is van België? De Wever noemt zelfs
het koningshuis een poppenkast. De meeste Vlaamse politici koesteren
ontzag voor het gezag en zijn gemakkelijk te paaien met audiënties,
eretitels
en erebanen. België heeft circa vijftig ministers van staat.
Succesvolle Vlamingen, van charmezanger tot zakenman, maken kans op een
adellijke titel
baronnen bij de vleet. Het Belgische establishment kon
zo voorkomen dat zich een politiek-cultureel zelfbewuste Vlaamse
bovenlaag ontwikkelde.
Het
establishment heeft het autonomiestreven in Vlaanderen, de onderbouw,
onderschat. Jarenlang werd het Vlaamse nationalisme, samen met het
Vlaams Blok,
veilig verbannen achter een cordon sanitaire de
uitsluiting van de macht. Het werd geblokt, met etiketten als fascisme
en racisme. Vlaamse,
traditionele partijen hadden een eigen recept om
het autonomiegevoel electoraal op te vangen. Voor de verkiezingen
voerden ze een luidruchtige
pro-Vlaamse campagne, om de dag na de
verkiezingen te verstommen. Het establishment vond het prima. De Vlaming
die Belgisch premier werd, verloochende
toch alles wat hij zei. De
liberale premier Guy Verhofstadt (1999-2008) deed dat met verve.
In
die periode ging het mis. De christen-democratische CD&V, de
natuurlijke regeringspartij, kwam in de oppositie en volgde een
pro-Vlaamse koers.
Dat deed zij in kartel met een Vlaams
nationalistische partij (N-VA). CD&V-partijleider Yves Leterme
sloeg, onder luid applaus van zijn junior
kartelgenoot De Wever, op de
Vlaamse trommel. België moest confederaal worden. De christen-democraten
boorden zo de bron van het Vlaams nationalisme aan.
Het werd een
eclatant succes. In 2007 zegevierde het koppel Leterme-De Wever. Leterme
kwam voor de keus te staan: Vlaams minister-president blijven of
Belgisch premier worden. Hij koos voor het laatste en verloochende zijn
Vlaamse beloften. Het kartel ontplofte.
De
christen-democraten hadden wel het Vlaamse autonomiestreven
gelegitimeerd. De N-VA begon te groeien. Het CD&V zakte weg. De
Vlamingen zijn trots.
Ze zien in De Wever een man die pal staat voor de
Vlaamse autonomie en die het durft te zeggen. De Vlaamse partijen die
het Belgische establishment altijd hielpen,
liggen intussen in puin.
Wat
kan het establishment nog doen? Interne correctiemiddelen afkopen,
inkopen, omkopen werken niet bij De Wever. Wat resteert, is externe
druk,
bangmakerij. Het establishment kent de psyche van de Vlaming
moedig aan de toog, maar minder strijdvaardig naarmate het gevaar
dichterbij komt.
Daarom verschijnen in de media verhalen over
speculanten die het als aasgieren hebben voorzien op België. De
schuldige is bekend: De Wever.
Hij kan geen compromissen sluiten.
Oproepen voor een noodregering volgen, zonder N-VA. Ook Europa wordt
erbij gesleept. Europees Commissievoorzitter
Barroso zegt dat België
snel een regering moet hebben. De Europaus heeft gesproken.
De
vraag is hoe koel De Wever blijft in het politieke schaakspel met het
establishment. Marx zou dit waarschijnlijk zien als de klassieke
spanningen die onvermijdelijk
een einde maken aan het regerend systeem.
Zijn historische wetmatigheid zegt dat de politiek-culturele bovenbouw
niet ontsnapt aan de wurggreep van de
socio-economische onderbouw. De
tijd speelt in De Wevers voordeel. De Belgische staat verkeert in
politieke en financiële ademnood. Wallonië en Brussel
zitten structureel
krap bij kas. Van nieuwe verkiezingen is het gevolg dat zowel
Vlaanderen als Wallonië radicaliseert. De Wever haalt 40 procent in
Vlaanderen.
Socialistenleider Di Rupo haalt 40 procent in Wallonië. De
twee kunnen om tafel zitten om de koek te verdelen. Wallonië wil geld,
Vlaanderen zijn eigen bovenbouw.
Marx wees erop dat de instemming van
het establishment niet is vereist voor een politieke omwenteling,
integendeel.
Geen
establishment is gezelliger en minzamer dan het Belgische, dat de beste
champagne schenkt, maar de geschiedenis kent geen genade met wie zich
de leerrijke lessen
van het Marxisme niet eigen maakt.
Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Dinsdag 18 januari 2011, pagina 9
Een kritische bijdrage van Jean Vanempten in De Tijd over Europa begint met de bewering dat Europa leeft in een permanente staat van ontkenning.
Het is alsof iemand ongemerkt de Europese hymne van Beethoven heeft afgevoerd en in plaats daarvan 'Tout va très bien, madame la marquise' tot
Europees lijflied heeft gemaakt. ( ) De aanstormende problemen werden te laat onderkend, te veel onderschat en te traag aangepakt.
Het zou tot mei 2010 duren voor sprake was van een Grieks reddingsplan. Iets wat de Griekse politici in de maanden vooraf nog van tafel hadden geveegd.
En toen het plan er was, bleek het meteen al te licht.
De auteur heeft het over politici die de problemen pas aanpakken als ze zich stellen en daardoor eigenlijk altijd achter de feiten aan lopen.
Verder in de tekst staat volgende bedenking: Het onvermogen is niet alleen politiek of intellectueel, maar is vooral een onvermogen om buiten de
traditionele kaders te gaan. Het slopen van taboes is nog een van de grootste taboes van de Europese bank- en schuldencrisis, en daarom blijft
radicaal ingrijpen moeilijk. ( ) De permanente staat van ontkenning staat wel een snelle oplossing van de eurocrisis in de weg.
Telkens opnieuw moet Europa tegemoetkomen als er al een brandhaard is. Zelfs als iedereen wist dat die brandhaard er zou komen, zoals bij de Spaanse banken.
En in plaats van een zorgvuldig uitgekiend plan, komt er dan een oplossing die afhangt van de beperkingen van het moment.
Met het traject dat inmiddels is afgelegd, lijkt het vanzelfsprekend dat er op zijn minst een masterplan voor de Europese constructie moet klaarliggen.
Dat is nog altijd niet het geval. 'A part ça, madame la marquise, tout va très bien, tout va très bien!'
Ook in België was hoerageroep te horen, maar die verstomde nogal snel. Luc Coene, gouverneur van de Nationale Bank, verklaarde dat de EU-steunmaatregelen
voor de Spaande banken de crisis zouden oplossen. Het duurde nauwelijks enkele uren of hij werd door de markten in het ongelijk gesteld.
Ontkenning en overschatting van de publieke inbreng vormen een constante in deze crisisaanpak. In zijn rustige vastheid speculeert Europa op tijdswinst:
om de getroffen landen de tijd te geven om hun ziekte te laten uitzieken.
Anders Gelezen, dacht ik bij mezelf hoe moeilijk het is voor mensen die geen tijd hebben om verschillende kranten te lezen om te begrijpen wat er gebeurt.
De kloof overbruggen tussen de onheilsprofeten en zij die menen dat het allemaal wel goed komt. Dan zijn De Tijd en Knack wel aanraders.
De Tijd is zakelijk en sober, zelfs als het gaat over politieke themas. Maar er blijven veel vragen. Bij voorbeeld, of het correct is om de bankencrisis
op één hoopje te gooien met de totaal vastgelopen monetaire politiek van sommige EU lidstaten die dateert van lang voor deze bankencrisis?
Wanneer de leidende klasse van een staat een beleid voert door schulden te maken en de media daar géén kritische vragen bij stellen, kunnen de kiezers niet weten
dat ze bergaf aan het rijden zijn. Het gaat immers zo gemakkelijk en de problemen zullen zich wel vanzelf oplossen? Vergeten of genegeerd: de weg bergop is
altijd lastiger en duurt ook langer. Vandaar het grote belang van een kritische Vierde Macht die niet aanschurkt tegen de gevestigde macht.
Maar welke Vlaamse krant laat staan de staatszenders - durft nu nog in te gaan tegen dergelijk beleid, wanneer ze zelf afhankelijk geworden zijn voor hun
overleven van staatssubsidies? Waar zit de moed van de salonjournalisten die oh zo graag vooraanstaand willen zijn en de hoge toon voeren in elk debat,
maar vooral blijven zweren bij de status-quo en elke verandering afkeuren?
Bekende Journalisten
In mijn boek dS anders gelezen (www.andersnieuws.eu) wijdde ik een hoofdstuk aan de Bekende Journalisten BJ - die het voor en met elkaar doen in de media.
Een frappant voorbeeld hiervan was het artikel van drie bladzijden in dS van 28 november 2009 waarin Tom Naegels het eerste boekje van barones Mia Doornaert
mocht de hemel in prijzen. Wel erbij vermelden dat er één paginagrote zwart-wit foto bij was. Toch nog een vraag die Naegels als ombudsman zou kunnen beantwoorden:
zou het wel betamelijk zijn dat een journaliste de kennis die ze opdeed op kosten van dS gebruikt voor een privé-boek?
Was dat niet een van de pertinente bedenkingen bij het boek over de Keizer van Oostende geschreven door journalisten van de VRT?
Nu kan de aanzwellende kritiek ook al in Knack waar Mark Van de Voorde het heeft over de mediadel. Media die enkel nog met zichzelf bezig zijn en rondjes draaien
in een cirkel van zelfbewieroking. Het zal wel even slikken geweest zijn bij het gild van de BJ en ook niet terecht voor sommigen, maar wel toepasselijk op heel veel
BJ die het beeldscherm avond na avond vullen met hun ongelooflijk interessante anekdotes; liefst buiten hun vakgebied. Even citeren uit het artikel:
BV's vormen de nieuwe adel van het land, de nieuwe elite. En ze eisen alle aandacht op. Ze krijgen die ook. ( ) Deze fase van 'je hoort erbij omdat je erbij hoort'
is de mediadel ook ingetreden. Sommige BV's hebben hun bekendheid gewoon te danken aan hun BV-schap, hun bekendheid dus. Of ze worden uitvoerig in de media opgevoerd,
omdat ze in de media komen. Onze talkshows, of ze Vanthilt heten of De Laatste Show, of straks zelfs nog een andere naam dragen, zijn die fase ingetreden:
of je wat te zeggen hebt of niet, je krijgt het woord omdat je een bekend smoel bent.
Anders Gelezen: Ik herinner mij dat de ombudsman van dS, aan een lezer van AG die het moeilijk had met een stukje scheldproza, schreef dat een scheldpartij van een BV
wel nieuws is omdat het om een BV gaat. Blijkbaar een kwestie van afwijkende normen voor BV.
Het artikel in Knack sluit af met een citaat van de Franse journalist-essayist Jean-Claude Guillebaud in het weekblad La Vie: "Er steekt nogal wat kinderachtigheid
in deze zelfverheerlijking die ons journalisten ziet als 'einddoel', terwijl we ons zouden moeten beperken tot de rol van 'middel'."
Waarvan akte.
Di Rupo en zijn Vlaamse vazallen
Di Rupo doet in zijn eerste half jaar Europa na: vooral de mensen niet tegen de regeringspartijen in het harnas jagen door structurele maatregelen die de mensen zouden pijn doen.
Tout va très bien. In DT schreef Jos Bouveroux, gewezen Wetstraatjournalist en ex-hoofdredacteur van de VRT-nieuwsdienst, hierover het volgende:
Juicht, Belgen, juicht. Ons roemrijke land heeft al een half jaar lang een heuse federale regering. Is dat geen verbazingwekkende prestatie na het wereldrecord
van de langste kabinetsformatie? Premier Elio Di Rupo was vorige week bijna euforisch over deze halfjaarlijkse verjaardag. Ei zo na knalden de champagneflessen.
Maar is er - behalve dit ene feit - wel veel reden tot feesten? ( ) Akkoord, de coalitiepartners hebben het vaste voornemen om het vermaledijde BHV-dossier,
dat al zolang het politieke leven domineert, op te lossen. Maar volgens mij is daarvoor een hoge prijs betaald: een onvoldragen staatshervorming en een budgettair beleid
waarin vooral de forse belastingtoename opvalt. De geplande staatshervorming zal er de structuren niet doorzichtiger op maken. Van bijna elke bevoegdheid blijft een stukje federale materie.
Er zijn wel meer beleidsdomeinen naar de deelstaten toegeschoven, maar als puntje bij paaltje komt, is de Belgische staat helemaal niet ontmanteld.
De financieringswet zorgt ervoor dat de deelstaten niet al te ver uiteengroeien en er is een ruime overgangsperiode afgesproken. Dat betekent concreet dat een volgende
staatshervorming zich al aankondigt. Di Rupo heeft handig een pak zaken voor zich uitgeschoven. Hetzelfde op sociaal-economisch vlak.
Ingrijpende maatregelen zijn er niet gekomen. ( ) Opmerkelijk vind ik dat de zes partijen van de coalitie koste wat het kost de rit willen uitdoen, ondanks alle interne tegenstellingen. ( )
Maar een en ander betekent ook dat er tot en met 2014 geen erg ingrijpende maatregelen genomen zullen worden. Di Rupo is, zeker na de socialistische overwinning in Frankrijk,
niet van plan om het roer drastisch om te gooien. Hoezeer de liberalen en de rechtervleugel van CD&V ook aandringen, de PS zweert bij de behoedzame aanpak.
Of dat ook voor het land goed is, zal de erg nabije toekomst uitwijzen. Ik vrees wel dat een dergelijke politiek van pappen en nathouden uiteindelijk geen fundamentele oplossing
zal brengen voor de Belgische problemen. ( ) Voorlopig surfen we mee op de Duitse golven en proberen we ons onzichtbaar te maken voor Europa en de markten.
Erg moedig is dat niet. En dat verdient zeker geen champagne.
Nog in DT heeft Wim Van De Velden het over schuldig verzuim van de Vlaamse partijen (CD&V, Groen!, OVLD en SP.A) in verband met het akkoord over de splitsing van BHV.
Even meelezen: U houdt er niet van in korte broek rond te lopen en met vlaggen te zwaaien? En dus laat de 'historische' splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV) u eigenlijk koud?
U zou zich wel eens kunnen vergissen, zeker als u een van die 200.000 Vlaamse pendelaars bent die elke dag komt werken in Brussel. Want als u straks, na de splitsing,
een conflict met uw werkgever hebt en geen andere uitweg meer ziet dan naar de Brusselse arbeidsrechtbank te trekken, dreigt u van een kale reis terug te komen.
Niet alleen voor de arbeidsrechtbank, ook voor de politierechtbank en voor de rechtbank van eerste aanleg is de verdeelsleutel van 80-20, die gebruikt werd om het aantal Franstalige
en Nederlandstalige rechters in Brussel te bepalen na de splitsing, een ramp. Dat komt niet overeen met de verdeling van de werklast. Het is schuldig verzuim van alle Vlaamse partijen,
want ook al ontkennen sommigen nog altijd het licht van de zon, ze weten intussen dat verkeerde cijfers zijn gebruikt.
Eveneens in DT verwijst Lars Bové naar de emails over BHV, waaruit blijkt
dat men vooraf wist dat de cijfers over de werklast van het gerecht in Brussel fout waren en toch hebben de Vlaamse partijen dit akkoord in de Senaat goedgekeurd.
De ontkenning van deze fout door Servais Verherstraeten ( in Terzake) zorgde ervoor dat rechtbankvoorzitster Van den Bossche in een mail aan Verherstraeten insinueert
dat de staatssecretaris heeft gelogen in de tv-studio. Het artikel sluit af met een uiterst belangrijk vaststelling: Als de Kamer het wetsvoorstel goedkeurt,
kunnen de 'essentiële elementen' van de hervorming alleen nog bij bijzondere meerderheid gewijzigd worden. Ook hier kunnen de Franstaligen elke wijziging blokkeren.
Een mooi cadeau van onze uitgeslapen onderhandelaars.
BHV, VAN VERRAAD EN EEN VLAAMSE STAAT____
