Iedereen op het gemak wakker laten worden, kleren aan en naar het ontbijt. Zhao en haar 8-jarige zus (hadden we nog niet vermeld 😋) zaten samen lekkere noedel (soep???) te verorberen. Wij hielden het op wat stokbrood. Naar de kamer, tanden poetsen en op 5' na hebben we het gehaald.

Met de taxi vertrokken. Iedere keer wat knutselen om ons 6 erin te krijgen, maar het lukt. Toen we aankwamen  ... een overompeling! Dan maar een andere taxi naar een bureau in een ander district. Hopeloos. Was al net zo druk. "Misschien eens opnieuw proberen deze namiddag?" "Natuurlijk, geen probleem." 🙄

Dan zijn we maar naar een shoppingcenter gereden met een nieuwe taxi. Best wel leuk. Het was juist 'feestdag van de kinderen'. (Het is hier al zomervakantie - 3 maanden) Zowel voor Zhao als Sophie wat gekocht: slijm / rugzakje; wie kiest wat? Onze dorst konden we laven met een kakelverse mocktail.

Dan terug naar het eerste immigratiebureau. We hadden toch een paspoort nodig om onze tweede dochter naar België over te vliegen. ☺ Gelukkig rijden er hier genoeg taxi's. Men is bezig met een bovengronds metronetwerk maar dat zal nog even duren. Bij aankomst was het niet druk, we waren dan ook een half uur te vroeg. Dat veranderde gaandeweg. Gelukkig hadden we nummer 1022. Na bijna 2u wachten, we moesten terug aanschuiven om te betalen, was het immens druk. Lastig ook voor de kinderen.  We hebben dan maar zonder de gids,  de taxi genomen naar ons hotel. 

Er was gelukkig nog tijd om in het zwembad te plonsen op de 16e verdieping. Klein maar diep! 1.20m to 2.10m en 6m lang. Sophie kan niet zwemmen en is niet bang! Opletten dus!

Sophie is de nieuwe naam van onze dochter. Een samenloop van omstandigheden liet ons dit toe.

Beide dochters samen in de douche en op pad om te eten. Een minirestaurant met 7 man/vrouw personeel, bij ons niet mogelijk vrees ik... Mmm lekkere noedelsoep  met springroll (soort loempia's).

Een avondwandeling langs de "Sai Gon" (rivier van 450 km.), oké hier en daar een rat maar dat waren er maar 2, met donder en bliksem op de achtergrond om het eten wat te laten zakken. Hoe romantisch. De weg oversteken is een kunst. Met ware doodsverachting koppig doorzetten is de enige mogelijkheid om aan de overkant te komen. Maar hey, we leven nog... 😆

Sophie stelt het goed. Hoewel het moeilijk is voor haar, lukt het beetje bij beetje. Gooien en vangen kan ze al, op een muurtje of reling balanceren durft ze ook al. Nu en dan een beetje moeten intomen (we klagen niet). Bij het oversteken neemt ze al angstig onze hand. Zhao mogen we ook niet vergeten, ze doet super haar best en heeft ook aandacht nodig. 👍

Groetjes van Patrick en Heidi.