Vandaag is het een heel speciale dag. Niet zomaar de tweede ochtend dat we in New York wakker worden, maar wel de dag dat Eddie sweetie darling jarig is (om privacy- en attentheidsredenen vermeld ik haar leeftijd hier maar niet bij). Ik lig om 20 na 6 al klaarwakker, mijn hoofd te breken over hoe een mens 20 ballonnen opblaast op zo'n manier dat de andere persoon die zich in dezelfde ruimte bevindt, dat niet opmerkt. Het tafeltje staat achter een klein hoekje en daar ga ik zitten. Als ze haar ogen opendoet (en haar bril opzet), zal ze me in elk geval niet onmiddellijk zien. En dan heel stilletjes blazen - dat lukt nogal - en dan veel minder stilletjes een knoop in die ballon leggen (iep piep kriep). Na vier ballonnen staak ik de strijd, ik word er zelf te stressy van. De rest is voor als ze straks in de badkamer staat. Als sweetie uit de badkamer komt, hangt er een kleurrijke slinger ballonnen door ons studiootje, staan er 2 glazen bubbels op de tafel, en liggen er enkele verjaardagskaartjes klaar (keileuk dat haar mama me nog een kaartje heeft kunnen meegeven). Toch niet al te slecht, denk (hoop) ik zo.
Ontbijten doen we vandaag niet met zelfgesmeerde boterhammetjes. We treinen naar The Village, de buurt waar Eddie twee jaar geleden samen met papa Harry een weekje gelogeerd heeft. Maar op twee jaar tijd kan er wel het één en ander veranderen natuurlijk... De diner waar ze enkele keren zijn gaan ontbijten, is gesloten wegens renovaties. Dat is een streep door de rekening. Gelukkig zien we aan de overkant van 7th Avenue een ander restaurant liggen, het Italiaanse Morandi, en het ontbijtje dat we daar achter de kiezen steken, smaakt ons supergoed. Bovendien zitten we er zalig relaxed, en worden we er niet op- of weggejaagd.
Tegen 11 uur zijn we klaar voor een wandeling door the West Village. We nemen een kort kijkje in Jones Street, aan het huis waar Eddie vorige keer logeerde, springen even binnen in het Washington Square Park en brengen wat tijd door in een gezellig boekenwinkeltje. Daarna slenteren we door Bleecker Street. De straat zelf en de winkeltjes zijn een stuk kleiner dan in Fifth Avenue, maar de merken zijn er al even fancy. Schoenen van Steve Madden of Jimmy Choo, anyone? Dit is de hippe place to be. Het verbaast me dat we Astrid Bryan hier nergens tegen het lijf lopen. Op het einde van de straat ligt ook een winkel van Magnolia Bakery, de tearoom waar de vriendinnen van Sex and the City al eens taartjes gaan eten. Maar dat valt eerlijk gezegd tegen. De cupcakes in de etalage zien er met hun dikke laag frosting nog wel smakelijk uit, maar het winkeltje zelf vind ik maar een beetje scruffy. Het nodigt niet uit om er binnen te stappen.
Misschien vinden sommige mensen dat als je één wijk gezien hebt, dat je ze dan allemaal gezien hebt, en dat al die avenues op elkaar lijken. Maar ik vind eerder dat elke straat, elk pleintje, elke hoek die je omslaat, weer zijn eigen eigenheid en zijn eigen leuke verrassingen heeft. New York is een stad waar je weken in kan rondslenteren. We zijn dat nu zo'n twee dagen aan het doen, en hebben echt nog geen scheet van de stad gezien.
Intussen zijn we in het Meatpacking District aangekomen, een wijk waar vroeger veel vleeshandelaars hun opslagplaatsen hadden, maar waar nu vooral veel trendy restaurantjes te vinden zijn. Wikipedia weet trouwens te melden dat Samantha van Sex and the City hier woonde. Geen wonder dat die dames hun taartjes in de Magnolia Bakery gingen eten, dat is vlak om de hoek. Via een trap in Gansevoort Street klimmen we het High Line Park in. Tot in 1930 liep er een spoorweg door 10th Avenue, tussen het gewone verkeer door. Niet zo slim gezien natuurlijk, wegens nogal heel erg gevaarlijk, 10th Avenue werd in die tijd ook Death Avenue genoemd. In 1930 werd de spoorlijn daarom zo'n 10 meter boven de grond "getild" om het treinverkeer buiten/boven het gewone verkeer te houden. Sinds 1980 rijden er geen treinen meer, en een actiegroep heeft verkregen dat er van de oude spoorlijn een publiek park gemaakt werd. Het is zeker de moeite om er enkele honderden meters door te wandelen, het traject is mooi aangelegd, maar ik had niet goed ingeschat dat je niet echt heel ver weg bent van de stadsdrukte. Je bent je er constant van bewust dat je tussen de straten wandelt, zij het op een zekere hoogte. Een oase van rust kan je dit niet noemen, maar het resultaat mag er echt wel wezen. Je zit hier dichtbij het water, dus als je de ene kant uitkijkt, kijk je recht de stad in, maar kijk je naar de andere kant, dan zie je de boten varen op de Hudson rivier. Het bijhorende "zee"briesje zorgt ervoor dat je verbrandt zonder dat je dat doorhebt.
Zowat ter hoogte van 20th Street komen we terug naar beneden, en nemen we de bus die ons enkele avenues verder brengt. In New York lopen de straten van links naar rechts, en de avenues van boven naar onder. De bussen doen mee met de straten (ze rijden van links naar rechts) en de metro - over het algemeen - met de avenues. Kijk, zo simpel kan ruimtelijke ordening zijn. We stappen af aan het Flatiron District met zijn beroemde "strijkijzer"-gebouw, dat zowel door zijn vorm - met de spitse punt vooraan - als door zijn hoogte erg indrukwekkend is. In het aangrenzende Madison Square Park zetten we ons even op het gras totdat de regen van de voorbije dagen in onze short en rokje begint door te dringen. We voelen dat zowel het gewandel en het gejog van de vorige dag, als het geslenter van vandaag serieus in onze benen, voeten en rug begint te kruipen (wat wil je, we worden al een dagje ouder - en Eddie vandaag zelfs heel erg letterlijk) en besluiten dat het nog eens tijd is om in Brooklyn even te verpozen.
Er wordt gesurft, gefacebookt en foto's op het fototoestel bekeken. Om vier uur dopen we de gisteren gekochte chocoladecake om tot birthday cake en smikkelen we er heel wat dikke plakken van op. Na nog wat opgefris, gaan we metrogewijs naar Broadway om er weer eens zo'n "is het een museum, is het een winkel, neen het is een experience"-ervaring te beleven: een bezoekje aan een grote verkleedklerenwinkel. Je kan het zo gek niet bedenken of hier hebben ze het. Wil je je in een verpleegster verkleden of in een zeemeermin? Wil je Darth Vader of Harry Potter zijn? Alles kan, niets is onmogelijk. 't Is weeral mond open en ogen open en rondkijken tot je er bijna bij neervalt. Een paar straten verder ligt de gigantisch grote boekenwinkel Strands. Laat ik het zo zeggen: wij hebben nu een weekje uitgetrokken om New York te bezoeken, maar je zou een weekje kunnen uittrekken om deze boekenwinkel te bezoeken. Nadat we ons hartje tussen een paar van de ontelbare boekenrekken hebben opgehaald, wandelen we terug naar The Village. Eigenlijk zijn we van plan om opnieuw bij Morandi te gaan eten. "Een Italiaan die een goed ontbijt serveert, zal toch ook wel een goed diner serveren", dat is onze achterliggende logica. En met die logica was niets mis, het restaurant zit propvol en het is er bijzonder lawaaierig. Neen, dat is niet waar we zin in hebben. Maar net zoals deze ochtend vinden we ook nu vlug een alternatief, een ander Italiaans restaurantje een beetje verder op 7th Avenue. Er zit amper volk en de ober is wispelturiger dan sommige vrouwen op bepaalde momenten in de maand. Eerst vriendelijk, dan grumpy als een fles azijn en dan terug supervriendelijk. Maar we eten er lekker - de wijn is zelfs heel lekker - het is er rustig en we betalen er niet teveel. Tel daar nog bij op dat de metro-halte vlakbij is, en dan weet je wel dat het een zeer tevreden Eddie en Patsy zijn die tegen tien uur het slot van de blauwe deur in Macon Street ontgrendelen.
14-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
13-06-2012
We really are in New York, darling!
De dag begint grijs maar droog. Het zal uiteindelijk zo'n echt Belgisch weertje worden: heel de dag bewolkt en afwisselend regen en droog. Gelukkig niet al te koud. De jetlag jaagt ons vroeg uit bed, maar het is toch al na 9 uur als we de metro instappen. We duiken terug bovengronds aan de eerste halte op Manhattan, recht in het Financial District en vlakbij "the spot formerly known as the World Trade Center". All rightie, dit is New York, geen twijfel mogelijk! De oorspronkelijke Twin Towers mogen dan al meer dan 10 jaar geschiedenis zijn, de andere wolkenkrabbers die er staan, samen met de twee nieuwe torens in opbouw (die al opnieuw boven alle andere uitsteken) geven ons onmiddellijk dat Big Apple-gevoel. Komt het doordat de stad al in zoveel films en series op tv te bekijken valt? Het is in elk geval zo dat New York vertrouwd overkomt.
De nieuwe torens, met hun glanzende buitengevels, werken als een magneet, net zoals het terrein errond, dat met hekken en doeken afgeschermd wordt van nieuwsgierige blikken. Overal staan bordjes met 9/11 Memorial en we zijn benieuwd naar wat er nu te beleven valt op de plek van de oorspronkelijke torens. We zwermen er in een cirkel rond, proberen hier en daar door wat gaten en kieren te turen, en wandelen vervolgens over een voetgangersbrug een beetje verder weg, in de hoop vanop een hoogte meer een overzicht te krijgen. Neen, dat lukt niet. Als we de voetgangersbrug terug over wandelen, doet een vrouw achter ons verwoede pogingen om onze aandacht te trekken. "Stonden jullie daarjuist niet ginder, aan de overkant van de weg, op de stoep voor dat gebouw daar?" Amai, we worden hier serieus in het oog gehouden! Jawel, daar stonden wij, maar omdat de stoep onderbroken was, zijn we maar teruggekeerd. "Awel, jullie kunnen dat gebouw binnengaan, en als jullie dan in de inkomhal de grote trap nemen en dan naar links gaan, kan je door het hele gebouw wandelen ter hoogte van de eerste verdieping en heb je een mooi zicht op de straat. Een beetje verder kan je dan via een andere voetgangersbrug de straat weer op."
Dat Amerikanen je overal ongevraagd (en soms ongewild) ter hulp schieten, wist ik al wel, maar dit slaat toch wel alles. Het lijkt wel alsof iemand een spion heeft ingehuurd die ons door New York moet gidsen. Maar we volgen het advies van de vrouw, en dankzij haar wandelen we door de indrukwekkende gebouwen van de drie World Financial Towers. Very nice, al krijgen we ook hier geen beter zicht op het gedenk-monument. Dat wordt verholpen door een volgende bijzonder behulpzame dame. Ze vraagt of we het Memorial al bezocht hebben. "Neen, dat hebben we niet." Zijn we geïnteresseerd om het te bezoeken? "Dat hangt er van af hoeveel dat spel ons gaat kosten." Het is gratis. "Olé, allen daarheen!"
Een lange wandeling langs ongeveer zevenhonderd controleurs en checkers en dubbelcheckers (werkloosheid lijkt een ongekend begrip in de United States, elke nitwit heeft er wel een taakje) brengt ons tot aan de security. Jassen en tassen in een bakje zoals op de luchthaven en dan wijzelf onder een metaaldetector door. And there Eddie does it again. Ze piept de eerste keer en moet haar riem uitdoen. Maar ook daarna piept ze opnieuw. Het kan de securityvrouw echt niet boeien, "loop maar door", gebaart ze. En zo smokkelt Eddie dus voor de tweede keer een bom mee. Alle gekheid op een stokje, het Memorial monument is echt wel indrukwekkend. Er werden twee "vijvers" uitgegraven, de North en de South pool, op de plaats van de oorspronkelijke Twin Towers. De grote bassins water geven een beklemmende indruk. Ze zijn erg diep, aan de zwarte wanden valt het water meer dan 9 meter naar beneden, en van daaruit loopt het weg in een grote put in het midden. Vanwaar je ook staat, de bodem van die put kan je niet zien, het lijkt een eindeloze leegte. Een vergeetput, als het ware. Terwijl dat toch absoluut niet de bedoeling kan zijn. Aan de rand van de bassins staan de namen van de overledenen gegrift in brede bronzen railings. Zelfs een cynisch mens wordt hier stil van.
To shake it all off, wandelen we naar Wall Street om daar het mooie beursgebouw te bewonderen. Voor het overige is die straat niet zo indrukwekkend, "Wall Street" is veeleer een begrip dan een geografische locatie. Onze volgende stop ligt een stuk verder, dus nemen we de metro. Aan Times Square stappen we uit. Zelfs bij daglicht is dit een licht-, kleur- en reclamespel dat het een lieve lust is. Grote schermen aan alle hoeken van de straat, op alle gevels van de gebouwen. Is het niet om de shows en films die er in de theaters spelen, aan te kondigen, dan wel om reclame te maken voor parfums, kleding, en wat dan ook. Je kan de buurt daar best een beetje als een pretpark beschouwen, en dat doen we dus ook. Een bezoekje aan de speelgoedwinkel Toys R Us laat ons behoorlijk flabbergasted achter: een reuzenrad ìn een winkel, had je dat al gezien? Of een dinosaurus? Spiderman die tegen het plafond hangt, Superman die een auto in de lucht tegenhoudt, gigantische constructies uit legoblokjes (de sixpack-buikspieren van de levensgrote nagebouwde Hulk zien er ongelooflijk echt uit - in legoblokjes, hé!), en een snoepjeswinkel die regelrecht uit "Sjakie en de Chocoladefabriek" komt. On-ge-loof-lijk.
Je zou van minder honger krijgen. De regen maakt onze zoektocht naar een lunchke er niet makkelijker op, we zijn niet geneigd om ergens aan één van de vele food trucks een hapje te kopen en op een bankje op te eten. Maar na wat heen en weer geloop van de ene luifel naar het andere afdak, en de bijhorende nattigheid, belanden we in een supergezellige keet, de Evergreen Diner. Dit is duidelijk niets toeristisch, de werkende mens uit de buurt zit er te lunchen, de sfeer is relaxed en gemoedelijk, en het eten typisch Amerikaans. We drinken cola en eten een cheeseburger-sandwich met frietjes en ketchup.
Met een propvol buikje bezoeken we het M&M-museum. Museum? Eigenlijk is het een winkel, maar je krijgt meer het gevoel van een hele "experience" te ondergaan. Gigantisch hoge buizen gevuld met M&M's in alle kleuren van de regenboog met verschillende soorten vullingen nemen een hele wand in beslag. Prachtig om naar te kijken, niet aangeraden om van alle kleurtjes een handvol te eten (ook al smelten ze in je mond, niet in je hand), je zou er zo ziek als een hond van worden. En voor het overige DRIE verdiepingen vol gadgets en prulletjes en merchandising. On-ge-loof-lijk. Aan de overkant van de straat probeert concurrent Hershey's Chocolate ook wat klanten te lokken, maar hun winkel is tien keer kleiner en minder indrukwekkend. Bovendien is de chocolade die ze gratis aan elke klant uitdelen, niet te vreten.
De metro brengt ons vervolgens naar Central Park, waar we gewoon even aan de onderkant van het park een klein stukje doorkruisen. Even checken of dat park er wel effectief is en de sfeer opsnuiven. Hier komen we een andere keer uitgebreider terug. Vervolgens staat 5th Avenue op het programma. Meer naar het noorden heb je de Museum Mile, waar zich een heleboel musea bevinden (en waar dinsdag dus het één en ander te beleven viel, maar daar zullen we een ander jaartje eventueel eens voor moeten terugkomen), maar wij wandelen nu naar het zuiden. We springen binnen in de Apple-winkel, ook weeral eerder een experience dan een shop. Het lijkt me vooral een gelegenheid voor veel mensen om wat gratis te surfen of te schuilen tegen de regen. Eddie checkt er op Facebook de app van "zuinig met straling", de laatste nieuwe overheidscampagne waarvoor ze mee verantwoordelijk is (heb ik zo flink reclame gemaakt, sweetie?), en is redelijk tevreden met hoe het marcheert. En bij deze wordt het hoofdstuk "werk" afgesloten.
Fifth Avenue is verder een straat vol met erg fancy winkels met bekende modemerken waar je een dikke portemonnee voor nodig hebt. Iemand een Armani, Fendi of Louis Vuittonneke? Een andere keer misschien. Maar het is ook de straat van een aantal gigantische gebouwen van de mega-business-man Donald Trump, van het Rockefeller Centre, de Empire State Building, van een blik op het Moma in een zijstraat, en van de Lego-winkel. Op een gegeven moment slaan we links af, en zien we voor ons het mooie Chrysler-gebouw (en zodra we uitdokteren hoe we de foto's van Eddie's fototoestel op deze tab kunnen overzetten, tonen we hier een prentje van). Maar dichterbij ligt het Grand Central Station, alweer een prachtig gebouw met een fantastisch mooie grote hal. Na even naar het plafond te hebben gestaard met open mond, en in de Central Market een lekker brood, een lekkere chocoladecake en een lekker droog worstje te hebben gekocht, nemen we de metro richting appartementje. De beentjes zijn moe, en we moeten nog iets eten voor we straks het nachtleven induiken.
Maar de metro werkt niet mee; hij stopt één halte vroeger dan waar wij van plan waren over te stappen. Bovengronds wandelen we dus van de ene halte naar de andere, and believe you me: onder de grond is het duidelijk hoe die metro moet lopen, maar eens je boven bent, heb je echt geen idee meer, hoor. Een hulpvaardige Amerikaan (zijn er ook anderen?) wil ons wel helpen met de weg, maar weet eigenlijk ook niet waar we naartoe moeten. Heel handig. Uiteindelijk geraken we waar we zijn moeten, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik al steden bezocht heb waar de metro stukken gebruiksvriendelijker is dan in New York. Al kan dat natuurlijk ook aan mij liggen.
Veel relaxen is er niet bij: we frissen ons wat op, smikkelen van onze lekkere boodschappen en gaan dan alweer terug richting metro. Die werkt deze keer heel goed mee, en we staan tamelijk rap op Times Square. Maar vandaaruit is het nog een heel stuk te voet naar het Winter Garden Theatre op Broadway waar we om 20u stipt verwacht worden. Ik heb daarenboven totaal geen idee of ik nu best naar links of naar rechts begin te crossen, maar gelukkig is daar Eddie: rots in de New Yorkse stratenplanning-branding. En hop, daar gaan we. Het is nog nooit zo druk geweest op de stoep, en we laveren tussen de mensen door, stukken al joggend, stukken nog wat harder joggend en zwetend zwetend zwetend. Om 3 voor 8 arriveren we aan de kassa, om 2 voor 8 hebben we onze ticketjes, om 1 voor 8 zitten we in onze zetel en om 8 uur stipt begint de muziek: Mamma Mia! De acteurs zijn in form, hun enthousiasme en de liedjes werken mega-aanstekelijk. Naast me zit Eddie te genieten dat het geen naam heeft. Ze loopt nu nog heelder dagen "I have a dream" en van die toestanden te zingen. Als ze de haardroger te pakken krijgt, wed ik dat er "Dancing Queen" door de kamer galmt. Kortom: een fantastische musical, waar we van begin tot eind van genieten.
Als we om half elf buitenkomen, lijkt het alsof op Broadway en Times Square de dag net begonnen is. Het is er drukker dan ooit, en door alle reclames ook lichter dan ooit. Mensen zitten in restaurants te eten alsof het zeven uur 's avonds is, kinderen worden nog hier en daar meegezeuld, de avond is nog jong. Maar voor mensen die al van zes uur 's morgens wakker zijn, heeft de dag lang genoeg geduurd. Nog 40 minuten treinen naar Brooklyn, en net voor middernacht stappen we ons appartementje binnen. Het bloggen wordt uitgesteld (oei, dat is geen goede start), want het bedje lonkt. Slaapwel!
13-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
12-06-2012
Eddie smokkelt een bom aan boord
Of neen, Eddie had een bom aan boord kunnen smokkelen. Aan de security in Zaventem antwoordt ze met grote onschuldige ogen "neen" op de vraag of ze vloeistoffen bijheeft. En dat terwijl ze 10 minuten daarvoor tegen mij nog gezegd heeft dat ze niet mag vergeten haar flesje water leeg te drinken voor we langs de veiligheidsmannen passeren. Maar het kortetermijngeheugen blijkt bij ons allebei bijzonder kort te zijn, en geen van ons denkt er dus aan te roepen: ola, halt, stop, Sara heeft nog een flesje water in haar handbagage. Op het moment dat haar rugzakje op de rolband door de scanner rolt, is de man die het flesje onschadelijk had moeten maken, druk in gesprek met een collega achter hem. Zo zie je maar: security, my ass! Het mag werkelijk een wonder heten dat we in New York geraken zonder onderweg te ontploffen.
Pas op, zonder slag of stoot verloopt onze reis niet, hoor. Bij aankomst in Zaventem staat er één vlucht "delayed" op het scherm, uiteraard die van ons: 1u en 20 minuten vertraging wordt er aangekondigd. Moet een mens daarvoor zo vroeg uit zijn bed kruipen? Uiteindelijk vertrekken we met 1u en 35 minuten vertraging, maar het vliegtuig neemt een binnenweg, want we komen met amper 20 minuten vertraging toe. Er zitten twee joden met hun krulletjes, keppeltjes, hoeden en modieuze echtgenotes op het vliegtuig. Eén van de mannen dopen we Kokertje omdat zijn nek en hoofd eruitzien alsof ze in een kokertje passen. En voor het overige zijn er een paar stewardessen waarvan Eddie denkt dat het wel eens aliens konden zijn (ze kijken zo raar uit hun ogen), maar voor de rest valt er op de vlucht niet veel aan te merken. Bovendien vindt Eddie later bij de paspoortcontrole dat er ook daar vrouwen rondlopen die als alien in aanmerking komen, zodat ik ondertussen begin te denken dat Eddie zelf een alien is. It takes one to know one.
Meer dan TWEE uur kost het ons om aan de uitgang van de luchthaven te geraken, wegens een ellenlange wachtrij aan de paspoortcontrole. Vervolgens nog een ritje op de Airtrain en de subway, en als we eindelijk in de druilerige regen ons hoofd buiten steken om nog 5 minuutjes naar ons appartementje te wandelen, is het al na half vier. Als twee verzopen katten arriveren we in Macon Street, in het huis met de blauwe deur, en sleuren we onze valiezen naar de very top floor. All rightie, onze tijdelijke verblijfplaats voldoet aan de verwachtingen, alleen het informatieblad ontbreekt - wat ook betekent dat we niet de nodige gegevens hebben om het internet aan de praat te krijgen. En in tijden waar het leven zich voor minstens 50% online afspeelt, is dat bijzonder frustrerend. Bovendien zijn ook de vermoeiende reis en het grijze druilerige weer nogal in onze (natte) kleren gekropen, en eigenlijk is onze fut er behoorlijk vandoor. Patsy en Eddie met een pakje minder glamour en glitter dan verwacht. We overtuigen onszelf er nog van dat we echt best eerst een supermarktje opzoeken om wat levensnoodzakelijke proviand in te slaan, zodat we daarna onbezorgd onze natte spullen kunnen uittrekken en ons in de zetel of op het bed kunnen smijten.
Bij terugkomst van dat supermarktje merk ik dat ik nergens meer de papieren van Michelle (onze huisbazin) terugvind waarin de wegbeschrijving van de luchthaven naar Macon Street staat (geen probleem, dat hebben we ook niet meer nodig), maar ook uitgebreid uitgelegd wordt hoe je haar voordeur opendoet, met welke codes voor welke sloten (voor ons is dat ook geen probleem, we kenden de code net vanbuiten - alleen zou het tof zijn dat niemand anders dat papier ergens vindt en bestudeert) en haar telefoonnummer (verdorie, hoe kan ik haar nu bellen voor dat internet?). Mijn humeur doet mee met het hondenweer, en aangezien ook Eddie groggy is, besluiten we het Museum Mile Festival te laten voor wat het is. We betwijfelen trouwens of er veel plezier aan is in de aanhoudende regen. Op tijd het bedje in, en morgen een betere start van onze city trip.
's Nachts worden we enkele keren wakker van de kletterende regen tegen de ramen, en op één van die keren bedenk ik me dat ik Michelle haar telefoonnummer nog ergens anders heb opgeschreven. Oké, nu morgenvroeg nog zon en dan komt dat allemaal wel goed.
12-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
11-06-2012
Ready Eddie?
Het is nu maandag 11 juni, ongeveer 20u.
De laatste-dag-voor-het-vertrek-stress is gelukkig over zijn hoogtepunt heen. Bah, ze zouden die laatste-dag-voor-het-vertrek echt moeten afschaffen. Samen met de laatste dag van de vakantie, ook nooit een topdag.
Morgenvroeg vertrekken Sara en ik voor een weekje naar New York, the city that never sleeps. Ik zit me al een tijdje af te vragen hoe hard we daar zelf aan gaan meedoen, aan dat "never sleepen". Er is zo ontzettend veel te doen in die stad, en we zijn maar 7 dagen daar. Hoe zonde is het dan om in je bed te liggen?
Aan de andere kant: op de foto's van de studio die we gehuurd hebben, ziet dat bed er wel behoorlijk zalig uit. Ik ben razend benieuwd naar hoe ons huisje er in het echt gaat uitzien!
Voor het zover is, maak ik vandaag even van de gelegenheid gebruik om kort te schetsen waar de naam van deze blog vandaan komt (www.bloggen.be/abfab), en waaraan je je een beetje mag verwachten.
Sinds Sara en ik elkaar kennen - en dat is intussen al bijna 8 jaar - hebben wij onszelf, just for fun, alter ego's toegekend. In het prille begin waren we Bert en Ernie, later vereenzelvigden we ons met Jehan en Petrick (constant op zoek naar die vervloekte contactlenzen, remember). Maar tegenwoordig zoeken we het al een tijdje in de meer glamoureuze en glitterige regionen en zijn we de totaal over-the-top gekke wijven van de serie Absolutely Fabulous (afgekort Ab Fab). Sara is Eddie en ik ben Patsy, en we zijn elkaars "sweetie daaaaaarlings" dat het niet mooi meer is.
Wees dus voorbereid op supergrote zonnebrillen, hoog getoupeerde haardossen waarin joints en sterke-drank-flacons verborgen zitten, ongemakkelijke schoenen en bespottelijke outfits, en veel gebral en gezwans en gezwets.
Vooral dat laatste eigenlijk, naar al die andere dingen moet je niet te hard uitkijken, we zijn al bij al heus wel brave (en praktische) meiden.
Alhoewel...je weet natuurlijk nooit, wat zo'n stad als New York met een mens doet...
Kom af en toe eens een kijkje nemen op deze blog, en dan kom je het wel te weten.
