Of neen, Eddie had een bom aan boord kunnen smokkelen. Aan de security in Zaventem antwoordt ze met grote onschuldige ogen "neen" op de vraag of ze vloeistoffen bijheeft. En dat terwijl ze 10 minuten daarvoor tegen mij nog gezegd heeft dat ze niet mag vergeten haar flesje water leeg te drinken voor we langs de veiligheidsmannen passeren. Maar het kortetermijngeheugen blijkt bij ons allebei bijzonder kort te zijn, en geen van ons denkt er dus aan te roepen: ola, halt, stop, Sara heeft nog een flesje water in haar handbagage. Op het moment dat haar rugzakje op de rolband door de scanner rolt, is de man die het flesje onschadelijk had moeten maken, druk in gesprek met een collega achter hem. Zo zie je maar: security, my ass! Het mag werkelijk een wonder heten dat we in New York geraken zonder onderweg te ontploffen.
Pas op, zonder slag of stoot verloopt onze reis niet, hoor. Bij aankomst in Zaventem staat er één vlucht "delayed" op het scherm, uiteraard die van ons: 1u en 20 minuten vertraging wordt er aangekondigd. Moet een mens daarvoor zo vroeg uit zijn bed kruipen? Uiteindelijk vertrekken we met 1u en 35 minuten vertraging, maar het vliegtuig neemt een binnenweg, want we komen met amper 20 minuten vertraging toe. Er zitten twee joden met hun krulletjes, keppeltjes, hoeden en modieuze echtgenotes op het vliegtuig. Eén van de mannen dopen we Kokertje omdat zijn nek en hoofd eruitzien alsof ze in een kokertje passen. En voor het overige zijn er een paar stewardessen waarvan Eddie denkt dat het wel eens aliens konden zijn (ze kijken zo raar uit hun ogen), maar voor de rest valt er op de vlucht niet veel aan te merken. Bovendien vindt Eddie later bij de paspoortcontrole dat er ook daar vrouwen rondlopen die als alien in aanmerking komen, zodat ik ondertussen begin te denken dat Eddie zelf een alien is. It takes one to know one.
Meer dan TWEE uur kost het ons om aan de uitgang van de luchthaven te geraken, wegens een ellenlange wachtrij aan de paspoortcontrole. Vervolgens nog een ritje op de Airtrain en de subway, en als we eindelijk in de druilerige regen ons hoofd buiten steken om nog 5 minuutjes naar ons appartementje te wandelen, is het al na half vier. Als twee verzopen katten arriveren we in Macon Street, in het huis met de blauwe deur, en sleuren we onze valiezen naar de very top floor. All rightie, onze tijdelijke verblijfplaats voldoet aan de verwachtingen, alleen het informatieblad ontbreekt - wat ook betekent dat we niet de nodige gegevens hebben om het internet aan de praat te krijgen. En in tijden waar het leven zich voor minstens 50% online afspeelt, is dat bijzonder frustrerend. Bovendien zijn ook de vermoeiende reis en het grijze druilerige weer nogal in onze (natte) kleren gekropen, en eigenlijk is onze fut er behoorlijk vandoor. Patsy en Eddie met een pakje minder glamour en glitter dan verwacht. We overtuigen onszelf er nog van dat we echt best eerst een supermarktje opzoeken om wat levensnoodzakelijke proviand in te slaan, zodat we daarna onbezorgd onze natte spullen kunnen uittrekken en ons in de zetel of op het bed kunnen smijten.
Bij terugkomst van dat supermarktje merk ik dat ik nergens meer de papieren van Michelle (onze huisbazin) terugvind waarin de wegbeschrijving van de luchthaven naar Macon Street staat (geen probleem, dat hebben we ook niet meer nodig), maar ook uitgebreid uitgelegd wordt hoe je haar voordeur opendoet, met welke codes voor welke sloten (voor ons is dat ook geen probleem, we kenden de code net vanbuiten - alleen zou het tof zijn dat niemand anders dat papier ergens vindt en bestudeert) en haar telefoonnummer (verdorie, hoe kan ik haar nu bellen voor dat internet?). Mijn humeur doet mee met het hondenweer, en aangezien ook Eddie groggy is, besluiten we het Museum Mile Festival te laten voor wat het is. We betwijfelen trouwens of er veel plezier aan is in de aanhoudende regen. Op tijd het bedje in, en morgen een betere start van onze city trip.
's Nachts worden we enkele keren wakker van de kletterende regen tegen de ramen, en op één van die keren bedenk ik me dat ik Michelle haar telefoonnummer nog ergens anders heb opgeschreven. Oké, nu morgenvroeg nog zon en dan komt dat allemaal wel goed.
12-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
11-06-2012
Ready Eddie?
Het is nu maandag 11 juni, ongeveer 20u.
De laatste-dag-voor-het-vertrek-stress is gelukkig over zijn hoogtepunt heen. Bah, ze zouden die laatste-dag-voor-het-vertrek echt moeten afschaffen. Samen met de laatste dag van de vakantie, ook nooit een topdag.
Morgenvroeg vertrekken Sara en ik voor een weekje naar New York, the city that never sleeps. Ik zit me al een tijdje af te vragen hoe hard we daar zelf aan gaan meedoen, aan dat "never sleepen". Er is zo ontzettend veel te doen in die stad, en we zijn maar 7 dagen daar. Hoe zonde is het dan om in je bed te liggen?
Aan de andere kant: op de foto's van de studio die we gehuurd hebben, ziet dat bed er wel behoorlijk zalig uit. Ik ben razend benieuwd naar hoe ons huisje er in het echt gaat uitzien!
Voor het zover is, maak ik vandaag even van de gelegenheid gebruik om kort te schetsen waar de naam van deze blog vandaan komt (www.bloggen.be/abfab), en waaraan je je een beetje mag verwachten.
Sinds Sara en ik elkaar kennen - en dat is intussen al bijna 8 jaar - hebben wij onszelf, just for fun, alter ego's toegekend. In het prille begin waren we Bert en Ernie, later vereenzelvigden we ons met Jehan en Petrick (constant op zoek naar die vervloekte contactlenzen, remember). Maar tegenwoordig zoeken we het al een tijdje in de meer glamoureuze en glitterige regionen en zijn we de totaal over-the-top gekke wijven van de serie Absolutely Fabulous (afgekort Ab Fab). Sara is Eddie en ik ben Patsy, en we zijn elkaars "sweetie daaaaaarlings" dat het niet mooi meer is.
Wees dus voorbereid op supergrote zonnebrillen, hoog getoupeerde haardossen waarin joints en sterke-drank-flacons verborgen zitten, ongemakkelijke schoenen en bespottelijke outfits, en veel gebral en gezwans en gezwets.
Vooral dat laatste eigenlijk, naar al die andere dingen moet je niet te hard uitkijken, we zijn al bij al heus wel brave (en praktische) meiden.
Alhoewel...je weet natuurlijk nooit, wat zo'n stad als New York met een mens doet...
Kom af en toe eens een kijkje nemen op deze blog, en dan kom je het wel te weten.
