We hebben gisterenavond al flink ingepakt, met als gevolg dat we deze ochtend vertrekkensklaar zijn op een ongezien vroeg uur. Kom dat tegen, als we vol plannen zitten, geraken we niet vertrokken, en nu we die laatste halve dag nog moeten zien vol te krijgen, trekken we om 9u de deur al achter ons dicht. Voor we dat doen, bel ik even naar Michelle om te horen of we onze valiezen boven mogen laten staan. We vertrekken pas om 15u naar de luchthaven en zouden het handig vinden als onze bagage zolang veilig hier kan blijven. Geen probleem, 'the maid' komt wel poetsen om 11u, maar vandaag komen er toch geen nieuwe logées na ons.

Ik schrijf nu wel dat we geen plan hebben, maar dat is niet helemaal juist. Vandaag is shoe-shopping-day! Voor haar verjaardag heeft Eddie van Patsy een "goed voor een paar Miz Mooz schoenen"-bon gekregen, geldig tot en met 18 juni en te besteden in NY. En dus gaan wij vandaag op Miz Mooz schoenenjacht.
Maar eerst gaan we op ontbijtjacht. Dat lukt vlot, in Bleeckerstreet komen we in een heel gezellig bakkerijtje terecht waar ook enkele tafeltjes staan. We installeren ons met een croissant en chocoladebroodje. Het contrast met gisteren is groot, maar dat is net zo leuk natuurlijk: elke dag iets anders.

De schoenenwinkel, die op Broadway ligt, opent pas om 11uur. Daarom gaan we eerst nog wat andere boodschappen doen (een kleine greep uit de verlanglijstjes van het thuisfront) en windowshoppen we een beetje in Bleecker Street.
In Washington Square Park houden we de traditie die Eddie er twee jaar geleden gestart is, in ere, en schrijven we op een bankje postkaartjes die ze er toen gekocht heeft. We plakken er postzegels op die we veel te duur betaald hebben (welke onoplettende toerist laat zich nu in het zak zetten met postzegels...?), komen er vervolgens niet meer toe om ze op een postbus te doen, en nemen ze vrolijk mee terug naar België. Die postkaartjes zijn al vaker over en weer naar New York geweest dan Patsy!


Nu is dan toch echt het moment suprême aangebroken. Infinity Shoes heeft een hele muur vol Miz Mooz schoenen, dus Eddie heeft de keuze. Maar denk zeker niet dat ze daar in alle rust alle verschillende paren kan bewonderen. De verkoper is een entertainer pur sang, die een filosofische kijk op het leven combineert met een ongekende onbescheidenheid, en op dit ogenblik niet veel om handen heeft. Hij doet Eddie eerder denken aan een nachtclub-barkeeper kind of guy dan aan een shoe sale kind of guy - wie weet combineert hij beide wel. Als ze voor de grote spiegel staat te twijfelen of de mooie schoenen aan haar voeten geen te hoge hakken hebben, overtuigt hij haar met allerlei uit de lucht gegrepen argumenten. Maar hij heeft gelijk als hij zegt dat ze haar mooi staan, ik vind zelf dat Eddie erg elegant uit de hoek komt. En dus zijn de schoenen verkocht. "No tax for you, because it's your birthday," zegt onze galante praatjesmaker. Wij, met de nodige overdrijvende dankbaarheid: "Thank you, thank you, you are too kind." En dan het antwoord: "Yes, I know, I hear that all the time, it gets boring."

Met de schoenen onder de arm en een smile on the faces treinen we terug naar Lafayette Avenue (we kunnen ons het BAMcafé intussen al voorstellen met onze ogen dicht). Daar splitsen onze wegen voor het eerst op deze city trip: terwijl Eddie in de buurt een uurtje rondwandelt, stevent Patsy vastberaden 3rd Avenue af, richting de kantoren van Wafels and Dinges. Mister Wafel was in een vorig leven strandzeil-instructeur bij Sporta tijdens één van de kampen die Patsy in haar sportieve jeugd gevolgd heeft, vandaar. Het wordt een korte (en ook een beetje onwennige) ontmoeting na meer dan 20 jaar, maar ik vind het wel tof hem even in zijn wafel-hoofdkwartier te kunnen zien.

Terug op Lafayette, lunchen we op de stoep van een Turks restaurant, en dan wordt de terugreis ingezet.
In Macon Street is 'the maid' duidelijk nog niet gepasseerd, die wist ook dat er geen nieuwe logées meer zouden komen vandaag. We grabbelen onze valies mee, wandelen voor de laatste keer naar de subway halte, nemen de metro naar de luchthaven en de airtrain naar de juiste terminal, checken in, schuiven aan voor de security, en wachten aan de gate.
Het vliegtuig zit deze keer helemaal vol. Op de heenvlucht hadden Eddie en Patsy 3 zeteltjes voor hun 2 poepen, maar vandaag zit er aan Patsy's rechterzijde een gepensioneerde Amerikaanse dame. Ze reist met 3 vriendinnen naar Boedapest, al maar goed, want als ze alleen was, had ik er hoogstwaarschijnlijk veel langere conversaties mee moeten houden. Misschien bij een volgende trip toch eens het volgende artikel (klik hier) in het achterhoofd houden... (voor aan mijn rechterzijde, hè, geen klachten aan de andere kant, hoor).

Tja, en dan zit het er op. Of toch bijna. Want het vliegtuig doet een uur lang alsof het gaat vertrekken, maar telkens weer rijden we gewoon twee meter verder op de startbaan. Als dat zo verdergaat, gaat het wel heel lang duren voordat we in Zaventem aankomen. Uiteindelijk landen we - opnieuw - met zo'n 20 minuten vertraging, en kunnen we, na onze jetlag te hebben weggeslapen, beginnen dromen van een volgend tripje naar New York.

18-06-2012 om 00:00 geschreven door Patsy