31-03-2006 om 03:05 geschreven door elke en joke xxx  

31-03-2006 om 03:05 geschreven door elke en joke xxx  

31-03-2006 om 03:04 geschreven door elke en joke xxx  

31-03-2006 om 03:03 geschreven door elke en joke xxx  

31-03-2006 om 03:02 geschreven door elke en joke xxx  

31-03-2006 om 03:02 geschreven door elke en joke xxx  

We hebben vaak het gevoel dat we zoveel meemaken dat het soms niet de tijd krijgt om echt door te dringen. Mindelo is een levendig stadje, met een handvol kleurrijke figuren. Er is de generaal, een oude rastaman die we vorige week met een ijzeren staaf in zijn hand tegenkwamen, zo zat als een patat en op zoek naar de dief die bij hem had ingebroken. Er is Frédéric, een avontuurlijke fransman die met een kleine boot tot hier is gevaren en samen met een aantal scholen een franstalig project rond de Kaapverdiaanse cultuur heeft gedaan. Hij woont nu enkele weken bij ons in de Fundação en soms liggen we echt strike met wat hij uithaalt, vooral de soms lege blik in zijn ogen vinden we zeer vreemd, misschien omdat zijn uiterst hippe zonnebril steeds in zijn krullenbol terug te vinden is in plaats van op zijn neus. Ook Raven loopt hier rond, een ijslandse zanger die naar het schijnt een kanon van een stem heeft en een heel eigen interpretatie geeft van enkele melodramatische 70s hits. Of Nuno, een geleerde kerel die na een verblijf van 8 jaar in Italië en volgens de geruchten ook teveel drugs, half schizofreen geworden is en nu op blote voeten heel de dag in de hoofdstraat rondhangt. We kunnen hier nog steeds maar aan zeer weinig mensen aan uit, zowel van de mensen die dicht bij ons staan als degenen die we eerder op straat tegen het lijf lopen.

Al die mensen opsommen zou een beetje saai worden, maar soms geloven we onze ogen niet. Believe us, sometimes we feel like we’re living in ‘little-crazy-town’….

31-03-2006 om 02:51 geschreven door elke en joke xxx  

We hebben nu nog exact 1 maand vóór de dag van het eindspektakel. Op 29 april gaat hier in huis de Dia de Felicidade doorgaan. Het publiek mag in een tijdsspanne van twee uur toekomen en wordt in groepjes van 10 meegenomen op een ´geluksparcours´ doorheen het huis. Terug buiten (op de koer voor het huis) kunnen ze van deze wonderlijke ervaring nagenieten met een drankje aan onze zelfgemaakte geluksbar.

Onze oorspronkelijke contactpersoon, danser-choreograaf Toni Tavares stelt ondertussen zijn terugvlucht naar Cabo Verde altijd opnieuw uit. Het gerucht gaat nu de ronde dat hij zich misschien zelfs voor meerdere jaren in België wilt settelen. Já lap.

Omdat we geen specialisten zijn in het opzetten van projecten als deze en al zeker niet in een cultuur als deze, proberen we al enkele weken een soort werkgroep op te starten met mensen van hier. Met als doel dat het project niet meer alleen door ons bedacht en gedragen wordt, maar echt een gemixte creatie wordt. Dat is moeilijker dan gedacht. Er zijn hier mensen met veel tijd maar die praten meestal een onverstaanbaar creools en hebben nog minder zicht dan ons op hoe je zo´n project doet. De mensen die we graag in onze werkgroep hadden, hebben vaak al veel werk of krijgen dan plots een interessante opdracht aangeboden waarmee ze wél geld verdienen en dat primeert natuurlijk (Bety, Calmira, Cuica, Jota) Of ze vertrekken van vandaag op morgen naar Brazilië (Bob, Elder). Het blijft een constante uitdaging voor ons twee om goed te weten wat het project nu nodig heeft en in functie daarvan mensen aan te spreken. Terwijl we daar niet altijd evenveel zicht op hebben, of dat het even duurt voor we dat scherp hebben. Tsssssssssssssss…. We´ll keep u posted J

31-03-2006 om 02:50 geschreven door elke en joke xxx  

... The weather is sweet yeeeaah…. Makes you wanna move….

Elke dag opnieuw geeft Cabo Verde wat meer van zijn geheimen prijs, worden we wat bruiner (joke iets trager) en ons buikje wat ronder (elke iets sneller). Een groot deel van onze gelukzaligheid schuilt in al het lekkers hier J.  Hieronder een berichtje waar we een week geleden aan begonnen waren maar waarvoor we nog niet de tijd vonden om het af te ronden en op onze fantastische blogg te smijten.

«De reunies blijven boeiend. Vorige zaterdag hebben we met de hele groep besloten dat we de voorstelling hier in de Fundaçao gaan geven. Geen traditioneel podium, maar een huis met badkamer, keuken, WC, trappenhal, verschillende zalen en een binnenkoer worden onze scène. In kleine groepjes hebben we ons door de verschillende ruimtes, teksten over geluk en elkaar laten inspireren en al enkele eerste creaties gemaakt. In de komende weken hopen we nog meer ideeën te verzamelen en wat we hebben verder uit te puren. Tegen eind april hopen we het huis om te toveren tot een levende installatie, waar het publiek tussen een wirwar van tentoonstelling, poezie, acrobatie, dans en theater haar eigen weg mag zoeken. Het allerleukste is dat we ons sinds nu zaterdag deel voelen van een groep die als één man naar het eindresultaat toewerkt. Iedereen van de groep spuit enthousiast ideeën, geeft kritiek, soms zo heftig dat ze op creools overschakelen (de plaatselijke variant van het portugees die we niet altijd verstaan, gelukkig wordt het dan voor ons vertaald hehe). Dus een positieve noot over ons project… we hopen dat we op deze energie verder mogen werken.

We zijn ondertussen ook op verkenning buiten Mindelo gegaan en die minivakanties hebben ons deugd gedaan…

3 Maart zijn we naar Calhau gegaan, een mini vissersdorpje hier niet zover vandaan. Een verzengende hitte, zwarte rotsen en een wilde zee. Het dorpje lag er maar verlaten bij. Het is vooral de bustrip op weg terug naar huis die in onze herinneringen zal blijven hangen. We mochten deel uitmaken van een recordpoging om zoveel mogelijk mensen en dieren in het zelfde busje te krijgen: 18 mensen in het busje, enkele zakken met dode vissen en op het dak werd er nog een levende geit bijgesmeten. De geur in het busje was zeer aangenaam, de zweetgeur van alle 18 passagiers, gemengd met een heerlijke vis- en pontche de coco-geur. (Pontche is één van de plaatselijke sterke dranken. Er zijn verschillende soorten, pontche van honing, coco, appelsien, tambarina, mango… deze hebben we ondertussen al allemaal uitgeprobeerd, maar  puur vanuit intercultureel onderzoekend opzicht uiteraard.)

16,17 en 18 maart hebben we ons door Jota laten meetronen naar Santo Antão, het groenste en tweede grootste eiland van de hele archipel. De boot op en dan met een minibusje de bergen door. We voelden ons als twee gedrogeerden… een overdosis aan prachtige landschappen, een zware zeegeur, zaaaalig eten en veel pontche. Op vrijdag hebben we een tocht langs de kust, door de bergen gemaakt, via Fontainhas naar Corvo. Jota nam ons mee naar een stuk grond van zijn familie dat in een vruchtbare rivierbedding ligt. Rietsuiker, veel njam en een bananenbos in die kleine strook tussen immense stenen rotsen. Adembenemend. In Corvo zijn we ook Marcus en Mana gaan bezoeken, een oud koppel waar Joke samen met Valerie en Marieke drie jaar geleden onderdak gekregen heeft op een stormachtige nacht. Toen Marcus de deur opendeed, zei hij ´Joana´. Joke was al helemaal vergeten dat ze drie jaar geleden hun namen ´verportugeest´ hadden om zich gemakkelijker voor te kunnen stellen aan de mensen. Corvo is enkel te voet te bereiken, je kan eventueel wel een minibusje nemen tot in Fontainhas, maar daarna is het lekker stijl omhoog met de eigen voetjes. De mensen die daar wonen zijn echte atleten, zelfs de 70 jarigen, zij gaan minstens 1 keer per dag naar Fontainhas of zelfs tot in Ponta do Sol om bloem, rijst, gas,… te gaan halen, en dit op blote voeten of met halfversleten sletskes. Ja watte waren wij blij dat we niet daar geboren waren… alhoewel… wat een paradijs…»

31-03-2006 om 02:50 geschreven door elke en joke xxx