Ons project werd gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap in het kader van het Extra-time Programma.
aArtedeSerFeliz
Cabo Verde
17-05-2006
scene numero 6
een zalige scene onder de trap, waar de sfeer van een hiace ( een typisch vervoermiddel dat de mensen van een punt naar een ander punt brengt)werd nageboodst. een zeer krappe ruimte waar het publiek zowaar op en onder elkaar moest gaan zitten,... zalig om te zien. Yvonne en Zé hadden het in deze scene over de utlieme droom om naar het buienland te gaan, war het beter is, werk is,... het geld is... vooral deze illusie die velen hier hebben over europa en amerika probeerden we wat te doobreken.... spijtig genoeg hebben we van deze scene geen foto..... na deze scene werd het publiek door een tunnel gestuurd die uitgaf op het qintal: onze heuse patio/tuin
in de zalen van het huis kreeg het publiek de mogelijkheid om zelf een gedachte, herinnering, poezie... over geluk neer te schrijven en te posten. de papiertjes kwamen via een prachtig brievenbussysteem direct in de bar terecht waar ze aan een koord werden gehangen, opdat ze de bar nog meer souden opfleuren en zo kreeg iedereen de mogelijkheid om te lezen welke gedachten de anderen hebben rond geluk
Erika in de badkamer en gang, met de scene "passar sabe" over hoe fantastisch de vrijdagavond wel ni is... zalig hoe het publiek middenin de scene staat, en de interactie die ze maakte met het publiek was hilarisch.
zenaida met "passod" , in een ruimte tussen een ijzerenpoort en de effectieve voordeur zij bracht een bewerkte tekst, "viver nao doi" : leven doet gene zeer....
Na 3 maand vollenbak ervoor gaan hebben we effectief samen met de groep een fantastisch spectacel kunnen neerzetten!! Het was een waar succes, iedereen was opgetogen over het resultaat! Zaaaaaalig. Het heeft ons wel wat zweet en stress bezorgd, er kwam maar geen eind aan, maar dan plots is het toch zover, time for a wonderful show!
Ondertussen ligt die wonderfule show twee weken achter ons. Joke is al terug richting Belgie om de heimwee naar haar geliefde wat te kalmeren. Ik (elke) ben nog steeds in Mindelo, ondertussen wel verhuisd in een prachtig huis met eindelijk een eigen kamer... wat een luxe!! Ik blijf hier waarschijnlijk nog een maand of twee plakken, misschien nog wat andere kleine dingetjes realiseren, misschien ook niet, in ieder geval is het nog even bekomen van de intensiviteit van de voorbije drie maanden en rustig de tijd nemen om ook de andere eilanden een bezoekje te brengen.
In ieder geval hier al een paar fantastische fotos van de voorbereiding en de show zelf!
hey... gewoon een berichtje om te zeggen dat we hier tegen driehonderd per uur onze einddag aan het voorbereiden zijn. Achter karton, tenten, een barretje lopen, repeteren met de acteurs, decor bouwen met leerlingen van de kunstschool hier, bedenken of we er nog een minitentoonstelling bijflansen en hoe dan wel... we proberen ook al een week onze publiciteit op de straten te krijgen maar dat gaat hier nogal op zn afrikaans.
We hebben vaak het gevoel dat we zoveel meemaken dat het soms niet de tijd krijgt om echt door te dringen. Mindelo is een levendig stadje, met een handvol kleurrijke figuren. Er is de generaal, een oude rastaman die we vorige week met een ijzeren staaf in zijn hand tegenkwamen, zo zat als een patat en op zoek naar de dief die bij hem had ingebroken. Er is Frédéric, een avontuurlijke fransman die met een kleine boot tot hier is gevaren en samen met een aantal scholen een franstalig project rond de Kaapverdiaanse cultuur heeft gedaan. Hij woont nu enkele weken bij ons in de Fundação en soms liggen we echt strike met wat hij uithaalt, vooral de soms lege blik in zijn ogen vinden we zeer vreemd, misschien omdat zijn uiterst hippe zonnebril steeds in zijn krullenbol terug te vinden is in plaats van op zijn neus. Ook Raven loopt hier rond, een ijslandse zanger die naar het schijnt een kanon van een stem heeft en een heel eigen interpretatie geeft van enkele melodramatische 70s hits. Of Nuno, een geleerde kerel die na een verblijf van 8 jaar in Italië en volgens de geruchten ook teveel drugs, half schizofreen geworden is en nu op blote voeten heel de dag in de hoofdstraat rondhangt. We kunnen hier nog steeds maar aan zeer weinig mensen aan uit, zowel van de mensen die dicht bij ons staan als degenen die we eerder op straat tegen het lijf lopen.
Al die mensen opsommen zou een beetje saai worden, maar soms geloven we onze ogen niet. Believe us, sometimes we feel like were living in little-crazy-town .
