 |
|
|
| |
 |
|
| 20-05-2013 |
 Van Lajitas naar El Paso |
We hebben het niet gered tot Las Cruses. We zijn tot een camping in El Paso gekomen, dit is ook echt een camping alleen om te overnachten, morgen weer verder.
Vanmorgen ben ik even naar het kantoor gegaan om te zeggen dat we weggingen en om te vragen of ik nog ergens een handtekening moest zetten. Dat was niet nodig....de dame van de administratie vroeg of ik een recu wilde hebben en ja dat wilde ik voor onze administratie. Ik heb nog even aan haar gevraagd welke kant we het beste op konden gaan als we van de camping reden. Linksaf is de weg die de Garmin aangeeft en rechtsaf is een smal weggetje waarvan ik wel wist waar de weg naar toe leidde, maar ik wist niet of wij daar de hele weg met de motorhome op zouden passen, volgens haar wel. De weg was wel erg bochtig, er waren een paar bruggetjes waarvan ze inschatte dat die ons wel konden dragen, er was een behoorlijke steile klim en afdaling en we zouden ook nog een rots tegenkomen die nogal op de weg lag en waar we voor moesten uitkijken, zodat hij geen schade aan de motorhome zou maken. Verder was het een hele mooie route.
De rekening van de afgelopen 7 nachten werd opgemaakt en wij konden vertrekken. Buiten keek ik de rekening nog even na en tot mijn verbazing stond er een bedrag op van $ 193.--, dat ik niet thuis kon brengen. We hadden alleen maar overnacht, dus ik ben weer naar binnen gegaan. De eigenaar was er inmiddels ook en hij vroeg of we soms paarden hadden gehuurd of misschien hadden we een schietcursus gehad. Nee,....dat hadden we niet. De rekening werd verandert en ik kon gaan.
Vanaf de camping zijn we rechtsaf de weg op gegaan die we niet kenden. De weg loopt van Lajitas naar Pasidio langs de Rio Grande, is 50 mijl lang en de eerste 25 mijl was het één groot feest, wat een schitterende omgeving. Na iedere bocht kregen we weer een nieuw uitzicht....en ja de weg was smal, en had erg veel bochten en hoogteverschillen. Dick heeft dus aardig hard moeten werken, maar we vonden het allebei één groot feest. De wigwams op de eerste foto staan op een picknickplaats in dit gebied, eronder staan picknicktafels dus een ieder die daar behoefte aan heeft kan even een pauze nemen in de schaduw. Het was een waardig afscheid van Big Bend National Park.
De volgende 25 mijl reden we door een vrij saai woestijnlandschap en door af en toe een klein dorpje met zo'n 210 inwoners. De huizen waren echte hutten en soms waanden we ons in een derde wereld land. Hier heerst nog aardig wat armoede.
We kwamen onder weg 3 herten tegen die niet goed wisten of ze nu naar de overkant van de weg wilden of toch maar niet. Dick is maar even heel langzaam gaan rijden, want als zo'n hert zich bedenkt en met volle vaart tegen de motorhome aanloopt, hebben we een beschadigd hert een een flinke deuk in de motorhome. Natuurlijk reden we weer in de fuik van de Border Patrol en deze keer moesten we zelfs ons paspoort en visum laten zien. Na een paar vragen goed beantwoord te hebben, mochten we weer doorrijden.
Er zijn hier heel veel boomgaarden met pecannotenbomen en de boomgaarden zijn hier groot. We reden op een gegeven moment 3,5 km. langs één boomgaard en we denken dat hij wel 200 meter breed was. Ik ben gek op pecannoten, met moederdag heb ik een pecannotentaart gekocht en Dick lust dat niet, dus hij was helemaal voor mij alleen. Het gaat niet eens om de noten, maar meer om de vulling van de taart. De vulling is mierzoet en oh zo lekker.
Het landschap is over het algemeen heel erg weids, een echt woestijnlandschap. We zagen heel veel wervelwinden in de verte, je ziet ook dat ze heel veel zand meenemen. Op een gegeven moment kruiste zo'n wervelwind de weg net op het moment dat wij daar reden. Hij botste tegen de motorhome en het verbaasde ons dat de motorhome gewoon een stukje opzij werd gezet. We zagen het aankomen, dus Dick was er op bedacht, maar dan voel je ineens ook de kracht van zo'n wind. Nu was dit nog maar een wervelwind, we moesten gelijk aan alle mensen denken die op dit moment door tonado's worden belaagd en huis en haard in zien storten.....vreselijk.
|
|
|
|
|
| 21-05-2013 |
| Van El Paso naar Las Cruces |
Van El Paso naar Las Cruces is ongeveer één uur rijden via Interstate 10. Alleen vanmorgen las ik dat je ook via Hwy 28 kan rijden en dat wilden we graag. Wij gingen pas om 11 uur van de camping af omdat we niet zover hoefden te rijden. We deden er al een uur over om El Paso uit te komen. Het is een stad gebouwd op een grote oppervlakte zonder hoogbouw. Eén keer was de Garmin in de war en moesten we een stukje terug rijden, dat komt omdat Dick de route met de hand had ingevoerd. Mijn complimenten voor Dick, want het is niet eenvoudig om zo je route te bepalen in de Garmin.
Het eerste stuk ging vlak langs de grens met Mexico. Aan de andere kant van de weg stond het grote dubbele hek met over de hele afstand schijnwerpers, dan een stuk niemandsland en dan zag je de huizen in Mexico staan. Dick zei dat we nerveus moesten worden als we de Rio Grande overgingen, want dan zouden we in Mexico zijn en zie dan maar eens terug te komen. Op een gegeven moment moesten we linksaf een straat in en gelijk een brug over de Rio Grande over. Dick zei nog dat ik de paspoorten klaar moest houden (dit was een grapje en ik kon het niet waarderen). We reden inderdaad over de Rio Grande, maar niet Mexico in maar New Mexico. We reden op zo'n smal weggetje dat daar niet stond aangegeven dat we al in New Mexico waren. Nadat we El Paso uit waren en New Mexico inreden werd de route één groot feest. We reden door een vallei die bestond uit landbouwgebied met heel veel pecannoten boomgaarden en grote velden met allerlei andere gewassen, waarvan ik alleen uien herkende. We reden door heel kleine dorpjes waar de huizen waren gebouwd in Mexicaanse stijl. Al met al een geweldige route, veel leuker dan de Interstate.
Morgen gaan we naar "White Sands", want daar hadden we vanmiddag geen zin meer in. Een paar uur lezen is ook heel lekker.
|
|
|
|
|
| 22-05-2013 |
| White Sands |
Vanmorgen zijn we bijtijds (7.30 uur) opgestaan. Toen ik naar buiten keek zag ik dat we de avond ervoor nieuwe buren hadden gekregen. Ze reden in een heel opvallend span rond, de auto had dezelfde kleur als het geel van de caravan. We zijn via Hwy 70 naar White Sands gereden. White Sands ligt in het Tularosa Basin. Het gips dat nu White Sands vormt, lag op de bodem van een ondiepe zee die deze omgeving 250 miljoen jaar geleden bedekte. Het gips is 70 miljoen jaar geleden als een koepel omhoog gekomen toen de Rocky Mountains werden gevormd. 10 miljoen jaar geleden stortte het centrum van de koepel in en werd het Tularosa Basin gevormd. De overgebleven kanten van de oorspronkelijke koepel vormen nu de San Andres en de Sacramento bergkammen. Zij omringen nu het Tularosa Basin.
We moesten 75 km rijden om bij White Sands te komen en toen we op de helft waren, kwam Dick er achter dat hij zijn portefeuille met paspoort en rijbewijs in de motorhome had laten liggen. Op zich geen ramp, want ik had alles van mijzelf bij me, maar Dick had dus geen identiteitsbewijs. We hebben even overlegd wat te doen en besloten door te rijden, maar dan wilde ik wel het stuur overnemen. Er kwam maar geen gelegenheid om te stoppen, tot we eindelijk bij een zijweg met een hek kwamen. We zijn van plaats gewisseld. Na 5 minuten rijden kwamen we een bord tegen waarop stond dat we er rekening mee moesten houden om verderop te stoppen. Wij hadden geen idee waarom.......tot we oranje pionnen op de weg tegen kwamen die ons naar één baan leidden. Dick zei al....nu zul je het hebben en ja hoor, border patrol. ... Toen wij uit Lajitas vertrokken hebben we mijlen langs de Rio Grande gereden, waar een heel legioen Mexicanen zo de rivier over konden steken en we hebben geen border patrol gezien en nu, terwijl we al een behoorlijk eind New Mexico in waren...opeens border patrol..... De officer wilde mijn paspoort en visum zien en het paspoort en visum van Dick en dat had hij dus niet bij zich, Dick legde uit hoe het kwam en wij werden naar een speciale parkeerplaats verwezen en moesten daar wachten. Ze kwamen met 2 man sterk terug en Dick wilde uit de auto stappen, maar dat mocht dus niet.....zitten blijven. De officer vroeg of hij iets bij zich had met zijn naam erop. Ja we hadden het jaarlijkse registratiebewijs van de Jeep in de auto met de namen van ons beiden erop. Hij nam het papier mee naar kantoor en hoopte dat hij de gegevens van Dick in de computer terug kon vinden. Dit zijn dus van die momenten dat je geen grapjes moet maken en geen foto's mag maken, het is een heel serieuze aangelegenheid.
Na een paar minuten kwam één van de heren terug en zei dat hij alles in de computer had gevonden. We kregen wel te horen dat Dick in het vervolg beter kan zorgen dat hij een identiteitsbewijs bij zich heeft, want het computerprogramma laat het nog weleens af weten en als zij de indentiteit niet hadden kunnen checken, waren ze genoodzaakt hem vast te houden tot ik de juiste papieren had gebracht. We zagen het al helemaal voor ons....Dick die werd afgevoerd door twee van die stoere jonge kerels en van mij afhankelijk was om zijn papieren uit de motorhome te halen en wanneer ik weer terug zou komen. Heen en terug zou dat toch meer dan 150 km. rijden zijn. Dat alles was gelukkig niet aan de orde en later konden we er hartelijk om lachen.
We zijn eerst naar het visitor centrum van White Sands gegaan voor de nodige informatie en daarna zijn we het park ingereden. Het was weer heel anders dan we tot nu toe hadden gezien. Eén groot gedeelte van de zandduinen - wat dus gips is - is spierwit. Het lijk heel fijn zand en door de wind veranderen de duinen ook steeds. We vonden het een heel bijzonder gebied, niet te vergelijken met andere parken die we hebben bezocht. Het was weer een topdag.
|
|
|
|
|
| 23-05-2013 |
| Demming |
Aanstaande maandag is het Memorial Day. Amerikanen zien het weekend dan als holidays en plakken vaak nog een paar vrije dagen na Memorial Day aan vast. Alle campings bij meren en bezienswaardigheden zitten dan vol. Je moet al heel vroeg reserveren voor een plekje op een camping. Wij vinden dat heel lastig omdat we nooit ver van tevoren weten waar we zijn. We hadden wel 2 campings uitgezocht in Silver City, als de één vol zat konden we altijd nog naar de ander. Vanmorgen werden we een beetje nerveus en vroegen ons af of er nog wel plaats voor ons zou zijn. Ik heb eerst de ene camping gebeld en die zat de hele week helemaal vol heel veel verontschuldigingen maar ze hadden geen plek meer. Toen ik de volgende camping belde kreeg ik hetzelfde verhaal. Het was geen optie om op de camping waar we stonden te blijven, dat was echt een camping voor één overnachting aan een snelweg. We zijn even op internet gaan zoeken naar een camping met goede beoordelingen en vonden er een dichtbij Demming. Ik heb gebeld en gelijk voor een week besproken, er was nog plaats. De dame aan de telefoon vroeg hoe laat we dachten te komen.......ongeveer 1.00 uur.
We zijn dus op pad gegaan en nu val ik in herhaling.........onderweg zijn we 2 keer in de fuik van de Border Patrol gereden, maar beide keren ging alles goed en mochten we zo door.
De Garmin werkte niet helemaal zoals zou moeten en we zijn helemaal verkeerd gereden. Op een gegeven moment kwamen we daar achter en konden gelukkig op een picknickplaats keren. We hebben wel een omweg gemaakt van 50 km.
Om bij de camping te komen, moesten we wel over een dirt road rijden dat geeft ontzettend veel stof, dus het wagenpark ziet er weer niet uit. Uit de verte zag ik al iemand bij een hek staan en zei voor de grap tegen Dick dat er iemand op ons stond te wachten. Het was helemaal geen grap er stond inderdaad een mijnheer ons op te wachten en zijn vrouw bracht ons naar onze plek. Deze camping heeft niet eens een receptie of kantoor. Het is een heel kleine camping in "the middle of nowhere", met allemaal oudere mensen. De beheerder en zijn vrouw zijn heel erg vriendelijk. We moeten alleen ongeveer 20 km. rijden naar het dichtsbijzijnde dorp. Voorlopig hebben we een plek en we zien wel wat we hier gaan doen de komende week.
De zonsondergangen zijn hier prachtig.
|
|
|
|
|
| 24-05-2013 |
| Demming 2 |
Op zich is dit een prima camping, maar wel overal heel ver vandaan. We hebben vandaag wat klussen gedaan en ja ik heb schoongemaakt. Alle wanden waren zwart, we denken dat dit niet zo'n gezonde omgeving is, want er waait veel stof rond en er zijn veel zandwervelstormen.
Vanmiddag nog even wat boodschappen gedaan en we hebben voor het eerst buiten gegeten. Ik heb ook buiten de pastasaus klaargemaakt, want als je binnen steeds kookt, wordt het veel te warm. Vanmiddag heb ik broodjes in de oven gebakken en dan klimt de temperatuur snel. We hebben wel 2 airco's, maar als die te vaak aanstaan, word je niet vrolijk van het lawaai. Dit zijn van die kleine ongemakken, we hebben wel een heerlijke temperatuur, prachtige vergezichten en schitterende zonsondergangen.
|
|
|
|
|
| 25-05-2013 |
| City of Rocks Statepark (foto's) |
|
|
|
|
|
|
| City of Rock State Park |
We zijn vandaag eerst naar het visitor centre van Deming gegaan. We hadden 3 plekken in gedachten die we graag wilden bezoeken, één ervan was City of Rocks State Park. Bij het visitor centre werden we te woord gestaan door een heel erg vriendelijke dame, waar we een heel leuk gesprek mee hebben gehad. Buiten het visitor centre staat een locomotief met 2 wagons, waaronder een caboose (kombuis, verblijf). Je kunt de locomotief en de caboose van binnen bekijken. De bestuurder van de goederentrein verbleef in de locomotief en wat ons opviel is dat er geen voorruit in zit, als de bestuurder wilde zien wat er voor de trein gebeurde dan moest hij zijn hoofd uit het zijraam steken. Dat hebben we wel eens op films gezien. De caboose was de laatste wagon van de goederentrein en alleen bestemd voor het personeel en de conducteur. De conducteur hield de administratie bij en zorgde voor de ontkoppeling van wagons en het personeel zetten wissels om, controleerde de lagers en deden overige werkzaamheden. Hier werd de adminstratie bijgehouden er stond een bed in en een kachel en zelfs een toilet.
We besloten naar City of Rocks State Park te gaan. City of Rocks State Park is echt een geologisch monument, het wordt gevormd door grote rots kolommen, sommige zijn wel 40 m. hoog en er lopen allemaal paden doorheen. De geologische geschiedenis van het park begon zon 35 miljoen jaar geleden, ten tijde van de enorme vulkaanuitbarsting die bekend staat als "the Kneeling Nun Tuff Eruption". Ter vergelijking: deze vulkaanuitbarsting is 1.000 keer heftiger geweest dan de eruptie van Mount St. Helens in 1980.
Het huidige City of Rocks State Park bevindt zich op ongeveer 30 kilometer afstand van de plek waar de eruptie plaatsvond. De lava en vulkanische assen waren, op het moment dat ze op deze plek neervielen, nog vloeibaar en bijzonder heet. Tijdens het afkoelingsproces versteenden de vulkanische materialen, daarbij ontstonden veel zogenaamde fractures, dat zijn scheuren in het gesteente. Gedurende de miljoenen jaren na de vulkaanuitbarsting heeft erosie het park gemaakt tot wat het nu is. De fractures hebben daarbij een belangrijke rol gespeeld: er verzamelde zich regenwater in de scheuren, tijdens de koude winters bevroor dat water en zette daardoor uit, de scheuren werden daardoor langzaam aan steeds groter. Daarnaast bleken de fractures een ideale plek te zijn voor plantengroei, ook hierdoor werden de scheuren steeds groter. Wind- en watererosie zorgden voor de rest.
In het park zagen we, een voor Amerikaanse begrippen, kleine camper. Ik dacht een Duits nummerbord te herkennen. Toen we ergens stopten om iets te bekijken, stopte de camper ook en Dick ging even een naar een dame die uitstapte om te vragen of ze uit Duitsland kwamen. Het waren inderdaad Duitse mensen die met hun eigen camper een half jaar in de US rond reisden. De camper was van Hamburg naar Halifax verscheept en na een half jaar reizen ging de camper weer op de boot naar Hamburg terug. De eigenaren van de camper vlogen heen en weer.
|
|
|
|
|
| 26-05-2013 |
| Blues festival |
We hadden grootse plannen voor vandaag. In Silver City zou namelijk het jaarlijkse "Blues festival" gehouden worden. We hadden op internet nagekeken wat we konden verwachten en het leek ons wel wat. We moesten er wel 60 mijl heen en 60 mijl terug voor rijden dat is 192 km. in totaal, maar voor de leuke dingen in het leven moet je iets over hebben. Het feest begon vandaag om 12.00 uur in een park in Silver City. We wilden om 11.00 uur weggaan, maar dat werd iets later omdat de beheerster van de camping gezellig een praatje kwam maken. Zij vertelde dat ze hier al 1 1/2 jaar verblijft en dat ze in al die tijd slechts 12 regendruppels heeft gezien. Het is hier heel erg droog.
Onderweg naar Silver City zagen we veel stof/zand wervelwinden, maar als ik ze wilde fotograferen, waren ze net weer opgelost.
We hebben op de locatie van het Blues Festival even rondgelopen. In het park zaten heel veel Mexicaanse mensen met de hele familie, allemaal koelboxen mee, ze waren echt een dagje uit. Er waren heel veel eettentjes, met ....zo te zien....de heerlijkste gerechten, waar veel gebruik van werd gemaakt. Wij hebben het niet aangedurfd om daar onze lunch te kopen. De muziek was niet echt de Blues waar wij van houden. Na 20 minuten hadden we het wel gezien, we hebben ons broodje gegeten en zijn weer naar de motorhome gegaan.
Onderweg kom je regelmatig borden tegen waarop staat dat je rekening moet houden met stof/zand winden en dat het zicht dan ZERO is. Wij konden ons er niets bij voorstellen. Toen we thuiskwamen wilde ik nog even een uurtje buiten zitten en een boek lezen. Na 10 minuten moest ik naar binnen, omdat ik werd gezandstraald door een wervelwind.
Wij kijken vanaf de camping uit op de Interstate 10 en we hebben vanmiddag gezien wat zo'n stofwind kan doen. Wanneer je met de auto in zo'n stofwind komt zie je inderdaad niet veel meer.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
