 |
|
|
| |
 |
|
| 25-05-2013 |
 City of Rock State Park |
We zijn vandaag eerst naar het visitor centre van Deming gegaan. We hadden 3 plekken in gedachten die we graag wilden bezoeken, één ervan was City of Rocks State Park. Bij het visitor centre werden we te woord gestaan door een heel erg vriendelijke dame, waar we een heel leuk gesprek mee hebben gehad. Buiten het visitor centre staat een locomotief met 2 wagons, waaronder een caboose (kombuis, verblijf). Je kunt de locomotief en de caboose van binnen bekijken. De bestuurder van de goederentrein verbleef in de locomotief en wat ons opviel is dat er geen voorruit in zit, als de bestuurder wilde zien wat er voor de trein gebeurde dan moest hij zijn hoofd uit het zijraam steken. Dat hebben we wel eens op films gezien. De caboose was de laatste wagon van de goederentrein en alleen bestemd voor het personeel en de conducteur. De conducteur hield de administratie bij en zorgde voor de ontkoppeling van wagons en het personeel zetten wissels om, controleerde de lagers en deden overige werkzaamheden. Hier werd de adminstratie bijgehouden er stond een bed in en een kachel en zelfs een toilet.
We besloten naar City of Rocks State Park te gaan. City of Rocks State Park is echt een geologisch monument, het wordt gevormd door grote rots kolommen, sommige zijn wel 40 m. hoog en er lopen allemaal paden doorheen. De geologische geschiedenis van het park begon zon 35 miljoen jaar geleden, ten tijde van de enorme vulkaanuitbarsting die bekend staat als "the Kneeling Nun Tuff Eruption". Ter vergelijking: deze vulkaanuitbarsting is 1.000 keer heftiger geweest dan de eruptie van Mount St. Helens in 1980.
Het huidige City of Rocks State Park bevindt zich op ongeveer 30 kilometer afstand van de plek waar de eruptie plaatsvond. De lava en vulkanische assen waren, op het moment dat ze op deze plek neervielen, nog vloeibaar en bijzonder heet. Tijdens het afkoelingsproces versteenden de vulkanische materialen, daarbij ontstonden veel zogenaamde fractures, dat zijn scheuren in het gesteente. Gedurende de miljoenen jaren na de vulkaanuitbarsting heeft erosie het park gemaakt tot wat het nu is. De fractures hebben daarbij een belangrijke rol gespeeld: er verzamelde zich regenwater in de scheuren, tijdens de koude winters bevroor dat water en zette daardoor uit, de scheuren werden daardoor langzaam aan steeds groter. Daarnaast bleken de fractures een ideale plek te zijn voor plantengroei, ook hierdoor werden de scheuren steeds groter. Wind- en watererosie zorgden voor de rest.
In het park zagen we, een voor Amerikaanse begrippen, kleine camper. Ik dacht een Duits nummerbord te herkennen. Toen we ergens stopten om iets te bekijken, stopte de camper ook en Dick ging even een naar een dame die uitstapte om te vragen of ze uit Duitsland kwamen. Het waren inderdaad Duitse mensen die met hun eigen camper een half jaar in de US rond reisden. De camper was van Hamburg naar Halifax verscheept en na een half jaar reizen ging de camper weer op de boot naar Hamburg terug. De eigenaren van de camper vlogen heen en weer.
|
|
|
|
|
| 26-05-2013 |
| Blues festival |
We hadden grootse plannen voor vandaag. In Silver City zou namelijk het jaarlijkse "Blues festival" gehouden worden. We hadden op internet nagekeken wat we konden verwachten en het leek ons wel wat. We moesten er wel 60 mijl heen en 60 mijl terug voor rijden dat is 192 km. in totaal, maar voor de leuke dingen in het leven moet je iets over hebben. Het feest begon vandaag om 12.00 uur in een park in Silver City. We wilden om 11.00 uur weggaan, maar dat werd iets later omdat de beheerster van de camping gezellig een praatje kwam maken. Zij vertelde dat ze hier al 1 1/2 jaar verblijft en dat ze in al die tijd slechts 12 regendruppels heeft gezien. Het is hier heel erg droog.
Onderweg naar Silver City zagen we veel stof/zand wervelwinden, maar als ik ze wilde fotograferen, waren ze net weer opgelost.
We hebben op de locatie van het Blues Festival even rondgelopen. In het park zaten heel veel Mexicaanse mensen met de hele familie, allemaal koelboxen mee, ze waren echt een dagje uit. Er waren heel veel eettentjes, met ....zo te zien....de heerlijkste gerechten, waar veel gebruik van werd gemaakt. Wij hebben het niet aangedurfd om daar onze lunch te kopen. De muziek was niet echt de Blues waar wij van houden. Na 20 minuten hadden we het wel gezien, we hebben ons broodje gegeten en zijn weer naar de motorhome gegaan.
Onderweg kom je regelmatig borden tegen waarop staat dat je rekening moet houden met stof/zand winden en dat het zicht dan ZERO is. Wij konden ons er niets bij voorstellen. Toen we thuiskwamen wilde ik nog even een uurtje buiten zitten en een boek lezen. Na 10 minuten moest ik naar binnen, omdat ik werd gezandstraald door een wervelwind.
Wij kijken vanaf de camping uit op de Interstate 10 en we hebben vanmiddag gezien wat zo'n stofwind kan doen. Wanneer je met de auto in zo'n stofwind komt zie je inderdaad niet veel meer.
|
|
|
|
|
| 27-05-2013 |
| Museum van Deming |
We zijn vandaag naar het museumvan Deming geweest. Aansluitend wilden we een wandel tour door de stad lopen, langs gebouwen die een rol hebben gespeeld in de geschiedenis, maar daar was het te warm voor. We hebben wel een foto genomen van het oudste gebouw van Deming. Het oorspronkelijke gebouw werd gebouwd in 1889 en van 1902 tot 1930 is het gebouw langzaam uitgebreid.
Het museum was voor zo'n kleine stad aardig uitgebreid. Het bevatte allerlei kamers met steeds een ander onderwerp, geologie, cultuur van de indianen, een poppenkamer met ingerichte poppenhuizen, ruimten met de eerste auto's, ruimten met allerlei attributen die werden gebruikt in het leger, ruimten met medische gebruiksvoorwerpen en een ijzeren long met een uitleg hoe zo'n ijzeren long werkte. Mensen die niet zelfstandig meer konden adem halen, doordat hun spieren door polio waren aangetast werden voor maanden en soms jaren in een ijzeren long behandeld. Een western ruimte, ruimten voor indianen en hun cultuur. Zo zagen wij potten die uit oude graven van indianen waren gekomen met in alle potten een gat. Het gat was er in gemaakt om de geesten te laten ontsnappen. Er was een kamer met allemaal poppen en poppenhuizen. De eerste auto's en de eerste brandweerauto's. Wat mij erg aansprak was de wasbok met 2 teilen en een wringer. Ik zag nog zo mijn moeder de was doen. Verder was een een ruimte met attributen die een kapper gebruikte, waaronder een electrisch apparaat met allemaal klemmen. Het apparaat werd gebruikt om permanent te zetten. Ik herkende het nog van de kapper waar mijn moeder vroeger naar toeging voor haar permanentje.
Toen we thuis kwamen heeft Dick weer zijn garnalengerecht gemaakt en het was weer super lekker. Alleen loopt iedereen morgen met een grote boog om ons heen, want er gaat één bol knoflook in.
|
|
|
|
|
| 28-05-2013 |
| foto's Gila Dwellings |
|
|
|
|
|
|
| Gila Cliff Dwellings |
Ons doel voor vandaag was een gebied in het Gila National Forest, de Gila Cliff Dwellings. Het zijn prehistorische woningen die zijn gebouwd in nissen en onder overhangende rotsen. De Gilla Cliff Dwellings zijn gebouwd tussen 1270 en 1300 door de Pueblo Indianen die behoorden tot de Mogollon cultuur. Dit volk leefde van de landbouw en de jacht. De stamleden waren zeer bedreven in het vervaardigen van houten gereedschappen, kleden, potten en manden. In de grotten bevinden zich ongeveer 40 kamers, waar 10 tot 15 gezinnen hebben gewoond. Je krijgt bij de rotswoningen een goed beeld van hoe de Pueblo Indianen hebben gewoond. Ongeveer rond 1300 verdwenen de bewoners ineens, het is niet bekend waarom.
Nadat de Mogollon waren vertrokken, heeft er ongeveer 100 jaar niemand in het gebied geleefd tot in 1500 de Apaches zich hier vestigden. Zij hebben tot ongeveer 1870 hier gewoond. In 1870 begon de overheid met het verplaatsen van de Apaches naar reservaten.
Wij moesten er 100 mijl (160 km.) heen en terug voor rijden, waarvan de laatste 40 mijl naar de Cliff Dwellings over een smalle bochtige weg met heel veel haarspeldbochten. Het was een prachtige rit en alleszins de moeite waard en we reden eindelijk weer eens door bergen met bomen. Heerlijk na een aardige tijd in de woestijn. We kwamen op het juiste tijdstip aan, want we konden aansluiten bij een toer met gids. Om één uur begon de toer en eindigde om half drie. De toer werd geleid door een heel enthousiaste dame. We hebben weer een geweldige dag gehad.
|
|
|
|
|
| 29-05-2013 |
| dag woestijn |
|
Geen foto's en geen verhaal vandaag. We hebben de hele dag voorbereidingen getroffen om morgen weg te gaan. We hebben o.a. alle mails beantwoord, telefoontjes gepleegd, alles opgeruimd, de was en de boodschappen gedaan. We gaan naar het Cochiti meer ten westen van Santa Fe. We hebben een beetje genoeg van de woestijn en de wervelwinden, alles zit onder het stof, omdat er vandaag heel veel wind stond. Morgen een lange rit.
|
|
|
|
|
| 30-05-2013 |
| Cochiti Lake |
Wij dachten van de woestijn en vooral het stof af te zijn, maar niets is minder waar. New Mexico lijkt wel één grote woestijn te zijn. We hebben 291 mijl (465 km) gereden en onderweg zagen we het landschap veranderen. Het werd wat groener en de hele route zagen we op een paar mijl afstand van de weg de vallei van de Rio Grande als een breed groen lint door het landschap gaan. Ook kwamen we een heel groot veeteelt bedrijf tegen met duizenden koeien.
Vanmiddag om 3.00 uur kwamen we aan op de camping aan het Cochiti meer. De camping heeft 3 loops waarvan 1 loop favoriet is en deze is ook ieder weekend helemaal vol. Wij hebben een plekje gevonden boven op de berg en we staan hier bijna alleen. Het waait hier behoorlijk en van deze plek kunnen we helaas maar een klein stukje van het meer zien. We hebben wel een schitterend uitzicht op de heuvels. Het waterpeil van het meer is lager dan normaal, maar er is genoeg water om met een boot te varen. We hebben voorlopig tot zondagmorgen geboekt en kijken dan of we nog een paar dagen willen blijven. Er valt wel het één en ander in de omgeving te zien.
Ik durf het bijna niet meer te melden, maar we reden weer in een fuik van de Border Patrol. Ze lijken ons inmiddels te kennen, want nadat we waren gestopt konden we zonder vragen gelijk doorrijden.
|
|
|
|
|
| 31-05-2013 |
| Cochiti Lake |
Vandaag hebben we allerlei huishoudelijke en administratieve zaken geregeld zoals we dat thuis ook wel eens moeten doen en ik heb de hele motorhome binnen van zand ontdaan. We hebben voor woensdag een afspraak gemaakt met de "Immigration Office" in Albuquerque, dit om te kijken of we iets kunnen regelen, zonder kosten te maken, voor de dag dat we hier te lang zijn. We boeken dus bij op deze camping tot donderdag.
Verder hebben we vandaag onze omgeving verkend. Het water van het meer is prachtig blauw en dit meer is een geliefde plek voor mensen uit de omgeving om het weekend door te brengen. We zijn even bij de dam geweest en die is behoorlijk indrukwekkend..... de lengte is 7.2 km. en de hoogte is 76.2 meter.
Morgen gaan we er weer op uit om interessante plekken te bekijken.
|
|
|
|
|
| 01-06-2013 |
| Kasha-Katuwe Tent Rocks |
|
|
|
|
|
|
| Kasha Katuwe Tent Rocks |
|
|
|
|
|
|
| Kasha Katuwe Tent Rocks |
Vandaag zijn we het "Kasha-Katuwe Tent Rocks National Monument" gaan bekijken. Het gebied is gelegen op het Pajarito Plateau in noord-centraal New Mexico. Het Kasha Katuwe Tent Rocks National Monument is een opmerkelijk buiten laboratorium, dat de gelegenheid biedt om te observeren, te bestuderen en het geologische proces te ervaren dat het landschap op een natuurlijke wijze vormt. De hoogte varieert van 1697 meter tot 2057 meter boven zeeniveau . De kegelvormige rotsformaties zijn het product van vulkanische erupties die 6 tot 7 miljoen jaar geleden plaatsvonden. Er zijn 2 belangrijke rotslagen: de oudste laag bestaat uit wit-oranje Peralta Tuff gesteente, de grijs getinte laag hoort tot de Cochiti Formation. De meeste rotsen in het park zien er ongeveer hetzelfde uit, kegelvormig dus, maar de grootte verschilt wel enorm. Sommige Tent Rocks zijn maar een paar meter hoog, maar er zijn er ook die bijna 30 meter hoog zijn. Veel van de rotsen hebben een hardere bovenlaag, een zogenaamde caprock, waardoor ze tegen slijtage zijn beschermd. Als een rots zon beschermende kap verliest, gaat het erosieproces aanmerkelijk sneller. Terwijl sommige Tent Rocks naar geologische maatstaven gemeten snel slijten, worden door erosie op andere plaatsen in het park nog steeds nieuwe exemplaren gevormd.
We waren al vroeg op pad, omdat we wisten dat de route die we moesten lopen en klimmen niet makkelijk zou zijn. Het werd uiteindelijk 5 kilometer door zand lopen, over rotsen klimmen en we moesten ons door een slotcanyon wurmen en dat alles in stijgende lijn. We waren niet de enige sportievelingen en omdat iedereen er is om de hoogste top te bereiken schept dat een band. Iedereen groet elkaar en met een paar mensen hebben we heel leuke gesprekken gehad. Soms kom je families met kinderen tegen die elkaar fotograferen. Ze staan dus nooit met de volledige familie op de foto. Wanneer ik dan vraag of ik een foto van het complete gezin zal maken, reageren mensen altijd heel enthousiast en heb je de leukste gesprekken. Toen we na een hele klim eindelijk boven waren, bedachten we dat we wellicht de oudste mensen waren die de top hadden bereikt. We hadden het nog niet tegen elkaar gezegd of er kwam een mijnheer van zeker 80 jaar met 2 stokken langzaam maar zeker naar boven. Hij moet dezelfde moeizame klim hebben afgelegd als alle anderen. Hij is dus ook over rotsen geklommen, zoals iedereen, want er is maar één weg naar boven,.... chapeau.
Het gebied is zo schitterend, dat ik meer dan 100 foto's heb genomen. Het was vanavond dus een hele uitzoekerij welke wel en welke niet op het blog zouden komen.
Toen we weer op de camping aankwamen zag ik ineens een auto staan die ik herkende van foto's (een PT Cruiser) en een motorhome met Seaview op de voorkant en ja hoor......Rob en Rieky waren ook gearriveerd. We hadden al wat email contact gehad, omdat de kans er in zat dat we elkaar ergens zouden tegenkomen, als dat dan ook gebeurt is het toch wel een vreemde, maar heel leuke ervaring. Voor de niet ingewijden Rob en Rieky hebben wij al een aantal keer ontmoet op de Amerikagangers bijeenkomsten in Nederland.
|
|
|
|
|
| 02-06-2013 |
| Cave Loop foto's |
|
|
|
|
|
|
| Cave Loop |
Gisteren hebben we de "cave trail"gelopen in dit gebied. Het is een
trail van ongeveer 2 km. Gelukkig een loop, want na een paar honderd
meter lopen voelde ik mijn spieren alweer branden. Hoezo geweldige
conditie. De wandeling was niet zo interessant als de dag ervoor. Dit is
echt een wandeling tot de helft van de trail en dan sta je inderdaad
voor een grot waar mensen in hebben gewoond, dat was te zien aan het
doorrookte plafond.
Toen we weer op de parkeerplaats kwamen stond er
naast ons een gehuurde motorhome van Camping world. Wij moesten even
van schoenen wisselen en ondertussen praat je natuurlijk tegen elkaar en
op een gegeven moment komt er een man naar buiten van in de veertig en
zegt "Goedemorgen". Wat bleek deze mensen waren van Engelse afkomst en
woonden al 13 jaar in Maastricht. Mijnheer werkte voor een bedrijf dat
een samenwerkingsverband had met wel 35 landen en hij was uitgezonden
naar Maastricht. We hebben weer een heel leuk gesprek gehad en blogs
uitgewisseld. Daarna zijn we over een dirt road (wash board) naar de top
van de berg gereden en je hebt daar een fenomenaal uitzicht over de
vallei. Het is altijd moeilijk om foto's te maken van hoogteverschillen,
omdat dat op de foto niet zo goed uitkomt. Geloof ons dus maar op ons
woord, het was hoog en het uitzicht was prachtig.
We hebben s'middags geluncht in de motorhome en zijn daarna naar
Santa Fé gereden. In 2010 zijn we met de gehuurde motorhome al een keer
in Santa Fé geweest, toen konden we geen parkeerplaats vinden en nu
gelukkig wel. We hebben het oude centrum bezocht en op een gegeven
moment herkenden we ook bepaalde delen van de stad.
Santa Fé is de hoofdstad van New Mexico en de gebouwen zijn gebouwd in
Spaanse of Mexicaanse stijl. We zijn eerst naar het visitor centrum van
de stad gegaan, om een stadsplan te halen en de nodige informatie te
vragen. We hebben de oudste, nog steeds in gebruik zijnde kerk, van New
Mexico bezocht en het oudste huis gefotografeerd. Er zijn heel veel
winkels met kleding, en vooral sieraden. Verder zijn er 2 stadsparken
(pleinen) waar heel veel mensen recreëren. In het ene park stond een
muziektent en in het andere park was op dat moment een processie gaande.
Heel veel mensen die de liederen uit volle borst meezongen, dat maken
wij in Nederland toch niet veel mee.
Rondom het plein met de muziek
reed de plaatselijk jeugd (twintigers) rond in auto's die bijna het park
ronddansten. De chauffeurs hebben de auto's zo verbouwd dat de voorkant
een heel eind omhoog komt, waardoor de achterkant tot bijna op de grond
zakt, of andersom. Wanneer ze de hoek om gaan gebeurt het regelmatig op
2 wielen en maar showen de hele dag. Er kwam ook een auto voorbij, die
zowel aan de binnenkant als aan buitenkant geheel roze was. De
bestuurster kon geen stunten uit halen, maar daar zat ze helemaal niet
mee, want haar auto was roze en dat vond zij helemaal geweldig.
Op de plek waar we de auto hadden geparkeerd zagen we wel een heel bijzonder motorhome, zo kun je dus ook met vakantie.
We kwamen laat thuis en toen we net klaar waren met eten werd er
geklopt en stonden Rob en Rieky voor de deur. Zij kwamen even gezellig
op bezoek en gingen vervolgens om 00.30 uur weg. We hadden zoveel te
praten en het was heel erg gezellig.
|
|
|
|
|
| 03-06-2013 |
| maandag wasdag |
Vandaag was weer een dag van wassen (ik kan er ook niets aan doen) en de reis verder voor bereiden. We willen toch naar Bandelier National Monument. Hemelsbreed is het 8 mile, maar over de weg 95 mile.Volgens ons gaat er ook een kortere weg over indianengebied naar toe. Vanmiddag kreeg ik ineens het licht en dacht "Ik ga dat bij het Ranger Station navragen". Was het Ranger Station dicht. Toen ben ik maar naar de receptie van deze camping gereden in de hoop dat de receptioniste mij kon vertellen of er inderdaad een dirt road van 7 mile naar Bandelier National Monument gaat. Zij bevestigde dat, maar zij wist niet precies waar de dirt road begon. Zij had wel een mijnheer gesproken die deze weg vorige week heeft gereden en er erg lang over heeft gedaan. Hoelang wist ze niet meer, maar je hebt wel een Jeep nodig en dan was het nog niet makkelijk. Nou hebben wij toevallig een Jeep en we vinden het leuk om dirt roads te rijden. Zij heeft nog geprobeerd om telefonisch informatie in te winnen bij de Rangers, maar dat lukte niet. Zij zou morgenochtend een Ranger bellen en vragen of hij voor 10 uur even bij ons langs kon gaan.
Voor het avondeten werd er op de deur geklopt en er stond een Ranger voor de deur die vroeg wat wij precies wilden weten. Wij hebben hem haarfijn uitgelegd wat wij morgen willen gaan doen en deze man was erg enthousiast en heeft ons verteld dat het niet makkelijk zal gaan, want de dirt road heeft allemaal zijdirt roads en hij wist daar de nummers niet van. Hij drong er ook op aan om de Rangers van een bepaalde County te bellen om te vragen of de weg wel open was, want in een gebied hier niet ver vandaan zijn vreselijke bosbranden en dan worden bepaalde wegen afgesloten. Wij zien de rook ook regelmatig boven de bergen uitkomen. Gelukkig staat de wind voor ons gunstig, maar er zijn heel veel vierkante meters verwoest.
Vanavond zijn we met onze koffie naar Rob en Rieky gegaan en hebben voorgesteld om woensdagavond samen te koken en te eten. De mannen gaan koken en wat Rieky en ik dan gaan doen, zien we nog wel.
 |
|
|
|
|
|
|
| 04-06-2013 |
| Brand bij Los Alamos |
Vanmorgen werd ik wakker en bedacht dat het eigenlijk een heel slecht idee is om over een dirt road te rijden naar een gebied dat heel dicht bij de bosbranden ligt. Als de wind gaat draaien kun je nooit snel over een dirt road een veilig heen komen vinden. We willen wel een avontuurlijk leven, maar we hoeven natuurlijk geen problemen te zoeken. Dick had er gisteren een hoop werk aan gehad om de juiste route te vinden. Jammer, maar niets aan te doen.
Vanmorgen viel het - voor zover wij kunnen zien - wel mee met de brand, maar vanmiddag trok de wind aan en laaide de brand op verschillende vuurhaarden weer in alle hevigheid op. De ranger zei gisteren al dat er een grote ramp plaatsvindt op die berg. De grond en de begroeiing zijn zo droog, dat ook de wortels van de beplanting onder de grond volledig wegbranden.
We hadden gisteren van Rob en Rieky een zonnescherm voor de voorruit van de motorhome gekregen. Dat hebben we vandaag passend gemaakt en het staat veel beter dan onze donkere "gordijnen".
Na de lunch stelde Dick voor om een kapper in Santa Fé te zoeken. Dat was een heel goed plan want de laatste knipbeurt was 6 weken geleden. Dick had verschillende kappers in de Garmin gevonden, dus wij gingen op pad. De eerste 2 adressen waren kappers aan huis in een woonwijk waarvan wij dachten,
dat het is misschien niet zo'n goed idee zou zijn als we hier aan zouden bellen. Het derde adres bevond zich tussen andere winkels aan een brede weg en op de gevel stond "International haircuts" en voor een gewone knipbeurt vroegen ze $ 7.95. Het leek me wel wat, Dick had zo zijn bedenkingen en zei dat het nooit wat kon zijn voor $ 7.95 (had ik maar naar hem geluisterd). We hebben ons haar er toch laten knippen en.......we zijn van ons leven nog nooit zo slecht geknipt. Bij Dick was de linkerhelft langer gelaten dan de rechterhelft en de achterkant was rechts ook langer dan links. Bij mij pakte de kapster gelijk de tondeuze en ik kon haar er nog net van weerhouden om het ding op mijn hoofd te zetten. Mijn haar was geknipt zoals ze dat vaak bij jonge Mexicaanse kinderen doen. Dick had nog wel een foto laten zien van mijn hoofd met een goed kapsel en zij zei dat ze precies begreep wat ik wilde. Thuis heb ik als eerste mijn kapperschaar gepakt en mijn hoofd nog enigszins kunnen fatsoeneren, daarna heb ik Dick nog even geknipt. Voorlopig houd ik één van mijn hoeden op als ik naar buiten ga en het groeit natuurlijk ook wel weer aan.
|
|
|
|
|
| 05-06-2013 |
| Hagel????? |
Vanmorgen hadden we om 11.50 uur een afspraak bij de "Immigration Office" in Albuquerque. We waren tijdig vertrokken, want ze zijn heel erg secuur met de tijdstippen van afspraken. Je mag niet te laat komen en niet eerder dan een kwartier voor het tijdstip van de afspraak aanwezig zijn. We waren dik op tijd en bij binnenkomst wordt door een heel serieus kijkende mijnheer gevraagd of je een afspraak hebt en dat hadden wij. We moesten het papier waar de afspraak op stond en onze paspoorten en visa afgeven. Vervolgens moesten we door het detectiepoortje lopen en plaatsnemen in de wachtkamer. Na 5 minuten wachten werden we geroepen door een mijnheer die achter een loket zat. Er worden allerlei vragen gesteld, of we inwoners zijn van Amerika, zo niet , waar we vandaan komen, hoelang we hier blijven enz. We hebben onze vergissing (van die ene dag) uitgelegd en de man achter het loket knikte alsof hij ons begreep. Hij ging even overleggen met zijn superieur, daarna kwam hij terug met voor ons beiden een formulier dat wij moesten invullen (een aantal pagina's met de stomste vragen), dit formulier konden wij dan terugsturen en vervolgens zouden we per post antwoord krijgen.......kosten $ 290.-- per persoon. Wij vertelden dat we dat wel een heel gedoe vonden voor een vergissing van één dag en dat wij door Amerika reizen en ons postadres in Florida is, daar halen we de post in oktober pas op. Hij ging nog een keer met zijn superieur overleggen. Nu bleek dat het helemaal niet zo'n probleem is als je een dag te laat Amerika verlaat, omdat men dan de datum niet checkt. Waarop wij zeiden dat je dan een probleem kunt verwachten als je er volgend jaar weer binnen wilt komen. Volgens de klerk achter het loket zou dat geen problemen geven. Zelfs als we een week te laat de VS zouden verlaten, was er niets aan de hand. We hebben er alle vertrouwen in dat het in de toekomst goed gaat als we de VS weer in willen, omdat de afspraak van vandaag ook in de computer staat. We kunnen dus altijd aantonen dat we er alles aan hebben gedaan om één dag verlenging te krijgen.
Onderweg van Albuquerque naar de camping hebben we boodschappen gedaan voor de maaltijd met Rob en Rieky. Onderweg zagen we in de verte zwarte luchten, op dat moment was het voor ons de vraag of dit slecht weer was of rook van de brand. Nou.......het was slecht weer.......heel slecht weer. Het was heel donker met lichtflitsen en hagelstenen zo groot als knikkers. De temperatuur zakte heel snel van 29 naar 9 graden Celsius. Bijna alle automobilisten gingen aan de kant staan, want op een gegeven moment was de snelweg net een ijsbaan van hagelstenen en langs de kant van de weg werd de stroom water steeds sneller en breder. Het was een vreselijk lawaai in de auto van de hagelstenen die op de motorkap en op het dak vielen. We hebben één klein deukje op de motorkap, maar verder geen schade.
Toen we thuis kwamen ben ik even met Rob en Rieky gaan overleggen of ons diner buiten nog wel door zou gaan. De wind was gedraaid, dus we konden de bui nog een keer krijgen. Rob was ervan overtuigd dat de bui langs ons zou trekken, dus we besloten om lekker te gaan koken en dat buiten op te eten. We hebben de picknicktafel aan de overkant geconfisceerd en gedekt....het zag er heel gezellig uit. Toen kwam de "Park Attended" (de camping oppas) langs met de auto en zij keek zeer belangstellend naar de gedekte picknicktafel. Ik ben maar even naar haar toe gegaan om uit te leggen dat we daar met ons vieren wilden eten. De hele omgeving rook naar de knoflook, maar het was allemaal heerlijk en heel erg gezellig en het is droog gebleven.
|
|
|
|
|
| 09-06-2013 |
| Dick ziek |
Sommige van jullie hebben zich waarschijnlijk afgevraagd waar onze verhalen en foto's blijven. Dick kreeg plotseling problemen met zijn gezondheid en is 2 dagen opgenomen geweest in het ziekenhuis in Santa Fe. Dick is ernstig ziek. Wij gaan dan ook vervroegd naar huis. Na het volgende weekend zullen we weer thuis zijn. Ik heb heel veel steun van Rob en Rieky gehad en heb dat nog.
Hiermee is dit blog gesloten.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
