 |
|
|
| |
 |
|
| 13-05-2013 |
 van Del Rio naar Lajitas |
Er wachtte ons vandaag een lange rit van 300 mijl (is 480 km.). We waren bijtijds op (ik 7.30 uur) en dan hebben we toch altijd 2 uur nodig voor we kunnen vertrekken. Toen Dick de motor startte, brandde er een lichtje op het dashbord met de mededeling dat het ABS systeem niet goed werkte. We hadden een lange rit voor de boeg door niemandsland, dus we wilden er wel naar laten kijken. Dick heeft eerst op internet gezocht naar een Freightlinerdealer en die zat bij San Antonio waar wij 1 1/2 week geleden waren. In het allerslechtste geval was het een optie om daar naar toe te gaan. Dick zei dat hij zo'n boodschap al eerder op het display heeft gehad en dat de boodschap na 2 minuten rijden verdween. Ik wilde er toch even naar laten kijken, dus Dick heeft bij de eigenaar van de camping geinformeerd naar een betrouwbare garage en hij kreeg een naam en adres. We hebben samen even overlegd en zijn tot de conclusie gekomen, dat we zouden gaan rijden en als het lampje na 3 minuten uitging zouden we onze weg vervolgen zoals we hadden gepland. Zowaar, het lampje ging uit, dus het zal wel vuil zijn geweest. We vertrokken pas om half elf. Wel moest er nog even getankt worden en alle tanks moesten worden volgegooid, omdat we een groot deel van de dag geen tankstation meer zouden tegenkomen of we moesten voor een gallon diesel $ 4.40 betalen en dat is heel erg duur. We kozen voor de allerlaatste tank in de bewoonde wereld. We konden beide tanken van de motorhome en tegelijkertijd de tank van de Jeep vullen. Een behoorlijk aantal dollars lichter gingen we op pad.
Het landschap was erg eentonig, maar na zo'n 100 mijl gereden te hebben, kwamen we in een heuvelachtig gebied dat zag er al heel anders uit. Onderweg hebben we een aantal keren gestopt om de benen te strekken en we waren echt helemaal alleen op de wereld, bijna geen auto gezien.We zijn weer in de fuik van de "border patrol" gereden. Er stonden weer 2 van die stoere jonge kerels langs de kant van de weg. De een stelde een aantal vragen en de ander ging met de speurhond rond motorhome en Jeep, natuurlijk konden ze niets vinden en we konden weer doorrijden.
Toen we nog 100 mijl moesten rijden zagen we in de verte de bergen van Big Bend State Park (ons doel van vandaag) en dan duurt het toch nog een hele tijd voor je op de plaats van bestemming bent. We passeerden een aantal campings, waarvan ik dacht......we kunnen hier toch ook wel een paar dagen blijven, maar ik heb niets gezegd, want Dick reed zonder morren al die mijlen.
Vanmiddag zijn we ook nog een fuik van de politie ingereden...controle van rijbewijs en verzekeringspapieren. Dick had zijn rijbewijs al bij de hand, maar de verzekeringspapieren van dit jaar had hij niet bij de hand, wel van vorig jaar. Een heel aardige dame controleerde de papieren en Dick legde uit, dat als zei de verzekeringspapieren van dit jaar wilde zien, hij ze even op moest zoeken. Zij vond het allemaal wel goed en we mochten doorrijden.
Om 5 uur kwamen we bij de camping, we hebben hier voor 4 dagen geboekt en dat zou nog wel eens langer kunnen worden. We hebben hier alle aansluitingen, plus internet en een zwembad. We staan op een kale camping, zonder bomen, maar kijken naar de bergen van Big Band State Park, helemaal super.
Vanavond gingen we even kijken wat voor zwembad er hier is en toen we weer bij de motorhome aankwamen, stopte er een Amerikaans echtpaar met de auto en zij vertelden dat we voorzichtig moesten zijn, omdat zij net een zwarte beer waren tegengekomen die in de richting van de camping rende. Er komen hier ook mountainlions voor, dus voorzichtigheid is geboden.
Het schijnt onduidelijk te zijn voor sommige van onze volgers waar we zijn. Op dit moment tot de volgende week bevinden we ons in een heel klein plaatsje "Lajitas" in het meest zuid-westelijke deel van Texas naast het Big Bend State Park. Lajitas ligt echt aan de grens met Mexico.
|
|
|
|
|
| 14-05-2013 |
| Maverick Campground |
Dit is een geweldige camping met alle fasciliteiten die je je kan wensen, voor $ 19,50 per nacht alleen omdat ik ooit lid ben geworden van Passport America. We kunnen voor deze prijs per nacht zolang blijven staan als we willen. Het is een camping die hoort bij een groot golfresort en Spa, daar zijn we nog niet geweest, maar gaan we morgen even kijken. Toen ik vanmorgen even naar buiten ging, zag ik een Javelina over de camping rennen. Ik heb hem net niet goed kunnen fotograferen, want hij verdween achter een steen. Je ziet alleen zijn achterkant achter de steen vandaan komen.
Dick heeft vandaag uitgeslapen het was voor hem gisteren ook wel een vermoeiende dag om al die mijlen te sturen. We hebben dus rustig aan gedaan en na de lunch zijn we naar het visitor centre gegaan, om informatie te krijgen over de omgeving en alles wat hier te doen is. Dick vroeg gelijk of er een kaart bestaat van de dirt roads, de dirt roads staan aangegeven op de kaart van de omgeving .
Om het park in te rijden en rond te kijken moet er per auto $ 20 worden betaald, maar......... ik heb een seniorpas en dan is het gratis, weer $ 20 verdiend.
We zitten midden in de woestijn en het Big Bend National Park maakt deel uit van de Chisos Mountains . Het hele gebied is ontstaan door vulkaanuitbarstingen. We zijn ons er heel erg van bewust dat je niet zomaar dirt roads kunt gaan rijden of trails kunt gaan lopen. Je moet je aan een aantal spelregels houden, altijd de juiste kleding aan hebben, dus het lichaam geheel bedekt houden, een pet of hoed op, genoeg water meenemen, een verbanddoos en genoeg te eten. Vandaag hebben we heel korte hike gedaan en kwamen mannen tegen die het Big Bend National Park te paard verkennen, helemaal geweldig.
In het National Park zijn 4 campings en wij mogen op geen van de campings verblijven, want we zijn te lang. Als je rijdt met een motorhome van 26 foot is er niets aan de hand, maar wij zijn 35 foot en dat is alleen de motorhome. Het lastige hiervan is dat we buiten het park `wonen` en iedere dag heel veel miles moeten rijden om op de interessante plekken te komen.
Toen we vanmiddag weer terug reden naar de camping zagen we in de verte al een heel donker bui hangen, die als een gordijn langs de hemel trok. We waren net thuis toen de bui losbarstte en als het hier losbarst dan is het ook hevig. Op dit moment is het half negen in de avond en de hemel ziet er weer uit alsof er niets is gebeurd.
|
|
|
|
|
| 15-05-2013 |
| Santa Elena Canyon extra foto's |
|
|
|
|
|
|
| Santa Elena Canyon |
I'm sorry, maar ik denk dat dit weer een lang kletsverhaal wordt.
We hadden besloten om vandaag over een dirt road naar de Santa Elena Canyon te rijden en dan via een route langs de Rio Grande naar Castolon te gaan, daarna een scenic route naar het noorden te volgen en dan weer naar huis te rijden. De route zou een groot deel van de dag in beslag nemen. Het liep iets anders.
We kunnen maar moeilijk op gang komen om alle voorbereidingen te treffen om dirt roads te rijden, we vergeten steeds iets. Het is de bedoeling dat je goed voorbereid op pad gaat, dus alsof je autopech krijgt (daar moet je toch niet aan denken), tank gevuld, genoeg water en eten en beschermende kleding.....lange broek, hemd met lange mouwen, pet of hoed op, zonnebril en het juiste schoeisel en op de juiste tijd weggaan en daar ging het mis. We hadden aan alle voorwaarden voldaan alleen toen we bij ons doel aankwamen (de Santa Elena Canyon) was het 12 uur, niet echt een tijdstip dat je aan een lekkere klim gaat beginnen. We hebben het wel geprobeerd, maar zijn afgehaakt, het was veel te warm (35 graden celsius). Op weg naar de Canyon moesten we door diverse "washes", maar voor onze Jeep is dat geen enkel probleem. Ook kwamen we langs het huis (hut) van ene mijnheer Gilberta Luna die ooit, heel lang geleden, een bestaan heeft opgebouwd in de dessert en er zelfs een gezin heeft gesticht, als je dan ziet in wat voor huis de familie heeft gewoond is dat onvoorstelbaar.
Een groot deel van de ochtend reden we helemaal alleen in de woestijn en we gaan een woestijngebied steeds meer waarderen.
Na een bezoek aan de canyon stond er nog een scenic route op het programma, als we die weg zouden rijden konden we een mooi rondje maken, maar helaas de weg was gesloten, omdat het de vorige dag nogal had geregend en de weg met water was ondergelopen. We konden dus het hele eind over de dirt road (washbord) weer terug. Onderweg kwamen we wel een paar Jackrabbits tegen die aan het spelen waren.
Toen we bijna bij de camping waren, zag Dick ineens een paar Longhorns staan. Nou zijn we al een heleboel Longhorns tegengekomen, maar ik was nooit in de gelegenheid geweest om een foto te maken, tot nu.
Bij de camping aangekomen zijn we even doorgereden om te kijken of we heel dicht bij "De Rio Grande" konden komen. Dat kon......we reden zelfs al een tijdje langs de rivier, maar hadden het niet als de "Rio Grande" herkend , omdat er maar heel weinig water in stroomt. We kwamen bij een locatie waar een aantal studenten en medewerkers van de Universiteit van Austin bezig waren met foto's maken en filmen. Ook liepen er een aantal mensen door de rivier. We zijn gestopt en dit bleek een locatie te zijn waar van 1903 tot 2000 een aantal cowboy films zijn opgenomen, o.a. "Streets of Laredo". De locatie ligt aan de "Rio Grande" en de oever aan de overkant van de rivier is Mexico. Je kunt dus zo door de rivier naar Mexico waden. Overal is er strenge controle, maar hier niet. Het is dat ik mijn waterschoenen niet bij me had, anders was ik vanmiddag even overgestoken naar Mexico.
Deze camping hoort bij een Golfresort en Spa, maar wij wisten niet waar het Golfresort was. Daar kwamen we vanmiddag achter. Er is een hotel bij en een soort dorpje met appartementen en winkeltjes en dit alles is gebouwd in Mexicaanse stijl. Hel hele gebeuren ziet er erg verzorgd uit, maar wel heel toeristisch uit.
|
|
|
|
|
| 16-05-2013 |
| Orkanen Texas |
We weten niet of iedereen in Nederland op de hoogte is van de orkanen die in Texas woeden. In sommige delen van Texas is het weer heel erg heftig. Ten westen van Dallas is het dorp Granbury bijna helemaal verwoest. Wij verblijven nog steeds in Lajitas en hebben tot maandagmorgen bijgeboekt. Er is voor ons nog genoeg te zien en gezien de weersverwachting ten noorden van ons, blijven we lekker hier. Wij hebben nergens last van, het waait iets meer dan anders, maar verder een strak blauwe hemel en overdag 37 tot 40 graden Celsius.
We hebben vandaag een rustdag ingelast, omdat ik vanmorgen om 4.00 uur wakker werd met een behoorlijke hoofdpijn, oorzaak.....washbord dirtroad van gisteren. We hebben wat klusjes gedaan en zijn lui geweest.
Morgen gaan we weer avonturen beleven op een dirt road die Dick heeft uitgezocht.
|
|
|
|
|
| 17-05-2013 |
| warm, warmer, warmst |
We zijn vroeg opgestaan, omdat we een lange dag voor de boeg hadden. We gaan de bekende "Old Ore Road" rijden, een dirt road met een lengte van 43 km. Voor we bij het begin van de dirt road zijn, moeten we 70 km. rijden, dan de dirt road van 43 km., waar we volgens de brochure, wel 3 uur over gaan doen. Het is voor ons 3 uur en 20 minuten geworden, daarna is het nog 100 km terug naar de camping. Deze weg kan alleen gereden worden met een auto met 4wheeldrive, onze Jeep is hier dus uitermate geschikt voor. Waarom doen we dit soort dingen toch altijd vroegen we ons af. Het antwoord is.......omdat het leuk is en we graag onze grenzen op zoeken.
We zijn eerst maar even naar het visitor centre gereden om te vragen of het rijden van de dirt road voor vandaag verantwoord is, gezien de weersverwachting. De ranger zei dat het niet zou gaan regenen, maar dat de temperatuur vandaag op zou lopen tot over de 100 graden fahrenheit (37.7 celsius). We moesten genoeg water en eten bij ons hebben. We hadden genoeg water en eten bij ons, plus de juiste kleding (lichaam bedekkend en petten). Eigenlijk moet je je met alles voorbereiden op een overnachting in de dessert, voor als je pech met de auto krijgt. Wij hebben zelfs de dekking van de telefoon gecontroleerd en deze was goed.
De eerste paar kilometer op de dirt road waren gelijk heftig en we keken elkaar aan en spraken af dat we nog een paar kilometer door zouden rijden en dan zouden besluiten of we de hele weg wilden rijden of om zouden keren. Het was echt dirt road met rotsen op de weg en kuilen erin, nog net geen "rockcrawling", we vonden het steeds leuker worden. Ik moest een paar keer uit de auto om Dick over moeilijke stukken te leiden. We waren heel erg blij dat we in 2011 een cursus "offroad" rijden hadden gevolgd. Een aantal keren hing de Jeep behoorlijk schuin, we wisten nu in ieder geval dat er dan niets kan gebeuren en dat je gewoon verder moet rijden. Ook moesten we regelmatig door een wash (bij regen stroomt hier het water door) en die washes zijn best diep, dus behoorlijk naar beneden, vaak over een drempel en weer omhoog. In de lage gearing deed de Jeep het fantastisch.
Het landschap was heel erg afwisselend en we gaan de woestijn steeds meer waarderen. We hebben de hele dag geen wild dier gezien. Ik denk dat die slimmer zijn dan mensen en bij deze temperaturen lekker in hun hol of in de schaduw blijven. Op een gegeven moment was het 44 graden Celsius en dat is erg warm. Het deed ons erg aan Death Valley denken.
We hebben nog even een paar gallon water gehaald (het drinkwater gaat erg hard) bij de plaatselijke super en toen we thuis waren zijn we heerlijk even naar het zwembad gegaan. Het was een superdag.
|
|
|
|
|
| 18-05-2013 |
| Maverick Ranch RV Park, Lajitas |
Vandaag was het weer een dag in en bij de motorhome. We moesten alweer wat kleine klussen doen en Dick lost alle klussen met het grootste gemak op. Als we daar iedere keer iemand bij moeten halen zijn we een vermogen kwijt. De Jeep zag er van binnen en van buiten niet uit. De motorhome moest ook van buiten gewassen worden en dit alles bij een temperatuur van 40 graden Celsius. Volgens de TV zitten we in een gebied met de hoogste temperaturen van Texas en dat geloven we graag, zelfs de lucht in de schaduw brandt op je huid. Ik heb vanmorgen de Jeep van binnen schoongemaakt en samen hebben we de motorhome aan de buiten kant schoongemaakt. Iedere keer één kant die in de schaduw stond, want dit soort klussen is geen doen in de brandende zon. Ons huis ziet er weer picobello uit.
Toen we klaar waren (17.30 uur) zijn we naar het zwembad gegaan. We hebben daar nog even met een echte Texaan gepraat, ze willen altijd graag weten waar we vandaan komen. Daarna even een lekker maal in elkaar gedraaid (de koelkast en vriezer beginnen aardig leeg te raken) en in deze omgeving is geen Walmart, Burgerking of Denny's, maar we redden ons prima.
Na het eten gingen we een stukje wandelen (we worden echt bejaard). Op de camping passeerde ons een auto vol knapen van in de 20, er zaten er 3 op de motorkap en nog 3 op de achterbumper......en ik vergeet een foto te maken. Ze hadden duidelijk zin in een gezellige avond en vroegen of we mee wilden. Sukkel die ik ben, antwoordde ik dat we daar misschien een beetje te oud voor zijn. Hoe burgerlijk kun je zijn, we hadden gewoon mee moeten gaan. Voor ze wegreden vroegen ze nog waar we vandaan komen en na ons antwoord "Nederland", klonk uit een paar kelen "Heineken", dat weten ze dan weer wel.
Bij de ingang van deze campground is een kleine en heel oude begraafplaats. Het merendeel van de graven is slechts bedekt met zand en daarover platten stukken steen, heel erg primitief.
Lajitas was vroeger een handelspost, de 2e helft van de 18e en de 1e helft van de 19e eeuw. In die tijd begonnen ook de werkzaamheden in de mijnen van Terlingua, hier niet ver vandaan. In die periode is de begraafplaats ontstaan. De begraafplaats is in de loop der jaren onderhouden d.m.v. donaties.
Toen we weer op de weg liepen, hoorden we op een gegeven moment ergens muziek vandaan komen en dat bleek bij een resort te zijn, daar aangekomen zagen we een echt Amerikaans bruiloftsfeest in de open lucht. We kwamen op het juiste moment, want het bruidspaar opende net het feest met een dans. We hopen dat ze nog heel erg lang en gelukkig zullen leven.
|
|
|
|
|
| 19-05-2013 |
| Ross Maxwell Scenic Drive |
We hebben vandaag de "Ross Maxwell Scenic Drive" gereden. Dit is een prachtige route met verschillende overlooks door het Zuid-Westen van Big Bend National Park. Er zijn ook diverse trails te lopen vanaf de verschillende parkeerplaatsen, maar daar was het vandaag veel te warm voor. Gisteren was de temperatuur hoger, vandaag was de hoogst gemeten temperatuur 39 graden, maar de wind brandde op je huid. Ik ga ook helemaal bedekt op pad......lange broek aan en overhemd met lange mouwen en nog verbrand ik.
We hebben weer van prachtige uitzichten genoten en zijn het helemaal met elkaar eens dat "Big Bend national Park" één van de mooiste parken is waar we tot nu toe ooit zijn geweest. Om een indruk te krijgen van de grootte van het park.....de oppervlakte van Big Bend National Park is 10% van de oppervlakte van Nederland. We hebben er behoorlijk voor om moeten rijden en het heeft mij heel wat hoofdbrekens gekost thuis, in de zin van moeten we wel of moeten we niet, maar we raden een ieder aan die maar in de buurt komt van dit park om er een paar dagen aan te besteden om het te bezoeken.
Vanmiddag hadden we een geweldige picknickplaats aan de oevers van de Rio Grande, maar helaas stroomt er weinig water in de vallei van de Rio Grande. Het is wel heel erg indrukwekkend, als je daar je broodje zit te eten, aan de oevers van een wereldberoemde rivier en je kijkt tegen een massief gebergte aan op Mexicaans grondgebied.
In deze tijd van het jaar staan de planten van deze woestijn op het punt om te bloeien. Dat gebeurt na de eerste de beste fikse regenbui, dan komt de woestijn tot leven en helaas maken we dat niet mee.
We hebben een foto toegevoegd van de kruidenierswinkel waar we de laatste dagen wat boodschappen hebben gedaan. Een groot deel van de bevolking in de omgeving is afhankelijk van dit soort winkels, want de Walmart of iets dergelijks is in de wijde, wijde omgeving niet te bekennen.
Morgen vertrekken we van deze camping en hebben dan een week met veel plezier doorgebracht op één van de mooste en schoonste campings waar we ooit hebben gestaan. Heerlijk aan het eind van de middag even naar het zwembad.
We gaan naar New Mexico en hebben een rit voor de boeg gelijk aan de afstand Amsterdam - Parijs.
|
|
|
|
|
| 20-05-2013 |
| Van Lajitas naar El Paso |
We hebben het niet gered tot Las Cruses. We zijn tot een camping in El Paso gekomen, dit is ook echt een camping alleen om te overnachten, morgen weer verder.
Vanmorgen ben ik even naar het kantoor gegaan om te zeggen dat we weggingen en om te vragen of ik nog ergens een handtekening moest zetten. Dat was niet nodig....de dame van de administratie vroeg of ik een recu wilde hebben en ja dat wilde ik voor onze administratie. Ik heb nog even aan haar gevraagd welke kant we het beste op konden gaan als we van de camping reden. Linksaf is de weg die de Garmin aangeeft en rechtsaf is een smal weggetje waarvan ik wel wist waar de weg naar toe leidde, maar ik wist niet of wij daar de hele weg met de motorhome op zouden passen, volgens haar wel. De weg was wel erg bochtig, er waren een paar bruggetjes waarvan ze inschatte dat die ons wel konden dragen, er was een behoorlijke steile klim en afdaling en we zouden ook nog een rots tegenkomen die nogal op de weg lag en waar we voor moesten uitkijken, zodat hij geen schade aan de motorhome zou maken. Verder was het een hele mooie route.
De rekening van de afgelopen 7 nachten werd opgemaakt en wij konden vertrekken. Buiten keek ik de rekening nog even na en tot mijn verbazing stond er een bedrag op van $ 193.--, dat ik niet thuis kon brengen. We hadden alleen maar overnacht, dus ik ben weer naar binnen gegaan. De eigenaar was er inmiddels ook en hij vroeg of we soms paarden hadden gehuurd of misschien hadden we een schietcursus gehad. Nee,....dat hadden we niet. De rekening werd verandert en ik kon gaan.
Vanaf de camping zijn we rechtsaf de weg op gegaan die we niet kenden. De weg loopt van Lajitas naar Pasidio langs de Rio Grande, is 50 mijl lang en de eerste 25 mijl was het één groot feest, wat een schitterende omgeving. Na iedere bocht kregen we weer een nieuw uitzicht....en ja de weg was smal, en had erg veel bochten en hoogteverschillen. Dick heeft dus aardig hard moeten werken, maar we vonden het allebei één groot feest. De wigwams op de eerste foto staan op een picknickplaats in dit gebied, eronder staan picknicktafels dus een ieder die daar behoefte aan heeft kan even een pauze nemen in de schaduw. Het was een waardig afscheid van Big Bend National Park.
De volgende 25 mijl reden we door een vrij saai woestijnlandschap en door af en toe een klein dorpje met zo'n 210 inwoners. De huizen waren echte hutten en soms waanden we ons in een derde wereld land. Hier heerst nog aardig wat armoede.
We kwamen onder weg 3 herten tegen die niet goed wisten of ze nu naar de overkant van de weg wilden of toch maar niet. Dick is maar even heel langzaam gaan rijden, want als zo'n hert zich bedenkt en met volle vaart tegen de motorhome aanloopt, hebben we een beschadigd hert een een flinke deuk in de motorhome. Natuurlijk reden we weer in de fuik van de Border Patrol en deze keer moesten we zelfs ons paspoort en visum laten zien. Na een paar vragen goed beantwoord te hebben, mochten we weer doorrijden.
Er zijn hier heel veel boomgaarden met pecannotenbomen en de boomgaarden zijn hier groot. We reden op een gegeven moment 3,5 km. langs één boomgaard en we denken dat hij wel 200 meter breed was. Ik ben gek op pecannoten, met moederdag heb ik een pecannotentaart gekocht en Dick lust dat niet, dus hij was helemaal voor mij alleen. Het gaat niet eens om de noten, maar meer om de vulling van de taart. De vulling is mierzoet en oh zo lekker.
Het landschap is over het algemeen heel erg weids, een echt woestijnlandschap. We zagen heel veel wervelwinden in de verte, je ziet ook dat ze heel veel zand meenemen. Op een gegeven moment kruiste zo'n wervelwind de weg net op het moment dat wij daar reden. Hij botste tegen de motorhome en het verbaasde ons dat de motorhome gewoon een stukje opzij werd gezet. We zagen het aankomen, dus Dick was er op bedacht, maar dan voel je ineens ook de kracht van zo'n wind. Nu was dit nog maar een wervelwind, we moesten gelijk aan alle mensen denken die op dit moment door tonado's worden belaagd en huis en haard in zien storten.....vreselijk.
|
|
|
|
|
| 21-05-2013 |
| Van El Paso naar Las Cruces |
Van El Paso naar Las Cruces is ongeveer één uur rijden via Interstate 10. Alleen vanmorgen las ik dat je ook via Hwy 28 kan rijden en dat wilden we graag. Wij gingen pas om 11 uur van de camping af omdat we niet zover hoefden te rijden. We deden er al een uur over om El Paso uit te komen. Het is een stad gebouwd op een grote oppervlakte zonder hoogbouw. Eén keer was de Garmin in de war en moesten we een stukje terug rijden, dat komt omdat Dick de route met de hand had ingevoerd. Mijn complimenten voor Dick, want het is niet eenvoudig om zo je route te bepalen in de Garmin.
Het eerste stuk ging vlak langs de grens met Mexico. Aan de andere kant van de weg stond het grote dubbele hek met over de hele afstand schijnwerpers, dan een stuk niemandsland en dan zag je de huizen in Mexico staan. Dick zei dat we nerveus moesten worden als we de Rio Grande overgingen, want dan zouden we in Mexico zijn en zie dan maar eens terug te komen. Op een gegeven moment moesten we linksaf een straat in en gelijk een brug over de Rio Grande over. Dick zei nog dat ik de paspoorten klaar moest houden (dit was een grapje en ik kon het niet waarderen). We reden inderdaad over de Rio Grande, maar niet Mexico in maar New Mexico. We reden op zo'n smal weggetje dat daar niet stond aangegeven dat we al in New Mexico waren. Nadat we El Paso uit waren en New Mexico inreden werd de route één groot feest. We reden door een vallei die bestond uit landbouwgebied met heel veel pecannoten boomgaarden en grote velden met allerlei andere gewassen, waarvan ik alleen uien herkende. We reden door heel kleine dorpjes waar de huizen waren gebouwd in Mexicaanse stijl. Al met al een geweldige route, veel leuker dan de Interstate.
Morgen gaan we naar "White Sands", want daar hadden we vanmiddag geen zin meer in. Een paar uur lezen is ook heel lekker.
|
|
|
|
|
| 22-05-2013 |
| White Sands |
Vanmorgen zijn we bijtijds (7.30 uur) opgestaan. Toen ik naar buiten keek zag ik dat we de avond ervoor nieuwe buren hadden gekregen. Ze reden in een heel opvallend span rond, de auto had dezelfde kleur als het geel van de caravan. We zijn via Hwy 70 naar White Sands gereden. White Sands ligt in het Tularosa Basin. Het gips dat nu White Sands vormt, lag op de bodem van een ondiepe zee die deze omgeving 250 miljoen jaar geleden bedekte. Het gips is 70 miljoen jaar geleden als een koepel omhoog gekomen toen de Rocky Mountains werden gevormd. 10 miljoen jaar geleden stortte het centrum van de koepel in en werd het Tularosa Basin gevormd. De overgebleven kanten van de oorspronkelijke koepel vormen nu de San Andres en de Sacramento bergkammen. Zij omringen nu het Tularosa Basin.
We moesten 75 km rijden om bij White Sands te komen en toen we op de helft waren, kwam Dick er achter dat hij zijn portefeuille met paspoort en rijbewijs in de motorhome had laten liggen. Op zich geen ramp, want ik had alles van mijzelf bij me, maar Dick had dus geen identiteitsbewijs. We hebben even overlegd wat te doen en besloten door te rijden, maar dan wilde ik wel het stuur overnemen. Er kwam maar geen gelegenheid om te stoppen, tot we eindelijk bij een zijweg met een hek kwamen. We zijn van plaats gewisseld. Na 5 minuten rijden kwamen we een bord tegen waarop stond dat we er rekening mee moesten houden om verderop te stoppen. Wij hadden geen idee waarom.......tot we oranje pionnen op de weg tegen kwamen die ons naar één baan leidden. Dick zei al....nu zul je het hebben en ja hoor, border patrol. ... Toen wij uit Lajitas vertrokken hebben we mijlen langs de Rio Grande gereden, waar een heel legioen Mexicanen zo de rivier over konden steken en we hebben geen border patrol gezien en nu, terwijl we al een behoorlijk eind New Mexico in waren...opeens border patrol..... De officer wilde mijn paspoort en visum zien en het paspoort en visum van Dick en dat had hij dus niet bij zich, Dick legde uit hoe het kwam en wij werden naar een speciale parkeerplaats verwezen en moesten daar wachten. Ze kwamen met 2 man sterk terug en Dick wilde uit de auto stappen, maar dat mocht dus niet.....zitten blijven. De officer vroeg of hij iets bij zich had met zijn naam erop. Ja we hadden het jaarlijkse registratiebewijs van de Jeep in de auto met de namen van ons beiden erop. Hij nam het papier mee naar kantoor en hoopte dat hij de gegevens van Dick in de computer terug kon vinden. Dit zijn dus van die momenten dat je geen grapjes moet maken en geen foto's mag maken, het is een heel serieuze aangelegenheid.
Na een paar minuten kwam één van de heren terug en zei dat hij alles in de computer had gevonden. We kregen wel te horen dat Dick in het vervolg beter kan zorgen dat hij een identiteitsbewijs bij zich heeft, want het computerprogramma laat het nog weleens af weten en als zij de indentiteit niet hadden kunnen checken, waren ze genoodzaakt hem vast te houden tot ik de juiste papieren had gebracht. We zagen het al helemaal voor ons....Dick die werd afgevoerd door twee van die stoere jonge kerels en van mij afhankelijk was om zijn papieren uit de motorhome te halen en wanneer ik weer terug zou komen. Heen en terug zou dat toch meer dan 150 km. rijden zijn. Dat alles was gelukkig niet aan de orde en later konden we er hartelijk om lachen.
We zijn eerst naar het visitor centrum van White Sands gegaan voor de nodige informatie en daarna zijn we het park ingereden. Het was weer heel anders dan we tot nu toe hadden gezien. Eén groot gedeelte van de zandduinen - wat dus gips is - is spierwit. Het lijk heel fijn zand en door de wind veranderen de duinen ook steeds. We vonden het een heel bijzonder gebied, niet te vergelijken met andere parken die we hebben bezocht. Het was weer een topdag.
|
|
|
|
|
| 23-05-2013 |
| Demming |
Aanstaande maandag is het Memorial Day. Amerikanen zien het weekend dan als holidays en plakken vaak nog een paar vrije dagen na Memorial Day aan vast. Alle campings bij meren en bezienswaardigheden zitten dan vol. Je moet al heel vroeg reserveren voor een plekje op een camping. Wij vinden dat heel lastig omdat we nooit ver van tevoren weten waar we zijn. We hadden wel 2 campings uitgezocht in Silver City, als de één vol zat konden we altijd nog naar de ander. Vanmorgen werden we een beetje nerveus en vroegen ons af of er nog wel plaats voor ons zou zijn. Ik heb eerst de ene camping gebeld en die zat de hele week helemaal vol heel veel verontschuldigingen maar ze hadden geen plek meer. Toen ik de volgende camping belde kreeg ik hetzelfde verhaal. Het was geen optie om op de camping waar we stonden te blijven, dat was echt een camping voor één overnachting aan een snelweg. We zijn even op internet gaan zoeken naar een camping met goede beoordelingen en vonden er een dichtbij Demming. Ik heb gebeld en gelijk voor een week besproken, er was nog plaats. De dame aan de telefoon vroeg hoe laat we dachten te komen.......ongeveer 1.00 uur.
We zijn dus op pad gegaan en nu val ik in herhaling.........onderweg zijn we 2 keer in de fuik van de Border Patrol gereden, maar beide keren ging alles goed en mochten we zo door.
De Garmin werkte niet helemaal zoals zou moeten en we zijn helemaal verkeerd gereden. Op een gegeven moment kwamen we daar achter en konden gelukkig op een picknickplaats keren. We hebben wel een omweg gemaakt van 50 km.
Om bij de camping te komen, moesten we wel over een dirt road rijden dat geeft ontzettend veel stof, dus het wagenpark ziet er weer niet uit. Uit de verte zag ik al iemand bij een hek staan en zei voor de grap tegen Dick dat er iemand op ons stond te wachten. Het was helemaal geen grap er stond inderdaad een mijnheer ons op te wachten en zijn vrouw bracht ons naar onze plek. Deze camping heeft niet eens een receptie of kantoor. Het is een heel kleine camping in "the middle of nowhere", met allemaal oudere mensen. De beheerder en zijn vrouw zijn heel erg vriendelijk. We moeten alleen ongeveer 20 km. rijden naar het dichtsbijzijnde dorp. Voorlopig hebben we een plek en we zien wel wat we hier gaan doen de komende week.
De zonsondergangen zijn hier prachtig.
|
|
|
|
|
| 24-05-2013 |
| Demming 2 |
Op zich is dit een prima camping, maar wel overal heel ver vandaan. We hebben vandaag wat klussen gedaan en ja ik heb schoongemaakt. Alle wanden waren zwart, we denken dat dit niet zo'n gezonde omgeving is, want er waait veel stof rond en er zijn veel zandwervelstormen.
Vanmiddag nog even wat boodschappen gedaan en we hebben voor het eerst buiten gegeten. Ik heb ook buiten de pastasaus klaargemaakt, want als je binnen steeds kookt, wordt het veel te warm. Vanmiddag heb ik broodjes in de oven gebakken en dan klimt de temperatuur snel. We hebben wel 2 airco's, maar als die te vaak aanstaan, word je niet vrolijk van het lawaai. Dit zijn van die kleine ongemakken, we hebben wel een heerlijke temperatuur, prachtige vergezichten en schitterende zonsondergangen.
|
|
|
|
|
| 25-05-2013 |
| City of Rocks Statepark (foto's) |
|
|
|
|
|
|
| City of Rock State Park |
We zijn vandaag eerst naar het visitor centre van Deming gegaan. We hadden 3 plekken in gedachten die we graag wilden bezoeken, één ervan was City of Rocks State Park. Bij het visitor centre werden we te woord gestaan door een heel erg vriendelijke dame, waar we een heel leuk gesprek mee hebben gehad. Buiten het visitor centre staat een locomotief met 2 wagons, waaronder een caboose (kombuis, verblijf). Je kunt de locomotief en de caboose van binnen bekijken. De bestuurder van de goederentrein verbleef in de locomotief en wat ons opviel is dat er geen voorruit in zit, als de bestuurder wilde zien wat er voor de trein gebeurde dan moest hij zijn hoofd uit het zijraam steken. Dat hebben we wel eens op films gezien. De caboose was de laatste wagon van de goederentrein en alleen bestemd voor het personeel en de conducteur. De conducteur hield de administratie bij en zorgde voor de ontkoppeling van wagons en het personeel zetten wissels om, controleerde de lagers en deden overige werkzaamheden. Hier werd de adminstratie bijgehouden er stond een bed in en een kachel en zelfs een toilet.
We besloten naar City of Rocks State Park te gaan. City of Rocks State Park is echt een geologisch monument, het wordt gevormd door grote rots kolommen, sommige zijn wel 40 m. hoog en er lopen allemaal paden doorheen. De geologische geschiedenis van het park begon zon 35 miljoen jaar geleden, ten tijde van de enorme vulkaanuitbarsting die bekend staat als "the Kneeling Nun Tuff Eruption". Ter vergelijking: deze vulkaanuitbarsting is 1.000 keer heftiger geweest dan de eruptie van Mount St. Helens in 1980.
Het huidige City of Rocks State Park bevindt zich op ongeveer 30 kilometer afstand van de plek waar de eruptie plaatsvond. De lava en vulkanische assen waren, op het moment dat ze op deze plek neervielen, nog vloeibaar en bijzonder heet. Tijdens het afkoelingsproces versteenden de vulkanische materialen, daarbij ontstonden veel zogenaamde fractures, dat zijn scheuren in het gesteente. Gedurende de miljoenen jaren na de vulkaanuitbarsting heeft erosie het park gemaakt tot wat het nu is. De fractures hebben daarbij een belangrijke rol gespeeld: er verzamelde zich regenwater in de scheuren, tijdens de koude winters bevroor dat water en zette daardoor uit, de scheuren werden daardoor langzaam aan steeds groter. Daarnaast bleken de fractures een ideale plek te zijn voor plantengroei, ook hierdoor werden de scheuren steeds groter. Wind- en watererosie zorgden voor de rest.
In het park zagen we, een voor Amerikaanse begrippen, kleine camper. Ik dacht een Duits nummerbord te herkennen. Toen we ergens stopten om iets te bekijken, stopte de camper ook en Dick ging even een naar een dame die uitstapte om te vragen of ze uit Duitsland kwamen. Het waren inderdaad Duitse mensen die met hun eigen camper een half jaar in de US rond reisden. De camper was van Hamburg naar Halifax verscheept en na een half jaar reizen ging de camper weer op de boot naar Hamburg terug. De eigenaren van de camper vlogen heen en weer.
|
|
|
|
|
| 26-05-2013 |
| Blues festival |
We hadden grootse plannen voor vandaag. In Silver City zou namelijk het jaarlijkse "Blues festival" gehouden worden. We hadden op internet nagekeken wat we konden verwachten en het leek ons wel wat. We moesten er wel 60 mijl heen en 60 mijl terug voor rijden dat is 192 km. in totaal, maar voor de leuke dingen in het leven moet je iets over hebben. Het feest begon vandaag om 12.00 uur in een park in Silver City. We wilden om 11.00 uur weggaan, maar dat werd iets later omdat de beheerster van de camping gezellig een praatje kwam maken. Zij vertelde dat ze hier al 1 1/2 jaar verblijft en dat ze in al die tijd slechts 12 regendruppels heeft gezien. Het is hier heel erg droog.
Onderweg naar Silver City zagen we veel stof/zand wervelwinden, maar als ik ze wilde fotograferen, waren ze net weer opgelost.
We hebben op de locatie van het Blues Festival even rondgelopen. In het park zaten heel veel Mexicaanse mensen met de hele familie, allemaal koelboxen mee, ze waren echt een dagje uit. Er waren heel veel eettentjes, met ....zo te zien....de heerlijkste gerechten, waar veel gebruik van werd gemaakt. Wij hebben het niet aangedurfd om daar onze lunch te kopen. De muziek was niet echt de Blues waar wij van houden. Na 20 minuten hadden we het wel gezien, we hebben ons broodje gegeten en zijn weer naar de motorhome gegaan.
Onderweg kom je regelmatig borden tegen waarop staat dat je rekening moet houden met stof/zand winden en dat het zicht dan ZERO is. Wij konden ons er niets bij voorstellen. Toen we thuiskwamen wilde ik nog even een uurtje buiten zitten en een boek lezen. Na 10 minuten moest ik naar binnen, omdat ik werd gezandstraald door een wervelwind.
Wij kijken vanaf de camping uit op de Interstate 10 en we hebben vanmiddag gezien wat zo'n stofwind kan doen. Wanneer je met de auto in zo'n stofwind komt zie je inderdaad niet veel meer.
|
|
|
|
|
| 27-05-2013 |
| Museum van Deming |
We zijn vandaag naar het museumvan Deming geweest. Aansluitend wilden we een wandel tour door de stad lopen, langs gebouwen die een rol hebben gespeeld in de geschiedenis, maar daar was het te warm voor. We hebben wel een foto genomen van het oudste gebouw van Deming. Het oorspronkelijke gebouw werd gebouwd in 1889 en van 1902 tot 1930 is het gebouw langzaam uitgebreid.
Het museum was voor zo'n kleine stad aardig uitgebreid. Het bevatte allerlei kamers met steeds een ander onderwerp, geologie, cultuur van de indianen, een poppenkamer met ingerichte poppenhuizen, ruimten met de eerste auto's, ruimten met allerlei attributen die werden gebruikt in het leger, ruimten met medische gebruiksvoorwerpen en een ijzeren long met een uitleg hoe zo'n ijzeren long werkte. Mensen die niet zelfstandig meer konden adem halen, doordat hun spieren door polio waren aangetast werden voor maanden en soms jaren in een ijzeren long behandeld. Een western ruimte, ruimten voor indianen en hun cultuur. Zo zagen wij potten die uit oude graven van indianen waren gekomen met in alle potten een gat. Het gat was er in gemaakt om de geesten te laten ontsnappen. Er was een kamer met allemaal poppen en poppenhuizen. De eerste auto's en de eerste brandweerauto's. Wat mij erg aansprak was de wasbok met 2 teilen en een wringer. Ik zag nog zo mijn moeder de was doen. Verder was een een ruimte met attributen die een kapper gebruikte, waaronder een electrisch apparaat met allemaal klemmen. Het apparaat werd gebruikt om permanent te zetten. Ik herkende het nog van de kapper waar mijn moeder vroeger naar toeging voor haar permanentje.
Toen we thuis kwamen heeft Dick weer zijn garnalengerecht gemaakt en het was weer super lekker. Alleen loopt iedereen morgen met een grote boog om ons heen, want er gaat één bol knoflook in.
|
|
|
|
|
| 28-05-2013 |
| foto's Gila Dwellings |
|
|
|
|
|
|
| Gila Cliff Dwellings |
Ons doel voor vandaag was een gebied in het Gila National Forest, de Gila Cliff Dwellings. Het zijn prehistorische woningen die zijn gebouwd in nissen en onder overhangende rotsen. De Gilla Cliff Dwellings zijn gebouwd tussen 1270 en 1300 door de Pueblo Indianen die behoorden tot de Mogollon cultuur. Dit volk leefde van de landbouw en de jacht. De stamleden waren zeer bedreven in het vervaardigen van houten gereedschappen, kleden, potten en manden. In de grotten bevinden zich ongeveer 40 kamers, waar 10 tot 15 gezinnen hebben gewoond. Je krijgt bij de rotswoningen een goed beeld van hoe de Pueblo Indianen hebben gewoond. Ongeveer rond 1300 verdwenen de bewoners ineens, het is niet bekend waarom.
Nadat de Mogollon waren vertrokken, heeft er ongeveer 100 jaar niemand in het gebied geleefd tot in 1500 de Apaches zich hier vestigden. Zij hebben tot ongeveer 1870 hier gewoond. In 1870 begon de overheid met het verplaatsen van de Apaches naar reservaten.
Wij moesten er 100 mijl (160 km.) heen en terug voor rijden, waarvan de laatste 40 mijl naar de Cliff Dwellings over een smalle bochtige weg met heel veel haarspeldbochten. Het was een prachtige rit en alleszins de moeite waard en we reden eindelijk weer eens door bergen met bomen. Heerlijk na een aardige tijd in de woestijn. We kwamen op het juiste tijdstip aan, want we konden aansluiten bij een toer met gids. Om één uur begon de toer en eindigde om half drie. De toer werd geleid door een heel enthousiaste dame. We hebben weer een geweldige dag gehad.
|
|
|
|
|
| 29-05-2013 |
| dag woestijn |
|
Geen foto's en geen verhaal vandaag. We hebben de hele dag voorbereidingen getroffen om morgen weg te gaan. We hebben o.a. alle mails beantwoord, telefoontjes gepleegd, alles opgeruimd, de was en de boodschappen gedaan. We gaan naar het Cochiti meer ten westen van Santa Fe. We hebben een beetje genoeg van de woestijn en de wervelwinden, alles zit onder het stof, omdat er vandaag heel veel wind stond. Morgen een lange rit.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
