"Vanmorgen
is José overleden.",
liet Walter mij weten.
Mijn gedachten gaan terug naar 2004, waar Walter na een
korte kennismaking met het instrument aan enkele vrienden voorstelde
om deel te nemen aan een alpenhoorncursus. Met een huur instrument
konden we een zeer summiere inleiding volgen. Iedere deelnemer aan de
cursus kon een paar noten toeten, maar de charme van de
alpenhoornmuziek moesten we er wel op eigen houtje onder leiding van
Walter bijvoegen.
José, die Walter via het samen spelen in de harmonie
had leren kennen, moedigde hem - en onrechtstreeks de vrienden - aan om een eigen instrument aan te kopen.
Zodoende kochten we
op 6 december 2004, voor onze Sinterklaas een alpenhoorn in
Zwitserland.
Na een beetje oefenen in verschillende groepen, waarvan
de laatste onder leiding van Walter probeerde om een beetje
voortreffelijke klank te krijgen, bleek dat sommige leden meer belang
hechten aan het drankje voor, na en tijdens de pauze dan het
inoefenen van de stukken.
Een bijkomend gebrek was de kennis
van het notenlezen, zodanig dat Walter elke repetitie veel tijd
spendeerde aan het aanleren van de melodieën en ritmes, voordat we
ons aan een basispakket van stukken konden wijden.
Wanneer Walter met José, die een voortreffelijke
fluitiste was, sprak over de drang om beter te leren spelen op onze
alpenhoorn, zocht zij op het internet naar een cursus in de
Alpenlanden. En jawel, in 2008 konden Walter en ik samen deelnemen in
Bregenz aan het internationaal "Alphorn seminar".
Toen
we terugkwamen luisterde José naar onze ervaringen en was zeer
lovend over al hetgeen we daar hadden opgestoken. Er werd direct
afgesproken dat we dat de volgende jaren zouden herhalen.
Ondertussen
was de groep wel verder uitgebreid met Clement Pepermans en in 2011
kwam ook Michel Guns erbij, die allebei de nodige muzikale ervaring
hadden. We bleven het "Bregenzer Alphornseminar" volgen tot
het in 2016 ophield daar samen te komen.
Vanaf toen was het in de repetities nog moeilijker om
het verschil in spelen tussen de beginnelingen en de gevorderden in
één groep niet te laten opvallen.
Het was dan ook vanzelfsprekend dat we in 2013 aparte
repetities hielden met 4 leden. Met een viertal besloten we om het
spelen op onze alpenhoorn in Fa stemming verder te ontwikkelen.
Hoe
zouden we onze nieuwe groep dan noemen? Het was weer José die
volmondig "ja, dat is 't" zei, wanneer bij het brainstormen
de naam "Alpenhoornvrienden" viel.
Vanaf toen was José de persoon die alles in het werk
stelde om de leden van de groep, maar vooral ook de echtgenotes,
samen te houden.
We trokken er met de ganse ploeg verschillende jaren voor een paar dagen op
uit naar Zendscheid, Ernst, Schmallenberg, Willingen en Mayschoss.
Rond de Zwitserse nationale feestdag nodigde José en Walter het gezelschap uit voor een barbecue en om middernacht werd er dan geklonken op de verjaardag van Walter.
Wanneer de corona het nog toeliet, was het de gewoonte
om een misviering op te luisteren in de Gummaruskerk van Lier, waar
we achteraf bij de kaas en wijnavond van het kerkkoor werden
uitgenodigd.
En steeds was José er, als onze centrale spil.
José, we gaan je warme persoonlijkheid allemaal
missen.
Maar we gaan zeker door en we gaan de spirit die je in
onze groep hebt geplant verder zetten.
Ik ben zeker dat je dat
ook zo zou gewild hebben.
Frank Verhaegen
|
