Wat voor de één belachelijk is, kan voor de andere het belangrijkste zijn wat er is in het leven. Het hangt er allemaal af van hoe je het bekijkt.
En ik vind het vrij zinloos om te discussiëren wie gelijk heeft. Iedereen heeft immers zijn realiteit, zijn werkelijkheid, zijn eigen visie op het leven. Zo is godsdienst voor de ene persoon heel belangrijk terwijl het voor de andere zelfs helemaal niet aanwezig is in zijn leven.
Zo is het te begrijpen dat de vader van een vermoord kind het recht zelf in handen neemt. En toch ook weer niet. Zo zijn er tal van voorbeelden. Het hangt er allemaal van af hoe je het bekijkt.
Het is op de een of andere manier troostend als je je niet goed in je vel voelt, om te zien dat er er erger is. En toch heb ik al gehandicapte mensen gelukkiger gezien dan perfect gezonde medemensen.
Misschien is het aanvaarding. Misschien moet men eerst zijn huidige situatie eerst helemaal aanvaarden vooraleer een mens gelukkig kan worden? En misschien ook niet. Ik kan nu mijn huidige situatie niet aanvaarden, hoe simpel deze ook lijkt te zijn. Ik snap dat er veel erger bestaat. Veel erger. Maar moet een mens zich daarmee troosten?
Bestaan er dan eigenlijk officiële gradaties in erger zijn? Is terminaal ziek zijn dan erger dan een pianist die net zijn vinger kwijt is? Is een 9vingerige pianist erger dan iemand die gehandicapt is? En wie bepaald deze rangschikking?
Tijdens mijn scheiding heb ik honderd maal mogen horen: chance dat er geen kinderen zijn. Elke keer balde ik mijn vuisten als deze onliner werd bovengehaald. Ja, inderdaad. Geluk dat er geen kinderen zijn, geluk dat er geen gezinsdrama is gebeurd, een geluk dat het nu gebeurd en niet later, een geluk dat er geen geldproblemen zijn, Wat een geluk allemaal, een mens zou zich schuldig voelen triestig te zijn in deze schijnbare poel van gelukzaligheden.
Perspectie. Iedereen leeft in zijn eigen realiteit en het is soms moeilijk je in te leven in de realiteit van iemand anders. Ja, chronisch ziek zijn is heel erg. Voor iedereen. Een atleet die zijn rug breekt, is ook heel erg. Iemand die zijn hart en dromen in elkaar ziet vallen, dat is ook erg.
Het is allemaal erg. En ook niet. Want eigenlijk zijn we maar een stofje in het heelal.
En zo, zo is er een uitleg voor alles. Maar dit neemt niet weg dat iedereen recht heeft op zijn verdriet, zijn proces, zijn weg, zijn puzzel. En iedereen heeft een eigen weg, een eigen puzzel.
18-04-2009 om 13:20
geschreven door Oberon
Tags:Gezaag, leven
17-04-2009
Te traag
Alles is moeilijk voor het makkelijk wordt. Een waarheid als een koe.
Sinds mijn oude leven tot de voltooid verleden tijd behoort, heb ik mezelf niet echt meer onder controle. Ik ben terug beginnen met roken, ben gestopt met sporten, kan 's avonds de slaap niet vatten en 's morgens geraak ik niet wakker. Bovendien zit ik de laatste dagen letterlijk met de krop in de keel, waardoor de wildste kankerverhalen door mijn fantasie lopen. Toch maar stoppen met roken?
En omdat ik heel graag mijn ouderlijk huis zou verlaten ben ik nu op zoek naar een huis om te kopen of een appartementje om te huren. Na even mijn financiën te hebben nagekeken ben ik toch wel wat geschrokken hoe klein mijn budget is (of hoe duur alles is). Dus dat belooft ook nog een lange zoektocht te worden.
Resultaat: ik heb me al beter gevoeld.
Het rare is dat ik wéét dat ik moet stoppen met roken, terug beginnen sporten. Dat ik het wat tijd moet geven en dat ik wel een leuk huisje binnen mijn budget zal vinden. Mijn hersenen weten dat, maar mijn hart lijkt niet mee te willen. De laatste tijd schreeuwen er zo twee stemmen in mijn hoofd. Een constructieve en een destructieve. En natuurlijk ben ik sneller geneigd toe te geven aan de destructieve stem...
Waar ik wel trots op ben is op het feit dat ik de lokroep van de datingsites nog steeds kan weerstaan. Ik heb op 2 sites een profiel gemaakt, heb op eentje zelf een contactverzoek ontvangen, maar ik heb er nog geen geld aan gegeven. Ben dit ook niet zinnes. Nog niet.
Waarom gaat alles zo ellendig traag? Ik wou dat ik ging slapen, mijn ogen opendeed en dat alles was zoals ik het wou. Pfff, moedig zijn is moeilijker dan ik dacht.
17-04-2009 om 11:46
geschreven door Oberon
Tags:depri, immo, roken, datingsites, moed
15-04-2009
Start
Pubertijd, eerste vriendin, 9 jaar samen, huisje kopen, trouwen en 6 maanden later scheiden. Velen zal het min of het meer bekend in de oren klinken. Wegens bang van het befaamde en gevreesde zwarte gat, maakte ik gauw een profieltje aan op een datingsite. Resultaat: enkele weken later had ik al een nieuwe relatie. Dat ze meer dan 80 km verder woonde deed er niet toe. Ik was niet meer alleen!
Twee jaar later: zelfde procedure: einde relatie; nog banger van dat zwarte gat, terug een profieltje aanmaken op diezelfde datingsite. Resultaat: enkele weken later had ik terug een nieuwe relatie. Dat ze niet echt mijn type was deed er niet toe. Grijnzend naar het zwarte gat keek ik de andere kant op.
Twee jaar later: zelfde situatie. Einde relatie. Shit, dat zwarte gat is daar nog steeds. Gauw computer aan, datingsites zoeken en... en... Ho, stop! Waar heb ik dit nog gezien? Nee, dit kan niet langer zo. 't Doet mij denken aan een citaat uit een film: you can run, but you can't hide... Lafheid is het oorkussen der duivel... of was het luiheid? Enfin, alleszins, ik begin het wel door te hebben dat ik eerst dat zwarte gat onder ogen moet komen en vechten met de eenzaamheid die me staat op te wachten vooraleer ik écht verder kan in het leven.
Een nieuw leven. Verdorie. Wat was er nu weer zo verkeerd aan het vorige? Al sinds mijn pubertijd had ik een toekomstvisie van mijn leven. Op mijn dertigste zou ik getrouwd zijn, een mooi huisje hebben waar een schattig kindje zou rondlopen. Ik zou een mooi job hebben ezovoort.
Nu ben ik er vorige week 31 geworden. Ik woon op een kamer bij mijn ouders en het enigste wat hier nog rondloopt is een kat en enkele kippen. Tja... niet echt wat ik voor ogen had. Mijn interne klok trachtend te negeren en mijn huidige situatie trachtend te aanvaarden heb ik besloten mijn rug te rechten, vuisten te maken en er aan te beginnen. Een nieuw leven. Nieuwe dromen. Nieuwe visies.
Mijn oude puzzel, die ik al meer dan tien jaar probeer af te werken mooi terug afbreken en in een doosje in mijn rugzak zetten. Met al wat ik heb de moed zoeken om aan een nieuwe puzzel te beginnen. Jammer dat het uiteindelijke resultaat nog niet op de voorkant van de doos staat. Maar toch begin ik er aan. Met volle moed beginnen met de hoekjes te zoeken, om zo eerst een mooi, stevig kader te bouwen.
Deze blog is een onderdeeltje van mijn nieuwe leven, mijn nieuwe puzzel geworden. Een uitlaapklep, een luisterend oor.
Alles is moeilijk voor het makkelijk wordt. Een waarheid als een koe.
Sinds mijn oude leven tot de voltooid verleden tijd behoort, heb ik mezelf niet echt meer onder controle. Ik ben terug beginnen met roken, ben gestopt met sporten, kan 's avonds de slaap niet vatten en 's morgens geraak ik niet wakker. Bovendien zit ik de laatste dagen letterlijk met de krop in de keel, waardoor de wildste kankerverhalen door mijn fantasie lopen. Toch maar stoppen met roken?
En omdat ik heel graag mijn ouderlijk huis zou verlaten ben ik nu op zoek naar een huis om te kopen of een appartementje om te huren. Na even mijn financiën te hebben nagekeken ben ik toch wel wat geschrokken hoe klein mijn budget is (of hoe duur alles is). Dus dat belooft ook nog een lange zoektocht te worden.
Resultaat: ik heb me al beter gevoeld.
Het rare is dat ik wéét dat ik moet stoppen met roken, terug beginnen sporten. Dat ik het wat tijd moet geven en dat ik wel een leuk huisje binnen mijn budget zal vinden. Mijn hersenen weten dat, maar mijn hart lijkt niet mee te willen. De laatste tijd schreeuwen er zo twee stemmen in mijn hoofd. Een constructieve en een destructieve. En natuurlijk ben ik sneller geneigd toe te geven aan de destructieve stem...
Waar ik wel trots op ben is op het feit dat ik de lokroep van de datingsites nog steeds kan weerstaan. Ik heb op 2 sites een profiel gemaakt, heb op eentje zelf een contactverzoek ontvangen, maar ik heb er nog geen geld aan gegeven. Ben dit ook niet zinnes. Nog niet.
Waarom gaat alles zo ellendig traag? Ik wou dat ik ging slapen, mijn ogen opendeed en dat alles was zoals ik het wou. Pfff, moedig zijn is moeilijker dan ik dacht.
