Pubertijd, eerste vriendin, 9 jaar samen, huisje kopen, trouwen en 6 maanden later scheiden. Velen zal het min of het meer bekend in de oren klinken. Wegens bang van het befaamde en gevreesde zwarte gat, maakte ik gauw een profieltje aan op een datingsite. Resultaat: enkele weken later had ik al een nieuwe relatie. Dat ze meer dan 80 km verder woonde deed er niet toe. Ik was niet meer alleen!
Twee jaar later: zelfde procedure: einde relatie; nog banger van dat zwarte gat, terug een profieltje aanmaken op diezelfde datingsite. Resultaat: enkele weken later had ik terug een nieuwe relatie. Dat ze niet echt mijn type was deed er niet toe. Grijnzend naar het zwarte gat keek ik de andere kant op.
Twee jaar later: zelfde situatie. Einde relatie. Shit, dat zwarte gat is daar nog steeds. Gauw computer aan, datingsites zoeken en... en... Ho, stop! Waar heb ik dit nog gezien? Nee, dit kan niet langer zo. 't Doet mij denken aan een citaat uit een film: you can run, but you can't hide... Lafheid is het oorkussen der duivel... of was het luiheid? Enfin, alleszins, ik begin het wel door te hebben dat ik eerst dat zwarte gat onder ogen moet komen en vechten met de eenzaamheid die me staat op te wachten vooraleer ik écht verder kan in het leven.
Een nieuw leven. Verdorie. Wat was er nu weer zo verkeerd aan het vorige?
Al sinds mijn pubertijd had ik een toekomstvisie van mijn leven. Op mijn dertigste zou ik getrouwd zijn, een mooi huisje hebben waar een schattig kindje zou rondlopen. Ik zou een mooi job hebben ezovoort.
Nu ben ik er vorige week 31 geworden. Ik woon op een kamer bij mijn ouders en het enigste wat hier nog rondloopt is een kat en enkele kippen. Tja... niet echt wat ik voor ogen had. Mijn interne klok trachtend te negeren en mijn huidige situatie trachtend te aanvaarden heb ik besloten mijn rug te rechten, vuisten te maken en er aan te beginnen. Een nieuw leven. Nieuwe dromen. Nieuwe visies.
Mijn oude puzzel, die ik al meer dan tien jaar probeer af te werken mooi terug afbreken en in een doosje in mijn rugzak zetten. Met al wat ik heb de moed zoeken om aan een nieuwe puzzel te beginnen. Jammer dat het uiteindelijke resultaat nog niet op de voorkant van de doos staat. Maar toch begin ik er aan. Met volle moed beginnen met de hoekjes te zoeken, om zo eerst een mooi, stevig kader te bouwen.
Deze blog is een onderdeeltje van mijn nieuwe leven, mijn nieuwe puzzel geworden. Een uitlaapklep, een luisterend oor.
Welkom!
15-04-2009 om 22:16
geschreven door Oberon 
Tags:start, introductie
|
Alles is moeilijk voor het makkelijk wordt. Een waarheid als een koe.
Sinds mijn oude leven tot de voltooid verleden tijd behoort, heb ik mezelf niet echt meer onder controle. Ik ben terug beginnen met roken, ben gestopt met sporten, kan 's avonds de slaap niet vatten en 's morgens geraak ik niet wakker. Bovendien zit ik de laatste dagen letterlijk met de krop in de keel, waardoor de wildste kankerverhalen door mijn fantasie lopen. Toch maar stoppen met roken?
En omdat ik heel graag mijn ouderlijk huis zou verlaten ben ik nu op zoek naar een huis om te kopen of een appartementje om te huren. Na even mijn financiën te hebben nagekeken ben ik toch wel wat geschrokken hoe klein mijn budget is (of hoe duur alles is). Dus dat belooft ook nog een lange zoektocht te worden.
Resultaat: ik heb me al beter gevoeld.
Het rare is dat ik wéét dat ik moet stoppen met roken, terug beginnen sporten. Dat ik het wat tijd moet geven en dat ik wel een leuk huisje binnen mijn budget zal vinden. Mijn hersenen weten dat, maar mijn hart lijkt niet mee te willen. De laatste tijd schreeuwen er zo twee stemmen in mijn hoofd. Een constructieve en een destructieve. En natuurlijk ben ik sneller geneigd toe te geven aan de destructieve stem...
Waar ik wel trots op ben is op het feit dat ik de lokroep van de datingsites nog steeds kan weerstaan. Ik heb op 2 sites een profiel gemaakt, heb op eentje zelf een contactverzoek ontvangen, maar ik heb er nog geen geld aan gegeven. Ben dit ook niet zinnes. Nog niet.
Waarom gaat alles zo ellendig traag? Ik wou dat ik ging slapen, mijn ogen opendeed en dat alles was zoals ik het wou. Pfff, moedig zijn is moeilijker dan ik dacht.
