Pubertijd, eerste vriendin, 9 jaar samen, huisje kopen, trouwen en 6 maanden later scheiden. Velen zal het min of het meer bekend in de oren klinken.  Wegens bang van het befaamde en gevreesde zwarte gat, maakte ik gauw een profieltje aan op een datingsite. Resultaat: enkele weken later had ik al een nieuwe relatie. Dat ze meer dan 80 km verder woonde deed er niet toe. Ik was niet meer alleen!

Twee jaar later: zelfde procedure: einde relatie; nog banger van dat zwarte gat, terug een profieltje aanmaken op diezelfde datingsite. Resultaat: enkele weken later had ik terug een nieuwe relatie. Dat ze niet echt mijn type was deed er niet toe. Grijnzend naar het zwarte gat keek ik de andere kant op.

Twee jaar later: zelfde situatie. Einde relatie. Shit, dat zwarte gat is daar nog steeds. Gauw computer aan, datingsites zoeken en... en... Ho, stop!  Waar heb ik dit nog gezien? Nee, dit kan niet langer zo. 't Doet mij denken aan een citaat uit een film: you can run, but you can't hide... Lafheid is het oorkussen der duivel... of was het luiheid? Enfin, alleszins, ik begin het wel door te hebben dat ik eerst dat zwarte gat onder ogen moet komen en vechten met de eenzaamheid die me staat op te wachten vooraleer ik écht verder kan in het leven.

Een nieuw leven. Verdorie. Wat was er nu weer zo verkeerd aan het vorige?
Al sinds mijn pubertijd had ik een toekomstvisie van mijn leven. Op mijn dertigste zou ik getrouwd zijn, een mooi huisje hebben waar een schattig kindje zou rondlopen. Ik zou een mooi job hebben ezovoort.

Nu ben ik er vorige week 31 geworden. Ik woon op een kamer bij mijn ouders en het enigste wat hier nog rondloopt is een kat en enkele kippen. Tja... niet echt wat ik voor ogen had. Mijn interne klok trachtend te negeren en mijn huidige situatie trachtend te aanvaarden heb ik besloten mijn rug te rechten, vuisten te maken en er aan te beginnen. Een nieuw leven. Nieuwe dromen. Nieuwe visies.

Mijn oude puzzel, die ik al meer dan tien jaar probeer af te werken mooi terug afbreken en in een doosje in mijn rugzak zetten. Met al wat ik heb de moed zoeken om aan een nieuwe puzzel te beginnen. Jammer dat het uiteindelijke resultaat nog niet op de voorkant van de doos staat. Maar toch begin ik er aan. Met volle moed beginnen met de hoekjes te zoeken, om zo eerst een mooi, stevig kader te bouwen.

Deze blog is een onderdeeltje van mijn nieuwe leven, mijn nieuwe puzzel geworden. Een uitlaapklep, een luisterend oor.

Welkom!

15-04-2009 om 22:16 geschreven door Oberon