Donderdag 23 maartxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Na een avondje Toby joes ( ja je leest het goed weer verzeild geraakt in tobies, hadden nochtans geen zin om uit te gaan maar dat zijn hier party animals, nie normaal) om 8u30 uit ons bed gerold en de zetel op in het zonneke. Tja na 3 dagen regen en het verliezen van ons eerste bruin moeten we dringend aan ons kleurke werken he.

Tegen de middag naar Picture Perfect gereden om eens gaan te kijken hoe het nu zit met die retouches van onze foto's en de tranen sprongen mij in de ogen. Die gast had de ganse avond gewerkt aan het corrigeren van mijn foto's. Tja als de fotograaf niet professioneel genoeg is om hiermee rekening te houden moet de rest boeten natuurlijk. Maar hij heeft echt fantastisch werk geleverd. We mogen morgen de foto's ophalen en ik denk er zelfs over om een "voor en na" op de site te zetten. We zien wel.

Tegen 13u30 ontmoeten we Ace in zijn township. Hij zal ons de ganse dag rondleiden in zijn wereld.

De wereld van tijdens en na de apartheid. De blanke wonen in de stad of op den buiten, de kleurlingen en zwarten hebben hun eigen regio's. Het is moeilijk om uit te leggen maar we zijn wel heel blij dat we dit mogen meemaken. Als blanke hier komen is zeer gevaarlijk en alleen overleef je dit wellicht niet. Ace is bekend door zijn verleden als boxer en heden als zeer goede golfer. Hij laat ons zelfs de foto's van zij pa zien die ook een bekend boxer was. Ons kan er niks gebeuren, integendeel zelfs, we worden overal zeer goed ontvangen. Het is zelfs een plezier om met deze mensen te praten en in hun huis te worden ontvangen.

Wij zagen de townships als de sloppenwijk. De plaats waar men de kleurlingen en zwarten naar toe joeg tijdens de apartheid. Leven in krotten in hun eigen land (zo zagen wij het en konden ons hier ook behoorlijk aan storen) Vandaag konden we echter de keerzijde van de medaille zien en ervaren dat deze mensen gelukkig zijn in hun eigen townships (lees eigen wereldje) Je hebt hier natuurlijk ook een onderscheid in diegene die het mindergoed tot slecht hebben en diegene die al een stenen huisje hebben met meerdere kamers. Maar de ambiance, het samenhorigheidsgevoel is onbeschrijfelijk.

Wij als 2 blanke worden aangestaard, achterna geroepen maar ook vriendelijk toegewuifd. Ze roepen hier helo, toveren hun witte tanden te voorschijn  en zwaaien alsof we oude bekenden zijn. Heel af en toe krijgen we de vraag om hen mee te nemen naar ons land, alsof we hen onder de arm kunnen nemen, in onze koffers kunnen stoppen en in België zeggen .... welkom !

Ace neemt ons ook mee naar het museum die nog niet open is voor publiek maar hij slaagt erin ons toch naar binnen te loodsen. Een primeur dus. Je kan hier de geschiedenis van de townships aanschouwen. Helaas nog niet af maar we hebben toch een vleugje nostalgie kunnen opsnuiven. Auto in, auto uit, huisje in, huisje uit, we kijken onze ogen uit. Praten met heel veel mensen en danken de kosmos dat we dit hebben mogen ervaren. Voor ons is het moeilijk te geloven dat je hier alleen niet levend uitkomt en dat wij dankzij Ace hier goddelijk worden ontvangen.

Zoals jullie allang hebben mogen ervaren ben ik niet zo'n schrijverstype maar eerder de fotograaf van dienst, ik ben er dan ook van overtuigd dat Carol weer een mooi stukje zal neerpennen over deze dag en verwijs dan ook zeer graag naar haar artikel.

Morgen onze laatste lazy day in Afrika en, zaterdagmiddag zetten we de terugtocht in met mixed feelings. We zullen blij zijn een aantal mensen terug te zien maar willen ook graag hier blijven. Een maand in zo'n land is niks, er valt hier nog zoveel te beleven en te zien !!!!!!!

Cc