Zoals het een échte blog vergaat, staan de meest recente artikels bovenaan. U begint dus best onderaan, bij onze profielen, voor 'n beetje structuur in ons reisverhaal. Wij rekenen op jullie commentaren ;o)
Carla & Carol on the road 2 meiden op rondreis door Zuid-Afrika!!
26-03-2006
CAROL: afscheid ZA
Zaterdag 25-03-2006
Na een reuze gezellig avondje uit bij Mauro's en het updaten van onze site, vertrekken we voor onze laatste avond in de cottage. Hoewel we oorspronkelijk het idee hadden om onze valiezen pas vandaag te maken, schieten we toch in gang. Het is uiteindelijk 04.00 als we moe, maar tevreden, ons bedje inkruipen.
Carla is alweer vroeg uit de veren en pikt de laatste Afrikaanse zonnestraaltjes mee uit haar luie zetel. We leggen de laatste hand aan onze bagage en kort na de middag gaat het richting luchthaven. We parkeren onze broffie bij Avis en nemen afscheid van ons totomobieltje... Het echte afscheid komt alsmaar dichterbij...
Nadat we zijn ingecheck installeren we ons met zen allen in de bar van de luchthaven. Ace belt nog om afscheid te nemen en vind het geweldig jammer dat ie niet op de luchthaven kon zijn (een begrafenis heeft nu eenmaal voorrang en duurt in ZA gemiddeld 6u).
Om 14.30 is het uur van de waarheid aangebroken; ik hou me sterk, maar het wenen staat me nader dan het lachen! Dit is geen 'vaarwel', maar 'tot ziens' en ik maak me sterk dat ik nog dit jaar terug voet aan wal zet in dit land!
We gaan aan boord van het eerste uit een lange reeks vliegtuigen, sluiten de ogen en mijmeren na bij de gedachte aan een zalige vakantie. We zijn het unaniem met elkaar eens: een maand is veel te kort en geen van ons beiden wil echt naar huis.
Rond 15.30 landen we in Johannesburg en gaan in een of andere bar een moccachino en hot chocolate drinken. De tijd vliegt voorbij en voor we het goed en wel beseffen is het tijd om aan boord van de Airbus te gaan, richting Zurich. Het beloofd een lange nacht te worden. Carla doet geen oog dicht en speelt spellekes voor zot. Ik geniet van een melodramatische film en doe een poging om toch wat slaap te vatten.
Zondag 26-03-2006
Kort na 6u landen we in Zurich en we hebben geen tijd te verliezen, want binnen het uur zitten we alweer de lucht in. Op weg naar onze laatste bestemming: Belgie.
Aangekomen op de luchthaven, krijgt ons Carla de verrassing van haar leven: Ilse (alias poes) en Bart staan haar op te wachten. We spreken af om bij Bart en Ilse thuis nog wat te gaan drinken voor onze wegen scheidden.
Als aperitief, let wel: het is amper 10.30, drinken we gewoontegetrouw een Black Sambucca!! De anderen vinden het maar niks, wij genieten nog na. We tonen onze DVD's van het skydiven en vertellen uitgebreid heen en weer. Na een kort blitsbezoek, wuif ik Carla uit en ga ik met onze pa op bezoek bij zijn ma.
Ook daar vertel ik uitgebreid over onze vakantie. Ik krijg te horen dat ik er goed uitzie, geweldig ontspannen, en zo voel ik me ook. Deze vakantie had ik broodnodig en heeft me ongelooflijk deugd gedaan.
Uiteindelijk ga ik mee met onze pa... ja, dat wordt mijn voorlopige thuis (jullie hebben ondertussen allemaal al wel begrepen dat het tussen Sven en mij gedaan is).
Het 'gewone' leventje kan weer beginnen, nl. morgen met werken... Ik kijk er naar uit (not).
Foto met ons meest droeve gezicht ;o)) op weg naar huis
Het zit erop ! We zijn terug thuis en hebben zelfs al onze eerste werkdag achter de rug pfff !
De maand ging snel voorbij, (voor ons tenminste, voor het thuisfront net iets minder snel zo blijkt)
Het was leuk, mooi en we hebben veel gelachen. Ondanks dat ik ons Carolleke in de laatste 5 jaar maar 2 keer had gezien hadden we een goede verstandhouding. Van discussie was er geen sprake. Integendeel, we hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen, freaky zelfs met momenten.
Zuid-Afrika was compleet anders dat wat ik verwacht had. Het voelt zeer westers aan. Het is een land van tegenstrijdigheden, moeilijk vat op te krijgen. Te wijten aan zijn politieke geschiedenis ? De apartheid die nog vers in het geheugen ligt ? Het feit dat we maar een zeer klein stukje van Afrika gezien hebben ?
Het is zeker de moeite waard. Als ik terugdenk aan Kaapstad met zijn oneindig veel mogelijkheden, de pittoreske dorpjes langsheen de wijnroute, de bergen tussen Stellenbosch en Oudtshoorn. De prachtige natuur in Knysna en Tsitsikamma, het winderige zonnige Port Elisabeth.
Het was een reis vol avontuur, leuke ontmoetingen, diepe indrukken. Daarom wil ik toch ons Carolleke nog eens bedanken voor het feit dat ze aan mij dacht als reispartner. (Ik zal die woensdagavond nooit vergeten, ik was op weg naar mijn ouders toen zij belde) en wil haar ouders in P.E nog eens extra in de bloemekes zetten voor de huiselijke ontvangst, het lekkere eten en de verblijfsfaciliteiten. Mijn ouders voor de sponsering en het vertrouwen. Iedereen die onze website heeft gevolgd, Bart en Ilse die ons stonden op te wachen in de luchthaven en Xenia die zelfs een stukje heeft gebruikt over de apartheid op 't school. Peter voor de website.
Vandaag brengen we ons auto'tje terug en nemen we afscheid van Zuid-Afrika. Er staat ons nog een lange weg te wachten. Vanuit Port Elisabeth vliegen we, via Johannesburg, naar Zurich.
12u30 Avis huurwagen terugbrengen
13u Port elisabeth
14u Vlucht nr Johannesburg PLZ-JNB (SA416 south african airways)
15u40 Aankomst Johannesburg
19u30 JNB-ZRH (LX289 - Swiss Internat Airlines)
Zondag 26.03.2006
We nemen voor de laatste keer deze vakantie de vlieger en landen binnenkort terug op Zaventem...
- Carla: voor je eeuwige enthousiasme, energie en interesse & voor het delen van je levenswijsheden en ervaringen. But most of all thank you for becoming part of my life and being so much more than a friend! You truly are one out of the thousand!
- Guy, haar baas en de collega's: voor het toestaan van een maand verlof en en het opvangen van haar afwezigheid!
- Willy & Diane, haar ouders: voor de steun en het vertrouwen!
- Jean-Marie, mijn baas en de collega's: omdat jullie me dit verlof zo hard gunden en God knows I needed it desperately!
- onze pa: voor de steun en het begrip! Zal jou de komende weken en maanden nog heel hard nodig hebben...
- Mama en Luc: voor jullie gastvrijheid, het lekker eten en de gezellige avonden.
- Matthias: simply 'cause you're the best brother in the whole world!
- Art: for introducing me into 'your world'. You truly are a great person.
En natuurlijk ook een dikke merci aan alle vrienden, kennissen, lezers en lezeressen voor jullie vele lieve reacties en het trouw opvolgen van onze avonturen!
Onze laatste dag in PE begint vroeg; we willen namelijk genieten van de heerlijke Afrikaanse zon onder een stralend blauwe hemel. Op de locale radio - Algoa - spreken ze over een prachtige herfstdag... Niks vergeleken met een prachtige herfstdag in Belgie! Hoewel wij nu volop naar de zomer toeleven, zitten ze hier volop in de herfst en maakt iedereen zich op voor de komende winter.
Rond de middag krijgen we telefoon van Hilde. Zij en haar man verhuisden 23 jaar geleden naar Zuid-Afrika, brachten 3 flinke zoons groot en genieten met volle teugen van het wonderlijke leven hier. Hilde ken ik ondertussen al een paar jaar en de gewoonte wil dat we elkaar zien wanneer zij in Belgie is of ik in Zuid-Afrika ben. We ontmoeten elkaar in Greenacres en doen ons tegoed aan een lekkere hamburger met frietjes en cola. Vervolgens gaan we met zen allen op zoek naar de fel begeerde egg poucher die ons ma al zo lang zoekt (and those 2 babes on a mission always succeed) en kopen Black Sambucca om in Belgie na te genieten. We belanden met Hilde op een gezellig terrasje in Alma Street en babbelen honderduit. Een mens heeft zoveel te vertellen na 4 jaar...
Als afsluiter van een geslaagde vakantie en ter ere van ons mama hare verjaardag, gaan we uit eten bij Mauro's. Deze sympathieke Italiaan runt een fantastisch restaurant aan de Beachfront en het eten is overheerlijk. Na afloop komt hij gezellig bij ons aan tafel zitten en drinken we op Zuid-Afrika. Als, en dat is een grote ALS, ik terugkom naar Zuid-Afrika kan ik bij hem aan de slag achter de bar... en mag ik met zijn Audi TT cruisen... Mmmh, daar moet ik dus echt wel es over nadenken ;o)
Terug thuis kruipen we voor een laatste keer voor de PC en zetten de site op orde. Alle foto's staan online en alle artikels zijn geschreven. Onze missie zit erop!
Morgen rest ons enkel nog valiezen maken, afscheid nemen van de broffie en met pijn in het hart ook afscheid nemen ZA en zijn inwoners.
Na alweer een geslaagd avondje uit @ Toby Joe's (zie front page) zet ik me in de cottage aan het schrijven, terwijl Carla in sneltempo naar dromeland trekt. Voor ik het goed en wel besef is het 04.00 en dus hoog tijd om ook naar zaliger oorden te vertrekken. Ik veeg de Picture Perfect make-up van men facade, loop nog een toerke rond den blok (not) en kruip onder de wol.
Al bij het piepen van het eerste zonnestraaltje rolt Carla uit bed en maakt het zich gezellig in de tuin van de cottage op een ligstoel. Nadat ze gisteren begon af te vellen wil ze absoluut nog een kleurtje om thuis mee te gaan stoefen. Ik laat het allemaal wat aan me voorbij gaan, want zowat men hele lijf protesteert bij de gedacht om nu al uit bed te klauteren. Ietwat later raap ik alle moed bijeenm pak mezelf en een kussen onder de arm en laat me languit op de ligstoel in de tuin vallen. Lang nog niet van plan de stralende zon een blik te gunnen! Stilaan ontwaakt men lichaam en vang ik een eerste glimp van deze prachtige nazomerse dag op. De toon voor de dag is gezet! We luieren tot de middag onder een broeiend hete zon tot ik tot de vaststelling kom dat ook ik mijn wintervel begin te verliezen. Gelukkig zit er onder het afgevelde lijf nog steeds een mooi kleurtje!
Township Tour
Kort na de middag brengt broffie ons tot in New Brighton, de township waar Ace onderdak vond. Acem vriend aan huis, leidt ons rond in een voor ons nieuwe en ongekende wereld. In tegenstelling tot wat velen onder ons denken, is het leven in de township best aangenaam. De mensen wuiven je toe en lachen naar je wanneer je voorbij wandelt. Hier hangt een gezellige sfeer, die je bijna kan vergelijken met die op een kermis. Op elke hoek van de straat weerklinkt muziek en mensen slenteren in grote getalen rond op straat. De school is pas uit en de kids in uniform slepen zichzelf naar huis. Hier is van stress absoluut geen sprake! Ace rijdt met ons de verschillende areas binnen de township rond en brengt ons tot dicht bij de mensen. Sommigen willen zelfs niks liever dan dat je ze in je valies stopt en meeneemt naar Belgie. Maar als ze horen hoe 't daar met het weer gesteld is, bedenken ze zich even snel. We stappen bij de mensen binnen, drinken cool drink, en rijden weer een stukje verder. Hoe ver je ook gaat, waar je ook kijkt; iedereen kent Ace. We worden aan iedereen voorgesteld en enthousiast verwelkomd in hun land. Allemaal vragen ze wat we van Afrika vinden en stuk voor stuk leven ze op wanneer we zeggen dat we hier zeker nog terugkomen. Het beeld dat ik had van de armoede en ongelukkige mensen in deze omstandigheden verdwijnt als sneeuw voor de zon; ik krijg nog meer respect voor dit land, zijn mensen en hun cultuur. Ace brengt ons veilig en wel terug thuis en we zijn hem ontzettend dankbaar voor alweer een geslaagde dag!
En hier zitten we dan, alweer voor de PC... de laatste hand aan onze site aan het leggen voor we terugkeren naar ons kikkerland.
Na een avondje Toby joes ( ja je leest het goed weer verzeild geraakt in tobies, hadden nochtans geen zin om uit te gaan maar dat zijn hier party animals, nie normaal) om 8u30 uit ons bed gerold en de zetel op in het zonneke. Tja na 3 dagen regen en het verliezen van ons eerste bruin moeten we dringend aan ons kleurke werken he.
Tegen de middag naar Picture Perfect gereden om eens gaan te kijken hoe het nu zit met die retouches van onze foto's en de tranen sprongen mij in de ogen. Die gast had de ganse avond gewerkt aan het corrigeren van mijn foto's. Tja als de fotograaf niet professioneel genoeg is om hiermee rekening te houden moet de rest boeten natuurlijk. Maar hij heeft echt fantastisch werk geleverd. We mogen morgen de foto's ophalen en ik denk er zelfs over om een "voor en na" op de site te zetten. We zien wel.
Tegen 13u30 ontmoeten we Ace in zijn township. Hij zal ons de ganse dag rondleiden in zijn wereld.
De wereld van tijdens en na de apartheid. De blanke wonen in de stad of op den buiten, de kleurlingen en zwarten hebben hun eigen regio's. Het is moeilijk om uit te leggen maar we zijn wel heel blij dat we dit mogen meemaken. Als blanke hier komen is zeer gevaarlijk en alleen overleef je dit wellicht niet. Ace is bekend door zijn verleden als boxer en heden als zeer goede golfer. Hij laat ons zelfs de foto's van zij pa zien die ook een bekend boxer was. Ons kan er niks gebeuren, integendeel zelfs, we worden overal zeer goed ontvangen. Het is zelfs een plezier om met deze mensen te praten en in hun huis te worden ontvangen.
Wij zagen de townships als de sloppenwijk. De plaats waar men de kleurlingen en zwarten naar toe joeg tijdens de apartheid. Leven in krotten in hun eigen land (zo zagen wij het en konden ons hier ook behoorlijk aan storen) Vandaag konden we echter de keerzijde van de medaille zien en ervaren dat deze mensen gelukkig zijn in hun eigen townships (lees eigen wereldje) Je hebt hier natuurlijk ook een onderscheid in diegene die het mindergoed tot slecht hebben en diegene die al een stenen huisje hebben met meerdere kamers. Maar de ambiance, het samenhorigheidsgevoel is onbeschrijfelijk.
Wij als 2 blanke worden aangestaard, achterna geroepen maar ook vriendelijk toegewuifd. Ze roepen hier helo, toveren hun witte tanden te voorschijn en zwaaien alsof we oude bekenden zijn. Heel af en toe krijgen we de vraag om hen mee te nemen naar ons land, alsof we hen onder de arm kunnen nemen, in onze koffers kunnen stoppen en in België zeggen .... welkom !
Ace neemt ons ook mee naar het museum die nog niet open is voor publiek maar hij slaagt erin ons toch naar binnen te loodsen. Een primeur dus. Je kan hier de geschiedenis van de townships aanschouwen. Helaas nog niet af maar we hebben toch een vleugje nostalgie kunnen opsnuiven. Auto in, auto uit, huisje in, huisje uit, we kijken onze ogen uit. Praten met heel veel mensen en danken de kosmos dat we dit hebben mogen ervaren. Voor ons is het moeilijk te geloven dat je hier alleen niet levend uitkomt en dat wij dankzij Ace hier goddelijk worden ontvangen.
Zoals jullie allang hebben mogen ervaren ben ik niet zo'n schrijverstype maar eerder de fotograaf van dienst, ik ben er dan ook van overtuigd dat Carol weer een mooi stukje zal neerpennen over deze dag en verwijs dan ook zeer graag naar haar artikel.
Morgen onze laatste lazy day in Afrika en, zaterdagmiddag zetten we de terugtocht in met mixed feelings. We zullen blij zijn een aantal mensen terug te zien maar willen ook graag hier blijven. Een maand in zo'n land is niks, er valt hier nog zoveel te beleven en te zien !!!!!!!
Ik kan het haast niet geloven wanneer ik men oogjes bij het ochtendgloren open, maar de hemel is blauw en een stralende zon wenst me vrolijk goeiemorgen! Het is nog vroeg, 06.30, en we hebben een druk programma voor de boeg. We beginnen namelijk met... Picture Perfect.
Picture Perfect
Since we promised to write an article about Picture Perfect, I'll write this one in English.
We're expected to come in at 8am, but we wouldn't be 2 babes if we'd have been on time. Thiano, stylist, wil do the professional make-over. Carla is to go first, as I've already done it once (about 4 years ago). We show the outfits we brought along and decide which ones we'll be wearing. Carla takes place and Thiano does what she's best at: make up and hair. While she goes in for her first professional photo shoot, I take place for make up and hair. We change make up, hair and clothes three times before Carla & I step in to have a photo shoot together. I can assure you that we had lots of fun! Before we can see the results, we have to wait patiently. Although it probably only took 15 min, it semmed to last forever. We were so curious! The result wasn't what we'd hoped for... Carla was born with one eye closed, got operated but the eye's not the same as the other one... We did mention it to the photographer, but on almost every picture you could see the 'lazy eye'. So we asked is they could fix it... They said they would try. Carla was really shocked when we left the place, but I was confident they'd make their best effort to make the shoot succesful.
We checked out the results today and were really truely amazed!! We'll only have the pics tomorrow, so you'll have to be patient to see the result. Thank you Picture Perfect!
Shark Tank Dive
Carla probeert het allemaal niet teveel aan haar hartje te laten komen em begint zich stilaan te focussen op haar duik met de haaien. We rijden naar het Pro-Dive Center waar ze zich inschrijft voor een unieke belevenis; duiken met haaien in een bassin. Michael begeleidt haar in het uitzoeken van het geschikte materiaal en zal straks ook meeduiken tussen de haaien. We begeven ons naar het Oceanium en wachten op Steve, diving instructor. Hoewel hij een arm mist en een glazen oog heeft, is dit niet het resultaat van een gevecht met een haai, maar wel dat van een ontplofte mijn in een of andere oorlog... Best wel even schrikken wanneer hij zich voorstelt. Naast Carla, Michael en Steve duikt nog een koppeltje van het Pro-Dive Center mee de tank in. Ik blijf veilig buiten de bassin en draai voor een keer de rollen om: ik word fotograaf en Carla wordt mijn slachtoffer! 2 grote (2m80 & 3m10), 2 kleintjes en een baby haai vergezeld van een hele school vissen en een reuze schildpad vullen de bassin. Terwijl deze moedige duikers 3m diep naar haaientanden zoeken, pik ik een stukje van de show mat de dolfijnen mee. Een pinguin voelt zich duidelijk in zijn sas en komt gewoon op men voet zitten terwijl ik hem op camera probeer vast te leggen. Ongeveer een half uur later komen onze helden terug boven; de reacties zijn unaniem: schitterende ervaring. Hoewel elke duiker maar 3 haaientanden mag meenemen, doet Steve er ons een paar cado (we've travelled so far...) We rijden terug nar het Pro-Dive Center, spoelen het materiaal af en spreken af met Mike dat we elkaar vanavond in Toby Joe's zien.
Boardwalk
We slenteren nog even rond op de Boardwalk ( een mini-paradijs met winkeltjes en restaurantjes), kopen nog wat souvenirs en doen ons tegoed aan een ijsje. We genieten van het zonnetje en kletsen gezellig na over de duik.
We keren tevreden huiswaarts, waar ons alweer een uitgebreid avondmaal te wachten staat. We praten nog even na vooraleer we moe en voldaan richting cottage rijden.
I look at the stars and know tomorrow ze'll be a bright sunshiny day!
Om 6u30 vallen we uit ons bed. Nemen een douchke, drogen ons haar en rijden onder een hel blauwe hemel naar Picture Perfect in P.E. centrum. We worden opgewacht door een team die ons een voormiddag zal vertroetelen.
We laten onze kledij zien dat we gaan dragen en verdwijnen dan in de make up stoel.
Ik moet als eerste in de opname kamer. Zitten, liggen, hangen whatever als het resultaat maar goed is. Als Carol in de opnamekamer haar ding doet zit ik terug in de make up stoel voor de volgende outfit. 2 uur later zitten we ongeduldig te wachten op het resultaat. Ik was al behoorlijk aan het stressen deze morgend omdat dit echt niet mijn ding is. Teneerste ben ik de afgelopen maanden weer behoorlijk wat kilootjes bijgekomen om dan nog maar te zwijgen over mijn oog.
We worden een kamer binnengeroepen en mogen het resultaat bekijken.
Eerlijk gezegd was ik behoorlijk gechokeerd. De foto's van Carol zijn prachtig, de mijne zijn niet om aan te zien.Ipv dat de fotograaf rekening gehouden had met mijn oog, blijkt dat dit eerder geaccentueerd werd. Toen de vraag kwam of ze foto's moesten corrigeren heb ik maar meteen mijn probleem in de groep gegooid. Ik ben duidelijk geweest over het probleem en het is niet omdat de fotograaf niet professioneel genoeg is dat ik moet boeten. Uiteindelijk hebben we hier behoorlijk wat centjes voor neergeteld en mijn ander oog staat er perfect op en de foto's op zich zijn ook niet zo slecht maar mijn aandacht wordt natuurlijk getrokken naar mijn oog en ben dus absoluut niet te spreken over het resultaat. Ben benieuwd wat ze der gaan aandoen.
Een beetje gefrustreerd stap ik de auto in richting Waterfront om mijn ding te gaan doen met een paar haaien. African way ..... maw op het gemakske, noteren ze mijn gegevens, krijg ik mijn gerief en vertrekken we riching haaientank. Voor we het water ingaan krijgen we behoorlijk wat instructies van Steve (de man met de halve arm ..... sharkbite ????) Volledig in het zweet (tja wat wil je met een 7 mm duikpak) mogen we dan toch de tank in. Er zit 1 man met een stok (voor in het geval van) aan de rots achter de smalle ingang die je eerst doormoet om uiteindelijk in de tank te belanden. (zie foto's) en Steve zit midden van de tank ook met een stok. Ik krijg een ok dat ik naar het midden bij Steve mag. Daar moet een 5 a 10 tal minuten op je knieën zitten kwestie dat de beestje kunnen wennen aan onze aanwezigheid. De rest volgt. De grote haaien (2m80 en 3m10) zijn echt nieuwsgierig en komen regelmatig voorbij, achter ons, voor ons, boven ons en recht op ons (jeetje) de kleinere zandhaaien maken zich niet druk en doen gewoon hun ding. De reuze schilpad van 115 Kg is echt een knuffelbeest, komt constant onze aandacht vragen en wordt maar al te graag geaaid.
Eveneens de vissen komen gewoon voor ons hangen en kan je aaien. Super is dit !
Na een 15 tal minuten mogen we op jacht naar haaietanden. Die beestjes verliezen deze 6 a 7 keer. Geconcentreerd naar de grond starend duiken we de tank af tot ik tussendoor even opkijk en zie dat de grote haai naast ons hangt. Jezus wat een beest is dat, vervolgens gaat hij over ons heen en zelfs 5 duikers naast elkaar kunnen zijn lengte niet aan. Freaky maar fun. Na 35 minuten krijg ik een teken dat ik mag overzwemmen naar de kant van de tank waar ik vervolgens door de sluis moet om de tank te kunnen verlaten. Fier kom ik boven met 9 tanden (dankzij Steve)
Dit was een super ervaring, spijtig genoeg niet met de great white shark. Ik vraag dan ook naar de duikomstandigheden in zee momenteel en krijg als antwoord : Great visibility ..... 2,5m ahead of you and 2,5m behind you. And Sharks ? Yes yesterday we saw 4 sharks. Pardon ? 4 Grote haaien gezien met een zicht van minder dan 5 meter ????????? De zichtbaarheid blijkt hier nooit meer dan 5 meter te zijn, af en toe eens 7 meter maar het water zit vol met haaien. Ik weet niet of ik haaien in het wild wil tegenkomen op minder dan 3 meter van mij .......... als ik de filmkes bekijk van wat ik vandaag gedaan heb, heb ik al zoiets van WHAUUUUUWWWWWWW !!!!!!
Super content genieten we nog van het heerlijk weertje en wandelen de promenade af en kopen een lekker ijsje.
Bij het ontwaken moeten we tot onze grote teleurstelling aweer vaststellen dat het weer niks moois voor ons in petto heeft. Het wordt dus een dagje binnen zitten en wegkwijnen bij de gedachte aan Belgie. Hoor langs alle kanten dat het daar 'mooi weer' is: geen regen, maar wel vriestemperaturen... Da's echt niks om naar uit te kijken!
We belanden gewoonte getrouw dan ook voor de PC en updaten onze site. Bij deze wil ik dan ook nog even van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken die onze avonturen dagelijks volgen en lieve reacties achterlaten. Het doet zo'n deugd te weten dat jullie interesse tonen en de mailtjes ontroeren me vaak diep. Enerzijds zal ik blij zijn jullie allemaal terug te zien, maar anderzijds wordt het afscheid heel moeilijk! We hebben hier samen zo'n fantastische tijd beleefd, interessante mensen leren kennen, cultuur opgesnoven en onvergetelijke belevenissen meegemaakt. Hoog tijd om ook Peter nog es extra in de bloemetjes te zetten, want zonder hem zou deze operatie een totaal ander resultaat gekend hebben. Peter, zonder jou had het thuisfront zich nooit kunnen inleven in ons verhaal en was het quasi onmogelijk geweest alle herinneringen levend te houden. Een welgemeende dank u!
In de namiddag besluiten we onze Matthias en Ace op te halen in Walmer Countr Club, waar ze net een tornooi golf gespeeld hebben. We vertoeven in de bar in zeer aangenaam gezelschap: Ace, met wie Matthias speelde en die de uiteindelijke winnaar van het tornooi blijkt te zijn, Peter Zingela, Speedo, Patrick en zovelen anderen. Wat opvalt is dat onze tafel - op wij blanken na - letterlijk zwart van het volk ziet. Ik ben echt fier te kunnen zeggen dat deze gastvrije en vriendelijke mensen spontaan bij ons aan tafel komen zitten en ons in hun hart sluiten als ware we 'een van hen'.
Dit land en zijn bevolking heeft een zeer diepe indruk op me nagelaten!
Ik trek de gordijn open en zie de grijze hemel. Weer vanda .......... een beetje later valt de regen met bakken naar beneden. Dan maar achter de pc kruipen en artikeltjes schrijven en foto's downloaden dan is dat ook meteen gedaan.
's Avonds worden we uitnodigd om naar de prijsuitreiking te gaan van de golfclub. Matthias, de broer van Carol blijkt een uitstekend golfer te zijn alsook Ace, de vriend hier aan huis.
Carol heeft ooit een verslag moeten maken over het golf event van haar werk en zal hierover steevast een interessanter artikel schrijven.
Het was zeker en vast eens de moeite waard om dit mee te maken, helaas dat we een paar dagen slecht weer gehad hebben want ik had het graag zelf geprobeerd.
In de hoop van een zonnige dag kruipen we op tijd in bed want we moeten op om 6u30 voor de photoshoot.
Na een dagje Jeffrey's Bay en een avondje uit, zit het weer alweer tegen. Dan heb ik het over afgelopen donderdag (16/3). De dag kruipt voorbij en het 'niks doen' gaat stilaan vervelen.
Ook vrijdag is het 'raining, cloudly and cold'. We wachten tot Matthias gedaan heeft met school, rond 14u, en nemen hem mee voor een namiddagje shoppen in Greenacres Shopping Centre down town. Hij heeft een nieuwe jeans nodig en dus introduceren deze 2 babes hem in de wereld van Levi's. We stoppen hem in het paskot en laten hem de ene jeans na de andere passen. Uiteindelijk kiezen we er 2 uit. We slenteren nog wat rond en laten ons volledig gaan op 'a slice of chocolate mousse cake' in Pierrot's Tavern. Man man man, je zou die stukken moeten zien!!
Heb een doggy bag (lees: take-away potje) gevraagd en men stiefvader heeft de rest (lees: andere helft) opgegeten. Carla komt tot de vaststelling dat ze haar credit cards kwijt is... PANIEK! We zoeken alles af en komen tot de vaststelling dat we ze vergeten zijn in Jeffrey's Bay... Ik bel naar de winkel en ja hoor, ze hebben ze bijgehouden. We zullen ze zaterdag oppikken, op weg naar Plettenberg.
' s Avonds nodigen we onze gastheer en gastvrouw uit voor een dinnertje bij Mangold's. Wat een interieur, super gezellig, en wat een service!! De lady of the house komt gewoon gezellig bij je aan tafel zitten en bespreekt uitgebreid de menu met je. We beginnen met een carpaccio van Springbok en eindigen met een Frangelico-coffee. Lekker rond gegeten verlaten we het restaurant met 5 doggy bags
Zaterdag zijn we al vroeg uit de veren; we leggen de laatste hand aan onze mini-valies, starten de broffie en rijden richting Jeffreys Bay. Carla krijgt hoe langer hoe meer stress, maar die verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze haar credit card terug in handen heeft. De kosmos is ons alweer goed gezind voor ons nieuwe avontuur: de zon straalt uit volle borst en er is geen witje aan de lucht! Met een big smile and great music gaat het gezwind richting Plettenberg.
We worden verwacht op de luchthaven, uiteraard, en schrijven ons in voor de SKYDIVE! Ik besluit als eerste de lucht in te gaan en krijg een harnas om. Jeff is onze instructeur en samen met een jammie cameraman wandelen we richting airplane. Het is een klein 2-motor vliegtuigje dat ons tot op 10.000ft (3km) brengt. Op weg naar boven kijk ik men ogen uit over het prachtige landschap: Robberg (schiereiland aan de kust van Plett waar een kolonie zeehonden zijn thuishaven vond), een wrak voor de kust van Plett, de Bloukrans Bridge (bunjee jump) en zo veel meer!!! Op 8.000ft word ik vastgemaakt aan Jeff en krijg ik de instructies vor mijn eerste sprong ooit uit een vliegtuig. Boven het wiel is een plankje, Jeff zet zijn linker voet waarnaast ik mijn linker voet zet. Dan kruis ik mijn armen voor me en plaats mijn rechter voet naast de linker. Opgelet: ik sta nu buiten het het vliegtuig op 10.000ft!!! Smile for the camera... 1... 2... 3... JUMP! Een free fall van maar liefst 35 seconden! Ik schreeuw de ziel uit mijn lijf, niet van angst, maar gewoon van het onbeschrijfelijke gevoel! Je hebt er geen idee van hoe snel je gaat, maar voel je hele lichaam onder druk staan. De cameraman hangt onder ons en we zwaaien en werpen handkusjes. Wanneer de parchute opengaat verdwijnt de cameraman uit ons zicht. Daar hang ik dan, bangelijk hoog met een adembenemend zicht op Plettenberg Bay en Knysna. Ik krijg het stuur in handen en voel me vrij als een vogel. Ik sluit een enkele seconde de ogen en leg deze ervaring voor eeuwig vast op mijn netvlies. De schaduw van de parachute boven een eenzame wolk vormt een rond gesloten regenboog; nooit eerder gezien en zo machtig! We zetten de landing en en Jeff landt op zijn poep met mij bovenop hem. Ik smile, straal de sterren van de hemel en voel me als herboren. Vervolgens word ik losgemaakt en door de cameraman overeind geholpen. Ik slaak een vreugdekreet en doe een vreugdedansje. Mijn geluk kan echt niet op! Heb geen seconde stress gevoeld; alleen intens geluk!!! This was exactly what I needed!! Carla maakt zich op voor haar sprong en verdwijnt met de mannen hoog in de lucht. Ik blijf achter met een onbeschrijfelijk gevoel. Bel ons ma, onze pa en Pascal uit zijn bed! Moet dit gevoel kunnen delen! En alsof de dag nog niet perfect genoeg was, krijg ik de verrassing van mijn leven: Andrew... Ons Carla heeft stiekem achter men gat geregeld dat ie me komt verrassen na men sprong. This is the best day of my life!! Vlinders in de buik en een breedsmoelkikker smile. Niet veel later landt ook Carla, even euforisch. Het was haar 2de sprong en zij beleefde alles nog intenser. We bekijken onze DVD en ik kan haast niet geloven dat ik dit deed!! We ronden de middag in schoonheid af en gaan uit lunchen met Andrew in Plett City. Met smile van hier tot in Tokyo en terug rijden we door naar Knysna. We logeren opnieuw in de Abalone Lodges en nemen een verkoelende duik in het zwembad. Het weer laat ons in de steek en voor we het goed en wel beseffen trekt de lucht dicht en krijgen we een stortbui op ons dak. Naar goeie ouwe gewoonte reserveert Andrew ons een tafeltje in de bar van Paquita's en spenderen we daar de rest van de avond. Na closure (ja, dat begint stilaan ook een gewoonte te worden) trekken we met onze waiter - Cobus - en nog een paar mannen de stad in. We doen ons tegoed aan een paar plaatselijke shooters en sluiten de ene bar na de andere. Rond 3u zien we ons genoodzaakt huiswaarts te keren, want het uitgaansleven valt hier op zijn gat.
Ook zondag begint met veel grijs en regen. Alles is toe en dus spenderen we de dag in bed. Van uitrusten gesproken. Er is geen wind en het klaart maar niet uit... de moed zakt ons in de schoenen en ons gemoed ver onder nul. Maar we laten het niet teveel aan ons hartje komen en besluiten ons weekend in Knysna in schoonheid af te ronden. Wanneer we bij Paquita's aankomen schreeuwt Carla plots "zit dat binnen of buiten"?! Ik begrijp eerst niet waarover ze het heeft, tot mijn oog plots valt op een reuze rainspider op de voorruit... Met de ruitenwissers veeg ik het gruwelijke ongedierte van de voorruit, maar dit beestje houdt evenveel van onze broffie als wij en besluit gewoon op de zijruit (van de achterdeur) te gaan zitten. Carla springt in zeven haasten de auto - laat de deur open - en brult de halve straat bijeen. Toevallige voorbijgangers schrikken zich een bult en staren ons aan alsof we van een andere planeet komen. Ik parkeer de wagen en hoop stilletjes dat het ding bij terugkeer een ander onderkomen gezocht heeft. Ons tafeltje aan de bar wordt alweer populair vanavond en Richard en Sam vergezellen ons, samen met Andrew. Na afloop gaan we terug naar de parking en komen tot de vaststelling dat het lelijke gedrocht nog steeds op onze ruit hangt. Carla slaakt alweer een schreeuw, gelukkig is Richard niet bang van wat hij een 'baby'-rainspider noemt en veegt het ding weg. We griezelen nog na in de auto, op weg naar Andrews huis. We treffen zijn broer Mike in de zetel aan. Mike is een droge komiek en met eem heleboel grappige stories brengt ie iedereen aan het lachen. We vetrellen uitgebreid over de skydive, de bumpy horse ride, de ostrich ride, de camel ride en al onze andere avonturen. De mannen kunnen haast niet geloven wat deze babes al allemaal hebben uitgestoken. Wij eigenlijk ook niet Zowat heet Afrika zakt aanstaande zatedag af naar Kaapstad voor een 12u durend concert, met o.a. Metallica. We vertellen over de zomer festivals in Belgie en ik denk dat we deze zomer bezoek zullen krijgen van onze Afrikaanse vrienden. Voor we het goed en wel beseffen is het 6u en hoog tijd om te gaan slapen. Andrew escorteert ons naar onze lodge en het afscheid wordt moeilijk... Maar niet getreurd, want de mannen komen ongetwijfeld naar Belgie en ik kom overwinteren in Zuid-Afrika!
Het is maandag en al vlug 10u. Na een kort en snel ontbijt, maken we alweer onze valies en verlaten de lodge. Hoewel het niet regent, is het toch weer grijs en niks te warm. We kuieren wat rond in de plaatselijke boetiekjes en kopen souvenirs. Nog een laatste lunch, ja ja met mijn vlam, en ons laatste weekend in 'the land of hope and glory'zit erop. Op weg naar PE droom ik weg bij de ondergaande zon en denk terug aan onze fantasrische tijd hier. Ik kan maar niet stoppen met smilen en krijg het even moeilijk wanneer Brian Adams "everything I do, I do it for you" zingt...
Veel uitleg hoef ik hier niet te geven want jullie hebben wellicht de foto's al gezien. Het was weer een heus feestje. Rond 8u trek ik een half oog open en zie dat de lucht grijs is. Ik laat het terug dichtvallen maar besef dat ik toch uit mijn bed moet want mijn blaas suppert tegen. Ik wankel (ja je leest het goed) naar het toilet en zeg tegen Carol : "ik moet iets eten want ik ben nog steeds zat" Fier ben ik hier niet op maar Art & friends weten echt niet van ophouden en zelfs als je niks bestelt krijg je één of ander bizarre drankje in je handen gestopt. Ik hoor al een aantal onder jullie denken DRINK HET DAN NIET OP maar we waren in feeststemming so what !
Carol staat mee op om een toastje te eten en zonder woorden kruipen we terug in bed tot de middag. We gaan goeiendag zeggen tegen ma en pa en kruipen dan achter de pc om die honderd foto's van Toby Joes online te zetten. In de loop van de dag boeken we ons verblijf in Knysna want gisteren kreeg Carol het in haar bolleke en zei ze mij : Ik wil gaan skydiven ....... ik wist niet wat ik hoorde !!!!!! Krijgt ze mijn microbe te pakken ofwa ???? Wil ze echt skydiven of wil ze richting Andrew reizen ????? Hmmm ..... ik stuur een smsje naar den Andrew met de vraag of hij het ziet zitten om ons te ontmoeten as zaterdag in Plett als verrassing voor Carol. Ik krijg een berichtje terug met de melding dat hij moet werken maar dat hij zal proberen om iets te regelen.
Vrijdag 17 maart
Alweer een grijze dag, echt verkwikkend is dit niet maar we laten het niet aan ons hart komen en nemen na de middag Matthias mee naar het shoppingcenter. Helaas besef ik dat ik niet langer meer in het bezit ben van mijn bankkaart, creditkaart en duikbrevet. Verdomme waar heb ik die gelaten ? We beginnen na te denken, woensdag heb ik de sharkdive betaald met mijn Visa, heb ik nadien nog iets betaald ? Hm inderdaad in de surfwinkel van Jeffreysbay. Misschien heb ik mijn kaartjes in het winkeltasje gestopt want ik meen mij te herinneren dat toen ik net betaald had Carol me riep om een nieuwe tongpiercing te helpen uitkiezen. Ok, ik blijf kalm, we zullen straks thuis wel zien. Eerst Matthias een nieuwe broek aan de hand doen. Van een mission gesproken maar we zouden the red & the blond on a mission niet zijn mochten we ook in deze opdracht niet slagen. We sluiten deze namiddag af met een lekker stuk chocolademoussecake ! Welverdiend tot we het bord voor onze neus krijgen. ik kijk Carol aan en beide schieten we in de lach, van een stuk cake gesproken we hadden beter 1 stuk besteld voor ons beide maar wisten wij veel, echt gesnoept hebben we hier nog niet dus hebben we ook geen ervaring met de African cakes ....
We keren huiswaarts en nemen een lekker bad voor we uiteten gaan naar Mangald's. Na al die verwennerij wordt het hoogtijd dat wij (Carol en ik) Luk, Mirjam en Matthias eens verwennen. Subliem is het eten daar maar veel te veel en voor de eerste keer kiezen ook wij voor een doggy bag ! Doggy bags zijn hier de normaalste zaak van de wereld very strange maar vanavond zeer welkom. De eigenares wuift ons uit alsof we de beste vrienden zijn. Voldaan keren we terug huiswaarst, pakken onze crewbag beginnen te dromen van onze skydive ..............
Ik stuur nog een smsje naar Andrew want ik mocht nog geen enkel nieuws van hem ontvangen. Zal hij morgen aanwezig zijn om Carol te verrassen of is het voor hem niet haalbaar. Dus stuur ik een smsje en krijg er onmiddellijk eentje weer. Een positief dan nog wel en kan mijn lach niet inhouden. Carol vraagt me of ik een binnenpretje heb waarop ik haar zeg dat ik het haar pas wil vertellen na onze sprong. Zij denkt natuurlijk dat het iets te maken heeft met de sprong en wenst me goeie nacht.
Zaterdag 18 maart: SKYDIVE
Tegen 8u zitten we al in onze Broffie want we hebben 300 km (tot in Knysna) voor de boeg ! Ik aan het stuur want ben veel te nerveus voor mijn creditscard dus wil ik een beetje verstrooing. Rond 9u arriveren we in Jeffreysbay waar ik mijn kaarten in ontvangs neem en de stress van mijn lijf valt. Op naar Plettenberg ! De kosmos is ons goedgezind, het is stralend weer. Met het ene oortje van mijn MP3 speler in mijn oor, het andere in Carols oor rijden we zingend onze skydive tegemoet. Ergens onderweg tanken we vol en Carol neemt het stuur over. Ik krijg een smsje van Andrew. We sms wat heen en weer en Carol begint het op haar systeem te krijgen. We vertellen elkaar alles en nu zei ik niks. Opeens vraagt ze mij of ik een secret lover heb die nu ineens begint te smsen. Ik kijk haar aan en zeg nee maar geef verder geen uitleg. Carol legt zich hierbij neer denkend van ok, het zijn mijn zaken niet, als ze niks wil zeggen zal ze haar redenen wel hebben.
We komen aan op Plettenberg airport en worden daar onthaald door een naar ons normen jammie kerel. De valschermen worden ingepakt en Carol vertrekt richting vliegtuigje. Ik ben nog steeds onder de indruk dat ze dit wil doen maar ben er blij om. Andrew is helaas nog niet gearriveerd. Krijg een smsje dat hij pas zal arriveren tegen 12u45. Ik zal dan al in de lucht hangen en Carols gezicht niet zien.
Na 25 minuten hoor ik het gebrom van een vliegtuigje en zie de eerst stip verschijnen. Wat later hoor ik Carol gillen, ze heeft er duidelijk plezier in en is dan ook door het dolle heen bij de landing. Ze springt zelfs gillend en breedlachend in mijn armen.
Nu is mijn beurt zo weinig zenuwen ik in Australië had, zoveel heb ik er nu ! De man die met mij gaat springen maakt me duidelijk dat dit zeer normaal is omdat ik weet wat er gaat volgen en vertelt me ook dat ik de sprong veel bewuster zal meemaken. Blijkbaar heb je bij de eerste keer dat je springt heel even een black out, die zal ik nu dus niet hebben. Als we in het vliegtuigje zitten zijn mijn zenuwen onmiddellijk weg. Het zicht is adembenemend, Jef geeft uitleg over de omgeving en de bezienswaardigheden en dan maakt hij ons klaar voor de sprong. Als we op het trapje naast het vliegtuig staan voel ik mij inderdaad in mijn sas. Hop daar gaan we, de mooie natuur tegemoet. Die adrenalinestoot van de vorige keer is er inderdaad niet maar ik beleef de sprong vanaf de eerste seconde en het is een totaal andere ervaring. Ooit wil ik springen zonder begeleiding, dit is zo cool !
Bij de landing staan Carol en Andrew mij op te wachten en ons Carolleke is zo happy Het was dus een goeie keuze van mij om Andrew hierheen te lokken.
Andrew neemt ons mee uit lunchen naar een trendy restaurant in Plett centrum en met zicht op zee genieten we na van ons zoveelste avontuur.
Een paar uur later zitten we in onze Broffie op weg naar Knysna, ginder aangekomen trekken we onze bikini aan en springen we in het overheerlijke zwembad. Helaas laat Laura (de zon) ons in de steek en van zonnen komt niets meer in huis. Dan maar het bubbelbad in en daar nog wat benieten.
's Avonds gaan we naar oude gewoonte een hapje eten in Paquitas en op stap met de bende die we 2 weken geleden hebben leren kennen. Ik laat het allemaal wat aan mij passeren want heb niet zoveel zin om op stap te gaan maar gun het Carol van harte, uiteindelijk is ze zo blij om Andrew terug te zien.
Zondag 19 maart
Bij het ontwaken blijkt het weeral een grijze dag te zijn. What's wrong with Africa ? The locals zijn blij om wat regen te zien, wij in de verste verte niet ! Veel te weinig geslapen en humeurig door het weer rijden we richting Paquitas, koffietje drinken en den Andrew goeiendag zeggen, dan maar naar de supermarkt wat drank halen en een paar boekskes om te lezen. We boeken toch maar de Elephant walk in de hoop dat deze zal doorgaan maar een paar uur later krijgen we telefoon dat het weer te slecht is.
We gaan terug een hapje eten in Paquitas. De parking staat overvol. We wachten effe af in de hoop dat iemand vertrekt. Bingo ! Maar dan zie ik een mega grote spin op de venster en gil tegen Carol : Is dit binnen of buiten ? Ik word gek, wat een beest. Carol weet absoluut niet waar ik het over heb tot haar ogen erop vallen en meteen laat ze de ruitenwisser gaan. De spin verdwijnt op het dak. No way dat ik ga uitstappen. Stel je voor dat die spin in mijn nek springt. Dan krijg ik het beest in de mot op de achterruit. Ik smijt de deur open en zet het op een lopen gecombineerd met gillen. De mensen kijken me raar aan, tja wat wil je. Ik hoor Carol roepen, sla die deur dicht voor ze binnenkruipt.
Carol parkeert de wagen en beide staan we het beest aan te kijken, geen tak in de buurt dus beslissen we maar om het dier te laten zitten. Een paar uur later zit ze der nog, gelukkig zijn Richard en Sam bij ons, een koppelke die gewoon is van met zo'n beestjes om te gaan. Zelf zijn ze der niet tuk op maar het blijkt wel een baby rain spider te zijn. Een baby ?????? I don't wanna know the mum !
We worden uitgenodigd bij Andrew thuis en leren ook meteen zijn broer kennen. Na veel gelach en een hoop stories keren we terug naar Abalone tegen het ochtendgloren.
Maandag 20 maart
Een paar uur later moeten we de lodge verlaten maar het is terug druilerig weer. We lopen wat winkeltjes af en kopen een hoop souveniers en beslissen na veel overleg om terug naar PE. te rijden.
Carol zit met een grote smile achter het stuur en rijdt het ganse stuk door tot in PE zonder stoppen.
Tegen 20u staat daar weeral een heerlijke maaltijd klaar. Dank je wel Mirjam voor de flexibiliteit !
De dag begint zonnig en na onze helse rit van gisteren besluiten we een rustdag in te lassen: een dagje zonnen op het bekende surfer's strand van Jeffrey's Bay.
Amper vertrokken, belt ons ma met de mededeling dat we eerst naar Walmer moeten om de duik van Carla te betalen (later hierover meer, zie volgende week woensdag). Het koud zweet breekt haar uit en het ontbijt moet eraan geloven. Is het het weer? We weten het niet... het ging nu al een pagen dagen goed. Maar ons Carla geeft niet op en we besluiten alsnog naar het strand te gaan.
Jeffrey's Bay
We zoeken een plekje kort aan de zee, spreiden onze handdoeken, spuiten wat zonnecreme en vallen in coma. Wat later komen we terug bij onze positieven en nemen een duik in het frisse water. Ondanks de hoge golven hier, is de temperatuur van het water zalig. Als kiekens op een stokje draaien we ons om en laten we de andere kant 'bruinen'. Na een paar uurtjes, krijg ik honger en dus laden we onze energie aan een toasted sandwich chicken mayonaise en een frisse cola light! We slenteren nog wat rond in de winkeltjes in het centrum, vooraleer we huiswaarts keren. Ik koop 2 nieuwe tongpiercings, die zijn hier nl. spotgoeiekoop!!! Ons moeder krijgt iets ;o)
Terug thuis zien we pas hoe rood verbrand we zijn... Hoewel Carla meer last heeft van haar spierpijn, gloei ik van kop tot teen en kan ik amper op een stoel blijven zitten: mijn poep is verbrand!!!
We kruipen op tijd in ons bedje, kletsen nog wat na en gaan een moeilijke nacht tegemoet. Draaien en keren is een ware hel, alles doet pijn!!
Tja, als je schoon wilt zijn... moet ge der iets voor over hebben eh!
AANDACHT: aanstaande zaterdag gaan we voor een skydive ('ik spring uit een vliegmachien') in Plettenberg en komende woensdag worden we verwacht bij Picture Perfect voor een foto sessie. 2 van mijn meest favoriete dingen: hoogtes en foto's ;o)
Rond 7 u zijn we weeral wakker ..... maar hoe ! Ik geraak met moeite uit mijn bed. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Diegene die me kennen weten maar al te goed dat ik zelden of nooit stijf word.
Ik kan mij bijna niet bewegen, ik voel al mijn spieren van onderaan aan mijn nek tot aan mijn enkels !
Gelukkig hebben we vandaag een dagje strand ingelast dus na het ontbijt gaan we mijn shark dive (volgende week woensdag) boeken bij Pro dive en rijden we naar Jeffreys bay.
Aangezien het een schooldag is hebben we bijna het strand voor ons alleen. Languit gaan we liggen met een big smile op ons gezicht want het is een prachtig weertje. 2 uur later zegt Carol dat ze honger krijgt en iets wil gaan eten. Op een terrasje genieten we van een toasted sandwich en beslissen om ipv terug naar het strand te keren wat te gaan shoppen in de surfer shops. Wijze beslissing zo blijkt achteraf want bij thuiskomst zijn we precies 2 kreeften.
Spierpijn en kei hard verbrand zit ik aan het avondmaal. Luc en Mirjam liggen plat van 't lachen met onze robotachtige houdingen. Ik ga door de hel !
2 uurtjes zon en dit als resultaat !!!! Manmanman ... the african sun !
We boeken nog een skydive aanstaande zaterdag in Plettenberg en Picture Perfect volgende week woensdag en kruipen aiaiaiaiaiaiai in ons bed.
Is 13 een ongelukgestal? Voor velen wel, voor mij vandaag niet. Gisteren wakker geworden met rukwinden tot 130 km/u, regenbuien (showers, zoals ze dat hier zo toepasselijk kunnen noemen) en een Belgisch temperatuurtje. Hoewel de voorspellingen er niet al te best uitzagen, schijnt de zon. We hebben geen planning en besluiten de dag te beginnen met een bezoek aan Walmer Shopping Center, o.a. om boodschappen te gaan doen. Kort na de middag zijn we terug thuis, een snelle hap en dan... ons in een rijbroek van de goeien ouwen tijd wringen om te gaan paardrijden.
Heavenly Stables
We worden rond 15.00 verwacht en hoewel de naam aanzet geeft tot hemelse gedachten, is het in realiteit ietsje anders. Paardjes lopen gezellig los, tot zover geen probleem. Maar een lelijke boxer 'verwelkomt' ons, zonder dat er ergens een spoor van een levende ziel te bekennen is. Uiteindelijk komt nog een wagen het domein opgereden; een echte cowboy stapt uit, knikt onze richting uit en gebaart dat we hem moeten volgen. Zo gezegd, zo gedaan. De paardjes staan reeds gezadeld en dus klaar om bestegen te worden. Samourai voor de gevorderde (ikke dus, alhoewel ik 10 jaar gereden heb, is het al meer dan 10 jaar geleden) en Red Eagle voor ons Carla.
De rit, 8km tot aan de beach, gaat opver smalle zandweggetjes door de bush. Carla, geen ervaring en last van een loshangend bloesje, hangt achter. Wanneer ze ons (lees: de cowboy en ik) de 1ste keer inhaalt en ik achterom kijk, hangt ze met heel haar decollete bloot. Schaterlach!! Het bloesje blijft haar parten spelen en Red Eagle houdt geweldig rekening met haar netelige positie bovenop hem. Wanneer wij in draf en galop gaan, blijft hij rustig achter en haalt ons in bij een korte adempauze. Zelfs wanneer wij ons wagen aan een sprong over een omvergevallen boom, leidt hij haar errond. Aangekomen aan het strand, duiken wij het water in met de paarden, Red Eagle blijft op een veilige afstand. Tijdens een korte rustpauze legt Carla knoopjes in haar bloejse en begint zo met veel zelfvertrouwen aan de terugkeer. De beestjes ruiken hun stal en kunnen niet snel genoeg thuis zijn! We gaan dus van draf in galop en omgekeerd. Geen last meer hebbende van haar bloesje, rent Red Eagle deze keer gezwind mee... hij gaat zelfs onverwacht over de omgevallen boom!!! Het werd een onvergetelijke rit: vermoeiend en avontuurlijk.
Wanneer we in de auto huiswaarts rijden, beginnen de eerste spierpijnen zich reeds te manifesteren. Ai ai ai, dat beloofd voor morgen. Tegen de avond kunnen we amper nog uit de voeten... Een goede nachtrust moet wonderen doen...
Na een grijze winderige zondag is het terug mooi weer dus bellen we naar heavenly stables of we kunnen komen paardrijden. Tegen 15u worden we verwacht dus gaan we eerst nog wat boodschappen doen met Carols mama en een tasje koffie drinken.
Na het middageten trek ik Lucs rijbroek aan (en sexy dat ik daarmee ben) Carol trek Mirjams rijbroek aan en samen springen we de auto in naar Heavenly stables.
Daar aangekomen lopen we een beetje verloren tussen de paarden, gelukkig komt er iemand aangereden die ons wijst waar we moeten zijn. Onze paarden worden gezadeld en hop paardje hop daar gaan we. Blijkbaar is het een rit van 8 km tot aan het strand.
Gelukkig geeft Carol mij een paar aanwijzingen want enige uitleg wordt mij niet gegeven ondanks dat ik tot hier toe 2 maal op een paard heb gezeten, 1 maal in Venezuela en 1 maal in Australië.(Van paardrijden kon je toen niet spreken, eerder van paardwandelen) Echt paardrijden kan ik dus niet, heb het nooit geleerd, wat mee hobbelen met het paard dat lukt me wel. Carol heeft 10 jaar ervaring !
Onmiddellijk duiken we met ons paard den bush in en lees dit letterlijk, den bush in ! Jezus Christ super star. Van wandelen naar draf en galop ! Ik weet echt niet wat ik meemaak. Dan hoor ik roepen duiken ! Duiken ????? Duiken in draf ???? Duiken in Galop ????? maar dan zie ik de takken op me afkomen en kan niet anders dan duiken ! Bijna 2 maal val ik van mijn paard af, tja wat wil je. Nog nooit met een paard in draf of galop gereden en dat in den bush en dan nog duiken ook. Komt daarbij nog dat mijn topke wat loszit en ik dus meer met blote boobs aan het rijden ben dan wat anders. In het heen rijden lig ik dan ook steeds een stuk achter. Aangekomen aan het strand laten we de paarden een beetje rusten en maak ik van deze tijd gebruik om knopjes te leggen in mijn topje, kwestie dat dit niet meer kan zakken. We stijgen terug op en dat paard voelt natuurlijk dat ik veel meer op mijn gemak op zijn rug zit dus rijdt hij gezellig mee met het paard van Carol en onze begeleider cowboy ! Manmanman wat gaat dit snel, vooral de galop is voor mij net als op de roller coaster in Walibi, steil naar omhoog, steil naar beneden.... alleen moet ik zorgen dat ik op het paard blijf zitten ! Om dan nog maar te zwijgen van het bukken onder de takken terwijl het paard door het bos snelt, de scherpe bochten naar links en naar rechts (gelukkig heb ik ervaring in het rijden met een moto) en dan komt de hindernis. Zij gaan erover, de cowboy had verwacht dat mijn paard (red eagle) een omweg zou maken maar nee hoor hij gaat er gewoon over !!!!!!! Gegild heb ik, miljaar wa was da ! Maar ik zat nog steeds op het paard ......
Voor mij was dit een helse rit maar ondanks alles de moeite waard ......
Tijdens de heerlijke maaltijd gekookt door Mirjam voel ik mijn spieren stijf worden .... wat zal ik morgen voelen ????
Het bijzondere aan dit park is niet de vele wilde beesten die we al in Addo en Kragga Kamma zagen, maar wel de leeuwenkooi. We rijden binnen in de leeuwenkooi en komen oog in oog te staan met een paar vrouwelijke leeuwinnen. Deze worden hier geboren en groot gebracht en later eventueel naar andere wildparken gebracht. Het is niet aan te raden je wagen te verlaten, ook al zien ze er nog zo lief en aaibaar uit wanneer ze slapen in de zon. Ooit deed een Chinees dat wel... en die heeft het zelf niet kunnen navertellen.
De kers op de taart echter is op de foto gaan met de baby leeuwtjes. Hoewel ze amper 9 weken oud zijn, zien 't er al stevige beesten uit. Carla krijgt een klein dromertje in de armen gestopt, terwijl ik de rebel van de hoop op schoot krijg. Krabben en bijten en weglopen is zijn motto! Een mooi aandenken is niet alleen de foto's, maar een afdruk van een poot op men buik. Ach ja, poezen krabben ook en zijn lang niet zo spectaculair om mee op de foto te gaan. Je moet er dus wat voor over hebben.
Daar het Kraga Kamma reservaat vrij vlot is verlopen, beslissen we om door te rijden naar Seaview, gekend om zijn lion pups.
Bij aankomst mogen we met de wagen de leeuwekooi binnenrijden. Aangezien we in Addo een leeuw aantroffen naast de weg kan deze kooi ons weinig boeien.
We rijden het domein op en komen nog een giraffe tegen. Een beetje verder zijn de kooien van de pups en een paar minuten later zitten we te spelen met deze pups. Super ervaring is dit ! Gewoon naar de foto's kijken, verder uitleg hoeft niet.
's Avonds mogen we terug aanschuiven bij Carols ouders en eten we lamskotteletjes met lekker kool en aardappelen (Gratin Dauphinoise). Ipv een avondje op stap te gaan blijven we gezellig napraten.
Vrijdag vandaag en tegen alle verwachtingen in ziet het weer er best lekker uit. Het voorspellen van het weer in ZA kan je echt niet vergelijken met de voorspellingen in Belgie. Gisteren gaven ze voor vandaag namelijk 'partly cloudly' met '60% of rain showers'. Wanneer we onze oogjes bij het ochtendgloren openen, schijnt de zon en hier en daar drijft een eenzame wolk voorbij. We besluiten dan maar van niet zomaag gewoon thuis te blijven en wagen ons een trip naar Kragga Kamma Game Park.
Kragga Kamma
Opgelet: 'game' betekent hier wild en heeft dus niks met een of ander spelletje op de PC ofo te maken! We gaan dus een wilpark bezoeken. Je moet je voorstellen dat je in een immens groot park rijdt met je eigen wagen en achter elke bocht, boom of struik een wild beest kan zien. Zo zien we dus van zeer dichtbij de 2 witte neushoorns, een hele kudde wilderbeesten, giraffen, bokjes e.d.
Kragga Kamma is niet bijzonder groot, maar ze bieden je ook hier de mogelijkheid om op de foto te gaan met cheetah's. Aangezien we dat al gedaan hebben, doen we het niet nog es opnieuw.
We hebben nog de halve dag voor ons en besluiten nog lang niet huiswaarts te keren...
Gisterenavond hadden we terug afgesproken met Art in Toby Joes. Aangezien we ons de woensdagavond beestig hadden geamuseerd keken we hier echt naar uit.
Maar de avond liep op een sisser af. Veel te veel volk, drugs en alcohol en niet ons genre van publiek. De grieten zijn hier allemaal copietjes van Paris Hilton (blond, graatmager en chichi) of big mama's die compleet verkeerd gekleed zijn (gekleed zoals Paris Hilton) de mannen zijn hier jong en zeer trendy surfers boys of grote rugby--achtige kerels. Na een gesprek met Art blijkt dat de mannen hier best fier zijn op hun gestalte en breedte. Waarom ? Zo geven ze hun lief het gevoel van veiligheid (tja je bent inderdaad altijd precies op stap met je bodygard), in bed zijn het knuffelberen en houden ze hun lief warm en op het strand zorgen ze voor de schaduw !!! Euchhh.... Verder valt het mij ook op dat er op 50 a 60 mannen/vrouwen 1 zwarte is (nog altijd een gevolg van de apartheid die nu al 15 jaar achter de rug is ?) Wel zijn het voornamelijk kleurlingen die aan het werk zijn. Das ook weeral een punt waar ik het moeilijk mee heb.
Enfin na een paar uur zijn Carol en ik het kotsbeu en beslissen dan maar om terug huiswaarts te keren. Hopelijk volgende keer beter !
Kraga Kamma
Rond 9u vertrokken naar Kraga Kamma, een ander wild reservaat. Minder uitgestrekt dan Addo maar we zouden de big five tegen het lijf of liever gezegd tegen de auto moeten lopen.
In het begin zien we de verschillende herten, gaande van de Grey Duiker over de Red Hartebeest, de Bosbok tot de Kudu. Een beetje verder komen we de zebra's tegen, lekker dichtbij dus kan ik eindelijk een mooie foto maken zoals op de postkaarten. Verder op de weg zien we de buffels (gelukkig wat verder weg want dat zijn grote lelijke beesten die we liever niet in de buurt hebben). De aardvarkens mogen ook vandaag niet ontbreken en wederom liggen we plat van't lachen. En dan zien we de giraffen, stokstijf en stil staan ze daar. Whauwwwwww !!!!! Na een tijdje rijden komen we de neushoorn tegen, net naast de baan, aangezien dit een indrukwekkend beest is blijven we effe staan. Geluk hebben we gehad want wat later trekken deze verder de vlakte in. Dan wordt het zwaar, de dirtroad gaat op en neer, van links naar rechts, over de vlakte, den bos in, op een bang hert na zien we niks. Maar ons geduld wordt beloond als we bijna op het einde van de rit een aantal dieren tesamen aantreffen. Met een grote smile verlaten we het Kraga Kamma reservaat.
Ok, nu we weer eventjes de tijd hebben, kunnen we rustig onze site updaten. De pics staan ondertussen online en de gebeurtenissen van de afgelopen dagen (in PE) volgen hieronder:
Woensdag 08.03.2006
Uitslapen is al lang niet meer aan ons besteed en aangezien de zon je hier rond 06.30 wakker kriebelt zijn we al vroeg uit de veren. Ons eerste ontbijt in PE vindt plaats aan moeders tafel. Let the service go on ! We jumpen in den broffie en begeven ons naar Walmer Shopping Center. Via Woolworths en de Pick ' Pay (lees: Delhaize) belanden we voor een aperitiefje in Mug & Beans. Lunch ook bij de mama, met de heerlijkste lookbroodjes ooit gegeten!!! Smullen dus !!!
In de namiddag wagen we een eerste poging om de pics online te krijgen, maar het zijn er zoveel... Ze moeten allemaal ge-re-sized worden en een naam krijgen. Veel werk hoor voor 2 babes on holiday!
Art, family friend & Afrikaan, zal ons vanavond rondleiden in PE; dus ons Carla druipt af om een uitgebreide douche te nemen en zich klaar te maken. Let op: de bevolking hier gaat uit vanaf 19.00!!! Amper 15min. later staat ze terug in de living van ons ma en hoor 'k haar in paniek zeggen dat de badkamer in de cottage (onze verblijfplaats) onder water staat ... Ja ja... Enfin, Luc (mijn stiefvader) lost het in een mum vam tijd op, maar toch zien we ons genoodzaakt ons klaar te maken in het ouderlijk huis. Ondertussen krijgen we bezoek van Gino en Katrien, een Belgisch koppel, dat binnenkort een guesthouse opent in Kirkwood (zo'n 70km hier vandaan). Wanneer ik onder de douche sta, arriveert ook Art. Die komt recht van zijn karate-les (note: hij heeft de zwarte gordel) en moet dus ook nog onder de douche. Ons moeder besluit wijselijk van het koken te laten voor wat het is en reserveert een tafeltje bij 'The Old Cash Store' voor 8!! Een snelle hap, want veel tijd is ons niet gegund; Art's friends are waiting. We racen naar Toby Joe's in town en beleven een bangelijke avond! De muziek hier is echt wel ok, alleen kunnen ze absoluut niet mixen!!!
< Bibi, schattie, ge weet het eh; als ge 't beu zijt in 't kaffee neem 'k u mee naar ZA! Ge zou die mannen hier nog wat kunnen bijleren!>
Tussen 21.00 en 22.00 is het Happy Hour (buy 2, pay 1) en ik krijg 2 cola lights geserveerd . Ons Carla waagt haar aan de plaatselijke cider: Hunters dry. Smaakt volgens Carla naar zoet bier.
Enfin, we wagen een dansje en amuseren ons rot.
Dat beloofd voor morgen!
Donderdag 09.03.2006
De ochtendzon prikkelt al weer vroeg in onze oogjes en zonder dat we het goed en wel zelf beseffen zitten we om 08.00 alweer aan tafel. Wie zei ook alweer dat dit een ontspannen vakantie zou worden?
De voormiddag gaat al kletsende voorbij en in de namiddag kruipen we alweer achter de PC om de pic up te loaden. Pfff... zijn we toch wel even mee zoet geweest; maar liefst 4u!!!
's Avonds komen Ace en zijn madam langs om te eten. Ace is een Zuid-Afrikaan en zijn echte naam luidt als volgt: Zolile Nqana. ZIjn Madam draagt de naam Lhehle Nomhled. Voor de uitspraak kom je maar es bij me te raden bij terugkeer! Het wordt een rare avond. Vergeet niet dat de Apartheid amper 12 jaar geleden tot een einde kwam en dat wij hier vandaag met de 'indiginous' bevolking aan tafel zitten... De hardheid in de ogen van Ace grijpt je naar je keel en toch is hij een goedlachse kerel met veel potentieel. Hij was ooit een pro-boxer en werd later trainer. Nu spitst hij zich toe op de golf en leert onze Matthias (mijn broer) tips & tricks. Hij noemt onze Matthias 'Piccolo", wat zoveel wil zeggen als 'kleintje, de jongste' (in 't Italiaans). Mijn stiefvader noemt hij 'opas' en ons moeder 'White Sangoma", wat blanke helderziende zil zeggen. Uiteraard hebben we Ace verleid om onze woordenschat nog wat verder uit te breiden:
- mampara (Xhosa) = poephole (Afrikaans): asshole, onnozelaar, maar in de goede zin van het woord
- mtomhlope, mlungo (Xhosa): blanke
- mtomyama (Xhosa): zwarte
- Hluwhluwe: dorp in KwaZulu Natal
En ik die dacht dat IMPI een Xhosa naam, kom vandaag tot de vaststelling dat het een Zulu naam is. IMPI betekent 'warrior' en Peter Zingela was ooit de man die me deze naam gaf. In hun cultuur betekent het veel als je als blanke een Zulu of Xhosa naam krijgt. Hlehle, Ace's lady, geeft me de Xhosa naam THANDEKA, wat zoveel betekent als 'loveable, loved one'. Carla krijgt als Xhosa naam NCUMISA, wat zoveel betekent als 'smiling'. En tot slot nog dit, voor zij een echt Afrikaans liedje willen horen, zoek es ook Google naar "IMPI" van Johnny Clegg.
Vrijdag 10.03.2006
'k Val ongetwijfeld in herhaling als ik zeg dat ik ook vanmorgen al vroeg op was, 06.00! Ons Carla heeft wijselijk de oogkleppen van de vlieger opgezet voor de nacht en slaapt rustig door tot 07.00. Na een ontbijtje en doucheke zetten we koers richting Addo Elephant Park.
AddoElephantPark
13 Black Rhino (zwarte neushoorn)
400 Elephant
400 Buffel
17 Burchell Zebra
2000 Kudu
400 Warthog (vlakvark)
270 Red Hartbeest
200 ELand
9 Lion
10 spotted hyena
Bushbuck (bosbok)
Grey Duiker
Cape Grysbok
Bij het binnenrijden van het 360.00ha groot National Park, wacht ons in totaal 88km aan wegen om eem glimp van bovenstaande dieren op te vangen. We weten dus wat doen vandaag!!
Het eerste leuke beestje dat we tegenkomen is Pumba, u weet wel uit 'The Lion King'.
Amper 15min. later ziet Carla wat liggen onder een boom liggen... Een van de 9 leeuwen ligt rustig langs de dirt road een dutje te doen . Man, wat een beest!!! Doet je zin krijgen om uit te stappen en is lekker door zijn manen te roefelen. Maar we mogen niet vergeten dat dit wilde bessten zijn en dus beter blijven zitten. Hij schenkt absoluut geen aandacht aan de auto's die langs de kant van de weg stoppen en onophoudelijk foto's nemen.
We zetten onze weg verder. Anderhalf uur later en een spotted zebra in de verte rijker, komen we aan bij de grootste badplaats: Hapoor. Waauw... dit geloven jullie nooit!!! Hier staat zowaar een kudde van maar liefst 30 olifanten relaxed in de zon een sproeibad te nemen. Het gaat van immens grote bulls (mannetjes) over wijfjes tot kleintjes van amper een paar weken oud. Zonder het te beseffen spenderen we een uur door naar hen te kijken. Ze steken de baan over en passeren de broffie op slechts enkele centimeters. Dit zijn zo'n grote beesten...
We rijden rustig verder en komen een 2de badplaats (Rooidam) tegen met een nieuwe kudde olifanten. Jeezes, dit is echt de max om dat zo in de wilde natuur te zien van zo ongelooflijk kortbij!
De kosmos in ons vandaag ongelooflijk goed gezind, want enkele meters verder spotten we een 3de kudde en onder baan volgen er nog meer. Ben hier al een paar keer geweest, maar zoveel heb 'k er nog nooit gezien!
We moeten besluiten dat we vandaag alle aanwezige beestjes gezien hebben, op de hyena's na. Het was dus een succesvolle dag!
Vanavond gaan we weer op stap met Art; hij verwacht ons om 19.00 bij Barney's... maar dat zal wat later worden, want we moeten nog eten en ons nog klaar maken en het is hier nu al 18.20!
Zondag gaan we ook uit met Art... vanaf 16.00 tot... Ja ja, there's a place called 'the Deck' where people go out on Sundays as from 4pm 'till 4am. They drink and dance under the African Sun...
Tegen 07u zijn we beide al wakker dus belissen we maar om naar Addo te rijden. De hemel is fel blauw en het tegen 8u al een heerlijke temperatuur.
Na anderhalf uur rijden bereiken we het Addo natuur reservaat. Dit reservaat is vooral gekend om zijn olifanten en is 360.000 hectare groot.
We doen een schietgebedje naar de kosmos in de hoop toch een paar wilde dieren te mogen ontmoeten.
Na amper 10 minuten rijden schreeuw ik tegen Carol, er ligt iets onder die boom ....... blijkt een leeuw te zijn waarop zij zegt dat kan niet, er zijn hier geen leeuwen .... yeh right ! Een leeuw die ligt te dutten. Onze mond valt open, wat een kanjer en ik heb zowel fotootjes als filmkes van da beest.
Met een Whauw gevoel rijden we voort maar op een paar aardvarkens na zien we niks. Nu moet ik wel zeggen dat die aardvarkens best grappige dieren zijn. We moeten steeds aan Pumba denken.
Na een dik uur rondrijden en turen over de uitgestrekte vlakte zien we in de verte een paar zebra's en komen we bij het naar boven rijden een bende buffels tegen. Carol gaat op de rem staan en met ingehouden adem kijken we oog in oog met deze immense dieren. Als hun nieuwsgierigheid voorbij is duiken ze het struikgewas in en kunnen we onze weg verderzetten. Heel ver weg zien we een olifant de vlakte oversteken.
En dan gebeurt het, na de bocht ....... miljaar een 30 tal olifanten aan de waterput. FERM !!!!!!!!! We rijden tot naast deze dieren en leggen de wagen stil.
Een uur hebben we hier doorgebracht, we konden er maar niet genoeg van krijgen. Foto's, filmkes genoeg materiaal verzameld. Als we willen voortrijden zie ik een olifant onze richting uitkomen, wat een beest, Carol deed onmiddelllijk de motor draaien en staat klaar om te vertrekken als hij te dichtbij komt, maar we houden vol en blijkbaar belissen deze olifanten om terug de vlakte in te trekken langsheen onze auto.
Met open mond volgen we dit senario en met een euforisch gevoel rijden we verder richting uitgang.
Onderweg worden we nog getrakteerd op een paar zebra's en dit keer van dichterbij, een paar apen Kudu's en vele, vele olifanten.
Weeral zijn we de kosmos dankbaar want het kan best zijn dat je hier uren rondrijdt zonder iets te zien en we kunnen met zekerheid zeggen :
Die beesten in hun natuurlijke omgeving das toch wat anders dan in de zoo zenne !
We ontbijten voor de eerste keer in onze cottage en lopen dan naar Carols ouders hun huis. Daar verkopen we veel blabla tot het middag is. Het weer is somber, warm (27°) maar bewolkt. Ideale dag dus om alle foto's online te zetten.
Na een heerlijke baget met brie en pruimenconfituur klaargemaakt door Luc nemen we 2 computers in beslag en werken tegen de tijd op. Tegen 18u30 staat alles eindelijk online.
Beneden ruikt het al lekker. Mirjam heeft ons een stoofpotje klaargemaakt ! Jammie. We worden vergezeld van Ace en zijn vriendin (Nomhled koosnaam Cléclé). Zij leven beide in een township. Ace speelt zeer goed golf en Mathias gaat dikwijls met hem spelen. aanstaande zondag gaan we een kijkje nemen.
De avond verloopt gezellig maar toch kruip ik diep onder de indruk in mijn bed. Ondanks dat Ace al een beter leven heeft dan de meeste mensen in de township en al leeft in een betonnen huisje met de nodige accomodatie terwijl vele anderen leven in een 2 wall of 3 wall house gemaakt van golfplaten zie je toch die hardheid in zijn ogen. We krijgen veel jeugdverhalen te horen en al vlug blijkt dat het leven hier draait om : Surviving of the fittest !
Beide krijgen we een Xhosa naam :
Carol : Thandeka = loveable girl
Carla : Ncumisa = smiling girl
Ik praat met Carol nog lang na over alles wat we vanavond gehoord hebben. Nu heb ik spijt dat ik na deze avond niet onmiddellijk het één en ander heb neergeschreven.
Ace heeft ons een rondrit in de Township beloofd en ik kijk hier al heel erg naar uit ondanks dat mijn maag telkens omdraait als we der zo eentje passeren, want uiteindelijk is het ronduit schandalig dat de mensen die van oorsprong van dit land zijn aan de rand van de stad moeten wonen in huisjes dat je niet eens huisjes kunt noemen te wijten aan de "White men"
Enfin dit is Zuid Afrika en constant krijgen we het tegengestrijdige gevoel van ongeloof en walging en anderzijds euforie. Ik reis veel maar dit soort gevoelens heb ik nog nooit gehad tijdens mijn reis. Ik ben Mirjam en Luc dankbaar dat we dit etentje mochten meemaken.
Carols mama neemt ons mee op sleeptouw. We mogen in de supermarkt kopen wat we lekker vinden. Voor de zoveelste maal deze vakantie loop ik door de superspar en dit mag je letterlijk nemen SUPER spar. Mega veel keuze en alles mooi gerangschikt en de rekken altijd volledig vol. Ik geraak daar maar niet op uitgekeken.
We lopen nog wat door de shoppingcenter en gaan een aperitiefke dringen in Mug and Beans, suiper cool café in vintage stijl.
We keren terug huiswaarts waar we iets eten en kruipen achter de pc om ons foto's te bekijken, te rangschikken en een naam te geven. Een paar uur later staan ze klaar om te uploaden op het net. Gelukkig is het weer wat minder.
Ik loop naar onze cottage om een douche te nemen. Aangezien het water hier vrij traag loopt beslis ik van mijn haar te wassen en terwijl mijn conditioner intrekt mij te douche. Ik sta voorover gebuigd en voel iets langs mijn rug lopen. Ik denk een Flattie (platte spin die hier alle insecten opeet en dus vrij nuttig is in huis maar ze zien er echt niet uit) Lichte paniek maar als ik begin te slaan voel ik nat en kijk vervolgens omhoog. Ja hoor het water van den douche komt langs de lamp naar beneden. Ik begin rond te dansen, niet goed weten wat te doen en trek dan maar de vuilzak uit de vuilnisemmer en plaats de emmer onder de waterstraal en loop op mijn blote voeten naar het huis van Carol. Kom daar buiten adem toe en doe teken wat er aan de hand is.
Er zit een jong koppel aan de tafel waar ik vlug eens naar lach en vervolgens terug naar beneden cross richting cottage. Luc en Gino volgen mij op de voet. Er blijkt een buisje gekraakt te zitten.
Na dit gebeuren krijg ik te horen dat het niet zo verstandig was om op mijn bote voeten de gazon naar boven te crossen daar ze al een paar cobra's en puff adders hebben moeten doodschieten.
Ok, I'll keep it in mind ! Een spinnebeet heb ik al, een slangebeet kan ik gerust missen !
45 minuten zit ik aan de tafel een babbeltje te slaan met Katrien en Gino die in Kirkwood een guesthouse aan het bouwen zijn. Carol staat nog onder de douche als Art binnenwandelt in zijn karate pakske met zwarte band. Mirjam heeft hem namelijk gecontacteerd om ons PE by night te laten zien.
Na het restaurant vertrekken we dan ook richting stad en hebben de tijd van ons leven. Op woensdagavond, vollenbak ambiance..... shake it baby !
Als we huiswaarts willen keren wijst Art ons nog op de mogelijke gevaren onderweg. Dus niet stoppen aan het rode licht ter hoogte van de townships (sloppewijk) ofwel zeer traag rijden ofwel door het rood rijden is de opdracht. Als ik opmerk, jamaar we hebben anticarjack systeem krijg ik de melding dat dat niet helpt als ze schieten. Ik moet hier wellicht de spanning niet neer schrijven die we konden voelen ter hoogte van de township.
Vandaag lekker lang uitslapen en wat genieten van de omgeving waar we de komende weken zullen verblijven.
Donderdag 09.03.2006
Planning komende weken.
Port Elisabeth
De op 4 na grootste stad in Zuid Afrika. De omgeving met haar grote industriecomplexen oogt niet bepaald aantrekkelijk, maar het tussen de heuvels ingeklemde stadscentrum met architectonische pareltjes, vele parken en plantsoenen is dan wel zeer aantrekkelijk. Port Elisabeth is een mix van winkel- en cultuurstad, reservaten en rustige stranden.
Wat zeker op ons programma staat is :
- Addo Elephant Park
Dit park werd opgericht in 1931 als laatste toevluchtsoord voor de bijna uuitgeroeide Kaapse olifanten. Het park is vandaag 430.000 hectare groot en beslaat ook nog eens 120.000 hectare zee. Het brengt onderdak aan de "Big Seven" (Olifanten, Buffels, Neushoorns, Luipaarden, Leeuwen, Bultruggen en de Witte Haai) en natuurlijk nog veel andere dieren.
- Een dagje Jeffreys Bay(Surfers Pparadise) en Van Staden Wild Flower Reserve. Wij willen die surfers wel eens bezig zien.
- Duiken in Port Alfreden Grahamstown
Port Alfred is een kleine vissershaven aan de Kowie River die is uitgegroeid tot een aanzienlijke vakantiebestemming en gekend is voor zijn droomstranden. Hier draait het allemaal om amusement aan en op het water. Port Alfred heeft een 64 km lang Shipwreck Hiking Trail.
Grahams Town is een vredig stadje met Victoriaanse en Gregoriaanse huizen, maar is beter gekend voor zijn merkwaaardige bezienswaardigheden zoals de oudste brievenbus, Church Square die driehoekig is etc. De heuvels rond Grahamstown zijn uitstekend geschikt voor mountainbike, kanovaren en surfen.
- Dagje zonnebaden aan Coffee bay
Zou een fabelachtig schelpenstrand moeten zijn omringd door schilderachtige heuvels en uitstekend om te ontspannen, zonnebaden en zwemmen.
Let wel op voor "THE HOLE IN THE WATER": hier stort de zee zich bulderend door een gat in een klip dat na miljoenen jaren is uitgesleten door zand, wind en water.
- Cultuur opsnuiven in Graaff Reinettmet overnachting
Ligt in de Karoo en heeft meer dan 200 gebouwen die op de momumentlijst staan. Is één van de best bewaarde historische plaatsen in het land, gelegen aan de Sundays River en met zich op de Sneeuberg.
Onze dag begint met een uitgebreid ontbijtbuffet, maar vandaag wil mijn maag niet mee. Een beetje last van de warmte, denk ik, met buikloop als gevolg. Op ons programma van vandaag staat alweer een stunt:
Canopy Tour
We worden ingewijd in de wondere wereld van Tarzan & Jane en slingeren van kruin tot kruin. 10 slides, de langste 94m en de hoogste 30m. Ongelooflijk eh, en toch ben ik erin geslaagd!!! Je krijgt een full body harnas aan en een hele hoop veiligheidskabels. Met een safari-jeep vertrek je voor wat ze hier een 'bumoy ride' noemen naar de rand van het bos. Daar vertrek je van op een eerste platform en glijd je via 2 kabels naar een andere boom op een ander platform. Tot slot wandel je terug naar de jeep en wordt je in het basis kamp op een gezonde lunch getrakteerd.
Striptease Walk
In de namiddag besluiten we de hiking trail nabij onze lodge uit te proberen. Hoewel wij dachten dat we een wandelingetje langs een riviertje met een paar plassen zouden doen, kwamen we terecht in een stevige, zonder aangelegd pad, boswandeling met ups en downs. Hier en daar moet je de rivier oversteken om aan de overkant te geraken of om bij een van de pools te geraken. Al deze pools kregen zeer toepasselijke namen als: topless pool, bottomless pool, kaalgat pool, honeymoon pool... Fantastisch, de kleur van het water ziet hier rood; hoe dat komt, absoluut geen idee. En hoewel je eerst zo iets hebt van 'daar spring ik niet in', dwingt de warmte je van toch een frisse duik te nemen. na de 2de pool en 1u trekken in de hitte, besluiten we op onze stappen terug te keren, uiteraard lang hetzefde 'breek-je-benen' padje.
Om de dag in schoonheid af te ronden nemen we nog een snelle duik in het zwembad aan de lodge, alvorens alweer achter het stuur te kruipen, dit keer richting PE. Op de N2 exit 'Sea View - Greenbushes' en dan es testen of mijn gevoel van orientatie ons nog tot bij ons ma kan brengen. En ja hoor, van de eerste juist!!! Welcome to Greenhaven Cottage. De avond wordt gevuld met moeders heerlijke keuken en heel veel bla bla...
Na het ontbijt rijden we richting Tsitsikamma village om deel te nemen aan de Canopy tour. Vandaag zal de hoogtevrees van Carol terug op de proef gesteld worden.
We krijgen een harnas aan en nee niet zoals in de tijd van de ridders maar zoals bij de berg beklimmers. Springen vervolgens het Canopy busje op en rijden naar ons 1ste platform.
Bij aankomst blijkt dit toch avontuurlijker te zijn dan ik zelf had gedacht ! We hoppen van de ene boom naar de ander boom door het Tsitsikamma woud. De hoogste ride 30 meter en de langst slide 94 meter. Ik voel met net Jane en in mijn nopjes. Dit is echt iets voor mij ! En ondanks Carols hoogtevrees doet ze dit verbazend goed ! Applaus voor haar
Tegen de middag staan we terug met ons 2 voeten op de grond, eten een broodje en rijden terug naar de Tsitsikamma lodge.
14u 30° gehuld in een bikini en short trekken we op pad. Op het progamma staat een wandeling langsheen de "pools" Wij hadden een wandelpad verwacht langsheen een paar natuurlijke waterputten. Na 25 minuten komen we middenin het woud terecht en van een pad is geen sprake meer. Het parcour is aangeduid met blauwe stippen. We klauteren over rotsen tussen de varens en andere struiken. Dan weer naar omhoog, dan weer naar omlaag ! Precies een stel berggeiten ! Uiteindelijk bereiken we onze eerste pool en inderdaad, ongelooflijk schoon en lekker verfrissend maar oh zo vermoeiend. We beslissen toch door te gaan naar de 2de pool. Puffend komen we daar aan. Genieten wat van het uitzicht, nemen een duik en keren toch terug ipv verder te gaan. Het zogenaamde pad is echt gevaarlijk en veel te vermoeiend op zo'n bloedhete dag, plus dat het terug minstens 30 minuten klauteren is naar de volgende pool. Na uur komen we terug bij ons beginpunt, springen het zwembad in, laten ons drogen en rijden richting P.E.
Als we in P.E. arriveren krijgen we een warm onthaal van Carols ouders en broer. Na een heerlijke maaltijd en veel gebabbeld kruipen we moe maar voldaan in bed.
Alweer worden we vandaag wakker met een stralende zon hoog aan de hemel; het beloofd een warme dag te worden. We pakken de laatste restjes in, nemen rustig ons ontbijtje en vertrekken dan richting Tsitsikamma.
Plettenberg Bay
Onderweg houden we halt in Plettenberg, waar de rich and famous zich thuis voelen. Vandaag zijn we geen paparazzi, want we hebben alleen maar oog voor een intenetcafe en onze website. We schrijven tegen de tijd artikeltjes van de afgelopen dagen en ontdekken in onze statistieken dat we een drukbezochte site hebben. Lieve mensen, allen onze welgemeende dank daarvoor!! Maar we zijn nog niet terug thuis, dus aarzel niet en kom gewoon zoveel mogelijk langs. We verwachten ook nog steeds een hoop reacties van jullie!! We laten Plettenberg achter ons en zetten onze weg verder.
Bloukrans Brug
We verlaten de N2 om via een side road naar Tsitsikamma te rijden; deze baan zou ons immers een veel mooier en breder zicht op deze practige omgeving geven. En ja hoor, voor we het zelf goed en wel beseffen zien we in de verte de Bloukrans Brug, u weet wel, de hoogste natuurlijke bunjee jump. Bij Carla begint het te kriebelen, ik voel koud zweet in mijn pollekes. Wanneer we terug op de N2 zijn, besluiten we terug te keren en een kijkje te gaan nemen op die immens hoge brug: 216m!!! Carla twijfelt geen seconde en besluit vandaag de sprong te wagen. Als ik wil kan ik meewandelen to het punt vanwaar ze springt, daarv oor moet ik echter 150m over een hangbrug stappen die net onder de Bloukrans brug hangt. Let op: deze is volledig open, d.w.z. dat wanneer je naar beneden kijkt, je de afgrond ziet. Zoals zovelen onder jullie al wel weten, heb ik een traumatische angs voor hoogtes, voor zij die zich er niets kunnen bij voorstellen: ik durf geen trap op die achteraan niet gesloten is. Laat staan dat ik op ladders, daken of bruggen kruip... Carla betaalt mijn "walk" en als "walker 7" verzamel ik alle moed en begin aan de lange hoge bangelijke weg. De mensen daar zijn fantastisch en ze praten je door het hele traject door. Voor je het goed en wel beseft sta je midden op de brug en wordt Carla in gereedheid gebracht voor haar sprong. Haar benen worden ingepakt, een paar touwen eromheen en dan de elatiek vastmaken. 5, 4, 3, 2, 1... en weg is ze!!! Ze verdwijnt onder de brug en schreeuwt haar hart en ziel uit. Enkele seconden later vertekt er al iemand naar beneden, die haar gaat ophalen en voor je het weet staat ze breedsmoelkikkerlachend terug op het platform. She did it!!!!!!!!En ik... ik durf niet. Ik vind het van mezelf al een hele stap dat ik ben meegekomen en de weg over de brug heb afgelegd. De weg terug wordt gevuld met Carla's nieuwe ervaring. Man, what a girl!!!
Tsitsikamma Lodge
Ook hier zullen we in (hete) houten chalets verblijven; maar gezien de hitte van vandaag en de enoties van zopas, nemen we eerst een frisse duik. We spenderen de rest van de namiddag aan het zwmbad en beginnen stilaan tot rust te komen en in echte vakantiestemming te raken. Carla slaapt en droomt ongetwijfeld zoetjes na van de sprong...
Na een uitgebreid buffet, zakken we onderuit in de zetels en laten onze verbeelding de vrije loop op een nooit eerder geziene sterrenhemel. Voor de romantische zielen onder jullie, dit is een must!!!
Na een ontbijt op ons terras met adembenemend zicht onze koffers terug ingeladen en weg richting Tsitsikamma.
Het is een bloedhete dag. Airco en radio vollenbak and we hit the road ! We maken een stop in Plettenberg, gekend voor de Rich and the Famous of anders gezegd het Knokke van de Tuinroute.
We stoppen aan het internet cafe en daten onze site up. Tegen de middag rijden we door en ipv vd Route 62 recht naar Tsitsikamma nemen we een alternatieve weg door Tsitsikamma nature reserve. Langsheen dit mooi stukje natuur genieten we weeral van de prachtig natuur en de fijne geuren tot ik plots de Bloukransbrug rechts van ons zie. Gillend stoppen we en springen uit de auto. Onze mond valt open, Ten eerste hadden we niet verwacht deze brug nu al te zien want de Bungy jump staat op ons programma van morgen. Ten tweede is deze zo indrukwekkend. We kijken elkaar aan en zonder woorden springen we terug de auto in op zoek naar de brug. Een 15 tal minuten nadien zien we het bord BUNGY JUMP 216M . We parkeren de auto en lopen naar het uitzichtpunt WHAUWWWWWWWWW Snel naar het info punt, boeken, naar het toilet en voor we't goed en wel beseffen staan we aan het beginpunt van de brug. De walk to the jump is al even stresserend als het springen zelf. Carol twijfelt nog want ze heeft hoogtevrees. Ik kan haar toch overtuigen om mee te gaan en samen lopen we deze kleine brug op (gemaakt onder de grote brug). Een constructie van metaal volledig doorzichtig. Ze raden ons aan om vooral niet naar beneden te kijken. Zwetend bereiken we na een paar minuten de andere kant. Daar wacht ons een team op met luide muziek. Alles gaat razend snel. Ik word ingepakt en plots sta ik aan de rand van de brug. Ik kijk nog om naar Carol met de blik van Oh my god ! 5 4 3 2 1 jump en daar ga ik ........... onbeschrijfelijk ......... ik kan alleen maar zeggen kijk naar de foto's! De rest van de dag loop ik rond met een grote smile. Ik kan het maar niet geloven dat ik van de hoogste brug ter wereld gesprongen heb.
Na nog een half uur rijden in het Tsitsikamma reservaat bereiken we de Tsitsikamma lodge ! Hier valt nog maar eens onze mond open. We krijgen daar een houten hut met een prachtig interieur en terras toegewezen. Aangezien het een bloedhete dag is beslissen we ipv een wandeling te gaan maken een duik in het natuurlijke bronwater te nemen. Heerlijk ! En wat nog straffer is, ons haar en onze huid voelt kei mals aan. 's Avonds een lekker buffet in het enige restaurant en nog wat sterren kijken vanop ons terras.
Arriving at Knysna, searching for the Abalone Lodges, we ended up at Paquita's. A 'family restaurant', situated at 'the Heads'. Unfortunately none could help us, but Carla did make reservations for dinner later that day.
After a lazy day by the pool, we headed to Paquita's.
Alex was to be our waiter for the evening and if we had any questions about the menu or anything else, we were to ask for him. After dinner, we decided to go and sit at the bar, as it was too early to go home!
Christo, aka Jane, was the barkeeper and seduced us with a shot of Tequila's best Jose Cuevas. After a Paquita's Special and a tequila, Carla asked for still water. Apperently they're not used to having girls sitting at the bar (asking for nothing else but water).
While closing up the restaurantm we started chatting with Alex, Christo en Andrew (manager of the place). Alex, whom we thought was very young, decided we had to guess his age. Should we be wrong after 3 guesses, we were to drink another tequila. it went from 19 to 21 to 28... and we had to drink tequila. Alex is 28, going on 29. We turned the roles and they had to gues our age now. Alex thought I was 32 and Carla only 29!!! Duh!!! So, the tone for the rest of the evening was set. Around midnight we decided it was time to go home, 'cause we were supposed to take the boat the next day.
Off we went, while the guys went out for a long night...
Day after, we got the invitation from Andrew to come and join the guys again for dinner and some cocktails and tequila. We didn't say no.
What started as a beautiful night, almost getting boring, became our best night up until now! We sat at the bar, ate spaghetti and drank lots of cocktails ;o). By the end of the evening we had the most popular table in the restaurant (there was none else left), we got to know Mike, Roxy, Waldo and Camille. Those last two told us about their bunjee jump they had been doing the day before and were really extremely enthousiastic. So, Carla, baby, go 4 it!!! Me, we'll see...
Anyway, we ended up at a bar in town, but since we had to move and drive again today, we decided to go home around 2am.
Guys, Alex, Andrew, Christo, Roxy and Mike, we'd like to thank you for those 2 beautiful nights and for making us feel sorry to have to leave Knysna. We're in town until the 24th of March and maybe we can meet up one of the coming days for a lazy day at one of the beatiful beaches along the cost between Knysna and PE.
Special thanks to Alex for the Nina Simonne CD, from Carla!!!
Special thanks to Andrew... you know why! Feeling sorry I left you with no further more... But I'll make up to you, I promise!
De ochtend begint prachtig met een stralende zon, helblauwe hemel en hemelse temperatuur. Jammer genoeg zit het terras van de lodge in de schaduw van een boom, maar dat is snel opgelost. Neje, we zagen geen bomen om, zetten ons wel buiten aan de voordeur van onze hut en ontbijten daar rustig met het zonnetje op ons bolletje. Het ontbijt wordt in een prachtige pic-nic mand gebracht en is minstens even heerlijk als een continentaal ontbijtbuffet en een sterren hotel.
We steken ons licht op bij de Featherbed Nature Reserve em krijgen te horen dat we om 10.00 aan boord van de John Benn kunnen gaan.
Featherbed Nature Reserve
De boot brengt ons naar de overkant van de lagune. Eigenlijk is het geen lagune, want een lagune wordt volledig afgesloten van de zee en in Knysna is de doorgang naar de zee nog steeds open... Anyway, aan de overkant wacht een unimog (lees: 4x4 jeep met treintje achteraan) om ons naar de top van de berg te brengen. Van hieruit hebben we een adembenemend zicht op de lagune, the Heads en de zee (Indische Oceaan). Een 2.2km lange wandeling door de woeste natuur brent ons terug aan de voet van de berg. Onderweg nemen we prachtige kiekjes van de grotten en de andere Head. Eens terug in het basiskamp, geven we ons volledig over aan een overheerlijk buffet. Koud en warm, desserts en zoveel; het lacht je vriendelijk toe. Na de lunch gaan we alweer de boot op en deze brengt ons veilig en wel terug aan wal. Onze broffie staat ons luid kreunend onder de hete zon (35 graden) op te wachten; de airco werkt op volle toeren en is nauwelijks voelbaar. Zondag zijndem zijn de zinkels gesloten en er zit dus niks anders op dan onze namiddag aan het zwembad te spenderen.
Abalone Lodge
Deze prachtige houten huttem tegen de flank van een heuvel opgebouwd bieden ons in de hut niet alleen een brubbelbad, maar ook een keukentje en terras. Buiten kan je verkoeling zoeken aan het zwembad en dat is echt nodig!! Het is heet... onmenselijk heet!! De mannen van 't werk weten nu heus wel wat ik bedoel (zie Golf team event). Een plons in het koude water is gewoon zalig. Amper een half uurtje later ben je al lang opgedroogd en toe aan een nieuwe frisse duik... Uiteindelijk geven we het op en gaan richting hut. Tijd om ons op te maken voor onze laatste avond.
Paquita's
Andrew made reservations for us at a table by the bar. It's Sunday and quit calm in te restaurant. Our waiter - and barkeeper - for tonight is Mike. We start off with a cocktail and eat spaghetti. While the evening falls Andrew - who's off duty - joins us for a nice chat. Before we even notice, the whole restaurant is sitting at our table. Apprently we seem to be 2 cool babes. Maybe I should tell you that besides one couple and the rest of the gang of yesterday, the restaurant is empty. So, we start drinking, again. Mr. Chalky is a shooter, known all over SA (and even some countries in Europe), and has 4 rules:
- you're not allowed to sip (taste)
- you're not allowed to smell
- you're not allowed to refuse
- you're not allowed to know the ingredients
So, Carla & I drink... It wasn't good, but better than the one Christo and Alex drunk (made by Roxy).
And once again, we turn the roles. With a little help from my friend (Bibi, dank je voor het stoplight geheim), we make a "robot", which are 3 shooter glasses (1 red, 1 orange and 1 green, as in a traffic light) and contains 10 sorts of alcohol. Andrew, the poor guy, is our victim. He's convinced he won't get up anymore after drinking 4... Kenny, your record still stands!!!!!
We close the restaurant and hit for town. I was supposed to follow Andrew, but after the second turn, he was gone... They drive like crazy in SA!!! We end up at Crimson (sorry if the spelling is wrong, but I didn't pay much attention to it) and drink some more. I decide to go for the coke light, since I've got to make sure we get home safely.
Guys, once again we'd like to thank you for entertaining us and making us feel welcome in your town. We had a great time and it was hard leaving Knysna behind, the morning after! Like I said before, hopefully we can find the time to meet again soon!
Om 8 u zitten we buiten aan onze hut te ontbijten onder de prachtig blauwe hemel met zicht op de lagune. We bellen de Featherbed organisatie op om een boottip te boeken en rijden tegen 10 uur naar de Waterfront. hier nemen we de boot naar het Featerbed reservaat dat vroeger prive gebied was maar in 1985 heeft de eigenaar beslist om dit publik te maken waarvoor wij hem zeer dankbaar zijn. Een treintje brengte ons naar boven waar we een adembenemend uitzicht krijgen over zowel de zee als de lagune. De terugweg doen we te voet. Deze weg is zo mooi dat er gewoon geen woorden voor zijn. We lunchen nog op dit domein en nemen dan de boot terug. Rond 15u rijden we het centrum binnen op zoek naar een internetcafe maar alles blijkt gesloten te zijn op zondag en we kunnen ze geen ongelijk geven. Dan maar wat gaan zonnen aan het ons zwembad met zicht op de lagune.
Tegen 19u30 rijden we terug naar Pacquita's waar we vriendelijk onthaald worden door de guys die we de dag ervoor hadden leren kennen. Alex stopt promt een cd in mijn handen met de beste nummers van Nina Simone op. Kei lief, hij was trouwens ook diegene die gisteren onze rekening had betaald zo bleek. Carol beheert het geld dus zij betaalt normaal alles en toen ik gisteren vroeg hoeveel we hadden gespendeerd bleek dat Alex de rekening had betaald. Enfin we eten rustig en nadien tegen 21u30 denk ik zit onze tafel plots vol volk, we ontmoeten zelfs een koppel die uit de andere richting kwam en dus de Benji jump hadden gewaagd. Euforisch waren ze. We kregen hier de raad om vooral niet naar beneden te kijken als je de brug oploopt want het is vrij ver stappen eer je de benji jump zelf bereikt en naar 't schijnt kan je de grond zien doorheen de houten vloer .......
Na deze verwennerij rijden we met een big smile terug naar huis en vallen als een blok in slaap
We beginnen op tijd aan onze dag, met een stevig ontbijt. Het weer ziet er stralend uit en beloffd ons 30 graden en meer. En ik kan je verzekeren dat in Oudtshoorn - a la woestijnklimaat - het hier heel hot kan worden!!
Cango Ostrich Farm
Onze rondleiding op de farm begint met wat meer details over de belangrijkste beestjes in deze streek: de struisvogels. Zij met zwarte pluimen zijn mannetjes, zij met bruine of bleke pluimem vrouwtjes. Onze gids vertelt ons dat de plumen van de vrouwtjes voornamelijk voor afstoffers gebruikt worden... want vrouwen moeten kuisen... Whatever! Jammer genoeg zijn er geen kleintjes die uit de eitjes aan 't komen zijn, maar we krijgen wel de kans om kleintjes van een paar maanden oud te zien. Vervolgens worden we op ons gewicht getest en staan we op struisvogeleieren. Je moet weten dat 1 struisvogelei gelijk is aan 24 gewone eieren zoals wij ze kennen. Het heeft dan ook een dikkere schaal, waardoor je er met gemak kan opstaan. Om een struisvogelei klaar te maken (in de pan bv.) ben je even zoet en kan je maar liefst 12 hongerigen helpen. Tot slot gaan we natuurlijk struisvogel rijden! Foto's en filmpjes volgen soon, very soon! Woorden zijn dan ook overbodig...
Cango Wildlife Ranch
Onze rondleiding hier begint bij de alligators en krokodillen en gaat via schildpadden, nijlpaarden, stokstaartjes en otters naar het slangenpark. Bah! Niks voor mij! Vervolgens worden we ingeleid in de wondere wereld van de cheetah's, witte bengaalse tijgers, leeuwen en jaguars. Om af te sluiten tellen we zo'n 60euro neer om met de cheetah's en tijgers op de foto te gaan. Ook hier zullen de foto's meer duidelijkheid geven. Neem van mij aan dat dit a one lifetime expierience is en als je ooit naar dit prachtige land afzakt iets is wat zeker niet mag ontbreken in je reisschema!
So, wait and see for the pics. Benieuwd???
We verlaten Oudtshoorn en rijden richting Knysna (spreek uit als naisna).
Knysna
Ik rijd tot aan 'the Heads', 2 immense rotsen die de zee van de lagune scheiden, en ons Carla reserveert ons meteen een tafeltje in Paquita's voor 's avonds. Paquita's is gelegen aan de voet van 'the Heads' en geeft je een prachtig uitzicht op de lagune en de zee.
Hoewel het bijzonder warm is vandaag, zit de frisse wat tegen. We laden broffie uit, gunnen hem wat rust en gaan aan 't zwembad liggen. Eindelijk rust!!! Sinds we vertrokken zijn hebben we al vele kilometers afgelegd en veel gzien. Hoog tijd om de ogen te sluiten en te genieten van de zon.
Na een welverdiende rustpauze, maken we ons op voor de avond. We rijden richting Paquita's en hebben er absoluut geen idee van wat ons te wachten staat...
We staan op rond 7u30 trekken het gordijn open en zien onmiddellijk een stralend blauwe hemel. Onze dag kan niet meer kapot. Very happy gaan we ontbijten en vertrekken dan naar de Struisvogelfarm voor een ritje op deze vogels. Subliem en hilarisch.
Nadien bezoeken we het wildlife park en laten foto's maken met de Cheetahs en de witte bengaalse tijger. Zo blij als kleine kinderen stappen we onze auto in en rijden richting KNYSNA.
Onderweg rijden we door de Outeniqua pass, helemaal anders dan de Sir Lowry Pass maar ook ongelooflijk mooi. We genieten van de vele woeste uitzichten en arriveren rond 15u in Knysna wat voor mij gelijk staat aan een stukje paradijs op aarde !
We checken in in onze super toffe Afrikaans aangeklede prive lodge en nemen voor de eerste keer van ons velof een duik in het zwembad. Woehoe !
's Avonds gaan we een hapje eten in de Paquita's, een restaurant gelegen tussen de 2 heads of liever gezegd een punt waar de zee overgaat in de lagune en dit tussen 2 heuvels. We bslissen om er nog eentje te drinken aan de bar achteraf en raken aan de praat met Alex, Andrew en Christo die ons ook uitnodigen voor de dag nadien. Dit wordt een fijne afsluiter een een beetje beschonken keren we terug huiswaarts.
Het avondje uit ging - noodgedwongen - terug richting 'den Dros'. Aangezien er al enkele uren geen elektriciteit meer was, bleven vele zaken gesloten. Rond 23.00 gingen de lichten terug uit; en daar zaten we dan... volledig in den donker! We waren net klaar met eten en stonden op het punt te vertrekken. Je moet je voorstellen dat alles pitch black is, ook de plaatselijke bevolking en de car guards die op je wagen letten. Toen die Carla aansprak op weg naar de auto (met als enige verlichting de GSM), spong zij zowaar een halve meter in de lucht van 't verschieten. Dat was lachen. Maar we zijn goed thuis geraakt, zij het wel dat we ons moesten behelpen met kaarsen.
Ook vanmorgen: geen electriciteit! Dus, inpakken en wegwezen. Aangezien we een lange rit voor de boeg hebben. Vandaag gaat het richting Oudtshoorn over de Route 62, een dikke 5u rijden.
Route 62
We rijden Stellenbosch buiten en stoppen aan het eerste beste tankstation, maar aangezien er geen elektriciteit is, kunnen we niet tanken! Dat wordt een probleem... Wanneer we verder rijden, zien we dat de verkeerslichten plots opnieuw werken, we slaan met gierende banden een straat in en geven de broffie nieuwe kracht voor de lange rit. Wanneer we het tankstation buiten rijden is de electriciteit alweer uitgevallen.
We rijden via Sommerset West naar de Sir Lowry Pass. Volgens Carla een 3u durende wandeling, maar wanneer we de bordjes "Sir Lowry's Pass Village" volgens, bevinden we ons plots temidden van de townships... Hoe hard we ook proberen en hoeveel rondjes we ook rijden, we vinden die pass niet. Blijkt dat we gewoon op de N2 (lees: autosnelweg) moesten blijven en dat dat gewoon een col rond een berg is. Dat weten we nu ook weer!
We zetten onze weg verder via Swellendam richting Montagu. U weet wel, met zijn natuurlijke warmwaterbronnen. Amaai, men frak! Just niks natuurlijks aan, allez 't is te zeggen... Ze hebben van zo'n bron - waarvan wij dachten dat dit zich in de open natuur zou bevonden hebben - een kuuroord gemaakt a la Center Parks. Dus, geen plons in de bron, maar hop naar de volgende bestemming!
De Seweweekskloof (spreek uit als 'seven weeks kloof'), doet Carla's mond openvallen van pure schoonheid. We verlaten even de grote weg en nemen een dirt road die ons tussen de rotsachtige bergen leidt. Na een dik half uur komen we tot de vaststelling dat we ons moeten terug keren, willen we ooit in Oudtshoorn geraken. Langs de terugweg staat waarschijnlijk niet voor niets een bordje met "welcome to Eden"; de omgeving is prachtig!
Barrydale, Warmwaterberg (alweer zo'n kuuroord), Ladismith, Calitzdorp en dan eindelijk Oudtshoorn. 'k Volg men geweldige orientatiegvoel en breng ons zonder omwegen naar ons hotel.
We laden uit, al is het maar voor 1 nachtje, en bekomen van de lange reis. 's Avonds gaan we gezellig eten in de 'fijne keuken', gelegen vlak naast het hotel. Op tijd ons bedje in, want morgen wordt een beestig dagje.
We verlaten Stellenbosch en rijden naar Somerset West met de bedoeling de Sir Lowry Pass te doen. Tot 2 maal toe belanden we in een Township (krottenwijk) en arriveren uiteindelijk aan een
bord dat zegt welkom to the SirLowryPass en daaronder road clossed, no entry to the N2. Aangezien dit midden in een township is kunnen we niet lang blijven stilstaan en rijden dan nog maar eens terug naar de grote baan. Ik informeer bij Carols mama, onze reisagente en blijkt dat de N2 gewoon overgaat in de Sit Lawry Pass, maw we moesten de N2 helemaal niet verlaten en kunnen dus perfect genieten van de Pass vanuit de wagen. Genieten op zijn zachts uitgedrukt want dit is ronduit geweldig. De ganse weg tot in Stellenbosch (ongeveer 2u) blijf ik verwonderd en euforisch over dit stuk ongerepte natuur. Bijna geen levende ziel te bespeuren, alleen hier en daar een huisje of een piepklein dorpje.
In Swellendam rijden we richting Montagu.
Montagu gekend om zijn warmwaterbronnen dus we zitten op hete kolen. Diep teleurgesteld verlaten we Montagu want rond de natuurlijke bronnen hebben ze kuuroorden gebouwd. Teneerste hebben we geen tijd om een ganse dag rond een zwembad te hangen en ten tweede schijnt de zon wel maar was de wind zeer koud. Gelukkig hebben we ons geld teruggekregen.
We zetten onze weg verder naar Oudtshoorn via barrydale, Ladiesmith (met de bewitched mountain) en Calitzdorp. Allen pittoreske dorpjes waar het zwarte Zuid Afrikaanse leven rustig zijn gangetje gaat.
Onderweg slaan we de Sewewwksepoort in (2 weeksepoort) dit blijkt een rallywegske te zijn tussen de bergen. Fantastisch vind ik het en kan er maar niet genoeg van krijgen. Helaas deelt Carol deze mening niet want als je der ene gezien hebt, heb je de rest toch ook gezien is haar opinie. Maar ze laat me doen waarvoor dank Carol.
in Oudtshoorn aangekomen checken we in ons hotel met Queensize bedden en gaan een hapje eten in de "Fynekeuken" waar ik voor de eerste keer krokodillevlees eet. Gelukkig gecombineerd met struisvogelvlees want het krokovlees is niet slecht maar toch ook niet whauw.
Na een lange dag kruipen we in bed en hopen op een warme dag morgen.
De Tuinroute of de kuststrook die lijkt op een weelderige tuin!
Van Stellenbosch rijden we naar Montagu, gekend om zijn warmwaterbronnen (waar we natuurlijk een gezonde duik zullen nemen). Montagu is een schilderachtig dorp, gelegen in een vruchtbaar dal tussen de Keisie River en de Kingna River. Vroeger was dit enkel bereikbaar via een halsbrekende rit door de Cogman's kloof, vandaag zou ons autootje ons tot ginder moeten brengen zonder problemen. Veel tijd kunnen we hier helaas niet spenderen want we hebben nog een lange rit voor de boeg tot in Klein Karoo. Het prachtige hinterland zou deze rit de moeite waard moeten maken.
Karoo staat bekend om zijn eindeloze vlaktes tussen bevallige bergketens. Ondanks de naam (onvruchtbaar land) zouden er hier duizenden verschillende soorten planten groeien. Onderweg stoppen we in Calitzdorp, dat temidden van de uitgestrekte wijngaarden en fruitboomplantages ligt. Ook hier bekend voor zijn Edwardiaanse en Victoriaanse huizen.
Wij rijden door tot Oudtshoorn, de hoofdstad van de struisvogelkweek.
Overnachting: The Oudtshoorn Inn ****
Zaterdag 04.03.2006
Oudtshoorn
Vandaag staat volledig in het teken van de beestjes met een bezoek aan de Cango Wildlife Ranch en een struisvogelkwekerij; hopelijk zitten we niet te ver van de sensationele Cango Caves. En een ritje op één van de stuisvogels mag sowieso niet ontbreken!
Vervolgens rijden we langs de prachtige Outeniqua Pass naar George. Via mooie kustdorpjes, als Wilderness, bereiken we tot slot Knysna: het artistieke hart van de Garden Route.
Wilderness is door kunstenaars en kunstambachtslui in het leven geroepen. Wilderness Lake Art Route: hier treft men tal van ateliers aan en het is ook bekend voor zijn "Dolphin Outlook Point". Wilderness National Park zou ook de moeite moeten zijn met zijn 5 rivieren, vier meren en lagunes (maar ik vrees dat we hiervoor geen tijd zullen hebben).
Misschien kan onze aankomst in Knysna dit moeten goedmaken. Dit is gelegen tussen bergen en bossen aan een grote lagune; tevens ook gekend als de populairste badplaats.
Overnachting: The Abalone Lodges ***
Zondag 05.03.2006
Knysna
De John Benn brengt ons vandaag naar de overkant van de Lagune, waar een Unimog ons opwacht om ons naar de top van de berg te brengen. We hebben uitzicht op de Lagune, het dorp en "the Heads". Genietend van een adembenemend panorama brengen onze voetjes ons terug beneden. En ...... hier zouden de oesters een echte lekkernij zijn. Jaja het water komt ons nu al in de mond.
Wellicht kunnen we nog de veerboot nemen naar the Feather Nature Reserve en nog wat rondslenteren in de straten van knysna met zijn vele boetiekjes, cafés en restaurants.
Overnachting: The Abalone Lodges ***
Maandag 06.03.2006
Plettenberg Bay - Tsitsikamma
In de voormiddag rijden we naar Plettenberg Bay, het Knokke van de Garden Route, waar de rich and famous hun buitenverblijf hebben of permanent wonen.
Dit gebied is een paradijs voor vogels, dolfijnen en walvissen. Een boottocht brengt ons tot op 20m van de dolfijnen, zeerobben en walvissen, tenminste als we de boekskes mogen geloven.
-> ja ja, we mogen de boekskes geloven, maar vergeet geen pilletje tegen de reisziekte te nemen... (ervaring)
In de namiddag rijden we naar het Nationaal Park Tsitsikamma, we nemen een kijkje bij de beroemde hangbrug nabij Storms River en sluiten de dag af men een wandeling in het domein van de lodge. Tsisikamma, waar we nu al volop naar uitkijken, heeft 200m hoge klippen, is 68km lang en gaat tot 5km diep de zee in. Tsisikamma Forest is het grootste aaneengesloten oerwoud van Zuid Afrika. In Tsisikamma ben je vooral, te voet, met de kano of onder water onderweg. Het begint al te kriebelen.
Overnachting: Tsitsikamma Lodge ***
Dinsdag 07.03.2006
Bloukrans Brug - Port Elisabeth
Tsisikamma staat bekend voor zijn reuzebomen dus: hoewel we beiden Jane's zijn, wagen we ons vandaag aan een Tarzan vlucht van kruin tot kruin, onder begeleiding van een monitor. Wat? Inderdaad we gaan van boom tot boom via koorden.
Gisterenavond in "den Bros" beland voor een lekker pasta en pizza. We zaten gezellig op het terras - onder een luifel - toen het opeens begon te stortregenen! Amaai, het water viel met bakken uit de hemel... Maar we hebben het alweer niet aan ons hartje laten komen en pret voor 10 gemaakt. Wanneer de kleine gezellige ober de rekening wou brengen, besloten we toch nog even binnen aan de bar te gaan zitten. Het was immers amper 21.20! Kennis gemaakt met Adriaan en nog 'n droogstoppel. Toen de mannen besloten om - stiepelzat - nog 'n stapje in de wereld te gaan zetten, hebben wij vriendelijk bedankt en zijn huiswaarts gekeerd.
De straatjes in Stellenbosch steken volgens ons absoluut niet logisch ineen... Ofwel zijn wij een kei geworden in het verloren rijden.
Vanmorgen opgestaan met de zoveelste electriciteitspanne en dus weer geen toatsjes kunnen eten... De zon wil wel, maar kan precies niet (doorbreken). Er hangen hier en daar wat wit e wolken en rond de bergen donkergrijze weinig-goeds belovende wolken... Dat wordt afwachten!
Paarl
Onze eerste uitstap van vandaag gaat naar het Taalmuseum in Paarl. Hier worden we o.m. ingewijd in de levensstijl van vroeger en aangezien er niemand aanwezig is, waag ik het van op de canape te gaan liggen a la Kate Winslet in Titanic (weliswaar niet naakt, sorry guys). Ons Carla steekt haar voeten in een paar klompen en we slaan weer aan het experimenteren met de camera. Het resultaat, daar moeten jullie jammer genoeg nog even op wachten (zie PS)! Op de bovenverdieping spelen we een o.m. een spelletje "spinnekop" genaamd (de collega's onder jullie zullen al wel weten dat de Kris mij altijd zo noemt) en lezen we Afrikaanse mopjes en poezie.
Vervolgens gaat het richting Paarlmuseum. Ook hier keren we terug in de tijd, alleen jammer dat je hier niks mag aanraken, laat staan op het oude bed mag gaan liggen. 'k Ga jullie de historiek besparen, maar zij die ooit op rondreis naar Zuid-Afrika gaan, kunnen dit best even meepikken. Het kost moeite noch tijd (en is ook baaie goedkoop) en best wel interessant.
We rijden de Main Road in Paarl tot het einde en slaan een dirt road (lees: gravel baantje) in, richting "the Rocks". Halsbrekende toeren halen we uit met Broffie (ja ja, we hebben een naam voor onze totomobiel gevonden) om aan de top van de mountain te geraken. We stappen uit en klimmen - ja ja, je leest het goed - de Bretagne Rock omhoog. Wat een wind en wat een uitzicht... minstens 300km ver! Naar beneden was ietsie moeilijker dan naar boven, maar we zijn er heelhuids geraakt.
Broffie benrgt ons gestaag via de Victoria Dam naar het plaatselijke amfitheater, waar we een half uurtje aan zonnebaden doen. Nu de zon schijnt, moeten we ervan genieten (zo hard dat ik nu zo rood als een kreeft zie). We lunchen op het terras van het locale resaturantje alias winkeltje en worden stil bij zoveel prachtige natuur.
Onze laatste missie in Paarl is het Afrikaans Taalmonument. Onbeschrijflijk (wait 'till u see the pics)!!! Het vertegenwoordigt de belangrijkste talen van Zuid-Afrika, is hoog op een berg gelegen en perfect voor nog meer foto-kunstjes.
Franschhoek
We brengen een bezoek aan het Hugenoten museum en komen tot de vaststelling dat we hier meer van verwacht hadden. Misschien aan te raden een gids te nemen die wat meer uitleg bij de verschillende voorwerpen kan geven en je wat meer over de geschiedenis kan vertellen. We liepen er nogal snel door en gingen op zoek naar het Hugenoten monument. Het monument stelt een vrouw met een bijbel in de hand voor. De betekenis ontsnapt me... Anyway, we waren Franschhoek even snel weer buiten als binnen.
The Mandela House
Aangekomen bij het Drakenstein domein, de gevangenis waar Mandela na Robbeneiland naartoe werd gebracht, krijgen we te horen dat alleen de area manager toestemming kan geven om het huis te bezoeken. De area manager is er niet meer... maar de man aan de gate wijst ons - stiekem - een dirt road aan vanwaar je het huis alsnog zou kunnen zien. Echter wel niet de binnenkant, maar we nemen de raad aan en gaan op pad. Via een zijweggetje komen we alweer bij een security terecht. Deze vriendelijke dame laat ons toe op het domein van de gevangenis. De rit wordt er eentje om bij te gaan nagelbijten... Tussen de barakken van het prison rijden we rond, op zoek naar de woonst van Mandela. Een paar keer steken auto's van de politie ons voorbij, wij gebaren ons van den dommen toerist. Zij die lef hebben komen verder, zegt Carla, dus stoppen we en spreken we zo'n beamte aan. Dienen onnozelaar toont ons nog de weg ook!!! Jammer genoeg rijden we een hele tijd rond op zoek naar een huis, omwald door een hoge muur en met een zwembad in de tuin, waarvan we niet weten hoe het er precies uitziet. Tot onze grote spijt en teleurstelling verlaten we het domein... we konden geen glimp opvangen van de Mandela House.
Boschendal
Wat een free wine tasting moet worden draait uit op een grote donderwolk, hevige regen en een gesloten wijnhuis.
Dan maar terug naar Stellenbosch, een beetje shoppen. Tenminste als de electriciteit het doet... Van 15.00 tot 19.00 ligt alles hier plat: frigo's, restaurants, bars, internetcafes, winkels, verkeerslichten,... Noem maar op! En dit nog steeds omdat ze in Kaapstad aan een kerncentrale aan het werken wijn (al zovele weken).
Enfin, we doden de tijd met een dutje, een badje en drikken ons op voor een avondje uit.
Greetz x
IMPI
P.S. we hebben al hemel en aarde bewogen om onze foto's op de site krijgen, maar het internet is hier niet wat het thuis is en ook de programma's zijn nog ver achter in hun tijd... Eens we bij ons ma zijn - somewhere next week - doen we al het mogelijke en stillen we jullie honger.
Na een licht ontbijt ( zonder toast, want er was weeral een electriciteitspanne) de wagen (Broffie) ingestapt richting Paarl. Volgens Carols mama zouden we daar ongeveer 30 min spenderen .....
We draaien nog maar net de straat uit en komen in een file terecht. Zeer bizarre voor Zuid Afrika maar te wijten aan de zoveelste electriciteitspanne. Een vriendelijke man laat ons door tot ergernis van de man naast ons waarvan we later de vinger zullen krijgen Tja ladies zijn heeft af en toe toch wel een voordeel. Een beetje verder kunnen we terug flink doorrijden en tegen 9u arriveren we reeds in Paarl.
We bezoeken het Taalmuseum waar blijkt dat we volledig alleen aanwezig zijn en ons dus ook gedragen als 2 grote kinderen. Niks bleef onaangeraakt, foto op de sofa, foto op het bed, foto met de klompen aan .... jullie zullen het wel zien eens we ergens eens een programmake mogen installeren om onze foto's te verkleinen. Ik weet het we zouden ons moeten schamen maar dit was nog maar het begin van een dag vol met jongensstreken
We lopen een beetje verder het Paarlmuseum binnen waar we enkele foto's trekken, een donatie geven en terug de wagen inspringen richting het Taalmonument.
We twijfelen nog over de richting maar kiezen toch maar voor de dirt road !
We kijken naar de berg voor ons, ons kopke gaat schuin naar de voorruit, we rijzen terug in onze zetel, kijken elkaar aan met een avontuurlijke blik en Carol brengt Broffie (de auto) in 4x4 of toch tenminste in onze fantasiewereld want Broffie heeft helemaal geen 4X4 ! Ik leg de kaarten klaar en there we go ! Na een helse maar prachtige rit arriveren we boven aan de eerste
Rocks Gordon en Bretagne Rock maar we zien er nog eentje een stuk verder .... we kijken elkaar aan en zonder woorden zet Carol Broffie terug in "rally", we krijgen er maar niet genoeg van ! Onderweg moet ik uitstappen om ons over een bepaald stuk verder te helpen zonder vast te rijden maar ons Carol doet het uitstekend ! In een euforie komen we toe aan Paarl Rock. Een pad loopt er niet echt maar wij lopen toch de rots op tot boven. Mega view ! Dus weeral content dat we ons avontuurlijk intuitie gevolgd zijn.
Voldaan rijden we terug verder op zoek naar het monument want dat was onze bedoeling in de eerste plaats.
Na een paar huiveringwekende bochten zien we het taalmonument aan de horizon verschijnen. Het ziet er WOW uit maar eerst nog een stop aan het Amfitheater en een dutje in de zon.
Tegen de middag arriveren we dan eindelijk aan het monument. Wat had Carol haar mama gezegd ? Paarl 30 minuutjes ????? Het is een ongelooflijk prachtig ding ! We trekken een paar leuke foto's en eten iets op ons prive terras met zicht op het dal ..... 1 tafeltje en geen toerist te zien in de buurt.
Paarl naar Franschhoek
Heelhuids terug benenden geraakt rijden we door naar Franschhoek. Op de weg passeren we het ene wijnhuis na het andere. Prachtige huizen zijn het. Aangekomen in Franschhoek bezoeken wij het Hugenotmuseum. We waren blijkbaar de eerste toeristen met een Cape Town Pass, de mevrouw werd euforisch en verwelkomde ons met een brede smile. Dit terwijl we overal eerder met een scheef oog werden ontvangen, raar die Cape Town Pass maar heeft ons wel 70 euro gekost. Het museum kan ons maar weinig boeien dus zijn we evensnel buiten. We rijden terug het centrum door gekend voor zijn pittoresk en kunstig uitzicht en rijden richting het Nelson Mandela house. Daar aangekomen blijkt de gevangenis overgenomen te zijn door ???? Hadden we niet begrepen dus we konder er niet in. Na een gespreke met de bewaker komen we te weten dat dit huis niet echt wordt onderhouden en dat ze niet weten of we er ooit nog zullen binnengeraken. We krijgen toch een nummer vast van de Area manager en hij wijst ons verderop een dirt road aan die ons ook tot aan het Mandela huis moet brengen maar we mogen niet zeggen van wie we die informatie kregen. Dus Carol en ik terug het avontuurlijk pad op. Dit keer ik aan het stuur. Na wat zoeken komen we aan de acherkant van de gevangenis terecht maar ook hier staat er een hokje met bewaker. Het blijkt een vrouw te zijn. We doen ons voor alsof we hopeloos verloren zijn gereden en toch echt het Mandela huis willen zien. Zij legt ons uit hoe we terug naar voor moeten geraken en wij gebaren dat we haar niet begrijpen en wonder boven wonder laat ze ons binnen. Een beetje verder wisselen we van plaats want dit wil ik filmen. De adrenaline pompt door onze aders want wij 2 belgische meiden rijden nu rond in de gevangenis waar Nelson ooit heeft gezeten. De aanwijzingen van de dame slaan we in de wind en beginnen daar straatje in straatje uit te rijden op zoek naar het huis. Gans dat domein hebben we afgereden, zelfs 2 keer de weg gevraagd en niemand leek raar te reageren en dat terwijl we daar eigenlijk niet mogen rijden ! Strange, very strange ........
Onze zoektocht moeten we opgeven en rijden het domein terug buiten. Een beetje verder parkeren we onze wagen en bellen die Area manager op. We krijgen daar nogmaals te horen dat het niet zo evident is om dit te doen maar we mogen terugbellen morgenvroeg vanaf 7u30. Carol beslist dan maar om naar de verantwoordelijke van de Cape Town Pass te bellen en uitleg te vragen en ook van hem horen we hetzelfde. Enfin we hopen dat we alsnog morgen het huis kunnen bezoeken mits toestemming en onder begeleiding. Is het niet zo kunnen we toch zeggen dat we daar binnen geweest zijn op eigen houtje en zonder enig gevolg.
Een beetje terleurgesteld rijden we naar het wijnhuis Boschendal die gesloten blijkt te zijn ! Ondertussen is het zonneke weeral verdwenen en begint het te regenen.
Ik probeer tevergeefs onze lodge te bereiken om een reservatie te maken voor vanvond. We zouden graag gaan eten in het wijnhuis van de Yellow lodges. Als we uiteindelijk Stellenbosch terug binnenrijden merken we op dat de electriciteit weer weg en dat wellicht de reden is dat we onze lodge niet konden bereiken. Dus rijden we maar even tot ginder voor we het centrum induiken. Blijkt dat de electriciteit al weg is sinds 15u.
We hebben moeten wachten tot 19u, hopelijk kunnen we alsnog ergens iets krijgen om te eten want veel restaurants beslissen om niet meer open te doen wegens de panne.
Morgen een zware rit voor de boeg, hopelijk zit het weer wat mee
Vanmorgen gewekt door een vrolijk zonnestraaltje dat door de gordijnen kwam piepen. Het weer zag er veelbelovend uit, hoewel er her en der wel wat wolken hingen. Het ontbijt verliep wat chaotisch, want er was geen toaster en een tikkeneike op de nuchtere maag is echt niks voor mij. Vervolgens de laatste spullen ingepakt om onze reis verder te zetten. Ons Carla heeft slecht gepakt, want alle zakjes zaten zo vol, dat we ze amper toekregen. In de lift werd het krap gezellig met de girls die de kamers poetsen en het laden van de auto verliep ook niet van een leien dakje. Ik was de sleutel kwijt... Bleek dat ie in de koffer lag! Nu moeten jullie weten dat we de afgelopen dagen al heel wat gekke stoten hebben uitgestoken. Wonderlijk dat we nog niks zijn tegengekomen < hout vast houden >! Om Kaapstad uit te geraken hebben we - ongewild - eerst nog een hele sight seeing tour gedaan. De op- en afritten, zoals aangegeven op het plannetje - zijn hier nog in de maak. En hek houdt je gelukkig net op tijd tegen voor de brug (waar je op rijdt) ineens gewoon ophoudt! Een beetje later dan voorzien, zitten we dan toch op de N2 richting Stellenbosch. Onderweg doen we de tuut vol - we moeten dat beestje dringend een naam geven, want het ziet serieus af met ons - en betalen R205,00. Da's schandalig weinig (en 'k laat het aan jullie over om het naar euro's om te rekenen).
Free historical walk
We komen rond 11.00 aan en zijn net op tijd voor de wandeling door de stad. Deze leert ons eigenlijk niets nieuws. Het vertelt uiteraard wat meer over de geschiedenis van de stad. Zo was er vroeger de Easterly river met 2 armen waartussen Jan van Riebeeck een eiland bouwde met zijn verblijfplaats op. Later wordt een van de armen van de rivier opgevuld en tot een straat herleid. Je vindt hier vooral Cape-Dutch architektuur terug en de wijze waarop de meeste huizen gebouwd zijn gaat volgens een letterpatroon (te moeilijk om zonder tekening uit te leggen en waarschijnlijk ook te saai om te lezen).
Na de walk stillen we onze honger en besluiten wijndomeinen te gaan bezoeken.
Vergelegen
De rit naar Vergelegen wordt hilarisch; we doen haast in onze broek van 't lachen. We rijden een paar keer verkeerd, maken met gierende banden een U-turn waar 't niet mag en slagen er uiteindelijk toch in het wijndomein te bereiken. Daar krijgen we doodleuk vogend bord te zien: "estate closed". Het is vandaag nationale verkiezingsdag en velen doen blijkbaar toe... Voor we ons naar de volgende wine estate begeven, bellen we eerst even om te checken. We krijgen te horen dat we binnen het half uur ter plekke moeten zijn; dat wordt weer lachen.
Waterford
Hier combineren ze het wijnproeven met chocolade proeven, waar wij al watertandende naar uitkijken natuurlijk (zeker ik). De wijnen - sla me dood voor de namen - waren niet zo bijzonder. De witte waren nogal fruitig en zoet, de rode kind of sticky. En de chocolade...
"Rose Geranium Milk Chocolate", aromatic hint of muscat raisin and vanilla.
"Masala Chai Dark Chocolate", warm fireside spice flavours of nutmeg, cinamon and cloves.
"Rock Salt Dark Chocolate", gewoon gezouten zwarte chocolade.
De weg naar 't centrum verloop rustiger dan het heengaan. Ons Carla rijdt hier nogal rally-stile-achtig en wanneer heuvels dan zomaar uit het niets opduiken, lachen we ons meer dan een kriek!
Onze draai hebben we in Stellenbosch nog niet gevonden. Het duurde de volle 3 dagen eer we in Kaapstad wat herkenden (en dan nog reden we de laatste dag toerkes en verkeerd), laat staan dat we hier van de 1ste keer op het juiste adres terechtkomen.
Yellow Lodge
Onze kamer heeft een open haard; en ik vraag me echt af of ze dat hier ooit gebruiken We hebben een mini-terrasje (waar we nog geen gebruik van konden maken, door het mindere weer) en een aangename grote badkamer. Haast geen kasten; en morgen moeten we gestructureerd pakken want in Oudtshoorn blijven we slechts een nachtje. Maar dat zijn zorgen voor later!
Vandaag rest ons nog een wandelingetje door de stad, met 'n bezoekje aan de paar winkeltjes die hier tot 22.00 openblijven, een stevig avondmaal en een gezonde nachtrust. Morgen gaan we op stap in Paarl, Franshhoek en Sommerset West.
Je zal het misschien iet geloven, maar van rondreizen wordt je moe!
Greetz x
IMPI
P.S.: de mensheid in ZA gebruikt een QWERTY klavier en kan dus voor rare woorden in onze teksten zorgen... Sorry
1/03 Na het ontbijt halen we onze koffers en vertrekken richting N2. De route die ik wou volgen bestond blijkbaar nog niet, dus we kwamen steeds op hetzelfde punt terecht tot we beseffen dat de opritten die op de kaart zichtbaar zijn gewoon niet bestaan of nog niet open zijn. Wel merken we hier op dat een rondpunt tot 21 lichten en borden bevat waardoor wij compleet tilt slaan en dus rijden volgens eigen goeddunken. Eindelijk de oprit gevonden en wijlen weg. Onderweg nog even gaan tanken. (205 Rand voor een halve tank of 0,7 euro per liter) Ik probeer de info dienst in Stellenbosch te bereiken om ons te boeken voor de historische wandeling, maar vanaf ze horen dat we een Capte Town pass hebben is het blijkbaar niet mogelijk om hieraan deel te nemen. We hebben voor deze pass 70 euro betaald en het zou ons toegang geven tot verschillende musea en bezienswaardigheden. Helaas hebben we al meermaals moeten ondervinden dat de lokale bevolking hier niet echt tuk op is. Nu wil het lukken dat wij vrij snel in Stellenbosch arriveerden en dus nog op tijd voor de eerste wandeling van vandaag en we zijn gratis meegegaan hoor ! Zo snel laten we niet op ons hoofd zitten. Deze wandeling brengt ons niet echt iets op, we weten nu hoe een Cape Dutch house eruit ziet en gebouwd wordt volgens het alfabet (nl I, T, H, Dubbele T, H en E en F) Stellenbosch is wel een gezellig stadje aan de voet van een berg met leuke winkeltjes en restaurants. We eten nog een kleine snack en vertrekken dan richting Somer West op zoek naar het wijnhuis Vergelegen. Na een uur rijden en mega veel lachen blijkt dit wijnhuis niet open te zijn daar het nationale feestdag is en verkiezingen. Op het nieuws horen we dat er hier en daar relletjes zijn te wijten aan deze verkiezingen. We laten het niet aan ons hart komen en bellen naar het wijnhuis Water Ford of zij wel open zijn en ja hoor bingo ! Dus wij Wine and Chocolate taste gaan doen in Water Ford. Kei schoon wijnhuis met wijngaarden. Spijtig dat vandaag het weer niet mee zit dus kruipen we maar op het terras. Ze bieden ons 2 witte wijnen aan die we beide niet zo lekker vinden (veel te fruitig) en een rode die dan wel lekker was. Nadien krijgen we een kei speciaal bord waar 3 glazen opstaan met daaronder tekst em daaronder 3 chocolaatjes. (zie info hieronder en later de foto's)
Ik reis veel maar had dit nog nooit eerder meegemaakt !
Een beetje in de wind zitten we hier nu achter ons schermke. Morgen een strakker schema voor de boeg : Paarl, Franschhoek, Somerset West en nog een paar wijnhuizen.
Straks nog lekker uit eten in het gezellige centrum of in het wijnhuis van de eigenaar van onze lodge, daar zijn we nog niet helemaal uit.
Info Wijn en Chocolade :
Waterford Carbernet sauvignon
Rock Salt Dark Chocolate : Tradionally a Carbernet Sauvignon is drunk accompanying a savoury meal. The Rock salt in the chocolate mimics this savouryness and draws attention to the savoury aspect of the Cabernet Sauvignon
Kevin Arnold Shiraz
Masala Chai Dark Chocolate : The Masala Chai presents in the chocolate is complementary to the spiciness of the wine which the Mouvedre(Spaans) gives The Shiraz both chocolate and wine have warm fireside spice flavours of nutmeg cinnamom and cloves. The wine even has chocolate mocha aromas on the nose
Heaterleigh Natural Sweet te vergelijken met Muscat (Ilse en Bart jullie moeten nu beginnen te watertanden)
Rose Geranium Milk Chocolate
The Heatherleigh Natural Sweet has an aromatic hint of fine Muscat raisin and vanilla. The Rose Geranium Chocolate tastes of fresh flowers and soft biscuit. The flavour combination of the wine and the chocolate is assorted sun dried fruits in rum ice cream !
We laten Kaapstad achter ons en rijden richting de wijnstreek, een route voor genieters!
In 1659 werd voor de eerste keer wijn uit Kaapse druiven geperst en is ondertussen is deze streek uitgegroeid tot één van de belangrijkste wijngebieden. Franschoek, Stellenbosch en Paarl vormen het centrum van de wijnbouw.
We volgen de Sir Lowry Pass en brengen een bezoek aan Sommerset West en het domein Vergelegen. In de namiddag bezoeken we Stellenbosch, de oudste universiteitsstad van Zuid-Afrika, een parel van de Kaaps Hollandse architectuur.
Een aanrader om te bezoeken zou Waterford zijn, waar wijn gecombineerd wordt met chocolade ...... das pas echt iets voor genieters!!!!!! Wie had er gezegd dat wij zouden afvallen tijdens deze reis??????
Overnachting: Yellow Lodge ***
Donderdag 02.03.2006
Franshhoek
De dag begint met een bezoek aan Paarl (met in het centrum een opmerkelijk gebouw in Victoriaanse art-decostijl) , het Taalmuseum en het Mandela House Museum.
Nadien wacht Franschhoek, een artistiek en gezellig stadje genoemd naar de eerste Fransen die hier werden gedeporteerd omwille van hun godsdienstige overtuiging. Na een bezoek aan het Hugenoten Museum hebben we ruim de tijd om rond te neuzen in de talrijke boetiekjes en galerijen.
Op de terugweg stoppen we nog in het mooie domein Boschendal dat behoort tot de absolute top wat betreft wijnhuizen.
(
