Na een dagje Jeffrey's Bay en een avondje uit, zit het weer alweer tegen.  Dan heb ik het over afgelopen donderdag (16/3).  De dag kruipt voorbij en het 'niks doen' gaat stilaan vervelen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ook vrijdag is het 'raining, cloudly and cold'.  We wachten tot Matthias gedaan heeft met school, rond 14u, en nemen hem mee voor een namiddagje shoppen in Greenacres Shopping Centre down town.  Hij heeft een nieuwe jeans nodig en dus introduceren deze 2 babes hem in de wereld van Levi's.  We stoppen hem in het paskot en laten hem de ene jeans na de andere passen.  Uiteindelijk kiezen we er 2 uit.  We slenteren nog wat rond en laten ons volledig gaan op 'a slice of chocolate mousse cake' in Pierrot's Tavern.  Man man man, je zou die stukken moeten zien!!

Heb een doggy bag (lees: take-away potje) gevraagd en men stiefvader heeft de rest (lees: andere helft) opgegeten.  Carla komt tot de vaststelling dat ze haar credit cards kwijt is... PANIEK!  We zoeken alles af en komen tot de vaststelling dat we ze vergeten zijn in Jeffrey's Bay...  Ik bel naar de winkel en ja hoor, ze hebben ze bijgehouden.  We zullen ze zaterdag oppikken, op weg naar Plettenberg.

' s Avonds nodigen we onze gastheer en gastvrouw uit voor een dinnertje bij Mangold's.  Wat een interieur, super gezellig, en wat een service!!  De lady of the house komt gewoon gezellig bij je aan tafel zitten en bespreekt uitgebreid de menu met je.  We beginnen met een carpaccio van Springbok en eindigen met een Frangelico-coffee.  Lekker rond gegeten verlaten we het restaurant met 5 doggy bags

Zaterdag zijn we al vroeg uit de veren; we leggen de laatste hand aan onze mini-valies, starten de broffie en rijden richting Jeffreys Bay.  Carla krijgt hoe langer hoe meer stress, maar die verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze haar credit card terug in handen heeft.  De kosmos is ons alweer goed gezind voor ons nieuwe avontuur: de zon straalt uit volle borst en er is geen witje aan de lucht!  Met een big smile and great music gaat het gezwind richting Plettenberg.

We worden verwacht op de luchthaven, uiteraard, en schrijven ons in voor de SKYDIVE!  Ik besluit als eerste de lucht in te gaan en krijg een harnas om.  Jeff is onze instructeur en samen met een jammie cameraman wandelen we richting airplane.  Het is een klein 2-motor vliegtuigje dat ons tot op 10.000ft (3km) brengt.  Op weg naar boven kijk ik men ogen uit over het prachtige landschap: Robberg (schiereiland aan de kust van Plett waar een kolonie zeehonden zijn thuishaven vond), een wrak voor de kust van Plett, de Bloukrans Bridge (bunjee jump) en zo veel meer!!!  Op 8.000ft word ik vastgemaakt aan Jeff en krijg ik de instructies vor mijn eerste sprong ooit uit een vliegtuig.  Boven het wiel is een plankje, Jeff zet zijn linker voet waarnaast ik mijn linker voet zet.  Dan kruis ik mijn armen voor me en plaats mijn rechter voet naast de linker.  Opgelet: ik sta nu buiten het het vliegtuig op 10.000ft!!!  Smile for the camera... 1... 2... 3... JUMP!  Een free fall van maar liefst 35 seconden!  Ik schreeuw de ziel uit mijn lijf, niet van angst, maar gewoon van het onbeschrijfelijke gevoel!  Je hebt er geen idee van hoe snel je gaat, maar voel je hele lichaam onder druk staan.  De cameraman hangt onder ons en we zwaaien en werpen handkusjes.  Wanneer de parchute opengaat verdwijnt de cameraman uit ons zicht.  Daar hang ik dan, bangelijk hoog met een adembenemend zicht op Plettenberg Bay en Knysna.  Ik krijg het stuur in handen en voel me vrij als een vogel.  Ik sluit een enkele seconde de ogen en leg deze ervaring voor eeuwig vast op mijn netvlies.  De schaduw van de parachute boven een eenzame wolk vormt een rond gesloten regenboog; nooit eerder gezien en zo machtig!  We zetten de landing en en Jeff landt op zijn poep met mij bovenop hem.  Ik smile, straal de sterren van de hemel en voel me als herboren.  Vervolgens word ik losgemaakt en door de cameraman overeind geholpen.  Ik slaak een vreugdekreet en doe een vreugdedansje.  Mijn geluk kan echt niet op!  Heb geen seconde stress gevoeld; alleen intens geluk!!!  This was exactly what I needed!!  Carla maakt zich op voor haar sprong en verdwijnt met de mannen hoog in de lucht.  Ik blijf achter met een onbeschrijfelijk gevoel.  Bel ons ma, onze pa en Pascal uit zijn bed!  Moet dit gevoel kunnen delen!  En alsof de dag nog niet perfect genoeg was, krijg ik de verrassing van mijn leven: Andrew...  Ons Carla heeft stiekem achter men gat geregeld dat ie me komt verrassen na men sprong.  This is the best day of my life!!  Vlinders in de buik en een breedsmoelkikker smile.  Niet veel later landt ook Carla, even euforisch.  Het was haar 2de sprong en zij beleefde alles nog intenser.  We bekijken onze DVD en ik kan haast niet geloven dat ik dit deed!!  We ronden de middag in schoonheid af en gaan uit lunchen met Andrew in Plett City.  Met smile van hier tot in Tokyo en terug rijden we door naar Knysna.  We logeren opnieuw in de Abalone Lodges en nemen een verkoelende duik in het zwembad.  Het weer laat ons in de steek en voor we het goed en wel beseffen trekt de lucht dicht en krijgen we een stortbui op ons dak.  Naar goeie ouwe gewoonte reserveert Andrew ons een tafeltje in de bar van Paquita's en spenderen we daar de rest van de avond.  Na closure (ja, dat begint stilaan ook een gewoonte te worden) trekken we met onze waiter - Cobus - en nog een paar mannen de stad in.  We doen ons tegoed aan een paar plaatselijke shooters en sluiten de ene bar na de andere.  Rond 3u zien we ons genoodzaakt huiswaarts te keren, want het uitgaansleven valt hier op zijn gat.

Ook zondag begint met veel grijs en regen.  Alles is toe en dus spenderen we de dag in bed.  Van uitrusten gesproken.  Er is geen wind en het klaart maar niet uit... de moed zakt ons in de schoenen en ons gemoed ver onder nul.  Maar we laten het niet teveel aan ons hartje komen en besluiten ons weekend in Knysna in schoonheid af te ronden.  Wanneer we bij Paquita's aankomen schreeuwt Carla plots "zit dat binnen of buiten"?!  Ik begrijp eerst niet waarover ze het heeft, tot mijn oog plots valt op een reuze rainspider op de voorruit...  Met de ruitenwissers veeg ik het gruwelijke ongedierte van de voorruit, maar dit beestje houdt evenveel van onze broffie als wij en besluit gewoon op de zijruit (van de achterdeur) te gaan zitten.  Carla springt in zeven haasten de auto - laat de deur open - en brult de halve straat bijeen.  Toevallige voorbijgangers schrikken zich een bult en staren ons aan alsof we van een andere planeet komen.  Ik parkeer de wagen en hoop stilletjes dat het ding bij terugkeer een ander onderkomen gezocht heeft.  Ons tafeltje aan de bar wordt alweer populair vanavond en Richard en Sam vergezellen ons, samen met Andrew.  Na afloop gaan we terug naar de parking en komen tot de vaststelling dat het lelijke gedrocht nog steeds op onze ruit hangt.  Carla slaakt alweer een schreeuw, gelukkig is Richard niet bang van wat hij een 'baby'-rainspider noemt en veegt het ding weg.  We griezelen nog na in de auto, op weg naar Andrews huis.  We treffen zijn broer Mike in de zetel aan.  Mike is een droge komiek en met eem heleboel grappige stories brengt ie iedereen aan het lachen.  We vetrellen uitgebreid over de skydive, de bumpy horse ride, de ostrich ride, de camel ride en al onze andere avonturen.  De mannen kunnen haast niet geloven wat deze babes al allemaal hebben uitgestoken.  Wij eigenlijk ook niet   Zowat heet Afrika zakt aanstaande zatedag af naar Kaapstad voor een 12u durend concert, met o.a. Metallica.  We vertellen over de zomer festivals in Belgie en ik denk dat we deze zomer bezoek zullen krijgen van onze Afrikaanse vrienden.  Voor we het goed en wel beseffen is het 6u en hoog tijd om te gaan slapen.  Andrew escorteert ons naar onze lodge en het afscheid wordt moeilijk...  Maar niet getreurd, want de mannen komen ongetwijfeld naar Belgie en ik kom overwinteren in Zuid-Afrika!

Het is maandag en al vlug 10u.  Na een kort en snel ontbijt, maken we alweer onze valies en verlaten de lodge.  Hoewel het niet regent, is het toch weer grijs en niks te warm.  We kuieren wat rond in de plaatselijke boetiekjes en kopen souvenirs.  Nog een laatste lunch, ja ja met mijn vlam, en ons laatste weekend in 'the land of hope and glory' zit erop.  Op weg naar PE droom ik weg bij de ondergaande zon en denk terug aan onze fantasrische tijd hier.  Ik kan maar niet stoppen met smilen en krijg het even moeilijk wanneer Brian Adams "everything I do, I do it for you" zingt...

xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Africa, you stole my heart

Greetz x

IMPI