Donderdag 16 maart: The day after Toby Joesxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Veel uitleg hoef ik hier niet te geven want jullie hebben wellicht de foto's al gezien. Het was weer een heus feestje. Rond 8u trek ik een half oog open en zie dat de lucht grijs is. Ik laat het terug dichtvallen maar besef dat ik toch uit mijn bed moet want mijn blaas suppert tegen. Ik wankel (ja je leest het goed) naar het toilet en zeg tegen Carol : "ik moet iets eten want ik ben nog steeds zat" Fier ben ik hier niet op maar Art & friends weten echt niet van ophouden en zelfs als je niks bestelt krijg je één of ander bizarre drankje in je handen gestopt. Ik hoor al een aantal onder jullie denken DRINK HET DAN NIET OP maar we waren in feeststemming so what !

Carol staat mee op om een toastje te eten en zonder woorden kruipen we terug in bed tot de middag. We gaan goeiendag zeggen tegen ma en pa en kruipen dan achter de pc om die honderd foto's van Toby Joes online te zetten. In de loop van de dag boeken we ons verblijf in Knysna want gisteren kreeg Carol het in haar bolleke en zei ze mij : Ik wil gaan skydiven ....... ik wist niet wat ik hoorde !!!!!! Krijgt ze mijn microbe te pakken ofwa ???? Wil ze echt skydiven of wil ze richting Andrew reizen ????? Hmmm ..... ik stuur een smsje naar den Andrew met de vraag of hij het ziet zitten om ons te ontmoeten as zaterdag in Plett als verrassing voor Carol. Ik krijg een berichtje terug met de melding dat hij moet werken maar dat hij zal proberen om iets te regelen.

Vrijdag 17 maart

Alweer een grijze dag, echt verkwikkend is dit niet maar we laten het niet aan ons hart komen en nemen na de middag Matthias mee naar het shoppingcenter. Helaas besef ik dat ik niet langer meer in het bezit ben van mijn bankkaart, creditkaart en duikbrevet. Verdomme waar heb ik die gelaten ? We beginnen na te denken, woensdag heb ik de sharkdive betaald met mijn Visa, heb ik nadien nog iets betaald ? Hm inderdaad in de surfwinkel van Jeffreysbay. Misschien heb ik mijn kaartjes in het winkeltasje gestopt want ik meen mij te herinneren dat toen ik net betaald had Carol me riep om een nieuwe tongpiercing te helpen uitkiezen. Ok, ik blijf kalm, we zullen straks thuis wel zien. Eerst Matthias een nieuwe broek aan de hand doen. Van een mission gesproken maar we zouden the red & the blond on a mission niet zijn mochten we ook in deze opdracht niet slagen. We sluiten deze namiddag af met een lekker stuk chocolademoussecake ! Welverdiend tot we het bord voor onze neus krijgen. ik kijk Carol aan en beide schieten we in de lach, van een stuk cake gesproken we hadden beter 1 stuk besteld voor ons beide maar wisten wij veel, echt gesnoept hebben we hier nog niet dus hebben we ook geen ervaring met de African cakes ....

We keren huiswaarts en nemen een lekker bad voor we uiteten gaan naar Mangald's. Na al die verwennerij wordt het hoogtijd dat wij (Carol en ik) Luk, Mirjam en Matthias eens verwennen. Subliem is het eten daar maar veel te veel en voor de eerste keer kiezen ook wij voor een doggy bag ! Doggy bags zijn hier de normaalste zaak van de wereld very strange maar vanavond zeer welkom. De eigenares wuift ons uit alsof we de beste vrienden zijn. Voldaan keren we terug huiswaarst, pakken onze crewbag beginnen te dromen van onze skydive ..............

Ik stuur nog een smsje naar Andrew want ik mocht nog geen enkel nieuws van hem ontvangen. Zal hij morgen aanwezig zijn om Carol te verrassen of is het voor hem niet haalbaar. Dus stuur ik een smsje en krijg er onmiddellijk eentje weer. Een positief dan nog wel en kan mijn lach niet inhouden. Carol vraagt me of ik een binnenpretje heb waarop ik haar zeg dat ik het haar pas wil vertellen na onze sprong. Zij denkt natuurlijk dat het iets te maken heeft met de sprong en wenst me goeie nacht.

Zaterdag 18 maart: SKYDIVE

Tegen 8u zitten we al in onze Broffie want we hebben 300 km (tot in Knysna) voor de boeg ! Ik aan het stuur want ben veel te nerveus voor mijn creditscard dus wil ik een beetje verstrooing. Rond 9u arriveren we in Jeffreysbay waar ik mijn kaarten in ontvangs neem en de stress van mijn lijf valt. Op naar Plettenberg ! De kosmos is ons goedgezind, het is stralend weer. Met het ene oortje van mijn MP3 speler in mijn oor, het andere in Carols oor rijden we zingend onze skydive tegemoet. Ergens onderweg tanken we vol en Carol neemt het stuur over. Ik krijg een smsje van Andrew. We sms wat heen en weer en Carol begint het op haar systeem te krijgen. We vertellen elkaar alles en nu zei ik niks. Opeens vraagt ze mij of ik een secret lover heb die nu ineens begint te smsen. Ik kijk haar aan en zeg nee maar geef verder geen uitleg. Carol legt zich hierbij neer denkend van ok, het zijn mijn zaken niet, als ze niks wil zeggen zal ze haar redenen wel hebben.

We komen aan op Plettenberg airport en worden daar onthaald door een naar ons normen jammie kerel. De valschermen worden ingepakt en Carol vertrekt richting vliegtuigje. Ik ben nog steeds onder de indruk dat ze dit wil doen maar ben er blij om. Andrew is helaas nog niet gearriveerd. Krijg een smsje dat hij pas zal arriveren tegen 12u45. Ik zal dan al in de lucht hangen en Carols gezicht niet zien.

Na 25 minuten hoor ik het gebrom van een vliegtuigje en zie de eerst stip verschijnen. Wat later hoor ik Carol gillen, ze heeft er duidelijk plezier in en is dan ook door het dolle heen bij de landing. Ze springt zelfs gillend en breedlachend in mijn armen.

Nu is mijn beurt zo weinig zenuwen ik in Australië had, zoveel heb ik er nu ! De man die met mij gaat springen maakt me duidelijk dat dit zeer normaal is omdat ik weet wat er gaat volgen en vertelt me ook dat ik de sprong veel bewuster zal meemaken. Blijkbaar heb je bij de eerste keer dat je springt heel even een black out, die zal ik nu dus niet hebben. Als we in het vliegtuigje zitten zijn mijn zenuwen onmiddellijk weg. Het zicht is adembenemend, Jef geeft uitleg over de omgeving en de bezienswaardigheden en dan maakt hij ons klaar voor de sprong. Als we op het trapje naast het vliegtuig staan voel ik mij inderdaad in mijn sas. Hop daar gaan we, de mooie natuur tegemoet. Die adrenalinestoot van de vorige keer is er inderdaad niet maar ik beleef de sprong vanaf de eerste seconde en het is een totaal andere ervaring. Ooit wil ik springen zonder begeleiding, dit is zo cool !

Bij de landing staan Carol en Andrew mij op te wachten en ons Carolleke is zo happy xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" /> Het was dus een goeie keuze van mij om Andrew hierheen te lokken.

Andrew neemt ons mee uit lunchen naar een trendy restaurant in Plett centrum en met zicht op zee genieten we na van ons zoveelste avontuur.

Een paar uur later zitten we in onze Broffie op weg naar Knysna, ginder aangekomen trekken we onze bikini aan en springen we in het overheerlijke zwembad. Helaas laat Laura (de zon) ons in de steek en van zonnen komt niets meer in huis. Dan maar het bubbelbad in en daar nog wat benieten.

's Avonds gaan we naar oude gewoonte een hapje eten in Paquitas en op stap met de bende die we 2 weken geleden hebben leren kennen. Ik laat het allemaal wat aan mij passeren want heb niet zoveel zin om op stap te gaan maar gun het Carol van harte, uiteindelijk is ze zo blij om Andrew terug te zien. 

Zondag 19 maart

Bij het ontwaken blijkt het weeral een grijze dag te zijn. What's wrong with Africa ? The locals zijn blij om wat regen te zien, wij in de verste verte niet ! Veel te weinig geslapen en humeurig door het weer rijden we richting Paquitas, koffietje drinken en den Andrew goeiendag zeggen, dan maar naar de supermarkt wat drank halen en een paar boekskes om te lezen. We boeken toch maar de Elephant walk in de hoop dat deze zal doorgaan maar een paar uur later krijgen we telefoon dat het weer te slecht is.

We gaan terug een hapje eten in Paquitas. De parking staat overvol. We wachten effe af in de hoop dat iemand vertrekt. Bingo ! Maar dan zie ik een mega grote spin op de venster en gil tegen Carol : Is dit binnen of buiten ? Ik word gek, wat een beest. Carol weet absoluut niet waar ik het over heb tot haar ogen erop vallen en meteen laat ze de ruitenwisser gaan. De spin verdwijnt op het dak. No way dat ik ga uitstappen. Stel je voor dat die spin in mijn nek springt. Dan krijg ik het beest in de mot op de achterruit. Ik smijt de deur open en zet het op een lopen gecombineerd met gillen. De mensen kijken me raar aan, tja wat wil je. Ik hoor Carol roepen, sla die deur dicht voor ze binnenkruipt.

Carol parkeert de wagen en beide staan we het beest aan te kijken, geen tak in de buurt dus beslissen we maar om het dier te laten zitten. Een paar uur later zit ze der nog, gelukkig zijn Richard en Sam bij ons, een koppelke die gewoon is van met zo'n beestjes om te gaan. Zelf zijn ze der niet tuk op maar het blijkt wel een baby rain spider te zijn. Een baby ?????? I don't wanna know the mum !

We worden uitgenodigd bij Andrew thuis en leren ook meteen zijn broer kennen. Na veel gelach en een hoop stories keren we terug naar Abalone tegen het ochtendgloren.

Maandag 20 maart  

Een paar uur later moeten we de lodge verlaten maar het is terug druilerig weer. We lopen wat winkeltjes af en kopen een hoop souveniers en beslissen na veel overleg om terug naar PE. te rijden.

Carol zit met een grote smile achter het stuur en rijdt het ganse stuk door tot in PE zonder stoppen.

Tegen 20u staat daar weeral een heerlijke maaltijd klaar. Dank je wel Mirjam voor de flexibiliteit !

Cc