Windenergie is bij uitstek een duurzame energiebron. Wind is een onuitputtelijke energiebron en bij de productie van elektriciteit uit wind komen geen afvalstoffen en geen schadelijke gassen vrij. Windturbines kunnen een belangrijke bijdrage leveren aan onze energievoorziening. De windenergiesector is internationaal ook een belangrijke economische activiteit geworden. Het is én milieuvriendelijk én goed voor onze economie.

Windenergie vormt een belangrijk aandeel van de hernieuwbare energiebronnen in Vlaanderen. Er zijn 228 windturbines eind 2012. Samen produceren de windturbines ongeveer 840 GWh of 840.000.000 kWh, wat overeenkomt met het elektriciteitsverbruik van meer dan 240.000 gezinnen. De meeste windturbines staan opgesteld langs bestaande infrastructuur zoals havens, autostrades, dijken, ...

De voordelen van windenergie zijn duidelijk. Het belangrijkste voordeel is dat de energiebron, namelijk de wind, onuitputtelijk is. Daarenboven is het omzetten van wind naar elektriciteit vrij van enige reststof. Er komen geen uitlaatgassen noch afvalstoffen vrij. Windenergie, is net als andere duurzame energiebronnen, CO2-vrij. Windenergie, in al zijn verscheidenheid, heeft de potentie om een grote bijdrage te leveren aan het behalen van de Kyoto-doelstellingen. Stroom produceren obv windenergie vergt ook geen waterverbruik noch watergebruik, dit in tegenstelling tot veel andere manieren van stroomopwekking.

Het Internationaal Atoomenergie Agentschap definieert radioactief afval, nucleair afval of kernafval als materiaal dat radioactieve isotopen bevat of daarmee gecontamineerd is, in concentraties hoger dan wat minimaal meetbaar is en waarvoor geen praktische toepassingen bekend zijn. Afhankelijk van onder meer de halveringstijd is dit afval gedurende korte of langere tijd (tot wel duizenden jaren) gevaarlijk voor de volksgezondheid en het milieu.

Kerncentrales zijn belangrijke bronnen van radioactief afval. Verbruikte splijtstof, eventueel na opwerking, bevat grote hoeveelheden radioactief uranium, plutonium, cesium en tal van andere isotopen waarvoor geen toepassingen zijn. Bij de ontmanteling van een kerncentrale komen grote hoeveelheden bouwmaterialen, pijpleidingen, enz., vrij die zeer radioactief zijn. De nucleaire geneeskunde, radiotherapie en brachytherapie die worden toegepast in ziekenhuizen leveren een breed scala aan licht radioactief afval. Tal van industrietakken zoals de olie-industrie, en bepaalde onderzoekscentra produceren eveneens licht radioactief afval. Bij de ontwikkeling van kernwapens komt naast herbruikbare splijtstof ook radioactief materiaal vrij waar niets mee gedaan kan worden. Ook bij de winning en verwerking van nucleaire brandstof ontstaat radioactief afval. Tenslotte levert de radioactief afval verwerkende industrie zelf ook radioactief afval. Het afval kan van heel verschillende aard zijn. Vaste stoffen bijvoorbeeld verbruikte splijtstofstaven, filters, gereedschappen, verontreinigde grond en kleding, maar ook vloeistoffen zoals koelwater of oplosmiddel dat radioactieve stoffen bevat. In principe wordt elke vorm van afval dat radioactief besmet is, gerekend tot radioactief afval.

In een kolenmijn wordt steenkool of bruinkool gewonnen. Bruinkoollagen bevinden zich altijd net onder de toplaag en boven eventuele steenkoollagen en worden daarom vrijwel altijd in open kolenmijnen ontgonnen. Steenkool wordt daarentegen ook vaak in gesloten mijnen gewonnen. Uiteraard zijn die niet alleen gevaarlijker, maar is de productie ook duurder. Bruinkool werd in de Benelux alleen gewonnen in Nederlands-Limburg. Steenkool werd in België en Nederland ontgonnen.

In België waren er zeven mijnen, die in handen van privé-maatschappijen waren.

de steenkoolmijn van Beringen te Beringen, productie vanaf 1922 tot 1989

de steenkoolmijn van Eisden te Eisden, productie vanaf 1923 tot 1987

de steenkoolmijn van Houthalen te Houthalen, productie vanaf 1938-1939 (fuseerde in 1964 met Zolder) tot 1992

de steenkoolmijn van Waterschei te Waterschei, productie vanaf 1924 tot 1987

de steenkoolmijn van Winterslag te Winterslag, productie vanaf 1917 tot 1988

de steenkoolmijn van Zolder te Zolder, productie vanaf 1930 die als laatste sloot op 30 september 1992.

de steenkoolmijn van Zwartberg te Zwartberg, productie vanaf 1925 tot 1966.

Waterkrachtcentrales of hydraulische centrales zijn elektriciteitscentrales die stromend of neerstortend water (zie waterkracht) gebruiken om een turbine in beweging te brengen. Ze bevinden zich op stromen en rivieren, met al dan niet een kunstmatige dam. Het verval en het debiet van de stroom zijn bepalend voor de werking.

Het gebruik van waterkracht brengt geen vervuiling met zich mee en geen gevaarlijk radioactief afval. Daarom worden waterkrachtcentrales gezien als opwekker van groene energie.

De centrale van Coo-Trois-Ponts is de belangrijkste spaarbekkencentrale van België gelegen tussen Coo en Trois-Ponts in de provincie Luik in Wallonië. De centrale werd gebouwd tussen 1967 en 1979. Ze was bedoeld als buffer voor de kerncentrale van Tihange. Zij wordt automatisch van uit een controlecentrum in Linkebeek bij Brussel bediend en kan in enkele minuten opgestart worden. Het totale vermogen van de centrale is meer dan 1100 MW.