Licht bewolkt. Zonnig. 's Avonds regen.

Vertrokken om 6.45 u. Aan de albergue staan al meteen gele pijlen, Normaal start de route aan het Santuario de la Virgen de la Barca, maar daar gingen we gisteren al naartoe.

Op de caminopaaltjes staat de schelp nu verticaal met de stralen onderaan; eronder 2 gele pijlen, 1 naar F (Fisterra), 1 naar M ( Muxía). Ik had verwacht dat het moeilijk zou zijn om in tegengestelde richting te wandelen, maar het staat goed aangegeven.

We volgen 2 km de asfaltweg DP-5201, daarna naar rechts door Xurarantes met een mooi calvariekruis bij de bron. Klimmen uit de landerijen naar de beboste hoogte Facho de Lourido. Dit is de hoogste heuvel in de omgeving. Vroeger werden hier grote vuren aangestoken bij noodweer, om schepen te verwittigen. Vooral eucalyptus en den. De vorige dagen waren het vaak pijnbomen met naalden die beginnen in 1 steeltje dat zich nadien vertakt in 3.

Afwisselend asfalt en caminowegjes. In Lires steken we de Río Castro over op de nieuwe stenen brug. Er liggen nog grote stapstenen in het water waar men vroeger over moest. Gegarandeerd met natte voeten !!! Bij het kerkje van San Estevo krijgen we een stempel voor onze geloofsbrief. In de tuin van Casa Raul, onder een parasol met Provençaalse ronde dakpannetjes biedt de charmante heer des huizes koffie, thee en broodjes aan met enkele levenswijsheden toe. 11.20 u hier.

Tussen muurtjes overgroeid met bramen, varens, kamperfoelie. Geluid van de golven, van krekels. Klimmen en dalen, wel heet op het asfalt! Oorspronkelijk dachten we met de bus van kwart voor 5 naar Santiago terug te kunnen keren, dat halen we niet. Om 15.30 u eten we de rest van onze picknick op met zicht op het plezierhaventje van Fisterra. Oef!

Nog een laatste inspanning. Voorheen kon je aan de vuurtoren, Faro, je bewijs halen dat je helemaal te voet naar het Einde van de Wereld gekomen bent. Wij daar naar toe. Enkele foto's aan het caminopaaltje met 0 km. Hier verbrandden de pelgrims hun oude kleren en begonnen ze aan hun nieuwe leven ( ze moesten wel nog helemaal te voet naar huis terug! ) Anne-Marie was van plan haar versleten sokken te verbranden, maar ze zitten helemaal onderaan in haar rugzak. We krijgen in Faro enkel een stempel. Het bewijs moet je tegenwoordig afhalen in de albergue público van Fisterra zelf, vlakbij het busstation. Anne-Marie ontmoet een bekende die hier met een huurauto rondrijdt. Zo hoeven we niet terug te stappen.

Het weer overtrekt. Van pootjebaden komt er niets in huis. We drinken er doodgemoedereerd eentje op onze geslaagde camino. Het regent volop als we om 19 u onze voeten proberen te strekken op de bus ...

We hadden vooraf een bed gereserveerd in de privé albergue Acuario, niet ver van het busstation van Santiago. Een aanrader voor wie 's anderendaags vertrekt! We worden hier verwend. Je mag ‘s morgens langer blijven in de gemeenschappelijke ruimte, je hoeft pas om 10 u de kamers te verlaten ( we slapen in een soort chambrette, afgesloten met een gordijn), er zijn computers, new age muziek, de bedovertrekken worden elke dag gewassen, luxe kortom, én een supervriendelijke hospitalera Irene. Voor wie de stad bezoekt, ligt deze albergue wel ver van het centrum, nog 1,7 km naar de kathedraal.