ik smste graag met vrienden en vriendinnen. 

stond voor iedereen klaar, maar soms voelde ik me onbegrepen 

waar ik totaal niet van hield waren ruzies en pesterijen, die had ik al genoeg gehad op school.

Ik ging graag naar mijn kerk en genoot van de diensten.

Maar als ik dan alleen op kamer zat voelde ik me verdrietig en alleen.

Via via was ik in contact met 2 oudere mannen.

Omdat ik op dat moment niet zo goede band met mijn vader had, was het voor mij fijn om zo toch een soort vader te hebben die me raad gaf enzo.

Maar al snel veranderde deze smsen in minder leuke smsen en ja ik wou het contact niet kwijt want met wie moest ik dan praten. Had me totaal afgesloten van de andere mensen. mijn dag bestond eruit: opstaan,naar school gaan, thuiskomen, naar boven gaan en smsen en slapen. Dus ik ging op de smsen in, ze vroegen steeds meer en ik gaf het telkens. Dit heeft ongeveer 2 jaar geduurd. Ik sloot me echt helemaal af van alle mensen en natuurlijk mocht ik ook niks tegen iemand zeggen. Dit was welheelmoeilijk. Omdat het je wist dat het fout was maar toch wou je contact niet stop zetten. Het moeilijke van dit alles was dat een van de mannen ook christen was en dit maakte het voor mij nog moeilijker. Hier begon ook mijn worsteling met god .

Misschien herkennen sommige onder jullie het ook de strijd met alle seksuele zonden. Dit is vaak ook een onderwerp waar niet over gesproken wordt. Maar door dit gesprek merkte ik dat ik niet alleen was en toen vertelde ik alles in een keer. Vanaf dat moment begon ik paar mensen in te lichten. Ook probeerde ik te stoppen met het sturen van smsen,maar dat is een moeilijker proces dan ik had gedacht. En die mannen werkte ook niet echt mee. Gingen me bedreigen, maakte me bang enzo. Door die vriend ontdekte ik wel dat God mij alleen hier uit kon halen. 

Heb toen ook aan mijn leven aan God gegeven en heb me toen ook laten dopen. 

Het ging daarna exact een week beter maar toen begon ik me zo schuldig te voelen over alles enzo en ja toen merkte ik wel dat ik steeds minder blij werd enzo. Ik zag nergens meer vreugde in enzo. Ik vertelde mijn verhaal tegen meerdere mensen om dat gevoel een keer te kunnen loslaten maar dat lukte maar niet... Dit gevoel verdween maar niet... 

Als jullie je hier in herkennen en je wilt er over praten, stuur maar berichtje.

Deze tekst kreeg ik van iemand toen ik over alles begon te vertellen en ik vind en vond het wel een bijzondere tekst omdat ik me op dat moment echt zo voelde. Ik had 2.5 jaar moeten zwijgen... ik had me helemaal afgesloten van de mensen, een grote muur om me heen gebouwd. Als je deze tekst dan verder leest dan weet je wat je moet doen : Naar de Here gaan met je problemen, zonde enz...

Een tekst die me ook de hele tijd bezig hield was Romeinen 15:13.

Deze tekst werd mijn dooptekst. En ik was altijd benieuwd naar wat hij zou gaan betekenen voor mij. 

Want ik had niet echt vreugde en vrede, nu nog niet. Ik was boos, zeg maar gerust kwaad. Vooral op mezelf maar ook op die mannen en op God misschien ook wel. Waarom liet hij dit toe. Nu weet ik het antwoord wel bijna. denk ik.

Maar toch kijk ik wel met een zekere hoop naar die dag dat ik kan zeggen dat die tekst echt mijn leven kan omschrijven.

Want ik kan je wel vertellen dat ik veel hele diepe dalen heb gekend,waarin ik domme dingen wou doen. 

Maar telkens hield Hij mij tegen. Maar meestal besef je niet dat Hij het was en ging je dit gewoon negeren en dacht je dat je weer faalde, dat je niet durfde, te laf,...... 

Maar God is daarna echt wel tot mij gekomen om het echt duidelijk te maken dat hij voor mij zou zorgen en dat hij nog een lange voor mij te gaan had. Hierover zal ik meer vertellen in een volgend bericht...

Tot ziens