ooit was ik een gelukkig, misschien beetje verlegen meisje van 15 jaar.
ik smste graag met vrienden en vriendinnen.
stond voor iedereen klaar, maar soms voelde ik me onbegrepen
waar ik totaal niet van hield waren ruzies en pesterijen, die had ik al genoeg gehad op school.
Ik ging graag naar mijn kerk en genoot van de diensten.
Maar als ik dan alleen op kamer zat voelde ik me verdrietig en alleen.
Via via was ik in contact met 2 oudere mannen.
Omdat ik op dat moment niet zo goede band met mijn vader had, was het voor mij fijn om zo toch een soort vader te hebben die me raad gaf enzo.
Maar al snel veranderde deze smsen in minder leuke smsen en ja ik wou het contact niet kwijt want met wie moest ik dan praten. Had me totaal afgesloten van de andere mensen. mijn dag bestond eruit: opstaan,naar school gaan, thuiskomen, naar boven gaan en smsen en slapen. Dus ik ging op de smsen in, ze vroegen steeds meer en ik gaf het telkens. Dit heeft ongeveer 2 jaar geduurd. Ik sloot me echt helemaal af van alle mensen en natuurlijk mocht ik ook niks tegen iemand zeggen. Dit was welheelmoeilijk. Omdat het je wist dat het fout was maar toch wou je contact niet stop zetten. Het moeilijke van dit alles was dat een van de mannen ook christen was en dit maakte het voor mij nog moeilijker. Hier begon ook mijn worsteling met god .
