Vertrokken uit het pittoreske , maar kille (temperatuur tegen vriespunt) en mistige O Cebreiro om 9u30 . Onmiddellijk een pittige klim over 3 km voor de boeg. Boven stelt Karel vast dat hij de borstriem van zijn hartslagmeter vergeten is. Hij neemt telefonisch contact op met het hotel. De dame doet alsof ze hem begrijpt, en zegt dat er niets te vinden is in zijn kamer. Misschien zit die dan toch in de valies denkt Karel. Fernand heeft nog een reserveset die hem uit de nood helpt. Na een lange afdaling tot Triacastela slaan Frans en Fernand af naar de alternatieve, lastiger Camino, met nogal wat slijkerige en steile stukken : waarom gemakkelijk als het moeilijk ook gaat. Ze worden echter beloond met mooie zichten, en waarschijnlijk nog meer aflaten. Reeds meerdere dagen kruisen we het pad van een sympathiek Duits koppel op de fiets. Vanaf nu scheiden onze wegen, daar zij pas zaterdag in Santiago aankomen. ' s Middags houden we halt in Samos. Hier staat een van de oudste kloosters (8e eeuw) van Spanje. Een stempel krijgen we er wel, maar bezichtiging pas mogelijk na 15 u 30 . Ook de Benediktijnenregels wijken niet af van de siesta... Dan volgt de laatste rit tot Sarria, een inspiratieloze stad, maar gelukkig is de zon voor het eerst sinds veel dagen van de partij, en is het tijd voor 4 cervezas por favor op het terras. In het hotel aangekomen stelt Karel vast dat zijn borstriem aan de bagage bevestigd is, zoals hij gevraagd had.
Van onder naar boven: - in de kerk in O Cebreiro ; het zijn niet allemaal onze kaarsen ( 2x) - onderweg Bierzo - kapel tussen wijnvelden - kerk O Cebreiro - bis repitita placent -
Vandaag staat de zwaarste beklimming van de Camino op het programma : naar het museumdorp O Cebreiro op 1300 m hoogte. Deze morgen vertrokken om 9u15 . Droog maar nogal kil. De eerste 10 km volgen we verharde wegen. Veel pelgrims op pad . Dan trekken we opnieuw de prachtige natuur in . Het pad golft op en neer, serieuze klimpartijen ! We worden echter beloond met mooie vergezichten, tussen de wijnvelden van de Bierzo , met hoge beboste heuvels op de achtergrond . Rond 11u houden we halt in Villafranca del Bierzo. Nu begint het echte werk: 30 km klimmen. ' s Middags stoppen we nog in het gehucht Ambasmestas , waar een veelbelovende senorita ons in het deurgat van een albergo opwacht. Qua eten had ze echter enkel 3 broodjes aan te bieden. Ze had ook meer aandacht voor een overjaarse plaatselijke playboy dan voor ons...Hoe kan dat nu ? Misschien zat zijn Rangerover er voor iets tussen. De weg werd alsmaar steiler. Vooraleer we de laatste 4 km aanvatten, passeerden we de grens met Galicië . Het uitzicht was spectaculair. Rond 15 u bereikten we onze bestemming : O Cebreiro, een mijlpaal op de Camino. Het is een charmant, geklasseerd dorp, met Keltische roots. Kerk uit de 9e eeuw. We hebben elk een kaars ontstoken en opgedragen aan allen die ons dierbaar zijn. De bebouwing ( 20-tal woningen) zeer mooi bewaard.
Van onder naar boven: - kathedraal en bisschoppelijk paleis Astorga - ooievaarsnest op kerktoren; komt veel voor langs Camino - stop in Rabinal del Camino - Cruz de Ferro - bedevaarders in de mist voor Cruz de Ferro - bij de kruidenier in El Acebo - de processie
P.S. Als de foto's ondersteboven of gedraaid verschijnen: op tikken
Vandaag staat een zware rit op het programma, met beklimming Cruz de Ferro (1531m) Om 8u45 vertrokken met onze afgespoten fietsen onder een bedeesde zon. De weersvoorspelling was niet zo gunstig, maar niets liet vermoeden dat het een heroische rit zou worden . We reden gestaag omhoog door een stil en mooi landschap met prachtige vergezichten. Er waren veel bedevaarders op weg, beduidend meer dan in de zone voor en na Leon. We hebben vernomen dat veel pelgrims dit gedeelte overslaan. Na een uur begin het te regenen, en hebben we geschuild in een albergo in Rabinal de Camino .Na 20 km begon de echte beklimmimg. Juist voorbij Foncebandon reedt Frans nu lek... Frans slaagde erin om zelf de band te vevangen, niet zo evident met een MTB. Een stukje regenboog voorspelde niet veel goeds... Dicht bij de Cruz de Ferro begon het opnieuw te regenen, en belandden we in de wolken ( letterlijk). Het klaarde even op, en we vertrokken . Opnieuw gingen de hemelsluizen open. De zichtbaarheid was heel slecht en de temperatuur daalde tot 4 graden. We hadden in principe een afdaling van 9km voor de boeg tot de eerste bebouwing, maar het bleek dat we na een korte afdaling opnieuw moesten klimmen, en daarna een steile afdaling in gevaarlijke omstandigheden. Verkleumd arriveerden we in El Acebo. Het eerste huis was een kruidenier, die ons uitnodigde om ons binnen op te warmen aan een stenen bakoven. We konden ook hete soep, en een soort quiche verkrijgen. We werden plots opgeschrikt door hemelse gezangen, we dachten al dat onze aflaat ging aangekondigd worden omwille van de geleverde inspanningen . Bleek echter dat de processie voorbijkwam. Gans de parochie was op stap achter de dorpsherder met de monstrans onder een baldakijn. De locale Will Tura zorgde met een accordeon, en mobiele versterker voor de muzikale begeleiding .In Spanje zal de dialoogschool nog geen kans maken. Opgewarmd, de inwendige mens versterkt, en gezegend, zetten we de mooie afdaling , afgesloten met een stevige klim naar Ponferrada verder, waar we om 15u30 arriveerden .
