Dus ik op 7 mei naar Sint-Augustinus, naar een andere oncologe waar ik meteen een heel goed gevoel bij had: Vlot, gedreven en duidelijk op zoek naar oplossingen. Er kwam meteen goed nieuws dat ik een nieuw medicijn zou krijgen, aanvullend op de bestaande immunotherapie. Dat leek me alvast veiliger dan met iets helemaal nieuw te beginnen en het bestaande wat wel werkt (maar niet voldoende bij mij) aan de kant te schuiven. In zo 'n studie gaat alles volgens redelijk strikt protocol. Logisch, men wil dat de verzamelde gegevens betrouwbaar en vergelijkbaar zijn. De eerste voorwaarde was om 4 weken voor de start geen andere behandeling te krijgen. Niet leuk, maar men wil natuurlijk zeker zijn dat eventuele gevolgen (positief of negatief) wel degelijk van de nieuwe behandeling zijn en niet van een vorige. Verder worden er een aantal keuzes "random" gemaakt. Hierdoor kan ik niet kiezen welke immunotherapie ik er bij zal krijgen. Ik krijg een hele uitleg en een hoop papier wat ik mee mag nemen naar huis, er eens over kan nadenken en in geval van deelname mag ondertekenen "op eigen risico", zo ongeveer. Ik vraag haar pen en zet een krabbel, patiënt 101001 is een feit.

"Nog een vraagje, dokter: bestaat de kans dat ik een Tic-Tac (lees: placebo) krijg?", vraag ik. Ze lacht en stelt me gerust dat ik altijd het echte medicijn krijg.

We hebben geen tijd te verliezen dus op woensdag 9 mei mocht ik terug komen voor onderzoeken en op vrijdag 11 mei voor een CT-scan. Met al die gegevens hebben we meetbare beginpunten om later mee te vergelijken en zijn we er klaar voor.