loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Zoals gewoonlijk vallen we hier met de deur - in dit geval de cijfers - in huis. Slechts twee keer gelopen deze week, dinsdag 10 km en zaterdag 24 km. Maandag niet gelopen maar dat had u al begrepen. Dinsdag dus de klassieke vijf kleine toerkes van net geen 1.3 km op de finse piste, met het naar daar en terug lopen in totaal 9.6 km. En het ging eigenlijk niet goed. Ik trok twee keer even de gashendel open en dat leverde zelfs geen tijd van minder dan 6.00 per km op de tweekm blokken die mijn Garmin registreert. Het ging moeilijk. En ik had last van spierpijn in mijn kuiten.
Woensdag niet gelopen, de kuiten deden teveel pijn en twee dagen na mekaar lopen , dat doe ik al een tijdje niet meer. Donderdag receptie op het werk, mijn 'favoriete' directeur - een vrouw, een 'Iron Lady directrice' - in haar tijd- gaf een receptie voor haar pensionering. Er waren verdomme twee ex CEO's van mijn werkgever en met het aantal aanwezig ex topdirectieleden en directieleden in functie konden er gerust drie banken van een volledig managementteam voorzien worden. En het deed me enorm plezier dat er hier en daar ene was die met een brede glimlach op mij kwam afgelopen. Ik was in mijn tijd op de bank dan ook een buitenbeentje . Mijn ex provinciedirecteur uit mijn bankperiode : 'Als ge tien kleine mannen hebt dan hebt ge het meest sympathie voor den dieen die in alle bomen klimt die hij tegenkomt . En ja dan moet ge d'er tegen kunnen dat die er af en toe eens uitvalt.' Vrijdag ook niet gelopen.
Zaterdag, vanmorgen, hetzelfde tochtje als veertien dagen geleden : drie toerkes van dik 8 km in mijn gemeente. De Garmin rekende 300 meter minder . De wereld moet gekrompen zijn de afgelopen maand want mijn Garmin meet overal wat minder. En ongelooflijk maar waar, de totale tocht duurde slechts één volledige seconde langer dan vorige keer. Hoe is het mogelijk zo exact dezelfde tijd te lopen ? Halve marathon kwam ik 15 seconden trager door dan twee weken gelden , 2 u 11.15. En het laatste toerke was de snelste al had ik de indruk de laatste km's echt te hebben ingehouden. Want makkelijk ging het niet . Vooral mijn kuitspieren (of zijn het mijn pezen) deden pijn. Toen ik op de badkamer stond vreesde ik zelfs even voor kramp en in de namiddag kon ik echt niet uit de voeten. Mijne baas was in de tuin aan het werken en ik voelde me vreselijk beschaamd dat ik niet de benen had om te gaan helpen.
Dus morgen zondag zal ik dan in de tuin doen wat ik eigenlijk vandaag had moeten doen. Dus morgen niet lopen. En zo zijn we weer een week dichter bij Antwerpen. Nog meer dan vier maand . Hopelijk houden de kuitspieren/ pezen het.
deze week 35 km / 2013 1.235 km / 84 kg na het lopen - het 'dieet' helpt-
Deze week niet gelopen, dat is dus nul km Alle redenen om niet te lopen waren goed, maar het was meestal te laat, te slecht weer of te veel gedronken of gewoon geen goesting . En zaterdag moest er gewerkt worden in de tuin en zondag kon ik nog niet denken aan lopen wegens niet één maar tweeduizendriehonderdenelf katers na het feest van mijn werkgever zaterdag.
De enige loopactiviteit was donderdag in het universitair ziekenhuis in Wilrijk : loop en stapanalyse. 'Dat krijgt ge nooit recht' zei de ene tegen de andere toen ze achter mij stonden toen ik op de loopband liep. En toch gaat de podoloog proberen. Een verhoging van 8 mm in mijn rechtersteunzool . Twee weken wachten en dan kunnen we proberen wat dat geeft.
Deze week 0 km / 2013 1.200 km / 87 kg - ik ga drie weken op 'dieet' -
Deze week slechts twee keer gelopen en ik weet niet wat ik er van moet denken. Maandag en dinsdag niet gelopen, de spiercontracties in de kuiten zorgden 's nachts nog voor hinder én ik had (weliswaar afnemende) last in het gewricht van mijn linkerdikke teen én in mijn rechtervoet last (dat heb ik al heel lang) van mijn rechterkant. Woensdag dan toch maar de schoenen aangetrokken. De klassieke 5 kleine toerkes op de finse piste waren een echte martelgang. Meerdere keren wilde ik opgeven maar toch beet ik door en sleepte me naar het einde. Hoge hartslagen - tegen de 160 - , lage snelheid -gemiddeld 6.22 maar gedaald van 6.10 naar 6.40 op het eind- en kuiten die loodzwaar aanvoelden. Lang geleden dat ik zo had afgezien op een doordeweeks loopje. De moed zonk me als het ware in de schoenen. Die avond ook enorm last van spiercontracties in de kuiten, het werd een woelige nacht.
Donderdag niet gelopen, geen denken aan. Vrijdag ook niet. Zaterdagmorgen dan vertrokken met het plan om zéér zéér traag 3 toerkes te lopen in het centrum van mijn gemeente, iets meer dan 24 km. Proberen want de prestatie van woensdag spookte nog in mijn hoofd. Maar blijkbaar niet in de benen. Ik liep de hele tocht 2 km's gemiddeld tussen de 6.09 en de 6.17 , die 6.17 in de voorlaatste 2 km . De eerste km's waren zoals gewoonlijk weer zwaar. De tweede keer dat ik aan de 4 km doorkwam (dus na 12 km) voelde ik me stukken beter dan de eerste keer. Dat is toch ook iets raar : sinds ik opnieuw startte na mijn kwetsuur moet ik eerst door een muur om dan wat comfortabeler te kunnen lopen. Halve marathon kwam ik door in 2 u 11.00, dikke 3 minuten sneller dan verleden week . En ik haalde redelijk makkelijk het einde. De hartslag was niet boven de 152 gegaan en had zich al snel rond de 150 gezet om daar te blijven, eigenlijk zou ik aan een hartslag van 10 tellen minder moeten lopen. Meeste hinder had ik van mijn kuiten, de vermoeidheid daarin was erger dan de druk op de conditie. Raar, na de afgang woensdag nu voor het eerste 24.4 km na de kwetsuur. Nog 8 km bij en we zitten aan de maximumafstand die getraind moeten worden volgens de boekskes.... Dat proberen we al eens voor nieuwjaar.
Zondagmorgen, deze morgen, 1.5 km gaan zwemmen. Ging niet meer zo snel als vorige keer maar was toch tevreden.
Van het rechterbeen geen nieuws. Het hindert nog maar niet meer zoals een paar weken geleden. Ik ben het misschien gewoon geworden. In alle geval, deze week heb ik de loopanalyse in het UZA van Wilrijk. Als die mijn situatie nog wat zouden kunnen verbeteren is dat weer een stap vooruit op weg naar Antwerpen...
deze week 35 km / 2013 1.200 km / 84 kg na het zwemmen deze morgen
We zullen maar weer met de deur in huis vallen, deze week in 3 keer 45 km gelopen, voor de wiskundigen onder ons , gemiddeld 15 km per keer. Het zou een moeilijke week worden, allez eigenlijk een plezante , want een paar etentjes met klienten en een avondvergadering met de service club van '(-ex)havenbonzen' waarvan ik lid ben. Om daar even op terug te komen, ik was met mijn 55ste met 10 jaar voorsprong de jongste aanwezige van het donderdagavond zeer beperkte gezelschap van 11 mannen en één vrouw. Ze hadden dan ook besloten om een stevige pot te pakken en ik heb dan maar meegedaan... Maar het is een loopblog hier, dus terzake...
Vanwege die drukke week gekozen voor een experiment : dinsdagavond zou ik van het werk naar huis lopen en woensdagmorgen terug. Dat had ik nog nooit gedaan, 's avonds gelopen en dan 's morgens direct terug. Het lijf moest dat aankunnen want als ik 20 km in één keer kan lopen, ja dan moet 2 x 10 met een nacht tussen een makkie zijn. Dinsdagavond rond 18 u vertrokken in het centrum van Antwerpen en na 500 meter had ik even het idee om op mijn stappen terug te keren. Mijn Garmin had het begeven en dat zou dus blind lopen worden, ik vatte het positief op en besloot door te zetten, ik zou immers nooit te weten komen hoe traag ik gelopen had. De voetgangerstunnel is altijd leuk om door te joggen maar het eerste stuk op Linkeroever richting het zuiden is saai. Op de viaduct even een plaspauze én een korte stappauze van 50 meter om dan in één ruk tot thuis te lopen. 's Avonds vérschrikkelijk afgezien , mijn kuitspieren deinden op en neer en kramp was nooit veraf. In bed durfde ik mijn benen nauwelijks te bewegen, een gewoon verschrikkelijke nacht...
En dan staat ge daar zonder auto , hoe op het werk geraken. Fietsen is voor jeanetten dus terug lopen zeker ... Al na 500 meter wilde ik terugkeren om mijn fiets te gaan halen maar de meewind en een iets milder tempo (ik was gestart de eerste twee km aan 5.55 ) zorgden er echter voor dat ik zonder al te veel problemen op kantoor raakte. De afstand thuis tot aan de tunnel (nu deed de Garmin het wel...) is 9.6 km, de tunnel is 500 meter + 2 x 50 meter voor en na , en daarna is het nog 1.1 km naar kantoor. In de tunnel zette ik mijn Garmin af en zo kwam ik aan gemiddelde snelheid van 6.14, gemiddelde hartslag veel te hoog. En al bij al had ik die 2 x ongeveer 11.5 km niet echt goed verteerd, niet verwonderlijk na een slechte nacht... Een experiment dat zeker niet elke week voor herhaling vatbaar is . Maar we weten nu dat het kan.
Woensdagavond lopen zou te veel geweest zijn, donderdag was er de avondlunch met de serviceclub en vrijdag moesten we uitrusten voor de trip van zaterdag. Ik startte met het plan om minstens 2 x het toerke in mijn gemeente te doen, zo'n 16 km . Gaandeweg werd het plan bijgesteld en het evolueerde van een twee uren loop naar een halve marathon Vroeger zou het eerste meer km's opgeleverd hebben dan het tweede, nu doe ik over het tweede godverdomme een kwartier langer. Ik zit met mijn halve marathontijd nu 24 minuten, 24 volledige minuten, ja bijna een half uur , boven mijn persoonlijk record op de halve marathon. Persoonlijk record dat ik nota bene gelopen heb in de allerenige halve marathon die ik ooit liep. Dat komt nooit meer terug, niet meer over zeveren, gedaan, terug naar het heden . En dat was de eerste km's echt harken , door de muur gaan ondanks de lage snelheid van gemiddeld 6.20. Daarna , aan dezelfde snelheid ging het beter tot pakweg km 19, dan leek het of er iemand even het licht uitdeed. Even drastisch vertragen en we vonden terug een ritme . Gemiddeld zat ik aan 6.22, halve marathon in 2 u 14.29, de marathon in 4 u 30 zit er nog altijd in.
Maar een aantal dingen baren me zorgen : op het wereldwijde web heb ik iets gevonden over het 'rusteloze benen syndroom' en dat is verdomme exact wat ik heb / voel : insecten lijken vanbinnen in uw spieren rond te woelen en zorgen voor constante beweging in de kuitspieren. En dat vooral bij rust en dus bij en tijdens het slapen. Oorzaak onbekend maar komt voor bij reumapatiënten... En mijn reumatologe weet van niks... En een tweede ding wat me verontrust : ik had voor de eerste keer sinds de medicatie zware last in het gewricht van mijn linker grote teen, zo erg dat ik nauwelijks deftig kon stappen met mijn schoenen aan. Als dat zou doorzetten of regelmatig zou terugkomen, ja dan kan ik mijn Antwerpenplannen wel opbergen.
Vandaag was de pijn er nog maar al wat minder. De alcohol bij weer eens een lunchke zorgde voor verlichting . En toen ik dan op de website van de marathon en ultracup zag dat de 6 uur van Stein weer op het programma stond kon ik weer even glimlachen. Stein zou ik ook nog willen meedoen, supertraag en zonder doel, de marathon iets onder de 5 uur en dan nog 8 km om zo aan 50 km te komen. En zo ook afscheid nemen van het ultralopen met hier en daar nog een babbel met de oude bekenden, iets wat kan in een 6 uur lopen. Want een in 'grote ' marathon zoals Antwerpen , daar komen die mannen niet graag of daar vlammen ze en hebben ze geen tijd voor een goeiendag. Het is ongelooflijk maar elke dag denk ik wel eens aan die laatste marathon, echt ongelooflijk...
Deze week slechts één keer gelopen, maandag ongeveer 15 km. Na de halve marathon van zaterdag verleden week en de 10 km van de dag daarop, nog een dag later nog eens bijna 15 km, het is lang geleden dat ik op drie dagen nog eens bijna 50 km had gelopen. En het ging al bij al vrij vlot maandag . Op de finse piste lag op de grote rond zoveel modder dat ik even gaan rondlopen ben in mijn gemeente. En zo kwam ik al bij al vrij makkelijk aan een weer veel te hoge hartslag van gemiddeld 148 aan een snelheid van 6.05. Daarna nog eens in een warm bad gekropen - de vorige keer dat ik dat deed had ik echt problemen - en ik bleek de loopdriedaagse goed verteerd te hebben.
De dagen daarop telkens een reden gevonden om niet te moeten lopen : te laat thuis, te veel wind , geen goesting... Dat is ooit anders geweest. Vrijdagavond verjaardagsfeest van een collega en zaterdagmorgen opgestaan met lichte hoofdpijn én, dat was erger, keelpijn. Wat in de tuin gewerkt. Deze morgen zondag opgestaan met nog ergere keelpijn en dus veiligheidshalve weer niet gaan lopen, vroeger had ik dat met alleen keelpijn wel gedaan.
En zo scoren we een weekje van slechts 15 km, niet vet. En volgende week moet ik een aantal keer gaan eten met klienten, het zal dus ook niet makkelijk zijn om aan lopen toe te komen.
deze week 15 km / 2013 1.105 km / niet gewogen , maar ik zal boven de 85kg zitten vrees ik
Een loopweek van 40 km in 3 keer. Maandag naar de orthopedist voor het rechterbeen. Het lijkt volgens hem niet erger met mijn rechterknie, mijn plan om nog eens uit te kijken naar aangepaster steunzolen om het manken met het rechterbeen tegen te gaan vindt hij niet slecht, hij is zelfs nieuwsgierig naar de uitslag. Die afspraak moet ik nog maken. Op een mailke met de vraag of het zin heeft antwoordt de sportdienst dat ze geen adviezen geven per mail. Logisch maar dat zorgt er dus voor dat ik dus misschien 2 , 3 uur kwijt zal zijn als ik te horen zo krijgen dat men mij niet meer kan helpen. Professionele gasten daar op UZA.
Dinsdag bang begonnen aan de klassieke 9.6 km naar en op de finse piste. De horrorweek - de voorbije week - zat nog in mijn hoof. Maar kijk, het liep als een trein(tje). Gemiddeld 6.03 en een iets snellere laatste 2 km bijna aan mijn oude marathontempo. De hartslag zat iets lager dan gewoonlijk maar nog altijd te hoog. En een goed gevoel, ik was belange niet uitgelopen. Content.
Woensdag, donderdag en vrijdag niet gelopen. We lopen alleen nog om het gewicht op peil te houden én voor Antwerpen. Antwerpen is nog ver weg en het gewicht, dat gaat redelijk, dus waarom forceren ? En de volle goesting is er niet altijd meer, zeker niet als het regent én waait .
Zaterdagmorgen naar de finse piste, ik zou weer twee uur lopen . En het liep makkelijk. De finse piste begint met een hellingske van 50 meter en dat nam ik met de allures van een vliegtuig, ik vloog zowaar... En het bleef relatief goed gaan met uiterst vlak gelopen rondjes van 1.3 km aan 6.20. Aan het uur kwam ik een pak verder uit dan de twee voorbije weken en in het tweede uur verloor ik nauwelijks 10 seconden tov het eerste. Ondertussen was het plan gerijpt om een halve marathon te lopen en te zien waar we uitkwamen. Vanaf km 15 werd het moeilijker maar ik beet door . Op twee uur had ik volgens meneer Garmin exact 18.95 km gelopen, ongeveer 1.2 km verder dan de twee voorbije weken. En ik sloot mijn halve marathon af op 2u13.47, de laatste km had ik nog lichtjes doorgetrokken om binnen de 2 u15 te eindigen. Met 4 u 30 in Antwerpen zou ik uiterst tevreden zijn... De hartslagmeter had op bepaalde momenten raar gedaan. In plaats van pieken in de hoogte noteerde hij nu dalen in de laagte (een dal ligt altijd in de laagte...) , ik ging volgens de meter soms onder de 130... In alle geval het voelde alsof ik liep tegen lage hartslag... Weer content.
Zondagmorgen, deze morgen dus, hoorde ik rond 8 u30 de regen kletteren . Niet lopen dus. En om te gaan zwemmen had ik geen zin. Rond 9 u zag ik de zon door de gordijnen schijnen, het sein om toch op zolder om mijn looptenue te gaan. In het park lagen te veel plassen dus in plaats van daar wat rond te hossen mijn gemeentetoerke van ongeveer 8 km gelopen , bedoeling was van rustig te recupereren. Maar neen, ook nu liep het als het ware op wieltjes, zeer geoliede wieltjes en ik liep zonder moeite met de vingers in de neus aan 6.05 en had het gevoel nog de wereld rond te kunnen lopen. Ook nu bleef de hartslagmeter soms lage waarden aanwijzen.
Ik begrijp het niet. De ene week lijk ik in puin te liggen , de ander week lijk ik te herrijzen . Hoe kan dat ? We zullen zien wat dit geeft de volgende weken. Ben benieuwd .
deze week 40 km / 2013 1.105 km / 84 kg na het lopen deze morgen (ik zweet niet zoveel als de voorbije weken... )
Het liep weer voor geen meter deze week. Maandag, dinsdag , woensdag en donderdag niet gelopen, geen goesting.
Vrijdagmorgen vertrokken met als doel 2 u 30 te lopen, traag , hartslag onder de 140 proberen te houden. Dat was het doel. Traag gestart op de finse piste en na één uur zaten we zo ongeveer 1 tot 2 minuten voor op het tempo van vorige week toen ik 2 u gelopen had. Maar de hartslag zat veel hoger , tussen 150 en 155. En het ging zeer moeizaam, het plan om 2 u 30 te lopen werd opgeborgen en uiteindelijk kwam ik na 2 u op exact - ook volgens meneer Garmin - dezelfde plaats aan als de week voordien . Maar gelopen met veel hogere hartslag én het had enorm moeite gekost , ik had pijn in de kuiten. Het rechterbeen hinderde maar minder dan de weken voordien, wellicht omdat het nu overal pijn deed.
Eens thuis legde ik me met de Trends in bad (een gewoonte.... ) maar toen ik daar na een uurke weken uit opstond duizelde ik en moest ik op mijn bed gaan liggen. Ook geen zicht waarschijnlijk, poedelnaakt en nat, ik moet wel geleken hebben op een aangespoelde walvis. En ik had echt last : kortademigheid én zweten, het zweet liep in stromen van mijn lijf. Dit was niet normaal. Ik had dit nog al meegemaakt maar dan veel minder erg. Ik sleepte me naar beneden waar ik me moest haasten om de zetel te halen. Eten ging met moeite en toen ik daarna madam wat wilde helpen met afruimen moest ik weer snel gaan zitten. Na een dutje van een uurke voelde ik me stukken beter maar nu begonnen de spiercontracties in mijn kuiten buitengewone proporties aan te nemen. Erg erg, Kramp was nooit veraf en twee keer kwam ze er door , telkens in mijn linkerbeen nota bene, kermen van de pijn. Horror...
Zaterdagmorgen voelde ik me wat beter, de kuiten deden pijn maar niet voldoende om me tegen te houden. Ik liep richting park, dat was meer dan een jaar geleden, om daar mijn 10 km rond te maken. En al bij al ging het redelijk zeker als er rekening werd gehouden met de gebeurtenissen van de dag voordien... Ik probeerde weer mijn hartslag onder controle te houden om zeker de geplande 10 km rond te krijgen. De eerste km ging snel , allez snel, tegen 6.00 , dat is tegenwoordig snel ....Daarna tempo laten zakken en er volgden 2 zeer moeilijke km's aan 6.40 . Dan ging het weer beter en de laatste 4 km liep ik onder de 6.20. De hartslag deed nu wel heel raar, ging van heel laag 125 tot 150, gemiddeld zat ik aan 145. En weer zweten, verschrikkelijk zweten. Het was niet koud maar om zo te zweten was het toch het weer niet. In de namiddag weer gelopen, ditmaal achter mijn madam in Rosada. Geen last van de kuiten.
En vanmorgen, zondag , nog eens gaan zwemmen. Dat ging wonderwel goed. Dat moet nu toch bijna twee maand geleden geweest zijn , de twee keer op vakantie niet meegerekend, en ik kon het tempo én de afstand van toen direct terug aan.
Als het niet verbetert met het lopen dan haal ik nooit Antwerpen. Morgen zie ik de orthopedist om nog eens naar mijn rechterbeen te kijken. Ik ga hem vragen of het manken niet kan verholpen worden met nieuwe steunzolen, ik heb het folderke van de UZA 'Gang en loopanalyse' al klaarliggen ...
Deze week 30 km / 2013 1.065 km / 82.5 kg na het zwemmen deze morgen, het gaat de goede kant uit na een weekje letten op eten en drinken....
Ik ben geen marathonloper meer , ik ben geen ultraloper meer . Ik word nooit meer marathonloper, ik word nooit meer ultraloper. Maar ik beslis wanneer het stopt , ik bepaal wanneer . Niemand heeft ooit in mijn plaats beslist . Neen verdomde reuma, neen knie, ik en ik alleen , ik zeg wanneer het gedaan is.
20 april 2014 Antwerpen. De marathon van Antwerpen , 'mijn' marathon in 'mijn' stad. Mijn allerlaatste marathon . Hoe ik hem loop en in welke tijd, het zal mij worst wezen. Vierurenman , vijfurenman, en wat dan nog ? 20 april 2014 Antwerpen !
Deze blog wordt nu één lang verslag richting Antwerpen. En daarna is het gedaan. Met marathonlopen én dus ook met deze blog. Is dat duidelijk ? Ja zeker....
We beginnen weer met de essentie : 40 km (afgerond naar boven) in drie keer. Dinsdag martelgang : 10 km tegen 6.23 met een gemiddelde hartslag tegen de 150 én kapot , volledig de preut af thuisgekomen. Onderweg nagedacht over stoppen , stoppen tijdens het lopen maar ook stoppen met het idee om nog één marathon te lopen én het plan om deze blog op te doeken. Woensdag en donderdag niet gelopen.
Vrijdagmorgen bezoek aan de reumatologe ; niets nieuws te melden : de reuma is redelijk onder controle. De zes maandelijks in te vullen checklist geeft een indicatie van wat zou kunnen komen : 'ik kan mijn haar nog zelf wassen' 'ik kan nog stofzuigen' . Met betrekking tot de eerste vraag moet ik er op wijzen dat in nog nauwelijks haar heb en op de tweede vraag antwoordde ik 'helemaal niet'. De reumatologe fronste even de wenkbrauwen en lachtte mijns inziens enkel uit beleefdheid met mijn poging om grappig te zijn . Daarna gaan lopen. Dezelfde 10 km als dinsdag maar nu tegen gemiddeld 5.58 en met een hartslag die nauwelijks 3 slagen hoger lag dan dinsdag. De eerste 2 km gingen zelfs aan mijn oude marathontempo, 5.40. Opvallend was het feit dat ik mijn rechterbeen niet of nauwelijks voelde en dus eindelijk eens ongestoord kon lopen, na 1.5 km kwam het hinken echter weer opduiken. Het was niet met de vingers in de neus dat ik deze 10 km had gelopen, maar ik was content.
Zaterdag vertrokken, net als verleden week, voor minstens twee uur. Verleden week afgehaakt na 12.5 km, deze week volle tweer uur uitgedaan maar aan het verschrikkelijk trage tempo van 6.47, 8.85 km /uur . Hartslag een 5 tal tellen te hoog (144) maar onder controle, hij begon aan 140 en steeg slechts tot 144 in de loop van die twee uur. De iets snellere laatste 2 km ging hij boven de 152. Ik had verder kunnen lopen maar moest nog om een kaart voor de voetbal, anders had ik doorgetrokken tot 20 km. Positief was dat ik twee uur had gelopen mét beheersbare hinder van het rechterbeen, dat was de week voordien wel anders. Ik had een negatieve split gelopen . En de hartslag was niet echt hoog hoog gegaan. Negatief was het slakkentempo en het feit dat de minste versnelling voor miserie zorgde....
Ik blijf het raar vinden dat niemand maar dan ook niemand echt een verklaring kan geven voor dit wegvallen van de conditie. Het is duidelijk dat het rechterbeen voor hinder zorgt en dat dat hindert bij het lopen én extra energie opslorpt. De carrosserie is dus gehavend. Maar de motor , die kan ook niets meer : er is geen duurvermogen en er is geen kracht en of weerstand. Komt dat nu door de reuma of door de ledertrexate ? De cardioloog steekt het op de reuma , de reumatologe denkt eerder aan de medicatie. De sportdokter schrijft dure voedingssupplementen met 20% commissie voor hem voor en de huisarts , nochtans tweede dokter van de voetbalploeg weet van niets... Volgende week zit ik bij de orthopedist, ik wil nog eens horen wat die van mijn rechterbeen denkt. Wellicht ook niets godverdomme.
Over het lopen kan ik (weer) kort zijn : 3 keer ongeveer 10 km en zo aan iets meer dan 30 km gekomen deze week. Woensdag en donderdag dezelfde 9.63 km (mijn Garmin gaf twee keer exact dezelfde afstand aan) op de finse piste. Woensdag raakte ik niet vooruit , pijn in de dijen en ik kreeg ondanks de zeer lage snelheid mijn hartslag niet laag ; 6.26 en hartslag van gemiddeld 149, pieken tot 155. Donderdag hetzelfde, nagenoeg. De pijn in de dijen was gezakt naar de kuiten en de hartslag denderde op en neer. Het ging iets sneller dan de dag voordien maar verre van goed : 6.18 en hartslag van gemiddeld 148. En net als woensdag had ik gesukkeld met mijn rechterbeen, in de schaduw van een lantaarnpaal zag ik dat ik nu zelfs met mijn bovenlijf scheef loop... Donderdagavond en vrijdag en zaterdag last gehad van beide kuiten, erg, tegen de krampen aan.
Zaterdag doorgebracht in de vijver : een vijver waarin de laatste 5 jaar alles kunnen woekeren heeft wegens niemand die zich er mee bezighield , zo'n vijver leeghalen is hard labeur. En misschien was dat de oorzaak van de afgang zondagmorgen : gestart voor iets minder dan 20 km maar na ongeveer 12.5 km , 2/ 3 van het geplande traject, Maarten gepijpt... Ondanks het zeer trage lopen (6.46 is zelfs minder dan 9 km per uur....) kon ik de hartslag weer eens niet onder controle houden, ook nu maakte die weer rare capriolen en ging die op en af tussen 135 - 150 , hij bleef niet stabiel. En er zat lood in mijn benen en mijn kuiten tintelden. Dit moet één van de slechtste ochtendloopjes ooit geweest zijn.
Een paar weken geleden werd ik nog licht euforisch ; ik slaagde erin de kaap van de 20 km te ronden en was optimistisch met betrekking tot het plan nog één marathon, mijn laatste marathon, te lopen. En nu, nu zit ik toch al weer twee weken in een sukkelstraatje met vandaag zondag, als dieptepunt. Het zit niet goed met de mechaniek : rechts wil niet mee, mijn rechts been is een handicap, ik loop mank en ik stop veel energie in het meekrijgen van dat verdomde rechterbeen. En het zit niet goed met de conditie : de hartslag gaat veel te hoog , de laatste twee loopdagen leek hij wel te jo-jo-jen (mooie naam !), ik trap op mijn adem bij de minste inspanning (gisteren ook al in de vijver) en ik zweet emmers bij mekaar als ik loop. Gaat dit nog verbeteren ?
deze week 30 km / 2013 995 km / 84 kg na het lopen - er moeten er terug een paar af de komende weken -
Weer een week zonder al te veel toegevoegde waarde wat lopen betreft. Drie keer 10 km . Maandag gemiddeld 6.16 aan hartslag 150, veels veels te hoog.... Dinsdag niet gelopen , twee dagen na mekaar lukt niet meer , spierpijn. Woensdag dezelfde 10 km als maandag . Traag gestart, de eerste 8 km 6.25 , een dikke 10 seconden trager dan maandag. En het ging makkelijk, dit was weer zo één van die tegenwoordig zeldzame dagen waarop het lopen het hoofd vult met de geur van zonneschijn . En de laatste 2 km de gas open, bijna volledig , niet helemaal , maar toch doorgetrokken. En zowaar, daar verscheen de snelste 2 km van na mijn kwetsuur op het scherm van mijn Garmin , 5.28 , net geen 11 km/ uur. Belachelijk , maar ik was content.
Donderdag en vrijdag niet gelopen, ik beperk me tot drie dagen lopen tegenwoordig. Zaterdag verder doen in de tuin ; alles wat uit moest lijkt nu uit , we hebben nu hout voor 10 jaar haard én de berg groen in het midden van wat ooit onze gazon was zal een container vullen. Dus niet gelopen. Zondag te laat op . De regen geselde de straten en de wind waaide stormkracht - wellicht wat minder maar het klinkt toch goed 'stormkracht'. Gaan zwemmen dan maar ? Allez zeg, van een beetje regen en wind gaan we niet dood. Vertrokken richting tegenwind aan ongeveer 6.10 -6.15 en meewind moeiteloos 5.55- 6.00. Tegenwind had ik de indruk trager te lopen en meewind sneller. Gemiddeld kwam ik op 6.03, ik had ongeveer 13 km gelopen.
Zondagnamiddag feest bij ons thuis. Pasta en Chianti . Tegen zus mijn marathonplan voor Antwerpen uitgelegd. Als er iemand begrijpt wat die marathon zal betekenen voor mij is zij het, die zus van mij.
'Als ik God was'. Ik zette Spotify op en kreeg een link naar dit nummer van Koelewijn. Bullshit, maar , ik heb er iets mee. Gebrek aan inspiratie én vooral het besef dat die titel u op het verkeerde been zal gezet hebben met betrekking tot de inhoud van dit wekelijks gewauwel, ziedaar de redenen voor 'Als ik God was' hier boven.
deze week 30 km (eigenlijk iets meer ) / 2013 965 km / 84 kg na het lopen - ik stond scherper een week of drie geleden-
Verleden week ocharme 25 km, niet de moeite om in de pen te kruipen, niet de moeite om op de pc te kruipen.
Dinsdag de klassiek grote toer finse piste, met moeite 10 km aan 6.11, ik raakte nauwelijks terug thuis.
Zaterdag dan 16 km, twee toerkes in de gemeente, ook hier weer met moeite voleindigd en dat ondanks een zeer matig tempo van 6.17 .
Het wordt steeds erger met het rechterbeen, ik mank meer en meer, ook tijdens het stappen. Als ik mezelf in de schaduw zie lopen dan zie ik mij hinken... En het het slorpt energie op, dat voel ik. Terug naar de orthopedist ? En als die dan verbiedt om nog te lopen , wat dan ? En waar is die wat verbeterde conditie van net voor het verlof ? Verdwenen in de alcohol tijdens die vakantie of verstopt in de paar kilo's die ik ben bijgekomen ?
Zaterdag op de voetbal had Marc het over de marathon van Brussel die zondag, de dag nadien, zou gelopen worden. Ook Marc had moeten afhaken wegens kwetsuur. En ook voor Marc is er de vrees dat de marathon niet meer zal kunnen. We zweerden om samen nog minstens Antwerpen te lopen. En ons gesprek werd blijkbaar opgepikt door de televisiecamera's, tussen twee goals in onze koppen close up op het scherm. Halen ze ons eruit tussen 3.000 man... Gezien zondagmorgen tijdens de herhaling van 'Goal'. Marc had me verteld dat de marathon van Brussel rechtstreeks op TV werd gegeven, daarom was ik zondag niet gaan lopen. Maar geen ballen marathon op TV , ook niet op het internet. Marc toch...
Maar ik was er niet rouwig om , mijn kuiten deden nog te veel pijn van die ochottekes 16 km van de dag voordien.
16 km en pijn in de kuiten de dag nadien, ik deed ooit trainingen van bijna 50 km... Dat waren andere tijden , dat komt nooit nooit meer terug .... (klinkt u dat ook bekend in de oren ? )
Eergisteren terug thuis gekomen van een weekje Toscane en een paar dagen Comomeer. U vindt hier GEEN reisverslag , wel wat gezever over wat ik gelopen heb tijdens die dagen . En ik kan u nu al zeggen, veel moet er niet verteld worden.
Dinsdag gereden tot aan het Comomeer , woensdag dan verder naar Toscane, de eindbestemming. Lopen durfde ik niet meer -madam !- maar in het zwembad een dik half uur baantjes trekken terwijl madam de laatste zonnestralen meepakte, dat ging wel. Donderdag niets en vrijdagmorgen voor dag en dauw de berg af gelopen tot aan de weg en dan meestal in dalende lijn tot ongeveer een dikke 3 km en dan omgedraaid, de km's terug bergop (twee redelijk steile stukken ...) zouden lastig worden. En inderdaad, ik moest twee keer stappen de laatste km. 6.45 km in gemiddeld 6.40 met hartslag gemiddeld 139. Eigenlijk gene vette , 6 km en toch zo afzien.
Zaterdag weer gezwommen en zondag wat mij betreft het sportieve hoogtepunt van de vakantie . Ik had mijn fiets mee . De voorbije dagen had ik gezien dat er richting een nabijgelegen stadje twee hellingskes van pakweg 600 meter hoogte lagen, telkens een klim van 6 km met de een paar venijnige lastige stukken in. Nog nooit had ik met mijn fiets iets hoger opgereden dan een viaduct, ik wilde hier eens zien wat klimmen eigenlijk was...
En ik was - ben - op slag verliefd geworden op het fietsen in de bergen. De inspanning tijdens het bergop rijden is bijna even erg als lopen én het dalen is een belevenis. Ik werd bergop ingehaald door een Nederlandse wielertoerist en die haalde ik bergaf terug in. 'Ik dacht dat u geen fietser was'. Toen ik hem vertelde dat het de eerste keer was dat ik een 'afdaling' reed was hij stomverbaasd, ik had volgens hem de perfecte lijnen gereden... Een belevenis dat in de bergen rijden... Allez niet overdrijven, bergjes. Ik ben verkocht !
Maandag niet gelopen en dan 3 dagen na mekaar weer wel : eens 6 km , verschrikkelijk steile laatste km en stikkapot, gemiddeld 6.47. De dag nadien 6.5 km, wat vlakker en de eerste km's bergop om bergaf te eindigen , 6.08 gemiddeld. En donderdag aan het Comomeer na een tocht van 450 km met de wagen , vlak 7.5 km maar te snel gestart en dus eens stappauze moeten inlassen na 5 km.
Echt opgetogen over het lopen tijdens de vakantie kan ik niet zijn maar de voorwaarden waren dan ook niet ideaal : telkens een zeer lastig parcours met hellingen waarbij telkens stukken zeer steil , warm weer , veel gedronken - elke dag minstens een fles wijn -, veel gegeten (3 kg bijgekomen) en veel energie gestoken in madam ... En het ging geen reisverslag worden maar ik kan toch niet anders dan stellen dat het naast het lopen een zéééer aangename vakantie was.
Zaterdag 900 km naar huis en zondag avond nog snel even de schoenen aan voor 8.5 km. Ook dat ging nog niet van een leien dakje , ik raakte met veel moeite (weer wat te snel gestart ) aan gemiddeld 6.04 en was totaal kapot.
Maar interesseert lopen ons nog ? Ik wil verdomme klimmer worden....
op twee weken 35 km / 2013 910 km / gisterenavond na het lopen 85 kg
Relatief weinig gelopen en problemen - ondertussen opgelost - met het internet van de RTT - ondertussen Belgacom - : ziedaar de redenen waarom ik twee weken en een paar dagen afwezig bleef op mijn blog. En morgen vertrekken we op reis, trainingskamp zou ik dat vroeger genoemd hebben. Maar van lopen zal niet veel in huis komen , mijn madam keek daarjuist al bijzonder venijnig toen ik voorbijkwam met mijn Mizuno's ... De Toscaanse heuvels én de bergen rond het Comomeer, we zien wel of het er van komt om mijn loopschoenen aan te trekken .
Verleden week één keer , ja één keer, gelopen. Zondag . Voor de eerste keer sinds mijn kwetsuur terug 20 km , gemiddeld aan 6.13 en de hartslag onder de 150. Content , content , content . Bijna halfweg de marathon, bijna... Terug bijna halfweg.
De week nadien was er wel elke dag een etentje of een feestje. Uitgezonderd woensdag . Bezoek aan de cardioloog. Volledig gerust was ik niet : de hartslagmeter ging wel heel snel de hoogte in tijdens het lopen én hij ging soms echt heel hoog. De man begon echter al met goed nieuws : mijn verdikte hartwand was weg, de medicatie tegen de iets te hoge bloeddruk heeft dus gewerkt . En in rust was mijn hart perfect. Ik begon de fietsproef aan 52 en dat vond hij goed. 6 minuten fietsen zou moeten kunnen zij hij. Na 6 minuten zat ik nog te fluiten op zijn fietske , rond de 10 minuten begon het zwoegen en vroeg hij mij om nog 20 seconden te doen. Ik gaf dan maar volle gas op dat ding van hem en raakte zo nog aan 12 minuten en eindigde met een hartslag rond de 160. Perfect in orde volgens de heer cardioloog. 'Ik ben onder de indruk' , 't is lang geleden dat hier nog iemand zo goed heeft gefietst'. Allez, weer een zorg minder.
Zaterdag 11 km op straat ; gemiddeld 6.08 en hartslag rond de 145. Zwaar en vooral de benen deden pijn. Zondag overmoedig begonnen aan de Aardbeienroute ,24 km .... Ik zou weer eens een fietsroute lopen, weer een stap op weg naar , ja, durven we het weer hopen , weer een stap naar de marathon. En de eerste 12 km liep het geweldig, ik zat redelijk makkelijk rond de 6.00 Rond km 15 begon het verval serieuze proporties aan te nemen; ook de onderbenen, kuiten deden geweldig pijn. Ik stapte af en toe de laatste 7 km , een paar keer kort , genoeg om thuis te raken. Ik eindigde de tocht in minder dan 2 u30 , de eerste jaren dat ik liep lukte me dat niet. Uiteindelijk had ik aan gemiddeld 6.08 gelopen. Ook nu was ik relatief tevreden, met een tragere start had ik wellicht niet moeten stappen. In de namiddag en de dag nadien voelden mijn onderbenen aan als betonblokken , echt erg. Ik kan me niet herinneren ooit na een marathon zo afgezien te hebben. Maar we hadden weer 24 km gelopen. In sommige trainigschema's wordt tot 28 km gelopen als voorbereiding op een marathon....
De droom begint vorm aan te nemen. Nog één marathon, godverdomme, nog één keer Antwerpen. Daar begonnen, daar eindigen, de cirkel rond. Nog één keer aub. En als voorbereiding nog één keer de zes uur van Stein, hooguit om 50 of hoogstens 54 km te lopen , afscheid nemen van het ultralopen , allez ja, ultrajoggen. En dan Antwerpen . En dan stoppen. Die laatste marathon, daar lig ik al weken , maanden wakker van . Tot voor een paar weken boos omdat het niet haalbaar leek, nu wordt die nachtmerrie al een klein beetje een mooie droom...
op 2 weken 55 km / 2013 875 / deze morgen (dinsdag ) 82.5 kg
Deze week 40 km gelopen in drie keer. Maandag finse piste, 10 km, 6.03 gemiddeld tegen een veel te hoge hartslag én zwaar. Vooral het rechterbeen zorgde voor hinder. Mijn rechterhiel raakte slechts de grond als ik er op lette. Een stukje steken onder mijn zool , zou dat een oplossing kunnen zijn ? Hoe kan het eigenlijk dat mijn rechterbeen op een paar maand zo anders reageert op lopen, de steunzolen ?
Woensdag bijna 15 km op de finse piste, kleine toerkes van ongeveer 1.3 km malen op de schors. En deze keer liep het eigenlijk vrij goed. Ik liep aan iets wat ik percipieerde (wat een woord) als een rustig tempo en ik leek wel te kunnen blijven lopen. Omdat mijn hartslag al snel richting 150 en dus te hoog ging, de laatste km's nog wat versneld om toch gemiddeld aan 6.20 te raken, uiteindelijk kwam ik uit op 6.15. Gelopen zonder inlegzolen en dat was eigenlijk geen tegenvaller. Lang geleden, zeer lang geleden dat ik op een weekdag na het werken langer liep dan 10 km. Ik was blij over deze 'training'.
Zaterdag wegens werken in de tuin niet gelopen en deze morgen moeten kiezen tussen zwemmen of lopen. Gekozen voor het lopen , mijn gewicht is echt aan het zakken én lopen helpt daar mee bij dan het zwemmen. Pas voor ik vertrok mijn traject vastgelegd, ik zou twee keer mijn 'centrumtoerke' van dik 8 km doen, kon ik bij het voor de deur passeren even drinken. De eerste toer zeer rustig begonnen en al snel bleek dat ik die eerste toer makkelijk aan 6.10 zou kunnen lopen, uiteindelijk gefinished in 50.15, gemiddeld 6.07. Het plan was om die snelheid door te trekken en dat lukt makkelijk de eerste twee km dus de volgende twee km tempo opgedreven , een rustiger 2 km daarna om de laatste 2 km weer even door te trekken , ik zag toen dat ik aan 6.00 gemiddeld zou kunnen eindigen. Mijn hartslag hield ik al lang niet meer in het oog, die zat weer boven de 150, zelfs boven de 160 maar ik liep vrij makkelijk , dus waarom niet . Ik finishte mijn tweede ronde in 47.30 en zag later op mijn pc dat mijn 2 x 2 tempokm's gelopen waren aan 5.39 , zowaar het oude vierurenmanmarathontempo. En het rechterbeen dat hinderde maar het was beheersbaar. Ik recupereerde vrij snel en was dus zéér zéér tevreden over deze ochtendloop.
Verleden jaar had ik in de marathon van Brussel ongeveer 16 km de 4 u 15 ballon kunnen volgen, dat zou ik nu dus ook kunnen.... De volgende weken eens zien of we over de 20 km raken. De voorbije weken heb ik echt gedacht aan de handdoek in de ring gooien, het lopen te laten voor wat het is en vandaag zat ik aan Brussel te denken. Onrealistisch. Maar we dromen weer, er is terug licht aan het einde van de tunnel.
deze week 40 km / 2013 820 km / 82 kg (!) na het lopen
Deze week 30 km, dat wordt het gemiddelde voor de rest van het jaar en misschien wel voor de rest van mijn loop carrière. En als dat zo is én het blijft zo , ja dan is dat nog niet eens zo slecht voor een bijna 55 jarige. De 30 km -eigenlijk iets minder - bij mekaar gelopen in drie keer.
Maandag de klassieker : grote toer finse piste, 9.60 km tegen 6.19 aan gemiddeld 143 hartslag. En een bijzonder goed gevoel. Ik kan me niet herinneren sinds mijn kwetsuur nog zo makkelijk gelopen te hebben. Op het einde ging de hartslag wel weer te hoog - zo tegen de 150 - maar toch, ik was content. Dinsdag zelfde parcours, sneller 6.04 maar véél véél moeilijker, weer hard labeur... En 's avonds pijnlijke kuiten, constant tegen de krampen aan. Ik hield in mijn bed mijn benen steeds gestrekt, zo erg had ik het nog nooit gehad. Het is dus niet alleen mijn globale conditie die niet goed zit, het zit ook in de benen.
Donderdag met een bang hart naar de start van de 5 mijl, een ondertussen klassieke loopwedstrijd tijdens de plaatselijke gemeentefeesten. Bang hart omdat verleden jaar hier ik de mist in was gegaan , 22 seconden per km trager dan het jaar daarvoor. Ja, in 2011 liep ik hier mijn snelste wedstrijd ooit, 9.20 km (de mijlen zijn hier langer in het Waasland... ) tegen gemiddeld 5.01 . De 5 mijl van verleden jaar beschouw ik het als het begin van de aftakeling, ik liep toen aan gemiddeld 5.23 maar had na elke ronde getwijfeld over opgeven . Ik was volledig leeg over de streep gekomen. En daarom was ik bang, want ook nu zit het helemaal niet goed. Maar de 5 mijl van verleden jaar zal ik nooit vergeten, er was niet alleen het begin van de fysieke achteruitgang , er was ook het besef dat ik sterke vent niet zo sterk was als gedacht. En misschien is het de combinatie van beiden die toen de aanzet geweest is om terug de zekerheid van het nest thuis op te zoeken... Een ander verhaal, niet voor hier op een loopblog... En net omdat die 5 mijl van verleden jaar in mijn geheugen gegrift zal blijven wilde ik dit jaar weer meedoen.
Ik zette me helemaal achteraan de naar ik schat 150 koppige menigte. Mijn doel was tegen 6.00 lopen, in alle geval zeer traag te starten om dan te zien of versnellen mogelijk was. En heel stillekes hoopte ik om rond de 5.40 te kunnen lopen. Nog even gepraat met een collega, een collega met het aan shirt van de enige marathon die hij ooit had gelopen en dan weg. Na een paar 100 meter kon ik het niet laten al wat op te schuiven in de bende. In de tweede ronde (er werden 5 rondes gelopen ) werd ik al terug voorbij gelopen door het grootste deel van degenen die ik was voorbijgegaan. Ik was gestart rond de 5.48 , kon dat tempo 5 km aanhouden en moest dan licht gas terugnemen . Ik twijfelde weer over opgeven en over afstappen - ik passeerde elke ronde op 50 meter van mijn deur - maar beet door bij de gedachte dat ik nog nooit had opgegeven in een wedstrijd. Eind ronde drie en vier stapte ik even bij de drankenpost en dat zorgde dan wel voor verlichting. De laatste ronde haalde ik een groep 'meisjes' in . Eén van hen moest lossen uit die groep en vroeg verontrust aan mij of we laatste liepen. En ja, kijk , ik zag niemand meer achter ons en zei dat ik achter haar zou blijven zodat zij niet laatste zou worden. We liepen de laatste 1.2 km samen, ze bleek voor de eerste keer verder te lopen dan 8 km - 9 km meisje ! - en ze bleek 26 in plaats van de 18 die ik haar had geschat. Ze was blij dat ik bij haar bleef. Haar tempo was zo rond de 6.10 en zo vond ik mijn tweede adem en ik kwam er zowaar terug door. Kan ook geweest zijn van het aangename gezelschap. We bleken belange niet de laatste. Op het eind zei ze dat ze een eindspurt wilde inzetten - dat zal ze wel afleren als ze verder gaat met lopen - en ik volgde op een 5 tal meter, wou nog afscheid nemen maar ze spurtte naar haar vriendinnen. Druipend van het zweet babbelde ik dan nog maar even met de collega - twee minuten voor mij aangekomen - en liep daarna , ja echt lopen , de 300 meter naar huis.
Gemiddeld had ik aan 5.53 gelopen. Content was ik daarmee niet, was weer een pak trager dan verleden jaar én ik had het veel te zwaar gehad om te kunnen spreken van een geslaagde wedstrijd. Ik had zelfs twee keer gestapt tijdens verdomme een onnozele 9 km... Erg hé, zo al liggen lullen over een wedstrijdje van 9 km. En vooral erg dat het niet vooruit gaat, eigenlijk zelfs achteruit gaat . Maar, er zijn erger dingen in het leven zeker. Vrijdag niet gelopen, zaterdag in de tuin gewerkt - waar is de tijd dat ik hunkerde naar de zaterdagmorgen omwille van de langere duurloop - en zondag, vandaag , gaan zwemmen.
deze week 30 km / 2013 780 km / 84 kg bij het uit bed stappen , het gaat redelijk met het 'vermageren'
Het was weer een pruts-loopweek. Maandag 10 km op de finse piste, 6.04 , gemiddelde hartslag 149 veel te hoog voor zo'n tempo. Dinsdag , woensdag en donderdag niet gelopen. Donderdag had ik wel willen lopen maar een met een overdosis wijn geëindigd huwelijksverjaardagfeest van een oude tante (én nonkel) van mijn baas zorgde voor te veel hinder. En het is niet meer van moeten, waarvoor lopen we nog ?
Vrijdag vertrokken voor een zeer rustige 15 km. Na een grote toer op de finse piste, 6.7km er de brui aangegeven. Ja, waarvoor lopen we nog ? En de hartslag ging ondanks het lage tempo 6.35 direct boven de 140. En het rechterbeen sleepte, ik mank gewoon... En woensdagavond én donderdag (weer wijn, deze keer wat minder) zaten nog in mijn lijf. Neen, ook het karakter is weg.
Zaterdag, voor de begrafenis van een ver familielid, nog 'snel' een 10 km gelopen in de polder. Inderdaad, het ging voor mijn huidige doen redelijk snel : 5.52 en steeds onder de 6.00 gelopen. Ik had bovendien nog wat sneller gekunnen denk ik. Hierover was ik redelijk content. Alleen zat de hartslag weer formidabel hoog (gemiddeld 156, mijn overslagpunt zou 158 zijn....) en mijn rechterbeen, ja, ik moet daar niet meer over zagen, ik mank gewoon... Ik zweette weer als een hele runderstal, ook in de kerk liep het zweet nog langs mijn rug naar beneden...
Zondag is nu stilaan mijn vaste zwemdag geworden. Ik heb verleden week mijn abonnement verlengd. Bleek dat ik vorige keer 'anders valide' korting had gehad. Het meisje aan het loket vroeg nu welke handicap ik had om terug korting te geven. 'Ik ben verstandelijk gehandicapt mevrouw'. Lap, 20% korting. Ja, ik zal er inderdaad zo uitzien zeker...
Een triestige loopweek weer. Het enige doel is nu echter de conditie licht onderhouden én vermageren. Dat lijkt toch een beetje te lukken. En hulp te zoeken voor mijn rechterbeen. Maar mails worden tegenwoordig niet meer gelezen door de gespecialiseerde kinesisten, ik zal dus op een andere manier mijn probleem moeten aankaarten.
Deze week 25 km/ 2013 750 km / 85 kg toen ik uit bed kwam deze morgen
Na de horrorweek verleden week pas woensdag terug mijn schoenen aangetrokken . De klassieke bijna 10 km op een doordeweekse dag. Ging aan snelheid van 6.17 en dat was gelet op het gepruts van de week voordien een zeer goede zaak. Minder goed ging het met mijn hartslag, die piekte na 3 km weer op 180 . Een klein stappauze, ingelast om mijn hartslagmeter te controleren, deed hem onmiddellijk zakken. Bij het terug beginnen lopen ging de hartslag weer de hoogte in, ik kreeg hem al lopend niet naar beneden en ik heb het nu inderdaad nog altijd over mijn hartslag. Ik zweette ook geweldig, had niet echt overschot wat adem betreft maar liep nu ook weer niet te hijgen alsof ik op mijn limiet liep. Dus ja, ik weet het niet met die hartslag.... En ik had het gevoel volle 10 km te lopen manken, mijn rechterbeen wil niet meer mee.
Zaterdag wilde ik dan eens proberen met een andere hartslagmeter. Omdat ik die niet aan de praat kreeg toch maar weer me een bang hartje met mijn Garmin weg. Ik wilde nog een poging wagen - een laatste wat mij betreft - om traag 15 km te lopen. En kijk, het lukte aardig . Ik kwam de eerste 10 km slechts op het eind iets boven de 140 en dit aan een tempo van ongeveer 9.40. De laatste km's even versneld - versnellen, 6.00 ocharme....- en dan ging hij terug richting 155 maar niet meer naar die hoge 180 van een paar dagen terug. Ik liep zo mijn geplande 15.6 km uit aan een gemiddelde van 6.35 én met marge voor nog een paar km's , niet veel , maar toch marge. Dit was mijn beste looptraining na mijn kwetsuur. En het was goed dat het eindelijk wat minder slecht was gegaan.
De hele week had ik met het idee gespeeld het lopen definitief op te geven. Ik was in gedachte al begonnen aan laatste blogbericht, als ik geen marathons meer kan lopen heeft het geen zin meer daarover te liggen lullen. Als ge geen haar meer hebt moet ge het ook niet meer laten groeien, vandaar mijn gemillimeterde kop. Ik legde me al neer bij het feit dat ik zou moeten toetreden tot het enorme leger anonieme joggers die één of twee keer per week hoogstens 10 km gaan lopen om de conditie hoog en het gewicht laag te houden, een groep waartoe ik eigenlijk nu al behoor. Maar nee, deze week treed ik nog niet definitief toe. Deze week worden de marathonplannen nog niet opgeborgen, nog niet...
Het begon nog vrij goed maandagmorgen. Naar de finse piste voor een tripje van ongeveer 10 km, eens zien of dat terug thuis wel lukte ... En dat lukte inderdaad , zelfs nog aan een goede snelheid (5.57) en aan een aanvaardbare hartslag (gemiddeld 147, hoogste 155) maar het had heel heel veel moeite gekost...
Dinsdag niet gelopen maar wel bij de Runners mijn rechtse steunzool laten aanpassen. De extra verhoging die er inzat onder het begin van mijn dikke teen werd er uitgehaald. En inderdaad, de hinder die ik daarvan had (blaren....) is weg maar is nu ook de extra steun die ik daar nodig had niet weg ? Dat zullen we dan wel ondervinden zeker ?
Woensdagmorgen (laatste dag vakantie) weer naar de finse piste , ik zou 15 km gaan lopen. Mijn eerste 10 km liep ik aan gemiddeld 6.31 met een hartslag van gemiddeld 143, die zat echter de laatste km's boven de 150. Een rustpauze ingebouwd en dan de volgende 5 km extra traag gelopen net omwille van die hartslag. Toen liep ik nog tegen 7.20 (ik kan me niet herinneren ooit trager gelopen te hebben) en met een hartslag van 141, dus al bij al 'redelijk'. In de namiddag had ik last, ik leek wel een marathon gelopen te hebben. Geen goed teken.
Donderdag was het de eerste werkdag. En ik had zitten broeden op een plan om werken te combineren met wat beweging. Zo ver woon ik eigenlijk niet van kantoor 9.5 km tot aan de voetgangerstunnel, een halve km tunnel en dan nog een dikke km 'Stad' tot aan kantoor. Met de wagen is het nagenoeg 15 km en door het verkeer doe ik daar 's avonds tussen de 20 - 30 minuten over, bij file véél meer... , 's morgen loopt het altijd veel vlotter wellicht door het vroege (7.00 ) uur waarop ik vertrek . Ik organiseerde me zo dat ik naar huis kon lopen - kostuum bleef op kantoor achter - en de dag nadien zou ik dan met de fiets terugkomen , zo bleef de auto beschikbaar in Antwerpen voor de beroepsverplaatsingen... Het was wel verschrikkelijk warm die dag en iedereen verklaarde me voor gek. En ja, al na een paar km moest ik iedereen gelijk geven, dit was gekkenwerk. Ik stapte meer dan dat ik liep en zo kwam ik met een gemiddelde snelheid van 7.37 (7.9 km/uur) thuis aan , volledig opgebrand en leeg leeg leeg. Het water was onderweg van mijn lijf naar beneden gestroomd, gelukkig had ik een drinkbus bij. Gezond kan dit niet geweest zijn...
Zaterdag een toerke gelopen hier in de gemeente, 8 km en een klets. Tientallen keren heb ik dat toerke gebruikt om het vier keer te lopen, dus ongeveer 33 km. Nu slaagde ik er met zeer veel moeite in om dit toerke één keer rond te krijgen aan 6.11. De hartslag ging nu volledig uit de bol, gemiddeld 161 maar voor de eerste keer had ik nu waarden gezien op mijn Garmin van 185, mijn maximum zou slechts rond de 170 liggen... En eens op de fiets zakte die hartslag tot een zeer goed niveau, 120, ondanks het stevige tempo. Mijn hartslag in rust is terug bijna zo laag als twee jaar geleden op mijn 'hoogtepunt' en bij zeer matige inspanning blijft die laag. Alleen bij het lopen gaat die wel telkens heel snel omhoog. Na de inspanning valt die dan wel snel terug , sneller zelf dan dat die vroeger deed. En vroeger durfde ik al eens twijfelen aan mijn Garmin, deze keer vrees ik dat die juist zit....
Vandaag zondag dan het sluitstuk op deze horrorloopweek : ik wilde weer rustig 15 km gaan lopen maar moest na 6.5 km stoppen, opgeven , nog nooit gebeurd... De hartslag zat dadelijk weer boven de 170 en ik kon niet meer verder. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik eigenlijk niet meer verder durfde, ik wilde niet forceren. Daarna nog een km of 15 vrij rustig gaan fietsen , hoge trapfrequentie aan lage versnelling . De hartslag ging pijlsnel naar een laag niveau. Raar.
Ik ga nu een weekje niet lopen denk ik om te zien wat er daarna gebeurt als ik terug eens probeer. Het wordt wat frisser en dat zal misschien ook helpen. Maar ik begin er over na te denken het lopen op te geven . Mijn doel, hoop eigenlijk ,om nog minstens één marathon te lopen , zal ik wellicht moeten opbergen. Er zijn ergere dingen in het leven , dat weet ik wel , maar de ontgoocheling zou immens zijn. Daarom klamp ik me toch nog vast aan de laatste strohalmen die resten. Maar ik moet er rekening mee houden dat het einde in zicht komt...
deze week 50 km/ 2013 700 km / 84 kg na het lopen deze morgen en na al drie dagen wat opletten met het eten
Zondagavond teruggekomen van vakantie in de Landes, we draaiden onze straat in net op het moment dat Beveren - Gent op 1 -1 werd afgefloten - radio is iets geweldigs -... Het was een goeie 14daagse vakantie geweest, ik kan me geen verlof van langer dan een week met mijn madam herinneren, het was dus lang geleden. En zoals te verwachten was, geen kloten uitgestoken : slapen, nog wat 'slapen' , ontbijten , naar het strand, douchen, nog wat uitrusten, gaan eten en slapen, weer slapen , schandalig eigenlijk. Verder veel gelezen ( oa de 'Muggenpuuttrilogie 'van Brusselmans ) , redelijk veel gedronken, en zeer weinig - daar gaat het hier eigenlijk over - gelopen.
De eerste volledige dag (zondag ) wilde mijn madam naar het strand , ik ging mee om te weten waar ze zich ging vleien en ging lopen ; het plan was om het trainingskamp zeer rustig te beginnen met 10 km. Ik liep 5 km, draaide mij om en liep het zelfde traject terug. Dat was de bedoeling. Na 8.5 km was het schaap de preut af , gedaan . (Cijfers : 9.08 km , 1.00.46, 6.42 gemiddelde hartslag 152, ging tot boven de160 ! ) Oorzaken : de warmte - het was snikheet - , het veel te lang in bed liggen , de hellingskes van 150 meter , wie zal het zeggen ? Bovendien had ik weer blaren aan de rechtervoet, een telkens weerkerend probleem met de steunzolen van Runnerslab. Terug aan het strand een verkwikkende duik in de zee én uitgerust naast madam....
De dag nadien zelfde scenario maar een ander traject . Ook nu kon ik de 10 km niet volledig uitlopen. Ik had nochtans halfweg op het keerpunt even gestretcht en dus mijn hartslag wat laten zakken. Dus compleet dezelfde afgang als de dag voordien . (Cijfers : 10.31 km 1.09.21, 6.44, gemiddelde hartslag 149 met weer pieken boven de 160). En nu had ik een blaar in het midden van mijn rechtervoet én op mijn rechter dikke teen. Die zorgden ervoor dat lopen onmogelijk was de drie volgende dagen. Gelukkig had ik mijn fiets bij, ik deed een paar tochtjes in de omgeving , telkens een 40 tal km, het is hier een loopblog dus geen gedoe daarover.
Vrijdagmorgen nog eens ouderwets gaan lopen : bed uit en weg. Het ging een ietsie pietsie beter, wellicht omwille van de lege maag én het iets minder warm zijn 's morgens rond 10 u. Toch raakte ik ook nu weer niet zonder stappen terug thuis... (Cijfers 10.13 km, 1.03.23, 6.15 , gemiddelde hartslag 143 met maximum rond de 155) .
Zaterdag verhuisdag. We wisselden ons redelijk luxueus en vooral nieuw appartement met uitzicht op jachthaven en de zee voor een meer 'Spartaans ' huisje in een vankantiepark 10 km verderop. Daar verloren we door onkunde of onwil van het personeel heel wat tijd bij het inchecken. Van pure frustratie dan toch nog even gaan lopen maar dat was een ongelooflijke afknapper : het was snik, snik heet én ik had al een half literke wijn achter de kiezen : 4.56 km in 32 minuten, 7.01 , gemiddelde hartslag 139. Een half uur nadien liep het zweet nog uit mijn broek....
Zondag niet gelopen maar maandagmorgen na het ontbijt terug op pad. Op een zeer breed fietspad op zeer heuvelachtig parcours (duinen ) richting dorp en na 5 km draaien en terug. Halfweg was ik weer even gestopt om te stretchen . De terugweg was pure horror : ik raakte niet meer vooruit, geen meter . Geen adem, geen kracht in de benen, op , gedaan , geen gas meer, geen elektriciteit , alles weg.... Stappend en af en toe strompelend thuisgeraakt. (Cijfers 9.48 km, 1.07.44, 7.09 , gemiddelde hartslag - door het vele stappen 'slechts' 128 ) .
Dinsdag gewoon mee met madam naar het strand. Trouwens een mooi breed fijnzand strand én een krachtige en woeste wilde Atlantische Oceaan... Ik had geen loopplannen. Er passeerden echter een aantal lopers , joggers, zowel op schoenen als op blote voeten. Ik was niet meer te houden en vertrok richting noorden, tegenwind. Op blote voeten lopen is wel even wennen. De ondergrond was zeer afwisselend. Op de sporadische harde stukken liep het vrij makkelijk. Er diende echter ook geploegd door mul zand én door plassen - dat deed ik dan meestal stappend - , er diende gelopen tussen de schelpen én de stenen. Ik liep tot in niemandsland, geen kat meer te zien . Of ja toch, hier en daar een blote vent, paraderend over het lege strand , tussen de vogels , ik hoop dat het niet was wat ik dacht .... En na wat aanvoelde - ik had zelfs geen horloge bij - als meer dan een half uur keerde ik om. Terug bij mijn lieftallige vrouwtje - ze leest dit niet - zag ik dat ik 1 u 20 minuten was weggeweest. Dit had een goed gevoel gegeven. Ik had alleen last van mijn tenen, die waren geschaafd van het lopen op het natte zand én de schelpen, stenen... (Geen cijfers, ik had mijn Garmin, niet bij... )
Woensdag nog eens de baan op met als doel iets rond de drie kwartuur te lopen. Het ging iets beter dan maandag én ik heb niet gestapt . Ik was zeer traag gestart maar kon mijn gemiddelde snelheid een beetje opdrijven door de laatste hellingskes wat sneller te nemen. (Cijfers 6.99 km 45.46 , 6.33 , gemiddelde hartslag 145 met als maximum 155 ).
Donderdag met madam mee naar het strand, ditmaal gewapend met de Garmin : ik moest en zou weten wat ik de vorige keer daar gelopen had.... Dus vertrokken voor dezelfde tocht. Het strand leek er nu iets makkelijker bij te liggen, dat was toch mijn indruk . Of ik had al wat meer ervaring in het strandlopen. De blote flikkers (letterlijk en figuurlijk ... ) waren er ook nog. Over 5 km heen - ik weet niet of ik verder uitkwam dan dinsdag- deed ik 38 minuten, de terugweg kostte me 1 minuut langer. Nu had ik vooral hinder aan beide grote tenen, die had ik nu volledig kapot gelopen. Maar conditioneel ging het. Raar was ook dat ik nauwelijks last had van mijn rechterbeen... De cijfers waren zoals ik verwacht had : 10.07 km 1.17.05 , 7.39, hartslagmeter had ik niet om. Ik had dus gelopen aan net geen 8 km/uur, ik moest onwillekeurig denken aan de strandlopen die hier en daar georganiseerd worden door ultralopers en die veel sneller gaan .
En dat was meteen ook de laatste keer lopen; ik had mijn tenen volledig kapot gelopen en kon de dag zelf en de dag nadien nauwelijks gaan . Vrijdag dus maar weer eens gaan fietsen. Zaterdag dan de auto in rond 9 u en , ja , daar ben ik dit verhaal mee begonnen, ongeveer 13 uur later stonden we na 1.100 km hier terug voor de deur.
Op 14 dagen 'trainingskamp' dus 70 km gelopen, nog minder dan de helft van wat ik had verwacht - gehoopt. En het lopen was meer strompelen dan lopen, wat ik tegenwoordig doe ik nog nauwelijks de naam lopen waardig. Ik geraak niet meer vooruit, mijn hartslag gaat na 4 - 5 km telkens fenomenaal de hoogte in, de benen zijn leeg én zwaar en ik raak niet meer tot 10 km. Ik voel de hinder aan het rechterbeen, ik loop inderdaad niet meer zoals het hoort, dat rechterbeen wordt meegesleurd , die rechtervoet krijg ik niet meer recht op de grond, die rolt niet soepel af... En verder is er het blijvende ongemak van de blaren, wellicht door de nieuwe steunzolen van de Runners. Lopen is niet meer genieten van de pijn, neen , lopen is nu een marteling geworden.
Er hangen al drie versleten paren loopschoenen in de grootste boom achteraan in onze tuin. Misschien moet ik maar al mijn loopschoenen aan de hoogste tak gaan hangen ?
op 14 dagen vakantie 70 km / 2013 650 km/ 87 kg , dikke 2 kg bij door het lekkere eten en de fles wijn per dag
