Enfin,.... als je het mij zou vragen vond en vind ik de 'uitstap' (Wenen) nog steeds hét hoogtepunt in het bestaan van het Ruysscheveldekoor van Stekene.
Optreden in de wereldberoemde Sankt-Stephansdom in 1989.
En, mag ik hier zeker niet vergeten te vermelden: de organist Maurice Truyers (foto bijlage) die ons op een fantastische manier ondersteund heeft en ook zijn kunnen mocht programmeren in de Dom van, ....nee, niet in Köln maar in de Sankt-Stephansdom van Wien'.
(Vertolkte, als slot van deze Katholieke hoogdag, het Preludium en Fuga in b van J.S.Bach.
Waar het hart van vol is, loopt de mond van over...en bestaat een 'soort' 'kunst' erin dit te kunnen 'beheren'.)
Buiten een koorconcert (1989) in Lamswaarde (N) met de premiére van 'mijn' Requiem',
(wat vijf jaar later in Stekene werd uitgevoerd),
(Later in deze bloggen kom ik daar uitvoerig op terug met een analyse en in bijlage
kunt U luisteren naar deze 'vreemde' 'compositie'.)
een vijfde Wienerconcert (met Marco Bakker)( 28 oktober) en een kerstconcert (14 december) met de Poolse Nachtegalen is er niets speciaals te vermelden. (?)
Het Requiem kunt U beluisteren door op bijlage te klikken;
10.nummer 10.mwa (6.1 mb)
De vijf daaropvolgende blogs zijn de analyse van het werk.
Als overgang naar een volgende 'aflevering' bloggen, wil ik U graag, als preludium, een beperkte analyse geven van een 'Requiem'- compositie dat ik in mijn vorig leven heb gecomponeerd.
Het is geen zins mijn bedoeling dit te toetsen aan eender welk bestaand muziekwerk met een gelijkwaardig of hoger kwaliteitslabel.
De 'wereldcreatie' (?) vond plaats in de H.Corneliuskerk in Lamswaarde.(N) met orkestbegeleiding van het kamerensemble 'Ostinato' en aan de piano Paul Valaert.
Historiek.
De tekst zelf dateert reeds vanaf de tiende eeuw en werd ontleend aan het apocriefe boek, 'de deel Ezra. (2.34 en 35) Het is een heidens gebruik om na de verjaardag van de overledene een Eucharistie-(viering) te houden met een broodmaaltijd waarin deze tekst met modale 'tonaliteit' werd gezongen. (Eveneens in de 10de eeuw).
De eerste meerstemmigheid, voor zover bekend, is van de hand van de Vlaamse componist Johannes Ockeghem. (1420?-1495?)
Dat van de componist Dufay (1400?-1474) is namelijk verloren. Deze laatst genoemd componist eerste religieus werk van enige waarde, noemde: 'Missa Caput' (1440?)
Eigenlijk allemaal de moeite waart om zelf in de muziekgeschiedenis te grasduinen.
Een aanrader...!
Groote namen van componisten die deze tekst gebruikten om hun geloof te verzilveren met eerbiedwaardige polyfonie, waren: Berlioz, Mozart, Verdi, Fauré en niet te vergeten, de Franse componist Maurice Duruflé wiens requiem wel eens durft uitgevoerd worden door het betere amateurkoor.
Tekst:
Requiem aeternam, dona eis Domine,Heer, geef hun de eeuwige rust,
et lux perpetua luceat eis.en het eeuwig licht verlichte hen.
Te decet hymnus, Deus in Sion,U, o God, komt de lof toe,
et tibi reddetur votum in Jerusalem;en aan U worde de gelofte in Jerusalem toegebracht.
exaudi orationem meam,verhoor mijn gebed,
ad te omnis caro veniet.tot U kome alle vlees.
Amen.Amen.
Klik op bijlage:
Het Ruysscheveldekoor + Kamerorkest 'Ostinato' + pianist Paul Valaert zingt 'mijn' Requiem. 17 april 1998.
Vertelde Steve Jobs niet, bij zijn laatste 'spreekbeurt, in een talrijk bezette aula dat:
"De enigste uitvinding van de mens, de dood was....?".
Hier gaan we.....!
Requiem.
Dit werkje is ontstaan met een 'walm' van rebelliaans, christelijk schuldgevoel.
Het baadt in een zeker opstandig 'aroma' vanuit persoonlijke ingesteldheid.
Een 'post-natale' restant van het 2de Vaticaans concilie (1962-1965) waarin drastische, zij het noodzakelijke hervormingen binnen de Katholieke kerkgemeenschap werden doorgevoerd maar tot op heden zijn onduidelijk, tevens onaanvaardbaar imago moet
kenbaar maken.
Dit Requiem is in het totaal twee maal uitgevoerd en ik heb een stil vermoeden dat ik er de derde maal ook zal bij zijn met CD opname en condoleante aanwezigen die deze confrontatie niet 'durven' ontwijken.
De 'uitnodiging' stel ik toch nog even uit...(?) Persoonlijk overlijden.(?)
Maar het vormt eigenlijk niet het hoofdbestanddeel.
Wat dan wel?
Het doorprikken van 'het antwoord' op Christelijke zinnigheid.
Een zoektocht naar...
Een Emmaüsgang....in de wetenschap dat het ook mij niet gaat (mag) lukken een stevig antwoord te vinden op levensnoodzakelijke religieus-filosofische, historische vragen.
Het is en vormt dag-dagelijks een dilemma waarbij ik zelfs niet een keuze kan maken.
Maar goed...we hebben nog materiaal om onze frustraties aan kwijt te raken zoals daar is:
de muzische kunsten.
Ter illustratie volgt een hierna een voorbeeld.
Het werk opent door de strijkers met een open kwint-harmonie, d.w.z. dat de tonaliteit niet bevestigd wordt! Het ijle...het 'ik' dat verdwaald in het kosmische....
Na enige aarzeling antwoord de piano met een vallende kwint in het lage register.
De strijkers hernemen de kwint-harmonie, nu met een iets groter interval.
Weerom antwoord de piano erg aarzelend met dezelfde kwint afstand in hetzelfde lage register. (Antwoord schuldig)
De strijkers (instrumentaal) blijven 'de vraag' stellen en nodigen (dagen) de koristen (vocaal) uit tot een antwoord.
Alhoewel men zich zou kunnen laten verleiden door de tekst om een eerder een ingetogen klankvoorstelling te prefereren, vermeld de partituur een fortissimo voor de koristen. (Requiem aeternam!!!)
Dit is een uiting van christelijke onmacht bij de 'homo novus' t.o. de bijbelse schriftuur, m.a.w. de geloofsleer of wat wij er, individueel, nog van over houden.
Klik op bijlage.
Requiem van TDR. Ruysscheveldekoor + kamerensemble 'Ostinato' + pianist Paul Valaert tijdens een concert H.Kruis Stekene. (17 april 1998)
Het koor opent met een nogal reactionaire uitlating (Requiem aeternam) maar ook voor hen klinkt geen exacte tonaliteit's bepaling
De 'vraag' wordt voor de derde maal opnieuw gesteld (Petrus-verloochening) door het orkest met een blijvende ingehouden aarzeling van de piano.
Dit maal kan het koor de vraag niet meer ontwijken en zowel bassen als tenoren (unisono) eigenen zich het recht van eerste antwoord met een volmaakt gebroken akkoord, echter in dalende lijn wat op zichzelf niet zo overtuigend over komt. (Twijfel)
De sopranen en de alten souteneren de eerder gezongen versie met een duidelijk overgoten feminisme.
Dona eis Domine.
Met een schijnbare zelfverzekerde 'lieflijkheid' zetten de bassen een kort motiefje in dat onmiddellijk gevolgd wordt, in imitatieve vorm, door tenoren, alten en tenslotte de sopranen die het geheel naar een hogere klanksfeer brengen.
Tevergeefs...
Foto: W.A.Mozart op zijn sterfbed, met zijn vrouw Constanze (Weber) tijdens het componeren van het Requiem het welke door hemzelf nooit is voltooid.
De piano neemt het schijnbaar lieflijk motiefje van de koristen over en leidt hen naar het...
Et lux perpetua. (Het eeuwige licht)
Jozef De W... maakt zich bij deze 'opname' onsterfelijk.
Deze wijze, brave, enthousiaste en goedhartige man zet net iets te vroeg (koormuziek) in....waarschijnlijk uit ideologie...
Een eerder stevige, majestatische harmonisatie (verbinding I-VI) accentueert het eeuwige licht.
Luceat eis Domine. (Zij worden verlicht)
Sopranen geven de aanhef gevolgd door alten, tenoren en tenslotte de bassen. In omgekeerde volgorde van het eerder gehoorde 'dona eis Domini'.
De sopranen benadrukken het geheel (luceat eis) waarbij alle overige koristen het woord 'Domine' bijtreden.
Te decet hymnus Deus in Sion. (U, O Heer komt de lof toe)
Het volgend fragment krijgt zowat hetzelfde beeld als in het eerste gedeelte (Dona eis Domine) maar ditmaal in een gebroken septiemakkoord, ingezet door de bassen gevolgd door de tenoren, alten en sopranen en het hymnus Deus in Sion wordt tot twee maal toe herhaald.
Een korte pianointerventie laat de koristen toe nogmaals het 'te decet hymus...' uit te zingen.
De piano neemt het korte motiefje over en leidt hen naar...
Klik op bijlage. (Requiem gezongen door het Ruysscheveldekoor)
Et tibi redetur. (Gelofte) Bescheiden, terughouden, aarzelend, wordt het 'et tibi redetur' tot 4X toe herhaald in telkens trapsgewijze stijgende melodie gevolgd door het, tot 5X toe en tevens in vreugde verwachting, het Jerusalem. Dit vormt het muzikale hoogtepunt ... Het einddoel...Het eeuwig leven. Na dit 'euforische' kort gedeelte volgt de ontnuchtering...een piëteitsvol, onderdanig terugkeren naar de 'vraag'... naar de sfeer van de aanvang. De piano brengt de koristen terug in het realiteitsgevoel.
Exaudi. (Verhoren)
Een smeekbede, ingezet door de bassen, met een ietwat brave dissonant (als opstandigheid bedoeld) bijgetreden door de alten en bij de derde herhaling, de sopranen. Het totale klank idoom blijft eerder in het lage stemregister als uiting van onderdanigheid tot de 'machtige' Schepper.
Orationem meam. (Ons gebed)
Opvallend is hier dat enkel de basstemmen, na een herhaalde oproep van de damesstemmen een geruststellende 'exaudi' laten horen met een terugkerend neerwaards kwintinterval.
De basstemmen herhalen het volledige' exaudi, orationem meam', onmiddellijk gevolgd door de alten, sopranen en tenoren.
Het orkest onderbreekt dit stretto en de piano doet ons herinneren aan het beginmotief. (Steeds met de a-tonaliteitsbepalende, open kwint)
Ad te omnis caro veniet. (Tot U komt alle 'vlees'.)
In meerdere verrassende tonaliteit's wijzigingen besluit het koor, orkest en piano met....
Amen.
Berustend....
Gelaten....zonder enige vorm van arrogantie in christelijke wetenschap met een desolaat landschap, eindigt dit Requiem (6'20'') met evenveel vragen...., net zoals het begonnen was......
Ik ben mij zeer bewust dat deze schriftuurlijke benadering ontoereikend is t.o. het uiteindelijke doordrongen worden van het klankmedium.
Het is volstrekt niet mijn bedoeling, dit werkje in de top-100 te plaatsen maar gewoon
samen met jullie, beste lezers, een sluier op te lichten van wat die mystieke, onontginbare wereld van de muziek aan te bieden heeft.
Foto: Tony De Ruysscher. (1947-.....)
Klik op bijlage: Requiem gezongen door het Ruysscheveldekoor.
Op 22 november viert men reeds jaren de herdenking van de patrones van alle musici. Gedurende vele jaren luisterde het Ruysscheveldekoor deze Eucharistieviering op.
Als musicus vind ik het zeer spijtig dat er geen consensus kon 'besproken' worden tussen het Chistuskoningsfeest en het St-Ceciliafeest. (Samenwerking!!!)
Hoe ouder men wordt, hoe meer het verleden, een aangenaam beslag op U legt.
En toch is er steeds die vraag: 'Mocht ik mijn leven herdoen...!'
Dat komt nog... maar met een niemaals...!
(Nihil... maar dàt is ook al 'iets' omdat het reeds: 'niemaals' betreft, dus ...het bestaat... of toch niet.....maar reeds omdat men deze vraag stelt, is er een reële kans dàt het bestaat.
En toch...en toch bestaat het niet...)
Waarom?
Omdat men zich deze vraag stelt....!!!!!
Daarom bestaat het niet!
En onmiddellijk hierna kan men zich de vraag stellen:
"U stelt zich een vraag???"
En daar sta je dan...
(Een titel van een reeks pocketvehalen door de schrijver Bos)
Over dit laatste ben ik 'overtuigd' al hoewel ik mij laat 'verleiden' door twee millennium jaren geleden 'genoteerde' schriftuur.
(Bijbel..of hoe je het ook noemen wilt én... ik lees het ook Bijbels..!
M.a.w. een vrijheid van meningsinterpretatie, en zeker uiting.)
Daarvoor leven wij toch in de 21ste eeuw.
Moet men daar 'fier' over zijn?
En zeg me:"Wie was er het gelukkigst?"
Aan een sterfbed zijn vaak de stiltste, verdoken woorden, het luid klinkenste voor de stervende.
(Misschien wel het hardst klinkende)
Wij, met onze gecultiveerde, analytische en rebellerende uitdaging of zij (grootouders) die met een Pater Noster tussen hun vingers, afscheid namen van dit aards leven.
(Al hoewel een volgend 'leven' niet bestaat maar wél 'iets'...Dus niet in de betekenis van 'leven' want dàt zou te menselijk zijn.
Maar hierover, beste lezer, zult ook U een persoonlijke gefundeerde 'uitleg' hebben dat aanstuurt tot een boeiend, maar 'onvruchtbare' confrontatie met ondergetekende.
Symptomen van tienduizend miljarden hersencellen die, ongevraagd, beslag op U leggen.
Het lichaam én geest vertonen uitwendige, wellicht weinig aanvaardbare symptomen van jarenlange optimalisatie. (Niet roken of alchohol....)
Een geparfumeerd bezit van verstuifde uitwendige en manuele verdraagzaamheid, geeft steeds een illusie van tijdelijke, humane actualitiet of aantrekkelijkheid.
("Ik mag nog gezien worden.....")
Een totaal ander, onaanvaardbare eigenschap is:
pijn.
Ik stel mij vragen over euthanasie: maar het zal wel weer veel ingewikkelder zijn dan dat ik mij dat kan voorstellen.
Dat 'belet' niet dat ik hierover ook mijn gedacht mag schrijven en als het aan mij lag...!
Je hebt niet gevraagd om dit 'leven' dus...terwijl je anderzijds geëcht bent aan dit leven.
Misschien niet voor uzelf, maar om uw omgeving, in eerste instantie: de kinderen, kleinkinderen...familie enz.
Dat is het 'ouderlijk' gevoel wat in ieder van ons aanwezig is.
Het lijkt wel op een erfzonde...en dan is God er in geslaagd ons dat onbeschrijfbaar gevoel van 'verlies' door te geven.
In een mondeling examen van psychologie, vroeg de Prof. aan me:
"Een aap zit in een, niet vergrendelde, maar wel dichte kooi.
Hoe geraakt die aap er uit?"
Ik voelde steevast dat een eenvoudig en logische antwoord mij het gevreesde; onvoldoende zou bezorgen.
En wat is een mens zonder medemens?
(Cfr. Godfried Bomans.)
(Foto)
"Ik kan geen zinnig woord zeggen over het 'hiernamaals', maar dàt het bestaat, weet ik zéker..." schreef Prof. Schillebeecks.
Onze 'Creator' heeft het geweten, (Aards Paradijs) maar had blijkbaar weinig gevoel en begrip voor de voortplanting en dan stellen zich minimum twee vragen:
'Ofwel expirimenteerde 'god' met een creatief wezen...
of wel is er incest gepleegd door één van de twee zonen!
(Cfr. Genesisverhaal ).
Dit is nog maar het begin van een gedurfd, tevens 'gecultiveerd' aard-bewoners-denken uit de tweede helft van de 20 ste eeuw.
Alhoewel 'mijn' zetel (canapé) niet voldoet aan normen die ik mij, in mijn vorig leven had voorgesteld, leg ik mij hier 'letterlijk' half-neer..en geeft het mij een 'zalig' gevoel van onaansprakelijke rust.
De zetel zelf vertoont duidelijke tekenen van 'overdadig' gebruik.
Maar daar stoor ik mij niet aan...als't maar gemakkelijk is.
(De zetel is ook van....'de'n krijg....!' Gekregen dus!)
Zalig...
Links van mij zit onze'n Flip...een rasechte groene halsband-parkiet, zoals er in ons hoofdstedelijk Brussel enkele duizenden, ongevraagd, met wulpse bescheidenheid rondfladderen en zich, op uitdagende manier weten te vermenigvuldigen. .
(Je moet het maar bezien.)
Toen wij 'hem' (ik weet niet of het een jongen of een meisje is, maar aan zijn repetitieve taalvaardigheid te horen, lijkt hij/ze toch meer van een femenistische allooi te zijn, (en ook dit keer..... van de'n krijg...!) houdt hij/zij mij te 'pas' als gesprekspartner,maar op ongelegen momenten haalt hij/zij het vocabularium boven met:
" Alleé kom...""Dank U..." en als hij/zij zich in een goeie bui voelt, m.a.w. dat er een koekje aan kan verbonden worden..."Napoleon...!!!!"
Verder reikt zijn vocabularium niet... dus 't zal misschien toch wel... een jongen zijn!
Onze, zoveelste jonge 'poes', moet nog wennen aan deze, voor haar, ongewenste infiltrant,
en zij/hij durf z'n pootje wel een 'uitsteken'.
(Een 'hap' van een kleine 'papegaai' kan vervelend pijn doen.)
Ik raad haar/hem (poes) dit af maar 'die poes' verstaat mij niet.
"Dan moet zij/hij het maar voelen...!"
Een ouderwetse uitspraak die tegenwoordig weinig attentie zal krijgen in de modernistische wereld van 'pedagogie'.
In dat 'oude' wereldje ben ik opgegroeid.
Mijn MOEDER breidde truien van 'sette' die reeds gediend hadden uit een vorig leven,
het was allemaal normaal en niemand stelde zich hierover vragen.
Dat zou je nu eens moeten 'riskeren' als ouder. (-ling)
Voor een jongeling was het vervelend.
Een gebreidde trui, die reeds lang was afgedragen, werd ontrafeld en opgewonden tot opnieuw bruikbare 'souê.
Als Moeder 'beveelde' om deze 'sette' tussen mijn beide handen te houden, zodanig dat Zij het kon opwinden in een bol 'soui' om opnieuw een 'trui' te beginnen breiën, deed ik dat met enthousiaste tegenzin.
En nog zoveel andere monumentale nostalgie uit een dicht, 'ver'-leden.
Voor diegenen die nog geen Godshuis, kerkgebouw of hoogste plaats (gebouw) van een parochie binnen wandelden (huwelijk), of... er toch 'eens' zullen binnen gevoerd- of gedragen worden,
deze bijlage van een toccata ( finale uit de 5de orgelsymfonie) van Ch.M.Widor.
Het werk klonk op 29 april 1994 in onze H. Kruiskerk, vertolkt door Maurice Truyers.
(t.g.v. de kerk restauratie....... (?))
Vergelijk een kandelaar, een altaar, een biechtstoel, één schilderij, en talrijke overige certificaten met de versluiëring (stof), verzuring van een kerkorgel.(?)
"Een kerkpijporgel klinkt nog altijd het mooist in een lege ruimte."
Sommigen onder ons kijken ...en luisteren wel eens naar het jaarlijks, populair nieuwjaarsconcert in Wenen.
Goede professionele dirigenten 'dirigeren' uit het hoofd. (Een andere wereld waar je niet 'jaloers' op moet zijn.)
Dat 'moet' zo op professionele basis en amateur dirigenten richten hun ogen teveel op de partituur en vragen aan vocalisten-instrumentisten om naar haar/hem te kijken. (?)
In bijlage vindt U een organist, met een prachtige 'uitvoering' van deze toccata, die naar mijn gevoel dan weer een té grote 'bedrevenheid' bezit om te charmeren.
Met een 'gecontroleerd', bijbel's antwoord geraak je misschien wél uit de (tijdelijke) geloof's-humane 'problemen', maar zeker niet uit de zinnigheid van het bestaan.
Een 'dwaze' zoektocht mildert misschien het 'denken', maar alternatieve en tevens redelijke aanvaardbare 'principes', verdwalen onze gedachten naar een wazig beeld... en dàt is toch al 'iets'.
Persoonlijk hou ik van Theologie, Filosofie, Pedagogie en andere....'Orgieën'...!
Niet dat ik daar bijzondere kennis over heb...geen zins, maar het blijft boeien.
De inhoud van dit alles helpt ons wel onderweg te zijn,
ook met schriftuurlijke harmonisatie's van ondersteunende, eeuwenlange aangeboden woorden.
Het balanceert op een 'weegschaal' van gisteren, vandaag en...morgen.
Dit is maar, met losse ongecontroleerde hand, (?) een greep uit een recent verleden van manifeste Katholiek-Christelijkheid.
Het zwoegt, in deze actualiteit, met beschaafde vormen van 'geloof' dat ons destijds is opgedrongen.
Het huidig 'letsel' binnen de katholeieke kerk is naar mijn gevoel een symptoom van nood aan werelds 'herstel'.
Maar ook, midden vorig millennium (Lutheranisme, Calvinisme, Angelicanisme........) en ongetwijfeld overige 'bagatelle' 'ondernemingen', hebben zich in 2011 gehandhaafd.
"Mogen allen één zijn, Vader...." is een lied dat tot mijn verbeelding spreekt.
Van een vraag verwacht je, dat deze, binnen een geloofsgemeenschap, (maar ook huishoudelijk) een opheldering,
dus: duidelijkheid biedt.
Maar: "Laat het antwoordt achterwege" in het belang van de mensheid.
Ik moet wel zeggen, in mijn jeugdjaren kenden wij 40 dagen (voor Pasen) van vasten binnen het Katholicisme.
En als het tegen zat, moest je elke morgen, gedurende die 'ellenlange' dagen naar de Eucharistieviering.
Nuchter, want je ging de H.Hostie krijgen en pas als de rieten biezen van de kerkstoel in je knieën waren 'gestempeld', kon je spreken over een boetedoening.
Och arme die jongens die vanuit de'n Berg, de Barlabuyse, de Wildernis en andere 'verre' plaatsen moesten fietsen, vaak met een 'krammakelijk' 'vervoermiddel'!
Hetero, homo of lesbienne....er is steeds die 'zoektocht' naar dat ene 'partnership'.
"Niemand kan zonder een ander..." zei Godfried Bomans.
En spanning (bv.verhoogde bloeddruk) durf ik niet op dit 'blog' te produceren.
Het zou een Normandische invasie ontketenen en ons tevens 'inviteren' tot een motorieke 'hart-overslag' en dat is het laatste wat ik U toewens.
"Kijk, spanning moet er zijn, anders kom je tot niets...." zei Feike Asma.
(Concert-organist)
Maar échte (en wat houdt dat in?) musici en andere geloofwaardige, semi-artistieke bewoners, met een 'vreemd' imago, bezitten wel meerdere gedachten die zich laten verleiden tot Freudiaanse genoeglijkheid.
Bij één van de bijlagen had men toch wel hier en daar een 'stringsken' kunnen gebruiken.
'Sixtijnse kapel'!
Michelangelo deed het op zijn artistieke en onnavolgbare wijze.
Een toevallig, christelijk 'schaamlapje'?
Aanvaard door de curie. (?)
Negentien eeuwen later denkt men,
observeert men, met stilzwijgend gevoel van onmacht,
na de 'rots', Petrus'.
Twintig eeuwen later reageert men vanuit profaan, intellectueel standpunt.
Het totaliteitsgevoel t.o. katholicisme verdraagt geen communicatie meer.
Evenals het concilie van bv. Trente er een 'vernieuwing 'moest' gebeuren, (stel je voor in de 16de eeuw en welke door componisten een stevige oppositie veroorzaakte) Missa Papea Marcelli, genoemd naar de toenmalige paus, gecomponeerd door Giovanni Pierluigi da Palestrina, Paus Johannes de XXIII een revolutie ontketende binnen conservatieve 'wijdelingen', (laatste concilie) en wat zien en horen we nu.....?
De 'kerk' beschikt over voldoende tekstmateriaal.
Misschien is de 'burger' alert geworden om voorgekauwde bijbelse teksten, te transformeren naar (ver) verleden tijd.
Het éne kan niet zonder het andere. (Arsis-thesis, spanning en ontspanning enz.............)
Een alternatief is naar mijn gevoel nog vér weg (gelukkig) maar...
Een mid-life-crisis op geloofsvlak.
Een pedagogische 'curve' kent niets anders. (Ups en downs, tractie en contractie....en daar begint 'het leven' toch mee....?)
Ook dàt behoort tot de 'ceremonie' van een transparant 'klokkengeluid' dat zich activeert van af de eerste communie tot de 'uitvaartdienst'.
Bij een doopsel blijven de 'klokken' stil.
"Katholieken verstaan het", maar stellen zich vragen. (Een normaliteit)
Een veelvoud van Christelijke ( Christus, christoforus = kruisdrager)
baant zich een weg in een oase van toekomstige erkenning.
Het gebed 'kleurt' zich niet meer.
Pater Noster, Ave Maria, een Confiteor of Credo, inhoudelijk vergalopeert het zichzelf...
het alternatief blijft achterwege. (En deze nood is hoog.)
Tussen de ontdekking van een rond vlak en de analyse van een atoom, ligt een belachelijk tijdsverschil.
En vanuit heel persoonlijke overweging, ontbreekt het in een Eucharistieviering aan stille momenten, bezining.
Cultuur heeft of draagt steeds dat vreemde in zich.
Het laat zich niet 'ont(-k)leden'.
Rubens had hier, waarschijnlijk andere ideeën over.
Ook Michelangelo (b.v. Pauselijk oratio-plaats) borstelde met opgeheven armen,
(lag op zijn rug, Sixtijnse kapel) bijbelse beeldverhalen die zeker kunnen concureren met een 'string'.
Toch maar terug naar dàt reeële deel van een leeglopend kerkgebouw waar het orgel in feite, de eerste 'symptomen' (verval) verklankte, ook met een mooi 'keurslijf' (orgelfront) van verleidelijke, feeërieke kosmofonie.
Niet dat we daarover 'fier' moeten zijn.
Het selectief episcopaat verg(-r)uisd het christelijk idealisme, hoe simplistisch en transparante bijbelse inhoud dit ook was.
In bijlage hoort U het orgelconcerto in a van Bach. (H.Kruiskerk Stekene,1970)
Voorzitter, bestuur, dirigent en instrumentale begeleiding bij opluisteringen of concerten, vormen de hartslag van een muziekvereniging maar...
zonder uitvoerders sta je nergens.
Eigenlijk bepalen de leden de 'groei en bloei'.
Het verwachtingspatroon van deze laatsten ligt differentieel, afhankelijk van de waarde (koorbeoefening) die het individu er aan geeft.
Hapjes en drankjes mogen een aangename verpozing vormen maar geen opvulling zijn van een eerder 'slappe' bestuursvergadering want dan ontstaat er erosie.
Een ander teer punt waar menig koorverantwoordelijke mee te kampen heeft is; het aantrekken van jonge kandidaat-koristen.
Niet altijd verantwoorde lied keuze's kunnen 'rebellerende' jong-volwassenen misschien meer overtuigen dan een wekelijks engagement van onverstaanbare polyfonische vreemde en bovendien antieke koorliteratuur, hoe waardevol deze ook moge wezen.
Een koorbestuur moet al zijn 'artistieke' verleidingstechnieken bovenhalen wil dit resulteren in een aangroei van de zo begeerde jong-enthousiastelingen.
Dit is niet eenvoudig.
Waarom?
Er is een verdoken generatiekloof, zowel wat het familiale betreft als het programmatische. (Jonge gezinnen hebben het moeilijker een keuze te maken tussen een ongeschreven huishoudelijk regelement en een 'ontspannen' door-de-weekse avond-verpozing.)
Dit punt ligt natuurlijk gevoelig bij dirigenten die 'scanderen' dat een koorrepetitie geen ontspanning maar wel degelijke een inspanning verreist en ...dat is zo!
Het gevolg hiervan is: dat een bestuur, met wellicht enige moeite, maatregelen moet durven treffen, weg van hun identiteit maar in het belang van de 'medebewoners'.
Ik bedoel hier mee, bv. het opvallend absenteïsme van steeds dezelfde leden die toch durven meegenieten van praktikale, financiële voordelen of ....a-sociale, afstandelijke ongeintrigeerdheid vertonen.
Deze titel is geschilderd op een muur in een nabijgelegen Nederlandse Kerk.
Hic est panis de coelo,
descendens ut si quis ex ipso.
Manducatverit non moriatur!
'Dit is het brood dat uit de hemel neerdaalt.
Eet men daarvan,
dan sterft men niet.
In mijn voorgaande leven fluisterde de priester:
"Hic est panis corpus meam...."
Het laat uiteraard vermoeden dat deze tekstinhoud gericht is naar de gelovige 'vergangkelijkheid' van een menselijk, levend 'wezen' en naar mijn gevoel geschikt is als tussenzang (Epistel en Evangelie) tijdens een katholieke uitvaartliturgie.
Eveneens (dienstig) als acclamatie nà het Evangelie. (Eerste deel van het lied)
Wat de muzikale analyse betreft, bespaar ik U verdere 'saaie momenten'.
De melodische aanvang is ongetwijfeld gespijzigd door een 'introïtus' (Gregoriaans) uit een vèr verleden.
Tussen de 4de en 9de eeuw? (M.a.w. tijdens een euforium van een ziele-heil,... zelfs meer dan een millennium jaar later tracht hét zich te 'performeren' binnen een 'ontwakende' geloofsgemeen-schap.)
Het maakt er 'ons' niet 'beter' van, op basis van antieke en 'modernistisch' intellectualisme.
Helaas kent ook dit werkje geen 'soulaas'.
Gustav Klimt behoort tot de vijf duurste 'schilders', in aankoop, ter wereld.
Toch gebruikte hij maar een penseel, wat verf en in het gunstige geval, een 'doek'.
'Kunstgeschiedenis' is een vreemd boek dat ik nooit uitgelezen mag krijgen!
Het bestaat uit twee woorden: kunst en geschiedenis.
Kunst???
Geschiedenis!
Geschiedenis bestaat uit: laat me toe te zeggen, een concreet verleden.
Kunst?
Indien wij dat zouden kunnen ontleden....zelfs... en ook met ontwikkeling van de meest moderne technologie, komt uit de 'psyche', onver(-be)taalbaar.
Pas wanneer de ziel ontleed zou worden, (waarmee een mens dagelijks 'bezig' is) betekent dit het 'einde' van een naar menselijke normen 'tijdperk' voor onze nakomelingen.
Het onderbewustzijn is steeds 'present', maar verdraagt, 'misschien' geen bewuste woordelijke letters-lettergrepen-woord-half-en volzinnen, in een 'ritueel' van soms kwetsende zelf-overtuiging t.o. uw 'gesprekspartner'.
In sommige gevallen leidt dit tot 'scherpe' reacties, omwille van eigen (en toch wel -zinnige) overtuiging.
Elk mens (vrouw-man) wordt hiertoe 'uitgenodigd' in een labyrint van voortplanting.
Dit laatste houdt hen soms samen, met een installatie van bezorgd 'oudersschap'.
Het luisteren heeft altijd een voorrecht op het spreken.
(Een mens heeft dikwijls spijt, gesproken te hebben.
maar veel minder...geluisterd te hebben.)
De 'kunst' bestaat o.a. hierin om te 'luisteren',
en dat is een hèle opdracht.
De virtuositeit van eigen woordgebruik (overtuiging) propageert een 'back-ground' van stillisme, maar zelfs het focus-gedeelte blijft een wazig voorbeeld van tastbare, onaantastbare communiecatie, (gelukkig) en...morgen?
Morgen wordt het anders!
En wie schreef ooit:
"Als er een hemel bestaat, wil ik U daar niet tegenkomen....!"
Alleen nog dit; het lied ( polyfonie) dateert van 23 mei 1993. (tdr)
Men herkent iemand wanneer hij/zij over iemand spreekt!
t.d.r.
Beste lezer,
cultuur is een uitdaging voor elkeen die ermee 'verveeld' zit.
Er is natuurlijk een diversiteit tussen het 'onderwerp': Bouwkunst.
Beeldhouwkunst.
Schilderkunst.
Muzische kunst.
Literatuur.
De draagwijdte (tevens de belangstelling) hangt af van de geïnteresseerde die een uitermate,waardering vertoont voor het gepresteerde 'werk' (kunst) uit sympathie, maar voor hem/haarzelf een gelukkige 'vreemde' bedoening blijft.
Kunst laat en mag zich niet laten analyseren,(ontleden)... laat staan....verwoorden!
De homo nuovo zou hierin een 'flater' begaan,... het zou tijdverlies zijn voor die 'eeuwige' zoektocht naar dàt gene waarvan wij (de homo sapiens) nooit in het 'hart' hebben mogen kijken. Dit zou onmenselijk, on-wezelijk zijn, in het Genesis verhaal van ook maar één levendig 'iets'.
Toch....en toch daagt het 'ons' uit. Het boeiende van een tochtgenoot. (Heb jij al één dag zonder 'muziek' (kunst) geweest???)
Je zou het 'missen' mocht de radio 'stil' blijven.
Een mens is zo gecultiveerd (of denkt dat toch, amper een paar millenniums jaar geleden door zijn 'voorgangers') en waar staan wij?
Intelegentie=matematisme. (Dat is ((relatief))gemakkelijk.)
Kunst = het niet bespreekbare...het niet kunnen verklanken (woorden) door een 'mens'.
De betrachting hiervan ligt erg hoog, elkeen met eigen inzicht's waarden, maar bij een individuele 'ondervraging', lijdt dit tot een ofwel amicale genoegdoening (claque's) of..en in bredere mate..tot een,... laat ons hopen,... boeiend gesprek's verloop.
Vergelijkbaar met het 'onderwerp': Theologie, Godsdienst, Moraal en vele andere en nefaste gespreksonderwerpen, waar je niet met de modale mens, (en gelukkig zijn die er) over kunt 'discussiëren'. (En..wie is nu de gelukkige,) en een onvermijdelijke volgende vraag luidt:
Wat is dat...geluk? En dan val ik terug terug op het arsis-thesis gevoel, spanning en ontspanning, tractie en contractie om het levens begin een onbezorgd medemenselijk en tevens uniek 'moederlijk' in nature te 'begeleiden'.
Ik heb 'God-zij-dank' geen alles-omvattend antwoord en dat maakt me 'rijk'.
In 1920 stond in New-York een 'artiest' naakt op een verhoog tijdens zijn tentoonstelling.
"Kijk".... zei hij.. "ik bén kunst...!"
Hij mag geen gelijk krijgen, maar deed wel een uitzonderlijke poging.
Daarom is kunst ongrijpbaar maar wel een goede 'vriend' waar 'artiesten' dagdagelijks een 'verhaal' rond weven met harmonieën, samenstellingen en andere ondersteunende, artistieke alternatieven.
Het doet enerzijds deugd, maar, met enig denkwerk, werkt het toch ontgoochelend.
Wanneer er amper 40 toegangskaarten worden verkocht voor een hoogstaand cultuurrijk concert, fronst men toch z'n wenkbrauwen.
Culturele afstandelijkheid, (?) organisatorische puberteit,...doe er wat aan!!!
Mocht het concert gratis geweest zijn hadden er heel wat 'bezoekers' meer op afgekomen.
"...en as't veur niets is, zijn ze de'r allemaole...."
Ik vermoed dat er nog weinig mensen weten dat dichteres, Alice Van Meirvenne, geboren in Haasdonk,' (1912, overleden 1993) ooit' een tekst geschreven heeft voor het Ruysscheveldekoor.
Ik vrees dat 'Tante Alice', want zo werd zij, in de kindermond genoemd,
zich toch enigzins vergist heeft in de plaats- en de 'geboorte' naam van 'ons' koor niet tegen staande haar goede bedoelingen en alhoewel Haasdonk toch niet zo bijster ver verwijderd 'ligt' van Stekene.
Tevens had zij een tekst geschreven voor het toenmalig Jeugdkoor van Stekene, wat helaas in de vergeethoek is verzeild. (Huidig Toermalijn-koor)
Toch nog er even aan toevoegen dat...één van de allereerste polyfone liederen, wat het 'Ruysscheveldekoor' gezongen heeft van haar hand was:
'De vreugde van de kleine dingen...!'
Wanneer je er even, textueel (humanistisch) bij stil staat, ontdek je de waarde van de inhoud, de talenten van deze dichteres.
De bijlage bedoelt een tekst én muziek over 'Het Soete Waesland'!
In de kunstgeschiedenis of gewoon geschiedenis, werden heel wat schilders, beeldhouwers, architecten, musici, literaturisten, krankzinnig wanneer deze hun eigen 'cretatie' in de breedste vorm van het woord, zelf aanschouwden, analyseerden en in hun desolate eenzaamheid achtergelaten omdat zij zich niet 'begrepen' voelden.
Dit creeërt ongevraagde frustraties, ongesteldheid, maar...
de kunstgeschiedenis vermeld (bijna) niets anders.
Een kunstenaar, wat dit ook moge inhouden,
bezit een tijdelijk certificaat van 'wereldverbeteraar'.
(Toch wel iets anders dan een graduaat of aggregaat.)
Waarom?
Omdat zij/hij de 'psyche' wel konden benaderen, maar niet 'ontleden'.
O.a. dit is een 'brave' simplistische, tevens in 2013, actuele 'ontkleding'.
Maar waarom kunnen wij 'kunst' niet analyseren?
De samenstelling van het 'universum' niet 'doorgronden'?
Het blijft een visueel-auditieve vreemde presentatie t.o. 'de mens'.
Laat het zo blijven en laat de:
'medebewoners', uitvoerders, concertanten, verantwoordelijken', genieten van een kort 'verblijf' in een wereld van de 'Ideé fixe' zoals Hector Berlioz het in zijn symfonie heeft verklankt.
Het vormde een uitnodiging (invitatie) met een ongevraagde suïcidale zoektocht naar dat éne véél omvattende maar tevens onvatbare ceremonie van eeuwenlange prospectie.
Wanneer het antwoord, reprensatief op tafel lag, zou ik het U niet durven zeggen.
Bijna elke dag luister ik naar de (orgel) Toccata uit de 5de symfonie van Ch.M.Widor.
Genialiteit reikt dicht bij de hardhorigheid en uw dirigent (decenia geleden) heeft er duidelijk last van...?
Hij vertikt het U te laten gaan. (Koffiepauze)
'Nu moet ik 'profiteren' is zijn wekelijks terugkerend,inhoudend begrip. Maar dit houdt hij/zij voor zich zelf.
Optimale aandacht,.. een goed stemgebruik enz...maar de tenoren hebben een hoorbaar gebrek aan 'smeersel'.
Hun stembanden 'schroeien' dicht wegens té hoge en veelzijdig gebruik van de stemtessituur.
(Dat kan je 'tegenkomen' wanneer je een koorwerk zingt van bv. Palestrina of een tijdgenoot....en tevens gecomponeerd werd wanneer er nog goed-betaalde castraten bestonden.)
"Pas als het behoorlijk samen klinkt, mag je aan de pauze...." is zijn sterkte, en het spoort je aan een extra inspanning te leveren.
Het tweede deel van de koorherhaling vergenoegt zich in het herhalen van de voordien opgedane kennis en..uw dirigent, (althans,volgens uw persoonlijk idee) vertoont duidelijke tekenen van otoscierose. (Een vergroeing van het binnenoor.)
Hij (dirigent) weet wel beter....
De week daarop overvalt U, bij het binnenkomen van de 'grote zaal' en bij het zien van de aanwezigen, een ongevraagd 'vapeurken'...
Uw dipomatiek charme-offensief heeft vruchten afgeworpen... maar niet alleen bij Pièrre....
De weg naar de hemel ligt geplaveid met...goede voornemens, en...
Indien U het zou overkomen, ontlast dan zo'n man die met frisse tegenzin zijn opdracht vervult van verdere belasting.
Schenk hem een aangenaam, fictief tijdelijk gevoel 'in the picture' te staan bij het R.V.-koor.
Laat U leiden door eigen menselijke gevoelswaarden ook al verdragen half-volle fietsbanden geen antwoord, evenals een 'aangenaam-snurkende' echtgenoot.
Vrouwelijke charme is door God 'geboetseerd'.
Dus laat hem niet ontgoocheld achterwege.
Een beeldhouwer heeft graag aandacht voor het gecreeërde, en is het voor hem/haar niet frustrerend wanneer je er achteloos aan voorbij zou gaan?
Chippendeals bepleisteren fitness-centra omwille van enige 'noodwendige' aantrekkelijkheid.
Eerder vrouwen spreken over karikaturale: "Force's of army..".
Of zij het 'menen' ...durf ik mij, nog niet 'bijkan's' uitspreken.
Het risico van scheiding zou zich bevruchten aan dergelijke 'uitspattingen'.
Ik anker me vast op een uitspraak van een huisarts:
"Wie werkelijk wil verdikken is het nog moeilijker dan 'verslanken,' (Mager dus) en denk ik aan een oud Sinaai's gezegde.
Klik op bijlage: Orgelconcert (life) september 1970 in de H.Kruiskerk (Scheyvenorgel) van Stekene.
Je ziet het voor u....je voelt het...hier zit vis in het water en met deze gedachte programmeer je je onbevlekte reputatie-charme's in de gedachte hem levenslang te strikken.
(Voor het koor wel te verstaan.)
De oude Grieken kenden nog geen verwijdering van celuïtis of selliconen-infrastructuur, maar wisten wel van wanten bij passerende, natuurlijke bevoorrechten.
Je merkt het van ver.
Zweetdruppels parelen vanonder zijn breed-gerande zonnehoed via voorhoofdrimpels en wangnerven...om uiteindelijk te verdwalen in een ruige, onverzorgde kinbaard.
Je zal hem spreken over een samenkomst waar mannen op handen gedragen worden zonder zelfs Bach, Mozart of Van Beethoven te vernoemen maar....veeleer over een frisse pint bier wat op dat moment zéér welkom zou zijn.
Vrouwen hebben nu eenmaal dat 'iets' meer intelligente op hun domein en laat het voor ons 'mannen' een troost zijn dat dàt reeds gebeurde in den 'hof van heden' met 'rare' gevolgen van dien.
Met: 'Geen drank, geen klank' zal je jouw feministische machts-overtuiging in de aula nazinderen...ook zonder 'topje'.
Een zelfs schichtige voorbereiding treft reeds half werk...!
Je begeeft U naar de plaats van 'onheil'.
Johnny Jordaan zong het reeds eerder:
" 't Zijn rokken die waaien...en zwieren en zwaaien...!"
Bijlage: Orgelconcert (life) door mezelf vertolkt; september 1970, in de H.Kruiskerk (Scheyvenorgel) van Stekene. Preludium en Fuga in G van J.S.Bach.
Het deert U niet, want juist karakteriële individuen zoals 'Stiene' zijn potentiële prematuren voor het koor en de wonderen zijn de wereld nog niet uit...
Persoonlijk heb ikzelf het ook meegemaakt dat...bij de binnenkomst van een nieuwkomer in het koor, er iemand luidop fluisterde:
"Wa komt die ier doene....!"
En eerlijk gezegd...Uzelf zou ook niet graag hebben dat 'Stiene' zich zou aanmelden als koorlid.
Wat 'Stiene' ook scandeert, een taak als Pastoor is zeker niet te benijden.
Om uw ingehouden ongenoegen te verdrijven ga je maar weer uw fietszadel 'treiteren' en laveert ge via uitdagende, gesofistikeerde voortuintjes....
Maar uw genot is van korte duur.
In de verte hoor je het ellendig geluid van een grasmaaier met Pièrre als 'duwpaard'.
Je herinnerd je hem als sympathisant van het koor.
Een hypnotische geestelijke 'roeping', een onweerstaanbare drang (Art.71 van het wetboek) drijven U naar datgene waarvoor je vroeger het bestaan niet mocht kennen, namelijk: mannen 'ronselen'
Voorzitter en dirigent hadden het zo dikwijls reeds te kennen gegeven en met alerte bescheidenheid gevraagd.
"Mannenstemmen hebben we nodig!"
Foto: Kortrijk. (R.v.-koor 11 juli viering . 1982+1987)
Je denkt dan: 'Dit 'antiek' geval zal al haar zwaargewicht in de schaal werpen om die éne mannenstem te imponeren, meer nog...te overtuigen van levenslange beroemdheid wanneer hij bij het Ruysscheveldekoor zou aansluiten....'.
Geen enkele Clark Gable, Roger Moore, Louis Mariano, Benjamin Gili of zelf's meerdere Richard Gere's weerhouden U, in het belang van 'uw' koor, deze 'sukkelaar' van zijn ellendig 'ding' (grasmachiene) te ontdoen.
'Marika Rocks' en Mireille Mathieu's (sopranen en alten) heeft het koor genoeg, maar er ontbreken nog enkele Pavarotti's en Rebroffs.'
Je zal hem 'bepamperen....al was het een 'pilipatoaan'. (Parelhoen)
Toch voel je even een opwelling van verleden jeugdsentiment.
'In nood mag en moet iedereen dopen' stond in de catechismus.
Sneller dan uw schaduw, pedaleer je richting het geluid en de idyllische tuintjes schichten aan U voorbij om deze brave man uit zijn 'lijden' te verlossen zonder dat 'Lucifer' er zijn handen kan in wassen....
In de overtuiging dat het koor er toe bijdraagt het cultureel erfgoed van uw eigenste gemeente omhoog kan tillen, bespeeld ge alle tonen van een notenbalk...!
(En dat zijn er verschrikkelijk veel)
Geplaveid door eerder vermelde gedachten laten uw fietsbanden nog diepere sporen na..
En als je dan uiteindelijk arriveert aan het Gildenhuis moet het 'werk' nog beginnen.
Koorzingen vraagt een redelijke inspanning en is geen ontspanning maar niet iedereen deelt deze gezonde mening....of laat het toch niet blijken...
Een wekelijks ritueel...met in gedachten: 'Een 'ambetante' 'repetitie' leidt dikwijls tot een goede uitvoering.
Maar ook deze 'al oude' gedachte begint te oxyderen. Bittere medicijnen geven de beste resultaten.
Zegt men toch...maar ja.. men zegt zoveel.(?)
Tijdens de koorherhaling geniet U van het pruttelend geluid van de 'perculator' en ... de daarmee verbonden aimable geur van koffie.
Er kondigt zich een 'pauze' aan.....
Een weldaad voor de 'vrouwelijke' koristen...
Een ongenoegen (perculator geluid) voor de dirigent...en hij/zij beproefd U met eerder correctionele opmerkingen en nooit aflatende zelfgenoegzaamheid.
Nordhausen. (D) Stadstheater.
Optreden R.v.-koor, september 1993.
Klik op bijlage. Orgelconcert door mezelf in de H.Kruiskerk, Stekene, op het Scheyven orgel. (September 1970) Orgelkoraal nr. 3 in a. (C.Franck)
'Stiene' is afkomstig uit een randgemeente van Antwerpen maar na haar huwelijk (dat inmiddels al, wegens scheiding, tot een ver, grijs verleden behoort) in Stekene verzeilde.
" .......een belabberde onderpastoor die de letters van dat 'dikke' boek ontvreemd (zij bedoelde de bijbel).... die geen oogopslag naar de 'aanwezigen' vertoont.....of eerlijkheidshalve, niet kan (?)....en in het dagelijkse leven, zijn ware geaardheid verschool onder zijn zwarte rok (Soutane)..daarvoor toon ik weinig respect.
En die lange kleren (Albe en kazuifel) die hij voor het altaar draagt?
Ge gaat me toch niet vertellen dat dàt geen onnatuurlijk, genoeglijk gevoel geeft bij die 'manzieke' 'schepselen?"
"Lees de 'gazette' maar eens.......! " vervolgde 'Stiene...
"In Amerika moesten ze, in stilte, Godshuizen verkopen om schadeloosstelling te geven aan de 'slachtoffers'...en vroeger (eind juni) gingen 'ze' nog 'rond' voor St-Pieters-penning...om het huishouden van het Vaticaan te 'voeden'....!!!!"
Met 'god......er's en nog ne'n eind daaraan was het er af.....
Het moet bij haar (Pedofilie) erg diep gezeten hebben.
'Iets waar de kerk, jaren later, nog mee worstelt.
'Stiene' was van dat 'soort' volk.
Dat hoorde je zo...maar zij kon dit ook op een matig bescheiden manier gezegd hebben.
Het vervolg van de inhoud ga ik U, beste lezer, besparen.
Dit zou kunnen leiden tot een onverdraagzame blijvende stoornis in een afgeschermde katholieke burcht.
Ik wil het U niet onthouden, beste lezer, maar op één van de routes wordt de beschreven dame, ongevraagd geconfronteerd met Stiene, een alleenstaande vrouw die op haar twee knieën de voordeurdrempel 'zeemt'.
Met een 'spaghetti-topje' aan waarvan je als 'mannemens' alleen maar kunt dromen tijdens de eerste huwelijksnacht, etaleert zij gans haar machtig vrouw zijn en examineert elke mannelijke fietser op evenwichtstoornissen en automobilisten op stuurcorrectie.
Je weet dat 'Stiene' een meer dan afstandelijke houding heeft tegen over alles wat nog maar enig zins met de kerk te maken heeft.
Een 'flapuit' met het hart op de tong, maar niet iedereen is daar mee gediend.
In de weinige contacten die zij met buurtbewoners heeft, stuurt zij het gesprek vaak naar de richting van het anti-christelijke en haar persoonlijke visie.
'Est modus in rebus'. (Er zijn grenzen...)
Een aanvaardbare reden voor deze 'allergie' is de bijgebleven gedachte vanuit haar kinderjaren ...
De 'omgang' van een 'gewijde', 'gezalfde' priester met haar jongere broer moest het daglicht schuwen en heeft haar wonden (broer) niet kunnen helen.
Nadien, jaren later, komt natuurlijk het negativisme en in alle toonaarden door 'Stiene' gebruikt,..... maar toch met een zeker waarheidsserum.
Tijdens de koorpauze wordt er koffie, thee of bier geserveerd.
Het roept telkenmale herinneringen op aan een hoogstaand puberaal verleden.
Uit eigen dagboek.
Elke dag werd er koffie opgeschonken van het merk de 'Zwarte kat' en niet van bv. 'Den Arabier' of 'Rombout'
Waarom wij ons aan dat ene merk hielden weet ik niet (ondergetekende) maar ik vermoed dat andere koffiemerken net iets duurder waren en....
(Was er ook geen koffiebranderij schuins tegenover de nieuwstraat in Stekene, genaamd 'Carlo-koffie'?)
Misschien ook, omdat wij 'op den boek' van Martha Potter's stonden en een blokje milkanasmeerkaas,...een 'latje chocolade-perette....2fr.mosterd op een boterpapiertje....(rechtstreeks geschept uit een Keulse mosterdpot) heel gemakkelijk op de poef werd afgehaald zonder enig problemen.
Tot op de'n dag (dat kon soms maanden duren) dat aan Martha gevraagd werd om de rekening te maken.
Martha deed dat manueel, keurig, zeer netjes.
Ik vermoed dat dat voor haar een 'luxe-avond' moet geweest zijn om al die cijfers (met datum) over te schrijven op een afzonderlijk velletje (-s) papier.
De makelij van de koffiekan moet van 'goede huize' geweest zijn niettegenstaande ze hier en daar een uiterlijk teken van ouderdom (schilfering) vertoonde en ho wee wanneer die 'kaffiekanne' leeg was.
Erger was het gesteld met 'de mueur', (warmwaterketeltje)
Die vertoonde blutsen en builen,.... maar niemand die daar ergernis aan gaf.
De koffie werd in de voormiddag 'opgegoten' en in de namiddag werd de'n 'ambras' (reeds gebruikt koffiegeruis) opnieuw gebruikt voor de 'schoftijd'.
Pas 's anderendaags werd het 'kafeebozzeken' uitgeschut om opnieuw gevuld te worden.
Trouwens, de koffie moest je nog zelf malen in een koffiemolen, wat ik ontelbare malen met enthousiaste tegenzin heb mogen doen.
(Gemalen koffie was ook weer net iets te duur in aankoop.)
De opkomst van de fluitketel 'rook' naar modernisme en werd zo maar niet 'klakkeloos' aanvaard.
Indien je het advies van je wederhelft volgt, zou je langs de Kerkstraat kunnen fietsen met een blik op het OCMW en via de Frans Van Brusselstraat voorbij het kerkhof 'passeren'.
Dit geeft aanleiding tot het bescheiden Gregoriaanse 'Requiem'.
Je zingt het binnensmonds.
(Ondertussen ken je al wat van 'Requiem's'.)
Je komt in de Pastoor Annaertstraat, en recht tegenover het 'oude' rijkswachtkantoor tref je een naturalistisch landschap waarvoor de groene partij zou tekenen.
Hier houd je één minuut stilte en beslist dan, stilzwijgend en hoofdschuddend verder te fietsen. (?)
Nog geen straat verder (Potaarde) en met verdoken vragen zoem je:
"Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb..."
Terug op de Polenlaan, stop je voor 'gastvrije' (?) parochie- en koetshuis.
Toegekomen aan het Gildenhuis: "De Gilde viert...".
Je zingt dit in zéér bescheiden mate, omdat nog laatkomers U vergezellen.
Je komt voor één keer te laat....maar je hebt hiervoor een gedegen reden...je hebt onderweg reeds ingezongen en tracht dat (tijdens de koffiepauze) aan de dirigent duidelijk te maken.
Enige denkpiste's doorkruisen uw imaginaire denkbeeld...
' 't is stil waar het nooit nie waait'.'
Langs de Hamerstraat...dan zing het liedje: "Een smidje in zijn smidse...die zong..."
Op de'n Teilinck mompel je; 'Veel vijven en zessen..ja...'
In de Hellestraat denk je dan; hier zitten veel advocaten en...kunstenaars.
In de 'Nachtegaalstaart is het hek van de dam en zingt een complete passage uit:
'Les pêcheurs du pérles' om uw geabonneerd lidmaatschap van het koor te voorzien
van gestaafde metalliek.
In de Polenlaan herinner je je nog het zingen van het Pools Nationale volkslied, waarvan het refrein (Mars, mars, Dombrofski....) nog steeds sporen nalaat in het plafond van het Gildenhuis en de verwarmingsketel soms uitviel.
In de Bettestraat houd je één minuut stilte kwestie van het verleden indachtig te blijven.
Op de 'Brugge' (Brugstraat) denk je aan: "Sur le pont, d'Avignon...' of je kiest langs de Molenstraat en je denkt aan; 'Daarbij die molen...'
Of je kiest voor de oude spoorwegroute.
Als voorbereiding.."In een klein stationnetje..."
Ondertussen geniet je van het zonlicht die nipt aan de horizont.
Op Bosdorp..." 't Zijn zott'n die waarken...."
'De'n zeshoek, de wildernis, de'n polken en de'n Berg laat je 'links' liggen..
Om niet te spreken over 'de barlabuyse'.
Zo heeft elke straat z'n geschiedenis, hun woonerf.. z'n kermis...
Komt U eventueel terug langs de Polenlaan en Oost-Eindeken..."Moeke...daor stou ne vrijer aan de deur..."!
"Mijn metalen, gebrekkig vehikel zal kunnen meegenieten van de groene long van het Waasland..."
Het geeft je een Adleriaans gevoel waar Freund ook zijn analyse mee kan meten.
Eigenlijk woon je niet zo ver van de 'repetitieruimte' en vermits je,
zoals steeds 'goed op tijd bent', (?) kan je nog een keuze maken:
over de markt 'dobberen' om enkele bijzondere lichaamsdelen uit hun evenwicht te brengen, of...zoals Rudi Carrell het zo mooi zong: "Samen, een straatje...!"
Het vormt een fysieke inspanning maar vormt tevens een zéér goede, algemene conditionele voorbereiding tot het koorzingen en bovendien wilt U een prospectieve identiteit nalaten binnen het (uw) koorgebeuren.
Met andere woorden; U gebruikt uw 'roll's-royce' om Carrell's woorden te bevestigen en de Kyoto-normen mede te ondertekenen.
Met kokette, wulpse doch kuise pedaalslag, begeeft ge U naar het Gildenhuis, maar met 'ommetjes' en daarover beslis je nu zelf helemaal alleen...zonder inspraak van 'tweeden'.
Klik op bijlage: Het Ruysscheveldekoor zingt het 'Ave Verum'. (W.A.Mozart)
Je neemt, voor de lieve vrede, een geëigend initiatief en gaat op zoek naar die steeds onvindbare fietspomp die eigenlijk al lang bij één van de gehuwde 'kinderen' is 'verzeild' geraakt.
Natuurlijk vindt je deze niet,...maar denkende aan één of andere polyfone, cantabile partituur, die je straks misschien in handen krijgt, geeft het je blinde energie.
"Zingen doe je niet alleen met je stem maar met gans je lichaam" had de dirigent onlangs nog gepredikt.
Vreemde ogen dwingen soms meer dan een wijze uitspraak van uw overjaars jubileum kompaan.
Dus...dan maar wéér met halflege fietsbanden op pad......(!)
De gedachte van: 'half-volle fietsbanden, terroriseren lichtelijk uw hersenen maar feministische eigenschappen staven uw voornemen:
'Ook met 'platte banden' ga ik de straten 'clean' maken...meer nog ...'teisteren.
'Mijn handschrift beitelen op kasseien...en Mac Adam laten voelen dat ongevoegde 'plateau's' nog bestaan...!'
Foto: Sportpaleis Antwerpen.
Het Ruysscheveldekoor zong daar het 'Va pensièro' uit de opera 'Nabucco'. (G.Verdi)
Freudiaanse psycho-analyse verstevigen uw zo gezegde inwendige zwakheid, maar dit keer biedt resistentie een wekenlang ingehouden brave 'uitspatting'.
Tevergeefs echter.
Uw echtgenoot klatert enkele onduidelijke zinnen:
"Als ge uw stembanden wilt 'smeren' rijdt ge beter met 'ne velo' met halfvolle banden...dan 'schoddert' gans uw lijf, inclusief uw stembanden...awél...ge krijgt er zelf een gratis fitness-beurt boven op als ge via de kerkstraat rijdt...!!!"
Binnensmonds mompel je enkele verwarde 'alleluia's' om de eerstvolgende nachtwake 'Lumen Christe' niet te schaden.
Nadat ge uw echtgenoot, die afgmat, moe....en 'zieltogend' (?) nog ligt na te 'soezen' van een 'zware' werkdag met hapjes en drankjes,
(zoveelste receptie) een hoorbare wangkus hebt gegeven, vertrek je met jouw fiets via de achterdeur, naar het Ruysscheveldekoor.
Het koor geeft je een corpulente, ergo-therapeutische, sociale geëngageerde voldoening binnen een relatief kleine gemeenschap.
De gepikkelde fiets vertoont, door gewichtig gebruik, ouderdomsverschijnselen.
De fiets is uw 'verloofde' en daar moet ge wat kunnen van verdragen.
Geen punt...maar de fietsbanden staan al wekenlang op 'half-zeven'
Terug naar binnen flaneer je langs die sukkel van een 'trouwboek' om hem, voor de zoveelste maal hierop attent te maken. (Half-platte fietsbanden.)
Maar ook nu bleef het erbij.
Een 'verdachtte, tevens verwachtte echo, meermaals door U bekent, ontglipt aan een eerder contractuele huwelijksverbintenis.
"In goede en kwade dagen...." zei de pastoor...in de huwelijksmis, maar uw echtgenoot zijn gedachten stonden reeds op 'nachttarief'....!
In die zelfde bijbel stond en staat te lezen:
"Wier zonden gij zult vergeven, die zijn ze vergeven."
In de huidige pedofiele actualiteit is dit verwerpelijk.
Een priester heeft enkele jaren groot-seminarie achter de rug met vakken als wijsbegeerte en filosofie, maar er is toch een verschil tussen: begeren en beheren.
Als ik niet meer kan spreken, niet meer kan zingen, niet meer bij je ben, zoek ik, voorbij het heelal naar die die ene ster die ik je schenken zal.
T.D.R.
Foto: St-Quintinuskathedraal Hasselt.
In deze kathedraal 'repeteerde' het R.V.-koor, het 'Te Deum' van Bizet in samenwerking met het Weidenkoor (D) ter voorbereiding van een eerste (1986) van drie'optredens' in de Dom van Keulen.
Een vluchtige blik in de spiegel vraagt om hier en daar nog wat bij te 'plamuren' vooraleer je u naar de 'repetitieruimte' (Gildenhuis) begeeft.
Tussen de living en de slaapkamer hangt al jaren een mooie omkaderde muurtekst met daarnaast een huwelijksfoto die je o.a. doet herinneren aan actieve gezinsuitbreiding.
Eigenlijk vertoon je er geen opvallende belangstelling meer voor,
maar ho wee als het niet meer haaks zou hangen.
Mocht je deze foto's verwijderen, resteerden er nog een vergeelde muurdecoratie.
Je begint uw uitstap met het bezoekje aan de taverne die U wel bekend is en besteld een Croque-monsieur met een pousse-café, om aan de Parijse 'haute-couture' er een 'haute-cuisine' van te maken. De dag 'passeert' met een licht 'cat-walk' genoegen, zonder eens te meer 'uitbundige' uitgaven.
Integendeel, je voelt U heer en meester te hebben kunnen weerstaan aan de weinig gestoffeerde maar en daarentegen duurdere etalage-textiel.
Bij thuiskomst, deel je dit mede aan je 'trouwboek' maar hij toont weinig respectabele aandacht aan uw zoveelste, stilzwijgende triomf van karakteriële ingesteldheid. Integendeel...zelfs het drie-gangen-menu bekoort hem niet meer en behoort tot het 'dagelijks' ritueel.
Er is ook nog een R.V.-koor-menu. (woensdagavondrepetitie)
Foto: St-Michielskerk Gent.
R.V.-koor zong twee eucharistie-opluisteringen (Artiestenmissen) en één namiddagconcert in de St-Michielkerk in Gent.
'Iets verderop vind ik misschien een mooi Prince-de-Gal, Pied-de poule of een 'debardeurken' aan dezelfde financiële voorwaarden voor vrouwen met een maatje meer'
fulmineert je dan tegenover jezelf.
Dit laatste heeft ook 'Lucifer' gehoord.
'Een voorwaardelijke 'overwinning'.(?)
Het versnelt uw 'pas' zonder opvallende getuigenissen.
'Mannen verstaan dit toch niet en...
'hun' romantische beschikbaarheid behoort al jaren tot het pensioenfonds...,'
Woensdag is jouw vrije dag...geheiligd aan, 'er even tussen uit...' Alhoewel...
Geen dweil- noch stofdag of eender welk ander storend tijdsverdrijf dat je met enthousiaste tegenzin moet klaren.
Sinds de 'kinderen' uit huis zijn is het jouw vrije en volledig eigen keuze-dag.
Behalve dan uw eigenste Ruysscheveldekoor.
En bovendien, een 'koorrepetitie' hypnotiseert uw gedachte:' ik moet er zijn'.
Je beslist een dagje 'Sinterklazen'.
Je neemt je tweewielige Mercedes Elegance 220 die hier en daar, tijdens een onbewaakt moment, wel wat 'blutsjes' vertoont, maar geen mens die zich hier aan stoort.
In de voormiddag kuier je in een bekende winkelstraat...., staat regelmatig stil voor een opvallende boetiek met geetaleerde piéce-unique's die bedoeld zijn voor eerder slanke dame's en is een zoveelste aantasting van uw karakterieële Rubensiaanse overtuiging.
'Een 'tussendoortje' kan toch geen 'zonde' zijn" ,dacht het nonnetje.
Je zou het er tegenwoordig, enfin de laatste decennia, voor laten (wekelijkse 'verplichting' in een Eucharistieviering) en dan verwijs ik naar het 'debacle' waarin de huidige Katholieke kerk zich bevindt.
Met Paus Franciscus, zal zich, naar mijn gevoel, weinig veranderen.
Het pedofiele zal al ééuwen lang bestaan hebben...vanaf er leven was...maar met de mantel (macht) der liefde toe bedekt geweest zijn.
'Misschien wel 'La forza del destino'! (De macht van het noodlot.)
En wat met het celibaat?
Hoe is het 'in Gods naam' mogelijk dat 'wijdelingen' in geen geval sexuele betrekkingen
(dat is toch zo natuurlijk) mogen hebben, of waren het alleen maar 'geslachtsgenoten' waar zij verdoken liefdesverklaringen mochten mee hebben?
(Cfr. Pausen en vele andere 'hogere' geestelijken.)
De homo sapiens, homo ludens, waren onze voorouders.
Sociaal, creatief, modelerend en meer van deze verleidelijke 'zaken'.
Maar enkele jaren geleden belandde deze 'homo', (onder het bewind van hitler), zonder de minste weerstand, (naamloos) in een crematorium.
Is het priesterschap of religieus zijn een zalving,... een excuses voor 'anders geaardheid'?
Het is verstaanbaar, maar bij een strikte opvolging van deze regel (celibaat) kunnen er toch geen 'nakomelingen' geboren worden.
Het is een modale vraag, maar het antwoord zal wel veel intellectualistischer 'liggen' dan dat ik mij dit kan voorstellen.
Op 2de paasdag anno MMXIII mag dat 'verhaal' wél 'gepubliceerd' worden:
Ergens, in een vreemde maand van oktober 199O kwam ik, met 'gewaagde' of 'gewaade' 'folklore', in een naburige parochie-'sacristie' binnen gewandeld (als organist) met de première van het ochtend-radionieuws:
"Wij hebben een nieuwe Bisschop...
Arthur Luysterman." zei ik met enig enthousiasme.(Gewezen leger-almoezenier)
"Ha, de'n Tuur..." was een weinig bemoedigende reactie van een ter plaatse 'albenist'.
Enkele korte jaren daarna, hoorde ik, uit de mond van diezelfde 'gewijde' handen,
en bij het verlaten, na een zondagse Eucharistieviering, een vluchtige 'uitlating',
wanneer het Evangelie verhaalde over Lazarus t.o. een ganse kerkgemeenschap.
Verzegelde of gewijde handen én voeten...verdraagt populariteit.
Blogschrijvers bezitten een onderlinge, ongeschreven 'contractuele' overeenkomst, elkaar niet te kwetsen hoe ver verwijderd de ideologie (en andere logiën) hen zou kunnen samenbrengen of verwijderen.
(En al 'diets' meer)
Bloglezers zijn vaak 'vreemde' infiltranten'.
Anonyme, dierbare 'gesellen'.
Vroeger ging het over 'Schild en Vriend'.
Nu Bart en Elio.
In mijn prille puberjaren (1954) ging mijn voorkeur uit naar Bartali.
(Italiaans 'coureur', derde tour zege in 1950)
Maar Bart en Ali (?) zullen nooit goeie vriendjes worden. (?)
In mijn post-dromerige analyse, vertoef ik, met én in een imperium van onaantastbare gedroomde zelfstandigheid.
Mijn jeugd.
Ook al was het in de jaren vijftig.
Iedereen wil oud worden,
maar niemand wil het zijn.
Ik 'droom' (bewust) verder, maar voor mezelf genietbaar van een ver-leden.
De Polenlaan.
Wanneer de 'siréne' (brandweer) 'ging' (cfr.'stasiestaote' nr.1) was ik als eerste om de 'pompiers' 'aangezwengeld' te zien toekomen.
Het was per slot van rekening, toch steeds een onverwachtse verzameling van 'redders'.
Wanneer George Cortebeeck naar de 'Stasiestraote' kwam, was er iets loos.
De 'siréne' zelf, heb ik als jongeling steeds graag horen loeien.
Er was leven in de 'brouwerij'.
Minder voor de oproependen. (En ik wens het mezelf niet toe.)
Ook niet voor bv; 'Sooi' Van Guyse, die zijn vlasdomein op de'n heirweg had liggen en 'de klodden' in de vlammen zag opgaan.... en er flink wat nageblust moest worden...
of voor 'Piet Pulle' ( vishandelaar) die woonde in een prachtige villa op het einde van de'n 'Teirlinck' en ik, op een zondagmiddag de 'siréne' hoorde 'gaan', voor...een brand in zijn huis. (Het was in het dorp toevallig 'kermis', daarom onthoud ik dit nog...!)
De eerste pompiers kwamen aangelopen...met in hun ene hand hun vaak veel te grote hoofdhelm, (ik herinner me dat uit mijn legerdienst) en met hun andere hand hun pompiersbroek vasthoudend, want er was er aan hen geen tijd gegund om dit te laten controleren door hun echtgenote.
De klank van hun aanwezigheid (kettingen) klonk alvast geruststellend en zou de benadeelden (brandoproep) een geruststellende verzwakking van menselijk hulpgeroep
verstevigen door hun optreden.
Terug naar de 'Siréne'!
Als eersteling kwam, naar mijn idee, Waltér'ken van het gazettenwinkeltje, eveneens aan de markt gelegen. (Mieken leer)(?)
Hij concureerde (lopen) met Victor (Fic-fac-sken.) uit de dorpsstraat en nog talrijke andere dewelke ik niet in alfabetische orde durf vermelden.
Bij 'Cockskes' werden er op zeer regelmatig tijdstip 'schietingen' georganiseerd en zo ook, zij het in midere mate in 'de'n Anker. (Bovenzaal)
Er stond zowaar een 'prange'! (Liggende wip)
Buiten een enkeling met een moderne tweedelige boog, bezat elke 'schutter' een houten, uiteraard ééndelige boog waarbij de 'pees' nog moest aangetrokken worden met behulp van een knie.
Van een compoundboog was er nog geen sprake...!
Ik had een stil vermoeden dat, de dag na de 'schieting' in vele 'schuttershuizen' wel beeld maar geen klank was.
Foto: Pius X basiliek in Lourdes. (Frankrijk)
In deze 'mastodont' zong het R.V.-koor tussen 11 en 17 juli 1984.
De kermis was een excuses om aan mijn ouders te durven vragen 'eens' naar de cinema te mogen gaan.
Onze voorkeur ging naar de zaal waar de meeste meisjes eveneens naartoe zouden gaan en.. niet zozeer omwille van de inhoudelijke filmvoorstelling.
Om mijn 'kermisbudget' (prée) toch 'iet of wat' in evenwicht te houden,
ging ik 'schooien' bij Paula en Julleken Verbeecke. (Polenlaan nr. 10) want...daar hing een film affische met onderaan een kortingsbon van 5 fr. bij afgifte aan het loket van de cinemazaal.
Tijdens en enkel dan, (kermisdagen) mocht ik in het grote bed van mijn ouders slapen met op het 'achterplan' de oorverdovende geluiden van de autoscooter (Heyninck) op de marktplaats.
De kermis was voorbij, en ik had geen 'lief' gevonden.
Geloof me, maar mijn ogen deden 'pijn' van de snijdende rook in ons café.
Als men tegenwoordig nog maar een sigaret ziet, krijgen er velen een 'appelflauwte'.
Dat was vroeger anders.
De cafébezoekers produceerden 'rookpluimen' alsof het indianen waren.
Velen onder hen hebben genoten van een 'oude'n' dag.
Tijdens de kermisdagen mocht ik in het grote bed van Ma en Pa slapen.
's Anderendaags werd ik wakker in mijn eigen bedje wat ik lange tijd nooit verstaan heb.
Bij hun dagelijkse wandeling, hield 'Matiel' de bovenarm van 'Co' oppervlakkig stevig vast.
Niet zozeer ter ondersteuning ('en 'Co' was vertrouwd met dit o.a. dagelijks 'atribuut') maar 'Matiel' had de gedachte; 'Co' is van mij ....' alhoewel er nog geen 1% echtscheidingen in de omloop waren.
(Momenteel bedraagt dat 75%)
Wanneer er 'tegenwoordig' 'iemand' bij de voordeur aanbelt..., een gesloten omslag komt afgeven (uitnodiging tot hun huwelijks-mis-viering) en dit laat vergezellen door een fiere uitspraak:
"Ik ga trouwen, en wil dit gewoon aan jullie laten weten...",
haal ik al mijn sympathiek, schijnheilig acteertalent uit de kast om haar te
feliciteren (veel meer goesting om te condoleren) met een 'smile' van hier tot aan de ........vrederechter!!!
Soms kan je merken aan een lichtelijk gezwollen buikje, dat er reeds een 'akte' van vertrouwen ondertekend was.
'Er ontwikkeld zich een nieuw leven in een confortabele 'woning'', maar dat zeg je niet rechtstreeks in het gezicht.
(Enfin, vroegere tijden toch niet)
Vandaag de dag mag je de vraag stellen:
"Is't mee ne man of een vrouw?", ook als staat er een beeltenis voor U.
In de 'stouziestraote' bevonden zich nog, eind vijftiger jaren, vier café's.
Een reden te meer om elk jaar er nog een straat-kermis bovenop te houden.
Het was de tijd dat elke dorpspastoor én, elke onderpastoor samenwoonde met zijn meid.
Stekenaars konden er wat van (kermissen) en lieten geen gelegenheid voorbij gaan dit, met de 'absolutie' van de echtgenote, in geuren en kleuren te vieren, zelfs nevenstraten werden er telkens bij betrokken en zo deelden de café's van 't centrum mee in de 'feestvreugde' en waren het de laatste 'kapellekes' die de 'gasten' aandeden, werden de 'kasseistenen' getest op hun egaliteit door benevelde café-bezoekers en wisten ze vooraf dat het in Keulen (thuis) zou 'donderen'.
Foto: Dom van Keulen.
Bijlage: ook in deze Dom klonk de 'Mis van Filke' (R.V.-koor)
Als je dat nu vertelt aan je kleinkinderen spreken zij van:
" Onze'n pépé is 'Alzheimer' aan't krijgen!"
"Wat zijn dat, de zeven weken?"
Zeven weken voor je plechtige kommunie en vormsel,
elke schooldag naar de zeven-uur-mis gaan en....
elke week ondervraagd te worden over de catechismus....!
De verleidelijkheid van een L.A.T.-relatie (Katholicisme) was hier vér zoek.
En als 'cadeau' kreeg je op 't einde van je 'devote' 'opleiding' (vormsel)er nog een 'kaakslag' van de Bisschop bovenop.
Ieder haalde zijn acteurstalenten boven, m.a.w. ...dook weg achter dat op dat moment al te kleine boekje (catechismus)...of kreeg een acute aanval van 'niezerij' ...of...of.
Het hing er van af welke onderpastoor van 'week' was om ons te ondervragen...en dat scheelde een slok op een borrel.
Er was maar één kandidaat vormeling die zowel de vragen als alle antwoorden wist.
'Wie is God?'
'Waar is God?'
"God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen."
Het mooie hieraan was dat onmiddellijk na de (H.) -mis, wij met ongeveer een zeven-tal jongens naar de school liepen om daar onze zo gezegde boterhammen op te eten.
Hier kwam niets van in huis!
Waarom?
De speelplaats was nog maagdelijk (?) leeg en wij konden ons uitleven in het voetbalspel.
Foto: Sint Michiel en St-Goedelekathedraal. Brussel.
Als ik zo verder afdwaal in de 'staoziestraote', moet ik mij beperken tot één opvallend attribuut, de straatspiegels.
Vastgepint op de arduinen vensterbank aan de straatkant.
Vanuit de 'schoonste kamer' binnenin, kon men dan gans de straat overschouwen;
Bv.de oude kranige 'madame Boets' had er zo een geïnstalleerd maar zij was meer bekent om haar sprekende papegaai.
Tegenover de brandweerkazerne woonde, naast 'de'n brigadier', George S. (Tabakswinkel) George had 'in' zijn auto (Buick ?) een lichte 'bluts' en vroeg aan Oscar om deze er uit te 'blutsen'. (Volkstaal)
Met gebruik van een eenvoudige 'bolhamer' en een 'tegen-ijzer' zou Hij het wel klaren.
Nooit in mijn leven heb ik mijn Vader zoveel 'godsvruchtige' woorden tegen O.L.Heer horen gebruiken als in die week!
Als die 'schietgebedekens' zouden kunnen meetellen voor zijn 'zielezaligheid' had Hij zeker geen concurrentie in hoeveelheid.
In de meimaand trok ik vaak naar de dreef van het 'nieuwe' voetbalterrein.
Deze dreef was gedecoreerd met een een 'weire' (haag) waarin talrijke meikevers
('witten mulder') hun 'huishouden' hielden.
Samen met Freddy J. ging ik op 'strooptocht'.
Een leeg doosje 'stekken' en een groen blaadje er in geperst, zorgden voor een tijdelijke nieuwe verblijfplaats voor deze gevleugelde 'beestjes'.
Hij, (Brandweercommandant Albert Dhondt) vertoonde absoluut geen greintje paniek of wat er ook op mocht lijken.
Hij 'straalde' vanonder zijn witte commandant-helm, zo'n Benedictijnse, geruststellend 'auriool' uit, dat je als brandweerman vooraf wist: 'alles komt hier in orde'.
En ook zonder dat hij ook maar één commando-woord gebruikte, was zijn verschijning reeds een enorme geruststelling voor het verdere verloop.
Ondertussen waren menig buurtbewoners, op de'n hoek van de 'stausiestraote', samen 'getroept' om het 'samenspel' in 't oog te houden.
Dat was telkenmale een heel 'schouwspel' en natuurlijk met de vraag:
"Waor is't?" en 'Wardsjen Champetter' toonde zijn zoveelste beste zijde door de vraagsteller rijkelijk van antwoord te dienen.
(Wardsjen regelde het verkeer tijdens zijn diensturen.)
Als dan de brandweerwagen, met loeiende sirénes vanuit het 'portaal' vertrok, en een 'pompier' te laat was om mee 'op te stappen' twijfelde deze man er niet aan om met zijn fiets de brandweerwagen te 'achtervolgen'...zo ging dat in die tijd.
Wanneer de 'siréne' (brandweer) ging, bediend door Cortebeeck, (die een mooie moderne kleerwinkel open hield in de dorpstraat, samen met zijn broer) was ik er altijd als eerste bij om de 'pompiers' te zien aankomen gelopen.
De brandweer kazerne (?) was gevestigd, heel vooraan in de 'stousiestraote' en had een oppervlakte van ongeveer 70 m2. waarin de brandweerwagen altijd vertrekken's klaar stond.
Meestal liepen zij, met de linkerhand hun helm vasthoudend en de andere hand hun kettingen en soms ook om hun brandweerkledij hoog te houden omdat zij meestal, in deze onverwachte omstandigheden, weinig tijd hadden tot zelfinspectie.
En klinken dat die 'kettingen' deden.
Als kind had ik daar een zekere schrik van.
Eén van eersten die kwamen aangelopen was Waltérken (Mieken Leer) onmiddellijk gevolgd door 'Fiek-faksken' (loodgieter uit de dorpstraat en zangliefhebber) en 'ondercommandant' Steel.
Kort daarna verscheen dan de brandweer-commandant...onze meester Albert Dhondt.
Foto: Brandweerkazerne in de 'stouziestroute'. (Héél lang geleden)
Café 'St-Hubertus' heb ik, in mijn zorgeloze kinderjaren nooit horen vernoemen.
Daar tegenover sprak men gezwind over: 'de'n Anker',... de gezusters 'Noebels',... 'Beirken Schêunweer',... Walgraeve's'... 'Bij Lady's',... Maria Verlent,... de'n Tirol,... bij 'Gust Siki's,... de'n 'Belle-Vue'....van Nielande's (Dorpstraat)'
En bij ons was't van ....bij De Ruiser's.
Elk huisje, in de dorpskern heeft, een bijzondere waarde, en nog meer de bewoners ervan.
Naast 'de'n Belle-vue' woonde 'Wiesken' Mortier, en elke'n dag ging Hij, rond 16u., groeten, van op de marktplaats naar het Godshuis. De kerk dus. (?)
En ik, als zogenaamde Katholiek ..of algemener;... Christen, heb bezwaar aanwezig te zijn in de wekelijkse 'zondag'smis!
'Wiesken' bedoelde het echt véél hartelijker dan ikzelf mij kan voorstellen en mijn christelijke attitude, in vergelijking met 'Wiesken', beschamend is! (Maar dat is ook menselijk.)
Foto: Saint Madeleine. Parijs waar het R.V.-koor op 7 juni 1992 'optrad'.
Een reklameboekje van een bekend textielbedrijf te St-Niklaas was het perfect-afgemeten formaat (gratis aan huis besteld) en begeleiden een visuele, aangename tijds verpozing voor...
je begrijpt wel....!
En, we kregen er nog een prikkelbare lingerie-show bovenop.
(Enkel met 'matte' blaadjes)
Onze goede buren: Albert en Madeleine (Goossens) hadden twee flinke zonen en ook dito aantrekkelijke dochters en dat laatste was, in mijn puberjaren een enorm voorrecht als buurjongen en speelkameraadje.
Albert hebben wij bijzonder leren waarderen als mens, maar bovenal als koorlid van het R.V.-koor.
Zong graag, was quasi altijd aanwezig tijdens de koorherhalingen, ontbrak nooit tijdens een kooruitstap of week-end en was nefast verdediger van de Vlaamse koorliteratuur.
"Albert...waar je ook bent...wij hadden een grote bewondering voor U!".
Het wordt, naar mijn gevoel, wel in de vergeethoek 'gedumpt' niet tegen staande zijn historische, niet te ontwijkende incalculatie in de geschiedenis van Stekene.
Het bezat een centrale benijdenswaardige plaats binnen het dorpscentrum, (Cultuurhistoriek) maar vertoeft, sinds enkele decenia,
in een zwakke proclamatie van eerlijke cultuurzorg.
Laat me toe ook onze 'geburen' te schetsen.
Naast het (ons) café woonde Albrecht (Albert) De Smedt, een loodgieter met een renderende winkel van 'stoven' en,..... wat voor die tijd modern was, 'sanitair'.
Ik was steeds 'jaloers' omdat zij (Albert) beschikten over een moderne, aparte w.c. terwijl ik (wij, ouders) onze dagelijkse behoeften moesten doen... nadat wij eerst 'de'n bril van 't huis'ken' weg hadden genomen ...en zittende op een plank die reeds gebarsten was..., keken 'in de'n dieperik'.. en als we 'actief' waren... kregen we soms de'n terugslag.. op onze blote kont...?
Omér B., (een stevige achtienjarige) en mijn Vader, beiden eerder van het 'forse' type.
In aanwezigheid van enkele café-gasten, (toeschouwers) kregen zij deze 'artiest' geen millimeter van de grond, hoe zij dit ook maar probeerden.
Er lag een briefje van 20 fr. onder zijn ('Artiest') voeten...en de 'chipendals' zouden dit krijgen indien zij hierin zouden lukken. (Goed voor vier pintjes)
Na vruchteloze tevergeefse pogingen, stapte de circusartiest gewoon opzij...raapte het briefje van twintig frank terug op....ging naar de'n 'toog' om verder te proeven van zijn pintje bier, terwijl de 'bezoekers' met verbazing aan de grond 'genageld' stonden...!
( Omér en Oscar verstonden zich er ook niet aan.....!!!)
En dit allemaal, terwijl Tony Corsarie ( 2 september 2011, op 84 jarige leeftijd overleden) op, of beter aan de drempel stond van zijn unieke T.V.-carriére.
De smidse (atelier of gewoon stal genoemd) straalde iets uit van verleden nostalgie.
Aan de ijzeren ringen in deels gecementeerde lemen muren, kon je nog merken (ruiken) waar de koeien gestaan hadden of beter, gebonden stonden.
Ook de restanten van voederbakken 'verklapten' dat er voordien een veehandelaar had gewoond.
Geloof het of niet maar in een kleinere stal ernaast stonden gedurende enkele dagen twee kamelen van een rond trekkend circus.
Deze kamelen vertoonden weinig aanstalten om zich zomaar te laten leiden onder een tamelijk lage dwarsbalk van deze stal....!
Ik herinner me nog dat deze kamelendrijver, tevens clown én acrobaat,
in ons café, vroeg aan Oscar en Omér B. om met hun tweeën hem, (Circusacrobaat en amper bij schatting 65kg) al was het maar één cm. van de grond op te heffen maar....en dat is ongelooflijk.... zij konden het niet!
Café-praat zult U denken, maar néé..
Straf...., maar het bestaat werkelijk.
Foto: Achterzijde van Café-logement St-Hubert.
In de 'historiek van de café's van Stekene, rond de marktplaats, wordt misschien 'angstvallig' café St-Hubert genegeerd, al hoewel de dakpannen reikten tot aan de H.Kruiskerk.
Een plichtgevoel heb ik hier niet bij, maar wél, een overgebleven fierheid daar gewoond te hebben in mijn zorgeloze kinderjaren.
Soms geeft een uitgestoken hand, jezelf een promotie tot een feilbaar verleden.
Tijdens de vakantiedagen moest ik meehelpen in de smidse en dierf pas 's avonds vragen of ik mocht gaan trainen met de voetbalploeg, want... dàt was mijn 'leven'.
Met een 'dokwerkerszak', het werd beleefd: voetbalzak genoemd, gevuld met de blauw-gele kleur kousen van Stekene sportief en een paar voetbalschoenen waarvan de'n tip omhoog stond door de'n ouderdom en geleend van de club, trok ik naar het sportterrein in de 'stasiestraote' in de overtuiging dat er een tweede 'Rik Coppens' geboren was.
En telkens ik aan de ingangspoort van het terrein kwam, keek ik naar de 'triomfboog' (Foto) met o.a. de gesmede letters: 'Dr.Eugeen Roggeman', waaraan ik met weinig kinds-enthousiasme had aan 'meegewerkt'.
( Eveneens het totale aantal meters rondom het voetbalplein, buizen van 12 cm. diameter, en dan moesten die nog 'gerooiemiend' worden ook....)
Ik ben later toch maar 'geeên' kunstsmid geworden maar iets in de'n aard van musicus.
Het was een 'vervelend' ding, wanneer je er uren voor zat om bv. een bagette ijzer van zes meter lang, 12 op 12 mm. dik, geleverd door het 'Metaal' uit de 'Plezantstraat in St-Niklaas, en ik kan U verzekeren dat daar weinig 'plezant' aan was wanneer ik die twee vriendelijke mannen zagen leveren, want dan 'mocht' ik beginnen te zagen..., kleine stukjes van bv. 1O cm. lengte en elk stukje zo'n 7 à 8 minuten duurde en je dan zo'n 77 'stukjes' moest 'zagen', was dit helemaal niet aantrekkelijk voor een kind met speelse kriebels in zijn lichaam.
Ik probeerde soms de 'zaag' een duwtje te geven om het tijdsverlies te beperken...
maar 'lap'...,de zaag brak in tweeën en daar was mijn Vader niet al te gelukkig mee.
Hij grabbelde in zijn glazen confituurpotje dat hij ergens hoog verborgen hield...haalde er 7fr. uit, en stuurde me naar De Maesschalck in de dorpstraat om een
De smidse (voordien een vee- of koeienstal waarvan de muurringen en voedingsbakken nog duidelijk aanwezig waren, ((1952))) werd een ruime werkbank geplaatst met twee grote 'bankschroeven' en de hendel, door de gebruiker, een duidelijk' power'-effect vertoonde.
Wat eerst moet opgevallen zijn was de grote 'draaibank' die door Oscar niet zo erg veel gebruikt werd maar een streling voor het oog was wanneer hij deze 'bediende'.
Eén lange as met 'bobijnen', motoriseerde:
een boor- slijp- en zaagmachine.
Ik weet zéker dat één lezer van deze blog's zich dat beeld nog zal kunnen herinneren.
En ten laatste was er het 'smidse-vuur' met jawél electrische 'windturbine' geassisteerd door een aambeeld en een kleine gietijzeren 'kolenbak' gevuld met water om het gloeiend, gesmeedde ijzer, te laten afkoelen.
Tussen het café en de smidse bevond er zich een rookstalletje amper 1 m2 groot waar bijna wekelijks enkele vlezige 'hespen' in gerookt werden door de jongste zoon van 'Stiene de klootere'.
Houtschilfers zorgden ervoor dat er voortdurend een aangename, rokerige walm op de'n hof hing.
Het gebeurde wel eens dat ik een aardappel op een stukje ijzer spieste en...als dan de gerookte hespen werden verwijderd, ik stiekem (alles wat niet mocht, deed je graag) het kleine zinken poortje terug opdeed om mijn 'delicatesse', (aardappel in de schil) als volwaardige kok te 'roken'.
Het duurde soms wel erg lang.... maar de smaak van een aardappel in de schil,
(ne'n gekookte patat dus) loog er niet om.
Bestel het maar eens in een restaurant, maar kijk ook naar de 'prijs'!.
De eerste prijs tijdens zo'n kaarting, of pierbowling, en dat herinner ik mij nog zéér goed, was een konijn....
Zelf gekweekt. (Enfin, vetgemest met pure groenten en andere soort 'restanten' uit onze'n hof.)
Het werd, door de kandidaat-spelers letterlijk bij het nekvel genomen, handmatig 'gewikt en gewogen' en zeer waarschijnlijk heeft de 'kwaliteit' van het 'kornijn' een 'rol' gespeeld bij de concentratie van het 'pieren'.
Petrus De Mayer, uit de 'kiekesaege', die kon er wat van.
Hij bracht al een 'baole' mee, alvorens hij had gewonnen, om het 'kornijn' erin te steken.
Hoe dan ook, ik was er als de 'kippen' bij om alle 'aat'n' recht te zetten na een zoveelste poging 'de'n zot' omver te 'pieren'.
Het was niet eenvoudig vermits onze 'vloertegels' hier en daar een uiterlijke slijtage van veelvuldig gebruik vertoonden.
Toch hield ik van deze 'sport' vermits het mij, als kind, een 'alibi' gaf ...'laat op te blijven'.
Ik was op zoek naar een foto uit 1922 van 'de lesten stuyver' in Klein-Sinaai en op het voorplan, gans de familie De Ruysscher. (Kinderen uit het tweede huwelijk van Marie-Louisa D'Hooge.(1869-1941))
Ik vond deze niet onmiddellijk maar wat ik wel vond waren foto's uit het 'Ruysscheveldekoor-archief, krantenknipsels (1980 enz.) van een eerste opluistering en bovendien een C.D. opname van een kerkconcert waarschijnlijk uit 1998 waar zij o.a. zongen: 'Va pensiero' uit Nabucco van G.Verdi; Sanctus van Bruckner; Ave Verum van W.A.Mozart; twee negro-spirituals o.a. Deep river en mijn eigen requiem met orkestrale begeleiding.
Een aangename verassing.
Ik hoop dit in de toekomst, ...het blijft maar duren...allemaal op deze blog te krijgen van uit...video- en geluidsopnames, casetterecorder, foto's van toenmalige kranten.
(Sommige koorzangers ((-ster's)) zagen er toen vrij jong uit moet ik zeggen)
Op een 'verdwaald' casette-bandje hoorde ik een 'enthousiast' 'Ruysscheveldekoor'.
Ik (het) werd stil van binnen.
Een stil, winters waterzonnetje begeleidde mijn gedachten naar een ..verleden.
Mensen, waarover ik de 'beschikbaarheid' had.
Mensen, die zich aanmelden om dat dure landschap van koor (m.a.w.gemeenschap) eigen te maken.
Ik sliep boven ons café, en ik wil nu niet beweren dat ik, elke zondag-morgen, goddelijke aanroepingen prevelde, of tijdens de kaartingen van de 'boeren' uit mijn ijzeren bed donderde, maar vaak werd ik wakker met een litanie van aanroepingen dewelke zeker niet in de Cathechismus terug te vinden waren.
Eén keer per jaar was er in ons café een 'serie-kaarting uitgeschreven en mocht drukker Cyriel Engels, (Bokkestaetsen) zorgen voor de nodige affichering.
(Kleine aankondiging met zo'n boogschutter op de 'voorpagina'.)
( De boogschutter was gewoon een 'symbool' dat er 'iets' te doen was...wat in pierbollen, kaarten ((enkel 'Bieden')) of andere 'volksspelen' zich kon 'glorificeren'.)
Op datzelfde moment vroeg dan een kaart-tafel-genoot, die niet beschikte over dergelijk 'atribuut', een...sigaar (merk Uiltje) aan de 'patron', (meestal was ik van dienst) om niet onder te doen voor zo'n uniek 'zakhorloge' en tevens de 'kaartvijand'.
U zult het niet geloven, en ik ga 'geên vuile praet' vertellen, maar de mooiste
'zakhorloge' ('Roskopf') die ik ooit gezien heb kwam van Kamiel 'Tepels', verblijvende in 't Hospice.
De eerder kleine tafeltjes in het café, moeten van uitzonderlijke kwaliteit geweest zijn, want....zoals die boeren op tafel 'klopten', bij eventueleel een 'pandoer', tart alle verbeelding.
Met niet al teveel schade (tafel) en begeleidt door 'sacrale' woorden, werd O.L.Heer er soms bijgeroepen... (Godvers... e.d.) naarmate de gegeven situatie en de kennis van de'n medemaat het liet afweten.
"n En 'krawuteleir' wist vooraf, als mede-maat, dat zijn (kaart-)'misspelen', een zware 'penitentie' als gevolg zou hebben".
Of O.L.Heer ne'n kaarter was durf ik 'begot' niet beweren, maar hij was toch dikwijls van de 'partij'!
"Kijkers zijn zwijgers!!!"....was een veel gehoorde en onvriendelijk tonatie van een stevige 'kaarter'.
Het andere logementhuis betrof 'de'n Belle-Vue' waar jarenlang een 'duanier' verbleef die, bescheiden als hij was, daar verbleef in vermoedelijk iets betere 'omstandigheden' als in of bij St-Hubert.
De diveriteit van logé's liep uiteen.
Van rijkswachter tot een peleton installateurs voor het kerktorenuurwerk.
(Electroficatie van het kerktorenuurwerk.)
Van een onverwachte echtscheiding tot een verdwaalde jongeling,
steeds kon men wel een overnachting 'versieren' zonder verdere commentaar.
Al schrijf ik dit zelf, maar ons café trok meer op een 'spiegelpaleis'. (Letterlijk)
Niet minder dan zes spiegels sierden de muren geëscorteerd door een gietijzeren 'stove', die later in de 5de klas van meester Albert Merckx verdwaalde.
En ik herinner me nog dat Pastoor Weyn, om zijn jaarlijks St-Pieterspenning kwam,
hij me stevig in mijn bekken vastgreep...,
omhoog tilde....,
mij voor de spiegel hield...,
en tegen mijn Moeder zei:"
"Kijk Anna, dit wordt nog ne'n pastoor...."
al hoewel ikzelf overtuigd was dat ik coiffeur ging worden.
Vermits het een logementhuis was, werd het ook wekelijks (maandagavond) geverifieerd in het logboek.
Dit moest en mocht enkel gebeuren door een politieagent.
Opvallend vaak was Edward De Roos (Ward'sen champetter) van 'dienst' tekens tussen 21u en 22u..... met het nodige 'pintje' erbij.
'Wardje' was populair in gans onze dorpsgemeenschap, een graag geziene 'champetter' die ik nooit ook maar een 'proces' heb zien uitschrijven.
Hij hield het bij een brave verwittiging, als hij het al over zijn hart kon krijgen.
Goed...'Wardje' kon wel eens tegen O.L.Heer uitvliegen maar echte vakmannen hadden hun eigen 'vocabularium' en bovendien had de toenmalige onderpastoor Oelbrandt tegen mijn Vader geantwoord, toen hij vroeg:
" Mijnheer de'n onderpaster, magge 'k ik soms eens goe vloeken... as'k op m'n vingers klop...?"
"Oscar (smid), as da de pijn kan verzachten, dan meugde gij da zéker's...zonder te zondigen"
Klik op bijlage:
Victimae paschali laudes, voor het eerst gezongen en in 'première' door het R.V.-koor tijdens de Paasdienst in het jaar 1980.
Het huis (Logement-Café St-Hubert) was eigendom van 'Mijnheer en Madame' 'Leon' woonachtig in een mooi herenhuis in de Dorpstraat.
Maandelijks moesten wij 800fr. betalen als huishuur wat ik, als 'courier' bij hen aan huis bracht, en Madame 'Leon' zo kende ik haar, mij toeliet tot in de 'veranda'.
Een échte trekbel aan de voordeur was mijn maandelijkse 'aankondiging', en zij hoorde het nog als een 'freule' van zeventig.
Ons Moeder had steeds datzelfde ochtend verhaal wat nooit tegenstak:
"Wa moet'n we weerael gaon eet'n vandaog....." of:
" 't Is wiêr ne kiêr un duur maond, van de maond.....".
In 1952 verhuisden wij (Oscar en Anna De Ruysscher) van 'De'n Teirlinck' naar de Polenlaan 6.
De verhuis gebeurde met een geleende 'pierewit', want veel viel er niet te verhuizen.
Café-logementhuis, St-Hubert moest dagelijks geopend zijn.
Het behoorde tot de huur voorwaarde en aangezien de eigenaar 'ne'n broure' was moest er 'getapt' worden.
Hoe ouder men wordt, hoe meer het verleden een aangenaam 'beslag' op u legt.
Symptomen van tienduizend miljard hersencellen die, beeldmatig en geestelijk een verouderingsproces op gang zetten.
Als je vecht tegen de ouderdom, verlies je altijd.
Café 'St-Hubert, gelegen op de polenlaan nr.6, was tot 1952 een beenhouwerij (Veehandel) van Stiene 'de klootere'.
Beiden, Man en vrouw, zijn daarna naast café van 'Lady's' gaan wonen in de dorpstraat.
Lady was, (naast zijn twee bloedmooie dochters) ook nog taxichauffeur en hij bezat eveneens een fietsenplaats.
(Toegang naast Stiene en Léne Nobels en Coifeur Albert in de kerkstraat.)
Voor 5fr.week kon men er zijn fiets kwijt.
Dat bracht mijn ouders op de idee dezelfde bron van inkomsten te 'organiseren' en velen zullen zich nog herinneren dat je bij 'Caar' (De Ruysscher) ook uw fiets kwijt kon wat toch een licht vervelende concurentie betekende voor Lady Weyn.
Het huis (St-Hubert) moest een logementhuis blijven met op het eerste verdiep een tamelijke grote, open ruimte met daaraan palend drie grote en één kleine kamer voorzien van de nodige, bescheiden slaapmeubilering, d.w.z. een ijzeren bed met dito 'ressort' en een 'casse-pau' om zich te wassen.
Ik ben tevreden met een plaatselijke vierhoeksverhouding:
Mijn computer,
m'n gekrakkeleerde zetel,
sigaartje (-s)
en een glaasje (-s) wijn,
en ... mijn 'uitgangbuurt' loopt tot aan de brievenbus. (?)
Alhoewel ik bij het openen van de brieven meestal draaierig wordt. (REKENINGEN)
En dan verschiet men dat gepensioneerden 'kennis' maken met de Alzheimer-ziekte.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan...dus in bijlage een antwoord van de kapelmeester van de Sankt-Stephansdom in Wenen. (Februari 1989)
En in mijn aanvraag tot de heer Planyavsky, (Dom-musik-direktor) heb ik een 'groot' stuk gelogen. (Stekene was geen Antwerpen, maar enfin...'t ligt toch in de buurt....(?)) en Prof. (?)... maar 't gaf toch 'cachet'.
Een leugentje om bestwil (dat verstaan mannen meestal wel) is best te verdragen.
De contactpersoon was Wolfgang Zewe, een jonge student geneeskunde uit Wenen,en tevens dirigent van het kamer-Chor Wien.
Inmiddels een gerenomeerd Arts in Salzburg. (Ö)
Vorig jaar had (mocht) ik, via internet, nog contact met hem...en de uitnodiging ligt klaar...!?
Foto: Kalvariënbergkirche Wien. (12 augustus 1989)
Toch een kort tussendoortje uit de historiek van de 'marktplaats' Stekene en ook voor hen die niet op krokus vakantie 'gaan', 'vertrekken' 'reizen' 'fietsen' en andere 'file-dinges'...
Vermits ons café een logement huis was, verbleven er op zeer regelmatige basis voornamelijk 'duanier's' die vanuit de vier windstreken in Stekene verzeilden.
Zij 'werkten' twee maal vier uur per etmaal op onregelmatige uurbasis, m.a.w. een shift van bv.00u. tot 04u. en van 16u. tot 20u.
Ik heb daar aangename herinneringen aan omdat sommigen mijn speelkameraadjes waren in het voetballen en biljarten. (Roger De Bosschere uit Oostakker en Bernard ....(?) uit Roeselare.)
Op de zolder stond een afgedankte tapbiljart en om zijn (duanier) uurtjes te verdrijven speelde (biljarten) de logé samen met mij.
Er was straffe spelers-concurentie (winning-pot) alhoewel meerder 'tappen' op de biljart los stonden(?) ammuseerden wij ons toch 'kostelijk'.
Wat mij later opviel was, dat zij 'straffe' boekenwurm's waren wat ik, als kind en 'kandidaat' speelgenoot, in die periode, niet zo erg wist te appreciëren.
Maar...het waren fijne mensen die weinig genot hadden van een 'hotelverblijf' maar nooit één opmerking hadden als logé.
Hun werkuren waren zéér onregelmatig met als gevolg dat de middagmaaltijd door ons Moeder soms werd weggewuifd als:
"Roger, ge weet de kelder zijne en as g' honger hebt... snij d'ou dan maer ne'n boterham af..."
In diezelfde open ruimte (zaaltje 1ste verdieping) kwam later het ingewikkelde radarwerk van het kerktoren uurwerk te staan. (Verhuisde van de kerktoren naar de Polenlaan)
Ongelofelijk maar waar; de wijzerplaten van het kerktorenuurwerk verzeilden op onze'n achterhof (decorering) als zijpanneel van de 'franse' gevlekte varkens.
(Waren kleine van inhoud maar gaven daarentegen beter vlees.)
Dit radarwerk moest dagelijks 'opgewonden' (ik bedoel natuurlijk het kerktorenuurwerk) worden' (wat jarenlang door 'Fiel den draaier', echtgenoot van 'Mie Cent' en zij woonden in een deel van het huis Tack) hij met, stille trend, volbracht.
Mijn Vader was (naast klokkenluider) zijn opvolger, tot aan de electrificatie van het uurwerk dit 'ambt' in de historische kerkboeken verdween.
Tot op een avond, het torenuurwerk met lichtjes geëlectrificeerd werd.
Ongelooflijk.
En de installateurs logeerden nog wel in het logementhuis 'Sint-Hubert'.
Het waren West-Vlamingen.
Oscar (De Ruysscher) wist de losse treden onderweg naar het 'horloge', (opwinden via een fameuze draaihendel) blindelings liggen alhoewel hij zeker geen praktizerende kerkganger was.
Ik mocht Hem altijd voorgaan. (De trappen naar de hologe, voor, indien ik een misstap zou doen en Hij mij dan zou opvangen.)( En er lagen toch wél wat wankele treden, maar door ervaring erken je ze wel....)
Hier nog enkele foto's van 'ons' 'bezoekje' aan Parijs. (St-Madeleine)
(6-7 juni 1992)
(Zie bijlage)
Naast een 'vervelende' koster', ("!!!Je mag niet te lang zingen hé...") kreeg ik dit, als 'ouverture' op 'mijn brood' nog voor wij, R.V.-koor nog maar één 'noot' tot verheerlijking van god de vader en alles wat daar mee samen hangt, gezongen hadden.
En ikzelf toonde, 'stante pede', een schijnheilig, acuut Benedictijns begrip, maar...blijkbaar was hij daarmee 'vertrouwd'.
Ondertussen werden ('vlak' voor de Eucharistische dienst) de 'donkere' ruimte's van deze Gods plaats,
(Madeleinekerk) bevrucht door orgelklanken,waar je toch even kippenvel van kreeg...
durf ik niet valoriseren wat mij, op kunstzinnig vlak 'overkomen' is.
Het stuit op:
professionalisme enerzijds, en
humane toegang, anderzijds.
De keuze 'circuleerde' binnen een groot-menselijk engagement.
Er was een aanbod, (koorleden) en dat versier je niet met appatische, academische kennis.
Eén ieder van ons treft (met humane trefzekerheid) een dagdagelijks contact- of contractuele overéénkomst.
(Moest ik mijn leven kunnen overdoen.....zou de gedachte kunnen verdwalen in een 'ouderwetse' commune.)
Maar ook het woord: ouder-wets bezit een meer dan antieke waarde.
Weinig acceptabel voor de overtuigingskracht van 'jeugdigen',
(wat toch soms leidt tot stil, ouderlijk verdriet)
en anderzijds; tot soms mentale overtuiging van: ' De jeugd van morgen'.
"Waer gou ta naer toe...?", was een caféale spreuk, toen de markt van Stekene de vrijdagavond, nog met kraampjes werden versierd, opgezet (op de schouder gedragen) door Van Nielandt. (Belle-Vue)
Het éne is een aangename verpozing, (Babbelke'n, tafel- nieuwsberichten, stille pauze's die 'geplaisiert' worden door actualiteit's-berichten.... komende uit een 'vélodroom'.)
Fietstochten bezitten niet alleen een fysische 'aimabele' 'verleiding' maar evenzéér een
onopvallende stille 'zoektocht' naar het 'dorps nieuws'!
Het àndere vertegenwoordigt een aards levenslange 'overéénkomst',
normen die generatief gerespecteerd werden door groot-ouders.
Maar ook dit kan zich niet 'verzadigen' in een modern 'jeugd idealisme'.
"Pa..Ma...g'ulder zij van de'n ouwe'n tijd....." zeiden wij zelf, meer dan een halve eeuw geleden en moeten kunnen 'vérdragen' dat, om een afstand te meten, er altijd een weerkaatsing nodig is.
"De zwarten ((Congo)) zullen ons nog komen beschaven" zei Ward'sen De Witte ((Kiekenhaag)) in ons café, zo'n 60 jaar geleden.)
En na 'enkele' 'pintjes' te hebben gedronken, niveleerde hij (fiets) de kasseistenen van de polenlaan tot in de kiekenhaag.
Maar wees gerust, we hebben een Muzikale Gouverneur,(!)
en dàt 'toetst' toch hopelijk een ganse klaviatuur. (Oost-Vlaanderen)
Het R.V.-koor was in het voorjaar 1989 van plan, om een reis te ondernemen naar Wenen,(Oostenrijk)t.g.v. hun (ons) 10 jarig bestaan.
Het honderste lid mocht op 'kosten' van het koor, gratis meereizen.
Het R.V.-koor is blijven 'steken' op 89 leden.
Enkele jaren voordien had Wolfgang Zewe uit Wenen, (Zie foto) dirigent van een kamerkoor, een optreden verzorgd in de sporthal van Stekene.
Inmiddels is deze Wolfgang een gerespecteerd arts in Salzburg en wie regelmatig m'n blogs volgt, weet dat er een uitnodiging van hem klaar ligt om nogmaals naar Wenen te vertrekken.
Zijn herinneringen, samen met de toenmalige koorgemeenschap uit deze wereldmuziekstad, 'Chorverein Wien', genoten van de gastvrijheid in het dorp Stekene.
Kort: namens het bestuur van het R.K.-koor nodigde ik 'Chorverein Wien' hem (privé) uit voor een beperkte deelname aan een Wienerconcert. (Voorbereiding)
(Hij kwam met de trein vanuit Wenen.)
Köln-Bucheim. (Of de 'start' van een driedelig Domoptreden.)
Het blijft nog steeds 'gegrift' in m'n geheugen.
Normaal lag de gastvrijheid in het kasteel van de'n Molenberg nr 73 (Kastelenhof en ik kan U verzekeren dat daar, voor er één noot concertueel gezongen werd, ((voorbereidende gesprekken)) reeds aperitieven geschonken werden om zelfs de meegereisde echtgenoten, ook al waren zij geen koorlid, te overtuigen van hun (((mannelijke koorleden))) artistieke en steeds ondergewaardeerde inzet.
En dat was nog maar een ouverture van de'n avond.
Ik stond er met een 'kramiekel' 'Ford'-sen op te wachten,
op de marktplaats van Stekene om hen zo naar de Molenbergstraat te begeleiden..
Plots verschenen er die 'dikke' mercedessen....!!
De heren uit het 'Männergesang-Verein Bucheim-Köln'.
Hun dames vertoonden een 'dito' galaxie.
Enfin..., één schminkgalerij.
'Kölnisch wasser' (Bier) sprak de Oberburgemeister van Köln t.o. Yolanda.
Toch blijf ik me afvragen waarom talrijke filosofen (o.a. Camus, Sartre...) zoveel literatuur 'verspilt' hebben aan hun eigen overtuiging.
Hun mandaat van intellectualisme..., hun overredingskracht...,misschien wel door hun eigen beperktheid.
Iets anders toch.
Over het Ruysscheveldekoor behoud ik een diepgewortelde fierheid.
Een opluistering op 15 augustus 1989 in de wereldberoemde Sankt-Stephansdom in Wenen, in concelebratie van Kardinaal König, behoort (naar mijn gevoel) tot de beste herinnering van het K.V.-koor.
(De plaats waar o.a. ook W.A.Mozart met Constanze Weber, op 14 augustus 1782, hun huwelijk plaats vond.)
Het raakt me telkens opnieuw, bij sommige gesprekken met (ex-) koorleden aangaande het verleden, het vér-leden.
Het heeft geen schijn van kans te beweren dat zingen ongezond zou zijn en mocht U toch twijfelen aan de positieve kracht van zingen, hier volgen enkele tips:
- zingen verband spanningen.
- het geeft de mens een grotere ego-overtuigingskracht.
- het raakt gevoelsbanen.
- het lichaam krijgt meer zuurstof, dus ook energie.
- je leert andere mensen kennen en soms ontstaan hierdoor onverwachte
blijvende vriendschappen.
- het gelaat krijgt een gratis 'massage-behandeling'.
- je komt in contact met niet alledaagse muziek van goede kwaliteit.
- tot zelfs in bejaardenhome's wordt het wekelijks zang uurtje als een weldaad beschouwt
omdat het de geest blijft activeren.
- zingen is zo oud als de mensheid, alleen werd het in de loop der tijden gecultiveerd.
- wie in een koor zingt is (meestal) een aangename gesprekspartner.
- koorzingen bezit geen spraakritmestoornisen.
Koorzingen bezit nog talrijke andere verdoken gezondheidskwaliteiten.
Kortom, zingen houd je jong.
Waarom schrijf ik dit allemaal?
Foto: Strauss-monument in Wenen.
Met op het voorplan, het Ruysscheveldekoor uit Stekene.
Woensdagavond is dé kooravond. (Althans buiten 'de vakantieperiode' !)
En wanneer er geen koorrepetitie is, heerst er onwennigheid in 'des huizes'.
Je bent vertrouwd met het wekelijks patroon,
het ontmoeten van mensen onder de mensen.
Een collectieve inspanning, (ja wél) ieder met eigen talenten...,
stemkleur...,
kennis...,
verwachting naar wat komen gaat...,
hoe de dirigent (-e) er 'vandaag' tegen aan gaat,
(met klamme handen of met uitbundige armenzwaai) ...
wat de laatste 'nieuwsberichten zijn....enz, enz.
2013 is het jaar van zowel:
R.Wagner en G.Verdi.
(200 geleden geboren.)
Dus verwacht U aan een koor partituur van beide grootheden
uit de muziekgeschiedenis.
Kunst en cultuur bedrijven.
Kunst is als eten en drinken met deze uitzondering:
dat je wel moet eten wat de 'pot kookt' maar dat stoort geen zins.
De bediening (dirigent) is van goede kwaliteit en haalt het tegenover bv. een paar Dombrofskiaanse barsten in het plafond als gevolg van overtuigend zingen van het Poolse Nationale volkslied...., (begin jaren 90)
af en toe de verwarming die uitvalt....,
diegene die altijd te laat komt op de 'repetitie'....,
uw plaats die toevallig benomen is...,
diegene die weinig koorherhalingen heeft 'meegemaakt' en toch op de eerste rij staat....,
het programma (uitvaartdienst) dat je ongewild niet in de bus gekregen hebt....,
de buur die een ongevraagde verkoudheid heeft en bovendien waarvan zijn/haar koorpartituren niet op orde zitten.....
Maar voor de rest wil je voor geen geld ter wereld de koorherhaling missen.
afgelopen week mocht ik (wij) 'genieten' (???) van het driemaandelijks tijdschrift DORA samengesteld door de heer 75623, (Uit Stekene) (Albert Van Hoey)
HIJ wordt vandaag 89 jaar jong.
DORA-bulletin, (zomer 2011-2) vermeld het R.V.-koor met een optreden in de stadszaal van Nordhausen. (D) (september 1993)
(Louis Polfliet, nonkel van Louisa, overleed (?) op 01-03-1945 in het 'kamp' van Dora.)
Zijn broer Albert, (en Vader van Louisa) is, als enig overlevende uit Bornem naar zijn geboortedorp kunnen terugkeren.
(De verzetsbeweging uit 'klein Brabant': 'De zwarte hand'.
Samenstelling: Dirk Michiels.)
(Bijlage)
Zijn 'verblijfplaats' (Albert Polfliet, 82392) en zijn latere verhalen over Dora, Gros-Rosen en Flossenburg, (waar zigeuners, getuigen van Jehova en homo's een 'luxueuze verblijfplaats kregen in een ... crematorium, ((?))') herinneren mij nog steeds aan zijn verhalen.
(Lang verzwegen wilde hij dat nog 'kunnen' vertellen aan zijn Leonieken.
Zij wachtte op hem.)
'Genieten' is een méér dan een foutief woord wanneer de inhoud hiervan
(Dora-bulletin) raakpunten heeft met mensen (overlevenden) die het meebeleefd hebben.
"Wél vergeven....maar nooit vergeten...."!
Een profane spreuk in HUN bescheiden wapenschild.
Het pionierswerk van deze wandelende 'encyclopedie' (AVH) is werkelijk onnavolgbaar en om een klassieke uitdrukking te gebruiken:
'Van onschatbare waarde!'
Met fierheid publiceer ik hier enkele privé foto's van het R.V.-koor.
September 1993, waarbij het R.V.-koor een herdenkingsplechtigheid in de stadszaal van Nordhausen, 'luister' bijzette.
(O.a. met 'Va pensiéro' uit Nabucco van G.Verdi en het lied van de 'Moorsoldaten' wat met een staande ovatie in de stadsfeestzaal werd gewaardeerd.)
Foto: Blankenburg met de heer 75623. Albert Van Hoey.
Het 'Ruysscheveldekoor' bezit, tot op heden, een wisselende, koristische inbreng, zowel voor 'restaurateurs' (dirigenten) als genodigden, (koristen)
en bezit een 'zilveren' penning, wat voor Stekense 'messenvechters, toch tot eerbaarheid strekt naast een benijdenswaardige c.v. (O.a. vele buitenlandse uitstappen...opluisteringen én optredens en zowaar... een cultuurprijs.)
Wanneer ik de laatst genomen foto's bekijk, zijn er voor 50% nieuw gegadigden (gezichten) bij gekomen. (1979-2013)
Anderen zijn ons voorgegaan naar de plaats waar zij, met volle overgave over gezongen hebben. (Overleden)
Sommigen zijn tot het koor toegetreden of uitgetreden, juist omwille van het feit... dat er een dirigenten-wissel was.
Mijn persoonlijke ervaring betrof overwegend, een aangenaam contact met reeds druk bezette gegadigden.
Dé uitdaging voor mezelf was: kandidaat koorleden bieden zich aan....dus...doe er, in Gods naam, iets mee!
'Stel ze niet teleur..., geef hen vertrouwen hét te kunnen...!'
Ik herinner nog (en talrijke andere koorherhalingen) één van de eerste koorherhalingen in het leraarslokaal van de gastvrije broeders van Liefde in de nieuwstraat.
Een dame maakte mij er, bescheiden, attent op dat haar buurvrouw iets totaal anders zong dan zijzelf en... dat kon gewoon niet...! (Sopraan-altstem)
Ik trachtte duidelijk te maken dat dit driestemmige koormuziek betrof en dat het een normaliteit was dat iemand een ander 'voizeken' zong.
De volgende 'repetitie' aanvaarde zij dat als 'doodsimpel'... gaf nieuwkomers zelfs enige uitleg wat dat (polyfonie) eigenlijk wel inhield..., "en dat zij zeker geen 'kloefkappers' of 'krawuteleirs' mochten zijn om in zo'n groot koor te mogen zingen".
Op momenten ( en ook meer) verplichte ik mezelf aan een bewuste ego-centrische gehoorstoornis deel te nemen, zonder uitstraling.
Maar dat (zelfvertrouwen) moet eerst vanuit de dirigent zelf komen, ook al weet hij/zij zelf wel, en in alle stilte, dat er water bij de wijn moest gedaan worden.
Een 'mens' houd dat voor zichzelf.
Dat is een onderdeel van kunst-beoefening: een euforie tegenover een zachte ontgoocheling.
Humanisme won het van het artistieke en dat is vatbaar voor stevige kritiek.
Het gaf een ongeëvenaard aangenaam gevoel van 'naastenliefde' en dan vergaat, naar mijn gevoel, 'kunst' in het niets.(en daar ben ik als muziekpedagoog, nog steeds van overtuigd)
Koorzangers genieten van een privilège, geven aandacht (Koorherhalingen) en ontvangen naderhand applaus. (Concert).
Koorzangers genieten van harmonische samenklanken, na een periode van volgzaamheid.
Dit vraagt om een wekelijkse, vocale inspanning naast misschien andere socioculturele activiteiten.
Dit flirt natuurlijk met de inhoud van wàt men zingt en...
kan rakelings 'bevriend' geraken met bv. atheïsme.
Maar niet 'geloven' is ook geloven.
't Is maar zoals men het bekijkt.
Alternatieven verschuilen zich tussen de alfa en de omega,...
een zoektocht naar ...
een letter-muurschildering in 'Gotische' en andere kerken.
Gelukkig storen de koorzangers zich hier weinig aan en zitten mee aan een rijk gevulde tafel van verleden compositorische en literaire aanbiedingen met als gastheer: de dirigent. (-e)
Negatieve sensoren kunnen een positieve invloed hebben, en wanneer je de tweede 's' vervangt door een 'i', kan het 'roulement' een andere, gevoelige wending nemen.
Maar: 2x- geeft......inderdaad +.
" 'k Ben nooit niet gelovig geweest....."
M.a.w. je bent het altijd geweest.
Ik dwaal af, eigen aan en op zoek zijnde naar een 'kompaan' bij voorkeur literaturist.
(Geen musicus, omdat het gevaar voor meningsverschillen groot is alvorens wij in 'discussie' zouden gaan, maar anderzijds ...toch aangenaam zouden laveren tussen 'die mey playsant' en Carminaanse, ostinatieve klankzuilen.
Nogmaals, zonder koorzangers geen koor, zij vormen de almen van een rijk akkerland.
Foto: Stephen Adams. (1844-1913)
Klik op foto met een 'vergaan' 'lied': 'De heilige stad.'
De nood aan stilte, aan bezinningsmomenten, tasten onze aanwezigheid aan binnen een Eucharistieviering. (Ook als luisteraar en/of...geloofszoekende.)
De stilte-momenten, voor een concertvirtuoos, (b.v. bij sonate's) zijn de moeilijkste 'passages'!
Velen hebben afstand gedaan van het 'Godshuis' als gevolg van ondervoeding en ... onbetrouwbaarheid, maar daar tegenover, àls God zich kenbaar zou maken, ben ik overtuigt dat dit een onmogelijke levensverwachting inhoud.
Ik durf er niet aan denken.
En daar participeert een koorzanger dan aan mee! (Tekstuitdrukking...enz)
Gelukkig bestaat er ook nog de profane koorliteratuur..., om eens 'uit te waaien' maar procentueel in de minderheid.
Koorzangers, och het zijn volgzame 'schapen' maar daar spreekt de bijbel toch ook over...'dat ene schaapje' dat verloren gelopen was....
een goede herder (dirigent) maakt zich daar grote zorgen over...
Steeds datzelfde: prakiserende kunst is onaantastbaar, maar het blijft boeiend.
Laat me toe te zeggen; tijdelijk boeiend omdat het ontegensprekelijk vragen oproept.
Dat moet ook zo, daar voor is 'kunst' te uniek.
En in realiteit, het is allemaal tijdelijk en heeft geen fundamentalisme.
Ook ruimte bestaat niet en hier toets ik de overtuigende filosofie van de franse denker Albert Camus:
'De zinloosheid van het bestaan!!!'
Het blijft een chaos van menselijk denken en dat is zo frustrerend omdat de 'macht' van de 'mens' zich moet 'plooien' naar dat vreemde 'iets'.
(Laat het ons maar god noemen.)
En anderzijds, en dit is nu net het 'aangename'... als we ons geen vragen meer stellen,
zou het één 'ellende' zijn. (Een el zonder einde, héél veel dus.)
In zijn 'Kurplatz' Leipzig heeft J.S.Bach, talrijke meesterwerken bedacht tussen lange homeliën door en het kan niet anders dan dat hij, voor zijn speeltafel (orgel) zijn vruchtbaarheidswater kwijt wilde.
De Matthäus-passie (1729) van J.S.Bach graaft naar diep-religieuse gedachten met 'behulp' van klanken, onnavolgbaar in wat betreft compositorische ijver en toch boeit het steeds opnieuw, omdat het, tot op heden niet te evenaren is, zelf's niet een kwart millennium jaar later...?
Ook W.A.Mozart, in zijn amper 36 jaren dat Hij leefde, liet ons een onschatbaar testament van zéér genietbare klanken na.
Frivole naast melodramatische.
Foto: W.A.Mozart. (1756-1791)
Vermoedelijk het meest gelijkende, tevens onafgewerkt schilderij van Mozart uit 1782.
Maar laat ik toch niet té negatief doen over de zin van koorzingen.
Integendeel.
Sommige dirigenten durven wel eens uit hun 'sloefen' schieten en het wordt dan ervaren door de koorzangers als....."'t is nooit goed...".
Bedenk dan dat hij/zij het altijd goed met u meent.
Buiten het sociale en de geestelijke verrijking is er ook nog, en bovendien, de niet onbelangrijke gezondheid's factor waar een lid van een koor in participeert.
Daarmee wordt deze trilogie vervolledigd.
Een zaal waar de koor herhalingen worden gehouden is geen fit-nes-centrum, maar als je de moderne visie's over 'koor training' volgt, (optimale stem-conditie) kan je je, in 't vervolg, maar beter voorzien van een zit- of ligmatje... voor de grond-vocalise-oefeningen om presbyfonie, (algemene stemverzwakking) spieratrofie (vermindering van het spiervolume) pharyngitis, tonsillitis (keelontsteking) en andere '-titissen' in bedwang te houden.
Gewrichten vertonen, met de ouderdom,een reumatische, artritisse en voor sommigen tendenitische (maar dit laatste kan 'over'-gaan ((?)) onoverkomelijkheid.
Dit kan geen mens ontwijken.
Wel uitstellen, door, zoal iedereen ze wel kent: wandelen, fietsen, zwemmen om de meest populairste te noemen.
Maar zingen bevordert een positieve geestelijke gesteldheid, het bespeelt miljarden hersencellen, en die hebben dan 'geen tijd' om te 'piekeren' of dergelijke.
Zij worden voortdurend geactiveerd en hebben minder kans om, buiten het onderwerp (koorlied) aan negatieve 'zaken' te denken.
Een neus-keel-en oorspecialist zal je daar hééééél veel over kunnen vertellen hoe gezond en nuttig, zingen wel kan zijn... maar ook anderen.(?)
Zingen in een koor is voor de huisarts een teloor. (Heeft geen patiënten meer!)
Ik heb begrepen dat liturgie niet ophoud met een gevoelsmatige homeliale bedrevenheid,
de gave van het (schrijvende) woord is niet meer voldoende om mensen te sensibiliseren voor hun toekomstig zielenheil.
Het vormt een belangrijk onderdeel, met het accent op.... een deel van...
Een priester die zegt:" Ik kan niet zingen" verbergt hier een vertwijfelde, participiële geloof's inbreng in zijn toch reeds wankele positie.(?)
Zingen behoort, op dat moment niet tot hoogstaande, artistieke verkondiging, dat is pure bijzaak voor de voorganger maar maakt wel deel uit van een aangename liturgische viering.
Naar mijn gevoel 'ruikt' het meer naar een schuldbelijdenis dan naar een geloofsbelijdenis, maar beiden behoren ook nu weer tot het 'broederschap'.
Samen met de dirigent en de eventuele instrumentale begeleiding, zorgen koorleden voor het uitzingen van Evangelisch geïnspireerde liedteksten.
Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat hier stilzwijgende opstandige gedachten verweven worden met misschien wel mooie polyfone klanken en dit als zalving aanvoelt voor tekstvertolking, gericht naar persoonlijke overtuiging.
Modernisme gaat al eeuwen mee.
Het is een 'gastgezin' van weldaad met telkens opnieuw struikelende vernieuwingen, onaanvaardbare volgens 'de observator.
De midden- en laat twintig-eeuwse mens was voorzichtig geworden in zijn evaluatie over 'kunst'.
Terecht trouwens, maar het is en was smaakloze kaviaar voor de modale 'consument' en eigenlijk is gans de kunstgeschiedenis, grosso modo, hierop gebaseerd.
Vernieuwingen, door de dirigent aangebracht, worden door koorleden met belangstelling onthaald... tot op het moment dat deze ook een herverdeling binnen de stemverhouding inlast.
Een andere zitplaats..., een gebuur die 'nooit zijn stem kan houden'...de zichtbaarheid die belemmerd wordt, (in het gunstige geval) kan aanleiding geven tot een wankele presentie of tot zelfs een volledig afhaken uit de vereniging.
In een koor zingen betekent ook, dat de tekstuele verstaanbaarheid zich een prioriteit toeeigent t.o. samengestelde klanken niet-tegen- staande beiden 'broeders' van elkaar zijn, waar ' stilte' een schaduwrijke arena vormt.
Het valt mij op hoe moeiteloos men schrijft, gemakkelijkheidshalve, analyse's maakt over klassieke muziekwerken.
Ik kan het ten hoogste aanvoelen en dat is op zichzelf reeds een rijkdom.
Toch ben ik bang dat de taal van de muziek mijn 'verstand' zou verzuren en ontgoocheld zou worden over 'kunst'. (Indien dat niet reeds het geval is.)
Ook koorleden kunnen zich vragen stellen bij een 'voorbijgaande' analyse van een koorwerk.
Steeds boeiend als men een 'poort' opent naar mystieke beleving.
Het schept een drang een muziekwerk opnieuw te horen, ...misschien zelfs te beluisteren...op zoek naar raakpunten met het ego-centrische.
Het vraagt een ultieme inspanning waarvan je weet dat je verzeilt in een desolaat landschap omdat het gevoelswaarden betreft.
Ter verduidelijking: Prof. E.Vermeersch (Moraalfilosoof) heeft ooit gezegd:
"Ik heb geweend bij het beluisteren van Händel's Messiah."
Zonder arrogantie...., maar ik kan hem volgen.
En daar sta je dan ook weer als koorlid, sterker nog;.... als vertolker...
In het post-catechismus tijdperk en 45 jaar na het 2de Vaticaans concilie met talrijke hervormingen (zeker wat de uitstraling van de liturgie betreft) is er geen actieve verbetering te bespeuren bij gebrek aan 'zuurstof'.
Laat ons naar niemand een steen werpen en onszelf troosten als Emmaüsgangers.
Kerkleiders sleutelen aan de bevrijdingsgedachte...'God bestaat'.
Natuurlijk bestaat God, maar als Hij iets heeft van wat wij ons menselijk kunnen voorstellen is hij zelf kind van...en leveren wij ons over aan dat mystieke 'licht'.
De schriftuur: 'Ik heb de mens gemaakt naar mijn beeld en gelijkenis' stevent af op mijn persoonlijke onaanvaardbaarheid.
Zelf Luther zal hiermee niet 'lachen', daarvoor is hij een unicum in zijn reformatorishe, ketterende gezonde opstandigheid.
Een koorlid wordt geleidt in de periferie van een geestelijke confrontatie en 'geëxamineerd' in zijn persoonlijke geloof's uiting, (Zang) door o.a. de wekelijkse koorherhaling.
Dat is een, bij eerlijk zelfonderzoek, moeilijke opgave.
Gelukkig bieden profane liederen een uitlaat naar ... bijna schreef ik: ontspanning, maar dat is het ook niet wanneer je in 'koor' zingt!
Koorleden zijn een schakel van de muze-maatschappij, net zoals de mens een schakel vormt in 'zijn' (Gods) schepping en .... als de mens dan in de 'hemel' zou komen mag er geen hel bestaan! (...en toch hoop ik dat er in het 'vagevuur' een computer zal zijn...(?)
Hemel of hel bestaat niet!
Een dirigent trekt al zijn registrale zelfkennis...met cocktail-achtige diplomatieke service open zonder verbaliseren, om koorleden een 'zuurstofrijke' avond te bezorgen.
Het smaakt aangenaam maar wat drink je? En toch zijn de disgenoten (=staande tafelgenoten) belangrijker dan eender welke consumptie.
Zingen is gezond....en niet onbelangrijk, zangers (amateurkunsten) zijn vaak aangename gesprekspartners.
Bloedtesten (Universiteit Frankfurt) bewijzen dat zingen gezond is, het vervangt immunoglobulin A en cortisol!
Zingen activeert het ganse lichaam en de geest. Zingen bevordert...., voedt de algemene gezondheidstoestand van het totale lichaam.
Therapeuten zouden hier toch een grotere aandacht kunnen en moeten aan besteden.
'Zwarte bollekens' (muzieknoten) zijn vreemde verdraagzame, zeer goede exeflor's.
Iemand die zingt, verspreid gezond-bacteriologische zuurstof, in aantal niet te schatten...!
Bezorgde grootouders laten 'potten en pannen' vallen voor wat het waart is wanneer hun kleinkind een gespetterde serenade (wenen) als ongenoegen geeft bij een pas gekregen terechte opmerking.
A.u.b., geeft dat kindje een kans zijn 'longen' uit te zetten, het ondervind heus geen pijn.
Maar ja, grootouders zijn er ho'ooooo... zo gevoelig aan en tonen 'stante pede' een gepaaide verzwakking tegenover hun oogappel.
Woorden staan primair tegenover klanken en kunnen soms troostend maar ook zeer kwetsend zijn wanneer ze naar mensen gericht worden.
De overkant is er, maar biedt geen ruimte voor overtuigende theologische zekerheid. (Religieuze werken)
Een geslaagde overbrugging is nog steeds een welkome levensverlenging, maar zoals steeds...tijdelijk.
Millos Forman's 'Amadeus' theatrale filmproductie puilt uit van prachtige, kostumering, (Film-Oscar's) maar geeft inhoudelijk (levensloop) een te zwakke voorstelling van de componist Johannes,Chrisostomus, Wolfgang, Gottlieb, Amadeus Mozart.
De film-titel beschermd deels de inhoud.
( Hetzelfde geldt voor literatuur, beeldhouwkunst, schilderkunst ...).
Ook hier zou Antonio Salieri in zijn vuistje gelachen hebben.
Koorleden zijn 'onbezoldigde' figuranten.
"Je hebt goed gezongen" vormt de omlijsting van voldoening in het licht van de spot.
Een fictieve koor-voldoening vertaald zich niet in een 'café' na bv. een opluistering van een uitvaartdienst.
Ik hou mijn hart vast bij de gedachte dat dit routine wordt. (is).
Ik verdwijn dan met een gedrapeerde, beschamende oorkonde als medestichter, heel wat anders dan een eervolle voldaanheid met een verleden, geparticipeerde inbreng.
Je voelt je als een "Erlkönig" (Fr.Schubert) maar dan in de betekenis van de Vader... zelf te paard'
'Gedachten en gevoelens' is het zwakke antwoord op de vraag: "Wat is kunst?"
Een erfenis op basis van 26 letters en daarmee moeten wij het stellen!
Veel en veel te weinig om gevoelswaarden te beletteren.
Daarnaast concurreert het muzistische..., maar ook dit brengt beide muzenisse-onderdelen in een zwakke eufonische danigheid.
Doordachte, samengestelde klanken zijn een troosteloze zoektocht naar allerlei vormen van ontlading, onzelfzekerheid van de componist die geniet van tijdelijk 'applaus'.
Hij/zij geniet van, zoals psycho-analist Adler zou 'zeggen', een machtspositie met blind zelfvertrouwen.
Zoals reeds eerder gezegd, het lijdt soms tot suïcidale 'ontgoocheling' en voorbeelden uit de kunstgeschiedenis bevestigen deze zienswijze.
En koorleden...zij zitten aan de broodmaaltijd van de gastheer. (Kunstenaar)
Zolang zij zich bewust zijn van denken, occulteert het zich naar mogelijk's een aangename verpozing, (koorherhaling) en de 'dichter' biedt hen een weerbaarheidsfactor in het trachten te begrijpen van datgene wat de 'creator' bedoeld.
Daarom is het verstaanbaar dat meerdere herhalingen van het zelfde lied,voor de zogenaamde 'zwakke' weggebruikers, als excuses kan en 'moet' aanvaard worden omdat zij lotgenoten zijn en zich bevinden op dezelfde periferie.
Koorleden zijn ook vaak betrokken bij andere nevenswaardige, sociaal-culturele activiteiten en worden daarom soms voor een keuze gesteld.
"Welk belang hecht ik aan....of ...wat boeit mij het meest...of...of..."
Met een steengoede voorzitter, een bestuur dat 'en bloc' presteert en een ijzersterke dirigent...maar zonder 'akkerland' (koorleden) zal men niet kunnen ploegen.... geen kooralmen oogsten, ook niet met het bezit van de beste graankorrels.
Koorleden eigenen zich , met frisse tegenzin of enthousiasmerende inbreng, een primaire plaats toe met als medepassagier:
Spreken is zilver.
Zwijgen is goud.
Luisteren is diamant.
Zingen is briljant.
En mens zijn is platina.
Voor de koor herhaling; vlug hier en daar wat nieuwsberichten mee ritsen...
Tijdens de koor herhaling: een artistieke onderdanigheid 'verluiden'.
Nà de koor herhaling: een ongevraagde slaaploosheid.. (De melodie blijft hardnekkig in je hoofd circuleren en je troost uzelf dan maar met de gedachte:....och, opoffering baart kunst!)
Zonder koorleden; geen koor, welke ook de begaafdheid van de dirigent of de sociaal-culturele inspraak of dergelijke van het koorbestuur moge wezen.
Een soort chronisch, christelijk demonisme.
Waarom?
Zoals reeds eerder vermeld: kunst laat zich niet ontleden, verraadt zichzelf niet en toch nodigt het telkens opnieuw uit.
Het 'fantomisme' van muziek beoefening.
Geboeid door wat oppervlakkig toereikend is, maar niet vatbaar, laat staan verstaanbaar.
Het wekelijks conclaaf van realisme (nieuwsberichten) tegenover expressieve koorzang en .... ietwat 'stout' mag ik er aan toevoegen..., een stevige 'service' aan je partner die geniet van een luxueuze vrijgezellenavond.
Weet je,
een fijne 'gesprekspartner' is,
diegene die de 'kunst' verstaat van het luisteren.
Kunst-filosofie verrijkt wel de geest, maar niet de 'portemonnaie'.
'k Weet ook niet of dit vak wel een onderdeel vormt van de faculteit filosofie, maar wat ik meen te zeggen:
het antwoord op essentiële vragen over filosofie lijken steeds een zeepbel te zijn.
M.a.w. als je het aanraakt, spat het uiteen en zolang je het niet aanraakt vertoont het wondere kleuren.
Men verdwaalt steeds verder in een persoonlijke overtuiging die je constant alarmeert voor 'morgen' en dat vormt vaak een obstakel voor je onmiddellijke omgeving.
En..., in een koor zingen behoort als onderdeel tot de kunstbeoefening, hoe differentieel het kwaliteitslabel dit mag en kan verdragen.
Een koorzanger draagt medeverantwoordelijkheid.
Dit alles heeft een niet onbelangrijk engagement binnen het gemeenschapsleven met en bijzonder sociale, artistieke inbreng.
Ik kan dit niet genoeg benadrukken.
Een bron zal zich een weg banen naar de zee om nadien terug bron te worden.
Het is makkelijker over cultuur te spreken dan er daadwerkelijk iets aan te doen.
(*) Zeer zeker geen eenvoudige opdracht omdat er een confrontatie heerst tussen het medialandschap (aanbod van radio en t.v.) en 'succesrijke' plaatselijk belangstelling door gewillige sympathisanten.
Maar wanneer actievelingen, (koorleden) misschien met eigenzinnige aanwezigheid, mee aan een moeilijk weg timmeren, (cultuur) moet dit kunnen leiden tot uiterlijke zelfvoldoening, zelfs in een gemeenschappelijke configuratie.
Zelfvoldoening: de toegang tot...., en het 'beleven' van de muzische kunst (en andere componenten in zijn totaliteitsbeeld) is voor het individu, (koorzanger) een doelgerichte en meestal aangename uitdaging ondersteund door een klankvariabele doolhof van onverstaanbare contrapunctiek.
Koorleden vormen het 'embryo' (toekomstig concert uitvoering) van een vereniging.
Datzelfde 'embryo' vertoont wel het geslacht (hoe klinkt het tijdens een koorherhaling) maar behoudt zich het recht op toekomstige raadselachtige volwassenheid.
(Moment-suprême ofte wel de concertuitvoering zelf.)
De rode draad doorheen de R.V.-bloggen is:
'heeft een dirigent het recht om koorleden een beeld op te hangen van volmaakte kunst terwijl deze niet bestaat?'
Hij/zij 'bespeeld' zijn koorleden of maakt, op een vriendelijke en uiterlijk gedisciplineerde manier 'misbruik' van hun goedhartigheid door zijn/haar imago-uitstraling...
M.a.w.: "Wat ik zeg, zo wordt het uitgevoerd."
Het vormt een confidentieel uithangbord in de relatie tussen dirigent en....koorleden.
Koorzingen: het creëert emotionele momenten....herinneringen aan...ingehouden fierheid over...
Anderzijds is er dat sociaal engagement dat zeker niet onbelangrijk is.
Koorleden houden bewust van dit dualisme, (sociaal contact en actief zingen)
en dat is hun voorrecht.
Foto: J.S.Bach. (1685-1750)
Bijlage:
'Jubilarissen' zullen zich misschien nog herinneren dat het R.V.-koor dit ooit gezongen heeft, met het kamerensemble Pro Musica Diversa uit Antwerpen, op 5 mei 1985 in het Baudelo-centrum van Kl.Sinaai.
Koorleden vormen een gemeenschap, ieder met persoonlijke inzet en geëigende 'kwaliteiten' om de mystieke vocale kunst-wereld te benaderen, te beleven.... een fictief beeld te krijgen van een perfecte voordracht.
Zij staan op de eerste drempel van een piramide met daarachter een fata-morgana.
Samen iets 'bewandelen' .... elkaars hand vasthouden en ook loslaten.
Op 't eerste zicht, weinig hoopgevend, en toch vertoeft men graag in 'gezelschap'.....,
in gemeenschap waar actieve kunstbeoefening een secundaire prioriteit heeft.
De kracht van het samen boetseren aan een koorwerk, bevat kristallen van eigenwaarde.
Ieder voor zich exponeren ze een uitstraling van genoeglijke verpozing, een savoir-vivre, of, in uitzonderlijke gevallen, scepticisme.
Koorleden zijn in wezen 'prachtige' mensen.
Waarom?
Zij laten zich leiden door één persoon, de dirigent!
En ...raar maar waar...ook volwassenen hebben daar behoefte aan, voelen zich geborgen in een humane wereld van mystieke 'kunst'.
Het ouder-kind en kind-ouder gevoel is en blijft een levenspartner.
En zeg me waar een dirigent zich niet goed zou voelen als iedereen zich 'moet' schikken naar de 'dag-grillen' van zijn muzisch verantwoordelijkheid.
Hoe dat dat komt?
Zeer waarschijnlijk door het theoretisch drijfzand waarin de koorzanger vertoeft bij het beoefenen zijn of haar hobby en weinig kans vertoont een David-Goliath alliantie aan te gaan.
Toch ga ik een poging 'wagen' met mijn 'vocabularium, (alhoewel dat niet eenvoudig is, vermits het 'weeral' kunstminnaars zijn, of zijn het 'kunstbeoeftigden,) een omschrijving van een koorzanger te 'benaderen'.
Kunst is niet te beschrijven, althans de diepste 'ziel' niet.
Juist dààrom is het Kunst.
Een kunstenaar kan zich verzschuilen achter een 'flamboyante levensstijl (Bv. G.F.Haendel) of vaak in armoede, zijn turbulente levensstijl vervolledigen.
Hij is kunstenaar en dat vormt excuses zonder tegenspraak.
Koorleden hebben deze inspraak niet want...zij zijn en blijven volgelingen.
Zij vormen de 'proevers' van dienst.
Een nieuwjaarsreceptie is het 'voorgerecht' van wat de komende 12 maanden bieden zal.
Zich als koorlid 'engageren'...,
op zichzelf betekent dit: 'zich ten volle inzetten...'wat geen eenvoudige opdracht is.
Als je geen schaduw hebt gezien,
heb je ook nooit de zon gezien.
Waarom?
Vooraf wordt het 'menu' (Koorliteratuur) samengesteld.
Daarna geserveerd, (Dirigent) en pas daarna (Muziek) 'verorbert' door de actievelingen.(Koorleden)
t' Is maar waar je het accent legt: bédelen of bedélen...wat een verschil!
Over kunst schrijven, zolang het in een corset van historische waarden valt, is eenvoudig.
Maar wanneer je homo-novus die de 'Art' beoefent tracht te definiëren, lijkt mij dat een onmogelijk opgave.
Zoals het oude Kramers Nederlands woordenboek (1957) vermeld: gemeenschappelijke zang en het woord 'gemeenschappelijk' zou, naar mijn gevoel, wel onderlijnt mogen worden.
Opvallend is: dat het woord koorlid hierin niet eens vermeld staat???
Dus nooit meer zeggen: "Ik ben koorlid van...." maar lid van de/het...(naam van het koor).
In het grote Winkler Prins woordenboek (oude editie) beginnen 23 woorden met koor-, maar hier wordt evenzeer het woord koorlid 'angstvallend' vermeden, erger nog: niet vermeld....
Dan maar grasduinen in de enige, echte, algemene muziek-encyclopedie... en zowaar....ik vond 12 woorden die met koor begonnen......, hoopgevend.... maar ook nu vond ik geen definitie van het woord; koorlid.
Een simplistische verduidelijking: koorlid: lid van een koor dus, kan me niet boeien vermits ik een te groot dankbaarheidsgevoel in me heb tegenover deze mensen.
Conclusie: encyclopedisch gezien bestaat het woord; koorlid niet!!! Een reden te meer om deze mensen even in beeld te zetten.
Echte computerfreak's zullen scanderen:" Waarom heb je dat niet opgezocht bij Google, dàt is pas up-to-date".
Mijn kansarm antwoord zou zijn: "Ik ben te computer-bleu". (Onkunde)
Foto: Giovanni Pierluigi da Palestrina. (1525(?)-1594)
Emmily en haar echtgenoot, samen met André waren in de dank mis aanwezig en lieten een bijzonder positieve indruk na, tot groot genoegen van Germaine en 'Rieken'.
En de 'past'r', ja.... die was blijkbaar de 'preek' van 'Rieken' nog niet vergeten maar haalde toch al zijn pastorale talenten boven om beiden, spreekwoordelijk, in de bloemetjes te zetten.
Hij was ook uitgenodigd op de receptie maar ...heeft hiervoor toch, in alle eerlijkheid, van harte bedankt.
Waarom?
Zie dat 'Rieken' begon over de pachtsontgoocheling van dat stukje weiland!!!.
Nee, de pastoor nam geen risico want 'Rieken' was wel in staat om op zo'n gelegenheid (Jubileum) aan ieder die het horen wilde, zijn ongenoegen en de onrechtvaardigheid dat er gebeurt was, in alle toonaarden zou uitbazuinen.
Nee...dat risico wilde de pastoor niet nemen.
Hij zou dat wel "compenseren", zei hij, wanneer hij eens in de buurt van 'Rieken's' huisje zou komen...., maar dat is nooit niet meer gebeurt....!!!
Toch bleef voor hen beiden een onverwoordbaar pijnlijk gevoel van machteloosheid bij.....hun kleinkinderen die zij niet hebben mogen zien opgroeien....hun, de zo broodnodige grootouderlijke liefde niet hebben kunnen (mogen) geven en...er was ook nog André...
'Rieken' overleed op kerstavond 24 december 1964, het jaar dat hij zijn gouden huwelijksjubileum mocht vieren.
Hij werd 74 jaar oud.
Germaine verbleef nog tot 1966 in het bescheiden huisje wonen, met een uitstekende verzorging van haar dochter Emmily tot zij stierf op 10 juni 1978 in de mooie leeftijd van 87 jaar?
De pijn, het verdriet over André heeft zij al die jaren in stilte gedragen.
Zolang het in haar mogelijkheden lag en met de hulp van Emmily, bleef zij André bezoeken in St-Niklaas die (André) tot op heden nog steeds verblijft in een psychiatrische inrichting.
M'nhiér de past're, da's ongeleufeluk wa da 'tour in stou..., nie te geleuv'n..da's echt nie te geleuv'n, ze mook em zoê slacht bij de mans'n...ze keek in zijne porte-monée, vertaalde oun alle man hoe kolleirig ij wel kon zijne terwijl da'k onze'n André toch wel goe genoeg kan zék'r,
ij dee ta veur goe te doene.
't Is sjuust, e kind da trekt altij naor z'n moed're, daor keunde as vaed're weinig of niets aon duune en oe miér de moed're toegeeft, hoe mind're
de vaod're iets te zaagen é. Ge zie toch euk, mennieer de past're, wa da 't er allemaol verkiéerd leupt, de'n dag van vandaoge!
Ze sliep'n al jaor'n niemer tueup. vaneigest gij kunt da nie weet'n wa da ta isas past're ...maor oe dikwels ze em ee verweet'n veur da tij naor schoole ging..., 'k zeg altij, veur da ge ne mens verwit moete altij ieést ies in de spieg'l kijk'n en daernae meu'de spreken.
Maans'n van soort kunn'n amaats art zijne.
Ij wist alleis nog nie waor da ze naor 't schoole zou'n gaene, zij commandeerde da allemaele....wa moest 't oare van komm'n.
Het 't ergste veur em was en da ston in zijne cahier...da z'n vra aenhield mee un and're vra, da zag toch genoeg hé m'nhieer de past're.
Onz'n André is van misérie beginn'n drink'n zô erg da tij nou in 't zothuis zit.
Geramine die zie 't our van af zulle, ze zal da neuit tieun'n maor nog ne kieer, da's allemaole vrieed erg.
Ge zou ons ies un plezier doene moeste em ies gaon bezoek'n gint're in Sinneklaos.
De pastoor, die met opvallende pastorale bereidheid, het verhaal aanhoorde, reageerde met overtuiging: "Rie, ik zal niet nalaten, binnen de eerstvolgende dagen, André te gaan bezoeken en ik doe dat niet alleen uit respect voor jullie maar ook vanuit humane overtuiging."
Op dat moment was het wenselijk dat er in het gesprek een rustpauze was.
Germaine die niets afwist van het dagboek van André, had haar hand op de schouders van 'Rieken' gelegd, net zoals 'Rieken' dat deed, telkens zij van St_Niklaas terugkwam (Elke week reed zij met de fiets naar St-Niklaas enkel om André te bezoeken) en Germaine, terug thuis gekomen, een stil Moeder-kind-verdriet moest verwerken.
Na dit gesprek werd er veel minder uitvoering gesproken over het nakende jubileeum feest, maar je merkte aan 'Rieken' dat zijn hart gelucht was.....en dat tegenover een pastoor!!!
Dat had hijzelf in de verste verte niet durven bedenken.
Toch kon hij zich niet inhouden en begon als Luciferiaanse aanklager over God en al zijn heiligen een pleidooi te houden wat inhoudelijk zeer boeiend was.
Bij het verlaten van de woning fluisterde 'Rieken' nog in het oor van de pastoor dat hij, in de homilie van hun jubileummis, Germaine maar eens flink in de 'bloemekes' moest zetten...zij verdiende dat.
"Mijnheer pastoor, het is ongelooflijk wat er instaat, 't is niet te geloven, het is echt niet te geloven.
Ze doorzocht zijn geldbeugel..ze vertelde aan iedereen hoe opstandig (razend) hij wel is...terwijl ik onzen André zelf toch goed genoeg ken...
't Is juist, een kind is meer aanhankelijker aan zijn Moeder, daar kun je als Vader weinig tegen in brengen.
Hoe meer de Moeder toegeeflijker is hoe minder de Vader iets te zeggen heeft.
Ge ziet toch ook mijnheer pastoor wat er allemaal fout loopt de dag van vandaag.
Ze slapen al jaren niet meer samen, natuurlijk kunt U dat niet weten wat dat betekent als pastoor, maar hoeveel maal zij hem vernederd heeft, al vorens hij naar 't school ging werken...
Ik meen, dat vooraleer men iemand vernederd, men zelf eerst eens in de spiegel moet kijken en daarna mag je spreken.
Mensen van afkomst kunnen soms 'hard' zijn.
Hij wist nog niet eens waar zijn kinderen onderwijs kregen, zij besliste dat allemaal.
Wat moest er van geworden.
Het ergste voor hem was,...en dat stond in z'n dagboek, dat hij dacht dat ze 'aanhield' met een andere vrouw...dat betekent toch genoeg hé mijnheer pastoor?
Onze'n André is van armoede beginnen drinken.. zo erg..dat hij nu in een psychiatrische instelling verblijft.
Germaine verdraagt veel leed hoor...ze zal dat nooit uiten, maar nogmaals..'t is allemaal erg.
Ge zou er ons een genoegen mee doen mocht je hem eens gaan bezoeken in St-Niklaas."
"Van in het begin zag ik dat er niet veel goeds aan haar was, een mooi model maar daar zijt ge 'vet' mee.
Ze had geen geldnood.
André deed er nog verzekeringen bij naast zijn onderwijzer functie.
Wanneer het u bevalt, koop je het ook.
't Bracht allemaal niets op.
Ze wilde alles hebben." (Bis)
Germaine kwam tussenbeide: " Maar 'Rie' toch, 't zal wel goed komen."
Onze André beseft het niet meer, de ongelukkige, hij beseft het niet meer
Het is niet voor niets dat hij in een psychiatrische instelling verblijft. Hij heeft nooit voor zijn kinderen mogen 'vader' zijn, bij het minste verzette zij zich ertegen en weet je, hij was toch al twintig in functie als onderwijzer, dan weet je toch wel iets van opvoeding.
Germaine kwam nogmaals tussenbeide: " Maar 'Rie' toch, 't zal wel beteren."
"Toen hij geïnterneerd werd, hebben Germaine en ikzelf zijn kledij gaan samen zoeken omdat hij enig zin's zonder problemen zou kunnen vertrekken. Zij verbleef in Antwerpen met de kinderen in een hoe noemt men dat een fitness-centrum samen met haar vriendin als je weet wat ik bedoel.
En weet je wat wij in zijn huis nog gevonden hebben, zijn dagboek...!"
'Rieken' kreeg opnieuw waterige ogen en nam zijn 'witte-bolletjes-zakdoek' en wreef z'n tranen weg.
"Die verblijft al zes maanden in een psychiatrische instelling te St-Niklaas en weet je waarom....omdat hij niet geluisterd heeft naar zijn vader...,'k heb hem zo gezegd dat hij een meisje moest kiezen met zijn oren en niet met zijn ogen..., hij moest kost-wat-kost dat meisje hebben en nu zit hij ermee opgezadeld.
Een vrouw is toch machtig hé mijnheer pastoor.
We hebben twee kleinkinderen... die mochten van haar hier nooit komen, begrijp je wat dat betekent voor ons.
Een mooie verschijning ja....een wandelende beauty-case, gaat alle weken naar de haarkapper of het scheelt niet veel of naar de zonnebank om toch maar een bruine kleur te krijgen.
Ze heeft verdorie juist maar haar zesde studiejaar gedaan...maar kijkt naar mijn hond...kijkt eens naar zijn kop...,
dat is zeker niet fraai met zo'n kop maar dat is het trouwste en liefste dier dat er rond loopt over gans de wereld,... zo is dat.
Ze hebben hier éénmaal geweest.... met het doopsel...dat is het zowat.
Voor ons Germaine is dat pijnlijk weet je.
Esthetiek en humanisme gaat moeilijk samen...en van een ongelovige een halve gelovige maken is moeilijker dan van een halve gelovige een gelovige te maken, maar kom, 't is moeilijk te realiseren.
"Die zi 't al zes maenden in't zothuis van sinneklaos en wete waarom....omda 't un nie geluisterd ée naer z'n vaedere...'k hem em zoé gezei dat 't um un meisken moest kiez'n mee z'n oor'n en nie meé z'n oeêgen. ij moest 'malgré da scheps'l emm'n en nou zit ij meé de gebakk'n peiren....un vra is toch machtig é meniéer de pastre.
We ebben twieê kleinkind'ren.....die mochten ier nueêt komm'n van da scheps'l, weet'te gij wa da wil zêgg'n?
Een scheun opgetailleurd model ja...un lêupende smikdêuze...alle wek'n naor de coiffeur of 't schil nie veele...of naor da spellement om toch maor bruin te word'n....zé God-van Marije alleis eur zesde studiejaor gedoune....maor ziede mijn'n hond...kijkt ies naor zijne kop...da's giën schoonheid mee zij'n kop..maor da's traouste en 't liefste bieest dat 't ur rondleupt op g'eul de weireld;..zeg't dakke tikke ou gezée enne.....
Z'enne ier iéne kiêr gewist...mee ulder duéps'l...da's alles.....Veur ons Germaine is da pijnluk zulle...weete gij da?"
'Rieken' wreef eventjes over zijn waterige ogen en vervolgde:
"Schêunheid en mans'lijkheid da gou moeilijk soum'n zulle...en van ne'n ongeleuvig'n ne'n halve'n geleuvige'n maoken, da's vrieêd moeilijk'r dan van
'Rieken was toch wel lichtelijk geschrokken van de 'verschijning' maar zou dat zeker nooit getoond hebben...
Een pastoor in burgerkleding...
dan zou de 'weireld' vergaan, dacht hij.
Hij herinnerde zich nog van heel vroeger, dat pastoor's enkel maar in lange 'rokken' met véél 'knopjes' vooraan...., met een bonnet op hun hoofd......,
vaak rijdend op een 'oma-fiets'..., met de daaraan verbonden elegantie, dus gebrek aan testosteron..,
een zeker respect afdwongen.
In enkele seconden moest 'Rieken' bekomen van deze 'religieuze' overval want hij was toch, per slot van rekening, een 'straf' socialist geworden nadat de vrijgekomen pachtgrond hem 'ontfutselt' werd.
'Rieken' vervolgde alsof 'lucifer' zijn triomfantelijke buit binnen had:
" En a's ge dan toch bezig zij met uw'n fameuz'n baes van hierboven, vraegtd'em dan euk (ook) ies (eens) om onz'n André te genez'n...oune (uw) baes die kan toch alles, hé...'t zelf op 't waetre leup'n. (Water lopen)
Zie zo, dat was er uit, dacht 'Rieken'.
"André" antwoordde de pastoor met een schijnheilige mimiek alsof hij uit de hemel kwam nedergedaald.
"Ja, onz'n André...weete gij da nie...de mans'n (mensen) weet'n pertan (nochtans) altij mieér as da ge zelf peist,as ze maer slecht kunn'n vertaal'n... dan voel'n ze zich goe. en... eet ons Germaine da neuit gezei ( nooit gezegd) van onz'n André."
"André..?" vroeg de pastoor opnieuw met verbale nieuwsgierigheid en ook...om misschien een verdwaald-gelopen 'zieltje' te winnen.
(André woonde, sinds zijn huwelijk, in St-Niklaas en was daar onderwijzer van beroep en... de ziekte waarover 'Rieken' sprak was veel ernstiger dan 'reuma', maar dat wist 'Rieken' zelf niet of....mocht het niet weten.)
Germaine, die alles vanuit de gang terughoudend had gevolgd, kwam bij hen staan. knikte bescheiden tegen de pastoor en ging naast 'Rieken' op de bank zitten.
'Rieken' ging onweerstaanbaar verder met zijn gedoog.
"Vanaf 't begin zaa'k da 't ur nie veel goe was aon eur...u model jao, maor daor zijde wa mee, z'at niets te kort want onz'n André dee 't ur nog wa aschranse bij, 't sjein z'n schoolmiésterschap.
Goestinge da's kuup hé meneer de past're..'t was allemaol nie genouderd ...
ze wilde winkel en wabeke saom'n...ze moest all's aene...
as uk eur moest ziene...,k' zou'n eur e peire stoov'n op z'n zachts't gezee...
Germaine kwam tussenbeide: "Allée, allée 'Rie' da zal allemoal wel goe kom'n".
'Rieken' vervolgde:
"Onze'n André wee ta allemaole nie meer...de sukkeleir...hij besaft da nie miér.
Da's nie veur niets da 't hij in 't zothuis zit.
Hij ee neuit iets meugen vertal'n aon z'n mannekes...bij 't minste sprong ze d'r veur en ge moe wet'n da't hij al mieer as twintig jaor schoolmiéstre was hé, dan weete toch wel iets om kind'ren te kweeken hé.
Toen z'em weggestok'n eine, ein Germaine en ikke z'n kleer'n moet'n gaon saomen raopen
omda 't em zou keunen vertrekk'n om da zij al in Antwerp'n zat mee de kind'rs...in un ...hoe noem'n ze da nou euk wér..un soort gymnasstiekhuis...saom'n mee ur vriendinne as ge wét wa da'k bedoel..
Weete wa dam'n in z'n uis euk nog gevond'n eane,...z'n dagboek...de sukk'laire."
'Rieken' kreeg opnieuw waterige ogen en haalde zijn 'wittebolletjes-zakdoek' boven, wreef deze over zijn ogen en vervolgde:
'Rieken', die zijn 'franse pots', voor het indutten, over zijn ogen had getrokken, maar toch nog, in geval van 'alarm' voldoende kon zien, zette zich iet-wat rechter op de bank terwijl hij zijn 'pots' in de juiste 'positie' bracht.
"Jaê....zolang da we gezond meugen blijv'n hé...maer ka'k ou elpen.." (Ja, zolang we gezond mogen blijven maar kan ik U helpen...)
'Rieken' reageerde met een lichte schijnheiligheid om er maar vlug vanaf te zijn en om zich nog wat mentaal voor te bereiden op de komst van mijnheer pastoor.
"Jawel, ik kom uwen gouden jubileum eens doornemen, Germaine heeft mij dat afgelopen zondag verteld en ook uw dochter Emmely sprak mij daarover... hoe dat we dat gaan 'arrangeren'.
"Dan zijde gij de past'r danne?", (zijt gij depastoor ) vroeg 'Rieken', heel wat bescheidener dan tegen Germaine daarnet.
"Jawel, 'Rie', ik ben uwen pastoor....de'n grote'n baas van hiervoor heeft mij ooit geroepen....ik ben de helper van uwen Schepper, de Creator die onze natuur zo mooi heeft gemaakt en waar wij zo van kunnen genieten hé 'Rie'."
"Ja,... maer nie te gelieêrd gaen dune mee die moeilukke woord'n hé,... de'r steken veel geleerd'n zich achter weg zulle en...waer 't verstand zit kan giên hour groôn"
( Ja maar niet te geleerd gaan doen met die moeilijke woorden, er steken zich veel geleerden achter weg en waar het verstand zit kan geen haar groeien)antwoordde 'Rieken' licht venijnig,
"en daerbij..vraeg tan maer ies aen aenen boas om mij van mijn'n reumatiek te genez'n."
(En daarbij, vraag maar eens aan uwen baas om mij van mijn reuma te genezen.)
Foto: Giovanni Pierluigi da Palestrina. (1525-1594)
"En ...sins waniêre word'n d'r mijns'n in de kerke begraov'n...da's zeker al 200 jaere geleeên as't nie miêr is da't ur nog mijns'n in de kêrke zijn begraov'n, as't nie miêr is....op 't kerkhof jou...of lieg'k misschien?"
(Sinds wanner worden er mensen in de kerk 'begraven, dat is zeker al 200 jaar geleden als het niet meer is dat er nog mensen in de kerk zijn begraven als het niet meer is.)
'Rieken kreeg het op zijn heupen als hij nog maar dacht dat de pastoor langs zou komen.
De immer opgewekte 'Ko Bonne' met zijn onafscheidelijke 'Mattiel', of Lone Boerkes, zou geen enkel probleem geweest zijn,.... maar ne'n past'r was wel het laatste wat hij verwachtte en dit creeërde bij 'Rieken' een lichtelijk gevoel van 'ambetantisme'.
Hij zou hier nog een hele resem aan kunnen voort breien, maar verzonk in oppervlakkige gedachten en ...
Germaine trok zich terug in de wijsheid dat de zwaarste onweersbui geleden was.
Afwegend wat nu het belangrijkste was; genietend van de voorjaarszon of de overdenking van hun gouden huwelijksjubileum.
'Rieken' wist het zelf ook niet meer...
En de gedachte aan vlezige frieten,....gebakken in écht varkensvet...met zelf bereide mayonaise of zelfs zoals Germaine het voor vandaag voorgesteld had, konden hem op geen andere gedachten brengen.
'Rieken' soesde in een lichte slaaproes toen hij gewekt werd door het geluid van de scharnieren van het toegangspoortje aan de voortuin.
Een man, totaal kaalhoofdig, eind van de veertig, met opvallende vrijetijdskleding en met aan zijn hand een fiets met omgekeerd stuur,
wandelde vol belangstelling door het kleuren-mozaïek van de krokussen richting 'Rieken'.
'Rieken' dacht; 'weer zo'n 'marteko (dommerik) die de weg komt vragen naar de grenspaal.
De pastoor kon het niet zijn want die reed niet met zo een fiets en zijn ook properder gekleed.
Terwijl de 'vreemdeling' laveerde tussen de krokussen en zijn fiets plaatste tegen een acaciaboom zei hij:
Germaine voelde dat dit eerste hoofdstuk 'nood' had aan een afsluiting en verdween terug in de huiskamer.
Het poëtisch, naturalistisch gevoel van 'Rieken', het genot van de eerste morgenwarmte, de voorjaarslucht, enz. was duidelijk naar een andere golflengte verplaatst.
Hij overpeinsde de gegeven situatie.
Na enig tijd riep hij Germaine die aanstonds bij hem stond.
"Germaine, en wanniëer komt die'n paster danne?"
'Rieken' zou zich optimaal willen voorbereiden om met de parochiepastoor te 'praten' en hem zijn bewierookte zaligheid te geven in verband met de verpachting van dat stuk weiland, jaren geleden en waar hij zo naar getracht had en wat bovendien nog 'zwaar op z'n maag lag'.
"Awel, ij é gezee da as hum geeên begravinge é ij vandaog zou komm'n."
( Hij heeft gezegd dat, als hij geen uitvaartdienst heeft, hij vandaag langs zou komen.)
"En wannier is't da tanne?" (Wanneer is het?) vroeg 'Rieken' aanstonds.
"Awel, vandaege...in de veurmiddag, as ij giën begravinge é", (vandaag, in de voormiddag, als hij geen uitvaartdienst heeft.) reageerde Germaine bescheiden in de weteschap dat dit voor 'Rieken' niet in goede aarde zou vallen.
"Milijaarde, nonde dju, koste mij da nie ëer zegg'n, ge gou hieël turp vertell'n da'l socialist geworden ben en zuust da vertaalde mij nie. (?....kon je me dat niet eerder vertellen, ge gaat heel het dorp vertellen dat ik een socialist geworden ben en juist dat vertelde ge me niet!!!"
Germaine wilde toch, dat na 25 jaar elkaar graag zien en vervolgens 25 jaar van elkaar leren houden en daarna elkaar trachten te behouden, hun 50 jarig huwelijksjubileum, samen met hun twee 'kinderen' optimaal zou verlopen maar wist ook vooraf dat 'Rieken' zou trachten het te minimaliseren.
Het kerkkoor was al lang gevraagd.... maar 'Rieken' in de kerk krijgen was een ander paar mouwen.
Hij zou nog éénmaal in de kerk komen maar dan zouden ze hem wel moeten binnen dragen..."tussen vier planken" had hij verteld na de pacht's ontgoocheling.
Met een feministische maar brave koppigheid vervolgde Germaine:
"'k Heb daer euk mee de paster over geklapt...veur die messe...ei ging ies afkom'n om mee ou te praeten...hij moe toch weten wa zegg'n hé 'Rie'. (Ik heb daar ook met de pastoor over gesproken voor die misviering, hij gaat eens langs komen om met u te spreken, hij moet toch weten wat te zeggen, hé 'Rie'.)
"Ge weét, Germaine,da'k gee'n past'r op mijn'n n'of nog wil...da ons Emmily da maer gaet expliceren."
Germaine hielde het ijzer warm en vervolgde:
"'k En zondag de paster de'r zelf over gesprok'n..., ij ging ies afkomm'n."
"Jae jae..da ede al gezei", antwoordde 'Rie' bitsig.
"'k gae van de'n noene (namiddag) patatten mé pillekessaase en salou maok'n, is da goe? (Aardappelen met stukjes spek en salade.)
Germaine wist maar al te goed dat dit een 'feestmenu' was voor 'Rieken'.
"Jou, jou" (ja, ja) was zijn kort antwoord.
"Zeg Rie, edde gij al ies gepeisd da we...." (Hebt gij al een gedacht...)
Rieken onderbrak haar fors met: "Is da ost welle...ge doe maer oppe...'t is allemael goe...ge moe da nie altij vraegen, al wa da gij klaermaekt is goe...
da wete toch al lang'r as vandaege.... (Is't nu bijna gedaan, ge doet maar, het is allemaal goed, ge moet dat niet altijd vragen, al wat gij bereid is goed, dat weet je toch al langer als vandaag.)
"Nee neeju, maer edde gij al ies gepeisd op onz'n zubilée....da's binn'n un paer maenden hé...de'n 18 augustus...da wete toch nog welle hé...
en wa damme allemael gaen dune" vervolgde Germaine met een toch lichte terughoudendheid. (Hebt gij al eens gedacht aan ons jubileum, de 18 augustus, dat weet je toch nog wel hé, en wat we allemaal gaan doen.)
Rieken was duidelijk niet op zijn gemak met deze vraag en had er zich ook niet aan verwacht.
"Ik mieende da ons Emmily daer ging veur zorg'n, die ging toch alles op poeëten zett'n hé...saem mee euren kwibus en daerij...ons Emmily kom goe overeên mee de paster...as ze mij maer goe mee grust laeten...we gaon d'r nie vele aon doene".
(Ik dacht dat ons Emmily dat in orde ging brengen, die ging toch alles in orde brengen,samen met haar man en ook, ons Emmily kent de pastoor goed, dat ze mij maar gerust laten, men moet er niet veel aandacht aan besteden.)
Dit heeft bij 'Rieken' , die een tuinliefhebber was, kwaad bloed gezet tegen over alles wat met de kerk en de parochie te maken had.
Hijzelf kwam weinig buitens huis en het nieuws uit het dorp zou Germaine wel komen vertellen als zij bv. van de 'repetitie' kwam.
Daarom had hij geen bezwaar dat zij koorlid was en bleef van de parochie.
'Rieken' genoot met volle teugen van de eerste, vroege voorjaarszon.
Gezeten op de bank voor hun woning; met de onweerstaanbare pijp gevuld met grove Semois tabak; naast hem zijn hond van een soort boxers-ras, overschouwde 'Rieken' de landerijen.
Reeds bijna 50 jaar lang kende hij elke boom...elk vogelgeluid...en nog steeds boeide het hem...de ongerepte natuur...de rust waar hij zoveel van hield.
Zijn dagblad 'De Volkskrant' dat naast hem lag, interesseerde hem op een ochtend als deze niet zozeer.
"Moete gij een wièrme kom kaffe emmen Rie", (Warme tas koffie) vroeg Germaine vanuit de voordeur.
"Neeju" antwoordde 'Rieken', bezonken in gedachten.
"Moete gij dan iets aenders ein..." (Moet gij iets anders hebben.)
"Neeju,neeju....'t is goe" was zijn lichtelijk nors antwoord.
Germaine voelde algauw dat 'Rieken' meer genoot van de morgenzon dan van haar aanwezigheid.
De eerste frisse zonnestralen waagden zich over het maagdelijk landschap dat klaar lag om bewerkt te worden en doorkliefd werd door één lange rechtte dreef, gekorseteerd door rijen stoere knotwilgen.
Het is de streek tussen de Nederlandse grens en Stekene met zijn talrijke smokkel- en 'komiezenpaadjes'.
Enkel fietstoeristen en af en toe een boer met kar en paard, naargelang het seizoen, maakten gebruik van dit stukje ongerept natuurschoon.
In één van die weinig witgekalkte huisjes met vooraan het 'plansier' (stoep) en een zitbank, of wat er op leek, bewoonde bijna 50 jaar lang Hendricus (Rieken) Martinus Verley, een eenvoudig maar toch belezen man samen met zijn echtgenote Germaine.
Het huisje had bovendien een opvallend mooi voortuintje.
Zoals velen in de streek was 'Rieken', heel vroeger, vlasser geweest, maar zoals velen moeten stoppen met de stiel omwille van 'economische' inflatie.
Toch was hij nog 'jong' genoeg om 30 dienstjaren te sprokkelen aan den 'ijzeren weg', (NMBS) en genoot sinds kort van zijn pensionering.
Hier en daar wel een 'reuma-scheut' in de ledematen deerden hem niet.
Germaine daarentegen was nog 'goed te been'.
Een T.V. of auto bezaten zij niet en Germaine deed dan ook alles met de fiets.
Haar enige ontspanning was het kerkkoor waar zij stipt en in de mate dat de weersomstandigheden het toe lieten, aanwezig was op alle koorherhalingen en mis-opluisteringen.
'Rieken' vond dit goed, niet tegen staande hij een passief socialist was geworden toen,
onmiddellijk na de 2de wereldoorlog, een stukje weiland, dat paalde achter hun huisje, verpacht werd aan de zoon van een bestuurslid van de 'kerkfabriek' daar, waar hijzelf er sterk op gehoopt had dit beperkt stukje weiland te kunnen pachten vàn de kerkfabriek.
Als 'bejaarde' geniet je van datgene wat je 'binnenkrijgt' op je 'computer'. (PPS)
Ook al heb je datzelfde reeds verschillende malen op 'het scherm' toegezonden gekregen.
Met diverse inhoud. (?)
Er zijn 'mensen' die U dat toezenden.
Daar heb je waardering voor.
Dagdagelijks lees ik in het boek van Anselm Grun.
Zijn 'collum' van de dag.
Op 10 'regels' las ik 26 maal het woordje: 'Je'.
Ongeloofwaardig, maar toch is het zo.
De voorstelling van een 'embleem' (R.V.-koor) ligt 'gevoelig bij een 'oud-gediende'.
Maar het embleem heeft een 'serieuze' fout!!!
Waarom?
Net boven de derde lijn van de notenbalk...!
Die 'do'.
'Och, Gottekes toch...!' hoor ik U al zeggen.
Maar het is wel een 'embleem' van een Culturele 'genootschap'
en dat maakt mij 'iet-wat 'verdrietig'.
Op de derde lijn, mag je en keuze maken.
Links of rechts, maar deze keuze geniet van het ...vervolg van nieuwe 'recepten'.
Een enkele noot, boven de derde lijn, beschikt over een mathematische voorstelling.
Links vooraan.
Een Requiem.
De voorlaatste compositie van Mozart, was zijn Requiem. (Onafgewerkt)
Z'n laatste...compositie.. was het AVE VERUM. (1791)
Maar W.A.Mozart was, met veel 'dingen' tegelijk bezig.
Compositorisch weinig vernieuwing, maar ...dat wist Amadeus ook wel omdat in de eenvoud, na een proces van intelligentie, HIJ z'n leven afsloot een muzisch 'betiteld' gebed.
Persoonlijk geniet ik (mee) van het tot stand komen van het 'Ruysscheveldekoor' met tastbare, weliswaar unieke, sfeervolle flitsen uit het verleden.
In de epiloog ga ik trachten de beginjaren van het Ruysscheveldekoor te schetsen vanaf 1979 tot......
Het Ruysscheveldekoor.
Iets waar ik trots op ben en zal blijven.
Talrijke videobeelden zijn hiervan mijn stille getuigen.
Een dirigent die 'blaakt' van zelfvertrouwen,
(enfin, zo uit hij zich toch naar compagnen toe) mag zich dan ook verwachten aan gezonde post-observatieve kritiek.
Een nieuwkomer eet de resten van gisteren en eergisteren en ontvangt dit als voorgerecht voor morgen.
Ikzelf blijf achter met een prachtig bloemstuk.
Een te vroeg 'afscheid' wat ikzelf niet in handen had.
Vertederd door het verleden.
Ik moest aanvaarden dat dit behoort tot de menselijke gedrags-psychologie en... had het daar moeilijk mee.
Ik oversliep het daglicht omdat de nacht mij een rijkelijk aanbod gaf van diepgaande ego-analyse.
Dit negatieve gevoel werd nog meer geaccentueerd door onbegrip van enkelingen binnen het (ons) koor en ..ik mocht (kon) hen geen antwoord geven over het 'waarom' van mijn onverwachts 'stoppen' als dirigent.
Verdere persoonlijke en oppervlakkige innocente 'verklaringen' verleiden mij niet voor verdere duidelijkheid.
Ik kan een imago van Benedictijnse allergie vertonen, een soort goedertierende 'Lam Gods' aflevering.
Wanneer men het échte antwoord zou weten, zal hij/zij overtuigd zeggen:
De laatste dagen van Johannes-Paulus II sierden deze Paus in zijn liturgische aanhef van onverstaanbare tekstueel-vocale 'aanhef' zonder enige accentuatie van aanstellerij en dit verdient applaus.
Buiten de huidige Paus weet ik er niet veel die de belangrijkheid van dit 'modelleren' (het zingen bedoeld) uitstraalden.
Ze lieten het over aan 'anderen', en ... wie bv. de kerst- of paasviering op t.v. volgt weet dat zelfs het Vaticaans koor geen nood heeft aan tenoren....(?)
Maar er is 'iets' dat 'vertrouwen' noemt.
Een dirigent is hiervan op de hoogte.
Hij maakt bezit van; neemt beslag op universele intelligentie en met de nodige diplomatie verwerft hij enige waardering, wat naar mijn gevoel toch een belangrijk onderdeel vormt van zijn totale aanwezigheid.
Het wordt van hem verwacht, zo niet, is er gevaar voor vroegtijdig erosie bij de koorleden.
Het is niet meer voldoende dat je van 'iets' alles weet, (Conservatoriumopleiding) maar veeleer verwacht de 'ontvanger' dat een dirigent van alles 'iets' weet (Lemmensinstituut) in de brede betekenis van het woord.
Dit was een algemene gedachte die tijdens mijn opleiding aan het Lemmensinstituut circuleerde binnen het studentenmilieu.
Een goede 'service' activeren de smaakpapillen... toch....?
Een dirigent kan zich de vraag stellen:"Geef ik 'mijn' koorleden een beperkte verzadiging van boeiende genoeglijkheid, of...
een avondvullend programma".
M.a.w. 'hun avond is weeral gepasseerd'....!.
Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat deze laatste gedachte ongevraagd in mijn hoofd circuleerde na een 'koorherhaling.
Ik troostte me dan met de woorden:"Een vriend luistert altijd, ook al is hij er niet" en begon aan mijn zoveelste nachtelijke evaluatie over: koordirectie in 'samenzang' met koorleden.
M.a.w.,de 'dux' (leider) en de 'comes' (meegaande)
Indien U op de foto klikt hoort U het koor van het Lemmensinstituut o.l.v. Kurt Bikkenbergs in de kathedraal van Mechelen.
En geloof het of niet, maar....Kurt Bikkembergs (+-14 jaar oud) heeft, samen met het koor van Stevoort, (Hasselt) toen o.l.v. Ludo Claessens, nog een namiddagconcert verzorgd in het Gildenhuis van Stekene in het jaar 'stillekes'.
Het punt is: welke betekenis geven wij aan 'zingen' in een koor?
A-tonaliteit, modaliteit, dodecafonie, hele- en zigeunertoonladders enz. zijn noodwendig maar verzuren de moderne tonaliteiten.
Hoe vaak worden werken uitgevoerd van bv. Stockhausen, Goeyvaerts...?
Een Petrus-volgeling mag zich niet vast ankeren aan verdedigingstechnieken dewelke behoren tot het grijze verleden.
'Wat hebben ze ons allemaal wijs gemaakt' ...hoort men wel eens bij mensen van de derde jeugd.
En toch hadden die 'gelovigen' een stevigere houvast, ook al was er stilzwijgende nevel van twijfels met een houterige 'Pater Noster' tussen hun vingers.
Hetgeen mij bijzonder opvalt is:
dat tijdens de T.V.-mis op Nederland 2 ('s zondags 10.30u.) de gezangen heel vaak in het Latijn gebeuren???
Ook de voorganger biedt een gemixte offerte van zowel Latijn als Nederlands taalgebruik.
Hij kijkt nu de 'gelovigen' in de ogen....maar zal ook dit nu weer blijven duren?
Ik herinner me nog als kind, dat élke priester voor het altaar, het epistel en evangelie (en nog veel meer) m.a.w.de geprogrammeerde teksten vocaliseerden.
Het kwam in hen niet op het zo niet te doen. Ook niet, met voor ons, een onbegrijpbare taalverkondiging. (Latijn) en dat had misschien wel zijn intellectuele charme omdat het voor de aanwezige 'christen' niet verstaanbaar wàs.
De meeste parochie's beschikken over een senioren(-kerk)koor, maar het laatste woord van hun vocale bijdrage is nog niet verademd of priester staat reeds, vanuit zijn 'stoel', voor de eucharistische tafel...het moet allemaal snel gaan en hieraan heb ik mij dikwijls geërgerd.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat priester en dirigent met de rug naar elkaar staan bij misvieringen. Maar met religie stoeit je niet....het is de 'Bridge after'.
Elke mens is in staat een 'melodietje' te zingen en het gaat er hier niet om, hoe we dat zingen, maar veeleer de kracht van waaruit wij dat vanuit onze eigen geloofsovertuiging uiten.
M.a.w. het wàt men zingt (tekstinhoud) is naar mijn gevoel bijzonder belangrijk.
Het is de dirigent die zalft met de 'talenten' waarover hij mag beschikken.
Duurzame eet gewoontes vertalen zich in 'obesitas'.
Maar toch, geloof het of niet, het is uiteindelijk moeilijker om te 'verdikken' dan om te 'verslanken'.
Een dirigent kneed 'kunst' (?) maar niet zonder de medewerking van zijn medemensen.
Hoe heerlijk is het niet wanneer je als koorlid een 'schouderklopje krijgt van de dirigent...maar ook omgekeerd, voelt dit aangenaam aan.
Koorleden...,dàt is weer een ander paar mouwen. (Volgende blogs)
Een wederzijds: "Ge hebt het goed gedaan", sentimenteren zowel koorleden... als een dirigent.
Het laat alle musicologen-professionelen met een straatlengte achter.
Een dirigent geniet maar, wanneer al zijn 'passagiers' het gevoel hebben veilig geland te zijn.
Als je op weg bent naar kunst, koester je vooraf de mens.
Als je op weg bent naar een levenslange 'verbintenis', (huwelijk) gebruik dan je oren en niet je ogen.
Dit houdt ook een 'gevaar' in. (Het zou geen dualisme zijn mocht het niet kunnen genieten van
spanning en ontspanning....maar dit laatste is van 'kortere' 'tijds-duur....'omdat het geplaatst wordt in.... tijd... en dàt bestaat niet.)(Een gezellige koorrepetitie heeft reeds miljardenjaren geleden plaats gehad en dan nog...)
Mensen herken je wanneer zij/hij over iemand spreekt. (karakter )
Ongecontroleerde uitspattingen kunnen kwetsend werken temeer omdat je het goed met hen meent en... kunst heeft in het verleden wel meerdere 'schijnhuwelijken' opgeleverd.
Maar diezelfde mensen schenken je globaal, een pontificaat van ongewijd vertrouwen.
De Kerk beoogt een bekoorlijke uitstraling. Indien ze hierin 'cum laude' zou slagen wacht ons ongetwijfeld een nieuwe 'leegloop'.
Uiterlijke aantrekkelijkheid creëert soms een pad naar levenslange verbondenheid.
Er is steeds een wisselwerking tussen:
'spanning en ontspanning' ...'eb en vloed' ...in- en uitademen....arsis en thesis en zoveel meer.
Een hand wast men nooit alleen...!
Het Bijbel's boek vermeld vaak citer's en cymbalen, psalmen en dergelijke maar nergens, in datzelfde boek kon ik ontdekken dat Jezus de Nazarener zong.
Dit wil daarom niet zeggen dat 'Hij' dat niet zou kunnen als we de betekenis van 'zingen' relativeren en ombuigen tot een uiting van persoonlijk geloven in iets. (Cfr.vorige blog's.)
Het is, een blijft een zorgwekkend toestand vanuit de verantwoordelijkheid van de dirigent, hoe moeiteloos koorleden geboeid worden door een koorpartituur en weinig 'attentie' (kijken naar de dirigent) verdelen naar een zorgzame 'leidsman'
En daar sta je dan alweer als dirigent....je vindt geen 'parkeerplaats'.
Een koordirigent koppelt, overwegend religieuze muziekliteratuur aan 'volgzame' mensen in de hoop dat dit leidt tot waakzame attentie vanuit de koorleden zelf. (Keuzewerken)
Hij moet soms afstand doen van zijn dagelijkse geëngageerdheid om zich telkenmale opnieuw voor te stellen als vernieuwde 'master' bij de wekelijks samen komende koorgemeenschap.
Een dirigent enthousiasmeert mensen waarbij hij hoopt dat ze zijn volgelingen worden en blijven. (?)
Een dirigent heeft verdoken vragen over uitvoeringsmodaliteiten (reeds eerder aangehaald) en dit juist is het wondere.
Het kan 'knagen' aan zijn eigen identiteit...,eerlijkheid.
Kunst fascineert hem/haar..., het is levensadem..., aangename maar tevens een vergankelijke verstrooiing.
Laat 'God' (wie of wat dan ook) hem/haar nooit een antwoord geven.
Een ambitieus dirigent plaatst zich steeds in een cocon om later een mooie vlinder te worden.
Hij laat zich niet kennen, (hij bemint kunst) kan zich ook niet kenbaar maken (risico) want dat zou schade kunnen veroorzaken aan zijn imago (onkunde) en ... pas als de bladeren gevallen zijn, zie je het vogelnest.
Spreken en zingen vormen onderdelen van de ziel en een 'goedmenende' dirigent 'verrijkt zich in mensenkennis door verdraagzaamheid.
Indien hij/zij zich voortdurend negatief opstelt, kan het leiden tot ongemeen absenteïsme.
Hij kan ook kiezen voor een 'kortstondig' verblijf om nadien, met opgeheven hoofd de 'kudde' te verlaten.
(Vaak met het achterlaten van compositorisch materiaal wat in vele gevallen niet meer gebruikt wordt.)
Waarvoor kiest een dirigent?
Een kamerkoor van semi-professionele zangers... of voor zestig, als uniforme aanwezige leden, die zich laten onderdompelen in klankrijk bad van genoeglijkheid?
De voorganger omgeeft zich het liefst door secondanten waaronder een dirigent die mee ploegt om het 'akkerland' zichtbaar én hoorbaar aantrekkelijk te maken, en.... in een gebouw dat meestal een cultuurhistorische waarde bezit maar geen garantie meer biedt voor 'zieltjeswinning'.
Het zoekend antwoord voor morgen is de adem van het heden.
Tussen beiden ligt er een tijdloze hamstering.
Zolang een 'lieken' aangevoeld wordt als opvulling van een eucharistisch gebeuren (erger nog; tijdverspillend) zijn we fout bezig.
Een pastoor zegt (verschuilt) zich al te dikwijls:
"Ik kan niet zingen!!!"
Dat kan...niet.
God luistert niet naar artistieke muzikale begaafdheid, maar o.a. naar de tekstinhoud van diegene die het ploclameert.
Daarvoor moet je een meer dan stevige (overtuigde) 'persoonlijkheid' hebben.
Zoals reeds eerder geschreven; liturgie betekent o.a. ook: het actief beleven van een persoonlijke overtuiging in een 'stramien' van collectiviteit, collegialiteit, en gelet de 'actuele'
procedures van pedofilie, een 'gebalde' vuist naar 'boven' toe.
Er bestaat het gevaar voor ondoordachtzaam popularisme. (Keuze van liederen)
Een dirigent ankert zich op het verleden, (muziekgeschiedenis) exponeert het heden (koorherhalingen) en voelt zich lotgenoot voor dat mystieke 'morgen'.
Twijfel is de eerste poort naar wijsheid.
Wees overtuigt dat een dirigent steeds het beste met zijn koorleden voor heeft, dat hij/zij hen wil dragen op 'vleugels van papier'.
Hij heeft een onmogelijke opdracht koristen te begeleiden naar datgene waarvan geen dichter-filosoof-componist ook maar een zinnig antwoord kan bedenken want het is Kunst en nogmaals...kunst laat zich niet vertalen.
Het Pinkstergebeuren baadt in een taalvaardigheid maar behoud zich het recht op antwoord.
En daar sta je dan... als dirigent...... weeral....!
Het tweede vatikaans concilie had vooral aandacht voor vernieuwde liturgie, opende hierdoor de vele mogelijkheden tot een actieve deelname.
Mooie voorstellingen die getoetst worden aan een eerlijk geloof waarbij het liturgische-muzikale een ware metamorfose onderging.
Koor en dirigent verplaatsen zich van het oksaal naar het hoogkoor maar de dirigent blijft met zijn rug naar de aanwezigen staan alhoewel hij een mede-liturgist is.
Ik herinner me nog wat Prof. Ambrosius Verheul ( gewezen abt van de keizersbergabdij in Leuven) met zijn aangenaam Hollands accent en verheven enthousiasme ons, onmiddellijk na het tweede Vaticaans concilie, (1962-65) trachtte duidelijk te maken.
(De stencils waren nog nat van de inkt.)
"Jullie..., toekomstige muziekpedagogen...neem jullie's verantwoordelijkheid ..ook binnen het liturgisch gebeuren."
Ik herinner het me nog als gisteren.
We kregen gestencilde bladen met als hoofding:
'De functionaliteit van het gezongen woord tijdens de eucharistieviering'.
Goed en wel, maar ...als ik terugblik tussen de vernieuwing (1965) en nu, zijn we wel op schriftuurlijk vlak een heel eind gevorderd, maar de broodnodige actieve deelname blijft afwezig.
Meer dan een halve eeuw later hebben wij nog geen gemoedsrust.
De stormloop van Luthers-Evangelische waarden hadden minder tijd nodig en beschikte uiteraard niet over moderne computer-technieken zoals in deze tijd.
Het Concilie van Trente (1590-1604) verbood onverstaanbare tekst-polyfonie en legde compositorische kunst aan banden.
Giovanni Pierluigi da Palestrina haalde de 'kastanjes' uit het vuur....
Stilte is vaak een ideale gesprekspartner.
Is naar mijn gevoel vrij zinnig
en de nood hieraan groot
binnen een liturgische viering.
Een consensus dringt zich op.
Lied-stilte.
Gezocht wordt (wat er al lang had moeten zijn in vergelijking van bv. het protestantisme) naar broodnodige employé's die 'komen uit het water en staan in de woestijn'.
Ga maar eens naar een voetbalstadion waar twee ploegen elkaar bekampen Waar supporters met oorverdovende, weliswaar korte, krachtige scanderingen hun 'keel' openzetten.
Vraag aan ieder van hen of ze kunnen zingen...de meesten zullen antwoorden:" Nee..." maar de tribunes daveren wanneer ze gezamenlijk hun clublied aanheffen.
...En daar sta je dan... in het hoogste gebouw van een parochie....als dirigent.
Foto: ( Een jonge) Johan Sebastiaan Bach. (1685-1750)
Dit weekend vormt voor vele 'muzikanten' , (instrumentalisten en vocalisten)
een aangename verpozing binnen een jaarprogramma.
St-Ceciliafeest.
Het is 'straffe kost', (volksuitspraak) om zichzelf, bescheiden te 'programmeren' als 'participant' van steeds verleden,vaak religieuze teksten en melodieën.
Hoe ouder de teksten...hoe meer spiritualiteit voor de 'composer'.
Onder Gotische gewelven, klinken 'getuigenissen',
in een veelvoud van klanken.
Aan ieder van U, morgen (zondag) een fijn St-Ceciliafeest!
Na voorgaande algemeen beeld van een dirigent, (wat verre van volledig is)
heeft een dirigent ook een benijdenswaardige en dankbare functie.
Dikwijls een zeer rustige avond voor het merendeel van mannelijke thuisblijvers maar zij vormen de ho... zo nodige supporters.
"Hoe komt het dat mijn vrouw naar U luistert en thuis heb ik er geen handen aan te steken....", was een oorkonde van duurbare sympathisanten van het koor dewelke ik, met ingehouden fierheid enkele malen heb mogen aanhoren.
"Omdat zij aan kunst doet...." zou op dat moment een zwak antwoord geweest zijn,
maar demonische confraters hielpen mij hun huwelijksgeluk niet aan flarden te 'dirigeren'.
Een dirigent kan zijn 'frustraties' kwijt.
Hij moet er wel voor zorgen dit te uiten binnen aanvaardbare moraliteit,
vocale verantwoordelijkheid, gekruid met een vleugje humor.
Indien een dirigent er in slaagt dit 'onderdeel' te composteren, is dit een belangrijk deel van het totale gebeuren.
Een dirigent draagt een laurierkroon van 'heilige' muzikale kennis met daaronder een gedegen psycho-analyticus en nog zoveel meer.....
(Manager, performer enz, enz ...)
Een dirigent moet de 'master' zijn, geruggesteund door een actief, betrouwbaar bestuur.
In een kerkgebouw klinken, katholieke, protestantse liederen (als gevolg van het 2de Vaticaans concilie en bij gebrek aan) nog steeds als verzegelde antiquariaten.
(Kon men maar schrijven; verslavende bruikbaarheid.)
Stevige 'zuilen' (vaak koralen) met daaronder een kritisch-artisonale aanwezigheid.
Het vormt telkens een uitnodiging voor gastvrijheid (?) overvleugeld door gotische gewelven....maar de stoelen blijven leeg.
Zowel Bert, Sebastiaan, Carlo als ikzelf hadden (hebben) ieder op zich een meestal aparte, auditieve, persoonlijke voorstelling van en over een koorpartituur, gericht naar de uitvoeringsmogelijkheden binnen het aanbod. (Koor)
Ik kan mij van de indruk niet ontdoen dat menselijke waarden primair staan t.o. bekoorlijk uitgevoerde koorliteratuur, maar het blijven beiden kinderen van hetzelfde gezin.
Koordirigenten lezen referaten over ver-verleden uitvoeringspraktijken, duikelen in hedendaagse koor composities en daartussen ligt hun marktwaarde.
Een dirigent moet dan toch 'onveiligheid' voelen maar...de historiek geeft hem 'carte-blanche' en hij/zij weet dat!
Toch blijft een dirigent een éénzaat.
Hij voelt zich een Nazireeër én Emmanuël tezelfdertijd,... een lang verwachtte, een gezondene die op weg is, op zoek is naar de mystieke waarheid van 'kunst' dat ver verborgen ligt achter dat 'volmaakt' Goddelijk' gevoel wat de dirigent zelf, laat staan zijn 'onderdanen' zal kunnen 'aanraken.
God zal het weten en als Hij het weet, is hij voor mij geen God.
Bemoedigende woorden klinken het 'hardst' aan een sterfbed....
Een dirigent 'verschuilt' zich achter een partituur waarvan hij/zij, nogmaals, een 'goddelijke' alleen heersende personaliteit bezit en dit gesterkt wordt door transparante nieuwsgierigheid van koristen.
Een dirigent is steeds een 'poursuivant', een achtervolger omdat hetgeen hij doorgeeft, reeds bestaat.
Een dirigent is een zendeling die anderen deelgenoot wil maken van zijn eigen 'rijkdom'.
Ook nu weer cirkelt de gedachte: moet men niet eerst zelf 'bezitten' eer men 'iets' overtuigend kan doorgeven?
En dat geldt vooral voor tekstinhoud wanneer het een vocaal werk betreft.
Moet men zich niet eerst transformeren naar de gedachtengang van bv. uw 'partner', om tot een boeiende en wellicht verrijkte gesprek's inhoud te komen?
Een primaire, pedagogische gedachte, toch?
Dirigenten die met een gedreven kennis en wulpse armslag een koor tracht te imponeren, zal geen 'lang leven beschoren zijn'.
Wij kunnen ons ook de vraag stellen: biedt actieve koor beoefening (religieus) voldoende garantie voor de 'eeuwige gelukzaligheid'?
Op zichzelf een schamele vraag, maar bij nader denkwerk vertegenwoordigen koristen toch een belangrijke plaats voor het altaar, gescheiden door: én dirigent én 'priester'.
Een voorgedragen bijbeltekst wordt ondersteunt door (polyfonie) liederen om het geheel nog meer gestalte te geven.
Het is de crème-au-beure van een reeds belegde cake.
Een dirigent is verantwoordelijk voor esthetiek, (en dit is bescheiden uitgedrukt) de koorzanger voor de geloofwaardigheid van de inhoud en dit is op zich zelf zeker geen eenvoudige opdracht.
De titel van deze blog riskeert een 'per omnia saecula saeculorum' zondigheid.
Dirigeren stoelt op twee belangrijke entiteiten, namelijk:
enerzijds vertrouwen geven en anderzijds vertrouwen uitstralen.
Daarmee is lang niet alles gezegd, (o.a. huwelijksbeloften, het goochelen met het woord Vriend....enz) maar het vormen, naar mijn gevoel, toch essentiële substanties binnen een artistieke creatieve vereniging.
Een dirigent profileert zich als betrouwbaar naar koristen toe maar moet zich, in stilte, distantiëren van:
dit is het nu!
Hij houd deze gedachte voor zichzelf zonder verder gevolg, maar soms met een onderbroken nachtrust.
Een dirigent geeft zachtaardige bemerkingen wanneer het hem/haar niet bekoort op basis van b.v.wetenschappelijke uitvoer- en andere praktijken.
Wie bezit de waarheid?
Componisten voelen zich soms geharnast door onbehaaglijke 'vertalingen' (uitvoeringen) van hun eigen compositorisch 'materiaal'.
De ontgoocheling volgt op de vraag: "Wat is kunst".
Er is geen zinnig antwoord op te vinden.
Dit laatste vormde steevast mijn ouverture-conferènce in een auditorium..
Nogmaals, een antwoord kon ik niet geven en verschool me achter een praktijk-achtig klank idioom. (Piano)
Het verstrooide de aanwezigen, maar 'verketterde mijn persoonlijke schijnheiligheid'.
Ik had geen antwoord en heb geen antwoord en...gelukkig maar,(?)
Dit kweekt toch frustratie's in een seminarie van Emmaüsgangers.
Het voedde enkel een luik van testamentaire zwakheid... of toch niet...
'Kunst is een middel om gedachten en gevoelens uit te drukken' vormde een betrouwbare gedachte, zonder balsem en in de wetenschap dat dit vatbaar is voor gevoelige luisteraars.
En daar sta je dan als dirigent!!!
Met veel vragen....
Foto: Carl Orff. (1895-1982)
Klik op foto om het 'Odi et amo' te beluisteren, wat het R.V.-koor, tweede helft van de tachtiger jaren (1987 ((?))) reeds gezongen heeft.
Ik herinner me nog die concertavond in Aachen,(D) (Ruysscheveldekoor) op uitnodiging van het 'Aachner Chor Kollegium E.V.' dat het werkje 'Odi et amo' tweemaal geprogrammeerd stond. (?)
Enerzijds door het plaatselijk koor en anderzijds, door het Ruysscheveldekoor.
Een dirigent 'bemoederd' zijn 'kinderen' met uiterlijk, positionele artistieke zelfstandigheid, rakelings langs 'zwakke' weggebruikers.
Elkeen van ons draagt een ouderlijk instinct in zich,... bescherming bieden, maar ook zelf
(be-)geleidt willen worden.
Van een dirigent verwacht men dat hij/zij een gezagsdragend aureool bezit.
Hij moet soms op de toppen van zijn tenen staan wil hij niet gediskwalificeerd worden.
Een rotonde..., en hij/zij heeft een keuze-afslag.
Hij/zij loods hen (koorzangers) doorheen een a-wetenschappelijke wereld van drijfzand.
Bescheidener gezegd: doorheen een labyrint met kunstzinnig-verwardde uitstraling,... een weg naar bevrijding die er nooit komt in een massief menselijk leven.
De Franse filosoof Camus zou dit zeker beamen.
Claque's behoren tot het verleden maar vormen toch stille uitlopers van het heden. Sympathische aanwezigheid, grootouderlijke supporters ...
kunnen een 'zaal' decoreren.
De dirigent leidt (begeleid) zijn koristen naar een oase van een fictieve overwinning.
Een fata-morgana of tijdelijke voldoening.
Dit laatste heeft hij in gedachten maar kankert in zijn ego-eerlijkheid.
Een dirigent moet een 'plejade' van 'noten' bezitten en eigenaardig genoeg; moet op het 'moment suprême' de duc zijn en stilzwijgend toeluisteren.
Een dirigent bezit de 'arrogantie' steeds met zijn rug naar het publiek te staan en draait zich pas om wanneer hij een erkenning hoort.
Een hoogst merkwaardige attitude en toch sub-normaal, wat nooit sporen nalaat...!
Met alle moderne middelen hebben wij, tot op heden, geen afdoend bewijs over Gregoriaanse uitvoeringspraktijken. (Vroeg middeleeuwse... en wie zal het 'zeggen')
Gregorius de Grote (Paus van 590-604) verzamelde een 'Liber Ursualis' en (met) meerdere Vesperale lofgezangen.
Het blijken fossiele restanten van een prille en volgzame geloofsgemeenschap.
Tegenwoordig houd men meer van een 'Liber amicorum'.
Het blijft lonken naar de 21-ste eeuw. ( Eerst-daags ((?))) komt er een doctoraat-thesis uit over dit gevoelig onderwerp.
Maar met zelfs en op 'oorlogspapier (Davidsfonds waarvan je de bladzijden zelf nog moest doorknippen) een unieke uitgave van en onder de verantwoordelijkheid van Mgr. Jules Vijverman, met stevige practicale modellering, (Het wordt spijtig genoeg niet in herdruk genomen) kregen wij een uitgave van 'Solem'. (Een abdij ergens in...)
Conclusie...een dirigent bevind zich op glad ijs wanneer hij/zij deze materie ter hand neemt maar beschikt over een wapenschild met als opschrift:
'De kunst vloeit steeds vanuit de mens.'
De wereld van het professionalisme is ongenoeglijk hard, a-benijdenswaardig.
Kennis en wetenschap bieden een maatschappelijke verantwoordelijkheid,... een status,... maar is daarom niet altijd een maatstaf voor aanvaardbare samenwerking binnen een bv. gemeentelijk-culturele samenwerking.
Onkennis daarentegen biedt soms een eerlijk, uitzinnig fantasme.
Eerlijkheidshalve wordt mijn genot naar live-uitvoeringen van koren overschaduwt door (mag ik het stellen) professionele, analytische en uiteraard auditieve waarnemingen.
Klanksamenstellingen laten zich moeiteloos baggeren door een geoefend gehoor, wat je toch mag veronderstellen van een 'doorsnee' dirigent.
Laten zij zich ook niet 'vastpinnen' op een vruchtbare levenspassage, in de hoop een onnavolgbaar erfgoed na te laten.
Dit zou alleen maar duiden op een ongezond egocentrisch eergevoel en verliest men zijn menselijke waarde.
Maar wat met een dirigent die zich dit alles laat welgevallen?
Een genieter dus, met assistentie van onvolprezen pré- en interludia.
Bloemen vormen vaak een post-nataal decoratief 'livings-verschijnsel', en drapeert z'n gedachte over een al-dan-niet geslaagd concert!
Ik zat (meer liggen) donderdag, 8 november 2012 in 'onze' veranda (-ken) en beluisterde een gestoffeerde casette-opname van o.a. het R.V.-koor uit 1988 in de basiliek van Hulst.
(Concertuitvoering t.g.v. 20 jaar jubileum van het 'Blauwe Hoeve-koor)
- het Gents Kathedraalkoor o.l.v. Luc Van Meersche,
- de 'piep-jonge' Kathedraalorganist van de St-Rombouts in Mechelen Peter Pieters
-het 'Blauwe Hoeve-koor'
- het R.V.-koor.
Awél..., ik kreeg waterige ogen.....niet om de kwaliteit, maar veeleer om het 'verleden',
dat je achterlaat.
Herinneringen hebben vaak een emotionele verpakking.
Een dirigent grijpt naar gevoelsmatige, aanvaardbare, genoeglijke en waardevolle koor literatuur.
In onze abstracte wereld van moderne vocale muziek, zal een dirigent volhouden om zijn imago niet te schaden binnen een gedragen, culturele communiteit, uiterlijke immuniteit met ingehouden stille overtuigingskracht naar zijn 'discipelen' toe.
Wie heeft de wijsheid in pacht?
Wijlen Karel Aerts (gewezen radio-producer en dirigent van het Leuvens kinderkoor) vatte het als volgt samen: "Als je wilt weten welke kwaliteit een koor bezit, laat hen Gregoriaans zingen...".
Een uitspraak dat applaus verdient maar...hier is toch een 'maar' aan verbonden.
Gregoriaans hoorde thuis in het 'mannen' -jargon' en 'wanneer je een vacuüm doorprikt, bevorder je de sterfelijkheid' moet één of andere 'paarse heer' gedacht hebben...?
(En gisteren (( 19 maart 2011)) hoorde ik, een professionele zanger, (((Kon.Elisabethwedstrijd))) spreken over de koralen van gregoriaanse muziek.(?))
De encycliek 'Moto Proprio' uit 1903, revaloriseerde het gregoriaans tot een sanctum sanctorum, (Het heilige der heiligen) maar de vrouw bleef verweest achter tot in de tweede helft van de 20-ste eeuw.
Musicologen, met een flinke theoretische basis maar ...met een duidelijk gebrek aan praktische vorming, kunnen zich niet beroepen op pragmatische historiek. (Gregoriaans)
Er ontstond een, zij het eerder bangelijke opkomst van vrouwelijke dirigenten.
Met een aangenaam participieel gevoel mogen wij er ons de dag van vandaag in verheugen dat zij volwaardige deelgenoten zijn en bovendien aanvaard worden in dat aparte wereldje van dirigenten-musici.
Nog een voorbeeld waarbij de labiliteit van een dirigent op de proef kan worden gesteld.
Al-oude podatussen, clivissen enz. (gregoriaans)..zijn, vanonder een monnikskap, onderhevig geweest aan de grilligheid van de dag.
Een uitsluitend 'mannen jargon' waarvan wij eeuwen lang de naweeën nog ondervinden.
De 'verificateur' stelt zich ontvankelijk op te midden van getuïlereerde tochtgenoten.
Het moet voor een dirigent toch een onveilig gevoel geven, maar ... hij staat niet alleen.
De vrouw in een koorgemeenschap, is overwegend in de meerderheid.
Dit is voor een dirigent misschien wel be-koor-lijk maar niet altijd een even gemakkelijke opdracht.
Sinds een halve eeuw is er een emancipatie binnen het koorleven waarneembaar, zelfs zo 'sterk' dat men decennia lang op zoek moet gaan naar 'mannenstemmen'.
Sinds de encycliek 'Moto Proprio' (1903) en ruim daarna, had de vrouw geen zeggingskracht binnen de katholieke kerk.
In de tweede helft van de 20 -ste eeuw is er een opmars voelbaar, een embryo op het domein van muzische kunsten.
Dirigente's 'dringen' zich op. (goed bedoeld) en wanneer zal een bv. nieuwjaarsconcert gedirigeerd worden door een dame, en dan spreek ik niet over hun compositorisch talent....
In een brief van Mozart, gedateerd op 14 juli 1789, getuigt hij het volgende;
Een vrouw moet respect afdwingen, anders wordt er over haar 'gekletst'.
Niemand meer dan mannen spreken over vrouwen.
Vrouwen hebben een stilzwijgende behoefte.
Mannen uiten zich in een machtslustige dwazigheid..., huldigen zich met een gewaad van uiterlijke mondigheid..., om nadien te verdwalen in een monoloog!
"'t Kan verkeren" zei Bredero.
Persoonlijk voelde ik mij een 'God de Vader' midden en voor een aantrekkelijke gemeenschap.
Enthousiasme won het van kunst.
Tekorten kon ik weg borstelen met papyrus-argumenten.
Argus-ogen vermeed ik, alhoewel ik besefte dat sommige 'opstandelingen' recht van spreken hadden.
Steeds diezelfde gedachte: een zoektocht naar waarheid, ook met mijn harnas van contrapuntische en/of fugatisch allooi.
Een koor kan zichzelf etaleren door een ruime presentie en staaft hierdoor de algehele kwaliteiten van een dirigent maar ook, uiteraard, de verdiensten van een actief bestuur en vanzelfsprekend de koorleden.
Groot meesterlijke preludia en fuga's van bv. barokaanse grootmeesters op een elektronisch Johannesorgel vertolken,
(hoe verleidelijk deze naam ook moge klinken) is even 'zondig' als een restauranteur die een ' elexier d' Anvers' serveert met een stevig 'Leffe'.
Dirigent, Jef Van Hoof vloekte alle Goddelijke, mystieke en fictieve personages bijeen, met hun al dan niet aanspreekbare titels, wanneer er onder de toon werd gezongen.
Eigen aan deze Vlaamse componist met zijn uitgesproken, niet al te christelijk vocabularium, straalde hij een overtuiging uit die menig aanwezige op het St-Jansplein (zangfeest) in Antwerpen niet onberoerd liet.
Zijn gevraagde aanwezigheid als status symbool van Vlaamse liederen, gaven hem verbale overtuigingskracht door ieder aanvaard.
Dit past wel voor massazang, maar is, intern, weinig bespreekbaar.
Sommigen onder ons (R.V.koorleden) zullen zich nog de generale 'repetitie' in Gent
(Oude Houtlei) herinneren ter voorbereiding van de concertuitvoering 'im Weissen Rössl' van de componist Ralph Benatzsky.
Als dirigent overtuigde Prof. Duliez (meer dan tachtig jaar jong) ons met zijn accurate, geëigende opmerkingen over 'hoe het zou moeten klinken', maar sommigen, o.a. ikzelf, vibreerden meer van schrik dan vanuit een natuurlijk stemgebruik....!
(Even had ik het vervelende gevoel met 'acute stemband-poliepen' opgezadeld te zitten.)
Ik bedoel hiermede: elke dirigent benadert een koorwerk op zijn geëigende manier (kennis) en niet steeds volgens de modale aanvaarding van de koristen.
'Vandaag' krijgt een amateur-dirigent een steeds moeilijkere, concurrentiële opdracht vanuit de bachelor's en master's-opleidingen en geloof me, deze jong-getalenteerden komen er aan, zowel op instrumentaal en vocaal, als op compositorisch vlak.
Daarentegen voelen jong afgestudeerden zich weinig aangetrokken door een 'senioren koor' maar gebruiken dit aan als springplank (opstapplaats) naar de 'scala van Milaan'.
Het vormt een vrijblijvende 'training' met soms een welkome, financiële tegemoetkoming.
Daarenboven ontvangt deze jongeling een tribunaal applaus waarvoor hij/zij de rug keert...
De ivoren toren van de dirigent is beeldspraak geworden.
Laat-middeleeuwse vestigingen tonen imposante verdedigingstechnieken zich onbewust van latere toeristische aantrekkelijkheid.
Een dirigent maakt 'misbruik' van een dichter, misschien eveneens van een componist, maar hij blijft toch maar de uitgever van het 'waarde materiaal'.
Waarom?
Een perfecte uitvoering tref je nooit..., het is steeds een benadering van...(en dat maakt 'kunst' zo boeiend en tevens onmenselijk) en de 'creator'...hij mag zich niet uiten in een persoonlijke,objectieve ontlading.
Een dirigent heeft meer dan alleen maar een 'voor- en nazing'-functie.
Een verantwoordelijkheidsfunctie, en hierin schuilt het woord 'woord' dat hij moet boetseren tot een gevoelsmatige tonalisatie.
Een koorbestuur decoreert.
Een dirigent etaleert.
Koorleden activeren.
De luisteraar evalueert.
Elk dirigent is niet gevoelloos aan aandacht, (applaus) net zo min als de 'concertanten' en de totaliteit van het 'groepering' en/of toneel- fimregisseur e.d.
Zij (koor) vraagt' een bescheiden aandacht voor datgene waarvoor men (koorleden) maandenlang, een wekelijkse 'presentie' aangeboden heeft.
Het wordt aangekondigd met bescheiden 'bravour',( als het dit al is) in de hoop enig full-bezetting als 'aanwezigen' 'zingend' te verwelkomen.
(Onze eigen taal wordt verstoord door een populaire wereldtaal)
vervreemd dit ons eigen 'erfgoed'.
Wanneer bovendien nergens een (optreden-) programma te 'bespeuren' valt,
(Mozart zou schrijven over een 'rommelmarkt' en deze 'jongeling' verbleef ((ten brode)) ook met 'dankbare gevoelens' t.o. zijn 'baas' en de uitvoering (premiére) van bv. een pianoconcerto)
krijg je toch, als aanwezige, sympathysant, ''claqué' een introvert gevoel van 'miskenning'.
Transformatie is een 'vreemd' contract met een medepassagier.
Wanneer een Cultuurgemeenschap 'belet' vermeld, zit je in een namiddag-pauze en een programmaboekje vindt geen plaats onder de galerij (kerkgebouw) van overtuigde 'idealisten.
Lone B..........zal er ook wel zijn eigen gedacht over hebben.
Ik verdenk 'kunst' nog steeds van 'demonisme' waarbij de functionarissen zich laten verleiden door 'popularisme'.
Zij beschouwen: "Er was véél volk", gelijkaardig met 'succes'.
Dat is ook zo.
Maar een beeld, geluid, inspireert een menselijke zoektocht naar datgene waarvan geen 'mens' het antwoord weet.
Analyses (kunst) zijn een (gelukkige) speurtocht, en gradueren een oppervlakkige macht's vorm waarmee men, als 'verantwoordelijke', volwassen moet 'omspringen'.
Het is een 'depart', maar je mag nooit aan de aankomst verschijnen.
Een bestuur wordt gekozen door de leden en normaliter hoort een dirigent daar niet bij.
Het is aan de bestuursverantwoordelijken een dirigent aan te duiden, tenzij de 'statuten' dit anders zouden vermelden, bv. door de voltallige koor aanwezigheid, maar dit lijkt mij geen haalbare kaart, noch gezonde situatie.
Nochtans heeft een dirigent een ongeschreven machtspositie die hij/zij, naar eigen goeddunken, 'moet' invullen.
Men verwacht van de dirigent dat hij/zij z'n duifjes tortelt, niet teveel, niet te weinig.
De vruchtbaarheid van een fruitboompje kan genoeglijke beeldvorming verdragen naar de koorleden toe en vormt een mogelijke toegangspoort mét een bv. humaan-artistieke uitstraling vanuit de dirigent zelf, maar ...daarmee... ben je er nog niet wat betreft collectieve tevredenheid.
Elke dirigent heeft een eigen voorkeur naar de kwaliteit van de koorwerken toe maar houd evenzeer rekening met de mogelijkheden die een koor aan kan wat evident is.
Inderdaad, een dirigent vormt de hoofd-toegangspoort.
Hij/zij bezit een aureool van monopolisme en ontwijkt één of meerdere jaren een verloofdencursus. (Intern overleg)
Het kan hem/haar onverwachts een imago bezorgen 'onhandelbaar' te zijn, althans in de ogen van 'disgenoten' of....kan kathedraal-hoge toppen scheren of....of ....!
Vandaag een hosanna en morgen: " Kruisig hem"!
Dit gebeurt natuurlijk minder vaak bij amateur verenigingen in vergelijking met professionele groepen. (Je zou er versteld van staan.)
Hij moet zichzelf privilegiëren door zijn lied keuzes.
Koor- en begeleidingsinterpretatie's zijn zijn alleen heersend domein, al dan niet geteisterd of bewonderd door medebewoners.
Niet altijd even gemakkelijk....wanneer hij/zij zich bovendien ook nog moet ontfermen over bijvoorbeeld organisatorische aspecten.
Zoals een bestuur zijn verantwoordelijk moet opnemen, zo geldt dat ook voor een dirigent. Hij/zij weet goed genoeg dat zijn werk vanuit verschillende invalshoeken kritisch wordt geobserveerd.
Dit hangt grotendeels af van de gekarakteriseerde ingesteldheid van elk individu.
Eventuele inspraak moet verdraagzaam geassimileerd worden gericht naar 'een goed gevoel'. (Totalitarisme)
Ik waag mij aan een poging de taal van Ward om te zetten in het Steken's (geschreven) dialect en... 'wie niet waagt, blijft maagd'.
Letters blijven maar een bewegwijzering naar de ziel die ongrijpbaar blijft.
Schilders met hun 'kleuren'.
Musici met hun harmonieken.( Samenklanken)
Bouwmeesters met tussentijdse stop. (Gotiek)
Kunst blijft altijd een weeskind.
"Zoek 't ou ne stoel en zet ou.
Ha, gij zij de zeune van ....
die ak goe gekaent, ging altij mijne vélo bij ulder zett'n, wete da nog....
Gij zij gegrued...
En wete da nog in ulder café, dat'er altij un vra zat van de mart, ze verkueupte prei en salouplantses, ze altij mé ne kop gelijk ne koppejouger, un echt wanne, ze was maor goe genoeg om mee ur tremen op de stoof te zitt'n, kruisken of deuzonde as't nie waor is.
Jou, da was ne scheune tijd.
De jonge gasten mangelden laveurs aon 't kabien van de stousiestraete.. amets zouten't em ur bovenaorms oppeen vlogen de peetsesschoenen naer ulderen kop, omda 't ur teveel gefuukt en gesaleurd wier in 't peutzen of bozzeken schieten terwijl da 't ter den iënen of de'n ander'n kwiebus op ston te geileugen of te kivvezakken... die krawuteleirs da ze zagen...zeg dakketikke ou gezéé aen en veur nekourtseskluit konde twintig laveurs mangelen.
Sooë de zeun van dike'n wuus, die at altij sparrewuuters in z'n zakk'n om te kun'n smijten as 't neudig was, miestal vreef ij die nog ies ieest over z'n snotkiëse.....
Nou gou'k iëst m'n eirebozzeken nieker zoek'n want subiet is't weeral ouved en 'k moet nog vanaales d'oene.
Milidjuu, waer ek m'n talleure bergsepielepap nou weer gezet, da's ier ammets soms ne'n annekesnast ja.
Behoefte, behoefte, eet'n ze da mee ne lepel misschien...dur moe hier genenen op mijn'n 'n of kom'n, ze'n ier niets verloren, derbei, gij pest toch nie zekerst hé da onze'n lieve'n eer in ne peireleir geboren is hé....!"
Einde 4de grensverhaal.
Foto: Felix Mendelssohn-Bartholdy. (1809-1847)
Klik op foto.
Met toepasselijke bijlage op een dag als vandaag waarin wij onze overledenen herdenken.
Ik kon niet nalaten bij Ward even binnen te 'springen'.
Alvorens ik de kans kreeg op de achterdeur te 'kloppen' werd mijn aanwezigheid door een hondegeblaf aangekondigd en zo te horen....geen pekineesje...!
"Ja ....wat is't?" riep van binnenuit een ietwat brute stem.
Ik ben het....Tony De Ruysscher....de zoon van Oscar en Anna....mag ik binnen komen..?"
Geen direct antwoord wat ik als 'ja' beschouwde en hopende dat hij mij nog zou herinneren van vroegere jaren.
"Zoekt U een stoel en zet je."
In een mum van tijd had ik de woonruimte ogenschijnlijk gefotografeerd.
Ward zat wat weggezakt in een, voor hem, gemakkelijke zetel.
Het éne been vooruitgestrekt en het andere op de ashouder van de Leuvense stoof.
De hond, zo tussen het merk van Tervuurse herder en een labrador, bleef onrustig onder de stoel van Ward liggen, steeds klaar om op bevel van z'n baasje drastisch in te grijpen.
"Ha...zijt gij de'n zoon van Oscar en Anna Van Gassen....van de'n Hollandse'n Heikant?
Die heb ik goed gekend. Milidju, milidju....,
die heb ik goed gekend hoor.
'k Ging altijd mijn fiets zetten bij jullie zetten...weet je dat nog en.... gij zijt gij nogal gegroeid gij...!
Gij zijt toch die'n 'muziekspeler' hé?"
Voor ik de kans kreeg de betekenis van 'muziekspeler' te omschrijven, vervolgde Ward zijn verhaal.
"En weet je dat nog...., in jullie's 'café'....daar zat altijd een vrouw van de markt, (zaterdag's) ze verkocht prei en saladeplantjes en hield haar kraampje in het oog vanuit ons café.
(Haar kraampje stond er inderdaad af en toe verweesd bij.)
"Zij had een hoofd gelijk een 'koppenjager'...een echte 'wanne',"
voegde Ward er nog aan toe met een oog dat zij wel 'vrouw' was.
Het herfstseizoen was al een flink stuk opgeschoten toen een fris najaar's zonnetje dermate prikkelend op mij werkte, dat ik zeer uitzonderlijk de fiets nam en de 'Stekense vlasroute' op zijn landelijkheid ging testen en inderdaad, zonder problemen volgde mijn vehikel het geasfalteerde pad onder de ommorika's en dennennaalden door, tot mijn aandacht werd gevestigd naar een alleenstaand bouwvallig huisje.
Ik wist dat een zekere Ward daar woonde.
Ik kende hem nog van jaren geleden toen wij thuis nog 'café' hielden...aan de markt.
Ward kwam er steevast, elke zaterdagnamiddag nadat hij van de autobus was gestapt, zijn serie 'exspors' drinken. (Ward was dokwerker)
En geloof het of niet, dit een een wààr verhaal.
Weinig mensen hadden behoefte hem eens te gaan opzoeken.
Zijn familie was vervreemd van hem. Zijn vrouw, die hem één dochter en drie zonen 'schonk', was meer dan dertig jaar geleden overleden.
Enkel Maria (er was geen enkele familiale band met haar) had een zeker privilege.
Je zou haar de communie geven zonder te biechten te gaan.
Op een vaste dag in de week fietste zij naar een winkeltje net over de Belgisch-Nederlandse grens voor Ward z'n aller noodzakelijkst levensonderhoud.
Foto: Henry Purcell. (1658 (?)-1695)
Klik op foto.
Informatief: de uitgevoerde koorliteratuur (bijlage) verwijst naar de ooit gezongen koorwerken van het R.V.-koor maar hebben geen zins betrekking op het visuele of auditieve van de beschikbare beelden.
Vanaf begin 21-ste eeuw, vertoeven koor programma's in een modernistisch landschap of althans heeft men een keuze: modaliteit naar rato van de kwaliteiten van het koor. Muziekgeschiedenis laveert zich aan dergelijke 'toestanden' maar de verantwoordelijke (parochie-dirigent) opteerde meestal voor een 'Perosi' opdracht.
De tijden veranderen. (Zie en luister: koor van het jaar.)
Ik bedoel hiermede: overwint de 'boerenzaal' de aula?
Het werkwoord 'frustreren', verband je uit uw levensagenda.
Of nog anders; is de keuze van de dirigent bepalend en doorslaggevend t.o. bestuur en koorleden?
Leven sommige dirigenten niet in een fictieve eufonie wat de keuze van de koorwerken betreft?(Moeilijkheidsgraad.)
De nuchterheid van een bestuur kan voor een zalvend soelaas opteren, maar ik zou niet in hun schoenen willen staan.
Het nieuwjaarsconcert in Wenen bekoort miljoenen kijkers.
Herkenbare melodieën doorbreken terecht of niet, het dagboek van modernistische koorliteratuur en dikwijls stel ik mij de vraag waar de concurrentie ligt tussen het muzikale genot en een: "Ziet ge mij.." toestand.
Och, beiden zullen zich met elkaar kunnen verzoenen ware het niet dat de musicus soms in een andere leefwereld vertoeft.
Zonder misprijzen, maar bestuursleden hebben vaak een niet zodanige muzikale bagage als een dirigent, enfin dat veronderstel ik toch.
Dit wil daarom niet zeggen dat de inspraak van besuursleden minder efficiënt zou moeten zijn.
Ik geef een voorbeeld: bestuursleden zijn vaak meer betrokken bij het plaatselijk gebeuren,... het reilen en zeilen op een gemeente dan een gastdirigent en dit verschil is toch niet onbelangrijk.
Opvallend is; dat in de instrumentale wereld het afhaken van een dirigent vaker voorkomt dan bij vocale ensembles.
En toch is dit, in het geheel gezien, niet slecht. "Verandering van spijs doet eten...".
Heb je tien dirigenten, je zult tien verschillende benaderingen hebben van: gestiek, interpretatie, instrumentale ervaring...en vooral dat bijzondere element: de humaniteit; het verstaanbare overbrengen van kunst wat op zichzelf reeds zo moeilijk is.
Muzieknoten zijn maar een hoffelijke bewegwijzering naar hoofdzakelijk: gevoel's uitingen.
Kunst laat zich niet analyseren, men kan er ten hoogste over spreken.
En gisteren, de dag dat iedereen één uur langer kon slapen, en jaren geleden (1999)
hield het Ruysscheveldekoor z'n laatste Wienerconcert!
Terug, en na drukke weken van voorbereiding, (Korenconcert)
op de 'realistische' grond.
Deze schriftuur is een summiere weergave van datgene waarin ik mij als dirigent, gedurende 29 jaar mocht profileren en ook een beetje 'profiteren'.
(Waarvan 19 jaar in Stekene.)
Positivisme werkt aanstekelijk en ...voorbijgaand, negativisme griffelt zich in een niet ondergaande zon.
De boer vanachter zijn paard...
de smid tegenover zijn aambeeld....
de pottenbakker tegenover zijn roulement,
ieder zijn waarheid.
Intellectualisme is een onhoudbare 'vooruitgang',
vooruitgang zal zich steeds moeten vergenoegen met het verleden.
Vernieuwing is geen synoniem vàn vooruitgang,
maar maakt er wel deel van uit.
De bestaanszekerheid van een koor, en het totale cultuurbeleid, wordt gedragen door de motivatie van bestuursleden, inclusief 'gezagsdragers' van een gemeente.
Het is geen bedevaart met een 4 sterren auto-car, gekoppeld met een korte 'devotie' ter plaatse en daarna een drie-gangen menu.
Het was 'ooit' anders!
Het is een verzegelde gedachte waarvan ik jarenlang een stille getuige mocht zijn.
Cultuur blijft een wassen beeld van wat reeds was en een fragiele gedachte van wat de toekomst brengen zal.
Daartussen ligt een eigen boetserende hand, zowel individueel als collectief.
Cultuurhistorische uitstraling met korte, hevige gemeenschapsondersteuning
(bv. de uitvoering van de Matthäuspassion) zouden voor een koorbestuur modelleerend moeten werken.
Autonomie én cultuurspreiding gaan niet samen, je hebt de andere nodig.
Helaas is er in 'mijn' gemeente weinig plaats voor een dergelijke ideologische gedachte.
Een partij-politiek engagement verstoort (-de) jarenlang een, door modale mensen opgezet en meer dan waardeerbare cultiveringsaktiviteit.
Ikzelf kan hier geen pasklare wit-zwart oplossing verzinnen, hiervoor liggen de wonden te diep. (Presentatief)
Ik wil ze graag nog eens opsommen: bouwkunst, schilderkunst, beeldhouwkunst, muzische kunst én literatuur.
Toch .... is er gedurende de laatste tien jaar (?) en positieve kentering waar te nemen.
(Maar dit is een ander hoofdstuk waarover ik het graag in een andere blog zou willen hebben.)
Daarvoor o.a. 'dient' een (koor)-bestuur.
Zij hebben een bevoorrechte plaats gericht naar dienstbaarheid binnen een geïnteresseerde gemeenschap.
Zij vormen de hartslag... en laat hen, in Gods naam, niet verdwalen in een labyrint van vertwijfelde medebewoners en sympathisanten.
Geef erkenning,.... vertrouwen aan koorleden en zij krijgen vleugels, ook aan diegenen met matige stemkwaliteiten en dan druk ik mij in alle bescheidenheid uit.
Spreek hen aan met hun voornaam en niet over "de dié of.... de'n die'n...".
Het behoort tot de totaliteit van het engagement als 'bestuursfunctionaris.
Uiterlijk vertoon is een substantieve vorm van innerlijke kwetsbaarheid.
Stembanden zijn onderdanige impulsen van een ...ergens reactionair hersenbrein.
Op een totaliteit van 100%, amper 0,1%.
Een tienduizendmiljardennota binnen een absurde levensverwachting. Terloops, 97% van onze hersenen moeten nog ontgonnen worden.
Een bestuurlijke vraag zou kunnen luiden: "Wat heb ik gedaan....?" maar zou veeleer moeten luiden: "Wat zou ik nog kunnen doen....?".
Als je de schaduw bekijkt zie je de zon niet.
Vele kunstreferaten verwijzen naar het verleden, belichamen het heden
en morgen is tijdloos...
Een poort of abri om zich achter of onder te verschuilen.
Indien er een bewuste individuele bestuursaanwezigheid is en gekoppeld wordt aan collectieve uitstraling, test het een persoonlijke overtuiging in het kader van algemene volgzaamheid!
Een bestuurslid mag zich niet enkel draperen met volgzame mensen die wekelijks een zoektocht ondernemen naar een beperkte zaligverklaring.
Hij/zij bevindt zich in een relatief precaire situatie, m.a.w. enerzijds, het zich nuttig voelen binnen een gemeenschap met ideologische streefkracht en anderzijds, het ontoerijkbare vermogen naar die onvatbare, 'verdomde' LAT- kunstrelatie.
En toch is dit dualisme een gezonde situatie.
Waarom?
Het streeft naar een voldoening...., het zoeken naar een collectief antwoord op datgene waar men zich wekelijks voor inzet en...dat toch nooit vatbaar is.
Parochiale koren voelen geen hinder wat betreft een 'onderdak'.
Integendeel, zij hebben keuze's indien zij multi-parochieel zouden kunnen functioneren. (2006?) en, om de c.d's. te bannen uit wat een liturgie zou 'moeten' zijn, m.a.w. uitgenodigd worden tot het actief beleven, dan mag het denken over een pluralistische koorgemeenschap niet ver weg zijn.
Bestuursleden moeten overwegen 'draagmoeder' te zijn van toekomstige volwassen volgelingen en hier herhaalt zich opnieuw dat gevoelige punt:
hoe dit in realiteit brengen?
Reeds eerder is gezegd dat de programmakeuze (polyfonische liederen) heel gevoelig ligt bij 'jongeren'.
Een pasklare oplossing is er niet.
En,.... is het U nog niet opgevallen dat jonge, talentvolle dirigenten vaak grijpen naar iet-wat moderne compositie's, dikwijls meegekregen vanuit hun opleiding of compositorische vorming als toekomstig musicus?
Zeker niet iedereen (koorlid) is vertrouwd met deze modernistische benadering en uitvoeringspraktijken.
Koorjubilarissen staan soms wel eens argwanend tegenover 'the new art'.
In de kunstgeschiedenis is het er nooit anders aan toegegaan dus...is er niets nieuws onder de zon.
Ikzelf heb met lede ogen moeten ervaren dat er een stille exodus van jong-volwassenen ontstond bij een aanhoudend instuderen
van klassieke (populair-klassiek) koorcompositie's.
Alles was begrijpbaar maar...'k had toch stil verdriet....'.
Ik voelde mij in een steppe, op zoek naar een oase.
Een pasklare consensus lag niet voor handen en eerlijkheidshalve moet ik er aan toevoegen, mijn kwaliteiten lagen op dat vlak (moderne koormuziek) eerder aan de krenterige kant.
Een ander teer punt is het aantrekken van jonge mensen binnen het koor.
Talrijke koren zwoegen hiermee. (Al was dat niet te merken tijdens 'Koor van het Jaar)
Al bij al geen eenvoudige opdracht.
Maar, is het ook niet zo, dat naast het generatie-interval, ook de programmatie hierin een zeer belangrijke rol speelt?
En hierin zou het bestuur een flinke medezeggenschap moeten hebben in overleg met de dirigent.
Jongeren zijn niet gebrand op uiterlijk vertoon of onverstaanbare polyfonische textuur.
Decibels verdwazen nog meer hun reeds lichamelijke beperktheid (gehoorschade) en primeren t.o. 'goed bedoelde partituren' uit een grijs maar daar tegenover zeer waardevol verleden.
Gedécoleteerde tekstuele christelijke schrifturen bieden geen soelaas meer voor morgen. Anderzijds, indien er een stevig antwoord zou
bestaan, bestaat het gevaar voor een vervroegde aanslag.
Dilettanten bevinden zich in een abrikale vestiging waar het goed vertoeven is en voelen geen concurrentie tegen over de professionalist.
De geschiedenis herhaalt zich telkens opnieuw.
Een volle zaal toehoorders met amateuristische uitvoerders, schenkt meer bevrediging dan een half lege zaal met bv.semi-professionelen.
Allereerst zou men over de nodige infrastructuur moeten beschikken! (?)
Het is nog steeds beschamend dat de gemeente Stekene wel over een mooie sportaccommodatie beschikt (terecht) en geen multicultureel centrum.
Ook niet tegen staande de nakende verkiezingen.
Een teer punt wat al jaren aansleept en verenigingen kwetsbaar maakt bij goed bedoelde initiatieven.
Op vrij korte tijd kwam er een atletiek piste op Stekene.
Gevolg, naast de gezonde sportbeoefening, waren er tevens de resultaten voor een vrij grote groep jonge sporters.
Blijkbaar is er wel nood aan ...maar een gebrek aan doortastende argumenten naar de sponsers toe.
Betaalbare concepten ( en dat ligt in de kunstwereld meer dan gevoelig) en infrastructurele mogelijkheden zouden een meer dan welkome 'cadeau' betekenen voor initiatiefnemers (bestuursleden) en men zou zich niet moeten beperken tot regionale uitstraling, alhoewel dit ook op zichzelf reeds een waarderingscijfer moet krijgen.
Cultuurmensen, voor alle duidelijkheid; het betreft de activisten, maken plaats voor een wekelijkse samenkomst.
En dit gedurende maanden aan voorbereiding van een concert.
Ook bestuursleden laten zich niet onbetuigd.
Het resulteert in amper één uurtje van 'optreden'.
Maar, op een podium staan betekent niet dat je ...
Een hartverwarmend applaus is misschien datgene waarvan je onbewust naar tracht,
een gezellige 'compagnon'.
En dan 'confronteert' het U met kunst.
Het antwoord moet uitblijven...ook voor 'professionelen'.
Wanneer men in de prille lente begint met het; (koor) -instuderen van het 'Weinachtoratorium' van J.S.Bach, kan ik daar 'in komen'.
Lente-, herfst-, koffie-, aperitief-, matinéeconcerten, en nog zovele andere aantrekkelijke affiche titels, genieten van een kortstondige polyfonische (applaus)programatie.
Aangenaam voor 'bezoekers', bestuur, koorleden én dirigent (de instrumentale begeleiding niet vergeten...., jawél).
Bestuursleden kennen de kwantiteit,
een dirigent....de 'kwaliteit,
bevriende concertbezoeker's aplaudiseren.
Samen met voorzitter, dirigent, pianist/organist én koorleden, engageert een bestuur zich binnen een steeds onvoldane kunstuitstraling doch met bekoorlijke genoegzaamheid en...ontegensprekelijk aanvechtbare vocale interpretaties.
Ik bedoel hiermede: de interpretatie van koormuziek uit de, voornamelijk renaissance, baroktijd.
Menig dirigenten vliegen elkaar in de haren wanneer zij elkaars interpretatie horen.
Elke dirigent heeft zo zijn eigen visie over een bepaald werk en ....negeert de restanten van zijn of haar voorganger en zo puilt de koormap soms na enige jaren uit van eerder ingestudeerde koorliteratuur.
Vele verleden componisten zouden verwondert opkijken wanneer zij hun eigen werk zouden te horen krijgen (tevens de perfectie van het instrumentarium) anno 2012.
Maar goed, dit vormt het 'probleem' niet van bestuursleden.
Hun taak bestaat erin de totale continuïteit te behartigen van de koorvereniging, d.w.z. inclusief de 'grillen' van de dirigent.
Het is algemeen geweten dat dit soms wel eens een struikelblok vormt voor menig koorbestur.
Anderzijds, en ik wil dit toch wel benadrukken, dat er bij een wisselwerking van dirigenten, een gezonde situatie ontstaat, namelijk het kennismaken met diverse benaderingen van individuen bij koormuziek, maar moet ook ....de humane (dus wars van kunst) sociale profilatie van een nieuw dirigent (leren) accepteren.
Wanneer een koorbestuur slordig omspringt met de noden van 'hun' vereniging, verliest het zijn identiteit.
Dit gebeurt nauwelijks bij een bloeiende gemeenschap, maar toch ...het gebeurt.
Verandering van spijs doet eten en....een goed glas wijn drinkt men niet, men proeft er telkens opnieuw van.
M.a.w. een bestuur moet ook kunnen beslissingen nemen die niet alledaags zijn maar het totale koorleven ten goede komt.
Voor alle duidelijkheid, en de titel zou misleidend kunnen zijn, is niet gefocust op het Ruysscheveldekoor maar het totale beeld van wat ik in die jaren ervaren heb als koordirigent.
Bestuur
Bestuursleden zijn de waakzame spreekbuis van soms ingehouden koristische gedachten. Koorbestuurders die bv. de voornaam niet kennen van hun leden, (het is geen 'appélplaats') zijn, naar mijn gevoel, misplaatste dragers van een huidig massief cultureel patroon voor o.a. bestaanszekerheid waarvoor zij dan, met misschien blindelings vertrouwen aangeduid zijn door de leden of ...bij gebrek aan kandidaturen.
Aangeduid door hun openbare of interne spraakzaamheid, verwerven zij een al dan niet 'gezocht' waardig profiel.
Als een bestuur een ruggesteun (corset) is, schort er meestal iets aan de patiënt net zoals men een religieus boek zou kopen: om 'het' ultieme antwoord te vinden, staan er vaak meer vragen in vermeld dan verwachtte antwoorden.
Een bestuur participeert mee aan geloofsuitstraling in de dubbele betekenis van het woord: geloven in wat men zingt én geloven in de vereniging
als cultureel erfgoed.
'Zingen is dubbel bidden', een overjaarse Franciskaanse uitspraak, maar wat een kanjer van aktieverings-psyche.
Het gaat niet alleen over zingen alleen, maar: de totaliteit van het menselijk aanwezig zijn binnen bv. een Eucharistisch gebeuren.
Men verwacht van elkeen die bijdraagt tot dit 'gebeuren', dus ook van koorbestuursleden, dat zij modelleren of althans een eerlijke egocentrische uitstraling nastreven.
Natuurlijk heeft een bestuur een meer dan alleen maar een mede-administratieve 'functie'.
Het 'totaliteitsbeeld' 'moet' nagestreefd worden wil men een vereniging dragen met gezonde unanimiteit.
Enkele denk pistes zullen niet 'in beeld' komen wegens hun gevoeligheid en kwetsbare personalia.
Bv. nog maar het 'prepareren' van gasttafels. (Koffieconcert, opluisteringen tijdens Katholieke hoogddagen, inhoudelijk drankvoorbereiding, versnapperingen voor mensen ((koorleden)) e.d.)
Het 'engagement' van een bestuurslid houd meer in, dan het verdoken, 'verscholen' 'absenteïsme' wanneer dit zich verstevigd op een: "....de anderen zullen dit wel doen...!"
Hierdoor focust men zichzelf op het 'actuele', dewelke weinig 'zuurstof', 'adem' biedt voor verdere ontwikkeling binnen een ( koor)'gemeenschap' van bereidwilligen.
Deze 'zuurstof' bevindt zich .....en wordt o.a. aangeboden door de koorleden binnen een koorbestuur, maar... ouderdom verraden een affiniteit t.o. "Moet dat nog".
Het enthousiast kijken, binnen een 'ziel' van 'tafelgenoten', (bestuur) kan on-GELOOF-lijke, aangename gevolgen hebben voor blijvende particuliere tot zelfs familiale gastvrijheid, vanuit een (bv.koor) -vereniging.
.Het organisatorisch, verleden aspect ontdooid niet meer en dat is naar mijn gevoel bijzonder spijtig.
A-post-fiorie. (Maar dat is grasduinen in de geschiedenis, logisch en met overtuigende wilskracht kreeg deze 'betekenis' een aparte invloed op ons studentenleven.)
100 Jaar na het 'overlijden' van de onvergaanbare 'Titanic',
blijven wij ons vragen stellen over de bv. 'kracht'.
En wie zich vragen stelt... 'leeft'.
Het 'serum' geniet van levende 'bedrijvigheid'.
En, ...niet altijd een eenvoudige opdracht...!
Wij verblijven in een steeds particuliere, overtuigende 'zelfstandigheid'.
Begrepen worden is een 'soort' van 'participatie' binnen een anticipatie of
m.a.w. een gedachten contra-dictie, (geluid en verbale huiselijke conceptie)
die een jeugdige overtuigd, uitnodigt tot Christelijke samenhorigheid...of wat?
Met een regenboog verblijft ieder van ons in een 'nalatenschap'. (Kinderen)
Na-denken is een vergif van het 'denken'.
Niemand ontkomt eraan.
En 'morgen' bezorgd ons een 'kwetsbare' 'toestand' van het heden.
Denken is een 'ziekte', maar niemand van ons ontkomt eraan,
en...dan stellen wij ons vragen.
Foto: Jean-Paul Sartre.
1905-1980.
En morgen, woensdag 26 september, is er een jarige.
Elke man vindt (vond) wel een verdwaalde reden om zijn uithuizigheid te argumenteren.
Alleen, het werd niet altijd begrepen door de vrouw des huizes.
In de 21ste eeuw zitten de 'stekkers' anders.
Een normale evolutie t.o. eeuwen geleden. (Emancipatie)
Laat ons hopen dat de vrouw, weldra ook volwaardige zegkracht krijgt in het priesterlijk ambt, en hen niet nodeloos laat wachten op erkenning binnen dat ondoordringbaar rode en paarse domein van clerusen.
Gaston ,die afgelopen jaar een levenstransformatie had meegemaakt bij het overlijden van Mieke'n, dacht na.
"Als ik mijn geloof niet zou hebben zou ik alles 'ne schup' geven, dan heeft niets maar dan ook niets nog zin.
'k Heb een rotsvast eigen geloof en daar dank ik God voor.
Dat ik iets zal meemaken dat boven elke menselijk denken staat is mijn geloof, maar het heeft geen zin ons dit te trachten voor te stellen.
We zullen elkaar niet zien met onze ogen noch horen met onze oren of voelen met onze handen, geen zins, maar weten dat jij het bent....met onze geest.
Het menselijk lijden dat over-lijden heen is."
De periode dat ik Gaston bezocht lag tussen kerst-en nieuwjaar.
Rondtrekkende kinderen wisten dat zij, bij het zingen van een kerst liedje, bij Mieke'n altijd wel een 'centje' kregen en toen der tijd zij nog de winkel runde op een ' bolleken gekapt' konden rekenen.
Gaston had in deze donkere dagen, de moed niet meer om de voordeur te openen voor de zangertjes.
De herinnering van vroeger was te groot en te emotioneel.
Hij heeft het nooit geuit, maar was altijd diep gelukkig dat Mieke'n zo goedhartig was tegen over de kinderen....een beetje alsof elk kind hun kind zou kunnen zijn.
In het dorp had men de indruk dat Mieke'n hartelijker en socialer was dan Gaston, maar een uiterlijk 'bazige' man heeft dikwijls een hart van 'koekebrood'...
zonder veel woorden...en dat heb ik ook bij Gaston ervaren.
Gaston woont momenteel in een privé-bejaardentehuis en bij mijn laatste contact zei hij mij:
"'k Hoop dat onze'n lieve heer mij vlug komt halen....da'k rap bij ons Mieke'n ben.....".
"Toen ons Mieke'n nog leefde ging de'n telefoon nog af en toe van vrienden en kennissen ....
Nu 'belt' er niemand meer..., 't is alsof ge van de'n wereldbol verdwenen zijt.
Vriendschap da's een heilig woord en een woord van iemand is heilig als vriendschap....maar een mens wordt daar soms diep van ontgoocheld.
Ons Mieke'n had heel graag kinderen gewild.
Wij hebben daar, in stilte, diep onder geleden en méér dan geleden....,
maar, het was medisch niet verantwoord....
En om verder te gaan,... in enen bond zou ik graag mijn laatste levensjaren gesleten hebben en dat was het kerkkoor.
Ons Mieke'n moest dan haar plan wel trekken in de winkel als er een begrafenisdienst (uitvaart) was, want dan ging ik meezingen.
Sedert ik in Stekene woon was ik lid van het koor, maar... op een normale 'repetitieavond werd er ons medegedeeld dat er een herstructurering ging plaats vinden binnen de koorstemmen en ik viel er af.....
Al zeg ik het zelf; 'k was de'n beste van heel 't kerkkoor die goed zijn stem kon houden....
'k was er altijd direct mee 'weg' en bovendien, ik zong graag".
"Ja, Gaston, ik kan begrijpen dat dat pijnlijk moest geweest zijn, maar onze stem gaat toch maar een tijd mee en dan moet men begrijpen dat het beste eraf is",
reageerde ik in de wetenschap dat het weinig inhoud had.
Onmiddellijk hierna en om het onderwerp niet nog gevoeliger te maken dan dat het al was,
"Toen wij onze winkel hier begonnen, was dat 'den enen klant na den anderen'.
We verdienden goed onze'n boterham en hebben elk jaar wat opzij kunnen zetten.....en waarvoor heeft het nu eigelijk gediend....?
'k Was jarenlang stichtend of of medebestuurslid van verschillende 'bonden' hier in Stekene onmiddellijk na de'n oorlog en ...al zeg ik het zelf, de aangroei van de leden steeg behoorlijk ...maar wat ben ik er uiteindelijk mee?
'k Zit hier nu alleen met een foto en een televisie ....dag in dag uit.
Voor de rest zit ik hier tussen vier muren....en da's erg...ge zoudt er de muren van oplopen en de 'bonden', waar ge zoveel voor gedaan hebt laten u vallen gelijk ne'n steen.
Ons Mieke'n heeft vele avonden alleen gezeten omdat vergaderingen mij 'opeisten'.
Toen ons Mieke'n nog leefde besefte ik dat niet maar als ge alleen valt, begint ne'n mens te peinzen.
Ge moet dat eerst meemaken vooraleer ge daar over kunt praten.
Mijn leven is nu ook gedaan...'k wil vlug naast haar liggen op het kerkhof.
Het is een troost dat ik niet alleen ben in zo'n situatie maar een schrale troost.
Had ik dat allemaal toch maar beseft we zouden veel meer van het leven genoten hebben.
We hebben het goed gehad in de 'commercie', maar nogmaals, wat ben ik er nu mee?
'k Heb drie eigen huizen en 'k heb niets tekort alleen dat ene: af en toe een 'klapken' is goed genoeg.
We hebben spijtig genoeg geen kinderen en dat heeft Mieke'n ook gekwetst al heeft zij dat nooit laten blijken."
(Dit, beste lezer, kan ik getuigen want, kinderen gingen graag bij Mieke'n naar de winkel ...omwille van dat 'bolleken' 'gekapt'.)
Ja, ja, de'r komen hier 'amets' (soms) wel eens een weduwe binnengevallen maar da's enkel om te 'lutzen' (ondervragen) hoeveel ik, bij manier van spreken, op mijn rekening staan heb.
Gaston zat onderuit in zijn 'chesterfield'-zetel en staarde naar de foto die stond op de fraaie eiken balk boven de open haard.
(Gezamelijke groepsfoto voor de Basiliek in Lourdes.)
Naast de foto hing een tekst die Gaston gekregen had van de pastoor t.g.v. zijn afscheid van het kerkkoor:
Een keurig woord,
een krachtig lied
dringt door tot in het hart,
ook al zingt men zelve niet.
Het was een eerste buitenlandse reis na meer dan veertig jaar 'commerce' die zij samen ondernomen hadden.
Ze zouden nu kunnen genieten van een welverdiende rust met uitstapjes en af en toe een dagreisje daar hun beider gezondheid, volgens 'den doktoor' optimaal was.
't Was hun eerste maar ook hun laatste 'tocht' samen.
Ik voelde dat ik Gaston niet direct uit zijn gepeins mocht halen en nam, ongevraagd, plaats op een van de gewatteerde stoelen en ....luisterde.
"Ze Tony 'jong', 'k woon nu al meer dan vijftig jaar op Stekene, da's voorbij gevlogen.
Als je jong bent denkt ge daar niet aan:
' ...ho... da's nog heel ver weg' denken zij dan.
Nu het 'gepasseerd' is, overdenk ik wat er allemaal gebeurt is in al die jaren en eigenaardig, ik kan het me nu beter voorstellen dan jaren geleden.
Ook 's nachts, tijdens het dromen beleef ik mijn jeugdjaren opnieuw....en nu zéker ...nu ons Mieke'n overleden is... vandaag juist één jaar geleden.
Je sais, qu'on n'sais jamais...." (Foto=Jean Gabin. 1904-1976)
Ik word liever tachtig met dagelijkse genoeglijkheid dan negentig met een:
"Pas op van dit, pas op van dat, pas op van 't ginste". (Eten en dergelijke...((?))) en nog een 'God van Marije....' daaraan steevast verbonden.
Is het U ook al opgevallen hoeveel politici van diverse 'pluimage', in hun betoog, tussen mond en lippen zeggen:
" God zij dank...."...?
Midden vorige eeuw lag er een overvolle, uitpuilende 'tailleure' patatten met ajuinsaus, een stevige 'carbonade' (om 2Ou.) als avondeten en Dr. De Ro (Huisarts) heb ik nooit maar één woord horen zeggen dat dit ongezond was.
Je zou dat nu eens moeten 'riskeren'.
De huisarts tekende onmiddellijk uw overlijdensakte.
Aan tafel zat een toekomstige ouderling met zijn linkerbeen flink 'gekruld' (45°) en met zijn rechterbeen onder zijn 'gat'.
Dat was de houding waarover niet gepraat werd. (Destijds normaal.)
Het tafelkleed (Gazet van Antwerpen en tevens weekend-editie) diende als onderlegger.
Het bord diende als zowel voor aardappelen, de soep en ... in uitzonderlijke gevallen rijstpap en ....onze'n hond diende als 'vaatwasser'.
"Met een nat washandje zou dat zeker vlug helpen" zei Mieke'n overtuigend en daarmee kon ik het stellen.
Veertig jaar later ben ik Gaston gaan bezoeken, nog steeds op hetzelfde adres in de kerkstraat maar de vroegere winkel was inmiddels een zeer kwalitatieve, eerder monastieke leefruimte geworden. Aan de muur hingen vier, met koper omkaderde gezegden:
Als ik stil verdriet heb, mijn God,
dan sluit ik mijn ogen
en hoor U fluisteren:
"Dag vriend".
Iemand die kan luisteren,
heeft reeds de gave van het spreken
Een vriend luistert altijd,
ook al is hij er niet.
Men herkent iemand,
wanneer hij/zij over iemand spreekt.
Foto: J.S.Bach (1685-1750)
Klik op foto.
'Der Herr ist mein getreuer Hirt. (BWV 122)
Het R.V.-koor zong ditzelfde werk op 5 mei 1985 in de kerk van Kl.Sinaai m.m.v. het strijkersensemble 'Pro Musica Diversa' o.l.v. Werner Mareels.
Die bewuste zondag 'koerste' ik in grote 'potversnelling' naar de'n beenhouwer bij Mieke'n.
(Neen, niet Maria Van Remoortel, want die woonde ook schuins tegenover het kerkportaal.) maar in de hoop dat ik 'mijn lief' op straat tegen zou komen.
Alsof het mij was ingegeven; zij stond daar, samen met haar vriendinnetje te keuvelen voor hun pronkrijke gevel en ik zou wel tien rondjes rond de kerk willen doen om nog maar één blik van haar te krijgen.
Ik trapte de pedalen van mijn fiets in derde versnelling met een air alsof ik met het grootste gemak, zelfs Fred De Bruyne zou kunnen voorbijsteken om zo haar aandacht op mij gevestigd te krijgen.
Tevergeefs. (Enfin, die 'indruk' had ik en meisjes ((vrouwen)) hebben nu, zoals Shakespeare het schreef, een machtige eigen gevoel.)
Ons Moeder had mij een 'kaabaa' (vierkante platte boodschappentas) meegegeven maar ....deze schoot tussen de spaken van mijn wielen en alles blokkeerde.
Als over kop maakte ik kennis met de kinderkopjes en dit had zij wél gezien.
Met een tomatenhoofd en een blauwe neus 'kroop' ik recht, alsof ik Johnny Weismüler in hoogst eigen persoon was en ... zo'n schrammetje mij niet deerde.
Zij hadden dit natuurlijk wél opgemerkt, maar dàt was nu uiteindelijk niet het meest uitgelezen moment voor mijn puberale 'overmacht' duidelijk te maken.
Ik moest vooral geen 'gezichtsverlies lijden en ..alhoewel mijn hoofd duizelde stapte ik redelijk gezwind bij Mieke'n in de winkel binnen.
Aan de'n vrij hoge 'toog' met opvallend blauw-Delftse tegels bestelde ik de opdracht:
"Drie korteletten en mijn moeder heeft gezegd dat het magere moesten zijn."
Mieke'n, zelf klein van gestalte, antwoordde dan: "Ha...'t is ons Tonneken.
" Elk kind kreeg van haar altijd een bolleken gehakt als snoepje.
Tezelfdertijd zag zij dat mijn hoofd licht bebloed was en riep haar man 'Ston' erbij.
(Zijn werkelijk naam was Gaston Ysebaert die, onmiddellijk na de tweede wereldoorlog in ietwat duistere omstandigheden vanuit West-Vlaanderen in Stekene was verzeild geraakt.) Een man die zeker niet de tippen van zijn schoenen kon zien omwille van zijn grote gestalte en corpulentie en zolang ik hem mocht kennen, steeds een propere beenhouwerskiel droeg en de bestellingen aan Mieke'n overliet.
En eens 'volle maan' voorbij weten ze er in de materniteitsklinieken meer van.
'Kommiezen' hadden een 'ekel' aan volle maan en smokkelaars keken er naar uit.
Licht...in de cinemazalen 'Rio' en 'Nova' lagen anders.
Je werd tenminste 'verwittigt' als 'de filmlas' gebroken was en het 'daglicht' aanflikkerde.
Vooraleer de 'lichtstarter' (T.L.lampen) zijn werk vervolledigt had, (zaal) verdween uw hand, (sneller dan zijn schaduw) op een plaats waar de H.Drievuldigheid een patent op had.
Licht.., het is even onbegrijpbaar als zijn 'symboliek' waarmee wij geconfronteerd worden.
Dat Stekene nooit een cultuurgemeenschap is geweest, moet ik tegenspreken,
maar...het kan anders.
Stekene heeft het moeilijk met carnaval organisaties.
Applaus voor de initiatiefnemers, (volhouden) maar het is niet voldoende dat een straat beschilderd wordt met confetti, dat je zich daarom een 'Rio de Janeiro mag noemen.
Misschien is dit (carnaval)( deceniajaren geleden) wel geëindigd met:
"Moed're, mijn mes en mijn'n préé" omwille van de rivaliteit tussen 'jongeren'.
Met het Steken's 'zangkoor' voelde ik een sociale geborgenheid met een fictieve schuilplaats, afdak, abri of euzi, én participatie van uitzonderlijke mensen binnen een bestuurs coalitie die ieder op zichzelf, een persoonlijk, verdraagzaam idealisme vertegenwoordigde en resulteerde in een totaliteit met gekende gevolgen.
(De inhoud is belangrijk, maar de manier waarop men het zegt (zegde) is nog belangrijker.) (Enfin, toch 'iets' in die zin.)
Wat één man kon (Yvan Thijs) als 'rebel' sportman (marathon), in zijn ééntje, bij het promoten en ...realiseren van een atletiek terrein, (piste) lukt (slaagt) een héél gemeentebestuur er niet in een cultureel centrum op poten te zetten.
De Stekense bevolking 'ondergaat' dit sinds jaren.
Weinigen zullen hiervan wakker liggen zolang men van onze 'centjes' blijft.
Een reeds jarenlange mooie sporthal,
een toch wel mooi voetbalplein, (in vergelijking van het 'patattenveld aan de brugstraat waar nog in eerste provinciale werd gespeeld?) prachtige fiets- en wandelroutes met rustige uitgestippelde wegen, (Beeldende kunst niet vergeten) stonden vermeld in de gemeentelijke agenda. (Subsidiëring, en daar gaat het 'soms' over.)
Vlamingen waren, in een grijs verleden, (renaissance) een onovertroffen 'soort' volkje die immigreerden naar Zuiderse oorden.
Geef ons de nodige accomodatie en inhoudelijk een eerbare programmatie.
Dit vormt een uitnodiging voor de medebewoners en rijke omgeving.
"Geef mij een 'koevoet' en ik til de wereld op". (Wie schreef dat ook weer?)
Ergens diep in de Limburg (Maasmechelen) slaagt een Cultuur functionaris erin,
(en opvallend: het is een oud-Stekenaar, Hugo Haegens, (Foto) woonde gedurende 22 jaar in Stekene) om een rijk aanbod aan diverse, kwaliteitsvolle, kunstzinnigheid bij de bevolking aan te bieden.
Je moet vlug zijn om daar een toegangskaartje te 'bemachtigen' voor een cultureel evenement.
De tijd tikt onberispelijk verder en versplintert onze ideologie.
Ik herinner dat enkel tijdens de Stekense kermis (kerkmis) bij ons thuis een 'kortlet' mocht gekocht worden tegenover de traditionele, vette, goedkope 'carbonade'.
Het kermisvlees werd dan klaar gemaakt in 'madeira-saus om duimen en vingers af te likken. Waarschijnlijk kwam dat recept nog uit het kookboek van 'den boerinnenbond'.
Ons Moeder vroeg dan telkens: "Tony, rijd eens om drie magere korteletten bij Mieke'n"? Vroeger en nu nog dacht ik altijd dat mager iets was met weinig vlees aan.
Ik moet toen een jaar of twaalf geweest zijn en talrijke Stekenaars herinneren zich nog dat zij bij 'Caar De Ruiser' elke dag hun fiets konden stalleren tegen 5fr.per week. (Zij die te St-Niklaas of elders werkten en met het openbaar vervoer zich verder verplaatsten.)
Elke vrijdagavond stond ons Moeder dan elke bus die van St-Niklaas kwam op te wachten om het 'velogeld' te ontvangen.
Er waren er ook bij die 'toevallig' de vrijdag hun fiets niet stalleerden maar...de week daarop had ons Moeder hun bij de kraag en op een niet al te beleefde manier hen verzocht alsnog hun 'boete' te vereffen. Ik kende dat uit persoonlijke ervaring, weliswaar op andere vlakken...
Mijn Vader had er later iets op gevonden om bv. des winters niet meer buiten hoeven te staan wachten en installeerde een blikken busje tegen de muur met een kanaaltje dat rechtstreeks uitgaf in de 'keuken'.
En als iemand 'riskeerde' er een 'kourtsjeskluit' in te deponeren i.p.v. 5fr. werd hij/zij steevast opgewacht bij het ophalen van de fiets, weerom begeleid door een flinke scheldpartij dat iedereen kon horen.... en terecht trouwens.
En ook nog; het kwam 'zoet' binnen.
Het verschil in val-geluid tussen 5fr. en 0,25 centiemen leer je vlug......
Ik had dus dagelijkse keuze tussen een resem 'velo's' van diverse pluimage om de 'korteletten' bij Mieke'n te gaan halen alhoewel het eigenlijk niet zo ver van bij mij thuis was.
Ik koos een fiets met een veel te hoge 'buize' en een zadel waar ik geen blijf mee wist, maar ja....het toonde vrij stoer.
Ik had daar een rede voor want, naast Mieke'n woonde een keurig pensionaatsmeisje.
Ik was verliefd op haar,... ik beschouwde haar als 'mijn lief'.... maar zij wist het niet.
Aan mijn klasgenoten vertelde ik het in alle tonaliteiten want wie geen 'lief' had was niet bij de tijd en bovendien...mijn 'lief' zat op pensionaat waarmee ik hen nog duidelijker de pas afsneed.
De talrijke dorpsverhalen doen je denken aan een vervlogen rijkelijk verleden, zoals dat van 'Sooi' toen hij, flink aangeschoten, van de kermis terugkeerde en zijn laatste 'kourtjeskluit' (25 centiemen) in de bus van het St-Antonius-kapelletje (St-Jozeflaan) trachtte te deponeren en onmiddellijk daarop prompt een luid en duidelijk antwoord hoorde:
"Dank U wel...., Sooi"!
Het waren twee kommiezen (douaniers) die aan de achterzijde van het kapelletje stonden te schuilen tijdens hun diensturen, maar ....'Sooi' had deze niet opgemerkt.
'Sooi', stante pede ontnuchtert en een beroerte nabij, nam zo snel als enig zins in zijn mogelijkheden lag, zijn 'steunfiets' en waggelde in de richting waarvan hij dacht dat dàt de kortste weg naar huis was in de heilige overtuiging dat er en mirakel met hem gebeurt was.
Hoe 'Sooi' het ook tegen Gusta trachtte te verhalen waarom hij 'deze' keer te laat thuis was, was voor Gusta de zoveelste 'onnozele' praat waaraan zij geen minste aandacht of verstaanbaarheid gaf en bleef, als feministische tegenprestatie... weer dagen zonder beeld en klank, maar daaaaar was 'Sooi' al lang aan gewend.
'Sooi' bleef voor de rest van zijn leven overtuigd van dit miraculeus gebeuren.
Foto: Ralph Benatzky (Componist 'Im weissen Rössl')
Tussen de zinnen door,( mond en lippen) met een pleiade aan negatieve, vage impressieve en vooral 'stille' auditieve straat onderonsjes, biedt het 'paaslam' (passietijd) een 'gezellig' onderwerp (?) (subject) met 'interessante' inhoud.
Je verdraagt het, zolang er geen 'derden' (gezin) aan te pas komen.
Mensen kunnen hard zijn en verliezen daarbij hun eigen hart.
Maar dat zal hen een zorg zijn?
Voor mij ligt een oude, waardevolle, verkreukte fotokaart van Stekene, met zicht op onze straat (polenlaan) waarbij onze buurman Raphaël (De Potter), mijn Vader en ikzelf, met 'bananenbroek', 'bretellen' 'veloschoenen' én een 'spieke' (kort geknipte haardos) fier stonden te modelleren. (1957)
Een 'portrettentrekker' die net voor het standbeeld opgesteld stond en er zo stads en vreemd uitzag, gaf de indruk gans de polenlaan te fotograferen en dat allemaal uit zo'n klein toestelletje.
Hij had geen bezwaar tegen onze aanwezigheid en wij gingen, zoals dat gebruikelijk was bij het nemen dorpsfoto's, midden op straat staan om zeker te zijn vereeuwigd te worden.
En die man die kende zijn werk: vanaf de vrij grote winkel van Martha Steel, (hoek stadionstraat) en café 'Belle-Vue' (café) tot een heel groot deel van de polenlaan was in het vizier gezet.
Ik denk niet dat deze post-kaart-foto rijkelijk verkocht is geworden, althans ik heb hem maar eenmalig 'tegengekomen' en die hangt, vergroot in mijn kamer.
Om en rond de marktplaats woonden: 'Miekenleer', 'Masta Zies', de gezusters Nobels, (café) 'Den Anker', (café) 't Jef Nobels, 'Beir Scheunweer', (coiffeur) de'n unieke 'greust' van Edgarken, 'De Graaf van Vlaanderen', (café bij Lady Weyn) Mr. Van den Broeck, (textielwinkel)
'Stiene de Klootere, (beenhouwerij en voordien gewoond op de Polenlaan nr6, veehandel Demedt) de gebroeders 'Veugeleirkes', en menig anderen. Ieder van hen had een waardemeter in het dorpsleven.
Iedereen wist van iedereen wel wat te vertellen en men verdroeg dat van elkaar.
Op warme zomeravonden kwam men samen en staande of meer nog, gezeten voor een of andere woning en wisselde men de laatste nieuwsberichten uit.
Tot 22u....want dan vloog de'n (kerk-) uil, elke avond, vanaf het gemeentehuis richting kerkstraat en was dat het sein om de bedstee op te zoeken.
Het doel heiligt de middelen', maar zo eenvoudig is het ook weer niet.
Wie denkt de waarheid te verkondigen toont zichzelf, blijft zichzelf, met of zonder bestuurlijke inspraak.
Er bestaat geen verzekeringspolis tegen ongevraagde nachtrustverstoring en wie van ons kent een 'aangename snurker'?
Een voorzitter sluit 'huwelijken' zich stilzwijgend bewust van de aanwezigheid van consonanten en dissonanten. (Spanning en ontspanning)
Hij/zij creeërt spreekwoordelijk een tweede zuil, afstandelijk van de eerste, om samen één schoonheid te tornen.
M.a.w., hoe meer mensen men verenigt, hoe groter de kans op ontsporing.
Een voorzitter is een mére: Burgemeester en moeder tezelfdertijd.
Twee luisterende oren hebben meer zegkracht dan die éne, sterkste spier van ons menselijk lichaam. (Tongspier)
Een voorzitter zou kunnen beschikken over een macro-bestendig doorgeefluik, maar de disgenoten zijn soms karig aanwezig op gevaar af dat er zich, na verloop van tijd, een micro-bestendig klimaat ontwikkelt en.... als 'wrevelig' overkomt. (Het d.b.)
En toch hoort bij het voorzitterschap een be-koor-lijke taak.
Dit zou nogal spijtig zijn mocht dit over het hoofd gezien worden.
Een eigen kandidatuur is nog geen bevestiging van het te worden.
Men wordt gekozen onder de bestuursleden.
Een erkenning naast een virtuele infectie.
Een uitdaging het welke je niet wil ontwijken en ...'een Abba' laat zijn kinderen niet in de steek.
Een brede rug, misschien geballast door psycho-humane bezorgdheid moet plaats vrijhouden.
Maar aan de voordeurklink hangt steeds het label: A.U.B., stoor me.
(Een koorlid dat omwille van stemkleur uitgesloten wordt maar..... anderzijds mag hij/zij de 'honneurs' ontvangen.)
Hij/zij staat soms met zijn/haar rug tegen de muur.
Maar...de achterzijde van een oud altaar bezit vaak een zeer constructieve opbouw en staat, gelukkig, ook met de 'rug' tegen de muur.
De voorkant parelt bijbelse 'legenden' uit enz.
De moderne mens vraagt om een totaliteitsbeeld en ....nieuwsgierigheid is soms de voorbode van ontgoocheling.
Voor een voorzitter zijn meningsverschillen een rijke bron van informatie.
Zij onthullen, binnen en naast geprogrammeerde samenkomsten, het 'perpetuum mobile', het steeds opnieuw...
De bestuursleden kielen in het vaarzog van hun positionele voorzitter ter bevestiging van hun bestuursaanvaarding.
Een voorzitter verdraagt resistensieële inbreng.
Kritische beschouwingen van medebewoners.
Het siert de goed bedoelde lakei-achtige inbreng van koorleden en zijn meestal van voorgaande aard.
Een voorzitter filtert dit.
De natuurkundige Galileo stond alleen met zijn theorie maar had het bij het rechte eind.
Dit alles en nog wat...is een uitdagende opdracht voor eender welk 'president'.
Een voorzitter 'moet' 'dirigeren' naar zijn bestuursleden toe.
Ook koorleden moeten onrechtstreeks betrokken worden, het geeft hen op zichzelf een gevoel van medeverantwoordelijkheid soms gekruid en gekruist met persoonlijk, bescheiden opstandigheid als gevolg van bezorgde openhartigheid.
Dat hoort zo.
Een voorzitter tref soms een ondankbare taak, met geblindeerde status en staande midden en tussen het volk.
Mede-participant van artistieke denkbare pistes, dilettante muzische onverstoorbaarheid en dankbaar tafelgenoot.
Een voorzitter op weg naar die geheimvolle 'materie, (koorzang) met een bewegwijzering van enthousiaste mensen in de wetenschap dat kunst steeds onbereikbaar blijft.
Mijn literaire bescheidenheid vertelt of overtuigt mij niet, na lezing genomen te hebben van o.a. theologen, humanisten,filosofen....maar juist de zoekende mens is misschien een model van het 'Christelijk onderweg zijn'!
Kardinaal Daneels zei ooit:
"Geen enkel priester of religieus kent het ware verhaal maar voor mij betekent geloof mijn enige liefde".
Prof.Schillebeeckx schreef: Ik kan geen zinnig woord zeggen over het hiernamaals maar...het is er!
In december 1979 is ook de levensdraad van Kamiel doorgeknipt.
Leonie vond hem op een namiddag, levenloos in zijn geëigende zetel en ... net alsof hij ingeslapen was en zich voorbereid had op een lange reis.
Op zijn schoot lag het rode schriftje van zijn vrouw Dora en op de grond, een schrijfpen.
Leonie vervolgde haar levenswandel in dezelfde trant als waarmee zij Kamiel jarenlang vergezeld had: gedienstig, vriendelijk, voor elkeen een goed woordje en als er een hemel bestaat, zal zij er niet in maar...los-door gevlogen zijn.
Zij overleed op 7 juli 1991 in een waas verzorgingstehuis, bijgestaan door de beste verpleging.
Karel is, kort na het overlijden van zijn Vader, in een diep dal gesukkeld.
De onmogelijke samenleving met Iréne, de vroege dood van zijn Moeder, het overlijden van zijn broer Emiel en zusje Veerleke.
Karel had het zichzelf wel anders voorgesteld.
Een depressief syndroom was het gevolg van dit alles hetgeen door Iréne met onverschilligheid werd gevolgd en bovendien, in het dorp en in quasi alle tonaliteiten, verkondigde zij dan wél, welke een 'sleure' van een vrouw zij wel was om met zo'n zieke man 'opgescheept' te zitten.
Eind 1980 zijn beiden, na heel wat herrie, gescheiden.
Iréne eiste de woning van Kamiel op (Karel had de woning geërfd) en ook; zij verdedigde zich met: "Da's toch maar normaal.... hij is 't afgebold".
Karel woont momenteel in Beveren en is de trotse vader van twee stiefdochters.
En steeds moet ik terugdenken aan de schriftuur van Dora, hetgeen zij meer dan zestig jaar geleden neerschreef en...aan de woorden die Kamiel, in hetzelfde schriftje eraan toevoegde:
Ik herkende flarden van deze tekst maar kon hem niet thuis brengen.
Later is het me duidelijk geworden; de tekst hing, ingekaderd, aan de muur in de keuken, maar had daar, als kind weinig belangstelling voor.
Onmiddellijk nadat ik deze laatste regel gelezen had vervolgde Kamiel zelf met het slot van het gedicht alsof het dagdagelijks in zijn hoofd circuleerde:
'k Had graag nog wat bezielt,
en..., wat je ooit hebt gezegd,
weet dat ik altijd van je hield,
ook al heb ik mij nu neergelegd
Terwijl hij dit zei, zag ik dat zijn ogen lichtelijk traanden.
Op datzelfde moment kwam Leonie binnen gewandeld en zag onmiddellijk dat Kamiel geëmotioneerd was.
Haar houding verraadde dat zij dit meermaals moet meegemaakt hebben en zette zich naast Kamiel neer op een met riet gebiesde stoel.
Ik merkte aan het gezicht van Kamiel een zekere menselijke, begrijpbare opstandigheid.
Ook Leonie had dit opgemerkt en legde haar hand op de schouder van Kamiel.
Er ontstond een moment van stilte...eigenlijk.... een welgekomen stilte.
In de week die daarop volgde, evalueerde ik datgene wat Kamiel mij zoveel jaren geleden allemaal vertelt had en voornamelijk, zijn vaderlijke glimlach, telkens toen Emiel 'won' bij het 'laveuren'.
"Ik wist niet, Kamiel, dat jullie een dochtertje hebben gehad.." zei ik ietwat schromelijk.
Na enige aarzeling antwoordde Kamiel:
"Op mijn leeftijd kun je niet meer 'schreien' maar mijn hart weent nog steeds wanneer ik aan dat alles terugdenk.
Een ouder die zijn kind overleefd, heeft voor de rest van zijn leven een soort schuldgevoel (Veerleken overleed enkele dagen na haar geboorte, 1940)
en.... nog groter was mijn verdriet bij het verlies van ons Dora......enkele jaren geleden.
Ik moest haar in haar moederverdriet ondersteunen en zelf had ik soms de kracht niet meer om het allemaal te verwerken.
Eigenlijk heeft onze'n Karel, in die periode ons recht gehouden zonder dat dat ventje het zelf maar kon beseffen.
Een jaar later is onze'n Miel geboren,... in het begin van den oorlog. Werkloosheid....rantsoenering ...en bovendien...., ons Mielken was een mongooltje dàt heeft ons Dora niet meer kunnen verwerken....zij is ziek geworden...ongeneeslijk ziek.
Enkele dagen voor haar overlijden schreef zij in dat boekje een tekst waar zij wellicht maanden in gedachten aan gewerkt had want zij schreef het in één 'ruk' uit....lees dat ook maar eens voor...."
Pas als de bladeren zijn gevallen zie je het vogelnest.
En de dagen 'vluchten' weg...voel jij dat ook zo? (Dat de tijd zo vlug gaat?)
Toen Kamiel 8O jaar 'oud' werd ben ik hem eens gaan opzoeken in nog steeds dezelfde woning in de stadionstraat maar deze keer ging ik ook langs het zijpoortje en overmeesterde mij een herinnering aan een nostalgisch verleden het welke nooit ver weg is geweest.
De twee schilderijen (stillevens) hingen nog steeds op dezelfde plaats in zijn leefruimte en het bescheiden meubilair begon toch tekenen van ouderdom te vertonen.
Ik vond dat Hij niet zo érg verouderd was en....: " 't Hospice is veur ou mans'n" zei hij vaak.
"Ha, de'n Tony,... komt gij mij eens goedendag zeggen?"
Ik nam plaats op een rieten stoel die ik nog herkende uit mijn speeltijd met Emiel.
En Kamiel vertelde...vertelde over dat nooit terug komende verleden en mijn vriendschappelijk contact met Emiel.
Emiel was op 28 jarige leeftijd overleden (1969) en verbleef tot zijn dood, thuis bij zijn Vader.
"Wilt ge die schuif eens open trekken en neemt die'n rode boek er eens uit".
Ik nam het schrift met opvallend, op de keerzijde, de rekentafels van tien erop vermeld.
"Zoek eens de tekst wat ons Dora ooit geschreven heeft
vlak na het overlijden van ons Veerleken".
De eerste pagina's waren ingevuld met rekeningen van de kruidenierswinkel (Martha Potters) maar ik vond vlug datgene wat Kamiel bedoelde; de tekst van de hand van Dora bij het verlies van hun kind en daarop volgend een tekst die zij geschreven had in haar laatste levensdagen.
Het was de tijd dat zwaluwen 'gierden' over de Hellestraat-baan,met een virtuoze snelheid waarvan je zelf duizelig werd.
Dat zie je nu niet meer.
Of nestelden zich in de hanebalken van het huis Tack en zoveel andere 'woonplaatsen'.
De 'by-pas' tussen Hellestraat en Stekene- centrum lag toch nog 'iets' dichter dan tussen Stekene-centrum, over het 'gelaag', naar een volgende gemeente.
Namen noemen ...daarmee zou ik weeral een 'kemel' schieten en zwaluwen kennen, wonderwél hoogtes en laagtes....!
Vervolg grensverhaal.
Bijna dagelijks 'slefferde' (open schoeisel met zware hiel) Iréne doorheen het smalle gangetje naast de woning van Kamiel, om te luisteren (enfin, ja....) of er geen dorpsnieuws te rapen viel.
Maar veel méér nog....om te controleren of Leonie, de weduwe van Prudent Van N.,
niet al te veel bij hem kwam buurten.
Het was algemeen geweten dat Kamiel er warmpjes inzat en het zou een regelrechte ramp zijn mocht zo'n erfenis, hoe klein ook, aan Leonie zou geschonken worden.
"En Emiel....die zou toch niet kunnen genieten van het financieel erfdeel vermits hij 'gehandicapt' was en nog minder...het niet zou kunnen beheren.......," had zij zich eens laten ontvallen.
Nadien heb ik vaak gedacht dat dàt haar leven was.
Hazen op het geld alhoewel zij zelf geen kinderen had.
Kamiel was zich van dit alles wel bewust en liet haar betijen.... evenals haar man Karel, die niet zou moeten riskeren in opstand te komen tegenover haar 'gedrag'.
Nee, Iréne was nu niet het model van onderdanigheid, dat hoorde je zelfs aan haar onaangename hoge spreektoon.
Om toch in de gunst te blijven van geburen en ....haar bezorgdheid om Kamiel uit te spreiden, schrobde zij, elke week, het 'plancier'...,droeg zij geregeld een volle wasmande 'vuil' goed buiten (waarvan ik vermoed dat er ook eigen 'was' bij zat) ... liet het dagen staan in de keuken van Kamiel zodanig dat ook Leonie en eventueel anderen dit zouden opmerken.
Haar transparante ijverzucht moest steeds gezien worden!
Haar kat was haar karakteriële uitlaat: ...."mee wa veur vuile poêten komde gij weer bin'n, allé, maekt da ge Godv...buiten zijt".
Deze en vele andere uitspattingen waren heel vaak voor Karel bedoeld wanneer deze 'sukkelaar' nog maar in de buurt was en wist wat hem onrechtstreeks 'bevolen' werd.
Titel: Die Himmel Rühmen.Van Beethoven.(1770-1827.)
Ikzelf had geen broers of zussen zodat ik, tijdens mijn speels-onbezorgde kinderjaren contact zocht met Emiel.
Het ging zelfs zover dat ik dagdagelijks Emiel ging opzoeken in hun bescheiden woning aldaar en ....om de'n 'toer' niet te moeten doen via de 'stouziestraete' (Stadionstraat) had ik een klein gaatje in de 'weire' (haag) gemaakt zodat wij, via de hoving direct contact met elkaar konden vinden.
Als kenwijsje floot ik het toendertijd bekende 'Tom Pyliby' en dra stond Emiel daar.
Hij was in feite geen gemakkelijk jongetje om mee te spelen ....hij moest steeds winnen in gelijk welk spel ....en raar maar waar... ik kon het enkel van hem verdragen.
Soms 'laveurde' (knikkeren) ik moedwillig slecht om hem het plezier van de overwinning te gunnen.
Hij schaterde dit dan uit van vreugde en mijn onkunde werd door hem flink in de verf gezet.
Kamiel had dat verschillende malen, stilzwijgend gade geslagen en knipoogde naar mij wat mijzelf een goed gevoel gaf.
Karel, de oudste zoon van Kamiel, heb ik zelden gezien vermits hij in continu nachtploeg werkte (Beveren) en dus overdag sliep.
'Dan leupt hij nie altij veur m'n voeten en 't brengt nog goe op, euke....' kon je zo aflezen op het gezicht van zijn vrouw Iréne.
Karel ging zeer af en toe zijn Vader bezoeken, maar kreeg als niet zeldzame begeleidingsfactor van Iréne mee:
" En zie da d'ou poêten nie in de kasseisten'n staone hé."
Iréne kon niet zo goed verdragen dat haar 'man' op bezoek ging bij z'n Vader.
Zij academiseerde zichzelf met: 'Ik ben 't slimste 'mans' van guêl de stasiestraote'.
Haar voordeur bleef gesloten en fietsers keken de andere kant op.
Elke zondag staken Emiel en ikzelf, hand in hand, de straat over tot bij Karel.
Hij woonde schuins tegenover Kamiel.
Eigenlijk hadden wij veel meer genoegen om tegen de papegaai van madame Boets, die dicht in de buurt van Karel woonde, enkele niet alledaagse woordjes te roepen.
Hij (papgegaai) zat steeds voor het raam.
Madame Boets was een alleenstaand kranig oudje van eind de tachtig, nog opvallend 'te been' maar was zeer hardhorig.
Zij was, bij mijn weten, de enige in Stekene die een papegaai bezat.
Toch herinner ik mij één uitspraak van Karel dewelke mij is bijgebleven:
"Jongen,... als ge later een vrouw kiest, kiest ze dan met uw oren en niet met uw ogen".
Zijn vrouw, Iréne, herinner ik mij des te meer.
Zij was een ander paar mouwen:...... 'smoorde' gelijk de ketters en kon, als 't moest, twee stenen doen vechten....
Telkens als Karel ook maar iets deed, hetzij in het huis of daarbuiten was dit in de ogen van Iréne verkeerd en vergenoegde zij zichzelf met een resem van ongepaste bemerkingen aan het adres van de arme Karel.
Ook al was ik nog kinderlijk, ik had soms 'compassie' met hem.
Kamiel had die stilzwijgende Vaderlijkheid, wat je als kind moeilijk kunt verteren.
Pas als deze stilte verbroken wordt, (overlijden) ben je getuige van een menselijkheid afscheid dat uw 'kind zijn' in een enorme fase versneld.
Noch de buurt, noch haar broer of zussen vonden de weg naar haar (Iréné) woning.
De deurbel klonk enkel voor 'de getuigen van Jehova.
'Vroeger' was de vrijdag; vlees derven en als je hier niet aan kon voldoen omdat je bijvoorbeeld 'hard labeur' moest leveren, vergaf de priester je dit... (?)
en ieder had (vond) wel een 'reden'.
Wat mij bijgebleven is, deze week (nacht-radioprogramma: Radio Maria)) was de vraag aan een priester:
"Wie kan zonden vergeven?"
"Enkel een priester...." was het antwoord.
Het kostte weeral mijn nachtrust.....!
Met in m'n achterhoofd, de actualiteit van pedofiele 'priesters'.
De goeien oude'n tijd die nooit zal terugkeren....en " Alles is vergankelijk" zei Odivius.
Wijzelf hadden een zeer lange hoving die liep vanaf de polenlaan (nr.6) tot waar vroeger apotheek Laekeman gevestigd was, zodat talrijke andere tuintjes uit de 'staosiestraote' aan onze'n hof grensden.
In één van die huisjes woonde Kamiel, een figuur die zo uit een of andere roman van Cyriel Buysse gestapt kon zijn en hij herinnerde me steeds aan de legendarische toneelakteur Bob Storme. (Boer Coene in 'wij heren van Zichem' naar het verhaal van Ernest Claes.)
Kamiel hield van tuinieren, dat merkte men aan de netheid van zijn tuintje.
Roken of drinken deed hij niet, nochtans was hij een gelovig mens.(?)
Ik herinner mij hem als een grote, struise, grijsende man, halfweg de zestig met steeds een 'kiel' aan.
Een hart vol goedheid maar te bescheiden om het aan iemand te tonen.
Zijn iet-wat strenge gelaatsuitdrukking was een soort masker van een diep-goed mens.
Vanaf het prille voorjaar tot diep in het najaar stond hij elke namiddag, gedurende ongeveer een half uurtje met de armen gekruist over zijn haag geleund, kijkende over de hovingen van Albert De Smedt, 'Jef Tack en de weilanden van wed. Van Hoye alsof hij zijn eigen heden en verleden voor zich zag uitgetekend.
Kamiel zelf had zijn ganse leven op de polenlaan gewoond en..... hij sprak daar niet graag over.
Heel waarschijnlijk overmande hem telkens opnieuw dat heimwee en nostalgische uit een vorig leven.
Pas vele jaren later heb ik zijn stilzwijgendheid begrepen.
Kamiel had twee zonen; Karel, en was getrouwd met Iréne.
Zij woonden schuins tegenover Kamiel.
Zijn tweede zoon noemde Emiel, 18 jaar, die leed aan het Down-syndroom. (Mongolisme)
Kamiel, was sinds 1941 weduwnaar. Zijn echtgenote overleed kort na de geboorte van Emiel en .... Kamiel heeft dat nooit kunnen verwerken.
In die tijd bestonden nog weinig instellingen waar andersvalide kinderen werden opgevangen en..... anderzijds zou Kamiel dat nooit gewild hebben.
"Kunde gij vijf euro wisselen in briefkes van twintig?"
Intervieuw op Klara: Dinsdag 22 maart 1735u. "Mijn vrouw, die later mijn vrouw zou worden...."
In een lang telefoongesprek:
"Gij komt toch ook naar de huwelijksmis....de zus van mijn dochter trouwt"...zei hij.
Ik hoop dat het U niet opvalt hoeveel "Heu's...." er uitgesproken worden op radio en T.V..
Tel deze maar op ...binnen de minuut.
Je zult verstelt staan!
Terug naar de'n ouden tijd.
Meester Merckx was een verwoed turnliefhebber, hij kon ons oefeningen voordoen tot in de perfectie.
Het resulteert tot op de dag van vandaag nog steeds als een zeer kranig voorbeeld voor ons allen.
Ik herinner me op een snikhete zomerse dag, wij op de speelplaats 'gymnastiekoefenigen' deden en één van mijn klasgenoten het zo afmattend vond dat hij een 'zonnesteek' veinsde.
Hij ging flauw vallen...deed wat onsamenhangende bewegingen.... en legde zich toch met enige voorzichtigheid, achter de rug van de meester op de grond, in de hoop voor eeuwig en altijd, ontlast te worden om in de snikhete zon te moeten turnen.
Meester Dhondt kon werkelijk iemand hypnotiseren terwijl je er stond op te 'geilogen'..
Hij vroeg eens aan een leerling zijn naam op het schoolbord te schrijven maar voegde er aan toe dat hij zijn krijt niet op het bord kreeg en... dat kwam uit, wat de leerling ook probeerde.
Sindsdien is mijn interesse voor hypnose steeds in stijgende lijn blijven voortwoekeren.
Van broeder Angelicus (Overleden 10 mei 1991) hield toch ieder van ons op 't einde van de week, een blauwe plek over in de bovenarm. ('De'n enen'wat méér als de'n anderen.)
Ik denk nu niet zozeer dat dit optreden getuigde van pedagogische waarde en.... 'k ben nog steeds op zoek naar enige, eerlijke verklaring....!
Ik herinner me nog, toen Broeder Gabriël met de fiets, galant op weg was naar één of ander tuin-ideoloog en onderpastoor Oelbrandt, met zijn virtuoze rijstijl (Vespa) hem rakelings voorbij stak, zodat de arme broeder bijna zijn evenwicht verloor en waarschijnlijk enkele, niet al te christelijke woordjes met O.L.Heer zal gesproken hebben.
(Onderpastoor Oelbrandt verplaatste zich op een Vespa-scooter en wij noemden hem 'de crosser'.)
Men hield zijn hart vast maar anderzijds was zijn zieleheil toch gewaarborgd.(?)
Wanneer hij (Oelbrandt) van het Gildenhuis (kaarting) richting kerkstraat 'vloog', scheerde hij, in de bocht, rakelings over de straatstenen alsof het het circuit van Francochamps zelf betrof.
Broeder Juliaan, (die op vrij jonge leeftijd, evenals Broeder Canisius overleden is) was voor mij een God.
Hij studeerde, na de schooluren, heel vaak op het kerkorgel en ik wachtte hem op tot wanneer hij met zijn damesfiets en wapperende soutane en ....antieke 'carnasiëre',
voorbij onze café fietste.
In een mum van tijd stond ik, op het dokzaal, naast hem en bewonderde zijn orgelstijl.(Steevast het preludium in C van J.S.Bach)(Klik op foto.)Ik had reeds enige notenleer kennis opgedaan maar had toch enige moeite om het notenbeeld te volgen en op het juiste moment zijn pagina om te draaien, wat hij ook wist te waarderen.
Zijn Soutane hinderde Hem, en Hij verloor soms de (voet) -pedalen. (?)
Ik herinner me dat tijdens de kermisdagen, Fic-fac, Wardsjen en Kamiel (Van Looy) de processie van Echternach overdeden. Arm in arm, met een licht gevoel van alcoholische overdaad, het ganse voetpad kleineerden en een deel van de straat gebruikten om zich al zingend (of iets in die aard) naar de volgende herberg te begeven.
De goeiën ouden tijd....in dat jaar (1959) mijn neus brak.
"Met een koud washandje zou dat wel genezen..." zei Moeder.
Gans mijn leven heb ik er een kromme neus aan overgehouden, maar ja..., er zijn veel ergere dingen des levens.
En als wij dan eens een 'valling' (verkoudheid) hadden, werd er bruin boter-papier met de was van vetkaarsjes op ons borst gelegd.
En zowaar ... het hielp, want enkele dagen nadien waren wij volledig ontlast van hoestbuien.
De pul-over (trui) die wij aanhadden, was natuurlijk gebreeën door ons Moeder zelf, uit wol die al eerder dienst had gedaan.
(Breien: een steek rechts , twee steken 'ouverechts', en... een steek laten vallen bestond niet. Virtuoos wat die Moeders konden.)
Vaak mocht ik 'dienst' doen om een 'trui' mee te helpen uitrafelen.
"De'n trui vasthouden...." en Zij bond het op een 'bolletje sette'.
Enkele dagen later werden er dan een paar wollen kousen van gemaakt en als deze dan ook weer versleten waren werden ze nog 'gestopt' ook....
(Een heel kunstwerk als je het mij vraagt want...het bestond uit 'kruissteken'.)
Van de lagere school heb ik nog tal van herinneringen.... tot zelfs mijn allereerste schooldag toe.
Meester Leo, (later hoofdinspecteur l.o. geworden) verwelkomde ons dermate vriendelijk, dat wij alle vrees voor 'die grote school' onmiddellijk overwonnen hadden.
Meester Jan (2de studiejaar) uit Lokeren, in de klas rondliep met altijd een regel (meetlat) in zijn handen en er ons soms letterlijk mee op de vingers tikte. Ik kan hem nog tot op een haar na beschrijven.
Broeder Tarsisius, van de derde klas, zorgde in de winter voor de ijsbaan op de speelplaats.
In de vierde klas stond meester Frans.
Klein van gestalte waar toch menig leerling schrik van had alhoewel ik hem maar één keer aan iemand's oor heb zien trekken... op volle speelplaats én...na het belsignaal.
Iedereen moest stilstaan en zwijgen.
Hij ging naar desbetreffende leerling... greep hem bij zijn oor...een paar keer over-en-'t weer getrokken zodoende dat de arme stakker nooit meer zou 'zondigen'.(Klasfoto: zie bijlage.)
Vermits meester Frans, op zondagvoormiddag de gemeentelijke bibliotheek openhield en met zijn prachtig handschrift, het boeknummer had genoteerd (wij zochten soms naar boeken met een hoog Romeins cijfer) had hij elk schooljaar toch opvallend veel leerlingen uit zijn klas op visite.
Broeder Amati (een extern broeder) kwam één keer per jaar, geheel onverwachts en in elke klas,een fantastisch verhaal vertellen.
Hij kon dat op zo'n unieke wijze dat wij geplakt waren aan zijn lippen.
Wanneer het gerucht de ronde deed dat 'de'n broeder met het rode hoofd' die dag in de school was, kreeg onze meester nog weinig belangstelling in de voorafgaande lessen.
Die harde schoolbanken en........ met onze armen voortdurend op onze rug kon dit alles nog wel verdragen.
Tot in 1952 woonden wij (Oscar en Anna De Ruysscher) op 'den teirlick', en verhuisden naar het logementhuis St-Hubert.
Enkel herinner ik me nog dat mijn Vader gans de'n 'inboel' met een 'pierrewiet' verhuisd had en gevraagd had aan een gebuur om deze (stootwagen) te mogen gebruiken om te verhuizen naar de Polenlaan nr. 6.
Wij liepen door de kerkstraat mijn hand stevig vasthoudende aan de 'verhuiswagen'.
Het logementhuis zelf, heeft in 'zijn' verleden, niet mogen genieten van een popularitietspoll zoals de'n Anker, 'Steine Noebels', 'de'n Belle Vue', 'Lady's', 'de'n Terminus', en andere cafe's gelegen in de onmiddellijke nabijheid van de marktplaats.
De poeders van 't wit kruis, (niet de moderne van Dr.De Man) verkochten als broodjes.
Albert, van Stiene de klootere verborg deze in zijn stofjas.
(Stiene mocht niet weten alhoewel zijzelf er, per dag, enkele tot zich nam.)
En wie kent de 'grêust' ( en dat was echtte) van Edgarken niet meer?
Elke jongeling wilde lid worden van de 'Melkbrigade' al was het maar om de begeerde stikker 'M' die je dan op uw vest kon plakken.
'Jef Schêunweer' voor een huwelijksplechtigheid, kanonschoten afvuurde op de marktplaats. Dit oud gebruik is bijwijlen terug in voege.
Misschien is dat wel nodig voor al die boze geesten weg te jagen.
De echte Sint-Niklaas kwam zeker geen anderhalve maand te vroeg en de jongens 'laveurden' (knikkeren) alsof hun zielsrust er van afhing.
Een plankje met gaatjes dat wij gebedeld hadden bij de schrijnwerker en waarboven elk gaatje een cijfer stond.
Hoe kleiner het gaatje waar je, op enige afstand, door moest knikkeren, hoe meer 'marebollen' (knikkers) je hiervoor in de plaats kreeg.
Tevens bestond er 'putje' schieten, en 'ne'n eup' afschieten, meestal op vijf 'dals' (tegel) afstand.
Weet je nog.... toen wij 'stekelbakjes' gingen vangen in het beekje dat liep naast de spoorweg route in de nieuwstraat?
We namen een afgedankte borstelsteel (en dat was dan werkelijk een heeeele afgedankte want dat toonde wat 'chieker' dan een tak van een wilgenboom) bedelden wat naaigaren van ons Moeder af......prikten een gaatje in een kurk (dopper), en een vishaakje konden kon wij kopen bij De Maesschalck in de dorpstraat. (In onze kinderlijke eenvoud een stekelbaarsje aan de haak te kunnen slaan.(?)
Vooraf hadden wij ons 'kalliesensap' klaar gemaakt in een limonadefles, maar nog voor wij goed en wel aan onze 'visput' (gracht) toekwamen, was ons bruin-schuimend goedje reeds verorbert. Maar dat was het minste van onze zorgen; we gingen,... als we mochten van 'thuis'.... en dat was niet altijd evident, op weg om een paar visjes in onze emmer te krijgen.
Foto: J.S.Bach. 1685-1750)
Klik op bijlage, een foto van de achterzijde van café-logement St-Hubert. Polenlaan 6.
De 'goeên ouên tijd', vaak, door velen een gespreksonderwerp nà het weer.
Elkeen praat erover, maar weinigen willen er terug naartoe...het leven zoals het vroeger was....!
"Er is nog nooit iemand terug gekomen" zegt men in de volksmond, maar dat kan ook niet vermits de 'dood' geen tijd kent...!
We verplaatsen ons naar 1959, het jaar na de wereldtentoonstelling in Brussel 'Expo 1958'. De 'pijp toebak' was al enkele jaren achter de rug en wielerlegende: Stan Ockers had ook al zijn pijp aan Maarten gegeven.(Verongelukt op de wielerbaan.)
Ondertussen draaide 'Het Zomerhuis' (Zwembad) op volle toeren: 'Ho Carol'.
Toen....toen gingen wij nog 'mulders' (meikevers) vangen in de wegel die leidde naar het nieuw voetbalplein van Stekene sportief, of....kochten wij ons voor 5fr. een 'mussekip'.
Een 'merelkip' was net iets groter maar ... kostte 7fr.en dat was boven ons totale kameradenbudget.
Mijnheer Leon (onze huisbaas, enfin, 't was meer madame) en later de steeds goed geluimde en fluitende of zingende Achiel die met kar en paard de bierbakken Angle-Belge afleverde in de talrijke herbergen.
'Piet Pulle' wiens huis afbrande op een kermiszondag, stroopte de paling terwijl je erbij stond. (Ook met kar en paard.)
Op een doordeweekse dag de kerkgangers soms te 5u30 aan het kerkportaal stonden te wachten voor de vroegmis van 06u.
De misdienaars, in het schip van de Kerk en 'zo fier als een gieter' stonden te 'kleppen' met een ellenlang 'zeel' in hun handen, vaak op..... maar nog niet wakker en bovendien voorzien waren van een misdienaarsrok met de nodige ontbrekende 'knopjes'.
Tijdens de zondagnamiddag-vespersdienst (wij waren Chirojongens en 'marcheerden' vanuit ons chirolokaal aan de polenlaan richting kerk en de rieten biezen van de kerkstoel moesten in onze knieën gemerkt zijn anders hadden wij geen goeie vespersdienst meegemaakt) de pastoor af en toe zijn bonnet afnam om een licht hoofdbuiging te maken.
Als akkolieten hadden wij het raden ernaar waarom hij dit op gepaste tijden deed.
Later heb ik vernomen dat dit, wanneer de cantor-organist het 'Gloria Patri et Filio et Spiritui sancto' inzette, de pastoor zijn bonet afnam.
'Leugenaers en pezewevers kom'n in d'elle' en daar deden wij niet aan mee.
Een koor kan bijdragen tot zinvolle, vocale bevestiging van al-oude schrifturen.
Een koor is ook, in mindere mate, onderhevig aan buitenkerkelijke activiteiten.
Profane liederen zijn en vormen een aangename verpozing, veel reëler dan geestelijke, zwaar contrapuntische polyfonie.
Maar dit laatste vormt vaak een deugdzame bron van een financieel inkomen.
Popularisme is een veroudering in onze liturgische menopauze.
Zij blinderen een met kruisen gestokte toegang waar wij nu aan voorbijgaan zonder nog een kruisteken te maken.
Het steeds herhalen van 'populaire' liederen is in vele parochies, een herkenbare springplank naar een 'morgen' die er (nog steeds) niet komt.
Hoog gerichte handen: "Hoc est enim corpus meum...."!
Vernieuwde liedkeuzen stuiten vaak op een a-absorberende ontvangkelijkheid en ...liturgie in het kader van eerste-of plechtige communie, vormselactiviteit... is een welkome ouderlijke, attractieve aanwezigheidsdéfilé.
Een gevolg van een 'voedseltekort' binnen het eucharistisch gebeuren.
Een koor participeert met de priester, diaken, organist, en vergast de aanwezigen met uitgelezen liederen in het liturgisch totaliteitsgebeuren.
Financieel gedwongen en vruchtbare componisten leefden in een tijd waarin mirakels niet mochten getoetst worden aan wetenschap, maar zijn dankbare 'gesprekspartners'.
Van persoonlijke ontwapening als 'gelovige' naar actieve koorkunstbeoefening, opent het de weg naar een soms gefrustreerde gedachte maar biedt het, desalniettemin een heilzaam gevoel.
Als taal (geloofsgedachten) ondersteund wordt door 'muzieknoten', geeft dit bestanddelen dewelke niet door alle liturgisten in dankbaarheid wordt afgenomen wanneer het net iets te lang duurt. (?)
Fantasierijke, minder boeiende bladvulling dwingen mij tot een oponthoud.
Die merel (buiten) houdt niet op met zijn 'prachtig' virtuoos 'gefluit'.
Hij begint en eindigt 'zijn' dag met een 'serenade' waar geen mens een verhaal aan kan verbinden. (Ten ware natuurlijk dat het 'verband' houdt met voortplanting.)
Een naam van een dier begint 'best' met een medeklinker.
Dat klinkt overtuigend en elk levend wezen houdt daar in feite van.
Rebel als ik ben, noem ik hem (merel) Mac-Adam.
En, in een ver verleden las ik, in een onbesuisd zondig moment, dat de grote van een Adams-appel, o.a. ook het testosteron-gehalte van een man bepaalde.
De titel: I.C.L.Z. (Interdiocessane commisie voor liturgische zielezorg.)
Het zal U hoogst waarschijnlijk weinig zeggen.(zonder arrogantie) maar betekent wel dat 'zij' een vrij grote verantwoordelijkheid dragen binnen onze actieve (?) liturgische 'viering'.
Theologen, musicologen, waarvoor ik, de ene wat meer dan de andere, een ingehouden respect heb.
Iets anders nu,... en minder klankrijk dan die 'fameuze'n' merel, die mij onafgebroken begeleidt, (inspireert zoals de componist Messian,) in een verhaal dat enkel hijzelf (vogel) direct verstaat!
Tijd en ruimte bestaan dus niet, wel in een menselijk voorstellingsvermogen maar dan blijven wij stilstaan.
"Mijn rijk is niet van deze wereld", zei Christus.
Ik begin de uitspraak, de gedachte te aanvaarden.
Ik voel mij als een veroordeelde met een bevoorrechte gesprekspartner, maar het woord 'rijk' is storend.
Zolang men 'geloofd' behoor men tot het merendeel der mensheid.
Het schuimt mijn geloof en schuwt mijn overtuiging.
Massa-hypnose tasten een eigenzinnigheid aan.
Je wenst niet te struikelen om anderen vertwijfelt achter te laten.
Een proces van verdriet draagt ieder voor zich....
Alleen dus!
"Aan de overkant zie je elkaar terug", zijn bazalte, metallieke condensoren.
Als God zich kenbaar zou maken vernietigt hij een menselijke samenleving.
Toch is de Bijbel een geïnspireerde 'party-fuif' waarvan bv. koorleden de onmisbare 'garçons' zijn.
Een goede service takelt de smaakpapillen.
Mijn favoriete religieus lied is: 'Een mens te zijn op aarde....' (I.C.L.Z 306)
"Is komen uit het water en staan in de woestijn....'.
Een illusie van 'wonderkoor' is mij veel minder genegen dan eenvoudige, menselijke impact. Nog steeds zoekt de mens naar vaste grond.
Laat ons Bijbelse kinderen zijn en blijven die een inventieve draad uit het verleden bestaren. Een koor kan voeding geven aan kritische 'toeschouwers'.
Laat datzelfde koor zich opstellen achter de rug van Evangelie-verkondigers en:
"Wie zonder zonde is werpe de eerste steen"!
Het opbreken van een bestaande (koor)-gemeenschap, kan wonden veroorzaken maar tevens een vernieuwde adem invoegen.
Hier manifesteert zich weerom een gevoelige snaar.
Het 'afgeschreven' worden uit een 'populaire' elite groep, verdraagt geen aanvaarding.
Tijd zalft.....soms.
Hoger vermelde passages zijn gevoelig voor kritiek.
Des al niet te min koester ik mij in mijn eigen 'geloofsovertuiging'.
De titel van deze blog fulimineert mijn eigenste overtuiging.
Ieder van ons heeft wel een voorkeur voor één of ander componist.
Pergolesi. (1710-1736) (Foto)
Leefde in Pergola....(I) en zijn bekenste werk is 'Stabat Mater'. (1735)
'De Moeder stond'..., de beginwoorden van een wenende Moeder aan het Kruis van haar zoon.
De tekst dateert uit 1306 en is van de hand van Jacopone. (Franciskaan))
'Eigennamen' werden vaak gekoppeld aan een plaatsnaam (begin 19de eeuw) alhoewel dit absoluut niet correspondeert met het oorspronkelijk geboorteregister.
Italiaanse 'meesters' komen uit 'da', Franse uit 'de', en de overgrote meerderheid confronteert zichzelf met een rechtstreekse benaming, geïnspireerd door de onmiddellijke omgeving.
Niet tegen staande deze eerder negatieve en passionele proloog over zin en zinnigheid van de 'kunst', ben ik ervan overtuigd dat het R.K.-koor geschiedenis schrijft op het gemeentelijk, regionaal en laat me toe te zeggen nationaal vlak met activeringsmodaliteiten gerugesteund door niet professionalisten, maar gemotiveerde mensen.
Dat vraagt inzet van uwentwege, ondersteund door een ijverig (voltallig) bestuur het welke goed met U menen maar dat zal U wel bekent zijn.
Het 'Ruysscheveldekoor' is en blijft mijn 'Petekind.
Spijts corpolentieële afwezigheid bij diverse kooropluisteringen of een optreden verblijf ik steeds met ondergewaardeerd verdoken enthousiasme én bezorgdheid.
Mijn absenteïsme heeft een vervelende psychmedische reden. (Emetofobie) waarover ik niet ga uitwijden.
Het vreet dagelijks aan mijn Godsovertuiging gericht naar de raadselachtige parabel van de 'talenten'.
Als ik dit neerschrijf besef ik, schriftuurlijk, dat mijn woordgebruik ontoereikend is tegenover mijn diepe gedachten.
Het concureerd deels op sympatisch wijze mét elkaar maar... met het gevaar in een monoloog te eindigen en dat wil ik best vermijden.
En nog...zou het kunnen dat er ook een 'hiernamaals' bestaat met een totale afwezigheid van menselijke modellisering?
Ik ben er 'heilig' van overtuigd!
Het is de Geest die ons verder dan de horizont drijft en voorbij het heelal doet 'leven'. Wanneer 'God' mijn broer mocht zijn, was ik beschaamd denkende aan bv. aardbevingen (zoveel doden in Japan bv.) waar geen mens iets aan kan doen!?
Dit is natuurlijk een eerder gemakkelijke denkpiste.
Het is het 'hier-nu-maals' schrijft en accentueert een bekende kerkjurist.
Het allerbelangrijkste van 'bestaan' is niet de gezondheid maar het geloof in een rechtvaardige eeuwigheid.
Dit is evenzeer vatbaar voor stevige kritiek.
(Tijd en ruimte bestaan niet)
'Eeuwig....gelukzalig', is een menselijke, gevoelsmatige gedachte...de broodnodige 'adem', geput uit dat ene boek: De Bijbel'.
Toch bezingt (letterlijk) men de lof van 'Hem' die niemand kent, misschien door gebrek aan alternatieven?
Bijbelse literatuur met soms stevige contrapuntische onverstaanbaarheid, stuwen mij naar een desolaat landschap...en toch....!
Vlaanderen betekent een ongeboren zoektocht naar een festival van zelfstandigheid.
'Vlaanderen vakantieland' (T.V.) calculeert zijn programma's met voordelige toeristische uitstappen naar bv. Tunesië, Marokko, Egypte, Griekenland, Spanje, Italië, Frankrijk, de Scandinavische landen...
Verleidelijk..., aanlokkelijk..., maar aan de 'overzijde' kennen zij dat ook en 'zij' verplaatsen zich naar hier (vestigen) met gezinsvriendelijke 'chorus'.
Dan twijfel ik niet meer, Vlaanderen is een vakantieland.
En 'Vlaanderen muziekland' daar heb ik mijn twijfels over bij het 'beluisteren' van
het programma.
"Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief....." werd ons voorgezongen in de Normaalschool.
'Normaalschool'.....het bevond zich in de ...Kasteelstraat te... Sint Niklaas.
En dit (deze) laatste was toch wel een kindervriend.
Voor het heil van de echte St-Niklaas kon je als kind niet zondigen als je zijn paard voorzag van bv. een wortel of 'bieeet'.
Vermits het 'putteken' winter was trok ik mijn handen blauw om dit 'snoepje' uit de bevroren grond te krijgen.
De'n boer mocht het niet zien...en een riek meenemen zou te opvallend geweest zijn.
Deze en andere nostalgische verhalen sluiten de achterpoort van ons leven.
Monumenten, namen die van een volkse populariteit genoten én tevens officiële geboorteregisters ontweken.
Een verleidelijke verpakking (out-fit) stimuleert tot aankoop.
De titel van een boek dekt niet altijd de verwachtte genoeglijkheid.
Een steevaste partijkaart-achtige overtuiging schaadt soms het mooie socio-culturele én culturele leven, wat de artistieke diversiteit ook moge wezen.
Laat ons a.u.b. niet goochelen met schadelijke decibels.
Het kunnen zeggen: "Er was veel volk" is een uitlaatklep voor de organisatoren, maar staat soms ver weg van de culturele waarden.
Overtuigd van eigenwaarde, binnen een kosmos van artistieke onvoldaanheid.
Kunst is universeel, geput uit het verleden...heden...maar de ziel troont zich op een gouden zetel van onaantastbaarheid.
Financiële tegemoetkomingen zijn een meer dan zalvende olie.
Het biedt perspectieven.
Voor veel verenigingen een welgekomen iets.
Hoeveel verenigingen houden een bestuursvergadering met als een agendapunt: hoe kunnen wij ons financieel 'redden'?
Namen noemen van verenigingen zou onverstandig zijn, en als de voordeurbel 'gaat' heb je meestal prijs. (Met een groot waardecijfer voor hen die hét toch maar doen.)
Het 'R.v.-koor' geniet van een benijdenswaardig voorrecht.
Mijn persoonlijke, spirituele (althans dat denk ik toch) bijdrage baseerde zich op jarenlange comfortabele aanwezigheid als dirigent.
Een dirigent vult zijn kruik die nooit vol raakt. Een gedachtegang zou kunnen luiden; 'als één strandkorrel mij een antwoord geeft over 'wat is kunst', zou ik diep ontgoocheld zijn.
Een dirigent behoort tot de 'cabarretières' en soort Popov... boeiende mensen maar ook hij/zij weent in zijn circus-karavaan.
Ik kan geen zinnig antwoord geven op wat 'talent' eigenlijk inhoud.
Natuurlijk zal de modale luisteraar de lof toezwaaien naar de 'concertant', maar opent, naar mijn gevoel, niet de poort naar maagdelijke volwassenheid.
Orthodoxie, Protestantisme, Angelikanisme, Mormoonisme, Katholicisme, e.z.v. ,vertegenwoordigen, ieder op zich, een stevige zelfstandige paraatheid maar behoren toch tot een soort Emmaüsgangers.
Raar..., iedere mens wil oud worden....maar niemand wil zo genoemd worden.
Koorleden proeven van vocale 'kunst' ik bedoel hiermede: de diverse aspecten van het persoonlijk zich uiten in een zoekende verklaring naar vage kunstzinnigheid.
Een onmogelijke opdracht.
Maar juist dàt schept nieuwsgierigheid bij het individu.
Een reden om uw lichtbeeld te verlaten en een rebeliaanse stemsteun te geven aan vocale kunst, wat je ook nooit...., maar nooit zult bevatten.
Het is steeds op weg zijn naar....
Schilderkunst, bouwkunst, beeldhouwkunst, literatuur en muzikale kunst, dragen het onmenselijke, zich nooit te laten analyseren!!!
Ik hoor U denken: een fuga kan men toch analyseren?
Zéker, maar er is meer....de verhouding van klanken, m.a.w. de harmonie, ritme, e.z.v....
Die verhouding vinden wij ook in de kosmos...het heelal....zonder einde,.... dus ook zonder begin.
De diepere grond het welke onmogelijk kan verwoord worden daarom onvolmaakte kunst geworden is en ontoegankelijk blijft!
Eigenlijk geniet ik van een stilstaande kerkgemeenschap want stilstaan is een werkwoord. Een vroegere Pastoor zei me eens deze wijze gedachte: "De Kerk moet eerst leeg zijn vooraleer ze terug kan vollopen."
Een primaire overgangssituatie en daar moeten wij tegen kunnen.
Niet tegen staande deze eerder demoraliserende visie over de zin van kunstbeleving, kan het U misschien troosten dat dit een heel persoonlijke mening is en ik kan me best voorstellen dat zeker niet iedereen mijn mening zal delen.
In deze periode van het jaar mag dit geen probleem vormen.
Het wordt U gratis aangeboden, 's morgens in de vroegte, enkel door 'mannetjes'.
Morgenstimmung' (uit de 'Peer Gynt'-suite) noemde de Noorse componist Edward Grieg (1843-1907) het.
Ochtendmensen...ik ben er jaloers op.
Ik kan U verzekeren dat 's nachts, (elke nacht trouwens) hier in de Kerkwijk,
een uil zijn 'Te Deum' 'zingt', met weinig respect voor 'medebewoners'.
Het is geen kerkuil, want zijn 'zang' herken ik aan zijn eindeloze klankformatie met weinig inhoud, maar kan wel op grote afstand een muis horen en zien kruipen. (?)
Ward'sen De Witte sprak vroeger in ons café over:
"Woar ne'n uil geweunt éé.....".
"En...ne'n uil keert altijd terug naar z'n oude nest....!"
Na vijftig jaren herinner ik mij de legendarische woorden van deze man die de kasieien van de polenlaan niveleerde met de handen op een stuurstang waarvan hijzelf niet meer wist
(in licht beschonken toestand) maar overtuigd wasdat deze 'velo' hem huiswaarts zou brengen.
Bovendien krijgt een ongeïnviteerde nachtuil gezelschap van een 'knappe' buurthaan die duidelijk het 'noorden' kwijt is en... aan dementie lijdt.
Hij (de haan) begint, met frivole zelfzekerheid, te kraaien,
alsof zijn zielezaligheid ervan af hangt.
Een ezel balkt zijn 'open kwint-gala',
onze 'kater' laat zich ook niet onbetuigt en of dit alles nog niet genoeg was en met onmeedogeloos gemak en meest ongelegen moment, rinkelt de 'wekker'.
Mijn dek-bed-sprei biedt geen soulaas om deze triomfate 'polyfonie' te ontwijken.
Vrouwendag bestaat ook...maar wanneer komt er een...
U raadt het al.(?)
Wanneer de 'noot' (-d) het hoogst is, is ze meestal 'vals' zei een oud E.H. professor uit het toemalig 'Lemmensgesticht'. (Mechelen.)
Een poëzieboekje.
Het herinnert ons aan een maagdelijk, ongecensureerd en bovendien onbezorgd jeugd sentimentalisme, vooral door (opkomende) meisjes 'gedagvaard'.
Schrijvers (-sters) lopen een traumatische zwakte op wanneer zij dat ene allesomvattende woord willen plaatsen binnen een regelgeving.
Ook musici (dirigenten) transformeren zich in deze 'tabulatuur', (Oude handschriften) met succesrijk applaus, (genieten) op 'kosten' van de componist-tekstdichter.
Op de catwalk van een universeel concert, 'defileert' de dirigent met zijn 'ruggenwervel', en het buikje geniet van een door-de-weekse, heerlijke etalage 'massage'.
Poëzie is altijd een 'ik'-ervaring.
Weinig aantrekkelijk voor de doorsnee lezer. (Verkoopscijfers?)
Behalve.....wanneer de consument zichzelf in de 'tekst' herkent.
Maar dan faalt de 'schrijver'.
Het rare is dat je zijn/haar gevoelswaarden (dat houdt enorm veel in) kunt/wilt delen en ergens een ruimte laat voor eigen 'visie'.
De 'kunst' bestaat er ook in dit op een beleefde manier te 'apostoliseren'.
(Verkondigen, verspreiden, overtuigd van gedeelde waarden....met een 'Abba' waar je vertrouwen in hebt.)
Ons eigen landje ondervind een wrevelig gevoel van onbestuurbaarheid.
De optie om een 'Monaco' te worden (Vlaanderen) kruipt niet in doveman's horen.
(Cfr. uitslag verkiezingen)
"Baas in eigen buik", (1970) was een eerder krachtige propaganda 'slogan'...door een machtige minderheid.
Weet je?
Uw allerlaatste tocht, (uitvaartdienst) zal 'gesponsord' worden door het hart van een Eucharistieviering: 'Hoc est enim corpus meum...'. (?)
Als kindservaring: met open mond, op de communiebank, uitgestrekte tong (naar de priester) en de handen strikt gevouwen onder een laken, op bevel van onze 'meester', het ''hic est corpus' te 'ontvangen in het verlengde van de Eucharistieviering.
De heilige hostie plakte aan het gehemelte (?) maar je mocht 'Christus' toch niet kruisigen met uw tong.
Ik ben 'jaloers' op hun geloofsovertuiging maar zal toch met gevouwen handen, gesloten vingers, tijd en ruimte achter mij laten.
En ergens 'diep in de Bijbel' verhaalt men over een ....herberg....!
Op de vooravond van zijn overlijden (laatste avondmaal) sprak ene Jezus Van Nazareth, geboren te Bethlehem (bijgenaamd Christus) deze opmerkelijke woorden uit die eeuwenlang door gewijde (geconsacreerde) handen een neerwaartse buiging inhield, ook door de 'aanwezigen'.
I.N.R.I. stond er bovenaan 'zijn' 'kruis'. (Schandpaal)
Jezus Nazarenus Rex Judaeorum. (Jezus van Nazareth, Koning van de Joden)
De bijlage 'vertoeft' in een humaan reeële, kunstzinnige boodschap.
Aria: "Ich freue mich auf meinen Tod". (Bach)
Pagina's, volzinnen en andere overtuigde literatuur, raken een simplisme van denken.
Eén beeld vol met denkwaardige, eigen levensverhalen.
Het is geen zins mijn bedoeling er een traditie van te maken in de muziekgeschiedenis te duikelen met 'prominente' jarige, componisten, maar toch even dit: Samuel Barber.(Amerikaans componist.1910-1981 (Foto)
Componisten die ons 'voeding' gaven (geven) om actief koormuziek te beoefenen staan niet in een rijtje om hun zoveelste verjaardag te 'vieren'.
Deze bloggen occulteren zich in een vrijblijvende offerte.
Kunst beoefenen, dus ook koor zingen, draagt in zich een vreemde 'substantie'.
Voor de 'liefhebber' (het woord zegt het zelf) een 'ydyllisch' tijdverdrijf.
Voor de professional, een uitdaging van een 'idool', een tijdelijke euforie met tezelfdertijd een angstgevoel voor morgen.
Voor hem/haar geldt een zoektocht naarde'waarheid'...oplossing...verstaanbaarheid...gevoelsuitdrukking...die enige bevrijding die er maar niet komt.
Socialiserend en tevens demoraliserend.
Het smaakt naar consumptieve concert-piramides waarin sommige aanwezige luisteraars zich verschuilen in 'bontjassen'.
Cultuur brengen, en daar hoort ontegensprekelijk religieuze koormuziek bij
(of zingen vlamingen niet meer (?) zie T.V. programma: Vlaanderen muziekland.....!!!! en gebruik maar een 'loep' om enige vlaamse tekst te horen,... vinden....)
Het blijft een uitdaging binnen bv. een parochiële en hoe kan het ook anders, polytionele samenleving.
Sartre en Camus propageerden de zinloosheid van het 'bestaan'.
Ik duik weg van hun overtuiging maar voel de adem van hun aanwezigheid.
Met bescheiden, humane ingesteldheid,'geloof' ik dat er voor alle mensen, in dat 'iets', (religie) rechtsgeldigheid moet bestaan, hoe paradoxaal dat ook moge wezen.
(Hemel en hel bestaan niet.)
Schilderkunst, beeldhouwkunst, bouwkunst (verleden), literatuur vinden nog steeds minimaal 50% van hun inspiratie in een wankel, immaginair klimaat van religie.
De 'toerist' verplaatst zich het liefst naar verre contineneten om bij een weldadige thuiskomst, de medebewoners (kennissenkring) in alle, tevens ongevraagde tonaliteiten, graag te woord te staan.
Onze christelijke, futuristische opvoeding na een periode van blinde adolicentiejaren, binnen geïntegreerde normaliteit, kunsteld zich weerom, laat ons maar zeggen: antieke aanwezigheid.
Ook onder de vleugels van een gedreven ouderlijk idealisme leidt dit soms naar opstandigheid.
Anderzijds is dit een gezonde situatie.
Waarom?
Het houdt 'kandidaturen' bezig en
pas als het er niet meer is,
worstelt men met een schuldgevoel.
In bijlage hoort U het 'Ave Verum' van Wolfgang Amadeus Mozart, gecomponeerd in zijn laatste levensjaar. (1791)
Eigenlijk een 'eenvoudig' koorwerk als we de inhoud (vocaal-instrumentaal) vergelijken met bv. zijn 41ste en laatste (Jupiter) symfonie.
Ook de dirigent Leonard Bernstein voelt de dramatiek in dit 'slotgebed' van een geniaal componist.
Het 'Ave Verum' is en blijft een klassieker en mag niet ontbreken in een repertorium van een koor dat zichzelf respecteert.
Wat is datgene wat wekelijks 'beslag' op U legt binnen een culturele of socio-culturele vereniging?
Ondergetekende laat zich verdwalen in een labyrint van een
onsamenhangend prospectus,(kunst) en veronvolledigen mijn bekommerd gedachtengoed.
We kunnen ons de vraag stellen: waarmee, waarvoor, waarvan, waarin....en vooral waarom engageren wij ons....?
Laten we ons verleiden tot deelname?
Koor-farden, -mappen tot... meerdere 'classeur's' toe, lijden aan obesitas met 'medium' koor-literatuur, maar dat ene 'gebed' (koorwerk) raakt niet ingevuld.
Een hele prestatie op gemeenschappelijk vlak.
Jules de Corte stelde zich ook, met prachtige tekstinhoud, deze vraag.
'Waarom zijn de bergen zo hoog,
waarom zijn de zeeën zo diep,
en telkens kreeg je antwoordt met: "....misschien omdat..."!
Het heeft ongetwijfeld een psychosociale, humane en natuurlijke 'artistieke' waarde.
Elke plaatselijke 'cultuur'vereniging heeft zo zijn infiltrante 'geaardheid.
Een transparant spanningsveld dat ieder Cultuurbeoefenaar met waardigheid ondergaat.
Kunst is als: een religieus boek lezen, (met zeer véél vraagtekens)
op zoek naar antwoorden die je nooit vindt.
Eigenlijk is mijn verhaal een projectie van verleden,
Geloof kan een 'uiterlijke' verkondiging zijn om uitgestoken handen van mede-lotgenoten bij te staan.
Alvast biedt het U een desolaat landschap waarin ge U stort met op de ene handpalm:
de bijbel.
De andere hand biedt bescherming voor waakzaamheid ...wankelbaarheid en laat ons achter met ontelbare vragen.
Liefde (dat is ook geloof) betekent ook een uitgestoken hand naar een éénzame.
Wat je niet hebt kun je niet doorgeven en toch ...en toch beschouw ik het als een goedaardig gezwel dat toast met mijn dagelijks agnostisch denkpatroon enerzijds en de functionaliteit van 'dienende' kunst, anderzijds.
Als ik al mijn gedachten en gevoelens zou kunnen neerschrijven in de overtuiging van volmaaktheid, zou dit een absoluut fantoom zijn, een gevaarlijk iets omwille van de (d-)rang naar volmaaktheid. (Suïcidaal)
In zijn creatief proces, heeft de 'Creator' op de zesde dag van zijn schepping, (althans volgens het Genesisverhaal) aandacht besteed aan de mens.
Maar naar mijn gevoel heeft Hij ietwat zijn verantwoordelijk ontlopen wanneer het gaat over diezelfde mens die zijn zondagse 'rustdag' zou bewieroken.
Hem verheerlijken met monumentale koorwerken.
Dit gebeurt in aanwezigheid én activisme van de totale mens, dus, ook de vrouw.
Of was het de 'schuld' van de hogere clerus die eeuwenlang de vrouw geweerd heeft voor 'een artistieke lofprijzing binnen en liturgieviering'?
Enkel mannenstemmen verzorgden b.v. de Gregoriaanse gezangen, vrouwen werden geweerd...erger nog..., niet geduld!
Gelukkig is er een positieve kentering waar te nemen waarbij de vrouw een schrale participiële inbreng toebedeeld krijgt, niet alleen naast het altaar maar ook ervoor.
Deze bloggen zullen afgewisseld worden met enerzijds: 'Mijn Stekense jeugdjaren' en anderzijds het 'Ruysscheveldekoor' om het geheel 'iet of wat' aantrekkelijk te maken. (?) Graag had ik U, beste lezer, ook nog 'geconfronteerd' met filosofische bedenkingen, verweven als pps
(bijlage (-n)) van een blog.
Mijn gesofistikeerd potlood is een uitnodiging, 'ontlading' van reeds jarenlang verdoken volgzaamheid over: jeugdherinneringen; filo-religie en voornamelijk een uitgeschreven, persoonlijke visie over 19 jaar Ruysscheveldekoor.
Ikzelf beschouw het als een boeiende, religieuse aantastelijkheid.
Een post-cardiologische onderworpenheid,
die een fragile L.A.T.-relatie ombuigt
tot een, naar mijn gevoel, aangenaam verpozen in een post-actieve realiteit.
M.a.w., "'k Ga m'n gedacht eens zeggen!"
Verdeeld over acht hoofdstukjes waarbij voorzitter, bestuur, dirigent, koorleden enz. in een 'verdoken' beeld (algemeenheid) worden gebracht.
Functionaliteit...verwachting ...betrachting ...
Is in een koor zingen: vrij zinnig of vrijzinnig ....?
Maar vergeteet men vooral niet: het genoegen van sociaal geëngageerdheid binnen een culturele gemeenschap en nog zoveel meer....
Eigenlijk zwoegt het geheel met een epidurale bevalling.
Vermoedelijk vind ik geen gesprekspartner, maar bied mij des-al-niet-te-min aan.
De naam TOSCA verwijst naar:
TO=Tony,
S=Sebastiaan
CA= Carlo
en is geschreven tussen 4 januari en 14 april 2006 (herzien 2012)
Net naast Paderborn. (Dom of... waar zich een bisschop bevindt.)
Geen Salzburg qua bekendheid, maar met verstevigde humaniteit qua eenvoud in koor contacten.
Ik 'riskeer' een openbaring voor mijn 'internet'-werking, maar daar heb ik het voor over.
In bijlage vindt U re-re-actie van mijn oproep.
Foto uit een optreden. (1987) in Salzkotten gestuurd door Frau Monika
'Flandriens',... ongekroonde monumenten..., zullen zich hierin terugvinden.
Het 'proces' van verleden, (gemakkelijk) heden, met een schamel gevoel voor morgen, moet zich cultiveren met een verstandig gevoel van bezorgdheid.
Verdraagzaamheid uit zich in een medemenselijkheid...
En medemenselijkheid verdraagt (hoe moeilijk dit soms ook is) verdraagzaamheid.
Een participatie van vreemde koor-kunst-beoefening zonder de 'harmonie' van het 'heelal' (samenklank) te doorgronden, is een voorrecht voor volgelingen maar blijft een vreemde substantie voor 'presentatieve' 'aanwezigen'.
Weekenduitstap Ruysscheveldekoor. (23-24 mei 1987)
Salzkotten (D) is en blijft in mijn realistische 'verbeelding' een 100% positieve herinnering.
Waarom?
Je eerste koor-'liefde' (-s) vergeet je nooit!
Al mocht het zelfs de dochter zijn van de notaris of de'n burgemeester..., of een onvolprezen 'pieleken-kout' van 'Tut-a-vec'. (Een vijfsterrenresataurant kon hier niet aan ruiken)
Maar elke senior bezit (-ten) calorieën die zij/hij nooit
wil (-len)verliezen.
Vergeten is voor 'oude mensen'.
De koor-liefde blijft, met genoegen, 'plakken' aan een verleden met talrijke beeld-, sociale- en post-artistieke herinneringen.
Salzkotten?
Wat ik mij mag herinneren is het volgende.
De zoon van Jozef De Witte (Johan) was aangesloten bij Reintje Vos uit Kemzeke en had contact gehad met de volksdansgroep uit Salzkotten. (D)
De zoon van Wolfgang Rust (Salzkotten)
(Deze laatste was toevallig voorzitter van het plaatselijk koor).
Jozef De Witte (toenmalig bestuurslid R.V.-koor)) had dit tussen mond en lippen vermeld op een geanimeerde bestuursvergadering maar voldoende genoeg om het te laten nazinderen bij andere bestuursleden.
De contacten waren met deze Chorgemeinschaft waren heerlijk.
Maar er is natuurlijk 'iets' meer belangrijkers om aan een buitenlandse uitstap deel te nemen.
Het gevoel van de individuele koor- 'prestatie'.
Stevige aanwezigheid van de koorleden tijdens de 'repetities'.
Een kwint of octaaf lager zingen..., een klinker of medeklinker te vroeg of te laat inzetten..., meezingen met de mannen (of de vrouwen)...,en....op de'n dirigent (-e) was je al uitgekeken al hoewel je wist dat hij/zij nog wel iets te vertellen had.
Stiekem verbleef je (koorherhaling) met opvallende alertheid...,want het kwam van Mozart, Van Beethoven....Ba (-ch) als laatste.
Eén week na zijn overlijden ben ik naar zijn 'living' geweest en hoopte Greta niet tegen het lijf te lopen.
Zijn 'woonstal' was onaangeroerd gebleven sinds mijn laatste bezoekje.
Behalve de postuurtjes.
Die waren verdwenen en... wat mij, in die 'bezoeken' telkens interigeerde was; een houten deur in de 'stal' zelf die steeds toe bleef en waarover 'Door' nooit sprak ook al waren onze 'babbeltjes diversieel.
Aanvankelijk dacht ik dat het een soort 'huisken' moest geweest zijn zoals bij ons thuis.
Ik moest weten wat er zich achter die vreemde deur afspeelde.
Bij het knarsend openen van de deur bevond ik mij in een zeer klein vertrekje.
Een bedledikant met daarop een aloude gelapte bedsprei die dermate overhoeks lag,
net zoals iemand zopas uit zijn bed gestapt was.
Het 'hoofdkussen' vertoonde duidelijke vochtige kringen en zo te zien, in geen jaren gewassen.
Boven het bed hing een houten kruisje, (vermoedelijk door 'Door' zelf gemaakt) en daaronder een plank met de gegraveerde tekst: Eli,Eli lama sabachtani.
Naast zijn bed stond een schamel ovalen tafeltje met een foto van een jonge Polydoor én een vrouw die helemaal niet op Greta leek.
In hun armen hielden zij elk een klein kindje.
Ik dacht onmiddellijk aan de vloermozaïk PAPA.
De houten postuurtjes die zich voordien in de stalling bevonden, stonden nu opgesteld op het tafeltje.
Pas nu zag ik dat dàt de H.Familie (foto) was: ...een kersttafereel. Maria, Jozef, een kribbetje, een os een en ezel, een onafgewerkt kerststalletje.
(Nu kon ik het geheel bevatten.)
Ik ben toen neergeknield voor het tafeltje en voor de laatste keer de dichte aanwezigheid van 'Door' gevoeld...
In gedachten waren wij bij elkaar..daar was ik rotsvast van overtuigd.
Ik heb toen het Mariabeeldje meegenomen en het op het kerkhof bij zijn houten kruisje geplaatst: 'Polydoor Mutsaert.1890-1958' met onder zijn naam nog een zinken plaatje met een vreemd nummer.
Vaak ging ik terug naar het kerkhof om wat te praten met mijn vriend en later heb ik het Mariabeeldje terug meegenomen en ligt hier, na vijftig jaar voor mij op mijn werktafeltje.
Elk jaar zet ik dit beeldje bij de kerststal en terwijl ik dit verhaal beëindig, rolt er een traan over mijn wang ...denkende aan Polydoor Mutsaert ... en voel zijn arm rond mijn schouders.
Hoe dieper de vriendschap geworteld is, hoe moeilijker het afscheid.
Bij het buitengaan riep zij nog tegen 'Door', met de bedoeling dat ook ik dat goed zou horen:
"Ja....gij kunt er ook niet aan doen dat ge half 'zot, ne Zébédues' zijt, hé..."!
Op dat vlak had Greta geen gebrek aan kwetsende woorden t.o. 'Door'
en bovendien strooide zij rond dat:
'Door' absoluut niet gesteld was op 'bezoek'.
'Door' was een door en door goed mens, berustte in zijn lot.
'Door' liet dit alles over zich heen gaan...alhoewel ik voelde,
als kind, dat de menselijke pijn ondragelijk werd.
Ik zag aan 'Door' dat zijn rechterhand opvallend begon te beven ....
Hij staarde door het kleine bewebte venstertje naar de wit gekalkte muur aan de overzijde....
Er vloeide een traan over zijn wang.
Ik had het gezien, ook al trachtte hij dit te verbergen.
Als kind had ik dit nooit mee gemaakt want Hij was mijn God en 'Goden hebben hun getallen' maar wenen niet schreef Hubert Lampo.
Met een kinderlijke eenvoud ging ik naar 'Door' toe ...gaf hem mijn 'zakdoek' om zijn waterige ogen af te drogen.
"'Doooor'...' je hebt zeker heel veel van uw Vader gehouden.." tezelfdertijd wijzend naar de vloermozaïek 'PAPA'.
'Door' hurkte zich naast mij neer en legde zijn arm rond mijn schouder.
"Kijk mijne grote vriend," sprak hij, "de P is die van Polydoor, de A is van Alice, de tweede P is de eerste letter van Pièrre en de tweede A is van Aline....en....als jij heel, héél groot gaat zijn dan zal ik U dat eens vertellen....
Praktisch elke week fietste ik naar 'Door'
en Moeder Anna, die anders wel opmerkingsgezind was, had daar geen enkel bezwaar tegen.
Ik had een echte vriend gevonden maar was mij, op mijn leeftijd, over de diepe betekenis van het woord 'Vriend' niet bewust.
Ik voelde het aan als een bijzondere opa.
In de nazomer van datzelfde jaar vernam ik in 'Den direct' een kruidenierswinkel vlak naast het gemeentehuis, dat 'Door Musse' dood was.
Dat was een ontzettende zware klap voor mij, ongeloofwaardig bovendien.
Ik had er de zaterdag voordien nog geweest en 'k had niets opvallends gemerkt.
Ja, hij liep lichtelijk kreupel (artrose) maar dàt kon niet de reden zijn van zijn overlijden.
"Hij heeft zich opgehangen, de'n onozelaar. Greta zal daar zeker niet treurig om zijn," was de winkelpraat.
Zelfdoding was, in die tijd taboe voor de katholieke kerk,(cfr Judas Iscariot) dus, was er geen uitvaartdienst in de kerk en werd "Polydoor" letterlijk begraven zonder verder gevolg ....maar er was en grote vriend van mij overleden.
Wonende in een zeer landelijke, rustige straat leefde deze doorbrave man meer in zijn stalling dan in zijn huis.
Zijn vrouw Greta (althans ik dacht dat zij gehuwd waren maar later vernam ik dat dat niet zo was) was een soort bazig type waarover ik niet ga uitweiden....zij verdroeg mij niet ... als kind voel je dat vlug aan.
Zat nooit in haar 'kot', liep tot de middag in haar 'peignoir'..., kende de café's van gans het dorp... en 'Door' moest maar zelf ervoor zorgen dat hij op zijn minst 's avonds iets te eten vond.
Ik heb steeds maar één beeld van 'Door' onthouden: altijd een klak op die, in de loop der jaren zich aangepast had aan het hoofd van 'Door',... diepe gelaatsnerven...een grijze stoppelbaard....bretellen....(van elk van de gaatjes van de bretellen was er maar één broeksknop beschikbaar) en... steeds op klompen die er nog het frist van al voor kwamen.
Bij de vele malen dat ik ben hem was, (later dus) had hij steeds een welkomstvraag klaar.
"Hoeveel 'laveurs' en 'kallebassen' hebt ge vandaag afgeschoten?" of...."Hoe is't met 't lief?" of ...."Hoe is't met uw moeder...?"
Maar hij vertelde evenzeer over zijn 'kiekens', duiven..., zijn vroeger leven als mandenmaker enz. en ook, het kwam mij allemaal over alsof er tussen ons geen leeftijds verschil was.
'Door' had weinig contact met de buitenwereld, dit tegenover vroeger toen hij nog in Bornem woonde en dagdagelijks sociale contacten had met de talrijke dorpsbewoners maar uit deze periode had hij een zeker stilzwijgen.
Hij verdroeg de dagen met houtsnijwerk.
Uit blokken boomstammen kerfde hij kleine postuurtjes die her en der verspreid stonden in "zijn stal"
Hetgeen me sterk opviel was; dat in de vloerdals van de stalling een mozaïk met witte steentjes gelegd was met de letters PAPA. (Hij had dat zelf gelegd.)
Heel af en toe kwam Greta naar de stal met één of andere taak die 'Door' nog moest uitvoeren en vergezeld van de nodige trammelant.
"Door"...trekt straks maar een beetje schone kleren aan want mijn zuster komt deze avond.." vergezeld, voor de zoveelste maal, met een lawine van kwetsende woorden.
Polydoor had geen verse kledij, dat kon je ruiken als je ben hem in de buurt kwam, maar dat vertelde Greta er niet bij en bovendien, mijzelf stoorde dat helemaal niet. Ik kende die aparte 'geur'... vanuit ons café.
Transformeer de cursieve teksten in het Steken's dialect.
Ik weet nog als gisteren, toen Moeder Anna mij naar 'Door Musse' (Polydoor Mutsaert) stuurde om een rieten mandje te gaan afhalen.
"Hij weet er al van," riep ze nog.
'Door' was van thuis uit mandenvlechter en afkomstig uit de streek van Klein-Brabant. (Bornem)
Met mijn overjaarse fiets teisterde ik de kinderkopjes van de kerkstraat om mij, via de'n heikant over de'n teirlinck naar 'Door's' woning te begeven.
Moeder Anna had mij perfect beschreven waar 'Door' ergens woonde.
Op een klein binnenkoertje liep een uiterlijk ietwat oudere, slordig geklede man waarvan ik dacht; dàt moet 'Door' zijn.
"Ha...jongen heer...komt gij eens naar mijn 'tsjiepkes' (kleine kuikentjes) kijken?"
Door deze rechtstreekse confrontatie doddelde ik even maar was het hek van de dam.
"Mijn Moeder heeft gevraagd of dat gij nog een rieten mandje had staan?"
"Ja, ja..., kom maar eens binnen in mijn 'atelier', dan kunt ge er zelf eentje uitkiezen," was prompt en gastvrij zijn antwoord.
"Moeder Anna heeft er mij al over gesproken."
Ik was er mij, op dat moment niet van bewust welke een ontluikende vriendschapsband er ontstaan was en gans mijn verdere leven zou blijven meedragen.
In de nogal stoffelijke, weinig aantrekkelijke 'stal', stonden enkele wasmanden die weinig etalagefierheid vertoonden.
Na een tijdje zei 'Door' me:
"Weet ge wat.., ik ga er voor u eens een heel mooie van maken met twee 'flosjes' aan weerskanten."
Ons Moeder was eigenlijk niet kwaad toen ik terug thuis kwam...zonder mandje.
Waarom is me nog altijd niet duidelijk. (alhoewel...)
'Door' is gans de week in mijn hoofd blijven rondhangen (fantom) en zoals een verliefde jongeling (?) wil je de dagen overslapen om zo vlug mogelijk bij je geliefde te zijn.
Ik was blij, toen ik de volgende zaterdag terug naar 'Door' mocht rijden
Het was de tijd (1957) dat wij de zaterdagvoormiddag nog naar school moesten (Broeders Hiëronymieten) en de directeur (Broeder Benjamin), elke laatste zaterdag van de maand, in alle klassen, alfabetisch ons rapport kwam aflezen.
Ik moet zeggen, ik keek daar niet naar uit.
Met een gericht oog bezag Hij mijn rapport (mijn punten waren dermate laag) en uit zijn, anders zo aimabel figuur, straalde telkens opnieuw zoiets van: ....
'Wat moet dààr van komen....!!!'
Toch heb ik (wij) altijd van broeder Benjamin gehouden, hij had het imago van iemand die veel wijsheid in pacht had zonder het ook maar één seconde te uiten.
Zo'n vader-figuur die je pas ontdekt wanneer je hem geen vragen meer kunt stellen.
Iemand die door de erosie van zijn levenswandel (hij was weeskind) gelatenheid vertoont en toch een bezorgdheid uitstraalt naar de jeugd van morgen zonder in een monoloog te eindigen.
Broeder Benjamin had iets uniek's, iets wat men in geen enkele Seminarie-opleiding kan terug vinden.
Naast ons woonde Martha Potters die samenwoonde met haar broer Raphaël en een klein kruidenierswinkeltje openhield.
Martha verkocht ook zeer speciale mosterd uit een Keulse pot en als mijn Moeder mij dan om 2fr.mosterd stuurde en Martha, altijd vriendelijk, tevoorschijn kwam, en hoorde van mijn 'bestelling' viel haar gezicht enigzins op de grond.
Op een velletje boterpapier werd mijn 'commisie' verhandeld.Raphaël daarentegen was een verwoed visser en samen met 'Zeuntsjen Vogelaere' uit de kerkstraat mocht Raphaël, één keer per maand, gaan vissen in St-Gillis. De 'viskodde' van beide heren stak zowel vooraan als achteraan van hun fiets, één meter vooruit.
En telkens opnieuw maar ..... telkens opnieuw kwamen zij 'zat' naar huis wat Martha in de verste verte niet kon appreciëren en nu "het laatste keer zou geweest zijn"!!!
Zij stond telkens op uitkijk vanachter haar 'etalage' naar café 'den belle-vue' te staren, want dat was telkens hun laatste 'kapelleken'.
Ik kan echt niet beschrijven hoe het gezicht van Martha er telkens uitzag maar Lucifer zal er zijn zuster meerdere keren in herkent hebben.
Op een oude postkaart van Stekene staan, buiten mezelf en mijn Vader, ook Raphaël gefotografeerd, voor zijn winkeltje en café St-Hubertus.
Aan de andere zijde van ons café woonde Albert De Smedt en had twee vrij mooie dochters.
Dus, al was ik enig kind, (jongen) ik had altijd wel speelvriendinnetjes.
Daarnaast Juleken Verbeeck met Paula en hadden een elektriciteitswinkel.
Juleken, met zijn onmisbare stenen pijp in de mond, was eveneens een verwoed pallingvisser en trok er 's nachts vaak op uit om op zijn eigen visputten, (Oost-Eindeken) die begeerde vissoort bezittelijk te maken.
Eventjes verder overlopen; naast Juleken woonde De Tollenaere in een grote textielwinkel die Bertha beheerde. (Lees bijlage)
Verder woonde, in een opvallend smal huisje als deel van het huis 'Tack',' Charel den draaier' met 'Mie Cent'. Zij ging 's zondags het stoelgeld ophalen in de kerk.
In hetzelfde huis 'Tack' woonde Jef (kolenhandelaar) en Fiel samen met echtgenote en grootmoeder.
Iets verder, de fotograaf; Van Vossel; de taxi-chauffeur, begrafenisondernemer, caféhouder enz... 'Gust Siki'.
Daarnaast weer, de aantrekkelijke gezusters Behiels met een schoenwinkel enz, enz...
Een wekelijkse al-dan-niet aangename verdeling (verzameling) met vocalisten, maakt of kan deel uit maken van een vervoegde, verzorgde en versoepeling van een 'interieur' binnen een koorgemeenschap.
'It'sa part of your live'.
Het gehoor oefent zich hoofdzakelijk met 'religieuze', diepe dimensie,
en een eigen 'stijl' inviteert soms onverdraagzame rij-genoten.
Zwijgzame gastvrijheid...maar je vertoeft binnen een cirkel van ...'kunst'.
Hoe meer stevige polyfonie zich laat verankeren in een 'consortium' van dankbare 'aanwezigen',
hoe meer de 'gedeligeerde' zich 'moet' trachten aan te passen aan het
'aangeboden' stem-materiaal.
Esthetica en kennis zijn 'begrippen' die eeuwen lang van een 'vruchtbare' 'bodem hebben genoten. (En genieten.)
Planten groeien niet beter door 'ze' naar muziek te laten luisteren....
Koeien geven daarom ook niet meer melk....(Weekend-editie uit het verleden.)
Maar ergens schuilt er een waarheid.
Zonder ruimte bestaan er geen 'trillingen'...
Daarom moet het zeker niet Muziek genoemd worden.
Gewoon ...geluid en hier opent zich een 'immens' 'probleem'.
De mens begon te ...denken.
En de analyse laten wij over aan analist (tot componist toe) die een diapasonklank (440) kan verdelen in 10.000.000.000 delen.
Wat Muziek is weet ik niet, en heb het nooit geweten.
Virtuositeit betekent een 'angel' in het genieten van mooie melodieën.
In het middelpunt van een storm, orkaan, cycloon heerst er stilte....!
Een verleden...., versneld met ostentatieve osteoporose, die je voortdurend op de (hielen zitten) hoogte houden van... 'ouderdom', ontwijkt men met argusogen.
'Oud worden is niet aan mij besteed'.
"Ik wil het wél worden maar wil het niet zijn" is het begin van egoïstische aftakeling, gezonde wedijver met een onoverwinnelijke tegenstander.
Tijd.
In de naschoolse franse les, moest ik plaats nemen voor de laatste bank.
(Op of achter heeft een foute betekenis.)
Er was geen rugleuning aan omdat...de ene bank als rugleunig 'functioneerde' voor de andere.
Het was een weinig 'elitaire' plaats en mijn kinderlijk intellectualisme raakte dermate verstoord door het weinig bemoedigend schoolrapport.
Eerlijkheidshalve moet ik hieraan toevoegen dat 'Jetuilnousvousils' een vreemde 'materie' bleef.
Ik zat, verdikke, verdorie, godommme op de laatste rij op fluisterafstand van den 'klashoek'. en....: 'Wie nooit in de'n hoek gestaan had, was geen man in wording' zalfde mijn overtuiging geen zins.
"Meister, meister... ik heur en zien nie zo goe...." vond geen (Claes) gehoor..!
Voor onze schoolbank zaten wij met gestrekte armen achter onze rug,
deden of wij geboeid luisterden naar het 'passieverhaal' wat 'onze meester' vertelde...
over Jezus van Nazareth, Bethlehem...de gekruisigde, gestenigde... martelaar...!
Een 'hommage' (?) aan hen die erbij waren en/of er nu niet meer zijn.
'De Melkbrigade'.
Of de 'spaarboekjes van de algemene spaar- en lijfrentekas'.
(De eerste maandag van de maand werd er geïnt door de 'klastitularis' en 20 fr. was een héél bedrag. Ik kon mee aanschuiven met een meer dan 'verfrommeld' briefje uit ons café, en onze meester had daar geen moeite mee.
De (Financiële) banken (?) gingen toen nog niet failliet.
Met een 'supplement' van 50fr kon je, een gans trimester, 'Franse' na schoolse lessen volgen bij Meester Troch.
Het legde beslag (tijd) op mijn vrije speelsheid, maar...het moest volgens ons Moeder, want;
"Zoveel talen je kunt spreken, zoveel 'man' ben je", al zei ze dat met Steken's accent en afkomstig uit Nederland. (De'n Hollandsen Heikant.)
Wij werden geboren (op een enkele uitzondering na) in de tweede warmste zomer (1947) sinds het (KMI in Ukkel, enfin, toen was het nog Uccle) metingen werden gedaan.
Overzicht van de foto.
Meester Frans Van Overloop.
Paul Baes, Jimmy Cappert, Raymond Weigeleire, Guy Geeraert,(?) Praet, Rony De Smedt, Honoré Merckx, Antoine Vogels, Robert Merckx, Alain Van der Steichel, Franky De Roos, Eddy Janssens, Guido Van Poppel, Lucien Meerschaert, Franky Van Wabeke, Freddy Janssens, Astére Janssens, Luc De Puysselaer,.....en anderen van wie ik mij, beschamend de naam niet meer herinner...
Tot je het me zegt en volgt er een luide, naar mijn gevoel, voor mezelf, weinig eerbare:
" Maar natuurlijk"!
Ook de eigennaam kan fout geschreven zijn, waarvoor mijn excuses.
(Goed bedoeld)
Het denkvermogen grijpt, bij het ouder worden, naar een nostalgisch verleden met versterkte, versnelde ongevraagde attentie.
"Vroeger is vroeger...da's nu niet....!"
Een liefdesverklaring moet een hart hebben met een echo.
En toch verzilveren,... wordt het verstuift t.o. 'kinderen' (kleinkinderen) op een grasperk, als waardevol geheel van 'gisteren'.
Maar om 'accordeonvirtuoos' te worden moest ik wel muzieklessen nemen en Abdon Van Gasse (Molenbergstraat) was bereid gevonden om mij wegwijs te maken in die, wat ik later zou ervaren als aparte wereld van musici.
Mijn Vader (smid) laste (oxydeerde) een 'trottinet' (fietspet) in elkaar (met volle banden) waarmee ik mij naar de privéwoning van Abdon zou kunnen verplaatsen om de wekelijkse lessen bij te wonen.
Eén keer verloor ik mijn evenwicht aan de hoek van de molenberg- en de dorpstraat.
Een lidteken van 5cm. op mijn kuitbeen is na 53 jaar nog altijd de herinnering aan mijn zorgeloze jeugdjaren.
Ons Moeder vond dat ik zèèr goede vorderingen maakte en liet mij inschrijven aan de N.I.R.-uitzending: 'Ontdek de ster'.
Een auto was in die tijd een luxe, maar aangezien mijn Vader naast smid, cafébaas, klokkenluider, horlogedraaier, bovendien ook nog taxichauffeur was, bezaten wij zo'n mooie, derde handse auto: Chevrolet Belair.
Wij werden uitgenodigd om naar het Casino (zie foto) van Gent te rijden om daar mee te dingen voor de préselecties.
Zowel voor m'n ouders als mezelf was dit, in die jaren, een hele onderneming.
Ik had mijn vingers blauw geoefend op het lied van 'Tante Leen': "Veel bittere tranen...".
Tijdens de auditie had ik een muziekstaander meegenomen, alhoewel dit absoluut niet nodig was, maar "....dat gaf meer présense" zei mijn Moeder.
Enfin.....Maar mijn accordeon was dermate groot dat ik er niet over kon kijken én de muziekstaander een weinig functionele waarde had.
Met een ongedwongen kinderlijke overgave begon ik aan: "Veel bittere tranen".
Ik ben nu nog steeds overtuigd dat ik dat foutloos vertolkt heb.
Maar nog geen minuut later ging het 'belletje' van één van de juryleden 'dat het voldoende was'!!! Ik dacht bij mezelf,'amaai, da's zijn straffe gasten die zo vlug konden weten hoe virtuoos ik wel kon spelen'!
Ze hebben mij niet meer opgeroepen voor een volgende auditie.....!
De eerste les van de dag (1957) was altijd godsdienstles en meester Frans ging het vandaag hebben over .....'de opstanding van de doden'!!!
Klasfoto 1957 met meester Frans.
Wij zagen het al bij het binnenkomen van de klas, toen een grote pancarte het bord 'versierde'.
Een allesomzeggende illustratie, wat uiterlijk de tand des tijds getart had en waarbij men een beeldvorming kreeg om nachtmerries van te krijgen.
Grafzerken zouden openbreken en daaruit zouden skeletten tevoorschijn komen die terug levendige mensen zouden worden.
De Meester vertelde dat zo boeiend, die wij de rest van ons leven nooit meer zouden vergeten wat: "De opstanding van de doden, de verrijzenis van het lichaam en het eeuwig leven" werkelijk betekende.
Wij (het quintet) voelden ons, na deze les, helemaal niet op ons gemak en het meest van al nog; 'de puuste' die anders zo ruig over kwam en nu een kleur kreeg die wij van hem niet gewoon waren.
Ikzelf dacht: wanneer er nu stante-pede een opstanding zou komen...hoe zou deze dode zijn been terugvinden?
Nee, wij voelden ons allemaal een beetje schuldig.
Tijdens de middagpauze glipte 'de puuste' door de schoolpoort met onder zijn 'trui' het fameuze 'been en ...alsof een peleton chéé-chéévliegen achter hem zaten, spurtte hij terug naar het 'oude kerkhof' om het menselijk 'been' voorzichtig op het hoopje beenderen te leggen.
"Voilà" mompelde hij," die'n dooien moet zelf maar uitzoeken welk been van hem was" en in een mum van tijd stond hij terug op de speelplaats.
Tijdens de eerste dag van het schooljaar werd er een 'lei' én één griffel uitgedeeld, maar als je het ongeluk had een 'lei' te krijgen (deze moesten schooljaren meegaan) die vol onuitwisbare krassen vertoonde, moest je er het hele schooljaar verder mee stellen.
1956 Was het jaar dat ik mijn eerste stappen zette in de muziekwereld, althans voor wat het in onze café doorging, mét een juke-box.
'Tante Leen en Johnny Jordaan grijs werden gespeeld. Ik kreeg van mijn ouders een 'accordeon' in de hoop dat ik later een groot accordeonvirtuoos zou worden zoals b.v.Oscar De Nayer 'van de radio', Simon Borijn of Abdon Van Gasse.
In gunstige omstandigheden zal dementie 'beslag' leggen op mijn aggregaat verleden.
Het klinkt raar, maar dan passeer ik toch maar aan een oncologisch chirurg.
Symptomen (een mens kan al eens 'iets' vergeten) kondigen zich aan, maar de resistentie van een lichaam bezit cellen die vreemde 'indringers' kunnen vernietigen.
De presentatie (cat-walk) kondigt zich aan.
(Moderne schrijvers zouden kunnen spreken over een 'lingerie' effect.)
Misschien daarom toch maar terug naar en over...'Cultuur'!
Het lijkt wel een 'eindeloos' verhaal en dat is de kracht van 'kunst'.
Cultuur bezat (?) in Stekene een verwende aanwezigheid van bevolking's deelname.
(Uitvoerders en sympathisanten... en o.a. Gust'jen De Bruyne zou dit beamen.)
De tijden zijn verandert en veranderen dagelijks.
Dus, een vergelijking zou een zware zonde zijn t.o. de hedendaagse perceptie.
Cultuur richt zich vaak naar het verleden. (Exposities)
Moderne kunst, in een theater van zwakke aanwezigheid, (presentie) heeft, ook in deze internetwereld, tijd voor ademen nodig.
De verbeelding van 'optimale' partners (wat ik zie en/of hoor) reikt altijd onvoldoende in een netwerk van 10.000.000.000.000.000 cellen.
Een kunstwerk is een 'huwelijk' tussen de creator en zijn creatie.
Het certificaat wordt aan de keerzijde gekleefd wat je, als eigenaar, in zijn totaliteit zorgzaam behandeld.
'Wat God heeft verbonden zal een mens niet scheiden'.
De lege banken 'op en in' een seminarie-opleiding vertonen bezorgdheid vanwege leke-volgelingen.
De lege stoelen voor (tijdens) een eucharistie viering,
zijn de voorbode van een toekomstige 'invasie'.
Een overtijds millennium van gelovigheid, nederigheid, hielden onze handen gevouwen.
Machtsvertoon...,tot geseling toe voor 'ongelovigen'.
'Mannen die met mannen omgaan zijn demonen' stond in de bijbel.
Een zwakke perceptie die niet meer ontvangkelijk is in de 21ste eeuw... en wat er nog komen gaat.
Zoals Pastoor Bloquaux zegt: " De kardinaal behoort tot een ander geloof".
(Pastoor Bloquaux is reeds meer dan veertig jaar Pastoor van de O.L.Vrouw Boodschap kerk op Luchtbal Antwerpen en in deze omgeving bewaar ik mooie herinneringen.)
Er hebben twee generaties gewoond in en met een stille opstandigheid,
pontificale 'zuiverheid' met een 'kaakslag' (vormsel) waar de vormheer het toch goed bedoelde.
Het was de tijd dat wij als 'quintet' (vijf schoolkameraden, m.n. de Janssens, de flapore, de puuste en ikzelf) elke dinsdagavond verzamelden bij den Toine.
Zijn ouders waren aangesloten bij een toneelgezelschap en hielden de dinsdagavond toneelrepetitie, dus hadden wij 'het gat' vrij om stiekem een sigaretje of twee te roken.
Het meest van al, maar dat zei niemand van ons, hadden wij oog voor de vijf jaar oudere zus van Toine.
Een beeldschoon meisje dat enkel in 't week-end van het pensionaat thuis was.
Niet alleen voor haar waren school vakanties welkom, maar ook voor: ons 'kwintet'. Ik weet zeker dat wij daar allemaal een beetje verliefd op waren ...maar niemand zei daar iets over... of deed alsof.
Het was de tijd dat de eerste centrale verwarming in de kerk werd geïnstalleerd, maar daarvoor moest er een vrij grote put gegraven worden aan de buitenkant van de sacristie.
Heel vroeger werden de overledenen begraven rond het kerkgebouw en het gevolg van dit graven was, dat er een paar beenderen van het skelet mee naar boven kwamen en door de werklui op een hoopje werden gelegd.
Het 'oude kerkhof' zoals wij dat momenteel noemen was een ideale plaats om door kinderen, rovertje of indiaantje te spelen omwille van het drukke struikgewas.
Voor wij 's morgens als (quintet) naar de lagere school trokken, verzamelden wij soms op deze plaats.
Tot onze verbazing hadden wij deze skeletten waargenomen.
(En zoals altijd is er een dux en een comes.)
Meestal kwamen wij, zonder onderlinge afspraak tezamen aan de'n elektriekpaal op den hoek van de Polenlaan en de 'Stasiestraete' omdat daar, elke morgen, rond acht uur, 'Stansken', een ongebruikte jonge weduwe en wonende naast 'de kromme stiffe', haar 'blaffeturen' (vensterluiken) opende ........in haar peignoir...wat soms speelse openingen liet zodanig dat wij onze ogen de kost gaven om een tipje van haar slaapkleed te zien.
Van ons vijftal had één jongen geen oog voor deze dagelijks gratis-zondige jeugdkriebels. Hij is gaan studeren en op latere leeftijd monnik geworden.
Maar die keer, op het 'oude kerkhof' waren wij geenzins op ons gemak met die doodshoofden.
Wij tekenden ze graag maar nu werden wij geconfronteerd met de realiteit.
Eén 'durver' nam toch een 'been' mee en stak dat in zijn 'cannasiére' (boekentas) om daarmee op de speelplaats van onze school te pronken.
Bijlage: Meester Frans Van Overloop in 1957 met 'zijn' rakkers.
De programmatuur van volgelopen gildenhuizen, feestzalen, verlaten cinémazalen e.d.
genieten van een stevige, ouderwetse, volkse gezelligheid. (Culturele aantrekkelijkheid.)
Ik zou het mezelf niet vergeven mocht CC van Kl.Sinaai, het Oud-Stationsgebouw van Stekene, (Foto) de onvolprezen Parochie-zaal van Kemzeke e.d. hier geen toegang krijgen.
"De vergrijzing baart ons financiële zorgen", proclameert een minister.
Een huisarts slaat met de deuren.
Enerzijds met stevige, intellectuele medische kennis begeleidt hij/zij U langer te laten leven,
en anderzijds het platform van financiële problematiek (pensioenuitkeringen) binnen een 'welvarende' staat.
De interesse van jong-bejaarden verliest zijn beeldvorming niet,
ook al buigt zich dit over meerdere decennia.
Het verleden 'landschap' biedt restante,
echte vriendschap waarvan enkelingen getuigen mogen zijn.
Het ontnemen van dierbaren én duurzamen brengt ons in verlegenheid te durven concureren met een 'gedachte' over geloofsovertuiging.
Tussen de 'oerknal' en de 'oneindigheid' vertoeven wij met overtuigde, gedurfde kennis van zaken....ook opstandigheid van medebewoners, in een labyrint van 'het zijn'.
Ons amper enkel eeuwen oude kunstverleden blijft een uitdaging voor 'morgen'.
Zo is het al millennia jaren lang...
Er kondigt zich een 'toekomst' aan waarvan de 'mens' zal moeten afstappen van de tijd.
Achter het Café St-Hubert bevonden er zich houten stallingen van elk ongeveer 6 m2.
Zie bijlage.
Eén daarvan was het rookkot voor de 'hespen', een restant van Albert De Smedt en Stiene De Clootere. (?)
Veehandel.
Echte gerookte hespen met echte houtsplinters, en dat bleef maar roken.
Als je de dag van vandaag durft te roken in de aanwezigheid van gesprekspartners wordt je soms op een niet al te beleefde manier, de deur gewezen.
Een getuigenis van weinig gastvrijheid.
Echte gerookte 'hespen', je vindt ze nog weinig.
Verhingen zich aan het 'plafond' met een 'boale' als bruidsjurk, in aanwezigheid van 'beulingen' en gedroogde worsten.
Gerookt vlees blijft langer goed...!
Als je, in de wacht gang (Gemeentenhuis) van de Burgemeester of Schepen zat, werd je ongevraagd geconfronteerd met een beeld (oude foto) van de Polenlaan, waarvan het gemeentehuis een focus beeld vormde.
Een foto, in zijn hedendaagse 'prospectus' 'moet' meer bieden dan een horizontaal, diametraal, verticalisme.
Visualisatie brengt ons niet dichter bij de 'realiteit' en dat is de kracht van beeld.
De tijd van 'Da Vinci' verdedigt een onnoemelijk 'glorieus' verleden, maar de zoektocht naar het 'ware' verhaal stuit op 'verstuift' intellectualisme met eigenzinnige 'correspondentie',
Je moet in een drie sterren restaurant zitten om dit op je bord geserveerd te krijgen.
De menukaart bestaat uit Gotische letters om de betaalbaarheid te verdragen.
Maar...
In een ver verleden 'moesten' wij 'patatten' koken in een 'marmiet', hangende boven een 'stookvuur'. (Water en vuur was altijd als kind een aangename uitdaging.)
De aardappelen waren bestemd voor onze varkens die zo vlug mogelijk boven hun gewicht moesten raken.
Achter Café St-Hubert hielden mijn ouders, geloof het of niet, franse varkens.
Het verschil was: franse varkens waren kleiner...hadden grote zwarte plekken op hun 'huid', maar het vlees was 'vaster'.
In onze nationale politieke 'kakofonie' kan hoger vermelde schriftuur zich laten (ver-) leiden tot projectering (verwijzing) naar actualiteit. Dat is geen zins mijn bedoeling.
Als kind zorgden wij dat het stookvuur niet 'uit ging' en legden voortdurend gedroogde takken onder de ketel, wat onze primaire (en enige) opdracht was.
Soms, (enfin, elke keer) spitsten wij een gekookte 'patat' op een stokje.
Het smaakte heerlijk....omdat het eigenlijk niet mocht.
En wat je niet mag, wil je eigenlijk wel graag doen.
Het drie sterren restaurant verplaatste zich naar andere 'oorden'.
Met een koppig, kinderlijk gevoel van onrechtvaardigheid,...
'verblijf ik met gevoelens van hoogachting....'!
En in Stekene zongen ze:
"En op boschdorp is't plezant,
daer rijën ze in 't zand...van je .... !!!"
Ze 'zeeên' ook: "A's mijn kieke's maeor eir'n legg'n"
Van een koorgemeenschap die naar Lille (Frankrijk) 'afzakt', (Daguitstap) kunnen we alleen maar aplaudiseren.
Maar niet zonder een bescheiden bedenking.
Als je, als koorgemeenschap, wandelt onder de Gotische zuilen van een kerk,
moet het pijnlijk zijn geen collectieve, vocale deelname te hebben.
Een artistieke presentatie, (Opluistering of optreden) zou, naar mijn gevoel, welkom zijn.
Mijn gedachten verdwalen in een
verzwakte communicatie, zonder voogdij.
Rijsel (Lille) heeft vijf kerkgebouwen...en waarschijnlijk enkele koor-verenigingen.
(Toeval of niet maar het koor uit Lille (Noorderkempen) is reeds te gast geweest in de H.Kruiskerk van Stekene.)
Het is alsof een wielertoeristenclub Geraardsbergen bezoekt zonder de 'muur' gezien (gevoeld) te hebben.
Rijsel is een bezienswaardige grootstad,
en mits enige verantwoordelijkheid, contactuele inzet, zou een reisbureau zich ontlast voelen van een voormiddag programma.
Goede afspraken maken goede vrienden....
"Wij worden ouder..." maar dat is naar mijn gevoel geen excuses om medeverantwoordelijkheid te ontwijken voor wekelijkse samenkomsten van 'gegadigden'.
Kerkklokken bezitten een aparte 'luidruchtigheid'.
Zowel voor een huwelijks condoleance,(?) ... net voor én net na een een uitvaartdienst of andere, nog minder aangename 'vertolkingen'.
'De lesten stuyver'
'Wies' van De Ruiser's van Mance van De Witte's.
Haar echte naam was: Marie-Louise D'Hooghe.
Haar echtgenoot noemde 'Fransken van Mance van de Witte's.(Franciskus De Ruysscher.)
Aloysius (De Ruysscher) had jaren lang een electriciteitswinkel in de Kammenstraat in Antwerpen.
Zijn twee broers noemden Gerard en Oscar,( klokkenluider) en zijn zussen: Gerarda en Leonie, allen afkomstig van 'de'n lesten stuyver', en kenden, (hadden) ieder op zich een eigen levensverhaal.
Terug naar 'klokken'.
Hun functie (geluid) bestaat hierin de boze geesten te verjagen maar....tot zelfs kathedralen lukken er niet altijd in..
Ik heb altijd een 'zwak' gehad voor dit bronzen klokgelui....
Van in mijn jeugd reeds.(?)
Tot het 'Angelus' toe.
Stekene bezit ook een beperkte beiaard.
Jawel!
Dit typisch Vlaams instrument,(vaak met Vlaamse volksliederen op de 'rol') irriteerde 'soms' een deel van de gemeenteambtenaren wanneer dit instrument, om het half uur, begon te 'rammelen'.
Volkse humor durf ik hierover niet 'luidop' te schrijven.
Dat zou mijn reeds verzwakte 'reputatie' koppelen aan bv.osteoporose.
Op een zaterdagavond (20u) hoorde ik onze'n beiaard spelen vanuit het gemeentehuis.
(Echt in een toevallig 'passeren')
Het 'Piepellied' van Stekene... en ik wist dat ikzelf dit 'meerstemmig' had 'gemaakt'.
(Voor de beperkte Steken'se beiaard)
Nu, een beiaardier heeft maar twee 'vuisten' maar dat maakt er een beiaard-'compositie' niet makkelijker om.
Nochtans, kerkklokken nodigen uit tot een historische woord inhoud (en nog zoveel meer ((?))) binnen de liturgie.
Exact vijf minuten voor tijd ...luidt de klok.
Tijdens de consecratie 'klepte' de klok.
Na de h.mis luidde de klok.
In de kerktoren zijn er galmgaten om heftige 'bronstige' geluiden, 'ellenlang' en maximaal te verspreiden over onze H.Kruis parochie.
En...wat met de 'klokjes' in het gemeentehuis?
Dat is een folklore....(functionaliteit) geworden, die naar mijn gevoel, met stevige zorgzaamheid bewaart moet blijven.
Zoals alle andere gemeenten een pleidooi houden voor hun uniciteit, kunnen wij, Stekenaars ons buigen over een eerlijk, respectabel verleden.
De 'bijnaam' 'Messenvechters' nodigt niet direct uit tot een gastvrij en gemoedelijk samenzijn en is inmiddels ondergesneeuwd in een grijze massa. (Wit-zwart politiek)
Een 'ferset' (zonder mes dus) was voldoende om een'berg' gekookte 'patatten met adzuun- en pillekessause' op de 'taileure' te eten als avondmaal. (20u) en geen enkelen 'doktoor' die hier, toen-der-tijd, bezwaar tegen had.
Als je dat tegenwoordig tegen de huisarts zegt, 'stijgert' hij/zij en "Ga je regelrecht een vroegtijdige verbintenis aan met een hartinfarct". (Of iets dergelijks)
Stekene kende zijn 'culturele' zonen.
Wie herinnert zich nog de unieke Muziekmaatschappij (Fanfare)
De toneelvereniging. (-en)
De onvolprezen Freddy Vercruyssen (veldlopen) en ik vergeet er meerdere.
Een verwijzing naar d'Euzie schenkt pagina's vol (een kleine encyclopedie) betrouwbare informatie over ons rijk Steken's verleden.
Met een 'loep' (vergrootglas) ga je op zoek naar muzikale (maar dan cultuurvormende) activiteiten.
Ze zijn er schaars, en een bv. koffiepauze beheerst nog steeds een welkom imago van aantrekkelijkheid.
Hoe belangrijk is het niet dat eigen mensen betrokken of uitvoerders zijn van een 'materie'
(Muzische kunst ((nogmaals, vijf aspecten)) waarvan zijzelf de uitvoerders zijn.)
Deelgenoten, (comes) met bescheiden overtuiging, in het kielzog van een 'regisseur'
Nostalgie en modernisme (2de helft vorige eeuw) verdroegen elkaar niet.
Twee tegenpolen die tot op vandaag elk op zichzelf een erfgoed na-lieten. (laten)
Cultuur strekt zich uit over een landschap van 'sympathisanten', maar de 'ziel' blijft desolaat achter.
Dat moet zo...!
Dat hoort zo....!
Kunst veredeld zich in een ontoegangkelijkheid.
Daarom is het ook KUNST.
Cultuur biedt een geestesverijking en nodigt zichzelf uit tot een 'stoornis'.
Naar kijken...luisteren...(be-)oefenen,... maar aanraken niet!
Het was de tijd dat hout gezaagd werd met een St-Jozefzaag en dat enkel op kerkelijke hoogdagen; drukker Engels, (Bokkestraotsjen) 't Jef en Fiel Tack en Oscar De Ruysscher (Polenlaan) de drie kerkklokken lieten galmen over ons dorp en dit op onderlinge afspraak.
Fiel, die ietwat ouder was, kreeg de kleine klok onder zijn voeten.
Het was een weelde als je deze mannen met hun voet de 'zwingel' zag bedienen om katholieken aan te manen of uit te nodigen de kerkdienst bij te wonen of alvast te verwittigen dat het een kerkelijke hoogdag was.
't Jef was kolenhandelaar en droeg soms 'baelen' kolen op z'n rug, die evenredig waren met zijn eigen lichaamsgewicht.
Mijn ouders waren geen prakiserende katholieken,
maar elke losse trede naar de klokken wist Hij (Oscar) blindelings te liggen.
Ook 'Fiel de'n draaier' (woonachtig naast en onderdeel van het huis Tack en echtgenoot van 'Mie Cent') was vaak op appél, omdat hij dagelijks het torenuurwerk moest opwinden, maar wel een 'etage' lager.
Bij het ouder worden van 'Fiel' werd Oscar gepromoot (naast klokkenluider) tot horlogedraaier, (dagelijks) en kreeg zowaar de sleutel van de kerk.
Hoe vaak heb ikzelf aan dit vreemd uniek radarwerk 'gezwingeld'!?
Later is dit (kerkhorloge) tijdelijk verzeild geraakt op 'de'n boven' van Café- Logementhuis St Hubert.
stevenen wij af op een onbegrijpelijke confrontatie.
De idee alleen al, mèt definities, kan geen vrijheid geven aan 'verhalen' (bedrijfsleven) van het labo in het menselijk 'denken'.
Genot, wankele overtuigde kennis...in een chaos van gevoeligheid en vooral raakpunten met personaliteit,
delen ons 'levensonderhoud'.
Geen enkel mens bezit hetzelfde uiterlijke. (7.000.000.000)
Als we dat nog eens vermenigvuldigen met 10.000.000.000.000 cellen p/p,
verzeilen we in een monotoon heelal waarbij de vraag een Godsgeschenk is.
Mooi zijn (mens en alles wat daarmee verbonden is) betekent een tijdelijke 'consumptie',
(3/4 van de gehuwden, scheiden) soms een levenslange onverbreekbare, contractuele overeenkomst.
Het mag wèl participeren met een fictieve, professionele kennis,
een 'onderhoud' in een 'passage' van de 21ste eeuw,
het antwoord moet uitblijven.
Laat ons toch maar genieten, waardering opbrengen (kunst in zijn totaliteit) voor datgene wat ons amper enkele eeuwen geleden, en 'misschien' met de (brood-)nodige 'koppigheid werd aangeboden.
Halve bibliotheken zijn gevuld met dit 'fenomeen' waarvan geen (mannen-) mens de 'waarheid' weet, kent of...verstaat.
Het circuleert steeds in een dualistische (tweevoudig) ornament...elasctische, met een stevige, zelfstandige, eigenzinnige overtuiging en dat maakt het boeiend met soms ontgoocheling als 'partner'.
In een examen van moraal-filosofie is het antwoord soms: "Ik weet het niet..."
Dit antwoord is een uitnodiging om naar het volgend academisch jaar te gaan, want....
'je wist het niet'.
De lezers van dit blog wil ik toch, met nederigheid, confronteren met volgende vraag dewelke ik in mijn vorig leven, op een mondeling examen te 'slikken' kreeg.
"Een aap (letterlijk) zit in een kooi.
Dicht, maar niet afgesloten.
Hoe geraakt deze aap eruit?"
Zoals altijd hebben professoren weinig tijd om jouw verzorgd antwoord te begrijpen,
laat staan te horen, beluisteren of te...analyseren.
Als je antwoordt: "Ha..., door de kooi open te doen..." mag je uw academisch jaar glansrijk opnieuw doen!
Iets anders nu.
Vaantjes.
De titel slaat niet op ''t Is vaentjes kermis' (Zijn 'sleppe hing uit zijn broeke' of nog anders gezegd: het lange hemd stak achteraan boven zijn broek uit. Dat kwam omdat de achterzijde van het hemd steeds langer was dan de voorzijde.)
Bij vrouwen had dit nog een andere benaming, maar om het schip (middenbeuk) in de kerk te houden ga ik mij niet wagen om 'plat Stekens' te schrijven in deze toch al wankele kerk industrie.
Gevouwen handen zijn voor later. (?)
De tijd dat bij een 'begrafenis' (uitvaartdienst) in de kerk zelf, een half uur voor de dienst begon, het 'de profundis' door de assisterende 'priesters' werd 'gezongen' en onmiddellijk daarna de overledene werd afgehaald, 'op' de polenlaan, dorp- of kerkstraat en wij als misdienaars de stoet voorafgingen met twee 'vaenen', behoort tot een dankbaar verleden.
Deze (vaandels) moesten wij soms stevig vasthouden of, bij enige windruk sloegen deze tegen de Stekense kasseien.
De uitvaart van de echtgenote van Dr. Roggeman (een vrij winderige, regenachtige maandag voormiddag) herinner ik me als van gisteren.
Wij wilden ons zeker niet voordoen als 'krawuteleirs' (onhandigen).
Maar misdienaar zijn had ook enorme voordelen.
D.w.z. dat wij, tijdens de schooluren, ontslagen weren om bv. de godsdienstles bij te wonen.
Met een ferm honorarium van 20fr. schooiden of bedelden wij als 't ware om deze 'job'
Titels prijken op aanplakbrieven van verdwaalde, wankele kerken en,
met waardering, verantwoordelijke opportunisten.
Het teruggrijpen van verleden inhoud, ergens uit de late middeleeuwen kan ons verzoenen met aloude, katholieke waarden maar verstuift in een huidige opstandigheid van basisprincipes.
Misschien is het een korte, periodieke afwezigheid (zoektocht) van kandidaturen. (Gedoopten...)
In deze porseleinen kast (kerkoverheid) van 'geloofsovertuiging' is er geen plaats meer (overnachting) voor een analytische medebewoner.
Een terecht oppositie naar mijn gevoel.
Raar maar waar.
Blinde, christelijke, passieve overtuiging met 'passionele' teksten, (Dies Irae, Libera me, Absolve...) genieten nog steeds het voorrecht van componisten.
Deze teksten laat zich verleiden naar een verleden maar...
de nood aan actuele, aanvaardbare prediking blijft ons achtervolgen.
Een requiem-concert kan deze gedachte alleen maar verstevigen.
Bijlage: Requiem gezongen door het Ruysscheveldekoor.
Onder vermeld 'verhaal' maakt deel uit van een 'verboden' start m.b.t. een tertiair millennium.
'Congratulation' want je moet 'tegenwoordig' al een aardig mondje engels spreken (zingen) om mee te kunnen in de volkstaal tijdens bv. een uitvaartliturgie. (Concilie-opdracht 1961)
Latijn (Gregoriaans) werd 'verbannen'.
(Hoe mooi, rustig en overige palliatieve benaderingen dit ook moge zijn.)
In plaats daarvan ontstond (ontstaat) een zoektocht naar nieuwe 'apparatuur' (Koorwerken)
waarin de overgordijnen ruiken naar stofwisseling.
Of, zoals een grootmeester uit de Barok, het uniek ondernote:
"ich habe genug....".
Het bizarre in een levenstempo is het nadenken over ....tijd.
Daarom is dit...misschien de meest genoeglijke inspiratiebron voor componisten.
(Componist betekent niet alleen: met muzieknoten goochelen maar in zijn betekenis:
samensteller...?)
Daarom, en niet dat alleen,
is een Requiem-tekst een welkome inspiratiebron voor menig liberale gedachte.
"Gedachten en gevoelens" behoort tot een ontwikkelde, tevens genadeloze versie van 'moderne' jeugdigen.
Deze benaderende analyse (Kunst) stond elk academisch jaar,
op mijn triptiek- schoolbord.
Niemand van de kandidaturen (toekomstige leerkrachten) heeft mij hier ooit een vraag over gesteld.
Maar goed ook, want ik had geen diepzinnig antwoord.
luidruchtige finaliteitsgedachtenparticiperen in bijna elk levensverhaal.
Het is al eeuwen lang zo.
Dikwijls ongenietbaar omdat je uw gelijk niet krijgt.
Ook in de 'wereld' van de kunst is het niet anders.
Diplomatieke onderhandelingen, met de nodige financiële zorg,
kunnen een cultuurleven op een gemeente 'straf' ondersteunen.
De partij-kaart verdwaald in een 'gezegend' alibi.
Gezelligheid kent geen grenzen, tijd of ruimte.
Met 'Intra muros' examineert men zichzelf.
Het voorbije aperitiefconcert was aantrekkelijk voor de 'luisteraar' en bood voor de grootouders een stevige 'obligatie' van verbondenheid.
Een volgende 'step by step' -activiteit (R.V.-koor) vormt het 'Requiem'-concert.
Het verschil tussen Aperitefconcert (voor- of nadrankje) en Requiemconcert (rust in vrede) ligt wel ver van elkaar verwijderd.
Misschien juist daarom biedt het een pleiade van keuzewerken.
'Requiem'.
Over de oorspronkelijke tekst van het 'Requiem' bestaat geen duidelijkheid.
Guillaume Dufay en vooral Johannes Ockeghem (foto)
gaven, in hun tijd (einde 15 eeuw) aanzet tot polyfonische verbintenis.
(Een eeuw later, gaat de 'curry', Concilie of synode, ((Trento 1545-1563)) zich ontfermen over de te polyfonische weergave (((verstaanbaarheid))) van de tekst.)
De Pausen: Paulus III, Julius III en Pius IV, met paars gevolg, ontfermden zich over de bruikbaarheid en ...
Als je voorbij de kerk reed of ging, was het gepast een kruisteken te maken...of kon je zien aan de; naar beneden gelaten 'blaffeturen' (vensterluiken) met daarvoor twee staande kruisen, altijd geplaatst door 't Jef Nobels, dat in dat huis iemand overleden was en nam men, eerbiedwaardig zijn hoed of pet af.
Het duurde soms een tijdje eer 't Jef per fiets en met twee kruisen op zijn rug tot aan het huis van de overledene geraakte, omdat iedereen hem staande hield om te vragen wie er 'deud' was.
't Jef was ook de baljuw van de kerk, enkel tijdens de hoogmis.
Het was de tijd dat de kerkelijke huwelijken afgekondigd werden van op de preekstoel.
Wie bezwaar had kon dit inbrengen of de 'roepingen' afkopen.?
Het was de tijd dat ik 's morgens om 5u30 in de sacristie moest zijn.
Op... maar zéker niet wakker, om samen met de pastoor de h.communie te gaan ronddragen bij de zieke mensen.
In mijne ene hand de 'bel' en de andere hand een kaarslantaarn.
Deze communiecanten waren meestal bedlegerig en dat gaf mij toch een onaangenaam gevoel van realisme.
In de kamer zelf stonden altijd twee kaarsen en een Kruis- of Mariabeeld, want voor minder kwam de pastoor niet op bezoek, tenzij om de uitvaart te regelen en/of enig beeld te krijgen van de overledene om in zijn gevoelige begrafenis-homelie te verwerken.
Soms ging onverwachts een voordeur open en knielde de bewoner 'nederig' als wij er 'passeerden'.
Een machtig gevoel gaf me dat....in de onwetendheid dat, een halve eeuw later, de kerk zou kreunen en kraken onder zijn gewelven.
De kerkklokken hangen niet stil.
Een 'geleden' hebben.
Maar met een welkomst in een Godsrijk, laat je pijnlijke gevoelens achter je.
Eenmaal per week werd de Gazet Van Antwerpen gekocht omdat die het grootste formaat had en gedurende gans de week dan dienst kon doen als 'tafelkleed'.
Eigenlijk hadden wij dan, gedurende de 'maaltijd' altijd leesvoer onder onze ogen en een stil excuses om niet hoeven te praten..
Geloof het of niet, maar als wij onze boterhammen smeerden, smaakten deze soms naar 'inkt'....., het viel ons eigenlijk niet zozeer meer op.
Eén enkel bord deed dienst zowel voor de soep, de gekookte aardappelen met 'adzuunsauce'
en (eventueel) de pudding.
Onze'n ietwat kreupele hond was de enige die,
likkebaardend, zat te wachten om de'n afwas te doen.
'k Heb eens meegemaakt, niet Stekene, dat de koster een schaal met hosties op de grond liet vallen en ze onmiddellijk sakraliseerde met een:
"Miljaarde non ......!!!" en er bovendien nog enkele in zijn mond stopte als ochtend ontbijt.
Ik herinner me nog dat in de maand juni van de vijftiger jaren,( en wellicht jaren daarvoor) de processie uitging met het heilig sacrament en ik daar sterk tegenop zag omdat dan de ellenlange 'weire' (haag) van onze'n hof moest geknipt worden met en eenvoudige haagschaar.
De 'weirscheirelingen' moesten dan dienen voor strooisel op de straat en als ik dan een kinderlijke negatieve gelaatstrek gaf aan mijn Vader, gegarandeerd er een houten klomp naar mijn hoofd vloog en meestal was deze goed gericht en stond ik te 'kajuten',(wenen) niet van lichte pijn, maar omdat ik mijn eigen zinnetje niet kreeg. (Voor dit, en talrijke andere 'optreden's' ben ik Hem nog steeds dankbaar)
'Tut-a-vec' (Van Laere) rond reed in een créme-glas-car waarvan een huidig 5-sterrenrestaurant qua kwaliteit, nog niet kan aan ruiken.
Zuster Leopoldien, (kleuterklas) ons dagenlang kleurpapier liet knippen zover dat onze vingertjes er blauw van uitsloegen. Het zou nog kleurrijker worden met gespaard zilverpapier voor de kindjes uit Congo.
Tevens was er een straffe concurentie in het verzamelen van prentjes van de Jacques-chocolade met afbeeldingen van filmsterren met name: Kim Novak, Romy Schneider, Jeanne mansfield...., en een enkeling had ook Marlyn Monroe op zak maar vertikte het om haar ook maar te 'mangelen' (ruilen) met b.v.J. Weismüller, Fred Astair, Charlie Chaplin én Clark Gable samen.
Onze 'laveurs' (knikkers) hadden alle kleuren van de regenboog en ook de zelfgebakken 'bolletjes' waarvan wij de potaarde uit het Stekens gelaag gingen halen.
Roger wist mij te vertellen dat, bij kermissen en jaarmarkt de herbergen bomvol zaten en in ons café..., accordeonvirtuoos, Simon Borrijn en 't Jef 'Scheunweer' (slagwerk) op een leeg biervatenverhoog stevige volkse ambiance brachten....er enkel, tijdens de jaarmarktdag een échte neger, nougat kwam verkopen. Voor mezelf was dit eerder vreemd en dierf bij deze 'zwarte' man nooit dicht in de buurt komen.
Ik herinner mij, dat tijdens de koude wintermaanden een 'buze' leemen op onze Leuvense stoof, warmte afgaf en 'ammats' (soms) 'ne poef' gaf dat mijn Moeder potten en pannen ter plaatse liet vallen van 't verschieten. 's Zondags werd er met antraciet of 'eikes' gestookt, want voor dagelijks gebruik was dit te duur in aankoop en dat kon 'de'n bruinen niet trekken'.
Het sportevenement in Stekene was de vermaarde motorcross in de gelaagputten.
En elk jaar op Pinksteren, en ongelooflijk maar waar, het was altijd prachtig weer.
Men zou gaan denken dat Christus iets te maken zou gehad hebben met motoren...?
De 'stasiestraete' slokte dan zoveel (Hollanders) fietsers dat de bewoners , vanaf 's morgens reeds op de straat gingen zitten om het fietsspektakel af te zien.
Stekene was fier op dit sportevenement wat trouwens een prachtige organisatie inhield en de bestuursleden wéééééééken lang nagenoten over het beoogde succes.
Voor zover ik me kan herhinneren was er een dodelijk ongeval in al die jaren van aktiviteiten, m.n. ene Baetens.
Het heeft mij altijd geboeid naar het lichtje te staren dat speels, op het plafond, 'tekeningskes' maakte. Dit kwam door het kleine 'koterhaakgaatje' in één van de stoofringen wanneer de Leuvense stoof brande en uiteraard, wanneer de '5watt-lamp nog niet was aangeknipt.
De Sinterklaasperiode vond ik minder aangenaam, alhoewel ik zijn paard heb opgevreeën met wortels, bieten ... en voor de heilige man zelf, onze mooist gesculpteerde houten schoen had klaar gezet.
Op die zaterdagavond zat ik maar te wachten onder de Leuvense stoof (In onze café was er een seriekaarting aan de gang) tot ik iets zou horen in de schouw om dan alsof een peleton tshéé-thséévliegen achter me zaten, naar onze bovenkamer te vluchten en om mijn gezicht te verduiken onder het beddenlaken, met het allerheiligste gezicht der gezegende sacramenten wanneer ik maar een illusie van een vreemd geluid in onze ellenlange schoorsteen kon horen.
Foto: Gewezen motocrosser André Syvertsen.
Zijn uitgebreidde blog (-gen) vindt je in bijlage.
Deze bescheiden man heeft zich verplaatst van motorcross, via badminton, zingende wielrenner naar o.a. huidige medeverantwoordelijke van een 'uitstap' naar Labastide d'Armagnac!!! (7 juli e.k.)
Als dit zo verder gaat wordt Kl.Sinaai (Kerk O.L.Vrouw Onbevlekt Ontvangen) een internationaal bedevaartsoord voor wielertoeristen.
Het was de tijd (cfr; vorige blog) dat de kerkoverheid nog een centrale, niet alleen christelijke, maar evenzeer een gemeentelijke plaats innam.
Ik herinner nog levendig Z.E.Heer Pastoor Weyn, geassisteerd door drie onderpastoors,
( Oelbrandt, De Malsche en Matheeus.) m.a.w. vier 'missen' per dag....(?)
Jaarlijks werd er, o.a.door Pastoor Weyn St-Pieters-penning rondgehaald en ik weet zeker dat zijn 'zakje' aardig wat centjes bevatte.
Boven zijn 'mooie-man-zijnde', ( mocht ik een vrouw geweest zijn......... , hij ging uit mijn handen niet) zijn vaderlijk-ernstig aureool en zijn charismatische uitstraling was hij dé weldoener van ons dorp.
Aangezien ik onder de kerktoren woonde, werd ik vlug 'aangepielt' (aangesproken) om misdienaar te worden. Mijn Moeder vond dat goed want:
"Als de'n onderpastoor dat vroeg kon je niet weigeren"!
Avonden Latijn inoefenen ten huize van de'n onderpastoor....!
Op achtjarige leeftijd moest ik dan het "Confiteor Deo omnipotenti" aan de voet van het altaar opzeggen, maar ik geloof dat O.L.Heer daar niet veel van begrepen zal hebben.
'Amets' (soms) moest de priester mij bijspringen om de'n draad van al die vreemde woorden niet kwijt te raken wat mij herhaaldelijk is overkomen. Tussen het Epistel en het Evangelie moest er een 'zwaar' missaalboek, van de ene naar de andere zijde van het altaar 'gedragen' worden hetgeen telkens een hele onderneming was om niet te struikelen over onze misdienaarsrok.(Stel je voor....)
Die was altijd té lang of te kort en bij sommige 'rokken' ontbraken meestal een sliert knopen.
Tijdens de consecratie moesten wij juist achter de priester neerknielen en zijn 'sleppe' (kazuifel) optillen met de linkerhand en de rechter bediende de 'bel', schudden, driemaal omhoog en terug schudden, dit twee maal in totaal.Wij konden ons, in deze 'status' niet permiteren, tijdens het stiltste van de mis, ook maar één 'misstap' te begaan.
Daarom kan ik telkens opnieuw genieten van de bioscoopfilm 'DeWitte' naar het boek van Ernest Claes. Ja...misdienaars zijn een speciaal ras....
Mijn vader had de jaarlijks terugkerende gewoonte, op oudejaarsdag, te 'beiren'. (ontlasting uit het 'huisken', buiten-w.c wegwerken) en waar wij woonden was dat 'toilet' rijkelijk ver verwijderd van de hoving.
Het toiletpapier bestond uit een dik reclameboekje van een groot textielfabriek uit St-Niklaas en waarvan je de juiste afmeting niet beter kon knippen.(Je kreeg er nog een rijkelijke modeshow van diverse 'pluimage' in beeld bij.)
Met een open kruiwagen met daarop een zinken ton met het 'goedje', moest Hij telkens twee heuvels over en het deponeren op de plaats waar de aardbeiplanten zouden fruiten.(Ongeveer 40 meter ver.) "Daarvan zou'n ze goe groeien..." en dat was zo.
Om de schade van het overlopend 'goedje' te minimaliseren (de ton werd tot de rand gevuld) en om toch maar zo weinig 'over en 't weer' te moeten lopen, legde Hij er een 'baele' over maar het was onvermijdelijk dat af en toe er een 'geut' overboord spatte..en een zekere natuurlijke geurigheid ons te beurt viel....!!!
Aan alle organisatoren, medewerkers van dit aperitiefconcert. 20 mei 2012.
Afgelopen week heb ik de foto's en 'video-opname's' nogmaals bekeken,
maar vooral beluistert, althans wat op internet staat.
De zaal van de meisjesschool (Kerkstraat 12 Stekene) bezit een uitnodigend karakter,
maar biedt geen verleiding tot 'musiceren'.
Zeer droge akoestiek en dat verdragen weinig amateur-koren niet.
Via de computer (aangepaste geluidsopname) hoorde ik een 'Ruysscheveldekoor' dat niet meer te herkennen is qua positieve kwaliteit.
Natuurlijk is het niet 'al goud dat (kl-)blinkt'
Vanzelfsprekend zal de dirigent, pianiste, een programmakeuze, de inzet van de koorleden, solisten e.d., m.a.w. de totaliteit van dit cultureel gebeuren een plaats krijgen in de annalen van Stekene en archieven van het 'Ruysscheveldekoor'.
Het (Concert) lijkt allemaal eenvoudig, maar vraagt een inspanning van 'ieder'-één.
Een prestatie om fier over te zijn.
Met bijzondere dank aan diegene die de opname's gemaakt heeft.
Onlangs liep ik over de marktplaats van onze gemeente Stekene en zag, in een bushokje, Roger staan wachten op een autobus richting St-Niklaas.
Ikzelf herkende hem dadelijk en dit na meer dan 45 kontaktloze jaren.
Mijn nieuwsgierigheid leidde mij naar hem toe:
zijn aantrekkelijk aangeboren aura met uitermate een vriendelijk uitstraalende lach, zoals toen hij, een halve eeuw geleden, elke dag brood ronddroeg bij de dorpsbewoners.
Roger was nog met hand gemaakt, dat zag je.
In al die jaren was hij opvallend weinig veranderd,
zijn immer goed gemutstheid was gebleven.
Toen wij elkaar de hand schudden, herkende hij mij eveneens wat de re-kennismaking een duidelijk positieve richting gaf en ikzelf geen gevoel kreeg van zijn anders-geaardheid.
Bijna op hetzelfde moment nodigden wij elkaar uit op het nuttigen van een koffie ergens in een taverne aan de marktplaats.
In een mum van tijd werd de 'tijd van toen' opgerakeld waarbij hijzelf een zeker genoegen uitstraalde.
1958 Was het jaar van de wereldtentoonstelling in Brussel én...
de opkomst van het expo-brood dat je zelf niet meer hoefde te snijden.
Daarmee had ook ons Moeder afgedaan om, de eerste snede,
een kruisteken met het broodmes te maken over het brood.
Mijn Vader was taxichauffeur en wanneer er klanten naar Brussel moesten gevoerd worden mocht ik soms mee.
Geloof het niet, maar ofwel bij het doorrijden of het terugkomen moest ik 'plaats' nemen in de kofferbak van onze Chevrolet belair aangezien elke plaats binnen de auto bezet was.
Ik gaf daar niet om.
Het was steeds een belevenis..naar Brussel te mogen meerijden.
Het was de tijd waarin wij ons haar in een 'kiekengat' kamden..., de winkel reclame maakte met 'pataten' te koop...de scoubidou's, hoela-hoepen,
zeesletsen (schoeisel) en 'nonnen' (tollen) beeldig gebruikt werden.
Kamiel, (....Tepels, waarom weet ik bij God niet) die elke dag vanuit het 'hospice' (rustoord 'Zoetenaard') naar den hoek van café 't Anker waggelde, kromgaande gelijk een' pikke' (handzeis) zich rechthoudend op en 'soort' wandelstok, terwijl de pruim-nicotine uit zijn mond zabberde.
De brave man is 'maar' eind van de tachtig geworden. (?)
De helft van de biechtstoelen (H.Kruiskerk Stekene) bevonden zich onder een galerij van,
en boog zich onder het stof van eeuwigdurende zaligheid.
Zelfs zover dat tijdens de vastenperiode twee biechtstoelen werden bijgeplaatst voor de 'Witte Paters' (parochie-logementariërs) die toen kwamen prediken, maar vooral...
'biecht' hoorden voor hen die hun 'overdadige zondigheid' niet durfden te vertellen aan hun parochieherder.(-s)
Aan de lege bidstoelen (naast de biechtstoel) zag je reeds vooraf van wie je een 'serieuze' penitentie ging krijgen en bleven 'angst vallend' leeg.
Tijdens de 'zeven weken' (voorbereiding op de plechtige communie en vormsel) hadden wij geen eigen keuze en werden gedirigeerd door de onderwijzer van dienst.
(Elke morgen om 07u naar de mis? Wakker of niet)
Ik wil hier toch wel een heel persoonlijk onderscheid maken:
E.H. F. Matheeüws (+2010) was gekend voor zijn bezorgde strengheid.
Je kon dat merken omdat je onmiddellijk na de biecht, op een kerkstoel, je penitentie, geluidloos maar met beweegbare lippen moest opzeggen.
Bij E.H.C.De Malsche verliep het anders, eigenlijk was deze rustige,
gemoedelijk man een model in dit kwartet van 'Priesters'.
Bij E.H. P.Oelbrandt was je vlug buiten, maar wat mij opviel:
bij het betreden van de biechtstoel stond 'Petrus', een prachtig gesculpteerde figuur uit een legendarisch verleden.
"Hij had toch ook gelogen", en dat verstevigde elke biechteling.
Z.E.Heer Weyn.
Je wist wél wanneer je in de biechtstoel binnentrad, maar niet wanneer je er buitenkwam.
Menig vrouwtje van de derde jeugd, kwam 'buiten' met een aangenaam gevoel.
Dat zag je op haar generfd gelaat.
Aan Hem (Pastoor Weyn) heb ik o.a. mijn muzikale 'loopbaan' te danken.
Bijlage foto: genomen vanuit de galmgaten van de H.Kruiskerk.
Huizen van links naar rechts:
Albrecht de Smedt, Oscar De Ruysscher, Martha Potters, Martha Steel.
Stasiestraote, Gemeentenhuis, de'n Direct, Julien Steel, Ernest De Paepe, (?),
De Maerschalck, Jozef De Sutter, Café Terminus. (Van Nielandt)
Klik op foto: 'interieur' van de H.Kruiskerk, anno (?)
Alles beweegt zich binnen een vreemde 'cult' waarin U en ik zich bevinden met fictieve, 'intellectuele' kennis of rijke nederigheid.
De gedachte ondertekend een 'testament' van verleden, ouderlijke bijstand en bezorgdheid voor de toekomst.
"Ij deent ammats tutten inne....!" (Eén van de vèle uitspraken in ons volkscafe St Hubert wat mijn 'ziele zaligheid' deed wankelen wanneer ik als 10 jarige dit zou durven 'ontleden'.)
Deze verfijnde volksliteratuur verzilverd intussen menig haartooi.
(Of wat ervan overblijft.)
De biechtvaders waren geen Stekenaar's en ...zouden dit toch niet begrijpen
en bovendien werden zij, in korte jaren 'verplaatst'.
Maar....ik had een 'argument' om 'zonden' te biechten.
'In woord en gedachte'.
(De verbeelding dus!)
'In doen en laten' lapte ik er maar bij...
Ik verliet de biechtstoel (houten opstap) met een schijnheilige nederigheid
waar zelfs ons Moeder een 'vapeurken' van zou krijgen.
Bij het buiten komen (biechtstoel) had je één 'Onze Vader' en 'Drie Weesgegroeten' op zak.
Maar dat wist ik al van vorige 'kandidaat-biechtelingen'!
Wie een volledig 'akte van berouw' als penitentie kreeg, had zeker een rijpe appel 'geplukt' in de uitgestrekte hoving van de Broeders van Liefde, (Nieuwstraat) en in een mum van tijd wisten alle klasgenoten (nog voor het biechten) over zijn gedurfde onderneming.
Vermits ik 'misdienaar' was, kon ik de biechtvader niet vertellen dat ik aan de miswijn 'gezeten' had.
(En 'aan zitten' is nog niet proeven en verre van drinken want; wijn proef je telkens opnieuw.)
Had ik 'hem' toen kunnen vertellen over 'internet', het zou een hele Mathäuspassie geworden zijn en voor de rest van mijn leven kunnen 'rentenieren' met alle akte's van 'geloof, hoop en liefde!? (En...berouw!)
Klik op foto en U krijgt een prachtige collectie van Stekense aanzicht kaarten.
Hoe meer de jaren verstrijken, hoe meer je droomt (letterlijk) van een ver verleden, ingecalculeerd met huidige personages.
In neem er maar enkele passages uit waarvan ikzelf kan getuigen.
In de wintermaanden opstaan met twee 'bevroren' snottebellen onder mijn neus want er was geen 'chauffage'...uit mijn hoog ijzeren bed glijden, mij wassen met zuiver, zeer koud 'pompwater' waarvan de hendel naast ons 'gazevuur' hing.
Je droomt van kameraden die je in een halve eeuw niet meer gezien hebt...je eerste kalverliefde (want in die tijd was ons gezegd geworden; als je hand in hand loopt met een meisje, kwamen er kindjes van (?)) en wij geloofden dat natuurlijk.
En ...ho wee als ons ouders dat zouden teweten komen, dan was ons 'kot' te klein...)
Ik droom nog steeds van die vriedelijke Ward, die met kar en paard, elke maandag rond 22u., van het station richting drie schouwen over de kasseiën dobberde.
Een schoolvak waarvoor ik met een geveinsde ziekte geen examen heb afgelegd en nog steeds schuldgevoelens aan over gehouden heb.
De zomerse avonden dat geburen samentroepten, keuvelden over plaatselijke aktualiteit meestal met een grote portie overdrevenheid, maar het hoorde erbij.
Kamiel van Looy, vaste bewoner van ons logementhuis, (zijn broek dobberde, met weinig feministische aantrekkelijkheid tussen zijn bekken én knieën en het topeinde van zijn rechter wijsvinger was steeds opvallend ommanteld door een bruine,genicoteerde kleur...)
Maar Kamiel, die kon vertellen...,vertellen ...en sterk overdreven, maar ..dat mocht .. in die tijd.
Zoals reeds eerder gezegd, ons café paalde aan de marktplaats en daar stopten ook de lijn-bussen.
Soms gebeurde het dat een seizoenarbeider, die terug kwam van 'den bieet' er uitstapte met op z'n rug de bekende groene 'zak' ....
en recht in ons café binnenstapte, misschien omdat aan het café-venster het bord 'taxi' hing.
Voor ons 'café-schuif ' was het voor de rest van de dag, 'werkendag en bovendien, de 'klant' zou veilig naar huis (kunnen) gevoerd worden in geval van ongecontroleerd, overdadig alcoholgebruik... en meestal was dat zo.
En Stiene uit onze straat, een ietwat gebocheld mens met een opvallend mannelijke gelaatsuitdrukking, die nooit een goed gebenedijd woord over haar lippen kon krijgen wanneer er over mannen werd gepraat.
Dat waren,volgens haar, 'stuk voor stuk' profiteurs en cafélopers. "d'Er deugt niets aon...aon al die mann'n"!
Maar aangezien zij ongehuwd..., zonder kinderen én...er warmpjes inzat, kreeg zij toch nog veel 'vrouwvolk' over de vloer.(?)
Eigenlijk ga ik de laatste tijd vrij vroeg naar 'boven', mij nestelen in mijn bedstee met een versleten, onbetaalbare zachte, occasionele matras die mijn knokige dijën omsluiten terwijl mijn hoofd zich laat 'kussen' op de klanken van 'Radio Maria'. (675 middengolf)
Onbewust passeert er dan weer een 'droom- revue' over 'de'n goeiën oude'n tijd'....die je levenslang, aangenaam blijft 'achtervolgen.
omdat het een punt zet achter iets wat zinvol was.
Iets dat een deel van je leven was geworden.
Iets dat van 'ons' was...,
mensen waarmee je samen een kunst-vreemde weg bewandelde.
Afscheid nemen tracht je te verdragen,
omdat je in je hart vele herinneringen meedraagt
in diepe dankbaarheid.
Daarom deze revisie (2012) van een 'blog' (-gen) met als inhoud: 'nostalgie' uit de vijftiger jaren rond de kerk en de marktplaats van Stekene met zijn talrijke cafés, herbergen....
Een mens zou tweemaal 'moeten' leven om al datgene wat je in je eerste leven verdragen hebt, te verbeteren.
In het café: St-Hubert (wat tevens logementhuis was voor voornamelijk douaniers) ben ik opgegroeid van af mijn geboorte tot mijn drieëntwintigste jaar én ..... als enig kind.
Ons café was bovendien 7 dagen op 7 open . Dit was verplicht van de'n cafe-eigenaar-'brouwer'. (Mijnheer en Madam Leon uit de dorpstraat.)
Dorpsfiguren, zonder ook maar één diploma op zak maar met een benijdenswaardige mensenkennis onder hun 'klak', kwamen er hun dagelijkse 'export' drinken.
En 'leugens' dat daar vertelt werden.....'leugens'...!!
Deze verhalen heb ik gebundeld als: 'grensverhalen'.
Ik had het voorrecht, gedurende dertig jaar, verschillende koren te hebben mogen dirigeren waaronder het 'Ruysscheveldekoor' uit Stekene (19 jaar lang) en wil graag mijn visie of meer; inventie over:
voorzitter, bestuur,dirigent,koorleden enz. ...aan U, geachte lezer en toch met een persoonlijk licht gevoel van ongeinviteerde tafelgenoot, kenbaar maken.
Het palmares van het Ruysscheveldekoor is niet niks:
O.L.Vrouwkathedraal Antwerpen, St-Goedelekathedraal Brussel, Parijs, (Saint-Madeleine) Londen, Wenen, (Sankt-Stephansdom) tot driemaal toe in de Dom van Keulen (met het Te Deum van G.Bizet), Praag, (Bisschoppelijk paleis) Rome, (Kerk van de Friezen) en vergeten wij de talrijke Wieneravonden niet. ..
Het is geschreven tussen 4 januari en 14 april 2006 en omvat ongeveer een 60-tal A4 pagina's en geniet tot op vandaag van een feilbare verbetering.
De volgende tekst is reeds enkele jaren geleden geschreven.
'Zwarte doos'!
Dit spreekt tot de, meestal onaangename verbeelding.
Men zoekt naar de 'zwarte doos', wanneer er zich (toch in de meeste gevallen) een dramatisch (vliegtuig-) ongeval heeft voorgedaan.
Als nabestaanden dit, (vaak via de media) te horen 'krijgen', ontstaat toch een 'zacht' gevoel van 'bereddering' en voorbereiding in hun oneindig verlies.
De interpretatie van deze titel: 'Zwarte doos' (start van een reeks gerichte cultuur aanbiedingen) geniet het voordeel van de twijfel.
Het kan zich sensibiliseren voor 'moderne', maar vooral 'sympathieke' luisteraars waarvan ik 'overtuigd' ben dat het 'cenakel', 'orakel', auditorium of enig andere luisterplaats, geen bijbelse mirakels zal bieden.
Hoe kleiner het 'auditorium', hoe voller de zaal.
(Zwarte doos, met misschien wél wit konijn.)
Het'vocabularium' van een échte Stekenaar houdt hiervan.
Beter dan een witte doos met een zwart konijn. (Hocus p((-f))ocus.?)
Vanuit een gecrakeleerde (misschien wel georakelde) zetel is het niet makkelijk om een, toch wel ingehouden reactionaire versie, qua inhoud, (?) en verspreiding, (flayer?) voor mezelf te houden.
'Wie schrijft, blijft...?'
Muzische Cultuur, (Omvat 5 vormen en laten wij ons niet verleiden door het woord) 'ligt' mij gevoelig, binnen, op zijn minst, onze eigen gemeente.
Sommigen kunnen dit begrijpen.
Wie cultuur in zijn (Pieter de) 'Conincklijk' vaandel draagt, weet dat dit een uitdaging is en..blijft.
Organisatoren kunnen zichzelf profileren met een aanbieding van steeds vernieuwde (als het dit al is.... en gebruik maar een 'loep' om dit op te sporen) en wellicht vreemd 'contrapunt' binnen een reeds voldane bevolking. (Media)
Voldoende om een ode te brengen aan de initiatiefnemer.(-s)
Er gebeurt 'iets'.
Op zichzelf lovenswaardig, maar ontoereikend. (Popularistische aanbieding)
'Anders krijgen we geen volk'... is een uitspraak die onze (verantwoordelijken) generatie meer 'bezig' houdt dan de inhoud van de programmatie.
Alle respect voor sportievelingen, beeldhouwers, schilders, literaturisten, enz...ook hier weer lof voor de initiatiefnemers, maar er is meer op de 'wereld'.
Wat blijft er over?
"Moeten wij dan elke maand een muzische activiteit aanbieden aan de bevolking?"
AANBIEDEN!
JA ZEKER!
Cfr. omliggende steden en gemeenten wat een 'model' kan zijn.
Naar Steken'se normen, bestaan er al jaren lang knelpunten.
(Accomodatie, maar niet alleen dàt...)
Dit initiatief (zwarte doos) verdient applaus.
Laat ons niet blindstaren op de titel, maar uitkijken naar een...vervolg!
Het is altijd aangenaam om een mailtje (e-mail, pps...) te ontvangen.
Soms gepeperde, (God zij dank, of is het: God zei: "Dank"?) maar veel liever dàt dan 'finacieële afrekeningen'.
(Deze laatste((-n)) 'liggen' wél in de brievenbus en verdwalen in een meervoud van gestapelde copijën.)
Als je een tentoonstelling bezoekt, heeft de schilder, beeldhouwer, m.a.w. exposant (-e) toch graag dat je zijn duplicaat van (naakte) 'creativiteit' (Goddelijke schepping) toch niet onopgemerkt, voorbij loopt?
Dit zou een zoveelste 'blamage' zijn (kunstenaar) voor een fictief idee (?) van eigenzinnige, 'gevoelige volmaaktheid' met als gevolg: "Onbespreekbaar"!
Ieder van ons is 'gevoelig' voor 'schoonheid', maar de 'interpretatie' hiervan (bv.visualisatie, wat toch een 'kanaal' ((bloedvaten)) opent naar ....) ligt gevoelig bij een (de) medebewoner.
Een man is een zwakke creatieveling.
Het verzwakt wanneer je over een 'bewust' 'gepensioneerd certificaat' beschikt, maar dit laatste verstevigd zichzelf (Alzheimer) met overtuigende eigen-zelf-en andere (on-)vatbare begeleiders, onder steuners... (Maar om dit te vertalen moet je in Wallonië zijn.)
De huidige tijd wordt niet meer gedrapeerd door blinde vlamingen
Vervolg.....
D.w.z. beeldvorming, maar hieraan vooraf gaat de 'gevoeligheid. (Psyche)
Merk het aantal 'keren' dat het 'woord': 'gevoeligheid' hier 'valt'.
En deze beeldvorming opent weer een galerij van, zoals Freud het zou 'schrijven', voortplanting. (Sexualiteit)( Aantrekkelijk,... een moment van genieten, op een aard rijke planeet ...waarvan de stip nog geen miljardste deel van het universum bedraagt...en nog zo veel meer.)
Als beeldvorming van 'mannen' (bv.apollo) worden wij al eeuwenlang gediscrimineerd.
Enfin,.... toch ontredderd.
Ons (mannen) vruchtbaarheid's gevoel raakt een tweezijdige onregelmatige wand, m.a.w. de schaduwzijde concureert met levenslange gevoelens van wederzijdse 'liefde'. (In de kunst hé!)
Daarom,... 'viva' internet!
En nu durf ik 'bijkans' niet meer te 'schrijven' over een e-mail.
En één van die mailtjes betrof: de uitvoering van dé Matthäus passie van Bach. (Antwerpen)
Dan wordt je even stil.
Aan de Matthäus-passion van J.S.Bach ga je zo maar niet voorbij.
Een indrukwekkend compositorisch werk waar de 'Creator'; Bach, elf jaar aan 'gewerkt' heeft.
Nee, niet aan één 'stuk' door.
Er zullen menig kansel-homeliën aan zijn gezonde protestantse aandacht 'ontsnapt' zijn, (als organist aan bv. de Thomas-kirche in Leipzig) en de surveillante verantwoordelijkheid op een beperkte groep College-studenten, (Thomas-schüle) tijdens een uren durende 'hommage' aan 'God de almachtige vader' zullen zijn karakteriële ingesteldheid wel 'getreiterd' hebben.
Ik kan mij voorstellen dat de volgorde van de volgeschreven (?) pagina's (Matthäus-Passion) voor hem meer problemen opleverden dan de compositorische creativiteit van deze 'grootste' onder de groten.
Apollo is de god van de zon, de muziek, de kunsten en St Cecilia de patrones van de muzikanten.
Ik heb absoluut niets tegen Sint Cecilia. Dit zou een rechtstreekse invasie betekenen van mijn toch al beperkte gelovigheid en een Sint...., daar had je als kind, 'eerbare' gevoelens voor want...je zou maar eens, met weinig 'festival waarde' in zijn 'blog' moeten vermeld staan.
Goed. Houden wij het maar bij St-Cecilia en niet Apollo of een andere legende.
Matthäus-Passion.
Bach was niet alleen meester in zijn muzikale, compositorische kunst.
Hij was een gevoelsmens en beiden hadden, op zijn minst, een LAT-relatie.
De mooiste, eeuwenoude schilderijen vertonen (Expositie) zich in een triptiek.
M.a.w. het 'middenpaneel' kan beschermd worden door twee zij-luiken.
En toch kan ik niet weerstaan aan de verleiding om een kort 'verslag' neer te 'pennen' over het twee-daags 'bezoekje aan het 'Hart en diabetes-centrum' in Bad Oeyenhausen (Noord-Rijn Westfalen met 37000 patiënten per jaar.)
Een passage, een ingrediënt uit een transparant, (het was niet al goud dat blonk) naar mijn gevoel, dierbaar verleden.
Een verblijfplaats met 'allerte' dag- en nachtvergunning.
Het schenk je toch maar een mooie 'oude dag' op basis van verzorging...en gesponsert door het 'rijk' als je zich ontlast van eigendom en.... geen 'buitenlander' bent. (?)
'Mijn' e-mail-box wordt druk 'bevolkt' (tekst, beelden) door bezorgde computer-genoten over de toekomst i.v.m. infiltratie, immigratie e.d. )
Dus, er kwam 'volk' (patiënten) al dan niet gemobiliseerd door een tweewielige 'stootkar' waarvan de 'motor' een klankbord was (en is) van geduldige begeleiding.
Ik heb nog steeds het 'gevoel' dat de contactpersoon, Heinz, (Böcke) op zoek was naar een 'zusterstad' (gemeente) voor een verbroedering's festival, (op vocale basis) om zijn (Willy Brandt-partijkaart) met volwaardige overtuiging, door te sturen naar ook Belgische 'Stads'-genoten.
Stekene is een sociale gemeente maar daarom (nog) niet socialistisch.
Misschien had hij Brugge (hij heeft mij foto's getoond) in zijn hoofdgedachte met esthetische rijën van (bede-) boottochtvaarten.
Met ooguit... 'de Steken'se vaart' had ik geen schijn van kans.
Maar ook mannen zijn soms boeiende gesprekspartners...!
Daarmee kon ik 'hem' (Dirigent van het mannenkoor 'Vennebeck') moeilijk verleiden.(Ver weg van de rijën in Brugge en bovendien had ik twee 'puntjes' te kort. ((?))
Hij was een op en top socialist en toen 'zijn' gastkoor (R.V.-koor) zong, in een eucharistieviering, (opluisterde) (Vennebeck) bleef hij buiten het 'kerkportaal', als zorgzame gastheer, staan luisteren tot het 'laatste' woord van de 'priester' uitgesproken was.
De memoires van Willy Brandt (zijn huis-bibliotheek) vertoonde wel een opvallende uitstraling van 'socialistische' 'eenvoud', ...overtuigde partijkaart en...vergaste, die avond, mij op een aantrekkelijke gastvrijheid, maar onvoldoende om een distributie van 'rode kleur' te verspreiden, hoe hoog zijn overtuiging ook was.
'Ieder zijn waarheid...'!
In het Kurhhaus zelf genoot het R.V.-koor van de talrijke aanwezigheid, (animatie vanwege de verantwoordelijken) tot zelfs van onze eigen (toenmalige) Steken'se Burgemeester toe.
Het zal U, beste lezer, niet verwonderen, toen ik dit mededeelde aan de voorzitter (Böcke) dat de burgemeester van Stekene,(Herman Rollier) in hoogst eigen persoon, met onopvallende bescheidenheid, aanwezig was in de zaal, hij (Bôcke) een lichte vorm van een acuut 'vapeurken' te verwerken kreeg.
Ik wil deze korte 'partituur-blog-periodiek' besluiten met twee religieuze liedebewerkingen, + één (4-stemmige) canon en het profaan lied 'Soete Waeslandt'
En over deze twee laatste, een woordje uitleg.
'Mijn zuster (Broeder) is gestorven Heer...'(1982) is bedoeld als afscheidsbede (acclamatie) aan het einde van een uitvaartliturgie.
'Kyrie eleison' vermengt zich met controversialiteit. (= Ik heb U lief en toch verlaat ge mij.)
Eenvoudig van melodie maar bij een vier stemmigheid, toch een hele opgave voor het koor.
Zoals U merkt kan het woord 'Zuster' vervangen worden door 'Broeder', naargelang de 'omstandigheden'.
'Soete Waeslandt' op tekst van Alice Van Meirvenne, en waarover we het reeds vroeger hadden, (vorige bloggen) is, textueel uit het hart 'gestolen' vanuit deze 'Haasdonkse' Dame.
Zij 'overgoot' gans Haasdonk, als geliefde 'Tante Alice', en elke deur was reeds geopend voor aleer zij binnen trad.
En met, als enige 'partner', haar 2-PK-tje, verkondigde zij haar 'dichterlijke' wijsheid, (o.a. een liedboek voor kleuters. Kinderen (-teksten) lagen haar nauw aan het hart, misschien omdat zij zelf kinderloos bleef..) ) met onverdroten inzet, overtuiging maar vooral als aangename en boeiende gesprekspartner.
Haar bescheiden schilderkunst talenten lagen ergens verborgen in een genetische restant van 'God weet waar', (zij zal het wel weten) maar ruim voldoende om tentoonstellingen te houden in het Waasland en ruime omgeving.
Het lied zelf (Soete Waeslandt) vond een zekere 'popularitiet' ( 3 strofen) binnen de toenmalige koorgemeenschap. (R.V.-koor) maar, zoals reeds eerder geschreven, het behoort niet meer tot het 'actuele' programma, waarvoor ik begrip toon.
vindt er een aperitief-concert plaats in de zaal 'Toermalijn' kerkstraat 12 te Stekene.
De titel nodigt uit tot degustatie,
De voorbode, 'koormuziek', beschikt over een maandenlange voorbereiding vanuit het R.V.-koor.
Maar ook het Toermalijnkoor, Annemie Maes en Griet Caluwaert verlenen hun medewerking.
Op zichzelf een verdiende 'pluim' als introductie voor stevige programmatie.
De wekelijkse inzet van koorleden mag geen ontgoochelde reflextie inhouden.
De programmakeuze van het R.V.-koor is niet niks.
Franz Schubert (1797-1828) zal bijzonder, vanuit de'n hemel, meeluisteren.
'Schubertiaden' en 'Abendmusiken'.
Zijn Forellenkwintet (1822) heeft een wereldfaam. (Instrumentaal)
De allereerste maal dat het R.K.-koor dit gehoord heeft, (vocale versie)
was in....Salzkotten. (D)
'Variaties' op een melodie als 'Die Forelle' gezongen door het plaatselijk koor op een doodgewone zondagnamiddag o.l.v. Thomas Keikhut waar het R.V.-koor als gast mocht optreden.
Ik hou mijn hart vast!
Waarom?
De 'Toermalijnzaal' biedt geen akoustische medewerking voor een instrumentale/vocale activiteit.
Totaal iets anders dan bv. de Christus Koningskerk in Temse.
Wat nog altijd blijft 'nazinderen' qua kwaliteit van het kerstconcert anno 2011
m.m.v. het R.K.-koor.
De enige 'zaal' voor verantwoordde muzische uitvoeringen, in gans Stekene,
was de kapel van het kloosterhuis. (OCMW)
Beperkt van inhoud, maar met een uitnodigend, maagdelijk karakter.
Anderzijds is het uur van optreden, 1130u.,
naar mijn gevoel, geen gelukkige keuze.
Stedelingen hebben hier geen probleem mee, maar vergeten wij niet,
wij leven hier sinds jaren, in een armzalig Stekene wat algemene, interessante muzische Cultuur betreft.
Het Ruysscheveldekoor kreeg de Cultuurprijs 2009.
Aan belangstelling zal het niet ontbreken.
Belangloze inzet van koorleden, t.o. een volle 'zaal',
is genieten van ...!
Voor de archieven van het R.V.-koor zou het goed zijn, al was het maar een bescheiden video-opname, te verdelen onder de leden en.....anderen.(?)
Een lied met tekst van Barnard,(1920-2010, ook bekent onder het psodoniem Guillaume van der Graft, zie foto, ((en niet de Afrikaanse hartchirurg die overleden is aan hartaanval))) en melodie van zijn vriend E.H.Ignace De Sutter, copieëren wij onszelf in een realisme van tranende ogen wegens een overlijden van een ...bv. naastbestaande.
Tekst inhoudelijk 'moet' het 'zuurstof' geven (aanbieden), waar wij niet aan voorbij kunnen gaan.
Tijd heeft ons altijd in zijn 'greep'.
Gezondheid (levensduur) kunnen we (tijdelijk) verlengen, maar 'tijd' is een onrechtmatige eigenaar van U en ik.
Over tijd heeft geen mens macht.
Elkeen denkt hierover na,... ontwijkt hèt, omdat het nog niet voor nu is.
Een bescheiden tekstanalyse (lied) confronteert ons met 'leven' en de overgang.
Daarover ligt dat wazig gevoel van zinnigheid..., (het beperkt menselijk denken) het mystiek aanvaarden van een heropstanding....en ontelbare andere 'vragen' die ons lichtzinnig maken.
In bijlage vindt U de meerstemmige 'zetting' van het lied.( tdr)
Dit lied (Psalm 134) dateert uit 1551 en is van de Franse bescheiden componist Loys Bourgeois. (1510-1561 +-)
Zie foto.
De stevigheid van het notenbeeld, (op één uitzondering na; vierde en halve noten) de maatloze verdeling van het ritme, en een tessituur die uitnodigt tot gemeenschapszang, vormen ongetwijfeld het 'recept' van protestantse koralen.
Zijn studiewerk 'Droict chemin de musique' (1550) behoort tot zijn eerder onopvallende 'publicatie'.
Bij nazicht van het lied, kan er enige moeilijkheid ontstaan bij het zingen van de derde strofe.(?)
De tekst is een ander paar (albe-)mouwen!
Tekst 2de strofe.
Die in het huis des Heren zijt,
zegent zijn naam en majesteit,
zingt tot zijn eer met luider stem
en heft uw handen op naar Hem.
Och, ik ga mij niet bemoeien in een machtsmisbruik (=macht, -mis, -gebruik) binnen een 'kerk'.
Een kerk die wij, ho zo nodig hebben.
Het pedofiele gedeelte is nog maar een tip van een 'sluier' waarmee wij bijna dagdagelijks om de oren geslagen worden.
Het treft 'gewijde' handen, en dat is des te pijnlijker.
Ook zij zijn 'mensen' van vlees en bloed........maar....!
Was Jezus van Nazarhet een homo? (Dit is geen 'verwijt')
Een pedofiel?
"Ik belijd voor God en voor U allen,
dat ik gezondigd heb in woord en gedachten.
In doen en laten...!"
Een dagelijks gebed van een christen mens.
Een existentialist, een Thomas-figuur uit een Bijbelverhaal, denkt..., zegt:
" Eerst zien en dan geloven."
Maar weet jij hoe de 'kleur', 'wit' er in 'werkelijkheid' uitziet?
Prachtig qua tekst-inhoud en waaraan wij niet 'durven' 'passeren'.
Maar laat ons toch realistisch blijven.
Uit ervaring weet ik, dat 'sommige' pastoors, beroep doen (deden) op een tekstuele inhoud van liedbundel's. (Huwelijksliederen)
Verrassend, aangenaam en met stille devotie, beluisterde ik (preek) de replieken waarvan 'hijzelf' wel een 'universade van genoegen' wist te verzinnen... maar aan ervaring ontbrak het 'hem'.
In de 21ste eeuw staat men voor een beslissing (celibaat) het welke reeds stilzwijgend zijn gang gaat. (Diakens)
Men is zeker nog niet 'aan het einde van het latijn'!
Een huwelijk.
Eén, toch wel meest natuurlijke vorm van samenleving.
(Een mens kan niet zonder de andere...)
Ook tussen homo's, lesbiennes....maar dan raken we een 'delicaat' punt aan waar de katholieke 'volgelingen', eeuwenlang een 'intra muros' verhouding hadden met 'geeste's genoten' en ... de brave gebed's-consument neerknielde in een overtuigde 'ziele zaligheid'.
Ik herinner me dat dit drie-stemmig lied (1981) een schuchtere poging was, het R.V.-koor in te wijden (?) in een, in die tijds periodiek, vreemd 'engagement' van vocale, wereldse samenhorigheid.
De tessituur (in dit geval; sopranen ((?)) alten én ... van de mannen) werd 'getest' op het 'eigen' kunnen en niet zo zeer op de artistieke, compositorische waarde inhoud.
Polyfonie had dit 'keer' geen homofone bazaltzuilen, (bv.koralen) maar bezat een 'zwijgzame' imitatieve (bescheiden fugatische) proclamatie voor talrijke, overtuigde enthousiastelingen.
Als dirigent (1979) kreeg ik een 'blanco cheque'.
Eerlijkheidshalve was dit gemakkelijk, omdat het toenmalig kerkkoor (1980) op sterven na dood was.
Met alle respect trouwens..., maar er kwamen andere tijden.
Zowel het kerkkoor als het R.V.-koor participeren (cum laude) in een huidige fragiele, katholieke geloofsgemeenschap.
In de loop der jaren (kwaliteitswaarde) heeft zich dat,
tot op heden, gekronkeld met een soms zéér aangenaam-verrassende (koor-)presentatie.
De eerstvolgende blog dagen zullen weinig aantrekkelijk zijn voor niet musicofielen.
Foto:Koorpartituur met piano (orgel-) begeleiding.
Het zijn de voorpagina's van eigen 'composities'.
Bv. het Maria-lied (handschrift) uit 1990 het welke ik van onder het stof gehaald heb.
Maria-'liederen' (Latijn) kregen pas in de 11de eeuw een plaats in de Katholieke en 'aparte' wereld met een erfgoed van eeuwenlange verduistering door 'paarse en andere heren'.
Maria was een Moeder...en dus vrouw.
Het éne werd geprezen, het andere 'ontweken'!
Troubadours, trouvéres, minnestrelen maakten de populariteit van: 'een wonder der schepping' werelds.
Magnificale composities vonden hun inspiratie in gewoon: ....'Mama'!
Een klanknabootsend woord met 'reusachtige' 'vertalingen (kunst) van 'gevoels'-inhoud door monumentale 'Creators' uit de kunstgeschiedenis.
Het allereerste woordje van een kind...'Mama' ....
Enkele weken geleden mocht ik een onverwacht bezoekje ontvangen van een gewezen verdwaalde 'zendeling'. (Missionaris)
Na een gemoedelijk, druk en animatief namiddaggesprekje, verzeilde of verplaatste het 'gesprek' zich naar de 'mannelijke' waardebon (?) in ontwikkelingslanden op de 'evenaar'.
Zijn ouderdomsfactor kreeg geen vat op z'n steeds jonge profilatie.
Noch qua 'cat-walk',
noch wat betreft woordkeuze.
Ik vroeg 'hem', wat in zijn idee, het belangrijkste 'gebod' was.
"De gemeenschap van de heiligen....!"
Nu,... in gans mijn 10-geboden-carriére, komt dit niet voor, ten ware met andere bewoordingen.
Vrouwen ondersteunen hun belangen,
mannen hebben het 'in de handen'!
Beiden 'verzilveren' een gelukkige bezorgde dag voor morgen.
Een 'revolutie' in de katholieke liturgie en meer dan dat.
De 'mensen', 'aanwezigen', een overdosis 'Katholieken' gingen de taal van de priester verstaan.
En niet alleen dat. (Een 'bescheiden' onderdeel van een vier-jaar durend concilie.)
Ook de onschatbare waarde van Gregoriaanse gezangen werden vervangen door de 'volkstaal'.
Het uitnodigend, actief 'beleven' van liturgie.
Als je regelmatig naar de eucharistieviering (zondag) op nederland 2 kijkt, merk je, hoor je, dat amper na 60 'gelovige' jaren, het 'Latijn' reeds in 'renaissance' is.
Erg opvallend.
In de kerkgeschiedenis een 'miskleun'.
Een Nederlands Bisschop laat toe, de eucharistieviering deels in het Latijn, deels in het Nederlands te 'doen'.
Soms ben ik verbaasd dat relatief jonge 'priesters' (voorgangers in een T.V.uitzending)
dermate met de Latijnse taal perfect omspringen en 'aanwezigen' 'zingend' dit beantwoorden...
Nogmaals,.... na 60 jaar 'vernieuwde' liturgie. (?)
Weeral een 'wankele' toestand binnen een reeds verdwaalde kerk.
Op dit eigenste moment (zondag 6 mei 2012) is er een T.V.uitzending vanuit St-Truiden met volkszang....in het Gregoriaans???
Maar laat 'ons' toch voorzichtig zijn met 'actuele' (liturgie) 'curves'.
Een panorama van: geen 'verplichtingen' meer hebben en toch in de hemel te komen.
Misschien is het Katholiek woord, lied, dat we niet verstaan, vreemder, mystieker en daarom acceptabeler dan: hedendaagse (?) 'klare wijn' die ons geserveerd wordt met 'onfatsoenlijke'
"Gij zijt artiest........." was een 'benoeming' die ik in mijn pensioenerings verblijf kon appreciëren, waarderen en moest aanvaarden.
Het heeft natuurlijk een secondaire 'volksbetekenis...' maar daar durfde ik, op dat moment niet aan denken.
'Artiesten' eigenen zichzelf (nar-positie) het voorrecht toe alles te mogen zeggen (schrijven) met weinig oppervlakkige duidelijke, soms kwetsende reflexie want..het komt van 'ne'n artiest'.
Als...als men mij zou vragen: "Wat is uw teleurstelling in het R.V.-koor?" is mijn antwoord; het 'ontwijken' van mijn eigenste 'compositie's, hoe bescheiden (aantal en inhoud) deze ook moge zijn. (M.a.w. het verwijderen hiervan.)
Als..als men mij zou..... vragen:
"Wat is uw stille hoop voor het R.V.-koor, toekomst gericht?"
Op de eerste plaats, de samenhorigheid, het goede te bewaren.
Tijd heb je niet in handen. Het overwint de mens.
Restanten zijn de 'witte en zwarte' bolleke's' of programma's die zich 'vaak', met inkt-verstuiving een weg banen in de gemeentelijk historiek van bezorgde 'huisgenoten'.
Antwoord graag?!!!!
Mijn 'realistische' kijk op het R.V.-koor....,
bv. een opluistering in een kathedraal. (Brugge en/of Gent.)
De twee enige vlaamse kathedralen die nog niet 'bezocht' zijn. door het R.V.-koor.
En daarnaast?
Een opluistering in de Frauenkirche van Dresden. (D) (Zie foto)
"Ja, je hebt het nogal hoog op...?"
Vroeger sprak je zelfs van de Sint-Pieters in Rome...?
"Dat is zo...!
Klik op foto.
Ook op bijlage, maar ik vrees dat er voor dit concert slechts nog enkele toegangskaarten meer beschikbaar zijn.
Best even vooraf contact opnemen. (Zie bijlage onderaan)
Mijne' velo' was mijn 'lief' en of ik nu richting hemel of hel reed...., 'in panne' viel... of wat dan ook...., ik passeerde voorbij 'Zeuntje koopman' (Hellestraat) en die ging er zeker iets op vinden.
Aan de fiets-presentatie zal het zeker niet ontbroken hebben.
Hawaiaanse 'Floskes' aan de stuurstang, een vlagje van eender welke merk, fel gekleurde, 'bizoux' aan de 'freinskoppeling', ..als het even kon..ook een achteruitkijkspiegel om een adolicentie-'presentie' nog meer 'cassette' te geven maar zonder functionaliteit.
Een fietspomp en een drinkbeker die gevuld was met 'kalliesenhout sap'.
Maar er ontbrak nog iets.
Het 'brommer gevoel...! (Geluid)
Rond nieuwjaar kregen mijn ouders, Anna en Oscar uit het Café St-Hubert, van mijnheer Leon, (Thuysbaert, 1895-1974) enkele nieuwe 'batten' speelkaarten.
Nog 'stijf' van de pers en amper gebruikt.
De kaarters, na 't achtsen' (zondagsmis) moeten dit gemerkt hebben want ze telden de kaarten vooraf (32) en gaven de voorkeur aan een eerder goed-gebruikte kaarten bundel, want 'spik-splinter-nieuwe kaarten' waren gevoelig aan ontvreemding, hadden zij gemerkt.
(Wasknijper ((en daar was weeral een verschil in: een natuurlijke houder of met en spanveer)) en een (speel-)kaart, tussen de spaken van mijne 'velo' en dat 'brommerde' dan gelijk een 'solex'-geluid en gaf het gevoel van een slot moment uit een 'escape'-verhaal (film) met Steve Mc Queen in de hoofdrol.
Toen de Hellestraat nog een 'kasseiweg' weg was, moest je al uw (fiets-) stuur virtuositeit pretenderen of pedaleren om in een smal 'spoor' en naast de blauwe natuurlijke bordstenen een weg te vinden naar bv. de hoogmis. (Kerk)
(Alhoewel er maar één mis ((Eucharistieviering)) was)
Na E.H. Rooms kwam Pastoor Geilleit.
Ik hield van hem en hij van mij, maar het bleef altijd bij een onopvallende langdurige handdruk.
Waarom?
Voor de hoogmis kwam Hij naar het oksaal, vragen of ik een koraal van Bach kon spelen en of ik 'geen zin had, na de mis in de pastorie te komen om een 'tasken' koffie te drinken.
Dit gebeurde meerdere malen.
Nadien deed mij dit allemaal denken aan Pastoor Munte en 'de witten'. (Ernest Claes)
Hij bedoelde natuurlijk: 'O hoofd vol bloed en wonden' uit de Matthëuspassie van Bach.
Maar deze grootmeester onder de grootmeesters had het ook 'gestolen' van Lutherse 'theologen'.
De Eigenzinnige E.H. Ignace De Sutter, (Leraar Normaalschool St-Niklaas) wierp al zijn bescheiden gewicht in de schaal, om nog net voor het 2de vaticaan's concilie, een vlaamse liturgische zangbundel, met eigen bescheiden inbreng, te publiceren, in een genootschap van Huybers-Oosterhuis, Willem Barnard en andere Protestantse of Calvenistische model- volgelingen.
De brede gang naar de kamers van verblijvende 'collebaars', deed geen vermoeden rijzen dat er zich een 'slordige' 'studiekamer' van 'professoren' bevond, achter een ongesloten deur.
Het leverde hem (Sutterken) 'Op het matje te moeten komen'! (Bisdom)
Een 'vrijage' met de protestanten....!
Je zou voor minder...tegenwoordig.
Hij (E.H.Gelleit) vroeg dit telkens opnieuw en deed of hij het niet meer wist van vorige keer.
Hij wist dat ik dit kon 'spelen' en misschien vroeg hij het me juist daarom.
(Ik mocht 'Meester' Van der Linden vervangen.)
Met mooi, jong volk, rond en voor het harmonium, (iets anders dan een orgel) waar ik, tussen haakjes de ziel uit mijn lijf 'getrapt' heb, (er zat een gaatje in de blaasbalg) wist ik dat de harmonisatie van dit Protestants(lijdens) koraal toch rakelings perfect klopte met de geschreven partituur.
(En de pastoor was geboren tussen een galerij van protestanten.Terneuzen.((N)))
Meer nog, ik speelde het uit mijn hoofd omdat er mij zeker geen onvergetelijke blik van appreciatie zou ontglippen.
Ik bleef kansloos..., ook na een steile trap naar boven. (Oksaal)
Na de hoogmis kon ik, in de woonkamer', meegenieten van een echt 'geurende' pijp-tabak van 'de pastoor'....., met een meer dan bezorgde huisgenote. (Meid)
De gespreksonderwerpen zullen wel richting klassieke muziek gegaan zijn,
maar daar herinner ik mij niet veel meer van.
Wél bv. dat het torentje met luidsprekers werd gevoedt met het klokkengeluid van een L.P. en in een latere tijd door een bandje.
Het toegangeklijk antwoord stond, bewust, op de keerzijde van mijn schoolbord met Gotische letters geschreven en elke maandagmorgen draaide ik het bord,
met eerder schijnheilige kennis, om.
"Een middel om gedachten en gevoelens uit te drukken."
Studenten hadden daar weinig hinder van, maar voor mezelf gaf het me een 'fictief' gevoel van eigen-overtuiging..en daar deed ik hét dan een vol schooljaar mee.
Dat het R.V.-koor een bescheiden imago heeft, wil ik ergens betwisten.
Dat wil daarom niet zeggen dat vergeelde, verzegelde en verleden partituren geen 'dienstbaarheid' kunnen gebruiken.
'Ronkende' 'titels' verlangen naar expansie, expositie, misschien wél een uitdrukking van en binnen een kader van 'verlegen' uitvoerders.
Behalve...ze (oude koorpartituren) worden niet meer gebruikt...!
In het verleden werden koristen, bijna wekelijks vergast en verrast op nieuwe koorwerkjes
om het vuur 'brandend te houden'.
De afwerking liet soms op zich wachten.
Het stuitte op een 'onmogelijkheid'.
Vreemde 'aandoeningen' (Titels van koorwerkjes in bv. een uitvaartliturgie) verstevigen de aandacht van een gevoelige bijeenkomst naargelang de populariteit van de overledene.
Weinigen 'verstaan' de inhoud, maar met een passionele vertolking, geurt het naar medeleven.
Een overlijdens tekst, (Bieleken) onmiddellijk na de offergang is voldoende om het verdere sacrale gedeelte te verlaten.
Men keert het letterlijk: 'de rug toe'.
Sommige blog-importanten verdelen een gedachte, waarover ik het,
rakelings, niet eens ben.
'Het' kan leiden tot contraversiële meningsverschillen, (Dat zal ook zo)
beleefde woordenwisseling, met een goed glas wijn,
en bovendien een gesprekspartner die overtuigd is van zichzelf.
Als je het gezicht van een koorzanger 'bekijkt', ontdek je amper obesitas,
of ouderdomsrimpels.
Het hoeft geen betoog dat zingen zéér gezond is.
(Universitaire studies zijn het hierover eens.)
Natuurlijk ontgaat het ons niet dat een 'ambetant' dirigent hiervoor 'deeltijds' verantwoordelijk voor is!!!
Een dirigent verafschuwt het woord: 'Divertimento'. (=Amusement)
Hij/zij sereneert, (serenade of gemoedelijke avondmuziek) profileert, filtreert zich liever quasi buigzame armbewegingen, die de taal van kunst zouden 'moeten' uitdrukken.
Iemand die een eerste maal een 'koorherhaling' bijwoont, neemt deel aan een
Bourgondisch 'diner'...
maar....laat het a.u.b. niet wegzinken in een café(-t)aria!
Vandaag 'lijkt' een uitdagende confrontatie met: 'ik heb gelijk' én...met goed bedoelde, eigenzinnige overtuiging, dwarrelt hij/zij, met hoge 'frequentie naar een andere planeet waar het succes, een secundante ondersteuning betekent in het familiale gebeuren.
'Er was veel volk'...is de graadmeter van succes, maar daarom niet van kunst.
Een 'organisatie' bezit duidelijke 'steunfondsen', 'particuliere' fans.
Alhoewel het lidmaatschap over een overtuigende meerderheid beschikt, binnen een organisatorische en tevens actieve, wekelijke samenkomst van 'vreemde' polyfonie,
vraagt het bestuur om in de gunst te staan van (concert-)aanwezigen wat één van de doelstellingen 'moet' zijn.
(Toehoorders...zelfs luisteraars, wat niet altijd 'accordeert' ((programma)) met de visie van dirigent.)
Het (koor) mag geen wekelijks 'opvangcentrum' worden van verweesde volwassenen die hun loyale vocalises (in het kader van polyfonie) trachten te accentueren met eigen-overtuigende inbreng.
Klankdiversiteit maakt deel uit van dag-dagelijkse consumptie.
Hoe zo?
Zet uw 'radio' maar aan (keuze-zender) en 'onbewust' ontvang je een 'roulade' van aangename
of vervelende klanken.
'Onbewust' betekent ook:
'Denk jij na, wanneer jij je ontkoppelingspedaal indrukt bij het autorijden?'
Afscheid nemen is té moeilijk om het menselijk te aanvaarden.
Je indroctineert, met onaantastbare (onverstaanbare) gevoeligheid als 'alleenstaande' binnen 'gotische' Gods zuilen, waarvan enkel jijzelf de kwetsbaarheid ...zelfs niet wil..... aanvaarden.
('Afscheid nemen, je leert het nooit' ...)
Men verdwaalt in een tijdelijk (wat dat ook is) imperium (ook tijdelijk) van een actuele 'akte of (passie) de prèscense', maar er is een medeburger....de 'ouders', de 'pedagoog' met vertwijfelde overtuiging wat je begeleidt binnen een straal van een huishoudelijk 'abba' gevoel.
Het maakt deel uit van ....een levensloop en ieder van ons kan een boek schrijven over zijn/haar eigen levensloop.
Je verveelt anderen omdat het te gevoelsmatig, onbegrijpbaar in uw gedachten circuleert.
Als er een begin is, is er ook een einde...maar dat einde heeft geen begin...
Tijd en ruimte bestaat niet.
Wél in het menselijk denken....10.000.000.000.000 cellen.
"Ik ben de Alpha en de Omega..."!
Zonder begin en zonder einde.....
Dit onderdeel brengt mij dagelijks, in een aangename geloof's-depressie midden een collectiviteit (collectie) van fugatische deel klanken, harmonie en andere voorstelbare...
én eerlijkheidshalve verwachtte 'cat-walk'.
Kunst verduidelijkt zich niet. (Met een accent op analyse)
Het is wél een genot's partner en de kunst heeft een mannelijk ...heu..lid..heu..,woord.
Het is een 'menselijk' 'tijdelijk' afscheid wat zich ook met beperkte visuele, gevoelsmatige, (psyche) en andere mens-denkende, vreemde voorstellingen, een 'bevoegdheid' geeft binnen 'ouderlijke' 'antieke' .......soms als alleenstaande!
Stille bezoekers van deze site, zullen reeds gemerkt hebben dat een aantal bloggen vergezeld worden door een power point, met diepzinnige inhoud. (Dewelke, voor allle duidelijkheid, niet van mezelf komt maar...'gebeesd is nie gestooool'n hé').
Iets waarvan ikzelf houd. (Power point)
Het toetst ons 'zijn',... onze labiele, onstandvastige overtuiging, in welk opzicht ook, aan 'fragiele' naastenliefde, een craquelé-glas met uiterlijke barsten maar zalig om de (drank) inhoud te consumeren.
Een mens zou tweemaal 'moeten' leven,.... met een 'stramijn' (stramien of kolenzifter) in de hand met als gevolg dat de Leuvense stoof en tweede maal werd aangestoken met restanten van de eerste 'keer'. (Kolen)
"Dit en dat kon ik anders geformuleerd..., geschreven hebben...met diepere inhoud....",
Het zijn dwaze gedachten 'iets' met ziele-kundigheid te beletteren.
Wanneer het hét 'model', 'muziek' betreft, loopt het helemaaaaaaal 'mank'.
Het treft enkel maar 'ontgoochelde' 'creatievelingen' (ook dirigenten) met een eigenzinnige, ondeelbare waarde van overtuigde personalisering t.o.medebewoners in een 'aangename' leefgemeenschap (gemeente, stad) van minzame 'broeders en zusters'.
En over een rusthuis wordt voorlopig niet gesproken.
Ik kan, voor mezelf, niet nalaten, een secundaire 'invasie' te plegen op 'eigen' werk. (schriftuur) in de wetenschap dat ook dàt een 'boterpapierke'n' (Martha Potters) zal zijn in een (mijn) 'testament'. (Nalatenschap)
Een begeleiding van een auditief én visueel bestand, als ondersteuning bij de blogs, is een uitdaging voor mezelf.
Het sacrament van de biecht behoort tot een 'gisteren-verleden'.
Gezondigd of niet,...
naar de biechtstoel moest je...
En je zocht naar gefantaseerde en toch nog fatsoenlijke gedachten, want dat behoorde (gelukkig) tot zondigheid en je moest dat, bij-god, nog vertellen aan 'iemand' ook.
Hoe groter uw 'penitentie', hoe 'zwaarder' uw zonden....en tijdens de 'zeven weken', voorafgaand aan het vormsel, werd dit, met interne zorgzaamheid verspreid in een 'college' van klas-makkers.
Mijn(sorry voor het woord) bloggenworden steeds enkele dagen vooraf geprogrammeerd, en wanneer ik dan 'de's morgen's' mijn eigen blog las, vond ik het 'over de schreef' en schrapte kwetsbare gedeelten die niet in een patrimonium van 'successierechten' thuis hoorde.
Laat me duidelijk stellen dat deze versie (blog-titel) een algemeen probleem vormt voor vele parochies en profane koorconsumenten, en niet gefocust op het R.V.-koor.
Maar een 'probleem' moet zich stellen, hoe onaangenaam dit ook mag zijn!
Stel je voor dat je 365 gelukkige dagen zou hebben. (Ik wens het U niet toe.)(!)
Dan ga je op zoek naar dat uitdagende 'moment', waarvan je, als mens, geen 'meester' bent en ontgoocheld zou zijn met een ontbrekende 'confrontatie'.
Een zoektocht naar..., steeds opnieuw...., elke morgen met een zeker onopvallende gedachte:'Wat zal deze dag brengen?'....
En 's avonds...'Wat zal de dag van morgen brengen....misschien is er iemand die aan me denkt...een e-mailtje stuurt, ook al heb je dat reeds ontvangen...het deert niet....er is iemand die aan je denkt............ (Een Emmaüsganger...)
Vroeger was een kerkgebouw een wekelijkse (wettelijke((?))) inval basis met eigen- 'overtuigende' ziel genootschap... en nu een uitval... met Oosterse 'invalide' -logementairs.
Het kerstverhaal 'schrijft' ons toch: 'Er is geen plaats in de herberg....'.
Zeg dat maar eens aan een zwangere vrouw die haar weeën heeft.
Ik ga niet vragen om U te transformeren naar een 'Vaderschap', aan de zijde van uw accidenteel 'liefje', want ook U, beste lezer, zou zich kunnen beschamen aan een 'new-born life' wat des-al-niet-te-min recht heeft op LEVEN.
Misschien wil geen enkele man, Moeder worden, want dat is te moeilijk.
Het maakt deel uit van: het was, het is en het zijn...
De w's: waarom, waarvoor, waarvan, waarin, waarmee...schetsen een 'fragile' overtuiging van humane presentatie. (Macht en Sexualiteit of-te-wel, Freud t.o. Adler, of-te-wel, U en ik, of-te-wel het bestaan van een zielig denkpatroon......of misschien wel 'denken' voorbij het heelal, kosmos, universum...kan niet zonder een denkbeeldige voorstelling.
Het houdt ons recht, met een rechtstreekse confrontatie uit het christelijk verleden, maar ook dat confronteert ons met de onaangename 'verstuifde' 'energie' van een sterk verleden.
Wanneer wij het ons kunnen voorstellen, verdwalen wij in nietige tienduizend miljarden (hersen) cellen.
De 'kunst' bestaat hierin dit te comprimeren met een genoot en dit mag geen alledaagse 'opdracht' zijn. (Je wordt er niet 'oud' van!)
Het 'moment' heeft geen deelbaarheid, met een neurologische, unieke aangename, kwetsbaarheid binnen het menselijk lichaam. Of toch...
Jozef (Ook al was Hij niet de Vader) was oud en wijs genoeg om hier geen eeuwenlange Joods-christelijke nostalgie aan toe te voegen.
Al deze 'verhaaltjes' brengen ons één maal per jaar (kaarten) samen, om kerst wensen met elkaar te delen op een bedje van 'Vergeet-me-nietjes'.
Toch gaan we achteloos voorbij aan de christelijke, laat me toe: humane 'essentie'!
Het verveelt nooit, omdat dit een 'aankondiging' is van een nieuwe lente en bovendien een alibi is om 'vrienden' te herinneren aan hun schriftelijke 'contractuele' overeenkomst van waardering.
Koren dragen (droegen) bij tot een, twee duizend jaar geleden, herdenking. (Eucharistie)
Welkome (koor-)gasten was en is een ruggesteun van de voorganger.
Maar... wat nu?
De Kerk loopt leeg en het koor wordt 'ouder'.
Deze 'pancartes' zijn ons voldoende bekent, met weinig opbeurende, christelijke gevoelens.
Elkeen maakt dit (geloofscrisis) voor zich zelf uit..maar een mens kan niet zonder de andere! (Bomans)
Ieder vindt wel een reden om de'n hemel te komen.
Als ik een religieus boek koop omwille van, niet alleen de titel maar er ook de antwoorden in hoop terug te vinden, ontgoocheld het me telkens opnieuw.
Deze zoektocht van een Christen, is misschien de sterkte van het 'geloof' want, een antwoord zou 'desastreus' zijn.
Het 'einde' van alles betekenen.
Geloof, HOOP en Liefde staat er ergens genoteerd.
Wanneer dit 'godshuis' (kerk) zou vervallen in een on-functionele 'toestand' zonder medebewoners als gevolg van bv. 'verwarde' priesters, vervalt ook de occasionele opdracht van een koor.
En dan...?
Het 'religieus' koorrepertorium is nog steeds omvangrijker dan het profane en je kan toch niet elke maand een 'Gildenhuis'-concert geven in vervanging van een Eucharistieviering,
ten ware...!
De opdracht van een koor-bestuur (om nog maar niet over de 'kerk' te spreken) is lang niet eenvoudig en nestelt zich in een cocon van een beschermd verleden.
Met uitsterven bedreigt.....en daarvoor voelen 'wij' ons nog te jong.
Het behoort éénmaal tot een 'roulade' van eeuwenlange stilzwijgendheid.
De 21ste eeuw zal zich performeren in de geschiedenis, en ook de huidige actualiteit (laat ons geen pers mededelingen meer doen...) zoals deze op een ander artistiek vlak werden ingevuld (Concilie van Trento) genieten van historische dwalingen.
'Paarse heren' voerden oppositie t.o. de onverstaanbaarheid van het Latijn. (Polyfonie)
Gelukkig heeft de componist, Giovanni Pierluigi da Palestrina het 'recht gezet' met zijn Missa Papae Marcelli,... (naam van de toenmalige paus) en wilde deze uitzonderlijke componist dat: met polyfonie, ook 'latijn' verstaanbaar moest blijven.
Genietbaar wat het verleden betreft, maar toch met een 'licht' gevoel van hedendaagse 'resistentie' om het pinkster-licht te accepteren.
Maar om te leren lopen moet je 'kunnen' vallen...en daarna weer opstaan....!
Een kind ervaart dat met luidruchtig gevolg.
Een volwassen verdraagt dat met ingehouden tranen.
Jarenlang kampen (kamperen) amateur koren met het wegblijven van 'jonge' gegadigden.
Het kerkgebouw doet flink z' best en toch biedt het geen alternatief.
Dat zou té zondig zijn in een heterogene (?) leefwereld van de 21ste eeuw (maar...eeuwen lang verzwegen) met een uiteindelijke collectie van onaanvaardbare 'gewijde' handen.
Elkeen verteert dat voor zichzelf, en de keuze tussen katholiek, protestant, orthodox, angelicaan of wat dan ook, maakt hij/zij zelf uit.
We mogen ons niet vervelen in een 'testosteron' of 'oestrogeen' -gehalte.
Alhoewel dit heel wat menselijke problematiek oplevert, werpt dit een schaduw op het toekomstig verrijzenis feest. (Levensovergang)
Het bood, voor 'componisten' (Kerstklanken en passiecomposities)) een uitdagende 'vrijage' met open 'symfonische' polyfonie en nog zo meer, terwijl het 'woord' toch een 'primaire', 'gekazuivelde', brocante, expositionele 'hou vast'-nocturne voorstelde.
Het programma is 'van de'n oude'n tijd'... vertoefd reeds meer dan een halve eeuw in een onhoudbaar paternalisme.
Er wordt veel accent gelegd op het religieus koor repertorium...,
(Christelijke dienstbaarheid.)
Er is te weinig 'moderne' (?) muziek.
'En hierin ligt een vorm van waarheid maar, kennen zij 'moderne' koormuziek of is het een alibi om....?'
Wil men een 'renaissance', en een toch niet (verwaarloosd) gewaarborgd 'reveille' uitdagen, zal men een R.V.-koor, 'jongeren' 'moeten' opstarten met meer dan mediatieve verspreiding!
Hoe?
Enkele jongeren (Bv. acht in aantal,.... 'k zeg zo maar iets) een zelfstandige verantwoordelijk geven met, en dit is zéér belangrijk, de financiële steun van het R.V.-koor.
Ik ben overtuigd dat, een selectie uit het vroegere Jeugdkoor van Zuster Lieve, wanneer men deze adressen of gewoon mondeling, zou kunnen terugvinden, er, uit de honderden, toch wel een 'dubbel-kwartet' kan samengebracht worden wanneer dit gebeurt met de nodige 'diplomatie'.
De keuze van een dirigent (-e) is zeer belangrijk, maar op dat moment laat je dit aan henzelf over na mondelinge overeenkomsten.... met financiële steun van.....
met accommodatie....'stand-by' waar nodig is....
Geef hen vertrouwen en zij krijgen 'vleugels'.
Sommige 'Ruysschevelderkes' weten nog goed hoe de 'twaalf', in de loop der jaren gegroeid zijn, maar na verloop der jaren kan er een probleem ontstaan waar je niet onmiddellijk aan denkt maar er vandaag (ongevraagd) mee geconfronteerd wordt.
Bezorgdheid voor 'morgen', wat een koorbestuur zeker siert.
Hoe velen van ons genieten niet (op onze leeftijd) van 'vroegere' opgedane' kind' ervaringen. (Dromen)
Dat geldt ook voor toenmalige kinderen die nu ook (misschien) grootouder zijn.
Muziekgeschiedenis heeft een ander paar 'Winterse' mouwen, maar dan spreken we over de late middeleeuwen, vroeg renaissance waar vlamingen naar zuid-europa trokken om kunstvolle, artistieke erkenning te verkrijgen. (En ook verkregen)
Dit was van noord naar zuid. (16de eeuw)
Nu is het van oost naar west. (21ste eeuw)(???)
In een droge ruimte is elke fractie van een seconde, bij een te vroege inzet van één of andere stem, hoorbaar en storend voor een 'verdwaalde' criticus. (?)
De ruimte is een zeer belangrijke klank beker voor dirigent en uitvoerders.
(En lege ruimte's klinken nu eenmaal voller, aangenamer....) (!)
Maar laat ons dat absoluut terzijde schuiven en geen verdere grijze haren verzamelen.
T.g.v. de jaarlijks uitvoering van de Mattheüspassie (J.S.Bach) in de Basiliek van Hulst (N),
zag ik, in het stevig programmaboekje, (Rotary Project Hulst) terloops de naam:
Ruysscheveldekoor vermeld staan, en dit anno 2012.
Hollanders zullen hier een 'vapeurken' van gekregen hebben.
De Mattheüs-passie (Mendelsshon-idee) werd uitgevoerd zonder patente Nederlanders,
terwijl de traditie: koren, solisten, instrumentisten én dirigent, jarenlang het uithangbord was van Hollandse 'devotie'. (De Gentse oratoriumvereniging niet meegerekend)
In 1986 kreeg het Ruysscheveldekoor, samen met het Gent's Kathedraalkoor
o.l.v. Luc Van Meersche met begeleiding van de Kathedraalorganist uit Mechelen, Peter Pieters en het 'Blauwe Hoeve-koor (Hulst) in deze historische Basiliek, een 'net over de grens' deeltijdse opdracht het concert 'luister' bij te zetten.
Daar geloof ik niet direct in, want...dan is er ook een begin geweest.
Beide 'begrippen' (begin en einde) vormen geen onderdeel (als het dit al is) van niet eens voorbijgaande, en naar mijn gevoel; intellectuele 'levenslust'.
De architectuur van een 'schooltijd' (man-vrouw, man-man, vrouw-vrouw)
geniet van een korte 'levensduur'.
Natuurlijk ontwikkeld zich hier de vraag:
"Wat is...leven....?"
Genot van visuele, auditieve..., onmiddellijk (onvermijdelijk) gevolgd door, én/of sexualiteit én macht.
LIEFDE zou dan als 'beschermheer' moeten 'tussenkomen'.
Zich performeren in een draaglijk, tevens momentopname, gevoel van hét 'zijn'?
Het creeërt in geen geval een toevallige bezoeker.
Integendeel, de deurbel oxydeert zichzelf met afwezigheid van buitenhuiselijk gebruik.
Een 'galadiner' van voortreffelijke dis-genoten met 'krokante' bevoegdheid,
geven soms een illusie van 'waardige' aanwezigheid.
Het waar dat het Ruysscheveldekoor mijn dagboek is geworden van glorieficante 'eenzaamheid'.
(Retorische analyses van ((ver-))draagzame mensen.)
Humane, kunstzinnige geestdrift met een 'contractuele' overeenkomst die zich niet liet scheiden door 'bekwame' muziek redacteurs', maar wél door interniteit.
Het is waar dat het R.V.-koor zich laat 'drijven' op een neo-populariteit.
(Gevraagde opluisteringen van uitvaarten...
aanwezigheid van zéér talrijke 'claqués' tijdens bv. een 'koffieconcert', e.d.)
Het is waar: ik geniet van eigen 'geschilferde' schriftuur.
Het biedt 'adem' voor 'morgen', in de nabijheid van enkele 'passanten'.
Ik heb lang getwijfeld volgende tekst kenbaar te maken,
misschien omdat ik ... Stekenaar ben en inwijkelingen (couriers) geen popularisme verdragen.
Het 'ontwijken' van tafelgenoten kan toch geen basis vormen van Christelijk 'gedrag'?
In 1999 was er het laatste Wienerconcert (Sporthal) met verblauwde inhoud.
Dirigent (Sebastiaan Van Steenberge) kon zich (stilzwijgend) niet verzoenen met een jarenlange 'traditie' qua populaire, zij het veel minder contrapuntische inhoud.
Jonge opgeleide dirigenten houden van ingewikkelde koor-polyfonie.
Een uitdaging voor henzelf en ontwijken de belangstelling van het aanbod.
In het programmaboekje werd uiteraard geschreven over Sebastiaan en z'n docenten (namen) aan het Lemmens instituut.
Hierover werd geen woord gerept (tdr) als één van de véle begeleiders (docenten) van deze 'begenadigde' kapelmeester. (Kathedraal van Antwerpen)
Het geeft me nog steeds een wrang gevoel afwezig te blijven van 'vergulde' historiek.
In m'n 20 jarige 'carrière' (zitbank) aan het Lemmens instituut, stak Sebastiaan, samen met Patrick S. met 'kop en schouders' uit t.o. z'n medestudenten. (Individueel onderricht.)
Foto: Orkest van het Lemmensinstituut o.l.v. Edmond Saveniers.
Met eigenzinnige, verwarde overtuiging, ondergaan wij deze 'stille zaterdag'.
Literatuur uit een 'stil' verleden met (nogmaals) actuele opstandigheid.
In de 'Goede week' wordt elkeen (of ieder-één) uitgenodigdtot het biechten van 'zonden' t.o. een priester.
(Of, zoals men dat 'proper' schrijft: openbare biecht.)
Sinds een paar decennia jaar geleden is de 'biechtstoel' een premature geworden, binnen een historisch gebouw (Laat ons hopen.)
Het gordijntje, (geheim) het schuifdeurtje, (onherkenbaar) één of twee trapjes op (calvarieberg) ingecalculeerd met een bijzonder, opvallend houtsnijwerk (totaliteit)
geniet mede van het 'interieur'.
Eigen woorden kregen een 'absolutie' met zegening van de 'overbuur'.
Het sacrament van de biecht (er zijn er nog andere) maakt een 'menopauze' door.
Koptelefoon op, ogen sluiten en luisteren naar het Ruysscheveldekoor. (Bijlage)
een dankbare christelijke getuigenis van bijbelverhalen
met conditionele vruchtbare composities.
Tot zelfs een bekend atheïst toe, die zich buigt over harmonieële programering.
Een koorgemeenschap verliest z'n waarde indien het, op z'n minst, geen opluistering verzorgd
bij externe 'expositie'.
Inderdaad.
Als ik het 'rijtje' aflees bij verleden daguitstappen, kom ik bij bv. Brugge, Hasselt, Oudenaarde, Gent, en verder...Ieper,Maasmechelen, St-Job-in-'t Goor, Antwerpen, enz...enz...
Telkens mocht Het Ruysscheveldekoor z'n stem 'verheffen'.
De scheiding tussen verleden en heden kan zich moeilijk laven aan lavendelgeur.
Het boetseert een 'piëta'!
Foto: Sussmayer, een componist ten tijde van W.A.Mozart en..
die het Requiem van Mozart 'afgewerkt' heeft. (1791)
43 Woorden beginnen met 'stem'.(Volgens Kramers Nederlands woordenboek uit 1957 !)
en maar 9 woorden met 'test'.
Stemtest: Stemproef is de enige verklaring die ik hierin kon terugvinden.
Muziek-encyclopedieën zullen ondertussen wel een vatbare 'uitleg' fulmineren.
De stem is een blijft het mooiste 'instrument' wat een mens bezit.
'Laat me blind of doof zijn, maar ontneem me nooit mijn stem'.
Nu, de stemtest!
In de wetenschap dat 1/25 (gemiddeld) van de mensheid,geen 'tonaal' gehoor heeft, ( de beroemde brommertjes in een klas) ook al zijn zij er zich niet van bewust, (en/of verschuilt de volwassene zich in een 'kazuifel' van oprechte dienstbaarheid (!))) en absoluut geen enkele hinder ondervind in de dagelijkse omgang, kunnen zij zich aanmelden binnen een gastvrij 'koor-gezelschap'.
Hier stelt zich een probleem van diverse, vaak humane 'allure'.
Iedereen kan zingen....maar binnen een 'geselecteerd' koor is dat een ander paar mouwen.
En ook nog, binnen een Eucharistieviering, is het niet hoe je 'zingt, maar wat je 'vertolkt'.
Het is vaak een 'tweede handse' verduiking van twijfelachtige 'gevoelens'.
Ikzelf hou helemaal niet van een stemtest.
Na één gezamelijke koor herhaling, met aanwezigheid van de 'kadidaat (-e)' vertaalt een dirigent (-e) zijn/haar bruikbaarheid binnen een koor.
Niet éénvoudig als je deze afgewezen koorkandidaat (-e) 's anderendaags in de supermarkt of 'doe het zelf-zaak' tegenkomt.
Nog 'iets' moeilijker wordt het wanneer een koorlid voor verdere diensten wordt bedankt wegens zijn/haar 'attitude', d.w.z. storend binnen de 'groep' of opvallende afwezigheid voor koor herhalingen en wel op de eerste rij wil staan wanneer er een opluistering of...concert plaats vindt en zo zijn er nog wat aspecten die ik liever voor mezelf houd.
Elke dirigent' (-e) hoort onmiddellijk of 'iemand' tot deze tot de 4% behoort of niet en 'moet' onmiddellijk 'optreden', hoe moeilijk dit ook is.
Het is zijn/haar plicht!
Stemtesten horen thuis op het semi-professioneel én het professioneel niveau maar daar hebben 'kandidaten' reeds talrijke stemproeven in hun opleiding, afgelegd.
Laat amateur koren niet naast hun schoenen lopen en zich eerder de vraag stellen:
"Hoe houden we het koor overeind", en met de 'eeuwige' vraag:
'Hoe kunnen we jongelingen aantrekken, deel uit te maken van een koor'?
Aan vragen geen nood, maar pasklare 'oplossingen'....zelfs met onuitwisbare ervaring's technieken, concurreert dit met een 'gisteren was het anders'.
Gemakkelijker.
De kerken lopen leeg omdat het antwoord uitblijft, en dit is een voorrecht van de kerk.
Eén maal een antwoord op al onze (Christelijke, om niet te Katholiek te zijn) vragen, zullen wij ons keren naar dat gene waarvan we méér hadden verwacht.
Eigenlijk sluit dit alles een normaliteit af in de loop van de (geloofs-)geschiedenis.
En een (kerk-) koor 'ontbijt' van een vreemde polyfonie in de hoop dat dit bijdraagt tot een persoonlijke, niet te opvallende ziele zaligheid.
Dus.....als je het mij vraagt; 'geen stemtest', maar dit is (weerom) een persoonlijke mening.
Bert Peeters (1943) wordt de nieuwe dirigent van het Ruysscheveldekoor. (2009-....)
Geboren in Puurs, gaf deze aimabele man, zijn 'visitekaartje af in de academie van
St-Niklaas met talrijke positieve getuigenissen van gewezen 'studenten'.
Hier is zijn C.V. uit een vorig jaar (2011) gehouden koffie-concert-programma te Stekene.
Bert Peeters.
begint zijn muzikale opleiding aan het Lemmensinstituut te Mechelen.
Hij vervolmaakt zich aan het Koninklijk Muziekconservatorium van Antwerpen voor hobo en orgel en in Gent behaalt hij het bijzonder diploma voor directie HafaBra (Harmonie, Fanfare, Brassband) bij Guy Duyck en volgt er tevens koordirectie bij Michaël Scheck.
Hij is jaren leraar leraar algemene muziekvorming, algemene muziekcultuur en samenzang aan de academie voor Muziek, Woord en Dans te St-Niklaas.
Hij fungeert er nog steeds als jurylid voor de eindexamens.
In de muziekafdeling Stekene zijn heel wat jeugdigen getuige van zijn muzikale competentie.
Jarenlang is Bert een vaste waarde op de musiceerdagen van Jeugd en Muziek te Antwerpen.
In 1982 richtte hij het Gemend koor Sint-Amandus (later Amicale) op in Malderen en na 25 jaar gaf hij dit dirigeerstokje door.
Sinds september 2007 dirigeert hij het gemend koor Cantate uit Willebroek.
In Temse richtte hij het vrouwenkoor Temsicantat op en dat wordt nog steeds door hem geleid.
Als organist en koordirigent van de Christus-Koningkerk te Temse verzorgt hij al meer dan vijfendertig jaar de eucharistievieringen.
Bert is tevens medewerker van VLAMO-Oost-Vlaanderen (Vlaamse amateursmuziekorganisatie) en Lid van de raad van Bestuur van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen.
Als je 'zeven' verschillende dirigenten gekend hebt, bestaan er evenveel verschillende 'interpretanten' (intendanten ((?))) met eigen karakteriële ingesteldheid.
Iemand (dirigenten) die openhartig met 'kunst' omgaan, (verantwoordelijke) verdwalen in een demonisch labyrint van zelf overtuiging.
Een 'uitstrijkje' bevestigd in deze 'omstandigheden, geen geloofwaardig en jarenlange kunst-contractuele verbintenis.
Wanneer deze (dirigenten) U confronteren met 'kunst' wordt het nog net iets moeilijker.
Ze zijn (gevoelsmatig) 'handelbaar', maar raak hen niet aan wanneer het een persoonlijke 'interpretatie' betreft i.v.m. bv. koormuziek.
Voor het C.V. van Carlo Claes verwijs ik U naar zijn boeiende dagverse blogs. (Bijlage)
Talrijke vragen vervoegen ons 'absenteïsme binnen een 'bewogen' (levendige) kerk!
Een liturgie streeft naar 'modaliteit', (modernisme)
liefst rakelinks naast 'zoete' dromen van bezorgde ouders of verwaaide kandidaturen van 'gelovigen', en dan bestaat er reeds een 'appocalips'. (Bijbelverhaal)
De interne filosofie van geloof en humane werkelijkheid, bezit een regelrechte confrontatie van 'tijdelijke' overtuiging.
Een doopsel-, of vormsel-akte is geen deelgenoot meer van Christelijke waarden.
Hoe goed bedoeld en de zorgzaamheid van menig ouders dit ook moge wezen.
Anderzijds: Catechisten verdienen 'applaus'!
We verliezen de essentie.
"Niets overtuigt zich van zelfstandige overtuiging!".
Toch is en blijft dit een 'bareel'. (Slagboom)
Met gevouwen handen, en gefezelde bed resonanties, zullen wij terugdenken aan datgene
wat ons eerder (tijdloos) te beurt viel.
De 'poort' is er...
Burchten en kastelen.
Basilieken, kerken en kathedralen.
Zij verdragen geen theologisch intellectualisme meer.
Bevinden wij ons in een 'interludium'?
De voedingswaarde (geloof) geniet niet eens meer van 'vertedering', 'overtreding'
en bij wijlen ' vernedering'.
Het zeer interne, geheime gedeelte van een begijnhof vertaald ook geen levenslange 'opluchting'.
En...vragen blijven steeds bevoorrechte, levenslange tochtgenoten.
Als mens biedt het ons klanken, zelfs letters, lettergrepen, woorden, zinstructurele opbouw,
en allerhande... met steeds een 'benadering' van oprechte communicatie.
Koormuziek biedt ons, hecht zich in een ontoegankelijke 'symfonie' van aangeboden partituren.
Claudio Monteverdi, Josquin de Prez, Phillipus de Monte, Ockeghem en vooral niet te vergeten Giovanni Pierluigi da Palstrina bewezen hun overtuiging (Verstaanbaarheid van de teksten) op een platform van nederigheid.
Na het 2de Vaticaans Concilie worden wij geconfronteerd met 'bijlagen' van eerlijke biechtgeheimen.
Naast het luiden van de kerkklok, (verdrijven van de boze geesten, en hadden de primitieve volken dit al niet eeuwen 'gecultiveerd'? Vraag het maar aan nonkel Pater!)
zingt dit een vers:
'Verdraagzaamheid'.
'...gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren...'
Nostalgie wedijvert met hedendaagse bezinning.
maar dat 'fenomeen' circuleerde eeuwen geleden ook al.
Niet alleen onder KUNST maar onder de stil-zwijgende clerus.
Het gaf blinde inspiratie voor beeldhouwers, schilders, musici, literaturisten en anderen.
Het ordent (organiseert) een opzettelijk gevoel van verstevigde ontoegangkelijkheid.
Waarom ik deze 'verzilverde' collums (bloggen, o.a historiek van het Ruysscheveldekoor) schrijf, is mij nog steeds een raadsel.
Misschien omdat gevoelens zo kwetsbaar en onverwoordbaar (?) zijn. (Uitdaging)
Misschien...omdat een enkeling geen 'tegenspraak' duld (verdraagt) naar de neo-populariteit van een gewezen activist (-e) en een genoegen vindt de 'sleutel' tot creatieve, artistieke zinnigheid te ontnemen.
Mensen kunnen hard zijn, maar... dat weet je wel.
Faalangst dirigeert een levensloop.
Eigen overtuiging wentelt zich niet in een aangename dialoog,
maar wordt een monotone, driftige tafelgenoot zonder gehoor.
Na verloop van tijd, verloopt ook het 'imago' van een, voor zichzelf overtuigde en kansarme presentator.
In 1998 nam Sebastiaan Van Steenberge 'het roer' over.
Zonder afbreuk te doen aan zijn opvolgers, was dit een zéér goede keuze.
Hierna volgt een uittreksel (C.V.) uit een concert in de H.Kruiskerk van Stekene.
Sebastiaan Van Steenberge, componist en dirigent.
Sebastiaan Van Steenberge (1974) studeerde aan het Lemmensinstituut te Leuven.
In de klas van Peter Pieters behaalde hij het Meesterdiploma en het Specialisatiediploma voor orgel.
Hij behaalde eveneens het Meesterdiploma voor compositie in de klas van Luc Van Hove.
Ook de volgende mentoren tekenen voor zijn muzikale ontwikkeling:
Kurt Bikkembergs, (koorcompositie) Frans Geysen, (seriële technieken) Reitze Smits, (improvisatie) Christiaan Vereecke, (fuga) Hedwig Bilgram. (orgel, Bonn-D)
Reeds vroeg werd hij gebeten door de compositiemicrobe.
Als componist schreef hij reeds werken voor de Hoge Raad voor Diamant, (Antwerpen) Pro Civitate, (Gemeenschapskrediet) Nationale Muziekwedstrijd(Dexia), Leuvens Universitair Koor, Gentse Oratoriumvereniging, Abdij Keizersberg. (Leuven).....
Sinds april 2000 is deze organist-componist verbonden aan de Kathedraal van Antwerpen waar hij benoemd is tot kapelmeester.
In die functie werkt hij o.m.als dirigent van de Kathedraalkoren.
Bij mijn memoires aan het Ruysscheveldekoor, kan ik niet anders dan mezelf als eerste 'boorling' in het labyrint van toekomstige collega-dirigenten, profileren.
Ik kan het niet beter zeggen dan ....te klikken op bijlage. (pps)
Als U klikt, rechts onderaan deze blog,
hoofdpunten andere blog,
onder Maria de Meester, vindt U nog enkele gegevens.
Ik ben een' onbeminnelijk' voorstander van dirigenten wissels.
Op basis van een mondeling, contractueel akkoord, wanneer deze gestoffeerd wordt met een 'ruim salaris' per avond voor onbepaalde duur, hij/zij,de muzikale verantwoordelijkheid ter harte zal nemen en door het bestuur (overeenkomst), stilzwijgend kan worden verlengt.
Het 'klikt' of het 'klikt' niet tussen dirigent, koorleden én...bestuur., ook al heeft de 'geëxamineerde' zoveel 'diploma's aan de muur'.
Muziek, in zijn totaliteit, straalt steeds dat ondragelijk gevoel van 'onoverwinnelijkheid' uit.
Gelukkig maar.
Wanneer er geld op tafel ligt, vindt je genoeg en bovendien, talentrijke jonge kandidaturen die een 'opstart' (prostaat is nog vér weg) als toekomstig beroemd koordirigent, beleven in hun eigenste en voor hen zelf studie soms 'stage-periode'
'Oudere' dirigenten hebben een ernstig gevoel voor ervaring's rijkdom het welke niet altijd begrepen wordt koor-consumenten.
De koor-dirigenten-jubilarissen sterven uit.
Je moet tegenwoordig vlug zijn om uw 10- jarig huwelijks (koor) jubileum te vieren.(?)
Jonge (academisch gevormde) 'ondernemers' vertoeven in een landschap (oase) van eigen-overtuigde zinnigheid en confronteert hen soms met een onverstaanbaar, gewoon modaal populisme van een 'Panis Angelicus' 'Ave Verum' of andere kenbare 'schlagers' uit een geparfumeerd verleden.
De waarde van het 'ouder' worden, (stemband functionaliteit) verstevigd zich in een 'onverstaanbare' (koor modernisme) oppositie van eigen waarheid.
'Glissando's, onverstaanbare mede klinkers, klank kleuren,.... ach, een pleiade van onfatsoenlijke opmerkingen die je als dirigent minder populair maken t.o.
een 'individualist.(-e)
Overtuigd, en met de nodige frequentie, maar met transparante, kunst-humanistische inhoud verteren de 'genodigden' de 'menu-kaart'. (Koor programma.)
Hier eindigt mijn persoonlijke visie, schriftelijke 'actieve' bijdrage (ex-dirigent) uit de leefwereld van het Ruysscheveldekoor en waarvan ik overtuigd ben dat deze
'bijdrage' (-n) niet de sympathie deelt van meerdere enkelingen.
Maar...als god bestaat...laat hij/haar...dan delen in het verdriet van zovele ouders
die hun kind verloren in een busongeval.....want, zoals in vele koorwerken te lezen is:
God is Liefde.
Er resteren nog, voor mezelf althans, enkele 'toekomst'-gerichte 'adviezen'.
Weinig belangrijk, maar toch voldoende om een onaanvaardbare 'ouderdom's-factor' te leren accepteren binnen een collectieve gemeenschap die modale en religieuse 'kunst' hoog in z'n vaandel draagt.
Een pleiade van volgende jaar-activiteiten
(vanaf 1998)
met diverse dirigenten,
mag geen afbreuk doen aan verleden 'prestaties'
van een Steken'se koorgemeenschap.
Het spiegelbeeld 'binnen en van' een koorbestuur, 'moet' aanzetten (mag zich niet blinderen) tot een verantwoordelijke, actieve initiatief-neming, en eindigt niet met een 'invititatie' (invulling t.g.v. een kerstconcert) van een ' betaalbaar, gewaardeerd en hoogstaand Madrigaalkoor uit Gent. (Klik op foto)
Applaus enerzijds en toch met een licht wrang gevoel van afwezigheid (R.V.-koor) anderzijds. (2010)
Toch is er een positieve tendens aanwezig.
En...naar men de beelden (en vooral de koorklank) waarneemt (Kerstconcert Stekene-Temse 2011) groeit het vertrouwen in een culturele gemeenschap die erkenning, waardigheid en samenhorigheid hoog in hun vaandel dragen.
Een wekelijkse samenkomst occulteert zich niet alleen in een wijnrank maar zou (moet) ook vruchten kunnen voortbrengen.
M.a.w. een kort 'optreden' (R.V.-koor, kerstconcert 2010) zou zeer 'voedzaam' geweest zijn voor de 'aanwezige' sympathysanten.
Zij (koorleden) worden gevoed door een dirigent, die 'veel' bepaald';
kwaliteit, lied keuze's onuitgesproken impressie's....geassisteerd door een niet al te bemoeizuchtig bestuur.
Simplistisch is het niet maar toch de moeite waart om cultuurwaarden (koorzang, enz.) te verspreiden.
Uit ervaring weet ik dat je midden in de zomer 'moet' beginnen aan een 'kerstlied' (-eren) wanneer je een 'presence' 'installeert' (kerstconcert) met een gevoelige buurt-gemeenschap als toezichter's. Luisteraars, aanwezigen en andere fraaie superlatieven accentueren de ondersteuning van een 'zangkoor' maar neemt geen zins weg dat de 'visualisatie' van het koor door de 'steunkaart' (-en) hier een vreemde 'weg' ( viation in het vlaams) inslaat.
De uitvaartdiensten 'swingen de pan uit'. (Opluistering door het R.V.-koor anno 2012)
maar steeds met een behoorlijke aanwezigheid van de koorzangers. (Volgens horen zeggen)
En bekoorlijk voor een dirigent en koorbestuur.
Dat siert weerom de 'harmonie' binnen de koorgroep.
Mijn 'populariteit's-pol' zal weer eens met een flinke duik naar beneden 'tuimelen'...
St-Job-in-'t-Goor....een buiten gemeentelijke uitstap met Carl Darquennes als 'gedelegeerde' dirigent en oude- mede student van het Lemmens instituut.
Zijn 'kot' (kamer) was net naast het mijne en dan moet je 'voor'-'nachten' kunnen verdragen.
Tafeltennis partijën begonnen om 233Ou. in de kelder van ons 'luxueus' verblijf. bij de 'Witte Paters' en 's anderendaags te O9u. waren wij toch 'aanwezig' (op maar niet wakker) in een les waar toekomstige musici 'gevormd' werden.
Celestijnenlaan-Heverlee-Leuven.
Op 17 april vond er een kerkconcert plaats waarvan ik 'bewust' was dat dit mijn laatste 'openbaar' optreden zou zijn met het R.V.-koor.
Niemand wist hiervan.
Ik vocht tegen een eigen-loze besluitvorming.
Bezorgdheid t.o. 'mijn' geliefd koor....
Een dirigent die de fakkel wilde doorgeven met 'vernieuwde' ideeën.
Koorleden zouden geboeid worden door een jong-ogende (op dat moment niet bekent) prospectus.
Tot op vandaag is dat, naar mijn gevoel, steeds zo geweest.
Een vernieuwd koor repertorium waarvan het 'oude', verdwaalde (verdween) in een 'la' met sloten (gesmolten) van 'kaarsvet'.
De 'zondigheid' van een dirigent bestaat ook hierin, dat hij/zij niet teruggrijpt naar een 'ouderwetse' verzamelplaats van 'antieke' koor literatuur.en transformeert zich naar een andere 'cat-walk' presentatie.
Na 19 jaar was het genoeg geweest en wat ik ook mag 'zeggen' of antwoorden...op een relatief vaak gestelde vraag:
"Tony, heb je nu geen spijt van uw beslissing....?" is in de loop van de 14 jaren, een accidentele vraag geworden vanuit een gesprekspartner,.... een toevallige huis bezoeker.
Ik was 'voldaan' of beter, als dirigent kon ik geen boeiendere 'avondvoorstelling' meer 'rechtvaardigen' t.o. het Ruysscheveldekoor, en het is beter geweest dat ik er op dat 'moment' stopte dan een rekbaar alternatief te fulmineren.
Waarom geen 20 jaar 'afronden'?
Niemand kent het antwoord en als je, zelfs met fanatieke overtuiging (wat is dat gevaarlijk) het zou weten, zou je 'denken':
"Dat begrijp ik...."!
Op 2 november zong het R.V.-koor in het crematorium van Lochristi. (2de maal) gevolgd door een koor optreden 'op' de Keizersberg in Leuven. (Zie foto)
En zoals altijd, (cfr. vorige bloggen) komen er na zeven droevige 'mysteries' ook zeven glorierijke mysteries. (Of is het vise-versa?)
Althans, zo leerden wij toch uit de Catechismus met: E.H. Oelbrandt, Mattheeuws en De Malsche in de hoofdrol als ondervrager.
De huidige pastoor van een vlaams-brabanse parochie,kende de Catechismus (1959) uit het hoofd en mocht bijgevolg geen antwoord geven, want dan leek het 'allemaal' te 'gemakkelijk' voor overige kandidaturen van de 'zeven weken' actie.
Londen.
Een verplaatsing (boottocht) naar Engeland was een zoveelste uitdaging binnen het 'stramien' van ' noot-uitdragers.
De Noordzee is het drukst bevaren 'kanaal' van Europa, en de Ruysschevelderken's' waagden zich op een toevallige kalm vaarwater.
Een buurland....Engeland.
Londen...., waarmee talrijke 'kandidaturen' uit de show -wereld, een eerder ''geblindeerd' geschenk universaliseren, binnen het rijk der 'slecht' horenden.
Men wil...., vraagt..., 'schreeuwt' om 'paperazi', (belangstelling) maar wel binnen de 'limieten'. (De levieten is een ander woord, maar dat verstaan huwelijks-jubilarissen wel.)
Zing, en ik zeg wie je bent.
De taal veroverde geen performatie van algehele 'verbroedering', maar, en...de verbale uitnodiging, naast de Eucharistieviering, bleef een verhaal van blijvende waarde.
Naast Frans en Duits werd er ook Engels zij het minimaal gezongen.
Je moet maar Vlaming zijn om zich in te calculeren in een 'vreemde' cultuur.
Wij hebben daar geen moeite mee, het lijkt wel een normaliteit, tot op het moment dat je je eigen taal gebruikt...!
Het werkjaar bood garanties voor interne en externe 'obligaties'.
Vichte, Puurs, Antwerpen, (Carolus-Borromeüs en Theresiakerk in Berchem) West-Vlaanderen, Hoeselt, Lamswaarde (N), en buur gemeenten als St-Pauwels...zelfs tot in het crematorium van Lochristi...
Ook huwelijks-opluisteringen boden een 'tragische' moment van tijdelijke belangstelling t.o. het 'koppel'.
Een echt-paar is 'deelbaar' maar waarom geeft de bijbel ons zo'n talrijke onpare, ondeelbare getallen, cijfers....., met een 'slagroom' van fictieve legende's?
Misschien omdat wij ons vragen zouden blijven stellen!
In de (kunst-) geschiedenis bestaan én behoren onpare getallen (Symfonieën-Triptiek-Bouwkunst-Beeldhouwkunst- Schilderkunt...enz....) uit gevoelige 'sensoren' en nodigen vooraf uit tot een 'aantrekkelijke' assimilatie.
Let op het woord: on-paar....dus niet: écht-paar.
Het opnemen van 'iets' waarvan je eerlijkheidshalve geen 'antwoord', kunt verzinnen.
In deze beide jaren, vertegenwoordigde onze Kon.Harmonie 'De Ware Vrienden' een opvallende plaats binnen het Cultuur gebeuren en in samenwerking met het R.V.-koor.
Ook kunstvereniging 'Focus' boodt een aangeboden plaats binnen een geblindeerde, cultuur amnestie aan infiltranten.
En hier gaat, binnen het 'focus'-bestuur een welgemeende dank uit naar de toenmalige Burgemeester Herman Rollier.
Of hij het mij kwalijk neemt of niet, en diegene die deze 'pagina' willen overslaan, doe het maar....maar Hij verdient applaus.
Maar vooraf ging het R.V.-koor een 60 jarig (klooster-jubileum) luister bij zetten in Berchem-Antwerpen.
En verdorie, het was nog op de grote steenweg, waar ik gedurende 9 jaar 'gewerkt' heb.
Deze moderne Theresiakerk kerk met een oogstrelend kerkorgel, ruim dokzaal, prachtige muurschildering zijn een open 'Christelijke invitatie zonder woorden'.
Dit was het huis van de 'toekomst'.
De jubilaris noemde Pater Albert, die ik leren kennen heb in Eksaarde. (Tweede helft van de jaren zeventig, toen zijn spits-broeder ((Pater-organist)) plots kwam te overlijden)
Hij ging (bedelde) reeds jaren voor het tijdschrift 'Theresia' in en rond Stekene.
Elke zondagmorgen reed ik naar Eksaarde om de 'hoogmis' op te 'fleuren' met, naar mijn gevoel, onbetaalbare klanken en onmiddellijk na de 'H.Mis' werd ik uitgenodigd in de refter van het Karmelieten huis.
Ook de 'overste' hield mijn hand, bij de wekelijkse ontmoeting, 'onopvallend' langdurig vast, zoals bij een beschermde Pater (-s) het hart op een 'andere' plaats ligt....
De eet-restanten van afgelopen avond,vertoefden nog op de 'tafel' en ik mocht genieten van een ijs-taartje, binnen het 'gesacrificeerd heiligdom'.
Zelfs in het suikervaatje zocht een vlieg, tevergeefs zijn 'weg' in een afgesloten beglazing.
Op het dokzaal stond een harmonium dewelke ik nooit in mijn hele leven ben 'tegengekomen'.
Het had zowaar twee klavieren en toch maar twee 'trappers'.
Tijdens het maandelijks Priesteruurgebed (+-1961-62) in de kapel van het OCMW stond er ook een harmonium (Zie foto) dat ik mocht bedienen, in samenspraak met twee unieke 'zusterkes'.
Maar 'er zat een gat in de'n blaasbalg', en aangezien ik een opkomend musicus in 'speé' was, durfde ik dat zo maar niet, zelfs niet met artistiek, christelijk gefundeerde overtuiging, mededelen aan die maagden van ergens een plaatsje in het Vlaamse land.
Ik trapte de ziel uit mijn lijf om toch maar in de gunst te staan bij die twee 'zusterke's'
Zij waren reeds voorbestemde 'engelen' en als zestienjarige, voel je hét wel maar kun je het niet 'verwoorden' zonder een 'parfum' van zondigheid of raakpunten van ongenoegen achter te laten.
Ik bewaar er de beste herinneringen aan, en zij zullen het wel 'meelezen' vanuit de'n hemel Een dirigent kan 'gasten' vertederen met een 'voorgerecht' van opgestapelde 'kleur devoties'.
Een Priesteruurgebed (E.H.Weyn) werd gehouden na de zondags vespers, en dit laatste had reeds een 'tatouage' in je knieën en diende als uiterlijke 'penitentie' van zonden die je eigenlijk nooit begaan had.
En t.g.v. de week van de Vriendschap kunt U op de bijlage 'drukken'.
Restauratie van het kerkorgel. (Kerkconcert29 april 1994)
Er toch eventjes op wijzen dat orgelisten hoofdzakelijk in Amsterdam (N) te vinden zijn. (Draaiorgel).
Organisten 'bespelen' een kerkpijp orgel.
Het (ons) kerkorgel (voor de goede verstaanders; kerkpijporgel((?))) biedt een modale aantrekkelijkheid, maar veel en veel minder een verlokkende klankdevotie.
Zet U maar eens voor een zuid-duits orgel.
Je 'vecht' daarmee en je hoeft zelfs geen waarborg te krijgen van de 'consument', want het is goed.
Dus geen 'pand-verzekering'.
Een musicus is nooit 'baas' over de 'diepte' van de 'noten'.
Vertoont zich als 'conservator' waarin 'bezoekers' het zich laten welgevallen.
Een uitdaging om uw gelijk te krijgen, stoffeert zich in een ontoegankelijke, soms onfatsoenlijke wereld van 'Kunst' met aantrekkelijke 'disgenoten'.
De verleidelijkheid is soms té groot om zichzelf niet als Benidorm-bastaard' te distanciëren van aangeboden (koorpolyfonie) successieve 'Ik ben er, wars van neo-modernistische, esthetische 'prescense'.
Kunst laat zich niet tot in het diepste 'verleiden'.
De klanken van toetsinstrumenten, reageren op 'vingerknippen', op het juiste moment en dàt 'vergeet' (vergeef je) een 'Frans' orgel wel eens (Romantiek en ....daarmee verleid (( of tracht te)) een 'mannen mens' in de gunst te staan van zelf's een 'onzijdig voorwerp'.) (Het orgel) ...
Maar we hebben het hier over Kunst...!
Zolang een solist (-e) dirigent,(-e) gebonden is de 'textuur' te 'moeten' volgen in de 'partituur', verzeild deze 'voordrachtgever' (-ster) in een schijnheilige 'up-to-date' model.
Echte grote dirigenten, solisten, vertolken, tot zelfs een opgelegd werk toe, uit het 'hoofd'.
Maar daar mogen wij (Nederlandtaligen) ons (nog) niet mee vergelijken.
Harmonie (samenklank) is een vreemde taal waarin componisten niet slagen hét, tot wél gevoelige maar niet afgeronde of voldane 'genoeglijkheid te 'realiseren' met academische opleiding of te 'peilen' naar hun eigen 'psyche'.
Dat mag je wel benaderen maar niet invullen.
Gelukkig maar.
Met een presentatie van 'zwarte bolleke's' (noten), serveer je wel een illusie van kunstbeoefening met 'makkelijke' volgelingen. (Tot op zekere hoogte)
Het is een tijdelijke overwinning als 'passage'-vriend.
Juist deze uitdaging (orgel) creeërt een klankrijke ruimte, maar daar ben je niet tevreden mee.
Het was eenmaal een Romaans getint orgel en Cecaer Franck heeft, (als Belg) in Parijs, zijn aimabele orgelcomposities omgezet in drie koralen waarvan ikzelf het derde mocht 'gebruiken'.
Toen ik de allereerste maal op een Scheyvenorgel 'speelde', moest' ik 'ferme' vingerspieren' hebben om de toetsen neergedrukt te krijgen maar Schyven had zijn 'glorie' verdient met de klank en niet met het 'practicum' van een organist.
Geconstrueerd, met de restanten uit het 'failliete' attelier van Vader Schyven, en 'geholpen' (na diens overlijden) door de twee zonen, verzeilde het restante 'pijpwerk' het in de H.Kruiskerk van Stekene.
(Pijpen en gans de'n annekesnest)
Zoals elk kerkgebouw, bezit ook ons Godshuis (H.Kruiskerk) een historische, inhoudelijke visueel aantrekkelijk waarde, ware het niet dat er zich achteraan een 'complex' (orgel) bevindt met opvallend stofferige bekleding.
'Tot op het bot' afbreken en deze dokzaal ruimte 'versieren' met een (vol-)waardig instrument dat de liturgie tot in lengte van jaren zal kunnen dienen.
(Dat zal nodig zijn, maar een Kerk moest eerst 'leeglopen' vooraleer zij terug gevuld kan worden...dixit E.H.Omér Vermeersch.)
Ik word nog steeds nerveus wanneer ik een rock-festival lees als Cultuur-evenement binnen of op een parkeerplaats van een Godshuis.
'Een kerk zonder orgel is als een altaar zonder bloemen'
een ruimte zonder 'Christenen',
een bezinning-plaats zonder zoekende medebewoners,
een loflied, zonder herder.
En morgen...morgen wordt er ook nog 'Eucharistie' gevierd.
Foto: Schyven orgel, Kathedraal Antwerpen.
Ik kan me niet houden.
In bijlage (klik op foto) vindt (ziet en hoort) U een uitvoeing van de Toccata uit de 5de orgel symfonie van C.M.Widor hetgeen ook door de heer Maurice Truyers is vertolkt op het Steken's Schyvenorgel t.g.v. de orgel-restauratie.
Als Pastoors zoveel noten op hun zang hadden als dat er in deze toccata voorkomen...
Na één jaar van Wiener-absenteïsme, (menopauze?) koos het bestuur voor een achtste Wienerconcert.(25 september)
Het groepeerde onze goede vrienden uit Salzkotten (D) (Wolfgang Rust) en de zanggroep Aveland ( Robert Crommen) uit Hoeselt. (Foto) in één Wiener-concert.
Dit was weer, in het kader van Steken'se 'folklore', een hoogvlieger.
Hun optreden, 'Aveland', was prachtig ...enfin, hier verbruik ik geen woorden aan want...
Als een auteur een boek laat uitgeven is hij/zij vaak ontgoocheld wanneer hij/zij zijn eigen laatste pagina 'omslaat', omwille van bv. woordkeuze's....
Na hun optreden werd, binnen de 'contrijën' van het R.V.-koor gedacht aan een eigen operette-optreden.
Gekostumeerd etc..
Het is bij deze gedachte gebleven.
Eén week later (2-3 oktober) ondernam het R.V.-koor een gastbezoek aan Bad-Oeyenhausen. (D)
Deze stad is bekend omwille van zijn Kur-ort (hart patiënten), en zijn voorzitter was, naar mijn gevoel een hevig Willy Brandt-fan. (Dus, niet al te katholiek)
Een plaatselijke opluistering van het R.V.-koor in de St-Petrus en Pauluskerk brachten hem
(voorzitter) op geen andere gedachten en bleef buiten staan wachten tot de Eucharistische dienst 'afgelopen' was. (Ieder zijn waarheid)
Ik had en heb nog steeds het gevoel dat Bad-Oeyenhausen zocht naar een verbroedering met een 'zusterstad' gelijkwaardig aan...!
Waarschijnlijk heb ik, bij onze eerste contacten en om de gunst te komen,
Stekene vergelijkbaar gesteld met bv. Brugge, maar een Stekense vaart kan je niet vergelijken met de rijën.
Als een mens doet voor goed te doen, komt hij/zij soms van een kale reis terug.
Maar...'we hebb'n toch maar g'at'!
En dat verblijf in Bad-Oyenhausen,....onze toenmalige eigenste Burgemeester: Herman Rollier, kan getuigen van een gewaardeerd optreden van het R.V.-koor in de aula van dit gezondheidscentrum.
Onaangekondigd en geheel onverwacht vermelde ik bij de 'inleiding' (Programma van het R.V.-koor) dat ook de Burgemeester van Stekene in de zaal aanwezig was!
Het moet een onaangenaam gevoel gegeven hebben aan de voorzitter en leden van het Bad-Oeyenhausen-koor dit, tussen mond en lippen, te vernemen tijdens een live-opname van een koorconcert.
Wij, Stekenaar's, in deze welige tijden, blijven toch bescheiden hé....
Met de St-Michielskerk in Gent (Artiestenmissen) kregen wij 'ommenduur' een koor- LAT-relatie.
De contacten met Herman Struelens (Titularis-organist) en de Pastoor verliepen zonder enig probleem, al moet je, in de huidige en ook verleden actualiteit erg voorzichtig zijn.
En ik herinner me nog dat een 'nieuw'-koorlid haar eerste 'optreden' meemaakte en alhoewel zij 'de rust op zich zelf is', toch mij aanmaande vlug genoeg in de ruimte, waar het inzingen gebeurde, aanwezig te zijn.
Haar haastige 'stap-pas' gaf mij een aangename vervreemding als muzikaal verantwoordelijke, maar bood toch een afstandelijke 'co-operatie' met een individueel alert en (nog steeds) tevens idealiste, ...
Een 'back to the point' 'idool'.
De 'sliert' van 'Ruysschevelderkens' volgde, met al even luidruchtige, plaatselijk-actuele nieuwsberichten van de voorbije dagen in een slaperige ochtendsfeer van:
'Gand se reveille'.
In Gent worden ze daar niet 'wakker' van..., maar wacht maar...!
Het is steeds een ervaring daar (St-Michielskerk) te mogen zingen, maar vooral een 'loflied' (-eren), vanuit een persoonlijke (?) overtuiging te verklanken binnen een ruimte van zwijgzame Gotische zuilen.
'Dicht bij god'.
Zo voel je je.
Wervelende verwelkoming's orgelklanken die een verloren ('semenaristisch') gevoel voor christelijke dienstbaarheid aantasten, een nieuw gevoel gaven, een verloren weg gevonden te hebben en dit als ouverture van een 'koor-apostel' aan de maaltijd des Heren.
Het is soms maar eventjes, (een moment) maar voldoende om een avondoverdenking te voeden.
Na de opluistering vertoefden wij in het bescheiden 'receptielokaal' van 'Nova Fuga' en de 'serveuses' herkenden ons al....ook al vertoefde de gesprek's animatie van lage tot hoge frequentie, het vormde geen enkel probleem.
Ach.... spanning en ontspanning, tractie en contractie, eb en vloed, dag en nacht, (iets anders dan Nacht und Nebel) zomer en winter, een lach en een traan, man-vrouw, (och als Gods 'schepping' niet zo mooi was geweest...)..... en nog zo veel meer, wat wij met overtuiging (homo sapiens)
soms anderen kwetsen met eigenzinnige en niet altijd 'ware' overtuiging.
De verbeelding van liefde en geliefd te worden (serveert) is een ademplaats van ons denken, het zijn ......en daar stopt het o.a. het gevoelsmatige, (pijn) de psyche, het visuele, enfin de drang naar voortplanting en macht.
Het mag geen totaliteit vormen van mens zijn, maar talrijke bibliotheken zijn gevuld met 'raakpunten' boven, naast en onder deze 'materie'.
Het ene kan niet zonder het andere en daarin verblijven alle mensen.
Laat ons niet voorbij het heelal denken, maar denkelijk aanwezig zijn bij het verleden.... en het heden bestaat niet dus is er niets en dat niets is juist 'iets'.
Het creeërt een waanzinnig beeld van 'non-sollution' en dàt ondersteund ons bestaan.
Ik ben er...., en morgen 'zien' we wél.
Het corpuleert, laat me toe te zeggen, accidenteert met een geloofsovertuiging dewelke niet correspondeert met een katholiek popularisme van de 21ste eeuw.
Het is een vergane glorie....en diegenen die 'onderdanig' waren, bezaten een benijdenswaardige 'positie' in vergelijking met onze huidige pontificale 'menselijkheid'.
De Kerk, dat ben je zelf. maakt deel uit van een introvert, onzichtbaar levensverloop,
vaak onbegrepen, maar in eigen overtuiging, een 'juweel' van persoonlijke overtuiging.
Elkeen maakt het voor zichzelf uit..!
M.a.w.... "Ik ga niet meer naar de kerk!"
Hoeveel aard-genoten hebben een kruistocht meegemaakt of lijden op dit moment...., die eigenlijk ook Jezus van Nazareth mochten (kunnen) genoemd worden.
In uw onmiddellijke nabijheid kent U zo'n mensen....
Vertoeven wij in een 'vagevuur'.
Ik denk het en laat het ons 'hopen'!
Maar als ik beelden zie van nog maar één mens, die lijdt, en ik bid (zing): " Ik geloof in god, de almachtige vader....", heb ik het daar vreselijk moeilijk mee.
1993 is gepland (naar mijn gevoel althans) met 'uitstappen' die de annalen van Stekene zullen halen.
Gent, Nordhausen-Blankenburg (D), Bad Oeyenhausen.(D) en nog een akkefietje in Nederland. (Koewacht en Lamswaarde.)
In de loop van het jaar werd het Ruysscheveldekoor uitgenodigd een herdenking op te luisteren in Nordhausen. (D)( Toenmalig Oost-Duitsland)
Een meer dan een sympatisch gebaar van een gewezen krijgsgevangene (Dora).
Hoe vaak heb ik mijn schoonvader horen spreken over Dora, Gros-Rossen Flossenburg en andere concentratie kampen.
Hij was de enige uit gans Bornem, die vanuit de 'partizanen' de zwarte hand, (Klein Brabant) werd bevrijd.
Klik op bijlage.
Wat Hij (Albert Polfliet) jarenlang verzwegen heeft voor zijn eigen kinderen,
(en hierin erken ik andere toekomstige schoondochters of -zonen, of wat dan ook) een gedisciplineerdheid.
De verantwoordelijke organisator was en is, met naam en toenaam nr.75623.
Hij zal het me niet kwalijk nemen, dat ik als schoonzoon van een politiek gevangene,
(Albert Polfliet) zijn werkelijke naam vernoem; Albert Van Hoeij
HIJheeft ( en, op z'n Hellestraat's te zeggen; is nog 'bezig' er een levenswerk van te maken voor 'morgen' met en in de stille omgeving van zijn dierbare echtgenote)
een encyclopedie samengesteld (Dora-bulletin, ) met, laat ons nooit hopen, 'vergane' menselijke impressies, 'onmenselijke samenleving' maar actueel, ook voor hen die volzinnen, half-zinnen, woorden en letters uit deze gestoficiceerde 'opstellen' (Hij was onderwijzer) , bijna ondraaglijk vinden. (Kampverhalen, verhalen van mede lotgenoten, véél en véél meer.
Het (zijn) unieke Dora bulletin .)
Misschien is zijn boodschap; ' wel vergeven maar nooit vergeten!'
Klik op bijlage, misschien verdraag je deze beelden wel....
Na zeven (?) opeenvolgende jaren een Wienerconcert georganiseerd te hebben, werd er gedacht het koorrepertorium wat bij te schaven met eerder religieuze koorwerken.
Waarom?
Een kort fragment uit één of andere populaire operette, vroeg maanden van intense voorbereiding en we mochten toch geen 'Gloria in excelsis Deo' vergeten.
Dirigenten weten....kennen dat 'fenomeen'.
Er stonden twee 'kerkconcerten op het jaar-'menu'. (Nederland)
Het overwegend progressieve Nederland (enkele decennium jaren geleden) zou 'balen' als er bijvoorbeeld een wereldse 'amour' in de tekst zou voorkomen.
Toch blijft de opluistering van een Eucharistieviering in de Saint-Madeleine (foto) te Parijs (6-7 juni) het hoofdgerecht van dit (1992) 'werkjaar'.
Laat ons eens opzoeken hoe men deze 'eigennaam' schrijft en wie zij was.
Het blijkt toch een meer ingewikkelder verhaal, omdat het woord; 'waarschijnlijk' zo vaak voorkomt in de encyclopedische beschrijving van deze dame.
Een fantasierijke samenleving plukt de bloemen van zuurstof (verbeelding) tot een moment-opname van onherkenbare en zeer verdraagzame gevoelens die hedendaags, (maar ook sinds het ontstaan van één enkele bacterie) zich tijdelijk opsluiten in een huidige passage van wat U en ik, amper vijfduizend jaar geleden hebben voorgesteld.
Namelijk:. de home sapiens!
Terwijl de aarde vier miljard zeshonderd miljoen jaren geleden en eerste zonlicht kreeg.
Meer informatie, klik op bijlage.
Mijn drie 'classeur's', (Ruysscheveldekoor) die kandidaat zijn voor een liposuctie,
(ver-)dragen een historiek van, indertijd, onopvallende aanwezigheid binnen een landelijke gemeente als Stekene.
Het doet mij telkens denken aan vergane toneelgezelschappen, fanfare's en andere... uit het begin van de vorige eeuw.
Of het geleerd woord: 'statuten' reeds bestond weet ik niet, maar en als ze betonden zitten deze in een beschermde 'la' en dat is zelfs voor een geschoolde vocaliste een vrij hoge noot om te zingen. Ik kan me herinneren dat de sopranen er in twee koorwerken mee geconfronteerd werden; nl. Het Te Deum van G.Bizet en het Halleluia van G.F.Haendel.
In 1991 vond het zevende Wienerconcert plaats. Deze kenden steeds een regelmatige ruime belangstelling. Wellicht om het 'luchtig' programma.
'Luchtig' in die zin dat de koorherhalingen zich voornamelijk toespitsten op operette-gedeelten, met een continu attente aanwezigheid van de diva's.
Ook aan het gastkoor of instrumentaal 'gezelschap' werd gevraagd, eerder een 'luchtig' programma te serveren.
Och, Stekene kende misschien ook wel zijn 'sossen' en 'de blau', de 'schapen en de bokken' de 'ongeleuvig'n.
Het is lang.....heel lang blijven 'natrillen'.
Het is een apart volkje.
Vraag dat maar eens aan een infiltrant.
Maar, als het er op aan komt .....
Foto: Mandolinen Konzert Gesellschaft Gelsenkirchen. (D)
Vandaag krijgen wij één dag extra jaarverlof. (29 februari 2012)
Maar keren wij terug naar de historiek van het Ruysscheveldekoor. (1990)
Buiten een zesde 'Wiener concert' in het 'cultuurcentrum' (Sporthal) van Stekene, m.m.v. het 'Asser mannenkoor' (N) en het Gents Opera- en Belcanto koor, viel er dit jaar weinig te beleven binnen een koor gemeenschap die de vruchten van afgelopen jaar nog moest verteren.
Het schikt zich naar, en beleeft een post-artistieke, misschien wel 'depressie' na een activiteitenjaar van overmoedige inzet.
Als je alles gehad hebt, wens je nog meer, en dit leidt naar onfatsoenlijke gedrag stoornis. Als ik dit neerschrijf heb (krijg) ik het gevoel dat ik dit reeds eerder geschreven heb en dat zal zo zijn,...... misschien lichtjaren geleden.
Mensen buigen zich in een vreemde, naar eigen gevoel, kunstzinnige 'harmonisatie'.
'In anfang was dass ritmus...' (Dixit Rieman)
Maar tijd en ruimte bestaat niet...!
Het geeft (biedt) ons een, naar menselijke gedachten, vrij zinnige (?) analyse van tijd én ruimte, naar humane normen, volkomen gerechtvaardigd (?), en dàt biedt ons, met een label van gewoon mens zijn, een alibi binnen ons denkpatroon.
En wie durft zeggen dat het een stoornis is?
Samen met Camus, Sartre,en vele andere onbekende 'disgenoten'..., 'heiligen' in een
tribunaal van mede menselijke gerechtigheid.
Maar er is 'iets' anders aanwezig,.... voorbij het heelal.... en dat staaft (verstuift, versuft) mijn 'heel persoonlijk' gang naar....wars van religieuze offerte's....maar toch in dankbaarheid voor
mijn vaak inhoudelijke, tevens moeilijke, dagelijkse gebed's momenten.
Het Ruysscheveldekoor zal nog uitgebreid aan bod komen in deze bloggen, maar ik kan niet nalaten een staande ovatie te geven aan het broertje van het R.V.-koor,
nl. ons parochiekoor. (kerkkoor)
Bescheidenheid, alsof het 'de normaalste zaak van de wereld is', staan deze 'mensen' er minimaal wekelijks, onder de hoede van Robert Van Steenland. als dirigent.
Maar het is veel meer dan dàt.
Een dirigent verdraagt van de koorleden geen "...en mijnen avond is weeral gevuld...!"
Hun repertorium bestaat uit religieuze liederen.
Deze koorleden spreken (zingen) 'rechtstreeks' met O.L.Heer en zijn de tolken van de aanwezigen.
Ergens spijtig want na het tweede vaticaans concilie (1961-1965) had men eigenlijk iets anders van de vernieuwde, liturgische uitstraling verwacht. (Gemeenschapszang...)
Een jarenlange verdoken gedachte: 'Dit duurt maar even..' (Kerkkoor) was én is, voor mezelf, een vergruisbare gedachte geweest.
Na zovele jaren 'siert' dit kerkkoor, nog steeds, de opluisteringen van vele uitvaartdiensten en bijna,wekelijkse Eucharistievieringen.
Zij stellen het met een jaarlijkse, gratise 'teeravond' op kosten van de parochie.
Als je een sommetje maakt van de inkomsten van drie uitvaartdiensten, kom je dicht bij de onkostennota van een jaarlijkse 'teeravond' voor het kerkkoor.
En als je weet dat er jaarlijks, +- 80 uitvaartdiensten zijn, verdient het kerkkoor wél méér, vind ik.
Voor velen van deze leden is een 'dankwoord' voldoende.
Ik kan uit ervaring spreken, en geeft het 'geestelijke zuurstof' voor volgende Gods gezangen, met het nodig enthousiasme en menselijk 'falen'.
Elke mens is gevoelig voor appreciatie.
Hierin staat het 'kerkkoor' op hun eigen eiland.
Zij verdienen het 'ooit' opgenomen te worden in het 'rijk der hemelen', samen met hen die het koor der engelen reeds vervoegd hebben.
Kerkkoor...jullie verdienen applaus.....en met de jaren fluistert O.L.Heer:
" zij zingen als maar beter..!"
'Routine' is een aangename, soms vervelende en in lucratieve gevallen leidt het soms tot meningsverschillen, tot een desolaat landschap waar je, in uw eigen overtuiging, soms alleen staat.
Op een zaterdagmorgen vertrokken twee volle autocars naar dé muziekwereldstad Wenen.
Onze Pastoor Vermeersch wuifde ons uit, gaf ons de zegen en op de parking van het OCMW, vertrokken zo'n 100 enthousiastelingen naar een 1200 km verder oord.
Dit alles is gefilmd door Walter (V H.) van op het 'balkon' waar de fam. De Cock woonde (Kerkstraat 69).
Jos Gijsen had dit (De reis van het R.V.-koor natuurlijk) in zijn ochtend radio programma aangekondigd. (Welk weeromstandigheden in Wenen,.... je weet wél).
De afspraak was dat wij (R.K.-koor) op 12 augustus zouden zingen in de Sankt-Stephansdom.
Toen we aankwamen in het hotel, te 'Wien' moest ik dringend contact opnemen met de heer Planyavsky. (Dom organist en kapelmeester)
Ik dacht..'Lap, de'r hebb'n we 't al. Het gaat niet door'..
Maar wat bleek... een Engels koor had afgezegd voor de 15 augustus.(Hoogfeest van O.L.Vrouw ten Hemel opneming.) en of het Ruysscheveldekoor hun plaats konden innemen in celebratie van de Kardinaal van Oostenrijk.
De openings'cermonie' (preek) na het zingen van een Kyrie (Filke) was, volgens de kardinaal te 'langdradig'.
Zie bijlage.!!!
Erger nog... de mis ging lang duren als het koor op dit tempo bleef zingen....
Er was een concilie van Trente (1590-1604) samen getrommeld om de onverstaanbaarheid van de 'polyfonie' (Latijn) 'simplistischer te 'maken'.
In de betere 'winkels' vindt' U een 'Missa Papae Marcelli' van Giovanni Pierluigi da Palestrina, de 'Redder' van de polyfonie in de katholieke kerk.
Op 14-15 mei ondernam het R.K.-koor een kooruitstap naar Wolf-Traben -Trarbach, je weet wél, die gesplitste Stad aan die wondermooie Mösel. (D)
Waarom bespelen 'Deutsche Chorgemeinschaften' meer gevoelige 'snaren' dan bv. Nederland en Frankrijk? (Uitwisselingen)
Verschillende argumenten kan ik hier aan halen, maar dit zou vervelend werken binnen het quotum van lezers.
In éénzelfde jaar werd de sporthal van Stekene, door het R.V.-koor twee maal 'bezocht'.
O.a. 'Dag van Jan en alleman'.
Het vierde Wienerconcert (15 oktober) met het Belcantogezelschap uit St-Niklaas bracht een waaier van bekende operette melodiën.
(Zij moesten wel een gratis broodmaaltijd erbij krijgen + het vooropgestelde 'honorarium.)
Een kerstconcert stond eveneens op het 'jaarmenu' met het toenmalige genoemde St-Martinuskoor (Acantus) uit Beveren o.l.v. G. Van de Vyvere en het kamerorkest Chapelle de Loraine.
Een Eucharistische opluistering in St-Michielskerk van Gent en een concertoptreden in Koewacht (N) sierden deze 'vooravond' van een eerste (tienjarig) bestaan.
Gans dit beeldverhaal (Stichtings vergadering) zie ik nog steeds voor ogen...
Met E.H.Verhelst was er een premature gevormd.
Met Tony De Ruysscher werd een bescheiden 'baby' geboren. (12 kandidaten)
Met Sebastiaan Van Steenberge; een intelligente jongeling.
Met Carlo Claes; een trip naar volwassen zelfstandigheid.
Met Bert Peeters; een derde jeugd.
Het geheel kadert in een 'passage' van een vreemde toekomst en 'morgen' is straks.
In het weekblad KERK& leven, stond ooit, (2011) ((De titel alleen al nodigt uit tot een doctorale scriptie...met onvermijdelijke actuele en hopelijk, ongecensureerd realisme))
een zeer lovend artikel over het Ruysscheveldekoor.
Ik citeer hier letterlijk:
Het Ruysscheveldekoor klonk:
sterk en krachtig,
romantisch,
uitgelaten,
hoopvol,
ingetogen,
lichtvoetig,
studentikoos,
modern,
liefelijk.
Deze superlatieven bieden een geruststellende en tevens verwarde, onverantwoorde bezorgdheid naar de toekomst toe.
Een beeldverhaal, visueel rapport nodigt uit tot een positieve, fantasierijke beleving.
'Iets' waarvan je droomt en in realiteit wordt omgezet.
Een, op zijn minst, trilogie of triptiek waarvan realisme ( het nu) en surrealisme (denkbeeld) en het futurisme (toekomst) deel uit maken.
Het is pas als er 'iets' (ouders, kinderen, vrienden of kennissen) niet meer is, dat gedachten en gevoelens onherstelbaar beschadigd worden.
En ook nog: "een mens word soms een onaangename gesprekspartner, wanneer hij/zij 'iets' of iemand waardeert."
En...ook nog..."Men herkent pas iemand, wanneer hij/zij ..OVER iemand spreekt....!"
Reeds in 1987 zong het Kathedraalkoor van Antwerpen, o.l.v. van Kan. Schroten in onze H.Kruiskerk. in Stekene.
Het zijn goeie 'geesten' die telkens terugkomen. (Enfin, zegt men toch...)
De deelname aan een Elf-juli viering in Kortrijk werd flink gesponsert door het Stadsbestuur en qua organisatie..'stond dit één jaarlijks evenement,flink in de steigers'.
Het R.V.-koor 'moest' maar één liedje zingen: "Zeg kwezelken wilde gij...."!
En hoe dikwijls wij: "ik zal U geven een ei...'" gezongen hebben....?
Toen wij de grote marktplaats van Kortrijk naderden, werd er ons (nogmaals) geattendeerd dat wij optimaal ons best moest doen.
Het was een 'life'-uitzending op TV. (Ook hiervan bestaan beelden en zoals U reeds weet...dit komt...jaren later nog op Internet...of is het Bloggen?)
Vervelend vond ikzelf, als passief voetballiefhebber, dat die namiddag de finale van de wereldbeker werd uitgezongen.
Foto's vindt je in eerder bloggen bv. Zoeken blog 11 juli.
Op 19 en 20 juli (1987) vertrok ons koor naar Salzkotten (D) als tegenbezoek, toen dit Chor Gemeinsschaft Salzkotten, twee jaar geleden (1985) de gasten waren in Stekene.
Wat ik me hier nog bijzonder van herinner is de gastvrijheid van deze mensen.
Ook de Paderborn Dom (Bisschopsstad) blijft in mijn geheugen geprent.
Het derde Wiener concert (24 oktober 1986) kreeg buiten het 'Chorverein Wien' (zéér bescheiden koor, maar het is dank zij de dirigent Wolfgang Zéwe, dat het R.K.-koor in de Dom van Wien heeft mogen zingen), ook het Vlaams Symfonisch orkest als gast, wat toen nog enig zins betaalbaar was voor een ongesubsidieerd Steken's koor of... koppige cultuurgemeenschap.
Het 'werkjaar' werd afgesloten met een derde aanwezigheid in de Dom van Köln, t.g.v. 15 november.
"Mocht U, (tdr) vandaag nog actief in het koorleven staan, wat zouden uw wensen zijn i.v.m. bestemmingen, zowel binnen- als buitenland?"
Tijdens de allereerste vergadering van het volwassenkoor, (later het Ruysscheveldekoor) op 26 september 1979, waren zes van de twaalf aanwezigen, geen Stekenaar!
Reeds in 1975 sprak E.H.Verhelst mij over het stichten van een koor en...of ik daaraan zou willen meewerken.
Gewoon een samenkomst van een groepje enthousiastelingen die de noodzaak van een liturgisch koor zelf actief wilden beleven.
Het inhoudelijk verslag van een eerste bestuursvergadering, vindt U op blog: 1ste R.V.-koor vergadering.
De bezorgdheid van E.H.Verhelst als gastheer en initiatiefnemer was, en dit na vier jaar informatie en preformatie (?) een definitieve start te nemen met een 'Volwassenkoor'.
Het moest gerijpt zijn..
Mag ik toch op wijzen dat de stichtingsvergadering en de eerste koorherhaling een verschil uitmaken.
Maar goed, het bestaat nog steeds en is flink op weg om Koninklijk te worden.
(50 jarig bestaan)
Ik durf niet meer schrijven 'jong' want dat zou een zoveelste 'aanslag' betekenen op mijn verdoken enthousiasme voor een groep mensen die Stekene (Koormuziek) hoog in het vaandel wil dragen.
Tot Waaslanders en buitenlanders toe!
Dit laatste siert o.a. het sociale engagement binnen het bestuur.
'Stekenaars zijn toch nog zo'n slechte mensen niet...'.
32 Jaar geleden wisten deze '12 apostelen' dit reeds met een vaste overtuiging van welslagen.
E.H.Verhelst was voldoende Stekenaar geworden om te beseffen dat dit 'appart' volkje een afstandelijke, afwachtende houding zou aannemen t.o. dit initiatief vooraleer het (weer) een Christelijke dood zou sterven,.......... althans zo dachten toch velen.
Bloggen betekent ook ....dat je uw gedacht moogt zeggen..., schrijven...vandaar...!
Het concurreert met toxische 'aandoenlijkheid', (passie), en dàt is actueel in het 'verrijzenis' programma van literaturalisten..,componisten en andere denk-idealisten.
Zolang je niet weet wàt je doet, is er geen zondigheid mee gemoeid.
Elk mens...., ouder..., kind..., Katholiek, , Christen,... 'Het toet er niet toe', heeft een privilége van eigen overtuiging en 'toetst' zichzelf aan sociale 'vaardigheid' wat soms wonden nalaat en zich plaatst (neerzet) aan een stille tafel.
E-mail correspondenten bezitten een onaantastbaar gevoel van 'broederschap'.
Fuiven in een mail-cocon van tastbaar 'jong' geweld....!
Laat ze maar doen,...die oude Grieken...!
'Kritiek' krijg je toch....daarvoor ben je een halve eeuw te vroeg geboren en eeuwen later een 'model' uit de Sixtijnse kapel'.
Wij, als 'Troubadours'... erger nog.. 'Minnesängers' en vernieuwde kunst gezagsdragers (Cultuuroponenten) met een verschil van amper vijf eeuwen, consumeren harmonieken die in waarde stijgen wanneer zij antieker worden.
Het verdedigt zichzelf.
Je hebt er geen vat op zolang..... enfin ja...zolang 'de lepel in de rijstpap staat' (!) zeker....?
Maar goed, 15 november, deze datum betekent in de annalen van het Ruysscheveldekoor een unieke dag.
Op deze dag musiceerden zij als..., stonden zij model voor...., alsof het een schilderij van 'Van Eyck' betrof.
In bijlage vindt U het 'Te Deum' van G.Bizet.
Niet gezongen door het Ruysscheveldekoor, maar de partituren waren hetzelfde.
Ik stap eventjes af van de dagelijkse reeks 'blog-gedachten', gefocust op het R.V.-koor.
'Kerkhofblommen'.. een gedicht van Guido Gezelle op muziek gezet door Marinus de Jong.
Prachtig!
Ik heb het voor het eerst gehoord tijdens omdat een student aan het Lemmens Instituut niet aanwezig in 'mijn' les (30') en ging dan maar naar de 'repetitie' (concertzaal) van de eerder genoemde 'huis'.
Genoten...
O.l.v. K.Bikkembergs zong het studentenkoor en orkest dit onbekend 'werk' in de grote aula. Het Lemmens Instituut en voor éénmaal, buiten enkele verdwaalde 'lotgenoten'..... volkomen leeg. Hogeschool studenten zijn niet verplicht de cursus te volgen...maar...aan de streep worden de 'prijzen' gedeeld!
Je zitplaats kon je kiezen zonder enige bijbetaling en wie kwam daar ook binnen... juist!
Lege kerken klinken beter dan volle.
Tijdens de novemberdagen zijn gedachten en gevoelens onbespreekbaar.
Het verlies van Ouders, Kind of Vriend tracht je te verdragen met een kerkhof bezoek maar uiteindelijk negeer je dat uit onmacht t.o. dat vreemde niet toegangkelijke, waar niemand een antwoord op heeft.
Het maakt deel uit van het bewuste (wat dit ook moge wezen ) bestaan van de mens met wellicht onverdraagzame episode's.
Verdere Theologische, filosofische of ander fobiën maken deel uit van het denkproces wat op zichzelf geen horizontale gelijkenis heeft.
Gelukkig ontneemt men ons niet de gedachte uit het verleden en voedt het dit heden waar wij de meest aangename beelden uit 'sorteren'.
En toch zijn ingehouden, tranende ogen een eerlijke bekentenis t.o. unieke medebewoners, ook al konden (wilden) wij het niet uiten.
Woorden...klanken... waren luchtledig, ontoereikend.
Waarom hebben schrijvers, dichters, beeldhouwers, schilders, literaturisten en onbekende konsoorten, een onvoldaan genoegen gezocht in iets waar zij levenslang mee 'geconfronteerd werden?
'Zij' wisten het wél'...maar zochten de confrontatie met de Kunst, de Psyche.
Gedachten en gevoelens zijn, voor 'kunstenaars' fantomen maar konden en wilden het niet aanvaarden vanuit hun menselijke...intuïtie.
We weten het wél maar aanvaarden het niet en dat leidde tot....
Zij verblijven, met een academische vaardigheid, en/of verblijven met persoonlijke eigenzinnige overtuiging, (en dat leidt tot onfatsoenlijke enkel bij de échte, een solistische eenzaamheid of modale levenslange genootschap) soms tot een suïcidale 'verplichting'.
Een Emmaüsganger vertoeft in een zoektocht naar morgen, dat vreemde... en niet naar concrete dag dagelijkse offerte's....van, laat mij toe te schrijven: 'aanbiedingen'.
'Women..., your name is....' schreef Shakespeare enkele eeuwen geleden.
Bestaat God dan werkelijk....?
En als 'Hij' bestaat, laat hem (?) dan niet mijn broer zijn.
Een koordag in Lochristi o.l.v. studiegenoot én gewezen collega Jan Coeck.
De één malige organisatie lag in handen van Fedekoza, een nieuw opgerichte tegenhanger van de ANZ-formule met benevelde, moderne N.V.A. dispositie.
Het was een zeer korte tijd beschoren niet tegen staande overtuigend blind enthousiasme van forum genoten.
Een tweede Wienerconcert bood zich aan op 27 september 1986 met zowaar een Nederlandsche topvedette in de hoofdrol.
Marco Bakker.
Het koste veel 'Belgische centjes', en met een karig en krenterig budget slaagden en werden de bestuursleden overtuigd dit 'risico' te nemen... en wat bleek... de sporthal zat, met uitschuifbare zitbanken.......vol.
Het voorprogramma werd verzorgd door de fanfare St-Willibrordus uit Merksplas en het Aachner Chor Kollegium.
Omdat ik in de Noorderkempen werkzaam was (o.a. Merksplas), was dit een wederkerige appreciatie voor een 'dependance' van de muziekacademie.
Volk was er.. en genoten van het gebrachte 'spektakel'.
Foto's van dit optreden vindt je in vorige afleveringen van deze blogs en een video band...je weet wel!
Als het Ruyscheveldekoor 'ergens' ging zingen stond dat historisch gebouw steeds in de ' steigers'... (?)
Zij deden het er niet om, maar het was vaak zo.
Ook in de Basiliek van Hulst bv. waar Peter Pieters als begeleider organist functioneerde zowel voor het Gents Kathedraalkoor als het R.V.-koor.
Peter Pieters is al jaren in functie van de Kathedraal van Mechelen in opvolging van Flor Baron Peeters en dat wil wat zeggen.
Bovendien was (is) hij een groot, minzaam collega.
Toch sloot dit 'werkjaar' zich af in de Dom van Köln. 15 november.
In het leven komt het er niet alleen op aan wat je kent, maar wie je kent.
De Belgische frank kende een devaluatie en...het R.V.-koor een revaluatie.
Ook dat jaar, (1986) evenals volgende, kende activiteiten zoals een zich zelf respecterend koorgemeenschap, en wars van ouderdom of enig ander 'alibi', een met voorbereiding gedoseerd programma kon realiseren.
Een optreden of medewerking tijdens het nationaal zangfeest in het sportpaleis van Antwerpen, deden sommigen geen deugd.
Stekene kent (-de) een wit-zwarte politiek, wat al jaren een syndroom van onverzoenbare
toenadering bezocht.
Enfin, koorherhalingen werden gewijd aan de vijf meerstemmige versies van vlaamse liederen en in een sportpaleis zingen....daarvoor moet je van Stekene komen.
Al bij al, ook weer een hele ervaring rijker.
Aangezien dat Juliaan Wilmots in de meeste 'gevallen' de harmonie componeerde (moeilijkheidsgraad) was het geen sinecure dit aan 'werkwilligers' voor te schotelen met de daaraan verbonden bevrediging.
10 en 11 Mei was het de beurt aan Männer-Gesang-Verein mit Frauenchor uit Wolf an der Mösel.
Een bescheiden koortje, maar de sympathie die er van uitstraalde overtrof meerdere andere gastkoren. Tot op vandaag weet ik dat er nog steeds aangename contacten bestaan
Wolf, hoe raar deze naam ook moge klinken boodt gezelligheid, gastvrijheid en zeer menselijke contacten.
Natuurlijk werd de Möselwein op tafel geserveerd en enkele gastgezinnen in Stekene werden als erkentelijkheid op meerdere flessen getrakteerd.
Op 1 juni was het de beurt aan 'Les Choeurs de l'Estracelles uit Beuvry. (Noord Frankrijk)
En weet je hoe wij aan dit adres gekomen zijn....?
Tijdens het einde schooljaar werden er ballonnetjes opgelaten vanuit de lagere school, met een terug zendkaartje.(Michaël De Ruysscher)
Een oud vrouwtje vond deze ballon tussen de prikkeldraad in Beuvry, (F) gaf het aan een persoon, die het opstuurde naar Stekene.
Er stond een afzender op, dus.... contact opgenomen met deze persoon: '... of die niet een koor kende in het dorp dat een uitwisseling zou overwegen om naar België te komen'.
Het koortje van Beuvry kwam naar Stekene...met... het oude vrouwtje erbij.
Zo zie je maar hoe een opgelaten ballonnetje, een culturele uitwisseling kan bewerkstelligen...!!!!!
In het jaar van de muziek vonden maar liefst 12 (serieuze) koor activiteiten plaats!
Cfr. vorige foto's.. (+ 17 maart: Carolus Borromeuskerk Antwerpen.)
Dit wijst op kracht van een goed bestuur en het enthousiasme van de koristen.
Het deelnemen aan het operette concert in de gevangenis vanMerksplas had als voorbereiding heel wat aarde in de voeten.
De refterzaal van het interneercentrum deed dienst als concertplaats, dus de bewaking moest alle hens aan dek eisen.
Naast de kinderen (Schoolkoor) traden ook een mannenkoor uit Teteringen (N) samen met het Ruysscheveldekoor op. Bijeen zo'n 110 'vreemden'!
26 Oktober werden we als gastkoor ontvangen door het koor 'Eintacht Köln' in de Stadshalle van Mulheim-Köln.
Het is aldaar dat ons aller Elza Thuy haar eerste buitenlands 'solistisch' debut deed .... op het podium.
Hiervan bestaan video-beelden en ik hoop deze, bij een herziening én verbeteringen van de bloggen, erbij te kunnen voegen.
Bij mijn herinnering aan deze eerste opluistering van een Eucharistieviering in de Dom van Köln, flitsen er redelijk wat gedachten door mijn hoofd o.a. mijn ondraaglijke zenuwachtigheid net voor de 'start'.
De prachtige ruimte, dat vele 'volk', machtige orgelklanken van een rijkelijk getalenteerde organist, de aanwezigheid van de Bisschop in hoog brokaat 'kledij'.....en Louisa die mijn 'ouderwetse' muziek staander omver liep. Ik moet daar ongemakkelijk op gereageerd hebben en hoorde enkele koorleden luidop fluisteren: " 't Is zonde, da mans.."
Het jaar van de muziek (1985) werd ingezet met een Eucharistie opluistering in een eerder koude maar prachtige St-Michielskerk in Gent. (Foto)
Herman Struelens was daar coördinator en we werden een beetje vaste gasten. (1988 en 1993) met een tussendoortje op de 'Gents Fieste'. (Eveneens in de St-Michiels kerk.)
Hier zongen we het prachtige 'Te Deum' van George Bizet met aan instrumentale begeleiding van dhr.Maurice Truyers.
De solist was een Nederlander die werkelijk door de mand viel.
Op zich is het toch menselijk, maar, mijn collega van het Lemmens instituut bevond zich ook in de kerk en ik had het gevoel dat zijn verwachtingen wel wat hoger lagen. (Solist)
0p 23 februari was er korte medewerking aan een koor concert in Smeermaas.
(Niet ver van Maastricht) en wat bleek.....wij zongen 'Odi et amo' van C.Orff en in hetzelfde concert had een ander koor dat reeds gezongen???
Het programma werd niet gewijzigd.
13-14 april 1985 was het Driebankoor uit Venhuizen (N) onze gast en des al niet te min lukten leden en sympathisanten er in om ze alle te laten logeren.
's Middags moeten ze toch iets fout gegeten hebben want bij de terug naar Venhuizen kregen enkelen, op de autobus, krachtige diarée wat geen lachertje is.
Indien je op de foto drukt, zie een programma van.....én....
elke (culturele) 'activiteit' had zo z'n 'charme'....
Lourdes was een belevenis voor ons koor en....je moet er ooit één maal geweest zijn in uw leven.
(Ook voor ne'n volle'n aflaat.)
Bijna elke avondschemering bracht het R.v.-koor door op de trappen van de Basiliek (al zingend uiteraard) o.l.v. dirigent: Luc Van Meersch terwijl Pére Décha (1928-1996) z'n ziel uit zijn lijf zong, om de werkelijke massa vocaal te ondersteunen evenredig met de 'maten' van zijn corpus.
Een imposante verschijning....
Tijdens de Internationale Eucharistische viering de 'catacombe',
werd het R.v.-koor begeleid Jean-Paul Lecot. (Foto))
Ammaai, ammaai.
Terwijl wij zongen speelde Hij de ( orgel-)begeleiding van Cantate 147. (J.S.Bach)
Met zijn linke'r hand was hij ondertussen aan het 'telefoneren' met de assistent- 'priester' van dienst aan het altaar aub en...zijn beide voeten zorgden voor een perfecte harmonisatie.
M'n oren tuitdenden van ongeloofwaardigheid.
Prachtig...!!
De slotavond werd voor de 'Ruysschevelderkes' een 'plezante bedoening. Er werden nu eens profane 'liekes' gezongen en zowaar, er werd een piano van de eerste verdieping gehaald, en naar het gelijkvloers gebracht zonder één trap te 'passeren' en omgekeerd.
Hoe kan je dàt uitleggen?
Zie foto vorige blog. (Hotel: La valiére.....)
Op 30 september 1984 vond er een Matinee concert in het Gildenhuis plaats met medewerking van het St-Maartenkoor uit Stevoort Hasselt o.l.v. Ludo Claessen.
Een dirigent waar ik vriendschappelijk en ..artistiek een grote bewondering voor heb.
Dit is opzichzelf niet zo opvallend ware het niet dat ook Kurt Bikkembergs er in meezong als piepjonge knaap.
(Hij is reeds enkele jaren zowat de toonaangevende koordirigent, niet alleen in België maar ook ver daarbuiten.)
De trein bracht ons vanuit St-Niklaas, 's morgens O7.00u tot in Lourdes, .....maar pas te 2130u.
Het was en werd een regelrechte dagtrip met een eerste beoordeling voor 'reisgenoten'.
Ik genoot van compartiment tot compartiment maar.... laat op de middag.
Ik kon overstappen.... en voelde en zag met schijnheilige onopvallendheid, de sporen onder mijn voeten, wegglijden.
Er was ook een priester begeleider aanwezig (Luc Van Meerssche) en....onze eigenste Pastoor. ( Vermeersch).
Deze laatste kwam de 'schapulieren', terug huiswaarts kerende, zegen in al zijn
(Pastoor Vermeersch) eenvoud en daar was hij, niet tegen staande zijn beperkte gestalte,
groot in.
Als deze man niet in de'n hemel komt of reeds zit......,
hoe wij ons dat ook kunnen voorstellen of niet,
En in Lourdes zelf...wat gebeurde er met ons Ruysscheveldekoor?
Op het 'Lourdesplein' stond het R.V.-koor altijd op de eerste rij, in het vizier van de basiliek, onder bv. de indrukwekkende eindbestemming van de 'kaarskensprocessie'.
En in Stekene en vooral Sinaai waaide een storm met orkaankracht.
Raar maar waar, 1984 (De vooravond van het jaar van de muziek.) vond ik eigenlijk een top jaar in vergelijking met de volgende jaren, qua activiteiten.
Tegenwoordig, in feite de laatste jaren, is het niet meer 'evident' dat gelijk welk koor een opluistering verzorgd in de Carrolus-Borromeuskerk in Antwerpen.
Het is nog altijd een hele ervaring in één van de galerijën te mogen musiceren, in deze prachtige barok Jezuïetenkerk. . Soms wel tussen de stijgers maar er was ruimte 'zat' en bovendien waardeerde men hetgeen 'geprogrammeerd' stond.
(Men kon het in een 'hand' verduiken.)
Ook in Scherpenheuvel konden we onze stemmen verheffen en kregen daar zowaar 5000fr. voor van Pastoor Kortleven.
Het Asser mannen was onze eerste grote koor gemeenschap die het Ruysscheveldekoor op locatie kreeg en het was (en is) daar de 'mode' dat enkel mannen (dus zonder vrouwen)
een privelége krijgen binnen hun zo geheiligde 'club'. (Koor)
Enkelen hadden de voorkeur gegeven om te overnachten in een bekent hotel in St-Niklaas, maar ... de matrassen waren 'beschimmeld' en ..dat 'verteerd' een noorderbuur niet.
Enfin, als die mannen opkwamen had het 'volk' al een hele kluif om ze allemaal één voor één te bekijken en daarmee was het 'concert' al half weg.
Datzelfde jaar mocht het R.V.-koor één week naar Lourdes (F) om een jaarlijkse bedevaart van de KWB-KAV, vocaal te begeleiden en kreeg daar een 'gage' van 50.000fr voor......maar......dat is een ander verhaal!!!
Het volgend verhaaltje verbrokkelt zich op de marktplaats van Stekene.
Het viel soms voor dat ik één à anderhalf uur stond te wachten op onze koorgasten die van ver (vaak Duitsland) moesten komen. Het deerde me niet omdat ik vlak voor mij de Polenlaan in het visier had. In stille dankbaarheid wuifde ik met open handpalm naar die vreemde oneindigheid.
Martha Potters, (samen met haar broer Rafhaël) Martha Steel, Albrecht De Smedt, Julleken Verbeeck, De Tollenaere, en niet vergeten: Fiel 'de'n Draaier en zijn echtgenote Mie Cent.
Daarnaast fotograaf Van Vosselen, café waar 'Gust Sikki' woonde en een bedrijf had met doodskisten....Maria Behiels, Fam. Van Hoye... en een toendertijd een francophone, waarvan haar echtgenoot jarenlang de 'Suise' was in de H.Kruiskerk.
Enkel al om zijn 'uitstraling' (Corpulentie) zweeg je tijdens het 'delen' van het brood.
Elkeen van hen had een
Er circuleert wat door je hoofd.
De visboer; 'Piet Pulle' kwam wekelijks in en voorbij de Polenlaan ('t Turp'.)
Hij had een kast van een villa staan op het einde van de'n 'Teirlick'.
'De'n eiring' werd gekuist en de paling (in zanderige houten bakje) werd gestroopt terwijl je er stond op te 'geilogen'.
Mosselen was voor de arme mensen...!
Met weinig woorden (klanken) had Piet een benijdenswaardige relatie met zijn paard en als toeschouwer kreeg je een Perdolan-infuus.
Eigenlijk had ik medelijden met zijn paard, want de 'tremen' ' hingen bijna boven zijn 'ruggenwervel', en over de zwaartekracht wist ik weinig.
Ook Merckx, Tack en Thijsbaert passeerden de cat-walk van centrumisten met paard en kar.
Er zijn halve bibliotheken gevuld met goud-gele bladzijden, maar om de pagina's om te draaien heb je soms een natte vinger nodig en pastoors preekten soms om hun eigen taal te horen.
Koristen ver-tolken een verhaal,.... een vertaling van een eeuwenlange sulfaat,
genagelde voorstellen in een expositie ruimte met passioneel, gedrapeerde schilderijen.
Elk 'mens' bezit een 'spandoek' van eenvoud.
Dit is ook verdoken vorm van bescheidenheid.
Een Adleriaanse gedachte (realisme) waar ook stofferige, intellectuele nazaten niet aan ontsnappen.
Galileo-Galilei (foto) 'adverteerde' met weinig imposante voorstellingen en, althans voor het intellect, niet overtuigende argumenten dat het planetenstelsel en het daaraan gekoppeld universum, anders moest 'bekeken' worden.
Hij werd vergruisd, verhuist naar dementie oorden.
Het raakt mij steeds opnieuw wanneer ik van hieruit hier een raakpunt zoek met... kunst.
'Je ziet toch de zon rond de aarde draaien....
'Je hoort toch de klanken.....
'Je voelt de taal van uw medemens....'
Met deze en nog andere gedachten, verzamelden wij (eerste vergadering) rond een rakelings culinaire tafel waarvan de smaak papil, zijn verborgen vocale 'power' of bescheiden uitgedrukt, 'present' stelde naar de toekomst toe. (Koor)
De tong is de sterkste spier van het menselijk lichaam en daar moet je toch voorzichtig mee zijn?
Foto: Galileo Galilei. (1564-1642)
Klik op foto en je krijgt de website van Gerd Vockensperger.
Deze laatste was de eerste buitenlandse contactpersoon (Bengel-Mösel)
De eerste bondgenoot (straat) vertoefde of werd deelgenoot van een 'assistence- per-totaal' en vergaloppeerde zich in een Romaanse infiltratie.
Met een heerlijk en gastvrij gevoel werden alle tafelgenoten ondergedompeld in een:
'Stekene, the place to be'.
Het gaf en onwaarschijnlijk gevoel van zelfvertrouwen.
Het R.V.-koor bestond nog maar luttele jaren en de 'secularisatie' was nog ver weg.
Het was een uitdaging van en voor post-concilie restante vertegenwoordigers.
Een toenmalig open debat met 'vertroebelde' tafelgenoten, maar dat kun je vandaag, in de schaduw van Evangelische waarden, niet meer schrijven.
Het R.V.-koor bevond zich in een premature van en deelname tot een kunstzinnige deelname van gelovig Katholiek maar bovenal Christelijke aanwezigheid.
Tot op vandaag worden wij uitgenodigd.
Gekwetst binnen voorgangers in de Eucharistische liturgie. (Klik op foto.)
Liturgie betekend o.a. een volmondige acsiociatie van eerlijke, gelovige deelname.
Een misvatting vernietigd geen zins een persoonlijke intentie wanneer dit gebeurt onder pontificale, gewijde handen en kan niet leiden naar de zogenaamde Lucifersiaanse domeinen.
Enfin, gastheren (en dames) werden ontvangen op, voor en bij een rakelings culinaire tafel bij een eerste contact en de inhoudelijke mobilisatie van (koor) -uitwisseling verliep, met begeleiding van een destijds verfijnde en nog steeds onovertroffen gastvrouw....vlek loos.
Wat men er ook over zegt of schrijft, het was telkens 'first contact' van een plaatselijke 'acte-de-présence'' ook al werd er nog geen woord gezongen maar.... de fundering was gelegd en daar bouw je 'kastelen' op.
Een bijzonder delicaat punt waarvan ik mij bewust was dat dit 'wonden' zou nalaten.
En ook, tot op vandaag, sporen nalaat.
Het werd niet 'verlicht', en kent een opvallend absenteïsme van gewezen 'partijgenoten' bij een wekenlange aankondiging van een concert.
Een 'Geest uit vier gewesten'.
'Looft de Heer met koperen trompetten' behoorde toenmalig tot het prille ontstaan van een 'foetus' die zichzelf liet groeien tot een volwaardig koor consument, binnen een zelfstandige koor polyfonie.
Elk geschreven woord i.v.m. verantwoording... zal leiden tot een schijnhuwelijk.
En de alleluia's werden, met toenmalige overtuiging, gezongen of toch met groteske Katholieke, (Christelijke) overtuiging gescandeerd binnen een gebouw waarvan men vermoedde dat het deel uitmaakte van collectieve gehoorzaamheid, volgeling, bijdragen aan, een propere polyfonie, in 'the picture' en toch afstand nemen van gelovige 'vrienden' en uw eigen 'idee' volgen, gestrest binnen een aanwezig 'publiek'.
De scheiding en aanvaarden (Junioren en Senioren) vertoefd nog steeds in een stilzwijgend absenteïsme van gekwetste 'medebewoners'.
Ook kapelmeester's zijn niet gevrijwaard van enige 'professionele'; Ich habe dass nicht gewust' onverwachte confrontatie of deelname aan 'vreemde' met eigenzinnige decoratie.
Nogmaals, het calculeert zich in een parochiële participatie waarin een 'nieuwkomer' zich met kennis van zaken en aanvaardbare voorstelling de toeschouwers laat genieten van een vernieuwde koor map.
Het verzwaard en kwetst de ziel van gewezen koor idealisten, meer nog, het voelt zich uitgesloten verbannen uit een vriendschapsband en dit laatste is toch belangrijker dan eender welke vorm van artistieke profilering.
Toeval bestaat niet.
Vanaf 1 januari 1995 werd een splitsing vooropgesteld door het bestuur van het Ruysscheveldkoor.
Ik herinner me nog die avond (kleine bovenzaal Gildenhuis) waarbij Yolanda (Voorzitter R.V.-koor) aan de + 65 jarige, aanwezigen werd medegedeeld dat er een splitsing zou geactiveerd worden.
Een leeftijd verschil...maar!
Een Babylonische versteviging van een 'jongeren' gemeenschap.
Wij hadden dat eerder al meegemaakt (verhuizing naar een nieuw op te richten koor) maar het wekt onverdraagzame wonden waar ikzelf (dirigent) medeverantwoordelijkheid heb.
Een koor bestuur deelt, verdeelt en dirigeert (?) met fatsoenlijke verdraagzaamheid binnen een totale gemeenschap.
Een (koor)vertegenwoordiger, maar daar was men in een verleden niet op voorbereid, wordt ook 'bejaard'...en vandaag behoor je, ongevraagd, tot dat gezelschap.
Het is nog ver weg...en morgen sta je ervoor,.... wordt je geconfronteerd met..
Niet dat de stembanden het laten afweten..dat kan al op zéér jeugdige leeftijd, maar het jaartal.
Voor een Muziek pedagoog, koor consulent of kapelmeester, creeërt dit een buitenechtelijke LAT-relatie dewelke hij/zij met achterwaartse devotie tracht te 'verorberen'.
Ik ben er niet op voorbereid, maar plaats mezelf in een oase van zelfkritiek.
Stembanden in verhouding met leeftijd hebben een concurentiële 'strijd', maar...de attentie..., de toenadering van .. het vertrouwen geven van...het kleurrijke...het aanvaarden van het 'suggestieve...' (Historiek van de opdracht) en naaste verbindingen verdelen een jarenlange wervelwind van zelfstandige overtuiging.
Geen sinecure. (Niet alledaags en gemakkelijke feit.)
Als dirigent bevond ik mij in een Iscariot-positie.
Koorleden 'verliezen' of ....?
Een tafel- of deelgenoot van een onopvallend laatste avondmaal waarin je als dirigent een welkome, fictieve verborgenheid schuilt met en tegenover weekend participale 'klasgenoten'.(M.a.w. ontgoochelde mensen.)
Deze persoonlijke schriftuur bevestigd geen zins een eigen overtuiging, maar maakte mij deelgenoot van een collectieve beslissing waarvan een dirigent, zich ondergeschikt en tevens deelgenoot maakt van een 'menselijke' foute beslissing.
Uw kleinkind vertroeteld ge toch ook met grootouderlijke liefde.
Ik spreek hier in een overgroot deel vanuit eigen gevoelswaarde.
Dat wil daarom niet zeggen dat dit gedeeld zal worden door 'bondgenoten'.... en de volgorde geniet van een lucratieve aangename 'melange' binnen mijn eigen herinnerings patroon.
(Dus zeer vatbaar voor enige 'pasteurisatie'.)
En bovendien, dirigenten maken en voelen zich meestal beveiligd door een relationele, schriftelijke voorstelling....met 'noten', maar dan zou muziek kunst te 'één tonig' worden, zijn uniek 'fantom' verliezen, en daar wens ik niet aan deel te nemen.... en een 'gecultiveerd' mens verdraagt dit, maar toch met weinig uiterlijk enthousiasme.
Zolang dirigenten 'fouten' maken, verkondigen zij een eigenzinnige (in de positieve betekenis van het woord), belevenis en zijn gastheer (vrouw) van veredelde ....'k zal maar zeggen...kunst.
Koor zingen is steeds een 'benadering' van het geen reeds in de 'Oerknal' bestond.
Harmonie. (Riemann)
Het behoort tot de 'ceremonie' van 'macht'.....de voorstelling met 'spoorrails' die een illusie geven van versmelting en toch.....evenwijdig blijven.
Het verwekt een onderling professioneel wereldje waar het niet meer aangenaam vertoeven is.
De kracht van de sterkste, of iets anders, "La forza del destino".
Ons eerste gastkoor (1982) was Bengel-an-der Mösel met Gerd Vockensperger als verantwoordelijke. Op de marktplaats van Stekene wachtte ik hem op. Gerd, samen met zijn echtgenote (die ongeneeslijk ziek was), vertrokken wij naar het 'kastelenhof' in de Molenbergstraat.
(Dit 'home' werd met enige fierheid gedurende jaren (K.V.-koor) en nog steeds, gebruikt als allereerste toegangspoort voor gastvrije contacten van diverse aard.)
Het jaar daarop kwam een gastkoor uit Köln-Bucheim.
Hetzelfde scenario, maar deze maal stonden er drie 'kasten' van auto's op de marktplaats van Stekene. Aan de verpakking van de meegereisde dames te zien was dit geen 'krot en comapgnie'.
Mijn 'duits' was van dergelijk belabberde 'kwaliteit' dat ik ze niet naar het OCMW maar toch (weeral) in de molenbergstraat kreeg.
Ik dacht:' Dit wordt toch geen derde invasie zeker...!!!!'
Na een gering aantal opluisteringen van Eucharistievieringen in 1980 en '81, waarbij zelfs een optreden werd gerangschikt onder concept, concert optreden, (Muzeavond), 'prepareerden' het R.V.-koor zich voor op een koorconcert. (1982) met medewerking van het Philharmonisch koor van Antwerpen o.l.v. M.Scheck.
Zij zongen fragmenten uit Verdi's 'Aida', 'Nabucco' e.d. met aan de piano de heer Blom.
Toen ik de begeleidingspartituur zag (piano) kreeg ik stante pede een 'accute' aanval van 'zwarte bolleke's voor mijn ogen!!!
De parochie bezat toen nog geen 'deftige' piano een er werd gebruik gemaakt van een geleende buffet piano uit de 'meisjesschool met een leesbaar merk (Chinees) maar toch niet eersterangs-klank. (Verre van).
Enfin....
De programatie van het concert inspireerde de aanwezige koorleden tot de uitdaging van 'Va Pensiéro' uit de opera 'Nabucco' van Verdi.
Het was (toen) niet te zingen met het 'materiaal' waarover ik beschikte, maar mits enige muzikale zondigheid en volstrekte 'schijnheiligheid van ondergetekende,.. met de medewerking van een ervaren pianist,.... zou dit zichzelf laten verleiden tot een populair R.V.-koor 'stuk' en nadien opgevraagd worden door treurende familieleden. (Uitvaartdienst)
In 1982 heeft het Ruysscheveldekoor het Lemmensinstituut (Leuven) bezocht, en om mijn benoeming 'ietwat' te 'stimuleren', verzocht ik de toenmalige directeur,(Kan.Joris) waarover ik trouwens een bijzondere grote eerbied had en nog steeds heb, om x-aantal plaatsen vrij te houden voor de komst van een grote groep mensen, luisteraars t.g.v. een concert aldaar.
Of dit enig zins invloed heeft gehad (benoeming), betwijfel ik sterk, daarvoor was HIJ een te groot .....MENS en heb tot op vandaag een bijzondere eerbied voor deze gewezen Directeur van het Lemmens instituut.
Mijn 'studie' (?!) aan het Lemmensgesticht in Mechelen en daarna aan de Hoge School voor Wetenschap en Kunst in Leuven, hebben een heel ander verhaal waarvan ik hoop, als ik de levenstijd krijg, deze in leesvorm te 'verspreiden'.
Het biedt ons een proclamatie van ...ja...hoe moet ik het zeggen zonder 'schroom'?
'Kunnen en niet willen' heeft raakvlakken met het modernistische leefpatroon.
'Willen en niet kunnen' verdraagt geen ouderdom's verschijnselen.
Beide begrippen versieren vergeelde pagina's (bladzijden) van gotische, historische bibliotheken en raakt ons tevens in onze huidige machtsloosheid van opgedragen, voorgestelde artistieke 'versnapering'.
Ik moet hier onmiddellijk aan toevoegen dat een fraaie en meer gedetailleerde 'uitgave' vanaf zijn bestaan, bestaat sinds het zilveren jubileum (2004) van het Ruysscheveldekoor.
Inmiddels zijn we 2012 en ...behalve de interessante Rome-reis, vrees ik dat een volgende 'kalender' met alle respect voor dirigent én bestuur, er eerder ...
En dit moet me nog van het hart..op de radio klonk gisteren weer een 'vreemde' (accent) stem met een analyse van Belgische koorwerken, vertolkingen,....
Ze mogen hier wel vier dagen blijven, maar bespaar ons als 'ze' hier weer vier jaar verblijven!
Zijn wij zelf niet meer in staat om onze eigen koor composities te benaderen.
Het werd een normaliteit, jaarlijks, minimum, een weekend uitstap te organiseren.
Het werd 'ommenduur, na één decennium, jubileum.... een week-uitstap.
Wenen, (later) Praag, Rome....en alleen God weet wat er nog komen gaat....?
Klik op een prachtige bijlage.
Het werd zelfs een niet geprogrammeerde 'must' als en binnen een bestuursvergadering.
Men beschouwde dit als een 'normaliteit'.
Zo ver was het gekomen.
Dit was ook zo. (Althans het gevoel.)
Gastgezinnen waren er voldoende....zelfs Hollanders (?) vertoonden een opvallende gastvrij gevoel.
Toen ik (dirigent) dit kenbaar maakte binnen een wekelijkse samenkomst van koristen (Nederland) stond 'iemand' recht en zei met opvallende luidde stem:
"Mijnheer de'n dirigent..wij zijn geen Hollanders maar Zeeuws-Vlamingen..!!!!!"
'Patat'!
En daar sta je dan weer als dirigent met een uitnodigend (en bedachtzaam taalgebruik) gebaar van over begrensde Noordelijke collegialiteit, medemenselijkheid, pure 'Belgische' eenvoud in verschillende toonaarden, maar, en dat vond ik uitdagend, ...een restant van schriftuurlijk, jaarlijkse contactname. (Nieuwjaar)
Niet om gezondheidsredenen, maar eerder om vergeelde, verrimpelde en nog zo veel meer, redenen.
Deze 'fans' van het St-Ceciliakoor (Koewacht ((N))), (maar ook 'Terra Sancta' Lamswaarde ((N))) vergulden een, voor mezelf 'medaillon' van levenslange cultuurwaarde.
Dit is een ander verhaal..
Neen, niet elkeen waren enthousiaste 'burgers', maar zoals voorheen geschreven: 'spanning en ontspanning'.
Een open haard biedt een gezellige tot romantische sfeer maar daarvoor dient er wel hout (Zie foto)...... te worden gesprokkeld.
En toch....en toch hield en houd ik van hen.
Als ik de latere verhalen hoorde, (1989) verhaalde mij dit toch tot een, op 't eerste gezicht (geluid), een bezorgd medeleven.
Wat geweest is zal niet meer terugkomen!
Het is altijd zo en het zal zo blijven.
Het is pas als het er niet meer is, dat je heimwee hebt naar het verleden. (Bv. Ouders)
De bescherming, de cocon met bescherming van de omgeving, voldoende geharnast voor een zelfstandig optreden. (Opluistering)
Maar hèt leven biedt onverdraagzame gezellianen.
Eb en vloed, spanning en ontspanning, tractie en contractie,...........
Ook het koor bestuur werd geconfronteerd met transparante overeenkomsten...
Inzet en gastvrije, ingehouden activatie.
Een Stekenaar voldoet niet aan zijn 'first impression' wanneer hij/zij niet met grote bezorgdheid 'afscheid' neemt van zijn 'genodigden'!
Het verklaart een post-vriendschappelijke en jarenlange contact name met een over-Schelde verbond.
De koorvereniging (Ruysscheveldekoor) trad binnen in en als een flexibele (bestuur's verantwoordelijken) onbekende immigrant.
De kunst werd secondair, en de mens werd primair.
De getuigen van......'Ruysscheveldekoor'.
En waarvoor kies je?
Tussen 'willen en niet kunnen' en
'kunnen en niet willen', werden en wordt een bibliotheek gevoedt door psycho analysten.
Je kunt ook een gewoon mens zijn om dit te benaderen met volstrekte zelf overtuiging.
En dat leidt,, in krenterige gevallen, tot een huishoudelijke 'tsunami'.
De periode (?) of anders uitgedrukt: jaren, kenmerkt zich in contacten met even vreemde maar 'gezellen' binnen een zeer gastvrije koor gemeenschap.
Buiten-provincie- hoofdsteden raakten onze 'Waasland'se' (Steken'se) contrijën, en verwerkten een uitnodigende maar des-al-niet -te-min flexibele 'dejà-vu' ontvangkelijkheid.
Wij hadden 'de Stekense vaart'.... maar daarmee bereik je geen vergelijking met de 'Rijn', de Rhone' mee, ook al zongen wij (R.V.-koor) uit volle borst het ' Möselle'-lied.
De kerk (gebouw) en het Gemeentehuis waren onze vaste, verleidelijke 'invités' bij een week-end verblijfplaats van een gast koor. (Bij voorkeur uit het buitenland).
Ik zou streng zondigen wanneer ik de Steken'se gastgezinnen niet zou vermelden en dat...heeft (kent) tot op vandaag nog steeds een inter-actieve en aangename gesprekspartner als gevolg.
Mooi!
Mensen zijn er om mensen...en niet om het verdragen van onverdraagzame, kunstuiting of eender welk benadering van volmaakte kunstzinnigheid.
Ik hoop dat je nooit kunst begrijpt....maar wat ik wel weet is dat je eerst moet 'passeren' langs de 'mens' en de ontgoocheling 'weegt' soms 'zwaar'.
Het is een toetsenbord van wat je zelf bepaald....een eigen keuze....en toch ontmoet je een desillusie van eigen-overtuiging.
Laat ons aannemen dat dit een illusie is, een zelf-bevrediging en dàt is van bijzonder korte duur.
Toch voldoende om neuro-compagenen in beweging te zetten (?) om de viagra-pil te ontlopen, dat ontsiert je als' man', of als geliefde......!
Maar ook hier zijn talrijke bibliotheken gevuld met twee-polige accidenten.
Het verzorgd een 'stevige' (als het dat al is) 'presentator' van reeds gekende schrifturen.
Wat kunst is weet ik niet, maar het heeft raakpunten met het denk-proces.
Denken betekent: het 'zijn'!
Maar daar heeft men ook geen zinnig antwoord op.
Kunst is 'iets' waarmee je je 'acompagnement', mits enige verdoken masculaire 'chippendael'-allures kenbaar maakt binnen een bescheiden muziek (koor)vereniging.
Een dirigent is 'machtig' voor plaatselijke 'seutemiekes' maar niet meer voor intelligente
aanwezigen. (M.a.w. wat zing ik hier nu?)
Was de titel niet: Dag- en week-end uitstappen?
Ik wil U niet in verlegenheid brengen...maar de tijd van toen... (Jan Thijs)
Ik weet het wel zéker...vertoont onvervangbare en vergane 'gloriën' met beperkte artistieke vocale introversie.
De kunst... de mens!
Eén 'keer' per jaar ondernomen we een week-end uitstap naar een contact-koor.
Het leidde naar een unieke verzoening, ook ver buiten Stekene, met de 'Mosella' in ons achterhoofd.
Ik ga U niet vervelen of nog minder 'verwennen' met een analyse waarvan ikzelf de notulist was, maar... het verwoord een 'beeldverhaal', een realistische legende...met harmonieken van bazaltzuilen en....een toenmalig certificaat van ideologische opbouw.
Ik zondig...(publiciteit) maar maak toch (mis-) gebruik van gestencileerde, overblijfselen van vergeelde 'proclamature literatuur'
(Een 'reisverslag', ....een verleden, waar ieder van ons zich opstelt met stilzwijgende fierheid en toch verveeld wordt met een hedendaags activist.)
Toch kan ik mij niet houden:
1980= onze koordiscipline is ergens zoek geraakt.....!!!!!!!!! (Toen al?)
Zoals reeds eerder geschreven, vertoonden de programmatie's van een Wienerconcert een bijzondere invulling.
Zowel inhoud als vertegenwoordiging. (Gastkoren en instrumentisten.)
Zowel luisteraars (?) als een plaatselijke bijdrage van cultureel-koristen.
Zowel in het kader van een verleidelijke inkomst hal, als zowel een ongemakkelijke zitplaats.
Het had een stilzwijgende genoeglijkheid gekoppeld aan een: " Ik was er toch bij, hé...!"
De Wienerconcerten (Wat een groot woord, wanneer ik mij herinner aan het optreden van Chor-Gemeinschaft Wien) maar...maar ook het, om maar enkele te noemen, .
Neen, ik ga er niet aan beginnen want, na veel herhalen verliest het zijn waarde...!
Een Wienerconcert plaatste zich als jaarlijkse 'promonade'- bijdrage van een actieve koorvereniging.
Operette muziek is bij musici nu niet zozeer een 'Grand cru', en ik kan daar inkomen.
Maar...is dan, voor de modale muziekliefhebber een pianosonate van bv. Penderevski zo aantrekkelijk?
Ik heb het hier wel over de doorsnee luisteraar!
Enfin, de sporthal lokte zelfs mensen die een dagelijkse wandeling associeerden met een sportcomplex en zich daardoor ook welgekomen voelden.
Mijn dagelijkse blogs lijden aan een 'Cholera'- epidemie.
En welke Russische componist is hieraan overleden? (Zie foto)
(Een spectaculaire neerwaartse 'invasie' van infiltranten. (?))
Colestorol
Je voelt het niet, maar bevindt zich binnen een remmend, gastvrij darmkanaal naar het 'HART'. De motoriek of menopauze of.... een tijdelijke gedachten pensionaat.
Abri.
Maar laat ons vooral trachten bewust te zijn van deze (of een) korte 'promotie'.
Het calculeerd een 'vrij zinnige' behoefte aan persoonlijke erkenning.
Ieder van ons ons is daar 'gevoelig' aan, draai of keer het zoals je wenst maar ontsnappen lukt langs geen kanten ook al geef je de 'impressie' van onaandachtzame vertegenwoordiging. (Acte de précence)
Hierin 'verschuilt' zich persoon, een aanwezige, een bestuurslid, een aktievaliest, een 'performer' van verstuifde ego-centrische ideologie.
Ik ben daar 'jaloers' over...mensen die dat bezitten, gericht naar een 'omvangrijke' 'receptionele' en die zich 'gevoed' voelen door het 'gastgezin' in dit geval een onderdanigheid in polyfone, muzikale koorgemeenschap.
Gebrek aan zuurstof..en dan houdt het menselijk leven op.
Toch verleidt mij de gedachte:
wij zullen elkaar niet weerzien met onze ogen, handen, gevoel of wat dan ook,
maar met de Geest!
En...ook dat is weer internationale actualiteit.
Haïti ligt ver weg....ik conserveer en....installeer me in een klein landje als België, houd me 'bezig' met 'glorieuze', weinig fantasierijke maar realistische overtuiging binnen een straal van och arme, ons eigen Waasland.
Waar ligt België ergens....?
Laat het ons maar splitsen, misschien wordt vlaanderen dan ook het 'Monaco' van veredelde sport lui.
Het 'ons' koor kende ( en kent) een probatie met enkele korte jaren van verbondenheid en financiële, vrijgevigheid binnen de 'kerk' ....en treurende familieleden.
De ene zijn dood is de andere...!
Een 'schietstoel' (1982) naar het profane wat er ook kwam, mits enige compositorische aanpassing, (Ik heb, op muzikaal vlak veel zonden begaan, maar de 'mensen' genoten...)) werd getransformeerd naar een 'concertgebouw' (?) in de nieuwstraat.
Een collega musicus, vertelde me: "Tony, wat gij allemaal durft doen..doet!"
(Om een operette-deel te kunnen zingen had ik het (compositorisch) aangepast aan de tessituur van.... en het belangrijkste voor mezelf was de mensen een goed gevoel te geven....wars van aanwezige zogenaamde professionalisten... ook in de sporthal niet.)
Mits enige inzet van niet-aangestelde gedeligeerde 'gladiatoren' (en daar ontbrak het niet aan) verbouwde men de sporthal tot een heus Oostenrijks landschap waarin het gezellig vertoeven was, zowel voor de toeschouwers, (luisteraars) als voor de 'concertanten'.
Als Stekenaar verblijf ik met minder gevoelens van hoogachting wat betreft de culturele gastvrijheid, het deponeren van een (dag) huursubsidie t.o. gemeentelijke 'gastvrijheid'.
Maar juist dàt bood ons een introverte (koor) uitdaging, een 'resistance', gericht naar een actieve deelbare en polyvalente expositie van mensen die, met bescheiden 'stembanden'ook Stekenaar waren, wars van enige, en gelukkig maar, kennis van harmonische analysering.
Zij (R.V.-koor) zouden deelnemen aan een geprogrammeerd 'muziek festijn' dewelke telkenmale zijn vorige niet kende.
Een zalige tijd.
Verdoken in een 'overal' kondigde ik mij ook aan om de 'sporthal' mee te 'helpen' omdopen in een Weense sfeer.
Met voorzichtige nauwkeurigheid werd het immens groot Oostenrijks landschap (prachtig voorgesteld door Boudewijn Dhondt) aan de binnengevel van de sporthal bevestigd.
Ik moest maar één ding doen..
Zorgen dat ik niet in 'hunne' weg liep!!!!!
Ik voelde me wat onwennig maar als je die ploeg mannen (en ook vrouwen) aan het werk zag, was het maar best dat ik me afzijdig hield.
En weet je, 's anderendaags (zondag) moest de sporthal gevrijwaard blijven van enige, ongecensureerde drank (mis) -gebruik van de avond (nacht) voordien.
M.a.w. een culturele happening van een plaatselijk koor, muziekgezelschap of hoe je het noemen wilt, moest het afleggen t.o. sport atleten.
Het was een sporthal en daar kun je als cultuurgenootschap, bij gebrek aan..., weinig tegenover stellen.
Gelukkig biedt de 'kerk' (als gebouw) een voortreffelijke, en wanneer zij leeg is, voor musici, een aantrekkelijke, acoustische verblijfplaats.
Hiernaast en onder vindt U de volledige reeks logo's dewelke dienstig waren voor de naam en faam van een coöperatieve zang genootschap en zelfs op een korte termijn van dertig jaren vertoont dit duidelijk een stylistische wijziging en gevoelig voor 'bescheiden kritische' opmerkingen.
Ik voel me niet 'geroepen' ((roeping=?) om in de huidige Katholieke Benedictijnse periferie een embleem te consacreren.
Het aantal logo's vormen een kwartet, (muziek, strijkkwartet..) waar 18de eeuwse componisten, de 'huishouding' van de werkgever mee hielpen in stand houden.
De 20ste eeuw heeft zich geprofileerd met, door de leek-consument, onverdraagzame voorstellingen, maar... (Bij een schilderij bv..... dàt kan ik ook...!) (Vergeet het)
Tussen bedelen en bedelen ligt een groot verschil.
t' Is te zien (horen) waar je het accent legt!
Kunst bezit dat ontoegankelijke, en dat maakt (kostumeerd) het zo boeiend, maar tevens onmenselijke.
De voorstelling van de logo' hebben ieder op zichzelf een toegangswaarde, een verklaring in 'actuele verbondenheid vanuit een ongevraagde 'creator'.
Dat 'moet' je verdragen als visualist.
Maar goed,..... het is er.
Het gebeurt, ....en dat siert de 'pentalist' of hoe je het ook noemen wilt.
In de 'glorierijke tachtiger jaren' genoot het R.V.-koor van een achterstallige Echternach-processie. ( 'glorierijk= de periode tussen 1979-1998, hierna mag en heb ik geen recht of inspraak tot verdere evaluatie maar...zo'n kerstconcert in Temse, anno 2011, is een positieve waardemeter voor de onmiddellijke toekomst.
Men ging steeds vooruit al leek dit op een vertraagde 'slow-motion' maar geblindeerd door populaire, en toch aangepaste koor literatuur, ....verdroeg het meer dan ooit, in een sfeer van, zelfs persoonlijke kunstzinnige intrigratie (Polyfonie). (Maar men blijft alleen achter met de ware vragen.)
(Of dit nu een 'bijvoegsel' of vér-menselijkt 'begrip' is, het schaadt onze gevoelens en elke dag bidden, zingen of horen wij ergens: "God die goed is...!")
Verbeelde (beeldvervorming) gaf geen consultatie aan een persoonlijk, eerlijke vraagstelling, maar de behoefte aan textuur, een meer-menselijke uniformiteit, verdedigde, meer nog, een ondoorgrondelijke ego-centrische overtuiging.
Het kan niet anders of....de zoektocht naar...het niet alleen zijn....bevond zich o.a. in het koorgebeuren...en dan was er de keuze....het globaal vertolken van..met inhoud die U, als koorlid deed afvragen, ....die reeds jaren een onopvallende aanwezigheid vertoonde...
'Wàt zeg (zing) ik hier?'
Een 'vraag' die ons allen doet huiveren.
Een overtuiging die ons, binnen een kerk-aanwezigheid, (Uitvaart) assisteert met een onverklaarbare 'Goede God'.
We weten het allemaal, en misschien is dat een onderdeel van actieve bereidheid, het zich openstellen van, wegens een (God zij dank) onverklaarbaar 'Zijn'!
Koorleden haakten af (liedkeuze's) maar gelukkig, een veelvoud melde zich aan.
En 'voor iedereen goed doen' verdwaasd zich in een moderne consumptie.
Toch kan een mens niet zonder de 'andere'. (G.Bomans)(+2012)
Met veel 'vier, vijven en zessen', gevolgd door veel 'sie's en la's' verplaatst men zich naar een 'cenakel' waar een bedrijvige ''jongeling', of zich voorstellende als, laat consumeren door een 'publiek' met attente persoonlijke modellering, en later pas....alerte analyse's van het 'Wat hebben we nu verorberd?'
Het leidde tot een 'jong' en volkomen aanvaardbaar absenteïsme vanwege de medeleerlingen. (Ook Emmaüsgangers genoemd.)
Ik houd van dit 'Woord' omdat het een toegangs- en tevens uitlaatpoort biedt binnen ons huis.
Koordirigenten laten zich niet verzeilen in een ander 'certificaat' als..'gebruiksvoorwerp'.
Zij hebben en bezitten een overtuigde significatie van eigen voorwaardelijk voldoening, met 'oppositionele' aanwezigheid.
Dit kan leiden tot het 'non-accorderen' van een vooropgestelde programmatie,
(Concert of een koor bijlage) tot een schriftelijk ongenoegen vanuit het koor bestuur en vanwege een stilzwijgende attitude en na verloop van tijd, vanuit de koorleden zelf.
Een kwantitatieve voorstelling kreeg het R.v.-koor 1989 met 89 leden wat niet wil zeggen dat deze allemaal met 'Calas of Pavarotti' -bijlagen konden vereenzelfdigd worden.
De ZIEL was er, en heeft veel psycho-analisten tot nadenken gestemd.
Gelukkig hebben zij een bibliotheek gevuld met enerzijds waardevolle, anderzijds frustrerende en in vraagstelling intuïtieve overtuiging van de 'lezer'.
De geschiedenis zal zijn 'verloop' kennen, en daaronder behoren ook U en ik.
Zoals elk nieuw mes voldoet aan de verwachtingen, zo was dat ook met een 'Stekense' koorgemeenschap. (Vanwaar toch anders die uitdrukking; 'Moed're,mijn mes en mijne pré..'!)
Kermis, Kerkmis, maar het was, in vroegere 'schone' jaren, een normaliteit om later een gezochte, antieke modaliteit te worden.
Of gaan we samen grasduinen in het vér-leden, om te arriveren in het heden.
Dit is niet voldoende en nodigt uit tot de 'toekomst'...!
Wat biedt ons bv. een koor-partituur van 'morgen'?
Het gebruik van wangen, de tong, de tand-constructie, het 'geluid'...enz.!
Het verbeeld ons een terugkeer naar, over 'The bridge after',
en daar staan we dan weer met geïntelectualiseerde analysten.
Bewonderaars van een ondoorgrondelijke wetenschap dewelke een koorlid, met volgzaamheid 'in hun koor-map 'steken'.
'Chorus Angelorum'!
Namen noemen van vereeuwigde 'gezellen', die partijgenoten waren van een 'Gods lof' verheerlijkten en tezelfdertijd tafelgenoot waren van een maaltijd, lijkt mij hier weinig uitnodigend en nog meer op een gevaar van 'kwetsbaarheid'.
Het is zéér menselijk.
Maar de namen van de koorleden stonden, althans volgens de pastoor in de O.L.Vrouw-parochie van Ieper (1980), gegrift in de palm van gods hand.
Dus, verteerden de koorleden een stille aubade van gewijde uitspraken.
Mezelf uitnodigen lijkt me meer op een noordelijke grensoverschrijding.
En toch.... en toch zoekt een mens naar het ware verhaal.
Ieder van ons.
Laat het ons nooit vinden, maar begeleid worden door en met 'het twee millennium-oude' beeldverhaal, (legende's) zonder een veelvoud van intellectualisme.
Bladeren in een koorbestand, is zoveel als vragen om ...migraine.
Een jongeling van 45 jaar (E.Dieleman) en een 3de jeugd, én tevens groot mens ( A.Thuy) 'verlieten' ons voortijdig, evenals talrijke andere koor-consumenten van mystieke christelijke
woord-en muziek uitstraling.
Dat hoort zo in een 'commune', in dit geval; zingende, levendige gemeenschap.
Het behoort tot het 'genesis-verhaal' maar in de bijbel staat nog véél meer dan de levens- ontvangkelijkheid, verdraagzaamheid, kwetsbaarheid, onverstaanbaarheid en toch, met z'n allen hopende op een nieuw, pijnloos, (?) 'bestaan'.
Met een legende kun je vele antiek christelijke kanten uit.
Het verveeld nooit, tot men tot men zich realiseert dat men leeft in de 21ste eeuw.
Is dit een voorrecht of nadeel?
Van Lazarus tot Amelberga Truyman, van Madrigalisten tot gezellige 'oudjes'.
Maar dat pijnloze is nog geen begrenzing van wat in ons (uw) eigen leven (?) inhoud.
Koorleden zijn participanten van een 'aangifte', een verdragen van (let op het woord= VER_DRAGEN) van aangeboden, constructief (= materie) fundamentalisme. (Grond)
Het repertorium omvat , of het aangebodene vertoeft (of laat zich vertroetelen) in een, door de 'toevallige' 'president' (koordirigent) geserveerde 'parfum'!
Bestuurs- en koorleden verdragen dit tijdelijk...maar langs een passage van (gelukkig) onkundige 'uitstraling', vernietigen zij een labyretum van opgestarte 'devotie'.
Wat ik wel meer mag horen...:'Maar het bestaat nog altijd'. (R.V.-Koor)
En dan, met vergulde 'Benedictijnse' onderdanigheid, verzeil ik met een introverte Christelijkheid.
Niets is eeuwig...anders versta ik het woord niet!
De koorherhalingen verliepen, naarmate de tijd vorderde, behoorlijk normaal en elke week kondigde zich wel een nieuw lid aan wat er toch op 'wees' dat het zijn 'vruchten' afwierp.
Hoogstaande meerstemmigheid, althans zoals ik mij opgeleid voelde, stond niet in het vocabularium van de koorleden en was des te boeiender (voor mezelf) 'het' te ervaren als mede genoot.
Op een 'vreemde' receptie biedt' een gesprekspartner soms meer gastvrijheid dan de hapjes en drankjes.
Maar...het menselijk aspect, de samenhorigheid,.. zich bewust voor het 'goede doel', had voor mezelf een primaire gevoelswaarde. (En nog steeds.)
Minder het artistieke, alhoewel hier voldoende, met de middelen waarover ik beschikte, toch de nodige aandacht werd besteed.
En zoals altijd, het koorrepertorium paste zich aan aan de mogelijkheden van de 'koorgangers'.
Het verspreidde, op korte termijn (Volwassen- én Jeugdkoor) een delicate en voor sommigen ontoegankelijk nataliteit- en maturitiets (Sorry voor de fouttieve schrijfwijze) 'verschijning', die gedurende jaren stilzwijgend, genegeerd werd, maar...men kon er niet naast ....luisteren.
Als je kennis van 'iets' hebt, bazuin het niet uit in uw onmiddellijke omgeving.
Overdonder hen niet met intellectuele, kunstzinnige passage's.
Het schaad alleen maar uw eigen imago als 'volleerd' 'bezitter'.
Bescheidenheid zal dan, op termijn, een positieve indruk nalaten en ...geduld is een schone deugt, zoals men wel weet.
Elk mens verwart dit, hoe strikt en eenvoudig zij dit ( en meestal met een onopvallende personalisering) voor hen zelf, als attitude (houding) voordragen.
In ieder van ons schuilt een machts-(mis)gebruiker.
Het masculaire en feminale heeft ons het 'leven' geboden. (Genesis verhaal)
Ook voor een dirigent,.... met of zonder kennis. (Een kwestie van zich te profileren)
Hij/zij vertoeft in deze aangename, door hem-haarzelf uitgekozen en altijd vreemde artistieke wereld waarin het op professioneel vlak vaak niet goed vertoeven is.
Als dirigent was ik mij hiervan bewust en transformeerde mij naar de gedachtegang van
genodigden die zich aanboden. (Muziekpedagogie)
Samen zingen... met vertrouwen in de 'voorzanger'.
Geef mensen (koorleden) vertrouwen en zij verzetten bergen...!
Hun eigenwaarde stijgt,.... geeft hen een gevoel van ...en daar doe je het voor... in een onverklaarbare gemeenschap van toekomstige infertilisatie.
Een enkeling vergaloperde zich in de bruikbaarheid van zelf geschikte miniatuur-koor-partituren en het dilettanisme van 'medebewoners' 'dwong' hem/haar tot een ongedwongen overstap naar: 'Le nouveau Art'. (M.a.w. verjeugdigd idealisme)
Het paste in het kader van een (vernieuwing) aangepast koor-repertorium.
Daaruit groeide, naar mijn gevoel, het 'Muzenisse- koor'.
Jonge 'atleten' zochten een nieuwe belevenis.
'Muzenisse' verluidt een opvallende en jarenlange participatie binnen de gemeente.
Het verdeeld zichzelf als 'vrijzinnige', onafhankelijke mede-genoot van een gemeentelijke (politieke) praktijk.
Het 'deelt' een, naar mijn gevoel, onopvallende buurt-gemeenschap tot zelfs wederzijds verdoken appreciatie.
Maar Stekene kent meer dan twee koren.... (6)
Enfin, het R.V-koor koos (midden de tachtiger jaren) voor een liedrepertorium met 'oratorium' inslag. (=B.B effect ((Bizet, Berlioz,)) of; zo'n talrijk mogelijke bezetting.)
Koor polyfonie werd dus gelinkt (computer-taal-gebruik) aan een 'vreemde' taal.
Daarmee was je, als 'muziek'-verantwoordelijke, (koordirigent) al een hèèl eind op weg. (1980)
Eenvoudige Latijnse 'gezangen', boden je als dirigent en voornamelijk koorleden, een 'carte- blanche'.
Het werd een 'cocktail' waarmee de gast-genodigden ruim genoegen hadden.
Men sprak niet over een 'Grand Cru, Cava, Brut..., droog of Demi-sec en Bach, Van Beethoven, en andere 'B's', vertoefden bij een andere corsetière.
Het werd, met uiterlijk genoegen gesmaakt.
Het introverte beleven van de koorleden, gaf een (van horen zeggen) 'uniformiteit'.
Zij hadden gelijk maar waren zich niet bewust dat er nog 'andere dingen' zouden geprogrammeerd worden.
'Chevaliers de la table ronde', 'Il etait un petit navire....', en op het einde van mijn dirigentencarrière werd er zelfs in de Engelse taal gezongen. (Ding,dong.. ook weer een tekst waar je mee naar huis moet schrijven.)
Herinneringen zijn voedingsstoffen in een ...bejaardentehuis, maar, ho zo belangrijk wanneer zij kunnen genieten van een 'klankbord'.
'Oudjes' voelen dat wél, maar ontwijken een 'realisme', vergulden zichzelf met leeftijd en
'toeren' op een verleden. (Morgen ben ikzelf aan de beurt, misschien nu al...)
Maar de taalvaardigheid (en eerlijke inbreng) verbood me verder beslag te leggen op hun vocale gastvrijheid zonder eigen 'Mussolini'-stijl te verspreiden.
Een dirigent veredeld zijn dag-uren met een aangename avond sessie, leeft steeds als 'profiteur', en zijn gasten 'proefden' van een (1980 +) veredelde consumptie.
Hij/zij profileert zich met een fraai make-up van modernistische en ontvankelijke koorliteratuur t.o. zijn/haar medebewoners.
Het wordt weer een 'Stille Nacht' (Gruber)...of een 'Carmina-Burana voorstelling. (Orff).
Het repertorium van de koorleden (koormap) verdwaald in een labyrint van eeuwenoude, klassieke en up-to-date populaire 'gastronomie'.
De boeiende kunstgeschiedenis verhaalt ons over vertederde ...
Een attent jong-bejaarde, (84 jaar) fietste elke week naar de koorherhaling.
Zij wou hét niet missen en haar echtgenoot stond er op dat zij elke week, getrouw zou aanwezig zijn terwijl zij een bescheiden 'stem'-volume had, zelfs binnen de sopranen.
Als dirigent hoor je dat wél maar je geeft geen opvallende 'oorkonde' aan de persoon in kwestie, en een begaafd dirigent geeft een onopvallende, weinig hoorbare 'bloemruiker' aan
een kwetsbaar, al jarenlang disgenoot van en aan een Eucharistische (vocale) tafel.
Bescheiden als zij was, sprak zij mij, net voor de koorpauze aan:
"Mijnheer,..... elke dag is een Godsgeschenk voor mij...ik hoop dat ik nog lang mag komen blijven zingen....!"
Wat heeft dit te maken met het lied-repertorium van het R.V.-koor?
Je leest het in volgend bijdrage.
En nog dit:
Of men nu 50 of 100 jaar 'oud' wordt,
men gelooft in het onvergankelijke.
Een voorgeschoteld lied, dresseert zich met uniforme nederigheid.
Geloof is iets wat je zelf niet verstaat.
Als je niet gelovig bent , ben je gelovig, omdat je niet gelooft in het ongelovige. (?)
Dus, je bent gelovig in het ongeloof...
Camus heeft er nooit een Nobelprijs literatuur voor gekregen...
Dat houdt de katholieke kerk (voorlopig) in bestand.
Het vreemde is: dat het menselijke onbegrijpbaar is,
gekoppeld aan het ongrijpbare...
(Om gevoelens te beletteren, of nog anders,... te verklanken, in een professionele vocaal-instrumentatie, zal deze eeuw de weg van een 'compositeur' gevoelig lager liggen dan bv.
Om alvast een positieve indruk na te laten en m'n 'imago' niet al te veel te schaden, koos ik aanvankelijk voor een 'canon' 'in paribus infidelium'. ( Het land der ongelovigen)
Deze exacte 'titel' ga je niet terug vinden in een of andere teloorgegane pastorale bibliotheek.
Tenware dat 'zij' verzeilden in een particulier 'gezelschap.
Het celibaat vertegenwoordigd; ( merk de woordkeuze: VER...TEGEN...WOORD, het nodigt uit tot een onchristelijke consultatie, waarvan je vooraf weet dat de gastheer, véél noten op zijn zang moet hebben...en dat biedt tegenwoordig ((merk de woordkeuze: weeral TEGEN-WOORD) geen al te sacrale, wijdingsvolle, blinde volgzaamheid!
Een keuze uit de 'Musicerende Jeugdblaadjes' was mij niet vreemd, het mocht zelfs een liedje (figuurlijk) zijn uit 'zonneland' of 'zonnekind', er werd gezongen en dat kun je in het huidig opvoedingssysteem (pedagogie) niet van elke klas zeggen.
Ik ben geëindigd met een genietbare, toch 'vertroebelde' versie van een 'Stolz'-Erklärung.
Tussen 'Adieu....'....en 'Locus ist' (Foto=componist Bruckner) lag een hemelsbreed verschil, en dat maakt de consumptie van een 'artistieke' voorgerecht qua presentatie 'iets' anders.
Als dirigent ga je met 'mensen' om...dat is op zichzelf reeds een heel voorrecht,
het levert U een Shakesperiaanse,..... 'homo-ludens'...., of Torfse vergangkelijheid op.
Achteraf is het altijd makkelijk 'praten'.
Het klonk beschaafd, gaf een stimulerende attente, wekelijkse aanwezigheid,
wij 'vertrokken' met een oorkonde van: ' je moe(s)t erbij zijn....',
Kortom, ..de afwezigen hadden ongelijk...!
Je moet geen begaafd musicus zijn om de verhouding; kwaliteit versus persoonlijke aanvaardbaarheid, te integreren binnen uw eigen 'domein'. (Kennis en als voor(-z)ganger.)
De koorkaft werd een map.
De map werd een 'classeur'.
De classeur werden classeur's!
De living-kast, met onopvallende,
jubileum-achtige sereniteit,
verborg een, zelfs aangenaam deel van het leven.
'Stof tot nadenken', ook al betrof het verdoken 'materie', sociale 'zieltjes winning',
het beleven van...het aansluiten bij...
Men (koorlid) wist dat dit tot het goede 'doel' behoorde.
Dat gaf de dirigent, binnen het koor-gebeuren, responsabiliteit...bewust van de vergankelijkheid, maar overtuigde mede-verantwoordelijkheid.
En na 25 jaar werd er een 'belijdenis' met benijdenswaardige inhoud als circulaire verdeeld.
Een onverwacht hoogtepunt in de historiek vanuit een 'eenvoudig' volk.
"We hebben dat toch weer goed gedaan...!"
Een dirigent 'renoveert' zichzelf met zelfvoldane genoegzaamheid qua kwaliteit, maar schaadt zich met kwantiteit t.o. de medebewoners. (Cfr. classeurs)
De afwerking ontbreekt.
Dit is op zichzelf geen eenvoudige 'opdracht' te meer dat hij/zij dat voor zichzelf moet uitmaken, en...liefst zonder tegenspraak.
Het 'nu' vibreert voorbij het 'denken'....het kort, onvatbare genoegen voor gevoelige (dus levende wezens) schepselen.
De 'ouverture' focust zich op een blinde aanwezigheid van,..... en 'life-'corpulentie bij een
ontvankelijkheid met melodie-ritmisch rijke 'explosie' van de dirigent.
Hoe groter de populariteit, hoe moeilijker het wordt om zich te harnassen t.o. onbeholpen medebewoners, sterker nog: t.o. een gecultiveerde,(?) gemeentelijke maatschappij.
Een koorgemeenschap heeft een tijdelijk, bij 'wijlen' Christelijke participatie, maar geen
alleen heersend 'patent'.
Het sluit aan bij...een Cultuur genootschap. (Och, wat is dit?)
'Ambassadeur' is een mooie, zelf-gedistilleerde titel en verdedigt een bezorgdheid t.o.mede-passanten. (Bewoners= koorleden)
Het ultieme uitgangspunt moet de actieveling bekoren, n.l.
waarmee ben ik 'bezig',
wat boeit me, wat overtuigd me, wat glorieert of logeert me in een collectieve uitstraling van een vreemde 'materie' zoals religie, apostelisering, de uitstraling van een Evangelie's woord en in een vereeuwigd kader van 'polyfonie'!
U bevindt zich als vreemdeling tussen al deze (talrijke meerdere) genootschappen.
Vele woorden veroorloven zich met 'poly-' een veelbelovende, servante, visuele uitstraling te profileren.
In de professionele kunstwereld is dat niet anders....
Het onderscheid zich van de gedachte, de analyse, het benaderen van....
het fictief overtuigd zijn van....en zovele andere sociale en toch met ego-overtuigingskracht verbeelde 'presentie'.
Dit is een Godsgeschenk.
Natuurlijk ontbreekt hier het gevoel van condense 'samenhorigheid'.
(Dit laatste woord, vertegenwoordigd een gevoel van horigheid en de dubbele lettergreep wat daarvoor komt..!) (Soms heeft onze vlaamse taal ook een rijk...dom.)
Hij/zij weet het wél, maar....
En Tony,.... ga je nu eens stoppen met: "Uw belachelijk gezever!".
Vermits de 'Abba' van het toekomstig Stekens koor een onderpastoor was, verdroeg ik inmenging op het vlak van liedkeuze's.
Dit kwam er niet en dit siert weerom de bescheiden 'artistieke humanist' E.H.Verhelst.
Het werd een ongeschreven 'akte' waarbij beide partijën, (Religieus en/of profaan) elkaar een meer dan betrouwbare handdruk gaven.
In de koor-literatuur is een bijbeltekst een eeuwenlange consumptie voor 'verdwaasde' componisten. (Verdwaasd= leg hen nog maar eens uit wat je, tegenwoordig als aanvaardbaar en bijgevolg uw 'ziel' als 'samensteller', componist, kunt verklaren.)
De eenvoudige polyfonie (?) 'repertoire' werd, door de koristen aanvankelijk als ..."Amaai' bestempeld, maar het gaf me een goed gevoel van...en de religie (teksten) waren voldoende aanwezig (muzikaal) om als een kunstzinnig 'leider' de verbindingsman te mogen zijn van
'de sterveling' en .....
Kortom, de mensen hadden vertrouwen in wat gebeurde en wat komen ging.
Dat mag men niet naast zich neer leggen en ..'geloof verzet bergen'.
Anno 2012 volgt men nog steeds de weg van: 'We hebben dat toch weer goed gedaan...!'
Het wordt steeds moeilijker om de vertolker (koor) te zijn van opgedragen, en steeds meer labielere religie-grondvesten.
Ieder-één maakt dit voor zichzelf uit en als bestuurslid belandt je in een 'fragiele' 'situatie' wanneer je eerlijk bent tegenover jezelf.
Misschien bieden de liedkeuze's,.. het ritmisch...het Taizé-gevoel, ....een tijdelijk onderkomen (Abri) van een verleidelijk cocon.
Het is en blijft een moment-gevoel waar responsabiliteit, verantwoordelijkheid een levenslange uitdaging is (blijft) voor de voorstaander.
Maar een lied bestaat altijd uit ritme, melodie en...tekst.
Men moet een hele 'professor' zijn om dit met een hoog schijngehalte, te benaderen, en dat is reeds het voorrecht van een aangeworven dirigent maar hij/zijzelf vertederd zichzelf in een oneerlijke machtpositie.
Indien iemand (musicus) weet hoe de 'ziel' van een vocaal, instrumentaal kunstwerk kan voleindigt worden, bevindt hij/zij zich in een 'Nostradamus' -infectie.
Dit nodigt uit tot een boeiende reflectie vanuit en vanwege de reflectoren.
(Een afstand kan nooit bepaald worden zonder de reflectie.)
En de koorleden ....zij bevonden zich, genoten van, buiten een arboretum (gelukkig of ongelukkig) een gastvrij onderkomen.
Het 'kleedje' (liedkeuze's) werd 'gepast'...en met stilzwijgende fierheid, gemodelleerd.
(Eerste Wienerconcert.)
Het koor repertorium van het R.V.-koor (1980) vertoonde een 'première'.
En dat toekomstperspectief bied mij nu een mogelijkheid om dit,
in een aparte blog te, 'universaliseren'.(M.a.w. internet.)
Tijdens een vergadering, en deze hadden een verschillende 'standplaats' bij één van de toenmalige bestuursleden, ontbrak het niet aan gastvrijheid, gezellige 'babbel', en concureerde bijna met een 'receptie'.
Wij werden de 'mannen van de nacht'...(?) en als 'slot' van een bepaalde vergadering werd ook nog gezocht naar een naam voor het volwassen koor.
Het sluitstuk van een gemoedelijke bijeenkomst, en met losse 'tongen' worden er, naast organisatorische 'besluiten' ook nog belangrijke 'zaken' verteld en 'gestemd'.
Zoals de naam voor het 'kind'...
Enfin....., gezocht is een groot woord, maar elkeen was er toch mee begaan als 'buitenechtelijk' voorbeeldig lid. (Zij hadden nog wat anders te doen.)
Ikzelf had een meer 'onverstaanbare' naam in mijn hoofd. (Latijn)
Dat zou meer 'presentatie' geven,..... maar bleef afwezig in mijn voorstel.
Eigenlijk, als ik eerlijk wil zijn, was een naam té vroeg voor een koorgemeenschap die hun diensten wilde beschikbaar stellen voor, een hoofdzakelijk kerkelijke hoogdagen.
Ik had ongelijk!
"Cantare et Sonare" had ik (o.a.) voorgesteld.
Geen schijn van kans. (Gelukkig)
Jozef De Witte stelde voor: "Laat ons iets nemen wat vlaams klinkt, bv. het ruisen van het ranke riet... iets in die'n aard..."
't Jefken had voldoende mensenkennis om naast 'Boerke 'n Haas' nog andere ankers uit te gooien en het lukte vrijwel zonder enige opositie.
En daar gingen we weer:..... "Het ruisen van het ranke riet.." ( Dixit Edmond De Block)
Natuur en ...
Aangezien mijn eigennaam gedeeltelijk in de 'brochure'voorkwam mocht ik daar persoonlijk geen bezwaar tegen hebben, maar het was wél iets anders dan dat ik mij had voorgesteld.
Zonder enig probleem werd het unaniem goedgekeurd al vond ik (onterecht) dat men hier 'licht' over ging.
Waar kom je met de naam 'Ruysscheveldekoor'?
Het moest op zijn minst een Latijnse benaming hebben, gekoppeld aan een Provinciehoofdstad of nog erger, nationale 'expositie'. (Zo dacht ik toch..)
Niets van dàt....en met zelfs geduldige aanwezigheid werd het, zonder tra-lal-la, unaniem goedgekeurd.
Er werden er hier niet veel woorden aan vuilgemaakt.
Het kind had een naam.
En..wat was ik fout!
Ik meen het, écht waar.
En mocht dit koor veranderen van naam, ik zou het levenslang betreuren.
De prille bloeiperiode kwam er pas korte tijd later, begin 1980, toen zij (kandidaat-koorleden) zich realiseerden (om mij onbeleefd uit te drukken) dat er op de kar dient gesprongen te worden.
(89 Koorleden was ooit het maximum (1989))
Het R.V.-koor had een ondersteun van de Parochie en dat was, in die tijd, hoopgevend.
En bovendien, de groep had een plaats gekregen binnen het Godshuis.
Een koor is (kan) deelgenoot, participant van een mystiek geloofs-gebeuren.
En of het nu de 'Bloemekee's', de netheid van het gebouw, de koster of de brokaat kleding van een voorganger betrof; een koor neemt (individueel-vrijblijvend) deel aan een historisch
( Evangelie's) gebeuren met inwendige, verdoken vraagtekens.
Misschien diende de verlokking van de 'religieuze polyfonie' wel voor iets.
Velen verdroegen de koorherhaling zowel ontspannend als inspannend.
Het 'volwassenkoor' groeide..... (1980) tot zover dat er gedacht werd aan de aanschaf van 'uniform'.
Dit zou toch nog meer dan alleen maar een representatieve uitstraling betekenen!
Aangezien dat er meer vrouwelijke dan mannelijke koorleden, 'lid' waren, werd dit unaniem, in besloten kring, goedgekeurd.
Een kledingsfirma uit St-Niklaas werd er bij gehaald en er werd 'her en der' gemeten.
Het 'volwassenkoor' mocht zijn start niet missen.
Maar het 'uniform' verleidde mijn muzische kennis niet.
Er werd ook een start genomen met notenleerlessen....uitsluitend voor de koorleden.
Dit was een kort leven beschoren.
'Een mooie verpakking is nog geen garantie voor de inhoud!'
In elk mensenleven gebeurt er jaarlijks 'iets' wat je bijblijft gedurende gans uw verdere leven.
Hetzij een nieuwe vriend (vriendin),... een geboorte, ...het onverwachts overlijden van een goede vriend,.... een sociale ommegang...een 'kind' dat het huis verlaat....!
Ieder van ons evalueert dat voor zichzelf.
Alhoewel ik voorbereid was op een 'ontspannings' avond' (koorherhaling) en naarmate de weken en maanden vorderden, was ik mij hiervan niet bewust welke een deelname het 'volwassenkoor' in mijn ('ons') leven in de volgende 19 jaar zou komen te betekenen.
Het gaf me een onchristelijke voldoening dat het toenmalig kerkkoor op het vallen na 'stervende' was.
Sinds meer als een decennium is er een revaluatie o.l.v. de bezielende heer Robert Van Steenland.
De broedersschool gaf ons (R.V_koor) een gastvrij onderdak (leraarslokaal) met onbeperkt gebruik van de buffetpiano en bovenbdien dook Br.Angelicus, als hij thuis was, wel eens, na de 'repetitie' in zijn kelder voor een ontstopping of in een uitzonderlijk geval ontkurking van een geestrijke drank. (Bijvoorbeeld t.g.v de geboorte van een tweeling bij grootouders; koorleden.)
Eén van de allereerste liederen die wij 'ingestudeerd' hadden was: "Alles heeft hij welgedaan.." Ik vertelde er niet bij dat dit uit een Protestants liedboek kwam... een mens moet niet alles weten want dat zou ook weer als zondig bestempeld worden.
Verder stond er een Halleluia (Haendel) op het programma, weliswaar driestemmig en de componist had het volgens Barrokaanse normen, in pracht en praal vierstemmig gecomponeerd. Het was té populair, dus schreef ik het (manueel) in C, iets wat haalbaar was...en ook al stond het dan driestemmig op mijn partituur, het klonk soms vier en vijf stemmig. (Lees vorige blogs)
Vermits ik uit het Lemmensgesticht (Mechelen) kwam, was Gregoriaans een 'must'...dus Victimae Paschali Laudes was de 'opener' voor onze eerste opluistering. (Pasen 1980)
Er klonk zowaar applaus in de kerk.
Toen de latere voorzitter (Yolanda) vroeg (november 1979) wanneer het 'volwassenkoor' zou zingen was mijn antwoord: "Met Pasen".
Dit gaf haar, naar mijn gevoel, toch een lichte uiterlijke vorm van bescheiden ontgoocheling.
(Hulst lag niet veraf...maar toch in het buitenland)
Ik schat zo dat er een 'dikke' twintig gegadigden op de eerste koorherhaling aanwezig waren en dat was méér dan het ganse 'actieve' kerkkoor samen.
Ik wil hier toch onderstrepen dat er een verschil is tussen de eerste samenkomst en de eerste daadwerkelijke koorherhaling.
De eerste samenkomst was woensdagavond 26 september 1979 met de heer en mevr. Delva, de heer en mevr. Benoit (Kemzeke) Alfred Thuy, Emma De Witte, Louisa Polfliet, Angela De Witte ( Echtgenote van de heer De Cock) Tony De Ruysscher en gastheer Honoré Verhelst. Er ontbreken twee namen die ik niet weet (maar toch een vermoeden heb) en mocht ik een poging wagen zou dit een 'tsunamie' als gevolg hebben mochten deze 'foutief' zijn!
Ik weet het niet... en had ik toen beseft welke gunstige gevolgen dit voor eigen (ook profane) Cultuur zou betekenen, ik had er gestencileerd verslag van opgesteld met de namen de twaalf 'apostelen', alhoewel niet allen dezelfde ideologie nastreefden. ('Apostelen' wel te verstaan)
Een bestuurssamenstelling... werd eenvoudig weg niet vernoemt......
In 1975 (1 mei) verdwaalden wij (Louisa en ikzelf) in Stekene.
Wij moesten weg uit de loft woning in 'de'n Doel' en hadden een huurcontract getekend met de heer Heyninck. (Eigenaar van 6 appartementen op de plaats waar vroeger Dr. Roggeman, oud burgemeester, zijn dokterspraktijk had.)
Ik was mij niet bewust dat er een zekere E.H.Verhelst, in Stekene, onderpastoor was en voelde mij bereid tot de organistieke ondersteuning (of je het ook noemen wilt) bij het pas opgericht 'Jeugdkoor van Stekene' o.l.v. Zuster Lieve Wieme.
Titularis van de zesde jaars, lagere school en toekomstige directrice.
Tussen de onderpastoor en het kerkkoor 'boterde' het een hele tijd niet meer... en hij (E.H.Verhelst) zocht naar een volwaardig alternatief hetgeen resulteerde in een 'premature' met, tot op heden, gekende gevolgen.
Het liep niet van een leiën dakje, niet eenvoudig, maar E.H.Verhelst zou zijn, zoals hijzelf mij vertelt heeft, 'zijn ziel verkocht hebben' om vernieuwing te brengen binnen de parochie.
En ik was kandidaat mee te werken aan een profane vernieuwing met in zijn achterhoofd wel, deelname aan het liturgische gebeuren.
Het heeft toch vier jaar geduurd eer er een 'borrelnootje of baby-borrel' werd georganiseerd ten huize van ' E.H.Verhelst' (26 september 1979) en dat was wel anders dan dat er de dag van vandaag wordt voorzien....?
Ik meen mij te herinneren dat, bij de geboorte van Leen De Prycker, in het moederhuis te St-Niklaas, een post-natalische compressie in de heel positieve betekenis van het woord, gelegd werd voor het toekomstig Ruysscheveldekoor.
Gloednieuwe Oma's zijn maanden vooraf weinig of niet tastbaar.
Een menopauze duurt lang,
zéér lang,
zelfs nog langer...!
Je ziet ze wel, maar vertonen weinige vorm van enige jubilerende mede genootschap als Opa wanneer het over het 'practicum' (Organisatie) gaat.
Zoals elke Opa, lijkt het mij verstandig, geen al te oppositioneel gedrag te vertonen, kwestie van de kerk in het midden te houden ook al beeft zij tegenwoordig op haar grondvesten.
In 1975 verzeilde ik (wij) terug in mijn dierbaar dorp Stekene, op de Polenlaan, maar was mij niet meer bewust van: "Moed're..., m'n mes en mijne pré...".
Het zou figuurlijk van pas komen, (en nu nog steeds....) omdat ik aan Cultuur ging meewerken.
Infiltranten waren (1975) Livingstonen. en andere Stanley's.
Al hoewel ik absoluut geen 'liefhebber' ben van het V.B. scandeerde ik met overtuiging:
"Iedereen kan zingen..." ... tot het Parochieblad toe...wat niet in dank werd afgenomen door bestuursleden.
Van participatie was geen sprake.
Vooraleer ik aan het verhaal, de 'story' van het, voor zover mij bekent, Ruysscheveldekoor begin, laat ik U, beste lezer, onverdraagzaam genieten van een recente constatering.
De geschiedenis (Stekene, maar dat geldt ook voor elk andere gemeenten) is boeiend, rijk gestoffeerd aan geografische en allerlei andere, interne 'faciliteiten'.
Prof. Torfs schreef: 'Het is het nu-maals'.
O.K.
Wat zou jij ervan denken moesten 10% van de Belgische bevolking allochtonen zijn?
Wat zou jij ervan denken moesten 10% van de vlamingen allochtonen zijn?
Wat zou jij ervan denken moesten 10% van de geïnfiltreerde Stekenaars een meer dan invloedrijk impact hebben op het cultureel gebeuren van uw eigen gemeente?
Men hoort en leest 'her en der' dat infiltranten zich moeten aanpassen aan de (plaatselijke) cultuur. (?)
Ik heb mij bezonnen (retraite, maar dit woord verliest zijn vreemde klankvorming, verstaanbaarheid, en nog meer kont(r)actuele confrontatie) eer ik dit op het internet ging publiceren.
Je wordt (of bent) opstandig (hetgeen ons nu gelukkig overkomt op nationaal vlak)
Dan ga je met 'Conincklijke en Breydeliaanse' vestigingen, uw eigen volk verdedigen.
Mensen uit uw onmiddellijke omgeving, (Stekenaars) die iets opgebouwd hebben maar door 'immigranten' weinig waardering, en ik druk me bescheiden uit, liefst zouden gehad hebben dat 'deze oudjes' verdwaalden, en nog het liefst van al, ver buiten Stekene.
Het Cultuurbudget was steeds 'op' als 'zij' hoorden vanwaar de wind kwam.
'Schild en vriend'.
Het gaf me, voor mezelf, maar voornamelijk voor mede-sympathysanten een stilzwijgend, ondragelijk gevoel van een onwaardige strijd.
Laat het niet delen door gewatteerde intellectuelen zowel voor bouwkunst, schilderkunst, beeldhouwkunst, muzische kunst en literatuur.
De sport zou ik onvergeeflijk vergeten...
Met deze.
Verdraag het (zoals een Stekenaar dat voorbeeldig doet), maar wees alert!
Voorbeelden uit de onmiddellijke omgeving (Culturele centra), St-Niklaas, Beveren, Lokeren, Bornem, Hamme.....zijn getuigen van een bloeiend maatschappelijk 'geheel'.
Het Steken's 'Cultuurcomplex' wordt weeeeeeeeeeeeeral naar de lange baan geschoven!
Waarom Stekene(al jaren) niet?
Heerst hier nog een verzwijgende, na jaren en dus niet onkreukbaar verzwakt amnestie-proces of... moet het 'recht' zegevieren?
Och.... elk dorp of parochie heeft zo zijn unieke populatie met het liefst 'vers van de pers', proclamatie.
De Burgemeester....de pastoor....de notaris....de smid....de schrijnwerker...de coiffeur...de loodgieter en ik vergeet talrijke andere, rasechte Stekense 'autochtonen'.
Sommige van hen zijn onvindbaar geworden, oftewel betaald ge u 'blauw'.
Het (St-Hubert) café was een ontmoetingsplaats van 't Sjefken', (van de klakke's), 'Omér' (van de'n boon) Ward'sen van ('t gemeentenhuis), de altijd schalkse Coo (uit de 'stousiestraete' met zijn onafscheidelijke Matiel), 'Lijn' (als eeuwige vrijgezel),
Kamiel (Van Looy als een brave logementair), Jerom, (een gescheiden, met allochtone uitstraling was, voor een korte periode onze voorbeeldige logementariër), Dorsan (Merckx) die ik eeuwig dankbaar blijf omwille van zijn 'klak'. (Ommegang in ons café toen ik 'La Paloma' op 'unieke wijze' (?) vertolkte op mijn veel te grote accordeon.)
en ook, een franstalige familie (polenlaan) die enkele malen per jaar, ('s zondagsavonds) als eindstation, ons café 'binnen sprongen'
en 'Wardsjen' (een andere) die, met zijn kwakkel vehikel,de kasseistenen van de Polenlaan trachtte te niveleren na een ongecontroleerde vlucht vanuit ....en talrijke 'pintjes'.
Tussen 'pot en pint' heeft, deze mijnheer, uitspraken gedaan die amper een halve eeuw later 'realisme' zijn geworden en wat men toen beschouwde als 'café-praat'.
"De ingenieurs zullen met een 'overal' gaan werken en
De zwarten zullen ons nog komen beschaven....!" (1955?)
Ik vermoed dat 'Wardsjen' amper zijn lagere school heeft uitgedaan....en misschien daarom was het zo'n mooi mens?
Ieder van elk had toch zijn voorkeur...en elke café-baas, rond de marktplaats had daar geen minste problemen mee.
Hij/zij verdroeg dit met, toch misschien wel ingehouden popularisme, maar zeker niet met verbale arrogantie.
Na de visualisatie van de inhoud van de 'vitrine' (T.V.) moest ik voorbij de tabakswinkel van Blanche Selis.
Haar echtgenoot, Ernest De Paepe,was één van de eerste fans en actieveling van het Ruysscheveldekoor.
"Tonneken, gaot ies om een paksken toebak nr.7" en telkens opnieuw had ik zin om er aan toe te voegen: "....en een pakske'n Nordpol...?"
Maar dat deed je niet...
14 Jaar jong en bovendien....je zou het eens moeten riskeren.
Indien het zou uitkomen, was ik 'de nagel van hun doodskist...'!
(Dé tegenhanger van Belga, Michel, Zemir, en het latere Bastos....)
Dit waren sigaretten (Nordpol) die een 'koude' smaak in hielden en kosten maar 7 fr. voor 12 sigaretten.
Het werd tijd dat wij ons, in beschaafde concurentie met de medebewoners, ook een T.V. gingen ' aanschaffen.
We bleven kijken tot het testbeeld verscheen.
(Bijlage)
Een luxe wat ik eigenlijk niet beseft heb.
Poppe-Van Esbroeck, (St-Niklaas) was onze 'leverancier' voor wat betreft elektriciteit, hoe bescheiden de aanvraag ook bleek..maar er was % korting.
Wij kenden nog meerdere kortings-bonnen, nl. op auto's.
Sammels-Van Damme, eveneens uit St-Niklaas, verkocht Chevrolets en dat was een kolfje naar de hand van Oscar...en Anna.
Enige tijd later(?) stond er een (flinke occasie) Chevrolet-Belair voor de deur aan de polenlaan nr 6.
Daarmee kon Oscar concureren met de Amerikanse 'sleeën' van 'Gust Siki', 'Mon Teirbrood' en 'Lady Weyn' en Oscar werd prompt opgenomen in het taxi-bedrijf van de plaatselijke 'vervoersmaatschappij'. (Als reserve bij eventuele 'chique' huwelijks ceremonieën)
Weerom, om de boze geesten te verjagen en 't zal nodig zijn want...
't is een huwelijksmis!
Eventjes terug naar 1956. (Voor hen die het interesseert, anders..ga naar de volgende pagina)
Naast de'n Anker (richting en in de dorpstraat) bevond zich een klein bruin huisje dat later gekocht werd door Apother Laekeman die een praktijk had in de 'stousiestraote'.
Daarnaast woonde (sinds 1952) 'Stiene De Klootere' (Bloeiende beenhouwerij) en weer daarnaast 'Lady's.
Daarnaast een ruime textielwinkel van de fam. Van Den Broecke, dan de coiffeur waar ik één maal gegaan ben omwille van de haar-water-bek-golven t.g.v. mijn plechtige communie. (Prachtig)
Daarnaast (het lijkt wel of ik en journalist ben die telkens en ontzettend veel 'euh..' uitkraamt zonder het zelf te beseffen en toch aan de VRT is binnengeraakt.
Ik hoop dat je er niet op gaat 'letten' want dan wordt het frustrerend)
een tandarts.... en dan Clement De Tragzenies.. de 'maker' van ons eerste embleem van het Ruysscheveldekoor.
Zo heeft elk huisje zijn...!
Als je naar de overkant van de dorpstraat ging, en uw jeugdig zieltje een 'carte-blanche' gaf, kwam je voor de moderne 'vitrine' van de Maerschalck terecht.
Voordien kort bewoond door de fotograaf Van Vossel die uit de richting Polenlaan nr.16 kwam.
Ik herinner het me nog omdat...ik ging 'spelen' bij Ferry.
Hij bezat ontelbare 'metalen' 'oprol-assen', waarop een fotorolletje circuleerde.
Het was welkom 'afschietpunt' met en voor de 'laveurs'.
Maar Ferry was wel iets te oud om te concureren met een 'begenadigd' 'laveurist' als ik.
Hij is later in de 'kunst' verzeild geraakt.
Er stond één T.V. die 'actuele' beelden liet zien van bv.
'Corky de circusjongen..' of 'Car 54, where are you...' met Maldoon in de hoofdrol,
of het prachtige feuilleton; 'Lassie'. (Enkel de zondagavond en dit zonder reclame)
'Schipper naast Mathilde' was zo populair dat het een, in de hand meegenomen mondeling certificaat boodt om 'rijke' geburen (T.V.Toestel) een bezoek te brengen , alhoewel dit in die jaren, absoluut niet nodig was.
De Priesters.... (Of hoe je dat tegenwoordig ook noemt.)
De zesurenmis, de zevenurenmis, het populaire 'achtsen' en natuurlijk de hoogmis.
De 'ellenlange' vespers van 14u (en nadien nog het priesteruurgebed), was geen verplichting, behalve bij de Chiro.(Als je bv. bij de knapen of kerels of...of...ingelijfd waart.)
Maar het dik anderhalf uurtje na een ceremoniële optocht naar en van de kerk, verdroegen uw knieën uiterlijke tekenen van christelijke boetedoening.
Na ' 't achtsjen' (zondag) laveerden die 'rijke' landbouwers, die zo maar met de fiets vanuit de zeshoek, wildernis, de'n berg en de 'barlabuize' kwamen, rechtstreeks naar hun kaart-club-huis.
Een pintje, kaarten en ...hun Roskopf. (Zakhorloge) en ook een beetje 'saleuren'..
Ook dit was een wekelijks ceremonieël.
Gezusters Nobels, De'n Anker, De'n Belle-Vue,bij 'de Ruisers' en enkele andere.
Ik kan mij voorstellen dat deze gedachte een 'christelijke zuurstof' betekende, tijdens
het Eucharistische gebeuren van de wekelijkse zondagsmis.
De Pastoor wist het wél, gaf een flamboyante, naar katholieke normen, impressionante inhoudelijk en verbale indruk en beloofde een eeuwigdurende genootschap in het rijk de hemelen.
Dit zou de 'bewoners' opnieuw tot nadenken stemmen (was dit niet zondig?) en een lidmaatschap van kandidaat zalig-verklaring.
De pastoor en onderpastoors 'kenden' er wat van.....!
Wat mij, als kind opviel was, dat zij (kaarters) elke 'keer' de kaarten (32) telden.
Zij verkozen 'ne'n oude bat kaorten' omdat de volledigheid een normaliteit was en....
zij wisten wel waar er 'bij een haas' een hoekje van was...of..of..
Waarom.
Nieuwe kaarten (gekregen van de 'brourije') bood voor mezelf, als overtuigde 'cyclist',
een geluids-motorieke flap tussen de spaken van mijn tweewieler en ons Moeder miste weeral twee 'toespellen'. (Wasknijpers).
Ik ging dat natuurlijk niet in het 'Parochieblad' zetten.
Onlangs was ik (wij) gastheer van een onverwachts bezoekje.
Er werd voornamelijk over 'mobiliteit' gesproken en.... gekeken!
Ik probeerde mij, met een fictief gevoel van ouderdomsdeken binnen het gezelschap, 'erkentelijk' te maken met de uitspraak:
Ik zeg wat ik weet. (Mobiliteit)
Ik weet wat ik zeg. (Kunst)
En boog daarna onopvallend het hoofd.
De 'materie' (motoriek) bood mij absoluut geen kans om als 'volwaardig' gesprekspartner deel te nemen, maar mijn leeftijd gaf mij een verzuilde, (cfr.Gotiek) stevige, tevens humane ondersteuning om een kort 'gesprek' met de illusie van: 'aangenaam' te laten verlopen.
Zonder opvallende, en als muzikant, weinig bezittelijke merknamen als zijnde;
Wartburg, Renault, Buick, Dodge, Arrabella, 'Kever', Chevrolet, Ford..had ik weinig impact als overtuigend kamergenoot.
Als gastheer, gastronomeer je een tafel van tien (1x1=1) zoals dat in een 'gekregen' schriftje in de lagere school,op de achterzijde, uitgebreid te lezen was en waar 'meester' Jan niet zo gelukkig mee was.
Het 'spel 'zat op de wagen om te 'spieken' en dàt was een hele 'kunst'.
(Als het moest schreef ik hele 'cursus' op een nietig papiertje van amper 6cm. op 3cm., maar, ik ben daarvoor ook 'betrapt', dus een kei-goede opzichter.)
Tot zelfs in het middelbaar, en..wat doe je dan (leerkracht) als een meisje het 'antwoord' langszij een Schotse rok, dit op haar billen geschreven had??
Shakespeare schreef het reeds lang geleden....en ik was nog niet vast-benoemd...!
Het geeft hen (bezoekers) een 'goed gevoel' van gastvrijheid t.o.de gastheer.
Het gesprek verleid zich in de richting van de 'spiritualiteit' van de genodigde en jijzelf vertikt het om een zijsprong te maken naar een werelds- of ander boeiend 'onderwerp'.
In maart 1973 kwam de aimable en door de leerlingen gerespecteerde zuster Elisa (Klastitularis van de 'vierde's ((Imelda-instituut)) en 'facteur' van de Ursulinen van Antwerpen-Linker-Oever.) aanbellen aan de Kersenlaan nr 5 op St-Anneken met een aanbod van 14 lesuren.
Beter bekend als de 'Plage' van Antwerpen.
De straat stond niet eens vermeld op de straatenkaart van Linker-Oever-Antwerpen.
Hoe ik daar verzeild geraakt ben, ga ik U, beste lezer besparen.
Dit zou weeral en aanslag betekenen op mijn 'zieleken' van maagdelijke vergangkelijkheid maar ik heb een allibi:
'Maria-Onbevlekt-Ontvangen'. (Instituut.)....
en leg dat maar uit aan uw....... kleinkinderen...!
Oscar (De Ruysscher) (Mechanieker- smid en waar het niet meer lukte ..vond men Oscar.) sprak, in zijn uitzonderlijke Christelijke uitlatingen over 'kurdzeué', maar dan als gevolg van een uitzonderlijk verkeerde 'hamerslag' op het aambeeld en niet zo zeer bedoeld als promotie voor mijn toekomstige (lager) middelbare school in de kerkstraat met uitsluitend beroepsonderwijs.
Ik ging de wereld veranderen...... (!!!!)
Ja.....ja.....een kale reis.
O.L.Vrouw-boodschap-instituut, (Perustraat nr.4-6 Luchtbal Antwerpen en behoudt tevens mijn mooiste herinnering) Stella-Maris, (Kalmthout) en nu het Imelda-Instituut,...(Linker-Oever-Antwerpen.) op nog geen 500m van 'mijn' deur. (Oscar De Gruyterlaan 4)
(Als aanvulling van mijn uurrooster nog één maand in het Provinciaal instituut voor banketbakkers, slagers en hoteliers aan het PIVA, korte Van Peltstraat, Antwerpen.)
Het mooiste moment was steeds de zaterdagmiddag, 1215u.
In die tijd werden er, de zaterdagvoormiddag, nog lessen gegeven.
De Noorderlaan was vrij van verkeer, en de collega's (Zaterdagvoormiddag) waren meer dan gemoedelijke mensen.
Enkel voor wie in het 'beroepsonderwijs' 'zat'.. en weet je...
'De week zat er op'.
En toch was ik blij dat het maandagmorgen werd, niet tegen staande de acht lesuren.
Als 'jongeling' en gewezen samenwonende, vertoefde je in een (1973) zondige 'situatie' dewelke zeker niet kenbaar mocht gemaakt worden aan de 'werkgever'!
Ik zou 'stante pede' mijn C4 formulier ontvangen hebben met onoverzichtelijke gevolgen van dien.
En toch...
En toch was er iemand die mijn latere leven zou richting geven.
Omér.
Mevr. Yolanda Ruelens (uit Stekene) was leerkracht in het ASO, niet wetende dat dàt mijn gewezen collega was en nog veel minder, de motor van het latere Ruysscheveldekoor zou worden.
Zij was net 'vertrokken' toen ik mij aanmeldde bij Zuster Josepha in het TSO
Zij (Zuster-directrice) toonde mij het klaslokaal voor Muzisch vorming én Estheticaleer
Boven de deur stond 'Muizeklas'.
De leerlingen hadden dit, met intellectuele nauwkeurigheid, gesaboteerd.
Zij (?) was er blijkbaar door verveeld omdat het eigenlijk muziek klas moest zijn.
Het was een 'catacombe'- klas, maar dat was het minst van mijn zorgen of toekomstige problemen.
Elk mens heeft zo zijn eigen levensverhaal.
"Ik kan er een boek over schrijven..." is een vaak gehoord (vroeger toch) met talrijke pagina's gevuld compendium.
Rond de marktplaats van Stekene gebeurde altijd wel wat!
Bij 'Masta Zies'...
Dàt was mijn bescheiden winkeltje.
Toen ik vlees was gaan halen bij Maria Van Remoortele, (Later De Pelgrim) botste ik vooreerst op een groot 'plakaat' aan de zijgevel van het huis van 'Mieken Leer'.
(Zie foto) en moest dan 'paseren' voor bij de 'vitrine' van Diane.
'Neuzen', 'doctoorke's', (zéér pikante kleine snoepjes) 'hosties', 'lekstokken', 'slappen', 'ne'n beenhouwer' 'babbeluten', 'Arabier-ballekes', 'zwarte rekkers', tot 'kaliesenhout' toe.
Soms was het een pijniging er te moeten voorbij gaan met 'nouga-bollen' (figuurlijk) in mijn hand.
Bij de gezusters Nobels had Dr.Roggeman zijn wekelijkse 'consultatie', en zowel bij 'Beir' (coiffeur) als in de'n Anker was er steeds leven in de brouwerij.
Het kortste hoofdstuk uit een boek van Prof. Rik Torfs is hoofdstuk 14 (Het toevallige veelvoud van zeven) eindigt met: 'Als God een vrouw was...!
Een doordenkertje. (Zoals we dat bij Proffen gewoon geraken en er toch niet genoeg van krijgen.)
Wanneer zelfs mijn 'fiets' zich langs de oude spoorwegbedding, vanuit de bormte naar de brugstraat laat 'vlinderen', 'flaneren', geniet de 'opzitter' (men heeft ook nog een bijzitter,.... maar dat komt nog) van een passage voorbij het 'Zomerhuis'.
En dan....!
Het Doel heiligt de middelen, maar dit denkbeeld past niet meer in het (zijn) huidig actueel perspectief.
Een musicus heeft weinig aantrekkelijke eigenschappen, is apart (daarom is hij of denkt hij/zij het warm water uitgevonden te hebben....enz..enz..)
Ik genoot ...en Leonardo da Vinci had het nooit beter kunnen tekenen of Monet niet beter kunnen schilderen dan dat ik dit met mijn eigen ogen, 'life' had (heb) kunnen aanschouwen. (Fietstrip naar 'de brugge'.)
Bij Staf Robijn bracht men wel 'constateurs' binnen en 'de'n Baans' (Bauwens) reed er, wekelijks, met volgeladen 'keeven' vanuit de'n oprit van Staf Robijn (polenlaan) richting Frankrijk wat ik eigenlijk nooit begrepen heb.
Naast café St-Hubert ('kaar de ruisrere') woonde een duivenmelker...., peetsjen Smedt.
Ik zie hem nog zitten, kijkende van op zijn bescheiden zitbankje voor zijn eigenste en geheiligd duivenhok, naar de'n nok van de 'brigadier', (huis in de stousiestraote) want dat was 'schijnbaar' voor de duiven, een luxueuse korte aanvliegroute naar het 'platform' van een zalig, fictief 'weduwschap' een onverwachtse thuiskomst, .............en daar doe je wat voor.
Duiven zijn een special ras...geen intellectueel 'mens' kan bij benadering 'verklaren' hoe zij (duiven) er toe komen honderden kilometers afstand af te leggen zonder richting's aanwijzers.
In 'vogelvlucht' vroeg een verdwaasde buurtbewoner.....?
Evenals de liturgische koorzang verstuift in een moderne maatschappij, zo is het ook met bv. een andere maatschappij: de duivensport.
Een duif met een maretak in zijn bekje symboliseert de vrede!
Men kan het niet prachtiger bedenken.
Het blijft boeiend wie ermee begaan is, maar vertoeft in een 'stadium' van 'eigenzinnige' overtuigde en bovendien jaloerse medebewoners.
Sport en Cultuur.
Och, ik ging graag vissen...en dat is ook een sport.
(Dacht ik toch...maar mijn echtgenote is het daar niet mee eens.)
Duiven vragen er niet om,.
Zij doen het ...
Onze langharige Angora-kat 'Larius' bekeek het vanuit onze zeer oude 'perelaar' en daar was peetsjen Smedt niet gelukkig mee....
Hij 'trok' nog eens aan zijn, met grove Semois gevuld houten pijpje, (zonder filter)
maar op het 'moment' dat de duiven 'gingen vallen', ( na een vlucht vanuit Quievrain,...... je zou voor minder) gaf hij een ingehouden maar toch onheilspellende, stilzwijgende 'verklaring' af tegen over één ieder die in de onmiddellijke nabijheid durfde te komen ...:
" Ze hebben goe gevloogen..."!
of "Da's hier geen duivenkot...!" (Stekens gezegde) terwijl hij er dagelijks in zit.
Een échte duivenmelker laat zich niet 'keven'.
(Het duivenlokaal van Staf Robijn is later verhuisd naar 'de'n Belle-Vue'.)
Als je met opvallende bescheidenheid door 'de'n blauw wegel' fietste en de 'Bormte' overstak, kwam je terecht in een maagdelijke oase van 'verderf'.
(zei ne'n 'onderpaster' vijftig jaar geleden.)
Prachtig dat onze 'lieven' Heer dit zwembad én zijn bezoekers tot zijn 'kunstwerk' heeft verheven.
En nogmaals...een 'creator' heeft toch graag dat je aan zijn 'kunstwerk' niet voorbijloopt zonder één blik....? (Cfr. De Sixtijnse kapel in Rome...(?))
Het zou een 'blamage' zijn voor het 'gecreeërde',.... het model en de 'creator'.
(Een blikje...dat was toen nog niet in, anders vond je deze wel...Cola, Ice-thea, 7-up, Sprite..maar bestond wèl in de vooral 'Katholieke' opdrachtgevers uit een 'grijs verleden en wat wij 'nu' plaatsen in een uniek kunstpatrimonium.)
Hoeveel 'kunstenaars, ( Beeldhouwers, schilders, literatuur, muzische kunst, hebben of hadden een levenslange betrachting dit 'fenomeen' ((Vrouw))te 'boetseren'?)
Zij 'slagen' (Slaagden) er niet in.
Daarvoor is een vrouw te uniek en laat zich niet verleiden door...en gebruik maken van.
Gelukkig.
Een weldaad of suïcidaal, ongecontroleerd moment, een gevoel van masculair, illusionaire machtswellust of misbruik.
Hét niet te overwinnen en bijgevolg ontgoochelde, steeds opnieuwe opstanding.
Het houdt ons, homo sapiens, ludens of weet ik wat, in leven..... of wat wij denken wat leven is.
Een semi-rotonde bood een uitweg naar de 'Brugge'.maar...je moest even 'passeren' voorbij het 'Zomerhuis'.
Je deed dat met jeugdige, schijnheilige galante overtuiging...in de hoop dat niemand het zou zien en zéker niet jouw 'klasbewoners' of nog vervelender..(als 12 jarige) jouw lief.
Ik reed naar mijn 'vriend' die woonde op de 'Brugge', en was mij niet bewust welk, ongevraagde maar tevens aangename gevolgen dit in mijn verdere leven zou betekenen.
Als je, met jouw fiets, (Indien je de eigenaar was en bijgevolg een bevoorrechtte jongeling waart en er één had) (1957) in de 'stousiestraote' fietste, kon je, in deze bekende straat op 't einde, helemaal rechts inslaan richting 'de bormte'.
Je moest dan wel enkele 'spiegels' passeren die aan de vensterbanken,
met geoxideerd naturalisme hun stevigheid bevestigden. (Roest)
Het was een restant van brave 'bourgogne'-bewoners.
'De'n blauw'n wegel' had twee gezichten... links en rechts.
Voor mij een héél verschil.
Als je links reed, moest je nog over de spoorwegwegel.
(Richting nieuwstraat t.o. Van Camp)
Als je rechts reed, ging het richting Bormte, langszij de 'spoor-rails'.
De uitnodiging van het 'fietspad' lag voor de hand en als je de Bormte 'overstak'....
'Blauw'n wegel naar Zomerhuis' kon je als puber, regelrecht naar de'n biechtstoel voor al dat 'bloot vlees'...waar je onbewust, met een onverstaanbare kinderlijke drang, naar zocht! (Zomerhuis)
Ik plaatste' mijn' fiets naast en aan de betonnen platen van het 'zwembad' want het inkomgeld (20fr.) dat kon 'de'n bruinen niet trekken'!
Van op mijn 'fietsbuize', geplaveid tegen de betonplaten en tussen de struiken, (Deze betonplaten waren té hoog maar, staande vanop mijn 'fietsbuize' kon ik toch met enige christelijke ongerustheid, die 'mannen' zien liggen 'bruinen' op het grasveld in de onmiddellijke nabijheid van al dat mooie Gods-geschapene.
En 'Fons' Wouters, de jarenlange redder van dienst,.................... kon zich wel laten vervangen door één van deze 'heren'.
'Awél, ik had ook graag 'redder' willen worden.
't Waren altijd dezelfde die van een 'prévilége' genoten.
En ik maar 'zagen' aan de stukjes ijzer voor het voetbalplein 'Dr.Roggeman...'
Van de Bormte naar 't Zomerhuis (langs de spoorbaan) was er één ding wat mij opviel:
'De bladeren van de bomen' 'acteerden' op naturalistische wijze.
De bomen vertoonden een 'striptease' landschap en het vogelnest werd zichtbaar.
Ze (bladeren) vielen af, niet bewust dat dit een onherstelbare tsunami zou teweeg brengen binnen het 'menselijk' bestaan.
Als god mijn broer zou zijn, was ik beschaamd.
Maar verdorie....dat 'iets' is toch maar mijn toevluchtsoord......!
Het nieuwe voetbalplein moest een uitstraling hebben alvorens je één stap op het terrein zette. Het moest de 'vijand' de illusie geven dat ook 'Di Stefano en Pouskas' hier gespeeld hadden.
Aan Oscar werd de opdracht gegeven een soort 'arc de triomf' te smeden met vermelding van 'Roggeman'.
Of dat deze laatste ooit gevoetbald of gefietst heeft betwijfel ik sterk.
(Deze week, altijd de eerste donderdag na de grote kermis is er de wielerwedstrijd voor beroepsrenners: grote prijs Dr.Eugeen Roggeman. en deze 'sportactiviteit geniet nog steeds een ruime belangstelling.)
Hoeveel stukjes ijzer ik heb moeten doorzagen om bv. de eigennaam Roggeman samengesteld te krijgen...het hield niet op en ..........naast ons waren ze volop aan't 'beizen'.
Het plein zelf moest ook nog omheind worden met stevige buizen van '14' en moesten bovendien ook nog 'gereumiend' worden.
Op het voetveld bracht ik mijn mooiste tijd van mijn jeugd door, maar de 'corsetterie' was er teveel aan.
'Mon De Block' kwam af en toe eens langs toen Oscar 'bezig' was met zijn 'kunstwerk'.
Het eerste wat 'Mon' zei was altijd: "Ho, het ruisen van het ranke riet...!
Hij deed met een onnavolgbaar elan, zoals ik dat later zou ervaren wanneer hij, van op de 'kansel' van het gemeentehuis, op 11 november, zijn jaarlijkse speech gaf waar elkeen kippenvel van kreeg en de gesneuvelde soldaten het zeker moeten gehoord hebben.
Pas toen heb ik pas begrepen welk een unieke fan 'Edmond' voor het Ruysscheveldekoor wel was.
Langs de 'stousiestraote' kon je zowel een fietsbinnenbaantje kiezen naar de 'nuustraote' of/en de bormte!
Naast schrijnwerkerij Dias, was er een onopvallend fietswegeltje die u leidde met een toch niet al te korte 'weg' naar hoger vermelde straat.
Via de achtergelegen tuintjes van plaatselijke bewoners van de 'stasiestraote' en gronden van de familie Van Hoye, kwam je toch terecht op de plaats van bestemming.
Je reed wel in een 'U-vorm' en moest, en dat was het enige boeiende, acrobatische 'toeren' uithalen om op een breedte van 30 cm.niet ongevraagd kennis te maken en uw neus niet te steken (letterlijk) in de weelderig 'bloeiende' 'graszooiën'!
Aan de fietssporen zag je, dat van dit 'wegeltje weinig gebruik werd gemaakt.
Misschien lag het aan het gevoel dat je iemands anders 'hof' opreed en dat dàt een onaangenaam gevoel gaf....?
De gedachte van mezelf was: er waren wél grachten met talrijke 'puilonkjes'...maar er zaten geen stekelbaarsjes in ...........
Mijn fiets, gekozen uit onze 'fietsparking', gaf me een illusionair gevoel van macht.
De gevolgen draag ik nog steeds in mijn schedel...!
Maar, ondertussen passeerde ik de 'wegel' naar het nieuwe voetbalplein.
Het 'patattenveld' op de 'Brugge' heb ik nog weten liggen....waar 'Nandje', een legendarische verdediger was.
Samen met een jonge 't Jefken Dullaert, één van mijn top favorieten.
Het nieuwe voetbalterrein gaf voor mezelf weinig kans om mijn speelse kindsheid in mijn onmiddellijke omgeving te verifiëren.
De 'stousiestraote' is altijd een aparte straat geweest!
Mooi volk...met enkele mooie woningen o.a. Robert Van Schoote.
Er werd, naar ik mij herinner, op het 'pancier', met intellectuele en soms luidruchtig enthousiasme, gekaart...
Het 'plancier' diende voor mezelf enkel om te 'laveuren' en...
ik moet zeggen; ik kon mijn mannetje staan.
De brandweer, drie schrijnwerkers, douanekantoor, tabakswinkel, 'hoog' volk,
het nieuwe voetbalplein: 'Dr Roggeman', vier café's, (einde jaren vijftig) een velodroom wat Stekense geschiedenis heeft geschreven met o.a. Dorsan Merckx.
Ik ben deze man zéér dankbaar.
Het was hij die telkens met zijn 'klak', in ons café rond ging wanneer ik op gehoopt aandringen van mijn Vader, mijn accordeon mocht bovenhalen en met overtuigd enthousiasme: 'Veel bittere tranen' van Tante Leen 'vertolkte'.
De geldelijke inhoud was net niet genoeg om een boek van 'Bessy' te kopen, ook al was dat net iets 'goedkoper' dan 'Suske en Wiske'.
Zeker niet vergeten 'Het Station' waar een stoomlokomotief één keer per dag nog 'passeerde'.
Ik zie het nog voor m'n ogen....
Ik had schrik van zo'n log gevaarte en bovendien, het stoorde mijn aangeboren hobby 'vissen' aan de gracht die er onder de spoorlijn liep. (Nieuwstraat)
Met een borstelsteel, een garendraad, een 'stopsel van verloren wijnfles en een weliswaar echt vishaakje, hengelde ik, tevergeefs naar stekelbaarsjes...!
In de bormte was het te druk bevolkt met hengelaars en hun afgedankte, met gaten geborduurde emmer.
Maar langs de spoorwegbedding, van de nieuwstraat naar Kemzeke had ik mijn 'stek' gevonden en kreeg altijd begeleiding van een hoog in de lucht 'zingende' leeuwerik.
Hoe dan ook, ik was mij reeds bewust dat dit beeld.
Geen Zichemse maar een echt Stekens ervaring, geprent in mijn, toch al zo onschuldig 'zieltje'.
Ik had altijd een vooraf bereidde, lege limonadefles uit ons café, geprepareerd met 'kaliesenhoutsap'.
Lekker smaakte dat niet maar het was 'in'... en soms al opgedronken vooraleer ik voorbij de hoving van de familie Verwilligen liep.
In 1975 ben ik daar nog vaak terug gaan wandelen, maar de hoving was nu gedrapeerd door keurig gewassen en in de zon te drogen truitjes waarmee je een volledige (jeugd-) voetbalploeg kon samenstellen.
De periode 1979-1989 kende een omvangrijke, benevens adolescente toegang tot verenigde uniformiteit en verkondigde zijn plaatselijk bestaan.
Niet altijd in dank afgenomen, daarom was het te popularistisch geworden. (Gemeente-beschaving)
Het verkondigde voor anti-patieke partijgenoten een labyrint van ondoordringbaar en tevens onaantastbaar bestaan van een onverwachte 'kerkelijke inmenging'.
Men nam deel aan...bijgevolg 'soutane'-opdracht van deelgenoot.
(Merk het laatste deelwoord: 'noot' op!)
Zéér zeker niet!
Dit werd gepropageerd door en ter gelegenheid van o.a. een 15 jarig 'jubileum'.
Ook 15 jaar werd, met de nodige (liturgische) glans, becommentarieerd door de aanwezigheid van broeder-en zuster zang-college's.
Klik op bijlage voor de maandelijkse gastkoren-presentatie (1994) in het kadervan een Eucharistische opluistering.
De kerk bezat toen nog een verdwaasde onfeilbaarheid, een module van volgzaamheid. Gelukkig is er nu, pas na zoveel eeuwen een wijziging in gekomen en...voelen wij ons daar nu beter door?
Ik vrees van niet want onze gevouwen handen vertoeven in een 'menselijk' circuït van vraagstelling en moesten wij het antwoord weten....!
Wanneer ik zo verder afdwaal naar het verleden, naar nostalgische beelden en de 'mooie' mensen die daar huisden, met hun eigenheid, hun uitstraling met Steken's woord- en zinsgebruik:
"Gij nie zulle, laveur".
"'t Is boumesse....!"
"As ge nie brouf zijt, geef 'k ou ne schup teg'n ou kliesters..!"
"Germaine, da's nou ies un dutse...heur man eet eur nogal un peire gestoven...!"
"Mijne rugge is zoë stijf as ne koterouk...."
"Die leupt meer padderkluts da wa d'anders...."
En als dan een jongeling antwoordde op de vraag van zijn 'lief' van ver buiten Stekene:
"Zie je mij nog graag"?
en hij zei: "amats...".......... was zij in de wolken.
Zij verstond; 'héél veel'...en.......................................het werd een avondvullend programma!
Zoals elke gemeente prat gaat op eigen dialectisme, zo ging dat ook in Stekene.
Weinig aantrekkelijk omdat er telkens een '-e' aan te pas kwam en dat heeft vervelende, weinig charmante eigenschappen voor niet Stekenaar's.
Deze uitdrukkingen lagen zeker in de mond van bv Césarine M., die heel vooraan in de 'Stausiestraote' in een bescheiden woning verbleef, zoals er talrijke andere soortgelijke huisjes het dorpsbeeld sierden.
Het is pas als er 'iets' niet meer is, dat je geconfronteerd wordt met eigen gedachten en gevoelens die 'soms' onherstelbaar beschadigd zijn.
Wie naar een rijke bron van Steken's dialect wil informeren, verwijs ik o.a. naar het gemeentelijk informatieblad van Stekene, vierde jaargang nr3 juni 1975.
Bijnamen uit Kemzeke vindt je in de dertigste jaargang nummmer 4. (d' Euzie)
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ons café, St-Hubert niet concurentief genoeg was tegenover bv. De'n Anker, Belle-vue, Terminus, gezusters Nobels en nog andere in de dorpskom gelegen ontmoetingsplaatsen.
Als kind betekende; 'Sint' toch heel wat rond 6 december....!
Deze gedachte circuleerde in mijn onbezorgd kinds zijn.
Maar er was wèl iets wat bij vele 'senioren' een aangename nostalgie oproept.
Het plaatsen van uw fiets...bij 'De Ruisers'!
Er was maar één concurentie..en dat was bij Lady's, maar dat woord is veel te geladen om het in dit verhaal in te calculeren. Toen verdroeg het men van elkaar.
Vijf frank per week, en uw fiets werd zorgvuldig 'bewaakt'.
Ik spreek nu wel van fiets, maar sommige fietsen leken mij eerder op antieke kostbaarheden. waarvoor je nu straf op zoek moet gaan om ze nog te vinden.
Die vijf frank bracht letterlijk (brood)-zaad in het bakje.
Een heel deel van de week leefden wij ervan.....het was 'casch' geld, ons Moeder stond erop dat dat gebeurde bij bv. Jenny Van Gaever (Thyusbaert), en Lucia (van de'n Direct naast gemeentehuis.)
Behalve bij Martha. (Potters)
Die schreef het liever op de'n boek. Zij was dat gewoon van ons en na een half jaar liep de rekening op tot... in de slechtste geval : 7000fr. wat bij het zien van, en met de hand keurig uitgeschreven rekening (datum en inhoud) een ongevraagde accute migrainaanval bij ons Moeder teweeg bracht.
De ongehuwde Martha had geduld en begreep dat.
Ik heb ons Moeder nog horen zeggen:
"Martha, ik kom betaol'n as d'and're ook betaolt enne...hé!"
Als jongeling wist ik maar al te goed over wie het hier ging!
Maar, als je een of ander café-verhaal ging vertellen aan je klas genootjes, kreeg je toch een soort Christelijk wroegingsgevoel.
Je had toch 'iets' om tegen de'n biechtvader eerlijk te vertellen al hoewel je zéker wist dat je er nog een 'pastorale' 'boete' bovenop kreeg.
De eerste vrijdag van de maand werden wij 'uitgenodigd' onze 'eigenzinnigste biechtgeheimen' te gaan 'verklappen'.....
Vandaag herdenken wij de moorden op onschuldige kinderen,
en niet de 'onnozele'.
En er was duidelijk een persoonlijke keuze naar welke onderpastoor men trok...als het niet door één van onze 'meester's' was opgedrongen.
Het was tè opvallend dat voor de ene biechtstoel, te veel plaatsen open bleven wat er op wees dat je je mochten verwachten een een 'serieuze' penitentie.
(Mattheeuws, De Malsche, Oelbrandt en.......Pastoor Weyn.)
De biecht eindige, zoals altijd, met een akte van berouw!
Buiten andere akte's, was deze laatste het mij meest bekent.
(Akte van Geloof, Hoop en Liefde.)
Het ging zover dat; wie de zwaarste penitentie kreeg, ook de toekomstige 'man', m.a.w. Johnny Weismüller zou worden...!
Lady Weyn (Café Graaf van Vlaanderen tegenover (( achter of voor)) het 'vrijheidsbeeld' 'de'n Engel') was een vrij corpulent manspersoon die erin geslaagd was twee prachtige dochters op dit planetarium te helpen 'zetten' en die bovendien.....een suplementaire aantrekking bood in zijn café.... in het hart van het dorp en dat midden de jaren vijftig.
In ons café had ik wel eens gehoord van 'de zeven billeke's' (buiten onze gemeente gelegen en/of .......waren het er veertien...?) maar kon 'bij God' geen link leggen en bovendien moesten mijn oortjes, op dat moment een nieuwsgierige doofheid incasseren.
Ik hoorde het wel (wat een wezenlijke verschil uitmaakt met luisteren) maar misbruikte mijn kindse resistentie om verdwaalde woorden toch op een tactvolle kinderlijke wijze te 'analyseren'.
Kortom, alle café's hadden een deftig imago en je kon er nog een echte 'export' en 'faro' drinken.
Een 'latte' soklat' (geen perette) of een sigaar vragen met als merk 'Uiltje'.
Je moest het wel zelf gaan halen en het geld in de schuif leggen...! (?)
Over de kleurstof van limonade werd niet eens gesproken....maar het smaakte!
Ik vergaloppeer me weer in een rijkelijk 'ver'-leden.
Transformeer mij naar dat kinderlijk, jeugdig, tevens onbezorgd gevoel van 'gisteren'.
Toen...
Onze café, op de marktplaats 'lag' schuins tegenover de café van Lady Weyn.
Een taxichauffeur.
Die beheerde, samen met August De Roos (Gust Sikki's en Edmond Teirbrood) het 'mondaine' vervoerssysteem in onze gemeente.
('Mon' had, in 1939, zijn trouwkostuum geleend aan Oscar De Ruysscher...
en toen mijn Vader vroeg aan de pastoor van St-Jansteen (N) hoeveel zijn huwelijksmis wel kostte, antwoordde de pastoor:
"Ne'n rijksdaalder...!".
Al hoewel mijn Vader geen praciserend Katholiek was, zeker nog nooit over ne'n 'rijksdaalder' had gehoord, had Hij, en als het aan hemzelf had gelegen, geen kerkelijk huwelijk aangegaan.
(Maar meisjes zijn op dat moment wel oppermachtig en mannen reageren met een eigenzinnige illusie van machtsvertoon.)
Met ietwat schijnheilige Lucifersiaanse nederigheid t.o. de pastoor zei m'n Vader:
"Maar mijnheer de paster, 'k heb maar éne gulden en half..."
Als je, ongewild verder verdwaalde, (Vanuit café St-Hubert, halfweg de vorige eeuw) passeerde je voorbij Martha Potters en een andere Martha, nl. Martha Steel.
Op de'n hoek van de polenlaan en de 'stousiestraote'.
Twee ongehuwde 'rijke' alleenstaande dames naast elkaar wonende met dezelfde voornaam...! (Ook zij waren voorname personages.)
Martha Steel had een opvallende en voor haar tijd, moderne winkel met hoofdzakelijk een winkel inhoud waar je, als modale Stekenaar wel naar uitkeek maar er toch aan voorbij ging omwille van de 'centjes'.
Zo was dat ook aan de winkel naast Jozef De Sutter. (Fietswinkel)
Fotograaf Van Vossel, heeft daar ook nog gewoond nadat hij van de polenlaan nr.16 naar de dorpstraat is verhuisd.
Zij hadden twee kinderen.
Een bloedmooi dochter en een flinke zoon Ferry, die later in het kunstonderwijs is verzeild geraakt.
'De Maerschalck' waar ze electrische apparatuur verkochten. en waar ik voor het eerst: 'Schipper naast Mathilde' kon bekijken want dat was, zoals commercanten het behoort,
een T.V. tentoongesteld in de winkel en daar stonden wat mensen verzameld....!
Als misdienaar had ik haar Moeder Steel (Polenlaan nr 2) nog (samen met Pastoor Weyn) het H.Oliesel helpen bedienen. ('s Morgens om 6.30.u met lantaarn en 'bel'!!!.)
Martha (Steel) is op vrij latere leeftijd gehuwd met Fransken. (Uit Beveren en naar ik me nog herinner, via een huwelijksbureau, wat in die tijd nog een 'blammage' inhield.
Maar Martha had het bij het rechte eind.
Zij hebben beiden nog jaren van elkaar (echt-)genoten en waren een voorbeeld voor toekomstige face-book of andere 'sportievelingen'.
Zij heeft nooit geweten dat de latere eigendom nog een 'Bank' zou worden!!!
Morgen, zaterdag 17 december 2011, te 20u. vindt er een kerstconcert plaats in de H.Kruiskerk van Stekene.
Prachtig initiatief!
In deze kerstperiode worden onze oren verwent met autenthieke en moderne (koor-) versie's van transparante bijbel verhalen.
De storm is een beetje 'Geluwd'. (?)
Goed dat dit in de parochie nog plaats vindt, en deze 'keer' m.m.v. het Ruysscheveldekoor zelf.
Hoe presentatief het kerstconcert van vorig jaar ook was (Gents Madrigaalkoor),
een persoonlijke getuigenis van plaatselijke koristen geniet,
bij de modale luisteraar.
grotere, sympathieke weerklank.
Mooi dat dàt nog gebeurt, zowel bij een herdenking in een Eucharistische 'gebeuren', (geloofsbelijdenis)(?), de jaarlijkse zoektocht (nieuwjaar) naar overgebleven post mandate adressen.....en dit, en vele andere intieme (nachtmis) herdenkingen met een fluor van, en lichtkandelaars... zodanig...dat 'de ploms' nog zouden springen ook.
Kerstmis heeft met 'een Kind' te maken en maakt ons net iets gevoeliger dan bv.Pasen (Verrijzenis), Pinksteren. (Geest) en overige katholieke feest- of herdenkingsdagen.
(Cfr.Kerswensen)
Kerstconcert in organisatie van het Ruysscheveldekoor.
Wellicht, zoals velen, kijken we uit naar het actuele Steken's gebeuren... (Bv. de kronijcke)
Gaat het over 'Onderwijs'...., pensioenen...., mogelijkheden voor toekomstige grondeigenaars...en talrijke andere sensibele hoofdstukken.. ?
Het raakt ons altijd... ook al hebben wij er niet 'stante pede' iets mee te maken maar...
het 'verkoopt'!
We 'lezen' het toch maar.
Het 'belangt' ons aan, hiermee bedoel ik niet zozeer Nationaal of Confederaal maar louter onze geëigenste' gemeente en ons eigen belang.
En natuurlijk is mijn, als gepensioneerde, sensibiliseringsproces niet 'afgelopen'.
Gepensioneerde=iemand die (bv.) met Cultuur te maken heeft en een immens en tevens ontgoochelende immagistratuur te 'verwerken' heeft, is niet met deze; een 'afgeschreven'' bejaarde'.
Ik herinner me nog van een aanwezige:
"Wat komen die '''oudjes' hier doen.. die moesten al lang in hun bed liggen..." voor een optreden van het R.V-koor voor een 11 juli-viering (jaren geleden) in de sporthal van Stekene.
Dat heeft me gekwetst als dirigent! (Van die 'oudjes)
Kunst én Cultuur... och God, wat is het verschil..?
Gelukkig is er geen verschil....humaan-erger nog, wij denken aan: dàt er een verschil is...
maar dat 'denkproces' ( voor wie er zich mee 'bezig' houdt) is op zich zelf een voorrecht.
De Emaüsganger, op zoek naar de Vader... die Hij/Zij niet mag vinden.
Dé oplossing van Kunst én Cultuur.
Laat ons vooral 'bekvechten' om.. populariteit...erkenning....macht...en de 'ziel' van het verhaal van de 'creatieveling', de 'sukkelaar', de éénzaat...beluisteren......, bekijken!
Gewoon erbij zijn is een vorm van verstuifde, mystieke zelfverloochening...
Jawél.
Het geeft hem/haar 'zuurstof' wat hij/zij, uitwendig (auditief en visueel) wil ontvangen of verspreiden, maar beiden zijn deelgenoten van een tijdelijk levens-proces.
En dan laten we, God zij dank, de kunst een afstandelijkheid,
een onaantastbaarheid,
maar met een sensibel, humaan gevoel van onmacht, ter zijde laten.
Dit is, o.a. de 'kracht' dat vreemde machstvertoon wat in elke mens zich (ver-)'schuilt'.
De rode draad in mijn 'bloggen' over het 'Ruysscheveldekoor',
hun wekelijkse 'trachten te benaderen' van wat een 'componist' eigenlijk bedoelde,
de 'overtuigende' evaluatie van een dirigent, en het ontvankelijk zijn voor zijn/haar voor uw persoonlijke analyse, zijn secondanten van een introvert, d.w.z. niet psyche-gevoel.
En daarin ben jij de hoofd monitor...(-trice)
Maar wat dan wél?
Wat 'biedt' mij een gevoel van 'overmacht'?
(Misschien een verantwoordelijkheidsgevoel...en dàt is 'mooi'.)
De CULTUUR van onze gemeente Stekene.
Vraag eens aan een schilder, beeldhouwer,literaturist, muzikant....wat hij/zij heeft bereikt?
(M a.w. componisten= samenstellers)
Hun antwoorden leiden tot een 'benadering' en...dàt is 'gezond' maar concureren vaak met eigen populariteit.
Accoustisch beschikt Stekene over geen enkele verantwoord-aantrekkelijk aula. (voor dirigent én uitvoerders) maar de, weeral uitgestelde 'zaal'-accomodatie kan concureren met de beschamende gemeentelijke gastvrijheid waar toch héél wat verenigingen mee te doen hebben..
Dit duurt sinds jààààààààààààààren.
Ik ben ....en blijf fier over Stekene.
Maar als Cultuur-Idealist, bereikt het zijn 'hoogwater'. (Cfr.andere blog-reformatie's)
Ruysscheveldekoor zong in de Saint-Madeleine te Parijs. (F)
6-7 juni 1992.
Ik kan mij, op dit moment, niet herinneren 'hoe' het 'Ruysscheveldekoor' in de Saint-Madeleine is 'binnengeraakt!
Waar o.a. grote componisten-organisten hun artistiek levens-deel hebben (ver-)gebruikt.
Voor mezelf, als 'muzikant' kom ik er wél 'op'. ( Bij een herdruk van deze bloggen.)
Maar daar bent U, geachte lezer, weinig mee gediend...!
Het zal wel 'iets' geweest zijn zoals in de bijlage t.g.v. de opluistering in de Sankt-Stephansdom in Wenen....!
Mens...wat heb ik daar 'gelogen' en kreeg accute aanvallen van gehoorstoornissen.
Bovendien vroeg Prof. Planyavski, (Dommusiekdirektor) in een voorafgaandelijke correspondentie, een 'kassette' van het 'Ruysscheveldekoor'!
Hij was, per slot van rekening toch verantwoordelijke voor wat er zich in de Sankt-Stephansdom in Wenen zou 'afspelen'.
Maar mijn kennis van 'Duits' was te onvoldoende om het te begrijpen. (?)
Mij voordoende, in de schriftuur, als.Prof. Dr. De Ruysscher....
en de 'poorten' werden geopend...!!!!!!
In de Saint-Madeleinekerk, had de koster van dienst, een geëigende afstandelijkheid,
tot het verbaal onsympathieke toe.
"Het mocht zéker niet te lang duren!" had hij mij op een weinig aantrekkelijke wijze gezegd..
Maar ook mijn 'frans' is bij (bewuste) momenten een 'scheinheilige' vorm van onvolwassenheid.
(Voor het goede doel...en in nood mag en moet iedereen dopen.)
Maar deze on-christelijke zalf-wijdingen, hebben niet alleen kosters.
(Weinig gastvrij...maar hij mocht zich 'buigen' over een Gods-populair gebouw in de wereldstad Parijs...en daar had ik uiteindelijk geen verhaal tegen.)
Ik kon alle aartsengelen incalculeren, vertalen of ten laatste,. argumenteren...voor 'hem' mocht het allemaal niet te lang duren...ook al kwam je van België of... al was het van de Sancta- Piëtro-basiliek uit Rome.
En een koor uit Antwerpen... (ik schreef niet Stekene, omdat dàt weinig invloed zou hebben t.o. de correspondent) gaf schijnbaar een illusoire en stante-pede valium-infectie t.o.mijn 'gesprekspartner'.
"Wij zijn er toch geweest hé"... was voor mijzelf een grote voldoening buiten het auditief gebeuren.in deze Saint-Madeleinekerk in Parijs.
Met fierheid wil ik hier ook onze 'begeleider' de heer Maurice Truyers, in betrekken die met grootse bescheidenheid en met kennis van zaken, ons 'Ruysscheveldekoor' heeft begeleidt aan het orgel.
Bijlagen zijn:
Dom van Köln (D), St-Madeleinekerk Parijs (F) en Sankt-Stephansdom Wien. (O)
Eveneens de start van een volgehouden, m.m.v. enthousiaste 'zangers' én 'zangeressen', in een gemeente-politiek labyrint, met een weinig aantrekkelijk cultuurbeleid, volgehouden '1302' idealisme,
dat het Ruysscheveldekoor in de sporthal, (bij gebrek aan) een' hapening' organiseerde, dewelke in de analen van de gemeente Stekene, een bescheiden plaats verdient.
1° foto:Jeugdkoor van Stekene o.l.v.Zuster Lieve Wieme.
Toch een persoonlijke 'noot'. (Ik ben muzikant. ((Denk ik toch...)))
Stekene had, buiten zijn twee 'fanfare's' ook nog twee 'zangkoren'.
Spijtig bestaat er, in de 'analen' hierover krenterig, m.a.w. weinige informatie.
Daarom 'probeerde' ik (wij) er 'iets' aan te doen (Ruysscheveldekoor) wat betreft de 'actualiteit' ( 1979-1998) culturele gemeentelijke ((Stekene)) bedrijvigheid alhoewel dit toch eerder parochieële 'ondersteuning' is!!!!!
(Voor dit laatste woord bestaat een unieke 'Franse' vertaling.. maar daar zijn de meeste priesters of religieuzen weinig gevoelig voor..!)
Het was vroeger anders...
Cultuur-activisten moesten hun ideologie opgeven omwille van de beperkte, (als we daarover al mochten spreken) organisatie van een 'zuurstof'programma uit, bv. een
(En dat omvat méér dan één menselijke gedachte kan veronderstellen....)
De geschiedenis van de 'Niederlandische' en voornamelijk VLAAMSE herauten ( Als buur-land van België) (aub) (schilderkunst en muziek. ((7 in totaal)) is 'iets' waar wij fier over kunnen zijn.)
Ontegensprekelijk.
En misschien daarom, als onderdeel van...
de verspreiding van culturele 'klanken' uit de mond van...,
vanuit de hand van...klankvormend een gedicht... een tekst...een benadering van de 'persoonlijke' maar altijd ontgoochelde ervaring om met 'Kunst' te concurreren is naar mijn gevoel een voorrecht. (Maar creeërt ook een suïcidale en in de onmiddellijke omgeving , een mens-onaanvaardbare overleving.)
Het antwoord MOET uitblijven en..dàt maakt het zo boeiend.
Ik begrijp dat hoger vermelde tekst én overtuiging, gevoelig is voor oppositie.
De poort van een misschien boeiend gesprek....maar laat ons nooit een antwoord vinden..!
Dàt zou mijn ontgoocheling zijn, zonder dat ik dat zou uiten, om U, in de waan te laten, overtuigd te zijn van dé ultieme, alles-omvattende, zowel spraak-virtuositeit en alle andere vreemde'klanken' die U zouden kunnen helpen om uw 'overtuiging' enige gestalte te geven.
Maar Camus en Sartre en menig andere, voor zichzelf overtuigende universitaire professoren wisten het twee eeuwen geleden al....
1° Straat in Salzkotten. 2° Foto met links vooraan Wolfgang Rust. Voorzitter en inspireerende kracht naast de ' Singgemeinschaft Salzkotten'. 3° Koorvoorbereiding voor het concert. 4° De laatste foto is afkomst uit een dagblad.
Wanneer ik nù, vanuit mijn 'luie' zetel, verdwaasd naar de keukenklok kijk, verwijzen de wijzers naar zeven minuten voor de'n achten.... en realiseer mij, dat er een namiddag 'gepasseerd' is zonder 'levendig' bewustzijn...m.a.w. ik heb geslapen.... een overdreven siësta gehouden, die overdag slapen en 's nachts geen 'oog' dicht doen.... zoals dat hoort voor gepensioneerden.
Misschien ben ik wél 'wakker' geworden door het luiden van de( kerk-) klokken die een zoveelste 'demoon' wil vér-drijven met harmonikale (en dat houdt héél wat in) klankrijkdomen, uitgalmend over de Parochie....
Tegenwoordig, en wie het 'ongeluk' heeft om na te denken,
wie contesteert of liever, protessteert, of nog on-katholieker; .....argumenteert:
komt regelrecht in de 'hel' terecht.
Een mens zou er 'ommenduur' voor kiezen..!!!
Als God (Almachtige) mijn broer zou zijn, zou ik in zijn, haar of zelfs maar iets, beschaamd zijn.
Kunt U zich voorstellen dat een MOEDER haar kind ziet verdrinken gedurende 45 seconden... !!!!!!
En je (god) bent dan de 'almachtige'.
Neen dus!!!
Dan bestaat god niet, of dan is 'hij' voor mij, ook al staat dat in de Bijbel,
geen mens, ook al 'bid' ik elke dag nog een 'Schuldbelijdenis', een Onze Vader, een Wees Gegroet én een Geloofsbelijdenis'.... (wat ik, met overtuigde, Lucifersiaanse schijnheiligheid prevel) bij gebrek aan een aanvaardbare, Christelijke argumentatie...,
maar ook dàt zou mij ontgoochelen.... omdat ik hét dan weet...!
(M.a.w. hét antwoord weet...!)
Deze gedachten circuleren door mijn hoofd bij een bewuste, agressieve vraagstelling.
Het behoort eenmaal tot 'het leven' en ik ben jaloers op diegenen die hierover geen minste alertie, zelfs geen verdraagzaamheid 'voelen'!
"Laat de kinderen tot mij komen....!" is een actuele, maar bovendien weinig aanvaardbare gedachte geworden. (Pedofilie)
Wij leven in een post-natale opstandigheid.
De clerus...., het Vaticaans Rome, zit met de billen 'genepen...'!
Maar...'k ben 'ingedommeld' met een genoeglijk,
begeleidend gevoel van beelden uit de'n oude'n tijd.
Dit zal ontegensprekelijk een 'premature' gehad hebben.
Zo gaat dat met mij!
Maar ik vermoed dat ik hier niet op de solo-tour ga...! (Een pak'sken boter uit de'n oude'n tijd, zowel 'palmolive', koffie 'De zwarte kat' ((ongemalen bonen))en andere bewaarbare producten dewelke opgeslagen werden in 1956 bij de 'aankondiging' van een nieuwe 'wereldoorlog' en je, als kind, hier niets van begreep terwijl je, je klompen uitdeed en op kousevoetten de 'living' binnentrad.
"Voeten afvegen"...(!!!) was een 'klassieke' verwelkoming.
Ik doe dat nog altijd...zowel bij de'n Apotheker als in een groentenwinkel.
(En deze kijken dan raar op.....en nog meer , mijn mede bezoekers!)
'Sûr-tout', als je weet, (de kennis hebt) dat je grootvader bent...(vergeten wij niet de grootmoeder) circuleert er toch een bezorgdheid voor de toekomst, wat heel normaal is.
'Enfin'..... het stresseert me niet, althans dat denk ik niet, en evalueer (Beddegedachten) mijn reeds wekenlange overdenking vanuit mijn jeugd tot op heden.
Het contact met Omér.
Als je 'wat' ouder wordt, dienen zich deze 'beelden' ongevraagd aan maar zijn wel boeiend genoeg om het te plaatsen in een totaliteit van dagelijkse, aangename verpozing.
En.....de herinnering aan zijn ultra-realistische-futuristische visie over........
blijft geprogrammeerd in mijn gedachten.
Het kan mijn private eigendom (gedachten) verrassen, verstuiven...maar op dit eigenste moment, mij niet ontnemen.
Omèr heeft mij een zuurstof rijke en misschien juist daarom tevens ontgoochelde inzage gepresenteerd op 'basis' van levenswijsheid.
Maar eerst nog even terug naar de marktplaats, midden de vijftiger jaren.
10 Jaar na de 'inslag' (aanslag) op het W.T.C.-torengebouw in New-York. (3000 doden)
Op dat moment was ik druiven aan het 'pletten' (Hellestraat???) en waar was U?
Uit respect voor de slachtoffers, (hetzou maar uw kind zijn)
deze bijlage: het Kyrie uit de mis in G van Max Filke.
Enkelen onder de bloglezers zullen zich deze melodie nog herinneren, (1983)
Ook het Sanctus uit dezelfde polyfone 'mis' kunt U beluisteren in bijlage.
Ooit klonk het in de St-Stephansdom in Wenen gezongen door het R.V.-koor op:
15 augustus 19..............89, in celebratie van de Oostenrijkse Kardinaal.
(Hier bestaat een video band van, en in mijn verdere 'levensloop' ((als mijne 'prostaat' (((sluitspier))) zijn 'werk doet,)) hoop ik deze op mijn blog te plaatsen.)
Juist...de beelden vertonen enkel mannenstemmen...maar met een beetje 'goede wil' haal je uw 'stem' er wel uit.
Sinds 13 juni 2010 is er geen regering meer. (Althans volwaardige)
Het is zowaar een welkome dagelijks 'voer' voor journalisten en..,
als men van Vlaanderen een 'Monaco' wil creëren...mij goed.
Mijn prostaat zal meehelpen daar geen 'stokje' voor steken. (?)
Als je aan een Amerikaan vraagt:
"Waar ligt België", zullen zij U het antwoord schuldig blijven.
'Brussel's...' daar hebben zij van gehoord, (Europeese hoofdstad) maar dat dàt in het land België ligt is hun onbekend.
En...BHV (God weet wat maken zij, van deze toch wel gevoelige 'ondersteuning'.(?))
Maar goed, er wordt een 'Te Deum' gezongen, en als je mij vraagt wat het tweede vocaal artistiek hoogtepunt was in mijn vorig leven met het R.V.-koor, was het zingen van het 'Te Deum' van George Bizet in de Dom van Keulen. (15 november) (Maar ook op de Gentse 'fieste' in de St-Michielkerk aldaar.)
In bijlage vindt U een versie van dit koorwerk.
En als je twijfelt in welk mooi landje wij wel leven, klik dan op de tweede bijlage in vergelijking met....!
Prachtig initiatief en we hebben, in deze actualiteit van negativisme, dit 'broodnodig'.
Klik op bijlage en U hoort (en ziet) de uitvoering (Feike Asma) van de finale uit de 5de orgelsymfonie van Ch.M.Widor, (Toccata in F)
Een orgelwerk dat bij voorkeur gespeeld wordt als 'sortie' op prinselijke huwelijksplechtigheden.
Hier, in ons eigenste Stekene werd dit toch wel monumentale werk, op het 'krammakele orgel' (Scheyven) vertolkt door de heer Maurice Truyers tijdens een slotactiviteit t.g.v. de restauratie van de H.Kruiskerk.
Klik op (1ste) bijlage of....
(2de) een prachtige pps over....muziek en haar 'kracht'.
Ik wil toch eventjes terugkomen op de slotzin van 3 juni 2011.
Verder borduren op de:
"Ik lees nooit niet meer het Parochieblad"!
Ter veduidelijking: 2X-=+, met een kort verhaaltje over Martha. (Geen fictie)
Dagelijks ging zij, met een gekruiste arm over haar buikje dat er niet kwam (en ook nooit mocht komen?) en een 'kwakkelende' 'chakosse', (die het ritme van haar gedreven korte pasjes in theoretische zwaartekracht bevestigden) naar de 7-uren-mis.
(De derde mis van elke dag, misschien omdat de vierde van de dag, vaak een solemnele jaargetijde was met assistentie van twee onderpastoors en.... het gevaar dat er misschien een koperen schaal circuleerde met de titel: 'H.Hart.)
Zij stapte niet in een huwelijk.
Hij trapte niet in een huwelijk.
Martha.
Zij had wat opvallende snorhaarjes, (net zoals kleuterjuf zuster Leopoldine) met een duidelijke overcapaciteit aan 'testosteron'.
Met een overjaarse lange mantel aan...,
kousen die 'het vlees' geen daglicht gunden...,
schoentjes die in het historisch museum van Nike perfect zouden tentoongesteld kunnen worden...,
zij bezat haar eigen 'cat-walk', van het zebrapad naar het kerk-hoofdportaal.
Elke week bezocht zij haar 'geliefde' (voorkeur-) biechtvader en wie de 'tien' geboden' nog uit het hoofd kent, zal haar 'attitude' bijtreden.
"Bovenal bemin één God, zweer niet...
en begeer nooit iemands goed...!
"Eerwaerde, 'k em nog neuît nie gezondigd....." zich niet bewust dat zij, bij dergelijke uitspraak, een waslijst (palmares) van christelijke overtredingen 'moest' bekennen.
De biechtvader verstond dit wel..., vroeg naar geen verdere verklaring.
(Misschien omdat zij een zeer bescheiden uiterlijkheid van een vrouw had)
Ik, als misdienaar, ging diezelfde biechtvader meermaals opzoeken in zijn biechtstoel, in de gedachte van: 'De penitentie van Martha was altijd van korte duur' dus...moest het ne'n 'brav'n' zijn!!!
Hij 'verdroeg' mijn voorkeur met steevast een fikse;
"Eén Onze Vader en drie weesgegroeten....als penitentie."
(Dat wist ik vooraf.)
Maar die 'man' begon mij altijd uit te vragen over mijn fictieve zondigheid.
('k Moest toch iets vertellen.)
Meer dan een halve eeuw later, en in het kader van de actualiteit, versta ik zijn 'ondervraging'.
'k Geloof niet dat Martha, in haar leven, ooit ook maar één 'zondeken' bedreven heeft.
Daarom zal zij mij dit,
vanuit de'n hemel,
wel vergeven,
in alle respect,
over haar te hebben geschreven.
(Martha was niet de zus van Lazarus maar van Raphaël.)
Het wordt een wekelijkse, eigenzinnige 'vrije gedachte' van ondergetekende.
Een mens bezit miljarden genetieve cellen die het 'negativisme' in onderlinge contacten, een dagdagelijkse 'voedingsbodem' serveren t.o. een 'gesprekspartner'!
Parochieblad.
Gentsbisdomfeest.
Bij het plaatsen van een koppeltekens in dit vreemd woord, 'ontdekken' wij het volgende:
Gents= Provinciehoofdstad met een 'sappig' taaltje.
Bis= elke dirigent en koorleden (musici) houden hiervan.
Dom= het is zeker een bekent woord (Kathedraal) maar tevens een aanspreektitel die men het liefst, vanuit persoonlijke gevoelens en gedachten, ontwijkt.
Feest= een Bourgondiër houdt hiervan.
Een symbolische bijdrage van 7 Euro p/p. Concert van A.Branduardi. (?) (320 fr.)
Vroeger klonk het en werd de notariële ondertekent met één symbolische frank.
Dag van de open kerken.
Ja....dat grote orgel...het instrument is amper iets méér dan 100 jaar 'oud'.
Een puberaan in de kerkschatten van de H.Kruiskerk.
En zoals vele 'orgels in vlaanderen' (destijds een radio-halfuurtje) geniet dit instrument een
"...omdat mijn mond van uw goede werken spreekt..."
"...en de nood van mensen zie...."
"...maar ook het LIJDEN van de armen....."
Er zijn ZES kerkelijke huwelijken geprogrammeerd.
Je weet wel....twee op de drie....!(?)
Cultuursteek.
1100 bezoekers, dat is toch iets anders dan luisteraars en/of kijkers.
Althans, ik raak niet overtuigd van de populariteit in de kerk. (Cfr.foto's)
En nogmaals, een klein onderschrijving van elke foto, waar elke mens gevoelig aan is, zou hier toch geen forse besparing qua inhoud zijn.
Sneukeltocht.
Een 6-gangen menu voor amper 17 Euro.
Elke traiteur zal dit niet graag lezen.
De catern bevat teveel eerlijke (lezersbrieven e.d...,en compliment voor de uitgeverij) om U te vervelen met persoonlijke maar, naar mijn gevoel toch terechte, 'verdwaasde' gedachten.
En toch....en toch kijk ik wekelijks uit, samen met 'verdwaalde', 'vermoeide' medelezers die het spoor 'bijster' raken......
Mijn besluit staat vast: ik ga nooit niet meer het Parochieblad lezen.
Vandaag is het maandag 30 mei 2011 en men zong jaaaaren geleden in ons café:
"D'en 3O-tigste mei zal de weireld vergaen....".
Het waren geen gediplomeerde zangers..., hadden 'iets' teweinig bloed in 'hunne' alcohol.
Zondag betekende 'vroeger' de dag des Heren.
In mijn prille kinderjaren kwamen mensen , met een 'krammakelijk' vehiklel' van de wildernis, de'n berg, en zelfs vanuit de 'Barlabuise ' naar het dorp gefietst.
Vanuit deze plaatsen zag je toen nog de 'spitse' h.kruiskerk pronken.
Het moet wel een 'epo' gevoel gegeven hebben voor deze 'wielertoeristen.
Maar goed, hierover heb ik het niet.
Elke week kijk ik (wij) met 'gespannen' gevoelens uit naar de voorpagina van het Parochieblad en elke week verklaart het zijn titel. (Alhoewel....)
Vraag eens aan een 'miss' wat het verkleinwoord is van handboeien?
Een bruidegom zal (met vluchtige attitude) in haar plaats antwoorden:
"Trouwring" terwijl zijn gedachten op 'nachttarief' stonden.
'Er is vandaag geen mis (-s) in .....' (Leg dat maar eens uit aan een jong meisje.)
Parochieblad .... enfin, de allereerste (voorpagina) kreeg een eminentie bloklettering mee: gemeentelijke informatie.
Schepen (-nen) zijn er gerust in want hunne 'baas' kon toch over 't water lopen.
Bezoek kerk én groot orgel.
Hier word ik erg boos over.
"Gene'n frank geef ik uit aan dat orgel......."
Terecht. (Cfr. vorige blog's)
Maar...... daar houdt het niet op.
Een binnenhuisarchitekt let niet alleen op kleurrijke ramen en ontoegangklijke zij-deuren,
de bezoekers moeten kunnen 'genieten' van een 'wekelijkse' herdenking. (Eucharistie)
Het 'interieur' (literatuur) lijdt al 'eeuwenlang' aan een verdoken, episcopale gehoorzaamheid of is het, in zijn huidig perspectief, menselijke zwakheid.
Sinds de laatste 'Pascha' is het opvallend stil geworden binnen onze katholieke kerkgemeenschap,....en wie haalt de kastanjes uit de brand?
Tot het avondnieuws van 18u......
P.s. Mooie fotoreportage (voorlaatste en laatste pagina) maar waarom niet een paar korte woordjes over de foto aldus danig?
In de bijlage vindt U een 'suppositoir' compositum voor hen die zich jong van hart 'voelen'.
KERK en leven biedt ons elke week, voor amper 25 EURO p/j, thuis gedeponeerd een Katholieke evaluatie, met vooraf actuele informatie.
Een bedevaart met luxe- autocar,
koffie bij aankomst,
een bezoek aan 'het heiligdom'
en daarna een driegangen maaltijd.
Het was 'vroeger' anders....!
Naar het uitvaarttarief. (M.a.w. begrafenisdienst)
'Het gaat over een woord-gebedsdienst zonder communie, al dan niet met een priester, (??) diaken, leek.'
De verdeling gaat als volgt, 250 EURO wordt verdeeld.....
De koster en de organist 'krijgen' elk 20 EURO.
Alle respect voor een kerkbediende maar een organist heeft toch een langere academische studieopleiding....?
De financiële afrekening kunt U nazien in het parochieblad van 18 mei 2011.
En weet je..., er staat een artikel in over 'Koor van het jaar'.
Maria zei me enkele jaren geleden, (Ook Lucien):
"Awél, azze 'k ik dêudt zal zijne hé, da's ze dan maor mijn 'lijf' gev'n aon de wetenschap....da kost veel minder....'k em euren zeggen da ta niets kost.....!
In m'n jeugdjaren dienden de zijdeuren van een kerk eveneens als toegangsdeur.
Sinds decenia lang is het een opslagruimte geworden voor 'overtollige' kerkstoelen.
'Wedden dat...' de twee zij- en het hoofdaltaar ook een rug-verborgenheid 'calculeert'.
Het vertoont een 'periferie', met een glorieficant 'adoramus' enerzijds en humane zwakheid anderzijds.
In de totaliteit van 'het' (liturgie-) gebeuren voelen wij ons niet meer 'verplicht' gebonden te zijn aan dat Christelijk plicht's bewustzijn.
Op termijn zal dit zich ontwikkelen in een 'zoektocht' van een 'verdwenen' 'gebedshuis', met inhoud waar men, toekomst gericht, grote nood aan zal hebben.
De oudste schilderijën bestaan uit een triptiek...dus laat ons maar eerst;
'in eigen hart te kijken voor het slapen gaan....'
heeft beslist op zondag 15 mei 2011,op het marktplein en de Kerkstraat, een cultuursteek te organiseren.'
Op zichzelf verdient dit initiatief applaus.
Ik zocht naar een totaal cultuursteek-programma, maar botste op meerdere wegen- en rioleringswerken. (Gemeenteraadsverkiezingen oktober 2012?)
Het parochieblad vermelde wél een 'Cultuursteek' activiteit.
Althans tussen 1330u en 1630u. in de H.Kruiskerk van Stekene met een fotoreportage van gerestaureedre religieuse schilderwerken.
In en rond de kerk gebeuren wel meer 'zaken' die het daglicht schuwen.
En de rest? (rest=vocale kunstproclamatie, visuele en auditief, geloof en kwetsbaarheid.)
Ik weet niet wie hier een 'privilége' gaat krijgen; de stille (foto-) beelden.... de solist of twee koren waarvan ik nergens een 'naam' kan bespeuren?
Stekene heeft talentrijke, vocale in instrumentale solisten...
Is er een gebrek aan 'invitatie' naar deze mensen toe?
In academies, conservatoria en het Lemmensinstituut, is er steeds diezelfde vraag van de docenten naar de studenten toe: praktijkervaring opdoen....(?)
En 'buiten de (kerk-) muren' danst en speelt 'Reynaert' op de eenvoudige klankkleuren van onbegrijpelijke harmonieën.
Dat er twee koren en een solist optreden, in (dit maal) juiste betekenis van het woord, (vaak is het een opluistering) met 'vermoedelijk' een obesitas aan religieuze tekstinhoud, daarover wordt er in het parochieblad, geen woord 'gerept'.
Dan maar op zoek naar overige dag- of weekinformatie wat er, die dag (15 mei 2011) in de kerk 'te doen' is.
Anderzijds is er begrip op te brengen dat de betekenis 'kerk', bij de 'gelovigen' 'genieten' van een tussentijdse negatieve impuls....m.a.w. de waarheid krijgt zowaar een luminus-gestalte.
De'consument' zal hier uit twee handen 'moeten' eten. (H.Kruiskerk)
Maar hoog in de lucht is er wel 'iets' wat het dit keer alles oogluikend zal toestaan (?) en 'het' zag dat het goed was.
De gebedsruimtes 'verdwijnen'. (Tevens acoustisch verantwoordde ruimtes zoals kapel OCMW..., kapel van de 'Zusterkes'..... en... laat ons hopen dat het nog lang op zich zal laten wachten..., de kapel van 'onze' Broeders Hiëronymieten.)
In Nederland worden 'grote' kapellen (kerken) te koop aangeboden en verdwijnen in particuliere handen.
Het is pas als 'iets' verdwenen' is dat er een onherstelbare schade is aangericht,
en registreert zich enkel nog in de geschiedenisboeken.
Ik ben gevacsineert tegen 'culturitis', en iedereen is vrij 'iets' te 'boetseren'.
Daarom durf ik de volgende gedachte, vanuit een strikt persoonlijke 'nood' (-t), en fictief gesteund door 'transparante' medeburgers, (?) volgende 'nota' versieren met eerlijke taal te .....schrijven.
De programatie van het R.V.-koor, vermeld geen enkel Vlaams lied, (Cultuursteek) ('De pot moet de ketel niet verwijten') terwijl de koor-verantwoordelijke toch een stevig 'alibi' heeft, om onze eigen vlaamse koorliteratuur te..... programmeren.
De deurbel-batterijen verfoeien een langdurige oproep. (Big-bang-deuntje)
" 't Is voor de 11-11-11 actie."
Hetzelfde scenario doet zich voor.
Een huwelijks- of uitvaartliturgie..... weet je wat dat kost?
Het ene kan niet goedkoop genoeg zijn en het andere niet duur genoeg!
De parochie-noden....nog zo iets.
'Gezelligheid is troef'.
Een financiële offerblokbijdrage voor de Heilige Antonius, Barbara, Jozef, Maria tot de H. Sebastiaan toe (en Hij staat afgebeeld aan een paal) decoreerden arduinen zuilen.
De kerk 'zweeft' en 'zweet' in een bedenkelijke toestand.....
Penicilline was en is een zeer krachtig werkend geneesmiddel tegen allerlei kwalen.
Ietwat 'dialectischer' uitgesproken verkleurt en ontkerkt het onze toch dierbare geloofsgemeenschap.
Het kerkportaal nodigde uit, met een zichtbare, stralende gastheer, maar na verplichtte christelijke centea, of een millennium jaar 'geleden', vertoeven wij nu (anno 21ste eeuw) in een desolaat landschap met waakzame leken. (Diakens)
Tractie en contractie, spanning en ontspanning....
In het wekelijks 'tijdschrift' van KERK en leven lezen wij:
Gebed van de week.
'Van U komt al wat de tafel biedt:
.....
Gedenk ook in uw goedheid, Vader,
onze broeders en zusters die honger hebben....'!
En in mijn dagelijks avondgebed prevel ik o.a....'Ik geloof in God, de almachtige vader......'
en blijf verweesd achter.
Op de keerzijde van diezelfde pagina (Parochieblad) lezen wij:
Bezoek aan het fort van Breendonk.
(Een prachtig initiatief van club 90))
Mijn schoonmoeder bracht, bijna dagelijks indien het in haar kracht lag, een 'boterhammeken' (boter- was er niet te bespeuren en -ham nog veel minder)
naar het fort van Breendonk. (1944) (Enfin iets waarop dit leek.)
Zij was de echtgenote van de enige overlevende van 'De Zwarte Hand' in Bornem.
Honger....erger nog....dorst...
Zondag a.s. schuift de vormheer zijn benen onder tafel,
zijn handen open gespreid op een rijk-gevulde tafel,
met misschien wel met twaalf genodigden aan tafel.
(Applaus voor de Catechisten!
Ergens 'ontspint' zich een onzekere toekomst in de totaliteit van een Christelijke maaltijd.)
Een evaluatiegesprek over de 'verlopen', zonovergoten vormselviering kan niet uitblijven en 'vormt' een dankbaar gespreksonderwerp t.o. b.v. de inhoud van twee millennium jaar geleden.
En dan denk ik aan Albert (schoonvader) toen HIJ vertelde over Dora, Gros-Rosen, Flossenburg....(concentratiekampen en onmenselijke wantoestanden waar 50gr. brood een 'delicatesse' was.
66 Jaar geleden schreeuwden ze HEM toe:
"Gij moet 'ies' brood leren eten..." terwijl er nog geen 'schijn' van een bord voorgeschoteld werd.
Het behoorde tot het nazistische denkpatroon.
Stekene zoekt een dorpskunstenaar.
Een onbezoldigde 'eretitel' gedurende twee jaar.
Poëzie, verhalen, bouw- beeldhouw- en schilderkunst, tot zelfs de muzische kunst wordt vermeld.
Vooraleer deze blog te 'lezen' verwijs ik naar de blog van Carlo Claes. (Gisteren. en des-al-niet-te min het een 'verboden' 'Ricardo' is.)
(Te mijden, af te raden enz....stond toen in het parochieblad.)
En je moet maar tegen 'jongelingen' zeggen dat het 'verboden vruchten' zijn om hen te 'inviteren' op vreemde schriftuur.
Niet iedereen kan zich vinden in deze reeële schriftuur, maar ik sluit er mij (ex-collega-dirigent) zéker bij aan.
In mijn dankbare dirigentenervaring mocht ik genieten van muzikale hoogdagen. ,... maar eveneens keek ik uit naar de bestuursvergaderingen.
Daar werden de toekomstige activiteiten besproken.
Niet dat voorzitter, bestuur en ikzelf telkens op dezelfde golflengte zaten, maar dat werd snel bedekt met: wat leek een soort (moderne) 'baby-borrel'-receptie.
Altijd goed bedoeld en bovendien, elkeen had een uitstraling van bezorgde aanwezigheid gericht naar 'behoeftige' koorleden.
Samen (bestuur en koorleden) hebben wij mogen ervaren dat operette- en operamelodiëen het absenteïsme trotseerden en hebben mij verleid de ingeslagen weg grotendeels te blijven volgen. Een ander soort voorstelling: het werd populair klassiek met behoud van traditionele literatuur.
Sporadisch werd ook het deelnemen aan koor tornooien te berde gebracht.
(Operette-melodieën zijn nu eenmaal niet populair in een koor wedstrijd)
Voor veel verenigingen zijn de hieraan verbonden financiële gage een welkome bron van inkomsten waar zij zich maanden voor moesten inspannen.
Ikzelf ben mij terdege bewust van het label dat aan een tornooi verbonden is, .... ook met ontgoochelingen moet rekening houden,
gelet op de geleverde inspanning.
Jury en dirigenten zijn soms collega's van elkaar en je begrijpt het al....het is niet wat ge kent maar wie ge kent.
Tot zelfs in de hoogste regionen van de internationale muziekwereld.
Natuurlijk moet er enig niveau zijn, maar ikzelf heb jarenlang ervaren dat, bij twijfels over de gepresteerde voordracht van een kandidaat, het vaak richting positief ging als men de titularis 'kende' ....!
Nee,.... voor mij geen wedstrijden omwille van a-objectieve karakter.
Voor het Ruysscheveldekoor doet dit eigenlijk weinig ter zake vermits zij kunnen rekenen op het regelmatig 'gesponserd' opluisteren van voornamelijk uitvaartdiensten.
Het ergste wat deze 'paarse heren' (Uitspraak na het concilie van Trente na een conclaaf t.g.v. de polyfonie en z'n verstaanbaarheid en 'gered door G.P.da Palestrina met zijn 'Missa Papea Marcelli en als je 'kans' 'ziet', luister naar het 'Sanctus'.) sorry... kan overkomen is: dat de akte van geaardheid gelinkt wordt aan waarheid.
Het verbergen van 'ondergrondse' sociale vertrouwelijkheid vindt nog steeds toegang en verbind oppervlakkige inhoud met medebewoners, misschien omwille van geloof's onzekerheid.
Ongeloof= geloof. (Recto verso)
'Daar sta je dan" is een titel van een pocket-uitgave meer dan 50 jaar geleden.
'Daar zit je'. 'Lig je'. 'Droom je'.
Het mag nooit een paradijs-verhaal zijn....want dan kan men het zich voorstellen...en dat mag nooit.
Terug naar het St-Pietersplein (anno 2011) met een oase aan Bernini's beelden.
Foto: Giovanni Pierluigi da Palestrina. (1525-1594)
Zoals elk jaar (Pasen) zit ik 'gekluisterd' voor het T.V.-scherm.
De Euro-visieuitzending vanuit Rome.
Misschien doe ik dit wel omdat je daardoor één 'volle aflaat' verdient.
Maar er is een ...maar bij.
Je moet eerst bij uw biechtvader gaan om uw zonden te biechten en...dàt is er nu net teveel aan.
De pontificale Eucharistieviering (Pasen en dat zegt toch wat) verliep in zijn traditioneel en verwacht 'imago'.
Hosties, zonder uitzondering, werden rechtstreeks op de tong gelegd, met een pateen onder de kin indien er zich een 'accident' zou voordoen.
Priesters met brocante kazuifels, opvallend gekante albe'n, (net tot onder de knie) en daaronder verschuilt zich nog een zwarte 'rok' tot aan de enkels.
Wat moet dat een 'mannelijk' gevoel (ge-)geven (hebben)?!
In een grijs verleden kwamen er nog 'pruiken' aan te pas en in de huidige legislatuur bedekt een kolosale vingerring, gewijde handen.
Voor wanneer een 'oorring'?
Volgelingen van Paus Benedictus XVI voelen zich hier goed bij. (Benedictijnse attitude of m.a.w. Kardinaal Léonard zal zeker 'school' gelopen hebben in Rome, cfr. passionele hoofd houding van laatst genoemde.)
En......dan was er nog het Vaticaans koor.
Al jaar en dag.....erbarmelijk.
'Tu es Petrus' en de Gregoriaanse hymne 'Victemae Paschuale Laudes', (Deze laatste titel werd op paaszondag 1980 voltallig, gezongen door het R.V.-koor) werden enkel door mannenstemmen gezongen.
Tot hiertoe verantwoord. (Op kunsthistorisch vlak)
Maar...een veelvoud van de muzikale bijdrage lag (zoals elk jaar wél stijl maar) beneden elk koristisch pijl. (De pluimen maken de vogel niet)
Indien het Ruysscheveldekoor, voor de vocale 'begeleiding' had gezorgd, wars of met integriteit van verleden dirigenten, hadden zij toren-hoge score bereikt.
Deze tekst 'ruikt' naar arrogantie...maar toch is het waar.
Indien dit (Vaticaans) koor zich zou laten inschrijven voor Koor van het jaar in België, zouden zij een gratis 'retour' biljet ontvangen naar de plaats van herkomst.
Zij (Italiaanse koren) hebben niet veel geleerd van wat wij hen, enkele eeuwen geleden, bijgebracht hebben.
Gelukkig kon de organist, bij tussenpozen, nog 'iets rechtzetten'.
Zondag laatst leden zond CANVAS+ de finale uit van: Koor van het jaar.
Een zeer verdiende overwinnaar: Clari Cantus uit Kessel-lo o.l.v. Michiel Haspeslagh.
Dit was van zeer hoog gehalte, zonder de andere koren te kort te doen.
De koordirigent kreeg het met de figuurlijke 'paplepel', van thuis uit ingegeven.
Zijn Moeder is Ria Vanwing, een gereputeerde kinderkoorleidster en Jan Haspenslagh (Docent aan het Lemmensinstituut) zal niet ver af zijn.
Toch had ik een stille indruk dat, in deze finale, Jongerenkoor van het jaar, (maar daar zouden ze in Neerpelt niet zo gelukkig mee zijn) een betere titel zou geweest zijn, gelet op de gemiddelde leeftijd van de zes finalisten en zal ver onder deze van de juryleden gelegen hebben.
En zoals een dirigent vertelde:" Maanden van instuderen voor 15' optreden."
Zo gaat dat in een koorwedstrijd.
Eveneens applaus voor die duizenden, onbekende anderen, die zich wekelijks inzetten binnen een koorvereniging.
Toch nog één bedenking: choreografie hoort niet thuis is een koorwedstrijd, hoe goed het ook bedoeld mag zijn.
Ik heb begrepen dat bloggen een 'soort' dagboek zijn van eenzame 'schrijvers'.
Na verloop van tijd, resteert er nog een 'einde verhaal' zonder duidelijke afspraken.
Dat overtuigde 'routine' onderzoek dat bij e-mail-correspondenten een:
''k Heb het al gelezen, bekeken, enz....' geniet op zich-zelf van een modernistische 'entourage', en reflex van: 'Ik hoor erbij'.
En toch genieten wij steeds van dat vreemde, aimabele gevoel van....'Ik denk aan jou....'!
Zendt, stuur, bericht of mail iets naar jouw 'vrienden'.....ook al hebben zij (pps) dit reeds ontvangen.
Mijn (korte) ervaring (internet, pps e.d.) positioneert en passioneert zich (Passietijd) in diezelfde richting.
"Niet opgeven" want dan ben je oud" 'denk' ik dan.
De week.
Maandag een glaasje wijn gaan drinken in de Wildernis. (Op zichzelf weinig spectaculair.)
Dezelfde week (vrijdag een bericht ((e-mail)) i.v.m. het overlijden van de zéér goede vriendin van diezelfde 'wijncompagnon', en dan raakt je iets.
Was violiste bij de uitvoering van 'Im Weisen Rösl' in de kerk van Stekene.
Totaal onverwacht en..pijnlijk voor hem en zijn familie.
Afgelopen dagen, nog twee overlijdens berichten ontvangen.
Mensenvan ons eigenste Stekene.
Dinsdagnamiddag, een aangenaam gesprek gehad met een 'Charismatische' Christen.
Woensdag het Parochieblad (samen in de brievenbus met het 'Strijdersblad' en nog een paar betaling's aanmaningen.)
Het Parochieblad...nou ja...'k wil mijn ziele heil (analyse) niet verliezen maar ik kijk er toch elke week naar uit. (Gelukkig geen jgt.)
Zaterdag de carnavalstoet. Mooi, maar niet zoals andere jaren.
Waarom?
De praalwagens waren minder spectaculair maar de begeleiders des te vriendelijker en hielden zich aan de afspraken: het wildplassen te verzuimen.
Zondag... het R.V.-koor voor de derde maal naar de St-Andrieskerk, dicht tegen de Kathedraal van Antwerpen.
't Zal wél zijn redenen hebben.
Gelukkig dat er nog een 'stevig' koorlid in het R.V.-koor zingt, (mij wel bekent ?) anders was ik (wij) totaal niet op de hoogte en dit zeg ik zonder arrogantie.
Kerkkoorrepetities worden steevast gemeld (vermeld) in ons Parochieblad. (?)
Datzelfde parochieblad vermeld een stevige fotoreportage, (en welk mens is daar niet gevoelig voor?)( En bovendien staat er geschreven.
'Een dankbaar afscheid van de Zusters van Maria.)
Wie neemt dankbaar afscheid van 'iets' of iemand?
Nadien een gezellige receptie. (Vastentijd)
'Hieronder het voornoemde lied.....'
Als muzikant verwacht ik toch één muzieknoot omdat het een lied betreft.
De vierde pagina biedt een onderdeel van bladvulling.
Ik kan mij niet voorstellen dat de prachtige koor compositie's van William Byrd tot de gemiddelde 'favoriete' lezers of luisteraars behoort.
Zij 'missen' wat, ...........maar met dit laatste moet je wel voorzichtig zijn.
Een dubbele aankondiging van een wijkmis, (Straatnamen) en een gebed tot de Franciscus waarin wij ons zelf als wolf herkennen...(?)
En nog dit:
Activiteit in de nieuwe bovenzaal.
Deze is al meer dan dertig jaar oud......
Al wij zeggen tegen de 'kinderen' "mijn computer is nog maar vijf oud" lachen ze U uit.
Te samen met het parochieblad 'viel' het woensdag ll. in de brievenbus en één iemand was er zeker van ontlast. (Postbode.)
KERK en leven vertoont geen concurentie met de 'voorgevel' van de 'Kronijcke'.
De voorpagina (Kronijcke) (het scheelt maar één letter of je komt serieus in de problemen, m.a.w. vervang de 'p' door een 'v') bezit een 'etalage' van neo-gotiek.
Lang, smal, dun...etc. en je hebt toch maar, in dit gebouw uw 'JA-woord gegeven.
(Enfin toch ettelijke Stekenaars)
Pro Deo....(?) het stond reeds op nachttarief tijdens de dagverdeling. (Huwelijksdag) en de 'cup-finale' duurt levenslang met uiteraard feministische, machtige assistentie.
"Een man...zwijg mij dàààààààààààààrvan.....!" zei een verre buurvrouw.
"Een vrouw.....enfin ja...."
De keerzijde van de eerste bladzijde (2de pagina) vertoont reeds een schuldbekentenis.
Men hoeft niet in een Godshuis te zitten om eerlijke zonden te biechten.
Deze gemeentelijke 'circulaire' maakt 'hen' alleen maar groter door 'tekorten' te bekennen.
Aangezien Cultuur, in zijn brede betekenis van het woord met 'ondraaglijke' inhoud, mijn levensgesprekspartner was, 'siert' de derde pagina volgende tekst:
'..............die georganiseerd worden in de lente en de zomer van 2010.
U kunt de cultuuragenda gratis afhalen...............?
"Milijaarde...non-de-miljaarde....non-de-miljaarde...non-de-millie-djuuuue..." en ik druk mij hier 'proper' uit (translate) wanneer Oscar (De Ruysscher) met 'onze-lieven-heer aan ''t klappen' was, als Hij naast het ijzer op het aambeeld sloeg.
"Ik klap met O.L.Heer als ik dat wil hé... mijnheer de paster...."
Onderpastoor Oelbrandt (De'n crosser) vergaf het Hem met een non-verbale uiting in zijn (Logementhuis) smidse.
Het was de tijd dat de 'siréne' nog kon 'loeien' in de stasiestraote'.
Als ne'n zuinige Hollander dit leest denkt hij/zij:
'Die domme Belgen kunnen nog niet eens eten met mes en vork....wat zouden zij.....'
Hij/zij heeft gelijk, maar echte Stekenaars laten zich niet intomen en zijn niet zo dom als men wel zou denken.
Het 'aparetief' (zeggen ze in Holland) smaakt misschien niet zo 'leuk' maar het hoofdgerecht verzegeld een bord om 'U' tegen te zeggen en de restant vertaald zich in een arrestatie van eerlijke inhoud, ontgrensde communicatie.
En toch...en toch kijken wij er elke twee maanden (Stekense Kronijcke) geboeid naar uit!
Zoals altijd (?) vergezellen deze bloggen zich met een bijlage (-n) om over na te denken.
In en tussen de kerst- en nieuwjaarsperiode, vertoont onze brievenbus een verbluffend functionaliteit.. (Met dank aan de postbode.)
De restant van het jaar wordt 'gevoed' door 'vensterbrieven', maar daar weet ik wel 'weg' mee...! Ook met een schamel gevoel van aangename verwachting.
Tot zelfs een melding van pensioensverhoging. (1,23Euro per....maand.!)
Een 'nieuw jaar' biedt, rond deze periode, een degustatie van wat nog komen moet.
"Nieuwjaarsbrieven kun je voorlezen tot en met 15 februari", zei 'Peetsjen Lees',
(Eligius Selis, Bosdorp. Jaartal 1957) en wij (Moeder en ikzelf) stapten (te voet dus) van Bosdorp naar centrum Stekene met een flink, gesuikerde 'pompekoek' onder mijn armen.
'Epo' was op dat moment onbestaand.
Klik op bijlage maakt, "naar mijn gevoel", ( dixit én 'stopwoordje van E.H.De Sutter) een niet onbelangrijk deel uit van deze blog's.
Zoals eerder gezegd, beloofd en geschreven, (memoires) zoek ik (opnieuw) contact met verleden koor broeder (-zuster) gezelschappen waarvan de calculatie aangename sporen heeft nagelaten. (Privé foto's van optredens, krantenartikel's e.d.)
Een antwoord (30 januarie 2011) op mijn schrijven (Dr.Wolgang Zewe, Wenen) vindt U in bijlage.
Zonder dat mijn schrijven ook maar enig gerichte bedoeling had op een kooruitwisseling.
Een uitnodiging voor het R.V.-koor?
Waar een wil is, is een weg!
Deze uitnodiging leg je zo maar niet naast je neer.
Natuurlijk, ....een hèle onderneming.
Een organisatie.
Laat het 'proces' van ouder worden geen excuses zijn.
Bij de talrijke foto's (nieuwjaarsreceptie) lijkt het een gezellige koor gemeenschap met opvallend veel jonge 'aandeelhouders'.
Een onderdeel van gemeenschappelijk projectie, (muzische cultuur, religieuze dienstbaarheid, eerlijk sociaal engagement) en, naar mijn gevoel, streven deze beelden,
naar datgene waarvoor ieder voor zich, in een totaliteit van gemeenschappelijke acceptatie, een welverdiende en eerbare plaats inneemt.
Zingen bevordert het algemeen lichamelijk en geestelijk 'gestel'.
'Reuzen' uit de medische wereld, onderschrijven deze belangrijke 'bagatel' van levens voeding.
In sommige Christelijke leefwerelden wordt kerstdag (25 december) of een nieuw jaar niet gevierd op 1 januari.
Misschien hebben 'zij' gelijk of ongelijk.
Waarschijnlijk beschikken 'zij' over evenveel sulfaat als katholieken.
Ergens 'moet' een datum vastgesteld worden om 'tijd' een gevoelige plaats te laten innemen in ons denken en laten wij ons hieraan maar houden.
Het dekt wel, 'voor sommigen' liefst vlug voorbijgaande donkere dagen enerzijds,en anderzijds biedt het een gelegenheid om schriftuurlijk, met volkomen absolutie, een vriendschappelijke kennissenkring (nieuwjaarskaartjes) te etaleren op een 'lege' kast.
Klik toch maar even (invitatie) op bijlage, met een weinig confortabele 'biechtstoel' en toch...vrij...zinnige inhoud.
Dat is langer dan een regering trachten te vormen (228 dagen) in ons klein landje.
En wij maar klagen over de infiltranten, immigranten...terwijl ons eigen landje (België, om het toch maar niet te vergeten) onderling, geen consensus bezit.
Het is letterlijk (mathematisch en gevoelsmatig) de vooravond van een 'oude jaar'. (Bloggen, tdr)
Herinneringen zijn geen synoniem van jaar(ge-)tallen.
Het draaiboek van een levensverloop propageer je wel, maar de uitkomst is vaak anders.
En toch heb jij dat (als jongeling) in eigen handen....
Vroeger: voor de rug, ...nu ligt hét....achter de rug.(!)
Het verdeeld zich met deelbare vriendschap en.... slaaploze weken, maanden, jaren..
Ouder worden. (Ook nu weer)
Het heeft een dubbele betekenis, het éne, (leeftijd) daar ontkom je niet aan, en het andere
(ouder's worden) verscherpt een benefiet-opdracht binnen een vaak on(be)grijpbare transformatie naar 'moderne' 'ideologiën'.
"Laat ons toch maar van de'n oude'n tijd zijn"... maar het groepeert geen 'samenzang'.
Een levenslange opdracht.
364 Dagen...de vooravond van een nieuw (blog-) 'jaar' waarvan ik de goede momenten tracht te bewaren.
Geluk bekoort elk mens, maar laat het niet te lang duren.
Als je niet (nooit) geweend hebt, kun je ook niet genieten van geluk.
Het tweede deel van het Parochieblad wordt, naar mijn gevoel, 'rustiger' gelezen met een 'gegalvaniseerd' gestel!
Och, als er in het begin van de 16de eeuw, een 'opstand' kwam binnen Roomse volgelingen, zal dit, centenia later, (Protestantisme) ook wel een 'passage' betekenen voor Christelijke (katholieke) Emmaüsgangers, hoe 'tastbaar' (?)... kwetsend dit ook is.
Een schaduw bestaat niet zonder dat er 'ergens' licht is.
Maar maak het aub niet 'lichtzinnig'.
"Het is altijd iemands kind..." zong Willem Vermandere.
Het Parochieblad biedt gratis, informatieve socio-culturele, culturele 'gezelligheid', (wanneer men er tenminste gebruik van wil maken) en bovenal 'Godsdienstige' 'jaargetijden'.
In mijn vorig leven werden de jaargetijden, in elke zondagsmis
(6u.7u. 8u.1030u) 'afgeroepen'. (Dit moest wel want er was nog geen 'microfoon'...!)
En telkens klonk het: "Plechtige jaargetijde' (7.30u. van elke week-dag) voor....!"
Natuurlijk..er waren drie onderpastoors...en de koster-organist had 'werk'.
Och, deze heerlijke gezelligheid van vroeger, liet zich fotograferen met eerlijke polyvalentie en... als je wat 'ouder' wordt, blader je graag terug op gekante,vergeelde archieven (foto's) uit een onbezorgd jeugdig bestaan.
Voor 25E per jaar wil je dit alles 'KERK en leven' toch niet 'missen'!
En eergisteren klonk het 'Ave Verum', als bijlage op deze blog.
Begeleidende muziek bij beelden.
Of zijn het beelden met begeleidende muziek?
Beiden zijn componenten van elkaar.
Kompanen, met een onverdraagzame allergie van verdraagzame deelgenootschap.
Zo hoort dat in 'kunst' middens!
Maar, humane 'volksvertegenwoordigers' delen hun 'rijkdom' met kennissen, onverwachte bezoekers, niet geïnviteerden, maar met een certificaat van: 'Côte d'or'?
En nu: het 'Ave Verum'. (W.A.Mozart)
Deze vrij aardige koor-compositie maakte zich sterk door zijn harmonische eenvoud.
Niet te vergelijken met zijn 41ste en laatste symfonie (Jupiter) of dramatische 40 symfonie het welke door Waldo de los Rios tot een wereldhit werd gemaakt.(1970)
Het 'Ave Verum' maakte van Wolfgang (in zijn tijd) geen wereld vedette, laat staan Weense (1791) top-componist, maar bood zich aan voor 'arme' mensen.
Eeuwen later bevruchten zich bibliotheken aan het verhaal van dergelijke 'kunstenaars'.
Beeld en klank maakt plaats voor een handtekening.
Eenvoudige koor polyfonie baadde zich een weg met misschien wel uitgedroogde 'Master'-en ondergewaardeerde kennissenkring, tegenover meesterlijke virtuositeit.
'Kunstenaars' vertoeven nu éénmaal in het gezelschap een allergisch 'partnership',
de volmaaktheid van de 'kunst'.
"God, wie of wat, waar of waarmee je (?) jij, je (het) ook 'bezig' bent, laat ons genieten van de kunst maar/en laat het ons nooit begrijpen!"
Weet je, Johan Strauss kon geen vier 'maten' vol muzieknootjes schrijven
Uiteindelijk wist hij van geen ophouden, wanneer de omgeving hem met rust liet, en leidde het tot eenvoudige melodieën met wereldberoemde verspreiding en die geen enkele muziekliefhebber, onberoerd kan laten.
Johannes Brahms van 't zelfde.
En menig ander 'artiest'.
Een beeldhouwer begint een (kunst-) werk zonder te weten waar Hij werkelijk gaat eindigen.
Datzelfde geldt ook voor een schilder, schrijver, ...muzikant.
Kortom, de 'wereld' van een kunstenaar is en blijft ontoeganglijk.
Wat dit met 'KERK en leven' te maken heeft?
Een liturgie viering kan genieten van o.a.: het (Godsdienstig) woord accentueren (in zijn brede betekenis) en daarvan hebben talrijke architecten, componisten, schilders, beeldhouwers, theologen enz...dankbaar gebruik gemaakt.
Het liet ons een rijkdom aan, zowel visueel als auditieve kunst achter.
Nu nog de 'restauratie' van 'levende beelden' en de Kerk kan aan een wederopbouw van levensnoodzakelijke 'voeding' beginnen.
En geloof het of niet, eerlijk waar, vandaag woensdag 19 januari geen parochieblad in de brievenbus gekregen.
Toeval bestaat niet of toch...?
Klik op foto en bekijk de dimensionale beelden. (Sixtijnse kapel. Rome.)
Met uw (computer-)vinkje (?) kunt U 360 ° draaien.
Het zal me geen zins populair maken in een, voor mij, 'vreemd-geworden' Stekense gemeenschap, maar...
'Wie niet waagt blijft maagd'
stond op een 'boekentas', met hoofdletters vermeld (1970) in een 'respectabele' kloosterschool. (Middelbaar.Technisch-beroeps. Luchtbal Antwerpen)
Ik ben zéker fan van het weekblad: 'KERK en leven'!
Vindt U niet (Hoofdletters en kleine letters) dat in deze turbulente periodiek van vertwijfeling, een aangepassing zou 'kunnen' gebeuren?
B.v. kerk en LEVEN.
Het plundert mijn Christelijke overtuiging.
En wie twijfelt, is op weg om gelovig 'volwassen' te worden.
De eerste vier pagina's, (twee bladzijden) met invullingen van een adressenlijst, soms immens grote foto's (naargelang de pagina-bedekking) en sociale activiteiten, (?) verdelen gelukkig een plaats voor (betaalbare) 'jaargetijden', doopsels, huwelijks plechtigheden (dat kan niet duur genoeg zijn) en uitvaartliturgieën. (In de 'volksmond' begrafenissen.)
In bijlage hoort U het 'Ave Verum' van W.A.Mozart (1756-1791) het welke hij in zijn laatste levensjaar gecomponeerd heeft.
KERK en leven; een druk gelezen weekblad, in onze 'katholieke' gemeente Stekene.
(Diverse betalingsformulieren genieten heel wat minder van genietbare interesse.)
De tekorten (Parochieblad) neem je er graag boven op en bewijst de feilbaarheid vrijwillige medewerkers terwijl het misschien nog niet eens 'hun' 'schuld' was.
Ik kan me zelfs niet verbeelden dat dit hun bedoeling zou kunnen geweest zijn.
Bv. Inschrijvingen voor 1 dec.a.s., terwijl je 'het blad' één week later in handen krijgt....
Foto's houden van levenslange gevoeligheid ...en ook daarna.
Wanneer drie gelauwerde personen met vermelding 'alle medewerkers' op de foto zichtbaar worden, heb ik daar mijn twijfels over.
Foto's hadden vroeger, in al zijn eenvoud, een eerlijke beeld compositie.
Een foto is altijd uniek.
Pps (natuur, personages e.d.) worden tegenwoordig geserveerd (trucage) met indrukwekkende maar tevens twijfelachtige voorstellingen en daarmee verdraagt de 'waarnemer' wel een (computer) 'tijds verdrijf' ...maar, op korte termijn, geen 'interesse meer.
Wanneer het parochieblad niet meer in de brievenbus zou 'vallen'
zal ik het heel erg 'missen'. (Raadpleeg KERK en leven voor de tarieven.)
En nog dit; op een Europeese kaart (visueel), vindt (?) je ons (eigen) landje in/op/met een onconfortable oppervlakte....., én nog steeds onbestuurbaar.
(Mocht je het vergeten zijn: de naam is België)
Tot op vandaag (213 dagen na de verkiezingen) slaagt men er niet in om regering te vormen met behulp van pre-formateurs, inter- formateurs... het worden om men duur wel 'interupteurs'.
"Je moet de zinnen van voor naar achteren lezen en niet 't achterste voor" zei Br. Tarsisius in het derde studiejaar. (1955) met een onopvallend accent op dit laatste.
Alhoewel meester Jan (2de leerjaar) met een 'regel' rondliep en letterlijk op de vingers tikte, was Br.Tarsisius niet de persoon die in de arm kneep om een meest onwaardig derde leerjaar antwoord.
"Nieuwjaarswensen duurden tot en met 15 februari" (midden 20ste eeuw) was een vreemd excuses wat je als kind weinig moed gaf, maar aanvaarde omdat je Moeder het zei.
" 't Achterste voor", zei Br. Tarsisius.
Nogmaals een vreemd excuses om na een halve eeuw ook als blog schrijver,er niet aan voorbij te gaan.
Maar 'zondigheid' behoort tot een restante 'premature' uit de'n 'hof van heden'.
Dus nieuwjaarsbrief 2.
Te voet trokken Moeder Anna en ikzelf, vanuit de polenlaan (Café St-Hubert) richting bosdorp, met een 'peperkoek' in mijn gedachten en dat maakte de voettocht zeer dragelijk.
'Peetsjen Lees' (Eligius Selis) had altijd zo'n warm welkomstwoord, waarbij je als kind een nieuwjaarsbrief met de meest virtuoze gelijkluidendheid kon overwinnen en 'stotterende 'repetities' in een collectief klaslokaal 'stante pede' vergat.
Leonie (De Ruysscher) echtgenote van 'Lees' verdroeg elk woord, zoals het een (in die tijd) de ruysscher's past.
Minzaam, geboeid, steeds bereid om te geven...!
Toen bestond dat nog... de'n oude'n tijd.
Ne'n pompekoek..., te voet naar...., een eerlijk woord.
Als 'derde jeugd'-conservator, duiken deze ervaringen, gedachten, in een vacuum van 'ouder' worden met aangename gevoelens en het maakt tevens deel uit van een onuitwisbaar, waardevol certificaat t/o 'jeugdige' opponenten.
De 'pompekoek' had de vorm van een hart en dat heb ik gans mijn leven blijven dragen.
Van 'Peetsjen Selis (Bosdorp) tot op de Polenlaan. (Café St-Hubert.)
Gisteren kwamen twee plaatsen waar kathedralen staan waar het R.V.-koor een toekomstige optie zou voor kunnen nemen....maar ook...
Eergisteren ook gekeken naar het Nieuwjaars concert?
Miljoenen kijkers en luisteraars zijn al jaren fan van dit jaarlijks terugkerend muziek festijn.
Maar eergisteren was het, naar mijn gevoel, beneden pijl.
Waarom?
Waren het de bloemen uit San Remo?
De regisseur deed zijn best maar de 'Weense' sfeer zat meer in St Petersburg, Helsinki, Talin.
Was het de dirigent (Möst) die wel blindelings maar toch een partituur voor zich moest hebben en met weinig gevoel voor 'Weense' romantiek, de pagina's 'omsloeg'?
Een dirigent, op dat niveau, dirigeert uit het hoofd.
Weinigen hebben hem dat voorgedaan, maar daaraan herken je de 'klasse'.
Het ballet....??????
Ongelijk, weinig of niet overtuigend, voornamelijk de 'mannelijke' balletdansers!
Wiener Staatsopera onwaardig.
Programma.
Ja,... dat is 'kwestie van 'smaak', maar met de hand op het hart had ik een echt Nieuwjaars concert verwacht hoe groot de componist Liszt ook mag geweest zijn, hij hoort thuis in een ander concertprogramma. (Op zichzelf is Liszt al zwaar om te verteren.)
Globaal gezien is er hier weer het gevaar van 'routine', het gewoon zijn: een eigen zitplaats ...te hebben.
Men heeft gekozen voor een bescheiden (?) vernieuwing,( een 'entourage' van tientallen medeverantwoordelijken.) maar of dit de 'receptionist' zal bevallen, daar heb ik mijn twijfels over.
Een 'opvallende' zitplaats 'kost' nog altijd 1000 E.
Gisteren (zondag 11u-13u) heb ik genoten van: 'André Rieu' in Australië.
PRACHTIG!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Woorden schoten te kort en 'vertaalden' zich, hier en daar in een vochtig oog.
Het geeft een goed gevoel omdat we er nog bij zijn.
2011 Zal zijn vragen hebben, waarvan wij, gelukkig, het antwoord niet weten.
Het zal zich zelf examineren met behulp van menselijke gedachten.
Daarbij hoort ook het gevoelsmatige (treurnis) wat zichzelf een plaats reserveert (toe- eigent) in dit nieuwe jaar.
Het is zo!
Het antwoord 'vertoefd' in een onmetelijke distributie van humaan denken, en daar houdt het mee op.
(Althans... volgens dàt menselijk denken...en daaraan neem ik deel...)
Het menselijk 'denken', een 'bravour-stuk' zolang je je 'jong' voelt en dat kan soms lang duren, met oppositioneel 'enfantisme'.
Het 'personage', man of vrouw...vrouw-man, man-man, vrouw-vrouw, man-kind.... vrouw-meisje....het behoort allemaal tot een korte evolutieleer uit 2010.
Maar het bestond al eeuwen, en maakt nu plaats (?) voor ongehoorde (on-veroorloofde) gedragsstoornis met een meer dan aanstekelijke katholieke, brocante 'kazuifel' ...voor een altaar, tot daar aan toe....., met geconsacreerde 'voeding'.
Als mens verdwaal je in een onbewuste dwangbuis van gevoelsmatige ethiek of is het esthetiek?(= Macht, sexualiteit, onverwoordelijke gedachten....)
Maar. wat is dat?
Kunnen wij, voorbij deze twee ideologische, 'onbewuste' 'idee fixen' 'passeren' zonder een blik te werpen op onze eigen 'levensgang'?
En als een levens gang, één strand korrel vormt in het tapijt 'menszijn', wil ik er niet aan deelnemen.
Maar laat ons niet té somber 'doen'!
'Sombreren' betekent ook: de 'iris' een schaduwrijke plaats aanbieden, een groot verschil met 'chambreren' en ook dit heeft diversiteit van gevoelens, smaakpapillen en andere soorten van tijdelijk levens genot.
Dit jaar zal ongetwijfeld zijn mooie nieuwe of vernieuwde 'kanten' kennen...en dirigenten zijn soms ook een stukje voyageurs (reiziger) in het pantheon van tijdelijke, eigenzinnige overtuiging.
Ik weet niet hoe U erover denkt, maar het einde van een kalenderjaar 'nodigt' mij telkens opnieuw uit tot een overdenking. (Overweging, bezinning)
Raar maar waar, de 'pijnlijke' momenten (gedachten) dringen zich het eerst op en telkens is er 'een mens' (-en) in de 'buurt'.
(Er zal wél een psychologische verklaring voor zijn.)
Natuurlijk is er 'mijn' ontdekking van de computer, ...(leven tekort zal ik hebben!)
en....de geboorte van ons eerste kleinkindje 'Tijl'.
Een mijlpaal in ons leven.
Het is drastisch, in de positieve zin, geëvolueerd.
En gelukkig zijn er ook de blog lezers én de e-mail-vrienden, waarvoor mijn hartelijke dank en.... die ik een uitzonderlijk, boeiend lees jaar toewens!
Ze versieren, met onstabiele stille luidruchtigheid, een kast oppervlakte, dat een gevoel geeft van: 'Ook jullie zijn er nog voor ons'
Een veelheid van schriftelijke 'lectuur', verdeeld zich in een minzaam waarde cijfer aan de geadresseerde. (-n)
Ik voel het aan als een postnatale (kerstmis) renaissance van een ....
Deze kerstperiode biedt, zoals reeds eerder geschreven, een, niet alleen schriftelijke: 'beste wensen voor het nieuwe jaar', maar tevens een telefonisch contact met mensen die deze 'donkere' dagen moeilijk doorkomen.
Een fictieve feesttafel transformeert zich, voor hen, naar een 'langdurig' telefoongesprek met een inhoud waarvan je zelf, bij benadering iets' zinnig' kunt vertellen. (Ondersteunen)
Het geeft je een bescheiden eigen waarde..., wie of wat deze mensen ook zijn.
Haar telefoon 'rinkelt' niet meer.
Het maakt onderdeel uit van uw Christen zijn.
En luisteren is nog altijd een grotere 'kunst' dan het spreken.
Naast mij ligt het verhaal van Omèr. (13 januari 2008)
Het bevat 8 pagina's in krenterig potloodgeschrift.
'Ne cahier' uit het jaar 'stilleke's' met een inhoud van Omèr, dat voor mezelf een aanvulling was en is, voor levensvragen waarvan ik mijzelf afvraag of andere mensen, stille deelgenoten zijn in een labyrint van oppervlakkige verpersoonlijking..., ontgoocheling....en aangename 'momenten'.
Twijfelen is de eerste stap naar oneindige waarheid.
De periode van kerst- en het vooruitzicht van een nieuw jaar, biedt een schriftelijk of mondeling excuus aan om elkaar (iederéén) de beste wensen over te maken.
Een gezond, gelukkig, vrede vol..... enz.
'Durven we soms niet achteloos passeren aan de essentie van het christelijk
(feest-) gebeuren?'
Kerstmis.De geboorte van een kind.
Voor mezelf herinnert het me dat nog steeds aan het overlijden (kerstnacht) van Martin Verschraege. (2001)
Een vriendelijke en vèèl te vroeg overleden koorlid van het R.V.-koor.
Iedereen kan wel pagina's vol schrijven over 2010,
maar het wordt ... weinig 'gelezen'.
'Herinneringen' zijn de zuurstof op weg naar morgen.
De geboorte van een kind, ergens ver weg in Bethlehem.
Wat en hoe onze fantasierijke gedachten verdwalen in een humane kerstverhaal, het houdt ons niet van de gedachte (-n) en gevoelens (kunst) van ouder-verantwoordelijkheid.
Levenslang.
Vaak met interne vormen van opstandigheid omwille van de bezorgdheid voor mijn (dat,ons)
kind.
Een reactionaire 'ouderlijke' attitude moet je kunnen VER-dragen.
Mama heeft het GE-dragen.
Beiden kunnen geen vochtige ogen verdragen, (in het bijzijn van 'kinderen') maar het maakt (verzwakt) onderdeel uit van zichtbare en nadien, tastbare 'schouder klopjes'.
Jezus ging 'prediken' in een synagoge, (voor grote geleerden) tot groot ongenoegen van bezorgde ouders en in een auditorium voor 'schriftgeleerden'-geleerden!
Twaalf jaar voordien werd hij geboren in een 'stal' te Bethlehem.
Het bood (biedt) ons een testament van een aangename geloof's-verblijfplaats.
Deze tijd van het jaar biedt ons een aantrekkelijke basis van 'vriendschap' in de 'brede' betekenis van het woord, of/en zelfs kennissen wil je niet 'verliezen'.
Het verdedigt zichzelf, binnen een 'imperium' van een Romaanse plat-vorm.
Gotiek....dicht bij 'mijn gestoffeerde stoel' met zelfs een naamplaatje en een apart gebed's- bibliotheek-kastje, 'getimmerd' aan de stoel.
Het getuigde (?) van een 'zitplaats' waarop je als bescheiden parochie genoot, amper in de buurt durfde te zitten, of (in de kerstperiode) ...te staan.
Maar het onaantrekkelijke van uw aanwezigheid bood juist datgene waarvan je als jonge rebel, binnen een Weyn-pastorale en gedurfde vingerwijzing- homelie, vanop de preekstoel (ik zie het nog voor me) verdroeg,.... dat 'madam' van den .....een meer dan uiterlijke devotie vertoonde waarvan ik als 'misdienaar' enkel maar de 'schaal' dierf vast te houden.
Evangelische restanten kunnen ons nog steeds 'zalven' met o.a. een duur, 'bril-crème' gevoel.(1960) Het gaf een uitzichtelijk gevoel van zelf waarde, ook al was je een jongen en Shaekespaere had het 'ons' voorgeschreven.
'Woman, your name is....'
Een Moederhart blijft kloppen, passeren 'overvolle' herbergen.......
Dit Christelijk feest biedt ons een schriftelijke genoegen (alibi) van wederzijdse erkenning, fantasierijke kennissenkring en misschien hier en daar ook wel een echte vriend.(-in).
Soms heb ik het gevoel dat je eigenlijk maar één vriend (-in) kunt hebben, en dat is uw dag-dagelijkse partner.
Om Christen te zijn hoef je niet katholiek te zijn, maar om katholiek te zijn moet je wel...!
De vraagstelling blijft actueel voor hen die zich, met ongevraagde obstakels, 'gelovig' noemen, voelen of afstandelijk zijn of het ten minste te worden....?
In deze actuele media praktijk, kunnen we niet ontsnappen aan een 'christelijke' (enfin katholieke) relatie-stoornis.
'Doof-stommen' en laat ons nooit het woord 'minder validen','gehandicapten' in de mond nemen, daar maakt ook jij deel van uit, maar veel eer spreken over anders-validen, hebben een misschien wel een iriscopie-fobie.... of wat dan ook, tekort, maar bezitten een auditief, benijdenswaardig voorstelling gekoppeld aan geheugen, voorrecht, dewelke en waarvoor velen van ons eerder een bescheiden plaats zouden 'moeten' innemen, in de 'eigenzinnige a-sociale' 'man from the world' in een straat illusie.
Maar laat ons dit laatste nooit 'verliezen', welke geloof's-partij-kaart je ook bezit.
De vraagstelling maakt deel uit van een zoektocht naar 'de waarheid' en is hopeloos goed.
Grote kunstwerken (schilderkunst) vertonen vaak een triptiek omdat je het midden paneel zou kunnen verbergen. Het 'vitae importalis' van kind (geboorte) tot en met het lijdensverhaal.
Schilders( 17de-18 eeuw) haalden hun 'voeding' uit een onderdanig verleden, (kerst taferelen) en met de nodige borstel-virtuositeit, componeerden (samenstellen) ook zij een 'foto' van bv. een 'Puer Natus est'.
Kunstenaars zijn aparte mensen met een on-invisible, tevens vrijkaart in hun ontoeganglijkheid van de psyche t.o.medebewoners.
Verbale tastbaarheid geniet van een tijdelijke 'euforie'.
Het (zij) is te kwetsbaar om meer dan 'Rubens' te worden.
Zij (kunstenaars) corresponderen met de regel op de uitzondering.
Registreren zichzelf met een genoeglijke verpozing van een 'buitenverblijf'.
Het 'label' van verse polyfonie krijgt wekelijks ( en soms dagelijks) een 1830-pousse-café,
maar na verloop van tijd... een C-attest!
In mijn 'carrière' heb ik weinig 'studenten' gekend' met opvallende intellectuele (muzikale) begaafdheid. (Hoge school voor Wetenschap en Kunst, Lemmens instituut, Leuven)
Wellicht ligt een generatiekloof aan de oorzaak.
Ook H.O.K.T.
Nee..., niet diegenen die 'cum laude' slaagden voor een onderwijzer(-es)s diploma, waren
voorbeelden van toekomstige, bezorgde klas titularissen.
Zij, die met 'de hakken over de sloot' arriveerden..., hun diploma 'bemachtigden'..., daarvoor moet je, als ondertekenaar, geen bezorgdheid tonen.
Zij hebben... of hoe zingt dat weer: " Evenveel vruchten ..."! (Wijngaardenier.)
Mijn dagelijks bloggen verdelen (wandelen of laveren) zich met evenveel verschillende gedachten, en het verveelt mezelf met voorgekauwde schriftuur waarvan ikzelf geen 'meester' meer ben.
Wijlen bisschop Leonce Van Petegem, heeft mijn handen, individueel, gezegend, gewijd, met enkele korte, onverstaanbare Latijnse woorden.
Ik was een promovendus: koster-organist.
M.a.w. een kerk bediende én een pijporgel bedienaar.
Beiden schitteren nu éénmaal niet van huidige ernst,... eerder van onbeschikbare 'documentatie.
Kerstmis betekent: elkaar liefhebben met een open deur!
Jozef van Arimathea was te bescheiden om zich een vraag te durven stellen over de herkomst zijn kind en bovendien..., zijn geliefd meisje was amper 12 jaar?
Overspel bij de H.Jozef.. dat kan toch niet?
Tegenwoordig spreekt men over 'internaten' van de jaren 60-70 i.v.m. pedofiele 'schandalen'.
Het Kind zelf, heeft geen inspraak , en ouders vertoeven in een wereldvreemde, afstandelijke confirmatie van heterogene voortplanting.
Het blijft een droom zoals Elsschot zou schrijven.
Het begin van vorige eeuw en centenia voordien, durfde men geen oppositie voeren t.o. de kerk. Tussen droom en daad heerst een onwennig begrip van mens zijn.
De zoektocht naar 'het ego mens-zijn' vertoeft in een foetus van toekomst.
Onder 'studenten' was het een hele eer om mondeling 'examen' af te leggen in de kamer van een .......
Kerstmis.
het nodigt uit tot vrijwillige genootschap binnen een christelijk gebeuren.
(Of was het haar kind, genaamd Jezus Van Nazareth, en zij, als maagd, bevrucht werd door een (Heilige) Geest.
Persoonlijk zou ik daar, met alle engelen en heiligen, bezwaar tegen hebben.
Maar laat ons dit kerstverhaal met een 'gans andere' (-s) optiek benaderen. (?)
Bijbelverhalen legeren een verleden met postmoderne, gekoppelde 'vrijages' van een jaarlijkse momentopname binnen een dag-dagelijkse ceremonieële huwelijksovereenkomst.
"Wat God heeft verbonden zal een mens niet scheiden...!"
De vader van dit geboren (kerst) kind was 'god'.
Jezus is nooit getrouwd geweest, ten ware dat 'getrouwd zijn' (het heeft talrijke andere betekenissen) een totaal andere inhoud had en... dat zal wel zo geweest zijn.
Het (kerkelijk) huwelijk werd ingesteld toen de Pausen er teveel vrouwen op na hielden, (het waren zelfs uitzonderlijke heterogenen) teveel kinderen mede ter wereld brachten en teerden op hun katholieke machtspositie.
Wat zouden wij 'Maria' enig 'verwijt' durven aanwrijven met (bevestigde) verhalen uit de middeleeuwen...en later.
Misschien omdat het mensen een onrechtstreeks 'vorm' van waardering biedt. (Kerstkaarten)
Een verstaanbare taal waarin de Geest zich des-al-niet-te-min verstaanbaar tracht te maken via aloude schrifturen met meer dan fantasierijke inhoud.
Koude romantiek, maar net niet genoeg om eerlijke legalisering, als gastvrije plaats (Bethlehem, ten zuiden van Jerusalem,... een 'stad van vrede') te calculeren in een hedendaagse verblijfplaats van en bij 'luxueuse'-mensen.
Dezer dagen beleven wij weer het feest van het licht.
Steden en gemeenten concurreren met elkaar al was het maar met een straatverlichting.
'Grand-bazar's' vertoeven in een opperste vorm van allergische 'stand-by'.
En de burger: hij/zij voelt zich er goed bij.
Snuiven van een transparant gevoel van 'geïnviteerde' 'feestvierders'.
Maakt hen deelgenoten van een 'Kerstgebeuren' met beschermde 'fragile' inhoud,
gaan achteloos voorbij aan de ster uit het 'oosten'.
Maar Galileo-Galilei was nog ver weg.
Het kerst-gebeuren beschermt ons naar de toekomst toe.
Naar vandaag..., morgen en ...later!
Op zichzelf een aangename (jaar-)verpozing, maar laat ons de essentie van het 'verhaal' niet vergeten.
Laten wij ons zelf promoveren met een 'kind-gedachte' en genieten van de sfeer, gezelligheid, een rijk gevulde tafel, kerst- en nieuw-jaar kaartjes lezen....en..., en... en al was het maar één-iemand die werkelijk om je geeft.
364 Dagen van gezondheid.(En één dag van 'hoofdpijn'.)
Dat onze, reeds fragile, christelijke overtuiging niet verder mag afzwakken met 'verwarde' 'priesters' e.d. en Roomse Curie zich moet bedenken (mea culpa) om meisjes geen acoliet te laten worden enz. enz.
Een mens wordt er duizelig en Alzheimer-syndromen van krijgen....!
Het lijkt mij verstandig af te stappen van alle analytische psychose, ik heb daar trouwens maar een oppervlakkig inzicht in. (Gelukkig maar...!)
Dus, met gevoel voor culturele waarden, vlucht ik terug naar het R.V.-koor dat meer dan voldoende 'zuurstof' (literatuur ((?))) biedt omdat er mensen mee 'gemoeid' zijn.
Ik overloop het lijstje wat bij een prima-vista-lezing, weinig 'samenklank' vertoont.
Het betreft een lucratieve inventie en is vatbaar voor wijziging of aanvulling.
1975- 1979.
Allereerste vergadering. (E.H.Verhelst)
Groei en bloei.
Naam voor het 'volwassenkoor'.
Repertorium invulling.
Eerste 'repetitie'.
Wiener concerten.
Dag- en week-end uitstappen in binnen- en buitenland.
10 jarig jubileum.
Komen en gaan van koorleden.
Eerste dagtrip naar Ieper.
Bestuursvergaderingen.
Mooie en minder aangename momenten.
De dirigenten.
Waarom dirigenten wissel.
Stem testen.
Activiteiten 1979-2004.
Splitsing Junioren-Senioren.
Videobeelden van concerten.
Cultuurprijs 2009.
Toekomst perspectieven.
Ik weet niet wat 'kunst' is!
Op zijn minst een 'demon', ......iets wat je niet met rust laat...en na verloop van 'tijd', en in een 'humaan' gezelschap, laat vertoeven in een onaantastbare en voor uzelf ontoelaatbare 'wereld' van illusieve genoegens.
Zij houdt van mij...
Zij houdt niet van mij....
En daarmee zat ik, langs de spoorwegbedding, met hoog boven mij een leeuwerik die zijn 'chanson' wilde delen.
Ik, met een gekaapte klaproos in mijn handen, zat te hopen op een positieve afloop.
Ik deed het zelfs in de Franse taal... (Of althans..zo dacht ik.)
Love my...
love my not....
(Een klaproos heeft weinig blaadjes en ik wist vooraf hoe hét ging aflopen.)
Vreemd, maar in de Polenlaan groeiden ook papavers....!
Dat moet zo!
Dat hoort zo!
Dat is zo!
Maar de mens, als genodigde en medepassagier, verlaat je niet en nog minder met de
oppervlakkige soms 'arrogante' illusie van participatie.
Foto: Voorzitter van het Ruysscheveldekoor Yolanda Ruelens ziet Minister van Cultuur, Joke Schauvlieghe 'verschijnen' op het jaarlijks St-Ceciliafeest van het Ruysscheveldekoor.
Je zingt 'iets' waarvan de dirigent vraagt dit met overtuiging te zingen in een kader van totale persoonlijk en 'Godsvruchtige' overtuiging maar....met verdoken 'vraagstelling'. (Koorlid en vertolker)
De vraag (dirigent) is heel menselijk, maar de 'vertolking' vertoont de andere zijde.
'Eb en vloed', arsis thesis', spanning en ontspanning, (Tractie en contractie) en ontelbare andere humane psychologische versies die geconfronteerd worden met Sartrianisme (existensialisten) of andere 'humanisten', eerder realisten, zoekers, denkers, m.a.w. lotgenoten die verdwalen in een intellectueel 'verbond' van overtuigde denkers.
Het 'leven'.
Verdraagzaam voor de toehoorder wanneer hij/zij geparfumeerd wordt door een heilzaam toekomstperspectief, uitgezongen door medebewoners.
Het onverdraagzame is dat je hen kent, dat zij U een 'perspectief' aangeboden hebben waarvan je zelf weet dat dit voor uzelf een bijna onaanvaardbaar 'invitatie' is op datgene waarvan uzelf hoopt dat hét de waarheid is.
Het wordt onmenselijk moeilijker wanneer het een religieus lied betreft.
' 'Liefde' versus geloof'
'Esthetica versus macht.'
'Mens versus mens'!
Grote vocale 'solisten' staan op de 'bune', storten hun hart uit, krijgen applaus voor hun 'unieke' vertolking, maar ik weet wel beter...
Het stoort mijn overtuiging (overbrugging) op weg naar 'het antwoord', en deel mijn passie met gelukkige secondanten.
Ik heb respect voor Mireille Mathieu.
Zij zong het uit het hart, maar was wel makkelijker.
Waarom?
Het had levensgedachten.
Het nu, het tastbare, het 'ik zie U', maar met het vreemde en bijgevolg (en dat is een Godsschepping) onvoldane gevoel van machtswellust.
'Het is zo', zou de Duitse psycho-analist Adler schrijven.
Gegrepen uit een ontelbaar lied repertorium met dikwijls religieuze inslag.
Ik geloof het niet meer, maar ik ben niet de enige.....!
Het verslag van Marieke Missine (als zangpedagoge) van 14 september 1983 (!)
En..... wat mij bijzonder opvalt, in het 'traditioneel' verslag, is de slotzin...
'Een rijkdom voor zo'n kleine gemeente als Stekeene !!!!!'
Getekend op ...28 december 1983!
Dit behoort tot de archieven van het Ruysscheveldekoor!
En pas gisteren zag en hoorde ik de youtube-versie van 'Stekene zingt' ( 9 juli 2010)
op het marktplein van Stekene.
'Kedeingedeing, kedeingedeng, sjou-sjou....' (sorry voor de schrijfwijze maar zéér waarschijnlijk: klanknabootsende 'woorden' en dat vinden we ontegensprekelijk terug in de 'oude' o.a. vlaamse volksliederen.)
Malle Babbe....(?)
'Ik mis je zo....',
'Geef me een kus...'
en andere populaire 'schlagers'.
Maar, ik mag mij toch een persvrijheid (als het daarmee ophoud) veroorloven.
In die zin.
Vlaanderen heeft een verleden dat ONTEGENSPREKELIJK een stempel gedrukt heeft op het kunsthistorisch 'plantsoen'. (Ook in zijn totaliteit=7 kunstvormen)
Ons eigen volk 'trok' naar 'Zuid-Europa', (4 eeuwen geleden) en in een bepaalde sporttak is dat, tot heden, nog zo!
Het marktplein was voortreffelijk 'gevuld' met overwegend jonge gegadigden.
'Was het misschien door het veelvuldig aankondigen van deze activiteit?'
Als ik 'eergisteren' de web-site van de gemeente Stekene bekeek,
vond ik, onder muzikale ensembles:.'nougabollen'. (Figuurlijk).
Stekene zingt...!
Een mooi initiatief...maar in de huidige caleidoscoop van politieke onverstaanbaarheid,
mogen wij niet verzinken in, ook plaatselijke euforisme van zelfstandigheid.
"Een mens kan niet zonder de andere..." schreef Godfried.....................Bomans.
Met deze propageer ik het Koffie-concert op 12 september 2010.
Je kan daar horen hoe een Stekens koor grasduint in de literatuur van Europeese (Wereld) muziek-literatuur, en Vlamingen willen toch een hand uitsteken (-e) naar een zelfstandige autonomie. Bovendien dienen er zich, in dit concert, jong 'getallenteerde' (ver-) 'tolken' aan, die , met jong idealisme, jagen op 'erkentelijkheid' maar tevergeefs concureren met een tijdelijke onvolwassenheid. (Macht zou Adler geschreven hebben.)
Maar macht over 'Kunst' beheer en beheerst je niet... onmogelijk...en dàt is weer één van de mystieke auditieve-visuele 'aspecten' van: wat is kunst?Als je 'groot' wil worden..transformeer je dan naar de gedachtengang van je 'gesprekspartner'. (En een geconstrueerd (?) en gestructureerd cultuur-beleids-plan,
kàn niet concureren met de practicale inbreng van Stekenaren, (of anders genoemd een plaatselijke 'muzikaal ensemble' dewelke toch het imago, ver boven de Stekense grenzen heeft uitgezongen...!)
Dit is een héél persoonlijke en lang niet 'zuurstof-rijke' gedachtengang van een 'artiest'
die Stekene diep in zijn hart draagt.
Meer dan de 'rijkdom' van wat 'kunst' in zich verbergt.
Waarom? Het is niet omdat je 'Musicoloog' 'Muziekpedagoog' bent dat je daarom waardevolle, historieke documenten vanonder het stof kunt halen, en dat het daarom ook waardevolle 'kunstwerken' zijn...!!!
Anderzijds maak ik van deze gelegenheid gebruik, U en uw familie, uit te nodigen voor een gratis barbecue, op een nog nader te bepalen datum. Dus niet volgend week-end zoals op deze blog foutief wordt aangekondigd.
Uitsluitend en alleen inschrijven via deze blog.
Indien U op de bijlage klikt, wordt de 'route' beschreven dewelke U dient te volgen,
bij voorkeur via: Windows Internet Explorer
of ook via 'Google'.
Een andere bijlage dateert van 26 mei 1984. (Foto)
Het Gents Symfonisch Studie-orkest, voorbereid door Prof. Duliez.
Op 81 jarige leeftijd en met benijdenswaardige energie, maakte hij zich 'kwaad' omdat de 'sopranen', tijdens de algemene 'repetitie' in Gent, niet 'hoog' genoeg zongen.
Ikzelf, als titularis van ons koor, stond te rillen op mijn benen.
Ik had het Ruysscheveldekoor, onvoldoende voorbereid...!
(Zo voelde ik het toch aan...!)
Foto: Ruysscheveldekoor, samen met het Gents Symfonisch Studieorkest
in de H.Kruiskerk van Stekene, met de vertolking van:
'Im weissen Rösll' van R.Benatsky.
Wie herkent zich hierop nog?
Hiervan bestaat ook een cassette-opname.....
En waarbij onze 'arme', geliefde Pastoor Omèr Vermeersch, nadien,
nog een vermanende brief van het Bisdom Gent ontving....,
'..wegens onzedelijke programmatie in een Godshuis...'
en dat Hij (Pastoor Vermeersch) dit, in de toekomst, ten strengste moest verbieden.
(Juni 1984)
Als 'God' mij de tijd geeft, zal ik met genoegen én met enige fierheid en mede,
dank zij de zorgzaamheid van Louisa,
een galerij van 'historische' krantenartikels, oude foto's, cassette-opnamen, videobanden .....
'opgefleurd' met humoristische anekdoten....publiceren op deze blogs.
Op een dag als deze en zittend in mijn al te beperkt 'bureau'-ken', kijk ik naar de 'reuze'-foto'
(Jeugdkoor en Ruysscheveldekoor, Pinksteren 1980) die al jaar en dag boven mijn hoofd hangt en mij inspiratie, 'zuurstof' bieden tot het 'schrijven' van deze blogs.
Mijn gedachten verdwalen, verstuiven dan naar hen die momenteel in het 'Koor der Engelen' zingen!
Beste Ruysschevelderkens en geachte lezer (-s)....
Vandaag is het woensdag.
Net zoals de beschreven dame in deze blogs zich, op een (te) zonnige, vrije dag als deze, tijdens de avonduren, (lees niet foutief a.u.b.) met de fiets naar het Gildenhuis begeeft om zich onder te dompelen in de sfeer,
in die vreemde wereld van de koor kunst,
zo wens ik jullie een mooie dag en/of een vruchtbare 'koorherhaling' en...
Ik kan er niet genoeg van krijgen, ik bedoel de Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano.
(En moet ik daar dan 62 jaar voor geworden zijn...?)
Ik kan het uitleggen.. maar vertik het om U daarmee te confronteren en U bovendien onaangenaam leesgenot voor te schotelen.
Als ik niet meer weet wat te vertellen, start ik wel met een blog (-gen) waarom (waarop) ik gestrand ben, op mijn 23 jaar, met de muziekstudie.
Een uitslagprognose geven van een Koningin Elisabethwedstrijd, gelijk welke discipline, is een loterij Wie er echt mee begaan is heeft het gevoel van in een (vergeef me) assisen zaak, als jurylid, te fungeren.
Verantwoordelijkheid op te nemen.
Je beslist mee over de toekomst van een méér dan getalenteerde 'jongeling' (-gen).
Enkele korte, in morse-stijl, persoonlijke bedenkingen.
De bescheiden, grote winnaar (Denis Kozhukhin) vertolkte een 'kleine' sonate van Jozef Haydn.
Persoonlijk droeg het niet mijn voorkeur wat de interpretatie en 'lichte toets aanslag' betreft.
De moeilijkheidsgraad van deze sonate lag te laag voor zo'n gerenommeerde wedstrijd als deze. Ook andere kandidaten kozen voor het zekere voor het onzekere, maar als het treffelijk vertolkt wordt (bv. totaal in zijn licht-roccoco tijdskader wordt geprojecteerd enz.) kan ik er best mee leven. De vertolking van een sonate gespeeld door Kim Tae-Hyung zal ik me blijvend herinneren. Hij kreeg maar een vijfde plaats.
Maar hoe komt dat toch dat er een verschil is in beoordeling...ze spelen toch allemaal dezelfde noten, dezelfde ritmiek die genoteerd staat....dezelfde harmonie.
Dat is juist 'kunst', het onverklaarbare, het verder, dieper uitstralen van datgene wat er reeds geschreven staat. Het is enkel maar te benaderen, niet te vatten. Dat mag ook niet, het zou een menselijke desastreuze ontgoocheling betekenen. Het fantoom van kunst is dat het de ziel befoeterd, uitdaagt en datzelfde fantoom weet dat het de overwinnaar is en blijft. En de mens...hij ontgint, elk jaar opnieuw, met persoonlijke overtuiging.
Maar met dat wazig beeld van eerlijke onkunde.
Laureaten van de Koningin Elisabeth wedstrijd 2010. Het ga jullie goed
En morgen.. komt 'Ward'sen champetter', (Edward DeRoos)op bezoek.
Nee, hij was geen pianovirtuoos maar had wel een heel persoonlijke band met O.L.Heer.
''t Is weer voorbij....." zou de Nederlandse cabaretièr Gerard Cox gezongen hebben.
Hier is wel een verschil tussen theater- en -podium.
Laat het ons daar niet over hebben.
Ik heb genoten van deze Koningin Elisabeth-wedstrijd voor piano...misschien nog het allermeest om de tegenstrijdigheden van prominente muziek- of andere pianovirtuozen, vooral, wanneer zij voor de camera verschenen. Zij zijn nu eenmaal 'kunstenaar' en zijn (gelukkig) niet te vatten (gevoelsverstaanbaarheid).
Kunstenaars denken over een aureool van onaantastbaarheid te beschikken, althans zo stralen zij dat ook uit.
Dat moet zo omdat zij over KUNST spreken en hun medemens in eenzame gedachten achter laten zonder zelf te beseffen waar dé waarheid, het ultieme moment, de ziel's analyse en vele, vele andere betrachtingen aanwezig of gezocht kunnen worden.
Dit laatste is al een eerste stap waarvan ik hoop dat hij/zij dit nooit of nooit ontdekt.
Er waren, in deze finale tien mannen en twee vrouwen, gelukkig gedirigeerd door een (Amerikaanse) dirigente Marin Alsop die 'cum laude' verdient...
Maar... men vraagt om het kuchen en hoesten, tijdens het concert, te vermijden (?)...
Haar 'hielgeschuifel' terwijl zij dirigeert, is dan toch ook te vermijden wanneer er een klankopname is. Een dirigent moet binnen de perken (verhoog) blijven, eventueel gedrappeerd met tapis-plein. Gelukkig wordt er in de professionele muziekwereld geen onderscheid gemaakt tussen prioretaire, allesoverheersende masculaire 'geslachten'.
Maar dat komt nog wel... bij het ontwakend bewustzijn van 'eeuwenlange onderdanig vrouw zijn'. De eerste vonk is gegeven door dirigente Aslop. Zij is de eerste vrouwelijk dirigente van zo'n muziekwedstrijd en de instrumentisten... zij zagen dat het goed was!
En...wanneer gaan die muziek-intellectuelen eens leren, om te spreken over:
Van Beethoven en niet Beethoven...!!!! Jij zegt toch ook niet Beckevoort maar toch Vanbeckevoort..., (om zo maar een 'lucratief' voorbeeld te nemen).
Ofwel schiet mijn Germaanse leerstof te kort ofwel die van die heren en dame's...maar ik heb niemand, in deze zes dagen, horen spreken over een sonate van Van Beethoven.
Als slotakkoord nog even dit: alle 24 laureaten waren en zijn virtuozen, 's wereld's beste onder de besten.
Ieder van hen verdient applaus!
Moge hun carrièrre bezaaid worden met korrels waarvan niemand weet welke vruchten het zal voort brengen.
Dàt, is het mystieke, tevens ondraaglijke van kunstbeoefening.
Ik zeg altijd:"Als mijn kiekens maar eieren leggen..."!
Uitslag Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano 2010.
1° Denis Kozhukhin.
2° Evgeni Bozhanov.
3° Hannes Minnaar.
4° Yuri Favorin.
5° Kim Tae-hyung.
6° Kim Da Sol.
P.s. uitnodiging tot het lezen van mijn blog: Koningin Elisabeth wedstrijd 2010 van 28 mei ll. en ook blog Koningin Elisabeth wedstrijd 2010 van 29 mei ll.
Tot op vandaag heb ik, met steeds groeiende belangstelling, gekeken en voornamelijk geluisterd naar deze uitputtende piano wedstrijd van wereldformaat en daar mogen wij, als Belgen, terecht fier over zijn. Als je merkt welk grote namen er in internationale dertien koppige koppige jury zetelen, wordt je al 'onpasselijk'... als luisteraar alleen al.
Een negatief punt in deze wedstrijd is, het ontbreken van onze Belgische pianisten!
Toen ik gisterenavond mevr.Kim Kyu Yeon, ( verdient 12 de plaats) de keuze-sonate hoorde vertolken, dacht ik bij mezelf dat toch één van de drie Belgische kandidaten toch wel in staat zou moeten zijn deze Koreaans op zijn minst te evenaren...! (In deze finale van twaalf kandidaten.)
Over het opgelegd werk van de Koreaan Jeon Minje is reeds vijf dagen lang een negatief beeld (compositorisch) geschetst en naar mijn gevoel ook terecht.
Wat mij sterk verwonderde was de contraversiële versie's tussen de panelleden uit de loge, de twee zaal luisteraars anderzijds (Erkens en Ritzen) en een toevallige gevestigde waarde uit de pianistieke wereld.
Om een voorbeeld te geven: wanneer het over de Bulgaar Evgeni Bozhanov ging met de vertolken van een Van Beethoven sonate (écht subliem, uniek gebracht) en Daniël Blumenthal sprak, dat zo'n 'pianist' nooit in zijn klas nog maar zou mogen beginnen studeren....(omdat hij onvoldoende pianist was) rezen mijn haren ten berge (En naar ik vermoed, ook van anderen.)
Ieder zijn mening.
Nu nog uitkijken wat de laatste kandidaten, deze avond, er terecht van gaan brengen.
Je moet stalen zenuwen hebben om je door dit alles heen te loodsen.
Omstreeks 23u zal de laatste noot gespeeld zijn en geef ik (onmiddellijk op deze blog) mijn prognose-uitslag op gevaar af van een persoonlijk debacle.
Vanaf 00u30 kan het jury verdict verwacht worden.
Nog dit meegeven: had de Bulgaar Bozhanov zijn attitude wat bijgeschaafd, op het einde van zijn optreden, had hij heel waarschijnlijk de eerste laureaat van deze wedstrijd geworden. Toch vermeld ik hem nu reeds samen de Koreaan Kim Tae Hyung.
Een mooie afsluiter zou zijn: eerste en laatste plaats voor de Koreanen.(?)
Nog even wachten naar Claire Huangci en Denis Kozhukhin,..... je weet maar nooit...
Gisterenavond heb ik gekeken én geluisterd naar de Koningin Elisabethwedstrijd wat ik, in geen jààààààren gedaan heb. Ja, het wordt soms ook een 'kijkspel', alhoewel dit niets maar dan ook niets voor de luisteraar iets te betekenen zou mogen hebben.
Dergelijke hoogst kunstvolle klanken (compositorische 'vaardigheid') projecteert men naar het hart... én de ziel. Het ontwijkt visuele inmenging want dat is schadelijk voor dat éne...het gevoel... en kan aanleiding geven tot een humane, desastreuze, verdere levenswandel.
Voor de eerste maal waren, zowel de panelleden alsook de professionele 'zaaltoehoorders' (Marc Erkens en Peter Ritzen, van wie we nu wel genoeg weten dat hij vaak in China en omstreken vertoeft) het sprakeloos eens.
Wij hoorden een kandidaat-winnaar m.n.Kim Tae-Hyung. (Leerling van de in München docerende pianovirtuoze Elisso Virdaladze en zetelt bovendien in de jury wat een niet onaardig voordeel oplevert alhoewel we dat niet mogen scanderen, noch fluisteren.)
Toch blijft het uitkijken naar bv. de Bulgaar Eugeni Bozhanov, van wie ikzelf, tot in de halve finale, hoge verwachtingen koester. (Niet alleen omdat hij Glen Gould allures uitstraald maar overheerlijke Bach vertolkingen presenteert. En mocht hij als zevende eindigen krijgt hij nog altijd een, naar Bulgaarse normen, fiks bedrag (4000 euro) van de ...nationale loterij.(?)
Màààààààààààr, in de loge en als ik het goed gehoord heb, sprak mevr. Boon tegenover de heer Vanbeckenvoort over een Let (Andrejs Osokins) die "zijn smoel" (bek) mee had....???? Dit gaat er over.
Ik heb een stil vermoeden dat Katelijne zich niet al te zeer op haar 'gemak' voelt te midden van Belgische eminente piano virtuozen en als ik eerlijk moet zijn ...waar is Fred Brouwers gebleven?
Gelieve niet te 'niezen', kuchen of nog minder te hoesten, tijdens deze wedstrijd, het kan de kandidaten uit hun concentratie brengen...
Gelieve dus ook niet luidop te lachen met wat hierna volgt....!
De wedstrijd van gisteravond....
Als ik de commentaren van de panelleden vanuit de loge hoo,r met mevr. Katelijne Boon als intervieuwer, overweeg ik sterk om mijn 'commentaar' te toetsen aan deze en (toevallige) gasten uit het 'publiek'. (Of eerder, en dat zou het eigenlijk moeten zijn..luisteraars, maar zij zijn het wèl.)
Het valt mij telkens op hoe verschillend de indrukken zijn van gevestigde Belgische top pianisten,.... de ene spreekt van 'sublieme vertolking' de andere... met ''gematigd' enthousiasme.
Ikzelf ben zeker geen wedstrijd-freak, verre van.
Waarom?
"Degustibus non est disputandum" was, is, en blijft een onverzettelijk gedachte, waarmee je alle kanten uit kunt. (Ook bij internationale 'concours'.)
Wat ontegensprekelijk 'floreert' en wij als luisteraars ervaren is, .. naarmate het optreden van de kandidaat vordert, er een rijpere, overtuigendere prestatie van het desbetreffende pianowerk volgt, en dat is zeer opvallend en bovendien erg menselijk...het vertrouwen groeit...
Maar,... de jury is niet van gisteren...
Eerst een eigen keuze pianosonate die kans maakt om te verwateren omdat er in het achterhoofd, onmiddellijk hierna, een opgelegd werk moet vertolkt worden.
Bij mijn allereerste analyse (=beluistering) vond ik dit zeker geen gelukkig uitgekozen werk uit de 147 inzendingen voor het 'concours' (Compositie) wat nadien bevestiging kreeg van de pannelleden.
Het zal zeker de concert programmatie niet sieren in één of ander wereld's continent.
(Maar daar spreken we zelfs niet meer over.) Laat componisten maar ideologeren over hun eigen creatie, ik heb nog altijd het gevoel dat zij wel ooit eens 'groot' zullen worden maar dat zal wel na hun bewust 'zijn' gebeuren!
De Minnaar van deze wedstrijd zal de duimen moeten leggen tegen over Koreanen en andere. Deze Cassanova is misschien wel de publiekslieveling, maar kunst laat zich niet inpalmen door claque's en bovendien was hij té 'aandachtig' voor het opgelegd werk.
Wie kan (zal) de eerste zijn om dit verplicht werk uit het hoofd te spelen...
Een immense uitdaging...Enkel de groten kunnen en durven dit aan.
Ik kijk er naar uit. Maar tot op heden is er, voor mij, nog geen uitgesproken 'primus inter pares'.
Toen Marlène de Wouters, gisteravond (Dinsdag 25 mei 2010) in vlekloze meertaligheid aankondigde: " Gelieve niet te hoesten tijdens het concert..." kon ik mijn lach niet inhouden.
Tijdens mijn 'misdienaars-carrière' werd er wèl gehoest onmiddellijk na de consecratie, het was een vorm van erkenning, geloof's participatie voor dat mystieke gebeuren dat de 'priester' voor het altaar uitvoerde, ook al was het in onverstaanbaar latijn, maar misschien of juist dàt vormde de vreemde 'introïtus' van persoonlijke zielezaligheid.
Marc Erkens (Departementshoofd van het Lemmens instituut) vergeleek het, in zijn geëigende virtuoze, aangename sprekerstijl, dat je een belangrijke voetbalwedstrijd ook 'live' moet meemaken wil je het volledig meebeleven.
Juist..., maar daar mag je roepen, tieren, hoesten, kabaal maken zoveel je maar wil... als het je favoriete ploeg maar een hart onder de riem kan steken en dit als twaalfde man...
En het weze gezegd...een twaalfde man is nu niet direct een ideale 'plaats' om een finale-wedstrijd als Koningin Elisabeth af te sluiten...!
Zaterdag a.s. is er het Eurovisie-Songfestival finale en zonder een Nostradamus-gevoel te scanderen weet ik nu reeds welk programma op de buis komt; dit laatste of de Koningin Elisabeth wedstrijd finale en belangrijk natuurlijk, de uitslag.
Het zal in uitgesteld 'relais' zijn.
Vandaag start in Eeklo de ronde van België voor wielrenners.
't Zal toch ook geen Koreaan worden zeker...?
Tussen haakjes, ik moet mijn menig herzien wat betreft de drie (primus) laureaat finalisten na het horen van de Koreaan Park die, na de halve finale tot mijn persoonlijk top behoorde. Nee dus....!
In deze, voor België althans, hoogdagen van de professionele klassieke muziek met de Koningin Elisabeth wedstrijd oftewel concours Reine Elisabeth,
voor piano, beleven wij hoogdagen in ons toch al on-harmonieus klein landje.
Maar op het vlak van muziek-wedstrijden organiseren, zijn wij toch echt toonaangevend.
Ikzelf volg het niet op de voet maar dit jaar wilde ik echt weten waarom er geen Belgen in de halve finale hun 'kunnen' mochten laten horen.
83 kandidaten waarvan 21 uit Zuid-Korea, 16 uit Rusland en drie Belgen.
(1 Nederlander die de finale haalt.)
Waar staan wij met onze Belgische piano-virtuozen?
Je zou gaan twijfelen wanneer een Belgisch pianist aan het woord is!
Het viel mij trouwens sterk op dat er, tijdens een intervieuw met gerenomeerde Belgische pianisten een hemelsbreed verschil in 'uitleg' te horen was i.v.m.de interpretatie van een Mozart concerto gespeeld door één van de kandidaat finalisten.
De ene zei: " Deze kandidaat is meer dan een finaleplaats waardig...'de andere sprak ...een robot-uitvoering....(?)
Om den duur ga ik mijn eigen visie nog waarderen ook?
Dit bewijst hoe vreemd 'muzische kunst' en hoe relatief een beoordeling wel is.
Ieder in eigen overtuiging, maar men zou zich het recht toe eigenen om te twijfelen aan de muzische onderlegdheid van sommige, en zeker niet van de minste, grote piano virtuozen.
Als professionelen het onderling niet eens zijn...dan pas spreken we over KUNST, welke vreemde magie dit ook moge inhouden.
Misschien juist daarom!
Wie een graantje wil meepikken: vanaf vandaag 24 mei 2010 begint de finalewedstrijd.
(Zonder Belgen)
Dit is een concours van wereldniveau.
De top van internationale pianisten, vaak gewezen finalisten van deze prestigieuze wedstrijd, zetelen in de jury en vonden onze Belgische kandidaten onvoldoende presterend.
Moeten wij ons licht gaan opsteken in bv. Zuid-Korea?
(Volgens het ochtend nieuws 'rommelt' het daar ook weeral...!)
Misschien wel, maar laat ons a.u.b bescheiden blijven in onze, schijnbaar overtuigende uitspraken...!
P.s. Tot mijn topfavorieten behoren: Evgeni Bozhenov, Tae-Yyung Kim en Jeng-Hai Park.
Afwachten hoe sterk hun zenuwen zijn in de loop van de week....
Vorige week vond ik bij de middagpost het driemaandelijks tijdschrift stemband#6.
Ieder die het goed meent met koorzang, zou dit op zijn minst 'moeten' doorbladeren en nadien, met enige aandacht, ook lezen.
Wat graag zou ik teksten in mijn blog willen overnemen en wat hebben wij toch een rijkdom aan informatie.
Om U toch enigerwijze te sensibiliseren over de inhoud:
Dirigenten. (L Van Deyck)
Van logopedist tot stemtherapeut.(Dick De Bruycker)
Gewenste competenties van een vocal-coach.
En verder nog tal van interessante bijdragen.
Och, eigenlijk is er zoveel in de aanbieding maar er moet een enthousiasme, véél inzet en geloof aanwezig zijn om de Steken'se koor-cultuur met interne en externe activiteiten te 'sponseren'.
Waarom kunnen bepaalde steden dat wél en Stekene niet? (Bv.Tongeren, Gent, Mechelen.....)
Dat het Ruysscheveldekoor de begeerde titel van Cultureel ambassadeur (klik op foto) in het vaandel mag dragen strekt hen tot eer.
De vraag (verwachting) luidt nu, of zij deze titel ook willen verzilveren.
Ook Stekene bruist van de creativiteit tijdens de WAK. (Info-folder)
Dat woordje 'tijdens' (tijdelijk) stoort een cultuur-liefhebber en bovendien: 'creativiteit' is een zeer breed begrip dat dit keer hoofdzakelijk gericht is naar plastische kunsten, waarvoor 'applaus' trouwens.
Elkeen die met cultuur begaan is, of het zelf beoefent, gaat een rechtstreekse confrontatie aan met een 'eigenzinnige' ideologie,
m.a.w. cultuur is steeds een uitdaging voor elkeen die ermee begaan is.
Ik kan mij van de indruk niet ontdoen dat hier wel degelijk een 'Adler'-gedachte (psychoanalist) achter schuilt, zonder zelf te begrijpen wat het 'verhaal' is.
In het cultuurbeleidsplan 2008-2013, staat vermeld op pagina 15, dat Stekene 4 koren heeft.
Het lijkt mij wat discriminerend voor 'ons' Steken's koorleven, aangezien ik meen te weten dat er, vanaf het schoolkoor tot en met het kerkkoor toe, 8 koren bestaan.
En wat, als deze koren bijvoorbeeld de handen in elkaar zouden slaan om een groots project op touw te zetten?
Ik kom er in de epiloog van deze blog's graag op terug.
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Enfin,.... als je het mij zou vragen vond en vind ik de 'uitstap' (Wenen) nog steeds hét hoogtepunt in het bestaan van het Ruysscheveldekoor van Stekene.
Foto's van 'ons' eerste jubileumjaar...een verhaal appart...
Hoe ouder men wordt, hoe meer het verleden, een aangenaam beslag op U legt.
Prachtige pps.
Men mag van Internet zeggen, 'schrijven' wat men wil,
Voor diegenen die nog geen Godshuis, kerkgebouw of hoogste plaats (gebouw) van een parochie binnen wandelden (huwelijk), of... er toch 'eens' zullen binnen gevoerd- of gedragen worden,
Elke vrouw bezit 'kunst'.
Elke man bezit 'klasse'.
Gisteren, vandaag, morgen...?
Vervolg.(2)
Het wordt béter......(?)
Dit kan ik mezelf niet onthouden.
't Is vakantie, 
Cultuur heeft of draagt steeds dat vreemde in zich.
Zo klonk ons kerkpijporgel te Stekene in september 1970!
Ja, 't is vakantie....!
Voor hen die nog op vakantie gaan.
Juli 2013.
Perpetuum Jazzile.
Mooie dag.
Vakantie.
De tekst 'Hic est panis' is genomen uit Joh.6,5O.
'Eergisteren' had ik een mand vol gevoelens.
Even een 'tussendoortje'.
Vervolg 20 en slot.
Vervolg 19
Vervolg 18
Vervolg 17
Vervolg 16
Vervolg 19
Vervolg 15
Vervolg 14
Vervolg 13
Vervolg 12
Vervolg 11
Vervolg 9
Vervolg 8
Vervolg 7
Vervolg 5.
Vervolg 3
Vervolg 2.
'Een 'tussendoortje' kan toch geen 'zonde' zijn" ,dacht het nonnetje.
Vandaag 29 maart is het 'Goede vrijdag'.
Elke werkdag van de week kiest radio Klara een Musicus uit die, dagelijks een intervieuw geeft. (Omstreeks 10u30)
Vandaag, 21 maart, vieren of herdenken we de geboortedag van de grootste componist aller tijden:
Grensverhaal. (22)
In de historiek van het Ruysscheveldekoor vroeg men zich af, wie die 'twaalf apostelen' waren.
Gisteren een mooie namiddag beleeft.
Krokusvakantie...enfin ja...Aswoensdag.
Het wereldnieuws is natuurlijk dat de: Paus aftreed.
Toch een kort tussendoortje uit de historiek van de 'marktplaats' Stekene en ook voor hen die niet op krokus vakantie 'gaan', 'vertrekken' 'reizen' 'fietsen' en andere 'file-dinges'...
Zondag.
Hier nog enkele foto's van 'ons' 'bezoekje' aan Parijs. (St-Madeleine)
In een 'cronologie', (1979-1998)
Wenen, het is toch de stad van mijn dromen.
Wenen.
Goede lezer,
.jpg)
'Even geduld, de 'filmlas is gebroken....!' ('Blog)
We staan aan de vooravond van een 'nieuw' jaar.
Het 'verhaal' van 'Rieken' en Germaine kan ons allen overkomen....
Emmily en haar echtgenoot, samen met André waren in de dank mis aanwezig en lieten een bijzonder positieve indruk na, tot groot genoegen van Germaine en 'Rieken'.
(Vervolgverhaal)(Dialectisch)
(Vervolgverhaal)
(Vervolgverhaal) (Vertaling uit het dialect)
(Vervolgverhaal)
(Vervolgverhaal-vertaling)
(Vervolgverhaal)
(Vervolgverhaal)
(Vervolgverhaal)
(Vervolg)
4 Maart 1964.
Als 'bejaarde' geniet je van datgene wat je 'binnenkrijgt' op je 'computer'. (PPS)
De zuster van mijn broer kwam 'binnen gewandeld'.
Persoonlijk geniet ik (mee) van het tot stand komen van het 'Ruysscheveldekoor' met tastbare, weliswaar unieke, sfeervolle flitsen uit het verleden.
Dit weekend vormt voor vele 'muzikanten' , (instrumentalisten en vocalisten)
Na voorgaande algemeen beeld van een dirigent, (wat verre van volledig is)
Blinden begrijpen veel beter de kunst van het luisteren.
Op sommige delen van het leven heb je geen vat.
Met alle moderne middelen hebben wij, tot op heden, geen afdoend bewijs over Gregoriaanse uitvoeringspraktijken. (Vroeg middeleeuwse... en wie zal het 'zeggen')
11 November.
Het lijkt wel of de 'koortempel' een 'weg' naar Stekene gevonden heeft.
Groot meesterlijke preludia en fuga's van bv. barokaanse grootmeesters op een elektronisch Johannesorgel vertolken,
Vorige week,met allerzielen,
God zei: "Dank".
Elke mens knuffelt zijn verleden met 'rijke' fantasie'.
Er was een tijd dat wij onze laatste honderd dagen vierden.
Vandaag start een tweedaagse.
Muzische kunsten (5) hebben die onaantastbaarheid zichzelf te 'programmeren' als...transparantie.
Voor mij ligt een boekje van amper 48 bladzijden.
Geef erkenning,.... vertrouwen aan koorleden en zij krijgen vleugels, ook aan diegenen met matige stemkwaliteiten en dan druk ik mij in alle bescheidenheid uit.
De kaarten zijn geschud. (Stekene)
Het 'Requiem'-concert van zondag 21 oktober a.s., (Stekene) komt, naar mijn gevoel,
Verkiezingen!
Beste blog-lezer,
Tegenwoordig (?) beschermt een computer U tegen: ( of voor)
Filosofie dwaalt over gedachten,
Gelukkig bezit filosofie een 'verwarde' eigenschap.
Vandaag, woensdag 26 september is het juist 33 jaren geleden dat er zich een 'foetus' ontwikkelde wat later de naam 'Ruysscheveldekoor' ontving.
Na-denken...het gevolg van denken.
Tijdens m'n inslaapcermonie, wroed ik vooraf van de linker naar de rechterzijde van mijn lichaam.
Elke man vindt (vond) wel een verdwaalde reden om zijn uithuizigheid te argumenteren.
'Als tijd eens op rust zou gaan.....!'
De tijd tikt onbeleefd verder.
Vervolg grensverhaal.
Het zijn niet allen monniken die zwarte kappen dragen.
Slaande deuren zijn woordeloos, maar zeer klankrijk.
Het was de tijd dat zwaluwen 'gierden' over de Hellestraat-baan, met een virtuoze snelheid waarvan je zelf duizelig werd.
?
Vervolg grensverhaal. Kamiel.
De goeiën ouden tijd....in dat jaar (1959) mijn neus brak.
Grensverhaal 2 (Vervolg)
Vlaanderen betekent een ongeboren zoektocht naar een festival van zelfstandigheid.
Valentijn, (14 feb.)
Als je luistert, versta je de taal van de vogels.
Zich bij een koor aansluiten, betekent ook:
Bejaard.
Het woord: wijsbegeerte,
Filosofie kan je 'stelen' zonder daarom in de 'waarheid' te moeten geloven.
We worden de laatste jaren overstelpt met attenties over ongezonde eet-gewoontes.
Nadenken is het gevolg van denken.
Deze bloggen zullen afgewisseld worden met enerzijds: 'Mijn Stekense jeugdjaren' en anderzijds het 'Ruysscheveldekoor' om het geheel 'iet of wat' aantrekkelijk te maken. (?) Graag had ik U, beste lezer, ook nog 'geconfronteerd' met filosofische bedenkingen, verweven als pps
Salzkotten. (D)
Muzikale opvoeding maakt een onderdeel uit van muzische vorming.
Negativisme print zich steeds op positivisme.
Ook 'bazaltzuilen' kunnen een opgebouwde vriendschap vernietigen.
Transformeer de cursieve teksten in het Steken's dialect.
Het was de tijd (1957) dat wij de zaterdagvoormiddag nog naar school moesten (Broeders Hiëronymieten) en de directeur (Broeder Benjamin), elke laatste zaterdag van de maand, in alle klassen, alfabetisch ons rapport kwam aflezen.
Elke mens 'kant' zich naast een levensweg.
Een wekelijkse al-dan-niet aangename verdeling (verzameling) met vocalisten, maakt of kan deel uit maken van een vervoegde, verzorgde en versoepeling van een 'interieur' binnen een koorgemeenschap.
Een verleden...., versneld met ostentatieve osteoporose, die je voortdurend op de (hielen zitten) hoogte houden van... 'ouderdom', ontwijkt men met argusogen.
Maar om 'accordeonvirtuoos' te worden moest ik wel muzieklessen nemen en Abdon Van Gasse (Molenbergstraat) was bereid gevonden om mij wegwijs te maken in die, wat ik later zou ervaren als aparte wereld van musici.
In gunstige omstandigheden zal dementie 'beslag' leggen op mijn aggregaat verleden.
Het was de tijd dat wij als 'quintet' (vijf schoolkameraden, m.n. de Janssens, de flapore, de puuste en ikzelf) elke dinsdagavond verzamelden bij den Toine.
Een zaal, (concertruimte- auditorium- aula- cultureel centrum) biedt een toegang tot gevoelige kijkers en...luisteraars.
De programmatuur van volgelopen gildenhuizen, feestzalen, verlaten cinémazalen e.d.
Het leven is een 'passage' met talrijke aangename en minder aangename onderbrekingen.
Achter het Café St-Hubert bevonden er zich houten stallingen van elk ongeveer 6 m2.
'Aardappel, gekookt in de schil'!
Van een koorgemeenschap die naar Lille (Frankrijk) 'afzakt', (Daguitstap) kunnen we alleen maar aplaudiseren.
Kerkklokken bezitten een aparte 'luidruchtigheid'.
Zoals alle andere gemeenten een pleidooi houden voor hun uniciteit, kunnen wij, Stekenaars ons buigen over een eerlijk, respectabel verleden.
Toch nog wat oude, maar waar gebeurde verhalen.
Als kunst logica zou worden...
Er was een tijd dat de kerk (18de eeuw) compositorische opdrachten gaf aan werknemers. (?)
Onder vermeld 'verhaal' maakt deel uit van een 'verboden' start m.b.t. een tertiair millennium.
Afwijkingen, meningsverschillen, uitgelaten, ongecontroleerde'ceremoniën',
Als je voorbij de kerk reed of ging, was het gepast een kruisteken te maken...of kon je zien aan de; naar beneden gelaten 'blaffeturen' (vensterluiken) met daarvoor twee staande kruisen, altijd geplaatst door 't Jef Nobels, dat in dat huis iemand overleden was en nam men, eerbiedwaardig zijn hoed of pet af.
Eenmaal per week werd de Gazet Van Antwerpen gekocht omdat die het grootste formaat had en gedurende gans de week dan dienst kon doen als 'tafelkleed'.
Ik herinner me nog dat in de maand juni van de vijftiger jaren,( en wellicht jaren daarvoor) de processie uitging met het heilig sacrament en ik daar sterk tegenop zag omdat dan de ellenlange 'weire' (haag) van onze'n hof moest geknipt worden met en eenvoudige haagschaar.
Het was de tijd (cfr; vorige blog) dat de kerkoverheid nog een centrale, niet alleen christelijke, maar evenzeer een gemeentelijke plaats innam.
Verhaaltje uit 1995.
Hoe meer de jaren verstrijken, hoe meer je droomt (letterlijk) van een ver verleden, ingecalculeerd met huidige personages.
Twijfel is het begin van wijsheid.
Het is altijd aangenaam om een mailtje (e-mail, pps...) te ontvangen.
19 -20 mei 1984. (Gastkoor: Asser Mannenkoor.)
Ik wil deze korte 'partituur-blog-periodiek' besluiten met twee religieuze liedebewerkingen, + één (4-stemmige) canon en het profaan lied 'Soete Waeslandt'
Huwelijkslied. (Z.J. nr 666)
'De vreugde van de kleine dingen.'
Herinneringen spijzigen een bejaarde.
Enkele weken geleden mocht ik een onverwacht bezoekje ontvangen van een gewezen verdwaalde 'zendeling'. (Missionaris)
Deze dagen wordt er uitbundig gevierd.
Een 'revolutie' in de katholieke liturgie en meer dan dat.
Tijd.
Toen de Hellestraat nog een 'kasseiweg' weg was, moest je al uw (fiets-) stuur virtuositeit pretenderen of pedaleren om in een smal 'spoor' en naast de blauwe natuurlijke bordstenen een weg te vinden naar bv. de hoogmis. (Kerk)
Wat is dat tegenwoordig allemaal met die seksuele intimidatie?
Wat is beeldhouwkunst.
Dat het R.V.-koor een bescheiden imago heeft, wil ik ergens betwisten.
Als je het gezicht van een koorzanger 'bekijkt', ontdek je amper obesitas,
De 'kerk' beweegt zich tegenwoordig met hoffelijkheid t.o. koorzangers.
Musiceren (instrumentaal-vocaal) met een strakke metronomische 'getijde' (tik..tik..tik..) beleefd geen enkele gevoelswaarde.
Stille bezoekers van deze site, zullen reeds gemerkt hebben dat een aantal bloggen vergezeld worden door een power point, met diepzinnige inhoud. (Dewelke, voor allle duidelijkheid, niet van mezelf komt maar...'gebeesd is nie gestooool'n hé').
In het zwijgen luister je naar iemand anders woorden.
Laat me duidelijk stellen dat deze versie (blog-titel) een algemeen probleem vormt voor vele parochies en profane koorconsumenten, en niet gefocust op het R.V.-koor.
Jarenlang kampen (kamperen) amateur koren met het wegblijven van 'jonge' gegadigden.
T.g.v. de jaarlijks uitvoering van de Mattheüspassie (J.S.Bach) in de Basiliek van Hulst (N),
"Aan alles komt een einde,
Het is vandaag vrijdag.
Vervolg:
De Gouden jaren (50 jaar jong...jubileum of wat dan ook) verzwoegen, verzinnen of doorwezen soms een 'rantsoen' van minnelijke schikking.
Het waar dat het Ruysscheveldekoor mijn dagboek is geworden van glorieficante 'eenzaamheid'.
Als iemand tegen je zegt:
Met eigenzinnige, verwarde overtuiging, ondergaan wij deze 'stille zaterdag'.
Goede vrijdag.
Op de vooravond van 'goede vrijdag', kan en kun je niet genieten van aangename klanken.
Lichtmis: "Er is geen vrouwke zo arm,
Stem....
Bert Peeters (1943) wordt de nieuwe dirigent van het Ruysscheveldekoor. (2009-....)
Vandaag is er geen blog 'besteld'.
Als je 'zeven' verschillende dirigenten gekend hebt, bestaan er evenveel verschillende 'interpretanten' (intendanten ((?))) met eigen karakteriële ingesteldheid.
Wie zijn geschiedenis vergeet staat 'padderkluts'!
Gebeden en liederen?
Elke dirigent 'verleidt' een koor (instrumentaal-vocaal) met buigzame nederigheid en verbale overtuiging.
Gevoelswaarden.
Waarom ik deze 'verzilverde' collums (bloggen, o.a historiek van het Ruysscheveldekoor) schrijf, is mij nog steeds een raadsel.
'Puer Natus', 'Victimea Paschali Laudes', 'Spiritus Domini', 'Viri Galilei'...
Het R.V.-koor bevond zich tussen mijmeren (opstarten) en ontwaken,
Bij heldere weersomstandigheden zie ik, vanuit m'n gemakkelijke, beschadigde
In 1998 nam Sebastiaan Van Steenberge 'het roer' over.
Het is en blijft boeiend de diverse aspecten van het R.V.-koor te plaatsen binnen een continuïteit van ook hedendaagse activiteiten.
Bij mijn memoires aan het Ruysscheveldekoor, kan ik niet anders dan mezelf als eerste 'boorling' in het labyrint van toekomstige collega-dirigenten, profileren.
Buiten 'kreunt' en carnavalswagen. (17 maart 2012)
Een dirigent: 'sloeft', 'sjaalt', filosofeert, analyseert, 'herdert', memoreert en................
Ik ben een' onbeminnelijk' voorstander van dirigenten wissels.
En zoals altijd, (cfr. vorige bloggen) komen er na zeven droevige 'mysteries' ook zeven glorierijke mysteries. (Of is het vise-versa?)
In deze beide jaren, vertegenwoordigde onze Kon.Harmonie 'De Ware Vrienden' een opvallende plaats binnen het Cultuur gebeuren en in samenwerking met het R.V.-koor.
Na één jaar van Wiener-absenteïsme, (menopauze?) koos het bestuur voor een achtste Wienerconcert.(25 september)
Met de St-Michielskerk in Gent (Artiestenmissen) kregen wij 'ommenduur' een koor- LAT-relatie.
Ach.... spanning en ontspanning, tractie en contractie, eb en vloed, dag en nacht, (iets anders dan Nacht und Nebel) zomer en winter, een lach en een traan, man-vrouw, (och als Gods 'schepping' niet zo mooi was geweest...)..... en nog zo veel meer, wat wij met overtuiging (homo sapiens)
Na zeven (?) opeenvolgende jaren een Wienerconcert georganiseerd te hebben, werd er gedacht het koorrepertorium wat bij te schaven met eerder religieuze koorwerken.
St-Caecilia.
Het Ruysscheveldekoor zal nog uitgebreid aan bod komen in deze bloggen, maar ik kan niet nalaten een staande ovatie te geven aan het broertje van het R.V.-koor,
Op 14-15 mei ondernam het R.K.-koor een kooruitstap naar Wolf-Traben -Trarbach, je weet wél, die gesplitste Stad aan die wondermooie Mösel. (D)
Gans dit beeldverhaal (Stichtings vergadering) zie ik nog steeds voor ogen...
Reeds in 1987 zong het Kathedraalkoor van Antwerpen, o.l.v. van Kan. Schroten in onze H.Kruiskerk. in Stekene.
De trein bracht ons vanuit St-Niklaas, 's morgens O7.00u tot in Lourdes, .....maar pas te 2130u.
Raar maar waar, 1984 (De vooravond van het jaar van de muziek.) vond ik eigenlijk een top jaar in vergelijking met de volgende jaren, qua activiteiten.
Het volgend verhaaltje verbrokkelt zich op de marktplaats van Stekene.
splitsing: Senioren en Junioren.
Mooie 'momenten'.
Het werd een normaliteit, jaarlijks, minimum, een weekend uitstap te organiseren.
Koor verslag 29 juni 1980.
Mijn dagelijkse blogs lijden aan een 'Cholera'- epidemie.
Hiernaast en onder vindt U de volledige reeks logo's dewelke dienstig waren voor de naam en faam van een coöperatieve zang genootschap en zelfs op een korte termijn van dertig jaren vertoont dit duidelijk een stylistische wijziging en gevoelig voor 'bescheiden kritische' opmerkingen.
In de 'glorierijke tachtiger jaren' genoot het R.V.-koor van een achterstallige Echternach-processie. ( 'glorierijk= de periode tussen 1979-1998, hierna mag en heb ik geen recht of inspraak tot verdere evaluatie maar...zo'n kerstconcert in Temse, anno 2011, is een positieve waardemeter voor de onmiddellijke toekomst.
Zoals elk nieuw mes voldoet aan de verwachtingen, zo was dat ook met een 'Stekense' koorgemeenschap. (Vanwaar toch anders die uitdrukking; 'Moed're,mijn mes en mijne pré..'!)
Vermits de 'Abba' van het toekomstig Stekens koor een onderpastoor was, verdroeg ik inmenging op het vlak van liedkeuze's.
Tijdens een vergadering, en deze hadden een verschillende 'standplaats' bij één van de toenmalige bestuursleden, ontbrak het niet aan gastvrijheid, gezellige 'babbel', en concureerde bijna met een 'receptie'.
In elk mensenleven gebeurt er jaarlijks 'iets' wat je bijblijft gedurende gans uw verdere leven.
In 1975 (1 mei) verdwaalden wij (Louisa en ikzelf) in Stekene.
Och.... elk dorp of parochie heeft zo zijn unieke populatie met het liefst 'vers van de pers', proclamatie.
Na de visualisatie van de inhoud van de 'vitrine' (T.V.) moest ik voorbij de tabakswinkel van Blanche Selis.
Als ik dit neerschrijf, luiden de kerkklokken.
De zondag was een rustdag.
Onlangs was ik (wij) gastheer van een onverwachts bezoekje.
Rond de marktplaats van Stekene gebeurde altijd wel wat!
Als je met opvallende bescheidenheid door 'de'n blauw wegel' fietste en de 'Bormte' overstak, kwam je terecht in een maagdelijke oase van 'verderf'.
Als je, met jouw fiets, (Indien je de eigenaar was en bijgevolg een bevoorrechtte jongeling waart en er één had) (1957) in de 'stousiestraote' fietste, kon je, in deze bekende straat op 't einde, helemaal rechts inslaan richting 'de bormte'.
Het nieuwe voetbalplein moest een uitstraling hebben alvorens je één stap op het terrein zette. Het moest de 'vijand' de illusie geven dat ook 'Di Stefano en Pouskas' hier gespeeld hadden.
Langs de 'stousiestraote' kon je zowel een fietsbinnenbaantje kiezen naar de 'nuustraote' of/en de bormte!
De periode 1979-1989 kende een omvangrijke, benevens adolescente toegang tot verenigde uniformiteit en verkondigde zijn plaatselijk bestaan.
Wanneer ik zo verder afdwaal naar het verleden, naar nostalgische beelden en de 'mooie' mensen die daar huisden, met hun eigenheid, hun uitstraling met Steken's woord- en zinsgebruik:
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ons café, St-Hubert niet concurentief genoeg was tegenover bv. De'n Anker, Belle-vue, Terminus, gezusters Nobels en nog andere in de dorpskom gelegen ontmoetingsplaatsen.
Maar, als je een of ander café-verhaal ging vertellen aan je klas genootjes, kreeg je toch een soort Christelijk wroegingsgevoel.
Lady Weyn (Café Graaf van Vlaanderen tegenover (( achter of voor)) het 'vrijheidsbeeld' 'de'n Engel') was een vrij corpulent manspersoon die erin geslaagd was twee prachtige dochters op dit planetarium te helpen 'zetten' en die bovendien.....een suplementaire aantrekking bood in zijn café.... in het hart van het dorp en dat midden de jaren vijftig.
Ik vergaloppeer me weer in een rijkelijk 'ver'-leden.
Als je, op 't einde van de 'stousiestraote' kwam, (met de fiets) kon je links ofwel rechts.
Morgen, zaterdag 17 december 2011, te 20u. vindt er een kerstconcert plaats in de H.Kruiskerk van Stekene.
1ste R.V.-koor bestuursvergadering. (23 juli 1980)
Ruysscheveldekoor zingt in de Saint-Madeleine te Parijs. (F)
Ruysscheveldekoor zong in de Saint-Madeleine te Parijs. (F)
Het Ruysscheveldekoor.
Wienerconcert 1987.
Lap......daar gaan we weer.....
Asser-Mannenkoor. (19 mei 1984)
Allereerste 'officiële' foto van het Jeugdgkoor en het Ruysscheveldekoor.
Nog een foto van Salzkotten (D) uit 1991.
Wanneer ik nù, vanuit mijn 'luie' zetel, verdwaasd naar de keukenklok kijk, verwijzen de wijzers naar zeven minuten voor de'n achten.... en realiseer mij, dat er een namiddag 'gepasseerd' is zonder 'levendig' bewustzijn...m.a.w. ik heb geslapen.... een overdreven siësta gehouden, die overdag slapen en 's nachts geen 'oog' dicht doen.... zoals dat hoort voor gepensioneerden.
Een prachtige pps als deze laat je zo maar niet voorbij gaan.
Vandaag is het 11/9/2011.
Vandaag, 21 juli is onze Nationale feestdag.
Vandaag is het maandag 30 mei 2011 en men zong jaaaaren geleden in ons café:
Een bladzijde nodigt uit tot een DNA-analyse.
'De raad van bestuu...
In het wekelijks 'tijdschrift' van KERK en leven lezen wij:
Zoals elk jaar (Pasen) zit ik 'gekluisterd' voor het T.V.-scherm.
Ik heb begrepen dat bloggen een 'soort' dagboek zijn van eenzame 'schrijvers'.
Ook de Stekense Kronijcke gelezen?
In en tussen de kerst- en nieuwjaarsperiode, vertoont onze brievenbus een verbluffend functionaliteit.. (Met dank aan de postbode.)
Zoals eerder gezegd, beloofd en geschreven, (memoires) zoek ik (opnieuw) contact met verleden koor broeder (-zuster) gezelschappen waarvan de calculatie aangename sporen heeft nagelaten. (Privé foto's van optredens, krantenartikel's e.d.)
In sommige Christelijke leefwerelden wordt kerstdag (25 december) of een nieuw jaar niet gevierd op 1 januari.
364 Dagen geleden.
KERK en leven.
Het zal me geen zins populair maken in een, voor mij, 'vreemd-geworden' Stekense gemeenschap, maar...
KERK en leven; een druk gelezen weekblad, in onze 'katholieke' gemeente Stekene.
"Je moet de zinnen van voor naar achteren lezen en niet 't achterste voor" zei Br. Tarsisius in het derde studiejaar. (1955) met een onopvallend accent op dit laatste.
Wij stappen in het jaar 2011!
Ik weet niet hoe U erover denkt, maar het einde van een kalenderjaar 'nodigt' mij telkens opnieuw uit tot een overdenking. (Overweging, bezinning)
Och,.... we verlengen de kerstdagen om nog na te genieten van een rijkgevulde feesttafel.
Klik op bijlage.
Het lijkt mij verstandig af te stappen van alle analytische psychose, ik heb daar trouwens maar een oppervlakkig inzicht in. (Gelukkig maar...!)
Kunst, koorzingen is en blijft wereldvreemd!
Het verslag van Marieke Missine (als zangpedagoge) van 14 september 1983 (!)
Vrijdag 14.39u.
In deze, voor België althans, hoogdagen van de professionele klassieke muziek met de Koningin Elisabeth wedstrijd oftewel concours Reine Elisabeth,
![45249[1].GIF](https://blogimages.bloggen.be/ruysscheveldekoor/attach/46000.GIF){kind=link}
![RKVIERING14[1].JPG](https://blogimages.bloggen.be/ruysscheveldekoor/attach/46230.JPG){kind=link}
![Scannen0002[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/ruysscheveldekoor/attach/46227.jpg){kind=link}
![838695-068aaa58683f4d9789f87ebbc9452c7d[3].jpg](https://blogimages.bloggen.be/ruysscheveldekoor/attach/59016.jpg){kind=link}
