een gezonde afwijking waar (nog) geen medicatie voor bestaat
25-05-2012
Van Ponferrada naar Vega de Valcarce
Om 5 uur sta ik op. David de Canadees die al 110 landen in de wereld aandeed, maft verder. Ik sluip stil naar beneden en merk dat ik de eerste vroege vogel ben. Moorke op het vuur voor de koffie. Het aantal wakkeren neemt gestaag toe. Om 6 uur wil ik vertrekken. Iedereen zit te wachten tot de poort opengaat. Je kan verdorie niet weg. Een Duitse moeder met dochter vertelt me dat de poort pas opent om 7 uur. Ik herinneren mij nog technieken van bij het leger die we toepasten als we niet buitenmochten. Het lukt en wuif na mijn ontsnapping naar het Duitse duo. Ik geef hen de raad dit niet te proberen wegens, te gevaarlijk. Ik ben wel op stap van 6 uur. Hopelijk was dit de lastigste hindernis.
Na 22 km in Villafranca del Bierzo gooi ik de rugzak af. In een bar nuttig ik mijn koffietje. Nog een kleine 20 km en het is nog geen 10 uur. Wat lukt dit toch allemaal abnormaal geweldig goed. Nu nog 18 km de vallei van de Valcarce volgen. Licht oplopend, nooit ver weg van de snelweg Madrid- La Coruna die vakkundig op betonnen peilers en tunnels is neergepland. Ik sla een praatje met een Nederlands koppel uit Roosendaal. Hij fietste de Camino vorig jaar en laat nu zijn vrouw zien waar hij overal gezeten heeft. Ik ontmoet Toke een piepjonge Japanner die zijn nek pijnlijk verbrand is door de zon. Hij loopt opnieuw met de brandwonde in de zon. Ik speel efkens moeder voor hem, 'toke toke toke toch ge mut daa iet over doen' ... hij pist bijna in zijn broek van het lachen en lacht schuddebuikend zijn tanden bloot. Geweldig gezellige vent maar minstens even eigenwijs.
Een drietal gastronomisch fietsende Brabanders uit Eindhoven stopt bij elk terrasje. Ik provoceer hen door te stellen dat het toch onbegrijpelijk is dat ze zich ontspannen zonder dat er in hun land een regering is. Vlamingen zien Hollanders even graag als de Walen. Er komt altijd wat gezond plaaggedrag bij te pas.
Om 12.20 ben ik de hitte voor en land in de albergue municipal van Vega de Valcarce. 41 km onder de intussen licht pafgesleten zolen. Nog 162,5 km te doen. Morgenvroeg nog de lastige klim naar O Cebreiro. 700 meter stijgen en in totaal ook 41 km. De laatste zware dag. O Cebreiro is Gallicie. Op de top kan ik Santiago alvast ruiken... wat blijft dit toch goe gaan
Ik legde vandaag mijn steen neer op de hoogste top van de Camino. De Kempische ijzerertsklomp met schelpfossiel. Mijn stil maar nutteloos protest tegen het openrijten van natuurgebieden in functie van de vooruitgang. Ik wordt er 150gr lichter door.
Ik kijk met plezier terug naar de vorige dag. De ontmoetingen waren hartelijk. Na 5 minuten ken je iedereen. Ik neem met tegenzin afscheid van Ilse, Roland de Venezolaan, de twee kritische Nederandse fietsers uit Eindhoven die merken dat in hun land de geest uit de fles is. Ook was er de ontmoeting met de Waalse vrienden uit Namen. Zij promoten met hun estafettetocht om de camino te starten in Namen. Joseph haalt zijn voortreffelijkste vlaams boven. Schitterende vent. België mag niet verdwijnen. We moeten gewoon moeite doen om mekaar te verstaan toch?
De zonsopgang in dit berggebied blijft een goddelijke ervaring. Het kleurenspel met beweeglijk licht is een spektakel. Duizend keer krachtiger en gezonder dan de sterkste anti depressiva. Momenteel zit ik op een zonnig terras in Acebo. Vandaag probeer ik Ponferrada te bereiken.
Gisteren was ik erg moe. De tocht was slopend en ik voelde me niet erg fris meer. De beste remedie? Een goede nachtrust. Ik kroop er al om 20.00 uur in. Vanmorgen om 6.00 uur was ik dan weer zo fris als een hoentje. Onderweg krijg ik last van een klein medisch probleem. Ik spreek 2 Spaanse dames aan In Astorga. Ik vraag hen waar ik een dokter kan vinden. Ze verwijzen me naar de seguridad Social. Ze proberen me uit te leggen waar het in Astorga is. Op dat moment komt een behulpzame en zeer snelstappende jongedame aangestormd. De redster in nood. Het blijkt een Vlaamse verpleegster te zijn. Ik vertrouw Ilse Van der Auwera uit Putte mijn medisch probleem toe. We gaan samen naar de Pharmacie. De juiste pilletjes verschijnen op de toonbank. Dank u Ilse. Ik trakteer haar een koffie en daarna probeer ik haar te volgen tot in El Ganso. Wat een versnelling heeft die dame. Ze blijkt de nicht te zijn van Jurgen Huybrecht, meermaals winnaar van de Valentijnjogging. Wat is de wereld klein. We installeren ons in de kleinschalige albergue Gabino. Het is hier ongelooflijk internationaal en interessant. In de plaatselijke herberg maak ik een filmpje. De wijn is goedkoop en maakt de tongen los. Ook dit behoort tot de camino.
Het landschap wordt bergachtiger. Mooier. De eentonigheid van de Meseto ligt achter me. De bergen voor me. Morgen zal ik dankbaar zijn dat ik slechts 30km gestapt heb vandaag. Nog 243 km van Santiago. Het weer is schitterend. De sfeer onbeschrijfelijk geweldig. Het gevoel dat dit over een week stopt is dubbel.
Gisteren als een blok in slaap gevallen bij twee duitse leeftijdsgenotes. De een huismoeder en de andere psychiatrisch verpleegkundige. Aan beide beroepen dank ik mijn onbekommerde nachtrust. Er kon niks misgaan... om 5.15 wekt de wekker me uit een nog vaste slaap. Stommerik. Om 6 uur ben ik stapklaar. Snel kom ik in de periferie van Leon. Alle steden hebben een lelijke entree. Fabrieken en winkels. Ook Leon ontsnapt niet aan deze wetmatigheid. Ik maak het ontwaken mee van de stad. Twee geparfumeerde vrouwen snellen naar het werk. Wellicht gaan ze vandaag hun baas binnendoen? Een half slapende man strompeld ongemotiveerd uit de bus. Misschien een caminootje doen? Ochtendlijke pelgrimsfantasieen. Misschien had ik deze gedachten aan mijn slaapkamergenote moeten voorleggen.
Leon is een moderne propere stad met ook talrijke historische gebouwen. Zonder het te weten sla ik een variante in van de camino. Mooi maar veel langer. De hoofdroute volgt de grote weg.
Even buiten Leon krijg je een zicht op de bergketens in het noorden en het westen. Het gaat om de Cordillero Cantabrica en de Montes de Leon. Deze laatste moeten we over. Met Cruz de Ferro als letterlijk hoogtepunt van de camino. Maar dat is iets voor overmorgen.
Om 3 uur stap ik over een imposante brug die de Ria Orbigo overspant. Naast de rivier een installatie voor Middeleeuwse steekspelen. Vanavond slaap ik in de albergue San Miguel. Een artistieke keet met veel schilderwerken aan de muren. Je kan ook zelf je impressies op doek zetten. 48,4 km gewandeld en nu nog 273 km van het einddoel.
Na de lange tocht van gisteren en het late zondagse Spaanse avondmaal besluit ik om geen wekker te zetten. In de tot albergue omgebouwde kapel in Sahagun val ik makkelijk in slaap. Een normale mens zou zich rotergeren aan het onophoudelijk getater van Spanjaarden en Italianen en het feit dat het licht blijft branden. Mijn buurman is er erger aan toe. Elk spiertje tot achter zijn oren doet pijn. Hij sleept zich naar het toilet. Plots voel ik me enorm bevoorrecht met mijn carrosserie. Na een nachtje slapen voel ik me bijna volledig hersteld. Enkel de vino tinto die rijkelijk vloeide tijdens het vorige avondmaal geeft de specht in mijn hoofd de kracht om een licht Hilti geklop te ontwikkelen.
Om 7.15 zet ik mijn motor in gang. In Calzada del Coto kies ik voor de Calzada Romana. Deze weg is de eenzaamste die ik ken. Zonder treinspoor in de nabijheid zou je denken dat hij nergens naartoe leidt. In de zomer kan je maar best voorzien zijn van voldoende vocht. Je komt slechts 1 dorpje tegen. Vandaag leek dit uitgestorven. Mijn appel en powerbar (bedankt Paul) vergroten mijn overlevingskansen. Tot in Reliegos een woestenij en graanvelden. In de berm kleurrijke bloemen en wilde tym. Heerlijk reukend. Waar wonen hier die boeren? De agro-industrie kan duidelijk zonder. Het landschap wordt minder golvend en weids. Aan de verre horizon pieken van het Cantabrisch hooggebergte en de Picos. De harde wind op kop maakt van wandelen beuken op een losse keienpad.
In Reliegos in Bar la Torre serveert de olijke cafebaas met een broodje met hesp en eieren. Het gaat er in als zoete koek. Elk stukje muur staat beschreven met tekst. Zowel vanbinnen als vanbuiten. Op youtube vindt je een filmpje van dit fenomeen. Wat mij betreft een verplichte en bovendien de meest aangename halte van de camino. Als een Duitse jongedame me vraagt of ik geen koude benen hen met die korte broek en ik neen antwoord omdat ik ze insmeer met eendenvet, schatert de cafebaas het uit.
Volledig terug opgeladen zet de stapmachine zich terug op gang om na 45 km stil te vallen in Villarente.13 km van Leon. Nog 320 km tot Santiago.
Gisteren in Fromista nuttigde ik het avondmaal met 6 Engelstalige. 2 mannen en 4 vrouwen. De 2 uit Canada. De vrouwen uit Californie, Nieuw Zeeland, Zuid Afrika en Ierland. De wereld op een voorschoot. Allemaal tussen de 50 en 60. Als de rode wijn op tafel komt komt komen de verhalen. De Engelse dialecten, hun Europese roots, Schots, Pools, Rus. Sproeten zijn Schots. De zwarte haarkleur is van bij de kapper. Vrouwen en hun camouflagetechnieken.
Voor de middag ontmoet ik een fietsende dame. Ze woont in Nederland maar is Rijkevorselse van origine. Annemie is de jongste en enige zus van ex-profrenner Jos Abelshausen. We drinken samen een koffie in een bar in Carrion de los Condes. De koersbenen heeft ze pas laat ontdekt. Het is quasi de eerste keer dat ze zo'n lange fietstocht maakt. Met een goede conditie fietst ze sneller dan verwacht. Met een geboekte vlucht eind mei heeft ze nog een zee van tijd. Ze besluit een eindje naast mij te fietsen. Voor ik het besef heb ik 33 km gestapt. Annemie is ondertussen verkleumd van de kou. We nemen afscheid. Echte sportvrouw.
Na 60 km wandelen ben ik in Sahagun. Weeral een monsteretappe. De vorm is goed. Fitclass conditie hoor ik Danny Exelmans al denken. Ik kan nog moeilijk stoppen. Mijn Italiaanse stapmakker is hier ook. Enrico de pasta-eter. Ik heb hem terug te pakken na onze bergloop van de Pyreneeenoversteek. De begroeting is zeer hartelijk. We willen van mekaar weten welk parcours we volgden. Misschien stappen we morgen samen verder richting Leon. Wat is de wereld klein hier op de Meseta
Het is 9.00 uur en zondag. Ik versterk de inwendige mens in Carrion. Een Canadees spreekt me aan. Blijkbaar heeft mijn voorbijsteken gisteren op hem indruk gemaakt. Hij noemt me de snelste pelgrim die hij tot nu toe gezien heeft. Dan kent hij de pasta-eter Enrico nog niet. Vandaag staan er 20 km op de teller. Van in Fromista tot hier geen enkele pelgrim gezien. Ze slapen nog. Zijn ze plots van de planeet verdwenen? Niets van dit alles. In Carrion is de pelgrimsgekte terug. Vandaag gaan we nog wat km malen. De hoogvlakte is niet het meest mooie dat ik al gezien heb. Ik voel me plots terug in Noord Frankrijk. Ook wat regen op mijn dak en temperatureel zit het ook niet echt mee. Immer vooruit...
Voor de middag trakteerde de zwaar bewolkte hemel me op de eerste fikse Spaanse bui. Daarna gaten tussen die wolken en zonnige periodes. Eigenlijk aangenaam stapweer. Even voorbij Boadilla del Camino volg ik het Canal de Castilla. Zo kom je vanzelf in Fromista. Een klein centrum in de Meseta van Castilla. Een hoogplateau rond de 800 meter met een agrarisch hoofddoel. Graan in het kwadraat. Tot in Leon zal het landschap nauwelijks veranderen. En da's nog 120 km van hier.
Dank Marleen om de verslaggeving tijdelijk over te nemen. Het begint nu echt wel te kriebelen om de eindmeet te halen. De uithuizigheid begint te wegen.Maar vergis u niet, de pelgrim blijft er zijn in hebben.
Op dit moment nuttig ik een broodje ham met een tas koffie in hostel Puento Fitero in Itero de la Vega. Ik heb al 20,5 km gestapt. Ik wil nog in Fromista geraken. Nog 16,5 m. Haalbare opdracht. De opengesprongen blaar heb ik ingepakt en voorlopig zorgt ze voor weinig problemen. Nog 438 km. Marleen zet de bokma al maar koud...
Vanavond om 17.45u is Rudi toegekomen in Hontanas.Hij heeft er geen wifiverbinding. Daarom even van mijnentwege dit korte bericht.(om iedereen gerust te stellen)Rudi heeft vandaag maar liefst 59.5 km gestapt...dit omdat hij problemen had met het vinden van een slaapplaats. Vandaag is hij Burgos gepasseerd en daar heeft hij afscheid genomen van zijn 2 stapmakkers, die intussen huiswaarts aan het keren zijn.
Santiago komt nu wel echt dichtbij. Als ik me niet vergis nog zo'n goede 450 km. Intussen is er vanavond in de douche een grote blaar opengegaan. Afwachten dus wat dat morgen gaat geven. Tot heel binnenkort Rudi!
Marleen
Weer een record verbroken. Om 6 uur stapten we al. Lekker fris en donker. De koekoek roept. We hebben niet ontbeten. In St Juan is geen winkel. In Ages, nauwelijks 3 km verder, nemen we ontbijt bij een zeer vriendelijke dame. Spek met eieren. Vlaamser kan het nauwelijks. Nu verder richting Burgos. Daar neem ik afscheid van de Paulen. Al een geluk dat ik nog een propere zakdoek heb...
Een kort berichtje om te melden dat we in San Juan de Ortega beland zijn. Geen wifi, dus behelpen met een Spaans toetsenbord in een houten internetchalet in het piepklein bergdorpje. Vandaag 47 km gestapt. De voorspelde regen bleef uit. Een dreigende donderslag in de verte. Op de middag bloedheet in de bossen van de Montes de Oca. We snakken naar het water (putfestival). Nog 512,5 km tot in Santiago. Morgen afscheid van de stapmakkers.
Voor de Paulen zit de vierde stapdag er op. We hebben al veel toffe stapvakanties achter de rug met de vriendengroep van de rugzakstappers. Dit vinden ze toch wel iets bijzonders. De Camino werkt aanstekelijk. Het proeft naar meer. De geest van de tocht beschrijven is moeilijk. Je moet het zelf inademen, proeven, ruiken ... Beide heren hebben het voornemen om als prille gepensioneerden de tocht met partner te beleven. Ik wens ze een Buen Camino toe.
Na 38,5 km betreden we Sancto Domingo de la Calzada. Het stadje met kiekes in de kathedraal. Betalend te bezichtigen. Het is er ook kermis. De muchachas mogen op mijn kosten op de paardemolen. Leuk voor een filmpje. Ze kiezen voor de tractatie van een fles Rioja. Minder leuk voor de cinematografische behoeftebevreding van de geachte bloglezer. Dan gooien we er wat anders op...
De twee Paulen brachten de nacht door met oorstoppen. Een Nederlander produceerde er lawaai om een ganse fabriekshal mee te vullen. Er bestaan zagerijen die een oase van stilte zijn in vergelijking met de huigvibratie van deze man.
Om 5 uur vallen we collectief en slaperig uit onze nest. Gisterenavond animeerden we nog 2 jonge dames met wat zottigheid. Een Amerikaanse en Britse die er wat depressief en vermoeid uitzagen. Humor is de oplossing. Ze hadden al veel Belgen ontmoet. Wij slechts 2. Ik vertelde hen met enige overdrijving over de 'Canard verslaving' van Luic de Luikse Waal. Ik deed hen zoveel goesting krijgen om deze jonge komiek te ontmoeten dat ze vroegen hoe hij eruit zag. Ik toonde een foto van hem met een emmer canard voor zijn gezicht. Dolle pret. Zonder die straaljagersnurkende kaaskop zouden de meisjes wellicht goed geslapen hebben.
Na Navarrete volgt de camino parallel de druk bereden A12 naar Burgos. Soms ernaast. Dan weer op enige afstand. Rioja wijn is high tech. Waterputten met meetapparatuur en zenders. Computergestuurde druivenkwekerij. Ook jonge aanplant van olijfbomen. In de buurt van Najera ontplooit zich een KMO zone met enige omvang. Silo's, fabriekshallen en electriciteitsmasten. Ook minder volk op de camino. De pelgrimsgekte lijkt voor even weg. Huuuum koffie in Najera. Het is nog maar 9 uur en hebben er al 17 van de 39 achter ons.
31 km hebben we al gestapt vandaag. Los Arcos verlaten met ontbijt. Vriendelijke man de uitbater van Casa de la Abuela. Hij doet het met een hart voor de peregrinos. Ook met een hart voor zijn vrouw en 5 jarige dochter.Het is niet makkelijk op dit moment in Spanje. Rijk worden gaat hij er niet van worden. Overleven en zelf de touwtjes in handen houden. Fierheid. Onafhankelijkheid.
We stappen Navarra uit en naderen de Rioja. De graansoorten maken plaats voor wijnranken. Spanjes meest bekende wijnstreek. Wijn met een vol karrakter. Gerijpt op de zuidelijke hellingen van het Ebrodal. In Viana houden we een eerste stop. Koffietje. En wat achter de kiezen steken. Hop naar Logrono. De meisjes doen het goed. We maken lol. Captain Jack... De entree van Logrono is niet veel soeps. KMO zone en industrie. We houden halt in La Esquina. Gewone mensen brengen er hun middag door. Iets voor ons. We eten er spek met eieren of huevos con bacon y patatas. Gerrelig lekker. Vooral de fles Rioja wijn die we op kosten van Wannes Adriaensen ledigen. Schol wannes.. Hik. Nog 12 km tot in Navarrete. De zon schijnt genadeloos. De huid van de pelgrim kleurt rood als de wijn. De warmte op de huid is even zalig als de smaak van Rioja op de tong. Genieten met volle tuigen. Het blijft zalig.
Het is nog geen 9 uur. We houden een koffiepauze in Lorca. Kort na zes verlaten we de snurkers in de slaapzaal van de Jakue refugio in Puente la Reina. We ontbijten in stilte. Vele vroege vertrekkers volgen ons voorbeeld. De duisternis heerst, Tsjilpende vogels kondigen het ochtendgloren aan. Het dorpje Cirauqui toont zich fier boven op een heuvel. Spanje, Navarra. Authentiek, sober maar o zo mooi. De zintuigelijke waarneming staat op scherp. Het stapritme versneld bij de klimmetjes. Meditatie tijdens het wandelen. Uniek.
Een orgie aan zonneschijn geeft dit Navarra landschap het recht om als achtergrond te dienen voor een Western. Kegelvormige heuvels hier en daar versierd met een oude kerkruine. Dorpjes geplakt tegen een steile wand. Uitkijkposten die de golvende vlakte bewaken. De pelgrims begeven zich in processie van enkelingen en kleine groepjes op de speciaal aangelegde slingerende gravelbaantjes. Puffende zwetende mensen liggend in de graskant met de benen in de hoogte. We snellen ze voorbij. Van 2 oudere Rotterdamse dames krijgen de 2 Paulen de naam van 'Snelgrims'. Na 44 km komen we aan in Los Arcos. Een misverstand zorgt ervoor dat we niet in de municipal van het Vlaamse genootschap terecht komen maar in Casa de la Abuela. Dan gaan we er nu toch maar een Vlaams pintje drinken... Vandaag 44 km gestapt. Totaal staat op 1490 km.
Hieronder kan je de route terugvinden die ik tot dusver volgde. Met dank aan Freddy uit Vermenton die ik samen met zijn vrouw Denise leerde kennen tijdens deze tocht. Hij is de auteur van deze plannetjes.
Ik was gisterenavond in goed gezelschap toen de twee Paulen uit Lichtaart in Villava arriveerden. Ik had de Canadese Danielle opgedragen het duo hartelijk welkom te heten. Met haar indrukwekkend lichaam en kniewindel aan hield ze de beide heren minutenlang in een houdgreep van omhelzing. Direct waren de Paulen ingewijd in de sfeer van vriendschap die onlosmakelijk met de tocht samenhangt. Iets verder zorgde een Baskische muziegroep voor de nodige sfeer. Een massa zet zich aan het volksdansen. Ondertussen zorgt wijn en bier ook in onze groep voor een verdere verbroedering en verzustering.
Om 20.00 uur werpen de uitgehongerde reizigers zich op mijn zelfgefabriceerde koude Baskische schotel. Eten en slapen.
Vanmorgen om 5.15 ontwaken, eten en vertrekken. We doorkruisen het historische centrum van Pamplona. Uiteindelijk landen we na een stevige klim en afdaling in Puente la Reina. 28,5 km. Leuk om in te stappen en we hebben een afspraak met de ex Geelse die in het Baskenland woont. Lut.Vansant.
Rustdag 3 : Gazon afrijden, hagen knippen en Pamplona zien
Terwijl mijn buurman, Dhr. Peeters Marc, thuis hopelijk mijn laurierhaag, correctie, onze laurierhaag, ook langs mijn kant aan het kortwieken is, knip ik er hier lustig en zingend op los in de prachtige tuin van de paters Maristen van Villava. Het stralende tropische weer kan mijn dag niet meer stukmaken. Bij het gazonmaaien lekt het zweet in beken van mijn lijf. Fysieke arbeid doet me deugd. De paters geloven hun eigen ogen niet. Een wonder op de Camino. Mensen gelukkig maken. Daar doe je het toch voor. De refuge is volgens pater Martin nog 100 jaar ouders als hun kapel. Het woord kapel is niet echt ieets wat ze grag horen. Hij noemt het een kathedraal. Laat Romaanse stijl. Het klooster zou reeds gesticht zijn omstreeks 1100. Samen met het begin van de pelgrimage. Ik geniet van deze tuin met zijn rijke geschiedenis. Hoeveel pelgrims hebben al in dit natuurstenen on(t)roerend goed geslapen en gekreund en gepuft van fysiek lijden. Mijn buurman voor de nacht, een Amerikaan, heb ik enkel horen kreunen en snurken. Waarom doet die dat? Ik kan niet aannemen dat die er deugd aan heeft. Marina een 31 jarige Braziliaanse doet op haar eentje de camino. Pas vertrokken en al een fikse blaar op haar kleine teen. Ik kan de pijn nog voelen en verzorg haar voeten. Jose Humberto Chavez en Maria De La Paz Johnston, een Mexicaans koppel van in de zestig zijn net als ik gestrand in het klooster. Humberto heeft rugproblemen en liep zo krom als een hak. Lotgenoten. We vertellen over mekaars familie. Wisselen foto's uit. Vertellen. Magie tussen wildvreemden. Ik kan op vakantie naar Guadalajara als ik wil. Hun deur staat open voor mij en mijn vrouw. Ik kan ook voor hen mijn deur niet gesloten houden. De camino bewijst dat iedereen, waar hij ook vandaan komt, eigenlijk op zoek is naar hetzelfde. Op zoek naar het verhaal van soortgenoten en op zoek naar zichzelf.
Na het gazonverhaal bus ik naar Pamplona. Meer met de bedoeling om mijn stapvrienden morgen wegwijs te maken hoe ze met de bus in Villava kunnen geraken. Ik kuier door de stad. Historisch. Stierengevechten behoorden tot de cultuur. Een keer per jaar worden er enkele losgelaten in.de Pamplonese nauwe straatjes. Gelukkig was het niet vandaag.
Morgen op rustdag 4 maak ik er een blogloze zaterdag van. Ik concentreer me dan volledig op de ontvangst van mijn stapvrienden. Laat de meisjes maar komen...
Ik legde vandaag mijn steen neer op de hoogste top van de Camino. De Kempische ijzerertsklomp met schelpfossiel. Mijn stil maar nutteloos protest tegen het openrijten van natuurgebieden in functie van de vooruitgang. Ik wordt er 150gr lichter door.
Gisteren was ik erg moe. De tocht was slopend en ik voelde me niet erg fris meer. De beste remedie? Een goede nachtrust. Ik kroop er al om 20.00 uur in. Vanmorgen om 6.00 uur was ik dan weer zo fris als een hoentje. Onderweg krijg ik last van een klein medisch probleem. Ik spreek 2 Spaanse dames aan In Astorga. Ik vraag hen waar ik een dokter kan vinden. Ze verwijzen me naar de seguridad Social. Ze proberen me uit te leggen waar het in Astorga is. Op dat moment komt een behulpzame en zeer snelstappende jongedame aangestormd. De redster in nood. Het blijkt een Vlaamse verpleegster te zijn. Ik vertrouw Ilse Van der Auwera uit Putte mijn medisch probleem toe. We gaan samen naar de Pharmacie. De juiste pilletjes verschijnen op de toonbank. Dank u Ilse. Ik trakteer haar een koffie en daarna probeer ik haar te volgen tot in El Ganso. Wat een versnelling heeft die dame. Ze blijkt de nicht te zijn van Jurgen Huybrecht, meermaals winnaar van de Valentijnjogging. Wat is de wereld klein. We installeren ons in de kleinschalige albergue Gabino. Het is hier ongelooflijk internationaal en interessant. In de plaatselijke herberg maak ik een filmpje. De wijn is goedkoop en maakt de tongen los. Ook dit behoort tot de camino.
Een kort berichtje om te melden dat we in San Juan de Ortega beland zijn. Geen wifi, dus behelpen met een Spaans toetsenbord in een houten internetchalet in het piepklein bergdorpje. Vandaag 47 km gestapt. De voorspelde regen bleef uit. Een dreigende donderslag in de verte. Op de middag bloedheet in de bossen van de Montes de Oca. We snakken naar het water (putfestival). Nog 512,5 km tot in Santiago. Morgen afscheid van de stapmakkers.
