Hoe kon ik iets teruggeven aan de vele, vele mensen die mij aangemoedigd en gevolgd hebben tijdens de tocht? Hen een interessante avond aanbieden? Hen mijn verhaal gepassioneerd vertellen? Hen goesting laten krijgen om de rugzak te pakken en te vertrekken?
Ik prikte vrijdag 22 juni hiervoor vast. Locatie : OC Lichtaart. We zullen de grote zaal maar vastleggen. Dan zullen we zeker plaats genoeg hebben. Met een 100 tal deelnemers zou ik al tevreden zijn
KWB haakt zijn wagonnetje vast aan de activiteit en samen gaan we in zee. Ik verzorg de inhoud, de KWB ploeg van Geert Puts zorgt voor het Horeca gebeuren, medestapper Paul Jacobs aan de knopjes van PC en geluid. Afspraken worden gemaakt
Wat reclame maken in KWB telex, Parochieblad en Postiljon. Reporter Paul Keyenberghs van het Nieuwsblad en Postiljon aan de telefoon begin juni : Kan een interview?. Uiteraard kan dat. Ik haal zo het Kempisch nieuws. Misschien nog wat gegadigden van buiten de gemeentegrenzen.
Oei, ik moet daar ook iets gaan vertellen en laten zien. Lastiger dan de voorbereiding van de Camino. Maar ook weer puur genot om alle beelden nog eens te bekijken en te ordenen. Een megaopdracht. Inspiratie en creativiteit borrelen weer naar boven. Ik ga er iets prachtig van maken
Op vrijdag 22 juni om 19.45 komen de eerste belangstellenden toe. Collegas, geburen, familie, kennissen en kandidaat pelgrims. Belangstellenden vanuit heel de regio. Naar schatting 250 toehoorders. Indrukwekkend en ontroerend. Santiago in het verre Galicie oefent een aantrekkingskracht uit tot ver buiten zijn grenzen. Daarover is geen twijfel. Ik was geëmotioneerd bij het begin van mijn tocht, maar nu ook bij het begin van mijn uiteenzetting. Beginnen is moeilijk. Dat is duidelijk. Maar eens de emotie wegebt, maakt ze plaats voor passie en vuur. Ik vertel mijn verhaal. De aandacht is er. Ik som de ingrediënten op voor een geslaagde pelgrimstocht. Wat is de motivatie om te vertrekken voor de meeste pelgrims en wat was ze voor mij? Waarom gaan we naar Santiago en niet naar den Aldi in Praag? Vragen die ik probeer te beantwoorden. Via beeld en klank stel ik de persoonlijke beleving van de tocht voor. De snel opeenvolgende beelden en de muziek die me onderweg soms kippenvelmomenten bezorgde besmetten de zaal met het volkomen ongevaarlijk Santiago virus. Ze leiden de toeschouwer in 35 minuten flitsend door België, Frankrijk en Spanje. Er zijn er enkele die goesting krijgen om te vertrekken.
Na de pauze kregen vraagstellers de kans om alles wat ik niet vertelde uit me los te peuteren. Welke uitrusting had je mee? Heb je geen moeilijke momenten gehad? Vind je voldoende slaapplaatsen? Ook persoonlijke vragen en verzoeken werden gesteld.
De camino stopt niet in Santiago. Vandaag kan ik het hoofdstuk een beetje meer afsluiten. Het gewone leven wenkt weer volop. Op 2 juli vat ik de arbeid terug aan. Jawade!
Jullie reacties en felicitaties waren talrijk en bijzonder deugddoend. Ik kon onmogelijk op alle individuele mails reageren. De lijst met to do taken die mijn vrouwtje heeft samengesteld op mijn vraag om de resterende maand zinvol door te krijgen neemt me momenteel in beslag. Tuinonderhoud, schilderen, herstellingen die al jaren om mijn aandacht schreeuwen. Was ik maar wat trager gegaan
Nee, ook dit doe ik graag.
Indien jullie het verhaal van de camino uit mijn eigen mond willen vernemen, dit kan. Op vrijdag 22 juni om 20.00 uur in het OC achter de kerk in Lichtaart. Iedereen welkom.
Ik beloof een korte toelichting met beeldmateriaal en de kans om mekaar te ontmoeten en vragen te stellen. Alvast tot dan
Na een toch wel uitputtende tocht van 2160,53 km heb ik gisteren het einddoel gehaald. Heel wat kilos lichter. Volgens sommigen lelijk (das al veel langer) mager (nog magerder). Wel veel zwaarder en rijker aan toffe ontmoetingen met medemensen, passanten en soortgenoten op de camino. Bij aankomst op het plein voor de kathedraal brak het vat vol emoties. Mijn ogen werden vochtig en mijn stem beefde van vreugde en emotie. Terwijl ik dit schrijf komt de brok me in de keel. Zelfs 1 dag later... Het kan melig en stereotiep klinken en ook ik had niet verwacht dat het mij zou overkomen. Het is een mytische religieuse en spirituele plaats met een historisch verleden zonder voorgaande.
Na 55 stapdagen stopt de camino hier voor mij. De grootste omweg naar jezelf. Dit is een levenservaring en prestatie die me niet meer zal loslaten. Ook al lijk ik nu op een gespierd potlood, mijn ziel en mijn hart hebben een body buildingskuur gekregen.
Er rest mij u allen te bedanken. Bloglezers u hebt me enorm aangemoedigd en gesteund. Ik zal jullie via mijn blog zeer spoedig laten weten op welk moment jullie het verhaal uit mijn eigen mond kunnen vernemen.
Beste Marleen zonder jou steun en die van mijn kinderen was deze tocht onmogelijk. Ik ben jullie allen zeer dankbaar hiervoor.
Gisterenavond op een zonnig terras in Melide was het weer dolle pret. De kring pelgrims rond de tafel werd geleidelijk groter en vrolijker. Het begon met 2 Fransen. Patrick een Bretoens aphoteker op rust met de tronie van een walvisvaarder. Laurent actief ploegbaas in de bouw in Le Puy en Velay. Fransen kunnen wijn drinken en dat doen deze 2 dan ook geweldig. Het zijn geen chauvinisten, want ze kiezen voor vino tinto de Rioja. Ik assisteer hen samen met een Zeeuws burgelijk ingenieur. Even later krijgen we gezelschap van een Finse en Duitse. De Duitse is redelijk in de wind na het eten van Pulpo, de specialiteit in Melide. Het is inktvis. De loslippigheid komt echter door de witte wijn die ze er achterna kapte. Prompt bestelt ze een nieuwe fles. In een mum van tijd is ze soldaat. Nog maar een rode fles dan. Als ook nog 2 Noorse vrouwen het gezelschap vergroten is de ploeg compleet. De wijn blijft komen. Om 9 uur hou ik het voor bekeken.
De ochtend geeft me geen zwaar hoofd. De wijn en het gezelschap werkte heilzaam. Om 7 uur stap ik de mistige ochtend in. Snel kom ik aan de 50 km paal. In Arzua krijg ik opnieuw aansluiting met de Fransmannen in cafe Chacala in Arzua. De jongens drinken nu koffie.
Het is 16.15u.
Rudi kom aan op het grote plein in Santiago de Compostela. Een super emotioneel moment. Hij is sprakeloos en diep ontroerd.Hij heeft het gehaald.De 52 resterende kilometers wilde hij spreiden over 2 dagen, maar hij dacht: " nog maar 20km te gaan, die kunnen er nog gerust bij vandaag!"
Rudi heeft zijn intrek genomen in een hotelletje en is nu op zoek naar wifi. Daar ter plaatse heeft hij geen verbinding...dus vraagt hij zijn vrouwtje om de laatste woorden te schrijven.
Je moet het niet geloven hoor,...er komt straks heus nog wel een heel relaas in zijn eigen,sappig vertellende schrijfstijl. Ik laat het hierbij voor vandaag. Tot donderdagmiddag, Rudi. Ik wens je een goede vlucht naar huis toe.
Marleen
De albergue Ultreia in Portomarin is een aanrader. Ik geef de voorkeur aan privaat Albergues omdat ze minder anoniem zijn en het dikwijls gedreven mensen zijn die het boeltje runnen. Moeder Carmen met haar man en dochter. Prachtige behulpzame mensen. Ze doen hun job met passie. Gisterenavond na 1 uur slapen schiet ik plots om 22.00 uur wakker. Ik denk dat het al morgen is. Vals alarm. De tumult wordt veroorzaakt door zich op de slaap voorbereidende pelgrims. Het zootje is weer internationaal. Zuid Korea, Canada, Frankrijk, Duitsland, Ierland een Nederlander en een Vlaming.
Deze morgen ben ik weer bij de eerste wakker en weg. De drie Zuid Koreaanse goedlachse dames kan je niet voor zijn. Ze vallen uit bed in hun schoenen en verwijnen stappend. Gedisiplineerd volkske.
Ik heb vandaag zin om mijn lichaam nog eens af te peigeren. Met volle goesting begin ik aan mijn laatste lange tocht. Melide is immers 40 km. Het gaat steeds golvend op en af door het groene Galicia. Best te vergelijken met de kruising tussen Ierland en de Ardennen. Erg landelijk. Enkel een stel koeien onder begeleiding van hun schreeuwende en tierende niet meer zo jonge Spaanse hoedster kunnen mijn tempo breken. Massa's pelgrims haal ik in. Het is hier echt wel een beetje er over. Bussen Amerikanen en Spanjaarden met een dagrugzakje heupwiegend en keuvelend in pelgrimsoutfit. The plastic Pelgrims consumers. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de Galieciers dit allemaal een beetje comedy capers vinden.
Om 13.00 uur bereik ik na 41 km het kleine drukke stadje Melide. Ik ben moe en hongerig en dat is dik mijn eigen schuld. Enkel in Palas de Rei hield ik even halt om de energievoorraad wat aan te vullen.
Nog 52,5 km ben ik van Santiago. Ik ga er 2 dagen over doen. Ik heb mijn terugvlucht pas op woensdagavond. Het avontuur zit er bijna op. Nu is het echt wel aftellen... elke 1/2 km staat er een paal met de nog af te leggen afstand. Verloren lopen wordt nu echt wel moeilijk.
Als de laatste loodjes het zwaarst wegen dan mogen ze stilaan gaan komen... want het einde is in zicht. De moeheid na een dag stappen verdwijnt na een goede slaappartij. En slapen dat is hetgeen ik zeer graag doe EN ook geweldig goed kan. Ik slaap als een blok op alle plaatsen die je je maar kan bedenken. Dus ook in overvolle slaapzalen met snurkende zoogdieren. Om 6 uur trek ik de deur van de Albergue dicht in Samos. Ik snel door het ochtendlijke duister naar Sarria. Het is zondag en ik droom van verse pistolees. Ik zet me op een bank in Sarria en eet er oud brood. Onderweg naar Portomarin ontmoet ik een Amerikaanse professor filosophie aan de universiteit van Michigan. Hij heeft Nederlandse roots. Ik stap met hem naar Portomarin. Het is een rustige kerel van 62 jaar die wel flink stapt. En wat doe je met zo'n Professor? Filosoferen natuurlijk. Over de american way of live. Over politiek. Over de problemen in Europa. Het doodt de tijd en af en toe relativeren we alles om te genieten van het groene Galicische landschap. Het lijkt wel Iers met al die stenen walletjes. We stappen de 100 km paal voorbij. Nu is het echt bijna gedaan... Portomarin is even verder. Ik kies de albergue met de uitdagende naam Ultreia. Wat zoveel betekent als...niet opgeven...maar doorgaan. Carmen de eigenares is licht in paniek want er is geen warm water. De dochter lost het op maar voorlopig douchen we in haar badkamer. Als ik op de weegschaal ga staan mis ik 6,5 kg. Oei. Daar ga ik in restaurant Perez wat aan doen. Zit hier op 86,5 km van Santiago de Compostela.
Onder zware bewolking en in het pikkedonker verlaat ik mijn snurkende tochtgenoten. 2 Denen die met het einde van hun actieve loopbaan een breuk willen maken. Een Australische jongedame die in functie van de wereld rondreizen af en toe links en rechts wat betaalde klussen doet. Haar voeten lijken op een vulkaanlandschap. 2 Franse motorisch gehandicapten met hun begeleider. Een van hen stapt enorm moeilijk. Ik moedigde hen onderweg aan. Vriendelijke gasten. De begeleider plaagt me door te stellen dat hij hier wel voor betaald wordt. Ik stel me kandidaat om hem op te volgen. Hij gaat ook met pensioen. Het gaat wel tegenvallen voor u, schertst hij. Gij kunt volgens mij niet traag stappen. Een opvoeder met mensenkennis. Volgens mij bestaan er geen andere.
De klim naar O Cebreiro (1330m) is mooi. Klaterende beekjes. Rustige dorpjes met een Peregrinosbusines. Voor de top ontmoet ik nog enkele stappers. In de aanloop voel ik spindraden op mijn bezweet voorhoofd en op mijn benen. De klim is voor een ervaren stapper geen probleem. Een 3tal steile stukjes zijn verantwoordelijk voor een stijgende hartslag. Nog voor de top kom ik in Galicia. De laatste grens.
Op de top loopt er meer volk rond. Een toeristisch plaatske met dito handelszaken. Ik snel er door.
De lucht dreigt. Na 21 km stappen drink ik een Americano koffie in Alto de Poio (1337m) Hier enkel nog soortgenoten. Na de koffie wordt ik getrakteerd op een fikse bui. Regenjas en lange broek aan. Tijdens de afdaling door de eerste groene stukjes Galicia wordt het opnieuw warm en zonnig. Om 13.15 uur kom ik aan de Monasterio van Samos. Prachtig gebouw. Ik trek in de prive Albergue tegenover het historisch gebouw. Wassen, kleren wassen, buiten ophangen, eten en bloggen. Het leven van een pelgrim is zwaar Nog 120 km te gaan. De teller staat op 2022,06 km. Zou ik niet wat trager stappen?
Om 5 uur sta ik op. David de Canadees die al 110 landen in de wereld aandeed, maft verder. Ik sluip stil naar beneden en merk dat ik de eerste vroege vogel ben. Moorke op het vuur voor de koffie. Het aantal wakkeren neemt gestaag toe. Om 6 uur wil ik vertrekken. Iedereen zit te wachten tot de poort opengaat. Je kan verdorie niet weg. Een Duitse moeder met dochter vertelt me dat de poort pas opent om 7 uur. Ik herinneren mij nog technieken van bij het leger die we toepasten als we niet buitenmochten. Het lukt en wuif na mijn ontsnapping naar het Duitse duo. Ik geef hen de raad dit niet te proberen wegens, te gevaarlijk. Ik ben wel op stap van 6 uur. Hopelijk was dit de lastigste hindernis.
Na 22 km in Villafranca del Bierzo gooi ik de rugzak af. In een bar nuttig ik mijn koffietje. Nog een kleine 20 km en het is nog geen 10 uur. Wat lukt dit toch allemaal abnormaal geweldig goed. Nu nog 18 km de vallei van de Valcarce volgen. Licht oplopend, nooit ver weg van de snelweg Madrid- La Coruna die vakkundig op betonnen peilers en tunnels is neergepland. Ik sla een praatje met een Nederlands koppel uit Roosendaal. Hij fietste de Camino vorig jaar en laat nu zijn vrouw zien waar hij overal gezeten heeft. Ik ontmoet Toke een piepjonge Japanner die zijn nek pijnlijk verbrand is door de zon. Hij loopt opnieuw met de brandwonde in de zon. Ik speel efkens moeder voor hem, 'toke toke toke toch ge mut daa iet over doen' ... hij pist bijna in zijn broek van het lachen en lacht schuddebuikend zijn tanden bloot. Geweldig gezellige vent maar minstens even eigenwijs.
Een drietal gastronomisch fietsende Brabanders uit Eindhoven stopt bij elk terrasje. Ik provoceer hen door te stellen dat het toch onbegrijpelijk is dat ze zich ontspannen zonder dat er in hun land een regering is. Vlamingen zien Hollanders even graag als de Walen. Er komt altijd wat gezond plaaggedrag bij te pas.
Om 12.20 ben ik de hitte voor en land in de albergue municipal van Vega de Valcarce. 41 km onder de intussen licht pafgesleten zolen. Nog 162,5 km te doen. Morgenvroeg nog de lastige klim naar O Cebreiro. 700 meter stijgen en in totaal ook 41 km. De laatste zware dag. O Cebreiro is Gallicie. Op de top kan ik Santiago alvast ruiken... wat blijft dit toch goe gaan
Ik legde vandaag mijn steen neer op de hoogste top van de Camino. De Kempische ijzerertsklomp met schelpfossiel. Mijn stil maar nutteloos protest tegen het openrijten van natuurgebieden in functie van de vooruitgang. Ik wordt er 150gr lichter door.
Ik kijk met plezier terug naar de vorige dag. De ontmoetingen waren hartelijk. Na 5 minuten ken je iedereen. Ik neem met tegenzin afscheid van Ilse, Roland de Venezolaan, de twee kritische Nederandse fietsers uit Eindhoven die merken dat in hun land de geest uit de fles is. Ook was er de ontmoeting met de Waalse vrienden uit Namen. Zij promoten met hun estafettetocht om de camino te starten in Namen. Joseph haalt zijn voortreffelijkste vlaams boven. Schitterende vent. België mag niet verdwijnen. We moeten gewoon moeite doen om mekaar te verstaan toch?
De zonsopgang in dit berggebied blijft een goddelijke ervaring. Het kleurenspel met beweeglijk licht is een spektakel. Duizend keer krachtiger en gezonder dan de sterkste anti depressiva. Momenteel zit ik op een zonnig terras in Acebo. Vandaag probeer ik Ponferrada te bereiken.
Gisteren was ik erg moe. De tocht was slopend en ik voelde me niet erg fris meer. De beste remedie? Een goede nachtrust. Ik kroop er al om 20.00 uur in. Vanmorgen om 6.00 uur was ik dan weer zo fris als een hoentje. Onderweg krijg ik last van een klein medisch probleem. Ik spreek 2 Spaanse dames aan In Astorga. Ik vraag hen waar ik een dokter kan vinden. Ze verwijzen me naar de seguridad Social. Ze proberen me uit te leggen waar het in Astorga is. Op dat moment komt een behulpzame en zeer snelstappende jongedame aangestormd. De redster in nood. Het blijkt een Vlaamse verpleegster te zijn. Ik vertrouw Ilse Van der Auwera uit Putte mijn medisch probleem toe. We gaan samen naar de Pharmacie. De juiste pilletjes verschijnen op de toonbank. Dank u Ilse. Ik trakteer haar een koffie en daarna probeer ik haar te volgen tot in El Ganso. Wat een versnelling heeft die dame. Ze blijkt de nicht te zijn van Jurgen Huybrecht, meermaals winnaar van de Valentijnjogging. Wat is de wereld klein. We installeren ons in de kleinschalige albergue Gabino. Het is hier ongelooflijk internationaal en interessant. In de plaatselijke herberg maak ik een filmpje. De wijn is goedkoop en maakt de tongen los. Ook dit behoort tot de camino.
Het landschap wordt bergachtiger. Mooier. De eentonigheid van de Meseto ligt achter me. De bergen voor me. Morgen zal ik dankbaar zijn dat ik slechts 30km gestapt heb vandaag. Nog 243 km van Santiago. Het weer is schitterend. De sfeer onbeschrijfelijk geweldig. Het gevoel dat dit over een week stopt is dubbel.
Gisteren als een blok in slaap gevallen bij twee duitse leeftijdsgenotes. De een huismoeder en de andere psychiatrisch verpleegkundige. Aan beide beroepen dank ik mijn onbekommerde nachtrust. Er kon niks misgaan... om 5.15 wekt de wekker me uit een nog vaste slaap. Stommerik. Om 6 uur ben ik stapklaar. Snel kom ik in de periferie van Leon. Alle steden hebben een lelijke entree. Fabrieken en winkels. Ook Leon ontsnapt niet aan deze wetmatigheid. Ik maak het ontwaken mee van de stad. Twee geparfumeerde vrouwen snellen naar het werk. Wellicht gaan ze vandaag hun baas binnendoen? Een half slapende man strompeld ongemotiveerd uit de bus. Misschien een caminootje doen? Ochtendlijke pelgrimsfantasieen. Misschien had ik deze gedachten aan mijn slaapkamergenote moeten voorleggen.
Leon is een moderne propere stad met ook talrijke historische gebouwen. Zonder het te weten sla ik een variante in van de camino. Mooi maar veel langer. De hoofdroute volgt de grote weg.
Even buiten Leon krijg je een zicht op de bergketens in het noorden en het westen. Het gaat om de Cordillero Cantabrica en de Montes de Leon. Deze laatste moeten we over. Met Cruz de Ferro als letterlijk hoogtepunt van de camino. Maar dat is iets voor overmorgen.
Om 3 uur stap ik over een imposante brug die de Ria Orbigo overspant. Naast de rivier een installatie voor Middeleeuwse steekspelen. Vanavond slaap ik in de albergue San Miguel. Een artistieke keet met veel schilderwerken aan de muren. Je kan ook zelf je impressies op doek zetten. 48,4 km gewandeld en nu nog 273 km van het einddoel.
Na de lange tocht van gisteren en het late zondagse Spaanse avondmaal besluit ik om geen wekker te zetten. In de tot albergue omgebouwde kapel in Sahagun val ik makkelijk in slaap. Een normale mens zou zich rotergeren aan het onophoudelijk getater van Spanjaarden en Italianen en het feit dat het licht blijft branden. Mijn buurman is er erger aan toe. Elk spiertje tot achter zijn oren doet pijn. Hij sleept zich naar het toilet. Plots voel ik me enorm bevoorrecht met mijn carrosserie. Na een nachtje slapen voel ik me bijna volledig hersteld. Enkel de vino tinto die rijkelijk vloeide tijdens het vorige avondmaal geeft de specht in mijn hoofd de kracht om een licht Hilti geklop te ontwikkelen.
Om 7.15 zet ik mijn motor in gang. In Calzada del Coto kies ik voor de Calzada Romana. Deze weg is de eenzaamste die ik ken. Zonder treinspoor in de nabijheid zou je denken dat hij nergens naartoe leidt. In de zomer kan je maar best voorzien zijn van voldoende vocht. Je komt slechts 1 dorpje tegen. Vandaag leek dit uitgestorven. Mijn appel en powerbar (bedankt Paul) vergroten mijn overlevingskansen. Tot in Reliegos een woestenij en graanvelden. In de berm kleurrijke bloemen en wilde tym. Heerlijk reukend. Waar wonen hier die boeren? De agro-industrie kan duidelijk zonder. Het landschap wordt minder golvend en weids. Aan de verre horizon pieken van het Cantabrisch hooggebergte en de Picos. De harde wind op kop maakt van wandelen beuken op een losse keienpad.
In Reliegos in Bar la Torre serveert de olijke cafebaas met een broodje met hesp en eieren. Het gaat er in als zoete koek. Elk stukje muur staat beschreven met tekst. Zowel vanbinnen als vanbuiten. Op youtube vindt je een filmpje van dit fenomeen. Wat mij betreft een verplichte en bovendien de meest aangename halte van de camino. Als een Duitse jongedame me vraagt of ik geen koude benen hen met die korte broek en ik neen antwoord omdat ik ze insmeer met eendenvet, schatert de cafebaas het uit.
Volledig terug opgeladen zet de stapmachine zich terug op gang om na 45 km stil te vallen in Villarente.13 km van Leon. Nog 320 km tot Santiago.
Gisteren in Fromista nuttigde ik het avondmaal met 6 Engelstalige. 2 mannen en 4 vrouwen. De 2 uit Canada. De vrouwen uit Californie, Nieuw Zeeland, Zuid Afrika en Ierland. De wereld op een voorschoot. Allemaal tussen de 50 en 60. Als de rode wijn op tafel komt komt komen de verhalen. De Engelse dialecten, hun Europese roots, Schots, Pools, Rus. Sproeten zijn Schots. De zwarte haarkleur is van bij de kapper. Vrouwen en hun camouflagetechnieken.
Voor de middag ontmoet ik een fietsende dame. Ze woont in Nederland maar is Rijkevorselse van origine. Annemie is de jongste en enige zus van ex-profrenner Jos Abelshausen. We drinken samen een koffie in een bar in Carrion de los Condes. De koersbenen heeft ze pas laat ontdekt. Het is quasi de eerste keer dat ze zo'n lange fietstocht maakt. Met een goede conditie fietst ze sneller dan verwacht. Met een geboekte vlucht eind mei heeft ze nog een zee van tijd. Ze besluit een eindje naast mij te fietsen. Voor ik het besef heb ik 33 km gestapt. Annemie is ondertussen verkleumd van de kou. We nemen afscheid. Echte sportvrouw.
Na 60 km wandelen ben ik in Sahagun. Weeral een monsteretappe. De vorm is goed. Fitclass conditie hoor ik Danny Exelmans al denken. Ik kan nog moeilijk stoppen. Mijn Italiaanse stapmakker is hier ook. Enrico de pasta-eter. Ik heb hem terug te pakken na onze bergloop van de Pyreneeenoversteek. De begroeting is zeer hartelijk. We willen van mekaar weten welk parcours we volgden. Misschien stappen we morgen samen verder richting Leon. Wat is de wereld klein hier op de Meseta
Het is 9.00 uur en zondag. Ik versterk de inwendige mens in Carrion. Een Canadees spreekt me aan. Blijkbaar heeft mijn voorbijsteken gisteren op hem indruk gemaakt. Hij noemt me de snelste pelgrim die hij tot nu toe gezien heeft. Dan kent hij de pasta-eter Enrico nog niet. Vandaag staan er 20 km op de teller. Van in Fromista tot hier geen enkele pelgrim gezien. Ze slapen nog. Zijn ze plots van de planeet verdwenen? Niets van dit alles. In Carrion is de pelgrimsgekte terug. Vandaag gaan we nog wat km malen. De hoogvlakte is niet het meest mooie dat ik al gezien heb. Ik voel me plots terug in Noord Frankrijk. Ook wat regen op mijn dak en temperatureel zit het ook niet echt mee. Immer vooruit...
Voor de middag trakteerde de zwaar bewolkte hemel me op de eerste fikse Spaanse bui. Daarna gaten tussen die wolken en zonnige periodes. Eigenlijk aangenaam stapweer. Even voorbij Boadilla del Camino volg ik het Canal de Castilla. Zo kom je vanzelf in Fromista. Een klein centrum in de Meseta van Castilla. Een hoogplateau rond de 800 meter met een agrarisch hoofddoel. Graan in het kwadraat. Tot in Leon zal het landschap nauwelijks veranderen. En da's nog 120 km van hier.
Dank Marleen om de verslaggeving tijdelijk over te nemen. Het begint nu echt wel te kriebelen om de eindmeet te halen. De uithuizigheid begint te wegen.Maar vergis u niet, de pelgrim blijft er zijn in hebben.
Op dit moment nuttig ik een broodje ham met een tas koffie in hostel Puento Fitero in Itero de la Vega. Ik heb al 20,5 km gestapt. Ik wil nog in Fromista geraken. Nog 16,5 m. Haalbare opdracht. De opengesprongen blaar heb ik ingepakt en voorlopig zorgt ze voor weinig problemen. Nog 438 km. Marleen zet de bokma al maar koud...
Vanavond om 17.45u is Rudi toegekomen in Hontanas.Hij heeft er geen wifiverbinding. Daarom even van mijnentwege dit korte bericht.(om iedereen gerust te stellen)Rudi heeft vandaag maar liefst 59.5 km gestapt...dit omdat hij problemen had met het vinden van een slaapplaats. Vandaag is hij Burgos gepasseerd en daar heeft hij afscheid genomen van zijn 2 stapmakkers, die intussen huiswaarts aan het keren zijn.
Santiago komt nu wel echt dichtbij. Als ik me niet vergis nog zo'n goede 450 km. Intussen is er vanavond in de douche een grote blaar opengegaan. Afwachten dus wat dat morgen gaat geven. Tot heel binnenkort Rudi!
Marleen
Weer een record verbroken. Om 6 uur stapten we al. Lekker fris en donker. De koekoek roept. We hebben niet ontbeten. In St Juan is geen winkel. In Ages, nauwelijks 3 km verder, nemen we ontbijt bij een zeer vriendelijke dame. Spek met eieren. Vlaamser kan het nauwelijks. Nu verder richting Burgos. Daar neem ik afscheid van de Paulen. Al een geluk dat ik nog een propere zakdoek heb...
Als de laatste loodjes het zwaarst wegen dan mogen ze stilaan gaan komen... want het einde is in zicht. De moeheid na een dag stappen verdwijnt na een goede slaappartij. En slapen dat is hetgeen ik zeer graag doe EN ook geweldig goed kan. Ik slaap als een blok op alle plaatsen die je je maar kan bedenken. Dus ook in overvolle slaapzalen met snurkende zoogdieren. Om 6 uur trek ik de deur van de Albergue dicht in Samos. Ik snel door het ochtendlijke duister naar Sarria. Het is zondag en ik droom van verse pistolees. Ik zet me op een bank in Sarria en eet er oud brood. Onderweg naar Portomarin ontmoet ik een Amerikaanse professor filosophie aan de universiteit van Michigan. Hij heeft Nederlandse roots. Ik stap met hem naar Portomarin. Het is een rustige kerel van 62 jaar die wel flink stapt. En wat doe je met zo'n Professor? Filosoferen natuurlijk. Over de american way of live. Over politiek. Over de problemen in Europa. Het doodt de tijd en af en toe relativeren we alles om te genieten van het groene Galicische landschap. Het lijkt wel Iers met al die stenen walletjes. We stappen de 100 km paal voorbij. Nu is het echt bijna gedaan... Portomarin is even verder. Ik kies de albergue met de uitdagende naam Ultreia. Wat zoveel betekent als...niet opgeven...maar doorgaan. Carmen de eigenares is licht in paniek want er is geen warm water. De dochter lost het op maar voorlopig douchen we in haar badkamer. Als ik op de weegschaal ga staan mis ik 6,5 kg. Oei. Daar ga ik in restaurant Perez wat aan doen. Zit hier op 86,5 km van Santiago de Compostela.
Onder zware bewolking en in het pikkedonker verlaat ik mijn snurkende tochtgenoten. 2 Denen die met het einde van hun actieve loopbaan een breuk willen maken. Een Australische jongedame die in functie van de wereld rondreizen af en toe links en rechts wat betaalde klussen doet. Haar voeten lijken op een vulkaanlandschap. 2 Franse motorisch gehandicapten met hun begeleider. Een van hen stapt enorm moeilijk. Ik moedigde hen onderweg aan. Vriendelijke gasten. De begeleider plaagt me door te stellen dat hij hier wel voor betaald wordt. Ik stel me kandidaat om hem op te volgen. Hij gaat ook met pensioen. Het gaat wel tegenvallen voor u, schertst hij. Gij kunt volgens mij niet traag stappen. Een opvoeder met mensenkennis. Volgens mij bestaan er geen andere.
Ik legde vandaag mijn steen neer op de hoogste top van de Camino. De Kempische ijzerertsklomp met schelpfossiel. Mijn stil maar nutteloos protest tegen het openrijten van natuurgebieden in functie van de vooruitgang. Ik wordt er 150gr lichter door.
Gisteren was ik erg moe. De tocht was slopend en ik voelde me niet erg fris meer. De beste remedie? Een goede nachtrust. Ik kroop er al om 20.00 uur in. Vanmorgen om 6.00 uur was ik dan weer zo fris als een hoentje. Onderweg krijg ik last van een klein medisch probleem. Ik spreek 2 Spaanse dames aan In Astorga. Ik vraag hen waar ik een dokter kan vinden. Ze verwijzen me naar de seguridad Social. Ze proberen me uit te leggen waar het in Astorga is. Op dat moment komt een behulpzame en zeer snelstappende jongedame aangestormd. De redster in nood. Het blijkt een Vlaamse verpleegster te zijn. Ik vertrouw Ilse Van der Auwera uit Putte mijn medisch probleem toe. We gaan samen naar de Pharmacie. De juiste pilletjes verschijnen op de toonbank. Dank u Ilse. Ik trakteer haar een koffie en daarna probeer ik haar te volgen tot in El Ganso. Wat een versnelling heeft die dame. Ze blijkt de nicht te zijn van Jurgen Huybrecht, meermaals winnaar van de Valentijnjogging. Wat is de wereld klein. We installeren ons in de kleinschalige albergue Gabino. Het is hier ongelooflijk internationaal en interessant. In de plaatselijke herberg maak ik een filmpje. De wijn is goedkoop en maakt de tongen los. Ook dit behoort tot de camino.
