Dag 78 : Van Terradillos naar El Burgo Ranero 31 km
'So ein tag, so wunderschön wie heute ...'
Dat lied speelt vandaag voortdurend in mijn hoofd. Ik ben bijna de ganse dag al in het gezelschap van Katrin en Antonia uit Duitsland en nu liggen we naast elkaar te zonnen in ligzetels in de grote tuin van de 'alberge'.
Het was werkelijk een wondermooie dag vandaag en nog!
Ik vertrok om 7. 20 u. onder een prachtige sterrenhemel in het licht van de volle maan. Het was terug bijna windstil. Het landschap was het eerste stuk weer licht glooiend. Even na 8u. leek de maan aan de horizon de aarde te raken. Heel mooi! Ik keerde me op en zag een schitterende zonsopgang. En mee verbleekte de maan.
De zon toverde een ellenlange schaduw van mezelf op mijn pad, die je zo zag krimpen terwijl de zon hoger klom. In gedachten was ik even omringd door mijn leerlingen. Elk jaar trek ik op een zonnige dag op verschillende tijdstippen met hen naar buiten om de schaduwen te bestuderen en te meten. Ze moesten er op dat moment hier even bij zijn geweest. Ik kon me hun enthousiasme zo voorstellen.
Wat me opviel, was dat de vogeltjes zo lustig floten vandaag. Het beloofde een fantastische dag te worden.
Na een achttal kilometers, rustte ik even op een bank en zag dan Katrin en Antonia naderen. Ik had niet gedacht hen nog terug te zien. De vreugde was wederzijds en we stapten de rest van de dag samen. Na 23 km wilde Antonia een slaapplaats reserveren, maar omdat het ondertussen zo een heerlijk wandelweer was, konden Katrin en ik haar overtuigen om er nog 8 km aan te lappen. We grapten dat we in El Burgo Ranero een herberg zouden vinden met een grote tuin met ligzetels,... In het dorp aangekomen, rond 15 u. wees een vrouw uit het dorp ons de weg naar, volgens haar, de mooiste herberg. We stapten er naartoe en het eerste wat we zagen was... een mooie tuin met ligzetels! We schaterden het uit en deden de reeds aanwezige pelgrims verbaasd opkijken.
Geen tien minuten later lagen we languit in de ligzetels en genoten NIET van een cocktail, maar -op pelgrimsmaat- van stukjes appel en banaan, die Katrin met ons deelde.
'So ein tag, so wunderschön wie heute ... Lalalalalala.... '
Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 77: Van Carrion naarTerradillos de los Templarios 26 km
Mijn was hangt lekker te wapperen in de wind en ik zit op het terras uit de wind te genieten van de zon. Ik voel me terug kiplekker! Gelukkig, want de eerste 17 km vandaag was er alleen onze weg en rondom ons een eindeloze vlakte. Geen dorpjes, geen bars, zelfs zelden een boom of struik om achter te schuilen. Je kan je wel voorstellen hoe blij ik was dat mijn buik niet meer rommelde! Sommigen vonden het een saai stuk. Tja, de weg was kaarsrecht en leek eindeloos en boven ons hing een grijze lucht, maar mijn blik werd voortdurend getrokken naar het noorden. Daar kleurde de lucht lichtblauw en er vormden zich voortdurend wisselende, prachtige wolkenformaties. Ik dacht aan Marcel, die de wolken graag bestudeert en benoemt. Vandaag zag ik, denk ik, een 'lenticularis', een wolk gelijkend op een ufo, door de krachtige wind gevormd. Ja, de wind was weer krachtig en fris. Hij blies me af en toe bijna van het pad, maar ik stapte dapper voort. Ik voelde me terug super. Ik passeerde de altijd vriendelijke Bill uit Chicago, de mannen uit Arizona en Alan uit Engeland en maakte met iedereen even een praatje. En als ik weer alleen was, zong ik ... "It's a long way to (Ti) Compostela, it's a long way to go. But, I'll go there, to Compostela, I'm the happiest girl you know! Lalalala, lalalala,..." Ik zag gisteren op T.V. beelden van noodweer met erge overstromingen in midden en Zuid-Spanje. Bijna in heel het land regende het de laatste dagen overvloedig. Maar hier regende het enkel 's avonds een beetje of 's nachts. Ik ben echt een geluksvogel wat het weer betreft, al 77 dagen lang! Laat de wind maar waaien, die krijgt me niet klein! Ik vond na 26 km een geweldige herberg en geniet weer van het samenzijn met de andere pelgrims. Je komt vaak dezelfden tegen en het voelt een beetje alsof we familie zijn van elkaar. Het kan echt heeeeel gezellig zijn. Ik heb er weer enorm veel zin in. En honger dat ik weer heb! Een biertje heb ik me alvast weer laten smaken vandaag. Aan jullie allen: een heel fijn weekend! ;-) Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 76: Van Fromista naar Carrion de los Condes 21 km
Hola! Ik heb net lekker lang in een warm bad gelegen. Dat was lang geleden! Tja, na weer een nacht van geklauter, heb ik me nog eens een kamer voor mezelf in een 'hostal' gepermitteerd. Het was nochtans gezellig gisteren in de herberg. Ik zat er 's avonds aan tafel met vijf Fransen en kon zo weer de taal spreken die ik het liefst spreek. Veel honger had ik wel nog niet, maar ik at toch behoorlijk. Maar al voor middernacht werd ik weer wakker van gerommel in mijn buik.
Deze morgen sliep ik iets langer en om half 8 zette ik me aan de ontbijttafel met honger. Een goed teken, dacht ik. Ik at goed en vertrok welgezind om 8 u. Het landschap was weer anders. Ik liep tussen velden en weiden en een stuk langs een rivier. Alles was vlak. Geen glooiend landschap meer. Je kon heel ver kijken. Ik trok de kap van mijn jas goed aan want een strakke, koude noordenwind beet in mijn oren.
Van ver zag ik een man met twee zakken over de weide naar ons pad toe lopen. Toen hij mijn pad kruiste, zag ik dat hij een soort bessen of vruchten had geplukt. Ik vroeg wat hij daarmee ging doen. Hij zette zijn zakken neer, grabbelde tussen de rood-gele vruchten en haalde er dan een bruin, berimpeld exemplaar uit en gaf het me om te proeven. Alleen die bruine zouden goed zijn om zo te eten. Het smaakte niet slecht, een beetje als een overrijpe pruim, maar er zat geen pit in. Ik liep een kwartiertje langs de Spanjaard op en hij babbelde constant. Wat ik eruit begrepen heb, is dat hij er een soort likeur, een aperitiefdrankje, mee zou brouwen. Hij vertelde ook dat er altijd wind was op deze hoogvlakte, maar dat de temperaturen in het weekend terug zouden stijgen tot 20 graden.
In het dorpje aangekomen, sloeg hij een straat in en ik haastte me naar de bar voor een dringend bezoek aan het toilet! Ik dronk een camillethee en stapte verder.
De laatste 6 km waren minder mooi omdat we langs een rechte straat liepen, met aan de andere kant omgeploegde velden. De koude wind deed iedereen aan een flink tempo doorstappen. Ik rende het laatste stuk bijna, niet zozeer voor de koude, maar... Hier in het stadje aangekomen, zag ik aan de eerste bar de Duitse Katrien van op het terras naar me wuiven. Ik verontschuldigde me vlug en liep regelrecht naar het toilet. Oef! Eindelijk! Katrien wees me de herberg waar zij had ingeschreven en zei dat het niet slecht was. Ik twijfelde, maar mijn buik zei me dat ik beter nog een nachtje... Ik zag een bord met 'Information peregrino', stapte er binnen en vroeg waar ik een kamer kon vinden voor deze nacht. Na een telefoontje, zei de dame dat alles volzet was in de hotels of pensions. Ik maakte duidelijk dat ik een beetje ziek was en toch graag een kamer voor mezelf had. De vriendelijke dame wou me graag helpen en ging dan met me mee door de straat en belde aan bij een pension dat normaal pas om 14 u. de deuren opende. Het was 13 u. Een werkman deed open en na wat gepraat, vroeg hij mijn paspoort en bracht me naar een kamer. Om 14 u. moest ik me maar melden aan de receptie om te betalen en dan zou ik mijn identiteitskaart terugkrijgen. Ik bedankte de vrouw om dit voor mij te regelen. Wat heb ik toch weer geluk! :D
Ik hou me vandaag aan een dieet van bananen, wat droog brood, een stukje pure chocolade, water en immodium en vertrouw erop dat dat in combinatie met veel rust voldoende zal zijn om het gerommel uit mijn buik te krijgen. Ondertussen hoorde ik dat meer pelgrims ziek zijn geworden na het eten van dezelfde vis in hetzelfde restaurant in Burgos waar ik at.
Mijn broeken beginnen wel wat te slobberen. Ik moet de riem weer wat meer aantrekken om ze op te houden. Ik heb geen weegschaal meer gehanteerd, maar ik vermoed dat ik terug het gewicht heb van in mijn tienerjaren! Ik zie net door het venster dat de oude kerk hier tegenover open is. Ik heb nu wel begrepen dat de meeste kerken in Spanje tussen 17 u. en 19 u. open zijn en heb er ondertussen ook al veel bezocht. Ze zijn heel anders dan in Frankrijk. Veel kleurrijke beelden hier en vooral veel goud. Soms vind ik het teveel glans en glitter, maar waar het kan, stap ik even binnen. Dat ga ik nu dus ook even doen en dan vroeg naar bed!
De nacht in een kamer tussen frisse lakens heeft me deugd gedaan. Ik voelde me vanmorgen een heel stuk beter. Om half 8 ging ik op pad. Het was koud buiten, maar het was windstil. Twee mannen uit Arizona begroetten me met "Hello, the Belgian woman! How are you?" Ik herkende ze niet meteen. "We ontmoetten elkaar op dag 64 van je tocht", zeiden ze. "Is het nu al dag 75? Wauw! Keep on walking, girl!"
Ik stapte even met hen mee, maar versnelde dan mijn pas om in mijn eigen ritme te lopen. Vandaag was het de ongerepte natuur die me energie gaf. Het is wel niet de mooiste periode van het jaar wat betreft bloemen en planten, maar toch... Na 10 km keek ik tegen een berg op die we over moesten. Een pittige beklimming. Alhoewel het nog maar 9 graden was op dat moment, deed ik mijn jas uit en nog moest ik het zweet van mijn voorhoofd wissen! Er was een herberg na 16 km, maar toen was ik nog niet moe. 10 km verder zou de volgende zijn. Ik zag de Duitse Antonia en Katrien terug en stapte met hen mee. We dronken samen iets aan de herberg, waar ik wilde verblijven, maar het dorp sprak me niet aan en dan deed ik er samen met de Duitse vriendinnen nog 6 km bij. We waren alle drie blij Fromista te zien, want de laatste kilometers waren zwaar. Het was 16 u. en er waren nog maar enkele bedden vrij. Ik slaap weer boven op een stapelbed omringd door mannen in een ruimte met 40 bedden. Ik voel me nog niet echt goed en begin stilaan terug te verlangen naar mijn eigen bed thuis en dat deed me even tellen... Ik moet nog ongeveer 425 km stappen. Dat ga ik waarschijnlijk doen in 19 etappes. Dat betekent dat ik op 15 oktober Santiago de Compostela kan bereiken, iets eerder dan voorzien! :D Het kort dus echt op. En al ben ik het nu soms wel beu, I WILL KEEP ON WALKING! Verzonden met mijn Windows Phone
En toen kwam... de diarree. Ik voelde me gisterenavond wat misselijk en had maagkrampen toen ik om half 10 gin slapen. Rond 1 u. werd ik wakker met hevige buikkrampen. Vervelend als je boven op een stapelbed ligt! Ik klauterde dat moeilijke laddertje op en af voor een toiletbezoek. Deze morgen voelde ik me slap en mijn benen voelden nog steeds zwaar, maar ik wou verder. Ik at een blokje pure chocolade dat nog in mijn voorraadtasje zat en dronk een slok water. En dan raapte ik vlug al mijn moed en spullen bij elkaar en verliet al voor zeven uur de herberg. 1 km verder zag ik door de openstaande deur van een bar broodjes met kaas op de toonbank liggen en dacht dat het misschien toch verstandig was om een ontbijt te nemen. Ik stapte als eerste klant binnen en bestelde thee en een broodje. Al vlug kreeg ik het gezelschap van een Franse pelgrim aan mijn tafeltje. De dertiger is steeds gekleed in een jeans en lange, zware leren jas. Wat een idee met die warmte!
De stad Burgos verlaten ging gelukkig sneller dan ze binnenkomen. We liepen wel nog een hele tijd dicht naast de grote wegen. Na 12 km naderden we een dorpje met nog een bar. Ik haastte me naar het toilet. En terwijl iedereen zich warmde aan koffie of warme chocomelk dronk ik een koude cola. Het was het enige wat me kon bekoren. Na een pauze van 20 minuten trok ik verder. Geen twee minuten later stapte ik midden in de natuur door een heerlijk glooiend landschap. De wind waaide nog krachtig en koud, maar na de felle regen van gisterenavond en vannacht was de lucht zo fris en zuiver. Ik ademde diep in en uit. Ik weet niet of het aan de cola lag of aan de natuurpracht rond me of de zuivere lucht, maar plots voelde ik de energie weer in me opborrelen. Ik vergat mijn rommelende buik en mijn pijnlijke hielen en genoot... en genoot... en genoot! Ik kreeg zelfs zin om te zingen en te huppelen, maar dat laatste heb ik toch maar gelaten. Ik maakte onderweg kennis met de 60-jarige Karen uit Denemarken en stapte een stuk met haar mee. We ontmoetten een terugkerende pelgrim die ons waarschuwde voor 'bedbugs' in de volgende herberg ( op 20 km van Burgos). Uitslag door die vieze beestjes in vieze bedden, dat kon ik wel missen! Ik dronk daarom in het dorp alleen opnieuw een cola en at een banaan, rende dan naar het toilet en stapte weer verder. Ik liet onderweg drie herbergen links liggen en vond dan, na 32 km, een kamer in een klein hotel. Dat had ik nodig vandaag: een kamer met w.c. en douche voor mij alleen! Het is heerlijk om weer eens tussen frisse lakens te kunnen slapen en me met een grote handdoek te kunnen afdrogen. Een hele luxe voor een pelgrim! Ik sliep tussen 16 u. en 17 u. al even. Het bed is dus getest en meer dan goedgekeurd! Ik denk dat het een heel nieuwe kamer is. Alles is in elk geval heel netjes en dat voor een lage prijs. In Spanje is alles trouwens veel goedkoper dan in Frankrijk of België. Ik ga proberen dadelijk een lichte maaltijd naar binnen te werken. Ik verheug me al op een lange, rustige nacht zonder gesnurk en gezucht... en wens jullie hetzelfde! Verzonden met mijn Windows Phone
Is het de wind? Is het de gehaastheid om een bed te vinden in de herberg? Of beginnen de afgelegde kilometers nu toch te wegen? Feit is dat ik weer zo ontzettend moe was vandaag. Mijn benen voelden zwaar aan en mijn hielen en knieën pijnlijk. Ik wou de mooie stad bezoeken namiddag, maar ben na een half uur teruggekeerd en heb bijna twee uur geslapen.
Deze morgen voelde ik me nochtans fit na een -naar Spaanse normen uitgebreid- ontbijt met geroosterd brood met jam, thee en fruitsap. De tocht begon met een stevige beklimming. Boven op de top van de 'Matagrande' voelde de strakke wind ijskoud aan. En dan volgde een lange afdaling. (Vandaag zakten we meer dan 200 m.) We zagen al van ver de grote stad liggen. We stapten rond de luchthaven en dan kilometers lang door het industriegebied, een heel saai stuk waar geen einde aan leek te komen. Ik had gisteren gehoord dat velen de bus zouden nemen tot het centrum om dat vervelende stuk te vermijden. Dat had ik misschien beter ook gedaan!
Ik slaap vannacht in de gemeentelijke herberg met 176 bedden, maar het is hier heel ruim en netjes met slaapruimtes voor telkens 16 personen. De herberg ligt pal in het centrum, tegenover de immense kathedraal. Om 19.30 u. is er een pelgrimsviering in die kathedraal. Daar ga ik straks naartoe. Ik heb met enkele anderen afgesproken om daarna samen te gaan eten. Dat is altijd plezant. En dan voor het slapengaan de benen eens goed insmeren en masseren en dan gaat het morgen wel weer! Aan opgeven denk ik nog lang niet! :) Morgen staat trouwens een makkelijke etappe van 20 km op het programma. En in het totaal heb ik nog 'nauwelijks' 500 km meer te gaan!
Wat een rijkdom om veel talen te kunnen spreken! Zo zat ik gisterenavond aan tafel met het komische Braziliaanse koppel, een koppel uit Washington en twee Duitse vriendinnen. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld voor 9 euro, wijn inbegrepen. In praatte in het Engels en Duits, maar de Brazilianen wilden ook vanalles vertellen.
Alhoewel ik nooit Portugees leerde, was ik tot mijn eigen verbazing de hele avond aan het vertalen van het Portugees naar het Engels of Duits en omgekeerd. Wat ik er allemaal uitgekraamd heb, is niet te filmen, maar we verstonden ons wel en we hadden veel plezier! Richard uit Washington vond een pakje kaarten en een bakje centjes. Hij vroeg of iemand mee wou kaarten. Ik was de enige kandidaat. We zetten ons aan een kaarttafeltje en hij leerde me pokeren. Na een uurtje pokeren riep hij lachend "I surrender!", want ik won elk spel. Rond 22 u. gingen de lichten uit in de slaapruimte. We hoorden de storm buiten razen. Ook deze morgen stormde het nog. Ik vertrok als eerste om half 8 na het eten van een paar gedroogde vijgen en een slok water. Na drie km zou er een bar zijn waar we konden ontbijten, maar die was dicht. Na nog eens drie km kon ik een boterham kopen en een tas thee drinken. En dan was ik klaar om aan de grote beklimming te beginnen die ik op mijn kaart had gezien. Het bospad vertrok meteen steil bergop. De bomen hielden de wind wat tegen, maar op de top werd ik bijna omver geblazen. Op een moment liep ik midden tussen de koeien. (Ik vroeg een andere pelgrim om even een foto te maken.)Op die plaats waren we alweer 240 m gestegen. We bevinden ons nu op 1040 m boven de zeespiegel. De laatste 6 km waren zwaar door de strakke wind. Na 24 km stapte ik een herberg binnen. Het was 14 u. Ik was doodmoe. Zo uitgeput heb ik me zelden gevoeld. Zonder eerst te douchen heb ik me op mijn bed gelegd en heb meer dan een uur geslapen. Gelukkig was er daarna lekker warm water om te douchen. Ik voel me terug tiptop! En raad eens wie er net arriveert? Jiho, samen met nog vijf Koreanen! Dat was even geleden. Er zijn nog net genoeg bedden voor hen. Ik heb een hele tijd met Jiho alleen op een bank gezeten, buiten voor de herberg. Hij vertelde me dat het fijn was om Koreaans te kunnen praten, maar dat de groep eigenlijk te groot was. Hij moest met teveel mensen rekening houden. Ik begreep hem helemaal! Ik vond het heerlijk om hem terug te zien. We genoten van elkaars gezelschap.
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
Ik dronk een camillethee en stapte verder.
