Iedere beroemdheid heeft zo wel zijn café. Hemingway had zijn "Bodegita" en zo heb ik mijn "Chakana". Ik kom hier zowat elke dag - voor een dagschotel, een soepje, een ijsje, een pintje, een sapje,.. Het is leuk gelegen aan de plaza en vanbinnen heeft het een rustieke sfeer. Beetje donker en mooie oude tafels. De muziek is altijd goed. Soms een keertje jazz, de soundtrack van Kill Bill en ik hoorde zelfs al "The robots" in een versie van dj Coconut. Kortom, echt mijn plekje. Ik heb ook mijn vaste plaats. Ik zet me steevast op de hoek van de grote tafel. Aan een klein tafeltje is eerder zielig - aan de grote tafel heb je eerder het schuif-maar-aan-gevoel en dus meer kans op interactie. Had ik al gezegd dat het eten hier tot het beste van het dorp behoort? Zo, meer hoeven jullie niet te weten - de Chakana is gewoon Chakana, ¿verdad?
Wat een pech, wat een zonde. Gisteren had ik drie hoogstaande prozastukjes geschreven, maar ze zijn blijkbaar niet over Brazilië geraakt. Wel, wat hebben jullie zoal gemist.. Voor te beginnen een pracht stukje over een bezoek aan de lokale kapper. (Ik ben weer bijgewerkt). En verder nog een korte opsomming van de plannen. Kort gezegd: morgen vertrekken we uit Samaipata. Tijd om te reizen en dus nemen we - als alles goed gaat - de nachtbus naar Sucre. Van hieruit een bezoek aan de bekende markt van Tarabuco en daarna verder naar Potosí (Hebt ge de mijne al gezien?). Stilletjes aan richting Argentinië, want de voetbalcompetitie loopt ten einde en hier ligt toch één van de highlights van deze reis - de Boca Jrs. Ik ga hier niet weg voor ik ze gezien heb. Na "el numero uno" (aka Royal Antwerp Equipo del Futbol) zijn de Boca's ongetwijfeld de meest tot de verbeelding sprekende voetbalploeg del mundo. Zowaar ik het gezegd heb. Boca´s here we go.
Mensen vragen zich weleens af of ik een reisgenoot heb. Aanleiding hiervoor is het veelvuldig gebruik van het goedbekkende "we" in mijn verslagjes. Momenteel beperk ik me echter tot het alleen-reizen. Je komt natuurlijk wel wat volk tegen, zeker in Samaipata waar ik toch een kleine drie weken verbleef. De kans is reëel dat ik enkelen onder hen weer zal tegenkomen. Hoogstwaarschijnlijk in Patagonië waar het reisseizoen het kortste is en dus iedereen op dezelfde moment afzakt. Het is leuk om mensen te ontmoeten, maar ik ben niet zo kwistig in het uitwisselen van coördinaten. Ik heb welgeteld twee emailadressen op zak en wie weet komen ze nog van pas, maar evengoed ook niet. Mensen om te onthouden: Marcel uit Maaseik - de Ier Ruairi - Kilo de peaceworker uit Californië - Jan uit Zoersel die een huis aan het bouwen is in Samaipata - Katia de geitenboerin uit Duitsland - Pablo de semi-Boliviaan die voor twee jaar met de fiets door Latijns-Amerika zal reizen - Andres en Dora van Andoriña - het lijstje Belgen - ... Gisteren heb ik afscheid genomen van An en Dominique. Het gaat hen goed. Mij rest nu nog een mooie lange reis - op mijn ééntje, maar laten we het koninklijke "we" in ere houden. Je hoort nog van ons.
Sucre. Wat een rotnacht. Gisteren had ik nog een transfer gemaakt van hostel. Hostal Marcus was niet alleen éénderde goedkoper, bovendien ook charmanter en centraler gelegen. De kleine toegift aan comfort nam ik erbij. Ikke content - heel content zelfs. Helaas, dit was eventjes buiten de fiesta in een aanpalend appartementje gerekend. Het feestje duurde tot 8u deze morgen. Niets aan te doen. Met een zwaar hoofd en een geprikkeld humeur neem ik even de plannen van de dag door. Tarabuco, het indianenmarktje op zestig kilometer van Sucre, dit hadden we aangestipt. Onze 'coche' zit stampvol en op de chauffeur en de co-piloot na heb ik het beste plekje weten te versieren. Vier Bolivianen voor me, twee naast en vier achter me, netjes centraal dus. De vraag die ik stel en meteen zelf beantwoord wekt gelach op: '¿Es cuantas horas a Tarabuco? Un, ¿verdad?'. Een man, de meest informatieve van het gezelschap, maakt een kleine schatting. Het zou er één kunnen zijn, misschien ook wel twee, en wie weet twee en een half - beetje afhankelijk van het reisverloop.. Reisverloop? Goed, dat weten we dan ook weeral. Reizen dus, daar kwamen we toch voor. Niet met een toeristenbus - nee dat doen we niet. Plezant? Nee, natuurlijk niet. En zo vertrekken we met veertien richting Tarabuco. Al gauw krijg ik sensitieve gewaarwordingen. Mijn gezelschap draagt een geurtje mee. Je kan het hen niet kwalijk nemen, het is er gewoon. En dit krijgt nog een extra cachet als een baanverkoopster drie zakjes met petat, maïs en spek weet te slijten. Eten uit een zakje, het is me wat. Nu nemen mijn voeten de rol van mijn neus over. Wat een ervaring, een stukje spek tussen mijn tenen. Geweldig. En zo gaat ie verder tot in Tarabuco. De markt is niet wat ik dacht te verwachten. Het gros van het aanbod is toegespitst op de touristenmeute. Niet zo interessant, maar de charme ligt vooral in de aanwezigheid van de locale indianenbevolking in kleurrijke traditionele kledij. Heel fotogeniek allemaal, dat wel. En dus toch nog het tripje waard. Ik zet me wat in de schaduw en overschouw het allemaal. Niet lang meer, en ik ben weer onderweg naar Sucre. Hopelijk deze keer geen spek onder mijn bek..
