Hoi. Pas geïnvesteerd in een peperdure fiets de puta madre en geen centjes meer voor kleertjes.. Geen nood. Ga mee met de naked bike riders. Ze zijn trouwens op zoek naar couch.. Auwtsj.
Hebt u honger en lust u wel pap van lekker eten.. Even reclame maken dan voor 'Les Tables de Barcène' - het restaurant van los padres de Bertrand te Ciney. Ziet er gezellig uit, niet?
Deze morgen word ik naar een andere kamer doorverwezen, net als mijn twee andere kamergenoten. De verhuis is goed verlopen. We slapen nu een verdieping hoger. In mijn nieuwe kamer kom ik Yoris - een Zwitser met Belgische nationaliteit - tegen. Yoris is deze nacht redelijk dronken thuisgekomen. Na een maand in de bergen was het eventjes de teugels los gooien. Ondanks de kater zijn we meteen aan de praat. Van de Belgische politiek gaat het over naar ontwikkelingshulp in Africa en zo weer naar otra cosa. Onze voertaal is aanvankelijk Engels, maar we geven er al snel de brui aan en Spaans is nu de taal. Yoris groeide op in Burundi tot zijn veertiende. Daarna werd het Mali en zo naar Zwitserland. Hij heeft nooit in België gewoond, maar als Belg zijnde is hij toch geïnteresseerd in ons landje. Wederom een interessante kerel. Hij surft ook couch en de lift is zijn vervoermiddel. Zijn maatje - een Zwitser - is met de fiets en trekker van BA naar beneden tot in Ushuaia en zo weer naar boven gereden. Volgende bestemming is Bolivia. Cool. Na de babbel gaan we samen aan de kook en een reuze pasta is ons deel. Ondertussen wordt er gespeculeerd over de reden van onze verhuis. Het gerucht doet de ronde dat de Reina de Vendimia (zeg gerust miss Druif) in ons hostel wordt gestationeerd. (Zij die op de hoogte zijn, weten dat er grote feesten op komst zijn dit weekend in Mendoza - zie link Vendimia eerder). Dit bericht is nog niet geofficialiseerd, maar voor alle zekerheid laat ik toch maar een boek achter in de kamer. Het zal een koud kunstje zijn om het later weer op te halen. Alleen nog even nadenken over mijn openingszin - Hola reina, qué tal - of Jow, soy Pieter de Belgica ik lust graag druiven. Wat zal het worden? Dit alles in het volgende bulletin.
Na de Aconcagua-trip keer ik terug naar Mendoza. Ik besluit de avond af te ronden met een wandelingetje door te stad. Op zoek naar muziek beland ik op de Plaza Italia. Er is veel volk op de been en dat is niet toevallig. Het is namelijk het feest van de Italiaanse gemeenschap in Mendoza. Twee operazangers zijn aan het werk en rondom het plein zijn er kraampjes die de verschillende provincies van Italië vertegenwoordigen. Hier kan je lekkernijen verkrijgen. Umbrië valt ongetwijfeld het meest in de smaak met zijn tiramisu. Als je een half uurtje wil wachten in de rij, komt het wel goed. Ik ga alvast voor een portie picados en een glasje tinto ter waarde van dos pesos. Qué vida y tuttifruti.
Ik verlaat Mendoza voor enkele dagen om even de bergen in te trekken. De dienst voor tourisme in Mendoza maakt me niet veel wijzer en ik besluit om verder te informeren in Uspullata - een stadje in de bergen op weg naar Chili. Ook hier twee keer niets. Geen sendero's, dus de wandelschoenen worden niet aangebonden. Uit mijn broekzak haal ik een verfrommeld papiertje met erop een wwoof-adres. Het lijkt me wel leuk om eens een bezoekje te brengen en misschien vind ik er wel onderdak. Ik heb geen telefoonnummer en ook geen e-mail-gegevens. Mijn bezoek is dus onaangekondigd. Het kost me een taxi om er te geraken en ik beland op een verlaten plek zeventien kilometer verder. Als ik het domein op wandel, valt er niet veel te zien. Dit is niet direct een finca - geen dieren, geen groenten, geen fruitbomen. Het huis dat er staat heeft een beetje de vorm van een paddestoel en is opgebouwd uit organische materialen. Een man is aan het werk en als hij me ziet zegt hij de verwelkomende woorden: 'Qué necesitas?'. Bueno. Ik leg hem uit dat ik een bezoekje kom brengen en dat ik op zoek ben naar Carolina. Hij wijst me naar een boom waar ik kan wachten tot het einde van de siesta. Even later komt Carolina opdagen. Carolina is antropologe. Eind jaren zeventig op de vlucht voor het regime en zo in Mexico beland, daarna de Verenigde staten en verder nog in Burkina Faso en Polynesië. Sinds enkele jaren terug in haar land en ze heeft zomaar eventjes een droom van een huis gebouwd. Wat haar link met wwoof is, weet ik niet. Maar het valt me op dat er vaak beroep wordt gedaan op vrijwilligers bij de bouw van een eco-huis. Of ze verdere plannen heeft in tuinieren weet ik niet, maar in haar profiel op de web-pagina sprak ze toch over perma-cultuur en andere eco-systemen. Voor zover alleen een huis dus in de woestijn omringd door de bergen. Fantastische plek. Carolina heeft wel even tijd voor mij en ze geeft me een rondleiding in haar huis. Naast antropologie heeft ze duidelijk ook kaas gegeten van architectuur. Dit is werkelijk een interieur voor in de boekskes. Die design-tijdschriften waarvan je denkt: 'Dit bestaat niet'. Toch wel dus en een beetje onder de indruk neem ik afscheid van Carolina. Een wwoof-comunity en een eventuele plek om te overnachten heb ik hier niet gevonden, maar het bezoek was zeker de moeite waard. Carolina betaalt me de taxi terug en die deel ik met de vriendelijke - necesitas algo - werkman. In het dorp vind ik een camping en een aardig plekje voor mijn tent. Ik ben me nog maar net aan het installeren als ik word uitgenodigd voor een maté. German is de naam en zijn vriendin heet Flabia. Een gezellige babbel volgt en de volgende dag gaan we samen op stap met de auto langs de touristische trail : puenta del inca - parque provincial Aconcagua. Wat een lukje. Qué bueno. Los Argentinos son muy amables, me gustan mucho.
Elke dag moet er voor water worden gezorgd. Drinkwater tappen we af van het kraantje aan het Shell-station. Water voor den afwas halen we bij de buren. Dit is weliswaar een voorlopige oplossing. In de toekomst zal de diepe grond ons voorzien van het nodige water. Een put van twintig diep hebben we nodig. Het team dat dit euvel al klaren bestaat uit een werkman, een assadoman en een baas. De eerste dag wordt er een uur gewekt. De baas kijkt toe en de assadoman zorgt voor het vlees. Eerst dacht ik, wou - die gaat veel bokes eten. Maar uit zijn lunchpakket toverde hij zowaar heelder lappen vlees. Barbeque op het werk dus. Stel je voor dat je in ons landje loodgieter bent en alvorens naar de cyfon te kijken eerst op zoek gaat naar de bbq. Het bereiden en eten neemt zo'n drie uur in beslag. Om de dag af te ronden wordt er nog een uurtje gewerkt en we zitten nu zo'n tien diep. De volgende dag hetelfde ritueel, maar rond meter twintig breekt heel de boel af. Dag drie moet het gebeuren - volledig van vooraf aan. En jawel, de assado wordt ingekort en het levert op. Vandaag hebben we water in 't putteke. Het zal ons veel moeite besparen. Superbueno.
Hoho amigos. Ik zit op een scheet van Mendoza, de wijnstad van Argentina. Al het lekkers uit den Delhaize wordt hier geproduceerd. Dit vraagt een kijkje. En kijk. Is het nu net niet de maand van de Vendimia - het jaarlijkse wijnfestijn? Wat een toeval seg, dat we net nu naar Mendoza gaan. Amai, qué surprisa. U ziet maar. Nu zaterdag gaan we nippen van de tempranillo. Om jullie al in de sfeer te brengen zend ik alvast de webpagina door. Schol.
Op weg naar de finca passeren we telkens een minikioskje. Het moet zijn twee vierkante meter groot zijn en de trotse uitbater is 'El Negro'. Hij lijkt wel uit een spaghetti western te komen - scherp in het gezicht, een ruwe donkerroodbruine huid, plat zwart haar en piepfijne oogjes. Onze leverancier van frisse pintjes is hij en ondertussen zijn we vaste klant. De handel gebeurt via een raampje met tralies. Een fles past er net tussen - ideal. Soms is het luikje naar beneden, maar een 'hola, Negro' vanop straat volstaat om de boel te openen. Fantastische kerel, die Negro. Leg er nog eentje koud voor vanavond.
Wat een land, Argentinië. De architecte heeft zin in wat vakantie en is er even tussenuit zomaar in de volle opbouw van het project. Geen nood, we redden het wel. Als toetje mogen we haar auto gebruiken. Een babyblauwe Chevrolet (1956) en ik denk dat hij ooit nog van de familie Wemmel is geweest. Vliegen doet ie alvast niet meer, maar hij bolt. Leuk voor een uitstapje op zondag en zo geschiedde. Drie gringo's naast elkaar in een huge van een oldtimer op weg naar een meertje om wat te zwemmen. Halverwege krijgen we gezelschap van twee lifters - een vers koppeltje en behoorlijk high in the sky. Ze krijgen een ligplekje in de laadbak. Dankzij een gouden tip van een local weten we een goed baanrestaurantje te traceren. Slecht is ie niet, die choripan (broodje worst) en de papas fritas zijn enorm. Goeie tip en de zondag kan al niet meer stuk zowaar - ook al blijkt het meertje niet echt een zwemmeertje te zijn. No nadar, pero une siesta esta una buena alternativa. Na de dut terug in de truck. De lifters zijn nog steeds aan onze zijde en we leggen ze netjes weer detras in den bak. Hop naar huis voor een duik in ons eigenste beekje. Wat jammer dat we niet op de gastank gelet hebben. Als een slokop gaat het peil naar beneden en wanneer de lampjes rood kleuren zit er niets anders op dan de wegberm op te zoeken. Niet veel later vinden we een sympathieke collega chevroletter met een stevig stuk touw die ons naar het volgende naftstation sleept. Qué adventura. En zo komen weer thuis voor de welverdiende plons. Nog even opschudding als Katy wordt gebeten door een vis (?), een slang (?), een otter (?) of iets anders in het water. God mag het weten, maar ze heeft het overleefd en dat is ook al goed. Listo.
De fles is vol. De voorbije dagen zijn bloedheet geweest. Vochtig en warm. De remedie is een lange siesta. Van één tot vijf leggen we de wapens neer. Een lange dut of een plons in het fantastische beekje een beetje verderop is ideal. Met den bouw gaat het gestaag verder. De coördinaten liggen vast. Geen eenvoudige klus omwille van de ongewone vorm van het huis. Ondertussen zijn we de strook voor de fundamenten aan het graven. Het is best wel een beetje artie - een megaspiraal van zo'n meter diep. Met een beetje ondernemingszin kan je dit verkopen als kunst. In alle geval het was geen kunstje om het uit te tekenen. Het werkvolk is hier niet zo thuis in de wondere wereld der mathematica en supersonische meettoestellen zijn er niet. Gelukkig is Bertrand naar school geweest. In Wallonië weliswaar, maar het volstaat. Ik, op mijn beurt, heb me toegelegd op de constructie van droogrekken. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar ze staan er en de eerste druifjes en peertjes zijn al te drogen gelegd. Heden wordt het wachten op de post die Bertrand zal worden toegestuurd: een grote doos met chocolade, andalouse-saus, trappist y otras cosas. Qué barbaro.
Hoi. Pas geïnvesteerd in een peperdure fiets de puta madre en geen centjes meer voor kleertjes.. Geen nood. Ga mee met de naked bike riders. Ze zijn trouwens op zoek naar couch.. Auwtsj.
Onze droogrekken met peren en tomaatjes.
