Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
01-11-2014
even tegenspreken... niet à lles houdt op
1 november 2014: Allerheiligen en tijd om onze geliefden die ons verlaten hebben. Eigenlijk is dit verkeerd uitgedrukt, want nu, anderhalf jaar later, is mijn schat nog steeds dagelijks aanwezig. Haar leven hield op, maar het mijne gaat door. Het heeft een tijdje geduurd, maar na een maand of vijf heb ik een knop langzaam kunnen omdraaien en ben ik weer uit mijn huis gekomen. Een maand of wat eerder ben ik weer wat actief geworden op het internet. Ik ben een muziekliefhebber en kon mijn verdriet heel dikwijls kwijt in de muziek. Bijna dagelijks was hier in huis het nummer te horen "send me an angel" van The Scorpions. En kijk,het lijkt nu of mijn bede verhoord werd, dat mijn meisje medelijden met me had, dat ze zag dat ik er niet op vooruit ging. En ze heeft me een engel gestuurd. Maar net zoals met onze eigen relatie ben ik nu in een relatie gestapt waarin niets vanzelfsprekend is. Ik heb haar eerst enkele maanden gesproken op het internet en toen bleek dat er wel raakpunten waren, hebben we elkaar "in real life" ontmoet. En het klikte meteen, het is nu 11 maanden geleden. Heel vreemd maar het leek of we elkaar jaren kenden. En ondanks onze totaal verschillende cultuur, heb ik op vandaag het gevoel dat ze mij gestuurd werd, niet zomaar per toeval.
Er zijn zoveel verschillen, maar nog veel meer gelijkenissen met de liefde van mijn leven, dat het bijna beangstigend is. Ik heb haar leren kennen via de Facebookpagina van de partner van Carine's beste vriend. Toeval? Wie weet. Iemand die zich bezig houdt met de sterren, toonde mij op computersimulaties dat het in de sterren geschreven stond. We waren blijkbaar voorbestemd voor elkaar. We leven voorlopig nog op 11.000 km van elkaar, maar dank zij deze ontmoeting heb ik weer zin in het leven. We zijn nu dus officieel sinds 11 maanden een stel. Toen Carine en ik 11 maanden samen waren, waren we al een maand gehuwd. Ik had haar ten huwelijk gevraagd na 2 maanden verkering. Niemand zag het zitten en toch zijn we bij elkaar gebleven tot het einde. Waarom zou het nu niet lukken ? Net als mijn meisje toen, is mijn vriendin nu arm. In bijna een jaar tijd zijn we 4 maal samen geweest, goed voor samen 12 weken. En ze heeft zoveel gelijkenis... lief, eenvoudig, begripvol, respectvol (ook voor de blijvende gevoelens voor Carine), zorgzaam, spaarzaam... toen ze in België was ging ze mee naar het graf, niet elke dag maar toch vaak. De dag van haar vertrek is ze eerst nog bloemen gaan leggen op het graf van Carine en dankte haar dat ze met mij samen mocht zijn... het lijkt wel of ik gezegend ben. Ik heb weer momenten dat ik me gelukkig voel, maar nog dagelijks dwalen mijn gedachten af en spreek ik met Carine. Dat zal wel nooit veranderen, daarvoor zit het te diep. Enfin, ik wil maar zeggen: als je je liefste verliest, hoeft het niet het einde van alles te zijn. Sluit je niet af, het leven gaat door. Het is eerst steenhard, maar het wordt een beetje zachter als je je daar zelf voor open zet. En met een beetje goede wil krijgt het leven weer zin. Maar vergeet nooit wat geweest is, en verwacht niet dat wat komt hetzelfde zal zijn. Dat is een utopie. Maar het is leefbaar. En ongeacht wat komen zal, als ook mijn tijd gekomen is, wil ik bij mijn meisje de laatste rust krijgen. En ik hoop dat mijn en haar kinderen het goedkeuren, als het even kan wil ik dan dat ook de engel die ik als troost kreeg ook ooit een plaatsje bij ons krijgt.
