Dat is ongeveer het enige wat niet in orde was in de ruime omgeving. De bevoorrading in de winkels en de benzinestations heeft ook een beetje te lijden van de storm. De scholen zijn ook dicht maar dat kan ook omdat de eerste punten worden uitgeschreven.
Deze morgen ben ik voor het eerst een fietstocht gaan maken. Vijftien kilometer oostelijker is er ook zo goed als niets te merken van stormschade, behalve dat er een aantal winkels niet openen. Er vliegen sinds de storm wel veel meer helikopters over om hulp te verlenen.
Foto 1 : in Watercolour is het niet triestig om te wonen, er zijn veel parkjes.
Foto 2 : nu mag ik nog zo hard gefietst hebben maar ik krijg geen water in mijn mond bij het zien van deze taarten.
Dezelfde wandeling gemaakt als
gisteren. Ondertussen is de 'red tide' helemaal verdwenen en zijn de
golven weer glashelder zoals het hier hoort te zijn.
De monarch vlinders hebben hun trek
naar het zuiden hervat en vliegen langs de kustlijn.
's Namiddags met Frans gaan zwemmen. De golf van Mexico is nog als een spiegel, dat is uitzonderlijk, in de namiddag zijn er meestal golven.
Deze morgen was ik om 7uur op en om 8
uur uit de deur voor een wandeling. Als ik met de fiets over het
paadje naar zee wil zal ik een zaagje moeten meenemen. Er zijn enkele
dode boompjes over het pad gevallen.
Het strand is nog wat smaller en er
zijn plassen op het strand, iets wat ik hier nog niet zag.
De reigers zoeken nu hier hun kostje,
de witte 'egrit' op de foto had net beet. Meestal zie je de reigers
aan de rand van de meren.
De krabben hebben ook meer werk gehad
om zich uit te graven. Tegen de duinen zie je allemaal hoopjes zand
liggen.
De Amerikanen gebruiken wel waanzinnig
veel plastic maar gelukkig komt er maar weinig van in zee terecht. Ik
vind wel een grote tas waarin ik wat rommel verzamel.
In het 'topsail state reserve', een
natuurgebied met een camping staat er 1 kampeerwagen en komt er 1
caravan aangereden. Normaal gezien staat het hier vol.
De temperatuur is om 10 uur, als ik
terug ben, nog heerlijk. Ik zit nu op het terras te tikken. Ik ben
wel benieuwd wanneer ik dit bericht op mijn blog kan plaatsen.
Ik heb ook al gedacht aan
vrijwilligerswerk voor de slachtoffers van de orkaan maar we zitten
hier toch wel op een goeie 50km van de meest getroffen plek.
We kunnen terug naar huis. Er is geen haast bij dus gaan we deze morgen nog een bezoekje brengen aan Montgomery. Gisteren was het geen weer voor een toeristisch uitstapje. Volgens onze buurvrouw is er alleen een stukje dakgoot los gekomen. We hebben ook nog elektriciteit. Gelukkig is het oog van de orkaan op een goeie 50 km ten oosten van ons voorbij getrokken. In Santa Rosa beach zal de schade dus wel meevallen, ze zijn daar wel wat gewoon. De brug schijnt ook terug open te zijn. De brug bij Panama city is nog dicht, ik veronderstel dat het water daar erg hoog staat. We zullen de TV nog even moeten aanzetten. Gisteren hebben we lang gekeken. Ook hadden we even op Fox news afgestemd. Ik ben geen Amerikaanse maar ik maakte me onmiddellijk kwaad bij het zien van een talkshow onder republikeinen. Volgens hen wordt de US een socialistische staat en gaat het de richting van Venezuela op als de democraten nu de verkiezingen zouden winnen. Socialisme betekent voor hen hetzelfde als het wegnemen van je vrijheid en het is volgens hen een gevaar voor de democratie. Dan halen ze allerlei futiele feiten aan om aan te geven hoe de 'snode' democraten de republikeinen aanvallen. Ik zag een foto in de standaard van 'de poppenkast' bij ons (trouwens wel een goeie foto van die politici op een rijtje) maar hier in de US is het een onwaarschijnlijke poppenkast. De realiteit overtreft de fictie. Het is hier ook niet erg mocht je Alzheimer hebben, de reclameboodschappen, en zelfs binnen de boodschap, worden zo vaak herhaald dat je met een heel klein geheugen kan toekomen.
Frans kan nog altijd niet goed stappen,
dus veel zien we niet in Montgomery. De stoomboot vertrekt net vanaf
het parkje aan de rivier. In het station passeert de ene vrachttrein
na de andere. Het opmerkelijkste dat ik zie is de fietsenstand. Er
hangt allerlei gereedschap aan een paal met daarnaast een fietspomp
die aan de grond vastzit. In de fietsenstalling staat er wel geen
enkele fiets.
Het belangrijkste dat ik geleerd heb
van deze stad is dat ze een grote rol heeft gespeeld in de strijd
voor gelijke rechten van de zwarten. Rosa Parks, de vrouw die haar
plaats in de bus niet wilde afstaan aan een blanke, woonde hier en
heeft haar eigen museum. Het heeft tot de jaren zestig geduurd eer de
segregatie werd opgeheven. Nu schijnt iedereen hier goed samen te
leven. In het restaurant waar we gisteren aten was het personeel mooi
gemengd. Onze gastheer is zwart maar ik denk niet dat hij in een
'zwarte buurt' woont. Hetgeen ze hier denk ik gemeenschappelijk
hebben is dat ze van een nette en kale omgeving houden. Iedereen zal
hier op zaterdag op zijn grasmachine zitten (foto tuin). Johnny kookt
nooit, een blik in zijn ijskast zegt genoeg. Een goeie pan bezat hij
niet, we hebben onze garnalen en Sint Jacobsschelpen maar in een pot
gebakken.
Frans wilde veel meer westelijk naar de
kust rijden. Ik zag dat niet zitten. Ik verwacht er te veel verkeer.
De gps stuurt ons over zandwegen naar onze nieuwe route. Hier zijn er
nog veel minder verharde wegen dan bij ons. De rit voert ons langs
boerderijen en katoenvelden die binnenkort geoogst gaan worden.
De brug ten zuiden van Freeport is
open. Er zitten nog golven op de baai en het water staat duidelijk
hoger naast de brug. Het ruikt ook een beetje naar verrotte vis.
Verder zie je aan zo goed als niets dat er een storm is langs
geweest. Op het strand hangen nog twee rode vlaggen, dat wil zeggen
dat je niet mag zwemmen, maar de zee is kalm. Het strand is wel een
stuk kleiner maar dat hebben we nog al gezien na een storm.
In huis is alles in orde, we hebben
alleen geen internet en geen televisieverbinding. Dat kan nog even
duren.
Santa Rosa Beach zit niet in het 'rode' deel van de orkaan!
Hier in Montgomery Alabama 13u10 krijgen we nu wel regen op ons dak maar de beelden vanuit Panama city beach zien er niet best uit.
Ongelooflijk ook hoeveel mensen er toch aan de kust zijn gebleven. Hier gaan doden vallen! Gelukkig wonen er toch minder mensen daar waar de storm aan land kwam. Santa rosa Beach zit in het 'gele' en 'oranje' gedeelte van de storm. We zijn blij dat we vertrokken zijn. Rose en Cory van de waterskischool zijn thuis gebleven. Ze hebben wel een stevig bakstenen huis dat hoog genoeg ligt. Ze zullen wel in orde zijn.
Die komt ongevraagd op ons af. We willen wel graag nieuwe ervaringen op doen maar een orkaan met kracht 3 willen we toch niet meemaken. Frans had al reservaties gemaakt voor dinsdag en woensdag maar uiteindelijk zijn we toch al maandag na het avondeten vertrokken. We zitten namelijk op een smalle strook land tussen de oceaan en een baai. De brug over die baai is 5 km lang en wordt afgesloten als de wind te sterk wordt. Bovendien vreesden we voor files als we pas 's morgens zouden vertrekken. Kijk maar eens naar 'Santa Rosa Beach Florida' op google maps.
Deze morgen bij het ontbijt vernamen we dat iedereen langs dit deel van de kust moest vertrekken. We sliepen in het oudste hotel in Defuniak springs (foto 1). Dat is een plaatsje bij een cirkelvormig meer. Het hotel had zijn charme maar stonk nog naar de mottenballen omdat het lang gesloten was. Deze morgen zijn we even de oudste nog werkende bibliotheek van Florida gaan bezoeken, die ligt aan het meer (foto 234) Verder zijn er vooral gesloten winkels in het oude centrum. Spijtig want het stadje heeft wel toeristisch potentieel. Er zijn gelukkig nog een paar heel oude charmante winkeltjes. De rit verder noordelijk was heel charmant. Bossen, landerijen, katoenvelden, het landschap is licht rollend. Onderweg stopten we in Troy, één van de zovele stadjes in Amerika waar het me heel saai lijkt om te wonen.
Nu zitten we in een airbnb in Montgomery Alabama. De rand van de storm zou hier net moeten passeren. Onze gastheer heeft geen kaas gegeten van tuinieren, er zal hier geen boom op het huis of de auto kunnen vallen. Vanavond kunnen we hier ons potje koken met wat we uit onze ijskast konden meebrengen.
Morgenmiddag zou Michael aan land komen, donderdag zullen we het hier meer voelen schat ik. Na een paar dagen wordt het weer mooi maar we zullen moeten horen wanneer we kunnen terugkeren. Als er geen elektriciteit is in de straat heeft het weinig zin om naar huis te gaan en daar in de warmte en het donker te gaan zitten. Het wordt dus even afwachten wanneer we terug kunnen. We hebben er wel vertrouwen in dat het huis de storm zal doorstaan. Wateroverlast is mogelijk maar ik heb goede hoop dat het allemaal zal meevallen.
Weer een rustige dag. Deze voormiddag naar de waterskicompetitie gaan kijken. Benieuwd of Alan het wereldrecord figuren kan breken.
Dan Spaans geoefend, boodschappen gedaan en daarna de fiets genomen naar gulfplace. Daar was er om vijf uur een openluchtoptreden.
De band was best goed maar er was uitzonderlijk weinig volk. Dat komt allemaal door die algen. Ik zat er ook alweer te hoesten.
Op de terugweg nog een foto genomen van de zonsondergang. Het strand is leeg. Iedereen blijft liever binnen. In Miami zijn de stranden naar het schijnt gesloten, daar is het al een hele tijd code rood voor de rode algengroei en de allergische problemen die ze geven.
Flauw misschien dat we het niet willen meemaken maar we pakken vanavond onze biezen voor er morgen misschien verplicht geëvacueerd wordt. Vanmiddag in de supermarkt was er al geen water meer te krijgen. Vele benzinestations waren ook uitverkocht. Onze auto zit gelukkig vol. Rose, die de waterski beheert heeft het nu niet makkelijk. Er zijn hier een aantal kinderen op kamp. De zenuwachtigheid begint toe te nemen. De 'locals' zijn hier al wel wat gewoon, onze buurvrouw komt vanavond zelfs terug naar huis. Waarschijnlijk zal onze straat niet onder water lopen. We liggen toch wat hoger en er zijn een paar vijvers in de straat die het overtollige water moeten opvangen. De regen loopt hier wel gewoon van het dak af op de grond. Gelukkig is die wel erg zanderig en goed doorlaatbaar.
Op hoop van zegen dus. Ik ga hier nog een potje koken en dan rijden we een uurtje noord over de brug. Die sluiten ze als de wind te hard gaat waaien. Maak jullie dus niet ongerust, we zoeken veiligere oorden op.
Figuurlijk dan toch. Kathy zag ik dit jaar nog in Glasgow waar ze deelnam aan een hemofilie congres. Mijn Amerikaanse 'mom' zag ik voor het laatst een vijftal jaar geleden in Parijs. Toen was haar toestand niet goed. Na een hartoperatie is ze weer de oude en kan ze wedijveren met mijn moeder als het op praten en entertainen aankomt. We speelden een dagje toerist op de 'scenic 30A'. Dat is de baan die langs de kust gaat en uitzicht geeft op de duinmeren. Sommige van de kustplaatsjes zijn ook heel mooi. We bezochten ook Clint Eagar in zijn galerij. Ofwel moet hij minder produceren of meer verkopen want zijn galerij is overvol. Van zijn vrouw Effie verneem ik dat mijn maatje Zeping naar China is om haar zieke moeder te verzorgen. Ik dacht haar te verrassen maar dat zal niet voor dit jaar zijn.
Spijtig genoeg heeft bijna de hele kust van Florida last van 'red tide'. Dat is een alg die gaat woekeren. Als hij afsterft verspreid hij een toxische stof die vooral vrijkomt als de golfslag de cellen breekt. Mike, de hoofdredder, had ons al verwittigd toen we gingen zwemmen. Als je voorbij de golven bent heb je er weinig last van maar op het strand irriteert het de keel. De eerste keren viel het mee maar de irritatie schijnt toe te nemen. Een strandwandeling hebben we dus niet gemaakt want Kathy heeft astma. Met mijn verkoudheid ben ik ook extra gevoelig geworden en hoest nu de longen uit mijn lijf als ik in de buurt van de oceaan kom.
We hebben er vooral van genoten om nog eens samen te zijn, het was erg gezellig. Kathy is op weg naar het Amerikaanse hemofilie congres in Orlando. Zij verloor haar echtgenoot bijna 30 jaar geleden aan aids, een gevolg van zijn bloederziekte. Hun dochter woont in Zuid Florida, dat zijn dus twee vliegen in één klap voor een bezoek.
Frans ging gisteren (donderdag) voor het eerst waterskiën. Het skiën ging goed maar daarna kon hij niet meer stappen.
Dubbele pech voor hem want zijn andere lievelingsactiviteit hier, in de zee gaan zwemmen, gaat ook niet meer door de hoestbuien die we krijgen. Gelukkig is het zwembadje van onze straat nog open zodat we daar wat baantjes konden trekken.
Gisterenavond heb ik de fietsjes terug in orde gebracht. Deze morgen ben ik daarmee boodschappen gaan doen. Volgende keer doe ik het vroeger want je krijgt het toch wel erg warm in de zon.
Het belooft hier dus erg kalm te worden. Veel zal er niet te bloggen zijn de komende week.
Zondag is vertrekdag. Onze bagage checken we eerst in bij Amtrak, de treinmaatschappij. Als je een couchette neemt krijg je hier wel wat meer service dan bij ons : hulp bij de bagage en een wachtzaal waar je drankjes krijgt. We hebben nog een paar uur voor het vertrek. Frans wil ook eens graag naar de 'highline'. Op zondag loop je hier over de koppen en de meeste galerijen zijn dicht. Gelukkig vinden we een prima plaats om te lunchen. Het weer is mooi, we kunnen zelfs op het terras zitten.
De treinen zien er vanbinnen en vanbuiten anders uit. Onze cabine is goed uitgedokterd. Wel een beetje gek dat je vlak naast je toilet zit. De lavabo zit er vlak boven en is uitklapbaar. Het deksel van het toilet en het bovenste van de lavabo zijn de trap voor het stapelbed.
Al snel zien we de zuidzijde van 'the city' kleiner worden. De dame tegenover ons is een 'treinfan'. Die vormen ook een gemeenschap. Er zijn zo wel meer reizigers die elkaar al kennen en die gewoon gaan rijden voor hun plezier. In de restauratiewagen zitten we bij een oud koppel waarvan de vrouw niet graag vliegt. Ze gaan 23 uur 'treinen'; van New Hampshire naar het zuiden van Florida. De wagon is wat kaal maar het eten is behoorlijk. Daarna komt de hostess ons vragen wanneer we ons bed opgemaakt willen hebben. Uiteindelijk is dat in een handomdraai gebeurd. Er is hier duidelijk over alles nagedacht. Dat neemt niet weg dat we toch niet zo goed slapen. De rit is hier veel ruwer dan op een Europese trein (er zijn waarschijnlijk uitzonderingen), Iedere houding die je aanneemt gaat er een andere spier of lichaamsdeel mee schudden, vreemd gevoel soms. De trein maakt ook heel regelmatig het geluid van een stoomboot om de omgeving te laten weten dat hij er aankomt. Ik ben dan ook op tijd wakker om al liggend de zonsopgang te zien. Na het ontbijt zijn we al snel onderweg naar de luchthaven van Jacksonville, Florida. Die hebben we toch nodig om een huurauto op te halen. Een uur nadat we van de trein stapten kunnen we aan onze rit pal westwaarts beginnen.
We weten al dat er onderweg niks te zien is buiten veel groen naast de brede snelweg. Na een vijftal uur zijn we in Santa Rosa Beach.
Het is heel erg, maar iedere keer als we er komen zijn ze nieuwe verkavelingen aan het aanleggen op plaatsen waar er voordien bos was. Nu is het gewoon verschrikkelijk. In onze straat alleen zijn er drie nieuwe verkavelingen. Er liggen gelukkig enkele stukken 'stateforest' tussen maar al de rest wordt gebuldozerd. Langs de grote weg zijn er ook verschillende hectaren omgekapt. Hier komen dan weer nieuwe winkels.
De zijstraten die we nemen om te gaan zwemmen blijken ook al niet gespaard. Ik hoop niet dat we binnenkort gaan moeten zeggen dat het hier mooi was.
Het zwemmen deed in alle geval deugd. Ik kreeg zelfs zin in koken en heb een soort Mexicaanse schotel ineengeflansd.
We hebben vandaag voor de zevende keer, deze reis ons uurwerk een uur achteruit gezet. Ik ga er vanavond dus vroeg inkruipen.
Morgen belooft een drukke dag te worden. Waarschijnlijk komen Kathy, Bill en mom logeren die op weg zijn naar Stephanie in het zuiden.
Er ligt hier nog een flinke laag stof en de ijskast zal nog eens bijgevuld moeten worden willen we hen eten voorschotelen.
Je kan hier gewoon trouwen naast de vijver. Het bruidsmeisje was snel verveeld. Dit was trouwens het hele gezelschap : het koppel, het bruidsmeisje, de fotograaf en de priester.
's middags wordt er gerolschaatst op discomuziek. In de jaren 80 zijn wij in New York naar de rollerdisco geweest. Diegenen die nu schaatsen waren zeker de regelmatige bezoekers van toen want de meesten hebben onze leeftijd maar kunnen nog goed uit de voeten met hun schaatsen.
We zijn ten noorden van Central Park. Voor de lunch raadt een jongen van tien ons een pizzeria aan en ja, de pizza was er heel lekker.
We wandelen even langs de Hudson en daarna terug in Oostelijke richting. Net boven Central Park zijn er saaie blokken maar tussen ieder blok is er wel groen en een speeltuin. Je hoort hier ook alleen de airco's draaien.
Ik neem de bus nog verder door langs 5th avenue om de etalages te bekijken. Hopelijk zien de lama's er beter uit in Peru dan bij Prada.
Spijtig dat ik geen schoenen meer nodig heb.
Ik vroeg naar de prijs van het zadeltasje bij Tiffanies. Je moet er blijkbaar de fiets bijkopen. Voor die ene keer dat ik dan eens interesse toon in een juwelenwinkel! En sorry voor de fietsters, niemand krijgt het tasje cadeau.
Eerst de metro naar Lower East genomen. Ik ben een beetje vroeg in de buurt. Een aantal winkels en galerijen zijn nog dicht. Maar het is wel aangenaam wandelen. Een grote galerij is wel open. Ik vergeet de naam te fotograferen van de kunstenaar die gips en kristallen combineert. De werken pakken wel niet echt goed op foto.
In Chinatown is het nu wel levendiger dan 's avonds. Rond city hall moet ik mijn kap opzetten en regenjas dichttrekken. Gelukkig is het maar motregen want je staat toch wel veel met je hoofd in je nek naar boven te kijken. Ik stop bij 'le pain quotidien', die je hier overal tegenkomt. Het regent nog als ik bij de WTC memorial aankom. Ik ken de plek van foto's, een beter herinneringsmonument kan ik me niet voorstellen. De top van de nieuwe toren zit in de wolken. De rij bij het museum vind ik te lang. 'Je emoties kan je best wegwerken door te shoppen' denken ze hier, de 'mall' ernaast is een consumptie 'kathedraal' die afsteekt bij de eenvoud van de memorial.
Wij hebben al te veel bagage bij, winkelen is niet aan de orde maar ik moet er wel binnen voor de metro. Het regent nog en ik besluit naar het American Folk Art museum te gaan. Dat blijkt net aan een verhuis bezig te zijn. De enige tentoonstelling spreekt me niet echt aan.
Ik kom langs de opera, je mag er binnen in de grote hal. Bij het buitenkomen hebben ze het gordijn voor één van de enorme Chagal's opengetrokken.
Het is niet ver naar het designmuseum. Voor een sjieke lunch met uitzicht op central park kan je hier terecht. Het is een museum waar je wel wat verassingen kan tegenkomen. Ik wilde er eerst niet naartoe omdat ik zilveren serviezen en dergelijke verwachtte maar het is alleen maar hedendaags wat je te zien krijgt. Dit keer was er een expo op de grens van 'crafts en design', spek naar mijn bek.
Frans smst me dat hij naar het Whitney museum voor Amerikaanse kunst gaan (20ste en 21ste eeuw). Dit is net verhuisd naar een gebouw van Renzo Piano bij de Hudson rivier. Vanaf het terras heb je in alle geval mooie uitzichten. Zoek 'Alice Neel portraits' eens op. Daarvoor blijf je echt wel staan. Er hangen ook een aantal Hoppers. Ik had gehoopt op een paar schilderijen van Wayne Thiebaud maar die zullen in hun depot zitten. Toch wel de moeite, je moet natuurlijk wat geluk hebben met de tijdelijke tentoonstellingen.
Van daar pakken we de bus richting Time Square. We kunnen weer uitrusten want in Mid Town gaat het verkeer niet vooruit.
Het is wel een goeie moment om daar aan te komen. De lichtreclames komen al goed uit maar de lucht is nog niet donker. Lang blijven we niet in de buurt, het is er zo druk. We eten in een Braziliaans restaurant met goeie live muziek. De prijs is bovendien heel redelijk. Daarna terug de bus op. Als we thuis komen ben ik bijna de klok rond op stap geweest.
Mijnheer Frick had veel geld verdiend aan steenkool. Toen de arbeiders in Pensylvanië wat te veel van hun oren gingen maken verhuisde hij naar New York. Hij verzamelde schilderijen van topschilders en bouwde een klein paleis met de bedoeling er een museum van te maken. We zijn mijnheer Frick in alle geval dankbaar dat hij zijn collectie met ons wil delen. Van ons vorige bezoek, 35 jaar geleden, herinnerde ik me de portretten van Whistler, die wilde ik nog eens bewonderen. Nu bleek die zaal juist afgesloten te zijn. Maar ja je kan moeilijk klagen als je al fantastische werken van o.a. Van Dyck, Frans Hals, Goya, Vermeer, Rembrandt, Turner...hebt gezien. Bovendien hangt er een kleine Van Eyk die nu gezelschap had gekregen van een vergelijkbaar werk van Petrus Paulus. Likkebaarden dus. Bovendien was het niet druk in het toch wel kleine museum.
De verkoudheid speelt me nog parten, ik besluit het 's middags rustig aan te doen en ga een wandelingetje maken in het park. Ik zou me oud moeten voelen, zittend op een bankje in het park, maar naar mensen kijken is hier een bezigheid voor jong en oud. In het midden van het park is er een overdekte ruimte waar muziek uit komt. Vier zangers en een contrabassist zingen er in 'close harmony'. Geweldig!
Dit is ook een plek voor fotoshoots, er zijn er vijf aan de gang.
Een raar aangetakeld koppel met violen maakt zich klaar voor hun act. Ze nemen wel heel erg hun tijd. Ik mis hun optreden omdat we straks op tijd de bus willen nemen voor een etentje met muziek in Haarlem.
De metro gaat snel maar wie de bus neemt moet tijd hebben. Bijna ieder kruispunt heeft lichten en de bus stopt om de drie 'blocks'. Na twintig minuten zitten er alleen nog zwarten op de bus. Waar we uitstappen zijn de straten erg breed. De avenue waar het restaurant is doet een klein beetje aan Parijs denken met de terrassen op straat. Het is half zeven en de 'red rooster' zit al afgeladen vol. Achter de bar staan ze volop cocktails te shaken. Het volk is hier gemengd, het geluidsniveau erg hoog. Wij hebben een tafel beneden. Hier zitten dan weer voornamelijk blanken. Pedrito is een struise zwarte die waarschijnlijk eelt op zijn vingers heeft van het djembé spelen. Overdag brengt hij duidelijk in de fitness door. Hij en zijn band brengen vrolijke muziek. We zitten naast een koppel uit Panama. Om halfnegen bonjouren ze ons buiten want dan komt de volgende lading binnen voor eten en een concert.
Er zijn hier nog wel een aantal gezellige tenten in de buurt maar mijn snotvalling heeft niet veel zin in uitgaan. Het was mooi voor vandaag.
Gisteren avond namen we de bus naar Chinatown. Het eten ging snel maar de rit met de bus duurde wel drie kwartier ; ook een manier om NY te zien natuurlijk. De bussen waren wel zo goed als leeg, niet moeilijk met dat tempo.
Ondertussen heb ik al begrepen dat je beter vertrekt van een metrostation waar er maar 1 lijn loopt. Vandaag plan ik een wandeling van de West Village naar Chelsea. Bij hoog water is de 'caddilac' showroom een aanrader. De auto's zijn lelijk maar je hebt er geen excuus nodig om te plassen, ze hebben er ook een bar en designerkleren. Door 'the village' is het aangenaam wandelen ; veel kleine straten met winkeltjes en café's. Vandaag is het redelijk zwoel, ik eet een sandwich in een parkje. De mussen vinden het brood wel lekker. Chelsea is bekend voor zijn galerijen. Op het eerste adres dat ik heb is er een grote bouwwerf. In de volgende straten heb ik meer succes. Waarschijnlijk zijn er hier nog meer galerijen bij gekomen door het succes van de 'high line' een wandelpad ter hoogte van de tweede verdieping op een oude spoorlijn. Ik neem de trappen verschillende keren om de kunst eronder te ontdekken. Boven in het park is het redelijk druk, beneden trek ik galerijdeur na galerijdeur open en ben je vaak alleen binnen. Het is hier allemaal heel 'toegankelijke en verkoopbare' kunst. Ik zou er best wel wat van in huis willen hebben. Voor sommige werken heb je wel een groter huis nodig. Een grote naam heeft een tentoonstelling over fantasiewerelden met werken van Max Ernst, Dali, Tanguy ....
Op het einde van de high line bij het station is het weer een enorme bouwwerf. Hier verschijnt een nieuw blinkend en enorm gebouwencomplex. Het einde, zoals het begin van de wandeling, kan je dus moeilijk rustig noemen.
Wat doe je als ze een hele dag regen geven? Het valt er bovendien flink uit.
Dan kan je een dagje doorbrengen in het metropolitan museum. We zijn natuurlijk niet de enigen die op dat idee komen, het is er behoorlijk druk maar het is dan ook zo groot dat het wel weer meevalt.
Gelukkig dat Delacroix een schilder is geworden, er zijn hopelijk alleen slachtoffers in olieverf gevallen. Actietaferelen zijn in alle geval zijn ding maar hij maakte ook een aantal fantastische portretten.
De verassing van het huis is de expo ; 'heavenly bodies'. Haute couture geïnspireerd op de katholieke kerk, tentoongesteld tussen de middeleeuwse beelden, geweldig!
Tussendoor zien we nog een tentoonstelling over Armenië, ik heb nooit geweten dat die zo'n prachtige verluchte boeken hadden. (foto textieldetail)
Mummie's en co laten we links liggen, het moet nog een paar dagen regenen om alles te kunnen zien.
Het meisje op de 2de foto ziet er ook een beetje 'heavenly' uit
Die komt ongevraagd op ons af. We willen wel graag nieuwe ervaringen op doen maar een orkaan met kracht 3 willen we toch niet meemaken. Frans had al reservaties gemaakt voor dinsdag en woensdag maar uiteindelijk zijn we toch al maandag na het avondeten vertrokken. We zitten namelijk op een smalle strook land tussen de oceaan en een baai. De brug over die baai is 5 km lang en wordt afgesloten als de wind te sterk wordt. Bovendien vreesden we voor files als we pas 's morgens zouden vertrekken. Kijk maar eens naar 'Santa Rosa Beach Florida' op google maps.
