|
Klik op de foto's om een nummer te beluisteren.
Muziek. Muziek. En muziek.
|
 |
 Radiohead : The king of limbs |
Als de naam Radiohead valt, denk ik altijd terug aan 1995. Het waren mijn tienerjaren en zoals iedere puber was ook ik op zoek naar mezelf (wat dat ook moge betekenen, het klinkt gewoon goed). De soundtrack van mijn 16e levensjaar werd Fake plastic trees, een nummer op Radioheads tweede album The bends. Radiohead had toen nog niet de status die het nu heeft. In mijn beleving was ik de enige fan ter wereld. Ik moest verschillende valse e-mailadressen aanmaken om Street spirit in Studio Brussels afrekening te stemmen. Ik herinner mij de euforie toen het binnen kwam op nummer 30. En nog meer toen het de week erna doorschoot naar nummer 8. In het diepst van mijn gedachten ben ik ervan overtuigd dat ikzelf Radiohead heb groot gemaakt. Een vijftal mailtjes van fictieve personen naar Studio Brussel, meer was het niet, maar zonder mij was Radiohead een anonieme dood gestorven.
Het vervolg is bekend. Er kwam OK Computer uit. Er volgde Kid A, een album dat een werkwoord werd. Gevolgd door Amnesiac, overigens de enige cd van Radiohead die vandaag niet in mijn cd-rek terug te vinden is. Maar ik keerde terug naar mijn oude liefde: Hail to the thief en In rainbows heb ik honderden draaibeurten gegeven.
Maar goed, hetzelfde gevoel als 15 jaar geleden zal Radiohead wellicht niet meer opwekken. En heeft dat dan zozeer te maken met de meer elektronische muziek die ze sindsdien maken, of is het vooral mijn eigen leeftijd die sterke gevoelens tegenspreekt ? Een dertiger wordt minder geraakt dan een tiener, tenzij het om je bloedeigen kinderen gaat. Je hebt de wereld net ietsje beter door en je beseft dat het eigenlijk niet zo cool is om elke brief af te tekenen met een 'I'm a creep, I'm a weirdo'.
Nieuwe muziek moet ik beoordelen op de muziek, en niet langer op de gevoelens die de muziek opwekt, hoe moeilijk dat ook is. The king of limbs bestaat enkel in mp3-versie. Jammer. Ik ben een verzamelaar van hoesjes. Muziek is nooit volledig zonder het hoesje. Muziek moet je niet enkel horen, maar ook ruiken, het boekje bij de hand. Nu staat ie enkel op mijn I-Pod en ontbreekt er iets naast In Rainbows in mijn cd-rek.
De stem van Thom Yorke blijft mij kippenvel bezorgen. Heeft hij ooit beter gezongen dan in het rustige Codex ? En is Lotus flower niet gewoon een halve klassieker in wording ? Laat mij die nummers zingen en er blijft niets van over. Ook de meer experimentele kant van het album - de eerste 4 nummers - worden gedragen door Yorke zelf. In tijden waarin elektronische toevoegingen aan muziek schering en inslag zijn en de wereld kennis maakte met The Notwist, Flying Lotus en Burial is The king of limbs geen mijlpaal. Geen vernieuwing tout court. Alleen beschikt noch The Notwist, noch Flying Lotus, noch Burial over Thom Yorke. En alleen dat al zorgt ervoor dat ik mijn I-Pod graag The king of limbs laat draaien. Misschien niet meer binnen 3 jaar. Maar voor vandaag ben ik er tevreden mee.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
| 
