De meesten zullen het niet graag horen maar Sony heeft weer de handen ineengeslagen met de gebroeders Wayans om een vervolg te maken op hun komedie White Chicks. Hierin spelen Marlon en Shawn Wayans twee broers die FBI-agenten zijn en voor een undercover missie zich vermommen als twee blanke zussen.
Broer Keenen Ivory Wayans zal, net als het eerste deel, deze vervolgfilm regisseren. Het script is een gezamenlijk product van de drie broers. White Chicks was in 2004 een onverwacht succes: met een tamelijk laag budget van $37 miljoen bracht de film alleen in de VS al bijna het dubbele op. In Nederland bracht de film ruim 1,7 miljoen Euro in het laatje.
Over het scenario wordt een beetje geheimzinnig gedaan. Meestal heeft dit echter te maken met het feit dat de jongens van Huize Wayans nogal eens de neiging hebben er tijdens de opnames lustig op los te improviseren, waarna het originele script dus danig is aangepast. Het is nog niet duidelijk wanneer White Chicks 2 in de bioscoop zal uitkomen.
Land: Verenigde Staten, Duitsland (2009) | Kinderen toegelaten Première: 19 Augustus 2009 | Duur: 152 minuten Regie:Quentin Tarantino Met:Brad Pitt, Diane Kruger, Eli Roth, Mike Myers Genre:Actie, Avontuur Web:Officiële website
Een groep Joods-Amerikaanse soldaten, bekend als The Basterds, krijgt tijdens Wereldoorlog II de opdracht om in Frankrijk terreur te zaaien bij de nazi's.
James Todd Spader (Boston, 7 februari 1960) is een Amerikaans acteur. Hij won onder meer drie Emmy Awards, een Satellite Award en de prijs voor beste acteur op het Filmfestival van Cannes. Daarnaast werd hij genomineerd voor onder meer een Golden Globe en meerdere Saturn Awards.
Leven
Spader is de zoon van Jean en Todd Spader. Voordat hij fulltime acteur werd heeft hij diverse werkzaamheden verricht, zoals yoga-instructeur en vrachtwagenchauffeur. Spader ontmoette zijn eerste vrouw, Victoria Kheel, in New York terwijl hij werkzaam was in een yoga-studio en zij trouwden in 1987. Samen hebben zij twee zoons, Elijah en Sebastian. Ze zijn gescheiden. Sinds 2008 is hij verloofd met Leslie Stefanson en zij hebben samen een kind.
Onder zijn vrienden staat hij bekend als "Jimmy". Spader heeft een slecht gezichtsvermogen en wijst er graag op dat, hoewel de personen die hij speelt vaak slecht zijn, hij in werkelijkheid een aardige, vriendelijke man is.
Zijn eerste onderwijs heeft hij gevolgd aan "The Pike School" (waar zijn moeder les gaf) en "The Brooks School" (waar zijn vader les gaf). Later studeerde hij aan de "Phillips Academy", maar beëindigde tijdens de 11th grade de opleiding om opgeleid te worden tot acteur aan de "Michael Chekhov School".
Werk
Hij is onder meer bekend van zijn rol als Alan Shore in de televisieserie The Practice en de opvolger daarvan Boston Legal. Daarnaast speelde hij rollen in films als Pretty in Pink, Sex, Lies, and Videotape, Crash, Stargate en The Secretary.
Zijn eerste grote filmrol speelde hij in 1981 in de film Endless Love en zijn eerste hoofdrol speelde hij in de jaren 80-film Tuff Turf. Hij brak door in 1987, toen hij een rol speelde als Steff in de film Pretty in Pink. Daarnaast speelde hij onder andere in de films Mannequin, Less then Zero, Baby Boom en Wall Street.
In 1989 speelde hij de rol van Graham in de film Sex, Lies, and Videotape, waarvoor hij op het filmfestival van Cannes de prijs kreeg voor beste acteur, waarna hij van 2004 tot 2008 de rol speelde van Alan Shore in The Practice respectievelijk Boston Legal. Voor zijn rol in The Practice ontving hij in 2004 een Emmy Award welke hij eveneens in 2005 and 2007 won voor dezelfde rol in Boston Legal.
Spader is samen met William Shatner (voor zijn rol als Denny Crane in deze serie) een van de weinige acteurs die opeenvolgend een Emmy wonnen voor het spelen van dezelfde rol in twee verschillende series. Spader won in 2006 tevens een Satellite Award voor "Beste Acteur in een Serie, Comedy of Musical" voor zijn rol in Boston Legal en won in 2007 zijn derde Emmy Award als "uitmuntende hoofdpersoon in een televisieserie".
In oktober 2006 was Spader de verteller van de eerste aflevering uit de Discovery Channel-documentaire Discovery Atlas genaamd China Revealed. Hij heeft ook diverse commercials ingesproken voor het automerk Acura.
Het lijkt erop dat de huidige vampierhype (die opleefde door de boeken en films van Stephenie Meyer) voorlopig nog niet voorbij is. Bloody Disgusting bericht namelijk dat Robert Downey Jr. in gesprek is voor de rol van de vampier Lestat in een reboot van The Vampire Chronicles.
Na With Interview the Vampire (1994) van Neil Jordan en Queen of the Damned (2002) van Michael Rymer komt er dus een reboot, onder de vlag van Universal. Nu vraag je je misschien af waarom er een reboot moet komen, als de laatste film uit 2002 stamt, en dus waarschijnlijk nog vers in het geheugen van de kijker ligt. Dit is vrij simpel te verklaren: de vorige twee films zijn van Warner Brothers, terwijl Universal de serie wil rebooten. Maar wie weet pikt Universal het verhaal wel bij het derde boek op, omdat de eerste twee boeken toch al zijn verfilmd.
Lestat de Lioncourt, een Franse edelman die in de achttiende eeuw in een vampier veranderde, werd eerst gespeeld door Tom Cruise en in het vervolg door Stuart Townsend.
Tijdens de promotiecampagne voor Inglourious Basterds heeft regisseur Quentin Tarantino onlangs ook de Engelse pers te woord gestaan. Hij deed hier ook een boekje open over zijn eventuele filmplannen binnen Engeland.
"Ik ben een enorme fan van Simon Pegg, dus ik zou erg graag met hem willen werken. Ik vind Kate Winslet één van de beste actrices ooit, dus het zou een eer zijn om met haar te mogen werken. Verder heb ik Anthony Hopkins erg hoog zitten. Ook zou ik graag een keer werken met Michael Caine. Ik zie ze allemaal voor me in mijn films, het moet alleen wel kloppen."
"Ik ben dol op Engeland. Het zou een geweldige ervaring zijn om hier 6 of 9 maanden aan een film te mogen werken. Ik denk er over om de trilogie te verfilmen van Len Deightons boeken, Berlin Game, Mexico Set en London Match. Het verhaal speelt zich af tijdens de Koude Oorlog en volgt een spion genaamd Bernard Samson. Wat mij hier aan fascineert zijn de geweldige personages en de mogelijkheid om Britse en Duitse acteurs te casten."
Er bestaat al een tv-serie van de Game, Set and Match boeken. Het personage Bernard Samson wordt daarin gespeeld door Ian Holm.
Zombieland brengt een interessante cast samen van o.a Woody Harrelson, Jesse Eisenberg en Emma Stone die gezamelijk een hele horde zombies te lijf gaan. De film wordt links en rechts getipt als het Amerikaanse antwoord op Shaun Of The Dead en belooft dus een vrolijke "Hack and slash" ervaring te kunnen worden. De horrorkomedie speelt zich af in het post-apocalyptische Amerika, waar enkele overlevenden moeten samenwerken om zombies te bestrijden.
Volgens Bloody Disgusting wil Legendary Pictures (het bedrijf achter The Dark Knight, 300, Watchmen en Where the Wild Things Are) een nieuwe Amerikaanse Godzilla film gaan maken. De laatste keer dat dit gebeurde was in 1998, met Roland Emmerich als regisseur en Matthew Broderick in de hoofdrol.
Alex Billington van First Showing vraagt zich af of we wel een nieuwe Godzilla film nodig hebben. Is er onlangs niet een soortgelijke film uitgekomen? Wait a minute, I thought Cloverfield was supposed to be Americas new Godzilla replacement, since J.J. Abrams wanted us to have our own famous movie monster? What happened there?
Derrick is een Duitse krimiserie waarin Stephan Derrick, hoofdinspecteur bij de Münchense Kriminalpolizei (recherche), samen met zijn assistent Harry Klein moorden oplost. Vaak spelen de moorden zich af in rijke milieus. Oorspronkelijk was de serie gebaseerd op het Open Book Format, waarbij eerst de moord zichtbaar gepleegd werd en daarna Derrick en Klein ten tonele kwamen (vgl. de Amerikaanse serie Columbo met Peter Falk in de titelrol). Het Duitse kijkerspubliek was echter het ouderwetse concept gewend en daarom hebben de makers hun concept aangepast.
De serie werd van 20 oktober 1974 tot 16 oktober 1998 uitgezonden op de Duitse zender ZDF, de Oostenrijkse zender ORF en de Zwitserse zender SF DRS.
In de 25 jaar dat de serie liep werden 281 afleveringen gemaakt. De serie is in ruim 100 landen uitgezonden. In Vlaanderen werd de serie uitgezonden door de VRT. De scenario's voor alle 281 afleveringen zijn geschreven door Herbert Reinecker.
De serie werd gestopt toen Horst Tappert de respectable leeftijd van 75 jaar had bereikt en vond dat het zo wel genoeg was. Het scenario voor de laatste aflevering werd op Tappert's wens aangepast: oorspronkelijk was het de bedoeling, dat Derrick in een confrontatie met criminelen om het leven zou komen. Dit vond Tappert echter geen passend einde. Zodoende herschreef Reinecker het script: Derrick werd bevorderd naar Europol in Den Haag.
ACTEURS: ---------------- Horst Tappert ( 13-12-2008) - Stephan Derrick Fritz Wepper - Harry Klein Willy Schäfer - Willy Berger
Derrick profileerde zich in de loop der tijd als een niet-roker. Hij dronk in horecagelegenheden zelden een glas bier, meestal wijn of mineraalwater. Hij droeg op het werk altijd een maatkostuum. Zijn dienstwapen gebruikte hij alleen in uiterste noodgevallen, vaak had hij het niet eens bij zich.
In de meeste afleveringen verplaatsten Derrick en Klein zich in een BMW, soms in een Audi. De zin "Harry, hol schon mal den Wagen" kreeg in Duitsland en ook in Nederland een cultstatus.
Hieronder de eerste officiële foto van Avatar. Mocht je niet kunnen wachten op de Nederlandse release (17 december) surf dan naar AvatarMovie.nl en reserveer gratis kaarten voor de eerste 20 minuten van dit Sci-Fi avontuur.
Dan ook nog nieuws over de aankomende trailer. Apple heeft op haar site een countdown klok geplaatst die aangeeft dat we over een kleine 5 dagen de eerste bewegende beelden mogen gaan beoordelen (een dag eerder dus).
To Catch A Thief (1955) is oorspronkelijk gebaseerd op de roman van David Dodge. Het is de 46ste film van regisseur Alfred Hitchcock met in de hoofdrollen Grace Kelly en Cary Grant.
Het was Hitchcocks doel om in deze film Grace Kelly's verschillende kanten te belichten, namelijk de, op het eerste gezicht koele, blondine die toch een warm en flirterig karakter bezit. Deze visie op Grace Kelly is nooit vollediger gerealiseerd dan in To Catch A Thief, maar was in Rear Window al heel duidelijk te zien. In deze film is het karakter dat Grace Kelly speelt zelfs aangepast om Grace's fascinerende eigenschappen beter uit te laten komen.
-De film ging in 1955 in première, was genomineerd in vier categorieën en won uiteindelijk een Oscar voor het filmwerk.
-Hitchcock zelf zit ook in de film: tijdens een busrit zit hij ong. 10 minuten naast Cary Grant.
-Hitchcock en Grace vermaakten zich tijdens het filmen van To Catch A Thief met woordspelletjes.
-In één van de filmscènes rijden Grace Kelly en Cary Grant over een autoweg, dezelfde waar Grace Kelly in 1982 zal verongelukken.
HET VERHAAL: ---------------------
Het verhaal speelt zich af aan de Franse Rivièra en gaat over een beruchte voormalige juwelendief, John Robie (Cary Grant). Robie heeft het stelen achter zich gelaten en leeft al jaren rustig in zijn villa. Maar dan maakt een reeks opzienbarende juwelendiefstallen een einde aan alle rust. De onbekende dief imiteert tijdens zijn inbraken de werkwijze van Robie zó precies, dat de politie gelooft dat deze dan ook de dader is. Voor John Robie zit er niets anders op dan aan toekomstige arrestaties te ontsnappen en tegelijkertijd de nieuwe, na-apende juweldief te ontmaskeren. Om hem op heterdaad te betrappen speurt Robie naar het meest waarschijnlijk volgende slachtoffer, de schatrijke Amerikaanse weduwe, Mrs. Stevens, die een unieke collectie briljanten bezit en op het moment met haar dochter, Frances Stevens (Grace Kelly) in één van Cannes' meest luxueuze hotels logeert. John Robie voelt zich meteen tot de knappe, wereldwijze Frances aangetrokken, en ook Frances steekt haar gevoelens voor hem niet onder stoelen of banken. Dit heeft een heleboel flirterige kat-en-muisspelletjes tot gevolg. Toch laat hij zich niet van zijn taak afeiden, en humoristische en spannende complicaties wisselen elkaar af, gevolgd door de ontmaskering van de imitatie-John Robie. Nu staat Frances en John niets meer in de weg en kunnen ze ongestoord en zonder narigheid hun aanwakkerende romance voorzetten.
Archibald ("Archie") Alexander Leach bekend onder zijn acteursnaamCary Grant, was een Brits-Amerikaans acteur. Hij eindigde als tweede Grootste Mannelijke Filmlegende van het American Film Institute, achter Humphrey Bogart.
GEBOREN: ------------------ 18 januari 1904
OVERLEDEN: ------------------ 29 november 1986
Pas in 1932 neemt hij de artiestennaam Cary Grant aan een voorwaarde van filmstudio Paramount bij het ondertekenen van een vijfjarig contract. Leach had op dat moment al een lange theatercarrière achter de rug. Al op dertienjarige leeftijd ontvluchtte hij zijn huis: zijn familie was arm, het huwelijk van zijn ouders slecht, en toen hij negen was bleek zijn moeder verdwenen te zijn pas zo'n twee decennia later kwam hij erachter dat zij was opgenomen in een psychiatrische inrichting. De nog jonge Leach sluit zich aan bij een vaudevillegezelschap en wordt daar opgeleidt tot acrobaat, steltloper en mimespeler. Als de groep na een tournee in de Verenigde Staten terugkeert naar Engeland, besluit Leach te blijven. Na een jarenlange musicalcarrière maakt hij in 1932 zijn opwachting in Hollywood.
Doorbraak Grant verscheen direct in de ene na de andere film (dertien in z'n eerste twee jaren), maar meer dan een knappe verschijning mocht hij vaak niet spelen. Het is pas in Sylvia Scarlett (George Cukor, 1935) dat Grants talent boven komt drijven. In deze film speelt hij de cockney zwendelaar Jimmy Monkley, die een verbond sluit met een vader en diens 'zoon' (Katherine Hepburn) om voortaan samen illegale praktijken te ondernemen. De film flopte destijds genadeloos, en dat valt wel te begrijpen. Want deze 'romantische komedie' is nergens grappig en wordt nooit echt romantisch en daardoor weinig interessant. Grant speelt weliswaar een ondergeschikte rol, maar hij zet zijn personage met veel innemendheid en bravoure neer. De vrijheid die hij had om zijn karakter vorm te geven was een verademing voor hem, en gaf hem genoeg vertrouwen om een gedurfde stap te zetten: voortaan zou hij zich niet meer aan één studio verbinden.
Sylvia Scarlett was de eerste van in totaal vier films die Grant samen met Katherine Hepburn zou maken. Naast twee andere films van George Cukor Holiday (1938) en The Philadelphia Story (1940) is dat Bringing Up Baby (1938) van Howard Hawks. Net als Cukor en later Hitchcock speelt Hawks een grote rol in Grants carrière. Ze maakten in totaal samen vijf films, waarvan er vier als screwball comedy aangemerkt kunnen worden. In deze komedies draait het om snelle en messcherpe dialogen, komische (relatie)verwikkelingen en slapstickachtige situaties. Het is een genre waarin Grant excelleert. In The Awful Truth (Leo McCarey, 1937), een van de eerste en bekendste screwball comedies, kan hij voor het eerst laten zien dat er niemand beter is in dit genre. Iets dat hij nog vaak zou herhalen. Hij is de ideale tegenspeler voor niet-op-hun-mondje-gevallen-vrouwen als Irene Dunne, Katherine Hepburn en Ginger Rogers en zijn timing blijkt perfect. Het is zijn coole, onkreukbare uiterlijk met dat uitgestreken gelaat in combinatie met de onmogelijke situaties waarin hij terecht komt die hem zo onweerstaanbaar grappig maken.
Zo is zijn geworstel met zowel een vrouwelijke medeofficier als de legerbureaucratie in I Was a Male War Bride (1949) erg vermakelijk. De chemie met medespeler Ann Sheridan is groot, net zoals met Ginger Rogers in Monkey Business (1952). Hierin speelt Grant een wetenschapper die op zoek is naar een verjongingselixer, dat uiteindelijk per ongeluk door een van zijn laboratoriumapen wordt gemaakt en in een watertank gegooid. Als zowel Grant als zijn vrouw (Rogers) zonder dat ze het weten het drankje opdrinken leidt dit uiteraard tot bizarre situaties waarbij een rolletje is weggelegd voor Marilyn Monroe. Als er één ding is waar de smetteloze Grant niet bang voor blijkt te zijn, dan is het wel zichzelf voor gek zetten.
Dat blijkt ook uit een van de meer memorabele scènes uit wat wellicht Grants bekendste film is: North by Northwest (Alfred Hitchcock, 1959). Hierin speelt hij (met de juiste combinatie van verontwaardiging en sarcasme) reclameman Roger Thornhill die door stom toeval door criminelen aangezien wordt voor (fictief) geheim agent George Kaplan. Thornhill wordt onder dwang dronken gevoerd en in een auto op een kronkelig kustweggetje gezet. Wat volgt is een meesterlijke scène waarin Grant overtuigend én hilarisch een stomdronken Thornhill neerzet. Het is extravagant acteren, op een moment dat zijn stijl is geëvolueerd tot sober maar effectief spel. Een typische Grant-pose is er een waarin hij met de handen in de zakken van zijn smetteloze maatpak staat, weinig uitdrukking op het gezicht heeft, maar wel met een cynische blik in de ogen. Ogen die verraden dat hij - ongeacht de vraag - een gevat antwoord paraat heeft. Steeds vaker echter kruipt er iets dualistisch in zijn spel: niet alleen is hij de gesoigneerde gentleman, maar hij straalt tegelijkertijd iets dreigends uit. Er is geen regisseur geweest die zo van deze eigenschap 'gebruik' heeft gemaakt als Alfred Hitchcock.
In de eerste samenwerking van Grant en Hitchcock, Suspicion (1941), werd de koning van het lichte, romantische genre gecast als moordenaar. Niet dat dat meteen duidelijk is, want als er iets is dat Hitchcock benadrukt is het de vage grens tussen Grants 'lichte' en 'donkere' kant, tussen verleidelijk en gevaarlijk. Probeert hij zijn vrouw (Joan Fontaine) nou te vermoorden, of beeldt zij het zich maar in? Het is het feit dat Grant die ambiguïteit zo overtuigend weet uit te stralen die hem zo fascinerend maken. Ook in Notorious (1946) blijft lang onduidelijk of de door Grant gespeelde geheim agent werkelijk gevoelens koestert voor de dochter van een Nazi-topman (Ingrid Bergman), of dat hij haar gebruikt om haar te laten infiltreren in een groep Duitsers met snode plannen.
Het mag geen verrassing zijn dat er in een oeuvre van meer dan zeventig films ook wel eens een misser zit. Als één ding duidelijk is, dan is het dat Grant met de vertolking van moderne stadsmens naam heeft gemaakt en hij daarmee op zijn best is. In historische kostuumdrama's zul je hem weinig tegenkomen, en in westerns waarschijnlijk terecht al helemaal niet. Het is daarom niet verbazingwekkend, maar wel opvallend, dat als hij een rol speelt die teruggrijpt naar zijn Engels working class wortels, hij zelfs miscast lijkt. In None But the Lonely Hearts (Clifford Odets, 1944), een tergend traag en loodzwaar melodrama, speelt Grant een cockney die na lange tijd naar huis terugkeert, waarna zowel hij als zijn doodzieke moeder de misdaad niet schuwen om te overleven. De film was een persoonlijk project van Grant en op zijn instigatie gemaakt, maar uiteindelijk zit je teveel naar Cary Grant te kijken, en komt Archie Leach te weinig naar boven.
Een film die balanceert op het randje van vergeten pareltje en ambitieuze mislukking is Once upon a Honeymoon (Leo McCarey, 1942). Grant is een Amerikaanse reporter die het aanknoopt met een Amerikaanse ex-stripper (Ginger Rogers). Zij is omhooggetrouwd met een Oostenrijkse baron die een belangrijke rol als nazi-agent speelt. De film mengt komedie (de scène waarin Grant zich voordoet als kleermaker en de maten moet opnemen van Rogers is hilarisch) met loodzwaar drama (zo worden ze voor joden aangezien en komen in een concentratiekamp terecht). Die mengeling van genres in deze antinazifilm doet wat vreemd aan, maar werkt gek genoeg wel.
In 1986 overlijdt Grant op 82-jarige leeftijd. Zijn laatste jaren trok hij rond met het populaire programma An Evening With Cary Grant, en het is tijdens zo'n tournee dat hij komt te overlijden. Het is twintig jaar nadat hij zijn laatste film had gemaakt: het weinig memorabele Walk Don't Run (Charles Walters, 1966).Een filmster die zonder twijfel een van de grootste uit de filmgeschiedenis is - eentje die na meer dan een halve eeuw nog geen greintje van zijn kracht heeft verloren. Een ster die ook vandaag de dag nog steeds onwaarschijnlijk cool is.
FILMOGRAFIE ------------------------ This Is the Night (1932) - Stephen Sinners in the Sun (1932) - Ridgeway Singapore Sue(1932) - Eerste zeeman (Niet op aftiteling) Merrily We Go to Hell (1932) - Charlie Baxter 'DeBrion' Devil and the Deep (1932) - Luitenant Jaeckel Blonde Venus (1932) - Nick Townsend Hot Saturday (1932) - Romer Sheffield Madame Butterfly (1932) - Luitenant B.F. Pinkerton She Done Him Wrong (1933) - Kapt. Cummings The Woman Accused (1933) - Jeffrey Baxter The Eagle and the Hawk (1933) - Henry Crocker Gambling Ship (1933) - Ace Corbin I'm No Angel (1933) - Jack Clayton Alice in Wonderland (1933) - The Mock Turtle Thirty Day Princess (1934) - Porter Madison III Born to Be Bad (1934) - Malcolm Trevor Kiss and Make Up (1934) - Dr. Maurice Lamar Ladies Should Listen (1934) - Julian De Lussac Enter Madame (1935) - Gerald Fitzgerald Wings in the Dark (1935) - Ken Gordon The Last Outpost (1935) - Michael Andrews Sylvia Scarlett (1935) - Jimmy Monkley Big Brown Eyes (1936) - Det. Sgt. Danny Barr Suzy (1936) - Andre The Amazing Quest of Ernest Bliss (1936) - Ernest Bliss Wedding Present (1936) - Charlie When You're in Love (1937) - Jimmy Hudson Topper (1937) - George Kerby The Toast of New York (1937) - Nicholas 'Nick' Boyd The Awful Truth (1937) - Jerry Warriner Bringing up Baby (1938) - David Holiday (1938) - John 'Johnny' Case Gunga Din (1939) - Sgt. Archibald Cutter Only Angels Have Wings (1939) - Geoff Carter In Name Only (1939) - Alec Walker His Girl Friday (1940) - Walter Burns My Favorite Wife (1940) - Nick The Howards of Virginia (1940) - Matt Howard The Philadelphia Story (1940) - C.K. Dexter Haven Penny Serenade (1941) - Roger Adams Suspicion (1941) - Johnnie Aysgarth The Talk of the Town(1942) - Leopold Dilg - Joseph Once Upon a Honeymoon (1942) - Patrick 'Pat' O'Toole Mr. Lucky (1943) - Joe Adams aka Joe Bascopolous Destination Tokyo (1943) - Kapt. Cassidy Once Upon a Time (1944) - Jerry Flynn Arsenic and Old Lace (1944) - Mortimer Brewster None But the Lonely Heart (1944) - Ernie Mott Night and Day (1946) - Cole Porter Notorious (1946) - T.R. Devlin The Bachelor and the Bobby-Soxer (1947) - Dick The Bishop's Wife (1947) - Dudley Mr. Blandings Builds His Dream House (1948) - Jim Blandings Every Girl Should Be Married (1948) - Dr. Madison W. Brown I Was a Male War Bride (1949) - Kapt. Henri Rochard Crisis (1950) - Dr. Eugene Norland Ferguson People Will Talk (1951) - Dr. Noah Praetorius Room for One More (1952) - George 'Poppy' Rose Monkey Business (1952) - Dr. Barnaby Fulton Dream Wife (1953) - Clemson Reade To Catch a Thief (1955) - John Robie An Affair to Remember (1957) - Nickie Ferrante The Pride and the Passion (1957) - Anthony Kiss Them for Me (1957) - Cmdr. Andy Crewson Indiscreet (1958) - Philip Adams Houseboat (1958) - Tom Winters North by Northwest (1959) - Roger O. Thornhill Operation Petticoat (1959) - Lt. Cmdr. Matt T. Sherman The Grass Is Greener (1960) - Victor Rhyall, Earl That Touch of Mink (1962) - Philip Shayne Charade (1963) - Peter Joshua Father Goose (1964) - Walter Christopher Eckland Walk, Don't Run (1966) - Sir William Rutland
Filmstudio Dimension Films heeft Robert Rodriguez veelbelovende scifi-project Nerverackers van zijn releasekalender geschrapt. De Amerikaanse bioscooprelease was oorspronkelijk gepland voor 16 april 2010, maar de film wordt nu op de lange baan geschoven omdat Rodriguez het te druk heeft met andere projecten. Zo is hij bezig met de productie van Predators, werkt hij aan een live-actionfilm van The Jetsons, en zal hij binnenkort Machete gaan regisseren.
Nerverackers wordt een futuristische thriller die zich afspeelt in het jaar 2085. De film vertelt het verhaal van Joe Tezca, een man die samen met de andere leden van een elitekorps wordt ingeschakeld om een misdaadgolf te beteugelen in een theoretisch perfecte toekomstige maatschappij. Normaal zou Rodriguez zowel het scenario als de regie van de film voor zijn rekening nemen. De toekomst zal uitwijzen of dit alsnog gebeurt
Als we even in de recente geschiedenis duiken zien we dat Marvel studios echt niet heeft stil gezeten. Marvel heeft ons praktisch elk jaar weer warm gemaakt voor de meest spectaculaire films, vaak met een net zo spectaculaire opbrengst. Zo zijn grote helden als X-Men, Spider-Man, The Incredible Hulk, Fantastic Four en Iron Man de revue al (meerdere malen) gepasseerd. Om dat in getallen uit te drukken, deze 5 orginele films brachten samen bijna 2.3 miljard dollar op.
Maar Marvel is nog lang niet klaar, zo kunnen we in 2010 Iron Man 2, in 2011 Spider-Man 4, Thor, Captain America, Deadpool en in 2012 The Avengers en Wolverine 2 verwachten. Niet alleen de bekende maar ook de wat minder bekende superhelden krijgen hun kans. Om die reden kunnen we ook Luke Cage verwachten met Tyrese Gibson in de hoofdrol. Gibson speelt hierin een ten onrechte veroordeelde crimineel die na het krijgen van superkrachten ontsnapt uit de gevangenis.
Om dit imposante lijstje aan te vullen krijgt ook Iron Fist hoogstwaarschijnlijk zijn herstart. Het project met Ray Park (G.I. Joe: The Rise of Cobra) staat al sinds 2001 op de planning maar werd door Marvel meerdere keren afgeblazen. Als het aan Ray Park ligt komt deze er nu. "I actually want to be Danny Rand I want to be Iron Fist, I want to do it," aldus Park. Ook ziet hij graag een teamgenoot in het verhaal. ''Luke Cage, wouldn't that be awesome!''.
Luke Cage met Tyrese Gibson kun je in 2011 verwachten. Een gerichte release voor Iron Fist is 2012.
De Amerikaanse acteur John Quade is overleden. Hij is 71 jaar oud geworden.
Quade werd vooral bekend als de slechterik in enkele films van Clint Eastwood. In 'Every which way but loose' en 'Any which way you can' kroop hij in de huid van Cholla, de aanvoerder van een motorbende.
Voorts was Quade te zien in cowboyfilms zoals 'High plains drifter' en 'The outlaw Josey Wales'. Hij schuwde ook gastrollen in TV-series niet. Zo dook hij op in 'Bonanza', 'The dukes of Hazard', 'The A-team', 'Charlie's Angels' en 'Knight rider'.
Volgens zijn echtgenote is Quade vredig gegaan in zijn slaap.
Er komt een bioscoopfilm van Battlestar Galactica. Deze wordt door Universal Pictures gemaakt. De regisseur is niemand minder dan Bryan Singer, die de serie ook zal produceren. Dit werd gisteravond bevestigd door filmvakblad Variety.
De originele serie Battlestar Galactica zag het levenslicht in 1978. In 2003 kwam er een remake in de vorm van een miniserie op tv, en hierop volgde weer een tv-serie, die liep van 2004 tot 2009. Er is door de jaren heen altijd een enorm grote schare fans van de serie geweest, en met de komst van Internet zijn deze stuk voor stuk erg enthousiast geweest in hun support van de serie. Dit zal vast een grote rol hebben gespeeld bij de beslissing van Universal om over te gaan tot het maken van een bioscoopfilm van de science fiction franchise.
Al in 2001 was Singer bezig met een vervolg op de tv-serie uit 1978. Maar enkele maanden later sloegen er twee Boeings in in de Twin Towers, en toen is het project een beetje in de vergetelheid geraakt. In 2004 werd er wel overgegaan tot het maken van de nieuwe tv-serie, maar van de film kwam nog steeds niets terecht. Nu heeft Singer aangegeven die film nog steeds te willen maken. Overigens is de Amerikaanse zender SyFy (voorheen Sci Fi Channel, de makers van de laatste tv-serie van Battlestar Galactica) al bezig met alweer een volgende serie gebaseerd op de franchise, getiteld Caprica, dat 58 jaar voor de gebeurtenissen uit de eerste serie plaatsvindt. Maar dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat een bioscoopfilm niet succesvol kan zijn. Per slot van rekening draaien er ook nu nog steeds series van Star Trek, en was de bioscoopfilm eerder dit jaar toch een enorm (kas)succes.
Over het scenario is nog niets definitief bekend. Het klinkt hoe dan ook veelbelovend dat een grote regisseur uit Hollywood, bekend van zijn superheldenfilms, Valkyrie (2008) en zijn grote liefde voor science fiction, nu staat te springen om hieraan te beginnen.
Warner Brothers staat te popelen om vele DC Comics superhelden naar het witte doek te brengen. Naar het lijkt proberen ze te voorkomen dat dit gepaard gaat overhaastige filmprojecten die uiteindelijk niet aanslaan in de bioscoop. Producent David S. Goyer meldde onlangs in een update-gesprek met MTV dat er een nieuwe schrijver is aangetrokken voor de verfilming van Super Max met Green Arrow als hoofdrolspeler: "We're working on that. We're about to bring on another writer. Obviously, Warner Bros. is now heavily into mining all of the various DC properties." Aldus Goyer.
Enige tijd terug was er nog het gerucht dat Matt Damon mogelijk Green Arrow zou spelen. In het DC Comics stripboek Super Max staat de meest beveiligde gevangenis voor supervillains centraal. In het huidige bestaande script wordt Green Arrow - als superheld - onterecht veroordeeld tot een langer verblijf in deze gevangenis.
Goyer meldde eerder: The basic concept actually came about through Justin Marks, a terrific young writer my wife Jessika (a producer) had previously worked with. They thought the idea of a prison-break story set in a jail designed exclusively for super-villains was a cool one. And I heartily agreed. Nu ios er dus een nieuwe - nog onbekende - schrijver aangetrokken.
Op de IMDb staat de film gepland voor een release in 2012. The Green Arrow is na The Green Hornet, The Green Lantern en Hulk de zoveelste "groene" superheld die naar het witte doek wordt gebracht.
Kevin Spacey Fowler (South Orange, New Jersey, 26 juli 1959) is een Amerikaanse acteur. Hij won een academy award voor beste mannelijke bijrol met zijn rol in The Usual Suspects en won een tweede beeldje, maar nu voor de beste mannelijke hoofdrol voor American Beauty. Spacey is daarnaast goed voor meer dan 35 andere acteerprijzen, waaronder een BAFTA Award en een Empire Award.
Spacey verhuisde in 2004 naar Londen om daar artistiek directeur van de Old Vic te worden. Hij debuteerde daar met het stuk Cloaca van de Nederlandse schrijfster Maria Goos.
Spacey is de jongste van drie kinderen van Thomas en Kathleen Fowler. Zijn artiestennaam Spacey is de meisjesnaam van zijn moeder. Hij heeft een relatief groot bereik in de rollen die hij aankan. Zodoende wordt Spacey zowel gecast als sympathiek personage (zoals in K-PAX) dan als psychopaat (zoals in Se7en) en zowel als een machtig persoon (in Superman Returns) dan als onzeker iemand (Pay It Forward).
HET VERHAAL: -------------------- Suzanne, een vrouw van veertig, is getrouwd met een chirurg en leeft een luxueus leventje. Haar leven wordt compleet overhoop gegooid met de komst van een werkman die in hun huis enkele herstellingen komt doen. Suzanne is zelfs bereid om haar luxeleventje achter te laten en hem te volgen.
BESPREKING: ---------------------- Een scheiding heeft geen winnaars, enkel verliezers. Het is een volkswijsheid die je vaak hoort terugkeren. Met een beetje redelijkheid stel je dan dat de betrokken partijen de breuk dus maar beter zo pijnloos mogelijk kunnen afhandelen, maar jammer genoeg is de redelijkheid per definitie ver te zoeken als het hart erbij betrokken is.
In 'Partir' liggen de kaarten op het eerste gezicht duidelijk. Doktersvrouw Suzanne wordt compleet onverwacht halsoverkop verliefd op de Spaanse klusjesman Ivan. Die geeft haar een levensvreugde die ze in haar comfortabele huwelijk al lang was kwijt geraakt en ze beseft dat het om meer gaat dan zomaar een bevlieging.
Met een beetje afstand ligt het antwoord dan ook ergens voor de hand: Suzannes huwelijk met Samuel wordt ontbonden en iedereen (ook Samuel en de beide puberkinderen) vaart er uiteindelijk wel bij. Die vorige zin zal u echter ongetwijfeld al meteen doen snappen waar het probleem ligt.
'Partir' neemt een bekende historie en zet die in al zijn diep emotionele glorie op het scherm, gestut door drie magnifieke acteurs. Het sensationele kaderverhaal (het grootste deel van de film is een lange flashback) is daarbij totaal overbodig maar dat vergeven we regisseur/scenarist Catherine Corsini van harte.
Sony heeft weer de handen ineengeslagen met de gebroeders Wayans om een vervolg te maken op hun komedie White Chicks. Hierin spelen Marlon en Shawn Wayans twee broers die FBI-agenten zijn en voor een undercover missie zich vermommen als twee blanke zussen. 
Tijdens de promotiecampagne voor Inglourious Basterds heeft regisseur Quentin Tarantino onlangs ook de Engelse pers te woord gestaan. Hij deed hier ook een boekje open over zijn eventuele filmplannen binnen Engeland.
Volgens Bloody Disgusting wil Legendary Pictures (het bedrijf achter The Dark Knight, 300, Watchmen en Where the Wild Things Are) een nieuwe Amerikaanse Godzilla film gaan maken. De laatste keer dat dit gebeurde was in 1998, met Roland Emmerich als regisseur en Matthew Broderick in de hoofdrol.
Filmstudio Dimension Films heeft Robert Rodriguez veelbelovende scifi-project Nerverackers van zijn releasekalender geschrapt. De Amerikaanse bioscooprelease was oorspronkelijk gepland voor 16 april 2010, maar de film wordt nu op de lange baan geschoven omdat Rodriguez het te druk heeft met andere projecten. Zo is hij bezig met de productie van Predators, werkt hij aan een live-actionfilm van The Jetsons, en zal hij binnenkort Machete gaan regisseren.
Als we even in de recente geschiedenis duiken zien we dat Marvel studios echt niet heeft stil gezeten. Marvel heeft ons praktisch elk jaar weer warm gemaakt voor de meest spectaculaire films, vaak met een net zo spectaculaire opbrengst. Zo zijn grote helden als X-Men, Spider-Man, The Incredible Hulk, Fantastic Four en Iron Man de revue al (meerdere malen) gepasseerd. Om dat in getallen uit te drukken, deze 5 orginele films brachten samen bijna 2.3 miljard dollar op. 
Er komt een bioscoopfilm van Battlestar Galactica. Deze wordt door Universal Pictures gemaakt. De regisseur is niemand minder dan Bryan Singer, die de serie ook zal produceren. Dit werd gisteravond bevestigd door filmvakblad Variety.
Warner Brothers staat te popelen om vele DC Comics superhelden naar het witte doek te brengen. Naar het lijkt proberen ze te voorkomen dat dit gepaard gaat overhaastige filmprojecten die uiteindelijk niet aanslaan in de bioscoop. Producent David S. Goyer meldde onlangs in een update-gesprek met MTV dat er een nieuwe schrijver is aangetrokken voor de verfilming van Super Max met Green Arrow als hoofdrolspeler:
