Welkom aan alle mooie mensen. Zoals de ondertitel van deze blog reeds weergeeft, is elk van ons "mooi" omdat elk van ons "is". Laat ons dan niet in de eerste plaats denken aan de buitenkant. Want de buitenkant is uiteindelijk minder belangrijk als er aan de binnenkant van alles en nog wat schort.
Ook in het dagelijks leven kunnen we van alles en nog wat mooi vinden of juist niet! It all lies in the eyes of the beholder. Mijn besluit om dit blog te beginnen is zeker niet om jullie te boeien, maar wel om van alles en nog wat van me af te schrijven.
Verwacht geen schoonheidstips of tips hoe je dunner kan lijken in een zwarte spijkerbroek want deng advies dat mi no abi. Ik weet wel dat mooi zijn een state of mind is en één van de minst belangrijke dingen in het leven. Jaja ik hoor jullie al brommen: ma 't oog wil ook wat! Geloof me als puntje bij paaltje komt vindt 't oog andere dingen in het leven belangrijker hoor dan wie mooi, mooier of 't mooist is.
Ik zal proberen regelmatig iets toe te voegen aan mijn blog. Ik hoop dat jullie regelmatig komen piepen of dat ook daadwerkelijk gebeurt, en voel je vooral vrij om te reageren en er op die manier een leuke boel van te maken.
Aan de Zwartenhovenbrugstraat dichtbij de kruising met de Keizerstraat stond zo een veertig jaar geleden de Nola Hatterman school. Voorloper van wat nu het Nola Hatterman Instituut of kunstacademie is. Nola Hatterman. Velen die in de jaren 60/70 zijn opgegroeid in Suriname kennen deze kunstenares die met een hart voor kunst en Suriname heel veel talent, ontluikend of bestaand heeft gestimuleerd om kunst te beleven, scheppen en uit te dragen.
Ik heb Nola niet alleen gekend als die mevrouw die altijd met haar flaphoed heel statig door de straten van Paramaribo struinde of soms ook op de fiets door de stad reed. Ik ben één van haar leerlingen geweest op de tekenschool daar aan de Zwartenhovenbrugstraat. De school was ondergebracht op de bovenverdieping van een gebouw naast Familystore en aan de overkant van Apotheek Ligeon. Naast apotheek Ligeon was er een restaurant waar er heerlijk Javaans eten te krijgen was. Daar kom ik later op terug!
Nu bezocht ik de tekenschool niet omdat er bij mij enig tekentalent aan het ontluiken was, verre van. Mijn tekenkunsten kwamen niet verder dan de vaardigheid om met weinig fantasie een paar lijnen op papier te zetten. Lood en papier zouden nooit mijn vrienden worden, maar de tekenles op school was de les waarbij je het minst hoefde op te letten en tenminste een zes was zo verdiend.
Anders was dat als je de tekenschool van Nola Hatterman bezocht, daar moest je wel van enig tekentalent getuigen. Nu heb ik al gezegd dat ik geen talent, aanleg of zelfs interesse had voor tekenen, maar als je thuis het enige kind bent, dan is alle aandacht op jou gericht. Dat en het feit dat mijn vader bepaalde ideeën had over wat er allemaal hoorde bij een gedegen opvoeding en vorming. Niets mis mee, ik ben die man nog steeds dankbaar voor alles dat ik als kind mocht meemaken en doen. Maar vaak had je geen inspraak. Correctie: je had nooit inspraak. Dus: " Vanaf volgende week ga je naar tekenles", duldde geen tegenspraak. In ieder geval betekende elke activiteit na school, contact met leeftijdgenoten en daar ging het er bij mij om, want een huis met één kind is leeg.
Ik kwam dus terecht tussen 12 en 13-jarigen die konden tekenen. Oh jéééé, daar zat ik nu elke dinsdag- en donderdagmiddag braaf de stillevens die ons werden voorgezet na te tekenen, maar echt het leek nergens op en het zou nooit iets worden. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik al niet gauw in de groep een paar "lotgenoten", lees anderen die ook niet konden tekenen, ontdekte. We vormden al gauw een groepje van 8 die het heel goed met elkaar konden vinden. Trouwens wat wij op onze tekenvellen neerzetten was al voldoende stof tot hilariteit.
De pauzes waren pas gezellig, daar keken we naar uit want als je al niet geweldig tekende zou je tijdens de les de andere ontluikende kunstenaars toch niet zitten storen, zoveel beschaving en begrip konden we wel opbrengen. Maar dan kom je in de pauze natuurlijk helemaal los. Eerst stonden wij tijdens de pauze op het balkon, wat zicht gaf op het voorbij rijdende verkeer. Suriname kende toen nog geen druk verkeer, een file was onbestaande dus drie auto's en twee bromfietsers die bij het stoplicht voorgesorteerd stonden telkens het verkeerslicht op rood stond, was ook niet bepaald spannend. Het restaurant aan de overkant lonkte. Ik wierp me op als durfal en vroeg aan de tekenleraar of wij tijdens de pauze niet naar de overkant mochten. Het mocht als we voorzichtig de weg overstaken en op tijd terug zouden zijn.
In de pauze gingen wij voortaan dus naar het restaurant aan de overkant. Eerst ongewild de geur van Criolin opsnuiven, want dat werd bij de apotheek gebruikt om de boel ontsmet en kraaknet te houden, maar bij het binnenstappen van het restaurant vergat je die indringende geur van even daarvoor, meteen. Het rook er niet alleen heerlijk, ook het eten was switi.
Twee keer per week kregen deze mensen dus een groepje giechelende in hun ogen vervelende pubers over de vloer. Maar wij waren heuse klanten want wij gaven echt wel wat zakgeld uit daar. Dat maakte echter niet zoveel uit blijkens de steeds zuurdere gezichten waarmee we werden ontvangen op onze wekelijkse bezoekjes. Daar stoorden wij ons niet aan, integendeel. Wij waren belangrijk genoeg om de chagrijn van die mensen uit te lokken en dat gaf een onbestemd gevoel van macht. Als je twaalf bent denk je de wijsheid in pacht te hebben. Ik vooral, met mijn in elkaar geknutselde filosofiên meende alles heel goed te kunnen uitleggen. Dus als groep voelden we ons sterk genoeg om die norse mensen te trotseren.
Dat ging weken door en op gegeven moment was de spanning echt te snijden, tastbaar was bijna die vijandigheid waarmee we werden weggekeken. Terwijl we niets anders deden dan zorgeloos puber zijn! En het is niet alsof we andere klanten stoorden of verdreven want zoveel volk kwam er echt niet over de vloer. Maar de bekende druppel zat er onmiskenbaar aan te komen.
Donderdagmiddag. Tekenles. Pauze. Naar de overkant. Twee van ons gaan bestellen. Bij de bestelling gaat er iets fout want als we worden bediend blijkt één van de drie saotos geen ei te hebben. Dat was wel besteld. Enfin we zullen die mensen niet nog meer irriteren dus besluit ik mijn ei te delen met diegene zonder ei. We zien er ook vanaf naar een mes te vragen, want we zouden waarschijnlijk een steekverwonding oplopen als we dat durfden vragen. Dus wat te doen. Iemand opperde om het ei gewoon met een lepel te delen. Geen slecht idee en zeker niet moeilijk toch? Ik zet het ei op een schotel doe een poging te snijden met een lepel, maar het ei dacht er anders over en vloog met een rotvaart van de tafel over de vloer en bleef als een tol ronddraaien. De hilariteit dat dat bij ons teweegbracht! We waren niet te stuiten. Als je het leest is het niet eens zo grappig maar maak dat mee als je wereld nog niet heel erg groot is en je van zorgen helemaal geen weet hebt. Dan kan een vliegend ei onweerstaanbaar op jouw lachspieren werken ja.
We waren zo opgegaan in het vliegende ei, dat geen van ons had gemerkt dat iemand van het restaurant naar onze tafel was gelopen. Toen we dat merkten, werd het ijzig stil. Die man stond echt op barsten. Gaan jullie weg, jullie hoeven niet meer hier te komen. Un gwe, altijd bari lafu, bari lafu. No kon moro! Ik dacht deze man is knetter, we hebben net 40 gulden aan zuur bijelkaar gespaarde zakcenten uitgegeven en we moeten weg? Nee, nee ik voelde me wel geïntimideerd door zijn persoontje, maar liet dat niet merken. Ik maakte hem dus duidelijk dat we eerst zouden eten en dan pas weggingen, want we hadden betaald en het was ons eten. Hij keek me aan, ik keek terug, die jeugdpuistjes op mijn neus jeukten baldadig. Van de spanning denk ik, maar ik gaf niet toe. Geen vin verroerend bleef ik hem aankijken en uiteindelijk zei hij: laatste keer. Dan un no kon moro.
Wij hebben nog voor een laatste keer genoten van dat lekkere eten weliswaar in mineurstemming want weggejaagd worden overkomt je niet elke dag en zeker niet om zoiets onschuldigs als vrolijkheid. Bij het naar buiten gaan zagen we dat ei verpletterd op de vloer. Brullend van het lachen strompelden we de zaak uit. Un no go nooit moro!
Die zuurpruimen moeten het naderhand wel erg hebben gevonden dat wij niet meer over de vloer kwamen, want ondanks ons "irritant" gedrag verdienden ze toch wel een paar vrolijke centjes aan ons. En wij? Twee weken duurde onze weemoed, want net om de hoek van de Zwartenhovenbrugstraat en Keizerstraat, was er een groezelig Chinees restaurant! Hahahaha, Omu bleek toleranter. . . . . we waren welkom!
Gisteravond waande ik me een echte schrijfster, had volgens mij inspiratie en besloot dat op papier te zetten. Mijn verhaal was af, de oorspronkelijke titel was De galerij. Nog even nalezen, zoals het een echte schrijfster betaamt en dan op de blog plaatsen. Ik drukte op de desbetreffende knop. . . . . . . wit scherm. . . . . wit scherm en toen niets meer! Ik dacht dit kan niet, ik zal mijn pennenvrucht wel terug vinden, maar oh ijdele hoop. Niets dan maar ook niets vond ik terug. Enkele tellen later kwam ik erachter dat Wifi het even had laten afweten mijn verhaal doolt nu dus ergens in cyberspace. Geen nood ik probeer het nu weer.
De Galerij dus. Als kind bracht ik de vakanties vaak door bij mijn grootmoeder. Een schat van een vrouw, maar dat zijn de meeste oma's, alleen was deze een echte schat. Zachtmoedig, heeft haar stem in de 35 jaar dat ik haar heb gekend precies 2 keer tegen mij verheven. En ik verdiende dat wel vaker, maar oma schoot niet makkelijk uit haar slof.
Ook niet tijdens de vakanties wanneer ze haar 18 kleinkinderen te logeren had. Ja die logeerpartijen waren een feest. Voor ons de nichtjes en neefjes zeker. Ik weet niet of oma er ook zo over dacht. Aan ruimte geen gebrek, dat was er genoeg, want oma woonde in een groot houten huis op lage stenen steunen (stonfutus), zoals je er in het Suriname van toen veel had. Heel groot erf met veel vruchtbomen, spelen kon je daar naar hartelust.
Was het overdag al leuk, 's avonds begon de pret pas. Bij oma thuis was er toen we klein waren nog geen televisie. En we waren natuurlijk ook niet vanaf het begin met achttien. De groep groeide wel gestaag, maar in het begin toen ik een jaar of 8 was, moesten we met zn tienen zijn denk ik.
Op de galerij, die over de hele breedte van het huis liep stond er een houten bank of canapé. Galerij, canapé, voorzaal, kokekraam, botterali, allemaal typisch Surinaamse woorden die het hebben verloren van de vernieuwing waar het taalgebruik iedere dag aan onderhevig is. De galerij heet nu veranda of balkon. De voorzaal heeft stand gehouden want ook nu nog is de voorkamer onbestaande in het Surinaams Nederlands. Moderne huizen worden niet meer voorzien van een kokekraam en ik weet niet zo goed meer wàt de botterali nu precies was.
Goed, zo gauw wij waren gebaad en hadden gegeten begon de race naar de galerij want iedereen wilde op de canapé. Natuurlijk kon niet iedereen een plaatsje bemachtigen, dus de rest moest maar genoegen nemen met de vloer. Hoe of zo'n avond ook begon, het eindigde steevast met één of ander spookverhaal of in ieder geval een verhaal waardoor jouw haren overeind gingen staan. Bang hoefden we niet te zijn, want we waren met genoeg, maar bang waren we toch. Ik in ieder geval, alleen ging ik nog liever dood dan dat toegeven.
Het was op één zo een avond dat een buur-jongen en -meisje, broer en zus, besloten ons de daver op het lijf te jagen. We waren weer bezig met ons vast ritueel van verhalen die over alles en niets gingen. Maar het huiver gehalte was zoals altijd onmiskenbaar aanwezig. Ik weet met de beste wil nu niet meer waar het allemaal over ging die bewuste avond, maar één van de onderwerpen was wel meneer Wim die achterop woonde, op het erf dat grensde aan dat van oma. Meneer Wim was een eenzaat, een goede ziel waar verder niemand last van had. Hij kwam soms een praatje maken met oma of bij de buren, en ging dan terug naar zijn huis dat trouwens overwoekerd werd door onkruid. Zijn erf was onbegaanbaar en hoe hij daar in dat huis overleefde was voor een ieder een raadsel. Voor ons kinderen niet alleen een raadsel maar ook een bron van fantasie. Die arme man was in ons brein iets of iemand waar we bang van moesten zijn en geloof me dat was ook echt het geval. Zeker omdat we hem wel vaker in onderbroek zagen dolen in zijn privé jungle. En natuurlijk vonden we of zagen dat die man zijn ogen bloeddoorlopen waren!
De huiver zat er dus al zo' n beetje in, toen een paar van ons die op de vloer zaten opeens opsprongen! Ik zat ook op de vloer en ik kan je zeggen als je opeens iets in je zitvlak voelt prikken terwijl je naar één of ander spookverhaal luistert, dan slaat de paniek wel toe. We stoven uit mekaar en renden gillend de voorzaal in. Wie niet op de vloer zat wilde het niet geloven, de "vloerzitters"stelden zich aan. Totdat we naast het huis een gegiechel hoorden. Die twee van naast waren onder de galerij gekropen en hadden met printa's (dunne stokjes) door de vloernaden in ons achterwerk geprikt. Het is maar dat ze hun lachen niet konden inhouden, waardoor wij erachter kwamen. Want voor mij stond vast dat het een of ander spook was, of die asema waar we het vaak genoeg ook over hadden of meneer Wim natuurlijk, van wie we overtuigd waren dat hij meer spook dan mens was. Want bloeddoorlopen ogen, die hebben normale mensen niet.
Ik nam me plechtig voor mijn plas maar tot de volgende ochtend op te houden, want in mijn eentje op de nachtemmer een plasje gaan doen zat er niet in, No way! Practical joke of niet, ik nam het zekere voor het onzekere.
Om de zoveel tijd krijg ik een soort van winti om als een wervelwind, een draaiende winti dus, door het huis te gaan en alles dat ik op zijn minst 6 maanden niet onder ogen heb gehad, richting vuilnisbak te pleuren. Dit tot groot protest van mijn huisgenoten die doodsbang zijn van deze vlagen. Zij weten uit ervaring dat ze er bekaaid van af kunnen komen als ik de klus in mijn eentje klaar.
Mij werd dus spontaan helpende handen aangeboden, ook al gebeurde dit niet van harte. Een zonnige zaterdag met een geflipte moeder op zolder. Je hebt als twintiger wel wat beters te doen. Maar zij dachten zeker, liever erbij zijn dan later met lede ogen de schade te moeten opmaken.
Nou moet ik zeggen dat vroeger toen mijn kerels nog ukkies waren, zij helemaal geen inbreng hadden in wat weg kon en wat niet. Ik kan me wel de mistroostige gezichten herinneren wanneer ik heel voldaan een volgeladen doos bij het schroot zette. Vroeger kwam mijn "opruimbakru" veel vaker dan nu op bezoek. Ik denk dat ie nu samen met mij aan t verouderen is, dus hij doet t ook rustig aan.
Enfin wij dus met zijn drieën op die hete zolder aan het sorteren, discussiëren, en kibbelen want volgens mij mocht 90 procent van de verzamelde rommel weg, maar néééééé die kabel waarvan de eigenaar zelf niet weet waarvoor t te gebruiken is, mag, kàn niet weg. En al die playstation spelletjes die de laatste drie jaren geen console meer hebben gezien mogen niet weg, een zak met knikkers die 14 jaar geleden op het schoolerf was buitgemaakt kon absoluut niet weg. Fa dan? Na die buit was mijn jongste de held van die bewuste schoolpauze. Dat is in zijn geheugen gegrifd en daar herinnert, deze mij nietszeggende bokaal knikkers hem aan.
Alle protesten ten spijt, ga ik onverdroten verder. Een enkel prulletje ontsnapt aan mijn op dreef geraakte drang tot weggooien. Na een dikke twee uur, keek ik tevreden rond en zei dat t wel genoeg was zo. Tenminste voor toen. Ze mochten dus hetgeen we samen verzameld hadden definitief wegdoen. Ik bleef nog even boven om alles netjes af te werken. Opeens hoorde ik geproest en gestommel op de trap, gierend kwamen die twee loka's weer naar boven met de laatste doos. Helemaal boven, uit het oog springend lag daar een krokodil die volgens pa absoluut niet weggegooid mocht worden. Op mijn vraag waarom niet, kreeg ik als antwoord dat papa zei meneer krokodil ooit eens met Kerst onder de boom te hebben gezet voor één van de twee. Geen van beiden konden het zich herinneren, ik ook niet. Maar goed als pa het zich herinnert dan heb ik mij daar maar bij neer te leggen. Want zulke details herinnert hij zich niet vaak. Hier werd dus historie geschreven!
Dus meneer krokodil bleef op zolder, voor nu, want wie wil nou de krokodillentranen van pa zien.
Bij de volgende opruim woede gaat ie helemaal onderin de doos.
De mooie recentelijk gerenoveerde bakkerij van Fernandes aan de Kernkampweg is een trekpleister. Mij trekt het in ieder geval wel. Een trip naar de Kernkampweg brengt altijd heel wat nostalgie teweeg. Vroeger was de bakkerij een Sodafoutain en heette volgens mij Country Sodafountain of zo iets. Ze hadden er van die draaikrukken en het interieur was echt sixties stijl, trouwens ik hèb het over de jaren zestig of misschien nog heel even in zeventig. Heerlijke Ice-cream soda kon je er krijgen. Nog niet in een plastic beker, nee mang in van die heuse stevige "hofglazen". Rode soft met vanille ijs. Tenminste zo maak ik het nu als ik in Su ben. Weet echt niet of dat ook de samenstelling was die je bij Country Sodafountain kreeg maar even lekker is mijn versie toch wel. Ik denk dat zij cola stroop, sodawater en vanille ijs gebruikten. Enfin switie was het in ieder geval wel.
Maar nu is het dus Fernandes bakkerij. En ik ging er laatst niet voor ice-cream soda. Ik had trek in vleesbroodjes die weten ze ook te maken daar bij Fernandes, dus ik ernaar toe. Moeilijk parkeerplek vinden hoor want tegen 17.00 uur halen de meeste mensen hun brood en gebak. Enfin om de bocht vond ik nog een plekje op het trottoir, ja wat wil je parkeerplaats no deh dus tegen beter weten in ook maar inschuiven.
Ik trek een nummertje 43. De teller hoog, goed zichtbaar aan de muur geeft aan 39. Ik kijk rond, geniet van de sfeer: geur van warm brood, die heerlijke krentenbollen op de plank die naar me lonken en gewoon de gezellige drukte die er heerst. Waar ik na de vakantie naartoe terug ga is het niet zo gezellig bij de bakker. Lekker brood of niet. Maar djaso a san gezellig echt.
De teller geeft aan 43. Oh dat ben ik. Tussen wijs en middenvinger houd ik mijn nummertje. Ja het is werkelijk aan mij. Maar dat is buiten de waard gerekend van die meneer die zowaar buiten adem staat te wapperen met nummer 41. "Ik had niet opgelet", kreunt meneer 41 bijna. Ik volg die tori op de voet, want ik ben aan de beurt. Wat echter in mijn nadeel speelt is dat nummer 41 en de winkeljuffrouw op elkaar lijken. En ik lijk niet op hen. Dat kan in Sranan van levensbelang zijn, maar nee nu gaat t gewoon over wie aan de beurt is om brood te halen. Winkeljuffrouw kijkt me aan en de twijfel bij haar is groot. Wat zal ze doen.
Kostbare seconden gaan voorbij terwijl de teller voort tikt en haar collega's steeds meer vleesbroodjes aan andere klanten verkopen. Ik wordt zenuwachtig dus zet mijn beste "en nu moet 't gedaan zijn" gezicht op. Winkeljuf kiest het zekere voor 't onzekere en zegt aan meneer 41, ik ga eerst deze dame helpen en dan bent u aan de beurt. 41 keek verongelijkt, maar berustte zich in zijn lot. Eindelijk! Vier vleesbroodjes alstublieft? Oh. . . . geen vleesbroodjes meer. Als ik die kloot voor had laten gaan dan kon ik nu schrijven hoe ik van die vleesbroodjes heb gesmuld. Maar het had die bewuste dag niet mogen zijn. Orde en regelmaat is maar al te vaak een euvel in Sranan.
Maar 't komt goed. Een hoog aan de muur geplaatste teller, het personeel dat daarbij uit volle borst laat horen wat de teller aangeeft. . . . . nu nog de klanten die bij de les moeten blijven!
De volgende dag waren die vleesbroodjes wel lekker hoor! Ik was nummer 2. Mi no tek kans tog!
Hoi toekomstige bloggers kom op lees niet alleen mee, maar reageer, geef de link door aan anderen waarvan je denkt dat ze wel mee zouden willen doen en laten we er samen een leuke boel van maken. Schroom niet jouw stem te laten horen of jouw mening te geven over een artikeltje. Niet alleen mijn gastenboek maar ook het forum staat tot ieders beschikking. Un no frede jere!
Bij mijn laatste bezoek aan Suriname, ons geliefd Su overkwam mij bij vertrek op Zanderij iets grappigs. Op het moment zelf kon ik er in eerste instantie niet om lachen en dreigde mijn reeds aangebrande stemming te verzuren, maar enkele tellen later en nu, kan ik er wel om lachen.
Ik was dus reeds door de hele mangel van inchecken heen, stond geduldig in de rij die ons leidt naar de bagage controle compleet met "echomachine", zo noem ik dat apparaat. De "echocontrole" was welgeteld met één meneer bemand, die zijn werk ook heel serieus en secuur deed. Gevolg een langzaam zich voort slepende rij van mensen die toch al balen dat ze terug moesten na een fantastische Carifesta vakantie. Onderweg naar de echo toch nog een stop. Na bij de incheckbalie reeds te zijn gecontroleerd op het niet hebben van meer dan 12 kilo handbagage, worden wij wederom onderworpen aan een bagagecheck. Tussen incheckbalie en vertrekhal zou je nog even snel een bos groene bananen kunnen wegstoppen in jouw trolley toch?
Toen ik aan de beurt was keek de meneer belast met deze taak me heel vrolijk aan en vroeg of ik op weg was naar huis? Ja antwoordde ik waarheidsgetrouw. Maar voegde eraan toe, ik ben op weg naar huis maar hier is thuis. Oh nee nee blafte die heer me nog net niet af, zwaaiend met mijn paspoort duidde hij aan op de eerste pagina. " U hebt de Nederlandse nationaliteit, dus u bent geen Surinaamse meer". En dat had ie niet moeten zeggen, want alle Surinaamse bakru's , jorka's en leba's zo die mogen bestaan klommen vanuit mijn ondrofutu en vonden hun weg naar mijn hersenpan, rechterhelft wel te verstaan.
Ik vroeg aan dat heerschap wie er nou voor mij bepaalt wat of wie ik ben. Of hij sowieso bevoegd is me mijn geboorterecht af te nemen. Ja op pagina 1 van dat boekje staat inderdaad aangegeven: Nationaliteit Nederlandse. Maar belangrijker dan dat staat ook aangegeven: Geboorteplaats: Paramaribo Suriname. En dat lieve mensen is wat ik koester, waar of ik me ook bevind. Geboorteplaats: Switie Sranan. Komt nog bij kijken dat ik nooit in Nederland heb gewoond!
Wij van voor 1975, waren met zn allen Nederlandse staatsburgers. Daar waren bepaalde "privileges" aan verbonden. Zoals de mogelijkheid om de Nederlandse nationaliteit te behouden of indien je op 25 november 1975 automatisch Surinamer werd, altijd de mogelijkheid bestond om na een x aantal jaren op Nederlands grondgebied te hebben gewoond wederom te opteren voor de Nederlandse nationaliteit. Het laatste is waarvoor ik koos, waardoor ik nu een bij de hand heerschap voor me kreeg die met mijn paspoort stond te wapperen om me te vertellen dat ik geen Surinamer ben.
Ik zag de pretlichtjes in zijn ogen nog net op tijd. Dus ik sommeerde die bakru's leba's en jorka's terug naar mijn hielen en herinnerde hem vriendelijk eraan dat hij dankzij ons, de niet Surinamers wel te verstaan, daar stond om ons op over kilootjes te betrappen. Hij kon er wel om lachen. Want dat kunnen mijn landgenoten heel goed, lachen. Niet om hun eigen stommiteiten dat niet, liever om dat van anderen. En ja in mijn beleving blijven het mijn landgenoten. Ik voel met geen ander volk ter wereld die verbondenheid die ik voel met de mensen uit het land waar ik geboren ben. Oh mi Gado maar wat kunnen ze vervelend zijn die kondremans. En veel genegenheid kunnen ze ook al niet opbrengen voor ons die niet op Surinaamse bodem Surinamer zijn.
Dat drukt mijn pret niet! Ik ga wanneer ik wil, ik ben Surinaamse en niemand bepaalt anders; Kon law!
En by the way: deze "scherpe" actie van die meneer was eigenlijk een zijspoor, hij zou toch wel graag een wijntje met me willen drinken volgende keer als ik in mijn geboorteland ben. Toch wel origineel niet? Zeker als je bedenkt dat ik zijn mamma kon zijn. Met gemak. . . . .
De meesten onder ons zeggen of denken er veel te hebben, velen hebben op zn minst een paar en weer enkelen hebben weinig of geen.
Ik heb het over hetgeen men in onder andere de psychologie zéér belangrijk vindt. Het hebben van vrienden. Een ieder van ons zal al gauw toegeven dat vriendschap heel belangrijk is in een mensenleven. Al vanaf kleins is het hebben van vriendjes op school een must. Pubertijd, adolescentie, onze eerste stappen in de grote boze wereld, allemaal fasen in ons leven waarbij het hebben van vrienden essentieel is.
Maar wat is vriendschap eigenlijk. Voor een ieder anders definieerbaar? Of bestaat er een universele definitie voor vriendschap?
In Suriname zegt men "langa libi langa sji sani", hetgeen zoveel betekent als: "hoe ouder je wordt hoe meer je van het leven ziet". Niets is minder waar. Ik vertaal het eerder als "door schade en schande wordt men wijs". Ik ben nu langer dan een halve eeuw op deze heerlijke aardbol, dus heb reeds het een en ander meegemaakt. Zeker voor wat betreft vrienden. Nu moet ik voorop stellen dat dit geen huili huili verhaal wordt van "ooooooh wat ben ik ontgoocheld ". Het tegendeel is waar. Ontgoocheling, woede, wrevel, teleurstelling en al die knagende gevoelens die verraad des vrienden met zich mee kan brengen, heb ik reeds lang achter me gelaten. Ik heb mij een denkbeeldige afstandsbediening aangeschaft en daarmee heb ik een ieder, maar dan ook een ieder die geen positieve bijdrage levert of kan leveren aan mijn kostbare leventje, weg gezapt! Jawel en geloof me zo een opruiming brengt een heuse wedergeboorte teweeg.
Ongelooflijk het "ik heb mijn huis net gedweild en dat voelt lekker aan"gevoel dat ik kreeg toen ik besloot gewoon te zappen. Weg onvriendelijke, minder aangename en soms down right gemene mensen uit mijn leven. Mi Gadoooooo wat een lekker gevoel. Nou moet ik toegeven dat de groep al niet groot was voor mijn zap avontuur, dus veel bleef er niet over. Maar diegenen die de zaptest hebben doorstaan die zijn de echte, de ware en de gekoesterden. Dat zijn de echte stankos. Teh na dede! en ook daarna. . . . . .
Nu heb ik van huis uit geleerd dat ondanks hooghartigheid nergens toe dient, het soms wel een noodzakelijk kwaad is. Hiermee wil ik zeggen dat we niet moeten gaan zappen uit domme hooghartigheid. Alvorens om welke reden dan ook iemand te willen zappen, moeten we zeker eerst bij onszelf te rade gaan en enkele eerlijke vragen stellen. Ben IK een goede vriend? Doe IK niet aan achterklap, ben IK niet doelbewust gemeen tegen iemand die mij vertrouwt. Doe IK ten alle tijde mijn best een waardige vriend te zijn? Een die er is in goede en in slechte tijden? Een die jaloezie geen drijfveer laat zijn in haar leven?
En pas als we op de meeste of het liefst allemaal van deze vragen positief hebben kunnen antwoorden, mogen we die afstandsbediening voor de geest halen en ZAPPEN maar.
Mensen vooral de meissies onder ons, laten we lief zijn voor elkaar, dat geeft niet alleen een goed gevoel maar het is ook veel makkelijker in de omgang en voegt toe aan de waarde van je libi.
Beste blogmaatjes vandaag donderdag 12 september was het meest uit het oog springend nieuws voor mij, het feit dat Madonna, ons aller Madonna is verloofd. Op zich niet schokkend hoor, dit nieuws. Van Madonna hebben we wel vaker berichtjes in de liefdessfeer ontvangen. Madonna schokt al drie decennia lang. Het zij met kleding, met haar videoclips of zoals nu met pikante liefdesnieuwtjes.
Madonna is of wordt binnenkort 55. Ver boven de middelbare leeftijd dus, maar dat heeft haar nooit ervan weerhouden om ons te tonen dat oud worden ook leuk en vooral leuk kan zijn. Dat zij daarvoor wel vaker een handje wordt geholpen door het chirurgisch mes nemen we maar voor lief. Dat mag zij, ter meer daar zij er zelf voor betaalt! We mogen zeker niet jaloers zijn op het feit dat zij kan wat wij niet kunnen.
En nu naar het nieuws. Haar verloving! Madonna heeft zich volgens verscheidene showbizz sites, verloofd met haar toy boy van 25! Whaw 30 jaar verschil! Over een generation gap gesproken. Madonna doet 't weer. Zoals altijd dapper en gewoon haar zin doen. Chapeau!
Maar wij zijn geen celebrity, we zijn geen Madonna. Een vrouw van 55 , die besluit om wat voor reden dan ook met een 30 jaar jongere kerel aan te pappen wordt door menig moraalridder met de nek aangekeken. Waarom is dat eigenlijk? Een ieder heeft toch het recht te zoeken naar, te vinden en te kiezen voor de persoon die haar behaagt? Wat is er daar nou fout aan? Sinds mensenheugenis kiezen oude mannetjes die er half niet zo appetijtelijk als Madonna uit zien, voor jong vlees. Heel jong vlees zelfs. Niemand die daar graten in ziet. Oude bokjes mogen naar hartelust aan groene blaadjes sabbelen. Waarom zouden de rijpe dames onder ons dat ook niet mogen? Ik zou zeggen dames doe wat jouw hart jou zegt en mocht je struikelen dan val je op jouw eigen gezicht en niet op dat van een ander. Groene blaadjes willen maar al te graag geplukt worden, en daar zit zeker een prijskaartje aan. Want dat oude mannetjes diep in hun zak moeten tasten om hun groene blaadjes fris en fruitig te houden is een feit. Madonna haar speeltje zal haar ook wel een flinke duit kosten. Maar dat maakt voor haar niets uit, ze heeft trouwens genoeg duiten.
En daar wringt de schoen dames, een jonge vent kost geld, veel geld. Die jonge liefde zal je veel , heel veel kosten, maar ja voor wat hoort wat hè?
Dus dames de gewone stervelingen onder ons kunnen Madonna niet evenaren in niets dat ze doet, en zeker niet in de liefde. Of toch wel?
