De moessons zijn hier het ergst in Oktober-November zegde men. Behalve regelmatige electriciteits cuts, en weekends zonder zon, hebben daar eigenlijk betrekkelijk weinig last van gemerkt. Een van die weekends zijn we op Fishermans Cove (een resort hier niet ver van ons huis) gaan lunchen aan het strand. Een beetje later zijn we dan toch gaan lopen voor de regen.
In het voorgaand bericht was een foto over de Puja die in ons huis werd gehouden voor de blessings van het komende jaar voor de pomp vh grondwater. Deze foto is een auto van een collega die Puja kreeg.
Foei foei, zo lang geleden dat ik nog iets plaatste. Ik weet dat ik eigenlijk al eerder had moeten schrijven, mijn blog wordt ahw een saaie blog. Ik zou excuses kunnen opnoemen, maar wie heeft het niet druk, werkt niet hard, het resultaat blijft hetzelfde. Nu dus vlug eventjes een inhaal manoeuvre inslaan.
Is India dan eigenlijk zo saai? Maar neen, het is heel boeiend, maar het gevaarlijke van Nigeria is er wel uit. Die enkele bomaanslagen die er reeds in diverse delen vh land gebeurden komen momenteel niet in de buurt van ons, en zijn toch veel schaarser dan de aantallen gekidnapten in Port Harcourt, alhoewel het daar eindelijk weer wat rustiger geworden is.
Wij hebben hier diverse feestdagen achter de rug. Eerst was er in Oktober de Puja, of de heilige dag vd machines (ja, ze hebben hier voor alles feestdagen). Op zon dag worden de autos versierd met bloemenkransen, met bloemplekken , palmtakken, en allerhand zots dat je je kan inbeelden. Bij ons thuis hebben ze ook een ceremonie gevoerd bij onze waterpomp, die grondwater boven haalt, bij de generator, en daar hebben ze tegelijk de spades, harken, hamers en tournevisen ook bijgeplaatst.
We hebben ondertussen ook al Diwali achter de rug (ik noem dat hier nu Eddy Wally feestdag), maar dat is zo het Hindoe Nieuwjaar. Verschillende dagen verlof, en voor ons dus een ideaal atmosfeertje om rustig door te werken.Het weekend daarvoor was er op zaterdag avond een buffet voor de ouders, leerlingen en leraars georganiseerd, iedreen in het Indisch gekleed; Pieter stond wel schattig met zijn kostuumpje. Het was wel dusdanig degelijk dat we besloten de kostuums mee te doen naar Belgie omdat het toch feestelijke kleren zijn.
Als afsluiter gaven ze op school zon schitterend schouwspel van vuurwerk gedurende een halfuur. Pieter kreeg er genoeg van (trop is trop). Het vuurwerk is hier goedkoop, maar van makelij dat in onze contreien begrijpelijk verboden is. De rookontwikkeling die het vuurwerk met zich meebrengt is toch enorm. ( en de eerste geluiden ervan brengen mijn gedachten weer naar October 2005, de gewapende overval in de base van PHC)
Op zaterdag van Diwali heb ik een dagje verlof genomen, om met de hele familie de toerist uit te hangen in Mahabalipuram (nog gekend onder de naam Mamalapuram), een beetje ten zuiden van Chennai.Dat is een stadje gekend voor zijn tempels die gehouwen zijn uit een rotsblok, en waarvan de houwers trachtten sieraden in de beitelen alsof het houtsnijwerken waren.Op de middag en sjiek hotel binnen geweest van GRT Temple Bay en een prachtige lunch verorberd op de beach, prachtig!
Na nog enkele temples te hebben gezien ( Pieter werd het beu), zijn tegen avondval naar huis gereden. Thuis nog eens op het dak gestaan als het donker was en verder genoten van het vuurwerk op verschillende plaatsen boven Chennai. Kijk daar, .. en daar klonk het alsmaar. Kindjes hadden ook genoten van die dag.
Op 12 Oktober zijn onze kantoren in Chennai officieel geopend door onze Board of Directors. De CEO van Deme alsook de President van Larsen&Toubro, divisie Engineering, knipten de linten door. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om dan ook een groepsfoto te maken van ons ondertussen uitgebreide staff.
Af en toe reis ik naar de werven (minsten een keer om de 2 weken), om de operationele steun te verlenen. Nu ben ik onderweg naar Dhamra, een project gelegen aan de Noord-Oost kust, die nipt ontkomen is aan de rampwekkende orkaan Sidr die tenslotte Bangladesh geteisterd heeft. Om naar Dhamra te komen, neem ik de vlieger naar Delhi, dan Delhi naar Bubaneshwar, en van daaruit 5 uren rijden in de auto. Opgestaan om 4u45 deze ochtend, zullen we waarschijnlijk tegen 7pm deze avond het kamp bereiken. Ik blijf er dan ook een volledige dag om dan de volgende dag hetzelfde traject terug te nemen.Vanaf Januari wordt die site drukker en dan zou het wel es kunnen dat ik langer wegblijf dan 3 dagen (waarvan 2 reisdagen).
Het is ondertussen bijn kerstverlof, Katrien en de kids komen eerst op 15 december, ik volg later op 22 december om wat te feesten en dan op 6 januari terug te keren. Ja, India is toch draaglijker dan PHC, veel drukker, maar er is toch een belangrijk deel vd stress (veiligheid) weggevallen. De druk op mijn schouders is toch ietwat uitgebreider, het is een belangrijker regio, en meer managers vd regio in Belgie die neerkijken over het gebeuren.
Het is zover, gisteren zijn we in ons House at the Beach ingetrokken. Na een periode van 9 dagen in het chique Park Sheraton, 30 dagen in het wat kleine appartement van Jimmy en Isabel (wij hebben 2 grote kinderen meer) en daarna weer 12 dagen in het oudere maar ruimere Chola Sheraton hebben we de knoop doorgehakt.
Vorige week nog hebben we onze verscheepte goederen verhuisd van de warehouse (want containers waren al 3 weken geleden aangekomen), en vooral voor Pieter was het terugvinden van zijn speelgoed van Port Harcourt een openbaring.
Eergisteren zondag zijn we al naar het huis geweest om nog een en ander uit te pakken. Ik de computer geïnstalleerd, Katrien nog heel wat kleurentoestellen, de DVD-surround was gisteravond.En dan zijn we naar de zee geweest voor een wandeling tussen de Indiërs.Het was Zondag de verdrinking van hun aanbiddingbeelden van Ganesh, de half olifant god (zie foto) die ze 10 dagen geleden in hun huis gezet hadden om geluk te brengen.Onze agente heeft in ons huis ook zo een gezet, benieuwd of dat gaat helpen.
De zee is een stuk agressiever dan de Noordzee en veel vuiler (olie drijft), we hebben dan ook enkel aan pootje baden gedaan en een kleine wandeling langs de branding. Pieter is aan mijn hand gebleven en een keer heeft hij toch mogen ondervinden dat hij nog niet sterk genoeg is om de golven te trotseren. s Avonds zijn we dan nog een keer naar het hotel geweest. Het was alsof we een zondag aan ons vakantiehuisje aan de zee vertoefd hadden.
Nu mijn knie al wat hersteld is, mijn tanden voorlopig in orde zijn, we in ons huisje ingetrokken zijn, kan ik weer beginnen reizen. Vandaag naar Vizag, volgende week naar Mumbai, tssdoor es naar Ennore. De derde week zal ik een reis plannene naar Dhamra, onze grootste werf die van start is gegaan. (India is groot en ik zal het nog veel zeggen).
Ons hotel leven had als voordeel dat we toch heel wat restaurantjes hebben leren kennen, die we nu verder wonen, toch niet meer zoveel zullen moeten frequenteren. Dat zal ook niet meer nodig want onze meid Jayanthi is een ware keukenprinses, al ziet ze er zo niet direct uit als een prinses, maar meer als een keuken J.
Zonen titel, niets bijzonders hoor. Alleen kom je hier in vgl met onze Europese contreien wel wat aardige beesten op straat. Je hebt er zoals we reeds gewend zijn naast de vele straathonden natuurlijk ook de koebeesten die zich in het verkeer niet generen, en de mensen maken er zich ook niet kwaad om, als de koebeesten in de weg lopen. Kwaad maken, dat heb ik die Indiers nog niet zien doen. Ik denk ook niet dat ik dit zal moeten verwachten. Het verkeer in de stad rijdt aan 40km/u, en er zijn niet al teveel overtredingen. Ze zijn niet gehaast! Probeer hen ook niet te stresseren, want dan lopen ze gewoon weg. Dus zitten we wat dat betreft nog in een overgangsfase. De auto's en tuk-tuks (ik noem ze mosquito's want ze zijn even ambetant) rijden zo een beetje kriskras door elkaar, ze noemen dat democratie, en worden daar dus niet nerveus van. Maar ook in onze huisvesting gaat het geleidelijk aan. Nog steeds wonen we nog niet in ons huis. Katrien raakt er alsmaar meer overstressed van, want ze gaat na afzetten vd kinders op school, iedere keer weer naar het huis om de werkers wat aan te zetten, soms wel tevergeefs. Het is zelfs zo dat ze Katrien opwachten, en vanals ze aankomt stormen ze hun werkplaats binnen, en als Katrien de kinderen gaat afhalen lopen ze weer naar huis. Toch wordt er iedere dag vooruitgang geboekt, en nadat we begonnen zijn met 9 dagen hotel, 31 dagen in het wat kleiner appartement van collega Jimmy, en nu weer al aan de 7de dag hotel zitten, ziet het er naar uit dat we misschien tegen het komende weekend zullen erintrekken. Het wordt gewoon tijd. Ik heb de laatste 3 weken ook niet meer gereisd, heb mijn knie verzwikt bij mijn eerste voetbal-her-optreden (dus eerste week op krukken, nu revalideren) en heb na 3 route-canal treatments in mijn gebit op 3 weken tijd al een abonnement genomen bij de tandarts. Wel nodig want ik heb van het weekend een flinke absces opgelopen. Vandaag niet veel waard, want pijn pijn pijn. Heb vannamiddag een afspraak om 17u. Van mijn part mogen ze heel dat stuk ongeluk verwijderen. Dat is nu al 3 weken last van gebit en er 's nachts van wakker worden. Enfin, het is toch nog beter dan in Port Harcourt en trouwens: " Always look on the bright side of life" Allez, de foto dan: Op een goede ochtend kom ik aan op den bureau en tref daar een olifant aan. Die was ingehuurd door een lokale firma voor een bepaald Indisch feest (en daar hebben ze hier ook veel van).
Na 3 weken van markt afschuiming beschikbaarheid van de nog resterende huizen, hebben eindelijk wat gevonden, dat zelfs goedkoper blijkt te zijn en eigenlijk ook nog charmanter dan het huis dat we in April gevonden hadden. Het is misschien toch nog uitgekomen zoals ik Katrien toen zei vooraleer we naar hier kwamen: "... misschien vinden we wel iets beter!"
Het huisje (4 bedrooms, ruim, met tuin en zwembad) is aan de zee gelegen). Vanuit ons dakterras heb je zicht op zee. De tuin is beplant met palmbomen, hetgeen ons nogal wat schaduw geeft en daardoor waarschijnlijk meer in de tuin zal lokken. Het zwembadje heeft een jacuzzi (is momenteel stuk) en wat barstoeltjes (daar gaan we wat van maken).
Onze container van Port Harcourt is toegekomen, uitgeklaard en is vanaf vandaag in de warehouse opgenomen totdat de werkzaamheden in ons nieuwe woonst in orde zijn (hopelijks volgende week). De kinderen stellen het nog steeds goed op school, volgen art lessons, en Eline oefent de dwarsfluit (!). Katrien is vnl bezig met rekruteren van huispersoneel (een degelijke meid), opvolgen werkzaamheden van ons huis 5en daarvoor natuurlijk de zoektocht) en het ontdekken van winkels en beschikbare producten. Ikzelf heb al gereisd naar Visakaptnam (oosten, ten Noorden van Chennai op 1u vliegen), Mumbai (1u45min vliegen), Surat (3,5u trein vanuit Mumbai ten noorden), Hazira (1u rijden van Surat), Chennai (2u rijden vanuit Chennai), en heb al dikwijls mogen proeven van het lokale eten (maar tot nu toe stoelgang OK). Zaterdag ga ik eens voetballen, andere sporten zullen we in een later stadium onderzoeken.
Stillekesaan vinden we dus onze plooi, en komt het allemaal (zoals verwacht) wel OK. fotootje: ons huisje aan de zee
Voila, Hier zijn we weer op het net. Na enkele drukke weken van vakantie, waar mijn aandacht eerder ging naar het gestresste voorbereiden van onze nieuwe bestemming, dan het mindere weer dat in Belgie was, zijn we vorige week middernacht lokale tijd geland in Chennai, India.
Velen onder jullie zullen ons verhaal wel al vernomen hebben, waarom we nu herstart zijn met het zoeken naar een geschikte woonst. Toch nog es even kort herhalen, want het toont wel een staaltje kunst van die Indiers: In april zijn Katrien en ik 3 dagen in Chennai gaan rondzoeken voor huisvesting en hebben tijdens onze 2 laatste huisbezoeken de 2 beste, maar ook enige opties kunnen vinden. Onze eerste keuze (kleiner en in stad) was op het uur al verdwenen (contract met een ander was al gesloten). Het 2de, ruim huis aan zee met zwembad, konden we het contract in een mum van tijd verzilveren. Een week voordat we naar Chennai afzakten kregen we echter te horen dat de eigenaar het niet langer zag zitten en onze deposit van 10 maand onmiddellijk terugbetaalde. Snif snif, spijtig, spijtig, maar gezien wij nog gene voet aan de Indische grond hadden, waren we toch wel wat onmachtig. Dus weg huisje (stond wel mooi op de foto, vind je niet). En nu zijn we terug begonnen, from scratch!
Zijn het zwaarst? Niet echt, ik heb de indruk dat het rustiger wordt in de Niger Delta, ondanks het feit dat er onlangs een 3-dagenlange staking is geweest over het hele land. Uiteraard mag dat allemaal niet te lang duren, maar wij expats zijn blijven naar het werk aan en af rijden. Aware of but not afraid of any danger.
Mijn vervanger is hier reeds maar ik run de zaken nog tot eind vd week. Vanaf volgende week neemt hij al mijn taken over en dan speel ik nog enkel als adviseur. Ik probeer nog zoveel mogelijk pending cases af te ronden en de lopende zaken worden dan nog ingeleid. Nog iets meer dan een week en ik stap het vliegtuig in "for no return" (at least niet in de kortste keren).
Ondertussen heb ik van enkele lokale collega's nog iets gekregen, o.a. deze portret-schilderij, die mij moet afbeelden in lokale kleren van een chief (zie foto attached). Dan verlof, maar nog een afstandelijke steun via email, totdat we vlieger richting India nemen.
Ondertussen zitten Katrien en de kinderen middenin de werkzaamheden die momenteel bezig zijn in Lichtervelde, 2 kamers volledigherdoen (laminaat, behang en schilderen) alsook de reeds gedane kamers herschilderen, vervangen vd ramen vh huis alsook opvullingswerken buitenmuur, vervangen vd garagepoorten. En dat allemaal wanneer de man van huis weg is. Als die terug keert naar huis moet het gedaan zijn (wereld op zijn kop?, neen, Katrien is ook ingenieur).
Alhoewel ik een weekendje thuis ben geweest tussenin verlang ik toch zozeer weer thuis te zijn. Ik kan dan weer met de kinderen spelen, en de warmte van de familie voelen, het thuisgevoel.
Het is zover, onze spullen zijn ingepakt en uit het huis. In de loop van deze week wordt de container gevuld, samen met custom clearance en een museum clearance voor de enkele artistieke spullen. Ze moeten de hele boel kunnen klaren om op 2Aug te verschepen, zodat container ongeveer aankomt wanneer de familie in Chennai landt. Enfin, dat is het meest ideale scenario...
Ondertussen een nieuwe fase van mijn verblijf in PHC, die waarvan ik de nog resterende nachten zal vertoeven op een keiharde matras, en in een quasi leeg huis. Ik heb mezelf van het huis nu ook afstand gehouden, door mij nu in Anouk's kamer te vestigen. Mijn opvolger mag nu in de Master Bedroom. Ik gun het hem...
Vermits ik deze week naar Belgie ga vr 2 dagen seminarie komt mijn vervanger vanavond toe in PHC. Het wordt tijd, want die militairen van ons (we hebben er nu 16 op de Base en 6 in de Compound) beginnen wel een beetje teveel te zagen. Hun co0mmander probeert mij nu ook nog te zien, ik ben er bijna 30% van mijn tijd met die pippo's bezig. Eind in zicht speelt misschien ook mee.
Nicolas, mijn vervanger, zal dus ook in zelfde huis verblijven. Privacy weg, leegstaand huis, harde matras... gelukkig niet lang meer. En dan weer spijtig om bepaalde redenen. Ze zijn toch zo lief meneer, en tegelijk zo arrogant. Het leven is een spel, soms ook letterlijk. Je krijgt er maar geen vat op.
Gister vadertjesdag. Kindjes belden mij op, aangename verassing, ik was er niet blijven bij stilstaan. Pieter heeft aan de telefoon voorgedragen en het was mooi, met een juiste intonatie. Hij zal het zondag nog es doen vooraleer ik mijn laatste drie weken in PHC zal dienst doen (het klinkt weer militaristisch, sorry). Eventjes terug in de familie zal heel veel deugd doen.
En in verband met India, .... Heb daar momenteel geen tijd voor, het is daar momenteel ook nog niets voor mij om in te roeren. We doen het zoals Caesar eerder zei: Veni, Vidi, Vinci...zoals gewoonlijk (zoals Raymond zingt)
Hoe moet je de boel rechthouden in een land waar geen structuur, redelijkheid meer heerst, maar waar totale chaos en anarchie is. Ik zit hier nog maar een maand maar mijn bezorgdheid reikt verder. Laat ik de jongens in de steek? Het is als een sergeant die dankzij zijn leidersrol, gepromoveerd wordt, weg van de vuurlijn. De soldaten die tenslotte meegevochten hebben aan het succes, blijven achter, en toch een beetje ontgoocheld, voor hen is het nog niet gedaan. (het is eigenaardig de vergelijking op te trekken naar de serie van "Brothers In Arms", en toch zijn er gelijkenissen).
We werken trouwens met soldaten, we moeten ieder moment van de dag alert blijven. Ik ben ervan overtuigd dat het dagelijks aan passen van veiligheidmaatregelen bijdraagt tot het besef bij de anderen, dat enerzijds 1. het management voortdurend bezig is met hun veiligheid 2. dat de opgeschroefde maatregelen er voor een reden zijn (wekt alertheid op) Daarnaast brengen de gespannen omstandigheden ons wel dichter bij elkaar, als "Brothers In Arms". Een te duchten team!
Twijfel ook, want gezien wij een groot project opgestart hebben, brengen we weer mensen binnen. Maar is dat wel een verantwoorde reden? Ontvoeringen waren er op 24 en 25 mei, alsook schietgevechten in het center van Port Harcourt van 23 tot 25 mei. Bij de inzwering van een nieuw gouvernement op 29mei zijn rivaliserende bendes in de Niger Delta slaags geraakt (dat is nu altijd met vuurwapens), en zijn er een week tijd meer dan 20 doden gevallen. Represailles worden aangekondigd door de geslagen bende, binnenvallen van de stad, etc. Op 1 juni zijn ze weer een residentiele compound van expats binnengevallen, ontvoeren naast 6 mannen nog eens 2 vrouwen en 2 kinderen (waar gaan we naar toe?). Vannacht een residentiele compound van Schlumberger aangevallen en 4 expats meegenomen... Je mag het niet denken, maar toch....wanneer is het weer aan ons? Neem ik voldoende maatregelen, overdrijf ik niet een beetje? De toekomst zal het zeggen. We hopen alleen maar dat de ommekeer er snel zal komen. God knows, maar ik weet het liever zelf. (foto = veilige werkomgeving? voorlopig wel)
Port Harcourt, een week voor de inauguratie van de nieuwe president, en we zijn weer in een klimaat van dagelijkse kidnappingen. Tiens, vandaag nog niets gehoord? Elke dag stappen we in de bus met de hoop van een normale werkdag te kunnen pakken. Toch trachten we dit zo weinig mogelijk af te spiegelen naar elkaar. We spreken er niet altijd over, maken er af en toe een grapje over, en ik heb vergaderingen met een geheim agent, de platoon commander vd soldaten in onze Base, en onze veiligheidsman. Ze staan verstomd van mijn kennis van aanpak en de strategie die dan uitlijn. Maar ik denk dat dat meer zegt over hun capaciteiten dan over de mijne.
Soit, zondag toch een feestje gehad met een beetje de resterende expats van Sigma, Sea Trucks, Hotel Presidential, en de mannen van den dredging. Het was weer eens plezant, maar een stuk rustiger dan de vorige keer. De avond afgesloten met liedjes van Joe Dassin, Bee Gees, e.d. Die dag mocht ik ook nog een plak inhuldigen voor mijn diensten in Nigeria. (zie foto) Dit blijft dan aan de bar hangen te midden van andere trofeeen van voorgaande collega's.
Van onze vrienden blijven er niet veel over. Peter (Sigma) Schoneveld is met familie verhuisd naar Istanboel (was reeds gepland). Panos (Presidential) Panayis' familie is reeds in Zwitserland en zijn vrouw Doris wil niet meer terug naar PHC, Panos zelf denkt er ook aan van tegen September zijn biezen te pakken. Daniele Spagnoli's familie resideert momenteel in Lagos, waar de kinderen schoolgaan, terwijl hijzelf zijn werk voortzet in PHC en ieder weekend zijn familie vervoegd. Daniele zelf staat heel dicht bij een contract in Kazachstan om er ook met familie te gaan. Met andere woorden zou het voor ons ook hier compleet heropstarten betekenen.
Maar er is hier veel kapot gemaakt. Verleden week is weer een dieptepunt bereikt. Ze hebben een kleine van 3jaar gekidnapt voor de school waar ook Pieter, en zijn nichtje en neefje Isaline en Nicolas naar school gingen. Die hebben ze pas 3 dagen later vrijgelaten. De normen zijn volledig weg. Op dat moment lieten ze een ontvoerde expat vrouw los na bijna 2 weken.
En wij, wij werkten lustig voort. Hopelijks stopt het allemaal heel binnenkort.
Ik ben nu in Port Harcourt aan mijn laatste 2 maanden begonnen, want wij worden tegen het komende schooljaar verplaatst naar Chennai (Madras) in India. Mijn functies zullen hier dus overgenomen worden tegen einde juni, en beging juli neem ik nog een beetje verlof in het mooie Belgie.
Maar eerst onze inboedel verhuizen van PHC naar Chennai. Tijdens mijn recente verblijf in Belgie hadden we de plechtige communie van Eline (of nu noemen ze het heilig vormsel), en daarna zijn Katrien en ik voor 3 dagen afgezakt naar Chennai om een woonst te zoeken voor de komende 3 jaar en verder. We zullen in ieder geval meer bezoekers over de vloer krijgen dan onze laatste 3 jaar in Nigeria (= nihil). Maar de onderhandelingen voor het huis zijn nog bezig.
Wat betreft het verhuis mag de inboedel niet aankomen op bestemming vooraleer mijn passpoort dat heeft gedaan, dus zullen we toch enkele dagen op hotel zitten. Maar toch hoop ik dat het zo vroeg mogelijk in ons huis wordt ge-installeerd. De kinderen beginnen op 6 Augustus reeds met hun nieuw schooljaar in de Amerikaanse Internationale School van Chennai. En ik ben er ook al achter gekomen dat ik terug zal kunnen voetballen (mama mia). Verhuizen moet ik dus organiseren vermits Katrien er niet mag bijzijn (veiligheid is hier in PHC nog niet verbeterd), en die negertjes moeten telkens gesuperviseerd worden of we komen in Chennai voor verassingen te staan. Hopelijks kunnen ze tegen 28 mei inpakken om dan de verscheping te starten in de maand juli. Soit, desnoods zoek ik het nog es allemaal op voor hen.
Probleem: Dan moet ik nog meer dan een maand verder zonder meubels. maw mag ik beginnen een bed kopen + noodzakelijk servies en een kast, koffiezet en microwave. En al dit terwijl er een berg werk staat want er komt een grote hopper dredge binnen, en die pakt een lading vervoerd in 3 verschillende schepen vanuit 3 verschillende landen naar hier. Dus moet ik nog eventjes de gehele procedure doorlopen van import. Gelukkig niet meer zo vreemd voor mij, maar eenmaal in India zal het allemaal weer nieuw zijn, want ieder land heeft zo zijn specialiteitjes.
Vanavond nog es de collega's op diner uitgenodigd (freezer moet leeg), en zondag geven we nog een feestje met de expats van Hotel Presidential en nog enkele vrienden. (een BBQ en drank) Nu alleen hopen dat de zon op programma staat, want we naderen de moessons.
In attachment een foto vd beach van Chennai (vanaf volgend jaar krijg je ander beeldmateriaal)
Sinds 7 mei ben ik terug op de heilige bodem van Nigeria beland. En het ziet er allemaal hetzelfde eruit als hoe ik het half april achterliet.Ondertussen zijn de verkiezingen achter de rug, maar het dagelijkse leven heeft dat nauwelijks gemerkt.Er wordt wel over gebabbeld, maar de mensen die ik ken, menen dat het een logische uitslag is.
Zelf al was volledig correct gebeurd was de huidige winnaar ook winnaar geweest, maar ze weten ook wel dat vooral de tegenkanidaten minder goede profielen hadden. De 2de in de stand heeft 8 jaar naast de huidige president geregeerd, en is nu begonnen met kritiek. Daarenboven is hij verwikkeld in een corruptie-schandaal (ik bedoel dan officieel). De derde was net als de huidige eerder ook dictator geweest, dus zou behalve de naam, niet anders hebben geregeerd.Dus zijn de meesten wel akkoord met de keuze van een ex-leraar en iemand met een blanc record.
De straten in PHC zijn ook rustig gebleven, maar de kidnappings hebben een piek gekend na de verkiezingen met een record van 21 mensen op een dag.Meesten onder hen zijn reeds vrijgelaten, maar hun plaatsen dan alweer ingenomen door anderen. Diegenen die dachten dat er na de verkiezingen beterschap zou komen hebben het dus voorlopig mis.Het zal maar verbeteren als de nieuwe president aan de macht komt (inauguratie op 29 mei), en zijn eerdere prioriteiten heeft aangepakt.
Onze veiligheidsrestricties zijn dus nog steeds dezelfde en zullen niet onmiddellijk aangepast worden. We worden nog steeds geëscorteerd door soldaten, die ons desnoods door de verkeerde richting loodsen om ons des te sneller op onze bestemming te brengen.Met een zwaailicht en sirene op de hilux gaat het nog makkelijker, alhoewel ze soms toch nog uit hun venster moeten hangen om een negligente chauffeur ervan langs te geven met hun koboko (zie foto in attachment)
Voila, hier zijn we weer. Port Harcourt nog steeds, nog een kleine 3 weken verwijderd van mijn familie, maar afgelopen zondag hebben wij ons nog es goed ge-amuseerd.
Het begon nochtans niet veel beleovend. Vrijdagochtend vertrokken we weer eens op een onvoorspeld uur naar het werk, om 7u15 wanneer ik een telefoon kreeg van een van onze contacten in de veiligheidsdienst, net voordat ik de bus instapte. Er werd op dat moment een overval (gewapend natuurlijk) gepleegd op een Duitse firma Bilfinger & Berger. Vermits die hun basis heel dichtbij de onze is gelegen, zijn we maar uit de bus gestapt en hebben de situatie afgewacht. Wanneer we hoorden dat de militanten wegwaren en met een buit van een expat, zijn we 2 uur later toch naar de bureau gegaan. Het was dus een Nederlander die meegepakt was, en tot op heden nog niet vrijgelaten.
Nadat ik wat mensen heb geraadpleegd en bij Bilfinger-Berger bij een vriendin geinformeerd, bleek dat onze manier van werken, en inspelen op de activiteit van kidnapping door de truc van onvoorspelbaarheid wel een goed middel is. De aanval op B&B was getimed en ingespeeld op het feit dat de expats iedere ochtend op hetzelfde uur beginnen. En dat terwijl die mannen speciaal daarom een expat Security Manager hebben. Dan ben ik toch een beetje geflatteerd, maar toch ziet neimand dat. Men ziet alleen als er tekort gedaan wordt.
Anyway, vorige zondag had ik onze mannen (we zijn maar met 6 niemeer) getrakteerd op een brunch in hotel Presidential, en daar kwam ik nog wat Lebanese vrienden tegen die in het hotel werkten, en gezien de onveiligheid er ook wonen. En ze vertelden het zo beu te zijn. Dus had ik ze ge-inviteerd bij ons aan het zwembad voor de zondag daarop. Zij hebben voor de BBQ gezorgd en wij voor den drank. Het was een feest onder mannen. Er werd veel gezwommen, het was mooi weer, er is gegeten, ge-pingponged, en gedronken, en veel gelachen. Zowel de mannen van Presidential als die van Dredging vonden het een memorabele zondag. Hoe groter de stress, hoe beter de parties (zie foto attached). Peter Schoneveld, een goede vriend die gemuteerd is naar Istanbul, was voor de gelegenheid nog es in PHC, en heeft ons ook vervoegd en zo ook Albert Verspoor en zijn vrouw Seline. Er zijn heel wat foto's gemaakt, want we gaan een Club-Med brochure maken voor aantrekken van personeel.
Nog plezant aan die zondag is dat we 's ochtends met de mannen binnen de compound (die van Dredging dus) samen ontbeten hebben, iedereen neemt iets mee en dat is ook gezellig en plezant.
Zo zie je maar: "Life is what you make it" in iedre geval toch een gedeelte ervan.
Het is nu al een tijdje stil, rustig in Port Harcourt wat betreft kidnappings. Wel wordt hier en daar geschoten, maar dat is zoals bij iedre verkiezingen, de nodige afrekeningen tss poltieke strekkingen of verschillende clans. Wij voelen ons met de huidige gang van zaken al iets rustiger en dat telt. Hoelang het nog gaat duren weet niemand, hopelijks kan het alleen nog verder verbeteren, maar we zullen maar niet teveel vragen, he.
Vorige week werden we nog es opgeschrikt als bleek dat de presidentskandidaat van de belangrijkste partij om medische redenen dringend was gerepatrieerd naar Duitsland. Er werd al door verschillende bronnen gezegd dat hij was overleden, en dat boezemde natuurlijk weer de nodige vrees in dat er weer iets op til zou zijn. Gelukkig werden die verhalen ontkracht wanneer de zieke presidentskandidaat via de radio bevestigde dat hij gezond was en verder zou gaan met zijn campagne.
Onze veiligheidsmaatregelen worden niet verder opgeschroefd, maar zullen zeker ook niet verslappen in de aanloop vd verkiezingen. De tijden die we dan doorbrengen in de compound moeten we ons aan elkaar optrekken, het zijn dezelfde gezichten die we van 's morgens tot 's avonds zien, maar dat is niet zo erg, integendeel, we blijven soms wat te lang hangen aan de bar, nog steeds.
Zaterdag ben ik dan nog es met een bootje naar Onne gevaren (25min op water) en dat was al heel lang geleden. We zijn teruggekeerd via de weg met escorte (van gewapende politie, geen madammen,he) om zo onvoorspelbaar mogelijk te blijven, kwestie van eventuele kidnappingen te voorkomen. We proberen zoveel mogelijk onvoorspelbaar te zijn. Zo ook de transporten van en naar het werk. Bij die terugkeer waren via het slachthuis gepasseerd waardat ze de haren van de vellen van beesten afbranden met vuren aangestoken met autobanden (heel smakelijk). Heb daar dan ook een foto van getrokken hier in bijlage. Tot blogs.
Zoals de titel al meldt hebben we in Port Harcourt weer een dieptepunt bereikt. Afgelopen vrijdag ochtend zijn 2 Libanezen onderweg naar hun werk neergeschoten. De eerste versie zegt dat er een vuurgevecht is geweest tss hun escorte en de bandieten, de 2de versie zegt dat ze niet ge-escorteerd waren, maar rechtsomkeer maakten als ze de boeven merkten, die dan maar een saldo kogels hebben afgeschoten op de auto. Een vd Libanezen was terplekke dood, de andere ligt in het ziekenhuis. Even verderop, op een project waar we in de running waren voor een subcontract hebben ze 2 Italianen gekidnapt. Vermits ik in de onderhandeling was met hen, ken ik ze goed. Ook zij waren ge-escorteerd maar de Mopols (gewapende politie) had het op een lopen gezet. Allemaal een beetje verontrustend zou ik zo zeggen. Het is diezelfde dag dat mijn broer Hans moest vliegen naar Belgie maar dat het vliegtuig (die vanuit centrum vliegt) niet kon landen in Port Harcourt. Dus moest hij weer op een langer dan 2uur rijden tot de andere luchthaven. Maar hij was wel veilig en wel toegekomen.
Katrien en de kinderen zijn nu al bijna 2 weken weg uit Port Harcourt, en ze lijken zich nogal goed en snel te integreren in een land (Belgie) die natuurlijk veeeel meer te bieden heeft dan wat we de laatste jaren kenden, behalve dan het klimaat. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het grauwe weer in Belgie mij de laatste jaren ook niet meer kon deren. De rest was gewoon veel beter.
Toch heeft Pieter al een stevige verkoudheid vast, zo te horen aan zijn stem aan de telefoon gisteren. Hij was zo blij dat hij zijn vriendje Xam teruggevonden had van Singapore (3 jr geleden) en die in Brugge woont, en natuurlijk ook zijn neefje Nicolas terug te zien. Hij stelt het ook goed op school bij Juffr Jeannick, en dan al de mogelijkheden die ze daar hebben om zijn creativiteit te stimuleren. Zijn eerste schooldag op 12 Feb was dan ook zonder een traantje te pinken. Brave Jongen. Anouk zag er het meeste naar uit om naar Belgie te komen (of was om uit Port Harcourt te gaan?) en vindt het plezant op school. De verhaaltjes van vriendinnetje dit en dat kwamen weer op gang. Bij Eline haar klas viel het ons op dat Eline het fysiek zal moeten stellen met de gestalte van haar papa, gelimiteerd tot op zekere hoogte. Zoals haar papa dikwijls kleinste vd klas was, komt haar dit nu blijkbaar ook te beurt. Klein maar dapper!
Maar wat wordt het voor mama? Grauw weer, er alleen voor staan voor de kinderen, nu ook 's avonds, de dagelijkse activiteiten van Port Harcourt zijn verdwenen, en ook geen personeel meer om te delegeren en geen compound om te runnen. En ook een beetje ongerust voor haar ventje, misschien. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar terugkeren naar Port Harcourt zit er niet meer in. De staat van paraatheid wordt nu al gehouden tot Juli, zegt men. Wij hopen maar dat de situatie nu een beetje stabiliseert.
In Port Harcourt hebben we de maatregels wat verscherpt. Enkele expatriates naar huis gestuurd, en nu gaan we de nog resterende witneuzen in eenzelfde compound zetten. Zo verminderen we het aantal plaatsen bij een eventuele evacuatie. We moeten ons voorbereiden op het ergste maar verwachten het daarom nog niet. Ik denk (hoop) dat we het ergste al gehad hebben. Nadat ik terug in PHC ben toegekomen zijn 24 Filipino's en een Amerikaan bevrijd, maar hebben ze afgelopen zondag avond in een bar 3 Kroaten meegepakt. Soms vraag je je wel af of zulke expats het niet zoeken. Enfin, ze zullen het zich nu wel beklagen. Voor de rest blijven de straten van PHC rustig, al moeten we onze waakzaamheid in acht houden.
(foto: laatste soccer zaterdag-namiddag in de Guesthouse, tegen de avond kwamen Sherley en Katrien bijkeuvelen)
