~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
16-07-2010
en nu de argumenten tegen de regionalisering van de sociale zekerheid...
Volgens de pers verloopt
de regeringsvorming door de preformateur Di Rupo in alle discretie en
lekt er absoluut niks uit. Eigenaardig genoeg publiceert het ABVV in
deze normaal erg kalme komkommertijd het ene perscommuniqué na het
andere interne document. Gisteren ging het over de brugpensioenen en
vandaag over de sociale zekerheid. Het is ook niet echt de gewoonte om
zulke goed onderbouwde en op cijfers gebaseerde communiqués de wijde
wereld in te sturen. We kunnen er alleen maar blij mee zijn. Maar
volgens ons worden ze niet toevallig op dit moment gepubliceerd. We zijn
alleen heel erg benieuwd wat onze Vlaams-nationalisten hiertegenover
zetten als argumenten. Als het louter en alleen ideologische argumenten
zijn dan zal het voor de tegenstanders niet erg moeilijk zijn Dewever
zeer binnenkort op een hoopje te vegen...We zijn dus nieuwsgierig ... In elk geval lezen we
hier argumenten die spijkers met koppen slaan over de sociale zekerheid
en tevens een mooie les in sociale geschiedenis. Dewever moet hiermee
erg in zijn nopjes zijn of niet????
Betreft: Argumenten om de sociale
zekerheid federaal te houden.
We
worden tegenwoordig veel geconfronteerd met argumenten voor de
regionalisering van de sociale zekerheid. Nochtans hebben de
transferten van vandaag hebben enkel te maken met de (tijdelijke)
economische situatie in regios of subregios. Het gaat voor het ABVV
over interpersoonlijke solidariteit en het verzekeringsprincipe voor
elke werknemer op dezelfde manier toegepast in België. Deze nota dient niet
om onszelf te overtuigen van ons gelijk, maar om onze militanten de
nodige argumenten te bezorgen.
Ten gronde is al dan
niet regionalisering niet de kern van het debat
De sociale zekerheid
is immers in essentie een interpersoonlijke solidariteit: de gezonden
betalen voor de zieken, de hoge lonen leggen bij voor de lage lonen,
diegenen die het geluk hebben te kunnen werken betalen voor diegenen die
de pech hebben hun werk te verliezen. En dat alles in de wetenschap dat
je zelf beroep zal kunnen doen op dit sociaal stelsel als je het nodig
hebt.
André Decoster,
professor Publieke Financiën aan de KU Leuven, berekende dat de
transfers tussen hoog- en laaggeschoolden vijf keer hoger zijn dan
tussen de regios en
deze tussen de 20 procent rijksten en de 20 procent armsten zelfs tien
keer hoger. Het blijft dan ook verbazen dat men vindt dat deze stroom
van transfers tussen mensen transparanter wordt als men er naar kijkt
met een bril die er absoluut niet voor bedoeld is, namelijk de regionale
bril, aldus deze professor (De Morgen, 28 mei 2010).
Het kan verkeren
De wettelijke
invoering van de kinderbijslag in 1930 deed heel wat kritiek ontstaan in
sommige Franstalige milieus. Het ging om de eerste doorvoering van een
wettelijk verplicht sociaal zekerheidsstelsel van die opvang. Doordat
Vlaanderen armer was, minder ontwikkeld en daardoor gemiddeld nog meer
kinderen had, zou de invoering van deze kinderbijslag immers een
transfer van 3,15 % bbp van Wallonië naar Vlaanderen met zich brengen [1][2]. Wallonië was
gedurende meer dan 100 jaar immers rijker dan Vlaanderen, en de
transfers van Wallonië naar Vlaanderen hebben dan ook wel degelijk
bestaan.
De Franstalige jezuïet
Falon pleitte voor redelijkheid. Niet de verschillen tussen Vlaanderen
en Wallonië waren volgens hem belangrijk, wel de verschillen tussen meer
en minder industriële tewerkstelling. Zo constateerde hij dat er ook in
Luxemburg en Namen meer kinderen waren, en dat het verschil tussen deze
provincies en de geïndustrialiseerde bassins van Luik en Henegouwen
even groot was als het verschil tussen Wallonië en het nog niet
geïndustrialiseerde Vlaanderen. Uiteindelijk voerde de toenmalige
regering het wettelijk kinderbijslagstelsel toch in.
Vandaag is de situatie
omgekeerd en eisen de Vlaamse politieke partijen (vooral CD&V, NVA
en Vlaams Belang) dat belangrijke delen van onze sociale zekerheid
gesplitst worden. De cijfers over de omvang van de transfers lopen uiteen
naargelang de studies: van 2,4% van het BBP tot 4,2% (het
Warandecijfer). Alle studies zijn het erover eens dat de transfers
vooral te maken hebben met de economie en het werkgelegenheidsniveau.
De omvang van de
transfers ligt niet hoger dan in andere federale staten. In vele andere
Europese landen is de solidariteit binnen regios groter:
o
West-Duitsland - Oost-Duitsland: 4% o Ile-de France Nord Pas de
Calais : 6% o
South Easth England-Wales en North West : 8% o Catalonië -
Zuid-Spanje: 8,5% o Stockholm- hoge noorden: 7,6%
Transferstromen zijn
echter omkeerbaar. De vergrijzing zal veel voelbaarder zijn in Vlaanderen dan in
Wallonië en zeker dan in Brussel:
- Het aandeel Vlamingen
in de Belgische bevolking zou in 2050 dalen tot 55,4% (vandaag 58%); het
aandeel Walen stijgt van 32,6% naar 34,5% en het aandeel Brusselaars
van 9,4% naar 10,1%.
- De
afhankelijkheidsgraad (aantal 65+ gedeeld door het aantal mensen op
actieve leeftijd) situeert zich vandaag op 30,8% in Vlaanderen. Dit
betekent dat er voor één oudere iets meer dan drie actieven zijn. De
vergrijzing laat zich het sterkst voelen in Vlaanderen waar de
afhankelijkheidgraad in 2050 61% zou bedragen. Dat betekent dat er net
iets minder dan twee actieven zouden zijn voor één 65+ . In de twee
andere regios zullen er in verhouding veel minder gepensioneerden zijn:
in Wallonië zal de afhankelijkheidsgraad slechts 53,5% bedragen en in
Brussel 40,4%.
Vandaag gaan in
verhouding al iets meer pensioenen naar Vlaanderen. Dat zal verder
gebeuren, want de lonen liggen vandaag iets hoger in Vlaanderen. Ook
inzake gemiddelde uitgaven gezondheidszorg heeft Vlaanderen Wallonië en
Brussel ingehaald en zelfs voorbij gestoken.
Als gevolg van de
hogere werkgelegenheidsgraad en het hoger gemiddeld inkomen zijn alleen
de inkomsten momenteel hoger in Vlaanderen dan in Wallonië. Maar dat kan
morgen terug veranderen en dat is juist goed: hoe groter de regio
waarop je solidariteit gespreid is, hoe gemakkelijker je tegenslagen kan
opvangen.
Er is ook geen sprake
van een systematische overconsumptie door een regio.
● Inzake
gezondheidszorg.
Vandaag is duidelijk aangetoond dat er van overconsumptie in
Wallonië geen sprake is op het gebied van gezondheidszorg. Uit het
laatste rapport van de RIZIV, unaniem goedgekeurd door de medische en
sociale partners en gebaseerd op de gegevens van 2006, blijkt dat de
gewogen gemiddelde uitgaven[3] per inwoner in
Vlaanderen iets hoger zijn (1.738 euro) dan in Wallonië (1.730 euro) en
in Brussel (1.672 euro).
Er zijn wel nog verschillen tussen de
arrondissementen. Zo werd volgens de meest recente cijfers in Eeklo en
Huy meer uitgegeven dan gemiddeld, maar dat blijkt perfect verklaarbaar
door de grote aanwezigheid van psychiatrische ziekenhuizen en rust- en
verzorgings-tehuizen. Zo wordt ook in West-Vlaanderen meer uitgegeven,
door de aanwezigheid van tal van bejaarden aan de kust.
● Wallonië heeft wel een
groter aandeel van de uitgaven voor kinderbijslag dan zijn
bevolkingsaandeel: 34% tegen 55% voor Vlaanderen. Dit heeft uitsluitend
te maken met de toekenning van sociale toeslagen voor werklozen. De
reglementering en de toepassing ervan zijn volledig identiek voor elke
regio.
● Voor de werkloosheidsuitkeringen is er een groot
verschil. De totale RVA-uitgaven nuanceren dit echter sterk: die
bedragen respectievelijk 56,4% voor Vlaanderen en 33,8% voor Wallonië.
Voor Brussel gaat het om 9,8% voor een bevolkingsaandeel van 9,4%. Er
bestaat immers een belangrijk regionaal verschil tussen de
basis-uitgaven in de werkloosheid en de andere uitgaven van de RVA
m.b.t. het brugpensioen, de activering of werkgelegenheidsbevorderende
maatregelen zoals de dienstencheques.
Vlaanderen
Wallonië
Brussel
Normale werkloosheid
44%
42%
14%
Andere uitgaven RVA
64,5%
30,5%
4,5%
(Bron:
jaarverslag RVA)
De meeste Vlaamse
partijen pleiten er ondertussen ook voor om (delen van) de
werkloosheidsverzekering te regionaliseren. Maar in elke
gefederaliseerde staat wordt dit stuk sociale verzekering nu juist
centraal gehouden! Voor evidente redenen: de verschillende economische
sectoren zijn meestal geconcentreerd in een regio en een economische
crisis van zon sector kan daarom beter opgevangen worden indien het
risico gespreid is over een groter grondgebied.
●
Wat
de pensioenen betreft blijkt uit
een regionale verdeling dat de spreiding tussen pensioenen en inwoners
momenteel nagenoeg gelijk is. Maar we toonden hierboven al aan dat in de
toekomst meer pensioenuitgaven naar Vlaanderen zullen gaan.
●
De
onevenwichtige verdeling wordt dus vooral door de bijdragen verklaard. Met 33%
van de bevolking vertegenwoordigt Wallonië 26% van het bbp. De
desindustrialisering is hiervan de oorzaak. Alhoewel de laatste cijfers
wijzen op een geslaagde reconversie d.m.v. het Marshallplan, die
resulteert in meer investeringen.
Het
debat over de transfers binnen de sociale zekerheid heeft dus niets te
maken met een debat over het al of niet misbruiken van de uitgaven, maar
over de grenzen van de interpersoonlijke solidariteit.
Waar
stop je overigens de solidariteit?
Transfers
kun je ook op een lager niveau bekijken dan dit van de gewesten. Als de
herverdeling op provinciaal niveau bekeken wordt dan zijn niet alle
Waalse provincies netto ontvangers: Waals- Brabant draagt meer bij dan
het terugkrijgt en West-Vlaanderen profiteert van de herverdeling. Zes
van de acht West-Vlaamse arrondissementen ontvangen meer dan ze
bijdragen. Enkel Brugge en Kortrijk dragen netto bij!
Transfers
zorgen ook voor een ondersteuning van de koopkracht in Wallonië die de
belang-rijkste handelspartner van Vlaanderen is.
Het
probleem Brussel
Vooral voor Brussel
met zijn miljoen inwoners (waarvan 30% migranten), maar ook tot ver
daarbuiten, zal opsplitsing van de sociale zekerheid tot een
onoverzichtelijke bureaucratie leiden. Geen enkel scenario van de voorstanders
van splitsing geeft hierop een adequaat antwoord.
Nemen
we het voorbeeld van de gezondheidszorg, want dat is de sector die het
meest genoemd wordt om te splitsen.
In
Brussel zijn vele (hooggespecialiseerde) gezondheidsinstellingen
geconcentreerd. De patiënten met woonplaats in Vlaanderen en Wallonië,
van buiten Brussel, maken dan ook elk zon 18% van de opnames in de
Brusselse ziekenhuizen uit.
En
de Brusselaars zelf laten zich dikwijls buiten Brussel verzorgen.
De
steeds grotere specialisatie en de (kostprijs van) nieuwe technologieën
pleiten veeleer voor schaalvergroting en internationalisering dan voor
versplintering. Elk zichzelf respecterend ziekenhuis heeft zijn eigen
specialiteit(en). In het universitair ziekenhuis van Leuven, bekend voor
kankerbehandeling, worden jaarlijks zon 20.000 Walen en Brusselaars
verzorgd. In Aalst worden hartoperaties voor inwoners uit heel België
uitgevoerd. Luik is bekend voor hersenchirurgie, en Neder-Over-Heembeek
voor zijn brandwondencentrum.
Welke prijzen zullen
dan aangerekend worden? Het is nu al allemaal zo ingewikkeld! Zal elke
dokter dan moeten rondlopen met twee of drie verschillende
voorschriften- en attesten, naargelang zijn patiënt Waal, Vlaming of
Brusselaar is? En hoe worden dan de kostprijzen tussen de verschillende
Gewesten en/of Gemeenschappen verrekend?
Simpel
op te lossen, zeggen de Vlaams nationalisten. Laat elke Brusselaar
gewoon kiezen of hij tot de gezondheidszorg van Vlaanderen of Wallonië
toetreedt. Die keuze zal natuurlijk door het goedkoopste systeem bepaald
worden. Brussel geeft met één miljoen inwoners jaarlijks 2 miljard euro
uit aan gezondheidsuitgaven; die uitgaven zullen dan volledig ten laste
van het goedkoopste systeem komen Gevolg: dat systeem zal zich
aanpassen en duurder worden! We riskeren dus in een vicieuze cirkel naar
beneden terecht te komen.
Regionale
aanpak van de zorgverzekering
Vlaanderen
baat zélf een stuk sociaal beleid uit: de zorgverzekering.
De
zorgverzekering betreft een stelsel van tussenkomst in de niet-medische
kosten van de zorg.
Door Europa wordt ze
evenwel beschouwd als onderdeel van de sociale zekerheid.
Vlaanderen
heeft er al veel miserie met Europa mee gehad, dat ons discriminatie
verweet. Uiteindelijk is de door Vlaanderen weerhouden oplossing dat
Duitsers, Nederlanders, Fransen die in Vlaanderen werken van de
zorgverzekering genieten. Ook als ze in Wallonië wonen. Alleen de Walen
die in Vlaanderen werken niet! Is dat dan logisch of rechtvaardig? Of
eerder pesterij?
Werkt die
zorgverzekering dan zoveel beter dan onze Belgische gezondheidszorg? Nu
is onze Belgische gezondheidszorg bekend als één van de beste van de
wereld: hoge kwaliteit, geen wachtlijsten en een gemiddelde kostprijs.
Via sociale bijdragen en belastingen draagt iedereen bij naar
draagkracht en vermogen.
De
bijdragen die we voor de Vlaamse zorgverzekering betalen zijn echter
forfaitair, dus voor elke Vlaming gelijk, ongeacht zijn inkomen, behalve
voor de allerlaagste inkomens. Bij de Vlaamse zorgverzekering krijgt
iedereen hetzelfde bedrag, zonder rekening te houden met de graad van
zorgbehoefte van de persoon. Is dat dan zo vooruitstrevend?
Het
zou veel logischer zijn om het pleidooi van Cantillon en Vandenbroucke
te volgen en de thuishulp en de instellingen waar zorgbehoevende
verblijven rechtstreeks te subsidiëren. Het geld zou dan toe komen bij
wie het meest nodig heeft, de factuur voor rust- en verzorgingstehuizen
zou betaalbaar worden en er zouden geen problemen met Europa zijn.
Geen
duidelijkheid!
Over hoe die Vlaamse
gezondheidszorg of sociale zekerheid er dan zou gaan uitzien, daarover
zwijgen de Vlaamse pleitbezorgers als vermoord. Als maar gesplitst
wordt, dat lijkt de enige zorg. Maar zal een splitsing automatisch
leiden tot een goede gezondheidszorg of sociale verzekering voor
iedereen? En hoe zal die betaald worden? Vragen waarover de mensen beter
wakker geschud zouden worden. Geen antwoord, geen enkel uitgewerkt
voorstel, geen garanties !
Iedere weldenkende gazet
in Vlaanderen schrijft zich de vingers krom om ons te doen geloven dat
brugpensioenen op 50/52 jaar echt des duivels zijn. Ok, wij hebben het
ook erg lastig met mensen af te schrijven op 50/52 jaar. Maar is er dan,
ondanks alle premies en belastingsverminderingen die er worden
aangeboden dan een werkgever die deze leeftijdscategorie wil aanwerven?
Hola, die zijn te duur, zegt men danwegens hun leeftijd en dan is men
verplicht om ze duurder te betalen....pardon? En de verminderde sociale
bijdrage dan?......Kortom, de werkgevers danken wel graag af op die dure
leeftijd maar werven niet graag aan...Moeten we dan mensen van 50/52
enkel op un dopgeld laten overleven? Zoals iedereen hoeft te weten
bedraagt dat maximum rond de 1000 als men alleenstaande is of wanneer
men enige kostwinner is. Als de madam of het ventje ook werkt dan daalt
dat na een jaar naar zo ongeveer 300...Is het dan dat dat men wil? Ja,
want dat zal hen motiveren om terug aan het wertk te gaan....en waar dan
wel???? Dit is de kwadratuur van de cirkel. En hieronder vinden
jullie de zienswijze van de vakbonden. Dat kan een visie zijn die de
meeste Vlamingen zal storen in hun illusie dat het volstaat te behoren
tot een hardwerkend volkje om werk te vinden. Maar dat is het dan ook. Wij publiceren dit
graag omdat we deze mening ook delen:
*
Tunnelvisie op
brugpensioen
13 juli 2010
Het sociaal akkoord
bij Carrefour, waardoor ca 3.000 jobs gered werden en een 1.000 tal
werknemers gespaard bleven van werkloosheid door toekenning van het
brugpensioen, deed veel stof opwaaien. Voor Opel Antwerpen ligt momenteel een
voorstel op tafel om de ontslagen werknemers vanaf 50 jaar brugpensioen
toe te staan. Jonge vijftigers die hun baan verliezen, zijn inderdaad
lang niet afgeschreven voor de arbeidsmarkt. We rekenen dan ook op de
werkgevers om hen een brug te geven naar nieuw werk in plaats van hen
te culpabliseren, net of die mensen vragen erom om op brugpensioen te
gaan. De kwade reacties van de werkgevers hebben allicht meer te maken
met het complement dat ze moeten betalen dan met een principiële
kwestie. Doen uitschijnen dat bruggepensioneerden tot aan hun pensioen
in een hangmat mogen zitten is een totaal verkeerde voorstelling van
de feiten.
Liberalen, NV.A, lijst
Dedecker tot en met Marianne Thijsen van CD&V rolden over elkaar
heen om als eerste dit brugpensioen vanaf 52 jaar te veroordelen. Een
brugpensioen dat ze overigens allen onder een volgende regering willen
afbouwen. Toch
eigenaardig, hoe de aandacht van rechts altijd weer richting
brugpensioen gezogen wordt. Er zijn 2.027.000 Belgen tussen 50-64 jaar.
Amper 6% daarvan is bruggepensioneerd. Er zijn evenveel zieke oudere
werknemers, dubbel zoveel oudere werklozen en drie keer zoveel inactieve
huisvrouwen in deze leeftijdsgroep. Die 120.000 bruggepensioneerden zijn
bovendien bijna allen van hogere leeftijd, zodat ze officieel niet meer
beschikbaar zijn voor de werkloosheid. Zeggen en schrijve 2.633
bruggepensioneerden, of 0,13% van de totale bevolkingsgroep, zijn
volgens de RVA vandaag bruggepensioneerden die omwille van
herstructurering vóór werden 58 jaar afgedankt. Zij nemen deel aan een
tewerkstellingscel en outplacement, en moeten beschikbaar blijven voor
de arbeidsmarkt. Zij kosten bovendien 50 à 100% minder aan de sociale
zekerheid dan indien ze op de werkloosheid zouden gezet zijn, doordat
zijzelf en hun vroegere werkgever een fiks deel terugbetalen onder vorm
van sociale bijdragen en belastingen. Ze hebben bovendien een beter maar toch
niet riant sociaal statuut. Vergeten we niet dat bruggepensioneerden
geen 13de maand noch vakantiegeld krijgen. Maar doordat hun vroegere
werkgever nog een (kleine) opleg moet betalen, hebben ze meestal toch
nog een redelijk inkomen. Werkloze en langdurig zieke 50 plussers
kosten een pak meer aan de sociale zekerheid. Ze zijn met meer dan
300.000, drie keer zoveel als het totaal aantal bruggepensioneerden.
Doordat hun vroegere werkgever niets meer bijlegt - en de volledige kost
voor hun inkomen afgewenteld heeft op de gemeenschap - zitten velen
onder hen wél in armoede. Dat men niet schermt met de theorie over de
canada drys! Het zijn werkelijk witte merels die nog supplementen
bovenop werkloosheid krijgen: de sociale bijdragen die hierop betaald
worden, zijn amper goed voor 6 miljoen euro inkomsten op jaarbasis, wat
betekent dat we het hier over honderden in plaats van over duizenden
gevallen hebben. In feite zou het andersom moeten zijn. Politici en
commentatoren zouden eerder moeten protesteren tegen de veel talrijkere
werkgevers die hun oudere werknemers, dikwijls na jarenlange trouwe
dienst, afdanken met een aalmoes (zeker de arbeiders!) en voor de rest
van hun leven ten laste zetten van de sociale zekerheid. Zonder nog iets
te betalen, zodat die mensen een zeer slecht sociaal statuut hebben. Het zijn die asociale
werkgevers die men eerder zou moeten aanklagen, en financieel laten
opdraaien voor (een deel van) de kost!
Brussel, 14 juli 2010
Persbericht
Aanval op de bruggepensioneerden: een
nieuwe provocatie van de werkgevers Het ABVV staat naast het VBO om een
creatieve economische relance voor werkgelegenheid uit te werken maar
het staat lijnrecht tegenover het VBO als de werkgeversorganisatie
actieve en niet-actieve werknemers aanvalt. 50-plussers aanvallen
terwijl de werkgevers deze werknemers niet aanwerven is een nieuwe
provocatie. Volgens het Steunpunt Werk en Sociale economie van de
KULeuven is het aandeel van oudere werknemers toegenomen in de totale
beroepsbevolking, maar neemt het aantal 50-plussers bij aanwerving af. Er leven in België
2.027.000 mensen tussen 50-64 jaar. Slechts 6% onder hen is
bruggepensioneerd en slechts 2.633 - of 0,13% in die leeftijdscategorie
- zijn bruggepensioneerden die omwille van herstructurering vóór hun 58
jaar werden afgedankt (cijfers RVA). Ze nemen deel aan een
tewerkstellingscel en moeten beschikbaar blijven voor de arbeidsmarkt,
tenzij ze 38 jaar of meer gewerkt hebben. Het aantal bruggepensioneerden
ging trouwens in dalende lijn maar de crisis en de vele
herstructureringen die erop volgden deed hun aantal opnieuw dramatisch
toenemen. Bruggepensioneerden
kosten de federale overheid 50 à 100% minder dan wanneer ze op
werkloosheid zouden gezet worden. Hun kost voor de gemeenschap en de
sociale zekerheid is beduidend lager omdat hun vroegere werkgever en
zijzelf een flink deel terugbetalen onder de vorm van sociale
bijdragen en belastingen. Wat schokkend is, is niet dat
bruggepensioneerden een minimale sociale bescherming krijgen, maar dat
werknemers na jaren trouwe dienst zonder meer afgedankt worden met een
aalmoes en dat ze voor de rest van hun leven ten laste gezet worden van
de sociale zekerheid met een zeer slecht sociaal statuut. Het ABVV vindt het
onaanvaardbaar dat er geraakt zou worden aan de brugpensioenen. Zij zijn
niet het probleem. Het probleem zijn de werkgevers die willen besparen
op de toeslag die ze aan bruggepensioneerden moeten uitbetalen.
Dat er over de Vlaamse
identiteit al wel wat inkt is gevloeid bewijst deze boeiende maar niet
meer zo recente, bijdrage van Lode Wils. Eerst voor de blaagjes
en niet-Vlamingen onder onze lezertjes: wie is Lode Wils?
Lode Wils is een
Professor emeritus aan de Katholieke Universiteit van Leuven waar hij
geschiedenis doceerde. Hij schreef verschillende werken over de Vlaamse
beweging en is dus zeker en vast wetenschappelijker in zijn historische
benadering van de Vlaamse identiteit dan Peumans en C°...
"Dat België uiteenvalt is een postume triomf
van Hitler"
Tijdens
Leuven Literair vindt dit jaar ook een debat plaats over de Vlaamse
identiteit. Veto vroeg zich af hoe dat nu alweer zat met die Belgische
Vlamingen, Vlaamse Belgen, gewone Belgen, ijzerbedevaarten,
hoezeegeroep, friet met biefstuk en ander gevendelzwaai. Professor
emeritus Lode Wils, die al enige boekwerken heeft volgepend met vaak
aparte standpunten terzake, denkt er alvast het zijne van. Veto:Als je spreekt van dé
Vlaamse identiteit, veronderstel je eigenlijk dat er een aantal
kenmerken zijn die gelden voor alle Vlamingen. Zijn die er wel? Lode Wils: «Die zijn er in die
mate waarin het gevoel bestaat dat men Vlaming is. Dat gevoel is, denk
ik, wijd verspreid: bijna negentig procent van de 6 miljoen
nederlandstalige Belgen voelt zich Vlaming. Als zij zich zo voelen dan
is dat een feit.» Veto:Maar kunnen er niet
verschillende manieren zijn om die Vlaamse identiteit in te vullen; dan
heb je niet één maar vele identiteiten? Wils: «Wel ja, er zijn
enorm veel identiteiten. De mens is een kollektief wezen wij behoren tot
veel groepen: nationalistische, ideologische, religieuze, sociale
groepen.» Veto: Kan men de vorming
van de Vlaamse identiteit manipuleren, bijvoorbeeld via het onderwijs of
de media? Wils: «Dat is evident.
Natuurlijk wordt een identiteit in de loop van generaties geschapen door
de elites en onder andere de leerkrachten. Ook de kranten zoals De
Standaard, Het Belang van Limburg hebben deze Vlaamse identiteit
beïnvloed. In het sociologisch en historisch onderzoek, dat zich de
jongste tientallen jaren op dat 'nationale' heeft toegelegd, wordt heel
sterk de nadruk gelegd op het 'gemaakt-zijn' van die identiteit.
Identiteiten worden in de loop van de tijd gekreëerd door elites,
staten, gewesten en gemeenschappen, en de media.» Veto: Kan een Vlaamse
identiteit tot volle ontplooiing komen binnen een Belgische staat? Wils: «Persoonlijk vind ik
van wel. Ik denk ook dat het Vlaams nationalisme, dat dat niet mogelijk
acht, iets heel schadelijks is. Dat verandert niets aan het feit dat
het heel krachtig is en dat veel mensen -- ook respektabele -- dat
aanhangen.» Veto: Wat vond u van de
laatste Ijzerbedevaart? Wils: «Ik hoop dat dat aan veel mensen heeft
duidelijk gemaakt dat het Vlaamse nationalisme schadelijk is. Maar ik
vrees dat het maar bij weinigen het geval is, want wij zijn allemaal
gevoelsmensen. Gevoelens primeren bij ons meestal op rede.» Strijd Veto: De heisa rond de
Ijzerbedevaart toont misschien aan dat de Vlaamse Beweging tenonder gaat
aan interne konflikten, dat de strijd gestreden is? Wils: «In mijn ogen is de
strijd gestreden. Wat nu de Vlaamse Beweging heet, wordt in beslag
genomen door de Vlaamse nationalisten, terwijl zij daar vroeger maar een
vrij klein onderdeel van waren. De bedoeling van de Vlaamse Beweging
was de volkstaal te gebruiken als bestuurs -en kultuurtaal. In heel mijn
leven ben ik voorstander geweest van de Vlaamse Beweging en niet van
het Vlaamse nationalisme, dat zichzelf nu dé Vlaamse Beweging noemt.
Waar komt die Vlaamse Beweging vandaan? De Verlichting en de Romantiek
hebben tweehonderd jaar geleden een beweging doen ontstaan in Europa om
van andere talen af te stappen en de volkstaal te gebruiken als bestuurs
-en kultuurtaal, en dat is het begin van de Vlaamse Beweging. Die
beweging heeft haar doel bereikt.» Veto: De Vlaamse Beweging heeft volgens u haar
doel bereikt, maar Van den Brande wil steeds verder gaan? Wils: «Van den Brande is
min of meer een nationalist, denk ik. Hij zal u waarschijnlijk zeggen
dat hij dit doet omdat de Waals-socialistische zijde vooral beschouwd
wordt als een niet loyale partner in België, en dat is een gevoel dat ik
op zekere hoogte wel deel. Als zij weigeren Vlaamse autobussen te kopen
en dergelijke dingen, dan is het nog maar de vraag hoe lang een land in
dergelijke omstandigheden kan standhouden.» Veto: Is er dan nog nood
aan een verdere federalisering, om ook een financiële onafhankelijkheid
te verkrijgen? Wils:
«Ah nee, ik denk dat een verdere federalisering schadelijk is voor de
Vlamingen, en ik voel mij nogal sterk Vlaming. Toen ik student was, was
het Nederlands nog allesbehalve als volwaardige bestuurs -en kultuurtaal
erkend. Ik heb mij daarvoor ingezet, bijgevolg ben ik daar sentimenteel
nogal aan gehecht.» Veto: Is dat Vlaams nationalistisch streven ook
niet in tegenspraak met het zoeken naar meer eenheid binnen de Europese
Unie? Wils: «De Europese
eenmaking aan de ene kant versterkt België, en aan de andere kant
verzwakt België of versterken de desintegratiebewegingen. In de loop van
de eeuwen hebben de mensen zich steeds aaneengesloten in grotere
gehelen, omdat dit ekonomische en militaire voordelen heeft. Nu zijn we
zodanig veilig binnen het verenigde Europa en is onze ekonomie zo
veilig, dat we nu denken dat we die staten niet meer nodig hebben. Maar
natuurlijk kan Europa niet bestaan uit zevenhonderd achtendertig kleine
brokjes die zichzelf allemaal tot onafhankelijke staat uitroepen, die
zeggen: "We moeten als Vlaanderen of bijvoorbeeld als Corsica of
Schotland soeverein deelnemen aan een federaal Europa." Dat is gewoonweg
ondenkbaar. Ik lees nu al in de krant dat als er nog een paar
Oosteuropese landen bij de EU komen, die instellingen helemaal niet meer
werken omdat men al met teveel is.» Flamenpolitik «Het is natuurlijk
hoofdzakelijk een ekonomische unie, maar van meet af aan was de EU
bedoeld om ook tot een politieke samenwerking en vriendschap te leiden,
om oorlog te vermijden. En dat klopt toch wel, er is niemand die er aan
denkt dat Duitsland een derde maal België zal proberen te vernietigen,
door het Vlaams nationalisme te kreëren. Het Vlaams nationalisme is
gekreëerd door de Duitsers in de Eerste Wereldoorlog door de Duitse
Flamenpolitik, en is maar zo sterk geworden als het nu is omdat ze met
die Flamenpolitik zijn voortgegaan tussen de twee oorlogen en tijdens de
tweede Duitse bezetting opnieuw een kollaboratie hebben veroorzaakt;
opnieuw Vlaanderen tegen België hebben opgezet, Vlamingen en Walen tegen
mekaar hebben opgezet. In de geschiedschrijving wordt dit gewoon
ontkend. Men liegt liever, ook als men het weet. Sinds mijn boek van
1973, 'Flamenpolitik en aktivisme', is verschenen kan men niet meer
zeggen dat men het niet weet. Voor de propaganda is het veel prettiger
om te zeggen: " De Duitsers hebben gedaan wat wij Vlaams nationalisten
vroegen", dan te bekennen; "Ze hebben ons bedrogen en wij zijn zo stom
geweest om op het Duitse lokken in te gaan."» Veto: Hebben al die
Flaminganten zich dan vergist, of bestond er nog iets anders dan de
Flamenpolitik? Wils:
«Uiteraard kon de Flamenpolitik maar lukken omdat er Vlamingen waren.
Er bestond een Vlaamse Beweging en de Duitsers hebben dus nog voor ze
het Vlaamse land bezet hadden, in Berlijn, de Flamenpolitik bevolen. Het
zijn dus niet de Vlamingen die aan de Duitsers gevráágd hebben om een
Flamenpolitik te voeren.» Veto: Hoe staat u tegenover de vraag naar
amnestie? Wils: «Ik vind het jammer
dat de linksen en de Franstaligen zich daar vanuit hun partijdigheid zo
mordicus tegen verzetten, dat ze geen begrip opbrengen voor die zaak.
Natuurlijk zal amnestie de anti-Belgische beweging niet beëindigen,
vermits die beweging gevoed wordt door mensen die absoluut België kapot
willen. Maar het verlenen van amnestie zou hen in ieder geval een
voorwendsel ontnemen.» Mite Veto:Luc Huyse vindt dat de reden waarom de Walen
zich zo verzetten tegen amnestie ligt in het feit dat de Waalse
kollaboratie veel gemener en agressiever was. Wils: «Het is een deel van
onze Vlaamse mite dat de kollaboratie in Wallonië gemener was.Ten
eerste werd er ingespeeld op het Vlaamse element. Ten tweede was
Vlaanderen meer rechts dan Wallonië. Stel dat we waren bezet door
Stalin, dan zou natuurlijk de kollaboratie groter geweest zijn in
Wallonië, omdat Wallonië meer links was. Maar we werden bezet door het
uiterst rechtse Duitsland en de Walen werden opzettelijk
achteruitgesteld, om ruzie met de Vlamingen te veroorzaken. Die Duitse
politiek was natuurlijk juist bedoeld om België te ondermijnen en door
van linkse en Waalse kant de amnestie tegen te werken, speelt men in
zekere zin het spel mee.» Veto:We vormen bestuurlijk wel een eenheid met
Wallonië, maar taalkundig zijn we verbonden met Nederland. Bestaat er
volgens u één Nederlandstalige literatuur/kultuur? Wils: «Toen enkele maanden
geleden de Prijs van de Nederlandse Letteren door Koning Albert werd
uitgereikt aan Harry Mulisch, vertelde deze in zijn dankwoord dat de
Vlaamse en de Nederlandse letterkunde met elkaar heel weinig gemeen
hadden. De letterkunde, laat staan de hele kultuur, laat staan de natie.
Er is bijvoorbeeld een veel sterkere kulturele band tussen Wallonië en
Frankrijk, dan tussen Nederland en Vlaanderen. Dit heeft vooral te maken
met de scheiding tijdens de zestiende en zeventiende eeuw, waarbij het
katolieke Vlaanderen in de negentiende eeuw als een gevaar werd aanzien
door de reformatorische minderheid in Nederland. Want Vlaanderen
behoorde natuurlijk tot die kontrareformatorische traditie en onze
grondwet sloot meer aan bij de idealen van de Franse Revolutie.» «Onze identiteit is
Vlaams en Belgisch. Er zijn mensen die vinden dat ze alleen maar één
identiteit zouden mogen hebben, dat België dus moet verdwijnen, maar ik
zie daar geen voordeel in. Als ik de mensen tegen de schenen wil stampen
-- en dat doe ik graag want dat is de enige manier waarop ze luisteren
--, schrijf ik dat het uiteenvallen van België parallel verloopt met het
uiteenvallen van Tsjechoslovakije en Joegoslavië, namelijk alle drie
als een postume triomf van Hitler, als een postuum sukses van de Duitse
bezetting in de oorlog.»
De stilaan beruchte
11juli-toespraak van oppervlaming Peumans heeft al stofwolken opgeworpen
waarmee ondertussen zelfs de IJzertoren kan omgetoverd worden tot een
soort terp. Nu goed, wanneer de woordcombinatie Vlaamse identiteit onze
oren bereikt dan veranderen we bijna ogenblikkelijk in een woeste
weerwolf van de bloeddorstigste soort. Vlaamse identiteit, wat peumans
en c° ook mogen beweren, bestaat enkel in hun oververhitte koppekes en
nergens in de realiteit. Tenzij men Vlaanderen wil beschouwen als een
soort Vlaams-nationaal Plopsaland met huiskamers versierd met borden met
Vlaamse spreuken en fotoos van de grote hopmannen boven de geel-zwarte
landsknecht die als onderstel dient voor een beeldje van Tijl en Nele. Eén van mijn verre
familieleden heeft het ooit nodig gevonden om wat genealogische
opzoekingen te verrichten en dat leidde tot nogal wat verrassingen die
zeker en vast niet stroken met het gelul van Peumans. Wij vragen ons
trouwens af hoe deze predikers van de Vlaamse identiteit zullen
omspringen met perfect nederlanssprekende inmiddels Belgische migranten.
En als we het over migranten hebben dan hebben we het zeker en vast
niet alleen over mensen met andere godsdiensten. Allez Peumans, leg eens
uit welke Vlaamse identiteit mijn Italiaanse buurman en mijn Marokaanse
collega hebben waarmee ik in vlekkeloos nederlands converseer. Moeten
die nu plots met allerheiligen pannekoeken bakken en spek met eieren
eten om zich te integreren?
Bovendien citeerde Peumans ook het Joodse
volk als voorbeeld....en hier dan de reactie van Joods actueel over
deze passage die door de meeste kranten over het hoofd werd gezien...
Joods volk in 11 juli
toespraak van Vlaams parlementsvoorzitter Peumans
Zondag 11 Juli 2010 19:51
Traditiegetrouw verzamelen Vlaamse politici
op 11 juli in het Brusselse stadhuis. De viering van de Vlaamse feestdag
werd dit jaar ook bijgewoond door verschillende Waalse politici. Van
Joodse zijde was baron Julien Klener aanwezig in zijn hoedanigheid van
voorzitter van het Centraal Israëlitisch Consistorie van België. Tijdens zijn toespraak
stelde de voorzitter van het Vlaams Parlement, Jan Peumans (N-VA), dat
een volk niet noodzakelijkerwijze zijn identiteit aan zijn taal moet
ontlenen maar dat daarvoor andere criteria beschikbaar zijn. Daarbij
verwees hij naar de Grieken en hun gemeenschappelijke geschiedenis maar
ook naar het Joodse volk. We citeren: Bij joodse mensen draait het niet om
taal, godsdienst of geschiedenis, maar wel om afstamming. U moet maar
eens rondlopen in Antwerpen. U zal snel merken dat de zogeheten
vrijzinnige joden even Joods zijn als de chassidim, aldus Peumans. Deze
gedachtengang is rechtstreeks afkomstig uit een eerdere toespraak van
Siegfried Bracke . Zowel in Jan Peumans rede als in die van Siegfried Bracke is
het zonder enige twijfel de bedoeling om een open communicatie met de
Franstalige landgenoten te behouden en tegelijkertijd de Vlaamse eis
naar meer autonomie op een aantal terreinen aan de orde te stellen. Maar
hoe moeilijk het ook is om de Vlaamse identiteit te bepalen -trouwens
ook de Nederlanders zijn tijdens hun waarden en normendebatten de
voorbije jaren hopeloos gestrand bij hun verwoede pogingen om de
Nederlandse identiteit te bepalen - het is wellicht nog moeilijker om
de Joodse identiteit te omschrijven. Gelukkig was dat ook niet de
bedoeling. Er
is wel degelijk een verschil tussen een vrijzinnige en een chassidische
Jood, zoals er ook een verschil is tussen Madonna en de paus,
alhoewel beiden wel eens een kruis dragen. Wat wel klopt is dat leden
van het Joodse volk een nauwe verbondenheid met elkaar voelen en dat
ongeacht de mate van religiositeit. Dat heeft grotendeels met de
eeuwenlange vervolgingen te maken want als het op antisemitisme aankomt
zitten alle Joden in hetzelfde schuitje. We moeten hier nog ook
aan toevoegen dat je niet alleen Joods bent door afstamming, zoals door
Peumans aangehaald werd, maar dat dit wel degelijk ook mogelijk is door
een persoonlijke keuze (bekering). En laten we zeker ook niet vergeten dat
lidmaatschap van één groep het andere niet uitsluit. Zo kan je gerust
lid zijn van de Joodse gemeenschap én een overtuigde Vlaming zijn.
Lang voor er sprake was
van Guantanamo en spookvliegtuigen die overal gevangenen ophaalden en
wegvoerden hadden ze in Frankrijk al een gelijkaardige zaak. De Zaak van
de weggevoerden van Folembray. Een ons tot nog toe volledig onbekende
bladzijde in de geschiedenis maar erg interessant. De enige misdaad die
deze terroristen op hun kerfstok hadden was hun geloof. Het was dus
voldoende om Islamiet te zijn en dan nog een vrij gematigde, om door de
Franse minister Pasqua zonder enige vorm van proces opgesloten te worden
en sommigen werden zelfs gedeporteerd en verblijven sindsdien in
Burkina Faso. Ze mogen nog steeds Frankrijk niet binnen. Het ergste is
dat bijna de volledige Franse pers deze zaak netjes heeft toegedekt en
nog steeds zeer weinig informatie hierover geeft. Niemand van al deze
personen werd ooit veroordeeld voor een misdrijf. De enige persoon die
in deze zaak betrokken was en werd veroordeeld was de minister in hoogst
eigen persoon...
Hier
het verhaal van de weggevoerden van Folembray we starten in 1994...
Les déportés de
Folembray ou le crime « perdu de vue » de Pasqua
Par Zineb Azouz, Le
Quotidien d'Algérie, 28 juin 2010 Le 3 août 1994 quand cinq agents
diplomatiques français furent assassinés à Alger, il ne pouvait y avoir
meilleure aubaine pour Charles Pasqua, tout puissant ministre de
lIntérieur du gouvernement Balladur, pour tendre la main à ses amis de
la mafia politique Algérienne et mener ce que certains ont appelé « la
seconde guerre dAlgérie ». Alors que des voix sélevaient partout en
Europe et en France pour dénoncer les graves violations des droits de
lhomme en Algérie et que le désaveu pesait lourdement sur le régime
Algérien suite au Putsch de 1991 et à larrêt du processus électoral,
Pasqua va mener un véritable SHOW SECURITAIRE dans lequel se
confondaient délibérément gestion de limmigration et lutte
anti-islamiste. Face à une France dans lexpectative par rapport à
lislamisme Algérien et une opinion plus travaillée par les thèses
racistes sur limmigration, il fallait frapper fort et surtout vite. Ainsi, Pasqua lance
une des plus vastes opérations de contrôle didentité quait connu la
France, pas moins de 27000 vérifications en deux semaines ! Il
réquisitionne dans la foulée une ancienne caserne désaffectée de
Folembray dans lAisne[1] pour y transférer quelques Algériens «
islamistes » résidant en France en situation régulière. Ces arrestations ou
ces rafles surmédiatisées au moment où le gouvernement Balladur était
pourtant divisé sur lAlgérie rappellent les bonnes vieilles méthodes du
tristement célèbre SAC, service daction civique, via lequel Pasqua a
fait ses armes et sur lequel nous reviendrons. Du maçon à létudiant
de Marseille, de lagent de gestion à Lyon au chercheur au CNRS ou
lavocat de Paris, les « islamistes » arrêtés par M. Pasqua et qui se
rencontraient pour la première fois à Folembray ressemblent étrangement à
un échantillon représentatif de limmigration. Cet épisode allait se
solder par lexpulsion de 20 personnes vers le Burkina (19 Algériens et 1
Marocain) sans procès et sans la moindre inculpation. 6 dentre eux
sont toujours assignés à résidence là-bas, dans ce que certains
appellent larrière cour des prisons Françaises. Bientôt 16 ans que des
familles déchirées attendent que lEtat de droit sexprime sur ces
déportés de la France, 16 ans que des pères de famille qui nen
finissent pas de réclamer un procès, voir une inculpation subissent les
affres du bannissement. Ils ont laissé derrière eux des familles
démunies, délogées et pour la plupart disloquées ainsi que des enfants
quils nont bien sûr pas vu grandir, ils ont laissé des biens, une
situation, une carrière et toute une vie. Ils sont les oubliés
du droit Français et international, les sacrifiés que Pasqua a voulu
offrir aux Français et à ses amis Algériens de la Françafrique, et ce
bien sûr, grâce au silence complice de lopinion nationale et
internationale. La planète post 2001 narrange rien à leur drame et léquipe
de Sarkozy, la digne héritière du Gaullisme de Pasqua, Hortefeu,
Marchiani et Falcone ne risque pas de sémouvoir outre mesure.
Présumés islamistes,
dites vous ?
Sans vouloir revenir sur la définition élastique de
lislamiste, qui sert tantôt de synonyme dislam tantôt de terroriste et
tantôt dimmigré mal intégré charriant derrière lui une, voir deux
épouses voilées,,il nous a paru intéressant de rappeler cette phrase de
M. Jean-Claude Barreau, alors conseiller de Pasqua pour les questions
dimmigration : « lintégration passe par labandon de la religion
musulmane »[2] Pour qualifier ce groupe hétérogène certains médias emploient
déjà le terme « islamistes présumés » comme pour dire que l«
islamisme » était officiellement illégal et quil se passe de tout
commentaire. Parmi les personnes arrêtées il y a M. Larbi Kechat, recteur
depuis 1970 de la mosquée de la rue de Tanger (19 ème arrondissement de
Paris) qui bénéficie du soutien officiel du père Christian Delorme
lequel sinterroge sur « le rôle des services de renseignement » qui «
nourrissent de vraies campagnes dintoxication ». « En ce qui concerne
lislam, explique-t-il, jai pu constater combien des notes dune
stupidité atterrante pouvaient venir sur les bureaux de ministres ou de
préfets » (Le Monde, 20 août). Ce nest que lorsque lévêque dEvreux, Mgr
Gaillot rend visite à M. Larbi Kechat à Folembray, le 24 août, que la
chaîne France 2 acculée sans doute par cette accolade entre les deux
hommes signale, du bout des lèvres, que le recteur collabore
régulièrement aux émissions religieuses diffusées le dimanche matin. Une révélation qui
aurait du interpeller des journalistes aveugles à légard de la parole
gouvernementale. Tous nauront pas la chance de M. Kachat qui échappa à lexil
forcé vers le Burkina. A Folembray, on trouve en particulier
lavocat Me Ahmed SIMOZRAG dont le cas mérite dêtre détaillé. Depuis 1982, ce
dernier ne cesse de dénoncer au grand jour les agissements du
Gouvernement Algérien qui réprime et torture, nhésitant pas à saisir
les différentes organisations des Droits de lHomme et plusieurs
personnalités politiques Françaises. Me Ahmed SIMOZRAG, en plus de ses
activités davocat présidait lassociation Abaâd, déclarée à la
préfecture de Bobigny le 23 juillet 1985 et ayant pour but de développer
la culture islamique. Après larrestation de Ali Belhadj et de
Abassi Madani, Me Ahmed SIMOZRAG fait partie de leur collectif de
défense et dénonce le déni de droit dans lequel le pays est plongé, ses
liens avec le FIS se limitent aux relations professionnelles quil
entretenait avec ses clients. Pour échapper à une mort certaine, il dût
quitter lAlgérie. Invité sur TF1 et sur France 2, Pasqua accuse les internés de
Folembray dêtre les « complices de terroristes », le 5 Août sur France
2, il déclare : Nous avons affaire à des gens qui sont les complices de
terroristes et dassassins ! Nont pas respecté les règles élémentaires
de lhospitalité. Ils ont lair dêtre mécontents dêtre chez nous ?
Mais quils sen aillent ! » Des propos lourds de sens ! De quoi sagit il au
juste ? De protéger les ressortissants Français à létranger ou de mater
des immigrés ? Pourtant personne ne semble se rappeler de la précédente
opération de Pasqua baptisée « Chrysanthème ». En effet plusieurs de
ces « extrémistes » qui sont des militants connus sont déjà surveillés
depuis des mois par la police et les médias eux-mêmes. Certains dentre
eux, revendiquant ouvertement leur appartenance au FIS sans pour autant
cautionner les attaques antifrançaises, ils étaient même assignés à
résidence depuis novembre 1993. Des conditions difficilement compatibles avec
les actions clandestines dont parle le ministre de lintérieur. Lors de lopération du
9 novembre 1993, Monsieur SIMOZRAG était assigné à résidence à Florac
en Lozère, tandis que dautres étaient emprisonnés et mis en examen,
cétait laffaire KRAOUCHE. Aujourdhui, Monsieur KRAOUCHE, qui fut mis
en détention par le juge dinstruction LE LOIR est libre et réside en
France, tandis que Monsieur SIMOZRAG a été expulsé, alors quaucun délit
ne lui a été reproché, pas plus en novembre 1993, lors de laffaire que
les médias ont appelé « laffaire KRAOUCHE », quen août 1994 lors de
laffaire de Folembray. Nayant rien trouvé en 1993 pour inculper Me
SIMOZRAG, il fallait se venger de cet avocat autrement que par la voie
légale, en dehors de toute instruction et de tout procès[3].
Quand Folembray
devient téléréalité
Selon Thomas DELTOMBE[4] , lambiance
surchauffée qui règne dans la petite ville de lAisne témoigne de la
passion que déclenche l« islamisme ». Le décor militaire qui entoure la
caserne, quadrillée par des dizaines de gendarmes mobiles lourdement
armés, na rien pour rassurer les riverains et rappelle une fois de plus
des allures de « bataille dAlger » ou de rafles du 17 Octobre 1961. Entourés de barbelés,
les « intégristes » deviennent une attraction régionale. Et les
journalistes ne manquent pas dimmortaliser les propos outrés, les
insultes et les bras dhonneur que certains leur destinent. « Je
resterai là tant quils ne seront pas expulsés. ( ) Ils se moquent de
nous à travers les carreaux ! », Soffusque Didier dans Le Figaro (8
août). « Jai quitté Paris il y a vingt-trois ans parce quil y avait
trop dArabes. Et voilà quon nous en envoie ici des dangereux »,
explique Lucette à Libération (6 août). Et Nicole de conclure, dans le
même journal : « Y a pas de lance-flammes ? Quon en finisse avec eux ! » La France na pas
connu une telle ambiance depuis que la guillotine a disparu, en effet la
veille des exécutions, la foule venait systématiquement se défouler
ainsi sur les condamnés. Cest également loccasion pour le Parisien
et le Figaro, en harmonie avec le pouvoir de vider leur sac en toute
impunité et de rappeler, sondage à lappui que « Laction inflexible du
ministre est acclamée par les Français », 57 % des sondés y affirment en
effet que les mesures de Pasqua sont « plutôt efficaces ». Encore une
fumisterie statistique digne des ministères de la propagande, un avant
goût de campagne électorale sur les thèmes sécuritaires chers à toute
une classe politique Française. Vous vous en doutez bien, en 1995 après les
attentas du RER, de tels sondages étaient prohibés. Le journaliste
Franz-Olivier Giesbert du Figaro estime lui : « On ne peut quapprouver
la politique de M. Pasqua », nhésitant pas bien sûr à agiter le spectre
dun « exode » massif dAlgériens vers la France en cas de victoire «
intégriste » à Alger. La veille de laudience, 20 personnes sont
expulsées au Burkina Faso Le mot était lâché « quon en finisse avec
eux ! », et Pasqua commençait à sentir le vent tourner, en effet des
journaux comme Libération et Le Monde notamment commencent à émettre
quelques doutes. Critiqué pour sa campagne massive de contrôles
didentité, qui touche moins les « terroristes » que les sans-papiers,
M. Pasqua reconnaît quil ne vise « pas particulièrement les milieux
intégristes islamistes », mais que, « si on va pas à la pêche, on ne
prend pas de poissons » (RTL, 10 août). Détruire des vies
nest quune partie de pèche pour ce monsieur ! Les avocats des
internés assignent en référé le ministre de lintérieur et le préfet de
lAisne. Le
31 août, la veille de laudience prévue pour statuer sur la légalité de
lassignation, vingt personnes parmi les vingt six qui se trouvaient à
Folembray sont embarquées dans un avion militaire de Reims et expulsées
en urgence absolue au Burkina Faso. Les six autres furent assignées à
résidence dans divers endroits de la France mais non expulsés. Les hommes crient,
ceux qui résistent sont menottés. A lépoque, tout le monde approuve
cette décision, le gouvernement, son ministre de la justice Méhaignerie
et surtout la presse, rappelle Le Monde diplomatique (août 2004). Me Simon Formen, fait
partie de ces rares avocats qui sétonnent dun tel consensus et se
demandent comment est ce quun ministre peut détenir arbitrairement des
hommes qui ne sont poursuivis pour aucun délit. Pourquoi une expulsion
dans lurgence à la veille du proces ? Lexpulsion na-t-elle
pas evité a pasqua la censure judiciaire qui pesait sur lui ? Plus tard on saura que
les seules preuves que détenait Pasqua et qui nauraient jamais pu
peser devant un juge sont ces fameux « blancs » des renseignements
généraux, des notes sans en-tête ni signature transmises aux tribunaux
par le ministre de lintérieur[5]. « Cela servira de leçon à ceux qui ne
respectent pas les lois de la République et celles de lhospitalité »
Pasqua. Enfin
un peu de vérité ! Ainsi et partant dune mesure censée protéger les
Français, une réplique aux assassinats dAlger, il se trahit et dévoile
quil ne sagit que dune leçon, dune expédition punitive adressée à
tous les étrangers. Selon la logique de la chasse aux sorcières, nul besoin de
sencombrer de quelque cadre juridique que ce soit, lorsque le mot
«Islamiste» est lâché. La justice na jamais établi de culpabilité
et à ce jour, aucune poursuite pénale na été lancée contre les internés
de Folembray. Pourtant depuis bientôt seize ans, six parmi les expulsés
sont toujours bloqués au Burkina, il sagit de : Ahmed Simozrag Naâmi Soufiane Mechkour Abdelkader Saker Omar DOUMI Mohamed Chellah Mohamed
(ressortissant Marocain) Me Ahmed Simozrag est le seul qui continue de
subir une surveillance permanente assurée par des gardes qui ne le
quittent jamais, et ce depuis seize ans. Alors que pendant la première
année tous les expulsés étaient surveillés. Ces six qui réclamant
que justice soit faite et qui refusent de quitter le Burkina par la
petite porte ou par de faux papiers, demandent à réintégrer la France où
ils ont laissé femmes et enfants. Pour le moment ils sont toujours
assignés à résidence, loin de tout et oubliés de tous. Ils ont créé un site «
folembray.org », reçu plusieurs journalistes, écrit à toutes les
institutions sans succès. En sacrifiant ce qui ne représentait aux yeux
de la majorité que quelques familles dimmigrés (islamistes de
surcroît) et accessoirement le droit et les principes fondateurs de la
république, personne ne se doutait que des années plus tard, les
principaux acteurs de ce sinistre show, de Méhaignerie le garde des
sceaux qui a laissé faire jusquaux barbouzes de la Françafrique, les
amis de nos généraux et de toutes les dictatures africaines, tous
allaient se retrouver devant des juges pour des affaires scabreuses de
malversations, de détournements et de financements occultes, de
corruption active dagents publics étrangers, dabus de biens sociaux et
de trafic dinfluence aggravé, la plus médiatisée fût bien sûr lAngola
Gate[6] (une affaire de vente darmes, activité qui ne sapparente bien
sûr pas au terrorisme). Inutile de revenir sur le bras droit de
Pasqua à lépoque, Marchiani condamné dans laffaire de lAngola gate et
gracié par Sarkozy, pour bonne conduite, il suffit juste que je vous
parle dun autre ami de lex ministre de lintérieur et que nous avons
appris à connaître ici, en Algérie, jai cité Pierre Falcone, principal
acteur en tant que directeur de la société de vente des armes, il suffit
ensuite de vous rappeler le rôle de Marchiani dans laffaire des moines
de Thiberhines et la boucle sera bouclée. Ainsi quil sagisse
de Me Mecili ou de Me Simozrag, les mécanismes qui régissent les
opposants et les intérêts Franco-Algériens auront toujours la primauté
sur tous les droits. Je conclurai par cette phrase de toujours
Pasqua : «
La démocratie sarrête là où commence lintérêt de lEtat » Et quand les intérêts
de lEtat se confondent avec ceux des clans mafieux, je vous laisse
imaginer la suite. Dans cette machine infernale de la politique parallèle et de
linconstitutionnalité, tous les crimes restent permis. La responsabilité de
tous les clercs doit être engagée pour dire haut et fort que les
déportés de Folembray sont dabord les sacrifiés du déni de droit. Folembray, puis
Guantanamo et quoi dautres demain ? Personne ne pourra dire, je ne
savais pas. Zineb
Azouz, Le 26 Juin 2010
[1] Le département de lAisne a cette
particularité davoir pour préfet, depuis mars 1994, M. Jean-Marc Sauvé,
ancien directeur des libertés publiques et des affaires juridiques au
ministère de lintérieur (1988-1994). En mai 1995, il sera nommé
secrétaire général du gouvernement. [2] Le Quotidien de Paris, 25 septembre
1991 [3]
http://www.algeria-watch.org/fr/article/pol/france/folembray_camp.htm [4] Journaliste,
auteur de Lislam imaginaire La construction médiatique de
lislamophobie en France, 1975-2005, La Découverte, Paris, 2007-quand
lislamisme devient spectacle, Le monde Diplomatique 2004.. [5] Lors du procès en
2000, le juge Roger Le Loire évoquera « une construction de preuves pure
et simple » et précisera que « les autorités policières avaient pour
seul impératif de faire déférer ( ) le chef du FIS en France pour donner
un caractère de réussite à lopération coup de poing Chrysanthème ». [6] Jusque là il
bénéficiait de limmunité sénatoriale, Affaire du trafic darmes vers
lAngola, · Affaire de la Sofremi, Affaire du casino dAnnemasse, ·
Affaire du déménagement du siège dAlsthom, Affaire de la Fondation
Hamon (mis en examen le 23 mai 2006). Charles Pasqua a été condamné le
27 Octobre 2009 à 1 an de prison ferme
Er is eveneens een specifieke website
waarop je alle documenten kan terugvinden:
En hier gaan we terug
tot 1993 met de eerste huiszoekingen en arrestaties...
Le 9 novembre 1993,
une rafle spectaculaire fut déclenchée contre les islamistes en
France. Dès cinq heures du matin, les sièges des associations islamiques
et les domiciles de leurs dirigeants ont été pris dassaut par les
policiers. Des perquisitions minutieuses et non moins bruyantes ont été
effectuées à la suite de cette opération coup de poing baptisée "Chrysanthème ". Les perquisitions ont
débouché sur la saisie dune quantité importante de documents, de
matériel informatique et de livres. Plusieurs associations telles que le
Centre Abaâd Islamique de Recherches et dEtudes (C.A.I.R.E),
Fraternité Algérienne en France (FAF), ont été dépouillées de leurs
archives et de leur matériel. Le matériel difficile à emporter comme les
photocopieuses fut détruit sur place. Cette rafle a donné lieu à
larrestation de 88 personnes, qui furent conduites aux sièges des
commissariats et de la préfecture de police de Paris pour
interrogatoires et établissement dun fichier anthropométrique. Les
procès-verbaux denquête furent rédigés à la hâte sous linculpation
sommaire dassociation de malfaiteurs en relation avec une entreprise
terroriste. Les prévenus ont protesté contre cette qualification quils
considéraient comme une fausse accusation. Ils furent brutalisés et
contraints de signer les procès-verbaux dont certains contenaient des
déclarations approximatives, peu conformes à leurs propos. Après une
garde à vue plus ou moins prolongée, lopération sest terminée par des
expulsions, des mises en examen et des assignations à résidence. Huit
personnes ont été lobjet de cette dernière mesure. Il sagit des
personnes ci-après : AISSAOUI Mohammed ALI-AMAR Hamid EL HOUARI Djaffar RESSAF Djamel Mme RESSAF Fatiha SIMOZRAG Ahmed TOUNSI Abderrachid M. KRAOUCHE Moussa a
été assigné à résidence chez lui.
Une deuxième rafle sest opérée le 4 et
le 5 août 1994. Les personnes arrêtées au cours de cette
rafle ainsi que les assignés de la première rafle ont été emmenées à la
caserne Gaston Billote de Folembray, à lexception de Moussa KRAOUCHE
qui na pas figuré parmi les 26 internés de Folembray. Le déplacement
des internés était limité à lintérieur de la caserne. Celle-ci était
entourée de barbelés et gardée par des dizaines de gendarmes lourdement
armés. Attirée par le décor militaire, une foule de journalistes et de
riverains venait chaque jour regarder le spectacle quoffrent des
barbus déambulant dans la cour de la caserne sous lil furieux de
gendarmes agacés, le doigt sur la détente. Bien que
privés de liberté, les internés pouvaient recevoir la visite de leurs
familles et de leurs avocats. Ils disposaient dun poste de téléphone à
la carte et dun poste de télévision. Le choix des programmes de
télévision et lutilisation du téléphone étaient souvent des sujets de
disputes entre eux. La nourriture était relativement satisfaisante dans
la mesure où les repas étaient préparés sur commande. Linternement
va se solder par des expulsions, des assignations à résidence en France
et une libération. Celle-ci fut le lot du nommé Zitouni Ahmed,
originaire de Lille au nord de la France, suite à lintervention de
personnalités dont, semble-t-il, un maire. Lintéressé est marié à une
française qui venait lui rendre visite à Folembray. Les cinq
internés qui ont échappé à lexpulsion et qui furent néanmoins assignés à
résidence en France, sont : FLIFLA Mohammed OUILI Abdeslam SEFOUANE
Azzeddine SARA Abderrahmane KECHAT Larbi
Ce dernier est
un Imâm et a bénéficié du soutien de certaines personnalités
chrétiennes dont Mgr Gaillot. Les vingt autres ont été expulsés au Burkina
faso. Leurs noms, qui figurent dans la rubrique « Présentation », et Les
circonstances de lexpulsion sont lobjet de larges développements dans
ce site
Het is verlof en dan
komt de reismicrobe boven. Ook bij ons. Na een uitstapje te hebben
gemaakt in China zakken we af, dichter bij huis. In Algerije. Waarom in
hemelsnaam in Algerije? Wel omdat daar nogal wat firmas gehuisvest zijn
die ook in Belgistan bekend zijn. We willen onze lezertjes duidelijk
maken dat die respectabele firmas in landen als Algerije niet de zelfde
rechten naleven als bij ons. Dat bewijst nog maar eens hoe belangrijk
het is de syndicale strijd niet af te schrijven en te doen alsof
vakbonden enkel een rem zijn op de groei en de vooruitgang. Wel als we
willen afglijden naar de Algerijnse situaties moeten we die idiote
redeneringen volgen...
Vandaag stellen we jullie DNA voor of:
Dernières Nouvelles dAlgérie
Son activisme provoque des cauchemars chez
les patrons dArcelorMittal (ex-El Hadjar dAnnaba), lun des plus
importants complexes de sidérurgie en Algérie). Sa force, son énergie,
son engagement lui confèrent, en revanche, une immense aura chez les
travailleurs. A 52 ans, Smaïn Kouadria est devenu le plus célèbre, le
plus influent de tous les responsables de lUGTA (Union Générale des
Travailleurs Algériens). Lundi 21 juin, Smaïn et sa troupe de
travailleurs ont décidé de paralyser cette usine qui jadis était le
fleuron de lindustrie algérienne. Parce que la direction
dArcelorMittal, tombé dans lescarcelle du magnat de lacier indien
Lakshmi Mittal en octobre 2001, refuse de procéder à une hausse des
salaires jugée légitime, les employés ont donc décidé dexercer leur
droit : la grève. Illimitée. Cette grève un homme la patronne, la
dirige, la porte à bout de bras : Smaïn Kouadria, secrétaire général de
la section syndicale dArcelorMittal. Derrière lui, une division de 6000
travailleurs qui le suivraient même en enfer. Lenfer, ils laffrontent
au quotidien au contact de ces fourneaux doù sortent des milliers de
tonnes dacier.
Il
fait de lombre à Sidi Said, linamovible patron de lUGTA Une année plutôt, ce
père de 4 enfants assurait lintérim du secrétariat du syndicat.
Aujourdhui, il marque lhistoire en se distinguant comme un meneur
intransigeant dans une ère de « trêve sociale » imposée à tous les
travailleurs du secteur économique par Abdelmadjid Sidi Saïd, à la tête
de lUGTA depuis 1997. Alors que ce dernier brille par son absence quand
il ne fait pas carpette devant le gouvernement, Smaïn Koudria monte au
créneau pour porter les revendications des salariés dArceorMittal. Et
si cela devait lamener lui et ses collègues devant les tribunaux, il
serait le premier à fouler la salle daudience. « Le syndicat
dArcelorMittal est aujourdhui le plus actif, commente un ancien
syndicaliste. Alors que lUGTA est contre tout mouvement de grève, Smaïn
Kouadria sest imposé en dirigeant dune main de fer la section
syndicale dEl Hadjar. Si la centrale syndicale dispose de nombreux
syndicalistes comme lui, le mouvement ouvrier vivrait dans des
conditions honorables. » Redoutable tribun, carrure de forgeron Bardé de diplômes dont
certains obtenus à létranger, Smaïn a fait lessentiel de sa carrière
au complexe sidérurgique dEl Hadjar. Recruté en 1981 en qualité de
cadre, il intègre le syndicat de lentreprise sept ans plus tard. «
Cétait juste après les évènements doctobre 1988 », se souvient-il. La
date est à marquer au fer rouge. En octobre de cette année-là, de
violentes émeutes ont secoué le pays provoquant la mort de plus de 500
personnes et balayant au passage lère du FLN (Front de libération
nationale), le parti unique instauré en Algérie depuis lindépendance en
juillet 1962. Cest de ces événements sanglants quil tire sa force
aujourdhui. Redoutable tribun, carrure dun forgeron, moustache poivre
et sel, une calvitie qui lui donne un air de vieux papa, Smaïn est
devenu un chef incontournable. Nommé dabord chargé de lorganique, puis
secrétaire général par intérim au début des années 2000, il est élu
secrétaire général du syndicat dArcelorMittal en 2009 à lissue des
élections de renouvellement des instances de lorganisation. Il détrône à
ce poste un vieux briscard dEl Hadjar, Aissa Menadi, patron du club de
football local, lUS Annaba, député du RND (Rassemblement national
démocratique), accusé de rouler davantage pour ses intérêts, pour ceux
de la direction dArcelor Mittal que pour ceux des travailleurs.
Kouadria lavait qualifié d « empereur dEl Hadjar ». Il rappelle Abdelhak
Benhamouda Smaïn
Kouadria rappelle à bien des égards une autre grande figure du
syndicalisme algérien, Abdelhak Benhamouda, patron de lUGTA, assassiné
en janvier 1997 à deux pas de son bureau du 1er du Mai à Alger, siège du
syndicat. « Il a la même fougue, le même engagement, le même souci de
défendre la croute des travailleurs, souligne un autre syndicaliste. Il
perpétue une tradition que lUGTA a fini par abandonner dés lors que ce
syndicat a été domestiqué par le pouvoir : la défense sans concession
des droits des travailleurs algériens. » Si certaines firmes étrangères
activant dans le pays prennent des libertés avec les droits de leurs
employés algériens, ce nest plus le cas pour ArcelorMittal. Non pas
parce que ses responsables se soucient du respect de la législation du
travail en Algérie, mais parce que la force et la puissance de son
syndicat les obligent à composer, à reculer, à négocier, à céder Cest
dans ce sens que Smaïn Kouadria et son syndicat ont paralysé, en janvier
2010, lusine pour exiger des assurances sur lavenir de la cokerie que
la direction envisageait de fermer. Après une grève de 10 jours, les
responsables dArcelorMittal ont dû recourir à la justice pour casser le
mouvement. La justice étant devenue quelque peu lauxiliaire des
pouvoirs publics, les juges ont donc donné raison à la direction et
débouté le syndicat. Ce nest guère un acte isolé du reste. El Hadjar est la citadelle du syndicalisme
Depuis quelques
années, la justice se prononce presque systématiquement contre les
grèves déclenchées dans le secteur public ou parapublic. De quoi
dissuader les travailleurs dArcelor ? Il en faut plus pour les
contraindre à renoncer à leurs revendications. Cinq mois après, une
action similaire est lancée. Cette-fois-ci, l'arrêt de travail portait
sur des considérations salariales. Smaïn Kouadria et les 6000
travailleurs dArcelorMittal demandent lapplication de la convention de
branche et rejettent, de ce fait, les propositions de la direction. Et
cette dernière recoure une nouvelle fois à la justice pour stopper la
grève qui a paralysé tout le complexe. « Il y une seule mort, disait
Smaïn Koudria dans un de ses meetings tenu en mai 2009. Personne ne nous
effraie. El Hadjar est la citadelle du mouvement syndicaliste algérien.
» Cest à laune de cette harangue que lon mesure aujourdhui le poids
de cet homme qui donne des cauchemars aux Indiens dArcelorMittal
Alva heeft zich dus gewroken. Weliswaar na verlengingen maar dat zou te wijten geweest zijn aan het onheilspellende bericht dat de Ollandse spelers nog de rekening van hun minibar moesten betalen...enfin zo beweerde mijn neefje dat dus duidelijk geen orangist is en evenmin van enige sympathie voor de Groot-Nederlandse gedachte kan verdacht worden. Toch moet het ons van het hart: de Ollanders hebben voor een leukere TV-avond gezorgd dan de zoveelste heruitzending van de Kampioenen. Olland wij zijn jullie dankbaar! Viva El Rey! De volgende keer worden jullie zeker en vast wereldkampioen! Zeker weten!
In de onvolprezen Huffington Post vonden we deze versie
van China ontwaakt. We vernemen dat er ginds tegenwoordi zelfs
gestaakt wordt. Iets dat sommigen hier willen afschaffen en
verbieden...
SHANGHAI Factory workers demanding better wages and working
conditions are hastening the eventual end of an era of cheap costs that
helped make southern coastal China the world's factory floor. A series of strikes
over the past two months have been a rude wakeup call for the many
foreign companies that depend on China's low costs to compete overseas,
from makers of Christmas trees to manufacturers of gadgets like the
iPad.
Where
once low-tech factories and scant wages were welcomed in a China eager
to escape isolation and poverty, workers are now demanding a bigger
share of the profits. The government, meanwhile, is pushing foreign
companies to make investments in areas it believes will create greater
wealth for China, like high technology. Many companies are
striving to stay profitable by shifting factories to cheaper areas
farther inland or to other developing countries, and a few are even
resuming production in the West. "China is going to go through a very dramatic
period. The big companies are starting to exit. We all see the writing
on the wall," said Rick Goodwin, a China trade veteran of 22 years,
whose company links foreign buyers with Chinese suppliers. "I have 15 major
clients. My job is to give the best advice I can give. I tell it like it
is. I tell them, put your helmet on, it's going to get ugly," said
Goodwin, who says dissatisfied workers and hard-to-predict exchange
rates are his top worries. Beijing's decision to stop tethering the
Chinese currency to the U.S. dollar, allowing it to appreciate and thus
boosting costs in yuan, has multiplied the uncertainty for companies
already struggling with meager profit margins. In an about-face
mocked on "The Daily Show with Jon Stewart," Wham-O, the company that
created the Hula-Hoop and Slip 'n Slide, decided to bring half of its
Frisbee production and some production of its other products back to the
U.S. At
the other end of the scale, some in research-intensive sectors such as
pharmaceutical, biotech and other life sciences companies are also
reconsidering China for a range of reasons, including costs and
incentives being offered in other countries.
"Life sciences
companies have shifted some production back to the U.S. from China. In
some cases, the U.S. was becoming cheaper," said Sean Correll, director
of consulting services for Burlington, Mass.-based Emptoris. That may soon become
true for publishers, too. Printing a 9-by-9-inch, 334-page hardcover
book in China costs about 44 to 45 cents now, with another 3 cents for
shipping, says Goodwin. The same book costs 65 to 68 cents to make in
the U.S. "If
costs go up by half, it's about the same price as in the U.S. And you
don't have 30 days on the water in shipping," he says. Even with recent
increases, wages for Chinese workers are still a fraction of those for
Americans. But studies do show China's overall cost advantage is
shrinking. Labor
costs have been climbing about 15 percent a year since a 2008 labor
contract law that made workers more aware of their rights. Tax
preferences for foreign companies ended in 2007. Land, water, energy and
shipping costs are on the rise. In its most recent survey, issued in
February, restructuring firm Alix Partners found that overall China was
more expensive than Mexico, India, Vietnam, Russia and Romania. Mexico, in particular,
has gained an edge thanks to the North American Free Trade Agreement
and fast, inexpensive trucking, says Mike Romeri, an executive with
Emptoris, the consulting firm. Makers of toys and trinkets, Christmas trees
and cheap shoes already have folded by the thousands or moved away, some
to Vietnam, Indonesia or Cambodia. But those countries lack the huge
work force, infrastructure and markets China can offer, and most face
the same labor issues as China. So far, the biggest impact appears to be in
and around Shenzhen, a former fishing village in Guangdong province,
bordering Hong Kong, that is home to thousands of export manufacturers. That includes
Taiwan-based Foxconn Technology, a supplier of iPhones and iPads to
Apple Inc. Foxconn responded to a spate of suicides at its
400,000-worker Shenzhen complex with pay hikes that more than doubled
basic monthly worker salaries to $290. Strike-stricken suppliers to
Honda Motor Co. and Toyota Motor Corp., among many others, also have
hiked wages. Foxconn refused repeated requests for comment on plans to
move much of its manufacturing capacity to central China's impoverished
Henan province, where a local government website has advertised for tens
of thousands of workers on its behalf. But among other
projects farther inland, Foxconn is teaming up with some of the biggest
global computer makers to build what may be the world's largest laptop
production hub in Chongqing, a western China city of 32 million where
labor costs are estimated to be 20 to 40 percent lower than in coastal
cities. Given
the intricate supply chains and logistics systems that have helped make
southern China an export manufacturing powerhouse, such changes won't
be easy. But
for manufacturers looking to boost sales inside fast-growing China,
shifting production to the inland areas where many migrant workers come
from, and costs are lower, offers the most realistic alternative. "The new game is to
find a way to do the domestic market," says Goodwin. Many factories in
Foshan, another city in Guangdong that saw strikes at auto parts plants
supplying Japan's Honda, have left in the past few months, mostly moving
inland to Henan, Hunan and Jiangxi, said Lin Liyuan, dean at the
privately run Institute of Territorial Economics in Guangzhou. Massive investments in
roads, railways and other infrastructure are reducing the isolation of
the inland cities, part of a decade-old "Develop the West" strategy
aimed at shrinking the huge, politically volatile gap in wealth between
city dwellers and the country's 600 million farmers. Gambling that the
unrest will not spill over from foreign-owned factories, China's leaders
are using the chance to push investment in regions that have lagged the
country's industrial boom. They have little choice. Many of today's
factory workers have higher ambitions than their parents, who generally
saved their earnings from assembling toys and television sets for
retirement in their rural hometowns. They are also choosier about wages
and working conditions. "The conflicts are challenging the current
set-up of low-wage, low-tech manufacturing, and may catalyze the
transformation of China's industrial sector," said Yu Hai, a sociology
professor at Shanghai's Fudan University. ___ Associated Press
researcher Ji Chen contributed to this report.