Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
27-10-2011
Stellingen en aanzetten
Een fijne opmerking op de vorige blog. "Misschien denkt je dochter gewoon dat ze alleen door Olympisch kampioen te worden haar moeder tevreden zal kunnen stellen...
Hoeveel topatleten zijn gelukkige, evenwichtige mensen die fantastische ouders hadden - en hoeveel zijn kwetsbare mensen die wanhopig op zoek zijn naar erkenning? Hoeveel echte rolmodellen vind je in die wereld - voor jezelf? Meer dan in het gewone leven? Vind jij je een betere moeder omdat ze die ambitie heeft, in plaats van dat ze kapster zou willen worden?"
Nu, als je kind het goed doet op school, of gaat verder studeren, moet ik me dan steeds de vraag stellen dat ze het zou doen om mij tevreden te stellen? Heb ik dan liever dat ze het wat minder goed doet? Nee, ik ben trots en ik wil haar wat zekerheid en zelfrespect meegeven. Uiteraard wil ik dat ze doet waar ze zich het best in voelt. Uiteraard wil ik dat ze gelukkig is, maar niet perse voor mij. Ik ga niet ontkennen dat dit alles mij niet gelukkig maakt, want dan zou ik liegen. Toch moet ze het in eerste instantie voor zichzelf doen.
En wat zijn echte rolmodellen? Een rolmodel is gewoon iemand waar naar opgekeken wordt. Je moet daar niet meer of minder van maken dan het is denk. Ik denk dat we realistisch moeten zijn dat een rolmodel bij een kind en jongere heel vluchtig kan zijn. Het is een voorbeeld van het moment, toch bij hen. Wat ik als moeder dan kan zijn is een rots, waarop zij kan rusten wanneer ze het nodig heeft. Een rots die een thuishaven van veiligheid, bevestiging, waardering en genegenheid is.
Voel ik me falen als moeder wanneer ze zich niet goed voelt in haar vel, haar schoolresultaten niet echt ok zijn? Ja voor een stuk wel, hoewel dit allerlei oorzaken kan hebben. Maar toch voel ik me als moeder verantwoordelijk. En in diezelfde verantwoordelijkheid mag ik me dan ook een betere moeder voelen wanneer ze zich geborgen, zeker en goed voelt in haar vel.
En in dit alles kan alleen maar spreken over mijn eigen kind, een situatie die me helemaal eigen is. Een veralgemening lijkt me hier niet echt aangewezen.
Zoals ik voordien als eens schreef dromen is echt wel belangrijk, ze naleven nog belangrijker, vind ik natuurlijk. Maar in eerste instantie moet je uiteraard een droom hebben, die je wilt nastreven. Mijn duts, 9 jaar én half zoals ze zelf meestal zegt heeft ook een droom. Alleen klinkt die uit haar mond heel realistisch en gaat het er niet om of ze hem gaat waarmaken, alleen maar wanneer juist. Volgend jaar is iets te kortbij volgens haar, ze heeft een klein beetje meer tijd nodig. De volgende, maar die erna zeker en vast.
Ja, ik heb een pré Olympische kampioene als dochter. Alleen is ze er nog niet helemaal uit welke discipline in het paardrijden ze nu best kan nemen. Allemaal zal er nét over zijn, je moet realistisch blijven he mama. Dus ja, dat zal nog een moeilijke keuze worden waarschijnlijk.
Of ik kom kijken? Ik kon mijn lach niet inhouden. Niet alleen omdat ik haar humor echt wel kan pruimen, maar ook omdat het me ontroert en raakt. Als moeder is het vanzelfsprekend dat ik op de eerste rij zou staan om mijn Olympische dochter te bewonderen en te ondersteunen. Voor haar was het een oprechte vraag die echt wel gesteld moest worden. Ik zou nu een hele uiteenzetting over zekerheden in het leven kunnen schrijven, maar dat is misschien voor een volgende keer. Een ding is voor mij zeker. Ik doe het zo slecht nog niet als mama als je dochter zich zeker genoeg voelt een Olympische droom na te streven!
Voor mij is het iets sluimerend, het lijkt een parasiet die stilletjes aan iedereen begint aan te tasten Ik voel het heel aanwezig in mezelf en hoor het rondom mij uit verhalen in de kroeg. En dan denk ik hoe is het zover kunnen komen? Of is het een fenomeen dat gewoon al zo lang sluimerend leeft in onze maatschappij en nu pas meer aan de oppervlakte komt? Zie ik het alleen en moet ik voor een stuk de oorzaak bij mezelf gaan zoeken, of is het een algemeen gevoel van zijn?
Ik denk dat iedereen zich wel eens onzeker zal voelen. Vooral dan in situaties die ons onbekend zijn. Nieuwe ervaringen, nieuwe contacten, nieuwe uitdagingen. Al die zaken brengen volgens mij wel ergens een nieuwe onzekerheid met zich mee. Maar waar komt die onzekerheid ten opzichte van onszelf vandaan? We kennen ons toch al een beetje, niet dan? Ik zit momenteel 34 jaar in dit lijf, hoor mezelf daarvan al 32 jaar spreken en voel mezelf al twee jaar langer dan dat. Hoe komt het dan toch in godsnaam dat we ons zo onzeker kunnen voelen? Zijn we dan allemaal zo ontevreden met wat we zien en horen? Als het dat is, kunnen we onszelf toch gewoon aanpassen aan wat we graag zien en horen, niet?
Ligt het echt bij onszelf, of is de oorzaak van die onzekerheidsepidemie te zoeken bij alles wat buiten ons ligt? De maatschappij die onwaarschijnlijk in te lossen verwachtingen van ons heeft? Maar die maatschappij zijn wij toch allemaal, een bende onzekere mensen. Ga je je eigen onzekerheid dan fixeren op anderen en verwacht je van hen zaken die je zelf, door je onzekerheid, niet kan inlossen? Ben ik dan zo naïef een oproep te doen aan iedereen met de vraag wat meer complimenten te geven? Ben ik dan een beetje kinderlijk om te vragen gewoon wat steun en lof over te hebben voor elkaar? Waarschijnlijk wel, maar voor mij werkt dat wel. Af en toe wat bevestiging in sterke kanten van mezelf en wat meer steun in de zwakkere kanten, doen me echt wel open bloeien tot een net iets meer zekere vrouw.
