Thanksgiving nadert en dat betekent traditioneel 'ons groot verlof' met een niet Belgen trip. Maar voor het zover is werd het nog best aardig druk.
Eerst en vooral had Ine genoeg van haar lang haar (een fles shampoo per wasbeurt tja daar was P&G wel blij mee) en op verlof zou het dus toch maar veel tijd en energie kosten. Dus na zowat 3 jaar sparen was het de tijd om er de schaar in te zetten. Knip knip en de lange lokken werden netjes in een ziplock zakje gestoken want Ine wilde dit doneren aan een organisatie die hiermee pruiken maakt voor jonge kankerpatientjes. De Zaterdag voor ons vertrek hadden we ook nog de buren uitgenodigd en zoals altijd was het weer een gezellige boel.
De airmiles van Bartje vlieg-al-over in economy werden door de expert netjes gespendeerd aan 2 business tickets naar Zuid Afrika. Stond eigenlijk al lang op onze verlanglijst (nog toen we in Europa woonden, maar het was er dus niet van gekomen) en gezien we vanuit Atlanta non-stop naar JNB kunnen vliegen, leek het ons dus now or never. Na een 'snelle' vlucht (het was slechts 14 uur en 10 minuten op de heenreis) en een doorverbinding naar Kaapstad, arriveren we op vrijdagavond laat op onze bestemming. En dat valt al niet meteen mee: het waait er alsof het herfst is (terwijl het eigenlijk begin van de zomer zou moeten zijn) en de regen valt er met bakken uit de lucht. Vlug de huurauto opgehaald (meneer: wil je even rond auto lopen om te kijken of alles ok is, ben je gek in dit weer? Zal wel goed zijn) en precies 28 uur na ons vertrek in Woodstock staan we op de stoep van ons hotel, klaar voor 14 dagen Zuid Afrika.
Ine klaar om 'geknipt' te worden
Viola, nieuwe Ine
Met de buren, links Fred en Jim, rechts op de voorgrond Jim's echtgenoot Phyllis en daarnaast Mitra. Geen idee wie aan de kop van de tafel zit
Voila Ine is klaar voor vertrek: kunnen we, ben helemaal gefocust!
Eindelijk weer tijd om de blog wat bij te werken maar er werd wat afgereisd in Oktober. En neen het begon niet met mij maar Ine die naar de kaaskoppen moest (neen neen niet Nederland want ook hier hebben we kaaskoppen nl Wisconsin) en zo belanden we naadloos bij Ine en haar verhaal.
Hiervoor spoelen we even terug naar week van ons vertrek naar Europa. Ine had nl op een interne job gesolliciteerd en was er uiteindelijk als favoriet uitgekomen. Maar zoals altijd waren er nog een paar hindernissen want de job was een behoorlijke sprong voorwaarts in de organisatie en die sprong was eigenlijjk iets te groot tov wat toegelaten is. Aldus werd een extern persoon aangesteld om te kijken of dit wel kon. Dus Ine 2 dagen voor vertrek een telefonisch interview met HR consultant die natuurlijk als bedrijfspsycholoog van die gekke vragen stelt (moet je maar eens aan mijn pa vragen, zelfde 'gekke' opleiding). De volgende dag was het nog niet in kannen en kruiken en werd er een extra face to face interview gevraagd. Ine werkte die dag van thuis dus vlug training vervangen door deftige kleedjes en weg wezen. De dag daarop vlogen we dus naar Belgie en mocht Ine in spanning koffers maken. Het verlossende telefoontje kwam letterlijk toen we op het vliegtuig stapten richitng Brussel. Aldus spannend maar goed einde voor mijn madam die een nu meer global support rol heeft en aldus weekje naar de kaaskoppen mocht. Aldus ikke keer alleen thuis en van kattewacht. Toen Ine terug kwam was het mijn beurt om op vliegtuig te stappen, richting Zuid Afrika.
Tussendoor hebben we ook nog - voor het eerst - naar fondue huis geweest met collega's van Ine. Was heel speciaal: voorgerecht was kaasfondue, hoofdgerecht vleesje en afsluiten met chocolade fondue. Meer dan genoeg.
De week voor Halloween was er dan voor het eerst in Atlanta een hot balloon Halloween festival. Ook al was dit in Kennesaw zo een 15 minuten van ons huisje, we wisten natuurlijk van niets maar werden last minute uitgenodigd door paar oud collega's van Ine. Het was duidelijk dat de organisatie niet op zo een toeloop gerekend had en na een dik half uur aanschuiven en nog een dikke rij voor ons, hebben we er dan maar de brui aangegeven. Jammer want zag er wel leuk uit met al die hete lucht (of is het warme?) ballonnen. Ine en ik zijn dan maar naar de beste hamburgertent geweest: Fuddruckers (die ik natuurlijk een gans andere naam geef) voor een cheesburger met een vette milk shake.
En dan was het tijd voor mijn meest exotische trip van het jaar: Myanmar. We hadden daar een stand op de mining show samen met een leverancier. Vanuit Atlanta daar geraken is natuurlijk niet zo evident want een directe vlucht is er niet aldus werd het nachte kamperen in Bangkok vooraleer verder te vliegen en op de terugweg van hetzelfde maar dan via Singapore. De show was interessant en ook al was er een weekje ervoor een bom ontploft in het hotel waar we verbleven, Yangon (is de hoofdstad) was veilig en ik zou er zeker als toerist nog wel eens willen teruggaan. Veel tempels en het eten is er overheerlijk maar nu even geen rijs meer aub. Zoals gezegd grootste probleem is de afstand vanaf Atlanta en vooral 14 uur tijdsverschil hakt er behoorlijk in. We denken dan dat de verzamelde airmiles de pijn verzachten.
Wat ons nadeloos bij volgende brengt: Wat doen we als we voldoende miles hebben? Spenderen aan? Tja dat lezen jullie wel binnenkort.
Afscheidskado voor Ine van CI team
Fondue fondue fondue
Ine is weg dus mijn beste vriendjes zijn de diepvries en microgolf!
En we zijn niet alleen
Nog zeker uur aanschuiven, dan maar burger en shake
Tussenstop Bangkok en met Sheraton bootje naar metro
Tempels overal in Myanmar, vanaf ontbijt op verdiep 27
En 's nachts zijn ze nog mooier (al zie je dan niet zo op de foto)
Typisch voor Myanmar: veel verschillende schoteltjes maar alles in 1 keer op tafel, ook de soep
