Aldus is Zaterdag 23 juli de grote dag, want dan komt de grote truck met 300 dozen

en onze meubels.  Ook AT&T komt langs om internet aan te sluiten en de werkmannen

om nog paar kleine klusjes te doen.  Kortom volk genoeg.

De mannen hebben zowat ganse dag nodig om de truck leeg te krijgen en alles in elkaar

te vijzen.  Ik krijg een pak papier in mijn handen geduwd met de vraag om de nummertjes

aan te kruisen van elke doos die uit wordt geladen.  Is veel te saai, na een half uur laat ik

het aankruisen voor wat het is en kruip ik in de truck om te helpen lossen, veel leuker en

dat hadden die mannen blijkbaar nog niet veel meegemaakt.

Soit rond een uur of 5 is alles klaar en kunnen we vlug heen en terug naar ons tuinhuisje

om de 2 Belgische katten te verlossen en hun nieuwe woonst te tonen.

We slapen eindelijk terug in ons bedje, heerlijk!

Helaas vertrek ik een paar dagen later voor 2 weken naar Azie, weekje Sinapore en een

weekje Malaysia.  Ine die blijft achter met de dozen en werkt zich 2 weekends in het zweet

om dozen leeg te halen.  Als ik terug thuis ben, ben ik geweldig tevreden man want zowat

de helft is reeds leeg.

De rest van Augustus is het elk weekend van het zelfde: dozen leeg halen, karton buiten

sleuren, werkmannen die van alles en nog wat komen doen, meubeltjes leveren, gordijnen,

kastjes bijkopen en in elkaar steken.  

Maar vooral nog meer dozen leeg halen, soms tot frustratie van ikke, al die kleren en schoenen

die Ine heeft, nie normaal hoeveel dozen da zijn.....

Ondertussen zijn ook de kleintjes verhuisd want we moesten eerst nog een deur plaatsen tussen

salon en keuken zowat we de bende gescheiden konden houden (en katteoorlog 3 is daarmee

voorkomen!).

Eind Augustus doen we de kleine verhuis, want ja ook ons tuinhuis moest nog leeggehaald worden.

Je zal wel kunnen begrijpen dat we beiden een beetje chagrijnig waren tegen de avond (vooral ikke),

heb nu genoeg dozen versleurd.  Was ons huisje bijna doosvrij, komen we met nieuwe lading aanzetten.

We kunnen herbeginnen

Eens de U Haul leeg zegt Ine langs haar neus weg dat we nog een werkje hebben vooraleer we die

truck terug brengen: speelgoed halen.  Wa speelgoed?

Nu we een vijver hebben en een klein steigertje vindt Ine dat we net als alle buren een pedalo en

een kayak moeten hebben.  Wij dus naar de mall, waar veel mensen zeer vreemd naar ons kijken.

Wie komt er nu op Zaterdagavond shoppen met een truck?  Wij dus!

Aldus wandelen we de winkel buiten met 2X kayak, 1X pedalo en 2X fietsen.  Ja, ze zagen ons 

graag komen.

Maar goed midden September zijn we zeer blij, huisje in orde, doosjes weg en vooral ook de

gastenkamers klaar want binnenkort komen onze eerste bezoekers al!  We kijken er echt naar

uit.

En daar is ie weer, de verhuistruck

Tja, da moeten we nog allemaal uitpakken

En da ook

BBQ aangesloten, terrasje bijna in orde

Leeghalen ons tuinhuisje, bybye

Speelgoed!

Nog meer speeelgoed!

En de gordijntjes zijn er, het begint op zijn plooi te geraken

Ons Ineke doet een 'Ikea-tje'

Na het vuurwerk voor 4th of July, was het tijd voor wat vuurwerk in ons nieuw huisje.

Ine die heeft 14 dagen vooraleer opnieuw aan het werk te gaan en we hebben gelukkig

van onze realtor een goede referentie gekregen van een handy man.

Eerste werk: Schilderwerken.

Het huis is zeer donker aan de binnenkant, vooral de zitruimte en de buro voelen echt 80s

aan, maar Ine is overtuigd dat ze dit een moderne look kan geven.  Wij dus naar de doe het zelf

en kleurtjes kiezen.  Pffff voor mij is wit wit maar neen hoor er zijn wel 20 soorten wit:

sneeuwwit, beige wit, bijna wit, whatever.....

Ine zet de schilder aan het werk en die heeft zowat 2 volle weken werk om gans huisje van

boven tot onder in lichtere kleuren te zetten.

Tweede werk: de keuken (wat had je gedacht).

Achter het fornuis hangen er druiven in steen, echt Oma stijl en vree lelijk.

Ook de dampkanp hang zo laag dat je telkens je hoofd tegen bokt wanneer je kookt.

Dus dampkamp omhoog en die druiven eruit kappen en vervangen door meer moderne 

steentjes.

En aangezien we toch bezig zijn wordt het fornuis eruit geramd en vervangen door

gasfornuis, al altijd wens geweest van ons klein keukenprinsesje.  De leiding lag al in

de kelder, dus was enkel kwestie van gaatje boren.

Derde bouwwerf: walk in closet

Net naast de badkamer is er een grote ruimte om er een deftige walk in closet te maken.

Ze hadden een paar hangers geinstalleerd, maar niet een echte walk in.

Dus Ine die begint zelf iets te tekenen en onze handy man voert dit keurig uit: middenblok,

kastjes met vakjes.  Je zou het niet meer herkennen, maar Ine heeft blijjkbaar talent.

Ik mis een weekje werkzaamheden want zit in ons hoofkantoor in Tempe, maar zoals altijd

staat Ine haar mannetje.

Helaas ook wat minder nieuws: onze verhuidozen worden pas op 23 juli geleverd.

Dus ons verblijf met 4 katten in ons tuinhuisje wordt een beetje verlengd en das wel vervelend.

Kleine ruimte met 4 katten die je gescheiden moet houden is niet evident en het voelt soms aan

als we in kennel slapen....

Onze donkere tv hoek

En Ine die maakt er dit van!

Ook buro voelt oud aan

Maar voila, Ine is gepasseerd

Da was basic

Veel beter, Ine heeft alles zelf uitgetekend

Stomme druiven

Daaag druiven

Het zicht vanuit onze keuken en onze dagelijjkse gasten

Atlanta en onze rit naar Ohio.

De laatste groepsfoto met onze buren

Alles ingeladen, alles echte Hollanders richting Holland

Cincinatti, we zijn er bijna: nog 4 uur

Welcome to Ohio!

En ik heb mijn papa gemist, samen eten

Boer Bart (deel 1, er volgen er nog)

Afscheidsfoto van Ine en Orange Fitness

En dus was er eind juni opnieuw een maand aangebroken van lange afstandsrelatie.

Ine terug naar Atlanta en ik in ons tuinhuisje in Ohio met de 2 jongste katten.

Maar niet getreurd juni was EK maand en de Rode Duivels die gingen eens iedereen]

naar huis blazen, niet dus....

Ondertussen deel 2 van heel veel papierwerk: nu voor ons nieuw huisje.  Gelukkig kan

alles tegenwoordig met mail maar het blijft toch behoorlijjk veel administratie.

Ook Ine die heeft haar handen vol, want ook de verhuis regelen is behoorlijjk wat gerommel.

Ook al is alles geregeld met reloactiefirma betaald door mijn nieuwe werkgever, er blijft toch

veel gebel en gezeur bij kijken.

Midden juni is het dan zover voor Ine, tijd om de bom te droppen en haar ontslag aan te bieden.

Een weekje later komt de verhuisploeg: elke dag van 9 tot 6, een volledige week is er nodig om

alles in te pakken en in te laden.  Ondertussen verblijven de 2 Belgische katten op kattehotel.

Ine die verhuist met een paar valiezen naar de buren, want een bed heeft ze niet meer.

Het doet ons denken aan de verhuis van Belgie naar USA, nu bijna 7 jaar terug.

Een weekje later vlieg ik voor de laatste keer terug naar Atlanta.  En je gaat het niet geloven

maar ik heb het zowat gehad met de Delta Shuttle: elke Vrijdag laat aankomen in Atlanta en

op Zondagavond terug, was best blij dat dit stuk voorbij was.

Op Zaterdagmorgen is het tijd om afscheid te nemen van de buren.  We nemen ze mee voor

breakfast en dat er een traantje heeft gevloeid da hoeft niet te verwonderen.  We hebben een

heerlijke tijd gehad in Atlanta en de buren waren gewoon top!

De katten uit het kattehotel halen en weg zijn.  Voor de tweede keer in 2 maand doen we de rit

Atlanta naar Perrysburg met kattemuziek op de achtergrond.  Alles gaat vlot en in net geen 10

uur staan we bij ons tuinhuisje.

Het is het weekend van 4 juli en toevallig dit jaar bestaat Peereburg (uitspreken op zijn West Vlaams

aub, remember?) 200 jaar en het vuurwerk zal spectaculair zijn!  Op het werk wordt er al dagen

uitgekeken naar dit event.  Alvast 1 voordeel om in 'boeregat' te wonen: je hoeft niet uren op voorhand

je plaats te zoeken.  We komen zowat uurtje op voorhand aan en zijn nog ruim op tijd en hebben geen

probleem om te parkeren.

Het vuurwerk valt best mee, alleen de muziek past niet echt maar er werd toch wat dollars de lucht

ingeschoten.

En we krijgen nog goed nieuws: de vorige eigenaars zullen de volgende dag 5 juli verhuizen en dus 

krijgen we de sleutels een paar dagen eerder dan afgesproken, Ine zeer blij.

Onze verhuisfirma komt pas op 23 juli lossen en Ine die begint pas op 18 juli te werken, dus heeft 

ze wat tijd om te 'verbouwen'.  Ine noemt dit een paar kleine aanpassingen, maar uit vorige ervaringen

weten we al dat dit niet bij een 'likje' verf zal blijven.

Maar das voor de volgende keer en ja laat die moppen maar komen over Holland, beste Nederlandse vrienden.

Tja, toen dachten we nog wanneer is de finale?

En die hebben we helemaal vol gekregen! 53 ft

Tja, we blijven deze overal meesleuren

Helaas tijd om afscheid te nemen van onze buren

4th of July Perrysburg

Aldus is het een keer de beurt aan Ine om te vliegen naar Detroit: op Vrijdagavond en met dik

uur vertraging landt ons Ine in ons tuinhuisje met maar 1 enkele opdracht: een nieuw huisje vinden.

Dankzij opzoekwerk (leve internet) hebben we een shortlist van 10 huizen die we allemaal op Zaterdag

willen bezoeken.  Om 1 uur beginnen we eraan met realtor Joe, die wel paar keer tijdens deze trip zal denken

van Oh My God wa zijn da gekke mensen.

In zowat 4 uur zien we alle 10 en besluiten we on de spot om er 3 op shortlist te zetten en die de volgende

dag een tweede bezoek te brengen.  Sommige van de afgekeurde huizen waren te dicht bij de straat, de buren,

teveel verbouwwerk.  De 3 die overblijven zijn 1 nieuwbouw en 2 met zicht op 'de vijver' in zelfde community.

Eentje had ik al bezocht tijdens open house zowat 6 weken terug (en we waren verwonderd dat hij nog op de

markt stond).

Maar goed blijkbaar was die community iets wat ons toch aanstond en ook zicht op de vijver vonden we wel

iets hebben.  Op Zondag werd het al vlug duidelijk dat de nieuwbouw het niet zou worden (te dicht bij de buren

en Ine die was bezorgd om prikkeldraad in de achtertuin voor onze 2 buitenpoezen), dus bleven er nog 2 over.

Uiteindelijk ging onze voorkeur al vlug uit naar huis die ik al een keer gezien had: het voelde toen meteen goed

en ook tijdens bezoek met Ine viel het plaatje redelijk in elkaar: slaapkamer is boven (we hadden het een beetje

gehad met slaapkamer op main), grote inloopkasten (daar later meer over), een geweldig zicht op 'de vijver',

keuken waar er niet veel werk aan was, kortom dit zou het worden.

Op Zondagavond doen we nog een bod, maar door het verlengde week-end horen we niet terug tot laat op

Maandag.  Ine die begon al te vrezen dat het nougabollen zou worden en moest nog diezelfde Maandag terug

naar Atlanta want de werkweer stond voor de deur.

Uiteindelijk zijn we nog 2 keer heen en terug gegaan met bod en tegenbod, maar tegen Woensdag was het rond.

Ondertussen kennen we al het ganse process: dus op naar inspectie.  Het moest allemaal vlug vooruit gaan, want

Ine die werd met haar 2 katten eind juni uit ons huis in Atlanta gesjot en de bedoeling was om meteen te 

verhuizen naar nieuw huis.  Helaas liep alles wat vertraging op en werd al vlug duidelijk dat we een tussenstop

in ons tuinhuis zouden moeten inlassen.  

Ondertussen werd ook de mortgage aanvraag opgestart en konden we opnieuw aan een ronde van papierwerk

beginnen.

Uiteindelijk kregen we ergens laatste week van juni te horen dat we groen licht hadden: inspectie ok, vraagprijs ok,

hypotheek ok., 

Maar wa heeft da nu met Nederland te maken?  Eigenlijk niks maar onze nieuwe woonplaats is Holland, OH.

Vonden we wel grappig.

In Atlanta blijft het ondertussen ook druk voor Ine.  Met triest in het hart geniet ze van de laatste weken in ons

huisje, vooral de buren zullen gemist worden.  Ook is het voor Ine tijd om de verhuisfirma te plannen (een vol

week werk om te komen inpakken en inladen) en haar ontslag te geven wat natuurlijk als een verrassing komt.

Gelukkig kan ze mij als schuldige gebruiken voor ontslag en verhuis naar de Mid West.

Maar er is ook goed nieuws voor Ine: ze heeft aanbod gekregen van grote firma in Toledo en kan per midden

juli aan de slag.  Het aanbod is meteen aantrekkelijk genoeg om ja te zeggen.

En dus hebben we eind juni niet alleen een nieuw stekje, maar gaat Ine ook nieuw avontuur aan bij nieuwe

werkgever.  Is nu al derde keer dat Ine zonder veel moeite en inspanning een nieuwe job aangbeoden krijgt.

Maar eerst nog verhuizen naar Holland...... 

Mei 2016

Na een paar keer heen en terug tuussen Detroit en Atlanta was het tijd voor ons verlof.

Ja ik weet het, pas begonnen met werken en al verlof.  Maar dit was al lang gepland en was

geen problem voor nieuwe werkgever.

Onze trip naar Belgie was vrij kort, een dikke week maar gezien mijn pa nog steeds in het ziekenhuis

lag werd er geen citytrip bijgepland.  Toen ik op die bewuste 22 Maart terugvloog naar Atlanta had

ik nog gezegd dat ik zou tekenen om pa op een gewone kamer te zien bij ons bezoek in Mei.

Helaas was dat nog niet het geval maar toen we in Belgie waren ging alles opeens zeer vlug : in zowat 5

dagen verhuisde pa eerst van intensief naar hartbewaking en 3 dagen later lag hij dus op een gewone kamer

bij revalidatie.  Wens uitgekomen.

Naast de tripjes naar het ziekenhuis werd vooral tijd doorgebracht met familie (eerste kommunie Hasse, een zusje

stapte op tram 50) en vrienden (en kon onder andere een voetbalmatch meepikken van Club Brugge tegen Genk).

Gezien de controles en ellelange wachtrijen op Zaventem, mochten we gratis en voor niks met Delta omboeken

naar Amsterdam.  En dus rijden we richting Schiphol voor onze rustige terugvlucht naar Atlanta.

En toen brak een zeer drukke tijd aan voor ons Ineke. 

Gezien de planning was om begin Juli te verhuizen en ik geen zin had om al die tijd op hotel door te brengen,

werd er een budget truckje gehuurd.  Ik had nl. een short term lease gevonden en dus moesten aantal spulletjes richting

Pereburg.  En dus Vrijdag terug van Belgie, Zaterdag inladen en Zondag een ritje van 10 uur richting tuinhuisje (want

dit werd de nieuwe bijnaam van ons tijdelijk onderkomen).  Ine die bleef nog drietal dagen om alles op orde te krijgen.

(wat ik na haar vertrek vakkundig omtoverde tot een studente - rommel - kot).

Volgend actiepunt was ons huis in Atlanta verkopen en dat zorgde voor wat stress bij Ine: voor foto's van immo moesten

alle persoonlijke spullen ingepakt worden en het huis moest beetje 'uncluttered' worden (een boekenkast bijvoorbeeld

is mooier als hij halfleeg is ipv vol).  Ook aantal gaatjes die wij geboord hadden moesten opgevuld worden, kortom

Ine had haar handen vol.

Maar midden Mei was het zover en kon het te koop bord in de tuin.  Binnen de 24 uur hadden we al de eerste bezoekers.

En geloof het of niet maar nog geen 4 dagen na het bordje in ons tuin was gepland, hadden we een offer en was het

huis verkocht. 

Terwijjl Ine de handy man speelde, nam ik vooral het papierwerk voor mijn rekening en ja er was voldoende papierwerk.

Gezien alles door mijn nieuwe werkgever via relocati firma was geregeld, moest dus alles heel veel papier geregeld worden.

Nog nooit zoveel gebruik gemaakt van gratis scan app.

En op het werk?  Gaat het steeds beter en beginnen we langzaam maar zeker aantal zaken te begrijpen (denken we toch).

Mijn verjaardag vieren we (allez ikke alleen) in Seattle waar ik congress bijwoon van onze leverancier.  Ine die slaagt

erin om via Amazon kado tot in de kamer te krijgen.  Knap!

Vanuit Seattle vliegen we naar Atlanta want het weekend gaan we de bergen in met onze buren.  Helaas hebben we weer

veel papierwerk die moet getekend worden in het bijzijn van een notary, dus Ine en ik kunnen pas op Zaterdag

aansluiten.  Maar we hebben genoten van het zicht en het gezelschap.  Helaas moeten wij Zondagmiddag terug

richting Atlanta want we vliegen diezelfde dag nog richting Detroit (ja we kunnen die route ondertussen bijna zelf vliegen).

En dat is het eind Mei een verlengd weekend en Ine die komt richting Perrysburg voor huizenjacht.  De bedoeling is om

dit weekend een nieuw huisje te vinden en een bod te doen....

Tapijtjes laten kuisen, zodat we propere foto's hebben

In Mei ook een projectje van ons bezocht: kilometersver paneeltjes

En hier is ons matchbox voor kleine verhuis,

Geleerd tijdens mijn DJ dagen: stapelen tot hij vol is

Een beetje met pijn in het hart: te koop

Ine die slaagt erin om kado tot in hotelkamer in Seattle te krijgen

Met de buren in de bergen (leek wel week-endje Ardennen)

En Ine die gaat beetje rusten

We mogen de radiostilte doorbreken en dat zal gedurende de komende posts wel duidelijk worden waarom.

Maar laten we dan maar beginnen bij het begin en we gaan een flink stukje terug in de tijd.

Had al enige tijd  zin in een nieuwe uitdaging: wilde opnieuw meer 'corporate' en ook reizen naar Afrika

begon een beetje te riskant te worden.

Aldus waren we al een geruime tijd onze resume aan het uitsturen, de ene keer met wat meer response dan

de andere.  Vorig jaar in September waren we er dichtbij, maar helaas werd een reorganisatie doorgevoerd en

de job afgeschaft, jammer Houston we komen er niet aan but everything happens with a reason.

Begin januari werd ik opnieuw gebeld ivm resume dat ik eind December had gestuurd, ha da was vrij rap.

Al vlug volgde er een telefonisch interview met de hiring manager die in Malaysia gebaseerd is.  Al even vlug kreeg

ik te horen dat ik geslecteerd was voor een aantal persoonlijke gesprekken.  En na een geweldige prep van Ine op

de standaard vragen, werd ik op kosten van mogelijke nieuwe werkgever ingevlogen voor interview (maandag na

Superbowl Sunday). Dit was op zich al leuke ervaring, gratis vliegen voor een jobinterview....  

En toen werd het stil tot Super Tuesday (we gaan van ene Super naar andere, je weet wel toen Ine en ik voor het 

eerst mochten gaan stemmen.  Ja het werd echt wel een super Dinsdag, want toen kreeg ik aanbod en daar moesten 

we niet echt lang over nadenken.

Maar tja, dat wordt dus verhuizen en dat gehucht moesten we dus even opzoeken: Perrysburg ( bij ons meteen omgedoopt tot

peereburg, uit te spreken op zijn Westvlaams aub).

Eens alle administratie achter de rug was, konden we het nieuws bekend maken en dat sloeg natuurlijk in als een bom.

En dus daar kwam ook nog eens de dringende Belgentrip tussen voor pa Verbeke, wat het allemaal nog wat stressvol maakte.

(zie vorige blog).

Soit, sinds 28 Maart zitten wij dus in de MidWest tussen de peren.  Maar wa heeft dat dan met zonnestraaltje te maken?

Wel, nieuwe werkgever is fabrikant van zonnepanelen met produktie in Perrysburg en in Kulim.  We produceren

panelen die enkel voor 'utilities' worden gebruikt, zeg maar de grote velden met vaak miljoenen panelen.  Onze klanten

zitten wereldwijd en ik ben verantwoordelijk voor all vracht zowel inboud van de grondstoffen als uitgaand van afgewerkte

produkten.  Ook al zitten we bij produktie in USA, we zijn ook verantwoordelijk voor Malaysia (grootste fabriek) en nog

een paar logisiteke mensen in Europa.

Dus op 28 Maart vlogen we van het zonnige Atlanta naar het koude en grijze Ohio.  De bedoeling was om telkens 2 weken

in Ohio te blijven en dan weekendje naar Atlanta te komen, want Ine die bleef in Atlanta voor een tijdje.

De eerste maand verbleven we op hotel (en ja na een tijdje kenden ze me vrij goed) en gingen we op zoek naar een tijdelijk

tuinhuisje tot we nieuwe woonst hadden.  We konden ook meteen gewoon worden aan het weer want begin April hadden we

nog smeltende sneeuw en voor de rest wind, heel veel wind.  En ook regen, heel veel regen....

Ondertussen hadden we ook onze eerste business trip richting Europa (Duitslang/Frankrijk en Zwisterland in 1 week).

Ine die wilde nog wachten om te verhuizen wegens werkomstandigheden en dus beslisten we ook om ons huis pas in Mei

op de markt te zetten en dus was de afspraak dat we een radiostilte zouden inlassen tot Ine klaar was om haar ontslag te geven.

Wordt vervolgd in komende weken...

De maand Maart was een zware maand en te weinig tijd om onze blog up to date te houden.

Zoals sommigen weten werd pa Verbeke in kritieke toestand opgenomen in het ziekenhuis.

Dus sprongen wij meteen op een Delta vlucht riching Belgie.

Gelukkig gaat het ondertussen een stuk beter, maar de herstelperiode zal nog vrij lang duren.

Dank je voor iedereen die ons gesteund en gecontacteerd heeft.

En dan was er nog die zwarte 22 Maart met de aanslagen in Zaventem/Brussel.

Daar hebben we letterlijk 5 minuten geluk gehad want ik was geboekt om de 1030 terug naar

Atlanta te nemen.  Voor een keer zijn we het verkeer zeer dankbaar want we reden Zaventem

binnen zowat 5 minuten na de aanslagen (en werden net voor de fly-over gestopt door de

politie).  We zagen mensen te voet vanuit de luchthaven komen en begrepen dankzij de radio

vrij vlug dat dit ernstig was.

We zijn dan maar meteen doorgereden naar Amsterdam waar we gelukkig nog mee konden met

de laatste vlucht van de dag richting ATL, dank je Delta/KLM.

Ook hier weer, dank je voor iedereen die mij bezorgd contacteerde!

Er is nog veel meer te vertellen maar das voor volgende post, want er zijn nog wel een paar

veranderingen te melden.

Het is vandaag Super Tuesday. Ook al zijn de voorverkiezingen al een beetje aan de gang,

vandaag worden maar liefst in 12 staten tegelijketijd voorverkiezingen georganiseerd.

Al weken is er niets anders op nieuwszenders: achtergrondinfo, debatten tussen kandidaten

(niet veel inhoud maar wel verscrhrikkelijk modder gooien, entertainment van de hoogste

plank) en de laatste dagen ook zeer veel televisiespotjes voor de verschillende kandidaten, vooral

aan de republikeinse kant (volgens sommige ramingen zal er zowat 1 billion USD gespendeerd

worden door de verschillende kandidaten aan deze voorverkiezingen, gek!).

En dat is er voor ons meteen een nieuwe ervaring want aangezien we nu staatsburgers zijn, mogen

we dus meestemmen wie de mogelijk toekomistige president zal worden.

Elke staat heeft zijn eigen regeltjes bij de voorverkiezingen maar in Georgia is het vrij eerlijk en

rechtaan: de delegates (je kiest niet rechtstreeks voor kandidaat maar voor kiesmannen) worden

eerlijk verdeeld volgens stemmen (en dit in tegenstelling tot sommige staten waar de winnaar 

alle kiesmannen krijgt, winner takes it all principe) en je moet je enkel registreren bij de staat

(in sommige staten moet je bij de partij registreren waardoor je dus niet last minute je vote kan

switchen van partij).

Wij mogen om de hoek in de kerk gaan stemmen, en denk nu niet aan een kerk zoals bij ons.

Hier zijn dat vaak ganse gebouwencomplexen met dagelijkse kinderopvang, feestzalen e.d.

We kunnen er van 7am tot 7pm terecht.  

Ine en ik gingen samen over de middag en het was niet zo druk.  We fronsten beiden meteen onze

wenkbrauwen want je moet je eerst aanmelden en meteen wordt er gevraagd of je voor democraten

of republikeinen gaat stemmen,zodanig dat men je de juiste chip kaart kan meegeven voor het

electronisch stemmen.  Tja echt geheim is de stemming hier dus niet.

Eens je chip krijgt ga je gewoon naar een tafel, duwt de chip in een PC en op het touch screen kan je

dan de naam van jouw favoriete kandidaat aanklikken en hop klaar.

Wat ook eigenaardig is dat de namen van de kandidaten die ondertussen uit de race gestapt zijn, nog

steeds op de lijst staan en dus kan je mocht je dat willen ook voor hun stemmen (lijkt we echt wel een

verloren stem).

Bij het naar buiten gaan krijg je dan een sticker opgeplakt dat je gestemd hebt, en veel mensen lopen 

daar dan ganse dag fier mee rond.

Straks gaan we CNN kijken wie de moeder van de voorverkiezingen heeft gewonnen want het zou vandaag

al in een definitieve plooi kunnen vallen gezien zowat een kwart van alle kiesmannen vandaag verdeeld worden.

En wij mogen in November nog eens gaan stemmen, maar dan voor de Presidentsverkiezingen.

Campagne mag je dus niet meer aan de ingang van het stemlokaal voeren

Voila met sticker en al, we hebben gestemd

Rewind dus naar Kerst waar we traditioneel naar familie en vrienden gaan in Brugge.

We landen op Kerstavond die we doorbrengen langs de Damse Vaart.  Kerstdag wordt een combinatie

van Kerst en huwelijksverjaardag van Ine haar zussie.  Aldus weer veel te veel gegeten met die dagen.

Tussendoor slenteren we wat door Brugge, doen we de noodzakelijke inkopen, gaan we bijkletsen met

de Babouche familie (en het werd zoals beloofd frietjes van de bosrand!), maken we de Kerstmarkt onveilig

met oud collega's.  Kortom de normale drill.

Tussen Kerst en Nieuw kiezen we voor een citytrip naar Parijs.  Dit stond al vast van voor de vreselijke

aanslagen van November ll. en we besluiten om geen angsthaasjes te zijn.

Nog nooit samen met Ine naar Parijs geweest dus het werd leuk de toerist uithangen dankzij geweldig centraal

gelegen hotel, we konden zo overal te voet en met de metro heen.  De Mona Lisa (veel te veel volk), Monmartre,

Notre Dame (heb zelf voor quasimodo gespeeld) en natuurlijk de eifeltoren (wachttijd een dik 2 uur!), we hebben

het allemaal gezien.  

Na oudejaarsavond en de goodbyes en tot binnen 6 maanden waren we op 2 jauari terug in Atlanta.

Voor de rest niet zoveel te melden.  Ine heeft het nog steeds zeer druk met Go Live en was in januari al een weekje

naar Kansas gevlogen voor meetings.  Zoals altijd pas ik braaf op de 4 poesjes.

We hebben ook al 2 keer sneeuw gehad, maar het bleef telkens maar een paar uur wit liggen.  Wat niet wegneemt

dat er hier totale paniek was en voor nog geen 2 cm sneeuw werd de state of emergeny afgekondigd en werden we

verzocht om ons kantoor om 12 uur ten laatste te sluiten zodat iedereen veilig thuis zou geraken....

Gisteren tot slot hebben we onze huwelijksverjaardag gevierd en hoe doen we dat normaal?

Met een etentje, neen da doen we niet.

Met bloemen, neen da doen we niet.

Da doen we met een uurjte fitness.  U leest het goed!

Ine die is al een jaartje een die hard fan van Orange fitness.  Een soort groepsklas waarbij je een uurtje in het zweet

werkt met allerhande toestellen: van roeien, tot gewichten heffen en de treadmill.  Blijkbaar een goede workout want

ze komt altijd als een tomaatje thuis.

Aldus voor Valentijn mochten de partners meekomen en moet toegeven heb me geweldig geamuseerd, misschien

dak in de toekomst nog wel een keer zal meegaan.

Nog een paar foto's van onze Paris trip! 

Om in stemming te komen op tuigje, had Ine eigen servetten mee...

Pajijs!

Even eifeltoren induwen

Niemand kan valiesjes maken als Ine (neen stofzuiger moest nie mee)

En toen werd de noodtoestand uitgeroepen in ATL

Ja we hadden echt wel iets gepost maar blijkbaar iets misgelopen, dus herbeginnen.

En eigenlijk is er niet veel gebeurd in Oktober tot December, ook in de US moet er gewerkt worden.

Vooral Ine heeft het druk met de voorbereidingen voor het nieuwe IT systeem en zit o.a. een weekje in Dallas.

(ikke zorg zeer braaf voor de poesjes).

Thanksgiving hebben we dit jaar thuis gevierd.  Jawel U leest goed voor het eerst in 6 jaar zijn we thuis gebleven.

Dus kalkoentje besteld (eentje voor 2 personen bestaat niet,dus kan gene kalkoen meer zien) en een paar klusjes

rond het huis opgeknapt.  Het grote voordeel om thuis te zijn met Thanksgiving is dat je kerstverlichting super

vroeg kan hangen en ook de kerstboom staat dit jaar al weekend van Thanksgiving.

Voor de rest genieten we - zoals de rest van de wereld - van het veel te warme winterweer.  Kan zowat elke

middag (en soms 's avonds) open rijden met mijne broem broem.  Eerste week December halen we gemakkelijk

20 graden!

Maar eens de regen komt, ontdekt Ine dat we een probleempje hebben in onze basement.  Het water van de

afvoerpijp van ons dak kan de hoeveelheid water niet aan en dus het grondwater komt rond onze buitenmuren

terug naar boven.  

Gelukkig in onze handyman meteen ter plaatse om de schade op te meten en dat valt wel nog mee.   Het water

moet dus verder van het huis afgevoerd worden en dus worden er een paar nieuwe regenpijpen gestoken.

Enkel nu nog ons tapijt beneden vervangen en alles zou moeten hersteld zijn, wordt vervolgd in januari eens de

buitenmuren volledig droog zijn.

Voila wij zijn klaar om Kerst en Nieuw in Belgenland te viere, verslag volgt

Altijd gemakkelijk in USA: Kerstboom op dak meteen met voet gemonteerd

Versieren maar

En ikke mag de buiten doen, toch vlug paar uurtjes werk

Kalkoentje voor 2 personen

Ine de schilder

En ikke trek me van niets aan

Aldus gaan we even terug in de tijd want op 1 September begint 
niet alleen de school in Belgie, maar ook onze vakantie.

Eerste stop is Italie.  We vliegen met laatste vlucht vanuit Atlanta 
naar Parijs maar blijkbaar hebben we behoorlijke tegenwind want 
we komen met 1 uur vertraging aan.  Desondanks ons geloop en vlug 
gestap missen we net onze aansluiting naar Firenze.  Maar gelukkig kunnen 
we laatste 2 stoeltjes snappen op de volgende vlucht waardoor Ine een uurtje 
of twee kan shoppen in de duty free (nadat we natuurlijk bakerij Paul hadden opgezocht).

Aldus eerste stop Firenze voor 4 nachten.  Ine heeft een heerlijk hotel gevonden 
op wandelafstand van alles wat we willen zien.  Hotel is pas vernieuwd en de 
service is excellent.  Zo overslapen we ons op de eerste morgen, jetlag zeker, 
maar krijgen we rond de middag toch nog een breakfast aangeboden, top!

De volgende dagen hangen we hier de tourist uit (en we zijn niet alleen, het is hier druk) 
en om eerlijk te zijn ik heb nog nooit zoveel musea gezien in mijn leven.  Het weer is 
‘perfetto’ en dus af en toe genieten op een terrasje hoort erbij.  Oh ja en natuurlijk elke 
avond een ijsje, niets zo heerlijk als Italiaans ijsje.

Op Zondag zeggen we goodby Firenze, we halen onze huurauto op en rijden richting zee.  
Maar eerst een stop in Pisa.  We zijn er nog nooit geweest dus dit moeten we meepikken 
nu we in de buurt zijn.  Hier is het zowaar nog drukker dan in Firenze en het is wel idioot 
om te zien hoe iedereen een foto wil nemen alsof ze de toren tegenhouden.  
Soit na een half uurtje hebben we het gezien en zetten we onze tocht verder naar 
Portovenere waar we 2 nachten zullen blijven.
We hebben vanuit de kamer geweldig zicht op de zee en genieten van een heerlijke wandeling 
door dit oud stadje.  Visrestaurants genoeg (leuk) maar waar is het ijskot?  Gevonden!

De volgende dag kunnen we niet alleen heerlijk ontbijten buiten op terras maar vertrekt de 
boot ook vanaf de overkant van de straat naar Cinqe Terre, een aaneenschakelijk van 
gekleurde dorpjes die in de rotsen liggen aan de rand van de zee (snap je?).  
We slaan dorpje 1 over en stappen af in dorpje 2 waar we de bedoeling hadden om te voet 
naar dorpje 3 te wandelen, maar helaas is het pad gesloten.  Wij hebben nog in Intermodaal 
gewerkt dus niet getreurd we nemen de trein naar dorpje 3.  Dit dorpje ligt het hoogst en is 
zowiezo niet met de boot te bereiken.  Van hieruit wandelen we te voet naar dorpje 4, volgens 
het internet een pad voor de ‘gemiddelde geoefende wandelaar’, zal wel lukken zeker ?
Na 2 uur zwoegen (en paar keer gevloekt dat we onze zwembroek niet aan hebben om in de zee 
te duiken) zijn we er en hebben we een pizza verdiend!
Terug in het hotel gaat die zwembroek toch aan en gaan die Belgo-Amerikaanse witte olifantjes 
toch een plonsje doen in de zee (tussen die gebronsde Italianen in hun veel te kleine ‘speedo’).

De volgende morgen rijden we richting Milan.  Hier hebben we afgesproken met Andrea en 
zijn familie. Andrea is vorig jaar speciaal naar Belgie gekomen, dus wij vinden het niet meer dan 
normaal dat we deze ommetoer maken.  We hebben nog wat tijd om in Milan rond te crossen maar 
zowel Ine als mezelf zijn niet onder de indruk van de stad.
We hebben wel een ongeloofelijk gezellige avond met Andrea en zijn familie.  Andrea is toevallig die 
dag 20 jaar getrouwd.  We gaan eten ver weg van de toeristen en het was zeer lekker.
Wim – oud college van P&O – was toevallig ook in Milan voor business en die hebben we maar 
meteen ook uitgenodigd zodat we ook hier weer bijgekletst zijn.

Op Woensdag vliegen we dan richting Belgenland.  Eerste afspraak is Woensdagavond met de 
familie Babouche, tradities moeten in ere gehouden worden, nietwaar?
Donderdag is Ine and me time met rondje Brugge.  We stoppen bij Nomade, sinds paar maanden 
geopenend door Margaux en Bram die wij nog kennen van hun BB in Kaapstad.  Gezellig bijgekletst 
en de garnaalkroketten geprobeerd (lekker, zeker een aanrader).
Op Vrijdag is er dan de grote dag want Ine haar broer die trouwt (eindelijk).  Dus na een dag van heen 
en weer hollen naar kappers e.d is het eerst en vooral tijd voor het officiele gedeelte en daarna het 
leuke gedeelte: eten en feesten.  We houden het vol tot een uur of 4 in de morgen en ja het was 
zeer gezellig.

Op Zaterdag doen we het dan ook rustig aan en we sluiten Belgie op Zondag af met een etentje voor 
Ine haar Zus die nu op tram 5 zit.
En zo vliegt de tijd en voor je het weet zit je terug op Delta richting huis en is het opnieuw tijd om te 
werken, huisje te poetsen, tuintje te onderhouden.  Dus zeg maar terug naar het alledaagse.

De beroemde brug

Toeristen op de voorgrond, Firenze op de achtergrond

En dat was al even leuk in Firenze: terasseke

En dit was het aller aller belangrijkste

Jawel Zaterdag ll. waren we precies 6 jaar in de States, amaai wat gaat dat vlug.

We waren het eigenlijk zelf bijna vergeten, maar we hebben die dag wel gefeest.

En hoe kunnen we da beter doen dan op Tomorrowworld, het DJ festijn bij uitstek.

's Morgens vlug nog onze braclets geactiveerd en meteen ook digitaal wat centjes op

braclet gestort want het festival is gewoon cashvrij en je bracelet is niet alleen om binnen

te komen maar ook alles te betalen van drank over eten tot kopen van T shirts.

Later die morgen krijgen we ook nog een mail dat slechts 1 toegangsweg open is naar de

parking tgv het slechte weer.  We zijn onder de indruk van hoe dit georganiseerd wordt 

(maar dat gaat wel beetje veranderen).

Tja we zijn nu al 2 weken terug van Europa en het is het gisteren voor het eerst beginnen

regenen dus grapte nog vlug naar Ine om haar flashy tuinlaarsjes aan te trekken, waarop ik

meteen werd uitgelachen door Ine.

We willen rond uur of vijf op de wei zijn, dus vertrekken we om 3 uur richting festival.

En daar geraken we al meteen iets minder onder de indruk: we rijden onze comfort parking

zo voorbij en wanneer we terug rijden krijgen we te horen dat parking gesloten is maar je

gewoon bodjes moet volgen van 'staff'.  Wel ik denk nie dat staf bij Tomorrowworld werkt

want da bordje hebben wij nergens gezien.  Gelukkig brengt Ine haar telefoon de oplossing

want na wat googlen moeten wij blijkbaar 'other' volgen, je moet het maar weten.  Ik weet

niet waar die bordjes ons naartoe sturen maar had af en toe het gevoel dat we rondjes reden

in dit boeregat (en een boeregat is het wel niets dat bomen en weides en veel kleine straatjes)

Soit uiteindelijk komen we toch op de goeie plaats aan maar guess wat ah ja de parking is

gesloten door 'de regen' maar er is een offsite parking op zowat 15 km.  

Gezien we al dik uur verloren hebben en Bartje zijn geduld op is, besluiten we om da niet te

doen maar slaan meteen rechts af op een prive domein die zijne hof verhuurd: 60 USD aub.

Ik kijk naar Ine van heb jij geld mee en Ine die kijkt naar mij van 'je hebt toch gezegd dat het

cashfree festival is en je alles met bracelet gaat betalen??'.  Ine schraapt gelukkig 45 USD bij

elkaar en de dame begrijpt onze frustratie en we mogen parkeren met discount.

En toen kwamen bij mij herinneringen terug boven van Torhout Werchter want we ploeteren ons

een weg naar de ingang.  Niets dan slijk waar je als je niet oppast tot je enkel in zit en je best

elkaar vasthoudt om niet op je gat te liggen.  We begrijpen nu pas waarom de parking werd

afgesloten want zonder 4X4 of pickup kom je hier niet op of af.

En ik denk dat Ine vooral mijn opmerking over de flashy tuinbotjes snapt (en ze zou zeker niet

uit de toon gevallen zijn).

Hoera na een half uur ploeteren bereiken we de ingang en zijn we dus eigenlijk maar net op

tijd om Yves V te zien op het hoofdpodium (was aangestipt door Ine). Woodstock tot

hoofdpodium volgens GPS 1 uur, dankzij de gebrekkige organisatie 3 uur en 30 minuten.

Gelukkig hebben we Comfort tickets geboekt waardoor we toegang hebben tot apart 

verhoogd podium die dicht bij de main stage staat.  En hier vooral geen slijk en modder 

maar netjes plankenvloer, apart toilet en een bar.

Tijd om uit de bol te gaan.

Onze planning was om daarna naar Belgium stage te lopen en beetje van Regi zijn set mee te 

pikken maar Bartje zag het niet zitten om opnieuw tussen het slijk te lopen en er was ondertussen

behoorlijk veel volk bijgekomen rond de mainstage, ook in de Comfort zone en denk dat security 

zeer laks was in controle).

We blijven dus waar we zijn en genieten van het volk want dit is echt wel een ongeloofelijk

speciale sfeer: everybody happy, peace and love.  Je ziet vanaf 21 (je mag niet binnen als je

jonger bent dan 21 en er wordt gecontroleerd) tot 60+, fuifbeesten in beremutsen en botten,

blote 6 pack bovenlijven en girls in veel te kleine niemedalltjes.  Echt alles mag en kan.

De echte reden waarom we zeker terug wilden komen naar de mainstage was voor Dimitri Vegas.

En da was ongeloofelijk cool, ze hadden die gerust wat later mogen programmeren want dit

was op en top: goeie mix, confetti, rookgordijnen, vuurwerk.  Het ganse gamma werd

bovengehaald.  Top Ambiance

Gezien Afrojack ons wat minder lag zijn we dan maar vlug iets weest eten en hebbben we 

ons dan maar letterlijjk een weg geploeterd naar de andere stages (9 podia die behoorlijk

ver uit elkaar liggen).  Men had behoorlijk wat planken en betonnen platen gelegd tussen

de verschillende podia maar ook die zater helemaal onder de modder en waren eigenlijk

levensgevaarlijk.

Wij besluiten dat het voor deze oude van dagen (en neen we waren zeker niet de oudste,maar

natuurlijk wel in de minderheid) genoeg was en we niet meer terug gaan naar hoofdpodia om

Hardwell te zien, maar voor de meute naar huis te gaan, zeker met de steeds modderachtig

wordende ploeterwei waarbij Ine nog opmerking had gemaakt van da zal hier leuk worden

als iedereen straks tegelijk naar buiten gaat.

En dat hebben we ons niet beklaagd want we komen vlot weg want niet kan gezegd worden

van de grote massa die tot het einde was gebleven.  Horrorstories van mensen die op een 

stuk karton proberen te slapen te midden van modder, anderen die door het bos kruipen en

meer dan 10km wandelen om hun auto te vinden, shuttles die niet meer rijden, enzomeer.

De organisatie ligt meteen onder vuur dankzij sociale media (en terecht) en op Zondag 

mogen alleen maar de dreamvillers (zij die op camping verblijven) binnen waardoor

capaciteit beperkt wordt tot 40,000 (ik schat dat wij op Zaterdag met een 60,00 tot 70,000

waren, heb ze niet geteld).

En da was dus ons feestje voor 6 jaar USA en ook al was de organisatie op bepaalde vlakken

behoorlijk beneden peil we komen volgend jaar terug, tenminste als TW nog in Atlanta zal

georganiseerd worden want de kritiek hier in USA is niet mals met zelfs mogelijke class action

law suit.  Tja tot zover love en peace zeker?

BTW we komen nog terug met update van onze Belgie/Italy trip maar das voor iets later, sorry.

Geen e tickets bij TW, ouuderwetse post maar wel met gevoel voor marketing

Parking ticket (wa welke parking?) en de braclets

Welcome to 'Modderworld', lijkt wel Torhout Werchter van toen we jong waren.  Waar zijn die botjes??

Main stage, niet te beschrijven hoe groot dit is

En dankzij onze Comfort tickets kunnen we dus echt dicht bij podium komen zonder gedrum

Ine in actie

Neen das geen regen maar klein beetje confetti tijdens Dimitir & Mike optreden

Love, peace and hapiness zeker?

Vorige week was het dus weer 4th of July week-end, reeds onze vijfde in de US en

eerste als Amerikaanse burger.  De citytrip dit jaar is gepland naar Portland, Oregon aan

de Westkust van de States.

We vertrekken op Donderdag 2 juli in de namiddag ook al is Atlanta de drukste lucht-

haven ter wereld, we hebben het nog nooit zo druk gezien.  We zijn nummer 25 voor

vertrek dus dat wordt dik half uur 'vliegtuigje aanschuiven'.  Soit, na 5 uur vliegen en

3 uur achteruit landen we in Portland.  

In San Fransisco hadden we Bart voor het openbaar vervoer en hier hebben we MAX

den tram.

Op Vrijdag besluiten we naar de bergen te gaan en huren we een tuttut.  Na een uurtje

rijden gaan we de scenic route volgen en kronkelen naar boven.  Op vele plaatsen kan

je stoppen en foto's nemen van prachtige landschap, maar de eerste echte stop is voor ons

de watervallen, de tweede grootste van de USA naar het schijnt (na de Nigarararara Falls).

En we zijn niet alleen, het is dus aanschuiven en dan wachten tot er een plaatsje vrijkomt.

Eens de falls van beneden te hebben gezien, besluiten we toch de hike naar gans boven

te doen (ja we hebben iets met bergen en rotsen omhoog te vlammen).  Het valt uit-

eindelijk nog behoorlijk tegen en de 2 Belgische tomaten komen na zowat een uurtje

puffen boven.

Tweede stop is op het einde van de scenic route een dam.  Hier verwachten we niet 

zoveel van, maar dat blijkt toch een reuze meevaller te zijn.  We zijn - bij geluk - net op

tijd voor de 4 uur tour waar op zo een typische Amerikaanse manier wordt uitgelegd

hoe de stuwdam er ooit kwam, hoe electriciteit wordt opgewekt (water, beweging,

magneet, koper, transfo, leiding, transfo, electriceit bij je thuis jawel we hebben zeer

goed opgelet).  Maar het leukste was voor het laatst want er werd dus uitgelegd dat

ook aan de natuur werd gedacht en er was een 'fish ladder'.  Wij keken naar elkaar van

wa is een 'vistrap'?  Het is dus een soort trap waar vissen door zwemmen ofwel met stroom

of tegen stroom vanuit de zee.  De vistrap heeft een paar verdiepingen en de meeste vissen

doen er toch een paar dagen over om die te overbruggen.  Het is moeilijk te beschrijven

maar je moet het eigenlijk gezien hebben om het te snappen.

Laatste stop is richting Mount Hood (onderdeel van de 3 big Sisters).  We rijden tot de

top (een skiresort dus dat zag Ine meteen zitten....) waar het lekker fris is.  Het hotel staat

ons niet erg aan dus we besluiten om naar beneden te rijden en daar een visrestaurant

te zoeken.

Dag twee op 4 juli trekken we onze Amerikaanse vlagge T shirts aan en blijven we in

Downtown.  Ze hebben in Portland voor het ogenblik een heatwave en dus het is bijna 40

graden.  Eerste stop is famous breakfast plaats en het was nog te doen om buiten op 

terras te eten.  Daarna verkennen we de Saturday markt waar allerhande 'prul' wordt

aangeboden.  Je kan er over de koppen lopen en dus waren we hier vrij vlug klaar.

Stop 3 is ook een must in Portland: Voodoo donuts.  Tenminste als je geduld hebt want

het is een dik half uur aanschuiven om binnen te geraken, neen dank U.

Ook de laatste stop is van moeten als je hier bent: de grootste boekenwinkel van de USA

is niet in New York maar hier.  Een volledige cityblok en 3 verdiepingen.  Ja das iets voor

Bartje maar het is gewoon te groot.

Natuurlijk is de laatste stop op 4 Juli het vuurwerk.  En dat was hier goed geregeld want het

werd langs de rivier afgeschoten en een brug werd gewoon voor het verkeer afgesloten.

Dus zelfs wanneer we pas een uurtje voor het vuurwerk opduiken, blijkt er nog voldoende plaats

te zijn.  

Dag 3 is de laatste en meteeen de beste  We huren opnieuw een tuttut en vertrekken naar de

zee, op 2 uur rijden. 

Je moet eerste de bergen over en je arriveert dan vrij abrupt aan de zee.  Onze eerste stop is

Seaside want het is ondertussen middag dus ons maagje begint te knorren.  Dit klein dorpje

kan je niet beter vergelijken dan met een mini Blankeberge: appartementen, zee, restaurants

en brolwinkels.

Na een (matig) visje gaan we pootje paden en wandelen we een uurtje met onze voetjes in het zand

en het water, heerlijk want dat missen we toch wel een beetje in Atlanta: zee en strand.

Dan gaan we de scenic route op richting Zuiden.  Het is een geweldige rit want de bergen

komen hier letterlijk tot aan de zee, dus je slingert je over de bergen aan de ene kant en de

zee aan de andere kant.  We stoppen meerdere malen om van het zicht te genieten en doen

nog een kleine wandeling op een strand waar de rotsen in de zee staan.

We eindigen in Lincoln City waar Ine het beste visrestaurant van onze trip vindt.  Het is hier

te koud om buiten te zitten maar achter glas met zicht op zee is het aangenaam eten.

We zouden in een uur of twee terug in Portland moeten staan maar dat was een uurtje langer

want blijkbaar waren we niet de enige die van de kust terug naar Portland moesten.

De maandag vliegen we terug in dik 4 uur en zetten we onze klokken 3 uur verder, tja van

West naar Oost verlies je ganse dag.  Morgen terug werken....

Zo ziet hij eruit van beneden, en straks gaan wij te voet naar boven

Voila de tomaatjes zijn boven

De vistrap, als je goed kijkt kan je kanjer van een vis zien onderaan de trap

Moest Ine tegenhouden of ze ging de skilatten aantrekken

Moeten er nog boeken zijn?

Donuts met rare smaken, hier moet je zijn als je tenminste wil aanschuiven (de lijn gaat tot de volgende cityblok en terug)

Het vuurwerk was alvast beter dan in SF, maar niets boven Boston!

Ine poojte baden aan de Westcoast

Tja wat is er mooier de voorgrond of den achtergrond?

Keek vandaag even toevallig op de blog en blijkbaar vliegt de tijd wel erg snel 

want de laatste foto’s waren met sneeuw terwijl ik toch al een maand het buiten 

zwembad onveilig maak. 

Aldus terug naar de Zondag van de bekerfinale tussen Club Brugge en Anderlecht. 

‘s Morgens dus nog vlug wat bloemetjes ‘moeten’ planten en in al mijn enthoesiasme 

voel ik iets hard dus denk ik dan maar wat harder graven want die wortel moet eruit. 

Tot Ine roept dat we geen internet tv en telefoon meer hebben. Jawel de wortel was 

dus een kabel. Gelukkig bestaat er nog 3G om Club te beker te zien pakken. De volgende 

dag werd er een tijdelijke kabel bovengronds getrokken en waren we dus weer online, 

gelukkig maar want wat is een huwelijk zonder internet of tv?? Nog wat later kwamen ze 

ons gras bewerken met geel en rode spuitbussen zodat de kabellegger niet dezelfde fout 

zouden maken zoals ondergetekende…. Weer iets bijgeleerd! 

Begin April was het dan tijd voor een vlugge Europa trip. 

Eerste stop is Marrakesh wat al best wat planning veroorzaakte want hoe vlieg je van Atlanta 

naar Marrakesh: Atlanta naar Parijs, busje van Charles de Gaulles naar Orly (we zouden over 

dat busje een opmerking kunnen maken maar we doen het niet) en dan non stop naar Marrakesh. 

We blijven in een typishce Rhiad slapen in het midden van het centrum voor 4 nachten. 

 De stad valt reuze mee en je kan zowat alles rustig afwandelen. Nou ja rustig je moet af en toe 

opzij springen voor een brommer die vol gas door de nauwe steegjes vlammen. Het hotel was 

een echte meevaller met dakterras voor ontbijt. Het enige waar ik niet kon aan wennen was de 

plaatselijke schildpadden. Die beesten vallen dus je tenen aan en buiten zo een ‘stuk’ uit je teen, 

stomme Marokkaanse schildpadden. 

We trekken ook dagje naar Atlas gebergte, zowat een uurtje rijden. We klimmen ook als echte 

berggeiten richting waterval (die niet zoveel voorstelde). 

Tweede stop is Belgenland voor een korte 4 daagse. We hebben aan niemand laten weten (buiten 

familie natuurlijk) dat we in Brugge zouden zijn en dus werd het een zeer rustige trip. 

We wilden ook nog aantal mensen verrassen met een paashaas bezoekje maar bij lieve mama 

was er niemand thuis (achteraf vernomen dat ze wel thuis waren maar de bel niet gehoord 

hadden jaja) en Geert en Els waren net op last minute skireis vertrokken met de kids. 

 Maar Ine heeft wel Vicky kunnen verrassen. Mission accomplished! 

Tussendoor lekker gaan uitwaaien (letterlijk) aan zee en lekkere garnaaltjes eten. 

Wie we ook wilden verrassen was zoon Willem voor zijn 18de verjaardags fuif, 

maar helaas dat nieuws was vroegtijdig uitgelekt. Werd toch een gezellige avond. 

De volgende dag stond er nog familiefeestje gepland bij de familie Demeuelemeester 

en op Paasmaandag vlogen we al terug richting Atlanta. 

Ondertussen lijkt het wel dat we hier meteen van winter naar zomer zijn overgestapt. 

Laatste week van April ging het buitenbad vroegtijdig open en ook al was het nog wat frisjes, 

het was best aangenaam om baantjes te trekken. We hebben ook bijna geen regen gehad 

en ziet er dus naar uit dat we een droge zomer tegemoet gaan. 

Wat ook altijd moet gebeuren in het voorjaar is de mulsh. Ine heeft dus weer een truckload 

laten afleveren in 2 kleurtjes en we hebben een gans week-end gesleurd. 

Na 15 uur – verspreid over 2 dagen - waren we klaar en vooral gekraakt! Hebben 

aantal kruiwagens niet geteld maar volgens internet is onze vracht ongeveer gelijk aan 

180 tot 200 kruiwagens. Kan best geloven dat we beiden goed geslapen hebben…. 

Maar het eindresulaat mag er zijn. 

Voor de rest niets nieuws onder de zon: Ine moest even heen en terug naar Dallas in Mei, 

ikke naar Afrika (what's new?), we waren uitgenodigd op Moedersdag bij de buren voor 

lunch, dus business as usual… 

Kabeltje kabeltje

 Kabeltje kabeltje Spuitbusje voor kabellegger Zicht op Atlas gebergte vanaf dakterras Ine aan het Marokkaans ontbijt Die verdomde schildpadden De 18 jarige

Ja dat heeft veel te lang geduurd, dus even terug naar midden Februari.

En ja ik had het niet mogen zeggen van die sneeuw want jawel we hadden prijs en het was meteen voor een ganse week.

Na alle ervaringen van vorig jaar werd er dit jaar niets aan het toeval overgelaten en werd op de Woensdag zelfs nog voor

er een vlokje gevallen was de noodtoestand afgekondigd.  Jawel de noodtoestand voor een vlokje of twee sneeuw, kan het

nog gekker.

Aldus iedereen hyper alert en de eerste vlaag hadden we al op Dinsdag gehad maar de Woensdagavond kwam dan de echte

sneeuwstorm langs.  Vanaf de late namiddag viel het met dikke vlokken naar beneden en na een paar uurtjes lag er dus een

leuke witte laag.  Mooi om naar de kijken.

Uit voorzorg was ik alvast vanaf de Dinsdag thuis gebleven (voor 5 cm sneeuw zouden we in Belgie nooit thuis gebleven zijn),

en op Vrijdag zijn dan voor het eerst 'uitgerukt' naar kantoor.

Al bij al was het dus een zeer korte werkweek want de Maadag was ik ook al thuis, Ine had nl opnieuw kleine ingreep en dus

was ik niet alleen chauffeur van dienst maar voor de komende weken ook verpleger van dienst.

Gelukkig kreeg Ine al vlug telefoon dat alles ok was en alles die moest verwijderd worden was er dan ook netjes uitgesneden.

De laaste Zaterdag van februari was Billy Joel op bezoek en we besluiten op het laatste moment toch nog kaartjes te kopen.

Het concert was in downtown en we hadden ons een beetje misrekend qua verkeer.  Rond Philips Arena stond het helemaal

vast en gelukkig kon ik plaastelijke parkingwachter overtuigen om ons toch te laten parkeren (was normaal enkel voor abo-houders).

Anders waren we er nooit op tijd geweest.  Soit, het was de vijfde keer dat ik Billy aan het werk zag en vond dat het een beetje

deja-vu was, je zag ook dat de ouderdom wat begon te wegen op de man maar overall leuke avond gehad.  En voor 1 keer kende

ik meer meezingers dan Ine!

Ondertussen is de lente hier goed op gang geschoten, we hebben reeds dagen met +25 graden gehad, maar dan opeens ook een dagje

met 10 graden.  Maar dat is typisch Atlanta weer.

En zoals plaatselijk gezegde zegt: 'Als de lente naar Atlanta komt, trekt Ine naar Pikes voor tomaten- en kruidenplantjes'.  Jawel

Ine boerin is opnieuw uit haar winterslaap ontwaakt en Bartje mag helpen planten.  Dat doen we met zoveel overgave dat we recht

door de kabel gaan met de spade.  Maar daar meer over de volgende keer! 

Het blijft toch een mooi plaatje als het hier sneeuwt

Witte straat

Ine heeft wijn en dus klaar voor het optreden

Geloof me, daar beneden achter die piano is Billy

Ja zware werkweek gehad in Ghana

Kruiden!

En nu de benzine hier zo goedkoop stond, vond ik deze wel leuk.

We betalen dus meer voor melk dan benzine in dit land!

En net toen we terug van Belgenland waren was het tijd voor Ine om haar eed te gaan afleggen.

We waren netjes op tijd, lees een uur te vroeg en natuurlijk kenden we al de dril: greencard afgeven,

filmpje over de geschiedenis van USA, volkslied, de eed afleggen en nog een woordje van onze President.

Er waren dit keer minder gelukkigen en ook het vroege uur zorgde niet echt voor een feestelijke stemming.

Maar het blijft toch een bijzondere gebeurtenis.

Voor de rest werken we ons door een typische Atlanta winter.  Dagen met veel zon en 18 graden en dan een

paar dagen later is het opeeens -11 C.  Maar zover dit jaar nog geen sneeuw gezien of andere winterse toestanden.

Op Valetijnmorgen land ik net op tijd vanuit Zuid Afrika voor Valentijn en onze 11de huwelijksverjaardag.

Ook al slaap ik helft van de namiddag, de nonstop van 16 en een half uur en 7 uuur tijdsverschil toen me geen deugd.

Het wordt een vroege avond vrees ik.

Ine die heeft een keukenmixer gekrgen waar ze al 3 jaar stond op te kwijlen en vergeet bij het eerste gebruik de

handleiding te lezen, bloem overal natuurlijk!

Voila Ine is nu officieel Amerikaantje, en pinkt een traantje weg

Verrassingsfeestje bij Ine

En eentje bij mij

Een ongeloofelijk hatelijk werkje, matras draaien

Happy valentijn, wijn van Zuid Afrika

En nog meer kados

De bloem is ontploft, handleiding lezen aub

En na 3 jaar is deze nu met pensioen.

Heeft er ongeveer 800,000 miles opzitten en valt letterlijk uit elkaar.

Op woensdagmorgen zag Ine er alles behalve goed uit, zware diaree en bloedverlies.

Toch maar even naar de dokter bellen die ons meteen doorstuurt naar de ER.

We kijken een beetje raar op want wij Belgen gaan echt maar naar spoed als we 'halfdood' zijn,

hier blijkbaar niet, alles die dringend is wordt meteen naar spoed doorverwezen.

Hop auto in en richting ER in Marietta.  Het is er niet zo druk (volgens het tv scherm slechts 5

wachtende voor ons) en na een half uurtje worden we kamertje geloodst.  Uiteindelijk wordt

Ine binnenste buiten gekeerd in een dik 4 uur en het aangename is dat er een lab ter plaatse is en

dus alle resultaten zo goed als meteen bekend zijn.  Toch vindt de dokter van dienst dat Ine ietjes

teveel krachten heeft verloren en dus zal moeten opgenomen worden, tot haar grote teleurstelling.

Ik vraag nog met mijn domme kop of ik mee mag wandelen en auto laten staan, waarbij de verpleegster

me als een kalkoen aankijkt en dan uitlegt dat de afstand tot haar kamer en terug beter met de auto kan

afgelegd worden.  Maar eerst moet ik nog mijn weg uit de ER vinden (ik schat dat er zo een 100-tal

kamers zijn in de ER en trauma center samen, tja dit is Amerika).

Ine verhuist naar het groene gebouw (en dus opnieuw speurwerk om haar gebouw te vinden).

Soit uiteindelijk blijft Ine 2 nachten in het ziekenhuis maar na 5 Baxters en wat krachtvoer is ze helemaal

klaar voor onze Belgentrip.  

Het eindverdict valt gelukkig goed mee en was het uiteindelijk een krachtige opstootvan Chrones en er werd

niets anders gevonden.

(Er bestaan foto's van haar verblijf in spoed maar mochten helaas niet gepubliceerd worden)

Gelukkig is er ook goed nieuws voor ons Ineke want bij thuiskomst zit haar brief in de bus voor haar ceremony.

Op 6 januari mag ze de eed gaan afleggen!

En op Zaterdag is er nog een Kerstverrassing voor haar want ik had tickets gekocht voor optreden van Justin

Timberlake.  Ine voelt zich fit genoeg en dus vertrekken we rond 7 uur naar Duluth (ja we weten ondertussen

dat een 8 uur concert pas om 9 uur begint).

Ook al ben ik geen echte fan van Justin, toch moet ik achteraf bekennen dat dit een van de beste concerten was

die ik al heb gezien.  Hij kan zingen, dansen en ook de lasershow zelf was behoorlijk pittig, inclusief een stuk

podium die door de zaal zweefde. Iets na 1 uur zijn we terug thuis.

Zo en nu zijn we klaar voor onze Kerstrip naar Belgie (met een omleiding naar London voor kerstshopping).  

En dit stond op 1 dag voor onze deur, leve online shopping zeker?

Optreden is in kleine zaal, er kunnen maar 15,000 binnen

Voila, de Justin

En ja het was leuk

De klusjesman (neen niet ik) heeft oude keukenlicht vervangen...,

... door nieuwe en daar 6 uur werk aan gehad (en glascover gebroken)

Aldus weekje voor we naar Jamaica vertrokken zat mijn uitnodiging voor ceremony in de bus.

Tot op dat moment was zowel Ine als mijn file op zelfde moment afgewerkt en kwamen alle brieven

netjes op zelfde dag aangewaaid.  We dachten dus dat deze wel dagje of twee later zou komen, no

panic.

Wel toen we op reis vertrokken werd het duidelijk dat Ine haar file aan een versnelling lager werd

behandeld en we dus vanaf nu 2 aparte time-lines zullen hebben, niet praktisch.

Soit, 5 December om 14 uur was dus de grote dag.  Op de brief stond vermeld dat jeans/short niet

door de beugel konden, gezien dit een belangrijke plechtigheid was.  Lang geleden dat we nog eens

vest en das hebben aanghad.  Ine gaat mee om te supporteren.

Bij aankomst worden we 'gescheiden', de gasten worden naar derde verdiep geloodst, ikke naar

verdieping 2 voor paar administratieve taken: checken of we er niets veranderd is sinds ons interview,

green card afgeven (die zien we nooit meer terug!) en ik mag op stoel 68 gaan zitten.

Als alle new-be Amerikaantjes zitten, mogen de gasten een verdiep zakken.

We worden welkom geheten door branch manager en blijkbaar zijn we met 150 en 56 verschillende

nationaliteiten.  Natuurlijk eerst een filmpje over Amerikaanse geschiedenis en dan het al even

traditionele volkslied.  Daarna volgt het belangrijkste: allemaal rechtstaan en de eed aan ons nieuw

land afleggen en voila vanaf dat moment zijn we officieel Amerikaan.

Dan krijgen we onze 'naturlisation certificate' en een brief van onze nieuwe baas (jawel Obama himself).

We klampen ook nog even branch manager aan om te kijken of zij eens Ine haar file kan opsnorren.

Ze doet dit met een glimlach en stelt Ine gerust, ze zit in de queue zal alleen wat langer duren tgv feestdagen.

Maar we zullen pas gerustgesteld zijn als de brief in de bus ligt.  Aldus gaan we eten met een beetje mixed

feeling: blij voor de nieuwe Amerikaan, beetje teleurgesteld voor de resident alien.

De volgende week ga ik meteen naar downtown atlanta om mijn Amerikaans pasport aan te vragen.  Nu we

geen green card meer hebben kunnen we technisch gezien het land niet meer in.  Na een uurtje is al het papierwerk

ingevuld en betaald.  Ik zou binnen 5 dagen mijn nieuw blauw exemplaar moeten hebben.  Maar ja dit is Amerika,

dus 2 dagen ligt het hebbeding al in de bus.  We kunnen naar Belgenland.

En nu maar hopen dat Ine vlug haar brief krijgt!

Onze enveloppe en natuurlijk een vlagje voor als we straks zingen

We mogen op stoel 68 plaatsnemen

En dit is het moment waarop we eed afleggen, nu zijn we pas Amerikaan

Voila de nieuwe Amerikaan

Amerikaan + nu nog een Alien