Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
23-05-2016
Op weg naar GY
Beste Lezers,
De donderwolken bleven zich maar aanmelden met af en toe een ferme windvlaag. Nog niet goed vertrokken of de nodige regenbeschrerming moest al boven gehaald worden. Ver moest ik wel niet zoeken, de hoes en de pongo waren er in een wip aangedaan. Dit scenario zou zich deze dag meerdere keren herhalen, dus ook hier komt nu een routine in. Mijn voeten zijn wel droog gebleven evanals mijn bovenlichaam. De twee belangrijkste onderdelen, het brein en de onderdanen , zijn dus goed in functie gebleven.
Vooreerst wou ik toch nog eens de VF volgen. Ik heb het me niet beklaagd, wondermooi. Zie ook naar de titel en de fotos. Wel moet je dan vaststellen dat je tegen halftwaalf nog maar een zestal kilometer verder bent gegaan op de route. Dus zo kort mogelijk terug naar Igny om naar Gy te stappen.
Een dame, Marie-Thérèse genaamd, bracht me een bageutte voor onderweg toen ik mijn stukje brood opat.
In Gy kwam ik dan juist voor sluitingstijd aan het Office de Toerisme. Er zijn geen voorzieningen tenzij de Gîte de la Fontaine. Goed, onze vriend Matteo, de jonge Italiaan was er al. Die had vermeld dat er misschien nog drie pelgrims zouden volgen. Ik was dus de tweede. Na het afzetten van mijn rugzak ben ik dan terug gekeerd om G&G op te vangen die anders misschien nodeloos lang op zoek zouden moeten gaan. Voilà, voor vanavond is iedereen weer onderdak inclusief avondeten en ontbijt.
Morgen dus een lange trip, iets meer dan 30km tot Besançon, met nog wat zoeken naar onderkomen zal het al vlug de 35 bereiken.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: 4 rivierenland; Seveux; Dreiging; Dorpje met kerk; Boer spreekt tot zijn koeien (was aan het telefoneren alvorens de melk koeien terug op de weide te laten, wel zeker 80 stuks; 1879; Chambre de Pompe; Gigantische boom.
Voor vandaag was de route vooral langs trage wegen, voie verte. Het begon wel ietske flauw, de verkeerde richting uit! Vandaag dan ook geleerd dat voor Via Francigena naar Rome toe de pijlpunt geel is, in de tegenovergestelde richting wit. Gelukkig heb ik een ingebouwde gps, dat zeggen sommigen toch, en een goede Michelin kaart, zodat de schade beperkt bleef. Ochot, 2,5km extra op een dag traject van 24 km, zo erg is dat toch niet.
Ik heb dus vele Sigeric wegen gevolgd, prachtig. En het weer deed ook zijn best, vandaag weer factor 50 gebruikt.
In Framont kwam een jonge zwarte poes me helpen bij mijn boterham. De paté, vers van de beenhouwer uit Champlitte, lustte ze wel. De gel echter mocht ikzelf verorberen.
Imkers waren bezig de nest bakken te ledigen nabij uitgebloeide koolzaad velden. Beide imkers droegen wel volledige pakken. Met geforceerde lucht bliezen ze de bijen van tussen de raten.
Na een rustige tocht rond 16u aangekomen in Dampierre-sur-Salon en door de Toeristische Dienst doorverwezen naar het CroqLoisirs. Dit is een soort fitness ruimte, muziekschool, dansschool, tekenschool .
Daar worden enkele matrassen, keuken en sanitair ter beschikking gesteld voor de pelgrims.
Emilienne is een vlotte en zeer actieve jonge dame die de zaak runt. Ik kwam binnen als nummer vijf, er is plaats voor vier. Geen probleem, een opblaasbaar matras (met electrische blazer-moet ge zelf niet blazen) met mat en een grote privé ruimte kreeg ik ter beschikking. Na de douche heb ik nog even geholpen om een springmatras op te zetten, de veren zijn nogal moeilijk te monteren.
Teen plezier is tander weird!
Emilienne heeft er ook voor gezorgd dat we in een chique restaurant, op de achtste verdieping, een warme maaltijd konden verkrijgen aan 12 ipv 28. De patroon heeft het glas wijn voor zijn rekening genomen.
Aan de lift stonden een veertigtal Chinezen te wachten, met grote pakken bagage. Ze waren op rondreis voor een veertiental dagen door Europa. De reisbegeleider, toevallig ook Italiaan, zie ons dat ze elke dag een andere grote stad bezochten. Zottekkes spel,bus in, rijden, bezoekje, rijden en naar hotel, slapen, bus in ..
Tijdens het souper barstte er een flink onweer, met hevige regen en flinke wind, los boven het dorp. Toen we buitenkwamen rook het heerlijk fris, dus alles viel perfect.
De post was al gesloten, daarom blijft mijn tent nog minstens een dag bij mij.
Morgen naar Gy, weeral een goeie 24km. De weer voorspelling is zoals de laatste dagen, weeral niet te goed. Blijkbaar is dit een goed teken.
Matteo is er ook nog bij maar heeft een flinke verkoudheid.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Begin van een prachtige voie verte; Factor 50; Honing en duizenden bijen; Op en neer; Slaap(zaal)kamer; Mijn gezelschap; Matrasje opblazen, fluitje van een cent; Accueil CroqLoisirs; Achtste verdiep!.
Over gisteren morgen kan ik nog zeggen de het een mooie gîte is maar dat de uitbaatster nog al gierig was ingesteld. Na het avondeten vroeg ik of er nog koffie was. Ze antwoordde dat er nog stond van deze morgen en met de micro was hij zo warm. Ik heb vriendelijk bedankt. Deze morgen herhaalde dit zich nog eens, na het uitschenken van de klaargemaakte thermos, die na twee bollen uiteraard leeg was, vroeg ze of ze de koffie van gisterenmorgen, die nog steeds in een kan stond, mocht opwarmen. Je zag de Italianen en mezelf kijken, niet te geloven maar echt waar.
Goed geslapen en uitgerust en dus vroeg op weg, was al voor zessen wakker. Na een stevige maaltijd, vis met groenten uit een blik, je zag Jan even kijken, fris op weg. De zon deed zijn best.
Langres ligt op een hoogte van 560 meter, je moet dus afdalen in de frisse velden. Langres is een vestingsstad gezien zijn ligging. Heden is er nog steeds een garnizoen gevestigd, kollossale gebouwen in rijen na een.
Heb vandaag ook mijn eerste Pellegrino gedronken, parelt een beetje maar geeft geen extra kracht.
In Rivières-le-Bois, waar ik een koffie heb gedronken bij Nicole, kwam de winkelwagen door de straat gereden. Als je die niet hebt gehoord ben je flink doof.
Het ging goed vooruit en dus was ik al tegen driën in Champlitte. Voor pilgrims is er enkel een CdH of een camping. Dus een kilometertje terug, ik had de camping al gezien. Een tijdje later komen ook Matteo en Jan ook langs. Zij huren een caravan, ik slaap nog eens in mijn tentje. En zeggen dat ik had beslist om het op te sturen bij het eerste het beste post office. In ieder geval stuur ik ze toch op voor ik Zwitserland betreed.
Vanavond eet ik voor de tweede keer Andouillette, nu op de wijze van Troyes. Dit maakt goed dat de douche niet echt warm is, eerder koud. (problemen met de op de Franse wijze!)
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Jeanne Mance, mede oprichtster van Quebec; Indrukwekkende kerk, kathedraal!; Elke kathedraal een kaarsje met een gedachte, deze rode is voor mijn LIEF, Diderot Denis, filosoof, encyclopisiste in de Verlichting, 1713 Langres, 1784 Parijs; Boven de mist op 560 m; Enige en laatste café in Riviéres-le-Bois, ik geweest!; De weg is meestal degelijk aangeduid, ook al loop je door de velden; Tent opgesteld, was hangt te drogen in de schrale zon maar camping met wiefie.
Onze bende is samengebleven ondanks dat de Nederlanders zinnens waren verder door te trekken naar Chalindrey, nog een 9 km verder. Door de aanhoudende koude wind, die weliswaar in het voordeel blies, zijn ze toch van idee verandert. Zo komen we allemaal samen in de Presbytère, zodat deze volzet is.
De reservatie die gisteren is gemaakt door het koppel en mezelf was wel genoteerd. Niettemin waren de eerste bedden ingenomen door . vooral het kamertje met 1 bed.
Ach wat kan het ook schelen, we hebben weeral een dak boven het hoofd. De hemel is tegen de tijd dat we aankwamen erg donker geworden, wellicht heeft dit ook hun beslissing om niet verder te trekken beïnvloed.
De pastoor is al langs geweest. Je hebt het al gevonden, stelde hij vast. Ja, zo gaat dat, als de deur openstaat komt de pelgrim binnen, installeert zich en neemt een douche.
Voor de rest is het vandaag erg rustig geweest, kwestie van ontmoetingen. Het is nog vroeg dag,er kan nog van alles gebeuren. Wel content dat we weeral in een stadje zitten, er is nog wel gelegenheid om te gaan eten in een toeristisch centrum. (vandaag 2e Pinksterdag = alles gesloten)
Met mezelf gaat het goed, de hele dag goed aangekleed en flink doorgestapt en dus ook goed uitgezweet.
s'Avonds nog een extra 4km gelopen om een super marktje te vinden dat open was. Het was de de moeite want voor morgen geen problemen met de innerlijke. Ik ben gaan eten met G&G, het Italo koppel. Een goede menu pelerino voor 13, met heerlijke warme petatten in de schil met een kaassausje over, mmm......
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Toch weer enkele volgers gehad vandaag; Peugeot? Type?; Eens een wasplaats, nu een overdekte vijver; Nog een laatste klimmeke; Eenvoudig maar perfect voor een pelgrim.
Deze nacht heb ik flink gezweet, dreef letterlijk uit het bed. En het kwam niet van de verwarming, die stond al lang uit. Sinds vrijdag heb ik een beetje hoofdpijn die gisteren de ganse dag aanhield.
Vanmorgen is het beter, met een pilletje en iets dikkere kleding zal de rest van de sluimerende ziekte wel verdwijnen.
En het weer is niet beter geworden, bewolkt met de wind uit dezelfde verkeerde richting. Edoch, vandaag zal ik in Langres aankomen.
Gisteren avond nog wel een goed gesprek gehad in meerdere talen door elkaar. Ook is de reisweg besproken waarbij de vraag zich duidelijk stelt, heb ik nog een tent nodig. Volgens Matteo, uit Bergamo, kan je in Zwitserland wel regelmatig een camping nemen. Ook jeugdherbergen, waarvan er voldoende zijn, zijn een mogelijkheid. Ik weet het nog niet precies, de meesten hebben slechts het noodzakelijkste bij, en daar hoort geen tent bij.
Heb ook nog gekeken naar Matteos blog, ziet er iets anders uit. Maar hij vond de mijne ook best wel interessant, zeker toen zag dat hij al vermeld stond. Matteo schrijft ook om de week voor een plaatselijke krant. Hij heeft er alleszins al een machtige tocht opzitten.
Gisteren avond kwam uiteindelijk de zon er nog doorheen. Het beloofde dus een koude nacht te worden. En dat was het dus ook, deze morgen toch maar goed aangekleed en dat was nodig.
Dit wil niet zeggen dat je door het stappen kou kon krijgen, het was de ijzige wind die te veel voor afkoeling zorgde. Daarom heb ik besloten na 20km te kiezen voor een gîte in Mormant. Dit geeft me ook de mogelijkheid om primo te rusten en secundo mijn blog bij te werken. (lees je al de Italiaanse invloed)
Vandaag is dus een echt rustige dag. Misschien toch nog even afwachten, er zijn nu al drie Italianen aangekomen, het koppel van gisteravond en Matteo, de man die vanuit Dublin is vertrokken, weet je nog wel en die ik in Chalôn-en-Champagne. Goed gestapt van die gast met 20 kilo op zijn bult.
De noorderburen zijn nog op komst, zij moesten om 10u30 eerst nog naar de Pinksterdienst in Châteuavillain, een protestant en een katholiek.
Wijfij of Wiefie, op zijn Frans klinkt het meer zoals bij ons. Niettemin is het een beetje een verslaving!
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Gîte van de AIVF, een appartement; Gabriella en Jozef, Richebourg in de zon; La Maison-Dieu; Verkloaring; Gîte vanavond met 3 Italianen, 2 Hollanders en 1 Belg, ik zal mijn best moeten doen.
Vandaag nog eens een flink stapje gezet. En dat kon wel, na een zeer goede nachtrust en goed ontbijt bij de familie Sainton. Mijnheer had voor mij nog een copietje gemaakt van de te volgen weg, volledig door de bossen.
Bij het vertrek vroeg ik of ik mocht bijdragen in de kosten. Dit werd absoluut geweigerd. Ze vonden het normaal hun katholieke plicht om pelgrims bij te staan. Met dank en nederig aanvaard.
In het eerste dorp kwam ik Jaco al tegen, Nederlander die ik de vorige dag al even had ontmoet. Jaco is afkomstig van Delft en heeft twee zoons die beide chirurg zijn en in België werken, een in Vilvoorde, de andere in Tienen. De beiden hadden ook gestudeerd in Leuven omdat het niet lukte in Nederland. Daar is een maximum vast gesteld aan personen om in een bepaalde richting te studeren, bij lot trekking dan nog wel. Zodoende waren die gasten naar Leuven uitgeweken. Die in Vilvoorde is in het nieuws geweest enkele weken terug. Hij had een slachtoffer van de bom explosie op Zaventem geopereerd (een been afgezet). Toen de koning en de koningin op bezoek kwamen moest hij mee op de foto. Ook is de zoon uit Tienen in Temse op stage geweest, iets met orthopedie. Voorts is Jaco sinds vorig jaar weduwnaar, zijn vrouw is overleden aan kanker. Hij vond het tof dat ik voor Ator op stap ben, hij kan er goed over praten. Dit jaar is dan zijn moeder overleden in de gezegende leeftijd van 91 jaar. Hierna ging het over vergeten en op kamers, rusthuis gaan wonen.
Voor de rest was het vandaag enorm zwoegen geblazen, daar was er over een heel lange afstand geen sprake van een pad. Toen ik zei tegen Jaco dat dit afzien is, keek hij even raar. Moest ik dus uitleggen dat afzien ook kan betekenen : lijden.
Wat ik ook aan Jaco moest vertalen was het volgende. Tijdens een ontmoeting met een tweetal mannen die, in Cerfontaine, stonden te praten vroeg ik eenvoudig weg of er een café in het dorp was. Uiteraard wist ik al het antwoord, maar de oudste van de twee antwoordde toch. Zo slaan we aan de praat over Rome etc en vraagt hij of we soms een café willen. Yep, wij mee om enkele huizen verder binnen te treden in de keuken van een vrijgezel. Alles overhoop, het middag eten nog op tafel en in het midden nog een kan met ongeveer twee tassen koffie. Hij opent een kast, neemt er twee redelijk propere tassen uit (hij inspecteerde eerst) en goot ze vol. Via de microgolf was onze koffie redelijk warm. De babbel, waar het eigenlijk om ging, was des te interessanter. Weer was hij de derde generatie op dezelfde hoeve. Wel had hij de koeien teelt vaarwel gezegd en zich uitsluitend toegelegd op gewassen. Hier en daar hielp hij zijn zoon nog. Zelf was hij over enkele jaren terug in de kliniek beland met een hersen bloeding, een drainage gehad en volledig verlamt aan de linkerkant. Maar hij zag er goed uit en kon nog aardig overweg om het huishouding te doen. Zijn naam is Etienne, 'comme St-Etienne' zei hij. Vervolgens zei hij droogweg dat zijn voornaam Eric is, dus deux fois EU. EU-EU, uitspraak van de E en français. Euh-Euh! Klinkt een beetje als de grap Tiens Tiens, tiens tiens wat zou dat willen zeggen?
Tijdens het gesprek had hij het ook over president Hollande. Toen we later buiten kwamen vroeg Jaco met wat hij over Holland had gezegd?....
Vanavond gelegen in een Gîte van de AIVF, voorzien van douche, bed enz én een ijskast met frisse melk en gratis!
Bij aankomst in het dorp, Châteauvillain ben ik eerst nog langs de Super marche geweest. Toen een Italiaans koppel, dat ook een deel van de tocht doet, langs mijn kar kwam zei de man me om geen melk te kopen. Voila, de camino way.
Nog een fijne babbal gehad met Jozef en Gabriella, over taal en intonatie én over de tocht.Gabriella had de VF al vanaf Milaan tot Rome gedaan. Zij heeft op mijn adressenlijst de volgens haar goede en goedkope (of donativos) slaapplaatsen aangeduid. Jaco had een fles wijn gekocht, enkel ik heb er een glas van gedronken. Tegen tienen was het al duidelijk hoorbaar dat de fles leeg moest. Er was trouwens nog een Nederlander ten tonele verschenen: Jan Kolb, afkomstig uit de Noord-Oost polder, is vertrokken op 15 april en ook al zo ver geraakt, iets meer dan 600km. Blijkbaar ook al een oude rot in het pelgrim gebeuren, Santiago vanuit NL, Madrid en zilverroute.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Opwarmertje, zoals in Spanje; Waarheen in de mist?; Mooi pad en geen regen; Het klooster is sinds Napoleon een gevangenis (met Jaco); Hard labeur, echt afzien; Gelukkig heb ik 4 benen; Per schoen een kilo extra; De paarden route van Jeanne dArc; Mr Eric Etienne en Jaco.
Vanmorgen eerst couscous gegeten met kipsticks. De sticks ware n gisteren avond vergeten, vandaar dat het een stevig ontbijt was.
Na de opkuis van de gîte op wegonder een bewolkte hemel. Richard zou zijn eigen weg wel volgen, we hadden afgesproken in Bar-sur-Aube. Daar zouden we wel tussen 14u en 15u arriveren.
Toen ik aan de kerk aankwam stond mijn Australiën al te praten met een man. Bleek het een pater te zijn die een toer maakte door Frankrijk en hier en daar in een kerk ging blokfluit spelen en zingen. Die man bleek van Ierland afkomstig, maar al meer dan 25 jaar in Frankrijk te verblijven.
Richard begaf zich tot de prysbyterie en kwam terug met een jonge priester in zijn zog die met een stempel stond te zwaaien. Even later zaten we dan toch bij de man in zijn woning waar we fris water konden aftappen. Na enkele telefoontjes gaf hij ons een adres waar we naar toe konden om te overnachten. Bleek dat het bij Me en Mme Sainton zou zijn, rue Pierre Brosellete, nee, 1 rue dAube afijn, een plannetje erbij met een pijl zodat we niet konden missen.
Na nog een zegening en een handoplegging wenste hij ons nog een goede pelerinage toe.
Wij daar naar toe. Ik dacht al, vroeg gesteld, nog eens de stad door en hup op tijd slapen. Op het adres met de pijl geen dergelijke naam. Terug gegaan naar het opgegeven adres. Wel een naam Sainton op een van de vele bellen. Omdat de voordeur van de hal met code was te openen, dus wachten. Een typ komt buiten, duwt voor ons de betreffende bel, geen antwoord. Dus wachten! Een dame die er woont, maar ook pas, kent die naam niet maar duwt toch maar op het knopje. Dit was al na meer dan een uur wachten.
Richard was ondertussen naar de post en bij terugkomst moest hij gaan plassen. Ik wijs hem de Mairie aan. Na een halfuur komt hij terug. Bleek dat er in het dorp twee mensen wonen met de naam Sainton. De tweede was degene die wij moesten hebben en waarvan de priester met een pijl de woning had aangeduid, wel niet op de aangegeven plaats maar alleszins dicht in de buurt. Op Mairie hadden ze al contact gehad.
Mme Sainton vroeg zich al af waar we bleven. En met het juiste adres met de juiste naam kwamen we na twee uur op onze overnachtingsplaats terecht. Een lieve dame wees ons de kamer, de badkamer enz.
Zodoende had ik even tijd om nog eens naar mijn camera te kijken. Die was half weegs de tocht in panne gevallen. De lens wou niet meer in. Ik dacht eerst aan de batterij, die normaliter altijd vol is, en trachtte die met mijn powerbank te laden. Dit lukte niet. Op een kartonnen doos heb ik dan met de achterkant van het toestel een tik gegeven, je weet nog wel met de voorzichtigheid van de smid, en hop, alles werkte weer als normaal.
We zijn nu ondergebracht bij de rechterhand van de priester. Het huis staat vol Maria beelden en beeldjes, tekeningen van Maria aan de muur, afijn, ik hoop dat ik deze nacht niet van een Maria droom.
Aan tafel was de Richard in bloed vorm. His face was always moving, zijn toot stond niet stil zodat hij uiteindelijk ook over homos binnen de kerk sprak. Even werd het wel stil aan de overkant van de tafel, naderhand bleek het wel mee te vallen, R had een boel fotos op stick bij van het Midden Oosten. Ook dus van de heilige plaatsen in onder andere Jeruzalem. Hij wou die graag delen met Jean-Michel.
JM is ook pelerin en heeft al Compo en Rome gedaan. Hij heeft ook vastgesteld dat je in Italië geen tent meer nodig hebt, net zoals op de Camino.
Even zijn we nog in de tuin geweest, waar in een garage een oude Citroën C6 staat. De wagen, gebouwd in 1930 wordt op het ogenblik volledig gerestaureerd.
Deze morgen nog een remarkabele ontmoeting gehad in Jessain met een oude man, genaamd Cuisin. Hij is 85, en kwam onmiddellijk buiten toen ik, met het toen nog intacte toestel, een foto nam van zijn woning. Ik vond het treffend dat boven zijn deur de woorden staan: Ma Vie Là. Dan kan je lezen als Mijn leven daar of als Mijn Villa. Hij verklaarde de woorden als volgt: ik was bakker, in de derde generatie en ben met pension gegaan in 1991. Naast die deur was de werkplaats, ernaast het magazijn voor de bloem en ernaast stond de oven. Dus die drie dubbele deuren stelden mijn leven voor.
Zijn overgrootvader was begonnen in 1900 en heeft in 1914 zijn eerste auto gekocht. Zijn vader had de winkel geopend en de eerste automatische oven op houtvuur gekocht. Hijzelf had, na een periode in het leger (waar hij bij de staf met de generaals had rondgereden) de bakkerij overgenomen in 1957. En de oude oven had hij vervangen door ene van Italiaanse makelij, merk Congo. Hij had twaalf bestelwagens versleten door elke dag een tour van 42km te doen.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Gîte; Kraakhelder water; Eindelijk ben ik ook eens in een andere wereld geweest; Prachtige bache op de opligger, wat er uit wordt gelost kan nog prachtig worden; Zo houd Frankrijk zijn water huishouding op orde; Ma Vie Là; De haan kraait; L-E-F.
Zoals gezegd is planning iets om op te maken, maar dat heb ik al eens verteld.
Vandaag ben ik al veertien dagen onderweg. Heb de afgelegde kilometers eens vlug opgeteld en kom al een eind voorbij het cijfer 400. Rest er dus nog een goede 260 kilometer te gaan tot Zwitserland.
Bellen of berichten doorsturen met gsm was gisteren onmogelijk. Wifi was er wel maar zeer moeilijk, tekst en fotos van de blog door sturen nam meerdere minuten in beslag. Een mens zou er thuis de kriebels van krijgen, nu wacht je gewoon af.
Ook omdat ik vroeg onder de wol lag was ik om 06u al wakker. Het ontbijt was afgesproken rond 08u, dus toch nog even rond draaien en warempel nog een uilke gevangen.
Elk dorp, groot of klein, heeft een gedenkteken ter ere van de gevallenen van beide wereldoorlogen. Meestal zijn die nu properkes onderhouden en ligt er een frisse bloementuil bij. 8 mei!)
Gisteren heb ik de vallei van de Marne verlaten, wat zich vertaalde in een aantal steilere heuveltjes.
Vandaag dan ben ik aanbeland in de vallei van de Aube. Het landschap is echter niet meer vlak en de banen niet meer zo recht. Het loopt lekker, ondanks het de druilerige regen.
Voor twaalfen al in Brienne en een warme maaltijd genomen, 8 voor een plat met een glas wijn. Na het eten kijk ik even naar mijn kaart en wil in mijn rugzak nog iets nemen. In een flits zie ik Michel passeren. Ik stuif naar buiten om hem te begroeten. Hij verteld me dat hij gisteren zijn plannen had gewijzigd en ook de korte route had genomen. Blijkbaar heeft hij de nacht doorgebracht in de parochiezaal, 50 meter van de CdHôtes verwijderd. Maar hij was er niet gelukkig mee, vuile matras, geen douche of lavoirke en heeft zich dus niet kunnen verfrissen.
Hij ging verder tot Unienvielle, een aantal kilometers verder dan Brienne en ik dacht waarom ook niet. Dus hebben we elkaar halfweg ontmoet in de kerk van Dienvielle (om te schuilen). Daar hebben we een uur gezeten en diepzinnig gepraat. Over de wereld en zijn ontstaan, welke krachten schuilen erachter, evolutie, geloof en paranormale gebeurtenissen.
De Gîte de Groupe waar we overnachten is eenvoudig maar goed voorzien. Richard, want zo is eigenlijk de naam van Mr M., had couscous meegebracht. Omdat een grote doos te veel was voor beiden kwam het erop aan om de juiste verhoudingen te vinden met behulp van drie glazen. En ik moet zeggen het klopte als een bus. De olie in het water, de wateropname, de mengeling met boter en aangevuld met peekes en hartjes maakten alles samen een excellent maal.
Ook onze verdere reis is besproken. In Zwitserland neemt hij afscheid. Een vriend verwacht hem voor enkele dagen waarna hij naar Koeweit vliegt. Hij is raadgever in some business, heeft daarvoor een gsmke dat alles kan, waar ook. Zoals vanavond heeft hij een uurtje buiten gestaan om een video conferentie te houden met zijn contact op de Filipijnen. Daar heeft hij een klein bedrijfje dat geld leent aan boeren om zaaigoed aan te schaffen. Terug betalen gebeurd door de oogst op te kopen aan de gangbare prijzen op de markt. De boeren betalen wel 10%, dus een aantal zakken meer. De meer opbrengst kan dan weer dienen om andere boeren een voordelige lening te geven. Bij de bank betalen deze mensen tot 145% terug. (Wurgprijzen want in baar geld!)
In Australië is hij ook volunteer Fireman geweest. Als beroep is hij eigenlijk account manager met een voorliefde voor techniek.
Zo, het typwerk zit erop, nu de was doen en mezelf nog fatsoeneren en dan in een van de zes bedden voor de nachtrust. Richard heeft al voorgesteld om airpluggen in te doen. No worry mate, I snork at the same level.
Nog dit, Richards achternaam is Sabella, zo veel als Janssens in België.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Glasraam in kerk Chavanges; Speciale kerktoren van Rances; Ook al is het minimum, herdenking is er wel; Brienne-le-Château, Mairie; Tot Longres loop ik over Romeinse wegen; Richard is bijna verdwenen in de regen/mist; Dienville aan de Aube; Gezellig hardvuur; Lekkere couscous.
Gisteren avond nog hele tijd aan de blog gewerkt, fotos uitzoeken, bewerken, tekst voor bereiden en controleren, reacties lezen,als er zijn (bvb vanuit Steendorp).
Vandaag ben ik gestopt om 15u, juist bij aankomst in het dorp Chavanges.
De kerkklokken luiden volop, maar niet om me te verwelkomen. Het was een begrafenis, in de namiddag. Wellicht ook omdat er niet al te veel priesters meer zijn.
Ook op het gemeentehuis was niemand meer aanwezig. De winkel opende juist zijn deur zodat ik al zeker was van voldoende eten. Het brood was al op, morgenvroeg zal er wel weer zijn.
Vroeger stoppen kan je het eigenlijk niet noemen, vandaag eens geen dertig kilometerkes doen heet het nu. Alhoewel, over de D396, de hoofdbaan tussen Vitry en de D56, ter hoogte van Chavanges is het al 27km. Misschien toch!
Ik ben gelogeerd in Le Gilliard, bij Agnès en Jean-François Hougardy, een mooie en nette Chambres dHôtes.
Daarom ben ik al vlug aan het tokkelen. Alhoewel het traag vooruit gaat, Agnès zit al meer dan een uur te vertellen over de streek, de gezondheid, het dorp enz. Het koppel is afkomstig uit België, Namen meer bepaald. Met haar ouders vele jaren in Afrika gewoont, vooral Congo. Voor de job zijn ze als koppel in Algerij gaan wonen, laatst in Frankrijk. Dus wonen ze al vanaf 1989 hier in de streek.
Vandaag zou dus een gewone dag worden, niks speciaals te melden. Wel, op de middag zie ik een oudere man aan een info bord met kaart staan. Ik stap erop af en vraag hem of hij ook pelgrim is.
Bleek het een Australiër te zijn maar geboren in Italië. Michel stapt nu de VF en is vertrokken vanuit Canterbury, op 15 april. Hij had nu last van zijn rechter voet en daardoor ook aan de knie. Daarom zou hij nog slechts een viertal kilometer verder stappen. Normaal stapt hij, volgens hem uiteraard, tegen zes per uur. Hij was al naar Indië geweest om de Ganges af te stappen, tot de bron. Daar heeft hij dan een aantal flesjes gevuld met voor Indoes heilig water. Zijn rugzak woog toen ongeveer twintig kilo maar zijn Australische Indo vrienden waren/zijn hem eeuwig dankbaar. Ook heeft hij al van Noorwegen naar Finland gestapt en of course de route naar Compostela gedaan vanuit Italië. Hij was vooral tevreden dat hij tegen de eerste pelgrim die hij tegen kwam eens kon praten. Michel is nu 74 jaar oud en is pas begonnen met stappen toen hij, zoals ik, en retraite is gegaan. Bon, onze wegen kruisen elkaar nog wel eens, hij neemt waarschijnlijk de bus om een hondertal kilometers verder terug aan te pikken. (als het maar niet aan 6/U is)
Voilà, Agnès is pas weg, twee uur luisteren. Ze heeft hier een parler gehouden over universele krachten, geneesmethoden door handoplegging enz. Best interessant om dit allemaal eens te horen, daarvoor leg ik het typ werk graag eens opzij.
Morgen niet te vroeg op weg, tot Brienne-le-Château is het niet zo ver. Tenzij ik de GR neem, dan is het weeral 32km. Afwachten morgenvroeg. Het weer blijft warm maar regenachtig.
Nu Agnes nog bellen, het is woensdag niet.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Imker op het dak van zijn garage; Zo staan er veel te koop of te huur, dus geen vlees meer; Leuk op te zien; Ist nog ver; Typisch hier in de streek: Pans à Bois avec le Torchies; Houten kerkje van Drosny, zo zijn er zeven in de streek, uniek; Michel.
Het is bijna de gehele nacht blijven regenen. Goed zo dacht ik dan maar, dan is er misschien niks meer over voor vandaag. Vandaag dank ik dat er nog meer dan voldoende water over is om me nog enkele dagen nat te houden.
Om zevenen al wakker maar toch nog eens rond gedraaid op die heerlijk zachte matras. En als ontbijt mocht/moest ik de spaghetti overschot als ontbijt verorberen. Hij smaakte nog steeds lekker, zelfs iets pikanter. In ieder geval kon ik er de eerste uren weeral goed tegen.
Het pad van Sigeric liep een groot stuk langs het kanaal. En net als vorige dag trof ik een dood hert aan, drijvend in het water. Een uur later was het volgende slachtoffer er al, ditmaal al goed opgezwollen. Iets voor Pogny hoor ik iets in het water. Bleek het toch wel een zwemmend hert te zijn, een bok. Nu had ik een 150 meter ervoor aan de overkant van het kanaal een uitsparing gezien in de damplanken, juist ietske boven de waterlijn. Om dat beestje te redden moest ik het naar de overkant krijgen. Dus mijn ponjo uit, mijn rugzak op de grond en al lopend terug tot bij het beestje. Als het voorbij die opening zou zwemmen zou het verloren zijn. Op mijn arm gezwaai reageerde het maar half, het wou altijd maar naar die kant toe. Toen ik dan met mijn regenjas begon te zwaaien zwom het naar de overkant. Maar ik moest blijven zwaaien tot het eindelijk zijn redding in de gaten kreeg. Wellicht was er achter de damplanken een uitkolk want het beestje sloeg pardoes op zijn zij. Ik dacht nog als het nu zijn poot breekt is het alsnog over. Gelukkig kwam het recht uit de put en stond even paraplu, na te hijgen. Maar al vlug hervond het zijn positieven en verdween aarzelend in de bossen.
Verder valt er vandaag niet te veel te melden. Iets na de middag arriveer ik halfweg mijn dagtocht het dorpje Coulmier en zie enkele wagens geparkeerd staan. Aha, denk ik dan, eten in de buurt. Om de hoek een restaurant met op de menukaart Andouliette. Et voilà, le premier And est degusté.
Voor de rest regen en zonneschijn en vrij laat gearriveerd in Vitry-le-François.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Bedankt Michel en Jan voor de goede zorgen en het lekkere eten; Visser verscholen in het ; Zeer goede zwemmer, maar de kant is te hoog!; De overkant; In het gat; Even bekomen; En weg; Er is wat op komst; Toch even schuilen.
Gisteren tijdens de trip naar Châlons-en-Champagne zag ik dus voor mijn neus een schip het Canal latéral à la Marne opdraaien. Blijkbaar is mijn stapsnelheid ongeveer dezelfde als de vaarsnelheid van het schip. Enkele kilometers verder ben ik iets vlugger bij de sluis. Ik profiteer hiervan om een aantal fotos te nemen. Een goede dag en een praatje met de schipper is vlug gemaakt en au revoir volgt erop.
Hoe het komt weet ik niet maar weer kan ik het schip vlotjes bijhouden en bij de volgende sluis speelt zich hetzelfde scenario af. Nu neem ik wel meer fotos voor de sluis. Als het schip de sluis uitvaart ben ik al op weg en hoor de motor steeds zwakker en zwakker achter me.
De erop volgende sluis neem ik een korte rustpauze. Als ik terug wil opstappen ligt de boot al binnen. Ik stap op de schipper af en vraag of ik mee mag varen tot de volgende sluis. Hij denkt even na en knikt van ja. Als de peniche hoog genoeg ligt spring ik aan boord en leg mijn rugzak op dek. De schipper meld me op te passen als we bruggen passeren. Als ik mijn hoed af doe en zeg dat mijn haar al weg is lacht hij. Bij het buitenvaren roept hij me mee naar achteren. Ik doe mijn schoenen en kousen uit, het dek voelt warm aan. Ik blijf in de deuropening staan, de cabine is niet van de grootste en ik wil zeker niet in de weg komen.
Hij roept zijn vrouw voor koffie en we maken kennis. Thiry en Rosina kennen elkaar al lang, meer dan vijfentwintig jaar getrouwd. Ze hebben vijf dochters die zoals het vandaag past nog allemaal singel zijn. De oudste is vijfentwintig, de jongste 18. Een dochter studeert in Lyon voor advocat, een andere doet in- en verkoop van plezier jachten. De schipper zijn vader had het varen vaarwel gezegd toen hij 15 jaar oud was. Na zijn studies electriciteit heeft hij kennis gemaakt met Rosina, wiens vader ook schipper was. Zodoende nam hij de boot over tot ze een twaalftal jaren geleden besloten om het schip te verkopen. Dit deden ze voornamelijk om een vaste thuis te hebben voor de kinderen. Vorig jaar waren die kinderen dan allemaal groot genoeg en hebben ze besloten weer te gaan varen. De zelfstandigheid is natuurlijk ook een drijfveer, niet afhankelijk zijn van een baas is belangrijk.
Het vervoer over water via de kanalen brengt nog redelijk op.
Aan boord is alles voorzien uiteraard. Ook voor de schipper zijn er veel hulpmiddelen. De gps duidt precies aan waar op het kanaal de boot is, waar de sluizen zijn (met nummer), de naam van de bruggen en omliggende dorpen. Tegenliggers worden tijdig aangegeven met naam zodat contact kan worden genomen tussen de beiden. Ook het navigeren en sturen verlopen automatisch. Met behulp van cameras ziet de computer als het ware vooruit en stuurt bij waar nodig. Ook het invaren van de sluizen gebeurd computer gestuurd. Enkel de vaarsnelheid regelt de schipper. Uiteraard kan hij op elk moment ingrijpen en manueel overnemen. De diepgang van het schip mag niet meer zijn dan 1,8m, daarom vaart hij (nu leeg) onder ballast achteraan. Zo kan hij onder de bruggen met de cabine.
De bediening van de sluizen is geautomatiseerd, enkel nog voorrang aangeven is nodig.
Aan de hand van de vaarsnelheid heb ik kunnen vaststellen dat mijn stapsnelheid ongeveer rond de 5 km/u ligt. Dat zal wellicht wel iets minderen als ik de heuvels en bergen nader, en dat is overmorgen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Zachter komt de lichter naderbij;De THIROS; Schipper in actie; Zoals gisteren al gemeld: juist gepast; Ook just onder de bruggen; Schakelaar kwartslag draaien, voorrang om sluis binnen te varen; Koffie op de brug; Brug en sluis in C-s-M; Water tanken.
Zoals afgesproken met Viviane was ik om 07u30 present voor het ontbijt. Onze vriend Johan zat al aan tafel. Hij had niet boven willen slapen. De trap leek hem te gevaarlijk en hij had zich enkele dagen voordien bezeerd aan de rug toen hij was uitgegleden. Niettegenstaande hij dan op de zetel in het salon de nacht had doorgebracht leek hij merkbaar beter dan de avond voordien. Althans, zo leek het toch. De verhalen bleven maar komen, je kon er bijna geen woord meer tussen krijgen. Plots begon hij te beven. Geen probleem zei hij, het komt van het drinken van de koffie? Tja als je niet tegen koffie kan, waarom drink je er dan van? Ontbijten deed hij ook niet.
Afijn, al schuddend was hij naar buiten gegaan om even nadien een pilletje te komen innemen. Zijn maagkrampen en het schudden zouden straks wel overgaan. Ook had hij zijn maag ontlast.
Viviane keek me aan met een blik van wat hebben we nu en deed het drinkgebaar, le petite bouteille!
Mijn ontbijt was voorbij en ik gaf Viviane voldoende euros zodat mijn verblijf en een beetje van dat van onze visser was gecompenseerd. Hartelijk namen we afscheid, zowel zij als ik hadden van de avond genoten.
Gezwind op weg door de wijnvelden. Daar wemelde het van de telers die de ranken kwamen kortwieken. Een vriendelijk man gaf me een beknopte cursus van waar en wat er diende verwijderd te worden. Hij was eerlijk en zei dat hij de kleine velden onderhield, zijn zoon en personeel de steilere en moeilijk te bereiken delen. En het karretje hielp hem zijn rug te sparen.
Zo tegen tienen kwam ik al aan in Condé-sur-Marne, waar ik met Jan en Michel had afgesproken. Ik was nog maar pas geïnstaleerd voor het drinken van een koffie of die gasten waren er al.
Na de begroeting besloten om iets verderop te pic-nikken. Die mannen hadden echt alles bij, zelfs verse zelf gelegde eieren. Natuurlijk moest ik daar eens van proeven, en ja, viel best mee. Ik kreeg nog het adres van de camping mee, ook dat was al voorzien, en mocht dan rond de middag aan nog een dikke twintig kilometerkes beginnen.
Juist toen ik aan de samenloop van het Canal de lAisne à la Marne met het Canal latéral à la Marne kom draait een schip voor me het kanaal op. Terwijl ik mijn tempo aan neem merk ik dat het schip niet verder uitloopt, integendeel, heel zachtjes aan loop ik in. Hierover meer in een volgende bijdrage.
In Châlon-en-Champagne neem ik afscheid van de boot en begeef me naar het info kantoor. De camping lijkt toch nog wel een eindje weg te liggen. Maar erg vond ik dit niet daar ik wist dat mijn bedje gespreid was.
De douche, moet ik niet vertellen deed deugd. De zelf bereide spaghettisaus smaakte voortreffelijk.
Ze mocht wel ietske pikanter zijn geweest, maar mevr Desmet, de oorzaak ligt volledig bij mij. Toen ik vroeg of het pepertje je lippen kapot brandde als je er aan likte kreeg ik bevestigend antwoord. Dus raadde ik het ten stelligste af om de specerij in stukjes te snijden.
Niettemin werd de maaltijd afgesloten met een lekkere koffie. En als brave jongens kropen we op tijd onder de wol, ik alleen op een dubbel persoons lucht matras. Het heeft wel nog even geduurd alvorens we de slaap konden vatten. Het gegiechel ,met uiteindelijk tranen met tuiten, deed wel deugd.
En de regen wiegde ons daarna in slaap.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Madame Viviane; Stevige dijen nodig om met dit karretje naar beneden te stappen; Pic-nic met Jan en Michel; De boot draait voor me weg maar ik blijf lang in de buurt; Gigantische gevel!; Mijn verblijf, wel de linkerzijde; Verfrissend; Welke kok houdt wie in het oog; Spaghetti afgieten.
8 mai, le jour du commémoration. Il y a 71 ans, lAllemagne capitulait a Reims.
Lacte de reddition prévoyait la fin effective des hostilités le lendemain 8 mai à 23 heures afin que les ordres nécessaires puissent être communiqué à toutes les unités sur lensemble du front européen. La capitulation des troupes allemandes a eu lieu le 7 mai à 2h41 du matin dans une petite école rouge près de Reims. (dit werd nog eens overgedaan te Berlijn op 9 mei op vraag van vadertje Jozef)
Vandaag is het de herdenking van het einde van de tweede wereldoorlog in Frankrijk, nationale feestdag.
Het was heel rustig in de stad en vooral aan en in de kathedraal kon je rustig fotos nemen. Zoals overal in grote steden kan je op zondag, nationale feestdag of wat dag dan ook altijd wel een magasin vinden voor de nodige inkopen.
Van rust is helemaal geen sprake meer als je de stad verlaat en via het Canal de lAisne à la Marne naar Sillery stapt. Joggers, fietsers en wandelaars maken de tocht best aangenaam. Ook de verschillende kleine sluizen zijn de moeite waard. Gelukkig liep ik langs de goede kant van het kanaal, in de lommerte.
Een fransman sprak me aan in tEngels. Als ik een douche wenste kon ik het vragen in het jachthaventje van Sillery. Ook wist hij nog goede bakker enz. Goed bedoeld maar het ging hem om zijn Engels te demonstreren. De man vond ook dat hij een Belgisch klinkende naam had: Gilson.
Vanaf Sillery, waar ik geen douche heb genomen, de velden in, over de E 50 en de brug van de TGV.
Het was vandaag dan ook zeer warm, zeker tussen de wijngaarden. Eens je boven aan de bosrand aankwam deed de koelte van het bos deugd. In de buurt van Trépail kwamen donkere wolken opzetten. Ik was pas binnen bij mevr Jacqueminet Viviane en de eerste druppels vielen al.
Mevrouw moest nog dringende zaken regelen en opende de deur van een bijgebouw en zei: zoek maar een bed, douche en straks ben ik terug. Dat was dan wel al na achten.
Ondertussen was er nog een gast afgezet, door een vriendelijke Fransman per auto tot aan de albergo gebracht. De gast bleek al (8,5) acht en een halve maand op stap te zijn. Via de westkust naar Spanje, de camino Norte tot Compostela en dan terug via de camino Frances en doorheen Frankrijk.
De man zag er niet uit en je rook hem van ver. Hij zat er doorheen, daarom stelde ik voor om al een douche te nemen. Maar hij wou niet binnen alvorens hij zou weten wat het hem zou kosten. Hij was namelijk blut, geen geld, geen eten en niet weten waar te slapen. Zijn tent was nog nat, wellicht had hij al een paar dagen als clochard geleefd.
Gelukkig is de mevrouw begrijpend, het gasthuis is toch Donativo en ik zal hem wel steunen.
Dus morgen zal hij al naar Reims kunnen. Hij is als visser wel een en ander gewent, zegt hij zelf. De geur van de keuken komt me tegemoet, mijn honger gevoel stijgt met de minuut, het is ondertussen wel al 20u30.
21u45 en terug van tafel, eenvoudige kost maar honger is de beste saus. En het glas wijn mocht er wel zijn. Het blijkt dat Johan en Viviane elkaar al kennen. Viviane heeft Johan aan de kust leren kennen. Van zodra Viviane arriveerde keken ze elkaar aan en beiden maakten de klik onmiddellijk. Ik heb ondertussen al kennis gemaakt met de crendiatal boekjes die Johan bij elkaar heeft gespaard, indrukwekkend (aan elkaar gekleefd toch wel 'm lengte). Net zoals zijn verhalen over zijn emotionele ontmoetingen. Hoe meer hij er verteld, hoe minder geloofwaardig hij wordt.
Viviane runt al twintig jaar de Accueil Pélerin Domicile (APD). Het is een zeer opgewekte dame die, zoals ze zelf zegt te vlug spreekt. Dan zijn we met twee heb ik geantwoord. Ze heeft haar man verloren, dertig jaar terug, toen haar twee zoons nog erg jong waren. Voor beiden is het zien aftakelen van hun vader door kanker het meest bijgebleven. Zo zie je maar, het woord is weeral eens gevallen, en het komt terug in veel verhalen van pelgrims. Zo wist Johan nog het verhaal van een koppel dat toch wel erg traag hun weg gingen. Een van beide was op het eind van zijn leven en het was hun gezamelijke wens om deze tocht eens in hun leven te doen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Clovis en Remi; Spreekt voor zich; Aan het wieltje (boven) draaien en er komt water uit de teut; Bootje past er precies in, er kan geen eend meer bij); Rivier stroomt onder het kanaal door; Zeker bekent; Molen van waaruit de generaals toekeken op het slagveld (op veilige afstand) tijdens
beide WO. Nu opgekocht door G.H. MUMM als exclusieve ontvangst en feest ruimte; Amai, van de lommer in de zon; Trépail centrum.
En ik die dacht dat het onder de kerktoren rustiger was. Het luiden van het uur en halfuur stoort me niet, heb ik zelfs niet meer gehoord tot de klok elf maal sloeg. Dat komt doordat even daarvoor een house fanaat zijn kuren kreeg. Het gedreun, weliswaar gedempt, klonk in mijn niet geïsoleerd tentje duidelijk hoorbaar. Tot drie in de morgen heeft het monotone doem doem doem, soms afgewisseld met doem.. doem of doem dim doem geduurd.
Om halfzeven was ik al aan het inpakken, gewekt door de natuurlijke klanken. Omdat het niet gevroren had en er een beetje wind was verliep het inpakken vrij vlug, er moest niks gedroogd worden.
Bij dezelfde bakker nog een chocoladekoek en een croissant gekocht. Kwam ik daar dezelfde Nederlandse manager tegen. Waar ik geslapen had wou hij nog weten. Toen ik de kerk aanwees keek hij even raar. Toen ik zei dat ik tot Rome ging werden zijn ogen als .. groot.
Het was vandaag al vlug warm zodat ik mijn benen terug de kans gaf om een beetje van kleur te veranderen. Toch nog een andere weg genomen, rustiger, en rond elven te Hermonville. Weer enkel een bakker, voor iets anders terug tot Cormicy of Reims. Cormicy had ik door de alternatieve weg gemist, dus op naar Reims.
Iets voorbij de dorpskern kom ik een pijltje tegen met vermelding Via Francigena. Niet getwijfeld en mijn eigen route gevolgd, dus de route van Sigeric. Vanaf daar doorheen bossen en velden naar de stad van Clovis. En geen spijt van gehad, mooi tot in de stad. Als dit zo blijft én het weer houd zich goed zou ik wel eens vlug aan de Zwitserse grens kunnen staan.
De stad zelf is zoals zovelen. Te beginnen met een grote, verkeersvrije winkelstraat om dan aan te komen aan een prachtig en groots monument.
Binnen de kathedraal langs geweest bij de vereniging van Compostela,die ook voor Rome (VF) de zaken regelen. Dus mijn eerste Via Francigena stempel is binnen. Ook nog een lijst ontvangen met adressen die ik eventueel op mijn route nog tegenkom.
Bij het binnenkomen van de kathedraal werd ik onmiddellijk geassisteerd door iemand van Securitas. Hij vroeg of ik pelgrim was en wees aan waar ik de tafel voor pelgrims kon vinden. Eigenlijk kwam hij eens kijken of ruiken of ik inderdaad een goede rugzak had. Iemand mijn zijn hond in zijn armen vloog onverbiddelijk buiten.
Ben voor de avond gelogeerd in het CIS, Centre International de Séjour, met voor pélerins aangepaste prijzen (met ontbijt) én op loopafstand van de kathedraal. Hier voor 14 goed gegeten.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Vroeg gekwetter, vroeg op pad; Scheren op het gevoel; Eerste druivelaars in Guyencourt (off road); VF of GR 145; Steil maar fijn stappen; Wel nog een heel eind; Kunst onder de brug; Maquette geeft beter beeld; Eerste tampon van VF.
Bij het inpakken van de rugzak mag ik niet vergeten mijn bril uit de tent te nemen. Met deze zin begon ik vorige blog. Ook na het middagdutje mag ik niet vergeten dat de bril onderaan de rugzak ligt. Vandaag half slapend op mijn vergrootglazen getrapt. Nu stond er geen oor op halfzeven, alles stond in alle richtingen. Gelukkig niks gebroken en met de voorzichtigheid van een smid alles ongeveer in de plooi gebracht. Mijn zicht is niet slecht, ook het uitzicht valt nog best mee.
Vanmorgen dus eerst nog mijn verslagje geplaatst waarom ik al in Laon was aangekomen. Om tienen naar de kathedraal getrokken. Best wel indrukwekkend hoe men honderden jaren geleden dit allemaal in elkaar kreeg en wel zodanig dat het nu nog steeds overeind blijft. Nog even een stempel opgehaald op toeristische dienst en weg. Via kleine straatjes/steegjes en een steil pad de oude stad uit. Via een redelijk drukke baan eindelijk op de rustige D 903. Rustige en mooie dorpjes zijn het wel, zelfs te rustig want geen winkeltjes. Geen nood er volgen er nog genoeg en normaliter kan ik tot morgen vroeg verder. Maar ik vind helemaal niks, zelfs geen bar voor een koffie.
Wel heb ik LAbbeye de Vauclair bezocht, met errond een boomgaard (arboretum) waar ze verschillende rassen fruit cultiveren (of de oude bewaren). De moederabdij is deze van Clairvaux en dus van de Cisterziënzers.
Ook kom je voorbij de Caverne du dragon, een museum over Le Chemin des Dames. Wat verder zie je dan het indrukwekkende memoriaal voor de Baskische oorlogsvrijwilligers van 14-18. In de streek zijn trouwens ook veel begraafplaatsen van CWGC en Franse, Duitse, . Triestig om er zo veel te zien, al zijn het soms maar enkele graven.
Rond zessen in Craonelle aangekomen. Hier was enkel een kasteel waar ze geen kamers verhuurden, wel kreeg ik nog een vulling van mijn waterflesje. Ook al was ik redelijk vermoeid, de frisse drank bracht me erboven op zodat de 7,5 km naar Pontavert er zeker nog bij konden. Dus laatste zin van gisteren
Vandaag rustige dag, maar 22km, alhoewel je nooit zeker bent! is uitgekomen. Het zijn er weer 30 geworden.
Te Pontavert kondigde een groot bord een restaurant, hotel en feestzaal aan. De manager ging verder in het Nederlands en zei dat het weinig waarschijnlijk was om voor één nacht een kamer te hebben. Geïsoleerd was hij wel, geen kamer en ook geen eten, de gasten gingen binnen korte tijd aan de sjiek gedekte tafels. (lang weekend zeker!)
Weer verder richting de D 19, waar juist in de straat de dorpskerk staat. Langs beide kanten is er een mooi pelouzeke voorzien voor het plaatsen van een tentje. Nog mooier wordt het als iets verderop een persoon bij een bakker buitenkomt met enkele stokbroden in zijn pollen. Ik daarbinnen voor wat er nog rest. Rest er ook nog een pizza, die de man met plezier in vieren deed. Die man zijne pizza verkocht, ik eten voor vanavond en morgenvroeg. Is dit nog toeval? Bovendien bleek het achter de kerk nog rustiger en afgescheiden!Het heeft gesmaakt en nu vlug onder zeil.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: De Dame is toevalling; Nu met de zon in het Oosten (wel om 10u); Buiten kerkelijke zijbeuk; Pad in de stad Laon, weinig gebruikt wegens te steil, denk ik toch; Niks boucherie nie meer (Bièvres); Abbay Vauclair met arboretum; Iets tussen keizers, Napoleon en Wilhelm; Baskisch memoriaal, symbool voor onverzettelijkheid; Achter de kerk in een tentje (op tijd!).
Bij het inpakken van de rugzak mag ik niet vergeten mijn bril uit de tent te nemen. Gisteren morgen was het zover. Bij het vertrek nog even het kaartje raadplegen en . Moeilijk leesbaar. Oeps, bril mee opgerold met de binnentent. Terug uitpakken en vaststellen dat één oor op halfzeven staat. Toevallig ook het startuur. Vijf minuten later was, gelukkig met goed oor en zicht, de boel alweer weggeborgen en kon ik starten. De schapen sliepen nog en ik kon dus geen lawaai maken. Hoeft ook helemaal niet als je bij zulke prachtige morgen kan genieten van het natuurconcert.
Vrij vroeg mezelf ingesmeerd met factor 50. En het ging goed, ook goed vooruit, zonder te forceren. Rond de middag op een mooi dorpspleintje mijn laatste sauciske uit Ninoof opgepeuzeld. Wel geen geluid of beweging waar te nemen.
Iets na de middag kan ik de kathedraal duidelijk waarnemen. En dan denk je: nog een flinke dagtocht morgen, voor vandaag is dit te ver. Maar rond 15u, bij een kopje koffie, in het enige cafeetje dat ik ben tegen gekomen, lijkt de voorziene overnachtigsplaats Monceau-le-Waast alvast niet meer zo ver. Tegen vijven was ik daar al en er is niks te zien. En die kathedraal ligt daar zo te blinken, dus een tiental kilometerkes kunnen er nog wel bij. Zoals altijd wegen de laatste loodjes zwaartst. Dus die steile klim op die heuvel sprak mijn laatste dagkrachten flink aan. Tegen achten had ik al een fotoke van de tempel en een overnachtingsplaats in de vorm van een warm hotel.
Een klein
dineetje met een glaasje wijn gingen er dan ook goed in.
Het bijwerken van de blog duurde wel even, Wifi openen bleek moeilijker dan verwacht. Eindelijk bij de derde code van het hotel bleek het te lukken.
Wegens het late uur vanmorgen (2u) beslist om de tocht naar Laon te schrijven alvorens te vertrekken. Bij deze.
Vandaag rustige dag, maar 22 km, alhoewel je nooit zeker bent!
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Niet gevroren, wel een beetje wind, dus alles droog; Tweede blote benen dag, valt dat op?; Is dat Laon, een dagreis verder?; Middagrust, letterlijk; Op den bult staat .; Nog 19 km, effen doen; Zicht vanop de brug over de A 26; Nog eventjes doorbijten en op de tippen lopen; In de avondzon!
Na de vrieskou in Liessies, die ik dankzij mijn zilverpapier goed heb overleefd, met frisse (!) moed op stap richting Rome. Het wandelpad verder gelopen tot Glageon waar ik zou kunnen aansluiten op een stuk randonee tot Fourmies. Wel vond ik een diepe put (steengroeve). Door het zoeken wel een tijdje verloren, geen erg want tijd is er genoeg. Wel een drietal kilometerkes omgelopen om dan terug naast die put uit te komen. Het pad ernaast liep nog steeds dood op een immens veld. Dus wederom naar beneden, het dorp in en dan maar de D-baan genomen tot Fourmies.
Bij een pizza delivery station mocht ik ter plaatse er een naar binnen werken. Goed gelachen met die gasten, niet uitgelachen maar samen plezier gehad.
In Wimy staat een pijltje, je bent er voorbij voor je het weet, dat een wasplaats (Lavoir) aanduid. Een bezwete pelgrim ziet dit meteen en doet er de nodige zaken. Zelf genieten van de verfrissing en ook de was doen.
Iets na zevenen stond mijn tent opgesteld bij een schapenboer. De weide was zeker groot genoeg en in de naastliggende liepen ooien en lammekes voor het eerst in de wei. Mooi om zien hoe op het geblaat en gemekker de juiste kleintjes bij de moeder terecht komen en er een flinke snok aangeven.
Niettemin toch goed geslapen want ik moest geen schaapjes tellen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Waar zitten we? We? IK!; Prachtig wandelen in de morgen; Randonee niet gevonden, wel een putteke; Fourmies, klein is dit theater toch niet; Lavoir te Wimy; Voor mij alleen!; Schapen tellen; Eentje die niet goed hoort, bij de verkeerde ooi.
Weeral uitgevonden waarom Bloggen.be soms anders reageert. Als je eerst met de juiste lettergrootte begint, volgt de rest vanzelf. (goed hé)
Dag Vijf.
Het volgen van die Ligne 108 is een waar festijn. Weinig of geen volk, zeker niet zo vroeg. Rechte paden en wegels, het is dan ook een oude spoorbedding. Je loopt ook meestal uit de wind omdat die bedding veelal lager ligt dan de omliggende landerijen. Zoals aangehaald loop je zo Erquelinnes binnen. Iets voor twaalfen kreeg mijn LITTEREA PATANTIS er een stempeltje bij.
Langs de oever (!) van de Samber stond een bank, ideaal om mijn boterhammetje te eten. Een aantal kippen dachten er net zo over, zodanig dat ze de kaas bijna voor mijn neus opaten. Dus weg rust en hup twater over, Jeumont binnen.
Goed weer, gunstige wind en zin om te stappen, op naar Solre le Chateau, wel nog een eind weg. In Aibes een mussen huis gezien waar voor de venster een prachtige hond zat. Misschien dat sommigen het dier zijn ras kennen, laat maar weten.
Maar na de koffie in Solre volgde er nog een mooi pad door de bossen dat ik het weer niet kon laten. Rond de klok van zeven was het dan wel tijd om nog iets te eten en een slaapplaatske te zoeken. Wonderlijk genoeg bleek op een oversteek een cafeetje te zijn die nog plat du jour serveerden. Het was zeker warm eten en daarom alleen deed het deugd. Voila.
Vijftig meter verder was een picnic plaats, dus goed geschikt voor mijn tent. Weeral Voila, vlug geplaatst. Goed geslapen en weer zeer fris op.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Voie vert, spoorweg bedding; Juist over de grens, Jeumont; Aan de Sambre, voor de fabrieken van Jeumont Electric; Hoe alleen eten; Mussengevel met waakhond; Solre le Chateau prachtig pad tot Liessies.
Met de vrieskou opgestaan, eventjes op de tanden bijten.
Vlug de nodige klederen bovenop de rest getrokken. Eigenlijk viel het best mee,
enkel mijn handen bij het opvouwen van de tent deden even pijn. Voor de rest
ging alles zijn gangetje, eten, drinken, tanden poetsen, wass . iets minder.
Korte tijd later denk je er niet meer aan. Het werd steeds
beter. In Strepy was ik op het schijten van de markt. Voor 1
had ik een appelsien, een appel en twee bananen. De scheepsliften van
Strepy/Braqegnies zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. In Binche
aangekomen heb ik nog een telefoontje mogen beantwoorden. Een van de twee, zeer
gedienstige hostessen had contact opgenomen met een oud collega die ook al naar
Santiago was geweest. Na nogal wat
telefoons kwam ik terecht bij een Hotel de Ferme. Een zekere Michel wou me wel
te slapen leggen als ik geen bezwaar had om op de hooizolder te slapen. No problems!
Toen ik een uurtje later ter plaatse was werd ik verwelkomd
door de dochter. Via gsm, ook op de boerderie, kwam Michel met zijn ega vlug
ter plaatse. Het was niet voor de profijt, maar zijn vrouw vond dat het hooi
wel een beetje verleden tijd was. Dus, Michel zijn zuster, in de nabijheid, nam
af en toe ook gasten in huis. Voor 30 kon ik blijven slapen, wassen, eten savonds
én ontbijt met bovenop nog de was gedaan. Dus ik met de wagen van de dochter
mee om de 500m te overbruggen. En weeral een topper meegemaakt. Anne is een
uitstekend onderhouden persoon. Na mijn wasbeurt kwam ik in de keuken met het
vuil goed. Het gesprek is niet meer stilgevallen. Ook bood ze een biertje aan.
En daar was ze best trots op. Het was/is gebrouwen door een van haar zoons. Die
is naast ingenieur (bij de concurrentie Vinçotte Luxembourg) ook brouwer. Zijn
ARA Miss is een meer dan voortreffelijk bier. Misschien iets voor de Objectieve
Bierproevers om dit aan hun leden voor te stellen. Ze zullen er wel voor naar Aarlen
moeten rijden. Maar het is zeker de moeite.
Afijn, tegen zessen kwam haar man Christian thuis van zijn
werk. Heel aangename vent. Zijn hobbys zijn velerlei onder andere fietsen. Hierdoor
had hij een grote kennis van de paden in de streek. Dank zij hem heb ik dan ook
gekozen om de voie verte te nemen, recht tot Erquellines, Ravel Ligne 108. Als
je ooit in de buurt bent, er is veel te zien en te beleven. Tot daar het promo
gedeelte.
Bij deze bedankt Anne en Christian, het was een mooie avond
met een goed gesprek, jammer dat ik ben vergeten te betalen. Beste lezers, deze
openstaande rekening zal alsnog op een andere manier worden vereffend, Anne is
al op de hoogte. (het is niet dat ze er wakker van ligt)
Nog dit als overeenkomst tussen de gemeenschappen: Michel
zijn vrouw is van Ieper, spreekt dus nog vloeiend Vlaams, de dochter niet meer.
Michel en Anne hun ouders zijn afkomstig uit Gooik, hun vader kwam met zijn
ouders mee op elf jarige leeftijd en spreekt nog steeds zijn moedertaal. De
grootouders van Christian zijn ook afkomstig uit Vlaanderen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Geen plekken op het zeil, wel ijs; Mooie
winterfoto; Droogtijd en ijs verwijderen; Lift van Stepy; Canal du Centre,
Historisch Erfgoed, de moeite!; Ook Terrils; Koolputters woningen; Binche
vergeet zijn verleden niet.
