Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
28-06-2016
Lazio
Beste Lezers,
Niet te vroeg vertrokken, 06u30 is nu al vrij laat. Maar er was nog ontbijt en daarna volgt er, volgens de gebruiken van de confraternite, nog een kort gebed.
Ook Karen was al van de partij, uitzonderlijk vroeg, en die ging samen met Julien op stap.
Niet dat ik en Régine nu zo vlug stappen maar het gaat wel goed vooruit. Zeker deze morgen ging het vlot, het ging zoetjes bergaf, dat scheelt wel een stuk. De getemperde temperatuur en de vele schaduw zorgde voor een goede voorgang zodat we al om 13u in Aquapendante arriveerden.
Aan het ostello moesten we een nummer bellen en even wachten. Korte tijd later werden we binnen gelaten en de weg gewezen in het gebouw. Voor de rest moest je zelf zorgen. Het is een grote tegenstelling met gisteren. Voor de pelgrim is dit voldoende, luxe heb je niet nodig.
Mijn aankomst in Rome zal niet voor zondag zijn, maandag morgen is meer waarschijnlijk. De afstanden die nu aankomen zijn al lang (over de 30 km) en het heeft geen zin om persé op zondag te willen aankomen. Volgens info uit het Vaticaan neemt de Pope toch verlof in juli en zie je hem niet voor de ochtendmis op het Sint-Pietersplein.
Kan ik nog melden dat ik volgende week dinsdag een terugvlucht heb naar Charleroi.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Geen mist deze morgen, uitzonderlijk in Radicofani; The Three Nations; Caspare; Geen woestijn, wel de vallei van de Alvella; Ciao Toscanio, op naar het goedkopere Lazio; Groene Lazio; Opgelet, tunnel!; Ospitale in Aquapendente; De wasbak staat in de hal.
Nog een aantal fotos van de ospitale en het gebeuren.
Toen ik met Julien om boodschappen ging kwamen we als eerst op een klein binnenpleintje terecht. Een vriendelijke dame wees ons de weg naar haar winkeltje, onderwijl maar taterend. Plots was mijn naam Mario, weet ik veel wat ze zei.
Ook Julien genoot haar aandacht en al vlug was die verdwenen. De winkelmadame noemde haar Model, die was verkocht.
Even later was het mijn beurt om via een klein deurtje naar het magazijn over te stappen. Daar moest ik plaats nemen aan de vriendschapstafel en mijn naam in het gulden boek schrijven. Aha, Ugo, my friend, Belgio! Aha!.
Afijn, even later dronken we een glaasje van de plaatselijke wijn en aten we een stuk zoete koek. Beiden waren van uitzonderlijk goede kwaliteit en zeer smaakvol.
We deden de nodige inkopen met o.a. een kwart van de grote koek (mengeling van vruchten, noten en een scheut wijn).
Wifi vond ik niet in Radicofani, de enige bar mèt was gesloten op maandag.
Voor het avondmaal werd er eerst nog een voetwassing gehouden, volgens de gebruiken van de Confraternita San Jacobi di Compostella.
Het avondmaal was prima de luxe, gewoon maar smaakvol. De plaatselijke wijn was zeer smaakvol en krachtig. Als toetje volgde dan nog zoete watermeloen waarna het geheel werd afgerond met de koek.
Afwassen of gewoon helpen afdrogen mocht niet, een pelgrim heeft zijn rust nodig.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : De Confraternite San Jacobi di Compstella organiseert de opvang van mei tot september. De vereniging bezit meerdere ospitales. De vrijwilligers doen, afhankelijk van het aantal leden per regio, meestal één week dienst per jaar.; Proper en verlucht; Was buiten drogen (voor de regen); Voilà, cats and dogs; Klein venstertje in het hoekje is onze slaapzaal; Linksboven is het venster van de keuken; Twee modellen, volgens de verkoopster heb je in Italië een grote haardos en D T nodig voor de job; Voetwassing door Hillari en voorlezen door Veronica; Goed gevulde tafel, goed eten, goede drank, goed gepraat en goed gelachen;
Omdat het dag zestig is gooi ik er nog een aantal fotos tegenaan.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : 900 meter omhoog, te beginnen om 05u30; Bloemenpracht, soms moet je er doorheen met vele vlinders om je heen; Nog steeds 50°C; Ook al in den tijd van de mannen met korte rokjes; Mooi opritje; Even verpozen, steentjes gooien of stapelen; De bergen zijn er terug!; De panoramas blijven komen, 2 fotos.
Gisteren avond nog een evenement van de plaatselijke cultuur meegepikt. Jaarlijks is er een wedstrijd tussen de vier wijken van de stad. (San Quirico) Het heeft iets te maken met de strijd tussen de Paus en Barbarossa, een tijdje geleden. Toen we gingen eten was deze strijd al beslecht. De winnaars, de groenen, kwamen juist op het centrale plein toe. Daar gaven hun 4 vendeliers, aangevuurd door de tamboer, een staaltje weg van hun kunnen. Verbazend!
De lange en zware tocht heeft zijn naam eer aan gedaan. 900 meters klimmen is niet niks. Het zijn de laatste acht kilometers van de tocht die het zwaar maken. Onmiddellijk na het vertrek ging het al bergop, traag maar gestaag. En je ziet die berg al van ver liggen, met op de top die vierkante toren. Hoe dichter je komt hoe hoger die lijkt te liggen.
Gelukkig voor ons kwam er vanaf de middag regelmatig een wolkje voor de zon. Geven de bomen geen schaduw, wolken doen dit zeer adequaat. De wind zorgt voor de rest. De bergen vlak maken duurt dan weer iets langer, daar konden we niet op wachten.
Wel zei ik onze mede pelgrims, die we tegenkwamen aan het riviertje, dat het voor vier uur zou regenen.
De wolken pakten samen en kregen een donkere kleur. En stipt om vier uur, toen iedereen die we verwachten, barste de korte maar hevige regenbui los onder luid gedonder.
De ospitale is van een nog niet gezien niveau, oud maar zeer proper gebouw en goed gelegen. De ostelleros, Veronica en met Hillari, zij meertalig zodat communiceren geen probleem is.
Er wordt voor ons gekookt en voor morgen is er een ontbijt voorzien. Prima dus, nu eerst blog op het net krijgen en enkele inkopen doen, o.a. mijn dagelijkse liter melk.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : De vier wijken hebben elk een altaar; Ware acrobaten met die vlaggen; Mooi toch!; Vignone Alto ben je zo door, wel mooi gelegen; Zonder woorden; Water van 50°C; Iets frisser water!; 8 km klimmen om die toren te bereiken; Was staat nog buiten te drogen, voor de buien.
Bij deze warmte is vroeg vertrekken geen verplichting maar het helpt wel. Zo rond tienen begint het wel degelijk warm te worden. Er is enkel nog verfrissing door de wind, als er al is, of door fris water over je te gieten, als er al is.
Wat over enkele dagen nog met enige regelmaat voorzien was moet je nu met een vergrootglas gaan zoeken. Dus doe ik het zeer voorzichtig aan met drinken, en zeker met het verspillen. Warm water is smaakt wel niet zo goed, dorst hebben is nog erger.
In het dorp Torrenieri was er zo een fonteintje voorzien. Het was geplaatst voor een muur met allemaal stenen ingemetst voorzien van teksten. We probeerden die te lezen, maar heel precies was dat allemaal niet. Er was ook een bak met stempel en boek voorzien. Ik liet een kleine nota achter toen er een man ten tonele verscheen. Hij zei dat we ook konden stempelen. Toen zag hij dat ik al in het boek aan het schrijven was glimlachte hij en begon een verklaring te geven voor de muur.
Gelukkig is Régine het Italiaans vrij goed machtig.
Tijdens de uitleg kwam de Tjeschische familie toe. Eergisteren had ik in het aanwezigheidsboek van het ostello zes dezelfde familienamen gelezen. Vandaag ontdekten we dat het een jong gezin was met vijf kinderen. Het jongste is 1,5 jaar oud en kan met de iets oudere in de buggy. Die is vrij groot om ook een groot aantal andere zaken mee te nemen: eten en drinken, een tent, kleren en allemaal voor zeven personen. Buiten de twee kleinsten dragen alle familieleden een backpack. Maar de kleinen lopen wel regelmatig naast hun transportmiddel, zo kan er regelmatig een rugzak in.
Ze zijn ook gearriveerd in de ostello.
Na de uitleg verdween de man even en kwam terug met een fles Brunello. Drink maar uit zei hij. Gelukkig dronk alleen vader Czech mee. En het smaakte!
Voor de rest was het zweten en wachten in San Quirico. De ostello ging pas open om vier uur, precies. Met als eerste een soort naam afroeping door de ostellero. En deze brave man was wat wij noemen een pietje precies. Het heeft een tijdje geduurd eer alles netjes en proper op een formulier was ingevuld. Als je op elk formulier twee maal de datum invult, heb dan maar geduld. Geen probleem als pelgrim nietwaar.
Vanavond gaan eten, er kan niet gekookt worden.
Morgen vertrek rond vijf uur, en hopen dat er tegen zevenen ergens iets open is voor een koffie. De winkels zijn open op zondag tot 20u00, er zijn dan ook veel toeristen en dus kunnen pelgrims ook al eens iets kopen voor onderweg.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Vertrek in de mist; Ze mag, raar maar waar, al warmte geven; Bounconvento, zeer mooie stad, ook smorgens vroeg; Vanaf hier is het nog 200km, ik heb het afgestapt vanuit het dorp; Speelvogel, je moest hem om de bal vragen die hij met zijn snoet in je richting duwde; Chech Republic familie; Spijtig dat ik nog verder moest; Wachten in het park; Wachten op 16u00.
Voor vandaag kan ik eigenlijk zeer kort zijn. Warm is het woord.
Gelukkig zijn we (ik, Régine en Julien) zeer vroeg vertrokken zodat we al om 13u15 aankwamen in Ponte dArbia. Zoals gemeld was er weinig of geen bescherming tegen de zon. Alhoewel het nog geen verschrikkelijke temperaturen van boven de 35°C zijn was het wel zweten.
Dat komt natuurlijk ook doordat ik vroeger als gewoonlijk al een halve liter water op had.
Gelukkig was iets over halfweg een pelgrims stop, met bank en water,voorzien.
Voor de rest liggen we gerust voor de nacht en is er al gebeld voor de volgende. Blijkbaar is het hier op de VF wel nodig op uw komst aan te melden. Toch zijn er nog bedden over in de ostello. En als je ongemeld aankomst kan je er nog altijd bij.
Morgen en zeker maandag vertrekken we al om 5u in de morgen. Rome is al minder dan 200km.
Het afscheid van Matteo en Erica was wel emotioneel. Ik heb dus beloofd om mijn poezie, die gisteren niet helemaal gelukt was en dus niet voltooid, hun alsnog te bezorgen via mail.
Het beste E&M.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Bye Sienna; De goede weg; Ook in Italië; Net als in Spanje, onafgewerkt; Zon!; Graan velden, goed voor de whishey; Rustpauze en WATER.
Na het gezamelijke ontbijt krijgen we nog allemaal een gebedje te horen voor een veilige verderzetting van de tocht. Dus vertrekt iedereen ongeveer tegelijkertijd om 06u30.
Ik stap samen met Julien en Régine, het klikt goed tussen ons drieën en onze stap verschilt weinig.
Beide dames zijn ook fervente natuur kenners, vooral van bloemen en kruiden kennen ze veel. Julien maakt er veel gebruik van in de keuken. Régine gebruikt meer de eigenschappen van de kruiden voor hun helende werking.
Ondanks dat het al vlug heel warm was, ging de tocht goed vooruit, veelal onder de bescherming van de bomen. Tegen elven geraakten we via een zijsprongetje tot bij een klooster. Hier namen we rustig de tijd om wat te eten, ik om een tekstje te schrijven voor het afscheid van E&M.
Een hele poos later bereikten we terug de VF, dachten we toch. Niettemin vonden we pijlen en tekens van de VF terug. We konden kiezen, de berg over of een lange tunnel door. Het aanlokkelijke van de koelte van de tunnel gaf de doorslag.
Met tunnel wordt hier een afwateringskanaal bedoeld. Dit is gegraven tussen 1766 en 1777. De bedoeling was de moerassen te ontwateren om alzo de muggen, die er kweekten, te verdrijven. Deze muggen verspreiden de gevreesde malaria ziekte in de dorpen rondom.
De tunnel heeft wel een heel lange lengte, 2173 m, maar is nog in zeer goede staat. Al vlug was er geen daglicht meer, mede door de vele kronkels. Iedereen had een lichtje bij zodat we niet op de tast hoefden te gaan. Hier en daar waren er grote schachten aangebracht waardoor frisse lucht werd aangevoerd. Dat het daar vochtig is hoef ik niet te vertellen. De plassen vielen wel mee alleen dienden we voorzichtig te stappen.
Wel huizen er ook vleermuizen die, vooral op het eind, over onze hoofden vlogen. We dienden ons te bukken of ze raakten verwart in ons haar (?). De tocht er doorheen heeft 45 geduurd. Toen we uit de tunnel kwamen viel de warmte ons op het lijf.
Volgens de aanwijzingen moesten we links bij het verlaten van de tunnel. Twee bochten verder kwamen we twee koppels tegen die ons vertelden dat ze richting Sienna gingen. Tiens, dan dienden we onze kar 180° te draaien.
Uiteindelijk bereikten we ons doel tegen 15u00. In de stad was het uiteraard zeer druk. De wind maakte het echter aangenaam. Na de nodige info te hebben ingewonnen zochten we ons onderkomen op.
Laat in de namiddag volgde nog een stads rondgang met de nodige inkopen en tegen zevenen was het apero tijd.
Het laatste avondmaal’ met E&M vond plaats in een klein gezellig restaurant met aangename prijzen. Voor twintig euro hadden we hoofdschotel, water, wijn, nagerecht en koffie met een likeurtje.
Voor de goede zorgen dienden E&M niks te betalen, ze waren oprecht ontroerd. Hierbij moet ik vermelden dat de kosten voor Erica en Matteo door Julien werden gedragen. Het apero werd dan weer door Caspare gesponserd.
Op tijd lagen we dan ook allemaal in ons bed.
Voor mij is het daarbij ongeveer gebleven. Het was zeer warm op de kamer (met achten) en het venster stond dan ook open. Rond vier uur ben ik dan maar naar beneden gegaan en heb mijn blog artikel, dat je nu leest, gemaakt.
Voor vandaag vertrek tegen 05u30 voorzien, de warmte is er al en voor de zon is weinig of geen bescherming wegens gebrek aan bos.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Voor het vertrek, tussen Karen en Régine staan de twee hospitaleros, de man neemt de foto. Links staat Frances, from Dublin!; Daarin?; Pas begonnen en het licht is al uit; Warm, zeker na een koele tunnel/afvoergoot; Sienna, eindelijk, twee uur later!; Wind afkoeling in de straten; Geen goesting meer om die nog te beklimmen; Voor hun zit de tocht erop, jammer; Diploma voor zowel Erica als Matteo, geschonken door Bas.
Hoe dichter Rome komt, hoe dichter uiteraard ook het einde van de tocht. Morgen is het afscheid nemen van Erica en Matteo. Bij deze kan ik al zeker zeggen dat deze jonge mensen een grote hulp zijn geweest op mijn tocht. Steeds bereid om te helpen, niet alleen op het vlak van vertaling.
Ze koken graag en doen dat voor ons allemaal, en heel lekker, molto bene. Na de winkel gaan voor de nodige inkopen, uit eigen zak betalen, ze doen het met veel plezier. Als het nodig is betalen ze ook het aperitief om dan achteraf hun centen wel terug te krijgen. Toch blijven ze glimlachen en hun beste Engels bovenhalen.
Erica en Matteo, Mille Grazie, molto gentile! Buona fortuna!
Volgende dag moet ik afscheid nemen van Bas, die neemt een rustdag. Karen gaat verder maar doet het in meerdere dagen.
Vandaag was het bijzonder mooi wandelen, zeker de morgen. Rond halftwaalf namen we een rust pauze aan een kleine beek met kristal helder water. We waren er niet alleen, mensen uit de buurt kennen deze plekjes natuurlijk ook. Toeristen uit de buurt van Triëste waren ook present.
Toen ik mijn onderbroek wou verwisselen na het frisse plonsje, ging ik even opzij achter een boom. Net daar kwamen juist nieuw toegekomen zonnekloppers toe. Na het wisselen van de broek kwam ik terug en bleek de niet meer zo jonge dame voor me zonder gène haar bikini broek(je) gewoon en plair air aan te trekken.
Na de pauze verlieten we echter de lommerrijke bossen en liepen we tussen 12 en 2 (eet niet iedereen) gewoon onder de zon, zonder bescherming. En het was warm, waarschijnlijk met een temperatuur van rond de 32°C. Niet slecht als voorbereiding op de dagen die moeten komen na Sienna. Als je een huis tegenkomt moet je eigenlijk maar je lege fles tonen en je krijgt al Aqua Fresca? als antwoord.
Onder de weg een Ierse jonge dame ontmoet, Frances, die dacht dat het onmogelijk was dat wij zo snel konden zijn. Ze had de kronkel in de beek wel gezien maar niet gedacht dat daar ook pelgrims wel eens gebruik van konden maken.
Vanavond was ze blij dat ze tegen de Italianen kon stoefen met de overwinning op Italy. Ook zij was alleen in een bar en kon in tegenstelling tot mezelf wel juichen.
Naar ik heb vernomen heb ik weeral een pint gemist bij den Herman.
Toen ik straks de fotos van vandaag op de pc overbracht begon heel het gebouw te schudden. Heel even maar, voldoende om aan een aardbeving te denken. De mensen beneden hebben zelfs niks gevoeld, op het eerste verdiep des te meer. Blijkbaar toch voor waar te nemen, de beving met centrum in Toscane, haalde 2,7 op de schaal van R. Niemand gewond of niks ineen gezakt, no problema!
Dus iedereen die dit leest, geen problemen in Abbadia Isola. Men zegge het voort!
Wel een opschudding toen bleek dat Bas zijn telefoon was kwijt geraakt. Iedereen ging dan ook op zoek naar dat ding, het bleek onvindbaar. Weer waren daar Matteo en Erica die de nodige interventies deden om het toestel op te sporen. De gsm bereiken lukte niet meer. Via andere kanalen werd het toestel dan geblokkeerd.
Tijdens het avondeten ging het gsm machientje van Erica aan het rinkelen. Toen ze opnam werd de verbinding verbroken. Teleurstelling!
Een tijdje later ging de huistelefoon van de ostello aan het bellen. De man deed teken aan Bas om met hem mee te gaan. Er kwam iemand van de parochie langs om het toestel aan Bas te overhandigen.
Bleek Bas zijn toestel te hebben laten liggen in de kerk, die hij bezocht voor het eten. Toen hij daar ging zoeken was het al meegenomen. Die persoon bracht het toestel naar de priester en die man dacht eventueel aan pelgrims ter plaatse.
Zodoende kende de avond alsnog een happy end voor iedereen.
Vooral Bas was uiteraard uitermate tevreden, hij verwacht een belangrijk mailtje. Als het goed zit kan hij verder studeren te Leiden, de Sorbonne en Oxford.
Voor het diner werden eerst de voeten gewassen. De ostelleros, die gisteren de dienst hebben overgenomen, zijn doorgewinterde bedevaarders. En volgens hun genootschap is het traditie om als teken van nederigheid en dienstbaarheid de voeten van de pelgrims te wassen. Hierbij leest men telkens opnieuw een tekst voor waarin dit wordt benadrukt.
sMorgens, voor het vertrek, leest men opnieuw een religieuze tekst voor waarbij men om bescherming vraagt aan de Heer zodat de pelgrim zijn tocht tot een veilig einde zou kunnen brengen.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Zonsondergang in Gimignano; Zonsopgang na Gimignano; Gevaarlijke oversteek, snelstromend water; Gratis pruimen, speciaal voor pelgrims; Swimming in the pool; De zon doet zijn best, wij ook, en niet te snel; Druivelaars groeien doorheen de muur; Hier ist vanavond te doen; Niet aan tafel met vuile voeten.
Vandaag een korte tocht, slechts 14 km tot San Gimignano. Al om elf uur aangekomen, dus voor de echte warmte. Nochtans denk ik dat het toen al rond de dertig graden was.
Om één uur heb ik een siesta gehouden in de propere kamer, die ik deel met Bas. Ook al de anderen zijn toegekomen in het klooster van het Con. S. Girolamo.
En vanavond is er weer een keuken beschikbaar. Het zal weer best gezellig worden aan de tafel, met lekker eten. Zoals altijd zal ik dan de afwas verzorgen. Dat zal dit keer wel meevallen, er is een machine.
Maar nu eerst naar de stad voor een gelati en daarna een apero.
Casper, de 74 jarige pelgrim zal ook aanzitten aan de tafel. Hij is toegekomen tegen vijven, zal wel hebben afgezien vermits hij een pijntje heeft aan de achillespees.
Binnen twee dagen kom ik aan in Sienna. Daar zal ik afscheid moeten nemen van Erica en Mateo, die hun tocht daar beëindigen. Waarschijnlijk zal ik daar nog een aantal vaste gasten moeten achterlaten. Die nemen ofwel een rustdag of delen de volgende tocht in tweeën.
Voor mezelf denk ik op 3 juli in Vaticaanstad aan te komen.
Afhankelijk van de mogelijkheden spoor of vlieg ik naar huis, moet ik nog eens opzoeken.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Julien; Prachtige morgen; Al 26°C maar toch heerlijk wandelen; Het Novizio;
Jo Sono Il Signore Dio Tuo; Kerststal met alles op en aan, onder de kapel; San Gimignano; Zicht vanuit de kamer.
Vandaag zijn we dus echt in Toscane aanbeland. Dit gevoel heb ik sterk. Bij het verlaten van de ostello loop je na een kwartiertje blijkbaar in een ander landschap. De bomen, struiken en de paden zien er anders uit. Natuurlijk lijkt dat zo, maar toen ik er met Bas over sprak dacht die er hetzelfde over. Na elke vijftig meter ziet het landschap er anders uit, kan je een foto nemen, het stopt niet.
Het was wel frisjes bij het vertrek rond 06u30. Toen een uurtje later de zon door de wolken priemde steeg de temperatuur al vlug, ik denk dat het rond de middag makkelijk de dertig graden, en meer, haalde. De wind deed het aangenaam aanvoelen, maar o zo gevaarlijk om te verbranden. 50 is rijkelijk gebruikt, mijn flacon is bijna leeg.
Wat in Toscane ook opvalt is dat er zitbanken en waterpunten zijn voorzien. De waterpunten zijn voor sommigen vandaag al goed van pas gekomen.
Vandaag toch een korte siesta genomen, voldoende om de laatste kilometers gezwind door te komen.
Het is een mooie ostello van ligging en gebouw, wel is het een kleine ruimte voor zeven bedden, vooral de douche ruimte is beperkt. Geen probleem zolang je maar gewassen bent. De maaltijd maakt het echter allemaal goed, uitstekend gegeten, lekker ech lekker. En vandaag ook de eerste wasbak tegen gekomen, is makkelijker om de was te schrobben.
Aan tafel zat ik met een Italiaan die vertrokken was vanuit zijn woonplaats Navarro. De man vroeg me hoe oud is was. Fier vertelde hij dat hij zelf tien jaar ouder was! Uiteraard was hij ook een Compostela pelgrim geweest.
De twee Amerikaanse jonge dames zijn ook toegekomen in de ostello van Gambassi Terme, wel een tijdje later dan ons. Toch proficiat om zomaar vanuit het vliegtuig, zeg maar, te starten met de Via Francigena. Enkele tenen van Claire zijn al ingepakt, gisteren bleef het nog beperkt tot een. De tafel die zal weeral uitgebreid zijn, wij met ons groepje van zeven, een Italiaan, een Franse fietser en de twee dames en nog twee koppels toeristen. En als het eten zoals gisteren avond is zijn we weeral content. In ieder geval gaf de voluntario Paolo me drie kussen bij het buitengaan. Ik deed er nog een bovenop, de man glunderde.
Gisteravond ging het over de reden van mijn tocht en al vlug gingen de Smartphones aan het werk. Karen ontdekte via Google het filmpje over het vertrek van vorig jaar. Iedereen moest dit zien, en lachen met mijn Belly! Maar iedereen is nu zeker op de hoogte van ATOR en de bedoeling van mijn tocht. Va bene!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : San Miniato in de verte, de zon doet al zijn werk; Van deze beestjes heb ik er al veel gezien, meestal in een flits; Wie is de helper onderweg?; EHBO postje onderweg; Watertap langs de weg; Slaapplaats via de trap; Altreyo ook onder de zon.
En vandaag slapen we in een privé ostello. De ostelieri maakt eten klaar, zowel het diner als het ontbijt.
Vanmorgen om 6u30 gestart met Julien en Régine. Het was wel weeral ongeveer 29 km te gaan. Het was vandaag een prachtige wandeling, mooie paden en paadjes en vergezichten. En de Romeinse wegen waren weer van de partij, zeer lange stroken.
Ook het Frans van Julien is fantastisch. Je weet nog wel, Julien is geboren en getogen in Plymouth, Engeland, en na haar studies naar Alaska verhuisd.
In een dorpje stoppen we even voor een verfrissing, of koffie in mijn geval. Toen ik een spreuk aan de muur aan het overschrijven was sprak de vrouw achter den toog me aan in het Frans. Ze bleek in België geboren, in Waimes, en had daar haar jeugd doorgebracht. Vader was eerst mijnwerker en daarna bouwvakker, vooral in Brussel. Toen ze oud genoeg was trouwde ze met een Italiaan en ging terug naar haar thuisland. Ondertussen woonde de ganse familie alweer in Italië. Ze vond het in België eigenlijk beter, zeker nu zei ze, er is veel werkloosheid. Tja, wat kan je dan antwoorden.
Toen we eindelijk in San Miniato Alto arriveerden bleken de anderen van het groepje al lang te zijn aangekomen. Als je de strada neemt spaar je al vlug 6 à 10 kilometer, dus makkelijk 1,5 à 2 uur stappen.
Nu dus zorgen dat de blog uptodate is en dan aan tafel!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Avond picnic; Via Roma; Kon het niet laten, een scooter op drie wielen; Rustpunt met versnaperingen en fris water; Moderne kerk in San Miniato Basso; Ostello keuken.
Gisteren had ik geen goesting meer om nog aan mijn blog te werken. Vandaag dus dubbel werk!
Geen nood echter, er is WF en dus kan vandaag alles erdoor geraken zodat ik weer met een schone lei verder kan.
De tocht was dus eerder aan de korte kant en het weer viel uitstekend mee, niet te warm en af en toe wat zon en vooral een frisse wind.
Om te beginnen eerst en vooral een goed ontbijt in de jeugdherberg, lang geleden dat er nog zo veel variatie op tafel verscheen, zelfbediening uiteraard.
Bij toeval was ons groepje dan ook uitgebreider dan anders, zeven personen die soms op een rijtje lopen, kan een raar zicht zijn in de dorpen.
Niettemin was de sfeer heef tof, er werd ook wat afgelachen.
Zeer op tijd waren we dan ook al in Altopascio aangekomen. Noodgedwongen dienden we te wachten tot de deur van de ostello werd geopend.
Wel konden niet binnen alvorens een korte rondgang in het oude stadsgedeelte te hebben meegemaakt. De ostello leidde ons rond in het oude stadsgedeelte, met rugzak!
Na het inschrijven en installeren was er vooral stilte in de kamers. Iedereen was eigenlijk toe aan rust. Daarna nog even naar de stad voor wat inkopen.
We besloten in groep om samen een soort picnic te houden even buiten de stad. Het was een mooie ervaring en het eten smaakte voortreffelijk. Een aperitief werd uiteraard eerst in de plaatselijke kroeg gedegusteerd.
En dan was het weer tijd om de oogjes te sluiten.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Rustpauze voor het uitgebreide groepje, 7 personen sterk; Een minuut stilte en bloemetje ververst en water ververst in het potje; Wachten op de ostelieri; Gedreven man, fier op zijn stad Altopascio en haar geschiedenis; Twee stadspoorten zichtbaar; Links inschrijven, rechts slapen; Mijn hoedje is toch mooier, nem!.
Ik hou wel van een feestje, maar een pelgrim moet op tijd gaan slapen hé! En vooral, alcohol maakt de benen slap, dus één pintje proeven en dan oogjes toe.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Buitenzijde JH, met ontvangst gebouw beneden; Verbruik zaal in het immense gebouwencomplex; Duomo van Lucca; Trouwen op zaterdagavond, net als vorig jaar in Oviedo; Feestje in de late namiddag alvorens te gaan eten; Anfiteatro; Omwalling; Uit de stad via de Porta Elisa.
Zeer vroeg uit bed, samen met Erica en Matteo om 05u30 op pad. We zouden zeer graag op tijd in Lucca zijn om de stad nog te bezoeken. Is goed gelukt zou ik zeggen, om twee uur precies gingen we door een van de poorten de stad binnen.
Het jeugdhotel is er wel een van serieuze afmetingen, 140 bedden astemblief! Het zaakje was, dankzij het telefoontje van Erica, vlug geklonken. En de reden waarom het volzet is, er zijn bierfeesten gepland voor het weekend en nog andere feestelijkheden in de stad. Het podium staat al klaar, het volk loopt al met pinten in het rond. Hopelijk is het na twaalven een beetje stil, een pelgrim heeft zijn rust nodig.
En het toeval wil dat er zojuist nog twee Nederlanders op de kamer zijn gekomen. Het zijn geen pelgrims maar bierzoekers, Leon en Sander. Ze zijn door Italië gereisd op zoek naar plaatselijke brouwers om hun producten eventueel in Nederland aan de man te brengen. Ze zoeken het gat in de Nederlandse biermarkt, enkel maar Belgische en Duitse bieren, daar moet verandering in komen. En Heiniken? Ja dat is wat anders, bedoeld wordt gewoon een pilsje en dat zoeken ze net niet.
Dus vandaag wel even proeven van de lokale brouwer die tien jaar bestaat.
Ik breng wel verslag uit. Eerst nu gebruik maken van de WF!
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Gisteren avond bij Giovanni aan den 'Tisch', vooral Walter was de animator, best gezellig; Vroeg op pad; Af en toe toch nog flink omhoog (en omlaag hé!); Truck verloren gereden op voetgangers pad? Hulp nodig van traktor; Hout klieven, geen probleem; Voor de poort van Lucca.
Als je deze morgen richting zee keek was het prachtig weer, als je de andere richting uitkeek zou je binnen blijven. Maar het leven van de pelgrim wordt niet door het weer bepaald.
Dus ben ik na het ontbijt, een koffie met een zoete koek, rond 07u30 vertrokken. Het ontbijt was trouws op rekening van de parochie. Ik had de pastoor zijn Italiaans dus goed begrepen gisterenavond.
En wonderlijk genoeg leek het zoals in Aosta, boven de bergen onweerswolken, boven de vlakte mooi weer. Ik heb mijn route aangepast door de spoorlijn grosso mode te volgen.
Ik dacht, op mijn vijftigste dag doe ik geen bergen!
Nu ben ik wel door nogal wat industrie gebieden moeten trekken. Ook in de marmer industrie heeft de crisis zich laten voelen. Er staan geregeld zagerijen leeg, een pak niet verkochte platen en blokken marmer liggen er onder de graszoden.
Voor de rest was het een rustige tocht, de eerste die nauwelijks twintig kilometer haalde.
Op de kamer zijn we nu met vier, twee Duitsers en een Belg. De Belg, Julien, komt uit Luik en spreekt vlot Italiaans, zijn ouders zijn in de jaren vijftig naar België getrokken. De twee anderen zijn Michael, niet veel van zeggen, en Walter, wel spraakzaam.
Onmiddellijk vroeg hij van waar ik kom en al vlug wist ik dat hij dertig jaar geleden voor Bayer in Antwerpen had gewerkt. Nederlands begreep hij nog maar spreken niet meer, te lang geleden.
In ieder geval gaan ze allemaal mee vanavond om te eten bij Giovanni, voor een menu Pellegrino. Ook Erika, Matteo en Regina gaan mee.
In de stad, Pietrasanta, staan er op/in elke hoek beelden en sculpturen. Als je van alle een foto wil maken ben je wel even bezig. In de Duomo overvalt het marmer je echt, zelfs de preekstoel is opgebouwd door deze witte steen.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Ziet er niet goed uit; Het vlaggen hebben; Blokjes marmer vliegen over de weg; Platen genoeg; Villa Rosa, geen bar; Er gaat niet veel verloren, in de vorm granulaat; Of keien; Of de hand arbeider, geschonken door een bedrijf!; Toch nog uitgeklaard met mooi zicht; Il Silenzio, zowel oost als west, dat hoop ik voor deze nacht!.
Ik dacht eigenlijk dat het zwaarste van de tocht er op zat. Wel, gisteren ochtend heb ik de zwaarste klim gedaan tot op heden. Vanaf het vertrek ging het steil omhoog. Dit bleef doorgaan gedurende twee uren. Gelukkig was de zon nog niet van de partij. Maar met een temperatuurke van ongeveer 24°C kon het al tellen.
Over de top zou het normaliter makkelijker moeten worden. Een afdaling met ongeveer dezelfde hellingspercentage maakte de klus dus niet makkelijker. Gelukkig was er halfweg de daling een lang pad dat langs de flanken liep en gewoon de kloven volgde.
Hier kon ik dan wat recupereren.
Het uitzicht over de vallei was wel prachtig, zeker toen je de zee kon zien. Astrid herkende de baai van Spezia meteen, ze was er nog op verlof geweest.
Wat me vooral opviel is de grote hoeveelheid aan bebouwing in de vlakte. Overal zie je rode daken, alsof alles volgebouwd zit. In werkelijkheid valt dat nog wel mee. Er zijn nog veel groene ruimtes maar de kans dat je een uurtje alleen kan lopen is onbestaande.
Tegen twaalven zaten de eerste 16 km erop. Ik dacht om dan maar in Sarzana te blijven. De rustpauze van meer dan een uur èn een frisse pint gaven dan de goesting om er nog een aantal kilometers bij te doen.
In Avanza kon er weer dertig + worden afgevinkt.
Maar ook de namiddag trip deed pijn, de temperatuur was opgelopen tot 31°C en de tocht liep vooral door de residentie wijken. Niet dat ik last had van de warmte, het wilde gewoon niet vlotten, ik denk dat ik nog aan 3 km/u kwam.
Toen ik dan aan de ostello van de parochia San Petro toekwam was er niemand die de deur opende. Als je na 17u30 toekomt zit de pastoor meestal in de kerk. Voor de mis van zessen wordt eerst de rozenkrans gebeden. Dus was het wachten.
De overigen zaten aan de overkant van het plein. Onder de woning van de priester is in de kelder de ostello ingericht. Dus ging ik maar daarheen en deed wat ik moest doen, douchen en wassen.
Tegen zevenen kon ik binnen bij de pastoor. Een zeer vriendelijke man, gaf me een stempel en de sleutel. Ik kreeg er een voor de kant Monti. Een française, die pas met de trein was toegekomen, kreeg de kant Mare.
Iedereen vond de benaming raar want onderling zijn beide kelders verbonden, in het midden is het sanitaire gedeelte. Toen ik de ligging van het plein opmerkte was het ineens logisch, kant van de bergen en kant van de zee.
De Française heet Regina en komt uit de streek van de Ardeche, iets met Martin, vraag ik nog wel even.
Savonds zijn we dan met Astrid, Erica en Matteo gaan eten, er is geen keuken voorzien in de otello.
Een lekkere pizza, een grote fles bier en een koffie nadien, alles voor 12,20, het zijn bijna Spaanse prijzen.
Door feestelijkheden zijn in Lucca geen slaapplaatsen meer te vrij. Astrid had eigenlijk een dubbele boeking gedaan in het jeugdhotel en dus een plaats over. Erica heeft dan nog gebeld en er voor gezorgd dat die plaats nu op mijn naam staat.
Alles is weeral voor elkaar, vandaag langs de kust paraderen en vanavond overnacht ik in Pietrasanta.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Steiler en hoger dan op het eerste zicht lijkt; Dit is makkelijk!; Een dorpje op elke top; Dit is iets moeilijker; In het putje de baai van La Spezia; Astrid en Jilian; Castle Sarzana; Carrara; Fontein voor pelgrims.
Vandaag valt er niet zo veel te melden. Rond 07u30 ben ik vertrokken onder een donkere hemel, pas in de namiddag heb ik effectief regen gehad.
Eerst ging het over rustige paden, zachtjes op en neer. Op de middag zat ik in Filetto op het kerkplein. De klokken sloegen niet alleen het juiste uur, ze lieten er een deuntje van ongeveer drie minuten op volgen. Het gedreun was voelbaar door de trilling en normaal spreken was er niet bij.
In de bar ter plaatse vlug nog een koffie genomen. De barman sprak Frans en explikeerde me dat er een alternatieve route was gemaakt een vijftal jaren terug. Speciaal hiervoor had men een brug over een zijrivier gelegd. Deze route was er gekomen omdat de andere route meestal over de (nogal) drukke baan liep.
En dus ging ik op stap op de bergroute. Het klimmen viel nog best mee qua hoogte, het stijgingspercentage daarentegen was er niet minder om. Bepaalde delen echter waren door de regen en de ligging, in het bos, soms moeilijk tot helemaal niet te bewandelen. Het avontuur is er daarom niet minder om.
Vanaf Filetto tot het eindpunt in Aulla ben ik niemand meer tegengekomen. Bij binnenkomen in de ostello (Chiesa di S Caprasio) om 17u30 waren de anderen al geschoren en gewassen. Vanavond is er weer gezamenlijk diner, Risotto!
Wifi for free!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Gezellig samen eten, Fuissili à la carbonara volgens Giuseppe (komt uit de buurt van Bari);
Wie kent ze allemaal nog?; Filattiera, mooi gerestaureerd dorpje; Wel veel weekend huisjes, denk ik;
Veel kikkervisjes op de doorwaadbare plaats; Filetto kerkplein; Toscaans huisje met zes kamers en tuintje van 30x80 meter, iemand interesse?; Romeinse paden; Cypressen=Toscane.
Het is niet makkelijk om als enige de nederlaag te moeten dragen. Ook hier zag ik de bui al hangen na de eerste helft. Spijtig van het shot van onze getatoeëerde speler, heu .. maar eerlijk gezegd, de Italiaanse spelers waren veel gretiger op de bal en vooral veel sneller.
Maar wat maakt het eigenlijk uit, niet veel mensen worden er beter van, het kost de maatschappij vooral veel geld. Basta!
De Berceto a Pontremoli is het een dikke 26 km te gaan. Wel loopt de weg over de Monte Valoria en de Passo della Cisa. De eerste is de hoogste en de moeilijkste om te bestijgen (en ik voel de inspanning van gisteren nog!) Zeker als het weer niet mee speelt. Het wolkendek van gisteren is niet verdwenen en in het dal hangt al mist. Hoe hoger je gaat hoe dichter de mist en hoe frisser het aanvoelt. Zeker moment heb ik al drie laagjes aan, waaronder mijn regenvest, later moest mijn hoed op mijn hoofd. (ondanks de zware beklimming)
Boven op de pas tussen de Valoria en de Cisa, een kam tussen beide, is het alsof het regent. De wind, die hevig te keer gaat, neemt de vochtigheid mee in de vorm van puur water. In no time is alles nat. Van arren moede heb ik mijn bril dan op het puntje van mijn neus geschoven. Zodoende kon ik toch nog een beetje zien waar ik mijn voeten in het smalle spoor kon zetten.
Alles is veilig verlopen en samen met Giuseppe zijn we dan afgedaald tot op de weide gronden. Een koe vond het dan zo lief van hem dat hij haar wat gras gaf dat ze ons prompt volgde, gelukkig zijn er nog afsluitingen.
En dan volgde een lange langzame afdaling tot in Pontremoli, liefst een 18 km ver. Het weer verbeterde een beetje en na de middag kwam zelfs de zon nog piepen, zodoende kregen we toch nog een 20°C.
En wie kwam ik tegen in de stad, Bas. Die zat lekker een cappuccino te drinken. Hij was gisteren wel nog droog tot in het hoger gelegen B&B geraakt. Vandaag echter wou hij het rustiger doen.
Aan het Convento dei cappuccini, onze overnachtingsplaats waren nog enkele bekenden. Jilian, die ik nog niet had ontmoet(wel gelezen in het gouden boek) maar direkt herkende als de Amerikaanse vriendin van Karen, de Duitse Astrid, de Duitser Peter die in nog kende van uit Orbe en de rest van de bende.
Giuseppe had beloofd om vanavond iets met carbonara te maken, alleen zal hij niet gedacht hebben dat er zo veel volk aanwezig zou zijn. Het is ook voor mij de eerste keer om zo veel pelgrims samen te zien, een heel verschil met de camino.
De ostello zelf is uitzonderlijk mooi en proper. Het oude klooster is goed onderhouden en proper gehouden.
Bij het inschrijven en tamponeren kwamen een zestal vrouwen toe die het onderhoud van de kamers doen. Jazeker, de kamers, want iedereen ligt apart. Wel douche en WC op de gang. Verder is er een luxe gratis: WIFI!
Gisteren nog geleerd: parmezan kaas in honing doppen, daarna in oploskoffie en dan smullen.
Ciao
Hugo
Pelegrini
Fotos : Waar, Daar is het pad; Op de pas (en soms in); Marco Simoncelli, herinnering aan verongelukte moterracer op de Passo della Cisa; Bij haarspeldbocht loop ik van links naar rechts, men durft wel eens de binnenkant van de bocht te nemen; Toegangspoort tot Pontremoli; Met dergelijke ladder heb ik ooit eens de lampen in de OLV kerk vervangen, leuk karweitje, vooral om het gevaarte op de trappen te krijgen langs de grote deur; Toch rijden hier nog autos in; Wachten op de hospitalero; Loopt die hier ook rond?
Donder en regen, zoals het gisteren morgen begon zo is het deze namiddag geëindigd. Het stappen zelf was ook weer vandaag bijzonder mooi maar ook bijzonder zwaar. Nochtans verteerd de inspanning vlug. Wel drink ik niet te veel overdag en eet regelmatig een beetje.
Toen ik de bui zag (hangen) naderen en de donder hoorde rollen dacht ik nog een beetje tijd te hebben om Berceto te bereiken. In de verte zag het er nogal zwart uit, dus dat zou ook wel eens mijn richting kunnen uitkomen. Vermits ik al aan het afdalen was kon er dus wat vaart worden achter gezet.
Toen ik dan de toeristische dienst bereikte vielen de eerste druppels.
De dienst was gesloten, maar ik stond onder een afdak, dus laat het maar regenen. De anderen, Karen en E&M waren wel doornat.
Een uurtje later, tegen 15u30, was er helemaal nog geen beterschap in zicht, integendeel, de wind kwam mee in het spel. Het beste was om maar in Berceto te blijven overnachten. Dus Bas zal ik vanavond niet zien, die zit waarschijnlijk al in ostello Cisa, na de Mone Valoria (1229m) en voor de Passo della Cisa (1041m), daar zou ik naar toe gegaan zijn.
En dus linia recta naar het ex-seminarie waar nu de ostello voor pelgrims is gevestigd. De verbouwingen zijn nog aan de gang. De cellen, nu de kamers voor twee personen, zijn met badkamer voorzien. Karen en Erica&Matteo kregen elk een kamer, ik en Antonio deelden een andere.
Antonio is een Duitser die regelmatig met de fiets vanuit Augsburg naar Compostela rijdt, steeds via een andere weg. Ik geloof dat hij reeds een zestal tochten doorheen Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Spanje en Portugal op zijn actief heeft. Dit jaar wou hij daar de Francigena zeker bij voegen. Maar hij heeft, net zoals wij allen, al veel regendagen achter de rug. Gemiddeld doet hij 100 km per dag, uitschieters met 150 zijn geen uitzondering!
Toen ikn na het douchen en de was, mijn verslagje begon te schrijven kwam Erica binnen met de mededeling dat we in de verkeerde ostello zaten. De man met we ze gisteren had gebeld vroeg waar we bleven. Blijkbaar was iedereen toevallig het verkeerde gebouw binnen gestapt. En ik moet toegeven, de toegangsweg is recht in de lijn van de baan daarheen. Bovendien had er zich nog steeds niemand gemeld om een stempel te plaatsen en de nodige fondsen te verzamelen.
Dus iedereen vlug zijn spullen bij elkaar, inclusief de natte was, en hop naar de Paroisse bij don Giuseppe.
De dame die daar normaal de zaak bestuurt is met verlof. De vervanger lijkt een beetje aan de trage kant maar is alleszins zeer vriendelijk en vooral heel humoristisch.
Per slot van rekening hebben we ons niet verslechterd, we hebben een stempel én we mogen niks bijleggen. En net zoals gisteren avond kookt het stel en mogen we straks aanschuiven. De kosten dienen nu wel gedeeld, geen geld gevonden vandaag.
Vanavond gaan we nog kijken naar DE WEDSTRIJD. Ik zit alleen alsBelgio, misschien dat Antonio me helpt supporteren.
Het is nu half-time en heb geen goesting meer om te kijken. Het is trouwens al na tienen en een beetje rust is welkom (goede uitvlucht).
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Oventje voor brood? De ouderling is al om 07u smorgens hout aan het klieven; Koude winters met sneeuw in de bergen!; Nette dorpjes, soms ook veel leegstand en puinhopen; Bergen zo ver je kan zien, en verandering van weer, ook van ver te zien; Geplaveide paden; De Taro is nog te zien; Paaltjes met pelgrimmeke zoals in Spanje de schelp; Het is onafwendbaar; Ik maak jullie geen blaasjes wijs.
Er was gisteren avond nog wat feest naast de deur. Gelukkig lag ik op het 4e verdiep en langs de achterkant. Niet dat ik er veel last van ondervond. Wiegen is niet noodzakelijk.
Wel ben ik tevreden dat alle berichten goed zijn gepost op de blog. Na een week weet je soms niet meer welke fotos nu precies bij welk artikel horen.
Niet waar hoor, alles wordt goed bijgehouden en genummerd.
Vandaag dus zuidelijke wegen ingeslagen. Wel vertrokken met donder en bliksem én regen.
De Via Francigene kwam na anderhalf uur op een plaats aan, waar een wegwijzer 5 km aanwees voor Fidenza. Dan ligt de snelheid precies niet hoog of ik heb weer een toerke gedraaid. Allemaal wel mooi maar het moet vooruit.
Tegen elven was ik al in Medasano, al over halfweg de planning. Het weer was ondertussen al verbeterd en na een koffie en een panini ging het richting Fornovo di Taro.
Die Taro is een zijrivier van de Po en heeft een brede bedding. Het pad loopt voor een groot deel in de winterbedding.
Alvorens dit pad op te gaan de aller eerste rustbank op de VF tegengekomen. En nog meer geluk, rechtover was een magazijn gevestigd waar ik fruit kon inslaan.
Aan de brug die me over de Taro moest brengen, kon ik afscheid nemen van de Po vlakte.
De Apenijnen liggen aan mijn voeten.
Al even geproefd van het stijgen en dalen met de ondertussen de zon als bondgenoot. Nog tot Sivizzano ben ik gestapt. Daar is een oud monniken klooster dat nu dienst doet als ostello voor pelgrims. Ik kwam aan als nummer vijf. Lang geleden dat ik zo veel volk heb ontmoet. Ik dacht al dat het weeral een stille dag zou worden.
Eindelijk ontmoet ik de Amerikaanse Karen, wiens naam ik al vele malen kon lezen in het gouden boek. Eerst was zij met haar vriendin twee dagen ahead en heb ik hun beide blijkbaar voorbij gestoken. Door de rustpauze in Milaan zijn ze nu weer voor mij, tot op vandaag. Het is te zeggen dat enkel Karen hier is, de dorpsgenoot is al verder, die moet begin juli in Rome zijn. Verder is er Bas, een vriendelijke jonge man en een Italiaans koppel.
Na kennis making werd er al voorgesteld om samen te eten, dus geen pizza om de hoek. Geen kosten, want Matteo en Erica hadden twintig Euro gevonden en die wouden ze met ons delen, inclusief een pint als aperitief in de locale bar.Tof! En het eten klaar gemaakt door de Italian cook.
Ik dan maar mijn chocolade gedeeld als dessert. En we hebben het gehad over waar Belgium Famous voor is.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Donder en bliksem, wind en regen, niets houd ons tegen; VF rustplaats én overdekt (volgen er nog twee); Supermarktje open op Zondag; Spoorwegbrug onder via de winterbedding; Geen halfweg teken ! ; Vanaf hier gaat het terug op en neer; Feest op 12 juli in de kapel ter ere van de heilige met het varken; Slaapplaats onderaan in gebouw, bwj 1093; Etenstijd met Matteo, Erica, Karen en Bas.
Fidenza ligt via S9, een lange rechte baan, niet zo ver. Iets meer dan 32 km verder heb ik intrek genomen in een klein hotel, in de hoop mijn blog te kunnen bijwerken. Vandaag een keer of drie geprobeerd om Wifi te krijgen, lijkt nogal moeilijk in Italië. Of ze spelen hier met mijn voeten.
In een tankstation stond het duidelijk aangegeven, bij navraag om de code ging het hoofd heftig van links naar rechts. Toen ik buiten ging en wees op het bord bleef dat hoofd maar draaien met een ratelende stem erachteraan.
Enkele kilometers later waagde ik het in een café, geen probleem. De code duidelijk op geschreven en al, maar WIFI bleek onmogelijk. Dit was me eergisteren ook al overkomen, toen kreeg ik een code van hier tot in Tokio. Resultaat, niet een maar twee personen geloofden het niet, het was de juiste code en patati, patata, geen aansluiting. In dit hotelletje heb ik al contact gehad met mijn gsm, nu hopen dat het ook lukt met de pc.
Vandaag ging het dus over de weg, bijna kaarsrecht tot Fidenza. Omdat het zaterdag is lukt het goed, morgen zondag buig ik af naar rustiger oorden, geen rechte lijn meer. Voor de komende dagen liggen er al bergjes te wachten. Tot Fornovo di Taro is het nog plat, de hellingen liggen over de Taro, een rivier die nog in de Po afwatert.
Het begon vandaag met uitstekend stapweer, iets over de middag had ik al 20km. Ik denk dat mijn gemiddelde toch wel goed omhoog is geschoten.
Het mindere gewicht in de rugzak doet zeker wel een duit in het zakje. Niet dat ik mijn rug savonds niet meer voel, wel dat ik langer kan doorstappen. De spieren recupereren wel goed, ik hoop dat het zo blijft in de Apenijnen. Ik moet nog over enkele heuveltjes van 1000 meter!
Sommigen, ook Italo's, vonden het gisteren en vandaag zeer warm. Ik heb er gelukkig genoeg nog geen last van. Vandaag was het zeker na de middag wel iets warmer, een goede 26 à 28°C met een beetje wind, voelt goed aan. Zolang ik maar van de frisse dranken kan afblijven! Vandaag toch eens geprobeerd om tijdens mijn middagpauze een pint te drinken. In Fiorenzuola zat ik op een terras naast de sporthal, vermoedde ik. Toen ik bijna klaar was met eten stopte een wagen. Een dame deed de zaak open. Het was inderdaad een kantine, één van de gemeente. Ik ging binnen en bestelde een pint, medium!
Toen ik een briefje bovenhaalde om te betalen zei de dame dat het voor haar was. Vier euro gespaard, die ik vanavond dan ook zal besteden!
Zoals je zal merken niet veel fotos gemaakt, daar is een kaarsrechte weg niet echt voor geschikt.
Ik hoop morgen Fornovo di Taro te bereiken, moet wel lukken, niet te ver.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Steeds opletten, zeker bij aansluitingen op grote wegen; Hoe oud zou dit GMCke zijn?; En het takelt nog; Heel soms aparte banen voor fietsers en voetgangers, niet te lang; Christo aan het werk geweest?; Bertold Brecht; Weinig zitbanken onder de weg, ze staan in Fidenze, 14 in één straat;
Altijd volk in de vooravond, met vooral Spritz als apero.
In het vizier mag je wel letterlijk nemen, ik ben namelijk Piacenza al gepasseerd. Gisteren ochtend vroeg vertrokken, 06u30, en al drie uur later in Santa Cristina. Toen de VF naar het noorden bleek te gaan haalde ik mijn kaart(je) boven. Normaliter dien ik naar het zuiden of zuidoosten te gaan, dus heb ik mijn route een beetje aangepast oftewel 180° gedraaid. Of ik nu wel of niet door die rijstvelden passeer, die blijven er nog wel een tijdje liggen.
Na mijn start heb ik in een Torre de Negri in een klein kroegje een koffie genomen. Toen ik een panini bestelde zei de man achter de toog dat het niet kon, de broodjes van gisteren zijn te hard. Ik maakte helemaal geen bezwaar, dat ook oud brood best wel lekker is maar het hielp niet. Hij zou me helpen, wacht een minuutje zei hij. Even later was hij er terug met twee verse broodjes. Vijf minuten later kon ik vertrekken met eten tot de noen. De krant lag open op een tafeltje en ik wees op een transfersom van ene Pogba, 120 miljoen. Fou , zie hij en deed het bekende teken met zijn vinger aan zijn voorhoofd. Ik kon dit slechts beamen.
Verder langs de kanaaltjes kwam ik een vroege visser tegen, alhoewel vissers dit over het algemeen altijd zijn. Deze zat echter in een speciaal bootje. Toen ik vroeg (teken deed!) of er grote vissen inzaten knikte hij bevestigend. Ik toonde een afmeting, zoals ik ze had vernomen van Giuseppe, van ongeveer 40cm. De visser lachte en toonde de breedte van zijn boot. Meer nog, hij liet de staart en de kop overboord hangen. (zie foto!) Visserslatijn of werkelijkheid?
De Po oversteken gebeurde tussen Mezzano en Bosco Tosca, niet ver van een elektriciteit centrale. Hier kon ik passeren en de hele overstromingsdelta doorstappen, dacht ik. Wellicht weer iets te vroeg een wegel ingeslagen want na een kilometerke versmalde die tot een wegel.
Geen probleem, een tingeltje of braam merkteken op mijn benen kan er wel bij. Het ging wel van kwaad naar erger, de dijk die ik eindelijk bereikte bleek al na honderd meter volledig begroeid te zijn, geen doorkomen aan. Vermits terug gaan geen optie is, dus door de struiken tot op een akker, verder door de maïs, door de bonen, door de .. eindelijk een canada bos. Eindelijk zag ik iets dat op een gebouw leek maar een ruïne bleek te zijn. Daar zou er normaliter ook een weg heen zijn. Klopte als een bus, enkel bleek een diepe gracht onoverkomelijk te zijn. Of niet, want een boer moet toch naar zijn veld.
Weeral juist want na twee bochten stootte ik op een brug. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk ben ik toch op de weg terecht gekomen, alleen weet ik niet of mijn doorsteek wel iets heeft opgebracht, tenzij jeukende benen.
Tegen zes uur dertig kwam ik dan in Piacenza aan. Na wat rondgekeken te hebben op zoek naar een spoor van de VF. In een stad zijn de merktekens meestal ver te zoeken. Tweemaal heb ik naar de straat gevraagd van de paroisse San Lazzaro. Tweemaal hielpen mooie jonge dames me met hun gsmmeke, tweemaal ging het de verkeerde kant op. De toeristische dienst was allang gesloten en dus draaide ik in een rondje.
Tot een man, met muziek partituur in zijn hand, me eindelijk toch in de juiste richting kon zetten, hij kende de wijk San Lazzaro. Bleek dat het toch nog een eindje stappen zou worden. Hoeveel ronde punten ik heb gedaan weet ik niet meer. Wel zei elkeen die ik naar de wijk vroeg, na twee ronde punten is het Een politie agent zei hetzelfde, maar nu klopte het wel.
Mijn krachten waren ver verbruikt en aan een drankautomaat nam ik een cola. Een man benaderde me en bood me enkele croissants aan. Hij werkte in een bar (elke dag genoeg eten) en het zou hem plezier doen als hij een pelgrim kon helpen. Dus ook voor mij eten genoeg voor de avond en morgen.
Juist op tijd kwam ik aan in de paroisse, waar ik op het binnenplein een behulpzame dame ontmoette. Die begeleide me naar de directeur. Vijf minuten later had ik betaald, was mijn credential getekend en kreeg ik een sleutel. Op een plannetje was te zien waar de ostelle zich bevond, drie (3) ronde punten, ongeveer 1,5km verder kon ik overnachten.
Om halfnegen kon ik me zetten en even bijkomen. Een douche en een warme thee verder lag ik al te slapen.
Zodat ik vanmorgen mijn verslagje maak. Vandaag richting Fiorenzuola of iets verder?
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos :Mistige morgen, toch nog warme dag, tot 30°C; Wie in tFoort heeft gewoond weet wat dit betekend; Plantage met Canada bomen; Kleine electrische centrale, kan vrij eenvoudig; Fier visser, let op de breedte = aan de lengte van sommige vissen, lier in het midden is voor de nog grotere!; De PO over; Alles is hoog genoeg geplaatst; Canada bos met zachte ondergrond; Eindelijk rust na 4..km.
Met de trein dus terug van Milaan naar Pavia getrokken om mijn Via Francigena verder te zetten. Nog een goede 650 km af te haspelen, als de temperaturen kunnen blijven als vandaag, prima. Voor de inwoners van Lombardije echter is het niet veel soeps, 18 graden smorgens is een beetje frisjes.
Afscheid genomen van een stel lieve mensen, geen luxe of praatjes, maar leven onder de mensen. Giuseppe heeft me met de wagen nog tot aan Centraal Station gebracht.
Jammer genoeg was de volgende trein naar Pavia pas om 11u25, meer dan een uurtje wachten. Vermits ik eigenlijk toch niks dringends heb te doen valt dat allemaal best mee. In dergelijke stations is altijd beweging of altijd wel iets te zien. Alleen viel het me op dat er weinig of geen zitbanken zijn.
Stipt (jaja) op het vermelde uur zette de trein zich in beweging richting Allessandra en vijf voor twaalf (daar kan ik dus niks aan doen!) was ik buiten het station van Pavia.
Vermits ik toch door het centrum moest gaan heb ik er van geprofiteerd om nog een aantal fotos te schieten. En die kathedraal (duomo voor Italiaanse bisschoppen) die hangt eigenlijk met haken en ogen aan elkaar. Daarom dat er enkele betonnen verstevigingen zijn aangebracht. Lelijk en afzichtelijk hoe ze dat hebben gedaan. Maar van binnen blijft het wel enig om te zien. (lelijk van buiten en mooi van binnen Clouseau zingt er ook over hé)
De klokkentoren ofte campanile is verdwenen. Het viel me maandag ook al op, ik dacht de het hoopje stenen en stukken muur naast de kerk overblijfselen waren van de Romeinen. Ik zag geen bordje maar het geheel was wel aan het zicht ontnomen.
Nu weet ik waarom, de toren is in 1989 volledig ingestort. En de hoofdklok, een uit 1609, staat zonder ophangoog en beschadigingen op het binnenpleintje van de culturele dienst.
Voor mijn bevoorrading ging ik te rade in een klein winkeltje twee zijstraten verder dan de dure toeristen straat. De man tikte alles op en kwam op 10,47 uit. Omdat ik geen hele tros bananen wilde maar enkel twee en liefst niet te rijp, deed hij teken of ik het zelfde wilde nemen. Toen ik naar mijn rugzak wees begreep hij het. Bij het afrekenen op het officiële ticket stond 10 vermeld. Tof toch weeral. Nog een flinke handdruk.
Voor brood moest ik allemaal titaliaans ..destra zijn. Aha, overkant van de straat en rechts. Simpel toch!
Even ervoor was er nog een kroegje waar je meestal ook wel een panini kan krijgen, nee geen voetbalsticker wel een broodje met vanalles tussen. De dame begreep mijn italiaans ook al en vijf tellen later zat ik met mijn broodje, koffietje en glas water op een kruk. Toen dan de afrekening diende gemaakt zei de patron, een jonge god met een stem als een klok (alweer) dat het water gratis was. En waar kwam ik vandaan? Oh, in hoeveel dagen? Oh, en hoeveel dagen denk je nog nodig te hebben? Hoeveel? Euh, ongeveer 22 à 25 dagen! 4,50 voor alles. Wil je nog een fles fris water, de ijskast was al terug dicht en de fles op den toog. Toen ik zie dat ik al voorzien was zei hij dat hij ook niet gekoeld kon geven. Alleszins mille grazies! En alweer een flinke handdruk, ook met een klant die meeluisterde.
Tegen halftwee was ik eindelijk op weg. De broekspijpen nog uitspelen, insmeren met 50 en vooruit voor maar een dikke 20km. Belgioioso is mijn overnachtingsplaats, spijtig weeral geen WF, dus nog een (?) dagje wachten. Piacenza komt in het vizier.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Maquette van Station Milaan geeft idee van de grootsheid, rechts onder de bogen zijn de treinsporen. De totale oppervlakte van sporen en andere spoorweg installaties en gebouwen in Milaan is trouwens ook immens; Zelfs het betonijzer steekt er nog uit aan de hoofdkerk van Pavia;
Resten van de toren; La Campana della predica het zwijgen opgelegd; Uitzondering 1, voormalige loods?; 1926, 1951, 1994 en 2000 zijn de jaren met een flinke wateroverlast. In StMargherita kunnen ze er van meespreken; Men is alleszins al begonnen aan een dijk en een helft van de afsluit muur; Nog steeds rijstland.
Nog enkele fotos, omdat onder het artikel met als titel DUOMO het meestal over de Duomo ging.
Er is echter meer te zien, zelfs op één dag.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Verdi en Verdi en Strauss, Mozart, GF Händel, Ravel, Gershwin, Britten en Puccini; Waar heb ik dat nog gezien (Intimisimi! grapje voor kenners); Voor snelle jongens of snelle meisjes?; Mercato ofte handelsmarkt; Alle koopwaren blijven er fris!; Garibaldi voor het Castello, mag zeker niet ontbreken; Dit beeld, voor het beursgebouw, is er gekomen na veel gepalaver; Weeral een dag op de unief doorgebracht; Sant Ambrogio kerk met drie lijken in de crypte.
De Duomo is niet voor te stellen zonder dat je er bent geweest. Van het station zei ik al dat het indruk maakt, wel, de Duomo overtreft dit met gemak. Ik heb al veel kathedralen en kerken gezien, maar iets van deze pracht en praal, zowel binnen als buiten is adembenemend. En het houd niet op, zelfs op het dak, tot op de hoogste top zijn de ornamenten en versieringen niet te overzien.
Voor het ticket moet je tweemaal aanschuiven, eerst om er een aan te schaffen, een tweede wachtrij is er om binnen te geraken. Het viel allemaal wel mee, een groot deel van de rij bestaat uit een groep Oosterlingen. Natuurlijk ben ik met de trap naar de terraces toe gegaan. Wat ik wel moeilijker kan begrijpen is dat je voor de Duomo maar 2 moet betalen en om toegang tot het dak te krijgen nog extra 9, tenminste als je niet de lift neemt, dan is het 11 extra! En dan is de crypte nog niet eens open.
Op de middag ben ik dan doorheen de Sint-Hubertus galerij van Milaan gelopen. Natuurlijk is het niet St-Hubertus maar Galleria Vittorio Emanuele, waar je soms wel eens verschiet wat een das met hemd kan kosten.
Vermits de Scala even verder ligt ben ik ook daar eens langs geweest. Bijna had ik een T-Shirt gekocht, jammer dat er enkel nog medium en small te verkrijgen was. Dus werd het zoals gewoonlijk een potlood. Ook van de Duomo, het Castello Sforzesco en ook van het Pietà Rondanini museum heb ik me er een aangeschaft. Kost allemaal niet zo veel, het zijn geen uitspattingen én vooral het weegt niet veel!
Ook heb ik op aanraden van Giuseppe de Piazza Mercante en de Sant Ambrogio kerk bezocht. Beiden zijn zeker de moeite van een bezoekje waard, ook al moet je een klein ommetje maken.
En natuurlijk heb ik als pelgrim een groot aantal kerken bezocht. Daarom heb ik me zelf beloofd om niet te veel fotos meer te nemen van dit soort gebouwen.
Ik heb me ook een aantal postkaarten aangeschaft en tijdens een rustig moment, in het Castello, geschreven. Postzegels kan je normaliter verkrijgen in elke Tabacco zaak. Pech echter dat de vijf zaken die ik heb bezocht er geen meer verkochten of uitverkocht waren. Om de hoek bij G&G, waar ik ook het tramticket heb gekocht, waren er te verkrijgen. De man achter de balie moest wel even puzzelen en rekenen want van 1 had hij er geen meer en om een samenstelling te maken klopte zijn aantal ook niet meer. Toen ik dan maar een aantal zegels van 1,5 bestelde slaakte hij een zucht van verlichting. En ik ook, eindelijk zegels!
Bij 'thuiskomst' werd ik verwelkomd met een frisse pint! En de tafel werd gedekt voor vijf personen.
Leonardo en vriendin Giulia kwamen Giuseppe en Gabriella bezoeken na hun Via Francigena. Gelukkig spraken beiden vlot Frans en of Engels.
En het was een aangename avond. En ik moet vaststellen dat de zoon sprekend op zijn vader lijkt, ook in het spreken en treiteren van de wederhelft.
Het eten was voortreffelijk, echt lekker Italiaans. Als toetje had Leonardo ijskreem meegebracht uit de streek waar hij woont en waar ze de beste maken. Toevallig is dit dezelfde streek waar Gabriella en Giulia afkomstig zijn. En het was lekker, vier smaken met o.a. pistache mmmm.
Omdat beide kinderen gaan werken zijn ze op tijd vertrokken. Toen had ik even tijd om een aantal fotos op een stick te zetten voor G&G waarna voor mij het licht uitging. Een hele dag slenteren is zeker zo vermoeiend, of erger, dan gewoon dertig kilometers stappen.
Ciao
Hugo Pellegrin
Fotos : De dranghekken staan voor de Duomo wegens een optreden op het plein; Waar eerst kijken!; En fijn afgewerkt!; Zelfs de zuilen en bogen; Grote preekstoelen, schilderijen of wand tapijten, orgel, .. het kan niet op!; Glasramen met een heel verhaal, zoals een strip; Opdracht gever met vooruitziende blik, toeristen in overvloed, sterk dak!; Hier kan je koopjes doen.
Dag 40 heb ik in alle rust doorgebracht. Geslapen tot bijna 09u, rustig ontbijt en een klapke doen met mijn gastvrije Milanezen. Ik mag niks doen, niks betalen, rusten en goed eten want, jij moet nog een heel eind stappen!
Na het ontbijt rustig mijn rugzak leeg gemaakt. De vuile was, bijna alles dus, op een hoopje gelegd en even later was Gabriella er al voor de was.
Daarna, alles wat ik denk niet meer nodig te hebben, samen in een zak gestoken. Bleek het ongeveer 3 kilo te wegen. Ok, dan kan er gerust een liter water meer mee genomen worden, kan nog van pas komen in de Apennijnen.
Met Giuseppe naar de post getrokken voor het verzenden. Geluk dat ik een prima tolk bij me had. Al vlug na onze aankomst in een volle wachtzaal was het aan mij, na eerst een nummerke te hebben getrokken. En dat nummerke was gekozen uit de juiste balie, anders had ik wel een uur kunnen wachten. De man achter de balie was uiterst gedienstig en vriendelijk alleen vond hij geen geschikte doos, zijn kast was leeg. Geen probleem, ik zoek wel iets anders. En na nog enkele andere zaken te hebben afgehandeld verscheen hij met een gewone kartonnen doos ter plaatse, stak mijn gerief met zak en al in die doos en gaf me een vlak karton en tape. Vermits de kleppen niet dicht konden heb ik dat vlak stuk karton erbovenop gelegd, de hoeken omgeplooid en alles goed ingetaped. Met een stift alles markeren, op de goede plaats. Daarna nog de nodige formulieren invullen en betalen. Doe dat maar eens zonder tolk!
Enkelen die weinig tijd hadden kwamen al aandringen maar werden resoluut terug gestuurd, trek maar een nummer en u wordt zo bediend!
Betalen moest cash gebeuren, ik denk dat de Italypost een eigen bank heeft ofwel zie ik er een beetje onbetrouwbaar uit.
Rechtover het appartement van G&G is een coiffeur gevestigd. Seppe stak me daar binnen met de nodige instructies voor de dame met de schaar. Ik moest wel een 45 minuten wachten en kon ondertussen een roddelboekje lezen. Dat lezen beperkte zich hoofdzakekijk tot beeltjes kijken. Dat het roddel was hoeft geen vertaling!
Bij terugkomst was de was al gedaan. Samen met Seppe ben ik die gaan ophangen. Toen ik vroeg of dat op het dak was kreeg ik bevestiging. Zoals in de film Una Giornata Particolare konden we beiden onmiddellijk bevestigen.
Na het middag eten, na tweeën, was het tijd voor een rustpauze. Voor mij was dat een diepe slaap tot 16u15.
De kennismaking met een Italiaanse super marché was er een van verbazing. De temperatuur binnen was gewoon een beetje minder warm, geen schok van de airconditioning waarvan je haar recht op je armen komt.
Dus vanavond is het rustig en ga ik weer vroeg naar bed, heb het nodig.
En morgen ga ik Milaan bezoeken. De nodige instructies zijn al genoteerd, Tram 14 en de begin en eindstations, zoals in de metro, en de plaats voor het afstappen bij terugkomst. De Duomo kom je zo voorbij.
Ciao
Hugo Pellegrin
Fotos : Ik moest het stellen met Giuseppe en niet met La Bella Sophia.
Zoals eerder gemeld zou ik een stukje met de trein doen, samen met G&G. De hospitalito had verklaard dat de eerste kilometers na Mortara eerder saai zijn en eigenlijk te mijden. G&G hadden daarop beslist om de trein tot Gropello Cairoli te nemen.
Voor mij was dit iets te ver, dus al in Tromello stapte ik van de trein. Ik zou dan pas volgende dag in Pavia arriveren.
Het stappen verliep uitermate vlot en even na de noen kwam ik al op mijn overnachtingsplaats aan.
Om 14u al niks meer te doen, dat gaat niet en dus nog een aantal kilometerkes meer. Toen dan even later het pad langs de oever van een rivier bleek te lopen ging het allemaal vlotter. De koelte die van het water afkomt is opmerkelijk en als je dan regelmatig onder de bomen kan lopen, prima. Iets voor vieren verschijnt er een wandelwijzer met de richting Pavia en vermelding 10,5 km. Tja, dan ben je er niet ver meer af en dus, ultreya.
Ondertussen nog een koppel pelgrims tegengekomen. Parijzenaars die op rustig tempo naar Rome stapten, vertrokken op 15 april en ze hoopten ongeveer 15 juli aan te komen. Ze zouden die dag Pavia zeker niet meer bereiken.
Ik nog wel, juist na sluitingstijd was ik aan de toeristische dienst. De brave man van de gemeente was echter zo vriendelijk om de deur nog eens te openen en een stempel in mijn boekje te plaatsen.
Bij terugweg naar de ostello kom ik, juist .. G&G tegen. Ze zouden vanavond nog terug keren naar Milaan, hetgeen ik eigenlijk al had gedacht. En ik zou meekomen, desnoods zou Giuseppe me op zijn rug meedragen.
Zover heb ik het niet laten komen, of ik nu in Pavia of Milaan mijn nodige werkzaamheden zou doen, wat maakt het uit.
En dus met een direct naar het centraal station van Milaan. Overweldigend! Een oud station zoals dat van Antwerpen, klinknagel constructie maar met drie grote bogen die een groot aantal sporen overspannen. En die inkomhal, zoals wel meer in het zuiden, moet indruk maken, en dat doet het. Dan nog via de metro en de tram tot in de wijk van G&G.
Maar eerst zijn we als pelgrims (neus toe!) eerst nog pizza geen eten in Giuseppes favoriete restaurant.
Als eerste heeft Gabriella gezorgd voor een bed voor mij. Hun slaapkamer was voorlopig buiten gebruik, dus ik in de kamer van de zoon, zij op de chaiselong in de living. Gelukkig hebben ze er twee en liggen ook comfortabel. Ook als eerste onder de douche.
Jammer voor mij was de gasleiding ook gesloten geweest en stond de boiler nog in alarm. Een frisse wasbeurt is ook niet slecht, HET gaat wel vlugger.
Daarna was het de beurt aan Gabriella, die heb ik verwittigd. Amai, waarom heb je niks gezegd! De boiler wilde niet starten, stond in alarm. Even gewacht en de ketel gereset, lampje op groen en alles dus ok. Of ik als nog een warme douche wou? Maar nee, als ik in mijn tentje overnacht is het water uit de beek of rivier ook niet verwarmd. Ik voel me precies de zoon die thuis komt!
Iedereen op tijd in bed, denk ik toch, bij was het licht om 10 uit!
Ciao
Hugo Pellegrin
Fotos : Zo kan ik er op elke plaats met tien huizen wel eentje maken; Avanti wil de slang zeggen, denk ik toch; Risaie moet ook gesproeid worden, dus even wachten tot de wolk weg is; Korte stop; Dat valt mee!; Nog anderhalf uurtje; De overdekte brug over de Tessin, naar het oude Pavia; Duomo van Pavia met uiterst links de resten van de Campanile die tien jaar geleden is ongestort. De grote klok staat nu op de binnenplaats voor het cultureel centrum; Milano centrale, morgen te bezoeken!.
Met een volle rugzak vertrokken, het is zondag en voordat je een dorp bereikt is het al over de noen, dus niks meer te verkrijgen.
Zoals je kan zien in bijgaande foto heb ik genoten van mijn blokje kaas. In twee keer heb ik het verorberd. Met een slokje chateau du pompe is het echter overheerlijk.
Ook vastgesteld, wederom, dat zondag Olt-timer day is.
Alle gekheid op een stokje, vandaag was het voor de eerste keer naar de warme kant en dus geen regen. 28°C is niet mis, zeker als je een aantal uren geen bescherming hebt van wat dan ook. De bescherming is vooral gekomen van het factor 50 tubeke. Tegen de muggen doe je zoals tegen de blaren, hé Raoul!
Toen ik dan rond 14u op een bankje in de schaduw een kleine siesta hield hoorde ik plots mijn naam. Lothar kwam voorbij en nam dan ook maar enkele minuten de tijd om bij te komen. Hij vond het zeer warm en dorstig. Toen een dametje voorbij kwam vroeg hij of er water in het dorp te verkrijgen was. In het centrum is een fontein . toen ze plots iets riep tegen de heer in de tuin rechtover. Onmiddellijk kwam de man in actie, ging naar binnen en kwam even later naar buiten met twee half liters gekoeld water. Lothar goot het bij zijn restje frisdrank en slokte een groot deel naar binnen. Verfrissend, zie hij glimlachend.
Ik heb het flesje naast mijn literfles gestoken, als reserve. Fris drinken is niet het beste idee bij grote warmte.
De afstand kon weeral eens tellen, meer dan 35 km. Ik kwam juist bij tijd binnen in de ostello, een eind buiten Mortara, om nog vlug een douche te nemen en mee aan te schuiven. En het smaakte uitstekend, met een glaasje wijn erbij.
De mevrouw was zeer vriendelijk en gedienstig. Ze woont trouwens in het gebouw, een klooster annex kerk die nu beheert wordt door de gemeente. Bij het afruimen kwam ik voorbij het bureel en zag een computer staan. Wifi vroeg ik en ja, geen probleem.
Vandaar dat ik nog even doorwerk als de anderen gaan slapen en de donder boven ons te keer gaat.
Morgen ga ik een deel kappen, tot Gerlasco neem ik de trein, daarna nog te voet tot Pavia. Hiermee kan ik tegelijkertijd met G&G mee naar Milaan. Zij zijn moe, na meer dan vijfenveertig dag willen ze naar huis. En ik wil graag Milaan zien met een goede gids.
Ciao
Hugo Pellegrin
Fotos : G&G met hospitalero Antonio; De Duomo van Vercelli met zijn toren; Just iets langer!; I was here, spoor voor de achterkomers; Rijst en water én muggen!; Wat zal ik zeker niet doen?; Dinner time; Wat zijn de pijpen die in of uit de muur komen? Regen- of kachelpijpen?; Poppys,mooi om te eindigen, slaapwel.
Ontbijt op café, tis voor mij weer eens iets anders. Een croissant en een expresso, moeilijk om daar de noen mee te halen. In de buurt van het station toch nog een pani gekocht, met hesp en kaas, iets steviger.
Rijst velden genoeg in de regio, die erom bekend staat. Kilometers lang zijn de paden tussen deze soms wel erg grote velden. En alle plantjes staan onder water. Het waterhuishouden wordt hier gedaan met behulp van kanaaltjes, shotten en goten. Al lijkt het land plat, het water blijft stromen, en aan een redelijke snelheid.
De boer rijdt met zijn terrein wagen traagjes over de paden langs de akkers. Wat hij controleert weet ik niet precies. Ik vermoed dat hij nakijkt of het waterpeil gunstig is, of er ziekten op de plantjes komen enz.
Langs een grote beek spotte ik een marmot. In de velden vliegen veel reigers rond. Ik vermoed dat er ofwel veel kikkers ofwel veel vis zit tussen de rijstplanten. En Giuseppe bevestigd me dat bij het oogsten het water wordt afgelaten en men de vis, en hij wees tussen de handpalmen tot 25 cm aan, gewoon in een net kon opvangen.
Dat het geregend heeft hoef ik niet meer te zeggen, daar kunnen jullie ook over meespreken.
Gelukkig heb ik hier in het ostello mijn was van twee dagen kunnen drogen. Die van eergisteren heb ik al twee keer gewassen, na een dagje in een zak komt er een raar geurtje vanaf.
Vercelli is een mooi stadje met een Duomo. Die zal ik morgen vroeg nog eerst eens fotograferen, vanavond begon het weeral te regenen. Mijn goesting was meteen over.
Ik heb dan maar mijn blog bijgewerkt, althans op mijn laptop. Als er WF bereikbaar is kunnen jullie dit allemaal lezen.
Deze nacht in een mooie ostello, vier bedden voor mij alleen. En we zijn voor weinig geld eens een goede pelegrino menu gaan eten, 12 is niet veel.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Zo katholiek dat er zelfs op de muren afbeeldingen van de kruisweg staan geschilderd; Niet zoals bij ons een bakje aan een boom; Zo ver je kan zien én nog verder; G&G op het kiezelpad; Kanalen, beken, schotten, openingen en vooral veel water; Rijst traktor; Geen smalle wegen meer; Boerderijtje, vroeger bestemd voor de hele familie, knechten met familie, het vee, de paarden en de oogst; Vittorio Emanuel Primo Re DItalie.
We zijn gelogeerd in de Ostello te Santhia. Wel een dikke dertig kilometerkes op mijn teller bijgezet. Niet zoveel te melden vandaag, een beetje regen, een beetje zon in de late namiddag. Volgende dagen volgt er meer van dat maar wel met hogere temperaturen, 27°C.
Patrick, de Fransman van op de GsB, is gisteren gespot door een andere Fransman. Deze laatste, uit de buurt van St-Etienne, zegt dat Patrick minstens 35 à 40 km per dag aflegt. Dat doet hij over de gewone weg, dus hij vliegt als het ware naar Rome, die zie ik niet meer weer.
Vandaag slapen we, nog steeds met G&G, dan weer met een Duitser, Lothar, op de kamer. Hij doet het ook rustiger, over de VF weg. Hij heeft zoals de meeste pelgrims die ik hier ontmoet eerst de tocht naar Compostela gedaan.
Morgen tot Vercelli, weer in een parochie Ostello, Hospitale Sancti Eusebi.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Campaniles, je kan er wel doorheen; De dorpen liggen nog wel op respectabele hoogte, wegens overstroming gevaar?; Waarom zijn bijen korven zo fel gekleurd?; Uitlopers van de vallei van Aosta; En soms ook lang opgaand; Valt er iets op?; Mooie balkonnetjes in Italië!; Dit is niet de Duomo maar een kapel op een kerkhof; Prachtig versierde kerk in Santhia.
Vanmorgen dus eerst nog naar het begin van de wereld kampioenschappen kanoën gekeken.
Ik heb er waarschijnlijk een goede 60 fotos van genomen. Ik probeer er negen uit te filteren maar die zie ja pas als ik dit bericht op de blog krijg.
Bij dergelijke organisatie komt nogal wat werk kijken en dus ook veel volk. Vooreerst peddelaars van overal. Vooral Zwitserland is goed vertegenwoordigd.
Enorm veel eigen clubleden, rode kruis mensen die opgesteld staan per twee - met veiligheidstouwen zodat er één in het water kan, Carabinieri, jury leden - per drie poorten twee, officials, pers en vooral een uitgebreide TV ploeg met volledige regiekamer en 7 cameras, alles te volgen op groot scherm, allé, het zijn wereld kampioenschappen hé.
Het is vooral een spectaculaire sport. Wel is het moeilijk om alles te volgen. Kracht en techniek zijn de sleutelwoorden om goed doorheen het kolkende water te komen. De derde deelnemer zette een zeer scherpe tijd neer maar kreeg een aantal straf seconden omdat hij een paaltje had geraakt.
En ze volgen elkaar in snel tempo op, de ene is pas halfweg als de volgende kandidaat als naar beneden duikt.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Het volk komt tot leven, het water doet steeds verder; Rode Kruis is present; Weegt bijna niks en is zo plat dat je er bijna niet in kan met je benen, van Carbon; Rode poortjes, achterwaarts te nemen; Gelukt; Rechtblijven; Zenuwachtig gedoe voor de start; Aandachtige toeschouwer; Rechts boven, ruiten aangedampt, wel hele nacht heerlijk geruis van het water.
Over de aanwezigheid van de Romeinen kan je in deze streek zeker niet twijfelen, om elke hoek (of berg) zie je wel tastbare bewijzen. De wegen, met vooral in het begin militaire bedoelingen, leiden allen naar Rome. Er waren dan ook geen andere verharde wegen.
Maar niet alleen de wegen zijn een getuigenis, ook de vele bouwwerken en stratenplannen zijn evenzeer grote getuigen.
Voor een verkenning van de Aosta-vallei zit je nergens beter dan in de stad van Caesar Augustus. Augusta Praetoria, zo luidt de originele naam van de stad die tegenwoordig bekendstaat als Aosta. Gesticht in het jaar 25 na Christus, als garnizoensstad op de route naar Gallië. Aan de oostkant betreed je Aosta door de Arco dAugusto. De triomfboog uit het stichtingsjaar van Aosta werd gebouwd ter viering van de Romeinse overwinning op de Salassi, die hier sinds 2600 voor Christus woonden.
Van hier snijdt een kaarsrechte weg van oost naar west door het autovrije hart van Aosta. Het symmetrische stadsplan van de Romeinen is perfect bewaard gebleven en zorgt ervoor dat je vrijwel nergens het overzicht verliest.
Er zijn nog zo veel monumenten die aan de Romeinse periode herinneren, dat Aosta ook wel het Rome van het noorden wordt genoemd: van een deel van de ommuring tot het Romeinse forum en de Porta Pretoria, de brede stadspoort met zijn drie doorgangen één voor strijdwagens en twee voor voetgangers. Maar het meest indrukwekkend is toch wel het Romeinse amfitheater, dat ooit plaats bood aan vierduizend toeschouwers. Er zijn sterke aanwijzingen dat het theater vroeger overdekt was geen wonder, want tijdens de winter daalt het kwik hier tot ver onder nul (terwijl dertig graden in de zomer niet ongewoon is). Met zijn 22 meter steekt de façade van het theater hoog boven alles uit.
Ook al draagt de vallei de naam van Aosta, het dal heeft naast deze ongepolijste miniversie van Rome nog veel meer te bieden. Aosta ligt aan de voet van Italiës oudste natuurpark, Gran Paradiso. Dit park was ooit het exclusieve jachtterrein van koning Vittorio Emanuele II, maar is inmiddels allang voor iedereen begaanbaar. Het is een lustoord voor wandelaars, mountainbikers en rotsklimmers. In totaal is er voor 475 kilometer (volgens andere bronnen zou dit 700 km zijn) aan wandelpaden uitgezet, door dichte loofbossen en slaperige dorpen, over groene alpenweiden en langs snel stromende beken, hoge bergmeren en indrukwekkende watervallen. Grote kans dat je onderweg enkele natuurlijke bewoners van het park tegenkomt, van gemzen, steenbokken en hele marmottenkolonies (heb al een marmot gezien) tot haviken en uilen.
Veel wandelpaden vertrekken vanuit het dorpje Cogne, vanaf Aosta een half uur rijden. Bij Cogne ligt ook de mooiste waterval van de regio, de Lillaz, die in etappes over een lengte van tientallen meters in een waterreservoir valt en op het bovenste punt te bereiken via een aantal trappen vaak bevroren is.
Rijd je vanuit Aosta niet naar het zuiden het park in maar volg je de rivier Dora Baltea richting westen en oosten, dan passeer je een groot aantal ruïnes en kastelen. Vanaf de 11de eeuw werd vanaf hier toegezien op de veiligheid van deze strategische doorgangsroute en bezoekers van koninklijke huize vonden er een gerieflijke slaapplek. De mooiste kastelen zijn die van Sarre, Fénis en Bard, al is het laatste meer een militair fort dan een kasteel. Forte di Bard, dat trapsgewijs opklimt naar de top van een rots, werd net als menig ander kasteel in deze regio gebouwd door de Savoye-dynastie. Tegenwoordig huist hier het Museum van de Alpen en zijn er diverse kunstexposities te bezichtigen. Het kasteel van Fénis is misschien wel het meest romantische in de hele vallei. Van de gekartelde muren tot de rechthoekige uitkijktorens, vrijwel alles aan dit kasteel is nog in uitstekende conditie. Maar ook vanbinnen is Castello de Fénis zeer de moeite waard.
Ik moet toegeven dat de streek me uitermate geboeid heeft.
Vandaag verlaat ik de vallei volledig en ga over naar der regio Piemonte. Enkel van hieruit was in de tijd van de Romeinen de vallei toegankelijk.
Piemonte, het geen feitelijk 'aan de voet van de bergen' betekent is daarnaast ook
'Il Fondatore', de stichter, van de Italiaanse Republiek in 1860; Mazzini, Cavour en Koning Vittorio Emanuele II komen allen uit deze streek.
Soms is het niet te geloven, als je iets zegt of schrijft blijkt het helemaal niet zo te zijn. Vandaag veel water gezien. Vooral dan het water dat uit de wolken valt. De rivier, Dora Baltea, krijgt nog meer water te verwerken. Het was voorspelt, dus geen gezeur.
Maar niet te geloven bij aankomst in Ivrea, een spandoek met aankondiging van het wereldkampioenschap kayak.
Vandaag is er voorbereiding van de deelnemers, parcour verkenning, en deze avond officiële opening. Vanaf morgen dus wedstrijden. Ik hoop dat ze op tijd beginnen zodat ik het nog eens kan zien, vanuit de slaapkamer. Ik lig namelijk onderdak bij de plaatselijke kano club, Ivrea Canyo Club. Gelukkig dat G&G gisteren al hadden gereserveerd. Er liggen ook deelnemers op de kamers en het bakske is vol.
Geen kayaks gezien, jawadde!
Vannacht constant het geruis van de barrages in de oren.
Voor vandaag dus vooral veel water gezien en gehoord. Ook de afgelegde afstand is niet mis. Maar de weg ging via het dal, er was geen plaats op de rotsen. Dus weinig of geen beklimmingen gedaan. Maar goed ook, met dat nat zou het toch super moeilijk zijn geweest.
Maar de Romeinen, die keren steeds weer. Ik denk dat ik vandaag letterlijk de Romeinse weg heb gevolgd, ook door sommige dorpen. Het is niet makkelijk om overeind te blijven op die ronde keien of doorheen die karresporen. Ik denk dat Patrick in dien tijd genoeg verstuikte voeten en gekneusde gewrichten zou moeten bewerken.
Vanavond ben ik dan aan een goede maaltijd geraakt, pizza Bustina met tomaten, mozzorella van binnen, spek, parmezaan en rucola. En een frisse pint mocht niet ontbreken, een Duitse. Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos: Vertrek; Smalle doorgang en stategisch toch nog een blokje gelegd, die Romeinen!; Karre smalle straatjes in Pont St-Martin; Op sandalen en tussen de karren, vragen om problemen; Overspanning 31,5m en hoogte verschil 20,25m; Bij regen of sneeuw vlug beneden; Eerst de klok gehoord, de kerk pas bij een uitgeregende wolk; Canoe?; Voor geoefenden!.
Verschieten doe ik niet zo vlug. Toen ik deze morgen op de wekker keek deed ik dat wel : 09u30! Me nog eens omdraaien om halfzes heeft wat langer geduurd dan voorzien. Het zal dan ook wel nodig zijn geweest, gisteren een grote afstand gelopen. Een derde bergop, een derde naar beneden en de rest van de tijd ongeveer vlak, ik werd het goed gewaar.
Net zoals vandaag trouwens, de afstand is ongeveer 24 km, maar ruim vermoeiend met die steile wanden die je steeds op moet. Dit komt omdat de vallei hier ongeveer op zijn smalst is. De rivier, de autosnelweg, de gewone weg, de landelijke weg, de trein en de wandelpaden moeten hier allemaal doorheen. Enkel de scheepvaart ontbreekt in dit dal. En voor gewone pleziervaart is het te ondiep of te woelig denk ik. En kayakers heb ik nog niet gezien.
Je mag me wel of niet geloven, vandaag voel ik voor het eerst deze tocht enige stijfheid in de beenspieren.
Nog een drietal dagen en dan komen we in de Po vlakte. De hellingen zullen dan wel langer worden maar, niet meer zo steil. Misschien speelt er dan weer iets anders in het nadeel van de pelgrim, droge wind en lange rechte wegen onder een loden zon. Net zoals gisteren regen gehad, vandaag voldoende om nat te worden. En de wind waait bij momenten flink in de vallei, wellicht komt die van Milaan.
Daar heeft het volgens G&G flink gestormd, met hevige regen en wind, waarbij enkele slachtoffers zijn gevallen. Ik verneem dat het ook in onze contreien flink geregend heeft, hopelijk voor niemand met ernstige gevolgen.
Verblijf nu in het dorp Arnad, een viertal kilometer voorbij Verrès. Ben door St-Vincent gelopen langs de walk of fame, niet voor filmsterren wel voor goochelaars. Of die hun kunsten ook mogen vertonen aan de speeltafel van het organiserende casino betwijfel ik.
De Romeinen zijn hier alom tegenwoordig. Als je als eerste een soort van banen hebt aangelegd, ook al is het maar voor één kar tegelijkertijd, laat dit wel duidelijk sporen na. Als je over dergelijke oude banen loopt krijg je een idee wat een immens werk dit allemaal moet geweest zijn. Rots wegkappen, op andere plaatsen stenen bij zeulen, bruggen bouwen en uitwijk mogelijkheden voorzien, ze hebben het allemaal gedaan. Hoeveel slaven hierbij het leven hebben gelaten kom je niet te weten.
Wel dat er een grote stroom goederen van het zuiden naar het noorden, en omgekeerd, getransporteerd werden. En dat dit via de meest makkelijk weg gebeurde spreekt vanzelf. Voor mij is dit heden ten dage niet zo, maar daar heb ik zelf voor gekozen!
En vandaag geen dieren gered, er wel een hele kudde herten of iets dergelijks tegen gekomen. Die liepen langs de hellingen te grazen of beter, de jonge scheuten van de struiken en bomen op te eten. De grote dieren buigen zelfs de takken om bij die groene en frissen twijgen en blaadjes te komen. Tot op een meter kon ik die beesten naderen, ze zijn mensen wel gewend want een deel droeg een bel om de hals.
Seffens wassen en de was doen, daarna gaan eten. Morgen is het feestdag in Italië, alle winkels dicht! Het magazijntje in de buurt is tot de middag open, dus weer geen nood. Ik moet wel opmerken dat het budget al lichtelijk is overschreden, Italië is wel degelijk duurder dan Spanje. Misschien dat in de komende dagen er meer parochies pelgrims ontvangen. Tot nu toe zijn ze ofwel gesloten of hebben ze geen tijd.
ciao
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: In dat putje van de vallei moeten ik door; Zouden die ook stellingen hebben gebruikt?; Chapelle pour Italien; Romeinse weg met duidelijke karrensporen, gemaakt door duizenden wielen; Zelfs dorpsstraten op kar breedte; En maar bladeren eten, en zelfs jonge takken; Korte stevige afdaling; Van daarboven; Hier ist!.
nota: Het eten is een beetje tegen gevallen. De pizzeria om de hoek was gesloten. Het restaurant bleek nogal ver te liggen, na meer dan twintig minuten was het nog niet in zicht.
Wel bleek er nog een café open te zijn. Bij navraag bleek dat er de mogelijkheid was om iets warms te eten. Giuseppe zei dat hij het even zou vragen, ik vond het direct ok. Het zou dit zijn of niks! En het heeft gesmaakt, dat van die saus en den honger hé!
