Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
11-05-2016
Chavengeois
Beste Lezers,
Gisteren avond nog hele tijd aan de blog gewerkt, fotos uitzoeken, bewerken, tekst voor bereiden en controleren, reacties lezen,als er zijn (bvb vanuit Steendorp).
Vandaag ben ik gestopt om 15u, juist bij aankomst in het dorp Chavanges.
De kerkklokken luiden volop, maar niet om me te verwelkomen. Het was een begrafenis, in de namiddag. Wellicht ook omdat er niet al te veel priesters meer zijn.
Ook op het gemeentehuis was niemand meer aanwezig. De winkel opende juist zijn deur zodat ik al zeker was van voldoende eten. Het brood was al op, morgenvroeg zal er wel weer zijn.
Vroeger stoppen kan je het eigenlijk niet noemen, vandaag eens geen dertig kilometerkes doen heet het nu. Alhoewel, over de D396, de hoofdbaan tussen Vitry en de D56, ter hoogte van Chavanges is het al 27km. Misschien toch!
Ik ben gelogeerd in Le Gilliard, bij Agnès en Jean-François Hougardy, een mooie en nette Chambres dHôtes.
Daarom ben ik al vlug aan het tokkelen. Alhoewel het traag vooruit gaat, Agnès zit al meer dan een uur te vertellen over de streek, de gezondheid, het dorp enz. Het koppel is afkomstig uit België, Namen meer bepaald. Met haar ouders vele jaren in Afrika gewoont, vooral Congo. Voor de job zijn ze als koppel in Algerij gaan wonen, laatst in Frankrijk. Dus wonen ze al vanaf 1989 hier in de streek.
Vandaag zou dus een gewone dag worden, niks speciaals te melden. Wel, op de middag zie ik een oudere man aan een info bord met kaart staan. Ik stap erop af en vraag hem of hij ook pelgrim is.
Bleek het een Australiër te zijn maar geboren in Italië. Michel stapt nu de VF en is vertrokken vanuit Canterbury, op 15 april. Hij had nu last van zijn rechter voet en daardoor ook aan de knie. Daarom zou hij nog slechts een viertal kilometer verder stappen. Normaal stapt hij, volgens hem uiteraard, tegen zes per uur. Hij was al naar Indië geweest om de Ganges af te stappen, tot de bron. Daar heeft hij dan een aantal flesjes gevuld met voor Indoes heilig water. Zijn rugzak woog toen ongeveer twintig kilo maar zijn Australische Indo vrienden waren/zijn hem eeuwig dankbaar. Ook heeft hij al van Noorwegen naar Finland gestapt en of course de route naar Compostela gedaan vanuit Italië. Hij was vooral tevreden dat hij tegen de eerste pelgrim die hij tegen kwam eens kon praten. Michel is nu 74 jaar oud en is pas begonnen met stappen toen hij, zoals ik, en retraite is gegaan. Bon, onze wegen kruisen elkaar nog wel eens, hij neemt waarschijnlijk de bus om een hondertal kilometers verder terug aan te pikken. (als het maar niet aan 6/U is)
Voilà, Agnès is pas weg, twee uur luisteren. Ze heeft hier een parler gehouden over universele krachten, geneesmethoden door handoplegging enz. Best interessant om dit allemaal eens te horen, daarvoor leg ik het typ werk graag eens opzij.
Morgen niet te vroeg op weg, tot Brienne-le-Château is het niet zo ver. Tenzij ik de GR neem, dan is het weeral 32km. Afwachten morgenvroeg. Het weer blijft warm maar regenachtig.
Nu Agnes nog bellen, het is woensdag niet.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Imker op het dak van zijn garage; Zo staan er veel te koop of te huur, dus geen vlees meer; Leuk op te zien; Ist nog ver; Typisch hier in de streek: Pans à Bois avec le Torchies; Houten kerkje van Drosny, zo zijn er zeven in de streek, uniek; Michel.
Het is bijna de gehele nacht blijven regenen. Goed zo dacht ik dan maar, dan is er misschien niks meer over voor vandaag. Vandaag dank ik dat er nog meer dan voldoende water over is om me nog enkele dagen nat te houden.
Om zevenen al wakker maar toch nog eens rond gedraaid op die heerlijk zachte matras. En als ontbijt mocht/moest ik de spaghetti overschot als ontbijt verorberen. Hij smaakte nog steeds lekker, zelfs iets pikanter. In ieder geval kon ik er de eerste uren weeral goed tegen.
Het pad van Sigeric liep een groot stuk langs het kanaal. En net als vorige dag trof ik een dood hert aan, drijvend in het water. Een uur later was het volgende slachtoffer er al, ditmaal al goed opgezwollen. Iets voor Pogny hoor ik iets in het water. Bleek het toch wel een zwemmend hert te zijn, een bok. Nu had ik een 150 meter ervoor aan de overkant van het kanaal een uitsparing gezien in de damplanken, juist ietske boven de waterlijn. Om dat beestje te redden moest ik het naar de overkant krijgen. Dus mijn ponjo uit, mijn rugzak op de grond en al lopend terug tot bij het beestje. Als het voorbij die opening zou zwemmen zou het verloren zijn. Op mijn arm gezwaai reageerde het maar half, het wou altijd maar naar die kant toe. Toen ik dan met mijn regenjas begon te zwaaien zwom het naar de overkant. Maar ik moest blijven zwaaien tot het eindelijk zijn redding in de gaten kreeg. Wellicht was er achter de damplanken een uitkolk want het beestje sloeg pardoes op zijn zij. Ik dacht nog als het nu zijn poot breekt is het alsnog over. Gelukkig kwam het recht uit de put en stond even paraplu, na te hijgen. Maar al vlug hervond het zijn positieven en verdween aarzelend in de bossen.
Verder valt er vandaag niet te veel te melden. Iets na de middag arriveer ik halfweg mijn dagtocht het dorpje Coulmier en zie enkele wagens geparkeerd staan. Aha, denk ik dan, eten in de buurt. Om de hoek een restaurant met op de menukaart Andouliette. Et voilà, le premier And est degusté.
Voor de rest regen en zonneschijn en vrij laat gearriveerd in Vitry-le-François.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Bedankt Michel en Jan voor de goede zorgen en het lekkere eten; Visser verscholen in het ; Zeer goede zwemmer, maar de kant is te hoog!; De overkant; In het gat; Even bekomen; En weg; Er is wat op komst; Toch even schuilen.
Gisteren tijdens de trip naar Châlons-en-Champagne zag ik dus voor mijn neus een schip het Canal latéral à la Marne opdraaien. Blijkbaar is mijn stapsnelheid ongeveer dezelfde als de vaarsnelheid van het schip. Enkele kilometers verder ben ik iets vlugger bij de sluis. Ik profiteer hiervan om een aantal fotos te nemen. Een goede dag en een praatje met de schipper is vlug gemaakt en au revoir volgt erop.
Hoe het komt weet ik niet maar weer kan ik het schip vlotjes bijhouden en bij de volgende sluis speelt zich hetzelfde scenario af. Nu neem ik wel meer fotos voor de sluis. Als het schip de sluis uitvaart ben ik al op weg en hoor de motor steeds zwakker en zwakker achter me.
De erop volgende sluis neem ik een korte rustpauze. Als ik terug wil opstappen ligt de boot al binnen. Ik stap op de schipper af en vraag of ik mee mag varen tot de volgende sluis. Hij denkt even na en knikt van ja. Als de peniche hoog genoeg ligt spring ik aan boord en leg mijn rugzak op dek. De schipper meld me op te passen als we bruggen passeren. Als ik mijn hoed af doe en zeg dat mijn haar al weg is lacht hij. Bij het buitenvaren roept hij me mee naar achteren. Ik doe mijn schoenen en kousen uit, het dek voelt warm aan. Ik blijf in de deuropening staan, de cabine is niet van de grootste en ik wil zeker niet in de weg komen.
Hij roept zijn vrouw voor koffie en we maken kennis. Thiry en Rosina kennen elkaar al lang, meer dan vijfentwintig jaar getrouwd. Ze hebben vijf dochters die zoals het vandaag past nog allemaal singel zijn. De oudste is vijfentwintig, de jongste 18. Een dochter studeert in Lyon voor advocat, een andere doet in- en verkoop van plezier jachten. De schipper zijn vader had het varen vaarwel gezegd toen hij 15 jaar oud was. Na zijn studies electriciteit heeft hij kennis gemaakt met Rosina, wiens vader ook schipper was. Zodoende nam hij de boot over tot ze een twaalftal jaren geleden besloten om het schip te verkopen. Dit deden ze voornamelijk om een vaste thuis te hebben voor de kinderen. Vorig jaar waren die kinderen dan allemaal groot genoeg en hebben ze besloten weer te gaan varen. De zelfstandigheid is natuurlijk ook een drijfveer, niet afhankelijk zijn van een baas is belangrijk.
Het vervoer over water via de kanalen brengt nog redelijk op.
Aan boord is alles voorzien uiteraard. Ook voor de schipper zijn er veel hulpmiddelen. De gps duidt precies aan waar op het kanaal de boot is, waar de sluizen zijn (met nummer), de naam van de bruggen en omliggende dorpen. Tegenliggers worden tijdig aangegeven met naam zodat contact kan worden genomen tussen de beiden. Ook het navigeren en sturen verlopen automatisch. Met behulp van cameras ziet de computer als het ware vooruit en stuurt bij waar nodig. Ook het invaren van de sluizen gebeurd computer gestuurd. Enkel de vaarsnelheid regelt de schipper. Uiteraard kan hij op elk moment ingrijpen en manueel overnemen. De diepgang van het schip mag niet meer zijn dan 1,8m, daarom vaart hij (nu leeg) onder ballast achteraan. Zo kan hij onder de bruggen met de cabine.
De bediening van de sluizen is geautomatiseerd, enkel nog voorrang aangeven is nodig.
Aan de hand van de vaarsnelheid heb ik kunnen vaststellen dat mijn stapsnelheid ongeveer rond de 5 km/u ligt. Dat zal wellicht wel iets minderen als ik de heuvels en bergen nader, en dat is overmorgen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Zachter komt de lichter naderbij;De THIROS; Schipper in actie; Zoals gisteren al gemeld: juist gepast; Ook just onder de bruggen; Schakelaar kwartslag draaien, voorrang om sluis binnen te varen; Koffie op de brug; Brug en sluis in C-s-M; Water tanken.
Zoals afgesproken met Viviane was ik om 07u30 present voor het ontbijt. Onze vriend Johan zat al aan tafel. Hij had niet boven willen slapen. De trap leek hem te gevaarlijk en hij had zich enkele dagen voordien bezeerd aan de rug toen hij was uitgegleden. Niettegenstaande hij dan op de zetel in het salon de nacht had doorgebracht leek hij merkbaar beter dan de avond voordien. Althans, zo leek het toch. De verhalen bleven maar komen, je kon er bijna geen woord meer tussen krijgen. Plots begon hij te beven. Geen probleem zei hij, het komt van het drinken van de koffie? Tja als je niet tegen koffie kan, waarom drink je er dan van? Ontbijten deed hij ook niet.
Afijn, al schuddend was hij naar buiten gegaan om even nadien een pilletje te komen innemen. Zijn maagkrampen en het schudden zouden straks wel overgaan. Ook had hij zijn maag ontlast.
Viviane keek me aan met een blik van wat hebben we nu en deed het drinkgebaar, le petite bouteille!
Mijn ontbijt was voorbij en ik gaf Viviane voldoende euros zodat mijn verblijf en een beetje van dat van onze visser was gecompenseerd. Hartelijk namen we afscheid, zowel zij als ik hadden van de avond genoten.
Gezwind op weg door de wijnvelden. Daar wemelde het van de telers die de ranken kwamen kortwieken. Een vriendelijk man gaf me een beknopte cursus van waar en wat er diende verwijderd te worden. Hij was eerlijk en zei dat hij de kleine velden onderhield, zijn zoon en personeel de steilere en moeilijk te bereiken delen. En het karretje hielp hem zijn rug te sparen.
Zo tegen tienen kwam ik al aan in Condé-sur-Marne, waar ik met Jan en Michel had afgesproken. Ik was nog maar pas geïnstaleerd voor het drinken van een koffie of die gasten waren er al.
Na de begroeting besloten om iets verderop te pic-nikken. Die mannen hadden echt alles bij, zelfs verse zelf gelegde eieren. Natuurlijk moest ik daar eens van proeven, en ja, viel best mee. Ik kreeg nog het adres van de camping mee, ook dat was al voorzien, en mocht dan rond de middag aan nog een dikke twintig kilometerkes beginnen.
Juist toen ik aan de samenloop van het Canal de lAisne à la Marne met het Canal latéral à la Marne kom draait een schip voor me het kanaal op. Terwijl ik mijn tempo aan neem merk ik dat het schip niet verder uitloopt, integendeel, heel zachtjes aan loop ik in. Hierover meer in een volgende bijdrage.
In Châlon-en-Champagne neem ik afscheid van de boot en begeef me naar het info kantoor. De camping lijkt toch nog wel een eindje weg te liggen. Maar erg vond ik dit niet daar ik wist dat mijn bedje gespreid was.
De douche, moet ik niet vertellen deed deugd. De zelf bereide spaghettisaus smaakte voortreffelijk.
Ze mocht wel ietske pikanter zijn geweest, maar mevr Desmet, de oorzaak ligt volledig bij mij. Toen ik vroeg of het pepertje je lippen kapot brandde als je er aan likte kreeg ik bevestigend antwoord. Dus raadde ik het ten stelligste af om de specerij in stukjes te snijden.
Niettemin werd de maaltijd afgesloten met een lekkere koffie. En als brave jongens kropen we op tijd onder de wol, ik alleen op een dubbel persoons lucht matras. Het heeft wel nog even geduurd alvorens we de slaap konden vatten. Het gegiechel ,met uiteindelijk tranen met tuiten, deed wel deugd.
En de regen wiegde ons daarna in slaap.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Madame Viviane; Stevige dijen nodig om met dit karretje naar beneden te stappen; Pic-nic met Jan en Michel; De boot draait voor me weg maar ik blijf lang in de buurt; Gigantische gevel!; Mijn verblijf, wel de linkerzijde; Verfrissend; Welke kok houdt wie in het oog; Spaghetti afgieten.
8 mai, le jour du commémoration. Il y a 71 ans, lAllemagne capitulait a Reims.
Lacte de reddition prévoyait la fin effective des hostilités le lendemain 8 mai à 23 heures afin que les ordres nécessaires puissent être communiqué à toutes les unités sur lensemble du front européen. La capitulation des troupes allemandes a eu lieu le 7 mai à 2h41 du matin dans une petite école rouge près de Reims. (dit werd nog eens overgedaan te Berlijn op 9 mei op vraag van vadertje Jozef)
Vandaag is het de herdenking van het einde van de tweede wereldoorlog in Frankrijk, nationale feestdag.
Het was heel rustig in de stad en vooral aan en in de kathedraal kon je rustig fotos nemen. Zoals overal in grote steden kan je op zondag, nationale feestdag of wat dag dan ook altijd wel een magasin vinden voor de nodige inkopen.
Van rust is helemaal geen sprake meer als je de stad verlaat en via het Canal de lAisne à la Marne naar Sillery stapt. Joggers, fietsers en wandelaars maken de tocht best aangenaam. Ook de verschillende kleine sluizen zijn de moeite waard. Gelukkig liep ik langs de goede kant van het kanaal, in de lommerte.
Een fransman sprak me aan in tEngels. Als ik een douche wenste kon ik het vragen in het jachthaventje van Sillery. Ook wist hij nog goede bakker enz. Goed bedoeld maar het ging hem om zijn Engels te demonstreren. De man vond ook dat hij een Belgisch klinkende naam had: Gilson.
Vanaf Sillery, waar ik geen douche heb genomen, de velden in, over de E 50 en de brug van de TGV.
Het was vandaag dan ook zeer warm, zeker tussen de wijngaarden. Eens je boven aan de bosrand aankwam deed de koelte van het bos deugd. In de buurt van Trépail kwamen donkere wolken opzetten. Ik was pas binnen bij mevr Jacqueminet Viviane en de eerste druppels vielen al.
Mevrouw moest nog dringende zaken regelen en opende de deur van een bijgebouw en zei: zoek maar een bed, douche en straks ben ik terug. Dat was dan wel al na achten.
Ondertussen was er nog een gast afgezet, door een vriendelijke Fransman per auto tot aan de albergo gebracht. De gast bleek al (8,5) acht en een halve maand op stap te zijn. Via de westkust naar Spanje, de camino Norte tot Compostela en dan terug via de camino Frances en doorheen Frankrijk.
De man zag er niet uit en je rook hem van ver. Hij zat er doorheen, daarom stelde ik voor om al een douche te nemen. Maar hij wou niet binnen alvorens hij zou weten wat het hem zou kosten. Hij was namelijk blut, geen geld, geen eten en niet weten waar te slapen. Zijn tent was nog nat, wellicht had hij al een paar dagen als clochard geleefd.
Gelukkig is de mevrouw begrijpend, het gasthuis is toch Donativo en ik zal hem wel steunen.
Dus morgen zal hij al naar Reims kunnen. Hij is als visser wel een en ander gewent, zegt hij zelf. De geur van de keuken komt me tegemoet, mijn honger gevoel stijgt met de minuut, het is ondertussen wel al 20u30.
21u45 en terug van tafel, eenvoudige kost maar honger is de beste saus. En het glas wijn mocht er wel zijn. Het blijkt dat Johan en Viviane elkaar al kennen. Viviane heeft Johan aan de kust leren kennen. Van zodra Viviane arriveerde keken ze elkaar aan en beiden maakten de klik onmiddellijk. Ik heb ondertussen al kennis gemaakt met de crendiatal boekjes die Johan bij elkaar heeft gespaard, indrukwekkend (aan elkaar gekleefd toch wel 'm lengte). Net zoals zijn verhalen over zijn emotionele ontmoetingen. Hoe meer hij er verteld, hoe minder geloofwaardig hij wordt.
Viviane runt al twintig jaar de Accueil Pélerin Domicile (APD). Het is een zeer opgewekte dame die, zoals ze zelf zegt te vlug spreekt. Dan zijn we met twee heb ik geantwoord. Ze heeft haar man verloren, dertig jaar terug, toen haar twee zoons nog erg jong waren. Voor beiden is het zien aftakelen van hun vader door kanker het meest bijgebleven. Zo zie je maar, het woord is weeral eens gevallen, en het komt terug in veel verhalen van pelgrims. Zo wist Johan nog het verhaal van een koppel dat toch wel erg traag hun weg gingen. Een van beide was op het eind van zijn leven en het was hun gezamelijke wens om deze tocht eens in hun leven te doen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Clovis en Remi; Spreekt voor zich; Aan het wieltje (boven) draaien en er komt water uit de teut; Bootje past er precies in, er kan geen eend meer bij); Rivier stroomt onder het kanaal door; Zeker bekent; Molen van waaruit de generaals toekeken op het slagveld (op veilige afstand) tijdens
beide WO. Nu opgekocht door G.H. MUMM als exclusieve ontvangst en feest ruimte; Amai, van de lommer in de zon; Trépail centrum.
En ik die dacht dat het onder de kerktoren rustiger was. Het luiden van het uur en halfuur stoort me niet, heb ik zelfs niet meer gehoord tot de klok elf maal sloeg. Dat komt doordat even daarvoor een house fanaat zijn kuren kreeg. Het gedreun, weliswaar gedempt, klonk in mijn niet geïsoleerd tentje duidelijk hoorbaar. Tot drie in de morgen heeft het monotone doem doem doem, soms afgewisseld met doem.. doem of doem dim doem geduurd.
Om halfzeven was ik al aan het inpakken, gewekt door de natuurlijke klanken. Omdat het niet gevroren had en er een beetje wind was verliep het inpakken vrij vlug, er moest niks gedroogd worden.
Bij dezelfde bakker nog een chocoladekoek en een croissant gekocht. Kwam ik daar dezelfde Nederlandse manager tegen. Waar ik geslapen had wou hij nog weten. Toen ik de kerk aanwees keek hij even raar. Toen ik zei dat ik tot Rome ging werden zijn ogen als .. groot.
Het was vandaag al vlug warm zodat ik mijn benen terug de kans gaf om een beetje van kleur te veranderen. Toch nog een andere weg genomen, rustiger, en rond elven te Hermonville. Weer enkel een bakker, voor iets anders terug tot Cormicy of Reims. Cormicy had ik door de alternatieve weg gemist, dus op naar Reims.
Iets voorbij de dorpskern kom ik een pijltje tegen met vermelding Via Francigena. Niet getwijfeld en mijn eigen route gevolgd, dus de route van Sigeric. Vanaf daar doorheen bossen en velden naar de stad van Clovis. En geen spijt van gehad, mooi tot in de stad. Als dit zo blijft én het weer houd zich goed zou ik wel eens vlug aan de Zwitserse grens kunnen staan.
De stad zelf is zoals zovelen. Te beginnen met een grote, verkeersvrije winkelstraat om dan aan te komen aan een prachtig en groots monument.
Binnen de kathedraal langs geweest bij de vereniging van Compostela,die ook voor Rome (VF) de zaken regelen. Dus mijn eerste Via Francigena stempel is binnen. Ook nog een lijst ontvangen met adressen die ik eventueel op mijn route nog tegenkom.
Bij het binnenkomen van de kathedraal werd ik onmiddellijk geassisteerd door iemand van Securitas. Hij vroeg of ik pelgrim was en wees aan waar ik de tafel voor pelgrims kon vinden. Eigenlijk kwam hij eens kijken of ruiken of ik inderdaad een goede rugzak had. Iemand mijn zijn hond in zijn armen vloog onverbiddelijk buiten.
Ben voor de avond gelogeerd in het CIS, Centre International de Séjour, met voor pélerins aangepaste prijzen (met ontbijt) én op loopafstand van de kathedraal. Hier voor 14 goed gegeten.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Vroeg gekwetter, vroeg op pad; Scheren op het gevoel; Eerste druivelaars in Guyencourt (off road); VF of GR 145; Steil maar fijn stappen; Wel nog een heel eind; Kunst onder de brug; Maquette geeft beter beeld; Eerste tampon van VF.
Bij het inpakken van de rugzak mag ik niet vergeten mijn bril uit de tent te nemen. Met deze zin begon ik vorige blog. Ook na het middagdutje mag ik niet vergeten dat de bril onderaan de rugzak ligt. Vandaag half slapend op mijn vergrootglazen getrapt. Nu stond er geen oor op halfzeven, alles stond in alle richtingen. Gelukkig niks gebroken en met de voorzichtigheid van een smid alles ongeveer in de plooi gebracht. Mijn zicht is niet slecht, ook het uitzicht valt nog best mee.
Vanmorgen dus eerst nog mijn verslagje geplaatst waarom ik al in Laon was aangekomen. Om tienen naar de kathedraal getrokken. Best wel indrukwekkend hoe men honderden jaren geleden dit allemaal in elkaar kreeg en wel zodanig dat het nu nog steeds overeind blijft. Nog even een stempel opgehaald op toeristische dienst en weg. Via kleine straatjes/steegjes en een steil pad de oude stad uit. Via een redelijk drukke baan eindelijk op de rustige D 903. Rustige en mooie dorpjes zijn het wel, zelfs te rustig want geen winkeltjes. Geen nood er volgen er nog genoeg en normaliter kan ik tot morgen vroeg verder. Maar ik vind helemaal niks, zelfs geen bar voor een koffie.
Wel heb ik LAbbeye de Vauclair bezocht, met errond een boomgaard (arboretum) waar ze verschillende rassen fruit cultiveren (of de oude bewaren). De moederabdij is deze van Clairvaux en dus van de Cisterziënzers.
Ook kom je voorbij de Caverne du dragon, een museum over Le Chemin des Dames. Wat verder zie je dan het indrukwekkende memoriaal voor de Baskische oorlogsvrijwilligers van 14-18. In de streek zijn trouwens ook veel begraafplaatsen van CWGC en Franse, Duitse, . Triestig om er zo veel te zien, al zijn het soms maar enkele graven.
Rond zessen in Craonelle aangekomen. Hier was enkel een kasteel waar ze geen kamers verhuurden, wel kreeg ik nog een vulling van mijn waterflesje. Ook al was ik redelijk vermoeid, de frisse drank bracht me erboven op zodat de 7,5 km naar Pontavert er zeker nog bij konden. Dus laatste zin van gisteren
Vandaag rustige dag, maar 22km, alhoewel je nooit zeker bent! is uitgekomen. Het zijn er weer 30 geworden.
Te Pontavert kondigde een groot bord een restaurant, hotel en feestzaal aan. De manager ging verder in het Nederlands en zei dat het weinig waarschijnlijk was om voor één nacht een kamer te hebben. Geïsoleerd was hij wel, geen kamer en ook geen eten, de gasten gingen binnen korte tijd aan de sjiek gedekte tafels. (lang weekend zeker!)
Weer verder richting de D 19, waar juist in de straat de dorpskerk staat. Langs beide kanten is er een mooi pelouzeke voorzien voor het plaatsen van een tentje. Nog mooier wordt het als iets verderop een persoon bij een bakker buitenkomt met enkele stokbroden in zijn pollen. Ik daarbinnen voor wat er nog rest. Rest er ook nog een pizza, die de man met plezier in vieren deed. Die man zijne pizza verkocht, ik eten voor vanavond en morgenvroeg. Is dit nog toeval? Bovendien bleek het achter de kerk nog rustiger en afgescheiden!Het heeft gesmaakt en nu vlug onder zeil.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: De Dame is toevalling; Nu met de zon in het Oosten (wel om 10u); Buiten kerkelijke zijbeuk; Pad in de stad Laon, weinig gebruikt wegens te steil, denk ik toch; Niks boucherie nie meer (Bièvres); Abbay Vauclair met arboretum; Iets tussen keizers, Napoleon en Wilhelm; Baskisch memoriaal, symbool voor onverzettelijkheid; Achter de kerk in een tentje (op tijd!).
Bij het inpakken van de rugzak mag ik niet vergeten mijn bril uit de tent te nemen. Gisteren morgen was het zover. Bij het vertrek nog even het kaartje raadplegen en . Moeilijk leesbaar. Oeps, bril mee opgerold met de binnentent. Terug uitpakken en vaststellen dat één oor op halfzeven staat. Toevallig ook het startuur. Vijf minuten later was, gelukkig met goed oor en zicht, de boel alweer weggeborgen en kon ik starten. De schapen sliepen nog en ik kon dus geen lawaai maken. Hoeft ook helemaal niet als je bij zulke prachtige morgen kan genieten van het natuurconcert.
Vrij vroeg mezelf ingesmeerd met factor 50. En het ging goed, ook goed vooruit, zonder te forceren. Rond de middag op een mooi dorpspleintje mijn laatste sauciske uit Ninoof opgepeuzeld. Wel geen geluid of beweging waar te nemen.
Iets na de middag kan ik de kathedraal duidelijk waarnemen. En dan denk je: nog een flinke dagtocht morgen, voor vandaag is dit te ver. Maar rond 15u, bij een kopje koffie, in het enige cafeetje dat ik ben tegen gekomen, lijkt de voorziene overnachtigsplaats Monceau-le-Waast alvast niet meer zo ver. Tegen vijven was ik daar al en er is niks te zien. En die kathedraal ligt daar zo te blinken, dus een tiental kilometerkes kunnen er nog wel bij. Zoals altijd wegen de laatste loodjes zwaartst. Dus die steile klim op die heuvel sprak mijn laatste dagkrachten flink aan. Tegen achten had ik al een fotoke van de tempel en een overnachtingsplaats in de vorm van een warm hotel.
Een klein
dineetje met een glaasje wijn gingen er dan ook goed in.
Het bijwerken van de blog duurde wel even, Wifi openen bleek moeilijker dan verwacht. Eindelijk bij de derde code van het hotel bleek het te lukken.
Wegens het late uur vanmorgen (2u) beslist om de tocht naar Laon te schrijven alvorens te vertrekken. Bij deze.
Vandaag rustige dag, maar 22 km, alhoewel je nooit zeker bent!
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Niet gevroren, wel een beetje wind, dus alles droog; Tweede blote benen dag, valt dat op?; Is dat Laon, een dagreis verder?; Middagrust, letterlijk; Op den bult staat .; Nog 19 km, effen doen; Zicht vanop de brug over de A 26; Nog eventjes doorbijten en op de tippen lopen; In de avondzon!
Na de vrieskou in Liessies, die ik dankzij mijn zilverpapier goed heb overleefd, met frisse (!) moed op stap richting Rome. Het wandelpad verder gelopen tot Glageon waar ik zou kunnen aansluiten op een stuk randonee tot Fourmies. Wel vond ik een diepe put (steengroeve). Door het zoeken wel een tijdje verloren, geen erg want tijd is er genoeg. Wel een drietal kilometerkes omgelopen om dan terug naast die put uit te komen. Het pad ernaast liep nog steeds dood op een immens veld. Dus wederom naar beneden, het dorp in en dan maar de D-baan genomen tot Fourmies.
Bij een pizza delivery station mocht ik ter plaatse er een naar binnen werken. Goed gelachen met die gasten, niet uitgelachen maar samen plezier gehad.
In Wimy staat een pijltje, je bent er voorbij voor je het weet, dat een wasplaats (Lavoir) aanduid. Een bezwete pelgrim ziet dit meteen en doet er de nodige zaken. Zelf genieten van de verfrissing en ook de was doen.
Iets na zevenen stond mijn tent opgesteld bij een schapenboer. De weide was zeker groot genoeg en in de naastliggende liepen ooien en lammekes voor het eerst in de wei. Mooi om zien hoe op het geblaat en gemekker de juiste kleintjes bij de moeder terecht komen en er een flinke snok aangeven.
Niettemin toch goed geslapen want ik moest geen schaapjes tellen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Waar zitten we? We? IK!; Prachtig wandelen in de morgen; Randonee niet gevonden, wel een putteke; Fourmies, klein is dit theater toch niet; Lavoir te Wimy; Voor mij alleen!; Schapen tellen; Eentje die niet goed hoort, bij de verkeerde ooi.
Weeral uitgevonden waarom Bloggen.be soms anders reageert. Als je eerst met de juiste lettergrootte begint, volgt de rest vanzelf. (goed hé)
Dag Vijf.
Het volgen van die Ligne 108 is een waar festijn. Weinig of geen volk, zeker niet zo vroeg. Rechte paden en wegels, het is dan ook een oude spoorbedding. Je loopt ook meestal uit de wind omdat die bedding veelal lager ligt dan de omliggende landerijen. Zoals aangehaald loop je zo Erquelinnes binnen. Iets voor twaalfen kreeg mijn LITTEREA PATANTIS er een stempeltje bij.
Langs de oever (!) van de Samber stond een bank, ideaal om mijn boterhammetje te eten. Een aantal kippen dachten er net zo over, zodanig dat ze de kaas bijna voor mijn neus opaten. Dus weg rust en hup twater over, Jeumont binnen.
Goed weer, gunstige wind en zin om te stappen, op naar Solre le Chateau, wel nog een eind weg. In Aibes een mussen huis gezien waar voor de venster een prachtige hond zat. Misschien dat sommigen het dier zijn ras kennen, laat maar weten.
Maar na de koffie in Solre volgde er nog een mooi pad door de bossen dat ik het weer niet kon laten. Rond de klok van zeven was het dan wel tijd om nog iets te eten en een slaapplaatske te zoeken. Wonderlijk genoeg bleek op een oversteek een cafeetje te zijn die nog plat du jour serveerden. Het was zeker warm eten en daarom alleen deed het deugd. Voila.
Vijftig meter verder was een picnic plaats, dus goed geschikt voor mijn tent. Weeral Voila, vlug geplaatst. Goed geslapen en weer zeer fris op.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Voie vert, spoorweg bedding; Juist over de grens, Jeumont; Aan de Sambre, voor de fabrieken van Jeumont Electric; Hoe alleen eten; Mussengevel met waakhond; Solre le Chateau prachtig pad tot Liessies.
Met de vrieskou opgestaan, eventjes op de tanden bijten.
Vlug de nodige klederen bovenop de rest getrokken. Eigenlijk viel het best mee,
enkel mijn handen bij het opvouwen van de tent deden even pijn. Voor de rest
ging alles zijn gangetje, eten, drinken, tanden poetsen, wass . iets minder.
Korte tijd later denk je er niet meer aan. Het werd steeds
beter. In Strepy was ik op het schijten van de markt. Voor 1
had ik een appelsien, een appel en twee bananen. De scheepsliften van
Strepy/Braqegnies zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. In Binche
aangekomen heb ik nog een telefoontje mogen beantwoorden. Een van de twee, zeer
gedienstige hostessen had contact opgenomen met een oud collega die ook al naar
Santiago was geweest. Na nogal wat
telefoons kwam ik terecht bij een Hotel de Ferme. Een zekere Michel wou me wel
te slapen leggen als ik geen bezwaar had om op de hooizolder te slapen. No problems!
Toen ik een uurtje later ter plaatse was werd ik verwelkomd
door de dochter. Via gsm, ook op de boerderie, kwam Michel met zijn ega vlug
ter plaatse. Het was niet voor de profijt, maar zijn vrouw vond dat het hooi
wel een beetje verleden tijd was. Dus, Michel zijn zuster, in de nabijheid, nam
af en toe ook gasten in huis. Voor 30 kon ik blijven slapen, wassen, eten savonds
én ontbijt met bovenop nog de was gedaan. Dus ik met de wagen van de dochter
mee om de 500m te overbruggen. En weeral een topper meegemaakt. Anne is een
uitstekend onderhouden persoon. Na mijn wasbeurt kwam ik in de keuken met het
vuil goed. Het gesprek is niet meer stilgevallen. Ook bood ze een biertje aan.
En daar was ze best trots op. Het was/is gebrouwen door een van haar zoons. Die
is naast ingenieur (bij de concurrentie Vinçotte Luxembourg) ook brouwer. Zijn
ARA Miss is een meer dan voortreffelijk bier. Misschien iets voor de Objectieve
Bierproevers om dit aan hun leden voor te stellen. Ze zullen er wel voor naar Aarlen
moeten rijden. Maar het is zeker de moeite.
Afijn, tegen zessen kwam haar man Christian thuis van zijn
werk. Heel aangename vent. Zijn hobbys zijn velerlei onder andere fietsen. Hierdoor
had hij een grote kennis van de paden in de streek. Dank zij hem heb ik dan ook
gekozen om de voie verte te nemen, recht tot Erquellines, Ravel Ligne 108. Als
je ooit in de buurt bent, er is veel te zien en te beleven. Tot daar het promo
gedeelte.
Bij deze bedankt Anne en Christian, het was een mooie avond
met een goed gesprek, jammer dat ik ben vergeten te betalen. Beste lezers, deze
openstaande rekening zal alsnog op een andere manier worden vereffend, Anne is
al op de hoogte. (het is niet dat ze er wakker van ligt)
Nog dit als overeenkomst tussen de gemeenschappen: Michel
zijn vrouw is van Ieper, spreekt dus nog vloeiend Vlaams, de dochter niet meer.
Michel en Anne hun ouders zijn afkomstig uit Gooik, hun vader kwam met zijn
ouders mee op elf jarige leeftijd en spreekt nog steeds zijn moedertaal. De
grootouders van Christian zijn ook afkomstig uit Vlaanderen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Geen plekken op het zeil, wel ijs; Mooie
winterfoto; Droogtijd en ijs verwijderen; Lift van Stepy; Canal du Centre,
Historisch Erfgoed, de moeite!; Ook Terrils; Koolputters woningen; Binche
vergeet zijn verleden niet.
Ik heb begrepen dat mijn lettergrootte niet voldoende is. Wel, ik heb al van alles geprobeerd maar het lukt niet. Toch wil ik verder werken met het systeem van mijn tekst (en foto's) eerst voor te bereiden en dan alles in te voeren via bloggen. Mijn vingers zijn minder geschikt om op een klein klaviertje te tokkelen. Vorig jaar heb ik meerdere keren mijn tekst (of iets dat er nog op geleek) moeten overdoen. Blijkbaar zijn er een aantal automatische toets verbindingen die ervoor zorgen dat je alles kwijtraakt. En dat is best frustrerend.
Dus,als de tekst ietsepietsie te klein is, met ctrl en scroll kan je die nog altijd aanpassen aan je scherm. Als je nu moest weten hoeveel keer ik al heb moeten corrigeren, amai....
Vanaf nu copy en paste!
Beste Lezers,
Gisteren ben ik met goed weer vertrokken. Carlos heeft me nog twee uur vergezeld, hij moest dus ook een eindje terug, ik denk dat hij niet voor twaalf aan tafel zat. Bedankt C.
Het weer werd steeds beter en de wegen waren uitstekend, klein en fijn. Tot Rebecq ging het dus prima, daar ben ik waarschijnlijk weer een weg vergeten. Niet getreurd zeg ik dan maar, sGravenbrakel is ook al een goed eind op weg. Het stappen ging prima maar de zon begon al wat lager te staan en dus was het tijd voor nachtrust.
Een kleine vaag buiten Braine le Comte leek geschikt voor een tentje. De persoon die nog in de tuin was, er recht over, dacht dat het van een boer iets verderop was. Hij dacht wel in het Engels, dus no problems. De tent was vlug opgezet, de bodem was wel niet optimaal maar het zou wel volstaan.
Zoals de bodem was dan ook de rust. Niettemin heb ik nog heel wat uurtjes geslapen.
De morgenstond had nu wel degelijk ijs in de mond. Het had goed gevroren, zelfs de binnenkant van het zeil was wit.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Selfie bij het vertrek in de buurt van Ninove; Ninoof; Heikruis, Adieu Vlaanderen; Rebecq, niet ver genoeg; sGravenbrakel dan maar; Mijn stokken vallen op! Mag niet meer gebeuren!
Extra nieuws, blijkbaar lukt het nu wel via de mini PC van Roel. Hoera dus!
Vandaag goed aangekomen, niet in omvang, wel in Pamel. TV Oost zei Ninove, eigenlijk is het Roosdaal, gelegen in Vlaams Brabant. Voor het gemak en omdat iedereen het weet liggen is Ninove makkelijker en het is tevens de oudste, stoutste en wijste stad van het land.
Zonder regen en onder begeleiding van Ann en Carlos ging het goed vooruit. Wel is het gevoel van gisteren in mijn rechter grote teen vandaag bewaarheid geworden. Een blein heeft zich aan de binnenkant gevormd, geeft geen pijn maar het is best dat het zo rap mogelijk weg is. En dank zij de goede zorgen van Myriam én met behulp van Bactroban (nu is het Neobacitracine!) is het euvel tegen maandag achter de rug. Anders kan je nog steeds doen alsof de blein er niet is. (Helpt altijd!)
Heb deze middag een klein dutje gedaan van 2 uur, dus eigenlijk overslapen. Moet je maar kunnen overdag.
Vanavond een heerlijke schapen stoofvlees met dillesaus en wortelstoemp gegeten. En natuurlijk mag een blonde Witkap hier niet ontbreken.
Voor 1 mei is er traditiegetrouw mooi weer voorspeld voor de sossen. Het is dus al precies een jaar geleden dat ik naar Santiago ben vertrokken. Tempus Fugit.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Nog niet ingetreden, ook niet gedronken in Affligem; Ik kan nog wel Pap zeggen; Aan de Dender, bye Ann; Aan de Dender Hi Carlos; Witkap; Bleinen in goede handen.
Beste Lezers,
Gisteren schreef ik over D-Day, Today schrijf ik over vandaag.
Vanmorgen toen de deur achter me dichtviel, na nog een bezoekje aan Esthelle en Paul, viel direkt mijn oog op de mobiele kraan. (De kraan kwam van De Brandt uit Baasrode. De firma is gevestigd juist naast de overzet.) De collector zal normaliter vanavond al op zijn plaats zitten, voor eeuwig en 30 jaar.
Ik zal het niet meer meemaken dat die nog eens aan de oppervlakte komt. Alhoewel als die nu toch eens scheef zou zakken in de blurp. Maar nee, de houten palen en het beton houden het wel een tijdje, de OLV kathedraal rust wel op koeienvellen. Vanaf nu genoeg over de riolen, we schenken klare wijn.
Vanmorgen dus, eerste taak, geld afhalen en daarna naar het groentekraam om fruit. Om negenen kwamen we binnen bij Rita, zoals beloofd om een laatste Palmke te degusteren. De man van TV-Oost zou langskomen voor nog een kort interview, dat gisteren avond nog telefonisch was aangevraagd. Waarom zou ik dit weigeren, het geeft naam bekendheid voor ATOR en zijdelings natuurlijk ook voor KOTK. Dat er door dit TV optreden eventueel meer sponsor geld binnen komt is dan ook mooi meegenomen.
Het opnemen verliep wel enigszins anders dan voorgesteld. Door de werken in de gemeente was de reporter al later. Tot overmaat van ramp kon hij uiteraard niet parkeren op de markt. Toen ik al bij Digna stond op AC De Zaat kwam de arme man aangelopen. Uiteraard diende er het een en ander over gedaan te worden. Zo natuurlijk mogelijk plaatste Digna haar stempel en paragraaf opnieuw in mijn boekje en wenste de gemeente secretaris me het beste op mijn verre voettocht naar Rome.
En natuurlijk zou reporter laat ook graag nog wat filmen bij Rita, dus terug naar de markt, voor nog een laatste Palmke en enkele interviews ter plaatse.
Afijn, de hele circ nam nogal wat tijd in beslag en de uit wuivers stonden te wachten op AC De Zaat. Gelukkig heeft het gemeentebestuur in de tijd van de verbouwing heel scherp vooruit gezien. Dankzij de imposante hal konden alle afscheid nemers in den droge op me wachten.
En ik moet zeggen dat het toch weeral een mooi gebeuren was. Zelfs vanuit Schoten en Schelle waren er vrienden gekomen. Ook het gemeentebestuur was goed vertegenwoordigd met twee schepenen en de al eerder vernoemde secretaris. En ik vind het tof dat de PIN TEMSE Stroomopwaarts nu op mijn rugzak prijkt. Overal kan ik nu vertellen over de gouden sleutel van St-Pieter, niet alleen deze op de pin maar ook deze op het schild van de vereniging AIVF.
Al met al ben ik een dik half uur later vertrokken, juist op tijd om te laat te zijn aan de overzet in Tielrode. Weer een half uurtje wachten, tijd voor een banaan en een drankje. De overzet in Baasrode was dan weer juist gepast.
Samen met kozzen Eric ging het goed vooruit zodat we om 14u48 aan de kerk stonden in Lebbeke. Moet het toch wel lukken dat de bus naar St-Niklaas om 14u53 al voorreed. In plaats van misschien nog een laat . P een korte begroeting en Eric verdween met een busvaart achter de hoek.
Ondanks de wind en de regen op een normaal uur aangekomen (16u40) in den Boomgaard te Moorsel.
Na een verkwikkende douche heb ik nog de was gedaan zodat ik morgen vroeg weer in orde kan vertrekken. De eerste dag is voorbij, de kogel is door de kerk, er is geen weg meer terug. Mede dankzij een kompas met thermometer (dat naast de pin hangt) kan ik nu niet meer van het rechte pad afwijken.
Ook nog dit, vanmorgen ging het over alleen zijn. Wel zie, even voor Moorsel stopt een auto naast me en vraagt de chauffeur me of ik Nordic walking doe. Als ik negatief antwoord kent de man opeens het verschil. Dat Nordic gedoe was gewoon een aanleiding om even te vragen waarheen de tocht leid. Even later in een klein restaurantje zit ik naast een ouder koppel. Voor je het weet ben je aan het vertellen. Ook de man zijn beide schoonbroers zijn al naar Compo geweest, wel met de fiets en hij was volger met de wagen. Voila, nooit alleen!
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Mobiel kraantje van De Brandt; 1e Stempel; Poseren, ook voor TV; Temse Stroomopwaarts opgespelt; (voor)Laatste Palmke; NIET de laatste keer; Met de kozzen; En Weg.
Men vraagt me regelmatig hoe het is om zo lang alleen te zijn. Het antwoord is vrij eenvoudig, men is nooit alleen. De dagen dat ik niemand tegenkom en een klein woordje zeg zijn zeldzaam. Ook ben ik in gedachten nooit alleen, Agnes, Jorg en Evert, familie, vrienden en kenissen reizen als het ware met me mee.
Ook de gedachte aan de mensen, die dit geluk niet kunnen meemaken, helpen me vooruit. Bij deze wens ik dan ook het beste aan allen die met Kanker in aanraking zijn gekomen. Annemie, Jamie, Eddy, Kristine, Rita, Paul, Agnes, Staf, Maria, Christianne, Lilliane en ... zijn allemaal patienten uit de familie of kennissenkring.
De doelstelling van de tocht is dan ook religieus in de zin van verbondenheid en de helpende hand tussen mensen onderling.
De regen die nu valt maakt het pad proper, denk ik maar. Na regen komt Zonneschijn.
Goedendag nog thuis, aan de katjes en hop, schoenen aan en op weg.
Vandaag is het bijna D-Day, nochtans is de beslissing al lang gevallen. Morgen begint dus de pelgrimstocht naar Rome, de Via Francigena.
Wat het weer ook is, morgen om 09u30 vertrek ik. Niet zoals vorig jaar, toen de deur achter me dichtviel, maar wel vanaf het Frans Boel plein. Het is de bedoeling om via Rita, voor een laatste Palmke, naar de burgerlijke stand te gaan om mijn eerste stempel in mijn boekje te laten plaatsen.
Daarna is het richting Tielrode, om de overzet naar het land van de Zeeldraaiers te nemen. Dan volg ik de Schelde tot St-Amands en ga door de polder tot de overzet van Baasrode. Vandaar is het bijna recht naar beneden (op de kaart dan toch) over Lebbeke naar Moorsel. Daar zal na 26 km het eerste rustpunt welkom zijn. De eerste loodjes wegen bij dergelijke ondernemingen namelijk het zwaarst. Over ongeveer tien dagen zullen de spieren over gans mijn lichaam zich hebben aangepast, zullen de voeten wel of geen mankementen vertonen en zal het weer al wat beter zijn.
Nu nog alles op zijn plaats krijgen in de rugzak en morgen fris weer op, op weg voor enkele weken.
Ik heb al een kandidaat om een eindje mee te stappen, tot Baasrode. Zaterdag is er ook al een fietser kandidaat om me een eindje te vergezellen. Veel zal afhangen van het weer.
Nog eventjes iets over de werken, in de put aan de Vrijheidsstraat is de kwelp zodanig dat voor elke afgegraven decimeter men de damplanken naar beneden moet krijgen. Als men onder de pas zit kan met houten palen in de grond duwen. Hierop komt dan een betonlaag waardoor de draagkracht van de bodem voldoende moet zijn voor de collector. Deze zou dan morgen iets voor- of op de middag op zijn plaats gezet worden door middel van een serieuze mobiele kraan.
Ik zal er dus geen fotos van kunnen maken, jammer voor het nageslacht.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Afgraven kwelp; Niet betrouwbare ondergrond; Boomstammen als fundatie; Betonnen vloer boven de bomen; Riool Kouterstraat; Vrijheidsstraat is geveld.
Ik ga hier nu niet beginnen zagen over het weer. Het komt zoals het wil, de weergoden doen toch hun goesting en ik kan me daar goed in schikken.
Zoals het vandaag al is geweest heeft het ook weeral een voordeel, deze morgen zijn we niet gewekt door de graaf en andere machines. Tot 08u heb ik in mijn bed gelegen en redelijk goed geslapen. De pijn in mijn nek is drastisch verminderd, ik kan terug zowel op mijn linker en rechterzijde slapen. Tegen vrijdag verwacht ik dat er geen problemen meer zullen zijn, wel zal ik nog een tijdje de nodige voorzorgen dienen te nemen. Warm houden is er een van. En niet te bruusk omkijken, dus voorzichtig met het lijf naar links en rechts loeren alvorens de weg over te steken.
Vriend Raoul heeft mijn blog meer bekendheid gegeven door de leden van de 4Kronen van mijn pelgrimstocht op de hoogte te brengen. Alvast mooi meegenomen, kwestie van de sponsoring hé!
Sinds vorige week dinsdag heb ik geen stap meer gedaan met de rugzak. Vermits ik al van vorige donderdag problemen ondervond met de soepelheid van de nek vond ik het raadzamer om ook niet meer te spitten in de tuin. Jammer, ik hoop dat andere jonge krachten het karweitje kunnen afwerken.
In de straat gaat het wel goed vooruit. Ondanks de 1e regendag sinds begin van de werken denk ik dat de eerste vertraging gisteren is vast gesteld.
Vorige vrijdag is men begonnen om het kruispunt Vrijheidsstraat open te leggen. Om de collector in de plaats te krijgen van de bestaande buizen dienen deze uiteraard verwijderd te worden. Om inkelven van de wanden te voorkomen plaats men stalen wanden. Het blijkt dat de onderliggende grond niet stabiel genoeg is om het gewicht van de collector te dragen. Volgens een peiling met een houten balk, die met behulp van een graafmachine in de grond werd gedreven, blijkt die 'harde' nog wel eventjes dieper te zitten.
Om eventuele verzakkingen in de toekomst te vermijden dient er dus verder gegraven te worden tot op de 'harde' en de blubber vervangen te worden. Ik hoopte de werkzaamheden van het plaatsen van de betonnen bak te kunnen meemaken, helaas pindakaas.
Het vertrek vrijdag nadert met zeven mijls laarzen. En die heb ik niet, dus nog even alles grondig controleren, wegen en afwegen, de route nog eens doornemen, enz. enz. De rugzak pakken is niet zo'n probleem, alles in een zak en ok. Nog een beetje plaats overlaten voor de ravitaillering is zeker zo belangrijk. En het weer, dat is zoals in het begin aangehaald onberekenbaar.
grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Boordstenen aan 'mijn' kant vanaf de Ph Haumanstraat tot aan de Apotheker; Doorrit vanaf de G Gezelleplaats naar de Ph H-straat al in gebruik; ; Overpompen afvoer water vanuit Kouter en Scheldestraat naar A Wautersstraat (2x); Plaats waar de collector moet komen; Problemen met ondergrond-peilstokje; Geen bedrijvigheid = Regendag = Rust; Francigena komt vlug naderbij.
Kan het niet laten, blijkbaar. Maar dit is om te oefenen op de mini laptop Packard Bell, getuned door Raoul. Nog eventjes wat foto's van de werken in de straat. Het is nu definitief, geen verkeer meer op het kruispunt van de assen August Wauters- / Kouterstraat en de Vrijheid- / Scheldestraat. Toch wou er nog eentje doorheen en langs Maria Speleman in de Scheldestraat, pech, rechtsomkeer. Het voorlopig traject dient men wel voorzichtig op te rijden, kwestie van de voorbumper te sparen.
Zeg dat ik het gezegd heb!
grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Elke avond platwalsen (niet walzen); Volledig gesloten, voorlopige baan in gebruik genomen; Kruispunt opbreken; In de A Wautersdreef; Bijna alleen in de stoffige woestijn; Alles nieuw!; Toegang tot No 26, met extra trapje!
Als iemand het over 'mijn straat' heeft bedoeld die persoon meestal de straat ' waar ik woon'.
Ik woon nu in 'mijn wegel', maar het dient gezegd, zolang het niet te veel regent valt het wel mee, elke uur de gang uitvagen is makkelijker dan de modder afschrapen.
Langs 'mijn kant' van de straat, de pare kant, zijn de aansluitingen gerealiseerd tot de Imwo Gaanderij. Ik vermoed dat men wacht met aanleggen tot de grote betonnen collector op zijn plaats is gebracht. Hiervoor moeten nog enkele werken gebeuren. Vooreerst heeft men op de kruising Pastoor Boelstraat en Paterstraat de riool richting Kouter dicht gemetst. Het water dat van de Schoolstraat en de Eeckhoutdriesstraat komt wordt afgeleid via de Paterstraat. Het kruispunt August Wauters-, Schelde-, Kouter- en Vrijheidsstraat wordt volledig afgesloten deze avond. Enkel het verkeer van en naar de Scheldestraat kan via een tijdelijke weg. Deze weg loopt als het ware doorheen de Martex, Lilly-Marleen en de tabakswinkel van Bressinck. De Philemon Haumanstraat blijft eenrichtingsverkeer maar wel in de omgekeerde richting, dus naar de Kasteelstraat. In de Boodstraat blijft het parkeerverbod geldig.
Tot daar de werken.
Dinsdag ben ik op een laatste oefentocht getrokken richting Haacht. De Jan (Voetstappen in Vaderlandsche Bodem) en de Ronny waren ook van de partij. En als je Ronny zegt is ook zijn brave viervoeter de Catsjoe present. Het beestje stond ons al op te wachten, ook zij heeft er veel plezier aan, wandelen en spelen in het bos.
Op de start en aankomst plaats Rijmenam namen we rond elf uur de start. Als je de verplaatsing met de auto doet, dien je in tijden van de ochtendspits er rekening mee te houden dat voor een afstand van een goeie vijftig kilometer je zeker anderhalf uur nodig hebt. (met de trein ...)
We volgden de Dijle tot de Hansbrug waar de bokes werden doorgespoeld met een frisse witte wijn. Verder volgden we het Antitankgracht tot aan de meersen. Doorheen dit drassig gebied voor Wespelaar zijn voetbruggen aangelegd.
Het antitank kanaal (een onderdeel van de KW-linie -Koningshooikt-Waver) kwam klaar in mei 1940 en moest er voor zorgen dat Antwerpen beschermd was tegen de zware tanks van de Duitsers. Deze trokken er gewoon met een boog omheen. Het belang van deze werken blijkt nu, het is een mooi stukje natuur waar het goed wandelen is. De rivier de Dijle voedde deze grachten gordel van water via een sluizen systeem. Ook de Dijle is een getijde rivier waar tweemaal daags het water in een andere richting stroomt. Wij gingen dus stroom opwaarts ofwel op de Linkeroever.
In Wespelaar bleek er maar één café open om onze dorst te lessen. Jammer genoeg tapte men er Jupiler. Dus werd het voor mij een donkere Westmalle, ook niks mis mee natuurlijk. Verder langs bos en af een toe een stukse baan bereikten we tegen 18u45 terug Rijmenam. In café Bleekhofje (onder den toren) bleek men wel een goede Primus 33er te kunnen degusteren, wat ik dan ook deed.
Nog deze wijsheid om af te sluiten. Bij de vraag aan een herder, die op de dijk van de Dijle liep met vijf honden en een kudde schapen, "Hoeveel schapen heb je hier lopen? " kwam volgend antwoord: "Eens zoveel als de helft!". En op dezelfde lijzige langzame monotone toon kwam even later het vervolg: "En der is er nie een van geloochen".
We lagen in een deuk. Ik wou nog vragen hoeveel honden hij had maar we konden niet meer van het lachen. Ik zou wel graag hebben gehoord dat hij "twee eneen halve hoond hat".
Grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: De voorlopige afvoer; Oeps, vergeten dat de wasmachine nog draait; Leidingen even een beetje optillen; Bij buren liggen de afvoeren meer dan twee meter diep, net mijnwerkers aan de slag; Aansluiting nr 26 gerealiseerd, rood vuilwater, grijs hemelwater; Aanleg voetpaden; Aanleg parkeerplaatsen; Alles dicht, voetpaden opgeruimd.
Gisteren heb ik me een eenvoudig digitaal cameraatje aangeschaft. Hiermee zijn de foto's die ik op mijn blog plaats wellicht beter van kwaliteit dan deze gemaakt met mijn gsm. Alles voor de geachte lezer!
Het is een Sony, DSC-W810 en weegt maar 127 grammekes. Het kan 20.1 Mega pixels aan met een 6x zoomlens. En de afmetingen (50x22x54 mm) maken dat het perfect in de hand ligt.
Ik dien ook maar één draadje mee te nemen want de batterij kan opgeladen via mijn ander materiaal.
Volgende week doe ik nog een dagtocht met volledige bepakking. Ik denk wel dat alles dan in orde komt, de tocht van deze week was de volgende dag al verteerd.
