Ik heb drie zonen en de jongste was en bleef toch altijd mijn 'baby'.
Het was altijd een knuffelkind met een zacht karakter.
Motorisch was ie niet zo handig, hoewel hij wel net als zijn broertjes, voor de eerste verjaardag kon lopen, maar daar was ook alles mee gezegd want wat betreft de rest van de ontwikkeling schoot het niet erg op. Hij was altijd erg houterig, zat ook nog heel erg lang op eigen verzoek in de buggy, leerde maar steeds niet zelf te fietsen en ook de zwemlessen duurden eeuwig.
Groot was ons aller verbazing ook, toen hij aangaf naar een nieuw soort onderwijs te willen, Havo in combinatie met 'Scholen in de kunst', helemaal in de kinderschoenen en er was een speciale selectiedag waarvoor hij wonder boven wonder slaagde.
Het avontuur begon, zowel voor de leerlingen als de docenten, het was een experiment. Havo met aanvullend kunstvakken, veel toneel, dans en zang.
Het was een hele leuke tijd, we moesten de ene dag komen opdraven op een theatervoorstelling, dan weer naar een uitvoering van de band waarin hij zat. Hij kreeg gitaarles en dat pakte leuk uit, later leerde hij zichzelf piano spelen en een tijdje wilde hij ook acteur worden en we schreven hem in bij een castingbureau.
Het was een leuke, spannende tijd, af en toe een auditie en één keer kwam het bijna tot een hoofdrol in een kinderspeelfilm, van de 800 jongetjes van zijn leeftijd schopte hij het toch maar tot de laatste tien.
En ik weet nog dat ik met mijn moeder in Theater de Flint in Amersfoort ging kijken naar een musical waarin hij speelde. Hij danste de sterren van de hemel en met ooen mond keken we elkaar aan. Was dat nou onze harkerige baby? Het was een feestje om naar te kijken.
Verder dan een figurantenrol in een Albert Heijn commercial is het nooit gekomen.
Toch kwam hij goed terecht en heeft hij nu een hele leuke baan in de ICT, helemaal niks te maken met theater dus.
Maar het belangrijkste was toch het moment dat er een meisje in zijn leven kwam en hij de stap nam om samen te gaan wonen.
En een paar maanden geleden belde hij.
'Mam, ik ga vragen of ze met me wil trouwen. In Parijs.'
Ik werd er emotioneel van. Zo romantisch. Zo lief. Het is zo'n leuk setje, die twee, voor elkaar gemaakt gewoon.
...is er al veel veranderd. Ik verbaas me er toch steeds weer over, hoe snel het allemaal gaat. de eerste dag is een dag van verbazing, wennen.....stilletjes in een hoekje zitten en veel, heel veel indrukken. Het is ook niet niks, halen we ze zomaar weg uit hun vertrouwde omgeving, weg bij hun moeder en hun zusjes. Dan is er een enorme Viszla die denkt dat zij de moeder is en jullie bemoederd, nóg een grotere Viszla die jullie heel erg leuk ook vindt en een teckeltje die het best vindt, maar er ook niet echt op zat te wachten op zijn oude dag. En dan nog een kater, Felix, die vindt het allemaal maar niks. Het is wennen, geen moedermelk meer, maar brokjes en vlees, koffiemelk en lekkere hapjes. Moe van alles, dus veel slapen. Maar vandaag is er een nieuwe dag en alles begint te wennen. Een dag van spelen, rennen, eten en drinken, nog steeds veel slapen, maar wel minder. Gaat vast helemaal goedkomen.
Toen we in maart Felix (onze kater) op gingen halen, was het eigenlijk de bedoeling dat we twee broertjes namen. Maar Felix had alleen zusjes en nog een broer uit een eerder nest, maar die vond ik te oud. Ik was bang dat zo'n oudere kater een probleem zou worden met de honden samen. Maar nu het zo goed gaat tussen Felix en de honden, besloten we er alsnog een katertje bij te nemen. Er was een nestje in het dorp. Er zullen wel meer nestjes zijn, maar een nestje bij mensen die een tehuis zochten voor het nageslacht van hun poes. Vandaag was het zover, we konden ze ophalen. Vijf weken oud. Ik weet het, in Nederland gaan de kittens pas mee als ze tussen de acht en de dertien weken zijn, maar hier in Hongarije ligt het allemaal ietsjes anders. Kattenvoer vinden ze onzin, als ze geluk hebben een beetje brood met wat melk en water gemengd, maar dat is het wel zo'n beetje. Ontwormen doen ze ook niet aan. Bovendien nemen ze het allemaal niet zo nauw, ze zetten ze in de schuur en voor je het weet moet je de kittens in het bos gaan vangen. En van die wilde katers, daar zit ik ook niet op te wachten, want hier houden we ze binnen. Dus heb ik me ingelezen op internet en besloten dat het met vijf weken wel kon. Ik heb voer voor kittens gekocht en nu ga ik ze langzaamaan laten wennen aan onze gewoontes. Het zijn schatjes, de honden zijn helemaal verliefd, Felix moet nog even wennen, die vindt het maar indringers. Ze heten Jip en Otje. Voor nu slapen ze vooral nog erg veel. Wordt vervolgd...... %%%FOTO1%%%
Midden in de winter lag onze haan ineens smorgens dood in het hok. Het was een schok. Meestal zie ik het namelijk wel aankomen. Een kip, meestal op leeftijd, loopt een beetje raar, of zit al een paar dagen een beetje in een hoekje, dan verwacht je het. Maar deze haan liep de dag ervoor nog stevig in het rond. Hartaanvalletje misschien? We zullen het nooit weten. Wat we wel wisten, was dat onze 12 hennetjes, nu haanloos waren. Dus zochten we het internet af, op zoek naar een mooie jonge Brahmahaan. We kregen contact (hoera voor facebook) met een paar Nederhongaren die er drie te koop hadden. We kochten ze alledrie en schonken er eentje aan een Hongaarse vriend die heel graag zo'n mooie Brahma haan wilde hebben.
De twee overgebleven hanen waren echte macho's. En naarmate het voorjaar vorderde,gierden de hormonen in het rond. Bazig stapten ze door de tuin, iedereen werd opgejaagd. Als je het in je hoofd haalde om zomaar onze tuin in te stappen, werd je aangevallen. We vonden het wel grappig.
In het vroege voorjaar houden we de kippen op een omheind stuk, onze tuin kan dan in alle rust ontspruiten, als alles goed boven de grond is mogen de kippen de vrije loop. Een paar weken geleden was het zover. Trots stapten de hanen met hun harem in het rond en oh wee als er een hennetje het in haar hoofdje haalde om te dicht bij de omheining (vosalarm) te komen, want met veel kabaal vlogen ze er dan met zijn tweeën op af om ze terug te jagen. Wij amuseerden ons kostelijk bij het aanschouwen van dit lieve tafereeltje.
Maar naarmate de tijd vorderde werden ze steeds haniger. De hormonen begonnen meer en meer op te spelen en onze hennen vonden het niet leuk meer. Als we op het terras zaten, kwamen ze snel bij ons zitten, zodat ze niet meteen besprongen werden door haan nummer één en meteen daarna door nummer twee. Het ging ook met grof geweld en ik vond het niet leuk meer, ik had medelijden met de hennen. 'Het lijkt wel het 'blijf-van-mijn-lijf-terras', zei mijn mannetje.
Het besluit was gevallen, er moest één haan weg, een bordje 'te koop' aan de muur en binnen een paar uur was het probleem opgelost.
De stoerste machohaan moest vertrekken, inmiddels hebben we zo'n twintig kuikentjes lopen en hij heeft zijn ding gedaan, hij mag nu een ander stel hennen blij maken.
Nu loopt de overgebleven haan verslagen en verlaten in het rond,helemaal van de leg. Dat klinkt raar maar het is wel zo. Zijn grote mond is verdwenen, de hormonen gieren niet meer in het rond, hij schrikt van onze Felix ( jonge kater) als hij eraan komt rennen en is helemaal vergeten dat hij de hennen moet beschermen.
Hij maakt overuren, want ineens moet hij twee keer zoveel werk leveren.
En ik kan het me verbeelden, maar de hennen kijken me dankbaar aan als ze langs het terras lopen.
Onze brahma dames hadden een stoere haan nodig. Want het is gewoon heel erg leuk om een haan bij de hennetjes te hebben lopen. Een haan zorgt voor zijn dames, houdt alles in de peiling, zorgt dat ze niet te ver het land inlopen en.....ook niet inbelamgrijk: ze zorgen voor nageslacht.
Dus wij via internet twee mooie mannen gekocht. Ze waren allemaal helemaal blij en toen het voorjaar werd, ging het kriebelen. De dames werden broeds, maar we hebben niet zulke goede ervaringen met broedende brahma's. Brahma's hebben grove poten met veren en zijn ook behoorlijk lomp. En ook een beetje onnozel. Met hun lompe voeten trappen ze de eieren kapot of ze gaan op het verkeerde nest zitten, zodat de eitjes afkoelen en de broed compleet mislukt. We besloten om eieren in de machine uit te broeden. En toen was het zover, het piepte in de machine dat het een lieve lust was.
Toen de kuikentjes opgedroogd waren, zetten we ze bij mama kip. Alsof ze ze persoonlijk uitgebroed had, schoof ze de kuikens onder haar vleugels. De tweede helft van de machine deden we onder een andere brahmakip, zodat het een beetje eerlijk verdeeld was.
Dus nu hebben we een kraamafdeling van twee mama's met in totaal 15 kuikentjes. En de papa's lopen er trots omheen. Het is een genot om naar te kijken.....
Leuk hoor, het voorjaar. Zonder enige twijfel mijn favoriete jaargetijde. Iedere week verandert mijn beeld als ik in mijn tuin sta. Niet alleen de tuin maakt een metamorfose door, ook de weg naar de stad, als we boodschappen gaan doen. Of als we een hapje gaan eten in een buurdorp.
We kijken onze ogen uit en genieten van de koeien, de vogels, een ooievaar, een haas die de weg iversteekt. De hertjes de vossen, helaas ook vaak dood langs de kant van de weg, autootje over het hoofd gezien......
En alles groeit....en groeit.....en groeit. En niet alles dat wat je graag ziet groeien, volgens mij groeit het onkruid harder dan het gras. Als ik me omdraai is het alweer langer.
Dus iedere dag onkruid wieden en gras maaien, het is in het voorjaar een dagelijks terugkerend klusje.
Mijn moestuin slaat aardig aan, na een slechte start. Ben gewoon opnieuw begonnen, ik ben ook gewoon te ongeduldig.
Maar ik heb al leuke minikropjes sla, knoflook doet het goed en mijn courgettes doen het,mna een jammerlijk mislukte eerste ronde,het nu wel goed. Aardbeitjes doen het prima en ik heb komkommers en peultjes gewoon opnieuw gezaaid.
Ik heb de jute verpakkingen van de Albert Heijn moestuintjes hergebruikt, lege augurkenpot erin gedaan en wat bloemetjes geplukt. Staat heel gezellig, al zeg ik het zelf.
Ik kan niet wachten tot ik mijn eerste sla uit de tuin kan eten. Met mijn eigen kippepootjes en eitjes erbij. Is dat bio of niet? ;-)
Het was een weekend van klusjes. Binnenklusjes wel te verstaan. Toen we anderhalf jaar geleden hierheen verhuisden, hebben we veel aanpassingen in het huis gedaan. Het betegelen van de keuken schoot erbij in. Geld was op en de zin ook. 'Dat komt wel', hoorde ik mezelf zeggen, tegen beter weten in. Want ik ken mezelf, dat soort uitspraken resulteren er altijd in dat van uitstel afstel komt. Het voorjaar ging voorbij, het najaar, de winter.....en het was alweer voorjaar. Nog steeds geen tegels in de keuken en het begon nu best vies te worden. Met frisse tegenzin zocht ik tegels uit en toen werden we ineens enthousiast. Dus de keuken opnieuw betegeld, lekker alles schoongemaakt, meteen maar gewit en geverfd en toen ook de woonkamer meegenomen in het wit-proces. En alles is weer heerlijk fris. Grote voorjaarsschoonmaak dus. Ik ben er helemaal blij van, nu alles achter de rug is. Lekker schoon en fris de zomer in. Soms moet het gewoon even he......
Ik loop in een supermarkt, niet mijn favoriete bezigheid. Ik ben nogal een huismus, laat mij maar een beetje in en rond mijn huisje rommelen, dan ben ik helemaal in mijn nopjes.
Maar zo nu en dan moeten wij gevoederd worden en ga ik weer inslaan.
Boodschappen doen hier in Hongarije is wel heel anders dan in Nederland. We wonen toch wel 45 kilometer van de bewoonde wereld af, dus het is niet iets wat je dagelijks doet. Ook niet iets wat ik 'eventjes' doe. Een uurtje of vier ben ik er altijd wel zoet mee, want ik wil dan in een keer alles halen, dus dat betekent dat ik meerdere winkels af moet. Maar dan heb je ook wat, heerlijk als de vriezer weer vol zit, de koelkast gevuld en de kasten weer uitpuilen. Maar het leukste is nog dat ik er weer voor twee weken vanaf ben.
In de vakantietijd is boodschappen doen een extra struggle. Als de kinderen mee mogen (moeten is misschien een betere omschrijving), dan baan ik me een weg door wapperende kinderarmpjes en voetjes,het gekrijs van prinsjes en prinsesjes die hun zin niet krijgen en stampvoetend op de grond rollen.
Doet me denken aan de keer dat ik op het consultatiebureau met mijn oudste, toen een jaar of drie, mijn kind probeerde in het gareel te houden, hij had niet veel zin om naar binnen te gaan na de laatste keer toen hij een prik had gekregen. Het zijn dan net honden die niet bij de dierenarts naar binnen willen, het is natuurlijk allemaal goed te verklaren, maar ik kreeg meteen te horen dat ik mijn kind waarschijnlijk teveel e- nummers voerde. Dat was namelijk in die tijd net nieuw en helemaal hip. Op mijn commentaar dat het gewoon een peuter in de peuterpubertijd met een ouderwetse dwarse bui was, keken ze me meewarig aan. Ik weet zeker dat ze me eigenwijs vonden en me een afgrijselijke toekomst voorspelden met een onhandelbaar kind, maar dat is uiteindelijk allemaal erg meegevallen en helemaal goedgekomen. Hij is nu dertig jaar en is net begonnen aan zijn tweede studentenleven, een opleiding voedingsleer en diëtetiek, helmaal geïnteresseerd in voeding en e-nummers.
De vakanties staan weer voor de deur, ik ga me vandaag maar weer eens door de winkels heenslepen, nu is het nog rustig en zitten de kleine draakjes nog op school.
Ik denk dat ik maar insla tot en met september......
Onze honden Pepsi en Baco, slapen gezellig tussen ons in in bed. En in de zomer staat alles open, alle deuren en alle ramen. Dat kan hier gewoon. In Nederland zou ik het niet in mijn hoofd halen om dat te doen, maar hier....ben hier nog nooit een seconde bang geweest.
De honden gaan er zo af en toe uit om even een plasje te doen of om even te kijken of alles nog veilig is.
Op een gegeven moment ging mijn mannetje naar het toilet en ik draaide me nog eens om, mijn hand viel naast me neer. Au! Iets prikkeligs stak in mijn hand. Wat is dàt?
Ik draaide me nog eens om. Mannetje kwam terug.
'Doe de lamp eens aan?',vroeg ik slaperig.
Wat bleek....onze Baco had een egel gevangen en gezellig in ons bed gelegd.
Ik moet vreselijk gegild hebben, want mijn vriendin Marian die in het huis naast ons sliep, had het gehoord en vroeg de volgende dag wat er in vredesnaam aan de hand was. Een levende egel in mijn bed, ik hou echt heus van dieren, maar dat ging me echt te ver.
Nu is het mollentijd, iedere keer lopen de honden met een molletje te slepen, ik kan er echt niet aan wennen.....het idee alleen al, straks ligt er een mol in mijn bed!
Vandaag is het moederdag. Nee, ik ben niet in de war, want hier in Hongarije is het de eerste zondag in mei moederdag. En dat is hier een hele happening.
Er is feest in het dorpshuis alle moeders krijgen een persoonlijke uitnodiging. Ik ook. Ben er een keer geweest en het was leuk om mee te maken, maar ik sla deze keer even over. Hongaren zijn namelijk nogal langdradig. Er worden gedichten van serieus een half uur opgedreunt, dansjes, liedjes, filmpjes en er komt geen einde aan.
Iedereen is op zijn paasbest gekleed en er staan serieus grote volwassen mannen, die zich dagelijks zwaar misdragen, nu ineens in hun beste pak voor de microfoon op het podium met een uitgestreken gezicht een gedichtje op te dreunen wat begint met: lieve mama.....
Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat mijn kinderen klein waren en thuis kwamen met leuke gedichtjes, kort en bondig tesamen met een prachtig kunst en plakwerk, zodat ik de dag doorbracht met een zelfgemaakt broche, waarvan de helft iedere keer op de grond viel en een paar zelfgemaakte teenslippers, waarvan de hele dag de nietjes in mijn tenen prikten, maar dapper hield ik ze de hele dag aan. 'Zitten ze lekker mam?', vroeg mijn kind met een trotse blik op zijn zelfgeknutselde schoeisel. 'Heerlijk hoor', loog ik vrolijk, terwijl ik met een zakdoek vlug het bloed tussen mijn tenen vandaan veegde.
Waarna ik de tafel snel afveegde, omdat de zelfgekleide vaas van nummer drie toch niet waterdicht bleek te zijn, maar met een bosje nepbloemen van de Ikea het toch nog jaren leuk gedaan heeft.
En dan gingen we erna natuurlijk gezellig naar de oma's, want moeders hebben gelukkig ook nog een moeder. En vroeger zat míjn oma daar dan ook weer op visite bij, allemaal aan de taart en de wijntjes en dat was altijd leuk en gezellig.
Dat zijn de echte leuke moederdagherinneringen. Daar heb ik geen toneel voor nodig.
En volgende week als het bij ons moederdag is, denk ik daaraan terug. Er is een boel veranderd. Mijn kinderen gaan naar hun schoonmoeder die wel in Nederland woont en ik skype mijn moeder. Jammer dat ik niet snel even een bakkie kan doen. Maar das net ff te ver. Ik doe het wel met de herinneringen......
Hoewel mijn vingers veel groener zijn geworden in de jaren dat we hier wonen, moet ik nog steeds veel leren. Vorig jaar is mijn moestuin jammerlijk mislukt. Eerst had ik luizen overal in, daarna wemelde het van de slakken die zich tegoed deden aan mijn sappige sla en andere plantjes in wording. Toen de slakkenfamilies zich tegoed hadden gedaan aan mijn plantjes, hadden we woelmuizen. Kennen jullie die? Die banen zich een weg onder de grond en eten de worteltjes van je plantjes op. Het ene moment sta je nog vol trots naar je courgettes te kijken,mhet volgende moment liggen ze plat en verdroogd in horizontale houding. Ik heb dus drastisch geschrapt, twee stukken tuin weer terug veranderd in grasveldjes en de eerste slaplantjes staan nu in de tuin, prei gezaaid, knoflookjes geplant. Tot ik weer geconfronteerd werd met een natuurlijke tegenslag. Een mollenfamilie. Iedere dag een ander plantje omhooggewerkt en verdwenen. Om moedeloos van te worden. Ik begin dus weer opnieuw, met nieuwe moed.
Van de week kreeg ik een mailtje, een andere Nederhongaarse uit ons dorp vroeg of ik een bakje koffie kwam drinken,even bijkletsen. Was zo gezellig en ik kreeg deze leuke moestuintjes van AH mee. Zo leuk, alleen de verpakking is toch al om van te genieten? Dus ik ga maar weer eens lekker met frisse moed aan de gang in mijn moestuintje. Wordt vervolgd......
Toen we acht jaar geleden op internet aan het rondkijken waren naar een huisje in Hongarije, speurde ik ook alles af naar informatie. Ook diverse fora keek ik rond. Niet dat je daar vrolijk van werd, want meestal is het één groot afzeikgezwets. Maar tussen de azijnpissers door stinden ook nog wel wat goede tips van normale mensen te lezen. Ik begreep wel uit de berichten van mensen die er al woonden dat het wel enige aanpassing vroeg, wat betreft onze Hollandse gewoonten en dan vooral ook de etenswaren waar we aan gewend zijn. Koffie bijvoorbeeld. Ik heb lang gezocht naar lekkere Hongaars koffie, maar toch vrij snel gevonden. Dat scheelde, de Douwe Egberts kon thuisblijven. Maar kaas, hagelslag, boerenkool, witlof, mayonaise van Calvé, het ging nog steeds allemaal mee in de auto en als mijn mannetje naar nederland moest, kwam hij afgeladen weer terug met allemaal nederlandse producten die we hier niet konden kopen. maar acht jaar later is alles toch behoorlijk hip geworden hier. Konden we al af en toe asperges, witlof en andijvie scoren, afgelopen winter was er zelfs boerenkool te koop bij de Tesco en heerlijke oude kaas bij de Lidl en nog niet eens duur ook. Bij de kassa aangekomen kijkt de kassiere geinteresseerd naar de zakken met groene blaadjes. Wat dat nou was? Wij uitleggen dat wij dat boerenkool noemen en dat het in Nederland veel gegeten wordt in de winter, gestampt met aardappelen en worst. Ze roept een collega erbij en tegen haar moeten we het ook vertellen. Tien tegen één dat die van de week ook boerenkool eten.
Langzaam maar zeker word het lijstje Nederlandse boodschappen steeds korter en dat is toch wel prettig. De laatste keer had ik alleen maar rookworsten op het lijstje staan. Dus Lidl.......inslaan graag!
Daar lagen ze op mijn snijplank op mijn aanrecht. De drie slachtoffers die ik diezelfde ochtend uitgekozen had om op te eten. Ik heb er een tijdje naar staan kijken. Het blijft rot voelen. Wie ben ik om te beslissen dat deze dieren dood moeten? Maar dan bedenk ik me dat ik dan gewoon echt vegetarier zou moeten worden. En alhoewel ik denk dat die stap steeds dichter bijkomt, ik ben nog niet zover. Ik vind vlees gewoon echt tè lekker. Maar ik denk wel dat het goed zou zijn als iedereen die vlees eet, op deze manier vlees zou eten. Want je bent je er nu wel heel bewust van. Als ik een kippepoot bij de slager in mijn karretje laat belanden, denk ik helemaal niet aan een levend dier. Dan denk ik aan de lekkere kruiden die ik erbij ga gooien als ik m in de pan heb liggen. En hoe lekker het zal smaken. ik zucht, slijp mijn mes en ga mijn kippetje snijden. De poten eraf...het bot kraakt, ik griezel ervan. Raar dat ik dat met een kip van de slager niet heb. Vleugeltjes eraf......nekje......fileetjes.....er zit niet veel vlees aan. Deze kippen hebben rond lopen rennen met een wormpje, gras gegeten in onze grote tuin. Daar zit niet veel vlees aan. De tweede kip gaat al gemakkelijker. Zou het toch wennen? Ik roerbak de filet en braad de poten. Het smaakt anders dan een winkelkip. Het vlees is steviger, het heeft meer structuur. We gaan ervoor. Woensdag is er weer markt en dan halen we nog meer vleeskuikens. We laten ze wel wat langer lopen, besluiten we. Het smaakt goed, een biokip.
Even het vervolg op mijn biokippen verhaal. Volgens de boekjes (of eigenlijk is dat achterhaald, volgens internet) slacht je een vleeskip tussen de zes en de acht weken. Nu ze zeven weken waren, was het dus tijd. We hadden iemand gevonden die ze wilde slachten en plukken,mdus aan mij de twijfelachtige eer om de zwaarste en/of hanigste kippen uit te zoeken. Met een brok in mijn keel en een steen in mijn maag zocht ik drie kippen uit. Ze mochten in een doos en dan in de auto. 'Sorry jongens', zei ik nog toen ik de klep dichtdeed. En daar gingen ze......
Een paar uurtjes later staan de kinderen van de slachteres aan mijn hek, met een tasje. Ik pak het aan. Weer de brok in mijn keel. Ze voelen nog een beetje warm. Ik haal ze uit de zak en ze liggen bloot op mijn snijplank, het is toch heel anders dan een kip uit de winkel. Daar heb ik geen gezichtje bij. Er zit niet veel vlees aan, maar dat wisten we, als je meer vlees wilt hebben dan moet je ze niet los laten lopen. En dat was nu juist de bedoeling natuurlijk. Ik voel tranen branden als ik ze uit elkaar snijd. Gatverdamme.......wat een naar mens ben ik toch. nou hoop ik maar dat het heeeeeel lekker is. Of misschien hoop ik van niet. Want dan hoeven de andere zeven voorlopig niet dood. En dan eet ik noooooit meer kip......
Ik wilde al een paar jaar een kat. Het kwam er gewoon niet van. We waren eens bij een nestje gaan kijken, maar dat waren wilde katten, zoals je hier eigenlijk meestal aantreft. Nestjes genoeg, dat is het probleem niet, maar Hongaren hebben hun katten niet in huis, dus zo'n nest ligt in een schuur of een hooiberg en tegen de tijd dat de poesjes bij hun moeder wegkunnen, zijn ze al verwilderd. Alternatief is een 'merkpoes'. Die worden wel binnen gehouden en dus kochten we vorig jaar zomer een langharig kitten. Het was een leuk beest, leuk ook met de honden en we waren blij met hem. Maar na een paar maanden verdween hij, om niet meer terug te keren. Geen idee wat er gebeurd is en dat knaagt. Is ie gestolen? Per ongeluk ergens opgesloten? Aangereden? Heel lang heb ik nog gedacht en gedroomd dat ik zijn belletje hoorde en dat ie voor de deur stond. Maar hij kwam niet terug. Ik wilde toch graag weer een poes, maar dit keer geen merk meer, maar een huis-, tuin- en keukenpoes om in ieder geval de kans dat iemand hem voor de verkoop van straat zou pikken, uit te sluiten. Er stond een advertentie op internet, bij ons in de buurt een nest. Of het een huiskat was, vroeg ik. Ja hoor. Wij erheen. Nou ja, ik heb andere ideeen over een huiskat, er was een soort van kennel waar de poezen inzaten. Het was er wel heel erg schoon en het zag er goed verzorgd uit. Eens tuk of zes poezen liepen er rond,verschillende soorten en maten. Eentje wilde er maar opgepakt worden, de rest was schichtig en echt ouder dan ik wilde. Eigenlijk wilde ik twee broertjes, maar ik besloot ter plekke het bij deze ene te houden. Het werd Felix en we hebben m nu alweer een aantal weken in huis. We zijn nu helemaal gewend, hij klimt en rent en is opgebloeid van blazend en grommend monstertje tegen onze vizsla's, tot een knuffelde speelse kater. En nu maar hopen dat we van hem langer plezier zullen hebben.
Al weken hingen er gekleurde briefjes in het dorp op de bomen geprikt. Zo worden de mededelingen hier gedaan. Nieuwsgierig ging ik eens even poolshoogte nemen. We bleken een dagje geen stroom te hebben wegens werkzaamheden van de EON. Ja, kan gebeuren, is hier niet ongebruikelijk. Dagje geen water, stroom of internet daar kijkt niemand van op. Het zal wel nodig zijn, denken we dan maar. We besloten die dag maar boodschappen te gaan doen en gisteren was het zover. We togen richting de stad, 'even' boodschappen doen. Maar wat een enorme drukte zeg, we weten wel dat heb zondag pasen is en ook wel dat Hongaren daar heel veel waarde aan hechten maar mens nog aan toe, het leek wel oorlog! Geen parkerrplaatsen, bijna geen winkelkarretjes en binnen kon je nergens bij, groentevakken waren bijna leeg wat een drama. Om de pijn te verzachten zijn we na het bezoeken van meerdere supermarkten om toch onze boodschappen bij elkaar te krijgen, maar in het centrum op een terras lekker gaan eten. Daar was het heel gezellig, niet heel druk maar net druk genoeg om lekker mensen te kijken onder het genot van een drankje en een heerlijk pizza. En zo werd het toch nog een leuke, stroomloze dag.
Het is voorjaar en een prachtig voorjaar. Het begon al heel vroeg, hier in Hongarije. En dan gaat het kriebelen, hoe heerlijk ik de winter ook vind, als het zonnetje weer gaat schijnen dan krijg ik zin in het voorjaar. Ik houd ook erg van de afwisseling in seizoenen, moet er niet aan denken in een land te wonen waar het altijd koud is of waar het altijd dertig graden is, vreselijk. Ik heb al volop gezaaid in mijn tuinkas, alles komt mooi op, komkommers, cougettes, tomaatjes, sla......zo leuk en bijzonder iedere keer weer het idee dat zo'n klein zaadje in de grond een plantje wordt, waarvan je vervolgens kunt eten....is eigenlijk niet te bevatten. Straks kan ik mijn eigen sla uit de tuin eten, met mijn eigen komkommer en tomaatjes en...mijn eigen kip. Hmmm, dat idee moet nog wel eventjes wennen hoor. Dan hebben we ook nog walnotenbomen, peren-, kersen-, appel-, pruimen- en perzikbomen. Vergeleken met de tijd dat we in Nederland woonden, zijn we toch best wel 'groen' bezig. We maken onze eigen compost, we hebben drie compostbakken. We sproeien de tuin met regenwater uit de watertank en we hebben ook een eigen waterput. Eieren en vlees van onze eigen kippen. De moestuin. En afval heb ik ook bijna niet, kippen eten letterlijk alles, dus tafelresten, etensresten gaan naar de kippen. Voor verpakkingsmaterialen hebben we een aparte container, plastic, papier,blik enz, gaan allemaal daarin. Glas wordt eens in de maand opgehaald. Mijn restcontainer is tegenwoordig maar heel minimaal gevuld. Het kan natuurlijk altijd beter, maar we zijn op de goede weg.....
Helemaal happy zijn ze, onze vleeskuikens. Ze rennen rond in de tuin, weliswaar van de ene voerbak naar de andere want eten blijft toch hun eerste prioriteit in hun korte kippenleven. Maar ik geniet ervan ze af en toe heerlijk languit in de zon te zien liggen, mijn missie is nu al geslaagd, ze hebben duidelijk kwaliteit van leven. Verder zijn we goed bezig, ik heb al twee dagen geen vlees gegeten, janos al één dag en dat is niet niks, want janos zou het liefste als voorgerecht, hoofdgerecht én nagerecht vlees eten. Vanavond eten we wild, dat noemen we verantwoord vlees en verder eten we vis. En straks dus ook verantwoorde kipjes. Ik moet toegeven dat het me meevalt, ik had verwacht er meer moeite mee te zullen hebben. Ik blijf onze nieuwe kippen ook steeds bewust 'vleeskippen' noemen.
Ze paraderen door de tuin met hun kroost in het zonnetje. Daar kan ik uren naar kijken....
