Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
02-12-2013
1700
Zeventienhonderd... Zeventienhonderd kilometer heb ik al gelopen dit jaar. En hiermee heb ik mijn eigen record verbroken. Vorig jaar stopte de teller immers op 1669 en nu heb ik bij 1700 km zelfs nog bijna een maand te 'gaan'.
Met al dat geloop is het bloggen er een beetje bij ingeschoten. Nochtans waren er toch enkele memorabele loopmomenten.
Zo was er op 27 augustus de eerste auditie van 'the Musicrun'. Een geslaagd initiatief, al had de opkomst wel wat groter mogen zijn. Hopelijk heeft dit laatste de organisator niet ontmoedigd en kunnen we volgend jaar terug van de partij zijn.
Verder maakte ik op 13 oktober voor de vijfde keer Hasselt een beetje onveilig. Deze keer was ik gezegend met een fantastische haas. Eentje die mij zo goed motiveerde dat ik hem tijdens de laatste kilometer graag de pan wou inhakken. Maar we hebben het beiden overleefd... en zijn nog steeds gelukkig getrouwd.
Voor de rest is er weinig te melden. Dit blog wordt vooral nog gebruikt om mijn kilometerstanden een beetje bij te houden. Voor dit jaar heb ik me op de valreep nog vlug een nieuw doel gesteld, nl. 1825 km lopen zodat ik op een daggemiddelde van vijf beland.
bitterballen van kwekkeboom, spaghetti en saunabonnen en op naar de duizend!
Foei, met mijn schrijflust is het slecht gesteld. Gelukkig met mijn looplust des te beter. Ik sta zo hopeloos achter hier dat ik niet goed weet waar beginnen. Nochtans heb ik enkele fijne loopervaringen achter de rug. Toch nog even nog een korte opsomming, zodat de schade beperkt blijft en het gemakkelijker wordt om de draad terug op te pikken.
Tijdens het verlengde weekend van Hemelvaart gingen we voor de derde keer op loopstage in Nieuwpoort. De hemelsluizen bleven er gelukkig dicht. We werden enkel getrakteerd op hevige wind, doch later ook op legendarische bitterballen van Kwekkeboom. We slaagden er net niet in om in Frankrijk te geraken, waardoor we een goede reden hebben om volgend jaar terug te gaan. Alsof dat anders niet zou zijn. Verder verdiepten we ons ook de het speer- en discuswerpen, maar bleek vooral het speerhangen mijn beste discipline te zijn.
De teutenjogging in Zonhoven was zoals we vorig jaar reeds mochten ervaren, weeral goed georganiseerd. Het was misschien een beetje te warm, maar daarvoor kunnen we de organisatie moeilijk aansprakelijk stellen. Vorige keer kon ik mijn oudste dochter nog hazen, dit jaar waren de rollen omgekeerd. Erger nog, mijn haas koos - op mijn aanraden weliswaar - het hazenpad. Al was ik aangenaam verrast dat ik slechts 23 seconden later finishte. Ondanks de warmte gingen de spaghetti en het chocomousseke erin als koude pap. En de tombola leverde tot onze vreugde één eetbon en twee saunabonnen op. Meer dan één reden dus om volgend jaar weer van de partij te zijn.
Tenslotte wil ik nog even meegeven dat ik dit jaar tot heden (hout vasthouden) geen last heb gehad van (rug)klachten of andere ongemakken. In tegenstelling tot voorgaande jaren heb ik dus geen loopdipje gehad waardoor de teller vandaag reeds op 999 km staat. Doe zo voort, doe zo voort, denk ik dan bij mezelf!
Minder goed getraind, zowel op vlak van afstand als (nog meer) op vlak van snelheid, vier kilogram lichaamsvet extra om mee te sjouwen, niet zo netjes verdeeld over het middengedeelte van mijn body én een weer om geen hond door te jagen. Ben ik even blij dat ik geen vier poten heb en blaf. Zo startte ik aan de halve marathon.
Ik was echter meer bezig met de aprèsrun dan met de run zelf : een gezellig etentje in het vooruitzicht en 's daags nadien een dagje wellnessen. Een beetje zoals een zwangere vrouw die ernaar hunkert om haar baby in haar armen te sluiten en gemakshalve een 'klein detail' vergeet, nl. dat ze hiervoor eerst nog 'even' moet bevallen.
Zondagmorgen begon het me bij de eerste figuurlijke weeën (geen buikpijn gelukkig, enkel een beetje positieve stress) echter te dagen: er moest nog gelopen worden. Om kwart over negen togen we met een veertiental lopers (later zouden er nog volgen) richting Venlo. Een pendelbus bracht ons naar de businesscorner, waar we dankzij Stepco, onder wiens vlag we liepen, onze spulletjes veilig konden achterlaten. In de tent was het gelukkig warm, buiten daarentegen berekoud. Een postieve noot om het weer toch niet volledig af te kraken: het bleef gelukkig droog.
Drie uur na ons vertrek, waren de lopers van de tien km aan de beurt. Zij begaven zich naar de start en wij wandelden twee km verder om hen aan te moedigen. Ondanks handschoenen en de vele laagjes kledij over het extra laagje vet, dat onverwachts toch nog van pas bleek te komen, waren we binnen de kortste keren verkleumd van de koude. Zodra onze loopmaatjes gepasseerd waren liepen we onsportief op een drafje terug naar de businesscorner zonder hen te zien finishen. 't Was gewoonweg niet te doen buiten. Later zou blijken dat het supporteren en het schijnbaar eindeloos wachten op de bus zwaarder woog dan de halve marathon zelf.
Plots begon de tijd op te korten. Amper een half uurtje voor de start had ik nog een pseudobevalling. De details over de boreling wil ik jullie graag besparen. Enkel dat hij niet erg fris rook en dat ik reuzeblij was eindelijk van hem verlost te zijn...
Het wachten op het startvlak, zonder jas, maar tussen het volk viel buitengewoon goed mee. Ik deed nog een poging om mijn nieuwe horloge in te stellen, doch tevergeefs. Vijf uur later na ons vertrek thuis, mocht ik eindelijk vertrekken zonder het startknopje in te drukken. Nu was ik helemaal overgeleverd aan mijn loopmaatje en haar virtuele trainer. Daarenboven hadden we ons bewust achter de 'peezers' van twee uur opgesteld. Op deze manier moest het zeker lukken om een regelmatig tempo aan te houden. Na enkele kilometers liepen we onze hazen echter voorbij. Zolang ze ons niet konden voorbij steken, zaten we zeker goed, redeneerden we.
Lopen bleek de beste manier om de koude te verslaan. Buiten alle verwachting om (men had de meest winderige dag van de week voorspeld) bleek de wind bijna steeds in ons voordeel te spelen, al waren de weersomstandigheden niet te onderschatten. Tot km zeventien ging het goed en dan begon ik plots in lichte ademnood te verkeren. Het feit dat er vanaf dan ook tegenwind kwam, deed er geen goed aan. Mijn loopmaatje bleek er geen last van te hebben en ik moedigde haar aan om alleen verder te lopen.
Vanaf dan werd het zwaar, de figuurlijke persweeën waren begonnen. Enkel de wetenschap dat het niet lang meer zou duren, kon enige troost bieden. Ik boette aan snelheid in. Toch kon ik het nog opbrengen om niet te veel te slabakken. Het publiek, dat overigens ook onderweg talrijk én enthousiast (leve onze noorderburen) aanwezig was, droeg me over de finish.
Ik was bevallen van mijn tweede halve marathon! Een schitterend resultaat van 1u57'en enkele luttele secondjes!! Volgend jaar ga ik voor ene derde!!!
Volgende week is het zover : mijn tweede halve marathon. Ik kijk ernaar uit met een dubbel gevoel. Enerzijds heb ik er heel veel zin in, maar anderzijds heb ik er ook een beetje schrik voor.
Dat ik voldoende conditie heb om hem uit te lopen, daar twijfel ik niet aan. Maar ik zou dit ook graag binnen een redelijke tijdslimiet doen. Ten opzichte van twee jaar geleden (toen liep ik mijn eerste halve marathon) is mijn conditie echter verminderd en mijn gewicht toegenomen. Erg vind ik dat laatste niet. Een vriendin vergelijkte me destijds met een bekende tennisster zonder puntje puntje puntjeS en daar was ik niet zo blij mee. Dankzij de extra kilo's gaat deze vergelijking niet meer op, maar ik moet die extra kilo's - die helaas niet verdeeld zitten zoals ik het zou wensen - wel meeslepen natuurlijk.
Alhoewel ik niet meer train op snelheid zou ik de halve marathon toch graag in twee uur tijd afhaspelen. Een haalbare doelstelling, denk ik, maar toch geen makkie voor mij. Bovendien heb ik geen virtuele trainer meer om me te begeleiden, gelukkig wel een loopmaatje van vlees en bloed!
Hoe dan ook, het begint serieus op te korten en dit brengt weer een aangename spanning mee. Alhoewel, aangenaam? Toen ik deze morgen, op nuchtere maag moest kakken een grote boodschap moest doen, dacht ik meteen: waarom nu en niet volgende week. Je zal het zien, dan lukt het niet en daar ben ik me nu al een beetje over aan 't opjagen. Een mens zou er zowaar 't schijt van krijgen.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Tussendoor ben ik ook nog even naar de osteopaat geweest voor lage rugpijn. Met één behandeling was het leed gelukkig weer geleden, maar het heeft me wel een beetje belemmerd in de opvolging van mijn loopschema.
Dus waarom dan niet het nuttige nodige aan het aangename koppelen? Op nuchtere maag vertrokken we deze morgen aan de camping van het zavelbos om daarna in de cafetaria te genieten van een stevig ontbijt. Bijna elke zondag als we er komen, wordt onze neus immers geteisterd door de heerlijkste spekmeteierengeuren. Ons voornemen om onze smaakpapillen ook eens te verwennen, werd vandaag dus eindelijk realiteit.
Maar eerst moest er nog gelopen worden. Het gebruikelijke parcours, doch anderhalf uur vroeger. Het moest zo zijn... Na enkele kilometerkes zagen we plots iemand midden op het bospad liggen met zijn tweewieler naast zich. Gelukkig gaf de man in kwestie onmiddellijk teken van leven, want het doet toch wel even vies als je dit op nuchtere maag tegenkomt. Hij liet weten dat hij pas gevallen was en dat hij wel zijn plan kon trekken. We hielpen hem recht, maar nog geef vijf seconden later gaf hij zelf aan terug te willen zitten. Geen denken aan dus, dat we hem zomaar konden achterlaten.
Bijgevolg deelden we ons in in twee groepjes: zij die verder jogden en zij die hulp boden. Jammer dat ons loopje op deze manier voor sommigen vroegtijdig werd beëindigd. Voor de man was het echter een geluk bij een ongeluk, anders waren we er pas anderhalf uur later gepasseerd. De man wilde van geen hulpdiensten weten en werd uiteindelijk opgepikt door zijn familie. Hoe het hem verder is vergaan, weten we niet.
Om half tien konden we gelukkig wel allemaal samen aan tafel. Het voorval had dan wel een beetje roet in het eten gegooid, tijdens het eten zelf was hier niets van te merken. We lieten het ons smaken en maakten al meteen plannen voor een volgende ontbijtjogging. Liefst zonder dergelijke verrassingen evenwel.
Inmiddels heb ik mijn loopachterstand netjes ingehaald en zit ik terug op schema. Mijn eerste loopje van februari is er pas de derde van gekomen, maar was wel meteen goed voor 17 km. Weliswaar met een kleine duik onderweg, toen ik struikelde, mijn bovenlichaam bijgevolg vervaarlijk voorover boog, mijn armen reflexmatig een nutteloze zwembeweging deden in een poging om het evenwicht te herstellen, maar mijn boezem tenslotte het zwaartepunt zover naar voor bracht dat ik niet anders kon dan uiteindelijk de grond kussen (al stel ik hiermee niet mijn kandidatuur voor een pauselijke ambt). Enfin, ik kwam er zonder kleerscheuren vanaf en ook de lichamelijke schade was heel beperkt. Zelfs mentaal heb ik er geen trauma aan over gehouden.
Vorige week liep ik vijfenveertig km en dat hoop ik deze week minstens te evenaren. Ik heb er zin in, héél veel zin. Zelfs zoveel dat ik goesting heb om een extra training in te lassen. Maar ik ga dat niet doen, omdat ik schrik heb dat ik het ga verknoeien, mijn lichaam is immers niet gemaakt om elke dag te lopen. Fijn voor de mensen die dat wel kunnen, maar ik kan dat niet en wat ik wel kan, wil ik kunnen behouden.
Trouwens, die goesting om te trainen is er niet voor niets. Vandaag is immers mijn valentijnsgeschenkje gearriveerd, persoonlijk afgeleverd door de internetfacteur. En vermits we eigenlijk niet aan de commercie van Valentijn meedoen (maar het is wel een goed excuus om mezelf te verwennen), heb ik niet gewacht om de verpakking open te maken. Nu prijkt er een prachtige Garmin sporthorloge van een 'speciale editie' rond mijn pols.
Een drukke werkdag. Pas om kwart voor zeven thuis en om stipt zeven uur word ik op de piste verwacht. Dat wordt dus eerst vliegen vooraleer ik er de looppas inzet. Maar vlak voor mijn vertrek verneem ik dat mijn loopmaatjes afgehaakt hebben. De suikerklontjes! Omdat ik toch nog hoop iemand aan te treffen op de piste, schiet ik alsnog in mijn loopkleren.
Broekspijpen vol loopgoesting... en geen kat zien.
En dat alleen omdat het een klein beetje miezert. Er passeert een onbekende jogger. Een man. Laat zich dat doen om, als vrouw, een wildvreemde man aan te spreken of je met hem mee mag lopen? Toch maar niet... Hier zit ik dus achter de PC om de frustratie van mij af te schrijven. Zeventien kilometerkes had ik moeten lopen vandaag. En het werden er nul, nada, noppes voor de eerste dag van de maand. En nu? Hoe ga ik vanavond van de chips kunnen afblijven?
Grz
een niet zo fanatieke (want dan was ik alleen wezen lopen) keep-on-runster
Nieuwjaar is alweer even gepasseerd en goede blogvoornemens heb ik niet gemaakt, zoals jullie merken. Maar... het is niet omdat er niet geblogd wordt, dat er ook niet gelopen wordt. Al moet ik toegeven dat ik niet op schema zit.
Vanaf nu zal daar verandering in komen.
Alle feestjes (recepties e.d.) die op de jaarwisseling volgden, zijn achter de rug, dus kan ik er weer vollen bak tegenaan gaan. Al bedoel ik natuurlijk lopen, maar ik zou niet graag ergens vollen bak tegenaan willen lopen, dus blijft het hier toch bij gaan.
Inmiddels probeer ik ook van mijn cavaverslaving af te geraken, wat niet simpel is met al die jarige clubgenootjes. En als er dan ook nog andere 'smoesjes' verzonnen worden om te trakteren... Tja, dan wordt weer eens duidelijk hoe weinig karakter ik heb.
Alhoewel? Gisteren heb ik braaf mijn 16 kilometertjes afgehaspeld op een wit blinkend parcours. Het was supervermoeiend, dus opletten geblazen en eigenlijk niet zo leuk, maar de voldoening achteraf was des te groter! Zo heb ik dit jaar in totaal toch al honderdenelf kilometertjes bij elkaar gesprokkeld. Al zouden het er eigenlijk een dertigtal meer moeten zijn. Gelukkig ben ik niet te streng voor mezelf...
ik ben er bijna, ik ben er bijna, maar nog niet helemaal
Beste bloglezer
't Is niet omdat hier niet veel wordt geschreven, dat er ook niet veel wordt gelopen. Integendeel. Het lopen gaat me de laatste maanden veel beter af dan het schrijven. De achterstand die ik - al vanaf het begin van het jaar - letterlijk had opgelopen is nagenoeg bijna helemaal weggewerkt. Nog één kilometerke heb ik te gaan en dan ben ik helemaal bijgebeend ten opzichte van vorig jaar. Nog één kilometerke...
Nu de wereld eergisteren niet is vergaan, zal mijn jaarrecord van vorig jaar wellicht sneuvelen. Tenminste als ik niet letterlijk a leg break. Maar... ik heb er alle vertrouwen in. Aanstaande woensdag is het zover en zal ik een nieuw persoonlijk jaarrecord vestigen. Achteraf zal ik het stiekem vieren met een glaasje cava. Samen met mijn loopmaatjes. Ik hoef de cava niet eens zelf mee te brengen, want er is iemand jarig geweest. Onopvallend zal ik dus niet alleen op zijne veertigste toosten. Alhoewel, onopvallend... Cava heeft een strange effect on me, and I like it...
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
