Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
10-07-2013
bitterballen van kwekkeboom, spaghetti en saunabonnen en op naar de duizend!
Foei, met mijn schrijflust is het slecht gesteld. Gelukkig met mijn looplust des te beter. Ik sta zo hopeloos achter hier dat ik niet goed weet waar beginnen. Nochtans heb ik enkele fijne loopervaringen achter de rug. Toch nog even nog een korte opsomming, zodat de schade beperkt blijft en het gemakkelijker wordt om de draad terug op te pikken.
Tijdens het verlengde weekend van Hemelvaart gingen we voor de derde keer op loopstage in Nieuwpoort. De hemelsluizen bleven er gelukkig dicht. We werden enkel getrakteerd op hevige wind, doch later ook op legendarische bitterballen van Kwekkeboom. We slaagden er net niet in om in Frankrijk te geraken, waardoor we een goede reden hebben om volgend jaar terug te gaan. Alsof dat anders niet zou zijn. Verder verdiepten we ons ook de het speer- en discuswerpen, maar bleek vooral het speerhangen mijn beste discipline te zijn.
De teutenjogging in Zonhoven was zoals we vorig jaar reeds mochten ervaren, weeral goed georganiseerd. Het was misschien een beetje te warm, maar daarvoor kunnen we de organisatie moeilijk aansprakelijk stellen. Vorige keer kon ik mijn oudste dochter nog hazen, dit jaar waren de rollen omgekeerd. Erger nog, mijn haas koos - op mijn aanraden weliswaar - het hazenpad. Al was ik aangenaam verrast dat ik slechts 23 seconden later finishte. Ondanks de warmte gingen de spaghetti en het chocomousseke erin als koude pap. En de tombola leverde tot onze vreugde één eetbon en twee saunabonnen op. Meer dan één reden dus om volgend jaar weer van de partij te zijn.
Tenslotte wil ik nog even meegeven dat ik dit jaar tot heden (hout vasthouden) geen last heb gehad van (rug)klachten of andere ongemakken. In tegenstelling tot voorgaande jaren heb ik dus geen loopdipje gehad waardoor de teller vandaag reeds op 999 km staat. Doe zo voort, doe zo voort, denk ik dan bij mezelf!
Minder goed getraind, zowel op vlak van afstand als (nog meer) op vlak van snelheid, vier kilogram lichaamsvet extra om mee te sjouwen, niet zo netjes verdeeld over het middengedeelte van mijn body én een weer om geen hond door te jagen. Ben ik even blij dat ik geen vier poten heb en blaf. Zo startte ik aan de halve marathon.
Ik was echter meer bezig met de aprèsrun dan met de run zelf : een gezellig etentje in het vooruitzicht en 's daags nadien een dagje wellnessen. Een beetje zoals een zwangere vrouw die ernaar hunkert om haar baby in haar armen te sluiten en gemakshalve een 'klein detail' vergeet, nl. dat ze hiervoor eerst nog 'even' moet bevallen.
Zondagmorgen begon het me bij de eerste figuurlijke weeën (geen buikpijn gelukkig, enkel een beetje positieve stress) echter te dagen: er moest nog gelopen worden. Om kwart over negen togen we met een veertiental lopers (later zouden er nog volgen) richting Venlo. Een pendelbus bracht ons naar de businesscorner, waar we dankzij Stepco, onder wiens vlag we liepen, onze spulletjes veilig konden achterlaten. In de tent was het gelukkig warm, buiten daarentegen berekoud. Een postieve noot om het weer toch niet volledig af te kraken: het bleef gelukkig droog.
Drie uur na ons vertrek, waren de lopers van de tien km aan de beurt. Zij begaven zich naar de start en wij wandelden twee km verder om hen aan te moedigen. Ondanks handschoenen en de vele laagjes kledij over het extra laagje vet, dat onverwachts toch nog van pas bleek te komen, waren we binnen de kortste keren verkleumd van de koude. Zodra onze loopmaatjes gepasseerd waren liepen we onsportief op een drafje terug naar de businesscorner zonder hen te zien finishen. 't Was gewoonweg niet te doen buiten. Later zou blijken dat het supporteren en het schijnbaar eindeloos wachten op de bus zwaarder woog dan de halve marathon zelf.
Plots begon de tijd op te korten. Amper een half uurtje voor de start had ik nog een pseudobevalling. De details over de boreling wil ik jullie graag besparen. Enkel dat hij niet erg fris rook en dat ik reuzeblij was eindelijk van hem verlost te zijn...
Het wachten op het startvlak, zonder jas, maar tussen het volk viel buitengewoon goed mee. Ik deed nog een poging om mijn nieuwe horloge in te stellen, doch tevergeefs. Vijf uur later na ons vertrek thuis, mocht ik eindelijk vertrekken zonder het startknopje in te drukken. Nu was ik helemaal overgeleverd aan mijn loopmaatje en haar virtuele trainer. Daarenboven hadden we ons bewust achter de 'peezers' van twee uur opgesteld. Op deze manier moest het zeker lukken om een regelmatig tempo aan te houden. Na enkele kilometers liepen we onze hazen echter voorbij. Zolang ze ons niet konden voorbij steken, zaten we zeker goed, redeneerden we.
Lopen bleek de beste manier om de koude te verslaan. Buiten alle verwachting om (men had de meest winderige dag van de week voorspeld) bleek de wind bijna steeds in ons voordeel te spelen, al waren de weersomstandigheden niet te onderschatten. Tot km zeventien ging het goed en dan begon ik plots in lichte ademnood te verkeren. Het feit dat er vanaf dan ook tegenwind kwam, deed er geen goed aan. Mijn loopmaatje bleek er geen last van te hebben en ik moedigde haar aan om alleen verder te lopen.
Vanaf dan werd het zwaar, de figuurlijke persweeën waren begonnen. Enkel de wetenschap dat het niet lang meer zou duren, kon enige troost bieden. Ik boette aan snelheid in. Toch kon ik het nog opbrengen om niet te veel te slabakken. Het publiek, dat overigens ook onderweg talrijk én enthousiast (leve onze noorderburen) aanwezig was, droeg me over de finish.
Ik was bevallen van mijn tweede halve marathon! Een schitterend resultaat van 1u57'en enkele luttele secondjes!! Volgend jaar ga ik voor ene derde!!!
Volgende week is het zover : mijn tweede halve marathon. Ik kijk ernaar uit met een dubbel gevoel. Enerzijds heb ik er heel veel zin in, maar anderzijds heb ik er ook een beetje schrik voor.
Dat ik voldoende conditie heb om hem uit te lopen, daar twijfel ik niet aan. Maar ik zou dit ook graag binnen een redelijke tijdslimiet doen. Ten opzichte van twee jaar geleden (toen liep ik mijn eerste halve marathon) is mijn conditie echter verminderd en mijn gewicht toegenomen. Erg vind ik dat laatste niet. Een vriendin vergelijkte me destijds met een bekende tennisster zonder puntje puntje puntjeS en daar was ik niet zo blij mee. Dankzij de extra kilo's gaat deze vergelijking niet meer op, maar ik moet die extra kilo's - die helaas niet verdeeld zitten zoals ik het zou wensen - wel meeslepen natuurlijk.
Alhoewel ik niet meer train op snelheid zou ik de halve marathon toch graag in twee uur tijd afhaspelen. Een haalbare doelstelling, denk ik, maar toch geen makkie voor mij. Bovendien heb ik geen virtuele trainer meer om me te begeleiden, gelukkig wel een loopmaatje van vlees en bloed!
Hoe dan ook, het begint serieus op te korten en dit brengt weer een aangename spanning mee. Alhoewel, aangenaam? Toen ik deze morgen, op nuchtere maag moest kakken een grote boodschap moest doen, dacht ik meteen: waarom nu en niet volgende week. Je zal het zien, dan lukt het niet en daar ben ik me nu al een beetje over aan 't opjagen. Een mens zou er zowaar 't schijt van krijgen.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Tussendoor ben ik ook nog even naar de osteopaat geweest voor lage rugpijn. Met één behandeling was het leed gelukkig weer geleden, maar het heeft me wel een beetje belemmerd in de opvolging van mijn loopschema.
Dus waarom dan niet het nuttige nodige aan het aangename koppelen? Op nuchtere maag vertrokken we deze morgen aan de camping van het zavelbos om daarna in de cafetaria te genieten van een stevig ontbijt. Bijna elke zondag als we er komen, wordt onze neus immers geteisterd door de heerlijkste spekmeteierengeuren. Ons voornemen om onze smaakpapillen ook eens te verwennen, werd vandaag dus eindelijk realiteit.
Maar eerst moest er nog gelopen worden. Het gebruikelijke parcours, doch anderhalf uur vroeger. Het moest zo zijn... Na enkele kilometerkes zagen we plots iemand midden op het bospad liggen met zijn tweewieler naast zich. Gelukkig gaf de man in kwestie onmiddellijk teken van leven, want het doet toch wel even vies als je dit op nuchtere maag tegenkomt. Hij liet weten dat hij pas gevallen was en dat hij wel zijn plan kon trekken. We hielpen hem recht, maar nog geef vijf seconden later gaf hij zelf aan terug te willen zitten. Geen denken aan dus, dat we hem zomaar konden achterlaten.
Bijgevolg deelden we ons in in twee groepjes: zij die verder jogden en zij die hulp boden. Jammer dat ons loopje op deze manier voor sommigen vroegtijdig werd beëindigd. Voor de man was het echter een geluk bij een ongeluk, anders waren we er pas anderhalf uur later gepasseerd. De man wilde van geen hulpdiensten weten en werd uiteindelijk opgepikt door zijn familie. Hoe het hem verder is vergaan, weten we niet.
Om half tien konden we gelukkig wel allemaal samen aan tafel. Het voorval had dan wel een beetje roet in het eten gegooid, tijdens het eten zelf was hier niets van te merken. We lieten het ons smaken en maakten al meteen plannen voor een volgende ontbijtjogging. Liefst zonder dergelijke verrassingen evenwel.
Inmiddels heb ik mijn loopachterstand netjes ingehaald en zit ik terug op schema. Mijn eerste loopje van februari is er pas de derde van gekomen, maar was wel meteen goed voor 17 km. Weliswaar met een kleine duik onderweg, toen ik struikelde, mijn bovenlichaam bijgevolg vervaarlijk voorover boog, mijn armen reflexmatig een nutteloze zwembeweging deden in een poging om het evenwicht te herstellen, maar mijn boezem tenslotte het zwaartepunt zover naar voor bracht dat ik niet anders kon dan uiteindelijk de grond kussen (al stel ik hiermee niet mijn kandidatuur voor een pauselijke ambt). Enfin, ik kwam er zonder kleerscheuren vanaf en ook de lichamelijke schade was heel beperkt. Zelfs mentaal heb ik er geen trauma aan over gehouden.
Vorige week liep ik vijfenveertig km en dat hoop ik deze week minstens te evenaren. Ik heb er zin in, héél veel zin. Zelfs zoveel dat ik goesting heb om een extra training in te lassen. Maar ik ga dat niet doen, omdat ik schrik heb dat ik het ga verknoeien, mijn lichaam is immers niet gemaakt om elke dag te lopen. Fijn voor de mensen die dat wel kunnen, maar ik kan dat niet en wat ik wel kan, wil ik kunnen behouden.
Trouwens, die goesting om te trainen is er niet voor niets. Vandaag is immers mijn valentijnsgeschenkje gearriveerd, persoonlijk afgeleverd door de internetfacteur. En vermits we eigenlijk niet aan de commercie van Valentijn meedoen (maar het is wel een goed excuus om mezelf te verwennen), heb ik niet gewacht om de verpakking open te maken. Nu prijkt er een prachtige Garmin sporthorloge van een 'speciale editie' rond mijn pols.
Een drukke werkdag. Pas om kwart voor zeven thuis en om stipt zeven uur word ik op de piste verwacht. Dat wordt dus eerst vliegen vooraleer ik er de looppas inzet. Maar vlak voor mijn vertrek verneem ik dat mijn loopmaatjes afgehaakt hebben. De suikerklontjes! Omdat ik toch nog hoop iemand aan te treffen op de piste, schiet ik alsnog in mijn loopkleren.
Broekspijpen vol loopgoesting... en geen kat zien.
En dat alleen omdat het een klein beetje miezert. Er passeert een onbekende jogger. Een man. Laat zich dat doen om, als vrouw, een wildvreemde man aan te spreken of je met hem mee mag lopen? Toch maar niet... Hier zit ik dus achter de PC om de frustratie van mij af te schrijven. Zeventien kilometerkes had ik moeten lopen vandaag. En het werden er nul, nada, noppes voor de eerste dag van de maand. En nu? Hoe ga ik vanavond van de chips kunnen afblijven?
Grz
een niet zo fanatieke (want dan was ik alleen wezen lopen) keep-on-runster
Nieuwjaar is alweer even gepasseerd en goede blogvoornemens heb ik niet gemaakt, zoals jullie merken. Maar... het is niet omdat er niet geblogd wordt, dat er ook niet gelopen wordt. Al moet ik toegeven dat ik niet op schema zit.
Vanaf nu zal daar verandering in komen.
Alle feestjes (recepties e.d.) die op de jaarwisseling volgden, zijn achter de rug, dus kan ik er weer vollen bak tegenaan gaan. Al bedoel ik natuurlijk lopen, maar ik zou niet graag ergens vollen bak tegenaan willen lopen, dus blijft het hier toch bij gaan.
Inmiddels probeer ik ook van mijn cavaverslaving af te geraken, wat niet simpel is met al die jarige clubgenootjes. En als er dan ook nog andere 'smoesjes' verzonnen worden om te trakteren... Tja, dan wordt weer eens duidelijk hoe weinig karakter ik heb.
Alhoewel? Gisteren heb ik braaf mijn 16 kilometertjes afgehaspeld op een wit blinkend parcours. Het was supervermoeiend, dus opletten geblazen en eigenlijk niet zo leuk, maar de voldoening achteraf was des te groter! Zo heb ik dit jaar in totaal toch al honderdenelf kilometertjes bij elkaar gesprokkeld. Al zouden het er eigenlijk een dertigtal meer moeten zijn. Gelukkig ben ik niet te streng voor mezelf...
ik ben er bijna, ik ben er bijna, maar nog niet helemaal
Beste bloglezer
't Is niet omdat hier niet veel wordt geschreven, dat er ook niet veel wordt gelopen. Integendeel. Het lopen gaat me de laatste maanden veel beter af dan het schrijven. De achterstand die ik - al vanaf het begin van het jaar - letterlijk had opgelopen is nagenoeg bijna helemaal weggewerkt. Nog één kilometerke heb ik te gaan en dan ben ik helemaal bijgebeend ten opzichte van vorig jaar. Nog één kilometerke...
Nu de wereld eergisteren niet is vergaan, zal mijn jaarrecord van vorig jaar wellicht sneuvelen. Tenminste als ik niet letterlijk a leg break. Maar... ik heb er alle vertrouwen in. Aanstaande woensdag is het zover en zal ik een nieuw persoonlijk jaarrecord vestigen. Achteraf zal ik het stiekem vieren met een glaasje cava. Samen met mijn loopmaatjes. Ik hoef de cava niet eens zelf mee te brengen, want er is iemand jarig geweest. Onopvallend zal ik dus niet alleen op zijne veertigste toosten. Alhoewel, onopvallend... Cava heeft een strange effect on me, and I like it...
Nog een maandje te gaan, euh te lopen, en toch zou ik het 'lopende' jaar al kunnen afsluiten. Mijn doelstelling is immers bereikt: 1.500 km op de loopteller. Alles wat er nu nog bijkomt is surplus. Natuurlijk zou ik graag het aantal kilometers van 2011 evenaren en dat lijkt me niet onoverkomelijk. Op naar de laatste 124! euh... niet de laatste hoop ik.
Het bleef hier lange tijd stil, veel te stil. Nochtans heb ik niet stilgezeten. Begin november kwam ik wat traag op gang, maar naar het einde van de maand toe maak ik dit weer helemaal goed. Nog een kleine veertig km ben ik van mijn jaardoelstelling verwijderd. Geen onoverkomelijk probleem dus. Al zal ik maar niet te hard roepen... 'k Zou niet willen dat het alsnog in het honderd liep ipv in devijftienhonderd.
Vandaag heb ik samen met manlief, onze dochters en andere enthousiaste lopers quasi-professioneel geposeerd voor de promotiecampagne van een spiksplinternieuw loopevenement: the MusicRun. Deze gaat door op zondag 25 augustus 2013 en ik heb er nu al zin in! Noteer het alvast in jullie agenda. Is het niet om zelf te lopen, dan valt er immers ook heel wat te beluisteren! Ik ben ervan overtuigd dat het een succesvolle formule is.
Bij gelegenheid zal ik jullie nog verder informeren over dit fantastische initiatief.
Deze morgen lag ik pas om 4u30 in bed na een flink nachtje stappen. Gisteren vond immers het 40-jarigenfeest plaats en daar mocht ik uiteraard niet ontbreken. Zelfs al moest ik hiervoor het jaarlijkse AVT-feest missen. Helaas kan ik me niet opsplitsen in twee maal twintig. Ach, ik zou dit zelfs niet willen. Persoonlijk vind ik veertig jaar een veel plezantere leeftijd dan twintig.
Toen we in ons bedje kropen heb ik er bij Johan, die naast de wekkerradio slaapt, op aangedrongen om de alarmfunctie ZEKER uit te schakelen. Het zou zijn beste dag immers niet zijn mocht dat ding om 7u30 beginnen te kraaien . Om een lang verhaal kort te maken, het is zijn beste dag niet, al heeft de kater die hij op sleeptouw nam er wellicht ook wat mee te maken.
Op het intergemeentelijk bosloopje - in Bocholt deze keer - koos ik zoals gepland voor de langste afstand, terwijl manlief zich tevreden stelde met de helft. Zijn kater liep rustig op een drafje mee. Het is één van de mooiste parcours en ondanks mijn gebrek aan slaap heb ik er met volle teugen van genoten. Dit in tegenstelling tot mijn wederhelft. Het vervolg van het verhaal zal ik je echter besparen...
Grz
een fanatieke (aja, want dat was toch flink van mij om toch te gaan lopen, nietwaar) keep-on-runster
Pppfffffffff... Wat een dag. Druk, druk, druk, stress, stress, stress... En wat nog veel erger is... Pas om 18u15 thuis. Geen drama, als je dan je voetjes maar onder tafel hoeft te schuiven. Maar helaas... manlief had even andere prioriteiten en dat kon ik hem niet kwalijk nemen. Al hoef ik de soep maar op te warmen en al bereid ik een eenvoudige hoofdschotel... vandaag lukt het niet om op 19u00 op de piste te staan. En daar heb ik behoorlijk de pest in. Want wat snak ik toch naar een loopje. Mijn hoofd moet leeg en daar is maar één efficiënte manier voor.
Met volle maag en acht kilometer verder heb ik mijn maaltijd gedeeltelijk en mijn werkbeslommeringen helemaal verteerd. Een loopje kan toch oh zo deugd doen.
DDH 2012 : doelstelling niet bereikt en tóch dik tevreden
Beste bloglezer
Vorig jaar veroorzaakte Dwars door Hasselt een zwarte dag uit mijn loopgeschiedenis. Rugklachten, een verkoudheid, druilerig weer en vooral de blaar die ik onderweg opscharrelde, gooiden tonnen roet in het eten. De doelstelling, 1u15', werd niet bereikt. Erger nog, ik gaf er onderweg de brui aan, maar omdat 5 km wandelen ook lang duurt, liep ik toch weer op een drafje verder en finishte uiteindelijk in 1u17'25".
Nadat ik mijn wonden gelikt had, nam ik een belangrijke beslissing in mijn loopcarrière: gedaan met intervaltrainingen. Deze stelde ik immers mede verantwoordelijk voor mijn rugproblemen. Ook het steltlopen werd afgezworen en onze jongste dochter nam mijn laarzen met hoge hakken gretig in beslag. Dankzij deze ommezwaai kon ik de goesting om te lopen behouden en had de osteopaat een klant minder.
Ik liep nog enkele wedstrijden, ongeveer 10 seconden per km langzamer dan voorheen, maar zoveel relaxter...
Als iemand me vroeg hoe hard ik dit jaar wou lopen in Hasselt, was het antwoord verrassend : zeker niet sneller dan vorig jaar. Zo rond de tachtig minuten, maakte ik voor mezelf uit, want helemaal geen tijd vooropstellen, vond ik dan weer net iets te vaag en iets te gemakkelijk.
Omdat ons Dorien (14 j) in Bree de smaak te pakken kreeg, gaf ze aan mee te willen lopen met de 5 km. Zo togen we, enkele uren eerder dan voorzien, richting Hasselt. De sfeer zat er goed in, mede dankzij het zachte najaarsweer. Een honderdduizendste geluk, want de dag voordien viel het nog met bakken uit de hemel. Regenweer kan wel aangenaam zijn tijdens het lopen, maar nooit tijdens het supporteren.
Binnen 25 minuten na haar vertrek, begroetten we onze opgetogen dochter. Ze had er met volle teugen van genoten. Geen podiumplaats deze keer, doch dat deed geen afbreuk aan haar enthousiasme.
Enkele uurtjes later vond ik op het afgesproken tijdstip in de massa mijn occasioneel loopmaatje Els terug, met wie ik in Bree quasi simultaan over de finish liep. We spraken af om samen te starten, maar niet noodzakelijk samen te finishen. Ik was alleszins reuzeblij met mijn gezelschap, want veel goesting om te lopen had ik eigenlijk niet.
Dat veranderde echter zodra het startschot gegeven werd. Lopen werd weer fun, zeker als je nog wat adem overhoudt om onderweg een beetje te babbelen. De kilometers vlogen voorbij. Na 5 km werd er een eerste voorzichtig prognose gemaakt. Als we het tempo konden aanhouden, zat een eindtijd van 1u18' er echt wel in en ik had er zelfs vertrouwen in dat dit effectief zou lukken. Els gaf halverwege aan dat ze nog wat wou versnellen zodra we aan het kanaal waren. Dat zag ik zelf dan weer minder zitten. Dus toen zij na tien kilometer (op exact 52 minuten) een tandje bijstak, liet ik haar rustig (en zonder frustraties hieromtrent) begaan.
Vanaf dan begon het voor mij zwaarder te worden. In tegenstelling tot vorig jaar liet ik de moed echter niet zakken. Ik kon het tempo handhaven, beter nog, de laatste vijf kilometer liep ik zelfs nog een tikkeltje sneller dan voorheen. Ongeveer twee km voor de finish kreeg ik nog een kleine opsteker dankzij mijn supporterende dochter en loopmaatjes van de 5 km. De laatste honderd meter werd er nog een bescheiden spurtje ingezet en ik klokte mijn horloge af op 1u16'25". Eerlijkheidshalve moet ik erbij vermelden dat mijn Garmin 14km750 meldde, een kwart kilometer korter dan voorzien, wat uiteraard de gelopen tijd in een ander perspectief zet. Maar met mijn gemiddelde tempo van 5'11" per kilometer was ik meer dan tevreden.
Het duurde even vooraleer ik me realiseerde dat ik mijn doelstelling niet bereikt had. Ik wou trager lopen dan vorig jaar, een makkie zou je denken, en toch was het me niet gelukt. Desondanks was ik supertevreden. Achteraf liet ik me, voor de eerste keer na een wedstrijd, verwennen met een gratis massage. Heerlijk! Ook man- en dochterlief lieten het zich welgevallen.
Enkele uren later maakte ik mijn spectaculaire opwachting in een brasserie. Een onopgemerkt opstapje deed me bijna letterlijk over de tafel vliegen. Wat was ik weer elegant! Daarna bleken mijn ogen groter dan mijn maag en kreeg ik een onfatsoenlijk opgehoopt bord steppegras voorgeschoteld, wat zelfs voor een veelvraat als ik onbegonnen werk was. Kwatongen beweerden dat ze het zelfs nog een grotere prestatie dan DDH zouden vinden, mocht ik alles opeten. Neen, ook deze keer werd de doelstelling niet bereikt. Toch liet er er mijn dessertje niet voor staan...
Nu rest me nog slechts één ding: me zo rap mogelijk aanmelden voor de halve marathon van Venlo!
Gisteren was ik zo gemotiveerd om te lopen dat ik besloot om na de training naar huis te lopen om zo nog wat extra kilometers te sprokkelen.
Kreeg ik onderweg plotsklaps last van buikkrampen, waardoor ik vreesde een alternatief Hans en Grietje te zullen doen. Dus zette ik noodgedwongen een spurtje in zodat ik toch nog net op tijd letterlijk de pot op kon. Laat me dat ajb niet in Hasselt overkomen!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Voor de dag na Hasselt hebben we een ontstressingsarrangement geboekt (massage en sauna). Ik kan moeilijk zeggen waarnaar ik het meeste uitkijk.
Dat kan ik beter dan zingen voor het klimaat. Als het immers louter van mijn gezang moet afhangen, is de wereld om zeep, lang voor de achterhaalde Maya-theorie.
Nochtans had ik beslist om vandaag een training over te slaan wegens een opkomende keelpijn. Bovendien voel ik mijn rug een klein beetje, een ietsiepietsie beetje, eigenlijk het vermelden niet waard, maar gecombineerd met de lichte keelpijn, toch voldoende argument om een training over te slaan. Jammer, want ik had deze maand graag 180 km gelopen. Dat zal dus niet meer lukken. Ik wil trouwens niets forceren voor DDH.
Vandaag moest mijn auto binnen voor een onderhoudsbeurt. De garage ligt bijna vier km van ons verwijderd en in het verleden durfde ik mijn vader als eens lastig vallen om even apart mee te rijden, zodat ik dan met hem terug kon komen. Dat heb ik deze keer dus niet gedaan. Ik ben tot daar gereden, heb de sleutel overhandigd en ben daarna netjes terug gejogd. Enkele uren later volgde het omgekeerde scenario.
Zo heb ik bijna 7,5 km gelopen. Je kan dus zeggen dat ik ongeveer 15 km onnodig autogebruik heb vermeden, waarmee ik bij deze de titel heb verduidelijkt.
En wat mijn keelpijn betreft? Die is er natuurlijk niet mee verholpen. Maar durf me niet te adviseren om melk met honing te drinken. Bwèèèèkes.
Vandaag begon het intergemeentelijk boscriterium. Tweewekelijks zullen we joggend één van de bossen van de zeven organiserende gemeentes verkennen. Bree (lees Opitter) was als eerste aan de beurt.
Van vorig jaar weet ik reeds dat het één van de pittigste parcours betreft. Een kuitenbijter aan het begin die zich vier keer herhaalt als je kiest voor de langste afstand, twaalf km. Gelukkig stond ik er weeral niet alleen voor.
De eerlijkheid gebiedt me om te schrijven dat de kilometers in Bree volgens mijn Garmin honderd meter korter zijn dan in werkelijkheid. Alhoewel het geen wedstrijd betreft - nochtans zijn er altijd lopers die menen van wel - hadden we toch onze beste goede beentjes voorgezet. Desondanks finishten we als laatsten. Moe maar voldaan. En laat nu vooral dat laatste de reden zijn waarom het allemaal te doen is!
't Was toch even slikken toen ik vernam dat mijn haas zich niet kiplekker voelde en besloot om in de plaats een hazenslaapje te doen. Bovendien had ik niet gecontroleerd of mijn Garmin voldoende opgeladen was. Ik was er immers van overtuigd dat dat zeker het geval was. Niet dus.
Desondanks waren de loopgoden mij gunstig gezind! Onverwachts kreeg ik een andere haas voorgeschoteld, vanaf de start zelfs. Mijn virtuele trainer was wel nog bereid om gedurende een drietal kilometertjes het tempo (10 miles in 1u30') aan te geven. Daarna gaf hij onverbiddelijk de virtuele geest en was het aan ons om te proberen het tempo aan te houden.
Dat lukte behoorlijk, méér dan behoorlijk zelfs. Bovendien hadden Els en ik zelfs nog wat tijd en puf over om te babbelen tussenbeide! Elk om beurt hadden we nu een dan wel eens een dipje, doch zonder er erg in te hebben, loodsten we elkaar doorheen het lange traject. Vlak voor de finish konden we zelfs nog een klein spurtje inzetten en zo liepen we in minder dan 1u en 26 minuten over de matten. De exacte tijd zal ik pas over enkele dagen weten, als de uitslagen online staan.
Loopmaatje Mariet die deze keer niet meeliep, maar enthousiast supporterde - waarvoor dank, want dat was écht wel een oppepper - stond me aan de finish op te wachten. Manlief, daarentegen, was in geen velden en wegen te bekennen. Nochtans moest hij al binnen zijn. Reeds twintig minuten, bleek achteraf. Ook dochterlief, die meedeed aan de 4 km, zag ik nergens. Mariet wist me echter te vertellen dat ze gewonnen had in haar categorie. Met mijn laatste adem haastte ik me naar de prijsuitreiking. Ik zag haar nog net op het podium staan met een 'big smile'. Als ik een half minuutje langzamer had gelopen had ik haar 'moment of glory' gemist.
Dat zijn zo momenten, beste bloglezer, dat een moeder al eens een traantje durft plengen.
De geslaagde avond werd tenslotte bezegeld met twee bolletjes van Oma's ijsje. Mmmmmmmmmmmmmm. Algemene conclusie : de generale repetitie voor Dwars door Hasselt kan een succes genoemd worden en moeder zal dochter in de toekomst helaas niet meer kunnen hazen.
Geen goesting om hier wat op het virtuele papier te zetten, maar des te meer goesting om te lopen! Na mijn verlofdipje ben ik er in augustus toch nog flink ingevlogen.
De eerste drie trainingen van augustus had ik overgeslagen onder het mom van allerlei flauwe smoesjes. Daarna heb ik me wonderwel herpakt. Drie klopjes op mijn eigen schouder! Enkel het personeelsfeest (als er lekker te bikken valt, wijkt alles bij mij) heeft op loopvlak een beetje roet in het eten gegooid. Dat heb ik echter grotendeels gecompenseerd door die week één training van 10 miles in te lassen.
Meteen een goede voorbereiding op de groene tien mijl van Bree op 15 september a.s. Zonder wedstrijdambitie - dus niet lopen zo hard als ik kan - maar toch aan een pittig tempo uitlopen, dat is mijn doelstelling.
De sportfunctionaris van Bocholt heeft zich de moeite getroost om me alsnog een bronzen medaille op te sturen!
Tijdens de gedenkwaardige avond zelf werd mij reeds gepresenteerd om een medaille bij te laten maken, waarop ik liet weten dat ik dit niet nodig vond en dat ik mij tevreden stelde met een rechtzetting op de uitslagenlijst die online zou verschijnen. Alzo geschiedde.
Desondanks deden ze de moeite om me alsnog een medaille op te sturen. En weet je wat: ik kan dit gebaar echt wel appreciëren! Later, als ik oud en versleten ben, kijk ik er met een glimlach op terug. Als ik me tenminste nog kan herinneren hoe ik ze bekomen heb...
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Achteraf liet ik me, voor de eerste keer na een wedstrijd, verwennen met een gratis massage. Heerlijk! Ook man- en dochterlief lieten het zich welgevallen.
