Inmiddels heb ik mijn loopachterstand netjes ingehaald en zit ik terug op schema.  Mijn eerste loopje van februari is er pas de derde van gekomen, maar was wel meteen goed voor 17 km. Weliswaar met een kleine duik onderweg, toen ik struikelde, mijn bovenlichaam bijgevolg vervaarlijk voorover boog, mijn armen reflexmatig een nutteloze zwembeweging deden  in een poging om het evenwicht te herstellen, maar mijn boezem tenslotte het zwaartepunt zover naar voor bracht dat ik niet anders kon dan uiteindelijk de grond kussen (al stel ik hiermee niet mijn kandidatuur voor een pauselijke ambt). Enfin, ik kwam er zonder kleerscheuren vanaf en ook de lichamelijke schade was heel beperkt.  Zelfs mentaal heb ik er geen trauma aan over gehouden.

Vorige week liep ik vijfenveertig km en dat hoop ik deze week minstens te evenaren.  Ik heb er zin in, héél veel zin.  Zelfs zoveel dat ik goesting heb om een extra training in te lassen. Maar ik ga dat niet doen, omdat ik schrik heb dat ik het ga verknoeien, mijn lichaam is immers niet gemaakt om elke dag te lopen.  Fijn voor de mensen die dat wel kunnen, maar ik kan dat niet en wat ik wel kan, wil ik kunnen behouden.

Trouwens, die goesting om te trainen is er niet voor niets. Vandaag is immers mijn valentijnsgeschenkje gearriveerd, persoonlijk afgeleverd door de internetfacteur. En vermits we eigenlijk niet aan de commercie van Valentijn meedoen (maar het is wel een goed excuus om mezelf te verwennen), heb ik niet gewacht om de verpakking open te maken.  Nu prijkt er een prachtige Garmin sporthorloge van een 'speciale editie' rond mijn pols.

Misschien toch maar even uitproberen straks...

Grz

een fanatieke keep-on-runster